บ้าน
ชานยอลนิ่งอึ้งไปกับประโยคคำพูดของคริส.....ดวงตากลมโตของชานยอลกระพริบถี่ๆเมื่อเขารู้สึกตัวถึงอ้อมกอดของคริสที่โอบร่างของเขานานเกินไป...
"ฉัน....จะกลับบ้าน" ชานยอลผละจากวงแขนแกร่งของคริสและทำท่าจะเดินจากไปจากบริเวณหน้าอาคารเรียนนั้น
"เดี๋ยวฉันไปส่ง" คริสพูดพลางเดินตามชานยอลออกมาไม่ห่าง
ภายในรถเฟอร์รารี่คันหรู คริสเอื้อมมือไปเปิดเพลงเบาๆให้บรรยากาศในรถดูดีขึ้น....ชานยอลยังคงนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง..ภาพในความทรงจำเมื่อครู่ย้อนกลับมาอีกครั้ง....ใบหน้ายิ้มเยาะของแบคฮยอนและคนที่ยืนโอบกอดร่างเล็กนั้นคือจื่อเทา คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขา...
คริสพยายามหาเรื่องอื่นมาเบี่ยงเบนความสนใจของชานยอลเพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้ชานยอลคงกำลังเจ็บปวดใจมากมีแต่เพียงชานยอลที่ไม่รู้ว่าเขาเองก็เจ็บปวดใจกับชานยอลเช่นกัน....ใช้เวลาไม่นานนักรถสปอร์ตคันหรูก็จอดเทียบหน้าบ้านของชานยอล...บ้านทั้งหลังดูเงียบสงบ...ชานยอลปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากร่างของเขาและกำลังจะเปิดประตูรถ
"นายย้ายบ้านนานแล้วเหรอชานยอล" คริสเอ่ยประโยคสั้นๆที่ทำให้ชานยอลชะงักก่อนที่จะก้าวเท้าลงจากรถของคริส
"อือ...นานแล้ว....หืมม...นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเคยย้ายบ้าน?" ชานยอลหรี่ตาลงและจับจ้องไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความสงสัย
"เอ่อ...เปล่าๆก็เห็นบ้านนายดูใหม่ๆอยู่" คริสแกล้งมองออกไปทางอื่นโดยหลบสายตาของชานยอลที่กำลังจ้องมองมาที่เขา
"ฉันกลับก่อนนะชานยอล....ส่วนเรื่องนั้น...อย่าคิดนานนักนะ" รอยยิ้มละมุนของคริสวาดขึ้นที่มุมปากก่อนที่คริสจะขยิบตาข้างนึง...และขับรถออกไปจากบริเวณนั้น
ชานยอลรู้สึกหวั่นไหวกับภาพตรงหน้า...ผู้ชายที่ดูดีเพอร์เฟคอย่างคริสกำลังออกคำสั่งให้ผมเลิกคบกับจื่อเทาแล้วมาคบกับเขา...แก้มเนียนขึ้นสีระเรื่ออย่างลืมตัวก่อนที่จะคิดขึ้นได้ว่าปัญหาระหว่างทั้งเขาและจื่อเทายังไม่จบ...
ชานยอลเดินเข้าบ้านไปพร้อมกดโทรศัพท์หาคยองซูเพื่อนรักเพื่อจะปรึกษาปัญหาชีวิตอีกครั้ง....มีคยองซูคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจเขาและรับฟังเรื่องราวทั้งหมดของเขาและจื่อเทา...เรื่องราวของทั้งชานยอลและจื่อเทาเกิดขึ้นแค่เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น...แต่ในความรู้สึกของชานยอลมันเปรียบเหมือนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับจื่อเทาผ่านมาเป็นปี
"เลิกไปเลย!!เลวที่สุด ทำไมทั้งแบคฮยอนและจื่อเทาเป็นคนแบบนี้....ชานยอล..ถ้านายยังมัวแต่นั่งร้องไห้เป็นผู้แพ้แบบนี้ทุกครั้งนะนายก็ยังเป็นคนแพ้อยู่วันยังค่ำ!"
เสียงตามสายของคยองซูบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นไปด้วยความโกรธ เขาเคยเตือนชานยอลหลายครั้งแล้วเกี่ยวกับข่าวลือของจื่อเทาและแบคฮยอนแต่ชานยอลก็ไม่เคยเชื่อเขาจนเหตุการณ์วันนี้เกิดขึ้น....เหตุการณ์ที่ชานยอลประสบพบเจอด้วยสายตาของตนเอง...
"คริสล่ะ แล้วคริสว่ายังไงบ้าง....เขาอยู่ด้วยตอนนั้นนี่" คยองซูสอบถามกับชานยอลด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเพื่อน
"คริส....เขา....ขอคบกับฉัน" ชานยอลตอบคำถามอย่างไม่เต็มเสียงนัก
"ชานยอล!.....นายต้องรีบตัดสินใจนะ คริสคิดคนเดียวที่เหมาะสมกับนายที่สุด!ฉันสนับสนุนเขา"
"คยองซู...แต่ฉันคิดว่ามันเร็วไปและอีกอย่างฉันก็....ยังหวังว่าเขาคนนั้นจะกลับมา" แววตาของชานยอลดูเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อเขาเริ่มเหนื่อยใจกับการรอคอยใครบางคนที่ไม่รู้ว่าจะได้พบกันหรือไม่
"อือ...คยองซู คริสเขามาจากแคนาดาที่เดียวกับจงอินใช่มั้ย" ชานยอลเอ่ยถามเพื่อนรักเมื่อเขากำลังนึกถึงบางอย่างได้
"ใช่ มีอะไรเหรอ"
คำถามมากมายที่ชานยอลพยายามหาคำตอบจากเพื่อนตัวเล็กของเขา ความรู้สึกหรือลางสังหรณ์บางอย่างกำลังเกิดขึ้นในใจของชานยอล...แม้หน้าตาของอู๋ฟานในอดีตจะแตกต่างกับคริสในตอนนี้แต่ทั้งสองคนกลับมีอะไรที่คล้ายๆกัน...ทั้งคำพูด การกระทำและไออุ่นจากคริสที่ชานยอลเพิ่งได้สัมผัสมันวันนี้
คืนนั้นชานยอลเข้านอนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ เขาเสียใจเพราะจื่อเทาจนนอนไม่หลับหรือเขากำลังตื่นเต้นกับรสสัมผัสจากอ้อมกอดของคริสกันแน่ ความคิดในหัวสมองของชานยอลวนเวียนไปมา...ทั้งภาพที่จื่อเทาเดินโอบกอดแบคฮยอนออกมาจากในห้องน้ำของนักกีฬาสลับกับภาพของคริสที่กำลังปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยน....สติของชานยอลกำลังค่อยๆดับวูบลงจนในที่สุดเขาก็เข้าสู่ภวังค์....
"อู๋ฟานนนน ฉันจะรอนายกลับมานะ!!" ชานยอลในวัยเด็กวิ่งตามจักรยานของอู๋ฟานจนเขาล้มลงแต่อู๋ฟานก็ไม่เหลียวหลังกลับมามองเขา....
ทุกเย็นชานยอลนั่งเล่นกีต้าร์ใต้ต้นไม้ใหญ่เพียงลำพัง โดยมีเด็กๆกลุ่มอื่นกำลังเล่นบอลกันอย่างสนุกสนาน...มือบางของชานยอลลูบไปตามเปลือกไม้แข็งๆด้านหลังพร้อมกับหยิบก้อนหินก้อนเล็กๆที่พื้นขึ้นมาขีดเขียนเพื่อหวังที่จะให้อู๋ฟานได้กลับมาเห็นข้อความของเขาซักครั้ง...ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาไหลรินออกมาช้าๆเมื่อเขาคิดถึงใบหน้าและเสียงหัวเราะของอู๋ฟานเพื่อนของเขาที่สนิทมากที่สุดมาตลอด 2 ปี...มือเรียวสั่นระริกและปิดใบหน้าของตนเพื่อก้มหน้าร้องไห้...เขาต้องทนรออู๋ฟานอีกนานแค่ไหนหลังจากที่วันเวลาผ่านล่วงเลยมาเป็น 1 ปี 2 ปีและหลายปีแล้ว....
รุ่งเช้าของวันชานยอลลุกจากที่นอนพร้อมกับคราบน้ำตาที่เปียกชื้นบริเวณหางตาของเขา....เมื่อคืนเขานอนร้องไห้เหรอนี่.....เอาอีกแล้วนะชานยอล...ชานยอลใช้หลังมือปาดรอยน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆก่อนที่จะรีบจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียนที่มหาวิทยาลัยอย่างเคย...
เมื่อชานยอลไปถึงมหาลัย.....บรรยากาศที่มหาลัยเปลี่ยนไปเล็กน้อย....นักศึกษาหลายคนยืนมุงดูอะไรบางอย่างที่หน้าสนามกีฬาในขณะที่ควรจะเข้าเรียนหมดแล้ว...ร่างสูงโปร่งของชายคนหนึ่งกำลังเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนาม ก่อนที่ขายาวของเขาจะวิ่งเพื่อเทคตัวสูงขึ้นและชู้สลูกบาสกลมๆลงห่วง....หลายครั้งที่มีคู่แข่งของฝั่งตรงข้ามวิ่งเข้ามาเพื่อจะแย่งลูกบาส แต่เขาก็ใช้ความเร็วบวกกับความคล่องแคล่วหลอกล่อและหมุนตัวหลอกคู่แข่งเพื่อเลี้ยงลูกบาสและยัดมันลงห่วงอีกครั้ง....เสียงฮือฮาดังออกมาจากสนามจนชานยอลต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆ....
คริสในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกางเกงขายาวสีน้ำตาลที่ดูสุภาพพับแขนเสื้อขึ้นมาครึ่งข้อแขนของเขากำลังเล่นบาสอย่างขมักเขม้น....เสียงปรบมือดังไปทั่วบริเวณ...ชานยอลยืนมองภาพของคริสด้วยความตกตะลึง...ไม่ใช่แค่ความเท่ห์ ดูดีที่คริสมีในตอนนี้ แต่มันคือท่าทีของคริสที่เขารู้สึกคุ้นเคยเหมือนกับพบเจอที่ไหนมาก่อน....
เสียงนกหวีดเป่าดังออกมาจากข้างสนาม...นักศึกษาทุกคนรวมถึงคริสหยุดการแข่งขันลง...คริสเดินยิ้มพร้อมกับโค้งศรีษะด้วยความนอบน้อมให้กับทุกคนก่อนที่อาจารย์จะประกาศผลการคัดตัวว่าคริสเข้ารอบการแข่งขันและจะเป็นตัวแทนของมหาลัยนี้เพื่อลงแข่งขันกับมหาลัยจากเมืองอื่น....รวมถึงการคัดตัวครั้งนี้คริสก็ได้อยู่ทีมเดียวกับจื่อเทาด้วย...มีสาวๆหลายคนวิ่งไปหาคริสพร้อมทั้งยื่นผ้าเช็ดหน้า ขวดน้ำดื่มให้กับเขา...แต่เขาก็โค้งศรีษะและปฎิเสธมันด้วยมารยาทที่ดี...ก่อนที่จะเดินปลีกตัวออกมา
ลีลาท่าทางการเล่นบาสของคริสอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งที่ยืนมองจากหน้าอาคารเรียนและไม่ไกลจากบริเวณสนามกีฬามากนัก....ร่างเล็กยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ...ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟคคนนี้เกิดมาเพื่อเขาใช่มั้ย....พยอนแบคฮยอนยืนกอดอกมองคริสด้วยแววตาของความต้องการในตัวเขา...คริส....อีกไม่นานนายก็ต้องมาสยบแทบเท้าฉันเหมือนกับคนอื่นๆ
"ชานยอลลลลลล นายมาทันเห็นคริสเล่นบาสมั้ย" เสียงคยองซูเรียกเพื่อนรักก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งตรงไปที่ร่างสูงบางของเพื่อนพร้อมกับจับเขาเขย่าแขนด้วยความตื่นเต้น
"อือๆเห็น" ชานยอลตอบแค่เพียงสั้นๆ
"ชานยอลลลลล ฉันว่าภาพเมื่อกี้มันยิ่งตอกย้ำเลยล่ะว่านายควรจะเลิกรอชายในฝันของนายและควรที่คว้าเทพบุตรตรงหน้านี้ซะ"
เพื่อนตัวเล็กหัวเราะร่าเมื่อเขาแกล้งหยอกชานยอล...ผิดกับชานยอลที่กำลังใช้สมองเพื่อครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง...ภาพของคริสเล่นบาสเมื่อครู่ย้อนกลับมาอีกครั้งพร้อมกับลีลาการเล่นบาสของอู๋ฟาน นักบาสต้องลีลาเหมือนกันทุกคนหรือ....ชานยอลปล่อยให้คำถามนี้ก้องอยู่ในโสตประสาทของเขา...คำถามที่เขาจะต้องหาคำตอบให้ได้ซักวัน
วันนี้ทั้งวันชานยอลรู้สึกว่าตัวเองเรียนไม่รู้เรื่อง.....ในขณะที่อาจารย์กำลังฉายสไลด์บนหน้าจอเขาก็เอาแต่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง มือบางควงปากกาในมือเล่นไปมาก่อนที่จะรู้สึกตัวว่ามีเศษกระดาษก้อนกลมๆปามาโดนที่ศรีษะของเขา....ชานยอลมองออกไปนอกห้องเรียนก็ไม่เห็นเงาของคนปาเศษกระดาษแล้ว...เขาคลี่กระดาษก้อนกลมออกมาเพื่ออ่านข้อความในนั้น
ลายมือยึกยือเขียนในกระดาษจับใจความได้ว่า ........."-เย็นนี้ฉันจะรอนายที่โต๊ะม้าหินนะ-คริส" ชานยอลรีบเก็บเศษกระดาษนั้นลงกระเป๋าเสื้อก่อนที่จะมีใครสังเกตเห็นเข้า
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ชานยอลกำลังชั่งใจอยู่ว่าเขาจะไปหรือไม่ไปพบคริสดี...มีเหตุผลอะไรที่คริสต้องอยากเจอหรือจะคุยธุระ...ขายาวพาร่างสูงบางเดินตรงไปยังหลังอาคารเรียนที่เงียบสงบ โชคดีที่วันนี้เป็นวันที่เขามีเรียนเย็นไม่อย่างนั้นเขาคงไม่คิดจะมาเจอคริสในช่วงเวลานี้ เนื่องจากช่วงบ่ายในมหาลัยของเขาคนค่อนข้างพลุกพล่าน...การมาพบเจอกับคริสในขณะที่เขากำลังมีปัญหากับจื่อเทาและยังไม่ได้เคลียร์ปัญหาดูจะเป็นเรื่องน่าเกลียดสำหรับชานยอล...
ที่โต๊ะม้าหินไม่มีร่างของใครนั่งอยู่ตรงนั้น....ชานยอลเดินตรงเข้าไปใกล้ๆก่อนที่จะคิดว่าเขาคงโดนแกล้งหลอกให้มาที่นี่ซะแล้ว....ไม่นานนักก็มีร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่และยื่นหน้ามาข้างๆชานยอลจนเขาตกใจ
"มาแล้วเหรอ...รอตั้งนาน" คริสแกล้งกระซิบลงข้างๆแก้มของชานยอล มันใกล้มากจนชานยอลเองก็ยังหวั่นใจว่าปลายจมูกของคริสกำลังจะโดนแก้มเขา
"นายเล่นอะไร...มีธุระอะไรก็ว่ามา!" ใบหน้าของชานยอลขึ้นสีชมพูระเรื่อด้วยความเขิน...คริสรู้จักชานยอลดีว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง
"เปล่า..ฉันไม่ได้มีธุระอะไร...แต่อยากซื้อไอ้นี่มาให้" มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายแบบเป้เพื่อควานหาเปโปโร่รสช็อคโกแลตและยื่นมันช้าๆให้กับชานยอล
ชานยอลมองกล่องเปโปโร่นั้นด้วยความแปลกใจ คริสเรียกเขามาเพื่อให้ขนมแค่นี้เองเหรอ...
"เรียกฉันมาเพื่อมาเอากล่องขนมแค่นี้อ่ะนะ" ชานยอลรับมันไปด้วยท่าทางงุนงง
"แล้วอยากให้เรียกมาเพื่ออะไรล่ะ" คริสนั่งลงตรงม้านั่งด้านหน้าก่อนที่จะฉุดมือของชานยอลให้นั่งลงข้างๆเขา
ดวงอาทิตย์ยามเย็นใกล้จะลับขอบฟ้าลงเรื่อยๆทั้งคริสและชานยอลนั่งคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย...ชานยอลถามคริสเรื่องกีฬาบาสเกตบอลที่เขาเป็นตัวแทนคัดเลือกเมื่อเช้าและคริสก็เต็มใจตอบเขาทุกอย่าง....หลายครั้งที่คริสพูดถึงชีวิตที่แคนาดาและเรื่องตลกๆของจงอินให้ชานยอลฟังเมื่อเขาถาม...ก่อนจะถึงเวลากลับบ้านของชานยอลเพราะใกล้ค่ำแล้ว...ชานยอลเองก็กำลังขอตัวกลับบ้านและบอกลาคริสเพราะพรุ่งนี้เขามีเรียนตอนเช้า...
"อย่าเพิ่งไปสิ ไม่กินเปโปโรกล่องนั้นเหรอ ไม่ใช่เอาของฉันไปทิ้งนะ" คริสแกล้งหยอกชานยอลก่อนที่ชานยอลจะเดินไป
"ไม่ทิ้งหรอก ฉันชอบกิน"
"งั้นก็แกะตอนนี้สิ ฉันเริ่มหิวแล้ว" คริสแกล้งจับไปที่ท้องของตัวเองที่ตอนนี้มันเริ่มส่งเสียงร้องเบาๆ
"นายนี่มันทุเรศจริงๆเอาขนมมาให้ฉันแล้วจะขอกินเอง"
ชานยอลพูดพลางหยิบเปโปโร่กล่องนั้นขึ้นมาแกะและยื่นให้คริสก่อนที่เขาจะหยิบเปโปโร่อีกแท่งใส่เข้าปากเขาพร้อมกับเคี้ยวมันช้าๆ...แท่งที่สองถูกใส่เข้าไปที่ริมฝีปากของชานยอล....แต่ก่อนที่มันจะหมดแท่งคริสก็ตะโกนห้ามไว้...
"เดี๋ยวก่อน!ชานยอล...ที่ปลายตรงนั้นมันมีอะไรติด...อย่าเพิ่งกิน" คริสชี้มือไปที่ปลายแท่งเปโปโร่ที่อยู่ในปากของชานยอลโดยที่ชานยอลก็ทำหน้าตาเหรอหรา...
คริสค่อยๆยื่นใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้ๆแท่งเปโปโร่นั้นก่อนที่จะก้มคาบมันไว้ในปากต่อจากปากของชานยอล....ปลายจมูกโด่งสัมผัสเข้าหากันจนชานยอลรู้สึกตกใจและจะผละหนี....คริสไม่ปล่อยให้ชานยอลทำมันพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง...ริมฝีปากหนาแกล้งสัมผัสลงไปที่แท่งเปโปโร่นั้นอีกครั้งพร้อมทั้งขบกัดแท่งขนมนั้นเข้าไปในปากจนริมฝีปากของทั้งสองชนกัน....สายตาคมสบสายตาหวานของคนตรงหน้าอย่างต้องการจะสื่อความหมาย...ดวงตากลมโตของชานยอลค่อยๆเบิกกว้างขึ้นและเริ่มสั่นไหวกับการกระทำของคริส...
...ปาร์คชานยอล อู๋ฟานคนนี้จะไม่หนีนายไปไหนอีกแล้ว.... จิตใต้สำนึกของคริสกำลังร่ำร้องบอกกับตัวเขาเองด้วยความคิดถึงที่มีต่อชานยอล....
"ฉัน....จะกลับบ้าน" ชานยอลผละจากวงแขนแกร่งของคริสและทำท่าจะเดินจากไปจากบริเวณหน้าอาคารเรียนนั้น
"เดี๋ยวฉันไปส่ง" คริสพูดพลางเดินตามชานยอลออกมาไม่ห่าง
ภายในรถเฟอร์รารี่คันหรู คริสเอื้อมมือไปเปิดเพลงเบาๆให้บรรยากาศในรถดูดีขึ้น....ชานยอลยังคงนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง..ภาพในความทรงจำเมื่อครู่ย้อนกลับมาอีกครั้ง....ใบหน้ายิ้มเยาะของแบคฮยอนและคนที่ยืนโอบกอดร่างเล็กนั้นคือจื่อเทา คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขา...
คริสพยายามหาเรื่องอื่นมาเบี่ยงเบนความสนใจของชานยอลเพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้ชานยอลคงกำลังเจ็บปวดใจมากมีแต่เพียงชานยอลที่ไม่รู้ว่าเขาเองก็เจ็บปวดใจกับชานยอลเช่นกัน....ใช้เวลาไม่นานนักรถสปอร์ตคันหรูก็จอดเทียบหน้าบ้านของชานยอล...บ้านทั้งหลังดูเงียบสงบ...ชานยอลปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากร่างของเขาและกำลังจะเปิดประตูรถ
"นายย้ายบ้านนานแล้วเหรอชานยอล" คริสเอ่ยประโยคสั้นๆที่ทำให้ชานยอลชะงักก่อนที่จะก้าวเท้าลงจากรถของคริส
"อือ...นานแล้ว....หืมม...นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเคยย้ายบ้าน?" ชานยอลหรี่ตาลงและจับจ้องไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความสงสัย
"เอ่อ...เปล่าๆก็เห็นบ้านนายดูใหม่ๆอยู่" คริสแกล้งมองออกไปทางอื่นโดยหลบสายตาของชานยอลที่กำลังจ้องมองมาที่เขา
"ฉันกลับก่อนนะชานยอล....ส่วนเรื่องนั้น...อย่าคิดนานนักนะ" รอยยิ้มละมุนของคริสวาดขึ้นที่มุมปากก่อนที่คริสจะขยิบตาข้างนึง...และขับรถออกไปจากบริเวณนั้น
ชานยอลรู้สึกหวั่นไหวกับภาพตรงหน้า...ผู้ชายที่ดูดีเพอร์เฟคอย่างคริสกำลังออกคำสั่งให้ผมเลิกคบกับจื่อเทาแล้วมาคบกับเขา...แก้มเนียนขึ้นสีระเรื่ออย่างลืมตัวก่อนที่จะคิดขึ้นได้ว่าปัญหาระหว่างทั้งเขาและจื่อเทายังไม่จบ...
ชานยอลเดินเข้าบ้านไปพร้อมกดโทรศัพท์หาคยองซูเพื่อนรักเพื่อจะปรึกษาปัญหาชีวิตอีกครั้ง....มีคยองซูคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจเขาและรับฟังเรื่องราวทั้งหมดของเขาและจื่อเทา...เรื่องราวของทั้งชานยอลและจื่อเทาเกิดขึ้นแค่เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น...แต่ในความรู้สึกของชานยอลมันเปรียบเหมือนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับจื่อเทาผ่านมาเป็นปี
"เลิกไปเลย!!เลวที่สุด ทำไมทั้งแบคฮยอนและจื่อเทาเป็นคนแบบนี้....ชานยอล..ถ้านายยังมัวแต่นั่งร้องไห้เป็นผู้แพ้แบบนี้ทุกครั้งนะนายก็ยังเป็นคนแพ้อยู่วันยังค่ำ!"
เสียงตามสายของคยองซูบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นไปด้วยความโกรธ เขาเคยเตือนชานยอลหลายครั้งแล้วเกี่ยวกับข่าวลือของจื่อเทาและแบคฮยอนแต่ชานยอลก็ไม่เคยเชื่อเขาจนเหตุการณ์วันนี้เกิดขึ้น....เหตุการณ์ที่ชานยอลประสบพบเจอด้วยสายตาของตนเอง...
"คริสล่ะ แล้วคริสว่ายังไงบ้าง....เขาอยู่ด้วยตอนนั้นนี่" คยองซูสอบถามกับชานยอลด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเพื่อน
"คริส....เขา....ขอคบกับฉัน" ชานยอลตอบคำถามอย่างไม่เต็มเสียงนัก
"ชานยอล!.....นายต้องรีบตัดสินใจนะ คริสคิดคนเดียวที่เหมาะสมกับนายที่สุด!ฉันสนับสนุนเขา"
"คยองซู...แต่ฉันคิดว่ามันเร็วไปและอีกอย่างฉันก็....ยังหวังว่าเขาคนนั้นจะกลับมา" แววตาของชานยอลดูเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อเขาเริ่มเหนื่อยใจกับการรอคอยใครบางคนที่ไม่รู้ว่าจะได้พบกันหรือไม่
"อือ...คยองซู คริสเขามาจากแคนาดาที่เดียวกับจงอินใช่มั้ย" ชานยอลเอ่ยถามเพื่อนรักเมื่อเขากำลังนึกถึงบางอย่างได้
"ใช่ มีอะไรเหรอ"
คำถามมากมายที่ชานยอลพยายามหาคำตอบจากเพื่อนตัวเล็กของเขา ความรู้สึกหรือลางสังหรณ์บางอย่างกำลังเกิดขึ้นในใจของชานยอล...แม้หน้าตาของอู๋ฟานในอดีตจะแตกต่างกับคริสในตอนนี้แต่ทั้งสองคนกลับมีอะไรที่คล้ายๆกัน...ทั้งคำพูด การกระทำและไออุ่นจากคริสที่ชานยอลเพิ่งได้สัมผัสมันวันนี้
คืนนั้นชานยอลเข้านอนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ เขาเสียใจเพราะจื่อเทาจนนอนไม่หลับหรือเขากำลังตื่นเต้นกับรสสัมผัสจากอ้อมกอดของคริสกันแน่ ความคิดในหัวสมองของชานยอลวนเวียนไปมา...ทั้งภาพที่จื่อเทาเดินโอบกอดแบคฮยอนออกมาจากในห้องน้ำของนักกีฬาสลับกับภาพของคริสที่กำลังปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยน....สติของชานยอลกำลังค่อยๆดับวูบลงจนในที่สุดเขาก็เข้าสู่ภวังค์....
"อู๋ฟานนนน ฉันจะรอนายกลับมานะ!!" ชานยอลในวัยเด็กวิ่งตามจักรยานของอู๋ฟานจนเขาล้มลงแต่อู๋ฟานก็ไม่เหลียวหลังกลับมามองเขา....
ทุกเย็นชานยอลนั่งเล่นกีต้าร์ใต้ต้นไม้ใหญ่เพียงลำพัง โดยมีเด็กๆกลุ่มอื่นกำลังเล่นบอลกันอย่างสนุกสนาน...มือบางของชานยอลลูบไปตามเปลือกไม้แข็งๆด้านหลังพร้อมกับหยิบก้อนหินก้อนเล็กๆที่พื้นขึ้นมาขีดเขียนเพื่อหวังที่จะให้อู๋ฟานได้กลับมาเห็นข้อความของเขาซักครั้ง...ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาไหลรินออกมาช้าๆเมื่อเขาคิดถึงใบหน้าและเสียงหัวเราะของอู๋ฟานเพื่อนของเขาที่สนิทมากที่สุดมาตลอด 2 ปี...มือเรียวสั่นระริกและปิดใบหน้าของตนเพื่อก้มหน้าร้องไห้...เขาต้องทนรออู๋ฟานอีกนานแค่ไหนหลังจากที่วันเวลาผ่านล่วงเลยมาเป็น 1 ปี 2 ปีและหลายปีแล้ว....
รุ่งเช้าของวันชานยอลลุกจากที่นอนพร้อมกับคราบน้ำตาที่เปียกชื้นบริเวณหางตาของเขา....เมื่อคืนเขานอนร้องไห้เหรอนี่.....เอาอีกแล้วนะชานยอล...ชานยอลใช้หลังมือปาดรอยน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆก่อนที่จะรีบจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียนที่มหาวิทยาลัยอย่างเคย...
เมื่อชานยอลไปถึงมหาลัย.....บรรยากาศที่มหาลัยเปลี่ยนไปเล็กน้อย....นักศึกษาหลายคนยืนมุงดูอะไรบางอย่างที่หน้าสนามกีฬาในขณะที่ควรจะเข้าเรียนหมดแล้ว...ร่างสูงโปร่งของชายคนหนึ่งกำลังเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนาม ก่อนที่ขายาวของเขาจะวิ่งเพื่อเทคตัวสูงขึ้นและชู้สลูกบาสกลมๆลงห่วง....หลายครั้งที่มีคู่แข่งของฝั่งตรงข้ามวิ่งเข้ามาเพื่อจะแย่งลูกบาส แต่เขาก็ใช้ความเร็วบวกกับความคล่องแคล่วหลอกล่อและหมุนตัวหลอกคู่แข่งเพื่อเลี้ยงลูกบาสและยัดมันลงห่วงอีกครั้ง....เสียงฮือฮาดังออกมาจากสนามจนชานยอลต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆ....
คริสในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกางเกงขายาวสีน้ำตาลที่ดูสุภาพพับแขนเสื้อขึ้นมาครึ่งข้อแขนของเขากำลังเล่นบาสอย่างขมักเขม้น....เสียงปรบมือดังไปทั่วบริเวณ...ชานยอลยืนมองภาพของคริสด้วยความตกตะลึง...ไม่ใช่แค่ความเท่ห์ ดูดีที่คริสมีในตอนนี้ แต่มันคือท่าทีของคริสที่เขารู้สึกคุ้นเคยเหมือนกับพบเจอที่ไหนมาก่อน....
เสียงนกหวีดเป่าดังออกมาจากข้างสนาม...นักศึกษาทุกคนรวมถึงคริสหยุดการแข่งขันลง...คริสเดินยิ้มพร้อมกับโค้งศรีษะด้วยความนอบน้อมให้กับทุกคนก่อนที่อาจารย์จะประกาศผลการคัดตัวว่าคริสเข้ารอบการแข่งขันและจะเป็นตัวแทนของมหาลัยนี้เพื่อลงแข่งขันกับมหาลัยจากเมืองอื่น....รวมถึงการคัดตัวครั้งนี้คริสก็ได้อยู่ทีมเดียวกับจื่อเทาด้วย...มีสาวๆหลายคนวิ่งไปหาคริสพร้อมทั้งยื่นผ้าเช็ดหน้า ขวดน้ำดื่มให้กับเขา...แต่เขาก็โค้งศรีษะและปฎิเสธมันด้วยมารยาทที่ดี...ก่อนที่จะเดินปลีกตัวออกมา
ลีลาท่าทางการเล่นบาสของคริสอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งที่ยืนมองจากหน้าอาคารเรียนและไม่ไกลจากบริเวณสนามกีฬามากนัก....ร่างเล็กยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ...ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟคคนนี้เกิดมาเพื่อเขาใช่มั้ย....พยอนแบคฮยอนยืนกอดอกมองคริสด้วยแววตาของความต้องการในตัวเขา...คริส....อีกไม่นานนายก็ต้องมาสยบแทบเท้าฉันเหมือนกับคนอื่นๆ
"ชานยอลลลลลล นายมาทันเห็นคริสเล่นบาสมั้ย" เสียงคยองซูเรียกเพื่อนรักก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งตรงไปที่ร่างสูงบางของเพื่อนพร้อมกับจับเขาเขย่าแขนด้วยความตื่นเต้น
"อือๆเห็น" ชานยอลตอบแค่เพียงสั้นๆ
"ชานยอลลลลล ฉันว่าภาพเมื่อกี้มันยิ่งตอกย้ำเลยล่ะว่านายควรจะเลิกรอชายในฝันของนายและควรที่คว้าเทพบุตรตรงหน้านี้ซะ"
เพื่อนตัวเล็กหัวเราะร่าเมื่อเขาแกล้งหยอกชานยอล...ผิดกับชานยอลที่กำลังใช้สมองเพื่อครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง...ภาพของคริสเล่นบาสเมื่อครู่ย้อนกลับมาอีกครั้งพร้อมกับลีลาการเล่นบาสของอู๋ฟาน นักบาสต้องลีลาเหมือนกันทุกคนหรือ....ชานยอลปล่อยให้คำถามนี้ก้องอยู่ในโสตประสาทของเขา...คำถามที่เขาจะต้องหาคำตอบให้ได้ซักวัน
วันนี้ทั้งวันชานยอลรู้สึกว่าตัวเองเรียนไม่รู้เรื่อง.....ในขณะที่อาจารย์กำลังฉายสไลด์บนหน้าจอเขาก็เอาแต่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง มือบางควงปากกาในมือเล่นไปมาก่อนที่จะรู้สึกตัวว่ามีเศษกระดาษก้อนกลมๆปามาโดนที่ศรีษะของเขา....ชานยอลมองออกไปนอกห้องเรียนก็ไม่เห็นเงาของคนปาเศษกระดาษแล้ว...เขาคลี่กระดาษก้อนกลมออกมาเพื่ออ่านข้อความในนั้น
ลายมือยึกยือเขียนในกระดาษจับใจความได้ว่า ........."-เย็นนี้ฉันจะรอนายที่โต๊ะม้าหินนะ-คริส" ชานยอลรีบเก็บเศษกระดาษนั้นลงกระเป๋าเสื้อก่อนที่จะมีใครสังเกตเห็นเข้า
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ชานยอลกำลังชั่งใจอยู่ว่าเขาจะไปหรือไม่ไปพบคริสดี...มีเหตุผลอะไรที่คริสต้องอยากเจอหรือจะคุยธุระ...ขายาวพาร่างสูงบางเดินตรงไปยังหลังอาคารเรียนที่เงียบสงบ โชคดีที่วันนี้เป็นวันที่เขามีเรียนเย็นไม่อย่างนั้นเขาคงไม่คิดจะมาเจอคริสในช่วงเวลานี้ เนื่องจากช่วงบ่ายในมหาลัยของเขาคนค่อนข้างพลุกพล่าน...การมาพบเจอกับคริสในขณะที่เขากำลังมีปัญหากับจื่อเทาและยังไม่ได้เคลียร์ปัญหาดูจะเป็นเรื่องน่าเกลียดสำหรับชานยอล...
ที่โต๊ะม้าหินไม่มีร่างของใครนั่งอยู่ตรงนั้น....ชานยอลเดินตรงเข้าไปใกล้ๆก่อนที่จะคิดว่าเขาคงโดนแกล้งหลอกให้มาที่นี่ซะแล้ว....ไม่นานนักก็มีร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่และยื่นหน้ามาข้างๆชานยอลจนเขาตกใจ
"มาแล้วเหรอ...รอตั้งนาน" คริสแกล้งกระซิบลงข้างๆแก้มของชานยอล มันใกล้มากจนชานยอลเองก็ยังหวั่นใจว่าปลายจมูกของคริสกำลังจะโดนแก้มเขา
"นายเล่นอะไร...มีธุระอะไรก็ว่ามา!" ใบหน้าของชานยอลขึ้นสีชมพูระเรื่อด้วยความเขิน...คริสรู้จักชานยอลดีว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง
"เปล่า..ฉันไม่ได้มีธุระอะไร...แต่อยากซื้อไอ้นี่มาให้" มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายแบบเป้เพื่อควานหาเปโปโร่รสช็อคโกแลตและยื่นมันช้าๆให้กับชานยอล
ชานยอลมองกล่องเปโปโร่นั้นด้วยความแปลกใจ คริสเรียกเขามาเพื่อให้ขนมแค่นี้เองเหรอ...
"เรียกฉันมาเพื่อมาเอากล่องขนมแค่นี้อ่ะนะ" ชานยอลรับมันไปด้วยท่าทางงุนงง
"แล้วอยากให้เรียกมาเพื่ออะไรล่ะ" คริสนั่งลงตรงม้านั่งด้านหน้าก่อนที่จะฉุดมือของชานยอลให้นั่งลงข้างๆเขา
ดวงอาทิตย์ยามเย็นใกล้จะลับขอบฟ้าลงเรื่อยๆทั้งคริสและชานยอลนั่งคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย...ชานยอลถามคริสเรื่องกีฬาบาสเกตบอลที่เขาเป็นตัวแทนคัดเลือกเมื่อเช้าและคริสก็เต็มใจตอบเขาทุกอย่าง....หลายครั้งที่คริสพูดถึงชีวิตที่แคนาดาและเรื่องตลกๆของจงอินให้ชานยอลฟังเมื่อเขาถาม...ก่อนจะถึงเวลากลับบ้านของชานยอลเพราะใกล้ค่ำแล้ว...ชานยอลเองก็กำลังขอตัวกลับบ้านและบอกลาคริสเพราะพรุ่งนี้เขามีเรียนตอนเช้า...
"อย่าเพิ่งไปสิ ไม่กินเปโปโรกล่องนั้นเหรอ ไม่ใช่เอาของฉันไปทิ้งนะ" คริสแกล้งหยอกชานยอลก่อนที่ชานยอลจะเดินไป
"ไม่ทิ้งหรอก ฉันชอบกิน"
"งั้นก็แกะตอนนี้สิ ฉันเริ่มหิวแล้ว" คริสแกล้งจับไปที่ท้องของตัวเองที่ตอนนี้มันเริ่มส่งเสียงร้องเบาๆ
"นายนี่มันทุเรศจริงๆเอาขนมมาให้ฉันแล้วจะขอกินเอง"
ชานยอลพูดพลางหยิบเปโปโร่กล่องนั้นขึ้นมาแกะและยื่นให้คริสก่อนที่เขาจะหยิบเปโปโร่อีกแท่งใส่เข้าปากเขาพร้อมกับเคี้ยวมันช้าๆ...แท่งที่สองถูกใส่เข้าไปที่ริมฝีปากของชานยอล....แต่ก่อนที่มันจะหมดแท่งคริสก็ตะโกนห้ามไว้...
"เดี๋ยวก่อน!ชานยอล...ที่ปลายตรงนั้นมันมีอะไรติด...อย่าเพิ่งกิน" คริสชี้มือไปที่ปลายแท่งเปโปโร่ที่อยู่ในปากของชานยอลโดยที่ชานยอลก็ทำหน้าตาเหรอหรา...
คริสค่อยๆยื่นใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้ๆแท่งเปโปโร่นั้นก่อนที่จะก้มคาบมันไว้ในปากต่อจากปากของชานยอล....ปลายจมูกโด่งสัมผัสเข้าหากันจนชานยอลรู้สึกตกใจและจะผละหนี....คริสไม่ปล่อยให้ชานยอลทำมันพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง...ริมฝีปากหนาแกล้งสัมผัสลงไปที่แท่งเปโปโร่นั้นอีกครั้งพร้อมทั้งขบกัดแท่งขนมนั้นเข้าไปในปากจนริมฝีปากของทั้งสองชนกัน....สายตาคมสบสายตาหวานของคนตรงหน้าอย่างต้องการจะสื่อความหมาย...ดวงตากลมโตของชานยอลค่อยๆเบิกกว้างขึ้นและเริ่มสั่นไหวกับการกระทำของคริส...
...ปาร์คชานยอล อู๋ฟานคนนี้จะไม่หนีนายไปไหนอีกแล้ว.... จิตใต้สำนึกของคริสกำลังร่ำร้องบอกกับตัวเขาเองด้วยความคิดถึงที่มีต่อชานยอล....
