บ้าน
ในช่วงปิดเทอมของมหาวิทยาลัยทั่วไป ก่อให้เกิดความเบื่อหน่ายในชีวิตประจำวันที่ขาดเพื่อนฝูง ปาร์คชานยอลก็เช่นกัน ในแต่ละวันของเขาหมดไปกับการเล่นโซเชียลเนทเวิร์ค เล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง ผิดกับอีกคนที่มักจะทำแต่งานจนไม่มีเวลาพักผ่อน ยอมนอนดึกเพื่อที่จะแอบมองบางคนผ่านตัวหนังสือในทวิตเตอร์...
ผมยังเฝ้ารอเขาดีเอ็มกลับมาหาผมด้วยภาษาที่ผมอ่านเข้าใจ~
ข้อความที่ปรากฏในหน้าไทม์ไลน์ของชานยอล ผู้ส่งข้อความคือ Kris Kevin ร่างบางไม่กล้าแม้จะเมนชั่นกลับ ...คืนนั้นเขาเฝ้ารอแต่ก็ไม่มีใครตอบเมนชั่นกลับมา มือบางนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือไปเรื่อยเปื่อยจนพบกับความผิดปกติ ชานยอลเช็คข้อความดีเอ็มที่เขานั่งพิมพ์ด้วยความเมามาย ข้อความที่ต้องการจะส่งไปให้เพื่อนแต่เผลอกดรายชื่อผิดเป็น Kris Kevin ริมฝีปากบางยู่ลงและถอนหายใจ โชคดีที่คริสจับใจความของคำพูดไม่ได้ แต่เขาก็ยังเขินอายที่กดส่งข้อความผิด
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น วันเวลาผ่านไปเป็นเดือน....
และแล้ววันที่คริสรอคอยก็มาถึง ...ชานยอลต้องเดินทางเข้ามาในกรุงโซลเพื่อพบเพื่อนสมัยเด็ก กลุ่มเพื่อนนัดกันทานข้าวเพื่อสังสรรค์และหวนรำลึกถึงเหตุการณ์เก่าๆร่วมกัน หน้าไทม์ไลน์ขึ้นโชว์ข้อความเช็คอินถึงสถานที่ที่ชานยอลอยู่ในขณะนี้ สถานที่ที่ไม่ห่างจากบ้านของคริสมากนัก
เมื่อข้อความในไทม์ไลน์ปรากฏสถานที่ที่ชัดเจนของชานยอล ฝ่ามือหนาเผลอกำโทรศัพท์แน่นด้วยความตื่นเต้น เขารวบรวมความกล้าเอ่ยถามร่างบางออกไปผ่านทางตัวหนังสือ หัวใจจดจ่อกับคำตอบที่ควรจะส่งกลับมาในไม่กี่วินาที
-ชานยอล นายมาทำอะไรที่นี่- Kris Kevin
เมนชั่นถูกส่งไปถึงร่างบาง คริสไม่สามารถควบคุมเสียงหัวใจของตนเองได้..เมื่อสถานที่ที่ชานยอลอยู่ในตอนนี้มันใกล้กับเขาเพียงแค่ 2 สถานีรถไฟเท่านั้น…
-ผมมาหาเพื่อนฮะ- Park Chanyeol
-บ้านนายอยู่นอกเมืองไม่ใช่เหรอ ทำไมมาไกลจัง- Kris Kevin
-แวะมาช่วงเช้าเย็นๆจะกลับฮะ...พี่มีอะไรเหรอ..- Park Chanyeol
-เปล่าครับ......- Kris Kevin
ข้อความในทวิตเตอร์สิ้นสุดแค่นั้น ร่างสูงกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก โอกาสกำลังมาถึงเขาแล้ว หากไม่คว้าไว้เขาอาจจะพลาดที่จะได้เจอกับปาร์คชานยอลไปตลอดทั้งชีวิต ขายาวก้าวเดินวนเวียนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม มือหนาลูบจับตามเส้นผมสีทอง สีหน้าและแววตาครุ่นคิด สมองทำงานอย่างหนัก หัวใจเรียกร้องต้องการ แต่ร่างกายกลับไม่กล้าที่จะปฎิบัติตามสัญญาณของหัวใจ
นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า นิ้วยาวตัดสินใจกดส่งข้อความทางดีเอ็มกลับไปสั้นๆด้วยความหวังว่าชานยอลจะตอบตกลงเขา
-เราจะเจอกันได้ไหม- Kevin Kris
ข้อความถูกส่งไปแล้ว สัญญาณแสงไฟสว่างวาบดังเตือนที่หน้าจอ ความเงียบเขามาเกาะกุมโทรศัพท์มือถือของคริส ชานยอลไม่ได้ตอบตกลงใดๆกับเขา...ผ่านไปหลายนาทีที่คริสรอข้อความนั้น ...ร่างสูงก้าวไปยืนนิ่งหน้าประตูและตัดสินใจคว้าเสื้อคลุมสวมทับเสื้อยืดตัวใหญ่ เขาออกแรงวิ่งไปตามเส้นทางเพื่อให้ทันรถไฟในเที่ยว 3 โมงเย็น...
การพบเจอกันโดยความไม่ตั้งใจ คริสไม่เคยพบชานยอล และร่างบางเองก็ไม่เคยพบคริส เขารู้แต่เพียงสถานที่ที่ชานยอลอยู่ในตอนนี้ โซเชียลเนทเวิร์คคือเครื่องมือสื่อสารอย่างเดียวว่าเขาจะได้พบกันหรือไม่...
ร้านอาหารขนาดใหญ่มีผู้คนพลุกพล่าน เด็กวัยรุ่นหลายคนในบริเวณนี้ต่างพากันนั่งสนทนาเสียงดัง ดวงตาคมเหลือบมองหาร่างที่คุ้นเคย เขาเคยเซฟภาพชานยอลที่ถ่ายแค่เพียงด้านหลังจากอินตาแกรม เด็กน้อยหน้าสวยที่เขาเคยเห็นแค่เพียงด้านหลังและด้านข้างเท่านั้น...
ข้อความในทวิตเตอร์ของคริสถูกอัพขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาหาร่างบางที่เขาต้องการพบมานานแต่ไม่เจอ....
-ฉันอยู่ที่นี่แล้ว..นายอยู่ที่ไหน- Kevin Kris
“ชานลดา!” เสียงหวานของใครคนหนึ่งตะโกนเรียกเพื่อนที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ ชื่อเล่นที่ถูกตั้งขึ้นจากเพื่อนในกลุ่มโดยที่คริสไม่เคยได้ยิน
“หนีไปชาร์ตแบตโทรศัพท์ในห้องน้ำอีกแล้ว” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า เธอเอ่ยแซวเด็กผู้ชายหน้าสวยหวานราวหญิงสาว ดวงตากลมโตยิ้มตามคำพูดของเพื่อนผู้หญิงตัวเล็กก่อนที่จะเดินผ่านร่างสูงไป
สายตาคมจับจ้องร่างบางที่เดินผ่านหน้า เขาคุ้นๆตากับเด็กผู้ชายคนนี้แต่ก็ยังไม่แน่ใจ มือหนากระชากแขนบางไว้ให้เขาหยุดอยู่กับที่เพราะไม่ต้องการให้ชีวิตเขาพลาดโอกาสดีๆไปอีก
“อุ๊ย คุณ!” เสียงอุทานดังขึ้นเมื่อโทรศัพท์มือถือของชานยอลหล่นลงที่พื้น
“ขอโทษครับ” เสียงเข้มเอ่ยตอบ ฝ่ามือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่ตกลงจากพื้นเพื่อคืนเจ้าของ หน้าจอมีไฟสว่างจ้ากำลังแสดงข้อความในทวิตเตอร์ที่คริสเป็นคนส่งเมื่อครู่นี้
-ผมอยู่ที่...- ข้อความที่ค้างอยู่กำลังจะได้รับการเมนชั่นกลับไปแต่ยังพิมพ์ไม่เสร็จ
“ปาร์คชานยอล..ใช่นายหรือเปล่า” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยออกไปแผ่วเบาด้วยความลังเลใจ
“คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง” ดวงตากลมโตค่อยๆเบิกกว้างขึ้นด้วยความฉงน
“ชานยอล...พี่เอง...พี่คริส” ดวงตาคมแสร้งหลบสายตาไปทางอื่นด้วยความเขินอายเช่นกัน
ร่างสูงและร่างบางยืนอยู่ตรงหน้ากันอย่างเนิ่นนาน เป็นเวลาเกือบปีที่คริสเฝ้าติดตามดูตัวหนังสือของชานยอลอยู่ห่างๆและยิ้มอยู่คนเดียวเงียบๆ.....ความรู้สึกในใจที่เก็บไว้ การเรียนรู้นิยสัย ความน่ารักผ่านตัวอักษรของชานยอลที่ตราตรึงใจคริสจะได้รับการสานต่อหรือไม่ โปรดติดตาม....
