บ้าน
ร่างโปร่งถูกฉุดกระชากข้อมือไปตามทาง ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างนึกขันที่กลั่นแกล้งเด็กกะโปโลให้กลัวจนตัวสั่นได้สำเร็จ ริมฝีปากบางพร่ำพูดและด่ากราดไปตลอดทาง แต่พละกำลังของอาจารย์เควินก็มีมากกว่าอยู่ดี....
"นี่ นายปล่อยฉันนะ ไอ้อาจารย์บ้า! ฉันเจ็บ!" เขาพยายามใช้มืออีกข้างค่อยๆแกะนิ้วเรียวยาวของร่างสูงออกจากข้อมือตัวเองด้วยความยากลำบาก
"กลัวเหรอไงครับคุณนักเรียน เมื่อกี้ในห้อง ผมเห็นคุณทำปากเก่งไม่ไว้หน้าผมเลยนะครับ" น้ำเสียงพูดจาเสียดสีและยั่วโมโหถูกเปรยออกมาเบาๆ
ชานยอลนึกโกรธ แต่ตอนนี้เขาคงต้องหาวิธีเอาตัวรอด ไม่ว่าคริสกำลังจะทำอะไร เขาเองต้องใช้สติมากกว่าจะดิ้นรนขัดขืนเพียงอย่างเดียว
"ห๊ะ! อาจารย์ประจำฝ่ายทำไมยังไม่กลับ!" เสียงพูดโพล่งดังออกมาจนคนตัวสูงกว่าตกใจและเผลอปล่อยมือ
"หึ่ย แกล้งฉันดีนัก ไอ้รุ่นพี่เควิน!" ปลายเท้าถูกยกขึ้นจากพื้นและเตะเข้าไปที่น่องของคริสอย่างแรง ร่างสูงกระโดดโหยงด้วยความรู้สึกเจ็บสุดขีด มือหนาลูบขาของตนเพื่อคลายความเจ็บที่เพิ่มทวีคูณ
"นี่นายกล้าทำร้ายฉันเหรอ ชานยอล!" เขาชี้หน้าร่างโปร่งที่เตรียมตัววิ่งหนีและทิ้งเขาเหมือนเช่นวันก่อน
"มากกว่านี้ก็กล้า! ไอ้อาจารย์โรคจิต" เขาเตะขาร่างสูงซ้ำที่เดิมอีกครั้ง ร่างโปร่งออกแรงวิ่งหนีสุดชีวิตเพราะเกรงว่าจะถูกจับได้ หากคริสโมโหขึ้นมาจริงๆอาจจะทำให้ชีวิตเขาไม่ปลอดภัย
ใบหน้าคมขบเขี้ยวด้วยความโมโหแต่ก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มร้าย เด็กบ้าคนนี้แสบเอาการ ในยามที่เขากลั่นแกล้งให้เด็กคนนี้โกรธมักเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ ซึ่งเขาเองก็ตอบมันไม่ได้เช่นกันว่าคือความรู้สึกอะไร
3 วันผ่านไป....
ที่ร้านกาแฟโดริโอ้ในช่วงเย็น ลูกค้าในร้านมีไม่มากนัก บรรยากาศยามเย็นมีลมหนาวพัดโชยมาอ่อนๆ ร่างโปร่งยังคงสาละวนกับการทำความสะอาดโต๊ะรวมถึงการเก็บถ้วยกาแฟ บางครั้งหากบาริสต้าไม่ว่าง ชานยอลก็ลงมือทำกาแฟรสชาดดีและกลิ่นหอมกรุ่นด้วยตนเอง เสียงลูกกระพรวนเล็กๆดังที่ประตูกระจกหน้าร้าน เป็นสิ่งบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาเยือนอีกราย
ชายร่างสูงหย่อนกายลงบนเก้าอี้สีขาวดูอบอุ่น เขาสวมใส่แว่นตากันแดดสีดำ เสื้อเชิ๊ดสีขาวที่ดูเนี๊ยบและเท่ห์ค่อนข้างสะดุดตานักศึกษาในร้าน สายตาหลายคู่จับจ้องไปยังร่างของเขาและซุบซิบ บ้างก็ยิ้มเชิญชวนให้กับชายคนนั้นด้วยจริตมารยาของหญิงสาว
"รับอะไรดีฮะ" เมนูถูกวางอย่างสุภาพบนโต๊ะกลมขนาดเล็ก
"นายทำอะไรอร่อย ก็เอาไอ้นั่นมาน่ะแหละ" มือหนาหยิบแว่นกันแดดถอดออกเพื่อจดจ้องใบหน้าสวยหวานของพนักงานร้านกาแฟที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"ไอ้รุ่นพี่คริส!" เขาอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง
"เฮ้ๆ มีมารยาทหน่อย ฉันเป็นลูกค้านายนะ เป็นอาจารย์และรุ่นพี่ที่อายุมากกว่าด้วย สัมมาคารวะความนอบน้อมควรมีให้ฉันบ้าง" น้ำเสียงเข้มแสร้งดุเบาๆ ขายาวยกขึ้นไขว่ห้าง เขาโยนเมนูลงไปกับโต๊ะหลังจากที่หยิบมันขึ้นมาพลิกดูอย่างลวกๆ
"ว่ายังไง นายทำอะไรอร่อยบ้าง"
"ผมทำซุปกิมจิอร่อยฮะ แต่พอดีว่าที่นี่เป็นร้านกาแฟ คุณคงทานไม่ได้" ใบหน้าหวานใสยกยิ้มบางๆ ชานยอลเองก็หมั่นไส้การกระทำของคริสเช่นกัน
"กวนประสาทไม่เลิก" เขาบ่นพึมพำขณะใช้ปลายนิ้วจิ้มลงไปบนเมนู กาแฟหน้าตาสวยงามถูกเลือกให้มาเสิร์ฟที่โต๊ะ
แค่เพียงไม่กี่นาที ถ้วยกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นก็ถูกยกมาโดยชานยอล ร่างโปร่งไม่ทันระวังจึงสะดุดขาโต๊ะเพราะความเซ่อซ่า แก้วกาแฟกระฉอกรดเสื้อสีขาวสะอาดตาของคริสจนขึ้นรอยด่างเป็นดวงๆ
"นี่นายจะแกล้งฉันเหรอ!" มือหนาปัดไปที่หน้าอกของตัวเองด้วยความตกใจเมื่อเลอะกาแฟร้อน ความซุ่มซ่ามของชานยอลสร้างความไม่พอใจให้เขาอีกครั้ง
"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษฮะขอโทษ" ร่างโปร่งโค้งศรีษะขึ้นลงด้วยความรู้สึกสำนึกผิด
"เช็ดให้ฉันเดี๋ยวนี้ เช็ดสิ!" ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานด้วยความโมโห แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คิดจะกลั่นแกล้งชานยอล เขารู้สึกสนุกทุกครั้งที่ทำให้ร่างโปร่งหงุดหงิดได้
"ฉันต้องเช็ดด้วยเหรอ" สีหน้าเลิ่กลั่ก ท่าทางลังเลทำให้ร่างสูงเริ่มยียวนมากขึ้น
"ต้องให้ฉันเรียกผู้จัดการร้านไหม ผู้จัดการครับ เฮ้ ผู้จัดการที่นี่อยู่ไหม" ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างผู้ชนะ เขาเอื้อมหยิบทิชชู่บนโต๊ะยื่นให้ร่างโปร่ง แผ่นหลังเอนลงเพื่อให้พนักงานเสิร์ฟช่วยเช็ดรอยด่างอันเนื่องมาจากกาแฟบริเวณหน้าอก
ชานยอลเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะตัดสินใจ มือบางค่อยๆซับรอยกาแฟช้าๆ ร่างโปร่งคุกเข่าลงและบรรจงเช็ดรอยเลอะบนเสื้อ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวของคริสทำให้เขาหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว แก้มใสเปล่งปลั่งขึ้นสีทีละน้อย เขาไม่เคยใกล้ชิดกับใครมาก่อนขนาดนี้ ปลายจมูกโด่งของคริสแสร้งยื่นเข้าไปใกล้หน้าผากของชานยอลยามเขาเผลอ แต่เมื่อดวงตากลมเหลือบมอง เขาก็แก้เก้อโดยการทำเป็นสนใจสิ่งอื่นในร้านแทน
"ตายแล้ว นายทำกาแฟหกเลอะลูกค้าเหรอชานยอล" เสียงหญิงสาวทักทายมาจากด้านหลังเมื่อเห็นว่าเพื่อนพนักงานกำลังเช็ดเสื้อให้ลูกค้า
"อ่าว แฟนนายนี่เอง นี่โชคดีนะที่ทำหกใส่แฟน ไม่ใช่ลูกค้าที่ไม่รู้จัก" เธอเปรยออกมาพร้อมรอยยิ้มด้วยความโล่งใจ และเดินจากเข้าไปที่หลังร้านเพื่อเตรียมทำงานต่อ
ความงุนงงทำให้มือบางหยุดชะงัก เขาเลิกเช็ดเสื้อเชิ๊ตสีขาวและหันมาจับจ้องใบหน้าคมตรงหน้าแทน สายตาของเขากำลังเค้นความจริงจากร่างสูงที่เริ่มมีพิรุธ
"ไอ้อาจารย์เควิน ทำไมอึนเฮพูดแบบนั้น นายแกล้งอะไรฉันอีก!" มือบางทุบไปที่หน้าอกแกร่งอย่างแรงพร้อมคำถาม คำถามที่ได้รับคำตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยและแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้
"ฉันจะรู้เหรอ เขาคิดว่านายเป็นแฟนฉันมั้ง" ร่างสูงเปลี่ยนท่าทางเป็นนั่งตัวตรงและหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อควักเงินหมื่นวอนออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่ม
"กาแฟแก้วนี้น่าจะหักจากเงินเดือนนาย ฉันยังไม่ได้ชิมด้วยซ้ำ" เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ความจริงแล้วคริสต้องการหลบหลีกเพื่อกลบเกลื่อนความผิดที่เขาแสร้งบอกคนนู้นคนนี้ว่าเป็นแฟนของชานยอล
ร่างสูงรีบก้าวเดินออกจากร้านด้วยความว่องไว ใบหน้าสวยใสครุ่นคิดถึงคำพูดของเพื่อนร่วมงาน เมื่อเดินไปสอบถามหลังร้านก็ได้รับรู้ความจริงว่าสิ่งที่เขาคิดทั้งหมดนั้นถูกต้อง ร่างสูงบอกกล่าวกับเพื่อนของเขาอย่างนั้นจริงๆ
ตลอดเวลาที่ทั้งสองเจอหน้าก็มักจะจบลงด้วยการกลั่นแกล้งกันเสมอ หน้าที่ของอาจารย์เควินดำเนินไปทุกวันด้วยการอบรมสั่งสอนนักศึกษา วิชาการพัฒนาบุคลิกภาพช่วยให้หลายๆคนรู้จักการแต่งตัวและสร้างความประทับใจแต่แรกเห็น หลายครั้งดวงตากลมแอบลอบมองร่างสูงที่เดินก้าวผ่านโต๊ะ ความจริงแล้วคริสดูสง่างามและหล่อเหลามากนักในสายตาของชานยอล บุคลิกกวนๆของเขาสร้างความเป็นกันเองให้กับนักศึกษา มีเด็กนักเรียนในห้องหลายคนพยายามตามตื้ออาจารย์สุดเพอร์เฟค แต่ก็ไม่มีซักคนที่ร่างสูงจะยอมตกลงปลงใจ
**************
เวลา 6 โมงเย็นของวันหนึ่ง อากาศภายนอกค่อนข้างเงียบสงบ นักศึกษาและอาจารย์ในมหาวิทยาลัยกลับกันไปเกือบหมด เหลือแค่เพียงอาจารย์เควินที่ยังคงสาละวนกับการจัดแจงเครื่องสไลด์ที่เขาต้องใช้สอนในวันพรุ่งนี้ โดยปกติเครื่องฉายแผ่นใสไม่เคยมีปัญหามาก่อน แต่กับวันนี้ คริสต้องลงมือซ่อมและทดสอบการใช้งานของมันอีกครั้งเมื่อเขาต้องใช้งานมันคนแรกของวัน มือหนากดปุ่มฉายสไลด์ซ้ำๆ แผ่นใสประกอบการเรียนการสอนถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ ร่างสูงนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะเตรียมการเรียนการสอนเสร็จสิ้น
ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ร่างโปร่งนอนเล่นบนที่นอนขนาดใหญ่ มือบางคว้าโทรศัพท์มากดเซลฟี่ใบหน้าตัวเองเช่นเคย ดวงตากลมเหลือบเห็นและสังเกตภาพถ่ายบางภาพที่มีเครื่องหมายว่าถูกส่งออกไปยังอีเมล์ส่วนตัว ชานยอลรีบกดดูรายละเอียดข้อมูลการส่ง รูปภาพของเขาถูกส่งออกไปยังอีเมล์ส่วนตัวของ Kevin Kris... ร่างโปร่งผุดลุกนั่งด้วยความตกใจ ใบหน้าหวานใสเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งและเริ่มโมโหคริสอีกครั้ง เขาผลุนผลันออกจากบ้านและโทรศัพท์เข้าเครื่องของอาจารย์จอมแสบด้วยแรงโทสะ
"อยู่ที่ไหน!"
"อยู่ที่มหาลัย นายมีอะไรหรือเปล่า" เสียงเข้มตอบประโยคคำถามกลับมา
"นายส่งรูปฉันเข้าอีเมล์ส่วนตัวทำไม กวนประสาทฉันไม่เลิกเหรอ ลบทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"อืมๆ เดี๋ยวลบน่ะ ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ แค่นี้ก่อน"
"ไม่ต้องวางเลยนะไอ้อาจารย์เควิน! ฉันไม่เชื่อว่านายจะลบ นายอยู่ห้อง 1608 ใช่ไหม ฉันจะไปลบภาพเองกับมือ!"
สายถูกวางไปจากทางฝั่งของชานยอล ร่างสูงกดวางสายและนั่งมองภาพในโทรศัพท์มือถือ คลังภาพถ่ายของเขามีรูปของชานยอลเก็บไว้หลายภาพ ภาพทั้งหมดกำลังจะหายไปจากเครื่องของเขาด้วยฝีมือของชานยอลเร็วๆนี้ ร่างสูงรู้สึกใจหายแปลกๆ เขายังคงถ่ายโอนรูปภาพของตนไปยังอีเมล์ส่วนตัวเพราะไม่ต้องการลบภาพเหล่านั้นออกจนหมด
ระยะทางจากบ้านของชานยอลมาที่มหาวิทยาลัยไม่ไกลมากนัก ฟ้าฝนไม่เป็นใจและเริ่มตกโปรยปรายลงมาเบาๆ เสื้อนักศึกษาตัวบางเปียกปอนทำให้หนาวสั่นได้มากขึ้น ประตูห้องเรียนถูกเลื่อนเปิดออกอย่างแรง ห้องทั้งห้องมืดมิด มีเพียงไฟจากเครื่องฉายสไลด์ที่ริบหรี่อยู่กลางห้องเท่านั้น
"เอาโทรศัพท์นายมา!" ร่างโปร่งเดินตรงไปยังร่างสูงและคว้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมากดไปยังคลังภาพ
"นี่ๆลบออกให้หมด บ้าที่สุด เสียมารยาทมากไปแล้วนะ!รูปพวกนี้มันรูปส่วนตัวของฉัน" นิ้วยาวกดลบทีละภาพด้วยความโมโห
"คิดว่านายจะลบหมดเหรอ หืม?" ใบหน้าคมแสร้งยิ้มยียวน มือหนาคว้าโทรศัพท์ของตนเองกลับมาและซ่อนไว้ด้านหลัง
"เอาคืนมานะ ไอ้อาจารย์พี่คริส!" แขนเรียวกอดไปยังร่างสูงเพื่อไขว่คว้าโทรศัพท์ เขาโอบรอบตัวคริสอย่างไม่รู้ตัว
"เก่งจริงก็มาเอาไปสิครับ คุณนักเรียน" มือหนายื่นโทรศัพท์ขึ้นเหนือศรีษะจนสุดแขน ร่างโปร่งกระโดดโหยงเหยงเพื่อแย่งโทรศัพท์เจ้าปัญหา ใบหน้าทั้งสองใกล้ชิดกันจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ดวงตาคมสบกับดวงตาหวานจนชะงักงัน ทั้งสองเผลอมองกันอย่างลืมตัว
"ทำไมตัวเปียกแบบนี้ ตากฝนมาเหรอ" คริสเอ่ยถามกับร่างโปร่งตรงหน้าเมื่อหน้าอกของเขาแนบชิดกัน
"อืม ตากฝนมา" ชานยอลเปลี่ยนท่าทีด้วยความเขินอาย เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่มากเกินไป
"ถอดเสื้อออกสิ" มือหนาแสร้งปลดกระดุมเสื้อของร่างโปร่งเพราะเกรงว่าเขาจะไม่สบาย
"บ้าเหรอ บ้าๆ ไอ้บ้า เอามือออกไป" เขาปัดป่ายมือหนาพร้อมกับต่อว่ายกใหญ่
"จะอายอะไร ฉันเห็นหมดแล้ว นายถ่ายรูปเซลฟี่เล่นหูเล่นตาขนาดนั้น ยิ่งคลิปเสื้อขาวที่เล่น Ice Bucket ก็เห็นไปถึงไหนๆ"
"นายจะย้ำทำไม นี่ฉันมาที่นี่เพราะรูปพวกนั้นนะ ไอ้บ้า! ไอ้อาจารย์เควิน!" มือบางทุบไปที่อกหนาหลายครั้ง คริสตัดสินใจรวบมือเขาไว้และใช้สายตาอ่อนโยนของตนจับจ้องใบหน้าสวยหวานของร่างโปร่งแทน
"ชู่ว~เบาๆสิ อาจารย์เจ็บนะครับ เมื่อไรจะพูดกันดีๆบ้าง เราทำร้ายพี่ตลอดเลย"
"...."
ชานยอลได้แต่นิ่งเงียบเหมือนถูกมนต์สะกดเมื่อถูกร่างสูงจับข้อมือไว้และเริ่มขยับตัวชิดใกล้เขาเรื่อยๆ
"นายคงไม่รู้ว่าเวลาที่ฉันแอบชอบใครแล้วจะชอบกวนประสาท" ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปาก เขาลองหยั่งเชิงด้วยการปล่อยข้อมือของชานยอลช้าๆ
"ไอ้ข้อความที่ว่าโปรดส่งใครมารักฉันที.... ถ้าตอนนี้ฟ้าส่งฉันมาให้นายแล้ว นายจะรับไว้ไหม หืม" นิ้วยาวเขี่ยแก้มใสเล่นอย่างเบามือ ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นหวานขึ้นจับใจ จนชานยอลเริ่มอ่อนไหวและโอนอ่อนลง
ใบหน้าคมค่อยๆยื่นเข้าไปใกล้เพื่อจะสัมผัสริมฝีปากอิ่มที่เย้ายวนตรงหน้า....
"อย่านะไอ้พี่คริส..." มือบางยกขึ้นมาปิดริมฝีปากของตัวเองไว้ด้วยความกลัว
"อย่าเกร็งสิครับ...โหยหาความรักไม่ใช่เหรอ ......ผม.....จะเป็นคนรักของคุณเอง"
ริมฝีปากบางถูกประกบจูบอย่างดูดดื่ม ดวงตากลมหลับตาปี๋ จูบแรกของเขาถูกขโมยไปโดยฝีมือของอาจารย์สุดแสบ มือหนาประคองแก้มใสทั้งสองข้างและสอดลิ้นร้อนเข้าไปช้าๆ ลิ้นเล็กถูกดูดดึงด้วยความช่ำชองของร่างสูง เสียงครางอื้อเบาๆในลำคอของชานยอลยิ่งปลุกอารมณ์ความต้องการในกายของเขามากยิ่งขึ้น
"อย่านะ ผมกลัว..." เสียงแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมา แม้จะถูกประกบริมฝีปากไว้แต่ชานยอลก็พยายามที่จะพูด
"เจ็บแค่นิดเดียว จากนั้นมันจะกลายเป็นความสุขของเรา" เสียงกระซิบข้างใบหูช่างอ่อนละมุน
ร่างสูงขบลำคอขาวเนียนและเริ่มไล้เลียช้าๆ เขาซุกไซร้กลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นหอมอันเนื่องมาจากความบริสุทธิ์ของร่างโปร่ง แค่ร่างกายที่สั่นเทาก็บ่งบอกได้แล้วว่าคนตัวเล็กกว่าที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่เคยกับเรื่องพรรค์นี้ มือหนาสอดล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวบางที่ค่อนข้างชื้น ผิวขาวละเอียดนุ่มมือทำให้เกินห้ามใจในการสัมผัส กระดุมเม็ดเล็กถูกปลดจากรังดุมด้วยความชำนาญ
ร่างโปร่งแอ่นกายขึ้นด้วยความเสียวซ่านเมื่อปลายลิ้นยาวสะกิดยอดอก คริสค่อยๆไล้เลียส่วนที่แข็งชูชันล่อสายตาเขา มือหนาเคล้นคลึงหน้าอกเล่นอย่างเมามันส์ ริมฝีปากขบและดูดดึงด้วยความถวิลหา เขาต้องการอ่อนโยนและทนุถนอมกับร่างโปร่งนี้มากที่สุด
ฝ่ามือของร่างสูงเริ่มป้วนเปี้ยนลงสู่เบื้องล่าง เขาล้วงเข้าไปใต้กางเกงนักศึกษาเพื่อควานหาส่วนอ่อนไหวของชานยอล ขนาดของมันกำลังน่ารักเหมาะมือ ส่วนกลางของร่างกายถูกรูดขึ้นลงช้าๆ นิ้วยาวเริ่มไล้วนไปบริเวณช่องทางด้านหลัง เมื่อส่วนบนถูกปลุกอารมณ์พร้อมๆกับช่วงล่าง ร่างโปร่งก็กระตุกเบาๆด้วยแรงตัณหา
นิ้วเรียววนเวียนบริเวณปากทางแห่งความสุข เขาค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปและชักเข้าออกช้าๆเพื่อให้ร่างกายคุ้นชิน ร่างโปร่งเกร็งด้วยความรู้สึกเสียวซ่านและเริ่มต้องการคริสมากขึ้น...
"พร้อมหรือยังหืม" เสียงแหบพร่าหยั่งเชิงพร้อมกับปลดกระดุมกางเกงของตัวเอง
ใบหน้าหวานใสพยักตอบรับช้าๆ แค่เพียงไม่นานกางเกงของทั้งสองก็ร่วงกองลงสู่พื้นเบื้องล่าง ร่างโปร่งถูกจับโก้งโค้งพาดไปกับโต๊ะเรียน แกนกายถูกสอดเข้าไปแทนนิ้วยาว ชานยอลกระตุกเกร็งเป็นจังหวะเมื่อถูกส่วนแข็งขืนดันเข้ามาจนรู้สึกเจ็บ ลิ้นยาวพยายามไล้เลียและคลอเคลียบริเวณติ่งหูเพื่อลดความเจ็บปวด แกนกายถูกดันเข้าไปช้าๆจนสุด ร่างโปร่งรู้สึกคับแน่นจนหายใจไม่ออก เมื่อร่างสูงค่อยๆดันส่วนกลางของตนเข้าออกช้าๆ ช่องทางก็เริ่มสะดวกมากยิ่งขึ้น จังหวะถูกเพิ่มขึ้นทีละน้อย จากช้าเนิบนาบเป็นเร่งเร้า ขาเรียวถูกยกขึ้นพาดขอบโต๊ะเพื่อท่าทางที่ถนัดมากขึ้น ทั้งสองร้องครางระงมในขณะที่อากาศด้านนอกฝนตกพรำ แสงไฟจากเครื่องฉายสไลด์สาดไปบนกระดานสีขาวพาดผ่านร่างของทั้งสองจนก่อเกิดเงาขนาดใหญ่ ทั้งสองร่วมรักกันในห้องเรียนที่อาจารย์เควินและชานยอลต้องพบเจอกันแทบทุกวัน
"อื้อ..อ๊ะ...เบาๆหน่อยฮะ.." มือบางดันหน้าท้องของคนข้างหลังไว้เมื่อถูกกระแทกเข้ามาหนักหน่วง
"อาา...ชานยอล...ฉันเสียวมากจนจะทนไม่ไหวแล้ว แฮ่ก..แฮ่ก.." ใบหน้าคมขบฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน แรงราคะของทั้งสองทำให้ทั้งห้องร้อนระอุไปด้วยความต้องการเกินบรรยาย
ร่างโปร่งถูกมือหนาช้อนร่างขึ้นอุ้มเพื่อเปลี่ยนท่าทาง เขาพาร่างบางไปบริเวณกระดานสีขาวหน้าห้องที่ไม่ห่างกันนัก ขาเรียวสองข้างถูกยกขึ้นเกี่ยวกระหวัดเอวสอบไว้ อาจารย์เควินอุ้มร่างโปร่งด้วยแขนที่แข็งแกร่ง แผ่นหลังเนียนนาบไปกับไวท์บอร์ด คริสกระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างแรงหลายครั้ง แรงสั่นสะเทือนทำให้แปรงลบกระดานและปากกาเมจิกที่ถูกวางไว้ในช่องวางของหล่นระเนระนาด เสียงครวญครางบ่งบอกถึงความเสียวกระสันต์สุดๆ สะโพกบางขยับเข้าออกตามจังหวะเร่าร้อน ไม่นานประตูสวรรค์ของทั้งสองก็เปิดรับเขา
..... น้ำรักสีอ่อนละมุนถูกฉีดเข้าไปช้าๆพร้อมกับการปลดปล่อยของชานยอล ทั้งสองหอบเหนื่อยให้กับลีลาที่เร้าใจของอาจารย์พิเศษ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายทั่วใบหน้า ใบหน้าคมลอบมองใบหน้าหวานใสที่แก้มเนียนเริ่มแดงซ่าน เขายกยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ
"เรียนกับผมสนุกมากไหมครับ คุณนักเรียน ปาร์คชานยอล"......
END EP3 โปรดติดตามตอนต่อไป...... รบกวนติดแทค #Hotlinelove_KY
"นี่ นายปล่อยฉันนะ ไอ้อาจารย์บ้า! ฉันเจ็บ!" เขาพยายามใช้มืออีกข้างค่อยๆแกะนิ้วเรียวยาวของร่างสูงออกจากข้อมือตัวเองด้วยความยากลำบาก
"กลัวเหรอไงครับคุณนักเรียน เมื่อกี้ในห้อง ผมเห็นคุณทำปากเก่งไม่ไว้หน้าผมเลยนะครับ" น้ำเสียงพูดจาเสียดสีและยั่วโมโหถูกเปรยออกมาเบาๆ
ชานยอลนึกโกรธ แต่ตอนนี้เขาคงต้องหาวิธีเอาตัวรอด ไม่ว่าคริสกำลังจะทำอะไร เขาเองต้องใช้สติมากกว่าจะดิ้นรนขัดขืนเพียงอย่างเดียว
"ห๊ะ! อาจารย์ประจำฝ่ายทำไมยังไม่กลับ!" เสียงพูดโพล่งดังออกมาจนคนตัวสูงกว่าตกใจและเผลอปล่อยมือ
"หึ่ย แกล้งฉันดีนัก ไอ้รุ่นพี่เควิน!" ปลายเท้าถูกยกขึ้นจากพื้นและเตะเข้าไปที่น่องของคริสอย่างแรง ร่างสูงกระโดดโหยงด้วยความรู้สึกเจ็บสุดขีด มือหนาลูบขาของตนเพื่อคลายความเจ็บที่เพิ่มทวีคูณ
"นี่นายกล้าทำร้ายฉันเหรอ ชานยอล!" เขาชี้หน้าร่างโปร่งที่เตรียมตัววิ่งหนีและทิ้งเขาเหมือนเช่นวันก่อน
"มากกว่านี้ก็กล้า! ไอ้อาจารย์โรคจิต" เขาเตะขาร่างสูงซ้ำที่เดิมอีกครั้ง ร่างโปร่งออกแรงวิ่งหนีสุดชีวิตเพราะเกรงว่าจะถูกจับได้ หากคริสโมโหขึ้นมาจริงๆอาจจะทำให้ชีวิตเขาไม่ปลอดภัย
ใบหน้าคมขบเขี้ยวด้วยความโมโหแต่ก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มร้าย เด็กบ้าคนนี้แสบเอาการ ในยามที่เขากลั่นแกล้งให้เด็กคนนี้โกรธมักเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ ซึ่งเขาเองก็ตอบมันไม่ได้เช่นกันว่าคือความรู้สึกอะไร
3 วันผ่านไป....
ที่ร้านกาแฟโดริโอ้ในช่วงเย็น ลูกค้าในร้านมีไม่มากนัก บรรยากาศยามเย็นมีลมหนาวพัดโชยมาอ่อนๆ ร่างโปร่งยังคงสาละวนกับการทำความสะอาดโต๊ะรวมถึงการเก็บถ้วยกาแฟ บางครั้งหากบาริสต้าไม่ว่าง ชานยอลก็ลงมือทำกาแฟรสชาดดีและกลิ่นหอมกรุ่นด้วยตนเอง เสียงลูกกระพรวนเล็กๆดังที่ประตูกระจกหน้าร้าน เป็นสิ่งบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาเยือนอีกราย
ชายร่างสูงหย่อนกายลงบนเก้าอี้สีขาวดูอบอุ่น เขาสวมใส่แว่นตากันแดดสีดำ เสื้อเชิ๊ดสีขาวที่ดูเนี๊ยบและเท่ห์ค่อนข้างสะดุดตานักศึกษาในร้าน สายตาหลายคู่จับจ้องไปยังร่างของเขาและซุบซิบ บ้างก็ยิ้มเชิญชวนให้กับชายคนนั้นด้วยจริตมารยาของหญิงสาว
"รับอะไรดีฮะ" เมนูถูกวางอย่างสุภาพบนโต๊ะกลมขนาดเล็ก
"นายทำอะไรอร่อย ก็เอาไอ้นั่นมาน่ะแหละ" มือหนาหยิบแว่นกันแดดถอดออกเพื่อจดจ้องใบหน้าสวยหวานของพนักงานร้านกาแฟที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"ไอ้รุ่นพี่คริส!" เขาอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง
"เฮ้ๆ มีมารยาทหน่อย ฉันเป็นลูกค้านายนะ เป็นอาจารย์และรุ่นพี่ที่อายุมากกว่าด้วย สัมมาคารวะความนอบน้อมควรมีให้ฉันบ้าง" น้ำเสียงเข้มแสร้งดุเบาๆ ขายาวยกขึ้นไขว่ห้าง เขาโยนเมนูลงไปกับโต๊ะหลังจากที่หยิบมันขึ้นมาพลิกดูอย่างลวกๆ
"ว่ายังไง นายทำอะไรอร่อยบ้าง"
"ผมทำซุปกิมจิอร่อยฮะ แต่พอดีว่าที่นี่เป็นร้านกาแฟ คุณคงทานไม่ได้" ใบหน้าหวานใสยกยิ้มบางๆ ชานยอลเองก็หมั่นไส้การกระทำของคริสเช่นกัน
"กวนประสาทไม่เลิก" เขาบ่นพึมพำขณะใช้ปลายนิ้วจิ้มลงไปบนเมนู กาแฟหน้าตาสวยงามถูกเลือกให้มาเสิร์ฟที่โต๊ะ
แค่เพียงไม่กี่นาที ถ้วยกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นก็ถูกยกมาโดยชานยอล ร่างโปร่งไม่ทันระวังจึงสะดุดขาโต๊ะเพราะความเซ่อซ่า แก้วกาแฟกระฉอกรดเสื้อสีขาวสะอาดตาของคริสจนขึ้นรอยด่างเป็นดวงๆ
"นี่นายจะแกล้งฉันเหรอ!" มือหนาปัดไปที่หน้าอกของตัวเองด้วยความตกใจเมื่อเลอะกาแฟร้อน ความซุ่มซ่ามของชานยอลสร้างความไม่พอใจให้เขาอีกครั้ง
"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษฮะขอโทษ" ร่างโปร่งโค้งศรีษะขึ้นลงด้วยความรู้สึกสำนึกผิด
"เช็ดให้ฉันเดี๋ยวนี้ เช็ดสิ!" ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานด้วยความโมโห แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คิดจะกลั่นแกล้งชานยอล เขารู้สึกสนุกทุกครั้งที่ทำให้ร่างโปร่งหงุดหงิดได้
"ฉันต้องเช็ดด้วยเหรอ" สีหน้าเลิ่กลั่ก ท่าทางลังเลทำให้ร่างสูงเริ่มยียวนมากขึ้น
"ต้องให้ฉันเรียกผู้จัดการร้านไหม ผู้จัดการครับ เฮ้ ผู้จัดการที่นี่อยู่ไหม" ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างผู้ชนะ เขาเอื้อมหยิบทิชชู่บนโต๊ะยื่นให้ร่างโปร่ง แผ่นหลังเอนลงเพื่อให้พนักงานเสิร์ฟช่วยเช็ดรอยด่างอันเนื่องมาจากกาแฟบริเวณหน้าอก
ชานยอลเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะตัดสินใจ มือบางค่อยๆซับรอยกาแฟช้าๆ ร่างโปร่งคุกเข่าลงและบรรจงเช็ดรอยเลอะบนเสื้อ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวของคริสทำให้เขาหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว แก้มใสเปล่งปลั่งขึ้นสีทีละน้อย เขาไม่เคยใกล้ชิดกับใครมาก่อนขนาดนี้ ปลายจมูกโด่งของคริสแสร้งยื่นเข้าไปใกล้หน้าผากของชานยอลยามเขาเผลอ แต่เมื่อดวงตากลมเหลือบมอง เขาก็แก้เก้อโดยการทำเป็นสนใจสิ่งอื่นในร้านแทน
"ตายแล้ว นายทำกาแฟหกเลอะลูกค้าเหรอชานยอล" เสียงหญิงสาวทักทายมาจากด้านหลังเมื่อเห็นว่าเพื่อนพนักงานกำลังเช็ดเสื้อให้ลูกค้า
"อ่าว แฟนนายนี่เอง นี่โชคดีนะที่ทำหกใส่แฟน ไม่ใช่ลูกค้าที่ไม่รู้จัก" เธอเปรยออกมาพร้อมรอยยิ้มด้วยความโล่งใจ และเดินจากเข้าไปที่หลังร้านเพื่อเตรียมทำงานต่อ
ความงุนงงทำให้มือบางหยุดชะงัก เขาเลิกเช็ดเสื้อเชิ๊ตสีขาวและหันมาจับจ้องใบหน้าคมตรงหน้าแทน สายตาของเขากำลังเค้นความจริงจากร่างสูงที่เริ่มมีพิรุธ
"ไอ้อาจารย์เควิน ทำไมอึนเฮพูดแบบนั้น นายแกล้งอะไรฉันอีก!" มือบางทุบไปที่หน้าอกแกร่งอย่างแรงพร้อมคำถาม คำถามที่ได้รับคำตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยและแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้
"ฉันจะรู้เหรอ เขาคิดว่านายเป็นแฟนฉันมั้ง" ร่างสูงเปลี่ยนท่าทางเป็นนั่งตัวตรงและหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อควักเงินหมื่นวอนออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่ม
"กาแฟแก้วนี้น่าจะหักจากเงินเดือนนาย ฉันยังไม่ได้ชิมด้วยซ้ำ" เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ความจริงแล้วคริสต้องการหลบหลีกเพื่อกลบเกลื่อนความผิดที่เขาแสร้งบอกคนนู้นคนนี้ว่าเป็นแฟนของชานยอล
ร่างสูงรีบก้าวเดินออกจากร้านด้วยความว่องไว ใบหน้าสวยใสครุ่นคิดถึงคำพูดของเพื่อนร่วมงาน เมื่อเดินไปสอบถามหลังร้านก็ได้รับรู้ความจริงว่าสิ่งที่เขาคิดทั้งหมดนั้นถูกต้อง ร่างสูงบอกกล่าวกับเพื่อนของเขาอย่างนั้นจริงๆ
ตลอดเวลาที่ทั้งสองเจอหน้าก็มักจะจบลงด้วยการกลั่นแกล้งกันเสมอ หน้าที่ของอาจารย์เควินดำเนินไปทุกวันด้วยการอบรมสั่งสอนนักศึกษา วิชาการพัฒนาบุคลิกภาพช่วยให้หลายๆคนรู้จักการแต่งตัวและสร้างความประทับใจแต่แรกเห็น หลายครั้งดวงตากลมแอบลอบมองร่างสูงที่เดินก้าวผ่านโต๊ะ ความจริงแล้วคริสดูสง่างามและหล่อเหลามากนักในสายตาของชานยอล บุคลิกกวนๆของเขาสร้างความเป็นกันเองให้กับนักศึกษา มีเด็กนักเรียนในห้องหลายคนพยายามตามตื้ออาจารย์สุดเพอร์เฟค แต่ก็ไม่มีซักคนที่ร่างสูงจะยอมตกลงปลงใจ
**************
เวลา 6 โมงเย็นของวันหนึ่ง อากาศภายนอกค่อนข้างเงียบสงบ นักศึกษาและอาจารย์ในมหาวิทยาลัยกลับกันไปเกือบหมด เหลือแค่เพียงอาจารย์เควินที่ยังคงสาละวนกับการจัดแจงเครื่องสไลด์ที่เขาต้องใช้สอนในวันพรุ่งนี้ โดยปกติเครื่องฉายแผ่นใสไม่เคยมีปัญหามาก่อน แต่กับวันนี้ คริสต้องลงมือซ่อมและทดสอบการใช้งานของมันอีกครั้งเมื่อเขาต้องใช้งานมันคนแรกของวัน มือหนากดปุ่มฉายสไลด์ซ้ำๆ แผ่นใสประกอบการเรียนการสอนถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ ร่างสูงนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะเตรียมการเรียนการสอนเสร็จสิ้น
ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ร่างโปร่งนอนเล่นบนที่นอนขนาดใหญ่ มือบางคว้าโทรศัพท์มากดเซลฟี่ใบหน้าตัวเองเช่นเคย ดวงตากลมเหลือบเห็นและสังเกตภาพถ่ายบางภาพที่มีเครื่องหมายว่าถูกส่งออกไปยังอีเมล์ส่วนตัว ชานยอลรีบกดดูรายละเอียดข้อมูลการส่ง รูปภาพของเขาถูกส่งออกไปยังอีเมล์ส่วนตัวของ Kevin Kris... ร่างโปร่งผุดลุกนั่งด้วยความตกใจ ใบหน้าหวานใสเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งและเริ่มโมโหคริสอีกครั้ง เขาผลุนผลันออกจากบ้านและโทรศัพท์เข้าเครื่องของอาจารย์จอมแสบด้วยแรงโทสะ
"อยู่ที่ไหน!"
"อยู่ที่มหาลัย นายมีอะไรหรือเปล่า" เสียงเข้มตอบประโยคคำถามกลับมา
"นายส่งรูปฉันเข้าอีเมล์ส่วนตัวทำไม กวนประสาทฉันไม่เลิกเหรอ ลบทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"อืมๆ เดี๋ยวลบน่ะ ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ แค่นี้ก่อน"
"ไม่ต้องวางเลยนะไอ้อาจารย์เควิน! ฉันไม่เชื่อว่านายจะลบ นายอยู่ห้อง 1608 ใช่ไหม ฉันจะไปลบภาพเองกับมือ!"
สายถูกวางไปจากทางฝั่งของชานยอล ร่างสูงกดวางสายและนั่งมองภาพในโทรศัพท์มือถือ คลังภาพถ่ายของเขามีรูปของชานยอลเก็บไว้หลายภาพ ภาพทั้งหมดกำลังจะหายไปจากเครื่องของเขาด้วยฝีมือของชานยอลเร็วๆนี้ ร่างสูงรู้สึกใจหายแปลกๆ เขายังคงถ่ายโอนรูปภาพของตนไปยังอีเมล์ส่วนตัวเพราะไม่ต้องการลบภาพเหล่านั้นออกจนหมด
ระยะทางจากบ้านของชานยอลมาที่มหาวิทยาลัยไม่ไกลมากนัก ฟ้าฝนไม่เป็นใจและเริ่มตกโปรยปรายลงมาเบาๆ เสื้อนักศึกษาตัวบางเปียกปอนทำให้หนาวสั่นได้มากขึ้น ประตูห้องเรียนถูกเลื่อนเปิดออกอย่างแรง ห้องทั้งห้องมืดมิด มีเพียงไฟจากเครื่องฉายสไลด์ที่ริบหรี่อยู่กลางห้องเท่านั้น
"เอาโทรศัพท์นายมา!" ร่างโปร่งเดินตรงไปยังร่างสูงและคว้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมากดไปยังคลังภาพ
"นี่ๆลบออกให้หมด บ้าที่สุด เสียมารยาทมากไปแล้วนะ!รูปพวกนี้มันรูปส่วนตัวของฉัน" นิ้วยาวกดลบทีละภาพด้วยความโมโห
"คิดว่านายจะลบหมดเหรอ หืม?" ใบหน้าคมแสร้งยิ้มยียวน มือหนาคว้าโทรศัพท์ของตนเองกลับมาและซ่อนไว้ด้านหลัง
"เอาคืนมานะ ไอ้อาจารย์พี่คริส!" แขนเรียวกอดไปยังร่างสูงเพื่อไขว่คว้าโทรศัพท์ เขาโอบรอบตัวคริสอย่างไม่รู้ตัว
"เก่งจริงก็มาเอาไปสิครับ คุณนักเรียน" มือหนายื่นโทรศัพท์ขึ้นเหนือศรีษะจนสุดแขน ร่างโปร่งกระโดดโหยงเหยงเพื่อแย่งโทรศัพท์เจ้าปัญหา ใบหน้าทั้งสองใกล้ชิดกันจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ดวงตาคมสบกับดวงตาหวานจนชะงักงัน ทั้งสองเผลอมองกันอย่างลืมตัว
"ทำไมตัวเปียกแบบนี้ ตากฝนมาเหรอ" คริสเอ่ยถามกับร่างโปร่งตรงหน้าเมื่อหน้าอกของเขาแนบชิดกัน
"อืม ตากฝนมา" ชานยอลเปลี่ยนท่าทีด้วยความเขินอาย เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่มากเกินไป
"ถอดเสื้อออกสิ" มือหนาแสร้งปลดกระดุมเสื้อของร่างโปร่งเพราะเกรงว่าเขาจะไม่สบาย
"บ้าเหรอ บ้าๆ ไอ้บ้า เอามือออกไป" เขาปัดป่ายมือหนาพร้อมกับต่อว่ายกใหญ่
"จะอายอะไร ฉันเห็นหมดแล้ว นายถ่ายรูปเซลฟี่เล่นหูเล่นตาขนาดนั้น ยิ่งคลิปเสื้อขาวที่เล่น Ice Bucket ก็เห็นไปถึงไหนๆ"
"นายจะย้ำทำไม นี่ฉันมาที่นี่เพราะรูปพวกนั้นนะ ไอ้บ้า! ไอ้อาจารย์เควิน!" มือบางทุบไปที่อกหนาหลายครั้ง คริสตัดสินใจรวบมือเขาไว้และใช้สายตาอ่อนโยนของตนจับจ้องใบหน้าสวยหวานของร่างโปร่งแทน
"ชู่ว~เบาๆสิ อาจารย์เจ็บนะครับ เมื่อไรจะพูดกันดีๆบ้าง เราทำร้ายพี่ตลอดเลย"
"...."
ชานยอลได้แต่นิ่งเงียบเหมือนถูกมนต์สะกดเมื่อถูกร่างสูงจับข้อมือไว้และเริ่มขยับตัวชิดใกล้เขาเรื่อยๆ
"นายคงไม่รู้ว่าเวลาที่ฉันแอบชอบใครแล้วจะชอบกวนประสาท" ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปาก เขาลองหยั่งเชิงด้วยการปล่อยข้อมือของชานยอลช้าๆ
"ไอ้ข้อความที่ว่าโปรดส่งใครมารักฉันที.... ถ้าตอนนี้ฟ้าส่งฉันมาให้นายแล้ว นายจะรับไว้ไหม หืม" นิ้วยาวเขี่ยแก้มใสเล่นอย่างเบามือ ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นหวานขึ้นจับใจ จนชานยอลเริ่มอ่อนไหวและโอนอ่อนลง
ใบหน้าคมค่อยๆยื่นเข้าไปใกล้เพื่อจะสัมผัสริมฝีปากอิ่มที่เย้ายวนตรงหน้า....
"อย่านะไอ้พี่คริส..." มือบางยกขึ้นมาปิดริมฝีปากของตัวเองไว้ด้วยความกลัว
"อย่าเกร็งสิครับ...โหยหาความรักไม่ใช่เหรอ ......ผม.....จะเป็นคนรักของคุณเอง"
ริมฝีปากบางถูกประกบจูบอย่างดูดดื่ม ดวงตากลมหลับตาปี๋ จูบแรกของเขาถูกขโมยไปโดยฝีมือของอาจารย์สุดแสบ มือหนาประคองแก้มใสทั้งสองข้างและสอดลิ้นร้อนเข้าไปช้าๆ ลิ้นเล็กถูกดูดดึงด้วยความช่ำชองของร่างสูง เสียงครางอื้อเบาๆในลำคอของชานยอลยิ่งปลุกอารมณ์ความต้องการในกายของเขามากยิ่งขึ้น
"อย่านะ ผมกลัว..." เสียงแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมา แม้จะถูกประกบริมฝีปากไว้แต่ชานยอลก็พยายามที่จะพูด
"เจ็บแค่นิดเดียว จากนั้นมันจะกลายเป็นความสุขของเรา" เสียงกระซิบข้างใบหูช่างอ่อนละมุน
ร่างสูงขบลำคอขาวเนียนและเริ่มไล้เลียช้าๆ เขาซุกไซร้กลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นหอมอันเนื่องมาจากความบริสุทธิ์ของร่างโปร่ง แค่ร่างกายที่สั่นเทาก็บ่งบอกได้แล้วว่าคนตัวเล็กกว่าที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่เคยกับเรื่องพรรค์นี้ มือหนาสอดล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวบางที่ค่อนข้างชื้น ผิวขาวละเอียดนุ่มมือทำให้เกินห้ามใจในการสัมผัส กระดุมเม็ดเล็กถูกปลดจากรังดุมด้วยความชำนาญ
ร่างโปร่งแอ่นกายขึ้นด้วยความเสียวซ่านเมื่อปลายลิ้นยาวสะกิดยอดอก คริสค่อยๆไล้เลียส่วนที่แข็งชูชันล่อสายตาเขา มือหนาเคล้นคลึงหน้าอกเล่นอย่างเมามันส์ ริมฝีปากขบและดูดดึงด้วยความถวิลหา เขาต้องการอ่อนโยนและทนุถนอมกับร่างโปร่งนี้มากที่สุด
ฝ่ามือของร่างสูงเริ่มป้วนเปี้ยนลงสู่เบื้องล่าง เขาล้วงเข้าไปใต้กางเกงนักศึกษาเพื่อควานหาส่วนอ่อนไหวของชานยอล ขนาดของมันกำลังน่ารักเหมาะมือ ส่วนกลางของร่างกายถูกรูดขึ้นลงช้าๆ นิ้วยาวเริ่มไล้วนไปบริเวณช่องทางด้านหลัง เมื่อส่วนบนถูกปลุกอารมณ์พร้อมๆกับช่วงล่าง ร่างโปร่งก็กระตุกเบาๆด้วยแรงตัณหา
นิ้วเรียววนเวียนบริเวณปากทางแห่งความสุข เขาค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปและชักเข้าออกช้าๆเพื่อให้ร่างกายคุ้นชิน ร่างโปร่งเกร็งด้วยความรู้สึกเสียวซ่านและเริ่มต้องการคริสมากขึ้น...
"พร้อมหรือยังหืม" เสียงแหบพร่าหยั่งเชิงพร้อมกับปลดกระดุมกางเกงของตัวเอง
ใบหน้าหวานใสพยักตอบรับช้าๆ แค่เพียงไม่นานกางเกงของทั้งสองก็ร่วงกองลงสู่พื้นเบื้องล่าง ร่างโปร่งถูกจับโก้งโค้งพาดไปกับโต๊ะเรียน แกนกายถูกสอดเข้าไปแทนนิ้วยาว ชานยอลกระตุกเกร็งเป็นจังหวะเมื่อถูกส่วนแข็งขืนดันเข้ามาจนรู้สึกเจ็บ ลิ้นยาวพยายามไล้เลียและคลอเคลียบริเวณติ่งหูเพื่อลดความเจ็บปวด แกนกายถูกดันเข้าไปช้าๆจนสุด ร่างโปร่งรู้สึกคับแน่นจนหายใจไม่ออก เมื่อร่างสูงค่อยๆดันส่วนกลางของตนเข้าออกช้าๆ ช่องทางก็เริ่มสะดวกมากยิ่งขึ้น จังหวะถูกเพิ่มขึ้นทีละน้อย จากช้าเนิบนาบเป็นเร่งเร้า ขาเรียวถูกยกขึ้นพาดขอบโต๊ะเพื่อท่าทางที่ถนัดมากขึ้น ทั้งสองร้องครางระงมในขณะที่อากาศด้านนอกฝนตกพรำ แสงไฟจากเครื่องฉายสไลด์สาดไปบนกระดานสีขาวพาดผ่านร่างของทั้งสองจนก่อเกิดเงาขนาดใหญ่ ทั้งสองร่วมรักกันในห้องเรียนที่อาจารย์เควินและชานยอลต้องพบเจอกันแทบทุกวัน
"อื้อ..อ๊ะ...เบาๆหน่อยฮะ.." มือบางดันหน้าท้องของคนข้างหลังไว้เมื่อถูกกระแทกเข้ามาหนักหน่วง
"อาา...ชานยอล...ฉันเสียวมากจนจะทนไม่ไหวแล้ว แฮ่ก..แฮ่ก.." ใบหน้าคมขบฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน แรงราคะของทั้งสองทำให้ทั้งห้องร้อนระอุไปด้วยความต้องการเกินบรรยาย
ร่างโปร่งถูกมือหนาช้อนร่างขึ้นอุ้มเพื่อเปลี่ยนท่าทาง เขาพาร่างบางไปบริเวณกระดานสีขาวหน้าห้องที่ไม่ห่างกันนัก ขาเรียวสองข้างถูกยกขึ้นเกี่ยวกระหวัดเอวสอบไว้ อาจารย์เควินอุ้มร่างโปร่งด้วยแขนที่แข็งแกร่ง แผ่นหลังเนียนนาบไปกับไวท์บอร์ด คริสกระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างแรงหลายครั้ง แรงสั่นสะเทือนทำให้แปรงลบกระดานและปากกาเมจิกที่ถูกวางไว้ในช่องวางของหล่นระเนระนาด เสียงครวญครางบ่งบอกถึงความเสียวกระสันต์สุดๆ สะโพกบางขยับเข้าออกตามจังหวะเร่าร้อน ไม่นานประตูสวรรค์ของทั้งสองก็เปิดรับเขา
..... น้ำรักสีอ่อนละมุนถูกฉีดเข้าไปช้าๆพร้อมกับการปลดปล่อยของชานยอล ทั้งสองหอบเหนื่อยให้กับลีลาที่เร้าใจของอาจารย์พิเศษ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายทั่วใบหน้า ใบหน้าคมลอบมองใบหน้าหวานใสที่แก้มเนียนเริ่มแดงซ่าน เขายกยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ
"เรียนกับผมสนุกมากไหมครับ คุณนักเรียน ปาร์คชานยอล"......
END EP3 โปรดติดตามตอนต่อไป...... รบกวนติดแทค #Hotlinelove_KY
