บ้าน
ที่ผับแห่งหนึ่งย่านคังนัมไม่ห่างไกลจากบ้านของคริสมากนัก....ที่นี่เป็นแหล่งรวบรวมวัยรุ่นเซเลปบริตี้และดารานักแสดงของเกาหลีใต้เนื่องจากเป็นผับที่มีราคาค่อนข้างแพงจึงมีแต่คนที่มีระดับเท่านั้นที่เข้าไปท่องเที่ยวยามราตรีที่นี่....รถสปอร์ตหรูหราราคาแพงมากมายที่จอดในลานจอดรถรวมถึงที่หน้าผับ...หญิงชายมากหน้าหลายตาวนเวียนเข้ามาในร้านและหลายคนก็เริ่มเกิดอาการมึนเมาผลมาจากแอลกอฮอล์ที่ผับแห่งนี้จำหน่าย...
คริสใช้เวลาไม่นานในการขับรถมาถึงที่นี่ หลังจากที่เขาออกมาจากร.ร.มงกูในช่วงเย็นมากแล้วเขาก็กลับไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่บ้านและแต่งตัวออกมาที่ผับแห่งนี้อีกครั้ง โดยมีจงอินและคยองซูล่วงหน้าไปก่อน
คยองซูเป็นแฟนของจงอินที่คบหาดูใจกันมาหลายปีในช่วงระหว่างที่จงอินอยู่แคนาดาและเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นั่น....คริสไม่เคยพบกับคยองซูเพราะคยองซูศึกษาอยู่ที่เกาหลีและก็อาศัยในประเทศเกาหลี...แต่วันนี้จงอินต้องการแนะนำให้คริสรู้จักแฟนของเขา คริสเองก็ยินดีเช่นกัน...
บรรยากาศในร้านมืดมิดมีเพียงแสงไฟสลัวๆตามแบบฉบับผับทั่วไป เสียงเพลงดังและเบาสลับกันตามจังหวะ...ที่โซฟาตัวใหญ่มีร่างของจงอิน คยองซู และใครคนนึงที่กำลังฟุบคาโซฟาเนื่องจากอาการเมามาย...การแต่งกายของคริสวันนี้เรียกความสนใจจากคนในผับได้ไม่น้อย ร่างสูงโปร่งของเขาดูสง่าและโดดเด่นเมื่อเขาก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้....
เสื้อสูทยาวสีดำคลุมทับเสื้อเชิ๊ตตัวในสีขาวและกางเกงสแลคเข้ารูป ผมสีทองที่จัดแต่งทรงอย่างดีพร้อมที่ใบหูก็สวมต่างหูแนววัยรุ่นที่เขาโปรดปราน หน้าตาหล่อคมคายและรอยยิ้มที่มีมารยาทเมื่อมีหญิงสาวยิ้มให้ทำให้เขาเป็นที่สนใจจากคนในผับได้ไม่ยากนัก...
"เห้ยคริส...แกจะหล่อไปไหนวะ น่าเบื่อจังเวลาที่ใครๆก็มองแต่แก" จงอินแกล้งแซวเพื่อนสนิทหลังจากที่คริสนั่งลงบนโซฟานวมตัวใหญ่ไม่ห่างจากร่างของใครคนนึงที่กำลังฟุบไปกับโต๊ะ
คริสอมยิ้มบางๆให้กับคยองซู รวมถึงคยองซูก็ยิ้มตอบกลับให้เขาเช่นกัน....
"นี่เหรอจงอิน เพื่อนที่ชื่อคริสที่จงอินเล่าให้เราฟัง .....หน้าตาดีจริงๆนะ แฟนคงจะน่ารักน่าดู" คยองซูพูดพลางหัวเราะและยิ้มอย่างมีไมตรีให้กับคริส
"โอ๊ย อย่างมันอ่ะนะ ไม่มีหรอกฟงแฟน มันฝากหัวใจไว้กับใครคนนึงแล้ว" จงอินพูดขัดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะร่วนเมื่อแซวเพื่อนรักได้
"เลิกอำฉันได้ละจงอิน...แล้วนี่ใคร ไหวมั้ย" คริสชี้ไปที่ร่างของคนที่นอนฟุบไม่ได้สติตรงโต๊ะตัวยาวด้านหน้า...ชายร่างสูงบางผมสีน้ำตาลอ่อนปรกหน้าปรกตาจนมองไม่เห็นใบหน้าของเขา...ซึ่งตอนนี้ผมของเขาก็เริ่มเปียกเครื่องดื่มที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าแล้วด้วย...
"เพื่อนฉันเองน่ะ เขามีปัญหาชีวิตนิดหน่อย" คยองซูพูดพร้อมกับเขย่าไปที่แขนของหนุ่มน้อยผู้นั้นเบาๆ
"จะไหวมั้ยนะ นี่ๆจะไปล้างหน้าหน่อยมั้ย เดี๋ยวฉันพาไป" คยองซูลูบไปบนผมเส้นเล็กๆของเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"อย่ายุ่งกับฉันน่ะ ฉันจะนอน!" ..... หนุ่มน้อยร่างบางตะเบ็งเสียงออกมาเพื่อห้ามปรามเพื่อนตัวเล็กของเขาให้เลิกตอแยเขาซักที
"เห้ออออ เมาไม่ได้สติเลย ....ฉันแบกนายกลับบ้านสภาพนี้ไม่ไหวหรอกนะ!" คยองซูบ่นพร้อมทำหน้ากระเง้ากระงอดเพื่อนคออ่อนของเขาที่นอนฟุบมาหลายชม.แล้ว
"แบกไม่ไหวก็ให้ไอ้คริสมันแบก มันเป็นนักกีฬาตัวสูงใหญ่ แข็งแรงกว่าพวกเรา" จงอินยกภาระให้คริสแบกหนุ่มน้อยขี้เมาตรงหน้าซึ่งคริสเองก็ไม่ได้ใส่ใจคนตรงหน้ามากนัก...ตอนนี้เขากำลังมองอะไรเรื่อยเปื่อยมากกว่า...ผับที่นี่มีผู้คนมากหน้าหลายตา จะมีซักคนมั้ยที่รู้จักชานยอลและช่วยเขาตามหา
ทั้งจงอิน คยองซู และคริสนั่งคุยเกี่ยวกับแผนการณ์ลงทะเบียนเรียนในวันพรุ่งนี้...ทั้งสามนั่งคุยกันอย่างออกอรรถรสได้สักพัก...ไม่นานนักก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะโดยถือแก้วแชมเปญและนั่งลงบนโซฟาข้างๆคริสและแทบจะเกยลงไปที่ตักของเขา...สาวสวยหุ่นบางระหงพร้อมชุดเดรสเกาะอกสีดำยกแก้วแชมเปญเป็นเชิงจะขอชนแก้วกับคริส ซึ่งคริสเองไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ มีแต่เพียงน้ำเปล่าในแก้วของเขาเท่านั้น...
"ขอนั่งด้วยคนนะคะ" เธอกล่าวเพื่อเป็นมารยาท ซึ่งจริงๆเธอเองก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าเจ้าของโต๊ะจะอนุญาตหรือไม่
"เอ่อ คะ ครับ" คริสพยักหน้าตอบช้าๆพร้อมเขยิบหนีเธอผู้นั้นมาจนประชิดตัวหนุ่มน้อยที่ยังคงนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะข้างๆคยองซู
"มากับเพื่อนเหรอคะ ท่าทางเพิ่งมาครั้งแรก เรามาที่นี่บ่อยไม่เคยเห็นคุณเลย" หญิงสาวผู้นั้นยังคงรุกต่ออีกครั้ง ลิปสติคสีแดงที่วาดลงบนปากได้รูปไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคริสเท่าไรนัก เขากลับกลัวด้วยซ้ำกับผู้หญิงที่รุกเข้าหาผู้ชายแบบนี้...
"ครับ ผมเพิ่งกลับจากแคนาดา" คริสพูดพลางตั้งท่าเขยิบหนีอีกครั้งเมื่อเธอผู้นั้นเริ่มเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"แคนาดาอีกแล้วเหรอ หึ...เอิ๊ก" เสียงหนุ่มน้อยข้างคริสกำลังพูดพร่ำเหมือนคนละเมอพร้อมกับสะอึกคล้ายกับอาการของคนเมามาก...
เขาลุกขึ้นมานั่งช้าๆแต่ยังคงก้มหน้าก้มตาพร้อมกับใช้มือควานหาแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าของเขาที่หายไป...
"นายเลิกดื่มได้แล้ว ฉันเป็นห่วง" คยองซูปรามเพื่อนเมื่อเห็นอาการเมามายของเขาในขณะนี้...
"คยองซูวววว พาฉันไปห้องน้ำหน่อย ฉันปวดห้องน้ำ" หนุ่มน้อยร่างบางโผเข้ากอดคยองซู พร้อมกับนอนฟุบลงไปบนตักโดยจงอินมีท่าทางตกใจไม่น้อยแต่คยองซูก็โบกมือเป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วง...
"เดี๋ยวฉันพาไปเองคยองซู" คริสได้โอกาสหาจังหวะหนีอีกแล้ว เพื่อนของคยองซูคงช่วยเขาได้ เขาจะใช้โอกาสนี้เพื่อเดินหนีหญิงสาวข้างๆที่ยังคงกระแซะเข้ามาหาเขาไม่ห่าง
"ขอตัวก่อนนะครับ"
คริสค่อยๆจับแขนเพื่อนขี้เมาของคยองซูขึ้นพาดบ่าและกอดที่เอวบางของเขาที่ด้านหลัง...ผู้ชายอะไรตัวบางอ้อนแอ้นชะมัด...ไม่ต้องใช้กำลังเยอะนักคริสก็สามารถฉุดร่างของเพื่อนคยองซูให้ลุกขึ้นยืนและเดินประคองไปที่ห้องน้ำชายได้...ผมที่ปรกหน้าปรกตาของหนุ่มน้อยทำให้คริสไม่ได้สนใจที่จะมองไปที่ใบหน้าเขา...หนุ่มน้อยขี้เมายังคงเดินคอตกไปตลอดทางโดยที่คริสเองก็ต้องพยายามไม่ใช่น้อยเพราะเขาเดินไม่ค่อยตรงทางนัก
เมื่อถึงห้องน้ำชายที่เป็นจุดหมายของเขาทั้งสอง...คริสก็กอดที่เอวของหนุ่มน้อยเพื่อประคองและผลักประตูห้องน้ำเข้าไปเพื่อจะช่วยให้เขาทำธุระส่วนตัว
"นี่นายไหวมั้ย...ให้ฉันช่วยหรือเปล่า" คริสเอ่ยถามหนุ่มน้อยขี้เมาด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวว่าเขาจะเสียหลักล้มลงในห้องน้ำ
"ไม่ต้องๆ.....ฉันไหว....ฉันไม่ได้เมาาา" หนุ่มน้อยพูดพลางส่ายหัวไปมาพร้อมกับเดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำไป...
เวลาผ่านไปหลายนาทีที่คริสยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำ ซึ่งไร้วี่แววที่จะมีร่างของหนุ่มน้อยเดินออกมา คริสตัดสินใจเดินเข้าไปดูและเคาะที่หน้าห้องน้ำเบาๆเพื่อดูว่าเพื่อนของคยองซูยังคงมีสติดีหรือไม่
"นี่ๆนาย...เงียบไปนานแล้วนะ" คริสออกแรงเคาะที่ประตูหน้าห้องน้ำให้ดังขึ้น ห้องน้ำยังคงล็อคอยู่ เขาก้มลงดูที่พื้นก็เห็นเพียงปลายเท้าของเพื่อนขี้เมาของคยองซูที่กำลังยืนนิ่งๆเท่านั้น
"นี่..นายขี้เมา เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!เป็นอะไรหรือเปล่า!" คริสพยายามดันประตูเข้าไปเพื่อช่วยเหลือหนุ่มน้อยคนนั้น...แต่ไม่นานเขาก็เปิดประตูออกช้าๆโดยที่ร่างของเขายังคงยืนโงนเงนและค่อยๆโถมร่างลงมาใส่คริสอย่างจังจนคริสเกือบล้ม...
ร่างของหนุ่มน้อยขี้เมาโผซบคริสและพิงศรีษะที่ไหล่กว้าง คริสจับตัวของเขาเอาไว้เพราะเกรงว่าจะล้มลงไปทั้งคู่....ไม่นานนักคริสก็เกิดความรู้สึกแปลกๆในสัมผัสนี้..มันดูอบอุ่นและคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...ร่างบางของหนุ่มน้อยโผเข้ากอดและเริ่มละเมอพูดจาเมามายเหมือนคนไม่ได้สติ...
"นายตัวหอมจังงงง...คุณคนแคนาดา....ดีนะ คุณเป็นคนแคนาดา เห้อออ ผมไม่ชอบคนจีนเลย คนจีนใจร้ายกับผมมม" .... หนุ่มน้อยเริ่มละเมอเหมือนคนฝันร้ายเสียงของเขาเริ่มสะอึกสะอื้น...คริสค่อยๆจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาเพื่อให้ผละออกมาจากตัวเขาและต้องการจะมองไปที่ใบหน้านั้น...
หนุ่มน้อยขี้เมายังคงซุกหน้าลงที่ไหล่ของคริสและขืนตัวไว้ เขายังคงพูดพร่ำเรื่องของตัวเองไม่หยุดด้วยน้ำเสียงที่หากไม่ตั้งใจฟัง....ก็คงจะฟังไม่ออกว่าหนุ่มน้อยคนนี้ต้องการจะพูดอะไร...
"ทิ้งไปให้หมดเลย ทิ้งเราเลย หนีไปเลยนะ อย่ากลับมา" คริสยังคงทำหน้างุนงงในสิ่งที่หนุ่มน้อยคนนั้นกำลังพูด เพื่อนของคยองซูดูท่าจะไม่ไหวแล้วเขาคงต้องรีบพาออกไปและให้คยองซูพาเพื่อนกลับบ้าน...
"เดินไหวมั้ย เดี๋ยวฉันพยุงไปนะ"
คริสยังคงยืนนิ่งเป็นรูปปั้นปล่อยให้เพื่อนขี้เมาของคยองซูยืนซบอยู่อย่างนั้น ไม่นานนักหลังจากใช้ความพยายามจับร่างบางของหนุ่มน้อยที่ยืนก้มหน้า ร่างของเขาก็โงนเงนอีกครั้งและโถมตัวลงมาที่หน้าอกของคริส...ครั้งนี้คริสรู้สึกถึงความชื้นและเปียกที่หน้าอกข้างขวาของเขา เมื่อเขาก้มมองดูก็ถึงตกใจพร้อมกับส่ายศรีษะเบาๆ.....อาเจียน เพื่อนของคยองซูอาเจียนใส่เสื้อราคาแพงของคริส...โดยที่คริสไม่มีโอกาสจะดิ้นรนเพื่อหลบหลีกเลย...
"นาย....อ้วก ใส่ ฉัน" คริสจับเสื้อของตนเองสะบัดช้าๆเพื่อให้คราบอาหารที่ติดอยู่บนเสื้อหลุดออกไป...นี่มันเรื่องบ้าอะไร คริสได้แต่สบถในใจถึงเหตุการณ์ตอนนี้
"นี่ นายขี้เมา!นายทำฉันเลอะไปหมด ...ยืนดีๆเลย ฉันบอกให้ยืนดีๆ!"
คริสดันร่างของหนุ่มน้อยให้ยืนประจันหน้ากับเขา...คราบอาหารยังคงติดที่มุมปากของหนุ่มน้อยคนนั้น เมื่อหนุ่มน้อยคนนั้นเสียการทรงตัว เขาก็เริ่มหงายหลังและหงายหน้าทำท่าเหมือนจะล้มลงไปข้างหลัง...ฉับพลันนั้นมือแกร่งของคริสก็โอบรอบหลังและดึงแขนเขาเอาไว้...
ผมที่ปรกหน้าปรกตาถูกสะบัดไปด้านหลังเมื่อหนุ่มน้อยขี้เมาเสียหลัก ....ดวงหน้าขาวใสภายใต้แสงไฟในห้องน้ำเผยให้เห็นดวงตากลมโตที่สะลึมสะลือ ขนตายาวที่กำลังกระพริบถี่ๆเหมือนคนง่วงนอน แก้มสีชมพูระเรื่อบางๆเมื่อยามต้องแสง...ปากอิ่มได้รูปที่ตอนนี้ดูไม่งามนักเนื่องจากมีคราบอาหารติดอยู่เล็กน้อย...
คริสรู้สึกคุ้นหน้าหนุ่มน้อยคนนี้อย่างบอกไม่ถูก หากเขาลืมตาขึ้นมาคริสคงจะพอจำได้ว่าเขาคนนี้เป็นใคร....ดวงตากลมโตของเขาปรือขึ้นมาช้าๆเมื่อคริสลูบไปที่เส้มผมที่กำลังหล่นมาปรกหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นออกอีกครั้ง....คริสเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงของเขาเพื่อเช็ดที่มุมปากของหนุ่มน้อยตรงหน้าเบาๆและเพ่งพินิจไปที่ใบหน้าขาวใสนั้นอีกครั้ง...
"คุณคนแคนาดา.....คุณ...ดูหล่อดีนะ..." ดวงตากลมโตของหนุ่มน้อยจ้องมองไปที่ใบหน้าของคริสพร้อมกับใช้ปลายนิ้วชี้ไล้ไปตามปลายจมูกโด่งของคริสช้าๆ....
"เดี๋ยวก่อน!...นายชื่ออะไร นี่รู้สติมั้ย ตอบสิว่านายชื่ออะไร" คริสจับร่างของหนุ่มน้อยตรงหน้าเขาเขย่าด้วยความตื่นเต้น เขากำลังคิดว่าคนในอ้อมกอดเขา หนุ่มน้อยที่อาเจียนรดตัวเขาในตอนนี้คือคนที่เขากำลังตามหาและคนที่เขากำลังรอคอย...
หนุ่มน้อยคนนั้นเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยตอบออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิดใจ
"ถามทำไม!..หึ....เอิ๊ก....เราบอกก็ได้....เรา..ชื่อ...ปาร์ค...ชาน..ยอล"
สิ้นเสียงประโยคสุดท้ายของชานยอล หนุ่มน้อยขี้เมาคนนี้ก็โผเข้าซบที่ร่างของคริสอีกครั้งพร้อมกับคริสที่กำลังตกตะลึงและค่อยๆใช้อ้อมแขนแกร่งของเขาโอบรอบตัวชานยอลเพื่อดึงรั้งร่างบางและช่วยไม่ให้เขาล้มลงไปที่พื้น....
คริสใช้เวลาไม่นานในการขับรถมาถึงที่นี่ หลังจากที่เขาออกมาจากร.ร.มงกูในช่วงเย็นมากแล้วเขาก็กลับไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่บ้านและแต่งตัวออกมาที่ผับแห่งนี้อีกครั้ง โดยมีจงอินและคยองซูล่วงหน้าไปก่อน
คยองซูเป็นแฟนของจงอินที่คบหาดูใจกันมาหลายปีในช่วงระหว่างที่จงอินอยู่แคนาดาและเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นั่น....คริสไม่เคยพบกับคยองซูเพราะคยองซูศึกษาอยู่ที่เกาหลีและก็อาศัยในประเทศเกาหลี...แต่วันนี้จงอินต้องการแนะนำให้คริสรู้จักแฟนของเขา คริสเองก็ยินดีเช่นกัน...
บรรยากาศในร้านมืดมิดมีเพียงแสงไฟสลัวๆตามแบบฉบับผับทั่วไป เสียงเพลงดังและเบาสลับกันตามจังหวะ...ที่โซฟาตัวใหญ่มีร่างของจงอิน คยองซู และใครคนนึงที่กำลังฟุบคาโซฟาเนื่องจากอาการเมามาย...การแต่งกายของคริสวันนี้เรียกความสนใจจากคนในผับได้ไม่น้อย ร่างสูงโปร่งของเขาดูสง่าและโดดเด่นเมื่อเขาก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้....
เสื้อสูทยาวสีดำคลุมทับเสื้อเชิ๊ตตัวในสีขาวและกางเกงสแลคเข้ารูป ผมสีทองที่จัดแต่งทรงอย่างดีพร้อมที่ใบหูก็สวมต่างหูแนววัยรุ่นที่เขาโปรดปราน หน้าตาหล่อคมคายและรอยยิ้มที่มีมารยาทเมื่อมีหญิงสาวยิ้มให้ทำให้เขาเป็นที่สนใจจากคนในผับได้ไม่ยากนัก...
"เห้ยคริส...แกจะหล่อไปไหนวะ น่าเบื่อจังเวลาที่ใครๆก็มองแต่แก" จงอินแกล้งแซวเพื่อนสนิทหลังจากที่คริสนั่งลงบนโซฟานวมตัวใหญ่ไม่ห่างจากร่างของใครคนนึงที่กำลังฟุบไปกับโต๊ะ
คริสอมยิ้มบางๆให้กับคยองซู รวมถึงคยองซูก็ยิ้มตอบกลับให้เขาเช่นกัน....
"นี่เหรอจงอิน เพื่อนที่ชื่อคริสที่จงอินเล่าให้เราฟัง .....หน้าตาดีจริงๆนะ แฟนคงจะน่ารักน่าดู" คยองซูพูดพลางหัวเราะและยิ้มอย่างมีไมตรีให้กับคริส
"โอ๊ย อย่างมันอ่ะนะ ไม่มีหรอกฟงแฟน มันฝากหัวใจไว้กับใครคนนึงแล้ว" จงอินพูดขัดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะร่วนเมื่อแซวเพื่อนรักได้
"เลิกอำฉันได้ละจงอิน...แล้วนี่ใคร ไหวมั้ย" คริสชี้ไปที่ร่างของคนที่นอนฟุบไม่ได้สติตรงโต๊ะตัวยาวด้านหน้า...ชายร่างสูงบางผมสีน้ำตาลอ่อนปรกหน้าปรกตาจนมองไม่เห็นใบหน้าของเขา...ซึ่งตอนนี้ผมของเขาก็เริ่มเปียกเครื่องดื่มที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าแล้วด้วย...
"เพื่อนฉันเองน่ะ เขามีปัญหาชีวิตนิดหน่อย" คยองซูพูดพร้อมกับเขย่าไปที่แขนของหนุ่มน้อยผู้นั้นเบาๆ
"จะไหวมั้ยนะ นี่ๆจะไปล้างหน้าหน่อยมั้ย เดี๋ยวฉันพาไป" คยองซูลูบไปบนผมเส้นเล็กๆของเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"อย่ายุ่งกับฉันน่ะ ฉันจะนอน!" ..... หนุ่มน้อยร่างบางตะเบ็งเสียงออกมาเพื่อห้ามปรามเพื่อนตัวเล็กของเขาให้เลิกตอแยเขาซักที
"เห้ออออ เมาไม่ได้สติเลย ....ฉันแบกนายกลับบ้านสภาพนี้ไม่ไหวหรอกนะ!" คยองซูบ่นพร้อมทำหน้ากระเง้ากระงอดเพื่อนคออ่อนของเขาที่นอนฟุบมาหลายชม.แล้ว
"แบกไม่ไหวก็ให้ไอ้คริสมันแบก มันเป็นนักกีฬาตัวสูงใหญ่ แข็งแรงกว่าพวกเรา" จงอินยกภาระให้คริสแบกหนุ่มน้อยขี้เมาตรงหน้าซึ่งคริสเองก็ไม่ได้ใส่ใจคนตรงหน้ามากนัก...ตอนนี้เขากำลังมองอะไรเรื่อยเปื่อยมากกว่า...ผับที่นี่มีผู้คนมากหน้าหลายตา จะมีซักคนมั้ยที่รู้จักชานยอลและช่วยเขาตามหา
ทั้งจงอิน คยองซู และคริสนั่งคุยเกี่ยวกับแผนการณ์ลงทะเบียนเรียนในวันพรุ่งนี้...ทั้งสามนั่งคุยกันอย่างออกอรรถรสได้สักพัก...ไม่นานนักก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะโดยถือแก้วแชมเปญและนั่งลงบนโซฟาข้างๆคริสและแทบจะเกยลงไปที่ตักของเขา...สาวสวยหุ่นบางระหงพร้อมชุดเดรสเกาะอกสีดำยกแก้วแชมเปญเป็นเชิงจะขอชนแก้วกับคริส ซึ่งคริสเองไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ มีแต่เพียงน้ำเปล่าในแก้วของเขาเท่านั้น...
"ขอนั่งด้วยคนนะคะ" เธอกล่าวเพื่อเป็นมารยาท ซึ่งจริงๆเธอเองก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าเจ้าของโต๊ะจะอนุญาตหรือไม่
"เอ่อ คะ ครับ" คริสพยักหน้าตอบช้าๆพร้อมเขยิบหนีเธอผู้นั้นมาจนประชิดตัวหนุ่มน้อยที่ยังคงนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะข้างๆคยองซู
"มากับเพื่อนเหรอคะ ท่าทางเพิ่งมาครั้งแรก เรามาที่นี่บ่อยไม่เคยเห็นคุณเลย" หญิงสาวผู้นั้นยังคงรุกต่ออีกครั้ง ลิปสติคสีแดงที่วาดลงบนปากได้รูปไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคริสเท่าไรนัก เขากลับกลัวด้วยซ้ำกับผู้หญิงที่รุกเข้าหาผู้ชายแบบนี้...
"ครับ ผมเพิ่งกลับจากแคนาดา" คริสพูดพลางตั้งท่าเขยิบหนีอีกครั้งเมื่อเธอผู้นั้นเริ่มเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"แคนาดาอีกแล้วเหรอ หึ...เอิ๊ก" เสียงหนุ่มน้อยข้างคริสกำลังพูดพร่ำเหมือนคนละเมอพร้อมกับสะอึกคล้ายกับอาการของคนเมามาก...
เขาลุกขึ้นมานั่งช้าๆแต่ยังคงก้มหน้าก้มตาพร้อมกับใช้มือควานหาแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าของเขาที่หายไป...
"นายเลิกดื่มได้แล้ว ฉันเป็นห่วง" คยองซูปรามเพื่อนเมื่อเห็นอาการเมามายของเขาในขณะนี้...
"คยองซูวววว พาฉันไปห้องน้ำหน่อย ฉันปวดห้องน้ำ" หนุ่มน้อยร่างบางโผเข้ากอดคยองซู พร้อมกับนอนฟุบลงไปบนตักโดยจงอินมีท่าทางตกใจไม่น้อยแต่คยองซูก็โบกมือเป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วง...
"เดี๋ยวฉันพาไปเองคยองซู" คริสได้โอกาสหาจังหวะหนีอีกแล้ว เพื่อนของคยองซูคงช่วยเขาได้ เขาจะใช้โอกาสนี้เพื่อเดินหนีหญิงสาวข้างๆที่ยังคงกระแซะเข้ามาหาเขาไม่ห่าง
"ขอตัวก่อนนะครับ"
คริสค่อยๆจับแขนเพื่อนขี้เมาของคยองซูขึ้นพาดบ่าและกอดที่เอวบางของเขาที่ด้านหลัง...ผู้ชายอะไรตัวบางอ้อนแอ้นชะมัด...ไม่ต้องใช้กำลังเยอะนักคริสก็สามารถฉุดร่างของเพื่อนคยองซูให้ลุกขึ้นยืนและเดินประคองไปที่ห้องน้ำชายได้...ผมที่ปรกหน้าปรกตาของหนุ่มน้อยทำให้คริสไม่ได้สนใจที่จะมองไปที่ใบหน้าเขา...หนุ่มน้อยขี้เมายังคงเดินคอตกไปตลอดทางโดยที่คริสเองก็ต้องพยายามไม่ใช่น้อยเพราะเขาเดินไม่ค่อยตรงทางนัก
เมื่อถึงห้องน้ำชายที่เป็นจุดหมายของเขาทั้งสอง...คริสก็กอดที่เอวของหนุ่มน้อยเพื่อประคองและผลักประตูห้องน้ำเข้าไปเพื่อจะช่วยให้เขาทำธุระส่วนตัว
"นี่นายไหวมั้ย...ให้ฉันช่วยหรือเปล่า" คริสเอ่ยถามหนุ่มน้อยขี้เมาด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวว่าเขาจะเสียหลักล้มลงในห้องน้ำ
"ไม่ต้องๆ.....ฉันไหว....ฉันไม่ได้เมาาา" หนุ่มน้อยพูดพลางส่ายหัวไปมาพร้อมกับเดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำไป...
เวลาผ่านไปหลายนาทีที่คริสยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำ ซึ่งไร้วี่แววที่จะมีร่างของหนุ่มน้อยเดินออกมา คริสตัดสินใจเดินเข้าไปดูและเคาะที่หน้าห้องน้ำเบาๆเพื่อดูว่าเพื่อนของคยองซูยังคงมีสติดีหรือไม่
"นี่ๆนาย...เงียบไปนานแล้วนะ" คริสออกแรงเคาะที่ประตูหน้าห้องน้ำให้ดังขึ้น ห้องน้ำยังคงล็อคอยู่ เขาก้มลงดูที่พื้นก็เห็นเพียงปลายเท้าของเพื่อนขี้เมาของคยองซูที่กำลังยืนนิ่งๆเท่านั้น
"นี่..นายขี้เมา เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!เป็นอะไรหรือเปล่า!" คริสพยายามดันประตูเข้าไปเพื่อช่วยเหลือหนุ่มน้อยคนนั้น...แต่ไม่นานเขาก็เปิดประตูออกช้าๆโดยที่ร่างของเขายังคงยืนโงนเงนและค่อยๆโถมร่างลงมาใส่คริสอย่างจังจนคริสเกือบล้ม...
ร่างของหนุ่มน้อยขี้เมาโผซบคริสและพิงศรีษะที่ไหล่กว้าง คริสจับตัวของเขาเอาไว้เพราะเกรงว่าจะล้มลงไปทั้งคู่....ไม่นานนักคริสก็เกิดความรู้สึกแปลกๆในสัมผัสนี้..มันดูอบอุ่นและคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...ร่างบางของหนุ่มน้อยโผเข้ากอดและเริ่มละเมอพูดจาเมามายเหมือนคนไม่ได้สติ...
"นายตัวหอมจังงงง...คุณคนแคนาดา....ดีนะ คุณเป็นคนแคนาดา เห้อออ ผมไม่ชอบคนจีนเลย คนจีนใจร้ายกับผมมม" .... หนุ่มน้อยเริ่มละเมอเหมือนคนฝันร้ายเสียงของเขาเริ่มสะอึกสะอื้น...คริสค่อยๆจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาเพื่อให้ผละออกมาจากตัวเขาและต้องการจะมองไปที่ใบหน้านั้น...
หนุ่มน้อยขี้เมายังคงซุกหน้าลงที่ไหล่ของคริสและขืนตัวไว้ เขายังคงพูดพร่ำเรื่องของตัวเองไม่หยุดด้วยน้ำเสียงที่หากไม่ตั้งใจฟัง....ก็คงจะฟังไม่ออกว่าหนุ่มน้อยคนนี้ต้องการจะพูดอะไร...
"ทิ้งไปให้หมดเลย ทิ้งเราเลย หนีไปเลยนะ อย่ากลับมา" คริสยังคงทำหน้างุนงงในสิ่งที่หนุ่มน้อยคนนั้นกำลังพูด เพื่อนของคยองซูดูท่าจะไม่ไหวแล้วเขาคงต้องรีบพาออกไปและให้คยองซูพาเพื่อนกลับบ้าน...
"เดินไหวมั้ย เดี๋ยวฉันพยุงไปนะ"
คริสยังคงยืนนิ่งเป็นรูปปั้นปล่อยให้เพื่อนขี้เมาของคยองซูยืนซบอยู่อย่างนั้น ไม่นานนักหลังจากใช้ความพยายามจับร่างบางของหนุ่มน้อยที่ยืนก้มหน้า ร่างของเขาก็โงนเงนอีกครั้งและโถมตัวลงมาที่หน้าอกของคริส...ครั้งนี้คริสรู้สึกถึงความชื้นและเปียกที่หน้าอกข้างขวาของเขา เมื่อเขาก้มมองดูก็ถึงตกใจพร้อมกับส่ายศรีษะเบาๆ.....อาเจียน เพื่อนของคยองซูอาเจียนใส่เสื้อราคาแพงของคริส...โดยที่คริสไม่มีโอกาสจะดิ้นรนเพื่อหลบหลีกเลย...
"นาย....อ้วก ใส่ ฉัน" คริสจับเสื้อของตนเองสะบัดช้าๆเพื่อให้คราบอาหารที่ติดอยู่บนเสื้อหลุดออกไป...นี่มันเรื่องบ้าอะไร คริสได้แต่สบถในใจถึงเหตุการณ์ตอนนี้
"นี่ นายขี้เมา!นายทำฉันเลอะไปหมด ...ยืนดีๆเลย ฉันบอกให้ยืนดีๆ!"
คริสดันร่างของหนุ่มน้อยให้ยืนประจันหน้ากับเขา...คราบอาหารยังคงติดที่มุมปากของหนุ่มน้อยคนนั้น เมื่อหนุ่มน้อยคนนั้นเสียการทรงตัว เขาก็เริ่มหงายหลังและหงายหน้าทำท่าเหมือนจะล้มลงไปข้างหลัง...ฉับพลันนั้นมือแกร่งของคริสก็โอบรอบหลังและดึงแขนเขาเอาไว้...
ผมที่ปรกหน้าปรกตาถูกสะบัดไปด้านหลังเมื่อหนุ่มน้อยขี้เมาเสียหลัก ....ดวงหน้าขาวใสภายใต้แสงไฟในห้องน้ำเผยให้เห็นดวงตากลมโตที่สะลึมสะลือ ขนตายาวที่กำลังกระพริบถี่ๆเหมือนคนง่วงนอน แก้มสีชมพูระเรื่อบางๆเมื่อยามต้องแสง...ปากอิ่มได้รูปที่ตอนนี้ดูไม่งามนักเนื่องจากมีคราบอาหารติดอยู่เล็กน้อย...
คริสรู้สึกคุ้นหน้าหนุ่มน้อยคนนี้อย่างบอกไม่ถูก หากเขาลืมตาขึ้นมาคริสคงจะพอจำได้ว่าเขาคนนี้เป็นใคร....ดวงตากลมโตของเขาปรือขึ้นมาช้าๆเมื่อคริสลูบไปที่เส้มผมที่กำลังหล่นมาปรกหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นออกอีกครั้ง....คริสเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงของเขาเพื่อเช็ดที่มุมปากของหนุ่มน้อยตรงหน้าเบาๆและเพ่งพินิจไปที่ใบหน้าขาวใสนั้นอีกครั้ง...
"คุณคนแคนาดา.....คุณ...ดูหล่อดีนะ..." ดวงตากลมโตของหนุ่มน้อยจ้องมองไปที่ใบหน้าของคริสพร้อมกับใช้ปลายนิ้วชี้ไล้ไปตามปลายจมูกโด่งของคริสช้าๆ....
"เดี๋ยวก่อน!...นายชื่ออะไร นี่รู้สติมั้ย ตอบสิว่านายชื่ออะไร" คริสจับร่างของหนุ่มน้อยตรงหน้าเขาเขย่าด้วยความตื่นเต้น เขากำลังคิดว่าคนในอ้อมกอดเขา หนุ่มน้อยที่อาเจียนรดตัวเขาในตอนนี้คือคนที่เขากำลังตามหาและคนที่เขากำลังรอคอย...
หนุ่มน้อยคนนั้นเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยตอบออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิดใจ
"ถามทำไม!..หึ....เอิ๊ก....เราบอกก็ได้....เรา..ชื่อ...ปาร์ค...ชาน..ยอล"
สิ้นเสียงประโยคสุดท้ายของชานยอล หนุ่มน้อยขี้เมาคนนี้ก็โผเข้าซบที่ร่างของคริสอีกครั้งพร้อมกับคริสที่กำลังตกตะลึงและค่อยๆใช้อ้อมแขนแกร่งของเขาโอบรอบตัวชานยอลเพื่อดึงรั้งร่างบางและช่วยไม่ให้เขาล้มลงไปที่พื้น....
