บ้าน
บ่อยครั้งที่คนเรามักเกิดคำถามว่า ตนเกิดมาทำไม ใช้ชีวิตไปเพื่ออะไรและตายแล้วไปที่ไหน แน่นอนว่าไม่มีใครตอบได้ จนกระทั่งที่ความตายมาเยือน และสัจธรรมแห่งชีวิตได้ ประจักษ์แก่เรา….ในห้วงวินาทีสุดท้ายของชีวิตแห่งความเป็นมนุษย์….
------------------------------------------------
“สวัสดีคะ คุณหมอ”พยาบาลสาวร้องทักทายเมื่อร่างสูงของนายแพทย์หนุ่มเดินผ่าน
“สวัสดีครับ พยาบาลลี” เขาเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มบางๆให้ตามมารยาท
“วันนี้ก็หล่อเนี๊ยบมาอีกแล้วนะคะ นี่ถ้าไม่รู้จัก ฉันต้องคิดว่าคุณหมอเป็นนายแบบแน่เลย”
“คุณก็ชมผมเกินไปครับ ผมเป็นแค่หมอธรรมดาๆเอง”
“คุณหมอนี่ถ่อมตัวจังเลยนะคะ…..เอ้อ…คุณหมอคะ…วันนี้คุณหมอคิมไม่มา….คุณหมอเลยฝากคนไข้นัดให้คุณหมอช่วยตรวจทีนะคะ”พยาบาลสาวแจ้งด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ผิดกับคนฟังที่ตกใจไปเล็กน้อย
“อ่า….โอเคครับ….มีนัดเยอะมั้ย”
“ไม่หรอกค่ะ แค่หกเจ็ดนัดเอง เผลอๆนัดแล้วไม่มาก็เยอะด้วย”
“อ้อ…ครับ…ขอบคุณครับ…”ร่างสูงรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตรวจที่มีป้ายแปะอยู่หน้าห้องว่า…นพ.อู๋อี้ฟาน
แก้วกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ เสื้อกราวน์ถูกหยิบมาใส่ อี้ฟานนั่งลงที่เก้าอี้ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าวันนี้ต้องตรวจคนไข้นัดของหมอท่านอื่นที่ไม่แม้แต่จะบอกเขาล่วงหน้าสักนิดว่าจะฝากตรวจ ทำให้ตารางชีวิตที่แพลนเอาไว้วันนี้เป็นอันต้องพังลงอย่างไม่เป็นท่า เพราะตารางเวลาที่เปลี่ยนไป ซึ่งจะไปต่อว่าอะไรอีกฝ่ายก็คงจะไม่ได้ เพราะเขาเป็นแค่แพทย์เพิ่งจบ เรื่องจะมีปากเสียงกับแพทย์รุ่นพี่คงจะอันตรายกับสวัสดิภาพทางการงานของเขามากไปหน่อย
“เฮ้อ…คิดแง่ดีว่าได้เงินเพิ่มละกันนะ…คริส”ร่างสูงเอ่ยปลอบใจตัวเอง ดวงตาคมเหลือบมองรูปในลิ้นชักก่อนจะระบายยิ้มน้อยๆ
“……อีกไม่นานฉันก็จะมีเงินตามที่เธออยากได้แล้วนะ….เรลร่า”อี้ฟานเอ่ยบอกกับรูปด้วยความรักใคร่ ทุกความขุ่นข้องหมองใจพลันหายไป เมื่อนึกถึงเป้าหมายเดียวในชีวิตของเขา….
“คริส……ฉันอยากนั่งรถหรูๆ อยู่ในบ้านหลังใหญ่ๆ กินอาหารดีๆ เป็นแฟนของหมอหนุ่มฝีมือดีที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย ชีวิตของฉันคงจะPerfect ”คำพูดของเธอดังก้องอยู่ในความทรงจำของเขา ผลักดันให้เขาทำทุกวิถีทางให้ความฝันของเธอเป็นจริง….
“ฉันจะทำให้มันเป็นจริงให้ได้ รอฉันก่อนนะ…เรลล่า”เขาเอ่ยบอกกับรูปหญิงสาว ก่อนจะเอื้อมมือไปกดสัญญาณพร้อมตรวจคนไข้ให้กับพยาบาลที่เค้าเตอร์ ชีวิตการทำงานของนายแพทย์หนุ่มค่อยๆเริ่มขึ้นอย่างที่มันเคยเป็นมา…
การตรวจคนไข้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ร่างสูงทำหน้าที่ของแพทย์อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้จะล้าบ้างในบางช่วง แต่ก็ไม่นำความเหนื่อยในการทำงานมาลงที่คนไข้ อี้ฟานยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นมิตรกับคนไข้ของเขาทุกคนจนคนไข้ต่างขนานฉายาให้ว่า….คุณชายหมอ
“คุณหมอทั้งหล่อ ทั้งใจดี อย่างนี้ป้าหายไวแน่เลยค่ะ”คุณป้า คนไข้รายสุดท้ายของวันเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม อี้ฟานยิ้มรับก่อนจะเขียนใบสั่งยาให้
“คุณป้าก็อย่าลืมกินยาตามที่ผมสั่งด้วยนะครับจะได้หายไวขึ้น”
“ค่ะ วันนี้ขอบคุณมากๆนะคะ คุณชายหมอ”
“ครับ เช่นกันครับ”ร่างสูงยิ้มให้ ก่อนจะกดสัญญาณให้พยาบาลพาคนไข้ออกไป ทันทีที่ประตูปิดลงร่างสูงก็ขยับคอไปมาแก้อาการปวดเมื่อย ก่อนจะถอดเสื้อกราวน์พลาดไว้ที่พนักเก้าอี้ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคน…
“ฮัลโหล เรลล่าหรอครับ เป็นยังไงบ้าง”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามคนรักอย่างห่วงใย ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลาที่พูดคุย
“ก็ดีค่ะคริส แล้วคริสล่ะคะ”
“เหนื่อยมากเลยครับ ขอกำลังใจหน่อย”
“ขี้อ้อนจริงๆเลย ……”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่หญิงสาวก็ทำเสียงจูบใส่โทรศัพท์ก่อนที่ร่างสูงจะพูดต่อ
“ค่อยหายเหนื่อยหน่อย ที่นู่นอากาศหนาวมั้ย”อี้ฟานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อช่วงเช้าเห็นข่าวอุตินิยมวิทยาว่าอากาศในแถบประเทศที่คนรักเดินทางไปทำงานนั้นมีอากาศหนาวเย็นขึ้น
“ดีค่ะ แต่ว่าหนาวนิดหน่อย คริสล่ะคะ”
“ที่นี่อากาศกำลังดีครับ…เรลล่า….กลับมาครั้งนี้ผมมีอะไรจะเซอร์ไพส์คุณด้วยนะ”
“อะไรหรอคะ!....อย่างนี้ต้องรีบกลับแล้วสิคะเนี่ย”
“ความลับครับ…รีบกลับมาล่ะ….ผมกวนคุณเท่านี้ดีกว่า…รีบไปทำงานต่อเร็ว…เดี๋ยวโดนหักเงินเดือน”
“ค่ะคริส…กลับบ้านดีๆนะคะ”เธอเอ่ยบอกก่อนที่ร่างสูงจะกดวางสายไป รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่กลีบปาก ก่อนที่ร่างสูงจะเก็บข้าวของแล้วเดินออกไปจากห้อง ตรงไปยังรถญี่ปุ่นราคาย่อมเยาที่พ่อแม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเรียนจบ ถนนหนทางเริ่มสว่างไปด้วยแสงไฟจากเสาไฟ ผู้คนเริ่มเลิกงาน รถเริ่มคลาคล่ำท้องถนน ร่างสูงหักเลี้ยวพวงมาลัยไปตามถนนที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเขา มือหนายกโทรศัพท์กดโทรหาใครบางคน ก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย
“ผมกำลังจะเข้าไป วันนี้คนไข้เยอะมั้ย”
“เยอะค่ะ ส่วนใหญ่อายุเยอะๆทั้งนั้น”ร่างสูงพรูลมหายใจก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ครับ ไม่เป็นไร แล้วเจอกันที่ร้าน”เขาเอ่ยตอบก่อนจะกดวางสาย คิดถึงคำพูดของพยาบาล อายุเยอะอีกแล้ว อย่างนี้เขาก็ทำงานลำบากแย่สิ…
อี้ฟานหักเลี้ยวพวงมาลัยเข้าไปในซอยซอยหนึ่ง สองข้างทางมีเพียงแค่ไฟจากเสาไฟค่อยส่องสว่างติดๆดับๆ สร้างบรรยากาศให้วิเวิกวังเวงไม่น่าเข้า อาคารบ้านเรือนส่วนใหญ่มักเป็นตึกเก่าๆที่เจ้าของไม่อยากจะซ่อมแซม ร่างสูงค่อยๆชะลอรถก่อนจะจอดที่หน้าปากซอยซอยหนึ่ง สายฝนที่พรางพรำอยู่ทำให้เขาจำต้องกางร่มลงมาจากรถ ขายาวเดินพาร่างสูงเข้าไปในซอยเล็กๆที่รถไม่สามารถเข้าถึง ก่อนจะเดินเข้าไปในประตูหลังของตึกแถวห้องหนึ่ง
“อ่าว คุณหมอ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”ร่างสูงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินตรงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เหมาะสมกับงาน แล้วทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้พร้อมหันไปเอ่ยบอกกับพยาบาล
“ให้คนไข้เข้ามาได้เลย”บอกพร้อมกับหยิบมาส์กคาดปากปิดหน้า ก่อนที่พยาบาลจะพยักหน้า แล้วเรียกคนไข้ให้เข้ามา…
หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย กระดาษใบเล็กๆถูกยื่นให้กับอี้ฟาน ร่างสูงกวาดตามองก่อนจะบอกให้คนไข้ขึ้นนอนบนเตียง
“ไม่คิดว่าจะอายุเท่านี้ ดูภายนอกไม่น่าจะถึง”เอ่ยบอกกับคนไข้วัยสาว
“ยังทำได้อยู่ใช่มั้ยคะ”
“ได้ครับ แต่ว่านานนิดนึง อายุเยอะแล้ว มันค่อนข้างยุ่งยาก เพราะ….”ร่างสูงเว้นช่วงก่อนจะอธิบายต่อ
“เด็กห้าเดือนตัวเขาใหญ่แล้ว….อดทนหน่อย…”อี้ฟานพูดพร้อมกับจับขาคนไข้ขึ้นขาหยั่ง อายุที่บอกว่าเยอะกับพยาบาลแท้จริงแล้วไม่ใช่อายุคนไข้….แต่เป็น….
เด็กในท้องของคนไข้ต่างหาก…
อี้ฟานไม่ได้สนใจว่าสิ่งที่ทำอยู่คือการฆ่าคนคนหนึ่งให้ตายตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก แต่เขาคิดเพียงแค่…ในเมื่อแม่ยังไม่รัก แล้วเขาเป็นใคร ทำไมต้องรัก เด็กเหล่านั้นก็แค่ชิ้นเนื้อที่เขามีหน้าที่ต้องปั่นออกมา แล้วเอาไปทิ้งเท่านั้นเอง….
ร่างสูงสอดคีมถ่างปากช่องคลอดให้กว้างออกก่อนจะฉีดสารบางอย่างเข้าไปในช่องคลอดของเธอ รอจนปากมดลูกค่อยๆขยายตัว แล้วสอดคีมที่ส่วนปลายเป็นฟันแหลมคมเข้าไป ความคมของมันค่อยๆตัดร่างของเด็กเป็นชิ้นๆจนแหลกละเอียด อี้ฟานค่อยๆใช้คีมคีบออกมาอย่างเลือดเย็น ชิ้นส่วนต่างๆค่อยๆถูกทิ้งลงถังขยะอย่างไร้ค่า เหลือแต่ส่วนสุดท้ายที่มีขนาดใหญ่เกินกว่าจะออกมาได้….
ศีรษะของเด็ก
ร่างสูงค่อยๆควานหาหัวเด็กในท้อง ก่อนจะใช้คีมบดให้แหลกละเอียด แล้วค่อยๆคีบออกมาจากช่องคลอด โยนทิ้งถังขยะอย่างไม่ใยดี หนึ่งชีวิตกลายเป็นเพียงซากชิ้นเนื้อที่ไร้ค่า อี้ฟานทำความสะอาดช่องคลอดก่อนจะให้พยาบาลพาตัวหญิงสาวออกไป…
“เชิญคนไข้คิวที่สองเลยค่ะ”พยาบาลเอ่ยบอกกับกลุ่มหญิงสาวที่มารอทำแท้ง ก่อนที่เด็กสาวคนหนึ่งจะเดินเข้าไปในห้องทำแท้ง แล้วการฆ่าหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง….
กลางวันอี้ฟานเป็นหมออายุรกรรมคอยช่วยเหลือคนอื่น แต่กลางคืนอี้ฟานคือฆาตกรฆ่าเด็กอันบริสุทธิ์ ก่อร่างสร้างบาปให้ตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และไม่กลัวว่าเวรกรรมจะตามทัน เพราะทุกอย่างทำไปเพื่อสิ่งเดียว สิ่งเดียวที่เป็นทั้งชีวิตของอี้ฟาน…..คือเรลล่า หาเงินมาให้เรลล่าของเขาเท่านั้น… เพราะลำพังแค่นายแพทย์เพิ่งจบใหม่มันจะไปมีเงินยาไส้อะไรพอ ถ้าอยากได้เงินจำนวนมากในเวลาที่น้อยมันก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น….
รับทำแท้งเด็ก…
ฆ่าคนทั้งเป็น
-----------------------------------------------
คริสรู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นบาป แต่เป้าหมายในชีวิตเพื่อคนที่รักนั้นแรงกล้ากว่าจนยับยั้งให้เขามิอาจถอนตัวกลับคืนสู่ความดี ได้แต่ถลำลึกสู่วงการอันมืดมนที่เบื้องหน้าฉาบด้วยคราบนักบุญ แต่เนื้อในกลับเน่าเฟะเสียยิ่งกว่าซากศพ รอวันที่ผู้อื่นจะมาค้นพบอีกด้านที่มืดมน
“คุณหมอคะ จะกลับแล้วหรอคะ”เสียงพยาบาลลีเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงกำลังจะกลับบ้าน หลังจากที่ตรวจคนไข้มาทั้งวัน
“ครับ ออกเวรกี่โมงครับ พยาบาลลี”
“อีกนานเลยค่ะคุณหมอ แลกเวรกันกับยัยเฮนาเขา”
“อ้อครับ ตั้งใจทำงานนะครับ ผมขอตัวก่อน”ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้ พยาบาลมองตามจนลับตาก่อนจะหันมาซุบซิบกัน
“เฮ้อออ เสียดายเนอะ หน้าตาดี นิสัยงาม แถมไม่เป็นเกย์แต่ดันมีแฟนแล้ว”
“นั่นน่ะสิ….เห็นว่าจะแต่งกันสิ้นปีนี้”
“ใช่….พอฝ่ายหญิงกลับมาจากนอกก็แต่งเลยล่ะมั้ง……น่าเสียดายจัง”
“โอ๊ยยย อย่างเธอน่ะไม่มีสิทธิ์เสียดายด้วยย่ะ…นี่ทำงานต่อเร็ว…คนไข้มาแล้ว!”คู่เวรเอ่ยบอก ก่อนที่ทั้งสองจะละความสนใจจากอี้ฟานแล้วหันไปทำงานต่อ
ร่างสูงของคนที่ทั้งสองพูดถึงเดินลิ่วไปที่ลานจอดรถ ขายาวก้าวเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ก่อนจะหยิบกล่องแหวนที่เพิ่งซื้อออกมา รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่มุมปากเหมือนแหวนเพชรน้ำงามเปล่งประกายอยู่ตรงหน้า เขาเลือกวงที่สวยที่สุด แพงที่สุดมาให้เรลล่า ผู้หญิงที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของเขา
“แกต้องทำให้เธอตกลงแต่งงานกับฉันด้วยล่ะ”อี้ฟานแกล้งสั่งแหวนวงนั้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเก็บใส่ถุง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอีกฝ่าย
“ฮัลโหล เรลล่า ผมเลิกงานแล้ว คุณเป็นยังไงบ้าง”ร่างสูงถามด้วยความห่วงใย พร้อมกับออกรถขับไปตามถนน
“งานเยอะมากเลยค่ะ ขอโทษที่ช่วงนี้ยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลาให้คริสเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วนี่อยู่ไหน ทำไมเสียงเหมือนเดินอยู่ข้างนอกเลย”
“ออกมาทำธุระให้หัวหน้าน่ะค่ะ คริสคะเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ ต้องไปแล้ว รักคริสนะคะ”เธอเอ่ยบอกก่อนจะกดวางสาย แต่แค่นั้นก็ทำให้อี้ฟานมีความสุขแล้ว ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะจอดรถที่หน้าปากซอยทางเข้า สลัดเรื่องความผิดบาปในสิ่งที่กำลังจะไปทำ ก่อนจะตั้งท่าเดินเข้าไปในซอย
ตุ๊บ!
เสียงอะไรบางอย่างหล่นลงพื้น พร้อมกับกลิ้งมาหาเขา
“ลูกบอล! ลูกบอลของผม!”เด็กชายตัวน้อยวิ่งมาทางเขา พร้อมกับชี้ไปที่ลูกบอลที่อยู่บนพื้น ร่างสูงก้มลงเก็บให้ ก่อนจะยื่นคืนเจ้าของตัวน้อย
“ขอบคุณฮับ!”เด็กตัวน้อยทำท่าตะเบะก่อนจะรับไว้ แล้ววิ่งกลับไปหาพ่อแม่ที่ยืนรออยู่ไม่ไกล
“ป่ะ ลูกไป วันนี้แม่ให้กินอะไรก็ได้ ตามใจลูกเลย”แม่ของเด็กคนนั้นเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี
“จริงหรอครับ คุณมี๊!”
“จริงสิ วันนี้แม่เขาเงินเดือนออกล่ะ เลยใจดีเป็นพิเศษ”ฝ่ายพ่อเอ่ยแซวผู้เป็นแม่จนเธอส่งค้อนมาให้
“เย้ เย้ เย้! คุณมี๊ใจดีจัง ผมอยากกินเนื้อย่าง จะกินให้พุงแตกเลย!!!”
“เอ้า งั้นไปเร็วลูกไป”ฝ่ายหญิงบอกก่อนที่พ่อแม่จะจูงมือลูกชายกันคนละข้าง สร้างรอยยิ้มให้กับร่างสูงที่เฝ้ามองดูอยู่ ถ้าเขามีลูก คงจะมีความสุขเหมือนอย่างนี้สินะ เรลล่ากับเขาคงเป็นพ่อแม่ที่ดีได้ ชีวิตของพวกเขาคงสมบูรณ์แบบ…
“รีบกลับมานะ เรลล่า สักวันเราคงจะเป็นเหมือนเขา…”อี้ฟานยกยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในซอย ความรู้สึกดีๆค่อยๆถูกกลืนกินด้วยความรู้สึกผิดทีละนิด ทีละนิดเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะไปทำอะไร
เขาฆ่าเด็กมาเป็นร้อย เห็นมาแล้วทุกซากศพ บางทีถ้าเขาคิดจะมีลูก เขาต้องหยุดทำแท้งคนอื่นเสียที….
มือหนาผลักประตูหลังเข้าไปในคลินิกเถื่อน ก่อนจะตรงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมสำหรับการผ่าตัด แล้วหันไปเอ่ยถามพยาบาล
“วันนี้คนไข้เยอะมั้ย”
“ไม่เยอะค่ะ ให้เลือกตรวจเลยมั้ยคะ”
“ครับ เรียกมาเลย”ร่างสูงเอ่ยตอบก่อนจะหยิบมาร์คขึ้นมาคาดปากเตรียมทำแท้งให้กับบรรดาวัยรุ่นใจแตกที่พลาดพลั้งทั้งหลาย
“เชิญคนไข้เบอร์หนึ่งค่ะ!!!”เสียงพยาบาลเรียกคนไข้ดังรอดเข้ามาในห้องทำแท้ง ก่อนที่คนไข้จะเข้ามา แล้ววัฏจักรการฆ่าคนของอี้ฟานเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง จนไม่รู้ว่ากี่ศพแล้วที่เขาพรากลมหายใจไป…
“เรียกคนไข้คนต่อไปมาได้เลย”อี้ฟานเอ่ยบอกกับพยาบาลขณะที่ถอดถุงมือเปื้อนเลือดทิ้ง แล้วหยิบถุงมืออันใหม่ขึ้นมาสวม
“เชิญคนไข้คนสุดท้ายเลยค่ะ”พยาบาลเอ่ยเรียกคนไข้คนสุดท้าย ก่อนที่เสียงคนเดินจะดังตามมา พร้อมกับบานประตูที่เปิดออก…..
อี้ฟานชะงักค้างกับภาพที่เห็น ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดกำลังยืนอยู่ตรงนั้น เรลล่าคนรักของเขากำลังยืนอยู่ตรงนั้น !!!หมายความว่าอย่างไร ทำไมเรลล่าถึงมาที่นี่ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ทั้งๆที………..เธอไปทำงานต่างประเทศไม่ใช่หรอ….
“คุณหมอคะ…..นี่ค่ะ…”เธอยื่นกระดาษที่เขียนประวัติและอายุการตั้งครรภ์ให้ ร่างสูงรับมาไว้ด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน ดวงตาคมปาดมองอย่างรวดเร็ว…
อายุครรภ์ : สี่เดือน
ไม่ใช่ลูกเขาแน่ๆ เรลล่าบอกเขาว่าไปทำงานต่างประเทศหนึ่งปี ตลอดระยะเวลานี้เขาไม่เจอเธอเลย ไม่มีทางที่เด็กในท้องจะเป็นลูกของเขา….แล้วมันเป็นลูกของใครกัน!!!
“แฟนให้มาทำหรอครับ”อี้ฟานอดที่จะถามไม่ได้ เขาอยากรู้ว่าไอ้ผู้ชายตัวไหนที่เธอไปขลุกอยู่ด้วยจนท้อง
“ใช่.…เขาให้ฉันทำ…..”ร่างสูงกำหมัดแน่น แฟนงั้นหรอ ถ้าหมอนั่นมันเป็นแฟน แล้วเขาล่ะ เป็นตัวอะไร!!!
“งั้นหรอครับ”อี้ฟานเอ่ยตอบเสียงเย็น มือหนากำคีมง้างช่องคลอดแน่น ขอบตาคมร้อนผ่าวด้วยน้ำตา ทั้งแค้นทั้งเสียใจ เขาอุตส่าห์รัก อุตส่าห์ทุ่มเททั้งกายทั้งใจ เฝ้ารักเฝ้าถนอมไม่ให้ช้ำ แต่วันนี้ผู้หญิงคนนี้กลับทรยศเขางั้นหรอ กลับหักหลังความรู้สึกของเขางั้นหรอ!!!! มันต้องตาย ไอ้ปีศาจในท้องนี่มันต้องตาย มันแหลกละเอียด ตายไปพร้อมกันทั้งแม่ทั้งลูก อีผู้หญิงแพศยา!!! อีผู้หญิงเลว!!!
อี้ฟานค่อยๆข่มตาหลับ สกัดกั้นอารมณ์ ก่อนจะสอดคีมเข้าไปในช่องคลอด แล้วหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาฉีดสารบางอย่างเข้าไปข้างในในปริมาณที่เกินขนาด ดวงตาคมกริบมองร่างที่นอนอยู่ด้วยแววตาเย็นชาและคลั่งแค้น ร่างร่างนั้นค่อยๆดิ้นทุรนทุราย ใบหน้างดงามที่เขาหลงรักเริ่มบิดเบี้ยว สองมือเลื่อนมากุมท้องน้อยอย่างทรมาน
“คุณ….หมอ…ปวด..ท้อง”เธอร้องบอกด้วยความเจ็บปวด อี้ฟานมองเธออย่างเย็นชา คำถามมากมายผลุดขึ้นในหัว ไปรักกันตอนไหน ไปแอบมีตัวมารนี่กันเมื่อไร หลอกเขามานานรึยัง ทำไมถึงได้ทำ ทำไมถึงได้หักหลังเขาอย่างนี้!!!
“คุณทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง เรลล่า…”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างเหม่อลอย ในใจมีแต่ความเจ็บปวดและเคียดแค้น
“ชะ ชะ…ช่วยด้วย”เธอร้องขอให้ช่วยเมื่อร่างกายกำลังจะทนไม่ไหว
“คุณทำได้ยังไง คุณทำได้ยังไง คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง!!!”หยดน้ำตาร่วงเผาะ อี้ฟานกระชากมาร์คคาดปากออก หญิงสาวตกตะลึงกับภาพที่เห็น อี้ฟานคนรักของเธอ ทำแท้งให้เธอ…
“ทั้งๆที่ผมรักคุณจะเป็นจะตาย ทั้งๆที่ยอมทำทุกอย่างให้คุณ มีคุณแค่คนเดียว ต่อให้จะห่างกันเป็นปี ผมก็ไม่เคยนอกใจ แต่คุณ….คุณ….คุณกลับทำกับผมอย่างนี้!!!!” อี้ฟานตวาดทั้งน้ำตา ร่างของหญิงสาวบิดเร้าไปมาด้วยความเจ็บปวดจนโต้ตอบไม่ไหว
“ยัยผู้หญิงเลว ยัยผู้หญิงแพศยา ยัยผู้หญิงร่าน!!!!”ความแค้นเริ่มโหมกระหน่ำใส่จิตใจร่างสูง มือหนาคว้าเข็มฉีดยาขึ้นมาอีกเข็ม แล้วฉีดใส่ช่องคลอดของเธออีกรอบ และอีกรอบ อีกรอบและอีกรอบ
ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว ดวงตาเบิกโพลง สารเคมีแผดเผาไปทั่วทั้งร่าง ร่างทั้งร่างดิ้นไปมาอยู่บนเตียงราวกับโดนน้ำร้อนลวก แขนขาปัดป่ายไปทั่ว เลือดทะลักออกจากช่องคลอด รกเด็กถูกขับออก เศษแขนเล็กๆหลุดออกมา ร่างของแม่ดิ้นพล่านๆ ลมหายใจหอบหนัก เศษขาเริ่มหลุดออกมาจากช่องคลอด อวัยวะต่างๆเริ่มตามออกมา ทั้งไส้ ทั้งหัวใจ และนิ้วมือต่างๆ กระจายเต็มเตียง ร่างของเธอบิดเร้าไปอย่างทรมาน ลิ้นจุกปาก ก่อนถูกกัดขาดสะบั้นเพราะชัก ร่างกระตุกเกร็ง ก่อนจะแน่นิ่งพร้อมกับศีรษะเด็กที่ถูกขับออกมากระเด็นใส่ตักของร่างสูง
“ไอ้ตัวมาร!!!”มือหนาปาหัวเด็กลงถังขยะอย่างเคียดแค้น ก่อนจะผลุนผันลุกพรวดออกไปจากห้อง ทิ้งซากศพทุกอย่างไว้ที่ห้อง
อี้ฟานย้ำเท้าไปตามตรอกซอยแคบๆ ห่าฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก สายน้ำชะล้างคราบเลือดให้จางลง สายเลือดสีแดงหยดไปตามพื้น ทิ้งร่องรอยของความสยองและเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง ดวงตาคมมองทางข้างหน้าด้วยแววตาเคียดแค้น หากแต่ขอบตากลับร้อนผ่าวด้วยน้ำตา ความแค้นและความเจ็บปวดสาดซัดสู่จิตใจ มือหนากระชากประตูรถออกอย่างแรง ก่อนจะก้าวเข้าข้างใน แล้วออกรถไปตามทาง
หัวสมองของอี้ฟานขบคิดแต่เรื่องผู้หญิงเลวคนนั้น ภาพของเธอฉายชัดอยู่ในหัว เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่แสนดีคนนั้นจะทำกับเขาได้อย่างนี้ ที่ผ่านมาเธอดีกับเขามาตลอด คอยดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง แต่ทำไมเธอกลับทำกับเขาอย่างนี้!!!
“ผมให้คุณไม่มากพอรึไง ….ผมรักคุณไม่มากพอรึไง….เรลล่า!!!”อี้ฟานแผดเสียงถาม ดวงตาคมมองถนนเบื้องหน้า แต่สมองกลับไม่ใส่ใจ ทุกอย่างถูกตรึงด้วยคำพูดของเรลล่า ในวันที่จะไปทำงานต่างประเทศ
“คริสคะ…เรลล่าจะไปนะคะ….ระหว่างที่เรลล่าไม่อยู่ คริสห้ามนอกใจเรลล่าด้วยล่ะ”
“หึ!!....ใครกันแน่ที่นอกใจ เรลล่า!!! ใครกันแน่ที่นอกใจ!!!”อี้ฟานตะโกนถามอย่างเดือดดาล พร้อมเร่งความเร็วรถตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง ผ่าไฟแดงอย่างไม่สนใจรถที่ขับสวน หยาดน้ำตาค่อยๆรินไหลจากดวงตา ร่างทั้งร่างค่อยๆสั่นสะท้าน ที่เขาทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร ที่ยอมฆ่าคนนับร้อยเพื่อแลกกับเงินเพื่ออะไร เขาทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร!!!
อี้ฟานเร่งความเร็วขึ้นอีก หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างอัดอั้น มือหนาหักเลี้ยวพวงมาลัยไปตามถนนสายออกต่างจังหวัด ความกลัวในการฆ่าคนไม่มีในหัวใจ หากแต่ความเคียดแค้นและสิ้นหวังกลับกัดกินไปทั่วทั้งใจจนความยั้งคิดและการชั่งใจต่างๆค่อยๆหายไปจากใจร่างสูง
“ ในเมื่อคุณทำอย่างนี้กับผม ในเมื่อคุณไม่ต้องการผมแล้ว…”ร่างสูงพึมพำอย่างโกรธแค้นและเจ็บปวด ทั้งชีวิตเขามีแค่เธอคนเดียว อยู่เพื่อเธอแค่คนเดียว ถ้าไม่มีเธอเขาก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร!!!
อี้ฟานเร่งความเร็วไปตามท้องถนน ขับขึ้นสายโทรเวย์ออกไปยังต่างจังหวัดมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องเล่าที่ครั้งหนึ่งเคยได้ยินย้อนกลับเข้ามาในความคิด แรงใจทั้งหมดค่อยๆมลายหาย ความเข้มแข็งและรักในชีวิตอย่างที่แพทย์ทุกคนพึงจะมีกลับสูญสิ้น เหลือเพียงแต่อู๋อี้ฟานผู้ชายหน้าโง่ที่ผูกทุกอย่างไว้กับความรัก….
“เรลล่า…เรลล่า….”ร่างสูงพึมพำ สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้นและเจ็บปวด หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มกร้าน มือหนาบังคับพวงมาลัยเข้าสู่เขตชนบทที่เปล่าเปลี่ยว สองข้างทางเริ่มรกชัฏด้วยป่าทึบ แสงไฟนำทางเริ่มสลัวลงเรื่อยๆจนดับมืด
อี้ฟานขับรถมาจอดยังปากทางเข้าสถานที่แห่งหนึ่งอย่างฉุนเฉียว เสียงล้อบดถนนดังเอี๊ยด มือหนากระชากเปิดประตูรถอย่างแรง ก่อนจะเดินลงมาจากรถ ดวงตาคมมองลึกเข้าไปยังด้านในของสถานที่ ศาลเจ้าและของเซ่นไหว้ถูกตั้งอยู่บริเวณทางเข้า หากแต่ร่างสูงกลับไม่สนใจเดินเหยียบของไหว้เข้าไปยังด้านในของสถานที่…
“คิดดีแล้วหรอ พ่อหนุ่ม…”จู่ๆเสียงชายแก่คนหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง อี้ฟานหันขวับกลับไปก่อนจะเจอนักบวชวัยชราท่าทางน่าเลื่อมใส
“ท่านหมายความว่าอะไร”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างไม่มีสัมมาคารวะ
“สิ่งที่พ่อหนุ่มคิดจะทำ มันไม่ใช่การจบทุกปัญหา แต่มันคือการเริ่มต้นสร้างบ่วงกรรมให้ตัวเอง”อี้ฟานยิ้มเหยาะก่อนจะเอ่ยตอบ
“มันจะมีบ่วงกรรมอะไรผูกมัดผมได้มากกว่านี้อีกล่ะ!!!!”
“โอปปาติกะ….”นักบวชเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ
“เหอะ!.....ขอบคุณสำหรับคำเตือนของท่าน…แต่ผมเลือกทางของผมแล้ว”อี้ฟานพูดก่อนจะหันหลังเดินกลับตรงไปยังจุดหมาย เพื่อทำในสิ่งที่เขาต้องการ โดยมีสายตาจากนักบวชมองตามไล่หลังมา…
“มันเพิ่งแค่เริ่มต้นเท่านั้น…..พ่อหนุ่ม…”
อี้ฟานไม่สนใจคำเตือนของนักบวชชรา ขายาวพาร่างของตัวเองเดินเข้ามาใกล้ยังสถานที่ที่ต้องการจะมา ก่อนที่ปลายเท้าจะมาหยุดอยู่ปลายหน้าผา….
หน้าผาอาถรรพ์ หน้าผาที่ผู้คนเล่าลือถึงความน่ากลัวที่มักจะมีผู้คนที่ผิดหวังในชีวิตมาฆ่าตัวตายที่นี่เพราะเชื่อว่าจะได้ไปเกิดใหม่และหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานอย่างที่เจอมาในชาตินี้….หากแต่พวกเขาไม่เคยรู้….ไม่เคยรู้ว่าแท้จริงแล้วบ่วงกรรมทุกอย่าง….มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง….
“คุณคือทุกอย่างในชีวิตของผม คือทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมี….”ก้อนสะอื้นและความเจ็บปวดจุกอยู่ที่คอ ดวงตาคมมองลึกลงไปยังหุบเหวแห่งความมืดเบื้องล่าง เสียงร่ำร้องของความตายเพรียกหาให้ดำดิ่งลงไป
“ในเมื่อคุณไม่ต้องการผมแล้ว…ในเมื่อคุณไม่รักผมแล้ว……..”อี้ฟานกำมือแน่นหยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นสาย ภาพความทรงจำตั้งแต่ครั้งยังรักกันหวานชื่นไหลเข้ามาในหัว
“คริสคะ…ฉันรักคุณจังเลยค่ะ….อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไปนะคะ”
“คริสคะ……ฉันคิดถึงคุณจังเลย…คุณอย่านอกใจฉันนะคะ”
“คริสคะไว้เจอกันนะคะ อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง” ความรักหวานชื่นค่อยๆถูกทำลายด้วยภาพวินาทีที่เขาเห็นเรลล่าหยุดอยู่ที่ประตูห้องทำแท้งของเขา…
“คุณหมอคะ….”เธอเรียกเขาพร้อมกับยื่นกระดาษจดอายุครรภ์มาให้ ทำลายความรู้สึกดีๆนับพันครั้ง ด้วยการหักหลังเพียงครั้งเดียว…
“ในเมื่อคุณไม่ต้องการผมแล้ว…ในเมื่อคุณไม่รักผมแล้ว……..”อี้ฟานเว้นช่วง ปลายเท้าขยับเลยออกจากหน้าผาทีละนิด ทีละนิด
“ผมก็จะไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป…”ฉับพลันนั้นปลายเท้าของเขาก็พ้นจากขอบหน้าผา ร่างสูงของนายแพทย์หนุ่มร่วงหล่นลงสู่หุบเหว ทิ้งชีวิตและอนาคตไว้เบื้องหลัง ด่ำดิ่งลงความตายในเบื้องลึกของหุบเหว….
“มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น…..พ่อหนุ่ม”นักบวชชราที่เดินขึ้นมายังหน้าผาพึมพำเบาๆขณะที่มองร่างของอี้ฟานร่วงหล่นลงพื้นเบื้องล่าง….
การฆ่าคนนั้นบาปหนา ความผิดติดตัวแม้เนิ่นนาน บุญความดีมิอาจช่วย ตายตกไปเป็นมารร้าย ทุกข์ทนไปชั่วกัลป์
------------------------------------------------
“สวัสดีคะ คุณหมอ”พยาบาลสาวร้องทักทายเมื่อร่างสูงของนายแพทย์หนุ่มเดินผ่าน
“สวัสดีครับ พยาบาลลี” เขาเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มบางๆให้ตามมารยาท
“วันนี้ก็หล่อเนี๊ยบมาอีกแล้วนะคะ นี่ถ้าไม่รู้จัก ฉันต้องคิดว่าคุณหมอเป็นนายแบบแน่เลย”
“คุณก็ชมผมเกินไปครับ ผมเป็นแค่หมอธรรมดาๆเอง”
“คุณหมอนี่ถ่อมตัวจังเลยนะคะ…..เอ้อ…คุณหมอคะ…วันนี้คุณหมอคิมไม่มา….คุณหมอเลยฝากคนไข้นัดให้คุณหมอช่วยตรวจทีนะคะ”พยาบาลสาวแจ้งด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ผิดกับคนฟังที่ตกใจไปเล็กน้อย
“อ่า….โอเคครับ….มีนัดเยอะมั้ย”
“ไม่หรอกค่ะ แค่หกเจ็ดนัดเอง เผลอๆนัดแล้วไม่มาก็เยอะด้วย”
“อ้อ…ครับ…ขอบคุณครับ…”ร่างสูงรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตรวจที่มีป้ายแปะอยู่หน้าห้องว่า…นพ.อู๋อี้ฟาน
แก้วกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ เสื้อกราวน์ถูกหยิบมาใส่ อี้ฟานนั่งลงที่เก้าอี้ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าวันนี้ต้องตรวจคนไข้นัดของหมอท่านอื่นที่ไม่แม้แต่จะบอกเขาล่วงหน้าสักนิดว่าจะฝากตรวจ ทำให้ตารางชีวิตที่แพลนเอาไว้วันนี้เป็นอันต้องพังลงอย่างไม่เป็นท่า เพราะตารางเวลาที่เปลี่ยนไป ซึ่งจะไปต่อว่าอะไรอีกฝ่ายก็คงจะไม่ได้ เพราะเขาเป็นแค่แพทย์เพิ่งจบ เรื่องจะมีปากเสียงกับแพทย์รุ่นพี่คงจะอันตรายกับสวัสดิภาพทางการงานของเขามากไปหน่อย
“เฮ้อ…คิดแง่ดีว่าได้เงินเพิ่มละกันนะ…คริส”ร่างสูงเอ่ยปลอบใจตัวเอง ดวงตาคมเหลือบมองรูปในลิ้นชักก่อนจะระบายยิ้มน้อยๆ
“……อีกไม่นานฉันก็จะมีเงินตามที่เธออยากได้แล้วนะ….เรลร่า”อี้ฟานเอ่ยบอกกับรูปด้วยความรักใคร่ ทุกความขุ่นข้องหมองใจพลันหายไป เมื่อนึกถึงเป้าหมายเดียวในชีวิตของเขา….
“คริส……ฉันอยากนั่งรถหรูๆ อยู่ในบ้านหลังใหญ่ๆ กินอาหารดีๆ เป็นแฟนของหมอหนุ่มฝีมือดีที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย ชีวิตของฉันคงจะPerfect ”คำพูดของเธอดังก้องอยู่ในความทรงจำของเขา ผลักดันให้เขาทำทุกวิถีทางให้ความฝันของเธอเป็นจริง….
“ฉันจะทำให้มันเป็นจริงให้ได้ รอฉันก่อนนะ…เรลล่า”เขาเอ่ยบอกกับรูปหญิงสาว ก่อนจะเอื้อมมือไปกดสัญญาณพร้อมตรวจคนไข้ให้กับพยาบาลที่เค้าเตอร์ ชีวิตการทำงานของนายแพทย์หนุ่มค่อยๆเริ่มขึ้นอย่างที่มันเคยเป็นมา…
การตรวจคนไข้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ร่างสูงทำหน้าที่ของแพทย์อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้จะล้าบ้างในบางช่วง แต่ก็ไม่นำความเหนื่อยในการทำงานมาลงที่คนไข้ อี้ฟานยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นมิตรกับคนไข้ของเขาทุกคนจนคนไข้ต่างขนานฉายาให้ว่า….คุณชายหมอ
“คุณหมอทั้งหล่อ ทั้งใจดี อย่างนี้ป้าหายไวแน่เลยค่ะ”คุณป้า คนไข้รายสุดท้ายของวันเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม อี้ฟานยิ้มรับก่อนจะเขียนใบสั่งยาให้
“คุณป้าก็อย่าลืมกินยาตามที่ผมสั่งด้วยนะครับจะได้หายไวขึ้น”
“ค่ะ วันนี้ขอบคุณมากๆนะคะ คุณชายหมอ”
“ครับ เช่นกันครับ”ร่างสูงยิ้มให้ ก่อนจะกดสัญญาณให้พยาบาลพาคนไข้ออกไป ทันทีที่ประตูปิดลงร่างสูงก็ขยับคอไปมาแก้อาการปวดเมื่อย ก่อนจะถอดเสื้อกราวน์พลาดไว้ที่พนักเก้าอี้ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคน…
“ฮัลโหล เรลล่าหรอครับ เป็นยังไงบ้าง”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามคนรักอย่างห่วงใย ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลาที่พูดคุย
“ก็ดีค่ะคริส แล้วคริสล่ะคะ”
“เหนื่อยมากเลยครับ ขอกำลังใจหน่อย”
“ขี้อ้อนจริงๆเลย ……”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่หญิงสาวก็ทำเสียงจูบใส่โทรศัพท์ก่อนที่ร่างสูงจะพูดต่อ
“ค่อยหายเหนื่อยหน่อย ที่นู่นอากาศหนาวมั้ย”อี้ฟานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อช่วงเช้าเห็นข่าวอุตินิยมวิทยาว่าอากาศในแถบประเทศที่คนรักเดินทางไปทำงานนั้นมีอากาศหนาวเย็นขึ้น
“ดีค่ะ แต่ว่าหนาวนิดหน่อย คริสล่ะคะ”
“ที่นี่อากาศกำลังดีครับ…เรลล่า….กลับมาครั้งนี้ผมมีอะไรจะเซอร์ไพส์คุณด้วยนะ”
“อะไรหรอคะ!....อย่างนี้ต้องรีบกลับแล้วสิคะเนี่ย”
“ความลับครับ…รีบกลับมาล่ะ….ผมกวนคุณเท่านี้ดีกว่า…รีบไปทำงานต่อเร็ว…เดี๋ยวโดนหักเงินเดือน”
“ค่ะคริส…กลับบ้านดีๆนะคะ”เธอเอ่ยบอกก่อนที่ร่างสูงจะกดวางสายไป รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่กลีบปาก ก่อนที่ร่างสูงจะเก็บข้าวของแล้วเดินออกไปจากห้อง ตรงไปยังรถญี่ปุ่นราคาย่อมเยาที่พ่อแม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเรียนจบ ถนนหนทางเริ่มสว่างไปด้วยแสงไฟจากเสาไฟ ผู้คนเริ่มเลิกงาน รถเริ่มคลาคล่ำท้องถนน ร่างสูงหักเลี้ยวพวงมาลัยไปตามถนนที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเขา มือหนายกโทรศัพท์กดโทรหาใครบางคน ก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย
“ผมกำลังจะเข้าไป วันนี้คนไข้เยอะมั้ย”
“เยอะค่ะ ส่วนใหญ่อายุเยอะๆทั้งนั้น”ร่างสูงพรูลมหายใจก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ครับ ไม่เป็นไร แล้วเจอกันที่ร้าน”เขาเอ่ยตอบก่อนจะกดวางสาย คิดถึงคำพูดของพยาบาล อายุเยอะอีกแล้ว อย่างนี้เขาก็ทำงานลำบากแย่สิ…
อี้ฟานหักเลี้ยวพวงมาลัยเข้าไปในซอยซอยหนึ่ง สองข้างทางมีเพียงแค่ไฟจากเสาไฟค่อยส่องสว่างติดๆดับๆ สร้างบรรยากาศให้วิเวิกวังเวงไม่น่าเข้า อาคารบ้านเรือนส่วนใหญ่มักเป็นตึกเก่าๆที่เจ้าของไม่อยากจะซ่อมแซม ร่างสูงค่อยๆชะลอรถก่อนจะจอดที่หน้าปากซอยซอยหนึ่ง สายฝนที่พรางพรำอยู่ทำให้เขาจำต้องกางร่มลงมาจากรถ ขายาวเดินพาร่างสูงเข้าไปในซอยเล็กๆที่รถไม่สามารถเข้าถึง ก่อนจะเดินเข้าไปในประตูหลังของตึกแถวห้องหนึ่ง
“อ่าว คุณหมอ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”ร่างสูงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินตรงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เหมาะสมกับงาน แล้วทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้พร้อมหันไปเอ่ยบอกกับพยาบาล
“ให้คนไข้เข้ามาได้เลย”บอกพร้อมกับหยิบมาส์กคาดปากปิดหน้า ก่อนที่พยาบาลจะพยักหน้า แล้วเรียกคนไข้ให้เข้ามา…
หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย กระดาษใบเล็กๆถูกยื่นให้กับอี้ฟาน ร่างสูงกวาดตามองก่อนจะบอกให้คนไข้ขึ้นนอนบนเตียง
“ไม่คิดว่าจะอายุเท่านี้ ดูภายนอกไม่น่าจะถึง”เอ่ยบอกกับคนไข้วัยสาว
“ยังทำได้อยู่ใช่มั้ยคะ”
“ได้ครับ แต่ว่านานนิดนึง อายุเยอะแล้ว มันค่อนข้างยุ่งยาก เพราะ….”ร่างสูงเว้นช่วงก่อนจะอธิบายต่อ
“เด็กห้าเดือนตัวเขาใหญ่แล้ว….อดทนหน่อย…”อี้ฟานพูดพร้อมกับจับขาคนไข้ขึ้นขาหยั่ง อายุที่บอกว่าเยอะกับพยาบาลแท้จริงแล้วไม่ใช่อายุคนไข้….แต่เป็น….
เด็กในท้องของคนไข้ต่างหาก…
อี้ฟานไม่ได้สนใจว่าสิ่งที่ทำอยู่คือการฆ่าคนคนหนึ่งให้ตายตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก แต่เขาคิดเพียงแค่…ในเมื่อแม่ยังไม่รัก แล้วเขาเป็นใคร ทำไมต้องรัก เด็กเหล่านั้นก็แค่ชิ้นเนื้อที่เขามีหน้าที่ต้องปั่นออกมา แล้วเอาไปทิ้งเท่านั้นเอง….
ร่างสูงสอดคีมถ่างปากช่องคลอดให้กว้างออกก่อนจะฉีดสารบางอย่างเข้าไปในช่องคลอดของเธอ รอจนปากมดลูกค่อยๆขยายตัว แล้วสอดคีมที่ส่วนปลายเป็นฟันแหลมคมเข้าไป ความคมของมันค่อยๆตัดร่างของเด็กเป็นชิ้นๆจนแหลกละเอียด อี้ฟานค่อยๆใช้คีมคีบออกมาอย่างเลือดเย็น ชิ้นส่วนต่างๆค่อยๆถูกทิ้งลงถังขยะอย่างไร้ค่า เหลือแต่ส่วนสุดท้ายที่มีขนาดใหญ่เกินกว่าจะออกมาได้….
ศีรษะของเด็ก
ร่างสูงค่อยๆควานหาหัวเด็กในท้อง ก่อนจะใช้คีมบดให้แหลกละเอียด แล้วค่อยๆคีบออกมาจากช่องคลอด โยนทิ้งถังขยะอย่างไม่ใยดี หนึ่งชีวิตกลายเป็นเพียงซากชิ้นเนื้อที่ไร้ค่า อี้ฟานทำความสะอาดช่องคลอดก่อนจะให้พยาบาลพาตัวหญิงสาวออกไป…
“เชิญคนไข้คิวที่สองเลยค่ะ”พยาบาลเอ่ยบอกกับกลุ่มหญิงสาวที่มารอทำแท้ง ก่อนที่เด็กสาวคนหนึ่งจะเดินเข้าไปในห้องทำแท้ง แล้วการฆ่าหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง….
กลางวันอี้ฟานเป็นหมออายุรกรรมคอยช่วยเหลือคนอื่น แต่กลางคืนอี้ฟานคือฆาตกรฆ่าเด็กอันบริสุทธิ์ ก่อร่างสร้างบาปให้ตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และไม่กลัวว่าเวรกรรมจะตามทัน เพราะทุกอย่างทำไปเพื่อสิ่งเดียว สิ่งเดียวที่เป็นทั้งชีวิตของอี้ฟาน…..คือเรลล่า หาเงินมาให้เรลล่าของเขาเท่านั้น… เพราะลำพังแค่นายแพทย์เพิ่งจบใหม่มันจะไปมีเงินยาไส้อะไรพอ ถ้าอยากได้เงินจำนวนมากในเวลาที่น้อยมันก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น….
รับทำแท้งเด็ก…
ฆ่าคนทั้งเป็น
-----------------------------------------------
คริสรู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นบาป แต่เป้าหมายในชีวิตเพื่อคนที่รักนั้นแรงกล้ากว่าจนยับยั้งให้เขามิอาจถอนตัวกลับคืนสู่ความดี ได้แต่ถลำลึกสู่วงการอันมืดมนที่เบื้องหน้าฉาบด้วยคราบนักบุญ แต่เนื้อในกลับเน่าเฟะเสียยิ่งกว่าซากศพ รอวันที่ผู้อื่นจะมาค้นพบอีกด้านที่มืดมน
“คุณหมอคะ จะกลับแล้วหรอคะ”เสียงพยาบาลลีเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงกำลังจะกลับบ้าน หลังจากที่ตรวจคนไข้มาทั้งวัน
“ครับ ออกเวรกี่โมงครับ พยาบาลลี”
“อีกนานเลยค่ะคุณหมอ แลกเวรกันกับยัยเฮนาเขา”
“อ้อครับ ตั้งใจทำงานนะครับ ผมขอตัวก่อน”ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้ พยาบาลมองตามจนลับตาก่อนจะหันมาซุบซิบกัน
“เฮ้อออ เสียดายเนอะ หน้าตาดี นิสัยงาม แถมไม่เป็นเกย์แต่ดันมีแฟนแล้ว”
“นั่นน่ะสิ….เห็นว่าจะแต่งกันสิ้นปีนี้”
“ใช่….พอฝ่ายหญิงกลับมาจากนอกก็แต่งเลยล่ะมั้ง……น่าเสียดายจัง”
“โอ๊ยยย อย่างเธอน่ะไม่มีสิทธิ์เสียดายด้วยย่ะ…นี่ทำงานต่อเร็ว…คนไข้มาแล้ว!”คู่เวรเอ่ยบอก ก่อนที่ทั้งสองจะละความสนใจจากอี้ฟานแล้วหันไปทำงานต่อ
ร่างสูงของคนที่ทั้งสองพูดถึงเดินลิ่วไปที่ลานจอดรถ ขายาวก้าวเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ก่อนจะหยิบกล่องแหวนที่เพิ่งซื้อออกมา รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่มุมปากเหมือนแหวนเพชรน้ำงามเปล่งประกายอยู่ตรงหน้า เขาเลือกวงที่สวยที่สุด แพงที่สุดมาให้เรลล่า ผู้หญิงที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของเขา
“แกต้องทำให้เธอตกลงแต่งงานกับฉันด้วยล่ะ”อี้ฟานแกล้งสั่งแหวนวงนั้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเก็บใส่ถุง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอีกฝ่าย
“ฮัลโหล เรลล่า ผมเลิกงานแล้ว คุณเป็นยังไงบ้าง”ร่างสูงถามด้วยความห่วงใย พร้อมกับออกรถขับไปตามถนน
“งานเยอะมากเลยค่ะ ขอโทษที่ช่วงนี้ยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลาให้คริสเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วนี่อยู่ไหน ทำไมเสียงเหมือนเดินอยู่ข้างนอกเลย”
“ออกมาทำธุระให้หัวหน้าน่ะค่ะ คริสคะเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ ต้องไปแล้ว รักคริสนะคะ”เธอเอ่ยบอกก่อนจะกดวางสาย แต่แค่นั้นก็ทำให้อี้ฟานมีความสุขแล้ว ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะจอดรถที่หน้าปากซอยทางเข้า สลัดเรื่องความผิดบาปในสิ่งที่กำลังจะไปทำ ก่อนจะตั้งท่าเดินเข้าไปในซอย
ตุ๊บ!
เสียงอะไรบางอย่างหล่นลงพื้น พร้อมกับกลิ้งมาหาเขา
“ลูกบอล! ลูกบอลของผม!”เด็กชายตัวน้อยวิ่งมาทางเขา พร้อมกับชี้ไปที่ลูกบอลที่อยู่บนพื้น ร่างสูงก้มลงเก็บให้ ก่อนจะยื่นคืนเจ้าของตัวน้อย
“ขอบคุณฮับ!”เด็กตัวน้อยทำท่าตะเบะก่อนจะรับไว้ แล้ววิ่งกลับไปหาพ่อแม่ที่ยืนรออยู่ไม่ไกล
“ป่ะ ลูกไป วันนี้แม่ให้กินอะไรก็ได้ ตามใจลูกเลย”แม่ของเด็กคนนั้นเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี
“จริงหรอครับ คุณมี๊!”
“จริงสิ วันนี้แม่เขาเงินเดือนออกล่ะ เลยใจดีเป็นพิเศษ”ฝ่ายพ่อเอ่ยแซวผู้เป็นแม่จนเธอส่งค้อนมาให้
“เย้ เย้ เย้! คุณมี๊ใจดีจัง ผมอยากกินเนื้อย่าง จะกินให้พุงแตกเลย!!!”
“เอ้า งั้นไปเร็วลูกไป”ฝ่ายหญิงบอกก่อนที่พ่อแม่จะจูงมือลูกชายกันคนละข้าง สร้างรอยยิ้มให้กับร่างสูงที่เฝ้ามองดูอยู่ ถ้าเขามีลูก คงจะมีความสุขเหมือนอย่างนี้สินะ เรลล่ากับเขาคงเป็นพ่อแม่ที่ดีได้ ชีวิตของพวกเขาคงสมบูรณ์แบบ…
“รีบกลับมานะ เรลล่า สักวันเราคงจะเป็นเหมือนเขา…”อี้ฟานยกยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในซอย ความรู้สึกดีๆค่อยๆถูกกลืนกินด้วยความรู้สึกผิดทีละนิด ทีละนิดเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะไปทำอะไร
เขาฆ่าเด็กมาเป็นร้อย เห็นมาแล้วทุกซากศพ บางทีถ้าเขาคิดจะมีลูก เขาต้องหยุดทำแท้งคนอื่นเสียที….
มือหนาผลักประตูหลังเข้าไปในคลินิกเถื่อน ก่อนจะตรงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมสำหรับการผ่าตัด แล้วหันไปเอ่ยถามพยาบาล
“วันนี้คนไข้เยอะมั้ย”
“ไม่เยอะค่ะ ให้เลือกตรวจเลยมั้ยคะ”
“ครับ เรียกมาเลย”ร่างสูงเอ่ยตอบก่อนจะหยิบมาร์คขึ้นมาคาดปากเตรียมทำแท้งให้กับบรรดาวัยรุ่นใจแตกที่พลาดพลั้งทั้งหลาย
“เชิญคนไข้เบอร์หนึ่งค่ะ!!!”เสียงพยาบาลเรียกคนไข้ดังรอดเข้ามาในห้องทำแท้ง ก่อนที่คนไข้จะเข้ามา แล้ววัฏจักรการฆ่าคนของอี้ฟานเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง จนไม่รู้ว่ากี่ศพแล้วที่เขาพรากลมหายใจไป…
“เรียกคนไข้คนต่อไปมาได้เลย”อี้ฟานเอ่ยบอกกับพยาบาลขณะที่ถอดถุงมือเปื้อนเลือดทิ้ง แล้วหยิบถุงมืออันใหม่ขึ้นมาสวม
“เชิญคนไข้คนสุดท้ายเลยค่ะ”พยาบาลเอ่ยเรียกคนไข้คนสุดท้าย ก่อนที่เสียงคนเดินจะดังตามมา พร้อมกับบานประตูที่เปิดออก…..
อี้ฟานชะงักค้างกับภาพที่เห็น ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดกำลังยืนอยู่ตรงนั้น เรลล่าคนรักของเขากำลังยืนอยู่ตรงนั้น !!!หมายความว่าอย่างไร ทำไมเรลล่าถึงมาที่นี่ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ทั้งๆที………..เธอไปทำงานต่างประเทศไม่ใช่หรอ….
“คุณหมอคะ…..นี่ค่ะ…”เธอยื่นกระดาษที่เขียนประวัติและอายุการตั้งครรภ์ให้ ร่างสูงรับมาไว้ด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน ดวงตาคมปาดมองอย่างรวดเร็ว…
อายุครรภ์ : สี่เดือน
ไม่ใช่ลูกเขาแน่ๆ เรลล่าบอกเขาว่าไปทำงานต่างประเทศหนึ่งปี ตลอดระยะเวลานี้เขาไม่เจอเธอเลย ไม่มีทางที่เด็กในท้องจะเป็นลูกของเขา….แล้วมันเป็นลูกของใครกัน!!!
“แฟนให้มาทำหรอครับ”อี้ฟานอดที่จะถามไม่ได้ เขาอยากรู้ว่าไอ้ผู้ชายตัวไหนที่เธอไปขลุกอยู่ด้วยจนท้อง
“ใช่.…เขาให้ฉันทำ…..”ร่างสูงกำหมัดแน่น แฟนงั้นหรอ ถ้าหมอนั่นมันเป็นแฟน แล้วเขาล่ะ เป็นตัวอะไร!!!
“งั้นหรอครับ”อี้ฟานเอ่ยตอบเสียงเย็น มือหนากำคีมง้างช่องคลอดแน่น ขอบตาคมร้อนผ่าวด้วยน้ำตา ทั้งแค้นทั้งเสียใจ เขาอุตส่าห์รัก อุตส่าห์ทุ่มเททั้งกายทั้งใจ เฝ้ารักเฝ้าถนอมไม่ให้ช้ำ แต่วันนี้ผู้หญิงคนนี้กลับทรยศเขางั้นหรอ กลับหักหลังความรู้สึกของเขางั้นหรอ!!!! มันต้องตาย ไอ้ปีศาจในท้องนี่มันต้องตาย มันแหลกละเอียด ตายไปพร้อมกันทั้งแม่ทั้งลูก อีผู้หญิงแพศยา!!! อีผู้หญิงเลว!!!
อี้ฟานค่อยๆข่มตาหลับ สกัดกั้นอารมณ์ ก่อนจะสอดคีมเข้าไปในช่องคลอด แล้วหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาฉีดสารบางอย่างเข้าไปข้างในในปริมาณที่เกินขนาด ดวงตาคมกริบมองร่างที่นอนอยู่ด้วยแววตาเย็นชาและคลั่งแค้น ร่างร่างนั้นค่อยๆดิ้นทุรนทุราย ใบหน้างดงามที่เขาหลงรักเริ่มบิดเบี้ยว สองมือเลื่อนมากุมท้องน้อยอย่างทรมาน
“คุณ….หมอ…ปวด..ท้อง”เธอร้องบอกด้วยความเจ็บปวด อี้ฟานมองเธออย่างเย็นชา คำถามมากมายผลุดขึ้นในหัว ไปรักกันตอนไหน ไปแอบมีตัวมารนี่กันเมื่อไร หลอกเขามานานรึยัง ทำไมถึงได้ทำ ทำไมถึงได้หักหลังเขาอย่างนี้!!!
“คุณทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง เรลล่า…”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างเหม่อลอย ในใจมีแต่ความเจ็บปวดและเคียดแค้น
“ชะ ชะ…ช่วยด้วย”เธอร้องขอให้ช่วยเมื่อร่างกายกำลังจะทนไม่ไหว
“คุณทำได้ยังไง คุณทำได้ยังไง คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง!!!”หยดน้ำตาร่วงเผาะ อี้ฟานกระชากมาร์คคาดปากออก หญิงสาวตกตะลึงกับภาพที่เห็น อี้ฟานคนรักของเธอ ทำแท้งให้เธอ…
“ทั้งๆที่ผมรักคุณจะเป็นจะตาย ทั้งๆที่ยอมทำทุกอย่างให้คุณ มีคุณแค่คนเดียว ต่อให้จะห่างกันเป็นปี ผมก็ไม่เคยนอกใจ แต่คุณ….คุณ….คุณกลับทำกับผมอย่างนี้!!!!” อี้ฟานตวาดทั้งน้ำตา ร่างของหญิงสาวบิดเร้าไปมาด้วยความเจ็บปวดจนโต้ตอบไม่ไหว
“ยัยผู้หญิงเลว ยัยผู้หญิงแพศยา ยัยผู้หญิงร่าน!!!!”ความแค้นเริ่มโหมกระหน่ำใส่จิตใจร่างสูง มือหนาคว้าเข็มฉีดยาขึ้นมาอีกเข็ม แล้วฉีดใส่ช่องคลอดของเธออีกรอบ และอีกรอบ อีกรอบและอีกรอบ
ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว ดวงตาเบิกโพลง สารเคมีแผดเผาไปทั่วทั้งร่าง ร่างทั้งร่างดิ้นไปมาอยู่บนเตียงราวกับโดนน้ำร้อนลวก แขนขาปัดป่ายไปทั่ว เลือดทะลักออกจากช่องคลอด รกเด็กถูกขับออก เศษแขนเล็กๆหลุดออกมา ร่างของแม่ดิ้นพล่านๆ ลมหายใจหอบหนัก เศษขาเริ่มหลุดออกมาจากช่องคลอด อวัยวะต่างๆเริ่มตามออกมา ทั้งไส้ ทั้งหัวใจ และนิ้วมือต่างๆ กระจายเต็มเตียง ร่างของเธอบิดเร้าไปอย่างทรมาน ลิ้นจุกปาก ก่อนถูกกัดขาดสะบั้นเพราะชัก ร่างกระตุกเกร็ง ก่อนจะแน่นิ่งพร้อมกับศีรษะเด็กที่ถูกขับออกมากระเด็นใส่ตักของร่างสูง
“ไอ้ตัวมาร!!!”มือหนาปาหัวเด็กลงถังขยะอย่างเคียดแค้น ก่อนจะผลุนผันลุกพรวดออกไปจากห้อง ทิ้งซากศพทุกอย่างไว้ที่ห้อง
อี้ฟานย้ำเท้าไปตามตรอกซอยแคบๆ ห่าฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก สายน้ำชะล้างคราบเลือดให้จางลง สายเลือดสีแดงหยดไปตามพื้น ทิ้งร่องรอยของความสยองและเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง ดวงตาคมมองทางข้างหน้าด้วยแววตาเคียดแค้น หากแต่ขอบตากลับร้อนผ่าวด้วยน้ำตา ความแค้นและความเจ็บปวดสาดซัดสู่จิตใจ มือหนากระชากประตูรถออกอย่างแรง ก่อนจะก้าวเข้าข้างใน แล้วออกรถไปตามทาง
หัวสมองของอี้ฟานขบคิดแต่เรื่องผู้หญิงเลวคนนั้น ภาพของเธอฉายชัดอยู่ในหัว เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่แสนดีคนนั้นจะทำกับเขาได้อย่างนี้ ที่ผ่านมาเธอดีกับเขามาตลอด คอยดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง แต่ทำไมเธอกลับทำกับเขาอย่างนี้!!!
“ผมให้คุณไม่มากพอรึไง ….ผมรักคุณไม่มากพอรึไง….เรลล่า!!!”อี้ฟานแผดเสียงถาม ดวงตาคมมองถนนเบื้องหน้า แต่สมองกลับไม่ใส่ใจ ทุกอย่างถูกตรึงด้วยคำพูดของเรลล่า ในวันที่จะไปทำงานต่างประเทศ
“คริสคะ…เรลล่าจะไปนะคะ….ระหว่างที่เรลล่าไม่อยู่ คริสห้ามนอกใจเรลล่าด้วยล่ะ”
“หึ!!....ใครกันแน่ที่นอกใจ เรลล่า!!! ใครกันแน่ที่นอกใจ!!!”อี้ฟานตะโกนถามอย่างเดือดดาล พร้อมเร่งความเร็วรถตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง ผ่าไฟแดงอย่างไม่สนใจรถที่ขับสวน หยาดน้ำตาค่อยๆรินไหลจากดวงตา ร่างทั้งร่างค่อยๆสั่นสะท้าน ที่เขาทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร ที่ยอมฆ่าคนนับร้อยเพื่อแลกกับเงินเพื่ออะไร เขาทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร!!!
อี้ฟานเร่งความเร็วขึ้นอีก หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างอัดอั้น มือหนาหักเลี้ยวพวงมาลัยไปตามถนนสายออกต่างจังหวัด ความกลัวในการฆ่าคนไม่มีในหัวใจ หากแต่ความเคียดแค้นและสิ้นหวังกลับกัดกินไปทั่วทั้งใจจนความยั้งคิดและการชั่งใจต่างๆค่อยๆหายไปจากใจร่างสูง
“ ในเมื่อคุณทำอย่างนี้กับผม ในเมื่อคุณไม่ต้องการผมแล้ว…”ร่างสูงพึมพำอย่างโกรธแค้นและเจ็บปวด ทั้งชีวิตเขามีแค่เธอคนเดียว อยู่เพื่อเธอแค่คนเดียว ถ้าไม่มีเธอเขาก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร!!!
อี้ฟานเร่งความเร็วไปตามท้องถนน ขับขึ้นสายโทรเวย์ออกไปยังต่างจังหวัดมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องเล่าที่ครั้งหนึ่งเคยได้ยินย้อนกลับเข้ามาในความคิด แรงใจทั้งหมดค่อยๆมลายหาย ความเข้มแข็งและรักในชีวิตอย่างที่แพทย์ทุกคนพึงจะมีกลับสูญสิ้น เหลือเพียงแต่อู๋อี้ฟานผู้ชายหน้าโง่ที่ผูกทุกอย่างไว้กับความรัก….
“เรลล่า…เรลล่า….”ร่างสูงพึมพำ สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้นและเจ็บปวด หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มกร้าน มือหนาบังคับพวงมาลัยเข้าสู่เขตชนบทที่เปล่าเปลี่ยว สองข้างทางเริ่มรกชัฏด้วยป่าทึบ แสงไฟนำทางเริ่มสลัวลงเรื่อยๆจนดับมืด
อี้ฟานขับรถมาจอดยังปากทางเข้าสถานที่แห่งหนึ่งอย่างฉุนเฉียว เสียงล้อบดถนนดังเอี๊ยด มือหนากระชากเปิดประตูรถอย่างแรง ก่อนจะเดินลงมาจากรถ ดวงตาคมมองลึกเข้าไปยังด้านในของสถานที่ ศาลเจ้าและของเซ่นไหว้ถูกตั้งอยู่บริเวณทางเข้า หากแต่ร่างสูงกลับไม่สนใจเดินเหยียบของไหว้เข้าไปยังด้านในของสถานที่…
“คิดดีแล้วหรอ พ่อหนุ่ม…”จู่ๆเสียงชายแก่คนหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง อี้ฟานหันขวับกลับไปก่อนจะเจอนักบวชวัยชราท่าทางน่าเลื่อมใส
“ท่านหมายความว่าอะไร”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างไม่มีสัมมาคารวะ
“สิ่งที่พ่อหนุ่มคิดจะทำ มันไม่ใช่การจบทุกปัญหา แต่มันคือการเริ่มต้นสร้างบ่วงกรรมให้ตัวเอง”อี้ฟานยิ้มเหยาะก่อนจะเอ่ยตอบ
“มันจะมีบ่วงกรรมอะไรผูกมัดผมได้มากกว่านี้อีกล่ะ!!!!”
“โอปปาติกะ….”นักบวชเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ
“เหอะ!.....ขอบคุณสำหรับคำเตือนของท่าน…แต่ผมเลือกทางของผมแล้ว”อี้ฟานพูดก่อนจะหันหลังเดินกลับตรงไปยังจุดหมาย เพื่อทำในสิ่งที่เขาต้องการ โดยมีสายตาจากนักบวชมองตามไล่หลังมา…
“มันเพิ่งแค่เริ่มต้นเท่านั้น…..พ่อหนุ่ม…”
อี้ฟานไม่สนใจคำเตือนของนักบวชชรา ขายาวพาร่างของตัวเองเดินเข้ามาใกล้ยังสถานที่ที่ต้องการจะมา ก่อนที่ปลายเท้าจะมาหยุดอยู่ปลายหน้าผา….
หน้าผาอาถรรพ์ หน้าผาที่ผู้คนเล่าลือถึงความน่ากลัวที่มักจะมีผู้คนที่ผิดหวังในชีวิตมาฆ่าตัวตายที่นี่เพราะเชื่อว่าจะได้ไปเกิดใหม่และหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานอย่างที่เจอมาในชาตินี้….หากแต่พวกเขาไม่เคยรู้….ไม่เคยรู้ว่าแท้จริงแล้วบ่วงกรรมทุกอย่าง….มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง….
“คุณคือทุกอย่างในชีวิตของผม คือทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมี….”ก้อนสะอื้นและความเจ็บปวดจุกอยู่ที่คอ ดวงตาคมมองลึกลงไปยังหุบเหวแห่งความมืดเบื้องล่าง เสียงร่ำร้องของความตายเพรียกหาให้ดำดิ่งลงไป
“ในเมื่อคุณไม่ต้องการผมแล้ว…ในเมื่อคุณไม่รักผมแล้ว……..”อี้ฟานกำมือแน่นหยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นสาย ภาพความทรงจำตั้งแต่ครั้งยังรักกันหวานชื่นไหลเข้ามาในหัว
“คริสคะ…ฉันรักคุณจังเลยค่ะ….อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไปนะคะ”
“คริสคะ……ฉันคิดถึงคุณจังเลย…คุณอย่านอกใจฉันนะคะ”
“คริสคะไว้เจอกันนะคะ อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง” ความรักหวานชื่นค่อยๆถูกทำลายด้วยภาพวินาทีที่เขาเห็นเรลล่าหยุดอยู่ที่ประตูห้องทำแท้งของเขา…
“คุณหมอคะ….”เธอเรียกเขาพร้อมกับยื่นกระดาษจดอายุครรภ์มาให้ ทำลายความรู้สึกดีๆนับพันครั้ง ด้วยการหักหลังเพียงครั้งเดียว…
“ในเมื่อคุณไม่ต้องการผมแล้ว…ในเมื่อคุณไม่รักผมแล้ว……..”อี้ฟานเว้นช่วง ปลายเท้าขยับเลยออกจากหน้าผาทีละนิด ทีละนิด
“ผมก็จะไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป…”ฉับพลันนั้นปลายเท้าของเขาก็พ้นจากขอบหน้าผา ร่างสูงของนายแพทย์หนุ่มร่วงหล่นลงสู่หุบเหว ทิ้งชีวิตและอนาคตไว้เบื้องหลัง ด่ำดิ่งลงความตายในเบื้องลึกของหุบเหว….
“มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น…..พ่อหนุ่ม”นักบวชชราที่เดินขึ้นมายังหน้าผาพึมพำเบาๆขณะที่มองร่างของอี้ฟานร่วงหล่นลงพื้นเบื้องล่าง….
การฆ่าคนนั้นบาปหนา ความผิดติดตัวแม้เนิ่นนาน บุญความดีมิอาจช่วย ตายตกไปเป็นมารร้าย ทุกข์ทนไปชั่วกัลป์
