บ้าน
ความสัมพันธ์อันซับซับซ้อนระหว่างคนทั้งสาม รักสามเศร้าที่ไม่มีวันลงตัว ความขัดแย้งของความรู้สึกระหว่างเพื่อนและเพื่อน เรื่องราวของเขาทั้งสามที่สร้างความสับสนให้กับหัวใจ.....
คิมจงอินเพื่อนรักในวัยเด็กที่ตามคริสเข้ามาเรียนในมหาลัยเดียวกัน ห้องพักในหอชายของทั้งสองอยู่ติดกัน หลายครั้งที่คิมจงอินและคริสมักจะนอนห้องเดียวกันอันเนื่องมาจากการปาร์ตี้สังสรรค์ในยามดึกดื่น จนคริสไม่สามารถพยุงร่างสูงโปร่งของตนเองกลับห้องได้ และวันนี้ก็เช่นเคย เมื่อห้องของคริสถูกใช้เป็นสถานที่จัดรวมกลุ่มเพื่อนเมื่อสอบเสร็จ
“ไอ้จงอิน! มึงอย่าเพิ่งนอน มากินเหล้ากับกูก่อน!” มือหนากระชากแขนของเพื่อนรักไว้เมื่อจงอินขอตัวกลับห้องนอนเพื่อพักผ่อน
“กูง่วง...มึงจะให้กูอยู่เป็นกขค นั่งดูมึงกับชานยอลจู๋จี๋กันยันเช้าเหรอ” เสียงเปรยที่ระคนกับความน้อยใจลึกๆที่เพื่อนรักให้ความสำคัญกับแฟนมากกว่าตัวเขา
“แหม ...แค่นี้มึงอย่างอนดิวะ มึงเพื่อนกูนะเว้ย” น้ำเสียงอ้อแอ้ของคริสบ่งบอกถึงความเมามายเกินพิกัดที่ร่างสูงจะอดทนไหวเนื่องจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำปฎิกิริยากับร่างกายมาหลายชั่วโมง
ใบหน้าหวานแย้มยิ้มด้วยความขบขัน ชานยอลเหลือบมองไปยังเพื่อนรักทั้งสองที่กำลังฉุดรั้งกัน ร่างสูงกำลังกอดรัดเพื่อนตัวเล็กกว่าที่ตั้งท่าจะเดินหนีไปนอน ตอนนี้มีเพียงเขาทั้งสามคนเท่านั้นที่อยู่ด้วยกันจนถึงตีสอง เพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มต่างขอตัวแยกย้ายกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักของตนหมดแล้ว
“มึงนี่งอนเหมือนผู้หญิงเลยจงอิน” ฝ่ามือหนาหยิกแก้มคนตัวเล็กกว่าเล่น โดยมิเคยรับรู้เลยว่าการกระทำของเขาทำให้อีกคนคิดไปไกลเกินกว่าจะห้ามจิตใจ
“คืนนี้มึงนอนห้องกูเหมือนเดิม โซฟานุ่มของกูคือที่นอนประจำมึง กูกับชานยอลจะนอนในห้อง” คำสั่งของเพื่อนตัวสูงที่ค่อนข้างจริงจัง มือหนายังคงกระชากร่างเพื่อนรักให้ลงมานั่งข้างๆเขาดังเดิม
กลางดึกคืนนั้นเหมือนเช่นทุกครั้ง เตียงที่แสนนุ่มของจงอินคือโซฟาตัวใหญ่หน้าห้องนอนของคริส เสียงครวญครางในห้องนอนดังเล็ดลอดออกมา ร่างบางถูกร่างสูงรุกล้ำเข้ามาอย่างหนักหน่วง ชานยอลร้องเรียกชื่อของคริสเมื่ออารมณ์ความสุขสมของเขาพลุ่งพล่าน หมอนใบเล็กถูกคว้ามาอุดหูตนเองเพื่อข่มอารมณ์ความรู้สึก จงอินพยายามปิดเปลือกตาของเขาลงแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาพลิกตัวไปมาหลายครั้งเนื่องจากนอนไม่หลับ เวลาผ่านไปสักพักทั้งสองก็เงียบเสียงลงเมื่อสิ้นสุดกิจกรรมเริงสวาท
ร่างบางเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องนอนด้วยอาการมึนเมา เมื่อครู่ในห้องนอนร้อนแรงเสียจนหมอนข้างและผ้าห่มหล่นลงมาจากเตียงและกระจัดกระจาย คริสหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย มีเพียงชานยอลเท่านั้นที่เดินออกมาเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบไคลที่ยังคงเปรอะเปื้อนอยู่
ดวงตาคมเหลือบมองร่างบางที่ค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ผ่านไปไม่กี่นาที เสียงโครมครามดังขึ้นจนจงอินตกใจผละลุกนั่งจากโซฟาและเหลือบมอง เขากำลังชั่งใจว่าจะเรียกเพื่อนออกมาดูคนรักหรือตนจะรีบเข้าไปดูความเรียบร้อยก่อน
สองขาตัดสินใจก้าวเท้ามาหยุดยืนหน้าห้องน้ำด้วยความเป็นห่วง มือหนาผลักประตูที่แง้มเข้าไปดูร่างบาง เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ชานยอลเมามายไม่ได้สติและนั่งพิงอยู่ใต้ฝักบัว ร่างขาวเนียนเปลือยเปล่าและเปียกน้ำชุ่มทั้งร่าง
“ปาร์คชานยอล! นายเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเขย่าร่างแฟนเพื่อนเพื่อเรียกสติเมื่อใบหน้าหวานยังคงหลับตานิ่ง
“อื้ออ...จงอิน..เองเหรอ..” เรียวแขนบางโอบรอบต้นคอพร้อมซุกตัวลงในอ้อมอกแกร่งของคนตรงหน้า
“ลุกไหวไหม...” จงอินเอ่ยถามพร้อมกับช้อนร่างบางเตรียมพยุง ดวงตากลมโตปรือลงจนแทบจะกลายเป็นหลับ
“อ๊ะ...จงอิน” ทั้งสองเสียหลัก ร่างของเขาทั้งสองล้มทับกันโดยบังเอิญ มือหนากอดรอบเอวบางไว้หลวมๆ ใบหน้าแนบชิดใกล้กันจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆจากลมหายใจของชานยอล
ผิดไหมถ้าจะขอลูบไล้เรือนร่างของคนที่เสพสมกับคริส ผิดไหมที่จะขอโน้มไปสัมผัสกลีบปากบางที่คริสเพิ่งฝากรอยไว้ไม่กี่นาทีนี้ คราบน้ำรักของคริสที่ตัวของชานยอลยังคงเปรอะเปื้อน มือหนาลูบมันเล่นเมื่อโคนขาของร่างบางบดเบียดกับกายเขา ร่างเปียกน้ำที่ปะปนกับความเหนียวลื่น เสียงร้องครวญครางของร่างสูงเพื่อนรักยังดังก้องในโสตประสาทของจงอิน เสียงที่ร่ำร้องอย่างสุขสมกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ....ในเมื่อฉันไม่มีโอกาสจะสัมผัสตัวนาย จะผิดไหมถ้าอยากสัมผัสคนของนายแทน คนที่ได้ทุกอย่างจากนายไป...
ดวงตาคมสบดวงตาหวานตรงหน้าอย่างเนิ่นนาน ริมฝีปากหนาเผลอดูดดุนกลีบปากของชานยอล ร่างบางตอบรับโดยดีด้วยการตวัดเรียวลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัด ร่างผิวเข้มเปลี่ยนท่าทางโดยคร่อมมาบนร่างบางและเริ่มสนุกกับยอดอกสีชมพูระเรื่อของแฟนเพื่อน ขาเรียวบิดเร่าและเกี่ยวเอวหนาไว้ เสียงครางเบาๆในลำคอของชานยอลกำลังบ่งบอกถึงความสุขสมเมื่อนิ้วเรียวสอดเข้าไปในร่องรัก ลำคอขาวเนียนถูกซุกไซร้โดยร่างหนาที่อดใจไม่ไหวกับความคิดชั่ววูบ....
“อ๊าาาา เอามันเข้ามาที” ใบหน้าสวยใสส่ายไปมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อถูกปลุกเร้า
ไม่นานแกนกายก็ถูกสอดเข้ามาทางด้านหลังแทนนิ้วเรียว ร่างขาวเนียนคุกเข่าในห้องน้ำและรองรับการกระแทกกระทั้นเข้ามาหลายครั้ง ....
“อ่าาา”
“ชานยอล..นายอย่าครางเสียงดังสิ ฉันไม่อยากให้คริสได้ยิน” มือหนาเอื้อมไปปิดปากบางไว้ ก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปให้ลิ้นเรียวดูดดุนแทนการส่งเสียง เพื่อเป็นการระบายอารมณ์
สะโพกหนาส่งแรงกระแทกเข้าไปที่ร่างบางหลายครั้ง เขาขบกรามแน่นด้วยความเสียว หน้าหวานเหยเกด้วยความกระสันต์พร้อมสะบัดไปมา ไม่นานทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเลอะที่พื้นห้องน้ำ
“แฮ่ก แฮ่ก” เสียงหอบหายใจของสองคนดังผสานกัน ร่างหนาผิวเข้มกับร่างบางผิวขาวสะท้อนแสงไฟนีออนในห้องน้ำ...แขนเรียวโอบร่างหนาไว้ในอ้อมกอด จมูกโด่งเข้มซุกไซร้ไปตามซอกคอที่หอมกรุ่นอย่างอ่อนแรง
ความสัมพันธ์ลับๆที่ไม่ควรเกิดขึ้น กับความรู้สึกที่ควรจะเก็บเป็นความลับโดยที่ไม่ควรเปิดเผยจะดำเนินต่อไปเช่นไร ....โปรดติดตาม...
ฟิคดาร์คๆไม่หวานใส by Skullaeey
EP1
เช้าวันรุ่งขึ้นมาเยือน ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนช้าๆโดยหลบสายตาของคิมจงอินที่นอนเล่นอยู่บริเวณโซฟาตัวเดิม แม้เหตุการณ์เมื่อคืนจะเกิดจากความมึนเมาของสภาพร่างกายของเขาทั้งสอง แต่ชานยอลเองก็ปฎิเสธตัวเองไม่ได้ว่าเขาแอบหลงใหลไปกับรสสัมผัสที่ร้อนแรงของจงอิน
“เมื่อคืนกูเสียงดังไปหน่อย มึงคงนอนหลับนะ” ใบหน้าคมเปื้อนรอยยิ้มอย่างเขินอายเพื่อนรัก ร่างสูงเดินตรงเข้าไปในโซนห้องครัวเพื่อเปิดตู้เย็นหาของรับประทานในช่วงสายของวัน
ทั้งจงอินและชานยอลแอบลอบมองกันเงียบๆ เรื่องเมื่อคืนคือความผิดพลาดที่เขาทั้งสองไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น แต่ก็ช่วยไม่ได้เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วและไม่มีหนทางแก้ไข
“เหี้ยเอ้ย รามยอนเหลือแค่ 2 ห่อ” คริสสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ
“ฉัน/กู ไปซื้อให้” ทั้งจงอินและชานยอลเปล่งเสียงออกมาพร้อมกันด้วยความบังเอิญ
“งั้น...กูไปเองดีกว่า สองห่อนั้นมึงกับชานยอลกินไป กูจะไปดูอย่างอื่น เผื่อเย็นนี้จะทำเนื้อย่างกินกัน” ร่างสูงคว้ากระเป๋าเงินและก้าวเท้าเดินออกไปด้วยความเร่งรีบ ทิ้งให้จงอินและชานยอลอยู่ร่วมกันด้วยบรรยากาศที่น่าอึดอัด
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงที่ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งสองทำอะไรไม่ถูก จงอินตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในห้องครัวและแกะห่อรามยอนออกเพื่อเติมน้ำร้อน ร่างบางเดินตามเขาเข้าไปช้าๆโดยรวบรวมความกล้าเพื่อจะเอ่ยถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“จงอิน...ฉัน..”
“เรื่องเมื่อคืนฉันขอโทษ ชานยอล...นายลืมมันไปเถอะนะ” ดวงตาคมไม่แม้แต่จะเหลือบไปมองใบหน้าหวานที่อยู่ข้างกาย
“เมื่อคืนฉันเมามาก...นายเองก็เหมือนกัน”
“....” ไม่มีเสียงออกมาจากริมฝีปากบาง
เขาเองเจ็บปวดไม่น้อยที่ร่วมมือกับจงอินเพื่อหักหลังคริส เมื่อคืนที่ผ่านมาหลังจากที่เขาเดินเข้ามาในห้องนอน ชานยอลพยายามจะข่มตาให้หลับ แต่ใบหน้าของจงอินก็ลอยเข้ามาในภวังค์ทุกครั้ง แม้ร่างสูงจะกอดก่ายอยู่ข้างกายแต่ใจกลับนึกถึงแต่คนข้างนอกที่นอนอยู่บนโซฟา
“เรื่องของนายกับฉัน อย่าให้ใครรู้...คริสเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด ฉันไม่อยากเสียมันไปเพราะนาย”
มือบางค่อยๆยื่นไปเพื่อจะเอื้อมจับแขนแกร่ง แต่แล้วก็กลับชักมือนั้นออก เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด แม้ชานยอลจะเคยชอบจงอินเมื่อนานมาแล้วตอนที่เข้ามหาลัยใหม่ๆ แต่ในตอนนี้คริสคือผู้ชายคนเดียวที่ชานยอลควรจะจงรักภักดีต่อเขา
จงอินพยายามอย่างมากที่จะปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองที่มีต่อเพื่อนรัก ความรู้สึกที่ไม่มีทางที่จะเปิดเผยออกมาได้ ได้แต่ใช้ความสัมพันธ์แบบเพื่อนเพื่อใกล้ชิดกับเขา
เสียงลูกบิดประตูถูกเปิดออก ร่างสูงหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาหลายอย่างและเดินผ่านร่างของคนทั้งสองที่ยืนอยู่ในครัว ดวงตาคมเหลือบมองก่อนจะเอ่ยติดตลก
“เป็นอะไรกัน หน้าเครียดเชียว ตกลงกันไม่ได้เหรอวะว่าจะกินรามยอนรสไหน จงอิน มึงต้องให้ชานยอลเลือกก่อนนะเว้ย นี่คือคำสั่งกู!”
“กูไม่กิน ....พวกมึงกินกันเถอะ กูกลับห้องก่อนนะ ...” จงอินขอตัวและรีบพาร่างหนาเดินออกไปความรู้สึกที่น่าอึดอัดนี้
“ยังไงของมึงวะ ...งั้นตอนเย็นมาหากูที่ห้องด้วย มาช่วยกูทำรายงานส่งอาจารย์ตอนเปิดเทอม” เสียงตะโกนสุดท้ายของคริสที่จงอินได้ยิน ก่อนที่เขาจะปิดประตูออกจากห้องของเพื่อนรัก
เมื่อกลับมาถึงห้องส่วนตัว จงอินล้มตัวลงนอนที่เตียงใหญ่ด้วยท่าทางอ่อนใจ ความรู้สึกบางอย่างเข้ามาเกาะกุมหัวใจ สิ่งที่ชานยอลได้รับคือสิ่งที่เขาโหยหาจากคริสมาตลอด ความอ่อนโยน รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น และความรักฉันท์คนรักที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท
มือหนาเอื้อมหยิบรูปถ่ายหัวเตียงที่มีภาพเพื่อนรักและตัวเขามาจับจ้อง เพื่อนตัวสูงที่โอบกอดเขาและเอียงศรีษะซบกันในวัยเด็ก ทุกครั้งที่เขามีปัญหา คริสจะเป็นคนแรกที่มาถึงตัวเขา หลายครั้งที่คริสมีเรื่องชกต่อยกับเด็กโรงเรียนอื่นและเขาที่คอยดูแลทายาให้ ในสายตาของเพื่อนตัวสูง จงอินคือเพื่อนที่เขารักและไว้ใจที่สุด...
ชามรามยอนถูกวางกองไว้ที่อ่างล้างจาน ร่างบางล้มตัวลงมานอนดูโทรทัศน์ที่โซฟาตัวใหญ่ หลังจากที่ร่างสูงอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จ เขาก็เดินตรงเข้ามาหาคนรัก
“ทำอะไรอยู่คะ ดูรายการอะไรอยู่” จมูกโด่งเป็นสันซุกไซร้ไปยังแก้มใสที่ขาวเนียน
“วันนี้จะนอนห้องพี่ไหม หรือจะกลับไปนอนห้องตัวเอง” มือหนาลูบไปที่ผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ
ดวงตากลมโตหลุบต่ำด้วยความสำนึกผิด เขาพยายามปรับสีหน้าให้เรียบเฉยก่อนจะเอ่ยตอบ
“ผมนอนห้องพี่คริสได้ใช่ไหมฮะ ไม่อยากกลับห้องตัวเอง เบื่อที่จะอยู่คนเดียว” ใบหน้าหวานออดอ้อนคนรักข้างๆพร้อมซุกตัวเข้ามาในอ้อมแขนแกร่งที่โอบรอบตัวเขา
“จะอยู่ตลอดไปจนกว่าจะเปิดเทอมก็ได้ แล้วแต่น้องชานเลยค่ะ” รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่ริมฝีปากได้รูป รอยยิ้มที่คริสจะมีให้กับคนที่เขารักเท่านั้น
ร่างบางในอ้อมกอดรู้สึกอบอุ่นกาย แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มถึงคนที่นอนอยู่อีกห้อง คิมจงอินเริ่มเข้ามาทำให้หัวใจและร่างกายของเขาหวั่นไหว แม้คริสจะเป็นผู้ชายที่แสนเพอร์เฟคในมหาลัยที่กล้ามาจีบเขาคนแรก แต่ชานยอลกลับเผลอไผลที่จะแอบมองจงอินหลายครั้งยามที่จงอินอยู่กับพวกเขาด้วยกันสามคน
ช่วงเย็นของวัน เตาย่างเนื้อแบบไฟฟ้าถูกเสียบไว้กลางห้อง ผักแอ้มและเนื้อวัวถูกย่างบนเตาส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง เครื่องดื่มแอลกอฮอล์คือสิ่งที่ขาดไม่ได้ของวัยรุ่นอย่างพวกเขา จงอินผลักประตูห้องของคริสเข้ามาช้าๆเมื่อทนไม่ไหวกับการโทรตามของเพื่อนรัก
“มึงมานั่งนี่ๆ นั่งย่างให้ชานยอลหน่อย กูย่างไม่ทัน” มือหนารีบคีบเนื้อขึ้นจากเตาและยังคงขะมักเขม้นกับการย่างเนื้อต่อ
“พี่คริส...ผมอยากทานไส้ย่าง...” มือบางชี้ไปที่ชิ้นเนื้อที่อยู่บนเตา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขานัก
ร่างสูงรีบเอื้อมคีบเนื้อให้คนรัก ผักแอ้มและของทุกอย่างถูกมือหนาตักมาวางไว้ในจานอย่างเอาใจ จนจงอินอดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง
“ทานเยอะๆนะคะ พี่ไม่อยากให้เราผอม เดี๋ยวไม่เต็มไม้เต็มมือพี่” ใบหน้าหวานเขินอายเมื่อถูกคนรักพูดจาหยอกล้อ
“มึงไม่คีบให้กูมั่งวะ เอาใจแต่ชานยอล” จงอินแสร้งเอ่ยขึ้นมากลางวงเพื่อตั้งใจกวนประสาทเพื่อนรัก
“มึงคีบเองสิวะ มึงเมียกูหรือไง” ข้อศอกหนากระทุ้งใส่ร่างจงอินพร้อมเสียงหัวเราะ
“ละถ้ากูอยากเป็นเมียมึงล่ะ มึงจะเอาใจกูบ้างไหม” ดวงตาคมเหลือบมองร่างเพื่อนรักที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“มึงถามกูก่อนนะ ว่ากูจะเอามึงเป็นเมียไหม ฮ่าๆ” มือหนาผลักศรีษะเพื่อนรักอย่างแรง เสียงหัวเราะร่าของคริสไม่ได้ทำให้จงอินนึกขำไปด้วย มันกลับยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเขาว่าเป็นได้เพียงเพื่อนเท่านั้น สถานะที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้
จากนาทีผ่านพ้นเป็นชั่วโมงที่ทั้งสามร่วมทานเนื้อย่างด้วยกัน จงอินและชานยอลยังทำตัวเป็นปกติจนคริสไม่แคลงใจ หรือมีทีท่าว่าจะรับรู้เรื่องราวความลับของเขาทั้งสอง โซจูถูกรินเข้ามาแก้วแล้วแก้วเล่า และอาหารบนเตาก็เริ่มหมดลง
“อุ๊ย...พี่คริสฮะ เนื้อหมดแล้ว” ร่างบางอุทานขึ้นมาเมื่อคีบอาหารให้คนรัก
“ผมไปซื้อให้ดีกว่า ผมอยากดูพวกเครื่องในด้วย” ชานยอลลุกขึ้นยืนและออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าเงินของคริสติดตัวไป คนรักที่อนุญาตให้ใช้แค่เพียงบัตรเครดิตของเขาในการซื้อของ ชานยอลแทบจะไม่ต้องควักเงินส่วนตัวของเขาเลยเมื่ออยู่ในฐานะคนรัก
ดวงตาคมเหลือบมองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ มือหนาเอื้อมคีบอาหารใส่จานของคริส โดยทำทีเป็นไม่ใส่ใจจะเทคแคร์นัก
“มึงกินมั่งสิ กูเห็นมึงคีบให้แต่ชานยอล”
“ไม่เอา กูไม่ชอบชิ้นนี้ มันเยอะชิบหาย มึงเอาไป” มือหนาคีบอาหารคืนเข้าไปที่จานของจงอิน
“งั้นกินชิ้นนี้ มึงชอบแบบเกรียมๆกูรู้” มือหนายังคงคีบอาหารบนเตาให้กับเพื่อนตัวสูงที่มีท่าทีสนุกกับการย่างเนื้อที่เหลือ
“ไม่ต้องๆ เห้ยไอ้นี่นิ เดี๋ยวกูกินเอง” คริสผลักมือหนาของจงอินออกจนอาหารในจานของเพื่อนผิวเข้มกระจัดกระจาย
“เห้ย...กูขอโทษ” ร่างสูงเอ่ยตอบเพื่อนตัวเล็กกว่าด้วยความตกใจที่ทำให้อาหารในจานของเขาหกหมด
“กูจะโกรธ!” ร่างหนาลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งและเดินตรงไปยังประตูหน้าห้องพัก โดยที่มีร่างสูงวิ่งตามไปติดๆ
“จงอิน!มึงงอนเป็นผู้หญิงอีกแล้ว กูไม่เห็นมึงจะขี้งอนแบบนี้กับใคร” มือหนากระชากแขนเพื่อนรักไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง
“กูเป็นเฉพาะกับคน....ที่กู..รักเท่านั้น” ดวงตาคมพยายามเก็บความรู้สึก แม้ใจจะร่ำร้องต้องการแต่ร่างกายไม่กล้าแม้กระทั่งจะโอบกอดเพื่อนตัวสูงตรงหน้า
“กูโคตรซวยที่เป็นคนที่มึงรัก”
“มาๆกูป้อนมึงมั่งก็ได้ เลิกงอนกูนะ ไอ้เพื่อนรัก” คริสรั้งเพื่อนตัวเล็กกว่าลงมานั่งข้างๆดังเดิม มือหนาขยี้ผมสีดำขลับนั้นเล่นอย่างเบามือ รอยยิ้มหล่อร้ายวาดขึ้นที่มุมปาก
“อ่ะ แดกครับแดก อ้าปากครับ” มือหนาคีบเนื้อย่างยื่นให้เพื่อนรัก จงอินใช้ริมฝีปากของเขารับมันไว้ด้วยความรู้สึกดี ครั้งแรกที่คริสเอาใจเขาอย่างที่ทำกับชานยอล แม้คำพูดจะบ่งบอกว่าเป็นข้อความล้อเล่นของร่างสูงเท่านั้น
“เช็ดปากครับมึง ปากเลอะครับ” นิ้วมือเรียวปาดไปที่ริมฝีปากหนา จงอินอมยิ้มและหัวเราะเบาๆออกมาอย่างลืมตัว มีความสุขที่สุดเมื่อเขามีโอกาสได้สัมผัสความอบอุ่นนี้จากคริสบ้าง
ร่างสูงนั่งหัวเราะเพื่อนผิวเข้มด้วยความขบขัน เขาไม่เคยสังเกตสีหน้าและแววตาของเพื่อนรักเลยว่ามันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเมื่อไร อีกนานแค่ไหนที่จงอินจะได้เปิดเผยใจออกไป...และคริสจะได้รับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาบ้าง
ค่ำคืนนั้นหลังจากจบปาร์ตี้เนื้อย่าง ชานยอลรับหน้าที่ล้างจานทำความสะอาด จงอินช่วยประคองร่างของเพื่อนตัวสูงเข้าไปในห้องนอน มักจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อคริสกินเหล้าและเกิดอาการติดลม เขามักจะชอบดื่มจนลืมตัว และก็หนีไม่พ้นที่จะต้องให้คนอื่นช่วยประคองเขากลับห้อง หรือไม่ก็ต้องนอนค้างที่ห้องของเพื่อนคนใดคนหนึ่งในกลุ่ม
“มึงชวนกูมาทำรายงานแล้วมึงก็เมา” ร่างหนาค่อยๆปล่อยเพื่อนตัวสูงลงไปที่เตียงนอนนุ่ม จงอินดึงผ้าห่มที่ปลายเตียงมาคลุมร่างของเพื่อนตัวสูงไว้ด้วยความเป็นห่วง
“นอนห้องกูๆ วันนี้มันหนาว ตรงโซฟาไม่มีผ้าห่ม เอิ๊ก” ดวงตาคมปรือลง เขานอนหลับตาพูดคล้ายคนละเมอและสะอึกออกมา น้ำเสียงอ้อแอ้เป็นสัญญาณให้จงอินรับรู้ดีว่าร่างสูงสนุกจนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
“กูไม่นอนหรอก กูจะกลับห้อง” จงอินหันหลังกลับออกไป มือหนารีบรั้งแขนเพื่อนไว้และกระชากลงมาอย่างแรงด้วยความโมโห
“ก็กูบอกให้นอนนี่ไง!! จงอิน มึงนี่มัน...ชอบให้กูง้อ มึงเป็นอะไรของ..มึงวะ..” น้ำเสียงขาดห้วงคล้ายคนง่วงนอน...และค่อยๆเงียบเสียงลง
ร่างของจงอินล้มลงมานอนข้างๆเพื่อนรัก เสียงบ่นหายไปแล้วเมื่อร่างหนาลงมานอนได้สักพัก ใบหน้าคมของคนตรงหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ใบหน้าที่งดงามของคริสสามารถสะกดสายตาของทั้งหญิงและชายให้หลงใหลได้ไม่ยากนัก ดวงตาคมปิดสนิทและลมหายใจอุ่นๆที่รดรินใบหน้าเข้มของเขามันทำให้จิตใจของจงอินเตลิดไปไกล ฝ่ามือเข้มเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของเพื่อนรักอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากหนาค่อยๆยื่นเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะกอบกุมคนตรงหน้าไว้ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
“อย่าเพิ่งตื่นนะคริส กู...ขอร้อง” เสียงรำพึงในใจของจงอินที่ยกยิ้มออกมาช้าๆเมื่อปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน
เสียงลูกบิดประตูดังคลิกถูกหมุนออก จงอินรีบผละออกจากคริสด้วยท่าทีตกใจและรีบตีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โชคดีที่ภายในห้องไม่สว่างมากนัก ทำให้ชานยอลไม่ทันสังเกตเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่
.
.
.
.
.
กลางดึกสงัด ทั้งสามนอนร่วมเตียงเดียวกันโดยที่ร่างสูงนอนตรงกลาง ฝ่ามือหนาโอบกอดร่างบางคนรักไว้เพื่อให้ความอบอุ่น จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนที่หอมละมุน คริสกำลังละเมอถึงชานยอลที่นอนอยู่ติดกัน
มือบางผลักไสฝ่ามือที่ซุกซน เสื้อตัวบางถูกล้วงเข้าไปด้านหลังสลับกับเลื่อนขึ้นลงไปที่สะโพกผาย ร่างบางสั่นไหวกับสัมผัสนั้น ในตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กับคริสแค่สองคนแต่มีจงอินนอนอีกฝั่งของเตียงใหญ่...
“พี่คริส...ไม่เอานะ” เสียงกระซิบแผ่วที่ข้างหูของร่างสูงด้วยความเขินอายที่มีบุคคลอื่นในห้อง
“ชู่วส์~” ดวงตาคมลืมตื่นขึ้น เสียงจุ๊ปากเบาๆให้ชานยอลรับรู้ถึงสถานการณ์ข้างหน้าที่จะต้องรับมือ...
ริมฝีปากหนาดูดดุนกลีบปากสีแดงตรงหน้าไว้ แอลกอฮอล์ในร่างกายพลุ่งพล่านทำให้ความต้องการของคริสทวีคูณ ร่างบางดิ้นรนขัดขืนด้วยความเขินอาย แขนแกร่งโอบรัดร่างบางไว้โดยไม่ใส่ใจจงอินที่นอนอยู่ข้างๆ
“อืมม...พี่บอกให้อยู่นิ่งๆไงคะ” เสียงเข้มกระซิบที่ข้างหูของร่างบาง
ใบหน้าหวานส่ายไปมา เขาต้องการปฎิเสธการร่วมรักครั้งนี้ หากจะทำอะไรกันก็ควรจะเป็นที่อื่นที่ไม่ใช่บนเตียง...
ลิ้นร้อนชื้นสอดเข้ามาในโพรงปากและดูดดุนลิ้นเล็กไว้ ชานยอลไม่สามารถโกหกตัวเองได้ว่าเขาไม่รู้สึกเสียวซ่าน เขารู้สึกหวาบหวามกว่าทุกครั้งเมื่อกำลังตื่นเต้น ร่างหนึ่งที่พยายามบดเบียดและอีกร่างที่พยายามดิ้นรน ทั้งสองนัวเนียกันจนตกเตียงลงไปด้านข้าง จงอินรับรู้ดีว่าทั้งคริสและคนรักกำลังจะทำอะไร ดวงตาคมยังคงปิดสนิทด้วยความเจ็บปวดใจและต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งในห้องที่กำลังร้อนรักนี้
เสื้อผ้าบนร่างบางถูกมือหนาจับถอดกองไว้ข้างเตียง ลิ้นยาวไล้เลียไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนที่กำลังแอ่นรับแกนกายเขา สะโพกหนาเคลื่อนไหวตามจังหวะแรงถี่และถอนกายกลับ คริสสวนสะโพกเน้นย้ำเข้าไปหลายครั้ง ใบหน้าสวยใสสะบัดไปมาด้วยความเสียวกระสันต์อย่างห้ามมิได้
“อ๊ะอ๊าาา พี่คริส แฮ่ก แฮ่ก” เสียงร้องครวญครางดังออกมา ความเขินอายไม่สามารถชนะแรงราคะที่เขาทั้งสองต้องการ...
มือหนารั้งสะโพกบางเข้ามาหาตัวจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแทรกความเงียบในห้องนอน จงอินข่มตาลงด้วยความอึดอัดใจ คนที่เขาแอบรักกำลังพรอดรักกับคนรักของเขาเอง เขาไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ในคืนนี้ ไม่ควรเลยจริงๆ
“อืมมม ชานยอลครับ...พี่จะไม่ไหวแล้ว” เสียงแหบพร่ากระซิบแผ่วลงตรงข้างหูของร่างบาง
ไม่นานเขาก็ชักส่วนปลายของแกนกายออกมาเพื่อรูดมันขึ้นลงช้าๆ น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยจนเลอะสะโพกขาวเนียน เม็ดเหงื่อเล็กๆผุดพรายทั่วใบหน้าของคนทั้งสอง ร่างสูงปีนเตียงนอนขึ้นไปนอนหอบหายใจอยู่ข้างร่างเพื่อนรัก คริสใส่เพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้นและหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย จงอินทั้งเจ็บปวดและมีความต้องการในเวลาเดียวกัน หลังจากร่างสูงนอนหลับใหล จงอินก็ค่อยๆเดินออกไปนั่งถอดถอนใจอยู่บริเวณระเบียงห้องด้วยความหึงหวงในตัวเพื่อนรัก... ไม่นานก็เกิดเสียงฝีเท้าคนเดินตามมาด้านหลัง ร่างบางเดินเข้ามาขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ชานยอลไม่ต้องการให้เรื่องที่น่าอับอายนี้ถูกรับรู้โดยจงอินอีกครั้ง...
“พี่คริสคงเมามาก ฉันยอมรับว่าปฎิเสธเขาไม่ได้ นายเองก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันอยู่แล้ว...ใช่ไหม...จงอิน” แผ่นหลังเล็กเตรียมจะหันกลับไปยังห้องนอน
มือหนากระชากร่างบางที่กำลังจะเดินผละออกไป ชานยอลเซถลาเข้ามาจนชนเข้ากับแผงอกแกร่ง ด้วยความโกรธที่ไม่ต้องการให้เพื่อนรักยุ่งกับคนอื่นอีก เขาสบถออกไปด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น
“อย่านอนกับคริสอีก! ถ้านายอยากเรื่องอย่างว่า ให้มานอนกับฉันแทน!” ข้อมือบางถูกล็อคไว้ทั้งสองข้างก่อนที่จงอินจะดันร่างบางเข้าผนังระเบียง ริมฝีปากหนาบดขยี้ที่กลีบปากบางด้วยความรุนแรง....
END EP1-----------------------------------------------
คิมจงอินเพื่อนรักในวัยเด็กที่ตามคริสเข้ามาเรียนในมหาลัยเดียวกัน ห้องพักในหอชายของทั้งสองอยู่ติดกัน หลายครั้งที่คิมจงอินและคริสมักจะนอนห้องเดียวกันอันเนื่องมาจากการปาร์ตี้สังสรรค์ในยามดึกดื่น จนคริสไม่สามารถพยุงร่างสูงโปร่งของตนเองกลับห้องได้ และวันนี้ก็เช่นเคย เมื่อห้องของคริสถูกใช้เป็นสถานที่จัดรวมกลุ่มเพื่อนเมื่อสอบเสร็จ
“ไอ้จงอิน! มึงอย่าเพิ่งนอน มากินเหล้ากับกูก่อน!” มือหนากระชากแขนของเพื่อนรักไว้เมื่อจงอินขอตัวกลับห้องนอนเพื่อพักผ่อน
“กูง่วง...มึงจะให้กูอยู่เป็นกขค นั่งดูมึงกับชานยอลจู๋จี๋กันยันเช้าเหรอ” เสียงเปรยที่ระคนกับความน้อยใจลึกๆที่เพื่อนรักให้ความสำคัญกับแฟนมากกว่าตัวเขา
“แหม ...แค่นี้มึงอย่างอนดิวะ มึงเพื่อนกูนะเว้ย” น้ำเสียงอ้อแอ้ของคริสบ่งบอกถึงความเมามายเกินพิกัดที่ร่างสูงจะอดทนไหวเนื่องจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำปฎิกิริยากับร่างกายมาหลายชั่วโมง
ใบหน้าหวานแย้มยิ้มด้วยความขบขัน ชานยอลเหลือบมองไปยังเพื่อนรักทั้งสองที่กำลังฉุดรั้งกัน ร่างสูงกำลังกอดรัดเพื่อนตัวเล็กกว่าที่ตั้งท่าจะเดินหนีไปนอน ตอนนี้มีเพียงเขาทั้งสามคนเท่านั้นที่อยู่ด้วยกันจนถึงตีสอง เพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มต่างขอตัวแยกย้ายกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักของตนหมดแล้ว
“มึงนี่งอนเหมือนผู้หญิงเลยจงอิน” ฝ่ามือหนาหยิกแก้มคนตัวเล็กกว่าเล่น โดยมิเคยรับรู้เลยว่าการกระทำของเขาทำให้อีกคนคิดไปไกลเกินกว่าจะห้ามจิตใจ
“คืนนี้มึงนอนห้องกูเหมือนเดิม โซฟานุ่มของกูคือที่นอนประจำมึง กูกับชานยอลจะนอนในห้อง” คำสั่งของเพื่อนตัวสูงที่ค่อนข้างจริงจัง มือหนายังคงกระชากร่างเพื่อนรักให้ลงมานั่งข้างๆเขาดังเดิม
กลางดึกคืนนั้นเหมือนเช่นทุกครั้ง เตียงที่แสนนุ่มของจงอินคือโซฟาตัวใหญ่หน้าห้องนอนของคริส เสียงครวญครางในห้องนอนดังเล็ดลอดออกมา ร่างบางถูกร่างสูงรุกล้ำเข้ามาอย่างหนักหน่วง ชานยอลร้องเรียกชื่อของคริสเมื่ออารมณ์ความสุขสมของเขาพลุ่งพล่าน หมอนใบเล็กถูกคว้ามาอุดหูตนเองเพื่อข่มอารมณ์ความรู้สึก จงอินพยายามปิดเปลือกตาของเขาลงแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาพลิกตัวไปมาหลายครั้งเนื่องจากนอนไม่หลับ เวลาผ่านไปสักพักทั้งสองก็เงียบเสียงลงเมื่อสิ้นสุดกิจกรรมเริงสวาท
ร่างบางเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องนอนด้วยอาการมึนเมา เมื่อครู่ในห้องนอนร้อนแรงเสียจนหมอนข้างและผ้าห่มหล่นลงมาจากเตียงและกระจัดกระจาย คริสหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย มีเพียงชานยอลเท่านั้นที่เดินออกมาเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบไคลที่ยังคงเปรอะเปื้อนอยู่
ดวงตาคมเหลือบมองร่างบางที่ค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ผ่านไปไม่กี่นาที เสียงโครมครามดังขึ้นจนจงอินตกใจผละลุกนั่งจากโซฟาและเหลือบมอง เขากำลังชั่งใจว่าจะเรียกเพื่อนออกมาดูคนรักหรือตนจะรีบเข้าไปดูความเรียบร้อยก่อน
สองขาตัดสินใจก้าวเท้ามาหยุดยืนหน้าห้องน้ำด้วยความเป็นห่วง มือหนาผลักประตูที่แง้มเข้าไปดูร่างบาง เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ชานยอลเมามายไม่ได้สติและนั่งพิงอยู่ใต้ฝักบัว ร่างขาวเนียนเปลือยเปล่าและเปียกน้ำชุ่มทั้งร่าง
“ปาร์คชานยอล! นายเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเขย่าร่างแฟนเพื่อนเพื่อเรียกสติเมื่อใบหน้าหวานยังคงหลับตานิ่ง
“อื้ออ...จงอิน..เองเหรอ..” เรียวแขนบางโอบรอบต้นคอพร้อมซุกตัวลงในอ้อมอกแกร่งของคนตรงหน้า
“ลุกไหวไหม...” จงอินเอ่ยถามพร้อมกับช้อนร่างบางเตรียมพยุง ดวงตากลมโตปรือลงจนแทบจะกลายเป็นหลับ
“อ๊ะ...จงอิน” ทั้งสองเสียหลัก ร่างของเขาทั้งสองล้มทับกันโดยบังเอิญ มือหนากอดรอบเอวบางไว้หลวมๆ ใบหน้าแนบชิดใกล้กันจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆจากลมหายใจของชานยอล
ผิดไหมถ้าจะขอลูบไล้เรือนร่างของคนที่เสพสมกับคริส ผิดไหมที่จะขอโน้มไปสัมผัสกลีบปากบางที่คริสเพิ่งฝากรอยไว้ไม่กี่นาทีนี้ คราบน้ำรักของคริสที่ตัวของชานยอลยังคงเปรอะเปื้อน มือหนาลูบมันเล่นเมื่อโคนขาของร่างบางบดเบียดกับกายเขา ร่างเปียกน้ำที่ปะปนกับความเหนียวลื่น เสียงร้องครวญครางของร่างสูงเพื่อนรักยังดังก้องในโสตประสาทของจงอิน เสียงที่ร่ำร้องอย่างสุขสมกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ....ในเมื่อฉันไม่มีโอกาสจะสัมผัสตัวนาย จะผิดไหมถ้าอยากสัมผัสคนของนายแทน คนที่ได้ทุกอย่างจากนายไป...
ดวงตาคมสบดวงตาหวานตรงหน้าอย่างเนิ่นนาน ริมฝีปากหนาเผลอดูดดุนกลีบปากของชานยอล ร่างบางตอบรับโดยดีด้วยการตวัดเรียวลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัด ร่างผิวเข้มเปลี่ยนท่าทางโดยคร่อมมาบนร่างบางและเริ่มสนุกกับยอดอกสีชมพูระเรื่อของแฟนเพื่อน ขาเรียวบิดเร่าและเกี่ยวเอวหนาไว้ เสียงครางเบาๆในลำคอของชานยอลกำลังบ่งบอกถึงความสุขสมเมื่อนิ้วเรียวสอดเข้าไปในร่องรัก ลำคอขาวเนียนถูกซุกไซร้โดยร่างหนาที่อดใจไม่ไหวกับความคิดชั่ววูบ....
“อ๊าาาา เอามันเข้ามาที” ใบหน้าสวยใสส่ายไปมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อถูกปลุกเร้า
ไม่นานแกนกายก็ถูกสอดเข้ามาทางด้านหลังแทนนิ้วเรียว ร่างขาวเนียนคุกเข่าในห้องน้ำและรองรับการกระแทกกระทั้นเข้ามาหลายครั้ง ....
“อ่าาา”
“ชานยอล..นายอย่าครางเสียงดังสิ ฉันไม่อยากให้คริสได้ยิน” มือหนาเอื้อมไปปิดปากบางไว้ ก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปให้ลิ้นเรียวดูดดุนแทนการส่งเสียง เพื่อเป็นการระบายอารมณ์
สะโพกหนาส่งแรงกระแทกเข้าไปที่ร่างบางหลายครั้ง เขาขบกรามแน่นด้วยความเสียว หน้าหวานเหยเกด้วยความกระสันต์พร้อมสะบัดไปมา ไม่นานทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเลอะที่พื้นห้องน้ำ
“แฮ่ก แฮ่ก” เสียงหอบหายใจของสองคนดังผสานกัน ร่างหนาผิวเข้มกับร่างบางผิวขาวสะท้อนแสงไฟนีออนในห้องน้ำ...แขนเรียวโอบร่างหนาไว้ในอ้อมกอด จมูกโด่งเข้มซุกไซร้ไปตามซอกคอที่หอมกรุ่นอย่างอ่อนแรง
ความสัมพันธ์ลับๆที่ไม่ควรเกิดขึ้น กับความรู้สึกที่ควรจะเก็บเป็นความลับโดยที่ไม่ควรเปิดเผยจะดำเนินต่อไปเช่นไร ....โปรดติดตาม...
ฟิคดาร์คๆไม่หวานใส by Skullaeey
EP1
เช้าวันรุ่งขึ้นมาเยือน ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนช้าๆโดยหลบสายตาของคิมจงอินที่นอนเล่นอยู่บริเวณโซฟาตัวเดิม แม้เหตุการณ์เมื่อคืนจะเกิดจากความมึนเมาของสภาพร่างกายของเขาทั้งสอง แต่ชานยอลเองก็ปฎิเสธตัวเองไม่ได้ว่าเขาแอบหลงใหลไปกับรสสัมผัสที่ร้อนแรงของจงอิน
“เมื่อคืนกูเสียงดังไปหน่อย มึงคงนอนหลับนะ” ใบหน้าคมเปื้อนรอยยิ้มอย่างเขินอายเพื่อนรัก ร่างสูงเดินตรงเข้าไปในโซนห้องครัวเพื่อเปิดตู้เย็นหาของรับประทานในช่วงสายของวัน
ทั้งจงอินและชานยอลแอบลอบมองกันเงียบๆ เรื่องเมื่อคืนคือความผิดพลาดที่เขาทั้งสองไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น แต่ก็ช่วยไม่ได้เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วและไม่มีหนทางแก้ไข
“เหี้ยเอ้ย รามยอนเหลือแค่ 2 ห่อ” คริสสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ
“ฉัน/กู ไปซื้อให้” ทั้งจงอินและชานยอลเปล่งเสียงออกมาพร้อมกันด้วยความบังเอิญ
“งั้น...กูไปเองดีกว่า สองห่อนั้นมึงกับชานยอลกินไป กูจะไปดูอย่างอื่น เผื่อเย็นนี้จะทำเนื้อย่างกินกัน” ร่างสูงคว้ากระเป๋าเงินและก้าวเท้าเดินออกไปด้วยความเร่งรีบ ทิ้งให้จงอินและชานยอลอยู่ร่วมกันด้วยบรรยากาศที่น่าอึดอัด
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงที่ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งสองทำอะไรไม่ถูก จงอินตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในห้องครัวและแกะห่อรามยอนออกเพื่อเติมน้ำร้อน ร่างบางเดินตามเขาเข้าไปช้าๆโดยรวบรวมความกล้าเพื่อจะเอ่ยถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“จงอิน...ฉัน..”
“เรื่องเมื่อคืนฉันขอโทษ ชานยอล...นายลืมมันไปเถอะนะ” ดวงตาคมไม่แม้แต่จะเหลือบไปมองใบหน้าหวานที่อยู่ข้างกาย
“เมื่อคืนฉันเมามาก...นายเองก็เหมือนกัน”
“....” ไม่มีเสียงออกมาจากริมฝีปากบาง
เขาเองเจ็บปวดไม่น้อยที่ร่วมมือกับจงอินเพื่อหักหลังคริส เมื่อคืนที่ผ่านมาหลังจากที่เขาเดินเข้ามาในห้องนอน ชานยอลพยายามจะข่มตาให้หลับ แต่ใบหน้าของจงอินก็ลอยเข้ามาในภวังค์ทุกครั้ง แม้ร่างสูงจะกอดก่ายอยู่ข้างกายแต่ใจกลับนึกถึงแต่คนข้างนอกที่นอนอยู่บนโซฟา
“เรื่องของนายกับฉัน อย่าให้ใครรู้...คริสเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด ฉันไม่อยากเสียมันไปเพราะนาย”
มือบางค่อยๆยื่นไปเพื่อจะเอื้อมจับแขนแกร่ง แต่แล้วก็กลับชักมือนั้นออก เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด แม้ชานยอลจะเคยชอบจงอินเมื่อนานมาแล้วตอนที่เข้ามหาลัยใหม่ๆ แต่ในตอนนี้คริสคือผู้ชายคนเดียวที่ชานยอลควรจะจงรักภักดีต่อเขา
จงอินพยายามอย่างมากที่จะปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองที่มีต่อเพื่อนรัก ความรู้สึกที่ไม่มีทางที่จะเปิดเผยออกมาได้ ได้แต่ใช้ความสัมพันธ์แบบเพื่อนเพื่อใกล้ชิดกับเขา
เสียงลูกบิดประตูถูกเปิดออก ร่างสูงหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาหลายอย่างและเดินผ่านร่างของคนทั้งสองที่ยืนอยู่ในครัว ดวงตาคมเหลือบมองก่อนจะเอ่ยติดตลก
“เป็นอะไรกัน หน้าเครียดเชียว ตกลงกันไม่ได้เหรอวะว่าจะกินรามยอนรสไหน จงอิน มึงต้องให้ชานยอลเลือกก่อนนะเว้ย นี่คือคำสั่งกู!”
“กูไม่กิน ....พวกมึงกินกันเถอะ กูกลับห้องก่อนนะ ...” จงอินขอตัวและรีบพาร่างหนาเดินออกไปความรู้สึกที่น่าอึดอัดนี้
“ยังไงของมึงวะ ...งั้นตอนเย็นมาหากูที่ห้องด้วย มาช่วยกูทำรายงานส่งอาจารย์ตอนเปิดเทอม” เสียงตะโกนสุดท้ายของคริสที่จงอินได้ยิน ก่อนที่เขาจะปิดประตูออกจากห้องของเพื่อนรัก
เมื่อกลับมาถึงห้องส่วนตัว จงอินล้มตัวลงนอนที่เตียงใหญ่ด้วยท่าทางอ่อนใจ ความรู้สึกบางอย่างเข้ามาเกาะกุมหัวใจ สิ่งที่ชานยอลได้รับคือสิ่งที่เขาโหยหาจากคริสมาตลอด ความอ่อนโยน รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น และความรักฉันท์คนรักที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท
มือหนาเอื้อมหยิบรูปถ่ายหัวเตียงที่มีภาพเพื่อนรักและตัวเขามาจับจ้อง เพื่อนตัวสูงที่โอบกอดเขาและเอียงศรีษะซบกันในวัยเด็ก ทุกครั้งที่เขามีปัญหา คริสจะเป็นคนแรกที่มาถึงตัวเขา หลายครั้งที่คริสมีเรื่องชกต่อยกับเด็กโรงเรียนอื่นและเขาที่คอยดูแลทายาให้ ในสายตาของเพื่อนตัวสูง จงอินคือเพื่อนที่เขารักและไว้ใจที่สุด...
ชามรามยอนถูกวางกองไว้ที่อ่างล้างจาน ร่างบางล้มตัวลงมานอนดูโทรทัศน์ที่โซฟาตัวใหญ่ หลังจากที่ร่างสูงอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จ เขาก็เดินตรงเข้ามาหาคนรัก
“ทำอะไรอยู่คะ ดูรายการอะไรอยู่” จมูกโด่งเป็นสันซุกไซร้ไปยังแก้มใสที่ขาวเนียน
“วันนี้จะนอนห้องพี่ไหม หรือจะกลับไปนอนห้องตัวเอง” มือหนาลูบไปที่ผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ
ดวงตากลมโตหลุบต่ำด้วยความสำนึกผิด เขาพยายามปรับสีหน้าให้เรียบเฉยก่อนจะเอ่ยตอบ
“ผมนอนห้องพี่คริสได้ใช่ไหมฮะ ไม่อยากกลับห้องตัวเอง เบื่อที่จะอยู่คนเดียว” ใบหน้าหวานออดอ้อนคนรักข้างๆพร้อมซุกตัวเข้ามาในอ้อมแขนแกร่งที่โอบรอบตัวเขา
“จะอยู่ตลอดไปจนกว่าจะเปิดเทอมก็ได้ แล้วแต่น้องชานเลยค่ะ” รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่ริมฝีปากได้รูป รอยยิ้มที่คริสจะมีให้กับคนที่เขารักเท่านั้น
ร่างบางในอ้อมกอดรู้สึกอบอุ่นกาย แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มถึงคนที่นอนอยู่อีกห้อง คิมจงอินเริ่มเข้ามาทำให้หัวใจและร่างกายของเขาหวั่นไหว แม้คริสจะเป็นผู้ชายที่แสนเพอร์เฟคในมหาลัยที่กล้ามาจีบเขาคนแรก แต่ชานยอลกลับเผลอไผลที่จะแอบมองจงอินหลายครั้งยามที่จงอินอยู่กับพวกเขาด้วยกันสามคน
ช่วงเย็นของวัน เตาย่างเนื้อแบบไฟฟ้าถูกเสียบไว้กลางห้อง ผักแอ้มและเนื้อวัวถูกย่างบนเตาส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง เครื่องดื่มแอลกอฮอล์คือสิ่งที่ขาดไม่ได้ของวัยรุ่นอย่างพวกเขา จงอินผลักประตูห้องของคริสเข้ามาช้าๆเมื่อทนไม่ไหวกับการโทรตามของเพื่อนรัก
“มึงมานั่งนี่ๆ นั่งย่างให้ชานยอลหน่อย กูย่างไม่ทัน” มือหนารีบคีบเนื้อขึ้นจากเตาและยังคงขะมักเขม้นกับการย่างเนื้อต่อ
“พี่คริส...ผมอยากทานไส้ย่าง...” มือบางชี้ไปที่ชิ้นเนื้อที่อยู่บนเตา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขานัก
ร่างสูงรีบเอื้อมคีบเนื้อให้คนรัก ผักแอ้มและของทุกอย่างถูกมือหนาตักมาวางไว้ในจานอย่างเอาใจ จนจงอินอดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง
“ทานเยอะๆนะคะ พี่ไม่อยากให้เราผอม เดี๋ยวไม่เต็มไม้เต็มมือพี่” ใบหน้าหวานเขินอายเมื่อถูกคนรักพูดจาหยอกล้อ
“มึงไม่คีบให้กูมั่งวะ เอาใจแต่ชานยอล” จงอินแสร้งเอ่ยขึ้นมากลางวงเพื่อตั้งใจกวนประสาทเพื่อนรัก
“มึงคีบเองสิวะ มึงเมียกูหรือไง” ข้อศอกหนากระทุ้งใส่ร่างจงอินพร้อมเสียงหัวเราะ
“ละถ้ากูอยากเป็นเมียมึงล่ะ มึงจะเอาใจกูบ้างไหม” ดวงตาคมเหลือบมองร่างเพื่อนรักที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“มึงถามกูก่อนนะ ว่ากูจะเอามึงเป็นเมียไหม ฮ่าๆ” มือหนาผลักศรีษะเพื่อนรักอย่างแรง เสียงหัวเราะร่าของคริสไม่ได้ทำให้จงอินนึกขำไปด้วย มันกลับยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเขาว่าเป็นได้เพียงเพื่อนเท่านั้น สถานะที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้
จากนาทีผ่านพ้นเป็นชั่วโมงที่ทั้งสามร่วมทานเนื้อย่างด้วยกัน จงอินและชานยอลยังทำตัวเป็นปกติจนคริสไม่แคลงใจ หรือมีทีท่าว่าจะรับรู้เรื่องราวความลับของเขาทั้งสอง โซจูถูกรินเข้ามาแก้วแล้วแก้วเล่า และอาหารบนเตาก็เริ่มหมดลง
“อุ๊ย...พี่คริสฮะ เนื้อหมดแล้ว” ร่างบางอุทานขึ้นมาเมื่อคีบอาหารให้คนรัก
“ผมไปซื้อให้ดีกว่า ผมอยากดูพวกเครื่องในด้วย” ชานยอลลุกขึ้นยืนและออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าเงินของคริสติดตัวไป คนรักที่อนุญาตให้ใช้แค่เพียงบัตรเครดิตของเขาในการซื้อของ ชานยอลแทบจะไม่ต้องควักเงินส่วนตัวของเขาเลยเมื่ออยู่ในฐานะคนรัก
ดวงตาคมเหลือบมองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ มือหนาเอื้อมคีบอาหารใส่จานของคริส โดยทำทีเป็นไม่ใส่ใจจะเทคแคร์นัก
“มึงกินมั่งสิ กูเห็นมึงคีบให้แต่ชานยอล”
“ไม่เอา กูไม่ชอบชิ้นนี้ มันเยอะชิบหาย มึงเอาไป” มือหนาคีบอาหารคืนเข้าไปที่จานของจงอิน
“งั้นกินชิ้นนี้ มึงชอบแบบเกรียมๆกูรู้” มือหนายังคงคีบอาหารบนเตาให้กับเพื่อนตัวสูงที่มีท่าทีสนุกกับการย่างเนื้อที่เหลือ
“ไม่ต้องๆ เห้ยไอ้นี่นิ เดี๋ยวกูกินเอง” คริสผลักมือหนาของจงอินออกจนอาหารในจานของเพื่อนผิวเข้มกระจัดกระจาย
“เห้ย...กูขอโทษ” ร่างสูงเอ่ยตอบเพื่อนตัวเล็กกว่าด้วยความตกใจที่ทำให้อาหารในจานของเขาหกหมด
“กูจะโกรธ!” ร่างหนาลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งและเดินตรงไปยังประตูหน้าห้องพัก โดยที่มีร่างสูงวิ่งตามไปติดๆ
“จงอิน!มึงงอนเป็นผู้หญิงอีกแล้ว กูไม่เห็นมึงจะขี้งอนแบบนี้กับใคร” มือหนากระชากแขนเพื่อนรักไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง
“กูเป็นเฉพาะกับคน....ที่กู..รักเท่านั้น” ดวงตาคมพยายามเก็บความรู้สึก แม้ใจจะร่ำร้องต้องการแต่ร่างกายไม่กล้าแม้กระทั่งจะโอบกอดเพื่อนตัวสูงตรงหน้า
“กูโคตรซวยที่เป็นคนที่มึงรัก”
“มาๆกูป้อนมึงมั่งก็ได้ เลิกงอนกูนะ ไอ้เพื่อนรัก” คริสรั้งเพื่อนตัวเล็กกว่าลงมานั่งข้างๆดังเดิม มือหนาขยี้ผมสีดำขลับนั้นเล่นอย่างเบามือ รอยยิ้มหล่อร้ายวาดขึ้นที่มุมปาก
“อ่ะ แดกครับแดก อ้าปากครับ” มือหนาคีบเนื้อย่างยื่นให้เพื่อนรัก จงอินใช้ริมฝีปากของเขารับมันไว้ด้วยความรู้สึกดี ครั้งแรกที่คริสเอาใจเขาอย่างที่ทำกับชานยอล แม้คำพูดจะบ่งบอกว่าเป็นข้อความล้อเล่นของร่างสูงเท่านั้น
“เช็ดปากครับมึง ปากเลอะครับ” นิ้วมือเรียวปาดไปที่ริมฝีปากหนา จงอินอมยิ้มและหัวเราะเบาๆออกมาอย่างลืมตัว มีความสุขที่สุดเมื่อเขามีโอกาสได้สัมผัสความอบอุ่นนี้จากคริสบ้าง
ร่างสูงนั่งหัวเราะเพื่อนผิวเข้มด้วยความขบขัน เขาไม่เคยสังเกตสีหน้าและแววตาของเพื่อนรักเลยว่ามันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเมื่อไร อีกนานแค่ไหนที่จงอินจะได้เปิดเผยใจออกไป...และคริสจะได้รับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาบ้าง
ค่ำคืนนั้นหลังจากจบปาร์ตี้เนื้อย่าง ชานยอลรับหน้าที่ล้างจานทำความสะอาด จงอินช่วยประคองร่างของเพื่อนตัวสูงเข้าไปในห้องนอน มักจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อคริสกินเหล้าและเกิดอาการติดลม เขามักจะชอบดื่มจนลืมตัว และก็หนีไม่พ้นที่จะต้องให้คนอื่นช่วยประคองเขากลับห้อง หรือไม่ก็ต้องนอนค้างที่ห้องของเพื่อนคนใดคนหนึ่งในกลุ่ม
“มึงชวนกูมาทำรายงานแล้วมึงก็เมา” ร่างหนาค่อยๆปล่อยเพื่อนตัวสูงลงไปที่เตียงนอนนุ่ม จงอินดึงผ้าห่มที่ปลายเตียงมาคลุมร่างของเพื่อนตัวสูงไว้ด้วยความเป็นห่วง
“นอนห้องกูๆ วันนี้มันหนาว ตรงโซฟาไม่มีผ้าห่ม เอิ๊ก” ดวงตาคมปรือลง เขานอนหลับตาพูดคล้ายคนละเมอและสะอึกออกมา น้ำเสียงอ้อแอ้เป็นสัญญาณให้จงอินรับรู้ดีว่าร่างสูงสนุกจนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
“กูไม่นอนหรอก กูจะกลับห้อง” จงอินหันหลังกลับออกไป มือหนารีบรั้งแขนเพื่อนไว้และกระชากลงมาอย่างแรงด้วยความโมโห
“ก็กูบอกให้นอนนี่ไง!! จงอิน มึงนี่มัน...ชอบให้กูง้อ มึงเป็นอะไรของ..มึงวะ..” น้ำเสียงขาดห้วงคล้ายคนง่วงนอน...และค่อยๆเงียบเสียงลง
ร่างของจงอินล้มลงมานอนข้างๆเพื่อนรัก เสียงบ่นหายไปแล้วเมื่อร่างหนาลงมานอนได้สักพัก ใบหน้าคมของคนตรงหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ใบหน้าที่งดงามของคริสสามารถสะกดสายตาของทั้งหญิงและชายให้หลงใหลได้ไม่ยากนัก ดวงตาคมปิดสนิทและลมหายใจอุ่นๆที่รดรินใบหน้าเข้มของเขามันทำให้จิตใจของจงอินเตลิดไปไกล ฝ่ามือเข้มเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของเพื่อนรักอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากหนาค่อยๆยื่นเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะกอบกุมคนตรงหน้าไว้ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
“อย่าเพิ่งตื่นนะคริส กู...ขอร้อง” เสียงรำพึงในใจของจงอินที่ยกยิ้มออกมาช้าๆเมื่อปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน
เสียงลูกบิดประตูดังคลิกถูกหมุนออก จงอินรีบผละออกจากคริสด้วยท่าทีตกใจและรีบตีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โชคดีที่ภายในห้องไม่สว่างมากนัก ทำให้ชานยอลไม่ทันสังเกตเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่
.
.
.
.
.
กลางดึกสงัด ทั้งสามนอนร่วมเตียงเดียวกันโดยที่ร่างสูงนอนตรงกลาง ฝ่ามือหนาโอบกอดร่างบางคนรักไว้เพื่อให้ความอบอุ่น จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนที่หอมละมุน คริสกำลังละเมอถึงชานยอลที่นอนอยู่ติดกัน
มือบางผลักไสฝ่ามือที่ซุกซน เสื้อตัวบางถูกล้วงเข้าไปด้านหลังสลับกับเลื่อนขึ้นลงไปที่สะโพกผาย ร่างบางสั่นไหวกับสัมผัสนั้น ในตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กับคริสแค่สองคนแต่มีจงอินนอนอีกฝั่งของเตียงใหญ่...
“พี่คริส...ไม่เอานะ” เสียงกระซิบแผ่วที่ข้างหูของร่างสูงด้วยความเขินอายที่มีบุคคลอื่นในห้อง
“ชู่วส์~” ดวงตาคมลืมตื่นขึ้น เสียงจุ๊ปากเบาๆให้ชานยอลรับรู้ถึงสถานการณ์ข้างหน้าที่จะต้องรับมือ...
ริมฝีปากหนาดูดดุนกลีบปากสีแดงตรงหน้าไว้ แอลกอฮอล์ในร่างกายพลุ่งพล่านทำให้ความต้องการของคริสทวีคูณ ร่างบางดิ้นรนขัดขืนด้วยความเขินอาย แขนแกร่งโอบรัดร่างบางไว้โดยไม่ใส่ใจจงอินที่นอนอยู่ข้างๆ
“อืมม...พี่บอกให้อยู่นิ่งๆไงคะ” เสียงเข้มกระซิบที่ข้างหูของร่างบาง
ใบหน้าหวานส่ายไปมา เขาต้องการปฎิเสธการร่วมรักครั้งนี้ หากจะทำอะไรกันก็ควรจะเป็นที่อื่นที่ไม่ใช่บนเตียง...
ลิ้นร้อนชื้นสอดเข้ามาในโพรงปากและดูดดุนลิ้นเล็กไว้ ชานยอลไม่สามารถโกหกตัวเองได้ว่าเขาไม่รู้สึกเสียวซ่าน เขารู้สึกหวาบหวามกว่าทุกครั้งเมื่อกำลังตื่นเต้น ร่างหนึ่งที่พยายามบดเบียดและอีกร่างที่พยายามดิ้นรน ทั้งสองนัวเนียกันจนตกเตียงลงไปด้านข้าง จงอินรับรู้ดีว่าทั้งคริสและคนรักกำลังจะทำอะไร ดวงตาคมยังคงปิดสนิทด้วยความเจ็บปวดใจและต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งในห้องที่กำลังร้อนรักนี้
เสื้อผ้าบนร่างบางถูกมือหนาจับถอดกองไว้ข้างเตียง ลิ้นยาวไล้เลียไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนที่กำลังแอ่นรับแกนกายเขา สะโพกหนาเคลื่อนไหวตามจังหวะแรงถี่และถอนกายกลับ คริสสวนสะโพกเน้นย้ำเข้าไปหลายครั้ง ใบหน้าสวยใสสะบัดไปมาด้วยความเสียวกระสันต์อย่างห้ามมิได้
“อ๊ะอ๊าาา พี่คริส แฮ่ก แฮ่ก” เสียงร้องครวญครางดังออกมา ความเขินอายไม่สามารถชนะแรงราคะที่เขาทั้งสองต้องการ...
มือหนารั้งสะโพกบางเข้ามาหาตัวจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแทรกความเงียบในห้องนอน จงอินข่มตาลงด้วยความอึดอัดใจ คนที่เขาแอบรักกำลังพรอดรักกับคนรักของเขาเอง เขาไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ในคืนนี้ ไม่ควรเลยจริงๆ
“อืมมม ชานยอลครับ...พี่จะไม่ไหวแล้ว” เสียงแหบพร่ากระซิบแผ่วลงตรงข้างหูของร่างบาง
ไม่นานเขาก็ชักส่วนปลายของแกนกายออกมาเพื่อรูดมันขึ้นลงช้าๆ น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยจนเลอะสะโพกขาวเนียน เม็ดเหงื่อเล็กๆผุดพรายทั่วใบหน้าของคนทั้งสอง ร่างสูงปีนเตียงนอนขึ้นไปนอนหอบหายใจอยู่ข้างร่างเพื่อนรัก คริสใส่เพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้นและหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย จงอินทั้งเจ็บปวดและมีความต้องการในเวลาเดียวกัน หลังจากร่างสูงนอนหลับใหล จงอินก็ค่อยๆเดินออกไปนั่งถอดถอนใจอยู่บริเวณระเบียงห้องด้วยความหึงหวงในตัวเพื่อนรัก... ไม่นานก็เกิดเสียงฝีเท้าคนเดินตามมาด้านหลัง ร่างบางเดินเข้ามาขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ชานยอลไม่ต้องการให้เรื่องที่น่าอับอายนี้ถูกรับรู้โดยจงอินอีกครั้ง...
“พี่คริสคงเมามาก ฉันยอมรับว่าปฎิเสธเขาไม่ได้ นายเองก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันอยู่แล้ว...ใช่ไหม...จงอิน” แผ่นหลังเล็กเตรียมจะหันกลับไปยังห้องนอน
มือหนากระชากร่างบางที่กำลังจะเดินผละออกไป ชานยอลเซถลาเข้ามาจนชนเข้ากับแผงอกแกร่ง ด้วยความโกรธที่ไม่ต้องการให้เพื่อนรักยุ่งกับคนอื่นอีก เขาสบถออกไปด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น
“อย่านอนกับคริสอีก! ถ้านายอยากเรื่องอย่างว่า ให้มานอนกับฉันแทน!” ข้อมือบางถูกล็อคไว้ทั้งสองข้างก่อนที่จงอินจะดันร่างบางเข้าผนังระเบียง ริมฝีปากหนาบดขยี้ที่กลีบปากบางด้วยความรุนแรง....
END EP1-----------------------------------------------
