บ้าน
โลกโซเชียลทำให้คนบางคนที่อยู่คนละซีกโลกหรือคนละจังหวัดมาพานพบกัน แต่เมื่อพรหมลิขิตขีดเส้นไว้แล้ว ใครจะสามารถขวางกั้นมันได้.....
คริสที่ได้ชื่อว่าเป็นคนตลก เฮฮากับเพื่อนฝูงเขาไม่เคยรับรู้เลยว่าวันนึง เขาจะแอบสนใจและหลงรักฟอลโลวเวอร์ของตนเอง...เฝ้าติดตาม..แอบดูอยู่ห่างๆจนรู้แทบทุกเรื่องของคนๆนั้น
ปาร์คชานยอลเป็นคนที่เริ่มสนใจในความตลกส่วนตัวของคริส เขาเพียงแค่ต้องการรับรู้ข้อมูลข่าวสารทั่วไป การตัดสินใจฟอลโล่วคนเฮฮาที่มีนิสัยคล้ายๆกัน ทำให้ชานยอลเกิดรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว วันเวลาผ่านไปนานหลายเดือนที่คริสเริ่มสังเกตเห็นความน่ารักของชานยอล ทุกตัวอักษรที่เด็กน้อยของเขาทวิตเรียกรอยยิ้มบางและเสียงหัวเราะให้แก่เขาเช่นกัน คริสพยายามสืบค้นข้อมูลส่วนตัวของฟอลโลวเวอร์คนนี้ และสุดท้าย ....เขาจึงตัดสินใจฟอลกลับ...
"วันนี้เรียนหนักมากฮะ ไม่มีเวลาเลย" คำพูดลอยๆของใครคนนึงในไทม์ไลน์ที่ทำให้คริสเกิดความรู้สึกเป็นห่วงต่อเจ้าของข้อความ
ปาร์คชานยอลเป็นนักศึกษาเภสัชศาสตร์ การเรียนและรายงานอันหนักอึ้งมักทำให้เขาปรากฎตัวในไทม์ไลน์ในช่วงเวลาดึกดื่นเท่านั้น..ช่วงเวลาที่ไม่เคยตรงกัน มักทำให้คริสเฝ้ารอที่จะเจอเด็กน้อยของเขา หลายครั้งที่ร่างสูงลงทุนตั้งนาฬิกาปลุกกลางดึกเพื่อมาแอบดูทวิตของคนที่เขาแอบชอบ...
ข้อความมากมายที่คริสต้องการจะบอก เขาพิมพ์และลบมันอยู่หลายครั้ง 140 ตัวอักษรไม่เคยเพียงพอต่อความรู้สึกของเขาที่เก็บมานานแรมปี
วันนึงข้อความทวิตลอยๆของเด็กน้อยตากลมโตสดใสน่ารักที่เริ่มบ่นเรื่องการเรียนก็เกิดขึ้นอีกครั้ง...
"ผมเหนื่อยมากเลย...ผมต้องการใครสักคน คอยปลอบผมเวลาผมท้อแท้..."
ใบหน้าคมครุ่นคิดอย่างหนัก คนที่เขาแอบรักกำลังต้องการกำลังใจ นิ้วเรียวยาวกดแป้นพิมพ์โทรศัพท์ด้วยความรวดเร็ว...คำพูดใดที่จะปั้นให้สวยหรูจนทำให้อีกคนหายท้อแท้ได้..
"เหนื่อยนักก็พักบ้างนะครับ ผมเป็นห่วง" เมนชั่นแรกที่คริสตัดสินใจบอกเขาไป ความจริงเขาเห็นข้อความของชานยอลเมื่อ 2 วินาทีที่แล้ว แต่กว่าที่เขาจะพยายามรวบรวมความกล้าส่งกลับไปก็ผ่านไปเป็นชั่วโมง...
ชานยอลไม่กล้าแม้กระทั่งจะพิมพ์ตอบกลับไป แก้มใสพองลมออกด้วยความดีใจและเขินอาย ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงระเรื่อและแอบกด Fav ข้อความนั้นไว้แทน...
~ต่างคนต่างแอบมองและห่วงใยกันอย่างเงียบๆ~
"วันนี้ไปผับฮะ ไม่เช้าไม่เลิก" ข้อความที่ต้องการเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่ายซึ่งมันอาจจะไม่ได้ผล...ชานยอลนั่งพิมพ์และเรียบเรียงคำพูดอยู่หลายครั้ง ความลังเลใจเกรงว่าจะถูกมองว่าเป็นคนเที่ยวกลางคืนและดูไร้ค่าในสายตาของคริส.. แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจกดส่งข้อความนั้น เพื่อทดลองใจของใครบางคน
วันเวลาผ่านไปหลายนาทีที่ชานยอลพยายามเช็คกล่องเมนชั่น เพื่อดูว่าใครคนนั้นที่เขาหวังให้ทวิตกลับจะอยู่ในหน้าไทม์ไลน์ตอนนี้หรือไม่...เสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เปิดดูเมนชั่น ซึ่งก็มีแต่ของคนอื่น..
"ไปเที่ยวอีกแล้ว..อย่ากลับดึกนะครับ" เมนชั่นจากร่างสูง เขาไม่ได้หวังว่าชานยอลจะตอบกลับ เพียงแค่ต้องการให้รับรู้ว่ายังมีเขาคนนี้อีกคนที่เป็นห่วง
...ปาร์คชานยอลไม่เห็นข้อความนั้นเนื่องจากแบตโทรศัพท์หมด ความหวังที่จะได้เห็นข้อความของคริสดูริบหรี่จนไร้หนทาง..
..... ไม่มีข้อความใดๆตอบกลับมาที่กล่องเมนชั่นของคริส เขาเองก็เฝ้ารอคนสำคัญของเขา...วันเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนรุ่งเช้า..ข้อความที่ส่งกลับมาจากปาร์คชานยอลในกล่องดีเอ็มเป็นภาษายึกยือ ไม่สามารถจับใจความคำพูดได้ ... ภาษาที่พิมพ์สลับไปมาคือสิ่งบ่งบอกว่าเด็กน้อยของเขาคงเมามายไม่ได้สติในขณะที่เริ่มพิมพ์ตัวอักษร...
ความรู้สึกในใจของเขาทั้งสองจะได้รับการเปิดเผยเมื่อไร คริสที่เริ่มสนใจในฟอลโลวเวอร์ของตนเองจนแอบฟอลกลับและค่อยๆเกิดความรัก จะกล้าเปิดเผยความในใจหรือไม่... โปรดติดตาม~
คริสที่ได้ชื่อว่าเป็นคนตลก เฮฮากับเพื่อนฝูงเขาไม่เคยรับรู้เลยว่าวันนึง เขาจะแอบสนใจและหลงรักฟอลโลวเวอร์ของตนเอง...เฝ้าติดตาม..แอบดูอยู่ห่างๆจนรู้แทบทุกเรื่องของคนๆนั้น
ปาร์คชานยอลเป็นคนที่เริ่มสนใจในความตลกส่วนตัวของคริส เขาเพียงแค่ต้องการรับรู้ข้อมูลข่าวสารทั่วไป การตัดสินใจฟอลโล่วคนเฮฮาที่มีนิสัยคล้ายๆกัน ทำให้ชานยอลเกิดรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว วันเวลาผ่านไปนานหลายเดือนที่คริสเริ่มสังเกตเห็นความน่ารักของชานยอล ทุกตัวอักษรที่เด็กน้อยของเขาทวิตเรียกรอยยิ้มบางและเสียงหัวเราะให้แก่เขาเช่นกัน คริสพยายามสืบค้นข้อมูลส่วนตัวของฟอลโลวเวอร์คนนี้ และสุดท้าย ....เขาจึงตัดสินใจฟอลกลับ...
"วันนี้เรียนหนักมากฮะ ไม่มีเวลาเลย" คำพูดลอยๆของใครคนนึงในไทม์ไลน์ที่ทำให้คริสเกิดความรู้สึกเป็นห่วงต่อเจ้าของข้อความ
ปาร์คชานยอลเป็นนักศึกษาเภสัชศาสตร์ การเรียนและรายงานอันหนักอึ้งมักทำให้เขาปรากฎตัวในไทม์ไลน์ในช่วงเวลาดึกดื่นเท่านั้น..ช่วงเวลาที่ไม่เคยตรงกัน มักทำให้คริสเฝ้ารอที่จะเจอเด็กน้อยของเขา หลายครั้งที่ร่างสูงลงทุนตั้งนาฬิกาปลุกกลางดึกเพื่อมาแอบดูทวิตของคนที่เขาแอบชอบ...
ข้อความมากมายที่คริสต้องการจะบอก เขาพิมพ์และลบมันอยู่หลายครั้ง 140 ตัวอักษรไม่เคยเพียงพอต่อความรู้สึกของเขาที่เก็บมานานแรมปี
วันนึงข้อความทวิตลอยๆของเด็กน้อยตากลมโตสดใสน่ารักที่เริ่มบ่นเรื่องการเรียนก็เกิดขึ้นอีกครั้ง...
"ผมเหนื่อยมากเลย...ผมต้องการใครสักคน คอยปลอบผมเวลาผมท้อแท้..."
ใบหน้าคมครุ่นคิดอย่างหนัก คนที่เขาแอบรักกำลังต้องการกำลังใจ นิ้วเรียวยาวกดแป้นพิมพ์โทรศัพท์ด้วยความรวดเร็ว...คำพูดใดที่จะปั้นให้สวยหรูจนทำให้อีกคนหายท้อแท้ได้..
"เหนื่อยนักก็พักบ้างนะครับ ผมเป็นห่วง" เมนชั่นแรกที่คริสตัดสินใจบอกเขาไป ความจริงเขาเห็นข้อความของชานยอลเมื่อ 2 วินาทีที่แล้ว แต่กว่าที่เขาจะพยายามรวบรวมความกล้าส่งกลับไปก็ผ่านไปเป็นชั่วโมง...
ชานยอลไม่กล้าแม้กระทั่งจะพิมพ์ตอบกลับไป แก้มใสพองลมออกด้วยความดีใจและเขินอาย ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงระเรื่อและแอบกด Fav ข้อความนั้นไว้แทน...
~ต่างคนต่างแอบมองและห่วงใยกันอย่างเงียบๆ~
"วันนี้ไปผับฮะ ไม่เช้าไม่เลิก" ข้อความที่ต้องการเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่ายซึ่งมันอาจจะไม่ได้ผล...ชานยอลนั่งพิมพ์และเรียบเรียงคำพูดอยู่หลายครั้ง ความลังเลใจเกรงว่าจะถูกมองว่าเป็นคนเที่ยวกลางคืนและดูไร้ค่าในสายตาของคริส.. แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจกดส่งข้อความนั้น เพื่อทดลองใจของใครบางคน
วันเวลาผ่านไปหลายนาทีที่ชานยอลพยายามเช็คกล่องเมนชั่น เพื่อดูว่าใครคนนั้นที่เขาหวังให้ทวิตกลับจะอยู่ในหน้าไทม์ไลน์ตอนนี้หรือไม่...เสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เปิดดูเมนชั่น ซึ่งก็มีแต่ของคนอื่น..
"ไปเที่ยวอีกแล้ว..อย่ากลับดึกนะครับ" เมนชั่นจากร่างสูง เขาไม่ได้หวังว่าชานยอลจะตอบกลับ เพียงแค่ต้องการให้รับรู้ว่ายังมีเขาคนนี้อีกคนที่เป็นห่วง
...ปาร์คชานยอลไม่เห็นข้อความนั้นเนื่องจากแบตโทรศัพท์หมด ความหวังที่จะได้เห็นข้อความของคริสดูริบหรี่จนไร้หนทาง..
..... ไม่มีข้อความใดๆตอบกลับมาที่กล่องเมนชั่นของคริส เขาเองก็เฝ้ารอคนสำคัญของเขา...วันเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนรุ่งเช้า..ข้อความที่ส่งกลับมาจากปาร์คชานยอลในกล่องดีเอ็มเป็นภาษายึกยือ ไม่สามารถจับใจความคำพูดได้ ... ภาษาที่พิมพ์สลับไปมาคือสิ่งบ่งบอกว่าเด็กน้อยของเขาคงเมามายไม่ได้สติในขณะที่เริ่มพิมพ์ตัวอักษร...
ความรู้สึกในใจของเขาทั้งสองจะได้รับการเปิดเผยเมื่อไร คริสที่เริ่มสนใจในฟอลโลวเวอร์ของตนเองจนแอบฟอลกลับและค่อยๆเกิดความรัก จะกล้าเปิดเผยความในใจหรือไม่... โปรดติดตาม~
