บ้าน
เย็นวันนั้นคริสกลับบ้านไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด รถสปอร์ตคันหรูวิ่งไปด้วยความรวดเร็ว วันนี้คริสไม่ต้องการกลับบ้าน เขาต้องการไปสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างเขากับชานยอลและมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะมาที่นี่อีกหากชานยอลเลือกแล้วที่จะจบความสัมพันธ์ 8 ปี ระหว่างอู๋ฟานกับชานยอล
"ฉันคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ชานยอล นายอย่าเชื่อแบคฮยอนนะ อย่าหลงเล่นไปตามเกมส์ของมัน!!..." คยองซูเสียงกร้าวด้วยความโกรธ...
"แต่รอยนั่น....." ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าใจเมื่อนึกถึงภาพรอยแดงเป็นจ้ำที่ต้นคอของคริส
"ก็คริสบอกแล้วไงว่าเขาโดนวางยา นี่ชานยอล คนที่นายควรจะเชื่อคือคนของนายนะ ไม่ใช่เชื่อคำพูดคนอื่น แบคฮยอนเป็นยังไงเราก็รู้กันดีอยู่" คยองซูต้องการพูดให้ชานยอลได้สติและไว้ใจคริสมากกว่านี้
"คริสรอนายมา 8 ปีนะชานยอล คนที่มั่นคงกับความรักขนาดนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะ" ฝ่ามือเล็กของคยองซูจับที่แขนของชานยอลไว้และพูดให้เขาได้คิด
ที่สนามกีฬาหลังโรงเรียนในช่วงเย็น นักศึกษาค่อนข้างบางตาลงไปมากเนื่องจากตารางเรียนของแต่ละคณะที่ไม่ตรงกันและส่วนมากนักศึกษาจะมีเรียนช่วงบ่าย แบคฮยอนเดินหอบหนังสือเรียนเดินผ่านหน้าอาคารเรียนที่มีนักกีฬาบาสเกตบอลกำลังฝึกซ้อม แบคฮยอนรู้ดีว่าคริสไม่ได้มาซ้อมด้วย เพราะเห็นคริสขับรถออกไปด้วยความโมโหหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น
ระหว่างที่แบคฮยอนเดินผ่านล็อคเกอร์เพื่อเก็บอุปกรณ์การเรียนบางอย่าง ก็มีร่างสูงโปร่งของใครคนนึงฉุดกระชากเขาเข้าไปในห้องเรียนที่อยู่ไม่ไกลกันนัก มือหนาปิดปากของแบคฮยอนไว้ แต่ด้วยไหวพริบแบคฮยอนจึงใช้ปากของเขากัดไปที่มือนั้นอย่างแรง....
"โอ๊ย!! ชอบความรุนแรงหรือไง" จื่อเทาสะบัดมือออกด้วยความเจ็บ...พร้อมน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด
"นายจะทำอะไรจื่อเทา!! ไอ้บ้า!" ร่างเล็กเตรียมจะเดินออกจากห้องเรียนด้วยความโมโหแต่ก็ถูกแขนแกร่งของจื่อเทาดึงรั้งร่างเล็กนั้นไว้
"แหม พอมีเป้าหมายใหม่ก็เขี่ยฉันทิ้งง่ายๆเลยเหรอที่รัก" จื่อเทาแกล้งโอบกอดแบคฮยอนจากทางด้านหลังพร้อมทั้งใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ไปตามไหล่และซอกคอเพื่อยั่วโมโหแบคฮยอน
"ปล่อยฉันนะ!! ฉันไม่ได้ชอบนาย" แบคฮยอนออกแรงผลักไสจื่อเทาออกจากร่างแต่ก็ไม่เป็นผล
"แบคฮยอน ถ้าคนตรงหน้านายเป็นคริส นายคงจะจูงมือฉันขึ้นเตียงเลยสินะ"
"เรื่องของเราที่เกิดขึ้นในห้องน้ำครั้งนั้นมันคือเรื่องบังเอิญหรือนายแค่ร่านเท่านั้น?" จื่อเทากระชากข้อมือแบคฮยอนขึ้นมาพร้อมทั้งเขย่าร่างเล็กด้วยความโกรธ
เขาเองไม่เคยรับรู้ความร้ายกาจของแบคฮยอนว่าจะมีมากมายขนาดนี้...ถึงขนาดแต่งเรื่องว่าตนเองได้เสียกับคริสและจื่อเทาก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่ความจริง....ผู้ชายอย่างคริสอ่านเกมส์ได้ไม่ยาก...และคนอย่างแบคฮยอนที่จื่อเทาเคยรู้จักดีก็ทำให้การตัดสินใจที่จะเชื่ออะไรง่ายมากขึ้น
"วันนี้ฉันจะมาขอร้องนายดีๆ แต่ถ้านายไม่ยินยอม ฉันก็คงต้องใช้ไม้แข็ง" ดวงตาคมจับจ้องไปที่ร่างเล็ก....จื่อเทาเจ็บปวดที่ตนเองถูกใช้เป็นเครื่องมือของแบคฮยอนและเขาก็เคยคิดว่าแบคฮยอนจะจริงจังกับเขาซึ่งในความเป็นจริงแล้วแบคฮยอนไม่ได้รักใครมากไปกว่าการรักตัวเอง
"นี่นายพูดบ้าอะไร ปล่อยฉันนะจื่อเทา ไม่งั้นฉันจะร้อง!!" ฝ่ามือเล็กทุบไปที่หน้าอกของจื่อเทาด้วยโทสะ....ใบหน้าใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความโกรธสุดจะบรรยาย
"เห้อ แบคฮยอน คนร่านๆอย่างนายมันก็เหมาะกับคนร้ายๆอย่างฉันน่ะแหละ ปกติฉันไม่ชอบฝืนใจใครนะ แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้นละกัน" มือหนาเอื้อมไปบีบปากบางของแบคฮยอนให้เผยอออก...พร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากนั้นด้วยความโกรธ
ในเมื่อคุยกันดีๆไม่ได้ก็ต้องใช้กำลัง จื่อเทารั้งร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวของแบคฮยอน ด้วยความว่องไวของเพลย์บอยอย่างจื่อเทา เขาก็สามารถปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของแบคฮยอนออกจนเผยให้เห็นร่างขาวเนียน.....แบคฮยอนยังคงดิ้นรนขัดขืนและทุบตีจื่อเทาด้วยความโมโห
"จื่อเทา!!ปล่อยฉัน......ปล่อยสิ ไอ้บ้า!!" ริมฝีปากบางร้องห้ามจื่อเทาไว้ตลอด
"รู้แล้วสินะแบคฮยอน ว่าการที่เราไม่ได้รักใครแล้วถูกฝืนใจมันเป็นยังไง เลิกวุ่นวายกับคริสและชานยอลได้แล้ว!!!ไม่งั้นฉันจะจัดการนายเอง" มือหนาจับคางของแบคฮยอนขึ้นมาเงยหน้าเพื่อให้สบสายตากับเขา ก่อนที่จะยกยิ้มและจูบสัมผัสไปที่ริมฝีปากเย้ายวนตรงหน้าอีกครั้งเพื่อยั่วโมโหแบคฮยอน จื่อเทาผลักร่างของแบคฮยอนจนเซล้มลงกับพื้นและเดินออกไปจากห้องเรียนโดยไม่เหลียวกลับมามองร่างเล็กนั้นอีก
ไม่มีน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาจากดวงตาของแบคฮยอน ปากบางขบเข้าหากันแน่นด้วยความแค้น คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือไงจื่อเทา... ที่ทำแบบนี้เพราะต้องการให้ฉันตัดใจจากพี่คริสและเลิกรังควานชานยอลเหรอ...ฉันเดินมาไกลเกินกว่าที่จะหันหลังกลับแล้วจื่อเทา....ดวงตาของแบคฮยอนฉายแววริษยาปะปนกับความโกรธสุดขีด....มือบางกำแน่นและทุบไปที่พื้นเพื่อระบายความโมโห ก่อนที่จะหยิบกองหนังสือที่กระจัดกระจายขึ้นมาและลุกเดินออกจากห้องไปด้วยแรงโทสะ
ที่โรงเรียนเก่าของอี้ฟานและชานยอลดูทรุดโทรมไปมากหลังจากที่ผ่านมาหลายปี ร่างสูงโปร่งของคริสหย่อนกายลงช้าๆใต้ต้นไม้ต้นเดิมที่เก็บรวบรวมความหลังของเขาทั้งสองไว้ หัวใจของคริสบอบช้ำกับสิ่งที่เขาไม่ได้ทำและถูกป้ายสี...หนำซ้ำชานยอลคนรักก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น มือหนาคว้าก้อนหินที่อยู่ใต้ต้นไม้ปาออกไปด้วยความหงุดหงิด....จาก 1 ก้อนเป็น 2 และ 3 ก้อน..คริสสบถกับตัวเองด้วยความน้อยใจที่ชานยอลไม่สนใจเขาแม้เขาจะเจ็บตัวจากการชกต่อยกับจื่อเทา
"ยังเหมือนเดิมนะ โมโหใครก็มาลงกับลูกบาส วันนี้ก็ก้อนหิน" เสียงที่คุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลัง คริสเหลียวกลับไปมองด้วยความประหลาดใจ
"เวลาไม่สบายใจชอบมาที่นี่เหมือนฉันเลย" ร่างบางนั่งลงข้างๆคริสพร้อมทอดสายตามองไปข้างหน้า
"ชานยอล รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่" ใบหน้าคมพยายามปั้นหน้าบึงตึงทั้งที่ใจจริงดีใจที่สุดที่เห็นชานยอลในเวลานี้
"ฉันไม่ได้มาตามหานายซะหน่อย ฉันอยากมาที่นี่แค่นั้น มีคนชวนฉันมาแล้วเขาก็ไม่พามา" ดวงตากลมแสร้งมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของคนด้านข้าง
"เชื่อใจฉันแล้วใช่ไหม......ชานยอล....." คริสคว้ามือบางมากอบกุมไว้ ลืมความน้อยเนื้อต่ำใจและความเสียใจที่มี....แต่ชานยอลก็แสร้งสะบัดมันออกและดึงมือมาวางไว้บนตักของตัวเอง
"พิสูจน์สิว่าไม่มีอะไรกับแบคฮยอน นายมีรอยสักตรงไหนบ้าง แบคฮยอนจะตอบถูกไหม" ใบหน้าหวานใสกระเง้ากระงอดเมื่อนึกถึงคำพูดของแบคฮยอนเมื่อเช้านี้...
"รอยสักด้านหลังมีแค่นายคนเดียวที่เห็นในห้องน้ำวันนั้น คืนนั้นที่ทะเลเราปิดไฟนายคงไม่เห็น ถ้าครั้งหน้าฉันจะเปิดไฟดีมะ?" มือหนาจับคางมนของชานยอลให้หันมามองใบหน้าคมของเขาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ใบหน้าหวานใสของชานยอลเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้งด้วยความเขินอาย ริมฝีปากบางแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของคริส
"ถ้าฉันไม่มาหานายที่นี่ นายจะตามหาฉันไหมอู๋ฟาน นายจะยังรักฉันอยู่ไหม " ชานยอลตัดสินใจเอ่ยถามคริส เพราะชานยอลเชื่อในตัวของคริสรวมถึงคยองซูและจื่อเทาก็ได้ให้ความมั่นใจว่าคริสและแบคฮยอนไม่ได้มีอะไรกันตามแผนที่แบคฮยอนวางไว้ หากชานยอลไม่ยอมลดทิฐิในใจและเชื่อมั่นในความรัก เขาคงจะต้องเสียคริสไปโดยที่เขาไม่มีโอกาสทำอะไรเลย
มือหนาโอบร่างของชานยอลมากอดไว้แทนคำตอบ จมูกโด่งเป็นสันซุกไปตรงซอกคอที่หอมกรุ่นของชานยอลด้วยความคิดถึง หลายวันแล้วที่ทั้งสองไม่เข้าใจกัน......ตลอดเวลาคริสพยายามจะปรับความเข้าใจกับชานยอล....มีแต่เพียงชานยอลที่ไม่เชื่อใจคริสและเจ็บปวดกับเรื่องราวในอดีตระหว่างจื่อเทาและแบคฮยอน
"ปาร์คชานยอล 6 ปีที่เราไม่เจอกัน ฉันยังไม่ลดละที่จะตามหานาย ถ้านายหายไปอีก ไม่ว่าจะเป็นวัน เป็นเดือน หรือเป็นปี ฉันก็ยังจะตามหานายอย่างเคย" มือหนาลูบไปตามเส้นผมสีน้ำตาลที่บางเบา เปรียบเสมือนคำมั่นสัญญาระหว่างชานยอลและอู๋ฟาน
"อู๋ฟาน.." ร่างบางโผเข้ากอดคริสพร้อมซุกตัวที่หน้าอกเพื่อหาไออุ่นนั้น สิ่งที่ชานยอลจะต้องมีคือความรักและความเชื่อใจกัน เขาจะต้องหนักแน่นให้มากกว่านี้
ดวงตะวันกำลังจะตกดิน อากาศภายนอกค่อนข้างหนาวเหน็บ แม้จะไม่มีหิมะแต่ลมด้านนอกก็แรงสมกับฤดูหนาวของเกาหลี ชานยอลนั่งพิงไหล่คริสโดยที่แขนแกร่งก็โอบร่างของชานยอลไว้และเหม่อมองออกไปด้านหน้า.....ดวงอาทิตย์สีส้มอ่อนแสงลงจนเห็นเป็นเงาพาดผ่านกับต้นไม้ใหญ่ ร่างของคู่รักนั่งพิงต้นไม้ใหญ่และนั่งคุยกันถึงเรื่องราวในอดีต เสียงหัวเราะเกิดขึ้นบางช่วงเมื่อชานยอลแกล้งพูดถึงเด็กจีนตัวดำที่บ้าเล่นแต่ลูกบาสลูกกลมๆ ชีวิตวัยเด็กที่คริสต้องอยู่ที่แคนาดาถูกเรียงร้อยออกมาให้ชานยอลได้ฟัง
"อยู่ที่แคนาดาไม่เคยมีแฟนเลยจริงเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามคริสด้วยความสงสัย
"ไม่มี ตอนไปแคนาดาไม่ได้เอาหัวใจไปด้วย หัวใจของฉันอยู่ที่นี่ แล้วจะไปรักใครที่นั่นได้ไง" ดวงตาคมสบสายตากับดวงตากลมโตของชานยอล.....อู๋ฟานคือคนบ้าที่ชอบหยอดคำรักใส่ชานยอลอยู่เรื่อยไป ยิ่งอยู่ใกล้อะดรีนารีนของร่างกายก็ทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ
"อือ..ชานยอล ที่แคนาดาเขามีธรรมเนียมของคนรักด้วยนะ ฉันเคยเห็นเพื่อนทำแต่ไม่เคยทำกับใคร"
"ทำยังไงล่ะ..." ชานยอลเลิ่กดวงตากลมโตขึ้นมาเพื่อทวนความต้องการของคริส....
"อยู่นิ่งๆนะ" คริสจับไหล่ของชานยอลหันเข้าหาตัวเขา ปลายจมูกโด่งและริมฝีปากจูบสัมผัสไปที่หน้าผากของชานยอลอย่างแผ่วเบา
"จูบที่หน้าผากหมายความว่าฉันอยากให้นายจดจำฉันตลอดไป" ริมฝีปากหนาของคริสเลื่อนมาจรดที่ปลายจมูกโด่งของชานยอลและจูบสัมผัสมันเบาๆ
"จูบที่ปลายจมูกหมายความว่านายคือลมหายใจของฉัน"
"และสุดท้าย..." มือหนาเอื้อมไปแตะริมฝีปากของชานยอลพร้อมกับจูบสัมผัสลงไปเบาๆ ชานยอลหลับตารอรับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่สั่นระรัวด้วยความสุขและความตื่นเต้น....
"จูบที่ริมฝีปากหมายความว่านายต้องเป็นของฉันคนเดียวทั้งกายและใจ"
ชานยอลในตอนนี้ไม่เพียงแต่หน้าแดงไปด้วยความเขินอายแต่สีแดงระเรื่อได้ลามขึ้นไปที่ใบหูของเขาทั้งสองข้าง มือบางทุบไปเบาๆที่ไหล่ของคริสพร้อมสบถคำบ่นออกมา
"แคนาดามีธรรมเนียมบ้าๆอย่างนี้ด้วยเหรอ...ฉันอยากเห็นหน้าคนคิดธรรมเนียมนี้จัง"
"คนที่คิดก็ฉันไง..นั่งอยู่นี่" นิ้วมือเรียวยาวชี้เข้าหาตัวเองพร้อมเสียงหัวเราะ ชานยอลไม่รอช้า ยกฝ่ามือขึ้นฟาดไปที่แขนของคริสหลายครั้งจนเขาต้องวิ่งหนี ทั้งสองวิ่งไล่กันในสนามกีฬาของโรงเรียนเก่าพร้อมเสียงหัวเราะของความสุข...
หากความรักคือความเชื่อใจกันชานยอลก็ได้ผ่านบททดสอบข้อที่ 1 ไปแล้ว ในอนาคตข้างหน้า ความรักของทั้งสองยังต้องผ่านอุปสรรคใดๆไปอีก....ความรักของทั้งสองจะสมหวังเมื่อไร ขึ้นอยู่กับความเข้มแข็งในจิตใจของคนทั้งสองคนเท่านั้น
"ฉันคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ชานยอล นายอย่าเชื่อแบคฮยอนนะ อย่าหลงเล่นไปตามเกมส์ของมัน!!..." คยองซูเสียงกร้าวด้วยความโกรธ...
"แต่รอยนั่น....." ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าใจเมื่อนึกถึงภาพรอยแดงเป็นจ้ำที่ต้นคอของคริส
"ก็คริสบอกแล้วไงว่าเขาโดนวางยา นี่ชานยอล คนที่นายควรจะเชื่อคือคนของนายนะ ไม่ใช่เชื่อคำพูดคนอื่น แบคฮยอนเป็นยังไงเราก็รู้กันดีอยู่" คยองซูต้องการพูดให้ชานยอลได้สติและไว้ใจคริสมากกว่านี้
"คริสรอนายมา 8 ปีนะชานยอล คนที่มั่นคงกับความรักขนาดนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะ" ฝ่ามือเล็กของคยองซูจับที่แขนของชานยอลไว้และพูดให้เขาได้คิด
ที่สนามกีฬาหลังโรงเรียนในช่วงเย็น นักศึกษาค่อนข้างบางตาลงไปมากเนื่องจากตารางเรียนของแต่ละคณะที่ไม่ตรงกันและส่วนมากนักศึกษาจะมีเรียนช่วงบ่าย แบคฮยอนเดินหอบหนังสือเรียนเดินผ่านหน้าอาคารเรียนที่มีนักกีฬาบาสเกตบอลกำลังฝึกซ้อม แบคฮยอนรู้ดีว่าคริสไม่ได้มาซ้อมด้วย เพราะเห็นคริสขับรถออกไปด้วยความโมโหหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น
ระหว่างที่แบคฮยอนเดินผ่านล็อคเกอร์เพื่อเก็บอุปกรณ์การเรียนบางอย่าง ก็มีร่างสูงโปร่งของใครคนนึงฉุดกระชากเขาเข้าไปในห้องเรียนที่อยู่ไม่ไกลกันนัก มือหนาปิดปากของแบคฮยอนไว้ แต่ด้วยไหวพริบแบคฮยอนจึงใช้ปากของเขากัดไปที่มือนั้นอย่างแรง....
"โอ๊ย!! ชอบความรุนแรงหรือไง" จื่อเทาสะบัดมือออกด้วยความเจ็บ...พร้อมน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด
"นายจะทำอะไรจื่อเทา!! ไอ้บ้า!" ร่างเล็กเตรียมจะเดินออกจากห้องเรียนด้วยความโมโหแต่ก็ถูกแขนแกร่งของจื่อเทาดึงรั้งร่างเล็กนั้นไว้
"แหม พอมีเป้าหมายใหม่ก็เขี่ยฉันทิ้งง่ายๆเลยเหรอที่รัก" จื่อเทาแกล้งโอบกอดแบคฮยอนจากทางด้านหลังพร้อมทั้งใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ไปตามไหล่และซอกคอเพื่อยั่วโมโหแบคฮยอน
"ปล่อยฉันนะ!! ฉันไม่ได้ชอบนาย" แบคฮยอนออกแรงผลักไสจื่อเทาออกจากร่างแต่ก็ไม่เป็นผล
"แบคฮยอน ถ้าคนตรงหน้านายเป็นคริส นายคงจะจูงมือฉันขึ้นเตียงเลยสินะ"
"เรื่องของเราที่เกิดขึ้นในห้องน้ำครั้งนั้นมันคือเรื่องบังเอิญหรือนายแค่ร่านเท่านั้น?" จื่อเทากระชากข้อมือแบคฮยอนขึ้นมาพร้อมทั้งเขย่าร่างเล็กด้วยความโกรธ
เขาเองไม่เคยรับรู้ความร้ายกาจของแบคฮยอนว่าจะมีมากมายขนาดนี้...ถึงขนาดแต่งเรื่องว่าตนเองได้เสียกับคริสและจื่อเทาก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่ความจริง....ผู้ชายอย่างคริสอ่านเกมส์ได้ไม่ยาก...และคนอย่างแบคฮยอนที่จื่อเทาเคยรู้จักดีก็ทำให้การตัดสินใจที่จะเชื่ออะไรง่ายมากขึ้น
"วันนี้ฉันจะมาขอร้องนายดีๆ แต่ถ้านายไม่ยินยอม ฉันก็คงต้องใช้ไม้แข็ง" ดวงตาคมจับจ้องไปที่ร่างเล็ก....จื่อเทาเจ็บปวดที่ตนเองถูกใช้เป็นเครื่องมือของแบคฮยอนและเขาก็เคยคิดว่าแบคฮยอนจะจริงจังกับเขาซึ่งในความเป็นจริงแล้วแบคฮยอนไม่ได้รักใครมากไปกว่าการรักตัวเอง
"นี่นายพูดบ้าอะไร ปล่อยฉันนะจื่อเทา ไม่งั้นฉันจะร้อง!!" ฝ่ามือเล็กทุบไปที่หน้าอกของจื่อเทาด้วยโทสะ....ใบหน้าใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความโกรธสุดจะบรรยาย
"เห้อ แบคฮยอน คนร่านๆอย่างนายมันก็เหมาะกับคนร้ายๆอย่างฉันน่ะแหละ ปกติฉันไม่ชอบฝืนใจใครนะ แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้นละกัน" มือหนาเอื้อมไปบีบปากบางของแบคฮยอนให้เผยอออก...พร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากนั้นด้วยความโกรธ
ในเมื่อคุยกันดีๆไม่ได้ก็ต้องใช้กำลัง จื่อเทารั้งร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวของแบคฮยอน ด้วยความว่องไวของเพลย์บอยอย่างจื่อเทา เขาก็สามารถปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของแบคฮยอนออกจนเผยให้เห็นร่างขาวเนียน.....แบคฮยอนยังคงดิ้นรนขัดขืนและทุบตีจื่อเทาด้วยความโมโห
"จื่อเทา!!ปล่อยฉัน......ปล่อยสิ ไอ้บ้า!!" ริมฝีปากบางร้องห้ามจื่อเทาไว้ตลอด
"รู้แล้วสินะแบคฮยอน ว่าการที่เราไม่ได้รักใครแล้วถูกฝืนใจมันเป็นยังไง เลิกวุ่นวายกับคริสและชานยอลได้แล้ว!!!ไม่งั้นฉันจะจัดการนายเอง" มือหนาจับคางของแบคฮยอนขึ้นมาเงยหน้าเพื่อให้สบสายตากับเขา ก่อนที่จะยกยิ้มและจูบสัมผัสไปที่ริมฝีปากเย้ายวนตรงหน้าอีกครั้งเพื่อยั่วโมโหแบคฮยอน จื่อเทาผลักร่างของแบคฮยอนจนเซล้มลงกับพื้นและเดินออกไปจากห้องเรียนโดยไม่เหลียวกลับมามองร่างเล็กนั้นอีก
ไม่มีน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาจากดวงตาของแบคฮยอน ปากบางขบเข้าหากันแน่นด้วยความแค้น คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือไงจื่อเทา... ที่ทำแบบนี้เพราะต้องการให้ฉันตัดใจจากพี่คริสและเลิกรังควานชานยอลเหรอ...ฉันเดินมาไกลเกินกว่าที่จะหันหลังกลับแล้วจื่อเทา....ดวงตาของแบคฮยอนฉายแววริษยาปะปนกับความโกรธสุดขีด....มือบางกำแน่นและทุบไปที่พื้นเพื่อระบายความโมโห ก่อนที่จะหยิบกองหนังสือที่กระจัดกระจายขึ้นมาและลุกเดินออกจากห้องไปด้วยแรงโทสะ
ที่โรงเรียนเก่าของอี้ฟานและชานยอลดูทรุดโทรมไปมากหลังจากที่ผ่านมาหลายปี ร่างสูงโปร่งของคริสหย่อนกายลงช้าๆใต้ต้นไม้ต้นเดิมที่เก็บรวบรวมความหลังของเขาทั้งสองไว้ หัวใจของคริสบอบช้ำกับสิ่งที่เขาไม่ได้ทำและถูกป้ายสี...หนำซ้ำชานยอลคนรักก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น มือหนาคว้าก้อนหินที่อยู่ใต้ต้นไม้ปาออกไปด้วยความหงุดหงิด....จาก 1 ก้อนเป็น 2 และ 3 ก้อน..คริสสบถกับตัวเองด้วยความน้อยใจที่ชานยอลไม่สนใจเขาแม้เขาจะเจ็บตัวจากการชกต่อยกับจื่อเทา
"ยังเหมือนเดิมนะ โมโหใครก็มาลงกับลูกบาส วันนี้ก็ก้อนหิน" เสียงที่คุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลัง คริสเหลียวกลับไปมองด้วยความประหลาดใจ
"เวลาไม่สบายใจชอบมาที่นี่เหมือนฉันเลย" ร่างบางนั่งลงข้างๆคริสพร้อมทอดสายตามองไปข้างหน้า
"ชานยอล รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่" ใบหน้าคมพยายามปั้นหน้าบึงตึงทั้งที่ใจจริงดีใจที่สุดที่เห็นชานยอลในเวลานี้
"ฉันไม่ได้มาตามหานายซะหน่อย ฉันอยากมาที่นี่แค่นั้น มีคนชวนฉันมาแล้วเขาก็ไม่พามา" ดวงตากลมแสร้งมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของคนด้านข้าง
"เชื่อใจฉันแล้วใช่ไหม......ชานยอล....." คริสคว้ามือบางมากอบกุมไว้ ลืมความน้อยเนื้อต่ำใจและความเสียใจที่มี....แต่ชานยอลก็แสร้งสะบัดมันออกและดึงมือมาวางไว้บนตักของตัวเอง
"พิสูจน์สิว่าไม่มีอะไรกับแบคฮยอน นายมีรอยสักตรงไหนบ้าง แบคฮยอนจะตอบถูกไหม" ใบหน้าหวานใสกระเง้ากระงอดเมื่อนึกถึงคำพูดของแบคฮยอนเมื่อเช้านี้...
"รอยสักด้านหลังมีแค่นายคนเดียวที่เห็นในห้องน้ำวันนั้น คืนนั้นที่ทะเลเราปิดไฟนายคงไม่เห็น ถ้าครั้งหน้าฉันจะเปิดไฟดีมะ?" มือหนาจับคางมนของชานยอลให้หันมามองใบหน้าคมของเขาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ใบหน้าหวานใสของชานยอลเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้งด้วยความเขินอาย ริมฝีปากบางแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของคริส
"ถ้าฉันไม่มาหานายที่นี่ นายจะตามหาฉันไหมอู๋ฟาน นายจะยังรักฉันอยู่ไหม " ชานยอลตัดสินใจเอ่ยถามคริส เพราะชานยอลเชื่อในตัวของคริสรวมถึงคยองซูและจื่อเทาก็ได้ให้ความมั่นใจว่าคริสและแบคฮยอนไม่ได้มีอะไรกันตามแผนที่แบคฮยอนวางไว้ หากชานยอลไม่ยอมลดทิฐิในใจและเชื่อมั่นในความรัก เขาคงจะต้องเสียคริสไปโดยที่เขาไม่มีโอกาสทำอะไรเลย
มือหนาโอบร่างของชานยอลมากอดไว้แทนคำตอบ จมูกโด่งเป็นสันซุกไปตรงซอกคอที่หอมกรุ่นของชานยอลด้วยความคิดถึง หลายวันแล้วที่ทั้งสองไม่เข้าใจกัน......ตลอดเวลาคริสพยายามจะปรับความเข้าใจกับชานยอล....มีแต่เพียงชานยอลที่ไม่เชื่อใจคริสและเจ็บปวดกับเรื่องราวในอดีตระหว่างจื่อเทาและแบคฮยอน
"ปาร์คชานยอล 6 ปีที่เราไม่เจอกัน ฉันยังไม่ลดละที่จะตามหานาย ถ้านายหายไปอีก ไม่ว่าจะเป็นวัน เป็นเดือน หรือเป็นปี ฉันก็ยังจะตามหานายอย่างเคย" มือหนาลูบไปตามเส้นผมสีน้ำตาลที่บางเบา เปรียบเสมือนคำมั่นสัญญาระหว่างชานยอลและอู๋ฟาน
"อู๋ฟาน.." ร่างบางโผเข้ากอดคริสพร้อมซุกตัวที่หน้าอกเพื่อหาไออุ่นนั้น สิ่งที่ชานยอลจะต้องมีคือความรักและความเชื่อใจกัน เขาจะต้องหนักแน่นให้มากกว่านี้
ดวงตะวันกำลังจะตกดิน อากาศภายนอกค่อนข้างหนาวเหน็บ แม้จะไม่มีหิมะแต่ลมด้านนอกก็แรงสมกับฤดูหนาวของเกาหลี ชานยอลนั่งพิงไหล่คริสโดยที่แขนแกร่งก็โอบร่างของชานยอลไว้และเหม่อมองออกไปด้านหน้า.....ดวงอาทิตย์สีส้มอ่อนแสงลงจนเห็นเป็นเงาพาดผ่านกับต้นไม้ใหญ่ ร่างของคู่รักนั่งพิงต้นไม้ใหญ่และนั่งคุยกันถึงเรื่องราวในอดีต เสียงหัวเราะเกิดขึ้นบางช่วงเมื่อชานยอลแกล้งพูดถึงเด็กจีนตัวดำที่บ้าเล่นแต่ลูกบาสลูกกลมๆ ชีวิตวัยเด็กที่คริสต้องอยู่ที่แคนาดาถูกเรียงร้อยออกมาให้ชานยอลได้ฟัง
"อยู่ที่แคนาดาไม่เคยมีแฟนเลยจริงเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามคริสด้วยความสงสัย
"ไม่มี ตอนไปแคนาดาไม่ได้เอาหัวใจไปด้วย หัวใจของฉันอยู่ที่นี่ แล้วจะไปรักใครที่นั่นได้ไง" ดวงตาคมสบสายตากับดวงตากลมโตของชานยอล.....อู๋ฟานคือคนบ้าที่ชอบหยอดคำรักใส่ชานยอลอยู่เรื่อยไป ยิ่งอยู่ใกล้อะดรีนารีนของร่างกายก็ทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ
"อือ..ชานยอล ที่แคนาดาเขามีธรรมเนียมของคนรักด้วยนะ ฉันเคยเห็นเพื่อนทำแต่ไม่เคยทำกับใคร"
"ทำยังไงล่ะ..." ชานยอลเลิ่กดวงตากลมโตขึ้นมาเพื่อทวนความต้องการของคริส....
"อยู่นิ่งๆนะ" คริสจับไหล่ของชานยอลหันเข้าหาตัวเขา ปลายจมูกโด่งและริมฝีปากจูบสัมผัสไปที่หน้าผากของชานยอลอย่างแผ่วเบา
"จูบที่หน้าผากหมายความว่าฉันอยากให้นายจดจำฉันตลอดไป" ริมฝีปากหนาของคริสเลื่อนมาจรดที่ปลายจมูกโด่งของชานยอลและจูบสัมผัสมันเบาๆ
"จูบที่ปลายจมูกหมายความว่านายคือลมหายใจของฉัน"
"และสุดท้าย..." มือหนาเอื้อมไปแตะริมฝีปากของชานยอลพร้อมกับจูบสัมผัสลงไปเบาๆ ชานยอลหลับตารอรับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่สั่นระรัวด้วยความสุขและความตื่นเต้น....
"จูบที่ริมฝีปากหมายความว่านายต้องเป็นของฉันคนเดียวทั้งกายและใจ"
ชานยอลในตอนนี้ไม่เพียงแต่หน้าแดงไปด้วยความเขินอายแต่สีแดงระเรื่อได้ลามขึ้นไปที่ใบหูของเขาทั้งสองข้าง มือบางทุบไปเบาๆที่ไหล่ของคริสพร้อมสบถคำบ่นออกมา
"แคนาดามีธรรมเนียมบ้าๆอย่างนี้ด้วยเหรอ...ฉันอยากเห็นหน้าคนคิดธรรมเนียมนี้จัง"
"คนที่คิดก็ฉันไง..นั่งอยู่นี่" นิ้วมือเรียวยาวชี้เข้าหาตัวเองพร้อมเสียงหัวเราะ ชานยอลไม่รอช้า ยกฝ่ามือขึ้นฟาดไปที่แขนของคริสหลายครั้งจนเขาต้องวิ่งหนี ทั้งสองวิ่งไล่กันในสนามกีฬาของโรงเรียนเก่าพร้อมเสียงหัวเราะของความสุข...
หากความรักคือความเชื่อใจกันชานยอลก็ได้ผ่านบททดสอบข้อที่ 1 ไปแล้ว ในอนาคตข้างหน้า ความรักของทั้งสองยังต้องผ่านอุปสรรคใดๆไปอีก....ความรักของทั้งสองจะสมหวังเมื่อไร ขึ้นอยู่กับความเข้มแข็งในจิตใจของคนทั้งสองคนเท่านั้น
