บ้าน
หลังจากที่คริสยืนฟังประโยคที่แบคฮยอนพูด.......ร่างสูงก็เดินจากมาเงียบๆโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไร.....ทิ้งให้เหรียญทองที่ตัวเองตั้งใจเอามาให้ชานยอลฝังตัวเองอยู่ในพงหญ้า.....แบคฮยอนรีบวิ่งไปเก็บเหรียญทองนั้นก่อนที่จะยิ้มกริ่มดีใจอยู่คนเดียวหลังจากเหลือบมองไปยังร่างของจื่อเทาและชานยอลที่กำลังปรับความเข้าใจกันอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่
"ถ้านายจะกลับไปคบกับจื่อเทา นายก็เลิกคบกับฉัน!!" เสียงคยองซูเปรียบเสมือนเสียงประกาศิตของเพื่อน.....เขาโกรธมากเมื่อได้รับรู้ว่าจื่อเทามาง้องอนขอคืนดีกับชานยอล
"ฉันไม่ได้ตอบเทาไปว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม....คยองซู ฉันมีเรื่องอื่นที่ต้องคิดในตอนนี้" ใบหน้าของชานยอลเศร้าลงเมื่อเขานึกถึงคริสที่ไม่มาตามที่นัดกันไว้.....ปล่อยให้ชานยอลรอเก้อและเก็บคำถามหลายๆอย่างไว้ในใจ
"ชานยอล....นายเอาเวลาที่จะเริ่มนับหนึ่งใหม่กับจื่อเทา....ไปเริ่มนับหนึ่งใหม่กับคริสดีกว่านะ....ส่วนคนที่นายรอคนนั้นเขาคงไม่กลับมาแล้ว ถ้านายคิดว่าที่นายตกลงคบกับเทาเพราะเขาคล้ายเพื่อนคนนั้นที่นายชอบ....ฉันว่านายตัดใจซะเถอะ หัวใจของคนเราเจ็บไม่ได้หลายๆครั้งหรอก"
คยองซูพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง ครั้งหนึ่งที่ชานยอลมาปรึกษากับเขาเรื่องของจื่อเทา เหตุผลที่ชานยอลคบกับเทาเพราะเขาคล้ายกับอู๋ฟานเพื่อนที่ชานยอลรู้สึกดีด้วยตอนเด็กๆ ชานยอลนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของคยองซู.......เขาต้องหาคำตอบให้ได้ว่าอู๋ฟานและคริสคือคนเดียวกันหรือไม่เพราะมันเป็นคำตอบของหัวใจเขาเช่นกัน.......
วันเวลาผ่านไป 2-3 วันโดยที่คริสและชานยอลไม่พบเจอหน้ากัน.....คริสพยายามหลบหน้าชานยอล หลังเลิกเรียนคริสจะรีบกลับบ้านและพยายามดูตารางเรียนของชานยอลว่าเรียนอาคารไหน....เขาจะได้ไม่เข้าไปแวะเวียนในบริเวณนั้น........
ช่วงเย็นของวันนี้หลังจากที่คริสเลิกเรียนและรับรู้ว่าชานยอลมีตารางเรียนเช้า...ส่วนเขามีตารางเรียนบ่าย...ร่างสูงโปร่งก็เดินตรงมายังสนามกีฬาหลังโรงเรียนโดยหยิบลูกบาสสีส้มขึ้นมาจากพื้นก่อนที่จะเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนาม เวลาที่คริสไม่สบายใจเขามักจะนึกถึงกีฬาที่เขารัก อย่างน้อยมันก็อาจจะทำให้เขาคลายเหงาหรือคลายทุกข์ลงได้...
ร่างสูงของคริสเพิ่มความเร็วในการวิ่ง จากการวิ่งเหยาะๆเป็นการก้าววิ่งอย่างมั่นคง เขาเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนามหลายครั้ง ก่อนที่จะกระโดดสูงจากพื้นดินและชู้สมันลงห่วงอย่างแม่นยำ....เขาซ้อมกีฬาบาสอยู่คนเดียวเงียบๆโดยไม่รับรู้เลยว่ามีร่างของใครคนหนึ่งกำลังแอบมองเขาจากอาคารเรียน....
ร่างเล็กของแบคฮยอนรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นคริสกำลังซ้อมเล่นบาส...ท่าทางของคริสเวลาที่จับลูกบาสลูกนั้นมันดูสง่างามจนสะกดสายตาให้แบคฮยอนหยุดยืนดูอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินลงมาจากอาคารเรียน...
"พี่คริสสส พี่คริสสอนผมเล่นหน่อยสิฮะ" เสียงเล็กๆของแบคฮยอนตะโกนออกไปบริเวณสนามกีฬาที่มีร่างสูงของคริสที่กำลังซ้อมกีฬาบาสอยู่
คริสชะงักงันจากเสียงนั้น ลูกบาสหลุดจากมือเขาและกระดอนจากพื้นช้าๆพร้อมกับสายตาคมที่เหลือบหันไปมองเจ้าของเสียง
"อย่าเล่นเลยครับ...แล้วพี่เองก็...ไม่ถนัดสอนกีฬาบาสใคร" คริสกำลังคิดถึงตอนที่เขาเด็กๆและชานยอลเคยขอร้องให้สอนเขาเล่นกีฬาบาสบ้างแต่คริสห้ามปรามไว้เนื่องจากกลัวว่ามือบางๆของชานยอลจะเจ็บและด้านจากลูกบาสสีส้มนี้
"แล้วถ้าฉันอยากเล่นล่ะ นายจะสอนฉันไหม" เสียงที่ดูคุ้นเคยดังแว่วมาจากทางด้านหลังคริส....เสียงของชานยอล เสียงที่คริสจำมันได้ดีแม้ไม่ต้องหันกลับไปมองเจ้าของเสียง
"ถ้านายอยากเล่นบาสก็ให้คนที่กำลังเดินมาหานายสอนสิ ปาร์คชานยอล..." คริสตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆหลังจากที่เขาเหลือบเห็นร่างของจื่อเทาที่กำลังวิ่งตามชานยอลมาอยู่ไม่ห่างด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ...
ร่างของคน 4 คนตรงสนามกีฬาหลังโรงเรียนสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็น.....คริส ชานยอล แบคฮยอน และจื่อเทา...บรรยากาศรอบข้างแลดูอึดอัดเมื่อเขาทั้ง 4 พบเจอกันในเวลานี้....ดวงตากลมโตของชานยอลจับจ้องไปที่ร่างของคริส รวมถึงจื่อเทาที่ยืนอยู่ข้างๆชานยอลไม่ห่าง...ส่วนร่างเล็กของแบคฮยอนก็ยืนยิ้มกริ่มอยู่ข้างกายของคริสเช่นกัน....
ร่างสูงโปร่งของคริสตัดสินใจเดินออกไปจากสนามเพื่อหลีกหนีบรรยากาศอึมครึมในตอนนี้....เมื่อชานยอลเลือกที่จะคืนดีกับจื่อเทาแล้ว คริสก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องบอกชานยอลอีกว่าเขาคืออู๋ฟาน....
"เดี๋ยวก่อนสิ...อย่าเพิ่งไป...ฉันอยากเล่นบาสกับนาย...หรือนายไม่กล้า..." เสียงเข้มของจื่อเทาตะโกนไล่หลังมาก่อนที่คริสจะเดินพ้นจากบริเวณสนาม
ร่างสูงของคริสหยุดเดินพร้อมกับหันกลับไปมองตามเจ้าของเสียง....มือเล็กของแบคฮยอนจับที่แขนของคริสเขย่าเบาๆก่อนที่จะเอ่ยกับเขา
"กลับไปเล่นสิฮะพี่คริส...ผมชอบเวลาพี่เล่นบาส" ดวงตาเล็กๆยิ้มให้กับคริสอย่างมีความนัยน์......
คริสเดินกลับไปที่สนามแต่ไม่ใช่เพราะคำขอร้องของแบคฮยอน....เขาไม่ชอบให้ใครท้าทายเขา...ยิ่งถ้าเป็นเรื่องกีฬาบาสที่เขารักมากที่สุดแล้วการท้าทายหรือดูถูกคริสคือสิ่งที่ทำให้เขาโกรธ...
มือหนาของเทาจับไปที่ลูกบาสสีส้มที่อยู่บนพื้นขึ้นมา และโยนมันขึ้นไปบนฟ้าสุดแรงของเขาก่อนที่จะพูดจาท้าทายคริสด้วยน้ำเสียงดุดัน
"เข้ามาแย่งลูกบาสนี้ไปสิ ถ้านายคิดว่านายแย่งจากฉันได้"
ก่อนที่ลูกบาสจะหล่นลงสู่พื้น ร่างสูงของคริสก็กระโดดจากพื้นสนามและคว้าลูกบาสลูกนั้นไว้ในมือด้วยความชำนาญ...คริสวิ่งไปด้วยความเร็วและเลี้ยงลูกบาสพร้อมชู้สลงห่วงด้วยความว่องไว....จื่อเทาพยายามแย่งลูกบาสลูกนั้นก่อนที่คริสจะเบี่ยงตัวหลบเทาด้วยความคล่องแคล่ว..ทำให้ข้อศอกของคริสกระทุ้งร่างของเทาอย่างไม่ตั้งใจจนจื่อเทาล้มลง... คริสเลี้ยงลูกบาสลูกนั้นไปตรงริมสนามก่อนจะชู้สมันลงห่วงจากระยะไกลด้วยความแม่นยำเป็นครั้งที่สอง....
"จำไว้ว่าฉันไม่ชอบแย่งของใคร!..........ถ้าไม่จำเป็น" คริสเอ่ยพูดกับจื่อเทาก่อนที่เขาจะโยนลูกบาสไปที่พื้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดเมื่อเหลือบไปเห็นชานยอลที่กำลังจ้องมองมาที่เขาและยืนอยู่ข้างจื่อเทาที่ล้มอยู่กับพื้น
ร่างเล็กของแบคฮยอนรีบวิ่งกระวีกระวาดเข้ามากอดแขนคริสพร้อมทั้งเอ่ยชมคริสไปตลอดทาง...จิตใจของคริสตอนนี้ยังคงคุกรุ่นกับการกระทำของทั้งจื่อเทาและชานยอลโดยไม่ได้สนใจร่างเล็กที่กำลังเดินเกาะแขนเขาอย่างออดอ้อน...
เช้าวันรุ่งขึ้นตรงกับวันหยุด วันนี้อากาศค่อนข้างสดใส ดวงอาทิตย์ที่สาดส่องในตอนนี้ช่วยให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นจากฤดูหนาว........
วันนี้เป็นวันเกิดของคิมจงอิน จงอินตัดสินใจชวนคริสและคยองซูไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศส่วนตัวแถวชายหาดไม่ไกลจากโซลนัก...และใช้เวลาขับรถไม่กี่ชม.
"ฉันไม่ไปไม่ได้เหรอวะ จงอิน" เสียงปลายสายตอบกลับมาหลังจากเพื่อนรักบอกว่าจะมารับที่บ้าน
"ไม่ได้!แกต้องไปคริส....ไปเมากับฉันเว้ย ฉันไม่มีเพื่อนกินเบียร์ คยองซูเขาดื่มไม่เป็น" เสียงเข้มของจงอินกำชับเพื่อนรักให้แต่งตัวรอพร้อมกระเป๋าสัมภาระสำหรับการพักผ่อน 2 วัน 1 คืนที่ชายหาดส่วนตัวของจงอิน
คริสรับปากไปส่งๆด้วยท่าทีอิดออด ช่วงนี้คริสอารมณ์ไม่ค่อยดีนักสาเหตุมาจากเรื่องของชานยอลและจื่อเทา....หากการพักผ่อนครั้งนี้จะทำให้จิตใจเขาดีขึ้นก็คงจะดีไม่น้อย
ร่างสูงโปร่งของคริสยืนรออยู่หน้าบ้านพร้อมกระเป๋าเป้ใบขนาดพอเหมาะ.....หลังจากที่เขาเก็บสัมภาระหลังรถแล้วคริสก็เปิดประตูหลังเข้าไปนั่ง..จงอินรับหน้าที่เป็นสารถีพาเพื่อนและคู่รักไปฉลองวันเกิดที่ชายหาด....และหวังว่างานวันเกิดปีนี้จะรื่นรมย์เหมือนกับทุกๆปี
รถยนต์ของจงอินเคลื่อนตัวมาสักพักจนคริสเริ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเส้นทางที่กำลังจะไปไม่ใช่เส้นทางเลี่ยงเมืองเพื่อนำพวกเขาไปสู่ชายหาดส่วนตัวของคิมจงอิน....
"อ่าว จงอิน แกจะไปไหนวะ แวะซื้อของเหรอ" คริสเอ่ยถามด้วยท่าทีงุนงง
"เดี๋ยวก็รู้น่ะ แกอยู่เฉยๆเหอะ" จงอินอมยิ้มมุมปากก่อนที่จะเหลือบไปมองใบหน้าของคยองซูคนรักที่นั่งยิ้ม ...และหัวเราะเบาๆด้วยความสุข
ร่างสูงบางยืนอยู่ไม่ไกลจากร้านค้าแถวนั้น.....มือบางยกขึ้นมาบังงแดดที่กำลังส่องมาที่ใบหน้าเนียนใส เขาถือถุงใส่ของหลายใบ....ทั้งขนมทานเล่น เบียร์กระป๋อง โซจู น้ำอัดลม รวมถึงอาหารแห้งอาหารสด และอาหารสำเร็จรูปที่จะทำทานกันในเย็นนี้
รถยนต์ของจงอินบีบแตรเป็นสัญญาณให้ร่างบางเดินตรงมายังรถก่อนที่ประตูรถด้านหลังจะเปิดออกพร้อมกับสีหน้าตกใจของทั้งคริสและชานยอลที่เกิดขึ้นพร้อมๆกัน......วันนี้ทั้งคริสและชานยอลต่างก็ไม่ทราบว่าเขาทั้งสองจะได้ร่วมทางไปด้วยกัน ....ซึ่งทั้งหมดก็เป็นแผนของทั้งคยองซูและจงอินนั่นเอง
"จงอินทำไมแกไม่บอกฉัน" คริสพูดเสียงเข้มกับเพื่อนก่อนที่จะจับจ้องไปที่ใบหน้าของชานยอลคนตรงหน้าที่กำลังยืนมองเขา
"คยองซู ฉันไม่ไปละนะ" ชานยอลยื่นถุงใส่ของให้คยองซูก่อนจะตั้งท่าเดินออกไปจากตัวรถ
"เดี๋ยวก่อนสิ ชานยอล!" เสียงเรียกของคยองซูดังลั่นพร้อมกับร่างเล็กของคยองซูที่วิ่งไปดึงรั้งข้อมือของชานยอลมาที่รถ
"ชานยอล..อย่าทำแบบนี้สิ..ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกนาย..วันนี้ฉันขอนะ วันเกิดจงอินฉันไม่อยากให้หมดสนุก" สีหน้าของคยองซูจริงจังพร้อมด้วยแววตาอ้อนวอนที่เขาพยายามขอร้องเพื่อนรักให้ร่วมทางไปด้วยกัน ทั้งสองยืนคุยกันสักพักก่อนที่ชานยอลจะยอมใจอ่อนเดินมาที่รถของจงอินอีกครั้ง
คยองซูพาชานยอลมาที่รถโดยให้นั่งด้านหลังคู่กับคริส....ส่วนคริสเองก็แสร้งมองออกไปนอกกระจกรถด้วยท่าทีที่ไม่ได้ใส่ใจชานยอลเท่าไรนักก่อนจะเอ่ยประโยคบางอย่างขึ้นมาเพื่อยั่วยุอารมณ์ของชานยอล
"หนีแฟนมาเที่ยวเหรอ รายงานหรือยังว่าฉันไปด้วย" ดวงตาคมเหลือบมองดวงตากลมโตของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คริสต้องการประชดประชันชานยอลด้วยอารมณ์หึงหวงจากเหตุการณ์วันนั้น
"แบคฮยอนไม่มาด้วยเหรอ ปกติก็เห็นตัวติดกันตลอด" ชานยอลแสร้งพูดลอยๆขึ้นมาก่อนที่จะมองไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ใกล้ๆเขาเช่นกัน
ทั้งจงอินและคยองซูลอบมองกันก่อนที่จะยิ้มแหยๆ จงอินตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดเพลงเพื่อให้บรรยากาศในรถดูสนุกสนานมากขึ้น...แผนการณ์ที่จงอินและคยองซูวางไว้ให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกันจะได้ผลหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับทั้งคริสและชานยอล แต่ดูท่าเรื่องนี้อาจจะไม่ง่ายแล้วหากทั้งสองยังคงเถียงกันไปตลอดทางแบบนี้
รถยนต์ของจงอินแล่นมาตามเส้นทางนอกเมือง.....บรรยากาศรอบข้างดูสบายตาขึ้นเนื่องจากภูเขาและต้นไม้ใบหญ้าข้างทางที่ดูสวยสดใส...
ชานยอลเผลอยิ้มออกมาเมื่อมองไปยังร่างของลิงตัวเล็กที่เกาะหลังแม่อยู่บนต้นไม้ข้างทาง...คริสเองก็แอบชำเลืองมองรอยยิ้มของชานยอลคนที่นังข้างๆก่อนที่จะแกล้งมองไปทางอื่นเพราะกลัวว่าชานยอลจะรู้ตัว....
"จงอินใกล้ถึงแล้วใช่ไหม ฉันอยากเล่นน้ำทะเลแล้ว" ชานยอลเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นเมื่อเริ่มเห็นท้องทะเลสีฟ้าครามตรงหน้า...มือบางบีบไหล่ของคยองซูคนที่นั่งเบาะหน้าเล่นเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความสนุกสนาน
"อือ ใกล้แล้วล่ะ ...คริส แกจะเอาอะไรอีกไหมจะได้แวะตลาด" เสียงจงอินเอ่ยทักเพื่อนรักที่นั่งเงียบมาตลอดทาง
"ไม่เอาล่ะ...ว่าแต่บ้านนายมีกล่องปฐมพยาบาลด้วยใช่มะ ฉันว่าเดี๋ยวต้องมีคนได้แผลกลับบ้าน" คริสยกยิ้มมุมปากพร้อมกับแกล้งมองไปที่ชานยอล..ก่อนที่ชานยอลจะทำเป็นไม่สนใจคำพูดเขาและหัวเราะเล่นกับคยองซูต่อไป
บ้านพักตากอากาศหลังใหญ่สีขาวติดกับชายหาดที่ดูสวยงาม.....โต๊ะม้าหินเล็กๆวางอยู่ตรงหน้าบ้านพร้อมแจกันดอกไม้สีสดใส
..เตาย่างบาร์บีคิวที่อยู่ไม่ห่างจากหน้าบ้านพักของจงอิน...บรรยากาศชายทะเลที่ดูสดชื่นทำให้ชานยอล คยองซู และจงอินเบิกบานไม่น้อย...ผิดกับคริสที่มีท่าทีไม่สบายใจอยู่บ้างแต่เขาก็มักจะเผลอยิ้มตามชานยอลทุกครั้งที่ชานยอลมีรอยยิ้ม...
ชานยอลเดินดูรอบๆบ้านและภายในบ้านของจงอินเพื่อสำรวจบ้านรวมถึงห้องนอนที่เขาจะต้องนอนพักคืนนี้....
"จงอิน...บ้านนายมีแค่ 2 ห้องนอนเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"อือ ใช่..." จงอินพยักหน้าตอบช้าๆ
"อ่าฮะ วันนี้ฉันก็นอนกับคยองซูวววว ไม่ได้มาเที่ยวด้วยกันตั้งนานละ" ชานยอลโอบกอดร่างเพื่อนตัวเล็กก่อนที่จะวาดรอยยิ้มออกมาจนเห็นฟันขาว
"ใครบอกว่าฉันจะนอนกับนาย ชานยอล...วันนี้วันเกิดจงอิน ฉันก็ต้องนอนห้องเดียวกับแฟนฉันสิ" เสียงคยองซูหัวเราะพร้อมกับจงอิน...คริสเองก็อดขำไม่ได้ในท่าทีของชานยอลจนเผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว...
"อ่าว แล้วฉันล่ะะะ" ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นและเริ่มเลิ่กลั่กเมื่อคยองซูพูดว่าต้องนอนห้องเดียวกับจงอิน
"นายก็นอนห้องเดียวกับฉันไง..ชานยอล" เสียงคริสพูดเปรยออกมาก่อนที่จะหัวเราะอย่างลืมตัว...เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังโกรธชานยอลเรื่องจื่อเทาอยู่ เขาก็รีบหุบยิ้มแล้วแกล้งปลีกตัวเดินออกไปทางหน้าบ้านแถวชายหาดแทน
ความจริงแล้วคริสตั้งใจว่าจะนอนที่โซฟาหน้าห้องหากถึงเวลาช่วงกลางคืน....เขารู้ดีว่าชานยอลคงไม่อยากอยู่ใกล้เขาเท่าไรนัก และการนอนในห้องกับคู่รักของคนอื่นก็คงจะดูไม่ดีในความรู้สึกของชานยอลและเพื่อนๆที่มาด้วยวันนี้...
ในเวลาเย็น...ทั้งคยองซูและชานยอลที่ชายหาดกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ...โดยมีคริสและจงอินนั่งมองอยู่ห่างๆ ทั้งสองนั่งกินเบียร์ไปเงียบๆก่อนที่จงอินจะตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องราวบางอย่างจากคริส...
"คริส....แกชอบชานยอลแล้วทำไมไม่บอกเขาไปวะ" จงอินมีสีหน้าจริงจังขึ้นหลังจากที่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไปสักพัก
"ฉันขอคบกับเขาแล้ว....เขายังไม่ตอบฉันเลย...เมื่อไม่กี่วันนี้เขาก็เพิ่งคืนดีกับคนรักเก่า" แววตาของคริสดูเศร้าลง ดวงตาคมมองไปที่ชานยอลที่กำลังมีรอยยิ้มขณะเล่นน้ำอย่างมีความสุข...ในเมื่อชานยอลเลือกจื่อเทาแล้วเขาก็เคารพการตัดสินใจของชานยอลและไม่ถือโทษ...เพียงแต่ตอนนี้เขาต้องการเวลาเพื่อทำใจให้แข็งแรงขึ้นเท่านั้น
ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงเรื่อยๆ....บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบลงเนื่องจากเป็นหาดส่วนตัว...หลังจากชานยอลและคยองซูเล่นน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาทานอาหารเย็นที่หน้าบ้านพัก พร้อมทั้งช่วยกันย่างเนื้อย่างในเตาบาร์บีคิว....คริสคีบเนื้อย่างบนเตาให้ชานยอลเป็นคนแรก ก่อนที่จะคีบเนื้อย่างให้เพื่อนๆในกลุ่ม...ทั้งจงอินและคยองซูลอบมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม ส่วนชานยอลก็แอบมองการกระทำของคริสอยู่โดยที่ไม่พูดอะไร....สิ่งที่คริสทำให้กับชานยอลมันเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ชานยอลเองก็แอบประทับใจ
อากาศช่วงดึกค่อนข้างหนาวเหน็บ...คยองซูนั่งพิงไหล่กว้างของจงอินภายในอ้อมแขนแกร่ง พร้อมกับร้องเพลงออกมาเบาๆ...ชานยอลยิ้มบางๆให้กับเพื่อนตัวเล็กของเขาเมื่อมองดูภาพนั้น เขาดีใจที่เห็นคยองซูมีความสุขกับคนรัก....ผิดกับเขาที่มักจะเจ็บปวดอยู่เสมอ
"หนาวหรือเปล่า...จะเดินไปเอาผ้าคลุมให้" คริสถามชานยอลด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะหยิบเบียร์ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่มและวางมันไว้ตรงหน้าดังเดิม
ไม่มีเสียงตอบจากชานยอล เขาเพียงส่ายหน้าเบาๆเพื่อให้คริสรับรู้คำตอบเท่านั้น....
เวลาผ่านไปสักพัก...จงอินและคยองซูเดินจูงมือเข้าไปในบ้านพักด้วยกันพร้อมเสียงหัวเราะ..ปล่อยให้ทั้งคริสและชานยอลนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้านในบรรยากาศที่ผ่อนคลายและโรแมนติค...เมื่อชานยอลเห็นว่าทั้งคยองซูและจงอินหายไปนานแล้ว ร่างบางก็ลุกขึ้นจากม้านั่งพร้อมจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน ติดอยู่ตรงมือหนาคว้าข้อมือของเขาไว้เพื่อให้เขาหยุดเดินและหยุดการกระทำ
"จะไปไหน...ถ้าจะไปตามจงอินกับคยองซูล่ะไม่ต้องนะ"
"แต่พวกเขาหายไปนานแล้วนะ" ดวงตากลมโตฉายแววใสซื่อก่อนที่จะเอ่ยกับคริส
"เขาก็หายไป......ทำอะไรๆที่คนรักกันเขาทำกันน่ะแหละ....นายจะไปตามพวกเขาทำไม" คริสพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากในความซื่อของชานยอล
"ทำอะไรๆ แล้วหายไปทำอะไรล่ะ" ชานยอลทวนคำตอบของคริสและทำหน้างุนงงกับคำตอบนั้นอีกครั้ง
คริสได้แต่ส่ายศรีษะเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มที่วาดขึ้นตรงมุมปาก....เขานึกขำกับความไร้เดียงสาของชานยอล......ถ้าเดินเข้าไปตามแล้วพบภาพแบบนั้นชานยอลคงวิ่งหน้าตาตื่นออกมาด้วยความตกใจ
ทั้งสองนั่งเงียบๆกันไปสักพัก บรรยากาศรอบข้างเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆจากลมแรงด้านนอก ชานยอลเหลือบมองคริสที่นั่งนิ่งก่อนที่จะตัดสินใจถามบางอย่างกับคริส....ชานยอลพยายามรวบรวมความกล้าก่อนที่จะพรูลมหายใจออกมาเบาๆ
"ทำไม...วันนั้น ไม่มาตามนัด ฉันรอนายจนเย็น" ดวงตากลมมองไปที่ใบหน้าคมคายอย่างต้องการคำตอบ
"นายรอฉันเหรอ......รอฉันหรือรอใคร ...." คริสตอบเขาไปสั้นๆโดยที่ไม่ได้มองไปที่ใบหน้าของชานยอล
สีหน้าและแววตาของคริสเปลี่ยนไปหลังจากนึกถึงภาพเหตุการณ์วันที่ชานยอลกอดกับจื่อเทา ความเจ็บปวดในใจวันนั้นทำให้คริสไม่อยากจะพบหน้าชานยอลอีกจนวันนี้ที่เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้ว่าเขายังรู้สึกดีๆกับชานยอลอยู่เสมอ
"ฉันนัดกับนายฉันก็รอนายสิ!!นายน่ะแหละที่ไม่มาตามนัดของฉัน" ชานยอลเริ่มเสียงดังใส่คริสเพราะรู้สึกว่าคริสพูดจากวนประสาทเขา
คริสนิ่งเงียบไปก่อนที่จะหัวเราะเบาๆในลำคอ ดวงตาคมปราดไปมองใบหน้าของคนที่นั่งใกล้ๆด้วยความรู้สึกน้อยใจ
"ชานยอล....สิ่งที่ฉันทำกับนาย นายว่ามันดูตลกมากไหมในสายตาของคนอื่น" คริสจับจ้องไปที่ใบหน้าขาวใสของคนตรงหน้าก่อนที่จะเบ้ปากใส่ชานยอล...ตอนนี้เขาเองก็เริ่มมีอาการมึนเมา ความรู้สึกในใจของคริสตอนนี้ไม่ต้องแสร้งทำแต่มันกลั่นออกมาจากความรู้สึกลึกๆในจิตใจ
"ถ้านายกลับไปคืนดีกับจื่อเทาแล้วฉันก็ดีใจด้วย.....ดีใจที่นายมีความรักที่ดี" คริสยกเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกครั้งหลังจากพูดจบประโยค
"ฉันไม่ได้จะ...." เสียงของชานยอลหยุดไว้แค่นั้นเมื่อคริสปากระป๋องเบียร์ที่เขาดื่มหมดไปที่พื้นทรายตรงหน้าด้วยความเสียใจระคนกับความโมโห
"คนที่นายรอ ไม่เคยเป็นฉันชานยอล!.....จะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันจะบอกบางอย่างกับนาย!" คริสลุกขึ้นเพื่อเดินหนีชานยอลเข้าบ้านพักก่อนที่เรื่องจะรุนแรงไปมากกว่านี้ในความรู้สึกของเขา
ร่างบางรีบวิ่งตามไปดึงรั้งแขนแกร่งไว้ที่บริเวณหน้าห้องนอนก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่สำคัญที่สุดในชีวิต....คำถามที่ชานยอลพยายามที่จะถามคริสหลายครั้งแต่ไม่มีโอกาส
"คริส.......นายคืออู๋ฟานใช่ไหม!!...ตอบฉันสิ ตอบฉัน!" ชานยอลเขย่าแขนของคริสแรงขึ้นและถี่ขึ้นเมื่อเขาพูดประโยคนั้นไปแล้ว
คริสสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของชานยอลก่อนจะเดินเข้าห้องและปิดประตูเสียงดัง.....ชานยอลยังคงเปิดประตูเข้ามาเพื่อถามคำถามเดิมย้ำอีกครั้ง...คำตอบที่ชานยอลต้องการจะย้ำให้แน่ชัดกับความรู้สึกของตัวเอง
"นายคืออู๋ฟานใช่ไหมคริส....ตอบฉัน...ฉันขอร้อง มันสำคัญสำหรับฉันมากนะ" ชานยอลเริ่มเสียงสั่นเครือเนื่องจากน้ำตาที่เริ่มมาคลอหน่วงที่ดวงตากลมโต....หัวใจของชานยอลร่ำร้องว่าคนที่ชานยอลรอคอยก็คืออู๋ฟานไม่ใช่คริสหรือจื่อเทาในตอนนี้...
"อู๋ฟานคือใครอีกล่ะชานยอล ....คนรักของนายอีกคนเหรอ" น้ำเสียงของคริสเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด...แววตาที่หม่นหมองลงเฝ้าคิดแต่ว่าจะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาคืออู๋ฟาน..
"อู๋ฟานคือคนที่ฉันรอ!!!ฉันรอการกลับมาของเขา ..รอมาตลอด 6 ปี...รอให้เขาติดต่อกลับมาหาฉัน...ฉันนั่งรอเขาในวันที่เขาไม่อยู่ ใต้ต้นไม้ต้นเดิม...ฉันทิ้งข้อความถึงเขาไว้หวังให้เขาเห็น...ฉันวิ่งตามเขาในวันที่เขาจากลาฉันไปจนฉันล้มลงแต่ฉันก็ไม่คิดจะหยุดวิ่ง....ฉันแค่อยากรู้ว่านายใช่เขาไหม!!...ฉันอยากรู้แค่นี้คริส แค่นี้เท่านั้น!"
น้ำตาของชานยอลพรั่งพรูออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น.....ชานยอลไม่ได้ตั้งใจคบกับจื่อเทา อู๋ฟานเท่านั้นที่อยู่ในความทรงจำวัยเด็ก...จื่อเทาเปรียบเสมือนตัวแทนที่ชานยอลสร้างขึ้นมาว่าเป็นอู๋ฟานในจินตนาการ....และหลังจากที่ทั้งสองคบหาดูใจกันสักพักชานยอลจึงเข้าใจว่าเขาคิดผิดและไม่มีใครมาแทนที่อู๋ฟานได้....
มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่กำลังไหลรินออกจากใบหน้าของตนเอง.....ชานยอลกำลังสะอึกสะอื้นเมื่อเขาพูดถึงชื่อของอู๋ฟาน.....ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงไปยังร่างของชานยอลก่อนที่มือหนาจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มใสเบาๆ....เขาลูบไปตามเส้นผมที่อ่อนนุ่มก่อนที่จะโอบจับแก้มใสนั้นไว้ในอุ้งมือหนา ดวงตากลมโตเปียกน้ำตาจนคริสเจ็บปวดใจไปด้วย คริสตัดสินใจที่จะเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจของชานยอลหยุดเต้นได้ในขณะนี้....
"ถ้าอย่างนั้นก็สิ้นสุดการรอคอยของนายแล้วชานยอล......อู๋อี้ฟานยืนอยู่ตรงหน้านายแล้ว"
ใบหน้าคมของคริสโน้มลงไปสัมผัสริมฝีปากบางของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยนก่อนจะโอบกอดร่างของชานยอลให้อยู่ในอ้อมแขนแกร่งด้วยความโหยหา...ชานยอลร่ำไห้สะอึกสะอื้นมากขึ้นกว่าเดิมพร้อมทั้งโอบกอดรอบลำตัวของคริสเช่นกัน ดวงหน้าใสซุกลงตรงหน้าอกหนาก่อนที่คริสจะลูบผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นเบาๆเพื่อเป็นการปลอบขวัญให้ชานยอลหยุดร้องไห้....
"อู๋ฟาน.....ฉันคิดถึงนาย" เสียงสะอึกสะอื้นดังออกมาจากริมฝีปากของชานยอลก่อนที่คริสจะโอบกอดรอบร่างนั้นกระชับมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆด้วยความคิดถึงที่มีต่อชานยอลที่เขาโหยหาเช่นกัน
80%----------------------------------------------
อีก 20% ที่เหลือค่ะ ---------------------------------------------
ชานยอลยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของคริสก่อนที่คริสจะช่วยปลอบประโลมให้เขาหยุดร้องไห้...ร่างบางสั่นไหวจากการหอบหายใจเนื่องจากการร้องไห้อย่างหนัก
"หยุดร้องได้แล้วชานยอล....ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไง" คริสยังคงลูบไปที่แผ่นหลังบางของร่างในอ้อมแขนเขาอย่างอ่อนโยน
"บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบเห็นนายร้องไห้ รอยยิ้มของนายมันน่าดูกว่าเยอะ" มือหนาของคริสค่อยๆจับใบหน้าเนียนใสของชานยอลออกจากอ้อมอกและใช้นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาที่กำลังเปรอะเปื้อนดวงตาคู่สวยออก
"นายหายไปไหนมาอู๋ฟาน หายไปไหน...นายไม่เคยติดต่อมาหาฉันเลย" มือบางทุบไปที่หน้าอกหนา 2-3 ครั้งด้วยความน้อยใจ
"โอ๊ย...ฉันเจ็บนะ" คริสจับมือบางของชานยอลไว้ในอุ้งมือก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"นายย้ายบ้านไปกี่ปีละชานยอล...ฉันให้คนรู้จักไปตามหานายที่บ้านก็ไม่เจอ" ดวงตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าของชานยอลก่อนที่ชานยอลจะใช้ความคิดในสิ่งที่คริสพูด
ชานยอลย้ายบ้านไปหลายปีมากแล้วหลังจากที่อู๋ฟานไม่ได้อยู่ที่เกาหลี.....แต่แม้ว่าเขาจะย้ายบ้านไป ชานยอลก็ยังคงแวะเวียนไปใต้ต้นไม้ใหญ่และที่โรงเรียนสมัยมัธยมเสมอเพื่อรอการกลับมาของอู๋ฟาน........
"ความผิดของฉันสินะที่ฉันย้ายบ้าน" ชานยอลแกล้งพูดจาประชดประชันคริส ...ร่างบางเดินหนีคริสไปที่ระเบียงซึ่งอยู่ในห้องนอนและยื่นออกไปที่ท้องทะเลด้านหน้า...
ความมืดปกคลุมทั่วทั้งหาดทรายขาว...ลมทะเลเย็นๆและกลิ่นไอของความเค็มจากเกลือทะเลหอบพัดเข้ามาถึงในห้องนอนและปะทะร่างของเขาทั้งสอง.....คริสเดินตามไปหาชานยอลที่ระเบียงพร้อมกับหัวเราะในความขี้งอนของชานยอล....ชานยอลของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม
"ชานยอล...ที่นายบอกว่ารอฉันน่ะ....จริงเหรอ....แล้วรอฉันในฐานะอะไร" คริสเดินไปยืนเคียงข้างชานยอลก่อนที่จะทอดสายตามองไปยังหาดทรายตรงหน้าและชำเลืองมองคนข้างๆ...
พระจันทร์สีนวลสาดส่องลงมาที่ใบหน้าของชานยอลเผยให้เห็นว่าตอนนี้แก้มใสของเขาเริ่มเปลี่ยนสี ดวงตากลมโตเหลือบมองไปทางอื่นอย่างที่กำลังชั่งใจและหาคำตอบให้ตัวของเขาเองว่าเขารออู๋ฟานกลับมาในฐานะเพื่อนหรือฐานะอะไร
"ฉันก็....ฉัน....ก็รอน่ะ....รอไง...ก็นายบอกว่าจะรีบกลับมา!" ชานยอลไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของเขายังไง...ความรู้สึกของเขาที่มีต่ออู๋ฟานเขาก็ตอบมันไม่ได้เช่นกัน รู้แต่เพียงว่าในช่วงที่อู๋ฟานไม่อยู่เขาทุกข์ทรมานใจมากที่สุด
คริสยกยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเดินเข้าไปโอบกอดร่างบางจากทางด้านหลัง....มือหนาโอบรอบเอวบางก่อนที่จะเชยคางของเขาไว้ที่หัวไหล่ของชานยอล...ดวงตาคมปราดมองไปที่ดวงหน้าของชานยอลอย่างมีความนัยน์....ลมหายใจของคริสที่ปล่อยออกมาช้าๆสัมผัสต้นคอขาวของชานยอลจนเขารู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด...
"8 ปีที่ผ่านมาสำหรับฉัน...นายคือคนที่สำคัญที่สุด....ตั้งแต่วันแรก...จนถึงวันนี้..." จมูกโด่งซุกลงไปที่แก้มเนียนใสของชานยอลและโอบกอดร่างบางนั้นไว้ให้กระชับขึ้น
"นายไม่รู้หรอกว่า เมื่อไม่มีนายอยู่ข้างๆฉันที่แคนาดา....ฉันคิดถึงนายแค่ไหน ชานยอล" คริสกระซิบลงตรงข้างหูของชานยอลก่อนที่จะซุกหน้าลงตรงไหล่ที่หอมละมุนนั้นอีกครั้ง ร่างสูงอยากจะเก็บทุกสัมผัสในตอนนี้ไว้ให้เนิ่นนานที่สุด....เก็บไว้เพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปตอนที่เขาห่างหายจากชานยอล
.
.
.
.
.
.
ในระหว่างที่คริสกำลังยืนโอบกอดชานยอลตรงระเบียงและพร้อมที่จะเผยความในใจ.....หูของชานยอลก็พลันได้ยินเสียงร้องของคยองซูดังแว่วออกมาจากห้องนอนห้องข้างๆ....ดวงตากลมโตสอดส่ายและชะเง้อดูด้วยความตกใจ คิ้วบางขมวดเข้าหากันเพราะต้องการจะตั้งใจฟังเสียงก่อนที่จะร้องและถามคริสออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อน...
"เสียงอะไรน่ะอู๋ฟาน นายได้ยินไหม เสียงคยองซูหรือเปล่า" มือบางเขย่าแขนแกร่งพร้อมสีหน้าฉงนก่อนที่คริสจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"จะเสียงอะไรก็ช่างเขาเถอะ เขากำลังมีความสุขกัน" คริสยังคงยืนหัวเราะชานยอลอยู่ไม่ห่างในท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขา
"จงอินกำลังทะเลาะกับคยองซูหรือเปล่า......ทำไมคยองซูร้องเหมือน...เหมือนเจ็บปวด...ฉัน...ฉันจะไปหาเพื่อน" ร่างบางกำลังตั้งท่าจะเดินออกไปจากตรงระเบียงก่อนที่คริสจะฉุดรั้งข้อมือของชานยอลไว้ด้วยความขำพร้อมรอยยิ้มที่วาดขึ้นในความใสซื่อของชานยอล
"ฉันบอกว่าอย่าไปไง....ถ้าไม่อยากได้ยิน..ก็เปิดเพลงซะ" คริสเดินจูงมือชานยอลไปที่เครื่องเล่นเพลงในห้อง พร้อมกับเปิดเพลงบรรเลงเบาๆให้ชานยอลฟังเพื่อกลบเสียงนั้น
เขายังคงนึกขำกับการกระทำของชานยอล....มือหนาของคริสจับไหล่ให้ชานยอลนั่งลงบนเตียงและสงบจิตสงบใจฟังเพลงไปเรื่อยๆ ก่อนที่คริสจะขอตัวไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย...
....หลังจากที่คริสอาบน้ำเสร็จ ร่างสูงก็เดินมาหยิบหมอนบนเตียงพร้อมกับเดินหาผ้าห่มในตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะทำอย่างที่เขาตั้งใจไว้คือการนอนที่โซฟาหน้าห้องและปล่อยให้ชานยอลนอนในห้องคนเดียว.....
"นอนในห้องคนเดียวได้นะ..." คริสเอ่ยถามกับชานยอลหลังจากที่ชานยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำเสร็จ ร่างบางกำลังนั่งเล่นดูรายการโทรทัศน์อยู่บนเตียงนอนนุ่ม
"แล้วนายจะไปนอนที่ไหน" ชานยอลมองไปที่คริสในขณะที่คริสกำลังจะเดินออกไปจากห้อง
"หน้าห้องไง ที่โซฟา......."
ชานยอลนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนที่จะตัดสินใจเรียกคริสไว้
"เดี๋ยวก่อนอู๋ฟาน!......นอน...ข้างในนี้ก็ได้...ข้างนอกอากาศหนาว...ฉัน....ไม่อยากเห็นนายไม่สบาย" ชานยอลพูดโดยไม่มองหน้าคริสเนื่องจากความเขินอาย...ดวงตากลมโตแกล้งจับจ้องไปที่รายการโทรทัศน์ตรงหน้าทั้งที่จริงแล้วจิตใจเขาแทบจะดูมันไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ
"ไม่อยากนอนคนเดียวเหรอ" คริสแสร้งถามชานยอลก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเตียงข้างๆชานยอลพร้อมกับรอยยิ้ม
"เปล่า....ก็แค่เป็นห่วง" ชานยอลหยิบรีโมทโทรทัศน์เปลี่ยนช่องดูรายการอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยทำทีเป็นสนใจรายการตรงหน้ามากกว่าคริสคนที่นั่งอยู่ข้างกายเขา
"ถ้านายจะกลับไปคบกับจื่อเทา นายก็เลิกคบกับฉัน!!" เสียงคยองซูเปรียบเสมือนเสียงประกาศิตของเพื่อน.....เขาโกรธมากเมื่อได้รับรู้ว่าจื่อเทามาง้องอนขอคืนดีกับชานยอล
"ฉันไม่ได้ตอบเทาไปว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม....คยองซู ฉันมีเรื่องอื่นที่ต้องคิดในตอนนี้" ใบหน้าของชานยอลเศร้าลงเมื่อเขานึกถึงคริสที่ไม่มาตามที่นัดกันไว้.....ปล่อยให้ชานยอลรอเก้อและเก็บคำถามหลายๆอย่างไว้ในใจ
"ชานยอล....นายเอาเวลาที่จะเริ่มนับหนึ่งใหม่กับจื่อเทา....ไปเริ่มนับหนึ่งใหม่กับคริสดีกว่านะ....ส่วนคนที่นายรอคนนั้นเขาคงไม่กลับมาแล้ว ถ้านายคิดว่าที่นายตกลงคบกับเทาเพราะเขาคล้ายเพื่อนคนนั้นที่นายชอบ....ฉันว่านายตัดใจซะเถอะ หัวใจของคนเราเจ็บไม่ได้หลายๆครั้งหรอก"
คยองซูพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง ครั้งหนึ่งที่ชานยอลมาปรึกษากับเขาเรื่องของจื่อเทา เหตุผลที่ชานยอลคบกับเทาเพราะเขาคล้ายกับอู๋ฟานเพื่อนที่ชานยอลรู้สึกดีด้วยตอนเด็กๆ ชานยอลนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของคยองซู.......เขาต้องหาคำตอบให้ได้ว่าอู๋ฟานและคริสคือคนเดียวกันหรือไม่เพราะมันเป็นคำตอบของหัวใจเขาเช่นกัน.......
วันเวลาผ่านไป 2-3 วันโดยที่คริสและชานยอลไม่พบเจอหน้ากัน.....คริสพยายามหลบหน้าชานยอล หลังเลิกเรียนคริสจะรีบกลับบ้านและพยายามดูตารางเรียนของชานยอลว่าเรียนอาคารไหน....เขาจะได้ไม่เข้าไปแวะเวียนในบริเวณนั้น........
ช่วงเย็นของวันนี้หลังจากที่คริสเลิกเรียนและรับรู้ว่าชานยอลมีตารางเรียนเช้า...ส่วนเขามีตารางเรียนบ่าย...ร่างสูงโปร่งก็เดินตรงมายังสนามกีฬาหลังโรงเรียนโดยหยิบลูกบาสสีส้มขึ้นมาจากพื้นก่อนที่จะเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนาม เวลาที่คริสไม่สบายใจเขามักจะนึกถึงกีฬาที่เขารัก อย่างน้อยมันก็อาจจะทำให้เขาคลายเหงาหรือคลายทุกข์ลงได้...
ร่างสูงของคริสเพิ่มความเร็วในการวิ่ง จากการวิ่งเหยาะๆเป็นการก้าววิ่งอย่างมั่นคง เขาเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนามหลายครั้ง ก่อนที่จะกระโดดสูงจากพื้นดินและชู้สมันลงห่วงอย่างแม่นยำ....เขาซ้อมกีฬาบาสอยู่คนเดียวเงียบๆโดยไม่รับรู้เลยว่ามีร่างของใครคนหนึ่งกำลังแอบมองเขาจากอาคารเรียน....
ร่างเล็กของแบคฮยอนรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นคริสกำลังซ้อมเล่นบาส...ท่าทางของคริสเวลาที่จับลูกบาสลูกนั้นมันดูสง่างามจนสะกดสายตาให้แบคฮยอนหยุดยืนดูอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินลงมาจากอาคารเรียน...
"พี่คริสสส พี่คริสสอนผมเล่นหน่อยสิฮะ" เสียงเล็กๆของแบคฮยอนตะโกนออกไปบริเวณสนามกีฬาที่มีร่างสูงของคริสที่กำลังซ้อมกีฬาบาสอยู่
คริสชะงักงันจากเสียงนั้น ลูกบาสหลุดจากมือเขาและกระดอนจากพื้นช้าๆพร้อมกับสายตาคมที่เหลือบหันไปมองเจ้าของเสียง
"อย่าเล่นเลยครับ...แล้วพี่เองก็...ไม่ถนัดสอนกีฬาบาสใคร" คริสกำลังคิดถึงตอนที่เขาเด็กๆและชานยอลเคยขอร้องให้สอนเขาเล่นกีฬาบาสบ้างแต่คริสห้ามปรามไว้เนื่องจากกลัวว่ามือบางๆของชานยอลจะเจ็บและด้านจากลูกบาสสีส้มนี้
"แล้วถ้าฉันอยากเล่นล่ะ นายจะสอนฉันไหม" เสียงที่ดูคุ้นเคยดังแว่วมาจากทางด้านหลังคริส....เสียงของชานยอล เสียงที่คริสจำมันได้ดีแม้ไม่ต้องหันกลับไปมองเจ้าของเสียง
"ถ้านายอยากเล่นบาสก็ให้คนที่กำลังเดินมาหานายสอนสิ ปาร์คชานยอล..." คริสตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆหลังจากที่เขาเหลือบเห็นร่างของจื่อเทาที่กำลังวิ่งตามชานยอลมาอยู่ไม่ห่างด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ...
ร่างของคน 4 คนตรงสนามกีฬาหลังโรงเรียนสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็น.....คริส ชานยอล แบคฮยอน และจื่อเทา...บรรยากาศรอบข้างแลดูอึดอัดเมื่อเขาทั้ง 4 พบเจอกันในเวลานี้....ดวงตากลมโตของชานยอลจับจ้องไปที่ร่างของคริส รวมถึงจื่อเทาที่ยืนอยู่ข้างๆชานยอลไม่ห่าง...ส่วนร่างเล็กของแบคฮยอนก็ยืนยิ้มกริ่มอยู่ข้างกายของคริสเช่นกัน....
ร่างสูงโปร่งของคริสตัดสินใจเดินออกไปจากสนามเพื่อหลีกหนีบรรยากาศอึมครึมในตอนนี้....เมื่อชานยอลเลือกที่จะคืนดีกับจื่อเทาแล้ว คริสก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องบอกชานยอลอีกว่าเขาคืออู๋ฟาน....
"เดี๋ยวก่อนสิ...อย่าเพิ่งไป...ฉันอยากเล่นบาสกับนาย...หรือนายไม่กล้า..." เสียงเข้มของจื่อเทาตะโกนไล่หลังมาก่อนที่คริสจะเดินพ้นจากบริเวณสนาม
ร่างสูงของคริสหยุดเดินพร้อมกับหันกลับไปมองตามเจ้าของเสียง....มือเล็กของแบคฮยอนจับที่แขนของคริสเขย่าเบาๆก่อนที่จะเอ่ยกับเขา
"กลับไปเล่นสิฮะพี่คริส...ผมชอบเวลาพี่เล่นบาส" ดวงตาเล็กๆยิ้มให้กับคริสอย่างมีความนัยน์......
คริสเดินกลับไปที่สนามแต่ไม่ใช่เพราะคำขอร้องของแบคฮยอน....เขาไม่ชอบให้ใครท้าทายเขา...ยิ่งถ้าเป็นเรื่องกีฬาบาสที่เขารักมากที่สุดแล้วการท้าทายหรือดูถูกคริสคือสิ่งที่ทำให้เขาโกรธ...
มือหนาของเทาจับไปที่ลูกบาสสีส้มที่อยู่บนพื้นขึ้นมา และโยนมันขึ้นไปบนฟ้าสุดแรงของเขาก่อนที่จะพูดจาท้าทายคริสด้วยน้ำเสียงดุดัน
"เข้ามาแย่งลูกบาสนี้ไปสิ ถ้านายคิดว่านายแย่งจากฉันได้"
ก่อนที่ลูกบาสจะหล่นลงสู่พื้น ร่างสูงของคริสก็กระโดดจากพื้นสนามและคว้าลูกบาสลูกนั้นไว้ในมือด้วยความชำนาญ...คริสวิ่งไปด้วยความเร็วและเลี้ยงลูกบาสพร้อมชู้สลงห่วงด้วยความว่องไว....จื่อเทาพยายามแย่งลูกบาสลูกนั้นก่อนที่คริสจะเบี่ยงตัวหลบเทาด้วยความคล่องแคล่ว..ทำให้ข้อศอกของคริสกระทุ้งร่างของเทาอย่างไม่ตั้งใจจนจื่อเทาล้มลง... คริสเลี้ยงลูกบาสลูกนั้นไปตรงริมสนามก่อนจะชู้สมันลงห่วงจากระยะไกลด้วยความแม่นยำเป็นครั้งที่สอง....
"จำไว้ว่าฉันไม่ชอบแย่งของใคร!..........ถ้าไม่จำเป็น" คริสเอ่ยพูดกับจื่อเทาก่อนที่เขาจะโยนลูกบาสไปที่พื้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดเมื่อเหลือบไปเห็นชานยอลที่กำลังจ้องมองมาที่เขาและยืนอยู่ข้างจื่อเทาที่ล้มอยู่กับพื้น
ร่างเล็กของแบคฮยอนรีบวิ่งกระวีกระวาดเข้ามากอดแขนคริสพร้อมทั้งเอ่ยชมคริสไปตลอดทาง...จิตใจของคริสตอนนี้ยังคงคุกรุ่นกับการกระทำของทั้งจื่อเทาและชานยอลโดยไม่ได้สนใจร่างเล็กที่กำลังเดินเกาะแขนเขาอย่างออดอ้อน...
เช้าวันรุ่งขึ้นตรงกับวันหยุด วันนี้อากาศค่อนข้างสดใส ดวงอาทิตย์ที่สาดส่องในตอนนี้ช่วยให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นจากฤดูหนาว........
วันนี้เป็นวันเกิดของคิมจงอิน จงอินตัดสินใจชวนคริสและคยองซูไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศส่วนตัวแถวชายหาดไม่ไกลจากโซลนัก...และใช้เวลาขับรถไม่กี่ชม.
"ฉันไม่ไปไม่ได้เหรอวะ จงอิน" เสียงปลายสายตอบกลับมาหลังจากเพื่อนรักบอกว่าจะมารับที่บ้าน
"ไม่ได้!แกต้องไปคริส....ไปเมากับฉันเว้ย ฉันไม่มีเพื่อนกินเบียร์ คยองซูเขาดื่มไม่เป็น" เสียงเข้มของจงอินกำชับเพื่อนรักให้แต่งตัวรอพร้อมกระเป๋าสัมภาระสำหรับการพักผ่อน 2 วัน 1 คืนที่ชายหาดส่วนตัวของจงอิน
คริสรับปากไปส่งๆด้วยท่าทีอิดออด ช่วงนี้คริสอารมณ์ไม่ค่อยดีนักสาเหตุมาจากเรื่องของชานยอลและจื่อเทา....หากการพักผ่อนครั้งนี้จะทำให้จิตใจเขาดีขึ้นก็คงจะดีไม่น้อย
ร่างสูงโปร่งของคริสยืนรออยู่หน้าบ้านพร้อมกระเป๋าเป้ใบขนาดพอเหมาะ.....หลังจากที่เขาเก็บสัมภาระหลังรถแล้วคริสก็เปิดประตูหลังเข้าไปนั่ง..จงอินรับหน้าที่เป็นสารถีพาเพื่อนและคู่รักไปฉลองวันเกิดที่ชายหาด....และหวังว่างานวันเกิดปีนี้จะรื่นรมย์เหมือนกับทุกๆปี
รถยนต์ของจงอินเคลื่อนตัวมาสักพักจนคริสเริ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเส้นทางที่กำลังจะไปไม่ใช่เส้นทางเลี่ยงเมืองเพื่อนำพวกเขาไปสู่ชายหาดส่วนตัวของคิมจงอิน....
"อ่าว จงอิน แกจะไปไหนวะ แวะซื้อของเหรอ" คริสเอ่ยถามด้วยท่าทีงุนงง
"เดี๋ยวก็รู้น่ะ แกอยู่เฉยๆเหอะ" จงอินอมยิ้มมุมปากก่อนที่จะเหลือบไปมองใบหน้าของคยองซูคนรักที่นั่งยิ้ม ...และหัวเราะเบาๆด้วยความสุข
ร่างสูงบางยืนอยู่ไม่ไกลจากร้านค้าแถวนั้น.....มือบางยกขึ้นมาบังงแดดที่กำลังส่องมาที่ใบหน้าเนียนใส เขาถือถุงใส่ของหลายใบ....ทั้งขนมทานเล่น เบียร์กระป๋อง โซจู น้ำอัดลม รวมถึงอาหารแห้งอาหารสด และอาหารสำเร็จรูปที่จะทำทานกันในเย็นนี้
รถยนต์ของจงอินบีบแตรเป็นสัญญาณให้ร่างบางเดินตรงมายังรถก่อนที่ประตูรถด้านหลังจะเปิดออกพร้อมกับสีหน้าตกใจของทั้งคริสและชานยอลที่เกิดขึ้นพร้อมๆกัน......วันนี้ทั้งคริสและชานยอลต่างก็ไม่ทราบว่าเขาทั้งสองจะได้ร่วมทางไปด้วยกัน ....ซึ่งทั้งหมดก็เป็นแผนของทั้งคยองซูและจงอินนั่นเอง
"จงอินทำไมแกไม่บอกฉัน" คริสพูดเสียงเข้มกับเพื่อนก่อนที่จะจับจ้องไปที่ใบหน้าของชานยอลคนตรงหน้าที่กำลังยืนมองเขา
"คยองซู ฉันไม่ไปละนะ" ชานยอลยื่นถุงใส่ของให้คยองซูก่อนจะตั้งท่าเดินออกไปจากตัวรถ
"เดี๋ยวก่อนสิ ชานยอล!" เสียงเรียกของคยองซูดังลั่นพร้อมกับร่างเล็กของคยองซูที่วิ่งไปดึงรั้งข้อมือของชานยอลมาที่รถ
"ชานยอล..อย่าทำแบบนี้สิ..ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกนาย..วันนี้ฉันขอนะ วันเกิดจงอินฉันไม่อยากให้หมดสนุก" สีหน้าของคยองซูจริงจังพร้อมด้วยแววตาอ้อนวอนที่เขาพยายามขอร้องเพื่อนรักให้ร่วมทางไปด้วยกัน ทั้งสองยืนคุยกันสักพักก่อนที่ชานยอลจะยอมใจอ่อนเดินมาที่รถของจงอินอีกครั้ง
คยองซูพาชานยอลมาที่รถโดยให้นั่งด้านหลังคู่กับคริส....ส่วนคริสเองก็แสร้งมองออกไปนอกกระจกรถด้วยท่าทีที่ไม่ได้ใส่ใจชานยอลเท่าไรนักก่อนจะเอ่ยประโยคบางอย่างขึ้นมาเพื่อยั่วยุอารมณ์ของชานยอล
"หนีแฟนมาเที่ยวเหรอ รายงานหรือยังว่าฉันไปด้วย" ดวงตาคมเหลือบมองดวงตากลมโตของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คริสต้องการประชดประชันชานยอลด้วยอารมณ์หึงหวงจากเหตุการณ์วันนั้น
"แบคฮยอนไม่มาด้วยเหรอ ปกติก็เห็นตัวติดกันตลอด" ชานยอลแสร้งพูดลอยๆขึ้นมาก่อนที่จะมองไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ใกล้ๆเขาเช่นกัน
ทั้งจงอินและคยองซูลอบมองกันก่อนที่จะยิ้มแหยๆ จงอินตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดเพลงเพื่อให้บรรยากาศในรถดูสนุกสนานมากขึ้น...แผนการณ์ที่จงอินและคยองซูวางไว้ให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกันจะได้ผลหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับทั้งคริสและชานยอล แต่ดูท่าเรื่องนี้อาจจะไม่ง่ายแล้วหากทั้งสองยังคงเถียงกันไปตลอดทางแบบนี้
รถยนต์ของจงอินแล่นมาตามเส้นทางนอกเมือง.....บรรยากาศรอบข้างดูสบายตาขึ้นเนื่องจากภูเขาและต้นไม้ใบหญ้าข้างทางที่ดูสวยสดใส...
ชานยอลเผลอยิ้มออกมาเมื่อมองไปยังร่างของลิงตัวเล็กที่เกาะหลังแม่อยู่บนต้นไม้ข้างทาง...คริสเองก็แอบชำเลืองมองรอยยิ้มของชานยอลคนที่นังข้างๆก่อนที่จะแกล้งมองไปทางอื่นเพราะกลัวว่าชานยอลจะรู้ตัว....
"จงอินใกล้ถึงแล้วใช่ไหม ฉันอยากเล่นน้ำทะเลแล้ว" ชานยอลเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นเมื่อเริ่มเห็นท้องทะเลสีฟ้าครามตรงหน้า...มือบางบีบไหล่ของคยองซูคนที่นั่งเบาะหน้าเล่นเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความสนุกสนาน
"อือ ใกล้แล้วล่ะ ...คริส แกจะเอาอะไรอีกไหมจะได้แวะตลาด" เสียงจงอินเอ่ยทักเพื่อนรักที่นั่งเงียบมาตลอดทาง
"ไม่เอาล่ะ...ว่าแต่บ้านนายมีกล่องปฐมพยาบาลด้วยใช่มะ ฉันว่าเดี๋ยวต้องมีคนได้แผลกลับบ้าน" คริสยกยิ้มมุมปากพร้อมกับแกล้งมองไปที่ชานยอล..ก่อนที่ชานยอลจะทำเป็นไม่สนใจคำพูดเขาและหัวเราะเล่นกับคยองซูต่อไป
บ้านพักตากอากาศหลังใหญ่สีขาวติดกับชายหาดที่ดูสวยงาม.....โต๊ะม้าหินเล็กๆวางอยู่ตรงหน้าบ้านพร้อมแจกันดอกไม้สีสดใส
..เตาย่างบาร์บีคิวที่อยู่ไม่ห่างจากหน้าบ้านพักของจงอิน...บรรยากาศชายทะเลที่ดูสดชื่นทำให้ชานยอล คยองซู และจงอินเบิกบานไม่น้อย...ผิดกับคริสที่มีท่าทีไม่สบายใจอยู่บ้างแต่เขาก็มักจะเผลอยิ้มตามชานยอลทุกครั้งที่ชานยอลมีรอยยิ้ม...
ชานยอลเดินดูรอบๆบ้านและภายในบ้านของจงอินเพื่อสำรวจบ้านรวมถึงห้องนอนที่เขาจะต้องนอนพักคืนนี้....
"จงอิน...บ้านนายมีแค่ 2 ห้องนอนเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"อือ ใช่..." จงอินพยักหน้าตอบช้าๆ
"อ่าฮะ วันนี้ฉันก็นอนกับคยองซูวววว ไม่ได้มาเที่ยวด้วยกันตั้งนานละ" ชานยอลโอบกอดร่างเพื่อนตัวเล็กก่อนที่จะวาดรอยยิ้มออกมาจนเห็นฟันขาว
"ใครบอกว่าฉันจะนอนกับนาย ชานยอล...วันนี้วันเกิดจงอิน ฉันก็ต้องนอนห้องเดียวกับแฟนฉันสิ" เสียงคยองซูหัวเราะพร้อมกับจงอิน...คริสเองก็อดขำไม่ได้ในท่าทีของชานยอลจนเผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว...
"อ่าว แล้วฉันล่ะะะ" ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นและเริ่มเลิ่กลั่กเมื่อคยองซูพูดว่าต้องนอนห้องเดียวกับจงอิน
"นายก็นอนห้องเดียวกับฉันไง..ชานยอล" เสียงคริสพูดเปรยออกมาก่อนที่จะหัวเราะอย่างลืมตัว...เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังโกรธชานยอลเรื่องจื่อเทาอยู่ เขาก็รีบหุบยิ้มแล้วแกล้งปลีกตัวเดินออกไปทางหน้าบ้านแถวชายหาดแทน
ความจริงแล้วคริสตั้งใจว่าจะนอนที่โซฟาหน้าห้องหากถึงเวลาช่วงกลางคืน....เขารู้ดีว่าชานยอลคงไม่อยากอยู่ใกล้เขาเท่าไรนัก และการนอนในห้องกับคู่รักของคนอื่นก็คงจะดูไม่ดีในความรู้สึกของชานยอลและเพื่อนๆที่มาด้วยวันนี้...
ในเวลาเย็น...ทั้งคยองซูและชานยอลที่ชายหาดกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ...โดยมีคริสและจงอินนั่งมองอยู่ห่างๆ ทั้งสองนั่งกินเบียร์ไปเงียบๆก่อนที่จงอินจะตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องราวบางอย่างจากคริส...
"คริส....แกชอบชานยอลแล้วทำไมไม่บอกเขาไปวะ" จงอินมีสีหน้าจริงจังขึ้นหลังจากที่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไปสักพัก
"ฉันขอคบกับเขาแล้ว....เขายังไม่ตอบฉันเลย...เมื่อไม่กี่วันนี้เขาก็เพิ่งคืนดีกับคนรักเก่า" แววตาของคริสดูเศร้าลง ดวงตาคมมองไปที่ชานยอลที่กำลังมีรอยยิ้มขณะเล่นน้ำอย่างมีความสุข...ในเมื่อชานยอลเลือกจื่อเทาแล้วเขาก็เคารพการตัดสินใจของชานยอลและไม่ถือโทษ...เพียงแต่ตอนนี้เขาต้องการเวลาเพื่อทำใจให้แข็งแรงขึ้นเท่านั้น
ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงเรื่อยๆ....บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบลงเนื่องจากเป็นหาดส่วนตัว...หลังจากชานยอลและคยองซูเล่นน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาทานอาหารเย็นที่หน้าบ้านพัก พร้อมทั้งช่วยกันย่างเนื้อย่างในเตาบาร์บีคิว....คริสคีบเนื้อย่างบนเตาให้ชานยอลเป็นคนแรก ก่อนที่จะคีบเนื้อย่างให้เพื่อนๆในกลุ่ม...ทั้งจงอินและคยองซูลอบมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม ส่วนชานยอลก็แอบมองการกระทำของคริสอยู่โดยที่ไม่พูดอะไร....สิ่งที่คริสทำให้กับชานยอลมันเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ชานยอลเองก็แอบประทับใจ
อากาศช่วงดึกค่อนข้างหนาวเหน็บ...คยองซูนั่งพิงไหล่กว้างของจงอินภายในอ้อมแขนแกร่ง พร้อมกับร้องเพลงออกมาเบาๆ...ชานยอลยิ้มบางๆให้กับเพื่อนตัวเล็กของเขาเมื่อมองดูภาพนั้น เขาดีใจที่เห็นคยองซูมีความสุขกับคนรัก....ผิดกับเขาที่มักจะเจ็บปวดอยู่เสมอ
"หนาวหรือเปล่า...จะเดินไปเอาผ้าคลุมให้" คริสถามชานยอลด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะหยิบเบียร์ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่มและวางมันไว้ตรงหน้าดังเดิม
ไม่มีเสียงตอบจากชานยอล เขาเพียงส่ายหน้าเบาๆเพื่อให้คริสรับรู้คำตอบเท่านั้น....
เวลาผ่านไปสักพัก...จงอินและคยองซูเดินจูงมือเข้าไปในบ้านพักด้วยกันพร้อมเสียงหัวเราะ..ปล่อยให้ทั้งคริสและชานยอลนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้านในบรรยากาศที่ผ่อนคลายและโรแมนติค...เมื่อชานยอลเห็นว่าทั้งคยองซูและจงอินหายไปนานแล้ว ร่างบางก็ลุกขึ้นจากม้านั่งพร้อมจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน ติดอยู่ตรงมือหนาคว้าข้อมือของเขาไว้เพื่อให้เขาหยุดเดินและหยุดการกระทำ
"จะไปไหน...ถ้าจะไปตามจงอินกับคยองซูล่ะไม่ต้องนะ"
"แต่พวกเขาหายไปนานแล้วนะ" ดวงตากลมโตฉายแววใสซื่อก่อนที่จะเอ่ยกับคริส
"เขาก็หายไป......ทำอะไรๆที่คนรักกันเขาทำกันน่ะแหละ....นายจะไปตามพวกเขาทำไม" คริสพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากในความซื่อของชานยอล
"ทำอะไรๆ แล้วหายไปทำอะไรล่ะ" ชานยอลทวนคำตอบของคริสและทำหน้างุนงงกับคำตอบนั้นอีกครั้ง
คริสได้แต่ส่ายศรีษะเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มที่วาดขึ้นตรงมุมปาก....เขานึกขำกับความไร้เดียงสาของชานยอล......ถ้าเดินเข้าไปตามแล้วพบภาพแบบนั้นชานยอลคงวิ่งหน้าตาตื่นออกมาด้วยความตกใจ
ทั้งสองนั่งเงียบๆกันไปสักพัก บรรยากาศรอบข้างเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆจากลมแรงด้านนอก ชานยอลเหลือบมองคริสที่นั่งนิ่งก่อนที่จะตัดสินใจถามบางอย่างกับคริส....ชานยอลพยายามรวบรวมความกล้าก่อนที่จะพรูลมหายใจออกมาเบาๆ
"ทำไม...วันนั้น ไม่มาตามนัด ฉันรอนายจนเย็น" ดวงตากลมมองไปที่ใบหน้าคมคายอย่างต้องการคำตอบ
"นายรอฉันเหรอ......รอฉันหรือรอใคร ...." คริสตอบเขาไปสั้นๆโดยที่ไม่ได้มองไปที่ใบหน้าของชานยอล
สีหน้าและแววตาของคริสเปลี่ยนไปหลังจากนึกถึงภาพเหตุการณ์วันที่ชานยอลกอดกับจื่อเทา ความเจ็บปวดในใจวันนั้นทำให้คริสไม่อยากจะพบหน้าชานยอลอีกจนวันนี้ที่เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้ว่าเขายังรู้สึกดีๆกับชานยอลอยู่เสมอ
"ฉันนัดกับนายฉันก็รอนายสิ!!นายน่ะแหละที่ไม่มาตามนัดของฉัน" ชานยอลเริ่มเสียงดังใส่คริสเพราะรู้สึกว่าคริสพูดจากวนประสาทเขา
คริสนิ่งเงียบไปก่อนที่จะหัวเราะเบาๆในลำคอ ดวงตาคมปราดไปมองใบหน้าของคนที่นั่งใกล้ๆด้วยความรู้สึกน้อยใจ
"ชานยอล....สิ่งที่ฉันทำกับนาย นายว่ามันดูตลกมากไหมในสายตาของคนอื่น" คริสจับจ้องไปที่ใบหน้าขาวใสของคนตรงหน้าก่อนที่จะเบ้ปากใส่ชานยอล...ตอนนี้เขาเองก็เริ่มมีอาการมึนเมา ความรู้สึกในใจของคริสตอนนี้ไม่ต้องแสร้งทำแต่มันกลั่นออกมาจากความรู้สึกลึกๆในจิตใจ
"ถ้านายกลับไปคืนดีกับจื่อเทาแล้วฉันก็ดีใจด้วย.....ดีใจที่นายมีความรักที่ดี" คริสยกเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกครั้งหลังจากพูดจบประโยค
"ฉันไม่ได้จะ...." เสียงของชานยอลหยุดไว้แค่นั้นเมื่อคริสปากระป๋องเบียร์ที่เขาดื่มหมดไปที่พื้นทรายตรงหน้าด้วยความเสียใจระคนกับความโมโห
"คนที่นายรอ ไม่เคยเป็นฉันชานยอล!.....จะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันจะบอกบางอย่างกับนาย!" คริสลุกขึ้นเพื่อเดินหนีชานยอลเข้าบ้านพักก่อนที่เรื่องจะรุนแรงไปมากกว่านี้ในความรู้สึกของเขา
ร่างบางรีบวิ่งตามไปดึงรั้งแขนแกร่งไว้ที่บริเวณหน้าห้องนอนก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่สำคัญที่สุดในชีวิต....คำถามที่ชานยอลพยายามที่จะถามคริสหลายครั้งแต่ไม่มีโอกาส
"คริส.......นายคืออู๋ฟานใช่ไหม!!...ตอบฉันสิ ตอบฉัน!" ชานยอลเขย่าแขนของคริสแรงขึ้นและถี่ขึ้นเมื่อเขาพูดประโยคนั้นไปแล้ว
คริสสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของชานยอลก่อนจะเดินเข้าห้องและปิดประตูเสียงดัง.....ชานยอลยังคงเปิดประตูเข้ามาเพื่อถามคำถามเดิมย้ำอีกครั้ง...คำตอบที่ชานยอลต้องการจะย้ำให้แน่ชัดกับความรู้สึกของตัวเอง
"นายคืออู๋ฟานใช่ไหมคริส....ตอบฉัน...ฉันขอร้อง มันสำคัญสำหรับฉันมากนะ" ชานยอลเริ่มเสียงสั่นเครือเนื่องจากน้ำตาที่เริ่มมาคลอหน่วงที่ดวงตากลมโต....หัวใจของชานยอลร่ำร้องว่าคนที่ชานยอลรอคอยก็คืออู๋ฟานไม่ใช่คริสหรือจื่อเทาในตอนนี้...
"อู๋ฟานคือใครอีกล่ะชานยอล ....คนรักของนายอีกคนเหรอ" น้ำเสียงของคริสเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด...แววตาที่หม่นหมองลงเฝ้าคิดแต่ว่าจะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาคืออู๋ฟาน..
"อู๋ฟานคือคนที่ฉันรอ!!!ฉันรอการกลับมาของเขา ..รอมาตลอด 6 ปี...รอให้เขาติดต่อกลับมาหาฉัน...ฉันนั่งรอเขาในวันที่เขาไม่อยู่ ใต้ต้นไม้ต้นเดิม...ฉันทิ้งข้อความถึงเขาไว้หวังให้เขาเห็น...ฉันวิ่งตามเขาในวันที่เขาจากลาฉันไปจนฉันล้มลงแต่ฉันก็ไม่คิดจะหยุดวิ่ง....ฉันแค่อยากรู้ว่านายใช่เขาไหม!!...ฉันอยากรู้แค่นี้คริส แค่นี้เท่านั้น!"
น้ำตาของชานยอลพรั่งพรูออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น.....ชานยอลไม่ได้ตั้งใจคบกับจื่อเทา อู๋ฟานเท่านั้นที่อยู่ในความทรงจำวัยเด็ก...จื่อเทาเปรียบเสมือนตัวแทนที่ชานยอลสร้างขึ้นมาว่าเป็นอู๋ฟานในจินตนาการ....และหลังจากที่ทั้งสองคบหาดูใจกันสักพักชานยอลจึงเข้าใจว่าเขาคิดผิดและไม่มีใครมาแทนที่อู๋ฟานได้....
มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่กำลังไหลรินออกจากใบหน้าของตนเอง.....ชานยอลกำลังสะอึกสะอื้นเมื่อเขาพูดถึงชื่อของอู๋ฟาน.....ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงไปยังร่างของชานยอลก่อนที่มือหนาจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มใสเบาๆ....เขาลูบไปตามเส้นผมที่อ่อนนุ่มก่อนที่จะโอบจับแก้มใสนั้นไว้ในอุ้งมือหนา ดวงตากลมโตเปียกน้ำตาจนคริสเจ็บปวดใจไปด้วย คริสตัดสินใจที่จะเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจของชานยอลหยุดเต้นได้ในขณะนี้....
"ถ้าอย่างนั้นก็สิ้นสุดการรอคอยของนายแล้วชานยอล......อู๋อี้ฟานยืนอยู่ตรงหน้านายแล้ว"
ใบหน้าคมของคริสโน้มลงไปสัมผัสริมฝีปากบางของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยนก่อนจะโอบกอดร่างของชานยอลให้อยู่ในอ้อมแขนแกร่งด้วยความโหยหา...ชานยอลร่ำไห้สะอึกสะอื้นมากขึ้นกว่าเดิมพร้อมทั้งโอบกอดรอบลำตัวของคริสเช่นกัน ดวงหน้าใสซุกลงตรงหน้าอกหนาก่อนที่คริสจะลูบผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นเบาๆเพื่อเป็นการปลอบขวัญให้ชานยอลหยุดร้องไห้....
"อู๋ฟาน.....ฉันคิดถึงนาย" เสียงสะอึกสะอื้นดังออกมาจากริมฝีปากของชานยอลก่อนที่คริสจะโอบกอดรอบร่างนั้นกระชับมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆด้วยความคิดถึงที่มีต่อชานยอลที่เขาโหยหาเช่นกัน
80%----------------------------------------------
อีก 20% ที่เหลือค่ะ ---------------------------------------------
ชานยอลยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของคริสก่อนที่คริสจะช่วยปลอบประโลมให้เขาหยุดร้องไห้...ร่างบางสั่นไหวจากการหอบหายใจเนื่องจากการร้องไห้อย่างหนัก
"หยุดร้องได้แล้วชานยอล....ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไง" คริสยังคงลูบไปที่แผ่นหลังบางของร่างในอ้อมแขนเขาอย่างอ่อนโยน
"บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบเห็นนายร้องไห้ รอยยิ้มของนายมันน่าดูกว่าเยอะ" มือหนาของคริสค่อยๆจับใบหน้าเนียนใสของชานยอลออกจากอ้อมอกและใช้นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาที่กำลังเปรอะเปื้อนดวงตาคู่สวยออก
"นายหายไปไหนมาอู๋ฟาน หายไปไหน...นายไม่เคยติดต่อมาหาฉันเลย" มือบางทุบไปที่หน้าอกหนา 2-3 ครั้งด้วยความน้อยใจ
"โอ๊ย...ฉันเจ็บนะ" คริสจับมือบางของชานยอลไว้ในอุ้งมือก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"นายย้ายบ้านไปกี่ปีละชานยอล...ฉันให้คนรู้จักไปตามหานายที่บ้านก็ไม่เจอ" ดวงตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าของชานยอลก่อนที่ชานยอลจะใช้ความคิดในสิ่งที่คริสพูด
ชานยอลย้ายบ้านไปหลายปีมากแล้วหลังจากที่อู๋ฟานไม่ได้อยู่ที่เกาหลี.....แต่แม้ว่าเขาจะย้ายบ้านไป ชานยอลก็ยังคงแวะเวียนไปใต้ต้นไม้ใหญ่และที่โรงเรียนสมัยมัธยมเสมอเพื่อรอการกลับมาของอู๋ฟาน........
"ความผิดของฉันสินะที่ฉันย้ายบ้าน" ชานยอลแกล้งพูดจาประชดประชันคริส ...ร่างบางเดินหนีคริสไปที่ระเบียงซึ่งอยู่ในห้องนอนและยื่นออกไปที่ท้องทะเลด้านหน้า...
ความมืดปกคลุมทั่วทั้งหาดทรายขาว...ลมทะเลเย็นๆและกลิ่นไอของความเค็มจากเกลือทะเลหอบพัดเข้ามาถึงในห้องนอนและปะทะร่างของเขาทั้งสอง.....คริสเดินตามไปหาชานยอลที่ระเบียงพร้อมกับหัวเราะในความขี้งอนของชานยอล....ชานยอลของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม
"ชานยอล...ที่นายบอกว่ารอฉันน่ะ....จริงเหรอ....แล้วรอฉันในฐานะอะไร" คริสเดินไปยืนเคียงข้างชานยอลก่อนที่จะทอดสายตามองไปยังหาดทรายตรงหน้าและชำเลืองมองคนข้างๆ...
พระจันทร์สีนวลสาดส่องลงมาที่ใบหน้าของชานยอลเผยให้เห็นว่าตอนนี้แก้มใสของเขาเริ่มเปลี่ยนสี ดวงตากลมโตเหลือบมองไปทางอื่นอย่างที่กำลังชั่งใจและหาคำตอบให้ตัวของเขาเองว่าเขารออู๋ฟานกลับมาในฐานะเพื่อนหรือฐานะอะไร
"ฉันก็....ฉัน....ก็รอน่ะ....รอไง...ก็นายบอกว่าจะรีบกลับมา!" ชานยอลไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของเขายังไง...ความรู้สึกของเขาที่มีต่ออู๋ฟานเขาก็ตอบมันไม่ได้เช่นกัน รู้แต่เพียงว่าในช่วงที่อู๋ฟานไม่อยู่เขาทุกข์ทรมานใจมากที่สุด
คริสยกยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเดินเข้าไปโอบกอดร่างบางจากทางด้านหลัง....มือหนาโอบรอบเอวบางก่อนที่จะเชยคางของเขาไว้ที่หัวไหล่ของชานยอล...ดวงตาคมปราดมองไปที่ดวงหน้าของชานยอลอย่างมีความนัยน์....ลมหายใจของคริสที่ปล่อยออกมาช้าๆสัมผัสต้นคอขาวของชานยอลจนเขารู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด...
"8 ปีที่ผ่านมาสำหรับฉัน...นายคือคนที่สำคัญที่สุด....ตั้งแต่วันแรก...จนถึงวันนี้..." จมูกโด่งซุกลงไปที่แก้มเนียนใสของชานยอลและโอบกอดร่างบางนั้นไว้ให้กระชับขึ้น
"นายไม่รู้หรอกว่า เมื่อไม่มีนายอยู่ข้างๆฉันที่แคนาดา....ฉันคิดถึงนายแค่ไหน ชานยอล" คริสกระซิบลงตรงข้างหูของชานยอลก่อนที่จะซุกหน้าลงตรงไหล่ที่หอมละมุนนั้นอีกครั้ง ร่างสูงอยากจะเก็บทุกสัมผัสในตอนนี้ไว้ให้เนิ่นนานที่สุด....เก็บไว้เพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปตอนที่เขาห่างหายจากชานยอล
.
.
.
.
.
.
ในระหว่างที่คริสกำลังยืนโอบกอดชานยอลตรงระเบียงและพร้อมที่จะเผยความในใจ.....หูของชานยอลก็พลันได้ยินเสียงร้องของคยองซูดังแว่วออกมาจากห้องนอนห้องข้างๆ....ดวงตากลมโตสอดส่ายและชะเง้อดูด้วยความตกใจ คิ้วบางขมวดเข้าหากันเพราะต้องการจะตั้งใจฟังเสียงก่อนที่จะร้องและถามคริสออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อน...
"เสียงอะไรน่ะอู๋ฟาน นายได้ยินไหม เสียงคยองซูหรือเปล่า" มือบางเขย่าแขนแกร่งพร้อมสีหน้าฉงนก่อนที่คริสจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"จะเสียงอะไรก็ช่างเขาเถอะ เขากำลังมีความสุขกัน" คริสยังคงยืนหัวเราะชานยอลอยู่ไม่ห่างในท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขา
"จงอินกำลังทะเลาะกับคยองซูหรือเปล่า......ทำไมคยองซูร้องเหมือน...เหมือนเจ็บปวด...ฉัน...ฉันจะไปหาเพื่อน" ร่างบางกำลังตั้งท่าจะเดินออกไปจากตรงระเบียงก่อนที่คริสจะฉุดรั้งข้อมือของชานยอลไว้ด้วยความขำพร้อมรอยยิ้มที่วาดขึ้นในความใสซื่อของชานยอล
"ฉันบอกว่าอย่าไปไง....ถ้าไม่อยากได้ยิน..ก็เปิดเพลงซะ" คริสเดินจูงมือชานยอลไปที่เครื่องเล่นเพลงในห้อง พร้อมกับเปิดเพลงบรรเลงเบาๆให้ชานยอลฟังเพื่อกลบเสียงนั้น
เขายังคงนึกขำกับการกระทำของชานยอล....มือหนาของคริสจับไหล่ให้ชานยอลนั่งลงบนเตียงและสงบจิตสงบใจฟังเพลงไปเรื่อยๆ ก่อนที่คริสจะขอตัวไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย...
....หลังจากที่คริสอาบน้ำเสร็จ ร่างสูงก็เดินมาหยิบหมอนบนเตียงพร้อมกับเดินหาผ้าห่มในตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะทำอย่างที่เขาตั้งใจไว้คือการนอนที่โซฟาหน้าห้องและปล่อยให้ชานยอลนอนในห้องคนเดียว.....
"นอนในห้องคนเดียวได้นะ..." คริสเอ่ยถามกับชานยอลหลังจากที่ชานยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำเสร็จ ร่างบางกำลังนั่งเล่นดูรายการโทรทัศน์อยู่บนเตียงนอนนุ่ม
"แล้วนายจะไปนอนที่ไหน" ชานยอลมองไปที่คริสในขณะที่คริสกำลังจะเดินออกไปจากห้อง
"หน้าห้องไง ที่โซฟา......."
ชานยอลนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนที่จะตัดสินใจเรียกคริสไว้
"เดี๋ยวก่อนอู๋ฟาน!......นอน...ข้างในนี้ก็ได้...ข้างนอกอากาศหนาว...ฉัน....ไม่อยากเห็นนายไม่สบาย" ชานยอลพูดโดยไม่มองหน้าคริสเนื่องจากความเขินอาย...ดวงตากลมโตแกล้งจับจ้องไปที่รายการโทรทัศน์ตรงหน้าทั้งที่จริงแล้วจิตใจเขาแทบจะดูมันไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ
"ไม่อยากนอนคนเดียวเหรอ" คริสแสร้งถามชานยอลก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเตียงข้างๆชานยอลพร้อมกับรอยยิ้ม
"เปล่า....ก็แค่เป็นห่วง" ชานยอลหยิบรีโมทโทรทัศน์เปลี่ยนช่องดูรายการอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยทำทีเป็นสนใจรายการตรงหน้ามากกว่าคริสคนที่นั่งอยู่ข้างกายเขา
