บ้าน
"แม่ทนไม่ไหวแล้วนะคริส!!..........เดือนนี้ผจก.ส่วนตัวลูกลาออกไป 3 คนแล้ว"
ในห้องประชุมของบริษัทโมเดลลิ่งยักษ์ใหญ่ของเกาหลีมีเสียงทะเลาะกันดังเล็ด ลอดออกมา พนักงานในบริเวณนั้นต่างเดินแยกย้ายไปให้ห่างบริเวณหน้าห้องประชุมและไม่ ต้องการเป็นที่ขวางหูขวางตาของแม่ลูกคู่นี้เท่าไรนัก....
ชายหนุ่งร่างสูงโปร่ง จัดได้ว่าหน้าตาดีมาก สวมใส่แว่นตากันแดดนั่งถอดถอนใจตรงโซฟาตัวใหญ่ การแต่งกายของเขาบ่งบอกถึงความพิถีพิถันในการการคัดเลือกเสื้อผ้า ตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนประดับประดาไปด้วยสินค้าแบรนด์เนม ทรงผมไถข้างร่วมสมัย จมูกโด่งขึ้นเป็นเรียวสันและใบหน้าคมคายของเขา ผิวพรรณที่บ่งบอกว่ามีออร่าแตกต่างจากคนทั่วไป....
เมื่อเขาย่างกรายไปที่ไหนย่อมต้องมีคนหมู่มากหันกลับมามองซึ่งถือว่าเป็น เรื่องปกติเพราะเขาไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นซุปเปอร์สตาร์ นายแบบ นักแสดง และนักร้องชื่อดังของประเทศเกาหลีใต้.....
"แม่จะให้ผมทำยังไง ก็คนพวกนั้นลาออกกันไปเอง" คริสพูดพลางถอดแว่นกันแดดออกมาจ้องมองไปที่ใบหน้า
ของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาของเขา....
"แม่จะหาผจก.ใหม่ให้แกเอง ต่อไปนี้ผจก.คนนี้จะต้องเป็นผู้ดูแลแกทุกเรื่อง .....เดี๋ยวรอเจอเขาได้เลย แม่นัดเขาไว้แล้ว!"
ประธานบริษัทวูซึ่งได้ชื่อว่าเป็นมารดาของคริสเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่บ่งบอก ถึงความระอาใจในนิสัยส่วนตัวของบุตรชาย ความเอาแต่ใจ เหวี่ยงและวีนต่อสิ่งรอบข้างหากมีใครขัดใจเขา แต่จะโทษใครได้เนื่องจากคริสเป็นลูกชายของเธอเอง....
ในวัยเด็ก คริสไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัวนักเพราะแม่ของเขามีบริษัทโมเดลลิ่งใหญ่โตที่ ต้องดูแล คุณนายวูจึงส่งเขาไปเรียนต่อที่แคนาดากับญาติที่นั่น เมื่อคริสจบการศึกษาบวกกับลักษณะหน้าตาที่ดูดีกว่าคนทั่วไป ทำให้เขาได้เข้ามาแจ้งเกิดในวงการศิลปินที่ประเทศนี้โดยมีมารดาของเขาช่วย ผลักดันและดูแลเขาอยู่ห่างๆ.....
"แม่จะหาใครมาดูแลผมก็เอาเหอะ ...ขอให้อยู่กับผมได้นานๆละกัน" คริสลุกขึ้นยืนหลังจากพูดจบประโยค เขาเอื้อมมือคว้าไปที่ลูกบิดประตูในขณะที่มีเลขาส่วนตัวของแม่เขากำลังตั้งท่าจะเคาะประตูอยู่ที่หน้าห้อง...
" อุ๊ย คุณคริส...ขอโทษด้วยค่ะ......เอ่อ ท่านประธานค่ะ ผจก.คนใหม่ของคุณคริสมาถึงแล้วค่ะ" เลขากิมจูรีบมารายงานหลังจากที่ผจก.คนใหม่ของคริสมาถึงได้สักพัก...
"คริสยังไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น มานั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้นี่คือคำสั่ง! กิมจูไปตามเขาเข้ามา"
สิ้นเสียงประธานวู เลขาคนสนิทของเธอก็หลีกทางให้ผจก.คนใหม่ของคริสได้ก้าวเดินเข้ามา.....
สวัสดีฮะ ผม......."ปาร์คชานยอล" ...... ชานยอลโค้งศรีษะให้ท่านประธานวูพร้อมกับแนะนำตัว
เด็กผู้ชายหน้าตาสะอาดสะอ้านหมดจด ดวงตากลมโตดูร่าเริงสดใส ใบหน้าขาวนวลเนียนและรอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขาหลังจากที่เขาก้าว เข้ามายืนในห้อง
คริสยืนมองดูเด็กผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่แน่ใจ นี่น่ะเหรอผจก.ส่วนตัวคนใหม่ของเขา ดูเด็กกว่าเขาด้วยซ้ำ
หน้าตาก็จัดว่าดีพอสมควรถึงขนาดน่าจะเข้าวงการนี้ได้....สายตาของคริสมองไป ที่ปาร์คชานยอลพร้อมกับเบ้ปากออกมาน้อยๆคนแบบนี้จะมาดูแลผมได้เหรอ?....ดูแล ตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย ร่างสูงบางซะขนาดนั้น.....
คริสนึกสนุกโดยการเดินไปหยิบแฟ้มประวัติของชานยอลที่วางอยู่บนโต๊ะของแม่เขาและเปิดมันขึ้นมาอ่าน
"ปาร์คชานยอล...อาาา....นายอายุน้อยกว่าฉันนี่" .... หลังจากพูดจบคริสก็มองไปที่ใบหน้าของชานยอล
"คริส...อย่าเสียมารยาท" .... แม่ของเขาปรามเมื่อรู้ว่าลูกชายของเขากำลังจะทำอะไร
"ฮึ....ฉันว่าอย่างนายจะดูแลใครได้ปาร์คชานยอล ท่าทางของนายยังดูบอบบางกว่าฉันอีกนะ".....
คริสก้าวเดินเข้าไปประชิดตัวปาร์คชานยอลและมองไปที่ใบหน้าของเขา....พร้อมเพ่งไปที่ดวงตากลมโตของชานยอล
ชานยอลหลบตาคริสและมองไปทางอื่น เขาได้ยินชื่อเสียงของศิลปินคนนี้มาพอสมควร....แต่ชานยอลยังไม่เคยเจอตัว จริงของคริส เคยเห็นแต่ในรูปภาพและรายการทีวีต่างๆ....ชานยอลเพิ่งจบการศึกษามาได้ไม่นาน และลองมาสมัครงานที่นี่ดูแต่ใบสมัครที่เขากรอกระบุตำแหน่งพนักงานทั่วไป...
ประธานวูเกิดสนใจในตัวเขาและคิดว่าเด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่สามารถควบคุม และดูแลลูกชายของเธอได้ รวมถึงอายุที่ไล่เลี่ยกันอาจจะเข้าใจซึ่งกันและกันได้ดี ...จึงรับปาร์คชานยอลเข้ามาทำงานในตำแหน่งผจก.ส่วนตัว แม้ชานยอลจะไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้ แต่คนที่มีประสบการณ์ในการดูแลศิลปินทั้งหลายต่างก็ลาออกกันไปหมดแล้วมารดาของคริสไม่มีทางเลือก ไม่ว่าเธอจะรับใครเข้ามาตอนนี้ เธอก็ขอให้ดูแลลูกชายเธอให้ดีที่สุดก็แล้วกัน
ความรู้สึกในใจของชานยอลตอนนี้คือผู้ชายตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่เขาต้องดูแล ดูน่ากลัว ขี้เหวี่ยงและดูเอาแต่ใจตัวเองมากกว่าที่เขาเคยได้ยินมา....อีกอย่างที่แตกต่างจากจินตนาการที่ชานยอลเคยคิดไว้คือตัวจริงของคริสดูดีกว่าในรูปและในรายการทีวีต่างๆที่เขาเคยเห็นมามาก เขาดูสูงสง่างาม ใบหน้าได้รูปคมคายตามแบบฉบับความสมบูรณ์ที่เข้าขั้นว่าหล่อ... ดวงตาคมของคริสเมื่อปรายตามองมาที่เขามันทำให้เขารู้สึกทั้งเกรงกลัวหวั่นไหวและรู้สึกแปลกๆหลายๆอย่าง...อาาา แต่ผมเป็นผจก.ส่วนตัวของคริสนะ จะกลัวคริสได้ยังไงสิ่งที่ผมต้องทำคือการดูแลทุกเรื่องของเขาไม่ใช่เหรอ....
"ปาร์คชานยอล ฉันฝากคริสด้วยนะ เป็นธุระแทนฉันด้วย เดี๋ยวฉันมีประชุมขอตัวก่อน"
....พูดจบประธานวูก็เดินปลีกตัว
ออกจากห้องประชุมและปล่อยให้คริสและชานยอลอยู่ในนั้นกันสองคนด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างน่าอึดอัด....
"มีอะไรจะแนะนำตัวเปล่าฮึ ปาร์คชานยอล...อ่อ.....นายต้องเรียกฉันว่าพี่มั้ย" คริสพูดพร้อมกับอมยิ้มมุมปาก ท่าทีเจ้าเล่ห์ของเขามันดูกวนประสาทชะมัด
"เอ่อ.....ฉันไม่เรียกนายว่าพี่หรอก ฉันเป็นผจก.นายนะ! ....." ชานยอลพูดด้วยท่าทางเก้ๆกังๆผู้จัดการเขาต้องทำกันยังไง
"แต่ตามประวัติที่นายกรอกข้อมูลมา นายเป็นน้องฉัน! .... เออ แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันก่อนดีครับผู้จัดการ"
คริสยังคงเดินถือแฟ้มประวัติของชานยอลและเดินวนรอบๆตัวเขา คริสเริ่มสำรวจชานยอลตั้งแต่หัวจรดเท้า....
"วันนี้ฉันไม่มีคิวอะไรทั้งนั้น ผจก.คนเก่าบอกกับฉันไว้ ตอนนี้ฉันหิวละ นายไปหาอะไรมาให้ฉันกินที
ไปได้แล้วปะ"
คริสพูดพลางโบกมือไล่ให้ชานยอลไปหาของกินมาให้เขาเนื่องจากตอนนี้ก็เป็นเวลาสายมากแล้วและเขาก็ยังไม่ได้ทานอะไร
ชานยอลกำลังงงกับคริสและตำแหน่งผจก. นี่เขาเป็นผจก.หรือทาสรับใช้ ผจก.ต้องออกไปซื้ออาหารให้ศิลปินด้วยเหรอเนี่ย บ้าจริงเขาเพิ่งรู้......ชานยอลยังคงยืนนิ่งในขณะที่คริสเดินไปนั่งลงตรง โซฟาตัวเดิมแล้ว
"เห้ย! ปาร์คชานยอล นายจะไปได้ยัง ฉันหิวแล้ว!"
"เออ.......แล้วอีกอย่างนึง ช่วงบ่ายพาฉันไปซื้อของด้วยฉันไม่มีคนช่วยถือของ" คริสพูดพร้อมนอนเหยียดยาวบนโซฟา
ตัวนั้น....
ปาร์คชานยอลนายคงไม่รู้แล้วล่ะว่ากำลังจะเจออะไรในชีวิต ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะอยู่กับฉันได้กี่อาทิตย์ ไม่สิอยู่ได้กี่วันต่างหาก......คริสนอนกระดิกเท้าตัวเองอย่างสบายใจเพื่อรอชานยอลที่ตอนนี้ออกไปนอกห้องเพื่อซื้อหาอาหารให้เขา......เขาหยิบหูฟังขึ้นมานอนฟังเพลงจากโทรศัพท์อย่างเพลิดเพลิน ใจ....ปาร์คชานยอล หน้าตานายมันน่าแกล้งชะมัดท่าทางหยุมหยิมนั่นดูแล้วก็ขำดี......อยู่กับฉัน ไปนานๆนะ......"ปาร์คชานยอล" ผู้จัดการส่วนตัวของฉัน.......
------End EP1
ในห้องประชุมของบริษัทโมเดลลิ่งยักษ์ใหญ่ของเกาหลีมีเสียงทะเลาะกันดังเล็ด ลอดออกมา พนักงานในบริเวณนั้นต่างเดินแยกย้ายไปให้ห่างบริเวณหน้าห้องประชุมและไม่ ต้องการเป็นที่ขวางหูขวางตาของแม่ลูกคู่นี้เท่าไรนัก....
ชายหนุ่งร่างสูงโปร่ง จัดได้ว่าหน้าตาดีมาก สวมใส่แว่นตากันแดดนั่งถอดถอนใจตรงโซฟาตัวใหญ่ การแต่งกายของเขาบ่งบอกถึงความพิถีพิถันในการการคัดเลือกเสื้อผ้า ตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนประดับประดาไปด้วยสินค้าแบรนด์เนม ทรงผมไถข้างร่วมสมัย จมูกโด่งขึ้นเป็นเรียวสันและใบหน้าคมคายของเขา ผิวพรรณที่บ่งบอกว่ามีออร่าแตกต่างจากคนทั่วไป....
เมื่อเขาย่างกรายไปที่ไหนย่อมต้องมีคนหมู่มากหันกลับมามองซึ่งถือว่าเป็น เรื่องปกติเพราะเขาไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นซุปเปอร์สตาร์ นายแบบ นักแสดง และนักร้องชื่อดังของประเทศเกาหลีใต้.....
"แม่จะให้ผมทำยังไง ก็คนพวกนั้นลาออกกันไปเอง" คริสพูดพลางถอดแว่นกันแดดออกมาจ้องมองไปที่ใบหน้า
ของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาของเขา....
"แม่จะหาผจก.ใหม่ให้แกเอง ต่อไปนี้ผจก.คนนี้จะต้องเป็นผู้ดูแลแกทุกเรื่อง .....เดี๋ยวรอเจอเขาได้เลย แม่นัดเขาไว้แล้ว!"
ประธานบริษัทวูซึ่งได้ชื่อว่าเป็นมารดาของคริสเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่บ่งบอก ถึงความระอาใจในนิสัยส่วนตัวของบุตรชาย ความเอาแต่ใจ เหวี่ยงและวีนต่อสิ่งรอบข้างหากมีใครขัดใจเขา แต่จะโทษใครได้เนื่องจากคริสเป็นลูกชายของเธอเอง....
ในวัยเด็ก คริสไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัวนักเพราะแม่ของเขามีบริษัทโมเดลลิ่งใหญ่โตที่ ต้องดูแล คุณนายวูจึงส่งเขาไปเรียนต่อที่แคนาดากับญาติที่นั่น เมื่อคริสจบการศึกษาบวกกับลักษณะหน้าตาที่ดูดีกว่าคนทั่วไป ทำให้เขาได้เข้ามาแจ้งเกิดในวงการศิลปินที่ประเทศนี้โดยมีมารดาของเขาช่วย ผลักดันและดูแลเขาอยู่ห่างๆ.....
"แม่จะหาใครมาดูแลผมก็เอาเหอะ ...ขอให้อยู่กับผมได้นานๆละกัน" คริสลุกขึ้นยืนหลังจากพูดจบประโยค เขาเอื้อมมือคว้าไปที่ลูกบิดประตูในขณะที่มีเลขาส่วนตัวของแม่เขากำลังตั้งท่าจะเคาะประตูอยู่ที่หน้าห้อง...
" อุ๊ย คุณคริส...ขอโทษด้วยค่ะ......เอ่อ ท่านประธานค่ะ ผจก.คนใหม่ของคุณคริสมาถึงแล้วค่ะ" เลขากิมจูรีบมารายงานหลังจากที่ผจก.คนใหม่ของคริสมาถึงได้สักพัก...
"คริสยังไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น มานั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้นี่คือคำสั่ง! กิมจูไปตามเขาเข้ามา"
สิ้นเสียงประธานวู เลขาคนสนิทของเธอก็หลีกทางให้ผจก.คนใหม่ของคริสได้ก้าวเดินเข้ามา.....
สวัสดีฮะ ผม......."ปาร์คชานยอล" ...... ชานยอลโค้งศรีษะให้ท่านประธานวูพร้อมกับแนะนำตัว
เด็กผู้ชายหน้าตาสะอาดสะอ้านหมดจด ดวงตากลมโตดูร่าเริงสดใส ใบหน้าขาวนวลเนียนและรอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขาหลังจากที่เขาก้าว เข้ามายืนในห้อง
คริสยืนมองดูเด็กผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่แน่ใจ นี่น่ะเหรอผจก.ส่วนตัวคนใหม่ของเขา ดูเด็กกว่าเขาด้วยซ้ำ
หน้าตาก็จัดว่าดีพอสมควรถึงขนาดน่าจะเข้าวงการนี้ได้....สายตาของคริสมองไป ที่ปาร์คชานยอลพร้อมกับเบ้ปากออกมาน้อยๆคนแบบนี้จะมาดูแลผมได้เหรอ?....ดูแล ตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย ร่างสูงบางซะขนาดนั้น.....
คริสนึกสนุกโดยการเดินไปหยิบแฟ้มประวัติของชานยอลที่วางอยู่บนโต๊ะของแม่เขาและเปิดมันขึ้นมาอ่าน
"ปาร์คชานยอล...อาาา....นายอายุน้อยกว่าฉันนี่" .... หลังจากพูดจบคริสก็มองไปที่ใบหน้าของชานยอล
"คริส...อย่าเสียมารยาท" .... แม่ของเขาปรามเมื่อรู้ว่าลูกชายของเขากำลังจะทำอะไร
"ฮึ....ฉันว่าอย่างนายจะดูแลใครได้ปาร์คชานยอล ท่าทางของนายยังดูบอบบางกว่าฉันอีกนะ".....
คริสก้าวเดินเข้าไปประชิดตัวปาร์คชานยอลและมองไปที่ใบหน้าของเขา....พร้อมเพ่งไปที่ดวงตากลมโตของชานยอล
ชานยอลหลบตาคริสและมองไปทางอื่น เขาได้ยินชื่อเสียงของศิลปินคนนี้มาพอสมควร....แต่ชานยอลยังไม่เคยเจอตัว จริงของคริส เคยเห็นแต่ในรูปภาพและรายการทีวีต่างๆ....ชานยอลเพิ่งจบการศึกษามาได้ไม่นาน และลองมาสมัครงานที่นี่ดูแต่ใบสมัครที่เขากรอกระบุตำแหน่งพนักงานทั่วไป...
ประธานวูเกิดสนใจในตัวเขาและคิดว่าเด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่สามารถควบคุม และดูแลลูกชายของเธอได้ รวมถึงอายุที่ไล่เลี่ยกันอาจจะเข้าใจซึ่งกันและกันได้ดี ...จึงรับปาร์คชานยอลเข้ามาทำงานในตำแหน่งผจก.ส่วนตัว แม้ชานยอลจะไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้ แต่คนที่มีประสบการณ์ในการดูแลศิลปินทั้งหลายต่างก็ลาออกกันไปหมดแล้วมารดาของคริสไม่มีทางเลือก ไม่ว่าเธอจะรับใครเข้ามาตอนนี้ เธอก็ขอให้ดูแลลูกชายเธอให้ดีที่สุดก็แล้วกัน
ความรู้สึกในใจของชานยอลตอนนี้คือผู้ชายตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่เขาต้องดูแล ดูน่ากลัว ขี้เหวี่ยงและดูเอาแต่ใจตัวเองมากกว่าที่เขาเคยได้ยินมา....อีกอย่างที่แตกต่างจากจินตนาการที่ชานยอลเคยคิดไว้คือตัวจริงของคริสดูดีกว่าในรูปและในรายการทีวีต่างๆที่เขาเคยเห็นมามาก เขาดูสูงสง่างาม ใบหน้าได้รูปคมคายตามแบบฉบับความสมบูรณ์ที่เข้าขั้นว่าหล่อ... ดวงตาคมของคริสเมื่อปรายตามองมาที่เขามันทำให้เขารู้สึกทั้งเกรงกลัวหวั่นไหวและรู้สึกแปลกๆหลายๆอย่าง...อาาา แต่ผมเป็นผจก.ส่วนตัวของคริสนะ จะกลัวคริสได้ยังไงสิ่งที่ผมต้องทำคือการดูแลทุกเรื่องของเขาไม่ใช่เหรอ....
"ปาร์คชานยอล ฉันฝากคริสด้วยนะ เป็นธุระแทนฉันด้วย เดี๋ยวฉันมีประชุมขอตัวก่อน"
....พูดจบประธานวูก็เดินปลีกตัว
ออกจากห้องประชุมและปล่อยให้คริสและชานยอลอยู่ในนั้นกันสองคนด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างน่าอึดอัด....
"มีอะไรจะแนะนำตัวเปล่าฮึ ปาร์คชานยอล...อ่อ.....นายต้องเรียกฉันว่าพี่มั้ย" คริสพูดพร้อมกับอมยิ้มมุมปาก ท่าทีเจ้าเล่ห์ของเขามันดูกวนประสาทชะมัด
"เอ่อ.....ฉันไม่เรียกนายว่าพี่หรอก ฉันเป็นผจก.นายนะ! ....." ชานยอลพูดด้วยท่าทางเก้ๆกังๆผู้จัดการเขาต้องทำกันยังไง
"แต่ตามประวัติที่นายกรอกข้อมูลมา นายเป็นน้องฉัน! .... เออ แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันก่อนดีครับผู้จัดการ"
คริสยังคงเดินถือแฟ้มประวัติของชานยอลและเดินวนรอบๆตัวเขา คริสเริ่มสำรวจชานยอลตั้งแต่หัวจรดเท้า....
"วันนี้ฉันไม่มีคิวอะไรทั้งนั้น ผจก.คนเก่าบอกกับฉันไว้ ตอนนี้ฉันหิวละ นายไปหาอะไรมาให้ฉันกินที
ไปได้แล้วปะ"
คริสพูดพลางโบกมือไล่ให้ชานยอลไปหาของกินมาให้เขาเนื่องจากตอนนี้ก็เป็นเวลาสายมากแล้วและเขาก็ยังไม่ได้ทานอะไร
ชานยอลกำลังงงกับคริสและตำแหน่งผจก. นี่เขาเป็นผจก.หรือทาสรับใช้ ผจก.ต้องออกไปซื้ออาหารให้ศิลปินด้วยเหรอเนี่ย บ้าจริงเขาเพิ่งรู้......ชานยอลยังคงยืนนิ่งในขณะที่คริสเดินไปนั่งลงตรง โซฟาตัวเดิมแล้ว
"เห้ย! ปาร์คชานยอล นายจะไปได้ยัง ฉันหิวแล้ว!"
"เออ.......แล้วอีกอย่างนึง ช่วงบ่ายพาฉันไปซื้อของด้วยฉันไม่มีคนช่วยถือของ" คริสพูดพร้อมนอนเหยียดยาวบนโซฟา
ตัวนั้น....
ปาร์คชานยอลนายคงไม่รู้แล้วล่ะว่ากำลังจะเจออะไรในชีวิต ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะอยู่กับฉันได้กี่อาทิตย์ ไม่สิอยู่ได้กี่วันต่างหาก......คริสนอนกระดิกเท้าตัวเองอย่างสบายใจเพื่อรอชานยอลที่ตอนนี้ออกไปนอกห้องเพื่อซื้อหาอาหารให้เขา......เขาหยิบหูฟังขึ้นมานอนฟังเพลงจากโทรศัพท์อย่างเพลิดเพลิน ใจ....ปาร์คชานยอล หน้าตานายมันน่าแกล้งชะมัดท่าทางหยุมหยิมนั่นดูแล้วก็ขำดี......อยู่กับฉัน ไปนานๆนะ......"ปาร์คชานยอล" ผู้จัดการส่วนตัวของฉัน.......
------End EP1
