บ้าน
เสื้อยืดสีขาวที่เลอะรอยเลือดจากบาดแผลของจงอินถูกถอดและเหวี่ยงไปให้พ้นทาง ความสัมพันธ์ของเพื่อนรักที่ดีถูกทำลายลงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และแรงโทสะของคริส
โคมไฟตรงหัวเตียงล้มลงจากโต๊ะ ภายในห้องมีเพียงแสงไฟที่เล็ดลอดจากระเบียงเข้ามาเท่านั้น กระดุมกางเกงยีนส์ถูกมือหนาปลดออกด้วยความรีบร้อน ร่างหนาถูกกดลำคอไว้ด้วยการกระทำของเพื่อนตัวสูง นิ้วมือยาวล็อคคอของเพื่อนตัวเล็กกว่าให้อยู่นิ่งๆและเริ่มขบกัดริมฝีปากเขาจนห้อเลือด ตำแหน่งฝ่ามือเลื่อนไปปลดกางเกงนอนของเพื่อนรักในวัยเด็กออกด้วยความโมโห
“มึงเป็นคนบังคับให้กูทำแบบนี้ จงอิน!!”
แขนแกร่งดันร่างหนาไว้ให้อยู่กับที่ คริสใช้หัวเข่าของตนเองกดทับร่างของเพื่อนไว้กับเตียงนอนนุ่ม คนใต้ร่างง้างแขนขึ้นมาเพื่อดันร่างสูงไว้แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเพื่อนรักของเขามีความแข็งแรงกว่าเนื่องจากดีกรีนักกีฬาบาสเกตบอลของทางมหาลัย
นิ้วเรียวค่อยๆสอดใส่เข้าไปที่ช่องทางด้านหลังทีละนิ้วจนร่างหนาเจ็บปวด และพยายามร้องห้าม
“ไม่..มันต้องไม่ใช่แบบนี้...ไอ้คริส! มึงปล่อยกู...มึงฟังกูก่อน...” คำพูดขอร้องไม่ได้เรียกสติของร่างสูงเลยสักนิด สิ่งที่ทำให้จงอินเจ็บปวดคือสิ่งที่คริสต้องการในตอนนี้
ใบหน้าคมโน้มกระซิบลงตรงข้างหูเพื่อนรัก เขากำลังสะใจที่ได้แก้แค้นชายชู้ที่ร่วมหลับนอนกับแฟนของตนเอง
“มึงเจ็บใช่ไหมจงอิน เจ็บเหมือนกูใช่ไหม!” ดวงตาคมแดงก่ำเนื่องจากความเสียใจ เมื่อเพื่อนรักหักหลังเขาได้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปราณีคนใต้ร่างคนนี้
แกนกายถูกปลดออกมาจากกางเกงบ็อคเซอร์ เขาจับมันวนรอบร่องรักช้าๆก่อนที่จะกดยัดลงไป ร่างหนาขืนตัวขึ้นด้วยความเจ็บแสบ ไม่มีแม้กระทั่งความหอมหวาน อ่อนโยนอย่างที่เพื่อนเขาเคยมอบให้กับชานยอล สิ่งที่ได้รับกลับมามันแทบจะทำให้จงอินร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ...
“คริส...กูเจ็บ...อย่าทำแบบนี้..” เสียงแหบแห้งที่เปรยออกมาเบาๆขณะที่รับแรงกระทั้นกระแทกเข้ามาไม่ยั้ง
“มึงเจ็บ...นั่นคือสิ่งที่กูต้องการ!” เสียงเข้มพูดพลางจับคางของคนใต้ร่างล็อคไว้เพื่อให้จ้องมองมาที่เขา
แววตาดุดันของเพื่อนตัวสูงเปลี่ยนแปลงไปจนหมดสิ้น ไม่มีแววตาของคริสคนเดิมที่ร่าเริงและคุยเล่นกับเขาอีกแล้ว การเล้าโลมอย่างคนรักไม่ใช่สิ่งที่เขากำลังมอบให้จงอิน มีแต่ความป่าเถื่อนและความรุนแรงที่ร่างสูงกระทำต่อเขาเท่านั้น
สะโพกของร่างสูงดันแกนกายเข้าไปจนสุดและถอนมันเข้าออกหลายครั้ง เลือดสีแดงสดซึมออกจากช่องทางด้านรักเนื่องจากการร่วมรักที่รุนแรงเกินกว่าร่างกายจะทานทน ริมฝีปากหนาสีเข้มขบกัดปากล่างของตนเองไว้ ดวงตาคมของคริสเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วงเมื่อนึกถึงภาพบาดตาเมื่อกลางวันระหว่างจงอินและชานยอล เขาพร่ำพูดออกมาด้วยความมึนเมาและความเสียใจขณะที่กำลังอยู่บนร่างของเพื่อนรัก
“ทำร้ายกูทำไมจงอิน.....ทำไม....ชานยอลทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง” เสียงอ้อแอ้ของเขาเปรยเหมือนคนที่ตกอยู่ในภวังค์และกำลังฝันร้าย
ร่างหนาโอบกอดเพื่อนรักตัวสูงที่อยู่บนร่างเขา คำขอโทษที่ไม่มีโอกาสเอ่ยออกไป แม้แต่เสียงครวญครางของจงอินก็ไม่มีการเล็ดลอดออกมาสักครั้ง... ใบหน้าหล่อเหลาซบลงตรงหน้าอกของคนตัวเล็กกว่าคล้ายคนอ่อนแรงที่จะเดินต่อ ฝ่ามือของจงอินลูบผมสีทองของเพื่อนตัวสูงไว้เพราะต้องการจะปลอบประโลมในสิ่งที่เขาทำผิดพลาด ลมหายใจอุ่นๆถูกปล่อยออกมาจากจมูกโด่งเป็นสัน คริสหอบหายใจเหนื่อยแต่สะโพกส่วนล่างก็ยังไม่หยุดการทำงาน เขายังคงบดเบียดแกนกายเข้ามาอีกหลายครั้งไม่มีจุดสิ้นสุด ริมฝีปากสีเข้มไล้เลียอย่างแผ่วเบาที่ปากได้รูปของร่างสูงอย่างทะนุถนอม เขาต้องการจะรักษาสัมพันธ์อันดีนี้ไว้ให้เนิ่นนานที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้...คริสเผลอไผลดูดดุนลิ้นร้อนกลับไปด้วยความเสียวซ่านโดยที่ไม่รับรู้ว่าคนใต้ร่างนี้คือใคร....
จมูกโด่งซุกไซร้ต้นคอของคนใต้ร่างพร้อมกับละเมอออกมาเหมือนคนขาดสติ....เขาออกแรงขบกัดตามหน้าอกจนเกิดรอยรักสีเข้มขึ้นบนร่างกายของเพื่อนรักตัวเล็ก...
“อืมม...อ่า..ชะ..ชานยอล..”
“ชานยอล...พี่รักชานยอลนะครับ แฮ่กๆ”
เสียงกระซิบแผ่วสลับการการใช้ลิ้นยาวไล้เลียที่ลำคอและใบหู น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินออกมาจากร่างหนา การร่วมรักกันที่เจ็บปวดที่สุดทั้งผู้กระทำและผู้ถูกกระทำ คริสกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตนเองและฝันไปว่าได้บรรเลงเพลงรักกับชานยอล ทั้งที่ความจริงแล้ว ร่างหนาที่ได้รับการกระทั้นกระแทกนั้นคือจงอินเพื่อนรักในวัยเด็กที่แอบรักเขามาแรมปี...
จบลงแล้วกับความร้อนแรงในห้องมืดนี้ ร่างสูงปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเมื่อสิ้นประโยคที่เรียกชื่อคนรัก....ขอบตาเข้มเปียกชื้นด้วยรอยน้ำตา โชคดีที่ไฟในห้องมืดมิด ทำให้คริสไม่เห็นน้ำตาของเพื่อนรักและไม่ต้องรับรู้ว่าคนที่ถูกย่ำยีในตอนนี้ไม่ใช่ชานยอล แต่เป็นเพื่อนที่คอยดูแลห่วงใยเขาตลอดมา...
ร่างสูงผละแกนกายออกจากคนใต้ร่างและล้มลงนอนข้างเขา แขนแกร่งโอบกอดร่างหนาไว้พร้อมดวงตาคมที่ปิดสนิท คราบน้ำตาของเพื่อนตัวสูงยังคงเปรอะเปื้อนขนตายาวหนา ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบราวเทพบุตรยังคงมีร่องรอยของความเจ็บปวดลึกๆที่ถูกคนรักและเพื่อนร่วมกันสวมเขา...
“พี่ไม่อยากรักนายแล้วชานยอล....ฮรึก....จงอิน....มึงทำร้ายกูทำไม....” ร่างสูงพลิกตัวมาอีกฝั่งและละเมอพร่ำพูด มือหนาปัดป่ายไปในอากาศคล้ายกำลังผลักไสอะไรบางอย่างให้พ้นตัว จงอินได้แต่เหลือบมองเขาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจไม่แพ้กัน...
“คริส....กูขอโทษ....ถ้ามึงรักชานยอลมาก...กูก็รักมึงไม่แพ้ชานยอลเหมือนกัน....” ริมฝีปากเข้มจูบซับลงไปที่เรียวปากของเพื่อนตัวสูง ร่างหนาคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างสูงไว้เหมือนทุกครั้งที่เขาต้องคอยดูแลเวลาคริสเมา...และครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้าย...
ร่างกายที่เจ็บปวดจากช่องทางด้านหลังยืนหยัดขึ้น เสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้นถูกนำกลับมาสวมใส่บนร่างหนา กระเป๋าใบโตถูกจงอินจัดและยัดเสื้อผ้าลงไปอย่างลวกๆ ดวงตาคมเหลือบมองร่างเพื่อนรักที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา
“กูจะเป็นคนไปเองคริส....กูจะไปเอง”
“แม้ความลับระหว่างกูกับชานยอลจะทำให้มึงเจ็บปวดใจ แต่กูจะไม่ปล่อยให้ความลับระหว่างมึงกับกูทำร้ายจิตใจใครอีกแล้ว ...กูขอโทษ....” หลังมือยกขึ้นเพื่อปาดน้ำตา น้ำตาที่ไม่เคยไหลให้ใครเห็นมาก่อนในชีวิต รวมถึงคริสเองก็จะไม่เห็นมันเช่นกัน
รุ่งเช้ามาเยือน....เสียงรถราด้านนอกช่วยปลุกให้ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นจากเตียงนอน...มือหนายันกายขึ้นมาเหลือบดูสิ่งแวดล้อมในห้อง สภาพห้องทั้งห้องของจงอินระเกะระกะไปด้วยหมอนหนุน หมอนข้างและโคมไฟที่หล่นลงมาที่พื้น เสื้อผ้าในตู้ถูกรื้อมากองด้วยความเร่งรีบเพื่อจะหลีกหนีคริส มือหนายกขึ้นมากุมขมับของตนเองด้วยอาการปวดหัวตุบ เขากวาดตามองหาร่างเพื่อนรักรอบๆห้องแต่ก็พบกับความว่างเปล่า
ร่างสูงเดินตรงมาเปิดตู้เสื้อผ้าออกดู เขาพบเพียงไม้แขวนเปล่าที่ห้อยอยู่ เสื้อผ้าที่พื้นถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่และเดินตรงกลับห้องของตนเอง เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นส่งผลกระทบทั้งจิตใจของเขาและจงอิน คริสไม่ต้องการทำร้ายเพื่อนและเขาก็ไม่ต้องการให้เพื่อนทำร้ายเขาเช่นกัน
มือหนาไขกุญแจห้องเข้าไปช้าๆ...ทรงผมสีทองยุ่งเหยิงแต่ก็ยังขับให้ใบหน้าที่หล่อเหลาดูดี ดวงตาคมแดงก่ำและยังคงสะลึมสะลือ ร่างบางที่นอนเล่นบนโซฟาผละลุกนั่งเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูเปิดออก
“พี่คริส...พี่ไปไหนมา...ผมเป็นห่วงเลยรีบมาหาพี่แต่เช้า” ใบหน้าหวานแสดงสีหน้ากังวลเมื่อเขาติดต่อคนรักไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวาน
“มาหาพี่ทำไม....นายอยากไปหาคนอื่นมากกว่าไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงเดินผ่านร่างบางนั้นโดยไม่คิดจะเหลือบมอง
“พี่พูดอะไรพี่คริส...ผม...” ดวงตากลมโตเริ่มหวาดหวั่น เขาเกรงว่าลางสังหรณ์บางอย่างและสิ่งที่เขากลัวกำลังจะเกิดขึ้น
“เลิกเสแสร้งได้แล้วชานยอล!!...ไอ้พวกกรอบรูปบ้าๆนี่ก็ขนออกไปให้หมด!” มือหนาคว้ากรอบรูปหลังโทรทัศน์เหวี่ยงลงไปกับพื้น
เศษกระจกแตกกระจายเป็นริ้วละเอียด เผยให้เห็นภาพถ่ายของคนทั้งสาม... คริส ยอล ไค คนรัก เพื่อนรัก ความเจ็บปวดใจที่ยากจะอธิบายในความรู้สึก
“สนุกมากไหมเริงรักกับไอ้จงอิน...คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของฉัน!”
“อยากเอากับมันมากใช่ไหมชานยอล นายอยากเอากับมันมากใช่ไหม!” มือหนาเขย่าร่างบางอย่างแรงจนเขาตัวสั่นคลอน
“พี่คริส...พี่....ผม...ผมเสียใจ...ผมขอโทษ” ดวงตากลมโตรื้นชุ่มไปด้วยน้ำตาแห่งความผิดพลาด เขาทรมานจิตใจไม่แพ้กัน ความหลงระเริงที่สร้างความร้าวฉานให้กับชีวิตรักของเขา ตราบาปที่ร่วมกันก่อระหว่างจงอินและชานยอล
“ทุกคนเอ่ยคำขอโทษกับฉันหมดเลย” ร่างสูงทรุดนั่งลงกับโซฟาอย่างคนอ่อนแรง นิ้วมือจับขมับของตนกดไว้ด้วยความปวดหัวและความเครียดจนศรีษะจะระเบิด
“พี่คริส...ผม...ฮรึก..” ร่างบางยืนมองดูคนรักนิ่งงัน ฝ่ามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยใส
“จะมีใครรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดใจแค่ไหน....” ดวงตาคมแดงก่ำ ก้อนสะอื้นจุกที่ลำคอ น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเขากำลังจะไหลออกมา เขาไม่เคยร้องไห้ให้ชานยอลเห็นสักครั้ง และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรก
“พี่ไม่ดีตรงไหน...บอกพี่สิชานยอล พี่ไม่ดีตรงไหน” ฝ่ามือหนายกขึ้นเขย่าแขนของร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงสั่นเครือกำลังถูกเปล่งออกมาจากลำคอของชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก
“พี่...คริส...”
ร่างบางร้องไห้อย่างหนัก คริสกำลังสับสนในความรู้สึก ชานยอลคือคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็โกรธและเกลียดคนรักกับสิ่งที่เขาต้องรับรู้ในขณะนี้...
“ทำไมต้องเป็นคิมจงอิน...เพื่อนของฉัน...” ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานที่กำลังร้องไห้
“ผม...ผมขอโทษ...ที่แอบชอบจงอิน...ผมสับสน พี่คริส...ผมขอโทษ...” ริมฝีปากบางระล่ำระลักกับร่างสูงอย่างกระวนกระวายใจ
มือบางเอื้อมไปจับไหล่หนาไว้ ร่างสูงสะอื้นจนตัวของเขาสั่นไหว ความผิดหวังเสียใจในตัวคนรักถาโถมเข้าสู่จิตใจ ทุกอย่างที่เขาทุ่มเทให้กับชานยอลเหมือนของไร้ค่าที่ลอยเคว้งในอากาศ แม้ความโกรธและโทสะยังคงคุกรุ่นแต่ก็ปฎิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ว่าชีวิตเขายังต้องการชานยอล...คนรักที่สร้างรอยยิ้มเสียงหัวเราะให้ ชานยอลเองก็ยังคงรู้สึกรักในตัวคริส ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นเหมือนอารมณ์ชั่ววูบ ความหลงระเริงและหวาดหวั่นใจที่จงอินแอบมอบสัมผัสที่ร้อนแรงแก่ร่างกายและหัวใจของเขา....
“นายยังรักพี่อยู่ไหมชานยอล....” ดวงตาคมจับจ้องร่างบางด้วยความไม่แน่ใจ คำถามที่กลั่นออกมาจากเบื้องลึกของจิตใจและหวังที่จะได้รับคำตอบที่ทำให้หัวใจเขาแข็งแรงอีกครั้ง
ร่างสูงค่อยๆเปลี่ยนตำแหน่งจากโซฟาตัวใหญ่ลงมาคุกเข่าที่พื้นอย่างอ่อนแรง มือหนาเอื้อมจับมือบางของคนรักและพร่ำพูดออกมาด้วยความเสียใจ
“พี่เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง..ที่กำลังคุกเข่า...อ้อนวอน ให้นายกลับมารักพี่เหมือนเดิม”
“รักพี่..แค่คนเดียวได้ไหม..”
เขาทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดของตัวเองไป ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างคริสกำลังคุกเข่าต่อหน้าคนรัก แม้เขาจะเจ็บปวดใจกับความจริงที่ว่าชานยอลนอนกับเพื่อนรัก แต่เขาก็ไม่แข็งแรงพอที่จะอยู่ลำพังโดยไม่มีร่างบางที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของหัวใจคนนี้
“พี่คริส...ผมขอโทษ...” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ร่างบางตอบไม่ได้ว่าเขาจะรักคริสได้แค่คนเดียวหรือไม่ เมื่อจงอินคือคนที่เข้ามารบกวนจิตใจตลอดเวลา
แม้เรื่องระหว่างร่างบางและจงอินจะเกิดขึ้นจากความมึนเมาในคืนนั้น แต่ร่างหนากลับทำให้ชานยอลนึกถึงเขาและมีรอยยิ้มออกมายามต้องอยู่คนเดียว...ความรักคือการเห็นแก่ตัว เขายอมรับว่ากำลังเห็นแก่ตัวและขาดใครไม่ได้ หัวใจดวงน้อยๆกำลังอ่อนแอและไม่สามารถรับปากร่างสูงว่าจะจงรักภักดีได้แค่เขาคนเดียวอีกต่อไป....
มือบางถูกยกขึ้นมาปิดหน้าร่ำไห้ เส้นทางของเขาทั้งสามที่ดูเหมือนไม่มีทางออก หนทางที่จะทำให้เขาทั้งหมดเดินตรงไปข้างหน้าหรือหันหลังกลับไม่ได้แล้ว
.
.
.
.
.
.
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านพ้นไป ชานยอลก็ไม่พบกับร่างสูงอีก .... ประตูห้องของร่างหนาถูกปิดตายอยู่หลายวัน เพื่อนผิวเข้มหายไปตั้งแต่วันที่คริสทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเขา...
รถมอร์เตอร์ไซด์สี่สูบถูกขับไปตามท้องถนนเพื่อทดสอบความเร็วแรง เมื่อถึงทางแยกข้างหน้า ไม่นานรถก็เสียหลักล้มเมื่อคริสกำลังใจลอยคิดถึงอะไรเรื่อยเปื่อย ข้อศอกเขาเกิดแผลแตกขนาดใหญ่จนเลือดสีแดงสดไหลเปรอะเปื้อนเสื้อนักศึกษา ขายาวเดินตรงกลับห้องและเผลอตะโกนเรียกเพื่อนผิวเข้มอย่างเคยที่หน้าห้องพัก
“จงอิน...ช่วยทำแผลให้กูหน่อย!”
ไม่มีเสียงตอบรับ....มีแต่เพียงความเงียบงันเท่านั้น เขาลืมไปว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเพื่อนในผิวเข้มจบลงแล้วเมื่อหลายวันก่อน จงอินไม่ไปมหาวิทยาลัย โทรศัพท์มือถือถูกโอนเข้าระบบรับฝากข้อความ ใบหน้าคมขบคิดถึงเรื่องคืนนั้นที่เขาทำร้ายจงอิน ความเจ็บปวดใจต้องคืนกลับไปด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน...จะมีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องมาใส่ใจกับเพื่อนผิวเข้มที่หายไปอย่างนี้
กล่องปฐมพยาบาลถูกเปิดออก มือซ้ายเอื้อมหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์ขึ้นมาทำแผลตนเอง เขาไม่ถนัดนักที่ต้องทำอะไรด้วยความทุลักทุเล...ภาพวันเก่าๆสะท้อนกลับมาอีกครั้ง
“มึงอยู่นิ่งๆดิวะไอ้คริส...มึงก็ชอบไปท้าเขาต่อยทุกที” มือหนาใช้สำลีก้อนกลมซับลงไปที่ริมฝีปากของเพื่อนตัวสูงอย่างเบามือที่สุด
“โอ๊ยๆเบาๆไอ้จงอิน...ก็มันรังแกมึง มึงบ้าหรือเปล่า สู้เขามั่งดิวะ ต่อยแม่งกลับไปบ้าง” นิ้วมือแตะขอบปากตัวเองเมื่อรู้สึกเจ็บ คริสสูดปากเมื่อรู้สึกแสบที่บาดแผล
“ถ้ากูสู้พวกนั้น...มึงก็ไม่มาช่วยกูไง กูยอมถูกรังแกแล้วให้มึงมาช่วยทุกคร้งดีกว่า” ใบหน้าเข้มยกยิ้มและหัวเราะใส่เพื่อนตัวสูง ข้อศอกยาวกระทุ้งร่างเพื่อนรักเมื่อร่างหนากวนประสาทใส่เขา
“ถ้ามึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่ กูก็จะต่อยกับไอ้พวกนั้นเพื่อมึง แต่มึงก็ต้องทำแผลให้กูแบบนี้นะเว้ย...ถ้ากูมีแฟนเมื่อไร หน้าที่นี้มึงก็ไม่ต้องทำ” ร่างสูงเอ่ยตอบด้วยท่าทางขบขัน จนถึงตอนนี้ คริสก็ไม่เคยรับรู้หัวใจของเพื่อนรัก...เพื่อนผิวเข้มที่อยู่ข้างเขามาตลอด ความรัก ความห่วงใยมากมายที่มอบกลับคืนไปในสถานะอื่น
มือหนาผลักศรีษะเพื่อนเล่นไปมา คำพูดหยอกล้อกันขณะทำแผลคือสิ่งที่ร่างสูงจำมันได้ดี...แม้วันนี้เวลาเหล่านั้นจะไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว...
“กูจะคิดถึงเพื่อนชั่วๆอย่างมึงทำไมจงอิน” มือหนาปัดกล่องปฐมพยาบาลหล่นจากโต๊ะจนเกิดเสียงดัง
ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นและเดินตรงออกไปนอกห้อง ดวงตาคมเหลือบมองร่างหนาที่กำลังเปิดเข้าห้องพักด้วยความตกใจ ขายาวรีบก้าวเท้าตรงไปยังเพื่อนรักด้วยความร้อนรน
“คิมจงอิน...มึง”
“คริส..แขนมึงไปโดนอะไรมา!!”
น้ำเสียงอุทานของร่างหนาสวนกลับขณะที่เห็นร่างของเพื่อนตัวสูง....ทั้งสองยืนนิ่งอยู่เนิ่นนาน เมื่อดวงตาสบกัน ทุกอย่างก็เงียบสงบลง....บรรยากาศชวนอึดอัดกลับมาเยือนอีกครั้งเมื่อภาพในสมองฉายย้อนกลับมาถึงความบาดหมางคืนนั้น คริสแสร้งมองไปทางอื่น มือหนาจับข้อศอกของตนเองไว้เมื่อจงอินเอ่ยทัก บาดแผลยังคงมีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาไม่ขาดสาย...
เรื่องราวความสัมพันธ์อันซับซ้อนของเพื่อนรักจะดำเนินต่อไปเช่นไร คำว่าเพื่อนรักและรักเพื่อนจะถูกเปล่งออกมาจากปากของจงอินหรือไม่.....โปรดติดตาม....
โคมไฟตรงหัวเตียงล้มลงจากโต๊ะ ภายในห้องมีเพียงแสงไฟที่เล็ดลอดจากระเบียงเข้ามาเท่านั้น กระดุมกางเกงยีนส์ถูกมือหนาปลดออกด้วยความรีบร้อน ร่างหนาถูกกดลำคอไว้ด้วยการกระทำของเพื่อนตัวสูง นิ้วมือยาวล็อคคอของเพื่อนตัวเล็กกว่าให้อยู่นิ่งๆและเริ่มขบกัดริมฝีปากเขาจนห้อเลือด ตำแหน่งฝ่ามือเลื่อนไปปลดกางเกงนอนของเพื่อนรักในวัยเด็กออกด้วยความโมโห
“มึงเป็นคนบังคับให้กูทำแบบนี้ จงอิน!!”
แขนแกร่งดันร่างหนาไว้ให้อยู่กับที่ คริสใช้หัวเข่าของตนเองกดทับร่างของเพื่อนไว้กับเตียงนอนนุ่ม คนใต้ร่างง้างแขนขึ้นมาเพื่อดันร่างสูงไว้แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเพื่อนรักของเขามีความแข็งแรงกว่าเนื่องจากดีกรีนักกีฬาบาสเกตบอลของทางมหาลัย
นิ้วเรียวค่อยๆสอดใส่เข้าไปที่ช่องทางด้านหลังทีละนิ้วจนร่างหนาเจ็บปวด และพยายามร้องห้าม
“ไม่..มันต้องไม่ใช่แบบนี้...ไอ้คริส! มึงปล่อยกู...มึงฟังกูก่อน...” คำพูดขอร้องไม่ได้เรียกสติของร่างสูงเลยสักนิด สิ่งที่ทำให้จงอินเจ็บปวดคือสิ่งที่คริสต้องการในตอนนี้
ใบหน้าคมโน้มกระซิบลงตรงข้างหูเพื่อนรัก เขากำลังสะใจที่ได้แก้แค้นชายชู้ที่ร่วมหลับนอนกับแฟนของตนเอง
“มึงเจ็บใช่ไหมจงอิน เจ็บเหมือนกูใช่ไหม!” ดวงตาคมแดงก่ำเนื่องจากความเสียใจ เมื่อเพื่อนรักหักหลังเขาได้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปราณีคนใต้ร่างคนนี้
แกนกายถูกปลดออกมาจากกางเกงบ็อคเซอร์ เขาจับมันวนรอบร่องรักช้าๆก่อนที่จะกดยัดลงไป ร่างหนาขืนตัวขึ้นด้วยความเจ็บแสบ ไม่มีแม้กระทั่งความหอมหวาน อ่อนโยนอย่างที่เพื่อนเขาเคยมอบให้กับชานยอล สิ่งที่ได้รับกลับมามันแทบจะทำให้จงอินร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ...
“คริส...กูเจ็บ...อย่าทำแบบนี้..” เสียงแหบแห้งที่เปรยออกมาเบาๆขณะที่รับแรงกระทั้นกระแทกเข้ามาไม่ยั้ง
“มึงเจ็บ...นั่นคือสิ่งที่กูต้องการ!” เสียงเข้มพูดพลางจับคางของคนใต้ร่างล็อคไว้เพื่อให้จ้องมองมาที่เขา
แววตาดุดันของเพื่อนตัวสูงเปลี่ยนแปลงไปจนหมดสิ้น ไม่มีแววตาของคริสคนเดิมที่ร่าเริงและคุยเล่นกับเขาอีกแล้ว การเล้าโลมอย่างคนรักไม่ใช่สิ่งที่เขากำลังมอบให้จงอิน มีแต่ความป่าเถื่อนและความรุนแรงที่ร่างสูงกระทำต่อเขาเท่านั้น
สะโพกของร่างสูงดันแกนกายเข้าไปจนสุดและถอนมันเข้าออกหลายครั้ง เลือดสีแดงสดซึมออกจากช่องทางด้านรักเนื่องจากการร่วมรักที่รุนแรงเกินกว่าร่างกายจะทานทน ริมฝีปากหนาสีเข้มขบกัดปากล่างของตนเองไว้ ดวงตาคมของคริสเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วงเมื่อนึกถึงภาพบาดตาเมื่อกลางวันระหว่างจงอินและชานยอล เขาพร่ำพูดออกมาด้วยความมึนเมาและความเสียใจขณะที่กำลังอยู่บนร่างของเพื่อนรัก
“ทำร้ายกูทำไมจงอิน.....ทำไม....ชานยอลทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง” เสียงอ้อแอ้ของเขาเปรยเหมือนคนที่ตกอยู่ในภวังค์และกำลังฝันร้าย
ร่างหนาโอบกอดเพื่อนรักตัวสูงที่อยู่บนร่างเขา คำขอโทษที่ไม่มีโอกาสเอ่ยออกไป แม้แต่เสียงครวญครางของจงอินก็ไม่มีการเล็ดลอดออกมาสักครั้ง... ใบหน้าหล่อเหลาซบลงตรงหน้าอกของคนตัวเล็กกว่าคล้ายคนอ่อนแรงที่จะเดินต่อ ฝ่ามือของจงอินลูบผมสีทองของเพื่อนตัวสูงไว้เพราะต้องการจะปลอบประโลมในสิ่งที่เขาทำผิดพลาด ลมหายใจอุ่นๆถูกปล่อยออกมาจากจมูกโด่งเป็นสัน คริสหอบหายใจเหนื่อยแต่สะโพกส่วนล่างก็ยังไม่หยุดการทำงาน เขายังคงบดเบียดแกนกายเข้ามาอีกหลายครั้งไม่มีจุดสิ้นสุด ริมฝีปากสีเข้มไล้เลียอย่างแผ่วเบาที่ปากได้รูปของร่างสูงอย่างทะนุถนอม เขาต้องการจะรักษาสัมพันธ์อันดีนี้ไว้ให้เนิ่นนานที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้...คริสเผลอไผลดูดดุนลิ้นร้อนกลับไปด้วยความเสียวซ่านโดยที่ไม่รับรู้ว่าคนใต้ร่างนี้คือใคร....
จมูกโด่งซุกไซร้ต้นคอของคนใต้ร่างพร้อมกับละเมอออกมาเหมือนคนขาดสติ....เขาออกแรงขบกัดตามหน้าอกจนเกิดรอยรักสีเข้มขึ้นบนร่างกายของเพื่อนรักตัวเล็ก...
“อืมม...อ่า..ชะ..ชานยอล..”
“ชานยอล...พี่รักชานยอลนะครับ แฮ่กๆ”
เสียงกระซิบแผ่วสลับการการใช้ลิ้นยาวไล้เลียที่ลำคอและใบหู น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินออกมาจากร่างหนา การร่วมรักกันที่เจ็บปวดที่สุดทั้งผู้กระทำและผู้ถูกกระทำ คริสกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตนเองและฝันไปว่าได้บรรเลงเพลงรักกับชานยอล ทั้งที่ความจริงแล้ว ร่างหนาที่ได้รับการกระทั้นกระแทกนั้นคือจงอินเพื่อนรักในวัยเด็กที่แอบรักเขามาแรมปี...
จบลงแล้วกับความร้อนแรงในห้องมืดนี้ ร่างสูงปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเมื่อสิ้นประโยคที่เรียกชื่อคนรัก....ขอบตาเข้มเปียกชื้นด้วยรอยน้ำตา โชคดีที่ไฟในห้องมืดมิด ทำให้คริสไม่เห็นน้ำตาของเพื่อนรักและไม่ต้องรับรู้ว่าคนที่ถูกย่ำยีในตอนนี้ไม่ใช่ชานยอล แต่เป็นเพื่อนที่คอยดูแลห่วงใยเขาตลอดมา...
ร่างสูงผละแกนกายออกจากคนใต้ร่างและล้มลงนอนข้างเขา แขนแกร่งโอบกอดร่างหนาไว้พร้อมดวงตาคมที่ปิดสนิท คราบน้ำตาของเพื่อนตัวสูงยังคงเปรอะเปื้อนขนตายาวหนา ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบราวเทพบุตรยังคงมีร่องรอยของความเจ็บปวดลึกๆที่ถูกคนรักและเพื่อนร่วมกันสวมเขา...
“พี่ไม่อยากรักนายแล้วชานยอล....ฮรึก....จงอิน....มึงทำร้ายกูทำไม....” ร่างสูงพลิกตัวมาอีกฝั่งและละเมอพร่ำพูด มือหนาปัดป่ายไปในอากาศคล้ายกำลังผลักไสอะไรบางอย่างให้พ้นตัว จงอินได้แต่เหลือบมองเขาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจไม่แพ้กัน...
“คริส....กูขอโทษ....ถ้ามึงรักชานยอลมาก...กูก็รักมึงไม่แพ้ชานยอลเหมือนกัน....” ริมฝีปากเข้มจูบซับลงไปที่เรียวปากของเพื่อนตัวสูง ร่างหนาคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างสูงไว้เหมือนทุกครั้งที่เขาต้องคอยดูแลเวลาคริสเมา...และครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้าย...
ร่างกายที่เจ็บปวดจากช่องทางด้านหลังยืนหยัดขึ้น เสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้นถูกนำกลับมาสวมใส่บนร่างหนา กระเป๋าใบโตถูกจงอินจัดและยัดเสื้อผ้าลงไปอย่างลวกๆ ดวงตาคมเหลือบมองร่างเพื่อนรักที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา
“กูจะเป็นคนไปเองคริส....กูจะไปเอง”
“แม้ความลับระหว่างกูกับชานยอลจะทำให้มึงเจ็บปวดใจ แต่กูจะไม่ปล่อยให้ความลับระหว่างมึงกับกูทำร้ายจิตใจใครอีกแล้ว ...กูขอโทษ....” หลังมือยกขึ้นเพื่อปาดน้ำตา น้ำตาที่ไม่เคยไหลให้ใครเห็นมาก่อนในชีวิต รวมถึงคริสเองก็จะไม่เห็นมันเช่นกัน
รุ่งเช้ามาเยือน....เสียงรถราด้านนอกช่วยปลุกให้ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นจากเตียงนอน...มือหนายันกายขึ้นมาเหลือบดูสิ่งแวดล้อมในห้อง สภาพห้องทั้งห้องของจงอินระเกะระกะไปด้วยหมอนหนุน หมอนข้างและโคมไฟที่หล่นลงมาที่พื้น เสื้อผ้าในตู้ถูกรื้อมากองด้วยความเร่งรีบเพื่อจะหลีกหนีคริส มือหนายกขึ้นมากุมขมับของตนเองด้วยอาการปวดหัวตุบ เขากวาดตามองหาร่างเพื่อนรักรอบๆห้องแต่ก็พบกับความว่างเปล่า
ร่างสูงเดินตรงมาเปิดตู้เสื้อผ้าออกดู เขาพบเพียงไม้แขวนเปล่าที่ห้อยอยู่ เสื้อผ้าที่พื้นถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่และเดินตรงกลับห้องของตนเอง เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นส่งผลกระทบทั้งจิตใจของเขาและจงอิน คริสไม่ต้องการทำร้ายเพื่อนและเขาก็ไม่ต้องการให้เพื่อนทำร้ายเขาเช่นกัน
มือหนาไขกุญแจห้องเข้าไปช้าๆ...ทรงผมสีทองยุ่งเหยิงแต่ก็ยังขับให้ใบหน้าที่หล่อเหลาดูดี ดวงตาคมแดงก่ำและยังคงสะลึมสะลือ ร่างบางที่นอนเล่นบนโซฟาผละลุกนั่งเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูเปิดออก
“พี่คริส...พี่ไปไหนมา...ผมเป็นห่วงเลยรีบมาหาพี่แต่เช้า” ใบหน้าหวานแสดงสีหน้ากังวลเมื่อเขาติดต่อคนรักไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวาน
“มาหาพี่ทำไม....นายอยากไปหาคนอื่นมากกว่าไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงเดินผ่านร่างบางนั้นโดยไม่คิดจะเหลือบมอง
“พี่พูดอะไรพี่คริส...ผม...” ดวงตากลมโตเริ่มหวาดหวั่น เขาเกรงว่าลางสังหรณ์บางอย่างและสิ่งที่เขากลัวกำลังจะเกิดขึ้น
“เลิกเสแสร้งได้แล้วชานยอล!!...ไอ้พวกกรอบรูปบ้าๆนี่ก็ขนออกไปให้หมด!” มือหนาคว้ากรอบรูปหลังโทรทัศน์เหวี่ยงลงไปกับพื้น
เศษกระจกแตกกระจายเป็นริ้วละเอียด เผยให้เห็นภาพถ่ายของคนทั้งสาม... คริส ยอล ไค คนรัก เพื่อนรัก ความเจ็บปวดใจที่ยากจะอธิบายในความรู้สึก
“สนุกมากไหมเริงรักกับไอ้จงอิน...คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของฉัน!”
“อยากเอากับมันมากใช่ไหมชานยอล นายอยากเอากับมันมากใช่ไหม!” มือหนาเขย่าร่างบางอย่างแรงจนเขาตัวสั่นคลอน
“พี่คริส...พี่....ผม...ผมเสียใจ...ผมขอโทษ” ดวงตากลมโตรื้นชุ่มไปด้วยน้ำตาแห่งความผิดพลาด เขาทรมานจิตใจไม่แพ้กัน ความหลงระเริงที่สร้างความร้าวฉานให้กับชีวิตรักของเขา ตราบาปที่ร่วมกันก่อระหว่างจงอินและชานยอล
“ทุกคนเอ่ยคำขอโทษกับฉันหมดเลย” ร่างสูงทรุดนั่งลงกับโซฟาอย่างคนอ่อนแรง นิ้วมือจับขมับของตนกดไว้ด้วยความปวดหัวและความเครียดจนศรีษะจะระเบิด
“พี่คริส...ผม...ฮรึก..” ร่างบางยืนมองดูคนรักนิ่งงัน ฝ่ามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยใส
“จะมีใครรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดใจแค่ไหน....” ดวงตาคมแดงก่ำ ก้อนสะอื้นจุกที่ลำคอ น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเขากำลังจะไหลออกมา เขาไม่เคยร้องไห้ให้ชานยอลเห็นสักครั้ง และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรก
“พี่ไม่ดีตรงไหน...บอกพี่สิชานยอล พี่ไม่ดีตรงไหน” ฝ่ามือหนายกขึ้นเขย่าแขนของร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงสั่นเครือกำลังถูกเปล่งออกมาจากลำคอของชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก
“พี่...คริส...”
ร่างบางร้องไห้อย่างหนัก คริสกำลังสับสนในความรู้สึก ชานยอลคือคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็โกรธและเกลียดคนรักกับสิ่งที่เขาต้องรับรู้ในขณะนี้...
“ทำไมต้องเป็นคิมจงอิน...เพื่อนของฉัน...” ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานที่กำลังร้องไห้
“ผม...ผมขอโทษ...ที่แอบชอบจงอิน...ผมสับสน พี่คริส...ผมขอโทษ...” ริมฝีปากบางระล่ำระลักกับร่างสูงอย่างกระวนกระวายใจ
มือบางเอื้อมไปจับไหล่หนาไว้ ร่างสูงสะอื้นจนตัวของเขาสั่นไหว ความผิดหวังเสียใจในตัวคนรักถาโถมเข้าสู่จิตใจ ทุกอย่างที่เขาทุ่มเทให้กับชานยอลเหมือนของไร้ค่าที่ลอยเคว้งในอากาศ แม้ความโกรธและโทสะยังคงคุกรุ่นแต่ก็ปฎิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ว่าชีวิตเขายังต้องการชานยอล...คนรักที่สร้างรอยยิ้มเสียงหัวเราะให้ ชานยอลเองก็ยังคงรู้สึกรักในตัวคริส ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นเหมือนอารมณ์ชั่ววูบ ความหลงระเริงและหวาดหวั่นใจที่จงอินแอบมอบสัมผัสที่ร้อนแรงแก่ร่างกายและหัวใจของเขา....
“นายยังรักพี่อยู่ไหมชานยอล....” ดวงตาคมจับจ้องร่างบางด้วยความไม่แน่ใจ คำถามที่กลั่นออกมาจากเบื้องลึกของจิตใจและหวังที่จะได้รับคำตอบที่ทำให้หัวใจเขาแข็งแรงอีกครั้ง
ร่างสูงค่อยๆเปลี่ยนตำแหน่งจากโซฟาตัวใหญ่ลงมาคุกเข่าที่พื้นอย่างอ่อนแรง มือหนาเอื้อมจับมือบางของคนรักและพร่ำพูดออกมาด้วยความเสียใจ
“พี่เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง..ที่กำลังคุกเข่า...อ้อนวอน ให้นายกลับมารักพี่เหมือนเดิม”
“รักพี่..แค่คนเดียวได้ไหม..”
เขาทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดของตัวเองไป ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างคริสกำลังคุกเข่าต่อหน้าคนรัก แม้เขาจะเจ็บปวดใจกับความจริงที่ว่าชานยอลนอนกับเพื่อนรัก แต่เขาก็ไม่แข็งแรงพอที่จะอยู่ลำพังโดยไม่มีร่างบางที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของหัวใจคนนี้
“พี่คริส...ผมขอโทษ...” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ร่างบางตอบไม่ได้ว่าเขาจะรักคริสได้แค่คนเดียวหรือไม่ เมื่อจงอินคือคนที่เข้ามารบกวนจิตใจตลอดเวลา
แม้เรื่องระหว่างร่างบางและจงอินจะเกิดขึ้นจากความมึนเมาในคืนนั้น แต่ร่างหนากลับทำให้ชานยอลนึกถึงเขาและมีรอยยิ้มออกมายามต้องอยู่คนเดียว...ความรักคือการเห็นแก่ตัว เขายอมรับว่ากำลังเห็นแก่ตัวและขาดใครไม่ได้ หัวใจดวงน้อยๆกำลังอ่อนแอและไม่สามารถรับปากร่างสูงว่าจะจงรักภักดีได้แค่เขาคนเดียวอีกต่อไป....
มือบางถูกยกขึ้นมาปิดหน้าร่ำไห้ เส้นทางของเขาทั้งสามที่ดูเหมือนไม่มีทางออก หนทางที่จะทำให้เขาทั้งหมดเดินตรงไปข้างหน้าหรือหันหลังกลับไม่ได้แล้ว
.
.
.
.
.
.
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านพ้นไป ชานยอลก็ไม่พบกับร่างสูงอีก .... ประตูห้องของร่างหนาถูกปิดตายอยู่หลายวัน เพื่อนผิวเข้มหายไปตั้งแต่วันที่คริสทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเขา...
รถมอร์เตอร์ไซด์สี่สูบถูกขับไปตามท้องถนนเพื่อทดสอบความเร็วแรง เมื่อถึงทางแยกข้างหน้า ไม่นานรถก็เสียหลักล้มเมื่อคริสกำลังใจลอยคิดถึงอะไรเรื่อยเปื่อย ข้อศอกเขาเกิดแผลแตกขนาดใหญ่จนเลือดสีแดงสดไหลเปรอะเปื้อนเสื้อนักศึกษา ขายาวเดินตรงกลับห้องและเผลอตะโกนเรียกเพื่อนผิวเข้มอย่างเคยที่หน้าห้องพัก
“จงอิน...ช่วยทำแผลให้กูหน่อย!”
ไม่มีเสียงตอบรับ....มีแต่เพียงความเงียบงันเท่านั้น เขาลืมไปว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเพื่อนในผิวเข้มจบลงแล้วเมื่อหลายวันก่อน จงอินไม่ไปมหาวิทยาลัย โทรศัพท์มือถือถูกโอนเข้าระบบรับฝากข้อความ ใบหน้าคมขบคิดถึงเรื่องคืนนั้นที่เขาทำร้ายจงอิน ความเจ็บปวดใจต้องคืนกลับไปด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน...จะมีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องมาใส่ใจกับเพื่อนผิวเข้มที่หายไปอย่างนี้
กล่องปฐมพยาบาลถูกเปิดออก มือซ้ายเอื้อมหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์ขึ้นมาทำแผลตนเอง เขาไม่ถนัดนักที่ต้องทำอะไรด้วยความทุลักทุเล...ภาพวันเก่าๆสะท้อนกลับมาอีกครั้ง
“มึงอยู่นิ่งๆดิวะไอ้คริส...มึงก็ชอบไปท้าเขาต่อยทุกที” มือหนาใช้สำลีก้อนกลมซับลงไปที่ริมฝีปากของเพื่อนตัวสูงอย่างเบามือที่สุด
“โอ๊ยๆเบาๆไอ้จงอิน...ก็มันรังแกมึง มึงบ้าหรือเปล่า สู้เขามั่งดิวะ ต่อยแม่งกลับไปบ้าง” นิ้วมือแตะขอบปากตัวเองเมื่อรู้สึกเจ็บ คริสสูดปากเมื่อรู้สึกแสบที่บาดแผล
“ถ้ากูสู้พวกนั้น...มึงก็ไม่มาช่วยกูไง กูยอมถูกรังแกแล้วให้มึงมาช่วยทุกคร้งดีกว่า” ใบหน้าเข้มยกยิ้มและหัวเราะใส่เพื่อนตัวสูง ข้อศอกยาวกระทุ้งร่างเพื่อนรักเมื่อร่างหนากวนประสาทใส่เขา
“ถ้ามึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่ กูก็จะต่อยกับไอ้พวกนั้นเพื่อมึง แต่มึงก็ต้องทำแผลให้กูแบบนี้นะเว้ย...ถ้ากูมีแฟนเมื่อไร หน้าที่นี้มึงก็ไม่ต้องทำ” ร่างสูงเอ่ยตอบด้วยท่าทางขบขัน จนถึงตอนนี้ คริสก็ไม่เคยรับรู้หัวใจของเพื่อนรัก...เพื่อนผิวเข้มที่อยู่ข้างเขามาตลอด ความรัก ความห่วงใยมากมายที่มอบกลับคืนไปในสถานะอื่น
มือหนาผลักศรีษะเพื่อนเล่นไปมา คำพูดหยอกล้อกันขณะทำแผลคือสิ่งที่ร่างสูงจำมันได้ดี...แม้วันนี้เวลาเหล่านั้นจะไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว...
“กูจะคิดถึงเพื่อนชั่วๆอย่างมึงทำไมจงอิน” มือหนาปัดกล่องปฐมพยาบาลหล่นจากโต๊ะจนเกิดเสียงดัง
ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นและเดินตรงออกไปนอกห้อง ดวงตาคมเหลือบมองร่างหนาที่กำลังเปิดเข้าห้องพักด้วยความตกใจ ขายาวรีบก้าวเท้าตรงไปยังเพื่อนรักด้วยความร้อนรน
“คิมจงอิน...มึง”
“คริส..แขนมึงไปโดนอะไรมา!!”
น้ำเสียงอุทานของร่างหนาสวนกลับขณะที่เห็นร่างของเพื่อนตัวสูง....ทั้งสองยืนนิ่งอยู่เนิ่นนาน เมื่อดวงตาสบกัน ทุกอย่างก็เงียบสงบลง....บรรยากาศชวนอึดอัดกลับมาเยือนอีกครั้งเมื่อภาพในสมองฉายย้อนกลับมาถึงความบาดหมางคืนนั้น คริสแสร้งมองไปทางอื่น มือหนาจับข้อศอกของตนเองไว้เมื่อจงอินเอ่ยทัก บาดแผลยังคงมีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาไม่ขาดสาย...
เรื่องราวความสัมพันธ์อันซับซ้อนของเพื่อนรักจะดำเนินต่อไปเช่นไร คำว่าเพื่อนรักและรักเพื่อนจะถูกเปล่งออกมาจากปากของจงอินหรือไม่.....โปรดติดตาม....
