บ้าน
ร่างโปร่งยืนสูบบุหรี่ที่ริมระเบียง ควันสีเทาคล้ายหมอกลอยฟุ้งในอากาศ ดวงตาเหม่อมองท้องฟ้าด้านนอกที่มีวิวทิวทัศน์ของตึกสูงระฟ้า ปลายจมูกโด่งพรูลมหายใจเมื่อคิดถึงหน้าของลู่ฮานนี่ หญิงสาวเรียบร้อยน่ารัก ดวงตากลมโตของเธอหลุกหลิกหวั่นไหวกับการกระทำของมังกรสายฟ้า เพื่อนรักตัวสูงนอนพลิกตัวพันกายกับผ้าห่มสีขาวนุ่ม ผมสีดำขลับยุ่งเหยิงเล็กน้อย ศีรษะส่ายไปมาเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกตัวตื่นจากภวังค์
เสียงกระแอมไอดังขึ้นเมื่อเขาเริ่มคอแห้งจากฤทธิ์ยาที่มีอานุภาพรุนแรง กว่า 6 ชั่วโมงที่คริสสลบไป เหลือเพียงโอเซฮุนเท่านั้นที่เหลือบมองคนบนเตียงเป็นระยะๆเพื่อรอให้เขาฟื้นคืนสติ ปลายนิ้วยาวแตะริมฝีปากตัวเองเมื่อค่อนข้างเจ็บ บาดแผลแตกมีเลือดซึมออกมาคือเครื่องย้ำเตือนใจระหว่างเพื่อนว่า ปัญหาเรื่องผู้หญิงสำหรับพวกเขากำลังจะเกิดขึ้น....
"มึงรีบแต่งตัวซะ" เสื้อผ้าของร่างสูงถูกโยนขึ้นมาบนเตียงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้วใช่ไหม" มือหนาคว้าเสื้อเชิ๊ตขึ้นมาสวมใส่ เขารู้สึกมึนหัว ร่างกายโงนเงนช้าๆขณะลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง
ไม่มีเสียงตอบจากร่างโปร่ง โอเซฮุนเดินออกจากห้องพักสุดหรูโดยกำชับให้เพื่อนรีบแต่งตัว แม้จะเสียใจเพียงไหนแต่เขาก็พยายามเก็บกดอารมณ์ สองเท้าก้าวเดินนำร่างสูงตรงไปยังลานจอดรถของโรงแรมใจกลางกรุงปักกิ่ง ไม่นานทั้งสองก็นั่งเคียงข้างกันภายในรถสปอร์ตแต่งซิ่ง แว่นตาดำถูกสวมใส่เพื่อปกป้องลมแรงมาปะทะใบหน้าเพราะมือขวาของแก็งค์ตัดสินใจเปิดประทุนเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์
รถยนต์คันหรูขับมาตามเส้นทางในเมือง ไม่นานก็ถึงปลายทาง โอเซฮุนเหยียบเบรคให้รถบีเอ็มสีขาวคันงามจอดนิ่งสนิทหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
"วันนี้มึงคงไม่มีสติจะทำอะไร เข้าไปหาชานยอลลี่ซะ เธอรอมึงอยู่"
"มึงจะไปไหน"
"ไปจัดการธุระที่โกดังแล้วก็เรื่องที่เกี่ยวกับมึง" ร่างโปร่งออกตัวไปด้วยความรวดเร็ว ทิ้งให้คริสมองตามรถคันสีขาวที่ค่อยๆลับตาไป
ศีรษะมึนงง ดวงตาคมกระพริบถี่ๆเพื่อเรียกสติทั้งหมดกลับคืน ร่างสูงเดินโงนเงนเข้าไปในตัวบ้าน ฝ่ามือหนากำแจ็คเก็ตหนังสีดำไว้และค่อยๆวางมันบนที่นั่งติดกัน เขาทิ้งตัวลงนอนพักหลับตาบริเวณโซฟาตัวใหญ่ สติกำลังจะดับวูบลงอีกครั้งจากฤทธิ์ยานอนหลับที่คั่งค้างในระบบประสาท ใบหน้าสวยหวานของลู่ฮานนี่ที่กำลังร่ำไห้ปรากฎในสมอง ภาพเลือนลางน้อยนิดทำให้มังกรสายฟ้ารู้สึกผิดที่คิดจะทำร้ายเธอ
"ผมขอโทษ" เสียงแหบพร่าเปรยออกมาแผ่วเบาก่อนที่จะหลับใหลบนโซฟาตัวใหญ่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ชานยอลลี่รับรู้เรื่องที่คริสถูกวางยาจากโอเซฮุน แต่เพื่อนรักตัวเล็กก็ตัดสินใจที่จะไม่เอ่ยถึงรายละเอียดทั้งหมด ผ้าเย็นถูกซับบนใบหน้าคมคาย ฝ่ามือบางลูบจับใบหน้าคนรักด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมหลับสนิท คิ้วขมวดมุ่นเหมือนกำลังฝันร้าย เหงื่อกาฬผุดพรายขึ้นตามรูขุมขน แม้อากาศจะเย็นสบายแต่เขาก็ยังคงดูร้อนรุ่มจากภายใน
"คริส...คุณโอเคไหมคะ" ฝ่ามือลูบศีรษะของคนรักเบาๆเพื่อเรียกสติ
"ผม..ขอโทษ....ผม..ขอโทษ" เขารั้งร่างเล็กเข้าไปกอดแน่น ใบหน้าคมซุกลงกับหน้าท้องของหญิงสาว
ดวงตาคมพยายามเพ่งมองคนตรงหน้า เมื่อภาพเลือนลางปรากฎชัดว่าเป็นผู้หญิงที่เขารัก มังกรสายฟ้ากลับสวมกอดเธอแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นแก้มนวลด้วยความคิดถึง แม้จากกันไม่กี่ชั่วโมงเขากลับรู้สึกโหยหาหล่อนมากกว่าสิ่งใด สำนึกผิดชอบชั่วดีทำให้คริสกลัวที่จะเสียเธอไป ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้คือสิ่งที่เขาพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วที่จะสะกดอารมณ์ความต้องการ แต่มันก็เกือบทำให้เขาพลาดพลั้งไปตลอดชีวิต
"ให้อภัยผมนะครับ" ฝ่ามือหนาลูบจับปอยผมร่างเล็กแผ่วเบา ริมฝีปากหนาจูบซับหน้าผากมน
"เรื่องอะไรคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
"ทุกเรื่อง...หากมีอะไรที่ทำให้คุณเสียใจ หรือเรื่องที่ผ่านมาของผมที่เคยทำให้คุณเสียใจ ผม...ขอโทษ.."
"ฉันลืมมันไปหมดแล้วค่ะ อย่าคิดมากนะ" ฝ่ามือเล็กจับปลายจมูกโด่งของชายหนุ่มส่ายไปมาเบาๆเพื่อปลอบโยน
รอยยิ้มอ่อนละมุนวาดขึ้นที่มุมปากของใบหน้าคม เขาดึงเธอเข้ามาสวมกอด ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆบนเส้นผมสีน้ำตาล ฝ่ามือลูบศีรษะกลมเล่นแผ่วเบา จิตใจยังคงวนเวียนเกี่ยวกับสาวน้อยหน้าหวานที่เกือบมารับผลกรรมที่ร่วมสร้างไว้กับเขา แม้โอเซฮุนจะเข้ามาช่วยเหลือเธอไว้ทัน แต่เขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
หน้าคฤหาสน์ของพันธมิตรแก็งค์มังกรดำ มีชายหนุ่มร่างโปร่งแอบชะเง้อมองเข้าไปด้านใน เขาจอดรถ BMW สีขาวไว้ที่มุมหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ชายฉกรรจ์สวมชุดดำสามสี่คนเหลือบเห็นพิรุธ ต่างรีบเดินตรงเข้ามาสอบถามถึงความต้องการของเขา
"มาหาใคร!" หนึ่งในสามเอ่ยทักขึ้นด้วยใบหน้าดุดัน
"เห้ย นี่มันคุณโอเซฮุน" ชายร่างหนาเอ่ยขึ้นเมื่อจับจ้องใบหน้าที่คุ้นเคย
ร่างโปร่งทำตัวไม่ถูก เขาหลุดยิ้มเขินอายออกมาเล็กน้อย ฝ่ามือเกาศีรษะตนเองแก้เก้อ ที่จริงเซฮุนเองก็รับรู้ดีว่าทุกคนอาจจะจำหน้าเขาได้ เนื่องจากเขามีตำแหน่งเป็นถึงมือขวาของมังกรสายฟ้า
"ฉันมาหาคุณ ละ..ลู่..เอ่อ..คุณเหลาเกาอยู่ไหม" ตัดสินใจเอ่ยตอบไปโดยที่ไม่ได้คิด
"คุณเหลาเกาไม่อยู่ครับ อยู่แต่คุณลู่ฮานนี่ ช่วงเย็นมาใหม่เถอะครับ ตอนนี้คุณกลับไปก่...."
"ถ้างั้นฉันจะเข้าไปรอข้างใน" ยังไม่ทันจบประโยคสนทนาดี ร่างโปร่งรีบเดินตรงเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ ลูกสมุนของแก็งค์พันธมิตรต่างเหลือบมองหน้ากันด้วยท่าทีงุนงง ตั้งแต่รู้จักมือขวาของมังกรสายฟ้ามา วันนี้เขาดูหลุดมาดผิดปกติมากที่สุด
คฤหาสน์ทั้งหลังเงียบสงบ มีเพียงร่างโปร่งนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะไม้สักเคลือบเงา นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะเมื่อเขามีท่าทีร้อนใจ ดวงตาซุกซนสอดส่ายทั่วบ้าน หญิงสาวหน้าหวานตัวเล็กที่เขาคอยแอบมองพักอยู่ที่ห้องไหน เธอจะลงมาด้านล่างหรือไม่ หัวใจเขาได้แต่เฝ้าวนเวียนคิดกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น
"ฉันจะออกไปข้างนอก ถ้าพี่ชายกลับมาบอกด้วยว่าฉันกลับดึก" เสียงหวานเอ่ยกำชับลูกสมุนในแก็งค์ เธอมีท่าทีร้อนรน ฝ่ามือเล็กรีบหยิบรองเท้าส้นสูงขึ้นมาสวมใส่โดยไม่ทันเหลือบมองร่างโปร่งที่กำลังจดจ้องมา
โอเซฮุนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อเห็นหญิงสาว เขาก้าวเดินตามออกไปด้านนอกคฤหาสน์ก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยทักเสียงเข้ม
"ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาจริงๆ" ส่ายศีรษะช้าๆพร้อมรอยยิ้มร้าย
"คุณมาที่นี่ได้ยังไง" ดวงตากลมเบิกโตขึ้นเมื่อมองตามเจ้าของเสียง
"ผมก็ขับรถมาตามเส้นทางถนนหน้าบ้านคุณไงครับ" ริมฝีปากหนายกยิ้มยียวนในขณะที่เดินขนาบข้างหล่อนบริเวณโรงรถ
"กวนประสาท" ฝ่ามือเล็กควานหากุญแจรถเพื่อกดรีโมท เธอไม่มีเวลามากพอที่จะเสวนากับคนที่กำลังตั้งใจจะก่อกวนเท่าใดนัก
ลู่ฮานนี่ได้รับการติดต่อจากหมอของโรงพยาบาลปักกิ่งว่ามีเคสผ่าตัดด่วน เธอจบการศึกษาจากต่างประเทศทางด้านแพทย์ผู้เชียวชาญทางด้านทีมศัลยแพทย์ ขณะที่ศึกษาอยู่ประเทศอังกฤษชื่อของเธอได้รับการขนานนามว่ามีความสามารถเกินตัวนักศึกษาทั่วไป ทางโรงพยาบาลหลายแห่งในต่างประเทศต้องการซื้อตัวเธอมาร่วมงานด้วยเม็ดเงินมหาศาล แต่ปัจจุบันเธอกลับเลือกโรงพยาบาลขนาดกลางที่ขาดบุคลากรทางด้านนี้ เพียงเพราะต้องการช่วยเหลือชีวิตผู้คนในถิ่นบ้านเกิดของตนเอง
"คุณจะไปไหน ผมไปส่ง เรามีเรื่องต้องคุยกัน" ฝ่ามือหนารั้งข้อมือบางไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถ
"นี่คุณ เลิกวุ่นวายกับฉันซักที ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล!"
ร่างเล็กก้าวขึ้นรถยนต์สปอร์ตสีแดงสดที่กำลังเปิดประทุน โอเซฮุนใช้ความรวดเร็วของตนปีนขึ้นไปนั่งขนาบข้างคนขับ ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานพร้อมแย้มยิ้มช้าๆเมื่อเธอถลึงตาใส่เขา
"ลงไป! ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับคุณ" ฝ่ามือเล็กตีและผลักที่ต้นแขนของชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้
"ขับไปเถอะน่ะ ผมจะไปด้วย"
ทั้งสองโต้เถียงกันก่อนจะออกรถ ด้วยความรีบร้อนในการช่วยเหลือชีวิตคน ร่างบางจึงตัดสินใจเหยียบคันเร่งขับรถออกไปด้วยความรวดเร็วโดยมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อใสนั่งเคียงข้าง เขายกยิ้มด้วยความภูมิใจที่สามารถเอาชนะผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งได้
ภายในห้องโดยสารทั้งสองนั่งเงียบงัน โอเซฮุนเหลือบมองเธอเป็นระยะๆ เมื่อขับรถมาตามเส้นทางในตัวเมือง ไม่นานลู่ฮานนี่ก็เลี้ยวเข้าลานจอดรถของโรงพยาบาลปักกิ่ง ฝ่ามือเล็กคว้ากระเป๋าสะพายด้านหลังเดินลงจากรถ ร่างโปร่งผลุนผลันตามลงมาและกระชากข้อมือบางรั้งไว้
"มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมคุณดูรีบร้อน"
"ฉันมีงานด่วน คุณเลิกถามฉันสักนาทีได้ไหม"
ร่างบางเดินตรงไปยังห้องทำงานเพื่อเปลี่ยนชุดกราวน์สีเขียว มาร์สหน้าสีขาวทาบทับปลายจมูกโด่งและริมฝีปากอิ่มได้รูปเพื่อป้องกันเชื้อโรคในตัวของตนสัมผัสถึงผู้ป่วย ร่างโปร่งหยุดยืนมองเธออยู่ด้านนอก หมวกคลุมผมสีเขียวถูกสวมใส่ด้วยความเร่งรีบ เธอเดินเข้าไปสมทบกับทีมศัลยแพทย์บริเวณหน้าห้องผ่าตัด แฟ้มประวัติของคนไข้ถูกเปิดอ่าน ศัพท์ภาษาอังกฤษเรียงรายบนแผ่นกระดาษสีขาว คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อเจอเคสหนักที่ค่อนข้างลำบากใจ ไม่นานร่างเล็กก็เดินหายเข้าไปในห้องผ่าตัด...
โคมไฟสีส้มขนาดใหญ่ทำหน้าที่สาดแสงส่องไปยังร่างผู้ป่วยที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ เลือดสีแดงสดจากบาดแผลผ่าตัดไหลซึมออกมาไม่ขาดสาย ร่างเล็กเบี่ยงตัวเข้าไปดูเคสใหญ่และลงมือทำความสะอาดปากแผล เหล่าพยาบาลใช้กระดาษทิชชู่ซับที่ใบหน้าสวยหวานของลู่ฮานนี่ช้าๆยามที่เธอกำลังพยายามต่อเส้นเลือดไปหล่อเลี้ยงบริเวณหัวใจ คนไข้รายนี้อาจจะช็อคตายได้หากเกิดอะไรผิดพลาดเพียงน้อยนิด
"ปรับค่าอ๊อกซิเจนในเลือด ดิฉันเกรงว่าสมองคนไข้กำลังจะตาย" ดวงตากลมเหลือบมองหน้าจอมอร์นิเตอร์พร้อมออกคำสั่งต่อพยาบาลและทีมแพทย์ช่วยเหลือ
แพทย์พยาบาลหลายคนกุลีกุจอตามเสียงเอื้อนเอ่ยของหญิงสาว เธอเดินไปหยิบเครื่องมือแพทย์ด้านข้างเมื่อทั้งหมดทำอะไรไม่ทันใจ ริมฝีปากบางขบเม้มเมื่อเหลือบมองหน้าจอวัดชีพจรคนไข้ สัญญาณชีพลดลงต่ำเรื่อยๆ เธอเกรงว่าคนไข้จะมีอันตรายถึงแก่ชีวิต ใบหน้าสวยหวานค่อยๆโน้มลงกระซิบที่ด้านข้างหูชายชราที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ กำลังใจคือสิ่งสำคัญนั่นคือความเชื่อส่วนบุคคลของเธอ
"คุณลุง อย่าเพิ่งไปไหนนะคะ ลูกหลานของคุณลุงรออยู่ข้างนอกเต็มเลย คุณลุงต้องฟื้นออกมาคุยกับหมอคนนี้นะคะ" เธอเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่จริงใจที่สุด
"คุณลุงเก่งอยู่แล้ว จริงไหม..."
แม้พยาบาลและทีมแพทย์หลายคนจะเหลือบมองดูเธอด้วยความประหลาดใจ แต่สิ่งที่เธอทำคือการให้กำลังใจคนไข้ ฝ่ามือเล็กบีบเบาๆบนฝ่ามือเหี่ยวย่นของชายแก่ เธอมุ่งมั่นอย่างที่สุดที่จะช่วยเหลือคนไข้ให้มีชีวิตรอดเพื่อกลับไปพบความสุขกับครอบครัวของเขา
การผ่าตัดผ่านพ้นไปเมื่อเธอเย็บปิดปากแผล เส้นเลือดถูกเย็บติดทำบายพาสให้โลหิตไหลเวียนไปในเส้นทางที่ถูกต้อง ดวงตากลมโตเหลือบมองหน้าจอมอร์นิเตอร์ที่โชว์สัญญาณชีพจรที่เต้าเป็นปกติช้าๆ ปลายจมูกโด่งพรูลมหายใจออกมาเมื่อรู้สึกโล่งอก ทุกอย่างเรียบร้อยดี เธอหันไปกำชับกับทีมศัลยแพทย์ถึงเคสนี้ว่าควรต้องดูแลอย่างไรต่อไป
หลังจากที่ดูแลความเรียบร้อยในห้องผ่าตัดเสร็จ ร่างบางเดินตรงออกจากห้องนั้นโดยมีญาติคนไข้กรูเข้ามาสอบถามอาการ ทุกคนต่างเข้ามาร่ำไห้ แขนเรียวเล็กของหญิงสาวถูกเกาะกุมและจับเขย่าเบาๆเมื่อพวกเขากำลังวิตก
"คุณป้าคะ คุณลุงปลอดภัยแล้วค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะ หมอจะดูแลอย่างใกล้ชิด" รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่กลีบปากสวยเพื่อให้ญาติคนไข้สบายใจ
"คุณหมอช่วยสามีฉันด้วยนะคะ ฐานะทางบ้านเราก็ไม่ค่อยดี ลูกชายคนโตของฉันก็เพิ่งเสียจากอุบัติเหตุเมื่อต้นปี"
เสียงร่ำไห้ระคนคำพูดตัดพ้อในชะตาชีวิตของหญิงชราช่างน่าเวทนาเมื่อสามีต้องมาประสบอุบัติเหตุไปอีกคน โชคดีที่ลู่ฮานนี่สามารถช่วยเหลือชีวิตคนไข้ของเธอไว้ได้สำเร็จ ร่างบางแนะนำเกี่ยวกับกองทุนของโรงพยาบาลที่ได้รับบริจาคจากคนมีจิตศรัทธา หนึ่งในผู้บริจาครายใหญ่ก็คือคริสมังกรสายฟ้าหัวหน้าแก็งค์มังกรดำ เธอรู้สึกชื่นชมเขา แม้จะเป็นอันธพาลแข่งรถจนเกิดเสียงร่ำลือเกี่ยวกับความเด็ดเดี่ยวเย็นชา แต่ในบางมุม เขาก็มีความอบอุ่น จิตใจอารีย์ต่อคนยากจนในกรุงปักกิ่ง เหตุเพราะเขาเคยเกิดมาในครอบครัวที่ขาดแคลนเช่นกัน
ทุกการกระทำของร่างเล็กอยู่ในสายตาของร่างโปร่งที่นั่งมองไม่ห่างกันนัก โอเซฮุนแอบมองเธอเงียบๆ ผู้หญิงที่มีความน่ารัก อ่อนโยนคือเสน่ห์ที่น่าค้นหา แม้สาวน้อยตรงหน้าจะดื้อรั้น ปากเก่งกับเขา แต่มันก็คือสิ่งที่สร้างความสนใจให้กับเขาไม่น้อยเลยทีเดียว กว่าชั่วโมงที่ร่างโปร่งเผลอยิ้มตามยามที่เธอปลอบประโลมญาติคนไข้
ร่างเล็กกล่าวคำอำลากับกลุ่มคนตรงหน้าห้องผ่าตัดเมื่อคุยธุระเสร็จ ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติคหน้าห้อง ขายาวก้าวตามร่างบางเดินตรงไปยังห้องส่วนตัวของแพทย์พยาบาล ใบหน้าสวยหวานเหลือบมอง เธอร้องห้ามออกมาเมื่อเขาดันประตูที่กำลังจะปิดลงช้าๆ
"คุณอ่านป้ายไม่ออกเหรอไงว่าห้องนี้เข้าได้เฉพาะแพทย์ของโรงพยาบาลเท่านั้น"
"อ่านไม่ค่อยออกครับ ผมเพิ่งเรียนภาษาจีน" ใบหน้าหล่อใสยกยิ้มยียวน
โอเซฮุนตั้งใจแล้วว่าเขาจะเดินหน้าจีบสาวน้อยคนนี้ เธอสร้างความประทับใจให้กับเขาจนยากจะหักห้ามใจ แม้ในตอนนี้ลู่ฮานนี่จะยังไม่มีใจให้แต่เขาก็ไม่คิดท้อแท้ แก็งค์มังกรดำผ่านสงครามการแข่งรถมาทั่วทุกสารทิศ ในสนามรักครั้งนี้ มือขวาของมังกรสายฟ้าก็ต้องการที่จะชนะในเกมส์รักบ้างเช่นกัน
"คุณจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า" มือหนายันประตูไว้เพราะไม่ต้องการให้ร่างเล็กปิดหนีเขา
"นี่คุณ ฉันจะกลับหรือไม่กลับคุณเกี่ยวอะไรด้วย" แขนเรียวพยายามยื้อแย่งผลักบานประตูให้ปิดลง
"เกี่ยวสิครับ เพราะผมกำลังจะจีบคุณ" ดวงตาคมจดจ้องร่างเล็กอย่างมุ่งมั่น ตากลมโตสวยหวานเพ่งมองเข้าไปอย่างท้าทาย ริมฝีปากบางแย้มยิ้มช้าๆเธอพยักหน้ารับคำพูดของชายหนุ่ม
"ถ้าคิดว่าสำเร็จก็ลองดู" ฝ่าเท้ายกขึ้นเตะขายาวของร่างโปร่งจนสะดุ้ง โอเซฮุนก้มลงจับขาของตนเองพร้อมเสียงร้องโอดโอย เสียงหัวเราะดังออกมาจากร่างเล็กก่อนที่เธอจะปิดประตูลงด้วยความขำ
"คุณหมอทำร้ายประชาชน ผมจะฟ้องผู้อำนวยการโรงพยาบาล!" แสร้งตะโกนหยอกล้อหญิงสาวด้านใน รอยยิ้มกวนยังคงปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา การได้อยู่ใกล้ชิดหล่อนทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นอย่างแปลกประหลาด
.
.
.
.
.
.
.
.
ช่วงหัวค่ำในคฤหาสน์หลังใหญ่ อาการมึนงงของคริสกลับกลายเป็นปกติ เขาเดินตรงขึ้นไปบริเวณห้องนอนเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย สติสัมปัญชัญญะกลับมาดังเดิม ภาพเหตุกาณ์ต่างๆคอยย้ำเตือนให้ร่างสูงรู้สึกสำนึกผิด หากพบเจอหญิงสาวคนนั้นอีกครั้งเขาพร้อมที่จะกล่าวคำขอโทษเธอด้วยความจริงใจ มังกรสายฟ้าก้าวออกมาจากห้องน้ำในขณะที่จิตใจเหม่อลอย ฝ่ามือหนาเช็ดผมสีดำขลับเบาๆ ไม่นานเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็เกิดขึ้นพร้อมเสียงเรียกของสมุนแก็งค์มังกรดำ
"มีอะไร" เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อถูกรบกวน
"คุณเหลาเกาส่งจดหมายเชิญให้นายมาร่วมงานครบรอบวันก่อตั้งพรรคอาชาพยัคฆ์ครับ"
"หืม.." ฝ่ามือหนาเปิดการ์ดในมืออ่านอย่างลวกๆ
"อาทิตย์นี้?.. อืม ....ตอบตกลงไป ฉันไม่มีธุระที่ไหน"
ชายร่างใหญ่พยักหน้ารับคำสั่ง ร่างสูงพลิกหันหลังกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง เขากำชับกับคนรักที่นั่งเล่นบริเวณโซฟาตัวใหญ่ว่าให้เตรียมตัวออกงานร่วมกัน เรื่องมารยาทที่ควรระวัง รวมถึงความเคารพที่เธอควรต้องปรนนิบัติต่อสามี งานจะถูกจัดขึ้นที่ถ้ำอาชาพยัคฆ์ภายในวันอาทิตย์ ข้อกำหนดมากมายออกจากปากของร่างสูงเกี่ยวกับการวางตัว ร่างบางของหญิงสาวเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย กฎเกณฑ์ถูกกำหนดขึ้นมาจนเธอรู้สึกอึดอัด...
"ฉันไม่ไปได้ไหม" ดวงตากลมโตหลุบมองไปที่หน้าจอโทรทัศน์ นิ้วเรียวจิ้มรีโมทเปลี่ยนไปมา
"อย่าขัดคำสั่งและอย่าดื้อกับฉัน" เสียงเข้มดุร่างเล็กที่นั่งไม่ห่างกันนัก ฝ่ามือหนาเอื้อมไปบีบจมูกหญิงสาวเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"หายใจไม่ออก คุณมังกรสายฟ้าปล่อยฉัน" กำปั้นเล็กทุบแขนแกร่ง เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นหลังจากทั้งสองเริ่มต่อสู้กัน
ร่างบางถูกอุ้มขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปที่เตียงนอนนุ่ม เขาโยนหญิงสาวลงไปบนที่นอนสปริง เธอร้องหวีดเบาๆเมื่อโดนกลั่นแกล้ง ร่างสูงโน้มลงทาบทับบนตัวและแสร้งหยอกเย้า ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ลำคอหอมละมุน ริมฝีปากขบจูบดูดดึงเนื้อนวลจนขึ้นสีแดงระเรื่อ เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูเพื่อปลุกเร้าร่างเล็ก
"หิวจังครับ" ดวงตาคมหวานเชื่อมเมื่อพินิจใบหน้าสวยหวานของคนรัก
"หิวแต่ทานไม่ได้ค่ะ" นิ้วเล็กจิ้มปลายจมูกชายหนุ่มเขี่ยเล่นอย่างยั่วยวน
"หืม?" เขาเลิ่กคิ้วถามด้วยความสงสัย
"ฉัน..เป็นวันนั้นของเดือน.."
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอ เขาแสร้งหอมแก้มนิ่มแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"คุณคงลืมไปแล้วว่าผมเป็นนักซิ่ง เรื่องแค่นี้ผมมีเงินเสียค่าปรับน่ะครับหากขับรถฝ่าไฟแดง" ร่างสูงยกยิ้มกวนประสาท ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนตัวชายหนุ่มหลายครั้งด้วยความเขินอาย ทั้งสองหัวเราะร่าเริงกันอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่างานครบรอบการก่อตั้งพรรคอาชาพยัคฆ์ปลายอาทิตย์นี้จะนำพาความวุ่นวายมาสู่ชีวิตของเขาและเธอมากน้อยเพียงใด
เรื่องราวของคริสมังกรสายฟ้าหัวหน้าแก็งค์มังกรดำและความรักครั้งแรกของมือขวาอย่างโอเซฮุนจะดำเนินไปในทิศทางใด โปรดติดตาม...
END EP19------------------------------------------------------------
รบกวนติดแทค #Blackdragon_KY เพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้แก่ไรท์เตอร์ ตอนต่อไปเข้มข้นแน่นอน ปล.จะเปิดจองฟิคภายในเดือนนี้ อดใจรอกันก่อนอย่าเพิ่งรีบใช้เงินหมดนะ 5555
เสียงกระแอมไอดังขึ้นเมื่อเขาเริ่มคอแห้งจากฤทธิ์ยาที่มีอานุภาพรุนแรง กว่า 6 ชั่วโมงที่คริสสลบไป เหลือเพียงโอเซฮุนเท่านั้นที่เหลือบมองคนบนเตียงเป็นระยะๆเพื่อรอให้เขาฟื้นคืนสติ ปลายนิ้วยาวแตะริมฝีปากตัวเองเมื่อค่อนข้างเจ็บ บาดแผลแตกมีเลือดซึมออกมาคือเครื่องย้ำเตือนใจระหว่างเพื่อนว่า ปัญหาเรื่องผู้หญิงสำหรับพวกเขากำลังจะเกิดขึ้น....
"มึงรีบแต่งตัวซะ" เสื้อผ้าของร่างสูงถูกโยนขึ้นมาบนเตียงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้วใช่ไหม" มือหนาคว้าเสื้อเชิ๊ตขึ้นมาสวมใส่ เขารู้สึกมึนหัว ร่างกายโงนเงนช้าๆขณะลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง
ไม่มีเสียงตอบจากร่างโปร่ง โอเซฮุนเดินออกจากห้องพักสุดหรูโดยกำชับให้เพื่อนรีบแต่งตัว แม้จะเสียใจเพียงไหนแต่เขาก็พยายามเก็บกดอารมณ์ สองเท้าก้าวเดินนำร่างสูงตรงไปยังลานจอดรถของโรงแรมใจกลางกรุงปักกิ่ง ไม่นานทั้งสองก็นั่งเคียงข้างกันภายในรถสปอร์ตแต่งซิ่ง แว่นตาดำถูกสวมใส่เพื่อปกป้องลมแรงมาปะทะใบหน้าเพราะมือขวาของแก็งค์ตัดสินใจเปิดประทุนเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์
รถยนต์คันหรูขับมาตามเส้นทางในเมือง ไม่นานก็ถึงปลายทาง โอเซฮุนเหยียบเบรคให้รถบีเอ็มสีขาวคันงามจอดนิ่งสนิทหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
"วันนี้มึงคงไม่มีสติจะทำอะไร เข้าไปหาชานยอลลี่ซะ เธอรอมึงอยู่"
"มึงจะไปไหน"
"ไปจัดการธุระที่โกดังแล้วก็เรื่องที่เกี่ยวกับมึง" ร่างโปร่งออกตัวไปด้วยความรวดเร็ว ทิ้งให้คริสมองตามรถคันสีขาวที่ค่อยๆลับตาไป
ศีรษะมึนงง ดวงตาคมกระพริบถี่ๆเพื่อเรียกสติทั้งหมดกลับคืน ร่างสูงเดินโงนเงนเข้าไปในตัวบ้าน ฝ่ามือหนากำแจ็คเก็ตหนังสีดำไว้และค่อยๆวางมันบนที่นั่งติดกัน เขาทิ้งตัวลงนอนพักหลับตาบริเวณโซฟาตัวใหญ่ สติกำลังจะดับวูบลงอีกครั้งจากฤทธิ์ยานอนหลับที่คั่งค้างในระบบประสาท ใบหน้าสวยหวานของลู่ฮานนี่ที่กำลังร่ำไห้ปรากฎในสมอง ภาพเลือนลางน้อยนิดทำให้มังกรสายฟ้ารู้สึกผิดที่คิดจะทำร้ายเธอ
"ผมขอโทษ" เสียงแหบพร่าเปรยออกมาแผ่วเบาก่อนที่จะหลับใหลบนโซฟาตัวใหญ่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ชานยอลลี่รับรู้เรื่องที่คริสถูกวางยาจากโอเซฮุน แต่เพื่อนรักตัวเล็กก็ตัดสินใจที่จะไม่เอ่ยถึงรายละเอียดทั้งหมด ผ้าเย็นถูกซับบนใบหน้าคมคาย ฝ่ามือบางลูบจับใบหน้าคนรักด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมหลับสนิท คิ้วขมวดมุ่นเหมือนกำลังฝันร้าย เหงื่อกาฬผุดพรายขึ้นตามรูขุมขน แม้อากาศจะเย็นสบายแต่เขาก็ยังคงดูร้อนรุ่มจากภายใน
"คริส...คุณโอเคไหมคะ" ฝ่ามือลูบศีรษะของคนรักเบาๆเพื่อเรียกสติ
"ผม..ขอโทษ....ผม..ขอโทษ" เขารั้งร่างเล็กเข้าไปกอดแน่น ใบหน้าคมซุกลงกับหน้าท้องของหญิงสาว
ดวงตาคมพยายามเพ่งมองคนตรงหน้า เมื่อภาพเลือนลางปรากฎชัดว่าเป็นผู้หญิงที่เขารัก มังกรสายฟ้ากลับสวมกอดเธอแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นแก้มนวลด้วยความคิดถึง แม้จากกันไม่กี่ชั่วโมงเขากลับรู้สึกโหยหาหล่อนมากกว่าสิ่งใด สำนึกผิดชอบชั่วดีทำให้คริสกลัวที่จะเสียเธอไป ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้คือสิ่งที่เขาพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วที่จะสะกดอารมณ์ความต้องการ แต่มันก็เกือบทำให้เขาพลาดพลั้งไปตลอดชีวิต
"ให้อภัยผมนะครับ" ฝ่ามือหนาลูบจับปอยผมร่างเล็กแผ่วเบา ริมฝีปากหนาจูบซับหน้าผากมน
"เรื่องอะไรคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
"ทุกเรื่อง...หากมีอะไรที่ทำให้คุณเสียใจ หรือเรื่องที่ผ่านมาของผมที่เคยทำให้คุณเสียใจ ผม...ขอโทษ.."
"ฉันลืมมันไปหมดแล้วค่ะ อย่าคิดมากนะ" ฝ่ามือเล็กจับปลายจมูกโด่งของชายหนุ่มส่ายไปมาเบาๆเพื่อปลอบโยน
รอยยิ้มอ่อนละมุนวาดขึ้นที่มุมปากของใบหน้าคม เขาดึงเธอเข้ามาสวมกอด ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆบนเส้นผมสีน้ำตาล ฝ่ามือลูบศีรษะกลมเล่นแผ่วเบา จิตใจยังคงวนเวียนเกี่ยวกับสาวน้อยหน้าหวานที่เกือบมารับผลกรรมที่ร่วมสร้างไว้กับเขา แม้โอเซฮุนจะเข้ามาช่วยเหลือเธอไว้ทัน แต่เขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
หน้าคฤหาสน์ของพันธมิตรแก็งค์มังกรดำ มีชายหนุ่มร่างโปร่งแอบชะเง้อมองเข้าไปด้านใน เขาจอดรถ BMW สีขาวไว้ที่มุมหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ชายฉกรรจ์สวมชุดดำสามสี่คนเหลือบเห็นพิรุธ ต่างรีบเดินตรงเข้ามาสอบถามถึงความต้องการของเขา
"มาหาใคร!" หนึ่งในสามเอ่ยทักขึ้นด้วยใบหน้าดุดัน
"เห้ย นี่มันคุณโอเซฮุน" ชายร่างหนาเอ่ยขึ้นเมื่อจับจ้องใบหน้าที่คุ้นเคย
ร่างโปร่งทำตัวไม่ถูก เขาหลุดยิ้มเขินอายออกมาเล็กน้อย ฝ่ามือเกาศีรษะตนเองแก้เก้อ ที่จริงเซฮุนเองก็รับรู้ดีว่าทุกคนอาจจะจำหน้าเขาได้ เนื่องจากเขามีตำแหน่งเป็นถึงมือขวาของมังกรสายฟ้า
"ฉันมาหาคุณ ละ..ลู่..เอ่อ..คุณเหลาเกาอยู่ไหม" ตัดสินใจเอ่ยตอบไปโดยที่ไม่ได้คิด
"คุณเหลาเกาไม่อยู่ครับ อยู่แต่คุณลู่ฮานนี่ ช่วงเย็นมาใหม่เถอะครับ ตอนนี้คุณกลับไปก่...."
"ถ้างั้นฉันจะเข้าไปรอข้างใน" ยังไม่ทันจบประโยคสนทนาดี ร่างโปร่งรีบเดินตรงเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ ลูกสมุนของแก็งค์พันธมิตรต่างเหลือบมองหน้ากันด้วยท่าทีงุนงง ตั้งแต่รู้จักมือขวาของมังกรสายฟ้ามา วันนี้เขาดูหลุดมาดผิดปกติมากที่สุด
คฤหาสน์ทั้งหลังเงียบสงบ มีเพียงร่างโปร่งนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะไม้สักเคลือบเงา นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะเมื่อเขามีท่าทีร้อนใจ ดวงตาซุกซนสอดส่ายทั่วบ้าน หญิงสาวหน้าหวานตัวเล็กที่เขาคอยแอบมองพักอยู่ที่ห้องไหน เธอจะลงมาด้านล่างหรือไม่ หัวใจเขาได้แต่เฝ้าวนเวียนคิดกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น
"ฉันจะออกไปข้างนอก ถ้าพี่ชายกลับมาบอกด้วยว่าฉันกลับดึก" เสียงหวานเอ่ยกำชับลูกสมุนในแก็งค์ เธอมีท่าทีร้อนรน ฝ่ามือเล็กรีบหยิบรองเท้าส้นสูงขึ้นมาสวมใส่โดยไม่ทันเหลือบมองร่างโปร่งที่กำลังจดจ้องมา
โอเซฮุนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อเห็นหญิงสาว เขาก้าวเดินตามออกไปด้านนอกคฤหาสน์ก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยทักเสียงเข้ม
"ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาจริงๆ" ส่ายศีรษะช้าๆพร้อมรอยยิ้มร้าย
"คุณมาที่นี่ได้ยังไง" ดวงตากลมเบิกโตขึ้นเมื่อมองตามเจ้าของเสียง
"ผมก็ขับรถมาตามเส้นทางถนนหน้าบ้านคุณไงครับ" ริมฝีปากหนายกยิ้มยียวนในขณะที่เดินขนาบข้างหล่อนบริเวณโรงรถ
"กวนประสาท" ฝ่ามือเล็กควานหากุญแจรถเพื่อกดรีโมท เธอไม่มีเวลามากพอที่จะเสวนากับคนที่กำลังตั้งใจจะก่อกวนเท่าใดนัก
ลู่ฮานนี่ได้รับการติดต่อจากหมอของโรงพยาบาลปักกิ่งว่ามีเคสผ่าตัดด่วน เธอจบการศึกษาจากต่างประเทศทางด้านแพทย์ผู้เชียวชาญทางด้านทีมศัลยแพทย์ ขณะที่ศึกษาอยู่ประเทศอังกฤษชื่อของเธอได้รับการขนานนามว่ามีความสามารถเกินตัวนักศึกษาทั่วไป ทางโรงพยาบาลหลายแห่งในต่างประเทศต้องการซื้อตัวเธอมาร่วมงานด้วยเม็ดเงินมหาศาล แต่ปัจจุบันเธอกลับเลือกโรงพยาบาลขนาดกลางที่ขาดบุคลากรทางด้านนี้ เพียงเพราะต้องการช่วยเหลือชีวิตผู้คนในถิ่นบ้านเกิดของตนเอง
"คุณจะไปไหน ผมไปส่ง เรามีเรื่องต้องคุยกัน" ฝ่ามือหนารั้งข้อมือบางไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถ
"นี่คุณ เลิกวุ่นวายกับฉันซักที ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล!"
ร่างเล็กก้าวขึ้นรถยนต์สปอร์ตสีแดงสดที่กำลังเปิดประทุน โอเซฮุนใช้ความรวดเร็วของตนปีนขึ้นไปนั่งขนาบข้างคนขับ ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานพร้อมแย้มยิ้มช้าๆเมื่อเธอถลึงตาใส่เขา
"ลงไป! ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับคุณ" ฝ่ามือเล็กตีและผลักที่ต้นแขนของชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้
"ขับไปเถอะน่ะ ผมจะไปด้วย"
ทั้งสองโต้เถียงกันก่อนจะออกรถ ด้วยความรีบร้อนในการช่วยเหลือชีวิตคน ร่างบางจึงตัดสินใจเหยียบคันเร่งขับรถออกไปด้วยความรวดเร็วโดยมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อใสนั่งเคียงข้าง เขายกยิ้มด้วยความภูมิใจที่สามารถเอาชนะผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งได้
ภายในห้องโดยสารทั้งสองนั่งเงียบงัน โอเซฮุนเหลือบมองเธอเป็นระยะๆ เมื่อขับรถมาตามเส้นทางในตัวเมือง ไม่นานลู่ฮานนี่ก็เลี้ยวเข้าลานจอดรถของโรงพยาบาลปักกิ่ง ฝ่ามือเล็กคว้ากระเป๋าสะพายด้านหลังเดินลงจากรถ ร่างโปร่งผลุนผลันตามลงมาและกระชากข้อมือบางรั้งไว้
"มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมคุณดูรีบร้อน"
"ฉันมีงานด่วน คุณเลิกถามฉันสักนาทีได้ไหม"
ร่างบางเดินตรงไปยังห้องทำงานเพื่อเปลี่ยนชุดกราวน์สีเขียว มาร์สหน้าสีขาวทาบทับปลายจมูกโด่งและริมฝีปากอิ่มได้รูปเพื่อป้องกันเชื้อโรคในตัวของตนสัมผัสถึงผู้ป่วย ร่างโปร่งหยุดยืนมองเธออยู่ด้านนอก หมวกคลุมผมสีเขียวถูกสวมใส่ด้วยความเร่งรีบ เธอเดินเข้าไปสมทบกับทีมศัลยแพทย์บริเวณหน้าห้องผ่าตัด แฟ้มประวัติของคนไข้ถูกเปิดอ่าน ศัพท์ภาษาอังกฤษเรียงรายบนแผ่นกระดาษสีขาว คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อเจอเคสหนักที่ค่อนข้างลำบากใจ ไม่นานร่างเล็กก็เดินหายเข้าไปในห้องผ่าตัด...
โคมไฟสีส้มขนาดใหญ่ทำหน้าที่สาดแสงส่องไปยังร่างผู้ป่วยที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ เลือดสีแดงสดจากบาดแผลผ่าตัดไหลซึมออกมาไม่ขาดสาย ร่างเล็กเบี่ยงตัวเข้าไปดูเคสใหญ่และลงมือทำความสะอาดปากแผล เหล่าพยาบาลใช้กระดาษทิชชู่ซับที่ใบหน้าสวยหวานของลู่ฮานนี่ช้าๆยามที่เธอกำลังพยายามต่อเส้นเลือดไปหล่อเลี้ยงบริเวณหัวใจ คนไข้รายนี้อาจจะช็อคตายได้หากเกิดอะไรผิดพลาดเพียงน้อยนิด
"ปรับค่าอ๊อกซิเจนในเลือด ดิฉันเกรงว่าสมองคนไข้กำลังจะตาย" ดวงตากลมเหลือบมองหน้าจอมอร์นิเตอร์พร้อมออกคำสั่งต่อพยาบาลและทีมแพทย์ช่วยเหลือ
แพทย์พยาบาลหลายคนกุลีกุจอตามเสียงเอื้อนเอ่ยของหญิงสาว เธอเดินไปหยิบเครื่องมือแพทย์ด้านข้างเมื่อทั้งหมดทำอะไรไม่ทันใจ ริมฝีปากบางขบเม้มเมื่อเหลือบมองหน้าจอวัดชีพจรคนไข้ สัญญาณชีพลดลงต่ำเรื่อยๆ เธอเกรงว่าคนไข้จะมีอันตรายถึงแก่ชีวิต ใบหน้าสวยหวานค่อยๆโน้มลงกระซิบที่ด้านข้างหูชายชราที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ กำลังใจคือสิ่งสำคัญนั่นคือความเชื่อส่วนบุคคลของเธอ
"คุณลุง อย่าเพิ่งไปไหนนะคะ ลูกหลานของคุณลุงรออยู่ข้างนอกเต็มเลย คุณลุงต้องฟื้นออกมาคุยกับหมอคนนี้นะคะ" เธอเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่จริงใจที่สุด
"คุณลุงเก่งอยู่แล้ว จริงไหม..."
แม้พยาบาลและทีมแพทย์หลายคนจะเหลือบมองดูเธอด้วยความประหลาดใจ แต่สิ่งที่เธอทำคือการให้กำลังใจคนไข้ ฝ่ามือเล็กบีบเบาๆบนฝ่ามือเหี่ยวย่นของชายแก่ เธอมุ่งมั่นอย่างที่สุดที่จะช่วยเหลือคนไข้ให้มีชีวิตรอดเพื่อกลับไปพบความสุขกับครอบครัวของเขา
การผ่าตัดผ่านพ้นไปเมื่อเธอเย็บปิดปากแผล เส้นเลือดถูกเย็บติดทำบายพาสให้โลหิตไหลเวียนไปในเส้นทางที่ถูกต้อง ดวงตากลมโตเหลือบมองหน้าจอมอร์นิเตอร์ที่โชว์สัญญาณชีพจรที่เต้าเป็นปกติช้าๆ ปลายจมูกโด่งพรูลมหายใจออกมาเมื่อรู้สึกโล่งอก ทุกอย่างเรียบร้อยดี เธอหันไปกำชับกับทีมศัลยแพทย์ถึงเคสนี้ว่าควรต้องดูแลอย่างไรต่อไป
หลังจากที่ดูแลความเรียบร้อยในห้องผ่าตัดเสร็จ ร่างบางเดินตรงออกจากห้องนั้นโดยมีญาติคนไข้กรูเข้ามาสอบถามอาการ ทุกคนต่างเข้ามาร่ำไห้ แขนเรียวเล็กของหญิงสาวถูกเกาะกุมและจับเขย่าเบาๆเมื่อพวกเขากำลังวิตก
"คุณป้าคะ คุณลุงปลอดภัยแล้วค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะ หมอจะดูแลอย่างใกล้ชิด" รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่กลีบปากสวยเพื่อให้ญาติคนไข้สบายใจ
"คุณหมอช่วยสามีฉันด้วยนะคะ ฐานะทางบ้านเราก็ไม่ค่อยดี ลูกชายคนโตของฉันก็เพิ่งเสียจากอุบัติเหตุเมื่อต้นปี"
เสียงร่ำไห้ระคนคำพูดตัดพ้อในชะตาชีวิตของหญิงชราช่างน่าเวทนาเมื่อสามีต้องมาประสบอุบัติเหตุไปอีกคน โชคดีที่ลู่ฮานนี่สามารถช่วยเหลือชีวิตคนไข้ของเธอไว้ได้สำเร็จ ร่างบางแนะนำเกี่ยวกับกองทุนของโรงพยาบาลที่ได้รับบริจาคจากคนมีจิตศรัทธา หนึ่งในผู้บริจาครายใหญ่ก็คือคริสมังกรสายฟ้าหัวหน้าแก็งค์มังกรดำ เธอรู้สึกชื่นชมเขา แม้จะเป็นอันธพาลแข่งรถจนเกิดเสียงร่ำลือเกี่ยวกับความเด็ดเดี่ยวเย็นชา แต่ในบางมุม เขาก็มีความอบอุ่น จิตใจอารีย์ต่อคนยากจนในกรุงปักกิ่ง เหตุเพราะเขาเคยเกิดมาในครอบครัวที่ขาดแคลนเช่นกัน
ทุกการกระทำของร่างเล็กอยู่ในสายตาของร่างโปร่งที่นั่งมองไม่ห่างกันนัก โอเซฮุนแอบมองเธอเงียบๆ ผู้หญิงที่มีความน่ารัก อ่อนโยนคือเสน่ห์ที่น่าค้นหา แม้สาวน้อยตรงหน้าจะดื้อรั้น ปากเก่งกับเขา แต่มันก็คือสิ่งที่สร้างความสนใจให้กับเขาไม่น้อยเลยทีเดียว กว่าชั่วโมงที่ร่างโปร่งเผลอยิ้มตามยามที่เธอปลอบประโลมญาติคนไข้
ร่างเล็กกล่าวคำอำลากับกลุ่มคนตรงหน้าห้องผ่าตัดเมื่อคุยธุระเสร็จ ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติคหน้าห้อง ขายาวก้าวตามร่างบางเดินตรงไปยังห้องส่วนตัวของแพทย์พยาบาล ใบหน้าสวยหวานเหลือบมอง เธอร้องห้ามออกมาเมื่อเขาดันประตูที่กำลังจะปิดลงช้าๆ
"คุณอ่านป้ายไม่ออกเหรอไงว่าห้องนี้เข้าได้เฉพาะแพทย์ของโรงพยาบาลเท่านั้น"
"อ่านไม่ค่อยออกครับ ผมเพิ่งเรียนภาษาจีน" ใบหน้าหล่อใสยกยิ้มยียวน
โอเซฮุนตั้งใจแล้วว่าเขาจะเดินหน้าจีบสาวน้อยคนนี้ เธอสร้างความประทับใจให้กับเขาจนยากจะหักห้ามใจ แม้ในตอนนี้ลู่ฮานนี่จะยังไม่มีใจให้แต่เขาก็ไม่คิดท้อแท้ แก็งค์มังกรดำผ่านสงครามการแข่งรถมาทั่วทุกสารทิศ ในสนามรักครั้งนี้ มือขวาของมังกรสายฟ้าก็ต้องการที่จะชนะในเกมส์รักบ้างเช่นกัน
"คุณจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า" มือหนายันประตูไว้เพราะไม่ต้องการให้ร่างเล็กปิดหนีเขา
"นี่คุณ ฉันจะกลับหรือไม่กลับคุณเกี่ยวอะไรด้วย" แขนเรียวพยายามยื้อแย่งผลักบานประตูให้ปิดลง
"เกี่ยวสิครับ เพราะผมกำลังจะจีบคุณ" ดวงตาคมจดจ้องร่างเล็กอย่างมุ่งมั่น ตากลมโตสวยหวานเพ่งมองเข้าไปอย่างท้าทาย ริมฝีปากบางแย้มยิ้มช้าๆเธอพยักหน้ารับคำพูดของชายหนุ่ม
"ถ้าคิดว่าสำเร็จก็ลองดู" ฝ่าเท้ายกขึ้นเตะขายาวของร่างโปร่งจนสะดุ้ง โอเซฮุนก้มลงจับขาของตนเองพร้อมเสียงร้องโอดโอย เสียงหัวเราะดังออกมาจากร่างเล็กก่อนที่เธอจะปิดประตูลงด้วยความขำ
"คุณหมอทำร้ายประชาชน ผมจะฟ้องผู้อำนวยการโรงพยาบาล!" แสร้งตะโกนหยอกล้อหญิงสาวด้านใน รอยยิ้มกวนยังคงปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา การได้อยู่ใกล้ชิดหล่อนทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นอย่างแปลกประหลาด
.
.
.
.
.
.
.
.
ช่วงหัวค่ำในคฤหาสน์หลังใหญ่ อาการมึนงงของคริสกลับกลายเป็นปกติ เขาเดินตรงขึ้นไปบริเวณห้องนอนเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย สติสัมปัญชัญญะกลับมาดังเดิม ภาพเหตุกาณ์ต่างๆคอยย้ำเตือนให้ร่างสูงรู้สึกสำนึกผิด หากพบเจอหญิงสาวคนนั้นอีกครั้งเขาพร้อมที่จะกล่าวคำขอโทษเธอด้วยความจริงใจ มังกรสายฟ้าก้าวออกมาจากห้องน้ำในขณะที่จิตใจเหม่อลอย ฝ่ามือหนาเช็ดผมสีดำขลับเบาๆ ไม่นานเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็เกิดขึ้นพร้อมเสียงเรียกของสมุนแก็งค์มังกรดำ
"มีอะไร" เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อถูกรบกวน
"คุณเหลาเกาส่งจดหมายเชิญให้นายมาร่วมงานครบรอบวันก่อตั้งพรรคอาชาพยัคฆ์ครับ"
"หืม.." ฝ่ามือหนาเปิดการ์ดในมืออ่านอย่างลวกๆ
"อาทิตย์นี้?.. อืม ....ตอบตกลงไป ฉันไม่มีธุระที่ไหน"
ชายร่างใหญ่พยักหน้ารับคำสั่ง ร่างสูงพลิกหันหลังกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง เขากำชับกับคนรักที่นั่งเล่นบริเวณโซฟาตัวใหญ่ว่าให้เตรียมตัวออกงานร่วมกัน เรื่องมารยาทที่ควรระวัง รวมถึงความเคารพที่เธอควรต้องปรนนิบัติต่อสามี งานจะถูกจัดขึ้นที่ถ้ำอาชาพยัคฆ์ภายในวันอาทิตย์ ข้อกำหนดมากมายออกจากปากของร่างสูงเกี่ยวกับการวางตัว ร่างบางของหญิงสาวเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย กฎเกณฑ์ถูกกำหนดขึ้นมาจนเธอรู้สึกอึดอัด...
"ฉันไม่ไปได้ไหม" ดวงตากลมโตหลุบมองไปที่หน้าจอโทรทัศน์ นิ้วเรียวจิ้มรีโมทเปลี่ยนไปมา
"อย่าขัดคำสั่งและอย่าดื้อกับฉัน" เสียงเข้มดุร่างเล็กที่นั่งไม่ห่างกันนัก ฝ่ามือหนาเอื้อมไปบีบจมูกหญิงสาวเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"หายใจไม่ออก คุณมังกรสายฟ้าปล่อยฉัน" กำปั้นเล็กทุบแขนแกร่ง เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นหลังจากทั้งสองเริ่มต่อสู้กัน
ร่างบางถูกอุ้มขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปที่เตียงนอนนุ่ม เขาโยนหญิงสาวลงไปบนที่นอนสปริง เธอร้องหวีดเบาๆเมื่อโดนกลั่นแกล้ง ร่างสูงโน้มลงทาบทับบนตัวและแสร้งหยอกเย้า ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ลำคอหอมละมุน ริมฝีปากขบจูบดูดดึงเนื้อนวลจนขึ้นสีแดงระเรื่อ เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูเพื่อปลุกเร้าร่างเล็ก
"หิวจังครับ" ดวงตาคมหวานเชื่อมเมื่อพินิจใบหน้าสวยหวานของคนรัก
"หิวแต่ทานไม่ได้ค่ะ" นิ้วเล็กจิ้มปลายจมูกชายหนุ่มเขี่ยเล่นอย่างยั่วยวน
"หืม?" เขาเลิ่กคิ้วถามด้วยความสงสัย
"ฉัน..เป็นวันนั้นของเดือน.."
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอ เขาแสร้งหอมแก้มนิ่มแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"คุณคงลืมไปแล้วว่าผมเป็นนักซิ่ง เรื่องแค่นี้ผมมีเงินเสียค่าปรับน่ะครับหากขับรถฝ่าไฟแดง" ร่างสูงยกยิ้มกวนประสาท ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนตัวชายหนุ่มหลายครั้งด้วยความเขินอาย ทั้งสองหัวเราะร่าเริงกันอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่างานครบรอบการก่อตั้งพรรคอาชาพยัคฆ์ปลายอาทิตย์นี้จะนำพาความวุ่นวายมาสู่ชีวิตของเขาและเธอมากน้อยเพียงใด
เรื่องราวของคริสมังกรสายฟ้าหัวหน้าแก็งค์มังกรดำและความรักครั้งแรกของมือขวาอย่างโอเซฮุนจะดำเนินไปในทิศทางใด โปรดติดตาม...
END EP19------------------------------------------------------------
รบกวนติดแทค #Blackdragon_KY เพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้แก่ไรท์เตอร์ ตอนต่อไปเข้มข้นแน่นอน ปล.จะเปิดจองฟิคภายในเดือนนี้ อดใจรอกันก่อนอย่าเพิ่งรีบใช้เงินหมดนะ 5555
