บ้าน
"ชานยอล นายดูสิ คริสมาแล้ว หล่อมากกก" เสียงกรีดร้องของเพื่อนสาวและคนรอบตัวบ่งบอกถึงความคลั่งไคล้ พร่ำเพ้อในความดูดีของบุรุษรูปงามนามว่า'คริส' ประธานนักศึกษาของมหาลัย และคว้าตำแหน่งเดือนของคณะศิลป์ศาสตร์อีกด้วย
"ฉันว่าก็งั้นๆอ่ะ ออกไปทางขี้เก็กมากกว่า ความสามารถมีอะไรบ้าง วาดรูปก็ไม่สวย กีฬาก็แค่กัปตันบาส ใช้เส้นหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ริมฝีปากบางเบะออกเล็กน้อย ดวงตากลมจ้องมองคนที่เพิ่งเดินผ่านไปตรงหน้า เป็นเวลาแรมปีที่ชานยอลไม่ชอบหน้าคริส ความหล่อดูดีของเขาไม่เคยเข้าตาเลยด้วยซ้ำ หลายครั้งที่ชานยอลมักแอบมองร่างสูงและหลุดหัวเราะความโก๊ะของเขายามที่เขาซุ่มซ่าม บางครั้งที่ซ้อมเล่นบาสก็สะดุดเชือกรองเท้าตัวเองที่ผูกไม่แน่น คริสเคยหัวเราะกับเพื่อนในโรงอาหารของมหาลัยขณะที่ดื่มเครื่องดื่มจนสำลักน้ำแดง เสื้อสีขาวของเขาเลอะเทอะไปหมด คริสคือคนกากชัดๆในสายตาของเขา...
"ระวังเถอะ เกลียดแบบไหนจะได้แบบนั้น" เพื่อนในกลุ่มตะโกนออกมาพร้อมเสียงหัวเราะที่กำลังขบขันกับท่าทางรังเกียจคริสของชานยอลที่ดูจะไม่ลงรอยกันมากๆ..
อากาศในช่วงเย็นของวันนั้นหลังจากตะวันตกดินก็เริ่มเหน็บหนาว ฝนเม็ดเล็กๆร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า...ร่างโปร่งยืนกอดอกอยู่หน้าอาคารเรียนเพื่อรอให้ฝนซา...
เสียงมอร์เตอร์ไซด์สี่สูบคันใหญ่ดังผ่านร่างโปร่งของเขาไปพร้อมกับร่างสูงที่คร่อมบนรถ เสื้อหนังสีดำเปียกฝนพรำ ไม่นานรถก็ถูกดับเครื่องช้าๆ เจ้าของร่างเหลือบมองชายหนุ่มร่างโปร่งที่ยืนตัวสั่นเทาจากละอองฝนที่โปรายปราย
"เสื้อเปียกเป็นลูกหมาเลย ไม่มีร่มเหรอนายอ่ะ" เสียงเข้มเอ่ยทักพร้อมกับโยนร่มสีขาวที่เหน็บทางด้านหลังโยนให้อย่างแรง
มือบางคว้ารับแบบไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมเลิ่กลั่กด้วยความสงสัย นี่มันเวลาเลิกเรียนนานแล้ว ทำไมคริสถึงยังไม่กลับแถมยังให้ความช่วยเหลือเขาทั้งๆที่ไม่เคยพูดคุยกันสักครั้ง
"เอ๊า ตะลึงอยู่นั่น ร่มแม่ฉันเค้าลืมไว้เมื่อเช้า แต่มันหักนะ ใช้ได้หรือเปล่า" ร่างสูงเดินตรงเข้าไปกางร่มที่ก้านหัก 2 ข้างออกมาให้ชานยอลดู...
"แม้แต่ร่มยังดูกาก..." เสียงบ่นพึมพำเบาๆดังขึ้นในลำคอขาวเนียนพร้อมสีหน้าเหยียดๆพฤติกรรมความเป็นพระเอกของคริส หล่อก็หล่อนะแต่ทำไมเขาถึงไม่เคยมองเห็นความสุภาพของคนๆนี้ แม้หลายคนจะยืนยันว่าเขาเป็นคนดีและน่ารักมาก แต่ชานยอลก็ไม่เคยยอมรับ
"เอาร่มนายคืนไปเหอะ ฉันยอมเป็นหวัดดีกว่าถ้าต้องใช้ร่มแบบนี้" มือบางผลักก้านร่มตรงหน้า ขายาวก้าวเดินหนีออกนอกอาคารเรียนเมื่อฝนซาลงจนเกือบหยุด
ร่างสูงรีบสตาร์ทรถและขับตามออกไป เขาชะลอรถลงข้างๆร่างโปร่งที่เดินกอดอกด้วยความหนาวเย็น..
"นี่นายรังเกียจอะไรฉันนักหนาเนี่ย หน้าตาแบบฉันมีแต่คนอยากเข้าใกล้ทั้งนั้น นายเป็นคนแรกเลยนะที่คอยหนีฉัน!" ร่างสูงคร่อมบนรถคู่ใจและบิดตามเขาไปช้าๆ
"แล้วจะมาเอาเหตุผลบ้าบออะไรเล่า ก็แค่ไม่ชอบหน้านาย นี่! อย่าขับรถมาขวางฉันได้ไหม ฉันจะกลับบ้าน!" ใบหน้าหวานใสเริ่มบึ้งตึงเมื่อถูกคริสขับรถล้อมหน้าล้อมหลังทำให้เขาเสียเวลาในการกลับมากขึ้น
ไม่นานนัก ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังกวนประสาทกัน รถยนต์ที่วิ่งสวนมาอีกทางมองไม่เห็นมอร์เตอร์ไซด์ของคริส สี่สูบคู่ใจของเขาถูกเกี่ยวกระจกและล้มลงกระทันหัน ร่างสูงเสียหลักลงไปนอนตะแคงข้างรถ...ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเขาเห็นร่างสูงเกิดอุบัติเหตุต่อหน้า ชานยอลรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงร่างคริสจากพื้น มือบางจับไปตามร่างกายที่สวมใส่เสื้อหนังสีดำสุดเท่ห์เพื่อเช็คความเรียบร้อยของเขา
"เป็นอะไรหรือเปล่า นายนี่มันโง่ชะมัด รู้ไหมเนี่ยว่านายกำลังขับย้อนศร รถยนต์ไม่ผิดสักนิด ดีที่เขาหนี ไม่งั้นนายเจ็บตัวแถมยังโดนปรับอีกต่างหาก" ริมฝีปากบางเบ้ออก ร่างสูงยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นและจดจ้องใบหน้าหวานใสของชานยอลอีกครั้ง
"ด่าฉันจัง ถ้านายเกลียดฉันจริงคงไม่รีบเข้ามาช่วย ที่ไม่อยากเข้าใกล้ฉันเพราะมีสาเหตุอื่นใช่ไหม... ชานยอล" ใบหน้าคมลอบมองอย่างเจ้าเล่ห์ หลายครั้งแล้วที่คริสพยายามหาคำตอบว่าทำไมชานยอลจึงเกลียดเขานัก แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ
"เกลียดฉันนักเพราะกลัวจะรักฉันหรือเปล่า..หืม?" เขายกยิ้มเพื่อกลั่นแกล้งชานยอลตามประสาคนช่างกวน
"กินยาให้ตรงเวลาตามหมอสั่งด้วยนะ ไอ้ประสาท!" ขายาวรีบก้าวเดินออกไป ทิ้งร่างสูงให้ยืนหัวเราะเบาๆอยู่คนเดียวท่ามกลางท้องฟ้าที่ค่อยๆสดใส
"นายกลัวใจตัวเองใช่ไหม ปาร์คชานยอลล!!"
เสียงตะโกนดังมาจากทางด้านหลัง รอยยิ้มมุมปากของคริสคือภาพสุดท้ายที่ชานยอลเหลือบมอง มือบางจิกแน่นบนหนังสือเรียนด้วยความเขินอายระคนโมโหที่เขาพลาดท่าถูกกลั่นแกล้งในวันนี้อีกครั้ง....
"เวลาเขินอายแล้วก็ดูน่ารักดี ไอ้ตัวแสบ" เสียงเข้มพึมพำเบาๆมือหนาเสยผมที่เปียกหมาดของตัวเองและรวบมัดจุกอย่างลวกๆ เขาก้าวขายาวขึ้นรถสี่สูบและขับมันออกไปอีกทางเพื่อตรงไปยังทางกลับบ้าน ทั้งสองแอบมีรอยยิ้มให้แก่กันและรู้สึกประหลาดภายในใจจนยากจะอธิบาย....
จบตอน 1 ติดแทค #เกลียดผมนักมารักผมเถอะ_KY แต่งฟิคสั้นเล่นๆฝากไว้ด้วยนะ
"ฉันว่าก็งั้นๆอ่ะ ออกไปทางขี้เก็กมากกว่า ความสามารถมีอะไรบ้าง วาดรูปก็ไม่สวย กีฬาก็แค่กัปตันบาส ใช้เส้นหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ริมฝีปากบางเบะออกเล็กน้อย ดวงตากลมจ้องมองคนที่เพิ่งเดินผ่านไปตรงหน้า เป็นเวลาแรมปีที่ชานยอลไม่ชอบหน้าคริส ความหล่อดูดีของเขาไม่เคยเข้าตาเลยด้วยซ้ำ หลายครั้งที่ชานยอลมักแอบมองร่างสูงและหลุดหัวเราะความโก๊ะของเขายามที่เขาซุ่มซ่าม บางครั้งที่ซ้อมเล่นบาสก็สะดุดเชือกรองเท้าตัวเองที่ผูกไม่แน่น คริสเคยหัวเราะกับเพื่อนในโรงอาหารของมหาลัยขณะที่ดื่มเครื่องดื่มจนสำลักน้ำแดง เสื้อสีขาวของเขาเลอะเทอะไปหมด คริสคือคนกากชัดๆในสายตาของเขา...
"ระวังเถอะ เกลียดแบบไหนจะได้แบบนั้น" เพื่อนในกลุ่มตะโกนออกมาพร้อมเสียงหัวเราะที่กำลังขบขันกับท่าทางรังเกียจคริสของชานยอลที่ดูจะไม่ลงรอยกันมากๆ..
อากาศในช่วงเย็นของวันนั้นหลังจากตะวันตกดินก็เริ่มเหน็บหนาว ฝนเม็ดเล็กๆร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า...ร่างโปร่งยืนกอดอกอยู่หน้าอาคารเรียนเพื่อรอให้ฝนซา...
เสียงมอร์เตอร์ไซด์สี่สูบคันใหญ่ดังผ่านร่างโปร่งของเขาไปพร้อมกับร่างสูงที่คร่อมบนรถ เสื้อหนังสีดำเปียกฝนพรำ ไม่นานรถก็ถูกดับเครื่องช้าๆ เจ้าของร่างเหลือบมองชายหนุ่มร่างโปร่งที่ยืนตัวสั่นเทาจากละอองฝนที่โปรายปราย
"เสื้อเปียกเป็นลูกหมาเลย ไม่มีร่มเหรอนายอ่ะ" เสียงเข้มเอ่ยทักพร้อมกับโยนร่มสีขาวที่เหน็บทางด้านหลังโยนให้อย่างแรง
มือบางคว้ารับแบบไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมเลิ่กลั่กด้วยความสงสัย นี่มันเวลาเลิกเรียนนานแล้ว ทำไมคริสถึงยังไม่กลับแถมยังให้ความช่วยเหลือเขาทั้งๆที่ไม่เคยพูดคุยกันสักครั้ง
"เอ๊า ตะลึงอยู่นั่น ร่มแม่ฉันเค้าลืมไว้เมื่อเช้า แต่มันหักนะ ใช้ได้หรือเปล่า" ร่างสูงเดินตรงเข้าไปกางร่มที่ก้านหัก 2 ข้างออกมาให้ชานยอลดู...
"แม้แต่ร่มยังดูกาก..." เสียงบ่นพึมพำเบาๆดังขึ้นในลำคอขาวเนียนพร้อมสีหน้าเหยียดๆพฤติกรรมความเป็นพระเอกของคริส หล่อก็หล่อนะแต่ทำไมเขาถึงไม่เคยมองเห็นความสุภาพของคนๆนี้ แม้หลายคนจะยืนยันว่าเขาเป็นคนดีและน่ารักมาก แต่ชานยอลก็ไม่เคยยอมรับ
"เอาร่มนายคืนไปเหอะ ฉันยอมเป็นหวัดดีกว่าถ้าต้องใช้ร่มแบบนี้" มือบางผลักก้านร่มตรงหน้า ขายาวก้าวเดินหนีออกนอกอาคารเรียนเมื่อฝนซาลงจนเกือบหยุด
ร่างสูงรีบสตาร์ทรถและขับตามออกไป เขาชะลอรถลงข้างๆร่างโปร่งที่เดินกอดอกด้วยความหนาวเย็น..
"นี่นายรังเกียจอะไรฉันนักหนาเนี่ย หน้าตาแบบฉันมีแต่คนอยากเข้าใกล้ทั้งนั้น นายเป็นคนแรกเลยนะที่คอยหนีฉัน!" ร่างสูงคร่อมบนรถคู่ใจและบิดตามเขาไปช้าๆ
"แล้วจะมาเอาเหตุผลบ้าบออะไรเล่า ก็แค่ไม่ชอบหน้านาย นี่! อย่าขับรถมาขวางฉันได้ไหม ฉันจะกลับบ้าน!" ใบหน้าหวานใสเริ่มบึ้งตึงเมื่อถูกคริสขับรถล้อมหน้าล้อมหลังทำให้เขาเสียเวลาในการกลับมากขึ้น
ไม่นานนัก ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังกวนประสาทกัน รถยนต์ที่วิ่งสวนมาอีกทางมองไม่เห็นมอร์เตอร์ไซด์ของคริส สี่สูบคู่ใจของเขาถูกเกี่ยวกระจกและล้มลงกระทันหัน ร่างสูงเสียหลักลงไปนอนตะแคงข้างรถ...ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเขาเห็นร่างสูงเกิดอุบัติเหตุต่อหน้า ชานยอลรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงร่างคริสจากพื้น มือบางจับไปตามร่างกายที่สวมใส่เสื้อหนังสีดำสุดเท่ห์เพื่อเช็คความเรียบร้อยของเขา
"เป็นอะไรหรือเปล่า นายนี่มันโง่ชะมัด รู้ไหมเนี่ยว่านายกำลังขับย้อนศร รถยนต์ไม่ผิดสักนิด ดีที่เขาหนี ไม่งั้นนายเจ็บตัวแถมยังโดนปรับอีกต่างหาก" ริมฝีปากบางเบ้ออก ร่างสูงยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นและจดจ้องใบหน้าหวานใสของชานยอลอีกครั้ง
"ด่าฉันจัง ถ้านายเกลียดฉันจริงคงไม่รีบเข้ามาช่วย ที่ไม่อยากเข้าใกล้ฉันเพราะมีสาเหตุอื่นใช่ไหม... ชานยอล" ใบหน้าคมลอบมองอย่างเจ้าเล่ห์ หลายครั้งแล้วที่คริสพยายามหาคำตอบว่าทำไมชานยอลจึงเกลียดเขานัก แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ
"เกลียดฉันนักเพราะกลัวจะรักฉันหรือเปล่า..หืม?" เขายกยิ้มเพื่อกลั่นแกล้งชานยอลตามประสาคนช่างกวน
"กินยาให้ตรงเวลาตามหมอสั่งด้วยนะ ไอ้ประสาท!" ขายาวรีบก้าวเดินออกไป ทิ้งร่างสูงให้ยืนหัวเราะเบาๆอยู่คนเดียวท่ามกลางท้องฟ้าที่ค่อยๆสดใส
"นายกลัวใจตัวเองใช่ไหม ปาร์คชานยอลล!!"
เสียงตะโกนดังมาจากทางด้านหลัง รอยยิ้มมุมปากของคริสคือภาพสุดท้ายที่ชานยอลเหลือบมอง มือบางจิกแน่นบนหนังสือเรียนด้วยความเขินอายระคนโมโหที่เขาพลาดท่าถูกกลั่นแกล้งในวันนี้อีกครั้ง....
"เวลาเขินอายแล้วก็ดูน่ารักดี ไอ้ตัวแสบ" เสียงเข้มพึมพำเบาๆมือหนาเสยผมที่เปียกหมาดของตัวเองและรวบมัดจุกอย่างลวกๆ เขาก้าวขายาวขึ้นรถสี่สูบและขับมันออกไปอีกทางเพื่อตรงไปยังทางกลับบ้าน ทั้งสองแอบมีรอยยิ้มให้แก่กันและรู้สึกประหลาดภายในใจจนยากจะอธิบาย....
จบตอน 1 ติดแทค #เกลียดผมนักมารักผมเถอะ_KY แต่งฟิคสั้นเล่นๆฝากไว้ด้วยนะ
