บ้าน
"เจ้าต้องถูกทำโทษ!!" เสียงเกรี้ยวกราดของผู้ทรงอำนาจแห่งสรวงสวรรค์กำลังแผดเสียงใส่เทพบุตรคริส เทวดารูปงามอันดับต้นๆในดินแดนแห่งนี้
"ผมเฝ้าดูพวกเขาทั้งสองมานานแล้ว มันไม่ผิดถ้าทั้งเซฮุนและลู่หานจะรักกัน" คริสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและใบหน้าที่นิ่งงัน
ในความคิดของเทพบุตรคริส เขาไม่ได้ทำสิ่งที่ผิดพลาด เขาตั้งใจที่จะยิงศรรักให้ตรงไปยังร่างของเซฮุนและลู่หาน แต่เทวดาทั้งหลายช่วยแก้ต่างให้คริสและอ้างกับผู้ทรงอำนาจว่าคริสทำผิดพลาด เทวดาทั้งหมดบนดินแดนแห่งนี้ไม่เคยมีใครยิงศรรักให้ผู้ชายรักกันมาก่อน.......
"ดี!เจ้าโอหังขนาดนี้ข้าจะเป็นคนส่งเจ้าลงไปพิสูจน์สิ่งที่เจ้าทำ!!วันนี้เจ้าเตรียมตัวได้!" ผู้ทรงอำนาจแผดเสียงดังพร้อมชี้หน้าเทพบุตรคริส ร่างหนาใหญ่หันหลังกลับและหายไปในกลีบเมฆด้วยแรงโทสะ
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินออกมาด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์โดยมีจื่อเทาเดินตามมาไม่ห่าง
"พี่จะทำยังไง" จื่อเทาเอ่ยถามคริสด้วยความไม่สบายใจ
"นานๆทีได้ลงไปยังโลกมนุษย์ ฉันว่าน่าสนุกออก" ใบหน้าหล่อคมคายหันมายกยิ้ม คริสเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วสำหรับบทลงโทษของเหตุการณ์ครั้งนี้
คืนนี้ท้องฟ้ามืดมิดไม่มีแม้ดวงดาว พระจันทร์ไร้ซึ่งแสงสว่างอย่างทุกคืน.....ร่างบางนอนบนเตียงนุ่มด้วยความกระสับกระส่าย.....เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดพรายบนใบหน้าหวานใส...... ชานยอลกำลังฝันว่าตนเองวิ่งหนีผีสุดชีวิต แต่วิ่งเร็วเท่าไรก็ดูเหมือนมันยิ่งใกล้เข้ามา........
"โครม!!!!" เสียงของหนักตกในห้องนอนจนร่างบางสะดุ้งตื่นสุดตัว
ชานยอลรีบควานหาไฟฉายจากลิ้นชักหัวนอน ความกลัวแล่นเข้าจับขั้วหัวใจ.....ผี.......ขโมย.........หรืออะไร ดวงตากลบโตรีบสอดส่ายสายตาหาที่มาของเสียง
ร่างบางย่องไปแอบดูเงียบๆ เงาดำตะคุ่มๆกำลังลุกขึ้นยันกายยืนช้าๆอยู่ไม่ไกลจากเขานัก
"อ๊ากกกกกกก ผี อ๊ากกกกกกก ไอ้บ้า!!!!!! แกออกมาจากฝันฉันได้ไง ตายๆมึงตาย!!!"
มือบางคว้าไฟฉายตีกระหน่ำไปยังร่างสูงโปร่งตรงหน้าอย่างไม่คิดชีวิต.....
"โอ๊ย!!!ฉันเจ็บ พอก่อนๆ ฉันไม่ใช่ผี!!"
"เออแต่ก็ไม่ใช่คน 100% นัก" มือหนาของคริสรีบคว้าจับมือบางไว้พร้อมกับโอบกอดชานยอลจากทางด้านหลังเพื่อป้องกันให้ชานยอลหยุดตีเขา
"ไม่ใช่ผีก็...........ขโมย!! ขโมย อ๊ากกกกกก แกต้องการอะไร!! ปล่อยฉันนน" ชานยอลดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆจนเทพบุตรคริสแทบจะหมดแรงจนจับไว้ไม่ไหว
"เห้ย!!ไม่ใช่ขโมย ขโมยอะไรจะหล่อขนาดนี้ นี่ตั้งสติๆ มองหน้าฉันนี่" คริสจับร่างชานยอลพลิกเข้ามาหาเขาและจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของเขาไว้ มือหนาจับคางชานยอลเกยขึ้นมาเพื่อให้มองหน้าเขา
ดวงหน้าหวานใสของชานยอลนิ่่งงันเพื่อจะจับจ้องไปที่ใบหน้าของชายคนนี้........แม้จะเป็นในยามค่ำคืนแต่แสงไฟจากโคมหัวเตียงก็สาดส่องมาเพียงพอให้เห็นใบหน้าของคริสชัดๆ
ชานยอลได้แต่สบถในใจเมื่อพินิจใบหน้านี้เต็มตา.........
"ขโมยบ้าอะไร.............หล่อชะมัด........"
ชานยอลนิ่งอึ้งไปดั่งถูกมนต์สะกดหลังจากเห็นใบหน้าของเทพบุตรคริสชัดเจนขึ้น.....ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงจัดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้คริสกำลังโอบกอดร่างของเขาอยู่ รวมถึงชุดนอนที่ชานยอลสวมใส่ก็ไม่เรียบร้อย เสื้อกล้ามและกางเกงขายาวตัวบางช่วยคลายร้อนในยามนี้ แต่คงไม่เป็นการณ์ดีถ้าสวมชุดนี้ในขณะที่อยู่ร่วมห้องกับคนอื่น....
"ไง...ตะลึงในความหล่อฉันเลยเหรอ" คริสอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นชานยอลนิ่งเงียบไป
"ห๊ะ เอ่อ...ถ้าไม่ใช่ขโมยแล้วนายเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!" ใบหน้าหวานแก้เก้อเขินด้วยการปรับโทนเสียงให้เข้มขึ้น
"ฉันจะอธิบายยังไงดี.....ถ้าบอกไปนายต้องว่าฉันบ้าแน่ๆ" คริสมีสีหน้าลังเลเมื่อนึกหาคำตอบที่ชานยอลเอ่ยถาม
"ก็บอกมาสิ" ชานยอลยังคงซักไซร้เทพบุตรรูปงามอย่างต่อเนื่อง
"ฉันเป็นเทวดา....ถูกลงโทษให้ หล่...."
"บ้า!! เทวดา!! นายบ้าจริงๆด้วย ฮ่าๆ"
"ก็ฉันบอกแล้วไงว่านายต้องว่าฉันบ้า" คริสสบถเบาๆริมฝีปากหนาขบเข้าหากันเพื่อครุ่นคิด หัวสมองของเขากำลังทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะพิสูจน์ให้ชานยอลเห็นว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น
"เวลาที่ฉันอยู่บนโลกมนุษย์ ความสามารถของเทพบุตรอย่างฉันจะลดลง เอางี้ฉันจะลองดูว่าทำได้ไหม" คริสไม่รอช้า เขาเพ่งจิตในสิ่งที่เขาต้องการทำ นิ้วเรียวยาวดีดดังเป๊าะเข้าหากัน แค่เพียงสิ้นเสียงดีดนิ้ว ห้องทั้งห้องก็สว่างขึ้นทันใด
"ห๊ะ!! นายทำได้ยังไง" ดวงตากลมโตของชานยอลเบิกกว้างขึ้นเมื่อห้องนอนของเขาสว่างโล่ทั้งๆที่ไม่มีใครเดินไปเปิดไฟ
"ฟลุ๊คหรือเปล่า....นี่นายเป็นตัวอะไรกันแน่....อืม....ไหนลองอีกทีสิ"
ชานยอลชี้มือให้คริสลองใช้ความสามารถของเทพบุตรอีกครั้งและแนะนำให้เขาลองถอดเสื้อจากไม้แขวนที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า...ถ้าเขาทำได้จริงๆ...มันจะเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์มาก
"อืม ขอรวบรวมพลังสักพักนึง" ดวงตาคมเพ่งมองไปยังเสื้อที่ถูกแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า คริสหลับตาลงช้าๆและดีดนิ้วดังเป๊าะอีกครั้ง
ทันใดนั้นเสื้อกล้ามก็หลุดลงมาจากหัวไหล่ของชานยอล 1 ข้าง เสียงร้องโวยวายของชานยอลดังลั่นจนคริสตกใจและวิ่งเข้ามาปิดปากเขา...ทั้งสองหน้าตาเลิ่กลั่กก่อนที่คริสจะหลุดหัวเราะออกมา.....
"สงสัยฉันจะไม่มีสมาธิจากการแต่งตัวของนาย" ดวงตาคมเหลือบไปมองหัวไหล่นวนเนียนของคนตรงหน้าและรีบหลบสายตาแสร้งมองอย่างอื่นแทน....
"ก็นายมันลามกไง!! หรือ....จงใจแกล้งฉัน!!" มือบางคว้าแขนเสื้อที่ตกลงมาและปิดหน้าอกตัวเองไว้ ใบหน้าสวยหวานเริ่มมีสีหน้าไม่ไว้ใจคริส
"ฉันบอกแล้วไงว่าพลังฉันจะลดลง ผู้ทรงอำนาจคงจำกัดพลังฉันไว้เมื่อต้องลงมาที่โลกมนุษย์"
หลังสิ้นประโยค คริสถอนหายใจออกมาเบาๆร่างสูงเดินตรงไปยังเตียงนอนนุ่มและหย่อนกายลงช้าๆ เขาถือวิสาสะเอนกายลงนอนบนเตียงของชานยอลโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของเตียงสักคำ
"นั่นมันเตียงฉัน! นายลงมาเลยนะ!" ร่างบางเดินเข้าไปฉุดกระชากแขนแกร่งของคริสลงมาจากเตียงแต่ก็ไม่เป็นผล คริสยังคงนอนนิ่งและคว้าผ้าห่มจากปลายเตียงมานอนคลุมโปง
"ฉันของีบสักพัก รุ่งเช้าต้องรีบกลับสวรรค์ คืนนี้ฉันแค่ลงมาสำรวจ" ใบหน้าคมคายหลับตาลงโดยไม่สนใจร่างบางที่กำลังแผดเสียงต่อว่าเขาอยู่ข้างเตียง....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงนาฬิกาตรงหัวเตียงปลุกให้ชานยอลตื่นจากภวังค์ช้าๆ ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปปิดมันด้วยความงัวเงีย......ดวงตากลมโตรีบเหลือบมองไปยังที่นอนนุ่ม บัดนี้ไม่มีร่างของเทพบุตรคริสแล้ว....ทุกอย่างว่างเปล่า.....หรือ.....เมื่อคืนเขาฝันไป....
มือบางยกขึ้นมาตบหน้าตัวเองเบาๆแต่ก็รู้สึกถึงความเจ็บ...ชานยอลทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อคืนและเดินไปที่หน้ากระจกด้วยความรีบร้อน.....เงาจากในกระจกสะท้อนร่างของเขาและเสื้อกล้ามตัวเดิม เสื้อกล้ามตัวเมื่อคืนที่แขนเสื้อหล่นมาข้างนึงด้วยเวทมนตร์ของเทพบุตรคริส....เรื่องเมื่อคืนมันคือเรื่องจริงเหรอเนี่ย...ชานยอลไม่ได้ฝันไป...
วันนี้ทั้งวันชานยอลแทบไม่มีสมาธิในการเรียน.....เขานั่งเสิร์ชหาเรื่องราวเกี่ยวกับ เทวดา เทพบุตร ใน internet ว่ามีตัวตนจริงหรือไม่....การแต่งกายของคริสคนที่เขาเจอเมื่อคืนก็ดูปกติดี ไม่ได้สวมชุดขาวยาวระย้าแบบในหนังที่เขาจินตนาการไว้ เพียงแค่ว่าคริสดูเนี๊ยบ ดูหล่อเพอร์เฟคราวเทพบุตรและดูดีมากกว่าคนทั่วไปเท่านั้นเอง.....
วันเวลาของวันนี้เดินทางมาจนถึงช่วงเย็น......หลังจากทานอาหารค่ำข้างนอกเรียบร้อย ชานยอลก็อาบน้ำชำระล้างร่างกายเพื่อเตรียมเข้านอน....เมื่อคืนเขารู้สึกได้ว่าเขาพักผ่อนน้อยเนื่องจากไอ้เทพบุตรบ้านั่นที่จู่ๆก็โผล่มาในห้องนอนตอนดึก.....คืนนี้ชานยอลสวมใส่เสื้อผ้าที่ดูรัดกุมมากกว่าเดิม แม้จะเป็นฤดูร้อนของเกาหลีแต่ชานยอลก็หยิบเสื้อฮู้ดแขนยาวในตู้มาสวมนอน รวมถึงรูดซิบขึ้นมาจนถึงต้นคอ...เพราะเขาไม่อาจรู้ว่าจะมีเทวดา เทพบุตรบ้าบออะไรโผล่มาอีกหรือไม่ในค่ำคืนนี้....
ตกดึก....ทุกอย่างในห้องเงียบงัน มีเพียงเสียงนาฬิกาในห้องนอนของชานยอลที่ส่งเสียงเดินแต๊กๆเบาๆเท่านั้น.......เวลาล่วงเลยจนถึงตีสอง ......ไม่นาน...ก็ปรากฎร่างชายหนุ่มรูปงามหล่นลงมาที่เตียงจนชานยอลอุทานออกมาสุดเสียง.......
"เฮ้ย!!นาย!"
"บ้าจริง ทำไมคืนนี้ฉันยังกลับมาที่นี่อีก" คริสสบถเสียงดังเมื่อมองไปรอบๆและจำได้ว่าที่นี่คือห้องนอนของชานยอลที่เขาหล่นมาเมื่อคืน
"มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ห้องนอนนายมาเชื่อมต่อกับประตูสวรรค์ได้ไง" เทพบุตรคริสพูดพลางเกาเท้าทอยด้วยความงุนงง
"จะยังไงก็แล้วแต่ นายช่วยลุกออกจากตัวฉันก่อนได้ไหม!!" ชานยอลทั้งทุบตีและผลักไสร่างของคริสที่หล่นลงมาคร่อมร่างเขาพอดิบพอดีบนเตียงนอนนุ่ม ชานยอลทั้งตกใจและรู้สึกไม่ปลอดภัยที่คริสสามารถเข้าออกห้องนอนเขาได้เป็นว่าเล่น
......มือหนาจับข้อมือบางขึงไว้เพื่อให้ชานยอลหยุดทุบตีเขา....คริสพยายามเพ่งจิตไปที่ชานยอลและอ่านใจ เขากำลังหาคำตอบว่าเพราะเหตุใดเขาถึงต้องใช้ห้องนอนของชานยอลเป็นทางผ่านมายังโลกมนุษย์ทุกครั้ง.....
"นายกำลังอาย.......กำลังเขินฉัน.....วันนี้นายคิดถึงฉันทั้งวัน......อื้อ...นี่หาข้อมูลฉันด้วยเหรอเนี่ย" ใบหน้าคมคายยกยิ้มในขณะที่เพ่งจิตและสายตาไปที่ชานยอล
"นายมีธาตุน้ำ ธาตุของความอ่อนไหวคล้ายผู้หญิง.....นายมีสิ่งที่ฉันกำลังตามหา...ปาร์คชานยอลร่วมมือกับฉันเถอะนะ" คริสยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อโชคเริ่มเข้าข้างเขาขึ้นมาบ้าง
"นี่นายพูดบ้าอะไร ร่วมมือบ้าอะไรกัน...ย่าห์ แล้วนี่จะลุกจากตัวฉันได้หรือยัง!" ชานยอลยังคงสบถใส่คริสอย่างไม่ลดละ
"ฉันไม่ปล่อยจนกว่านายจะรับปากว่าจะช่วยฉัน ...นายต้องร่วมมือพิสูจน์ความจริงกับฉัน....ฉันมาเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ผิดที่ทำให้เซฮุนและลู่หานรักกัน" คริสมีสีหน้าที่จริงจังขึ้นจากเดิม
"โว๊ะๆ ก็ได้ๆ บอกมาว่าฉันจะช่วยนายได้ยังไง!! นายจะได้ไม่ต้องใช้ห้องนอนฉันเป็นทางผ่านบ้าบอนี่อีก" ชานยอลนิ่งฟังในสิ่งที่คริสกำลังจะพูด
"นาย....ต้องรักฉัน...ชานยอล เราต้องรักกัน" ดวงตาคมสบกับดวงตากลมโตของชานยอลเพื่อสื่อให้ชานยอลรับรู้ว่าเขากำลังพูดเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
"นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ" ชานยอลต่อว่าคริสในความคิดเพ้อเจ้อของเทพบุตรตรงหน้า แม้เขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่คริสพูดนักแต่มันก็ฟังดูไร้สาระไม่น้อย....
"ฉันทำให้นายรักฉันได้นะชานยอล....ฉันอ่านใจนายออก" ใบหน้าคมโน้มลงมากระซิบข้างหูชานยอลพร้อมกับยกยิ้มบางๆ
"อยู่นิ่งๆก่อนสิ........ชู่วส์" นิ้วมือเรียวยาวของคริสแตะเบาๆที่ริมฝีปากชานยอลให้เขาหยุดโวยวาย.....คริสกำลังโน้มใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ริมฝีปากของชานยอลช้าๆ....
"คริส.....นี่ นะ นาย จะทำอะไร" ดวงตากลมโตของชานยอลแสร้งมองไปทางอื่นด้วยความเขินอาย......ตอนนี้ใบหน้าของเทพบุตรคริสกำลังโน้มเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ....ใกล้จนชานยอลรับรู้ได้ถึงลมหายใจ รวมถึงกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายของคริส
"ฉันเป็นเทวดา ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันพานายขึ้นสวรรค์ได้" ใบหน้าคมคายกระตุกยิ้มมุมปาก นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยไปตามแก้มใสช้าๆจนชานยอลต้องรีบหลับตาลง
"ช่วยฉันนะชานยอล พิสูจน์ว่าความรักระหว่างเราไม่ใช่เรื่องผิด ช่วยล่้างคำครหาจากผู้ทรงอำนาจให้กับฉัน" ริมฝีปากหนาประทับจูบที่ริมฝีปากบางอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตของชานยอลเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเทพบุตรรูปงามตรงหน้ากำลังสอดเรียวลิ้นและลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากเขาช้าๆ
ชานยอลนิ่งงันอย่างคนที่ถูกมนต์สะกด ร่างกายของเขาเย็นยะเยือกแม้จะเป็นฤดูร้อน.....จิตใต้สำนึกของชานยอลกำลังร่ำร้องบอกให้เขาขัดขืนแต่ร่างกายของเขากลับไม่มีแรงแม้จะผลักไสคริส....
"นายใช้เวทมนตร์อะไรกับฉัน.....ทำไมฉัน..." ชานยอลตัดสินใจเอ่ยถามคริสขณะที่คริสถอนริมฝีปากที่หอมกรุ่นออกมาจากริมฝีปากเขา....
"นายไม่ได้โดนมนต์สะกดอะไรทั้งนั้น.......มันคือความต้องการจากธาตุในตัวนาย.......อีกอย่าง เรื่องแบบนี้ฉันไม่ต้องใช้เวทมนตร์คาถาฝืนใจใคร....."
ชานยอล.....นายพร้อมจะไปดินแดนที่เรียกว่า"สวรรค์"กับฉันหรือยัง......
END EP1 แทคในทวิต #เทพบุตรหลุดสวรรค์_KY นะจ๊ะ (ยังไม่ได้เอาลงเด็กดี)
