บ้าน
Bad Valentine
"สุขสันต์วันแห่งความรัก"
"สุขสันต์วันแห่งความรัก"
14กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ วันที่คู่รักนับพันนับแสนกำลังมีความสุขกัน เพราะได้แสดงออกถึงความรัก ผมก็เกือบจะเป็นหนึ่งในนั้น เสียดายที่เมื่อวานผมเพิ่งเจอเรื่องไม่ดีมาเท่านั้นเอง ไม่งั้นวันนี้ผมก็คงจะมีความสุขเหมือนกับคนอื่นๆเขา
ผมนั่งมองคู่รักที่เดินไปเดินมาผ่านกระจกใสของร้านอาหารบรรยากาศอบอุ่นร้านหนึ่ง ที่ผมมักจะมานั่งกับคนคนหนึ่งในวันนี้ แต่วันนี้มันกลับต่างออกไป.....
ที่นั่งตรงนั้นว่างเปล่า
ผมยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆ ไม่ได้เกิดจากความสุข แต่เกิดจากความสมเพชตัวเอง ที่เขาไม่มาไม่ใช่เพราะติดธุระอย่างที่เขาส่งข้อความมาบอกหรอก ผมรู้ดี แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้
ผมหยิบดอกกุหลาบที่ปักในแจกันออกมาดู ความจริงเริ่มสะท้อนในจิตใจของผม ผมไม่เคยได้กุหลาบจากเขา ไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากเขาเลยด้วยซ้ำ ตลอดเวลาที่คบกันมาสามปี ผมเฝ้ารอคำว่ารักของเขามาตลอด แม้คำพูดจะไม่ได้สำคัญเท่าการกระทำ แต่น้ำหนักของมันก็ยังรับประกันความรู้สึกให้ผมได้บ้าง ไม่มากก็น้อยละนะ แต่ถึงจะอย่างนั้นผมก็พยายามไม่ทำตัวงี่เง่า หรือทำตัวให้เขารำคาญ รู้ดีว่าเราไม่ควรจะเอาแต่ใจ
ระหว่างที่ผมกำลังคิดนู่นคิดนี่อยู่ บริการสาวคนหนึ่งก็เดินมาเสิร์ฟอาหารให้ผม
ชุดคู่รัก....
ที่มีจานเดียว..
จะว่าบ้าก็ใช่ แต่บางครั้งคนเราก็ชอบทำอะไรตอกย้ำความรู้สึกของตัวเอง คุณว่าจริงมั้ยล่ะ
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”เธอยิ้มแล้วเดินจากไป ผมหยิบซ้อมขึ้นมาเขี่ยอาหารเล่น มองมันอยู่นานกว่าจะได้ฤกษ์จิ้มมันเข้าปาก รสชาติของมันกลมกล่อม มีทั้งหวาน เค็ม เผ็ด และเปรี้ยว ถ้ารสชาติที่สมบูรณ์แบบของความรักคือแบบไหน ผมก็คิดว่าเจ้านี่ใช้ได้เลยทีเดียว แต่ตอนนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์จะมาดื่มด่ำกับนิยามหวานเลี่ยนอะไรเหล่านั้นเลย ผมกำลังเบื่อ เหงา และ........เศร้า
ผมใช้เวลาอยู่ในร้านนั้นได้ราวๆเกือบสองชั่วโมงกว่าได้ แม้บรรยากาศมันจะชวนให้อาเจียน แต่ผมก็ขอเลือกอยู่ที่นี่ดีกว่ากลับบ้าน ผมเดินไปที่แคชเชียร์เพื่อจะจ่ายค่าอาหาร แต่สายตาก็ไปสบเข้ากับเค้กวาเลนไทล์ อืม ดูหวานดี คนคนนั้นน่าจะชอบไรแบบนี้
“พี่ครับ ผมขอเค้กอันนี้เพิ่มอีกชิ้นหนึ่งด้วย”
“เอากี่ปอนด์ดีคะ มีหนึ่งกับสองปอนด์ ทางเราบริการเขียนให้ด้วยนะคะ จดข้อความใส่กระดาษนี้เลยค่ะ” ผมรับกระดาษมา ก่อนจะเขียนข้อความที่ต้องการลงไป แล้วยื่นให้เขา เธอฉีกยิ้ม พร้อมกับยื่นมันให้กับพนักงานอีกคน ผมนั่งรออยู่สักพักกล่องเค้กสีสวยก็ถูกยื่นมาให้ผม สีชมพูหวานของมันบอกตามตรงว่าไม่ได้เข้ากับผมหรอกครับ ซ้ำร้ายมันยังจะทำให้ผมดูไม่ต่างอะไรจากกระเทยตัวโตเลยสักนิด เมื่อก่อนผมไม่เคยคิดจะใช้ของที่มีสีนี้เลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้ที่ยอมมาถือเพราะ มันคงไม่มีอะไรจะย่ำแย่ไปกว่าเหตุการณ์ที่ผมเจอมาอีกแล้ว.....ไม่มี
ผมออกจากร้าน เดินเรียบไปตามทางเท้า บนทางเต็มไปด้วยคู่รัก บางคนใส่เสื้อคู่ บางคนเดินจูงมือกัน บางคนถือช่อกุหลาบ มองไปมองมาผมก็เหมือนตัวประหลาดในหมู่คนมีคู่ ผู้ชายตัวสูงเกือบสองเมตรเดินเตร่ในยามเฉลิมฉลองอยู่คนเดียว เจ้ากล่องเค้กนี่คงพอทำให้ผมเข้าพวกกับเขาได้บ้าง แต่จุดประสงค์ที่ซื้อมันไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น แต่เพราะ......
อืม ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม
ผมเดินเอ้อระเหยต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อนจะกลับคอนโดเสียเท่าไร ตลอดระยะทางผมเริ่มจะชินกับบรรยากาศหวานเหล่านั้น แต่มันไม่ได้ซึมซับเข้ามาในหัวใจของผมเลย ผมกลับรู้สึก...
โดดเดี่ยวท่ามกลางผู้คน
ผมยิ้มให้กับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะกระชับเสื้อโค๊ทเพื่อคลายความหนาว แล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ ระหว่างที่ผมเดินกลับคอนโด ผมก็เห็นร้านดอกไม้เข้า อ่า กุหลาบหลากสีอยู่เต็มหน้าร้านเลย ซื้อไปให้เขาสักหน่อย คงจะดี
“ขอกุหลาบสีแดงช่อหนึ่งครับ ไม่ต้องเอาหนามออกนะครับ” เจ้าของร้านขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหายเข้าไปในร้าน แล้วกลับมาพร้อมช่อกุหลาบอย่างที่ผมต้องการ ผมยื่นเงินให้ก่อนจะเดินออกไป
ใช้เวลาไม่นานนักผมก็มาถึงคอนโด ผมเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นที่ผมกับคนนั้นพักอยู่ ไม่มีความรู้สึกให้ต้องรู้สึกดี ผมไม่ได้ยิ้มอย่างที่คนมีความรักทำ แต่ผมกลับนิ่งเฉย เผลอๆอาจรู้สึกแย่ด้วยซ้ำที่ต้องขึ้นไป แต่ถ้าไม่ขึ้นไป คืนนี้ผมก็คงไม่ที่นอน ผมเดินไปขึ้นลิฟท์ มันส่งเสียงดังติ๊ง เมื่อมาถึงที่หมาย ผมก้าวออกมา ก่อนจะเดินไปตามทาง ดวงตาก็มองเลขห้องไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ห้องของตัวเอง
เลขห้องที่เป็นเลขวันเกิดของเขา
ผมเสียบคีย์การ์ดเข้าไป ก่อนจะเดินเข้าห้อง ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวรอดออกมาจากห้องนอน ผมลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมเดินเข้าไป คนคนนั้นนอนดูทีวีอยู่ เนื้อตัวสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำเท่านั้น....
“กลับมาแล้ว”
“กลับมาแล้วหรอพี่คริส ขอโทษนะที่ผมไม่ได้ไปกินข้าวกับพี่” เขาฉีกยิ้มแหยๆ ก่อนจะเดินมากอดผม
“อืม ไม่เป็นไร ซื้อเค้กมาด้วย มาฉลองกันมั้ย”
“อื้ม! เอาสิ เค้กอะไร แบบที่ผมชอบรึเปล่า อ้าว แล้วนั่นมีดอกไม้ด้วย”
“อื้ม เดี๋ยวพี่ไปแกะเค้กให้นะ” ผมพูดก่อนจะเดินไปที่ครัว เด็กหนุ่มคนนั้นส่งยิ้มมาให้ผม ผมแกะเค้กออกมา จุดเทียนสองสามเล่ม ก่อนจะเดินออกมา โดยไม่ลืมที่จะปิดไฟด้วย เปลวเทียนวูบไหวเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ให้แสงสว่าง ผมค่อยๆเดินมาวางเค้กลงบนโต๊ะไม้ที่เขานั่งรออยู่ ตากลมเปล่งประกาย ทันทีที่เห็นเค้ก ซึ่งนั่นมัน.....ไม่ทำให้ผมมีความสุขเลยสักนิด
“พี่คริส ขอบคุณนะครับบ” เขายื่นหน้ามาหอมแก้มผม ผมยื่นช่อดอกกุหลาบให้เขา ด้วยความที่เขาไม่ระวัง ทำให้โดนหนามมันตำเอา
“โอ๊ย นี่พี่ไม่ได้เอาหนามออกหรอ”
“เจ็บมั้ย”ผมทรุดนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา
“เจ็บสิ ถามได้ ทำไมไม่เอาออกนะ”
“นายเจ็บแค่นี้.......แต่พี่เจ็บกว่านายร้อยเท่า” หน้าของเขาเจื่อนลงไปนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็กลับมายิ้มร่าเหมือนเดิม
“อย่าพูดแบบนั้นสิ เป่าเค้กกันดีกว่า ” เปลือกตาบางหลับตาลง
“ขอให้เรารักกันตลอดไป”
“อืม ขอให้เรารักกันตลอดไป” ผมย้ำ จากนั้นเขาก็ค่อยๆลืมตาเป่าเค้ก ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข ถูกขจัดออกไปด้วยความตกใจ....
“พี่คริส!” ผมมองไปที่ข้อความที่เขียนบนเค้ก
สุขสันต์วันวาเลนไทล์
ชานยอล เซฮุน
“ขอให้เรารักกัน......ตลอดไป”ผมทวนประโยคที่ชานยอลพูดอีกครั้ง....
ขอให้เรารักกันตลอดไป
“พี่คริส.....คือ....”ชานยอลเริ่มเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก
“ขอให้เรารักกันตลอดไป ขอให้ชานยอลและเซฮุนรักกันตลอดไป หรือขอให้ชานยอลและคริสรักกันตลอดไปล่ะชานยอล” ชานยอลที่มือไม้สั่นเทา เผลอไปจับช่อกุหลาบเข้า
“โอ๊ย”
“เจ็บหรอ…….แต่พี่เจ็บกว่านายเยอะชานยอล เจ็บกว่ามาก”
“พี่คริส พี่ พี่ เมื่อคืนพี่เห็น....”
“เห็นและได้ยิน ทุกอย่าง” แม้จะเจ็บ แต่ผมก็ยังพูดออกไป...
เมื่อคืนผมเห็นทุกๆอย่าง ได้ยินทุกๆเสียงที่ดังออกมาจากห้องนอนที่ผมนอนกับชานยอล แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้นอนกับผม....
เขานอนกับคนอื่น
จะใช้คำว่านอนก็คงไม่ถูกนัก ความจริงมันต้องเรียกว่า “กำลังมีอะไรกับคนอื่น” อยู่มากกว่า วินาทีแรกที่เห็น มันอึ้ง อึ้งจนชาไปหมดทั้งตัว จากนั้นพอได้สติ ความเจ็บปวดรวดร้าวก็เข้าเล่นงานผม มันเล่นเสียจนผมไม่เหลือหัวใจ....ให้รู้สึกอะไรอีก
ที่เหลืออยู่ตอนนี้...
ก็แค่ก้อนเนื้อที่เต้นได้เท่านั้น
ผมมองเหม่อไปที่ใบหน้าของชานยอล ดวงหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสน เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินมาหาผม มือเรียวที่เย็นเทียบจับมือผมเอาไว้แน่น
“พี่คริส ผม ผม...ผมขอโทษ มัน.....” ผมนิ่งเงียบ แทบจะไม่เหลือบดูหน้าเขาด้วยซ้ำ
“พี่คริส มัน มัน มัน”
“อะไรหรอชานยอล”
“ผม ผม ผม ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“งั้นเรื่องกุหลาบ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน” เขาขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าผมจะมาพูดเรื่องนี้ทำไม
“ผม ผม ไม่เข้าใจ”
“แผลนายหายมั้ยชานยอล เลือดนายหายมั้ย นายหายเจ็บมั้ย”
“มะ ไม่”
“ใช่ ไม่ได้ตั้งใจแต่นายก็ยังเจ็บอยู่ พี่ก็เหมือนกัน แต่แผลนายหายได้ แต่พี่ไม่ มันอยู่ในนี้ อยู่ในนี้ ต่อให้นานแค่ไหน ก็ไม่หาย” ผมจับหน้าอกตัวเอง ตอนนี้มันไม่เหลือความเจ็บปวดให้ทรมาน
แล้ว หัวใจของผมมันหมดอายุไปแล้ว
“พี่คริส ผม ผม ผมขอโทษ พี่คริส ผม ผมรักพี่นะ”
“ฉันรักนายนะ เซฮุน”ผมพูดสวนชานยอลด้วน้ำเสียงราบเรียบ
“พี่คริส.....”
“ฉันรักนายนะ เซฮุน จำได้มั้ยว่านายพูดมันเมื่อคืนนี้....”
“พี่คริส ผม....ฮึก ผม ขอโทษ” ชานยอลทรุดลงกับพื้น และเริ่มร้องไห้
“ยังดีนะ ที่ตอนนายมีอะไรกับพี่ นายไม่เคยเรียกชื่อเขา” ผมยิ้มให้ชานยอล ไม่ได้เสแสร้ง แต่ผมดีใจจริงๆ เพราะถ้ามันเกิดขึ้น.....ก็ไม่แน่ว่าผมจะรับไหวรึเปล่า
“พี่คริส ผม ผม ฮึก พี่คริส ผม”
“วันนี้วันวาเลนไทล์นะ อย่าร้องไห้สิชานยอล” ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เขา เมื่อก่อนผมไม่ชอบน้ำตาของเขาเลย แต่ตอนนี้......มันก็แค่น้ำที่ไหลออกจากแต่ ก็แค่นั้น
“พี่คริส อย่า อย่าทำอย่างนี้ ฮึก พี่ด่าผม ด่าสิ จะตีผมก็ได้ แต่ อย่า ฮึก”
“พี่ไม่เคยทำร้ายนายชานยอล และก็จะไม่มีวันทำอย่างนั้นด้วย นายก็รู้นี่”
“ฮึก ผมขอโทษ พี่คริส ด่าผมสิ ด่าผม ตีผมเลย ทำอะไรก็ได้” ชานยอลดึงมีผมไปทุบตีตัวเอง ผมมองเหม่อดูเขาทำอย่างนั้นสักพัก ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือไปเช็ดน้ำตาให้เขา
“ทำไมถึงอยากให้ด่าให้ตีจังเลย”
“ผม ผม รู้สึกผิด ฮึก พี่คริส ขอโทษ ผมขอโทษ”
“อย่าร้องไห้เลย ร้องแล้วหน้าตาไม่น่ารักเลยนะ” ผมยิ้ม แต่รอยยิ้มที่มีมันไม่ได้ส่งไปถึงดวงตาของผม มันก็แค่การขยับมุมปากให้โค้งขึ้นเฉยๆ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย
“ผมขอโทษ ฮึก พี่คริส”
“อย่าร้องสิ วันนี้วันสำคัญนะ” ทันทีที่พูดจบ ทำนบน้ำตาของชานยอลก็พังทลายลงมา
“ฮึก พี่คริส พี่คริส ฮือ ขอโทษ ผมขอโทษ” มือเรียวเกาะขาผมเอาไว้ก่อนจะเขย่าไปมาอย่างคนเสียสติ
“อย่าร้องเลย นี่ พี่มีของขวัญจะให้ด้วยนะ” ชานยอลช้อนตามองอย่างงงๆ ผมยิ้มให้ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา แล้วเสียบสายต่อกับทีวี จากนั้นก็เปิดคลิปที่ต้องการ
“อื้ออออ อ๊ะ เซ ฮุน”เสียงคุ้นหูดังออกมา สักพักหนึ่ง หน้าจอก็ค่อยๆปรากฏภาพของคนสองคนกำลังร่วมรักกันอยู่บนเตียง
“พี่คริส ฮึก พี่คริส พี่คริส”
“พี่คิดว่านายคงจะชอบมันมากกว่าของขวัญทุกๆชิ้นที่พี่เคยให้”
“ผม ไม่ ไม่ดู ฮึก พี่คริส” ชานยอลซุกหน้าลงกับฝ่ามือทั้งสอง
“ทำไมล่ะ นายน่าจะชอบมันนะ” ผมพูดเสียงราบเรียบ เหมือนกับวิญญาณได้หลุดออกไปจากร่างแล้ว
“ปิด ปิด ปิด นะ ฮึก พี่คริส”ชานยอลส่ายหน้าไปมา มือเรียวยกขึ้นปิดหู ในขณะที่ผมจับจ้องไปที่หน้าจอทีวี ดวงตาของผมว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ความเศร้าหรือโกรธ ผมแค่สงสัย สงสัยว่าทำไม
เขาถึงทำมัน ทำไม ทำไมกัน
“นายทำมันได้ยังไงชานยอล” ผมถามโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ
“ผม พี่คริส ผม ผมขอโทษ”
“พี่ถามจริงๆ นายทำมันได้ยังไง” ผมไม่ได้ถามไปเพราะคิดจะประชดประชัน แต่ผมถามเพราะผมอยากรู้จริงๆ
“พี่คริส ฮึก ขอโทษ ปิดมัน นะ”
“ทั้งๆที่คบกันมาสามปี สามปีเลยนะชานยอล สามปีที่พี่ทุ่มให้นายเลยนะ” ผมหันไปยิ้มให้เขา ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม ถ้าผมทำตัวไม่เอาไหน ดูแลเขาไม่ดี ผมจะไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงนอกใจ แต่นี่......
“ชานยอล พี่......ดูแลไม่ดีหรอ” ชานยอลนิ่งเงียบ ส่งผลให้เสียงจากคลิปดังกังวานไปทั่วห้อง
“อ้า อ๊ะ เซฮุน อื้อ”
“อื้มมมม ชาน” ผมหันกลับไปมองทีวี ใบหน้าคนสองคนที่บิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์ หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมรัก รักมากที่สุด คนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม เขาทำได้ยังไง เขาทำได้ยังไง คำพูดทุกคำที่เขาพูดให้อีกคนฟัง มันเหมือน.....
เหมือนกับที่เขาพูดกับผม
ต่างกันแค่ชื่อ แค่นั้น...
ผมค่อยๆยกมือที่เย็นเชียบและสั่นเทาขึ้นมากลางอากาศ วางทาบองศาที่ตรงกับใบหน้าของชานยอล หยาดน้ำตาเอ่อล้นอยู่ที่ขอบตา ขณะที่ผมหลับตา พยายามกั้นไม่ให้มันไหล เสียงจากทีวีก็ดังขั้นพร้อมๆกัน
“อ๊า อื้มมม แรงอีก เซ” มือของผมไร้เรี่ยวแรง มันตกลงมาข้างตัว ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ดูภาพที่เคลื่อนไว้ไปมาอยู่ในหน้าจอ
“.....................ชาน” ผมทำได้เพียงแค่เรียกชื่อเขาเท่านั้น หัวสมองของผมตอนนี้มันว่างเปล่า เหมือนคนที่กำลังขาดอากาศหายใจ เสียงชานยอลในคลิปสอดประสานไปด้วยเสียงร้องไห้ของ
ชานยอลที่นั่งข้างๆผม มือเรียวจับแขนผมเอาไว้ พยายามบอกว่าขอโทษ เขาไม่ได้ตั้งใจ......
ถ้ามันง่ายแบบนั้น ผมก็คงไม่เจ็บแบบนี้
“พี่คริส ฮึก ปิดนะ ปิด อย่าดู” ชานยอลเอื้อมมือมาปิดตาผมเอาไว้ แต่เสียงครางสุขสมของเขาก็ยังดังมาให้ได้ยินอยู่ดี
“อื้อ อ้า อ๊ะ”
“ทำไมหรอชาน ทำไมถึงทำได้ลง”
“ฮึก ผม.....”
“ใจร้ายกับพี่ได้ขนาดนี้เลยหรอ” ผมยิ้มบางๆ ให้เขาที่นั่งร้องไห้จนตัวโยนอยู่ข้างๆ
“พอแล้ว ฮึก ไม่ดู ไม่”ชานยอลรนรานพยายามลุกขึ้นไปปิดทีวี ผมเอื้อมมือไปรั้งเอาไว้
“พี่ขอดู......จนจบ” ชานยอลทรุดฮวบลงกับพื้น ผมค่อยๆวางมือตัวเองลงข้างตัว ก่อนจะจับจ้องไปที่จอทีวี คนสองคนกำลังเคลื่อนไหวกันอยู่บนที่นอนที่ผมใช้นอนกับชานยอลทุกคืน ข้าวของในห้องเหมือนกับห้องของผมไม่มีผิด อยากจะคิดว่ามันก็แค่ห้องที่คล้ายกัน อยากจะคิดว่ามันก็แค่คนหน้าเหมือน แต่มันไม่ใช่ มันคือห้องของผม ที่นอนของผม และมันคือเขา คือชานยอล คนที่ผมรักหมดหัวใจ....
ผมนั่งดูบทรักอันเร่าร้อนนั้นของเขากับคนอื่นไปเรื่อยๆ ตลอดเวลาที่ดูชานยอลเอาแต่ร้องไห้ แต่ความโศกเศร้าของเขาไม่ได้แทรกซึมเข้ามาในหัวใจของผมเลย ไม่เลยสักนิด ผมดูต่อไปจนมันมาถึงตอนจบ....
คนสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียงของผม
จากนั้นหน้าจอก็ดำมืด ผมหลับตาลง หยาดน้ำตาค่อยๆไหลออกมา ความเงียบแผ่คลุมไปทั่วทุกอณูพื้นที่ ผมร้องไห้เงียบๆคนเดียวอย่างนั้นสักพัก ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม ทำไมถึงทำ และเมื่อไรที่นอกใจกัน ผมติดอยู่อยู่กับความสงสัยได้ไม่นาน สุดท้ายก็ต้องเอ่ยถาม
“ทำไมถึงทำ” ชานยอลยังคงนิ่งเงียบ
“นานรึยังชานยอล” ชานยอลก้มหน้าไม่ยอมตอบ แต่การเงียบของเขาก็เป็นความจริงที่จริงแท้ที่สุดมากกว่าคำพูดของเขา......
ผมหลับตา ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง น้ำตาของผู้ชายคนหนึ่งที่เสียให้กับคนคนหนึ่ง แต่เขาไม่จำเป็นต้องรู้ค่ามันหรอก มันไม่จำเป็นอีกแล้ว.....
เราสองคนติดอยู่ในความเงียบอยู่อย่างนั้นไปเนิ่นนานเกือบครึ่งชั่วโมงได้ เข็มนาฬิกากำลังเข้าใกล้เวลาเที่ยงคืนเต็มที คงถึงเวลาที่จะพูดคำสำคัญนั้นแล้ว ก่อนที่ผมจะไม่ได้พูดมันอีกเลย....
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ………และสุขสันต์วันครบรอบของเรา”
ผมวางคีย์การ์ดบนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งหัวใจและความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ที่ห้องนั้น และปิดตายหัวใจของตัวเองไม่ให้รักใครอีก....ตลอดไป
Writer Talk :
one : วันวาเลนไทน์ นี่เราก็ตามกระแสกับเขานะ
แต่แค่ขอเปลี่ยนเป็น Bad หน่อย 55555
ก็วาเลนไทน์ปีนี้ ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขนะ
ใครมีแฟนแล้วก็ขอให้รักกันมากๆ ที่ยังก็........
ขอให้ได้เร็วๆ 55555
สุขสันต์วันวาเลนไทน์
Two : ก็วันนี้วันวาเลนไทน์ใช่มั้ย เราก็เลยมีของขวัญเล็กๆน้อยๆมาให้ ของรางวัลนั่นก็คือ.....
จำนวน 1 รางวัล
ซึ่งจะขอมอบให้กับ Reader ที่มีคอมเม้นมากที่สุด ^^ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้มาตลอดนะคะ
รบกวน PM มาบอกชื่อที่อยู่ในการจัดส่งด้วยนะคะ
* เราจะมีกิจกรรมแนว ๆ นี้มาให้อยู่ตลอด รอเซอร์ไพรส์ไปเรื่อย ๆ แล้วกันเนอะ ^^
