บ้าน
ชานยอลยังคงดื้อรั้นที่จะกลับบ้าน เขาเดินตรงไปยังประตูหน้าห้องนอนของคริสและกำลังเอื้อมมือไปเพื่อบิดลูกบิด ประตู ร่างบางพยายามสะบัดข้อมือที่ซีดขาวของตนให้หลุดจากเกาะกุมจากฝ่ามือหนาแกร่ง ของคริส
"บ้าจริง แรงเยอะชะมัด" ชานยอลได้แต่พึมพำในใจของเขาพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดที่เขามีค่อยๆแกะมือของคริสออกจากการเกาะกุมนั้น
"ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง!!" ชานยอลเริ่มใส่อารมณ์ของเขากลับไปบ้างเมื่อคริสยังคงกำข้อมือของเขาแน่น
"ปาร์คชานยอล....ฉันบอกให้นายไปอาบน้ำ ฉันจะไปมหาลัยกับนาย......หรือนายอยากให้ฉันอาบให้?" น้ำเสียงที่คริสเอื้อนเอ่ยออกมาดูยียวนกวนประสาทให้ชานยอลเริ่มโมโห ใบหน้าที่กำลังยกยิ้มของคริสยังคงยื่นเข้ามาใกล้ๆเพื่อกวนโทสะของชานยอล
"งั้นฉันจะอาบให้ ถอดเสื้อสิ!" คริสไม่พูดเปล่า....มือหนายังคงจับไปที่สาบเสื้อเพื่อจะปลดกระดุมของชานยอลออก....
ดวงตากลมโตของชานยอลเบิกกว้างด้วยความตกใจ....คริสเป็นผู้ชายที่หยาบคายมาก ที่สุดที่เขาเคยพบเจอ หากเขายังคงดื้อรั้นแบบนี้คงต้องถูกผู้ชายแปลกหน้าคนนี้จับอาบน้ำแน่....ชาน ยอลรีบผลักฝ่ามือแกร่งของคริสออกไปให้พ้นตัว พร้อมกับรีบคว้าผ้าขนหนูที่กองอยู่บนเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว
หลังจากชานยอลเดินเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน....คริสก็อดอมยิ้มไม่ได้กับความดื้อรั้นของชานยอล....เขาส่ายศรีษะเบาๆพร้อมกับสบถในใจ
"เมื่อก่อนดื้อยังไงตอนนี้ก็ดื้อยังงั้นเลย....... ปาร์คชานยอล"
รถเฟอร์รารี่สีแดงจอดสตาร์ทเครื่องรออยู่ที่หน้าคฤหาสถ์โดยมีคริสนั่งตรง ตำแหน่งคนขับ....เสียงบีบแตรรถดังกังวานเมื่อคริสเริ่มรอนานแล้วและยังไม่มี ทีท่าว่าชานยอลจะลงมา....
"ปาร์คชานยอล!!นายเข้าใจคำว่ารีบมั้ย!!" คริสปิดประตูรถเสียงดังพร้อมลงมายืนรอชานยอลที่ข้างรถสปอร์ตคันหรู
ไม่นานชานยอลก็เดินลงมาจากตัวคฤหาสถ์หลังใหญ่ด้วยท่าทีเบื่อหน่าย.....ไอ้ บ้านี่เป็นใครมาออกคำสั่งใส่ผมตลอดเวลา....หรือเขาจะใช้อำนาจของความเป็น เจ้าของผม....ขู่บังคับผมอยู่....สรุปแล้วเรื่องเมื่อคืน....ทำไมผมจำอะไร ไม่ได้เลย...
ทั้งหน้าตารูปร่างของคริสรวมถึงรถสปอร์ตคันนี้ยิ่งทำให้เขาดูโดดเด่น แต่สำหรับชานยอลคริสคือผู้ชายที่หยาบคายคนหนึ่งที่ดูดีแต่ภายนอกและไม่น่า สนใจเลยสักนิดสำหรับเขา....
ด้วยความเร็วของรถเฟอร์รารี่รถสปอร์ตแถวหน้าของความหรูหรา....ใช้เวลาไม่นาน นักคริสและชานยอลก็มาถึงมหาลัยชินฮวา มหาวิทยาลัยชื่อดังในโซลที่รวบรวมนักศึกษาที่มีความสามารถไว้หลายอย่าง ทั้งด้านกีฬา ดนตรี นักเรียนทุนที่มีความประพฤติดี....รวมถึงเด็กนักศึกษาที่ฐานะทางบ้านค่อน ข้างร่ำรวย
ช่วงเช้าของวันนี้นักศึกษาไม่พลุกพล่านบริเวณหน้ามหาลัยเท่าที่ควรเพราะบาง ส่วนก็มีการขึ้นเรียนกันบ้างแล้ว.....คยองซูและจงอินยังคงนั่งรอคริสและชาน ยอลบริเวณสนามกีฬาหน้ามหาลัยด้วยท่าทีร้อนรนเพราะดูท่าจะเกินเวลาจากที่คริ สบอกกับจงอินไว้
"ทำไมคริสกับชานยอลมาช้าจัง หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไร" คยองซูเปรยออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อน... ชานยอลจะโกรธเขาไหมที่เขาไม่ไปส่งชานยอลที่บ้านและชานยอลยังต้องไปนอนพัก บ้านของคริสคนที่ชานยอลไม่รู้จักอีก
"ไม่มีอะไรหรอกหน่าคยองซู" เสียงปลอบโยนของจงอินทำให้คยองซูเบาใจได้เล็กน้อย...มือหนาของจงอินยังคงโอบ ไหล่ของคยองซูไว้และเขย่ามันเบาๆ
เสียงเครื่องยนต์เฟอร์รารี่ของคริสดังกระหึ่มมาแต่ไกลทำให้ทั้งคยองซู จงอิน และนักศึกษาหลายๆคนมองตามรถเฟอร์รารี่สีแดงคันนั้นที่เคลื่อนตัวเข้ามาจอด บริเวณสนามกีฬาของมหาลัย......ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวลงมายืนข้างประตูรถ พร้อมกับปิดมันช้าๆ....เสื้อเชิ้ตขาวและกางเกงยีนส์เข้ารูปสบายๆยังทำให้เขา ดูดีได้...คริสหยิบแว่นกันแดดสีดำขึ้นมาสวมใส่เพื่อพรางแสงแดดยามเช้าที่อาจ จะทำให้เขาแสบตา....ผมสีทองหม่นถูกจัดแต่งทรงแบบเสยและเปิดหน้าผาก...เขาดูหล่อเหลาคมคายและโดดเด่นกว่านักศึกษาทั่วไป จนทำให้นักศึกษาหลายๆคนพากันสะกิดเพื่อนข้างๆเพื่อให้หันมองทางคริสเป็นสายตาเดียวกัน
ชานยอลรีบเดินลงมาจากรถด้วยท่าทางหงุดหงิดใจพร้อมกับเดินตรงมายังคยองซู เพื่อนที่เขาสนิทด้วยที่สุด...ใบหน้าของคยองซูเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นชาน ยอลมีท่าทางอารมณ์เสีย
"คยองซู...เรื่องเมื่อคืนนี้มันคืออะไร...ทำไมนายไม่ไปส่งฉัน.....แล้วนายคน นั้น!!ไปส่งฉันได้ยังไง" ชานยอลชี้มือไปที่คริสเขาต้องการคำตอบจากเพื่อนที่เขาไว้ใจที่สุด ว่าเรื่องเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
"ชานยอล...ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ ถ้าเมื่อคืนนายไม่ได้คริสน่ะแย่เลยนะ....นี่นายยังอาเจียนใส่คริสอีก ดีที่คริสไม่โกรธ"คยองซูพูดกับชานยอลและดึงแขนชานยอลให้เดินตามเขามาเมื่อเขานึกถึงบางอย่างที่อยากจะถามชานยอล...
"เมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรใช่มั้ยชานยอล ฉันเป็นห่วงนายมาก แต่จงอินบอกว่าคริสไม่ใช่คนแบบนั้น เขารู้นิสัยเพื่อนสนิทคนนี้ดีถึงกับเอาเกียรติของตัวเองเป็นประกัน ฉันเลยหมดห่วง" คยองซูกระซิบกระซาบชานยอลและจับมือของชานยอลเพื่อนรักไว้พร้อมกับเขย่าถาม เสียงเบา
"เรื่องเมื่อคืน.......ฉันจำไม่ได้จริงๆน่ะคยองซู .....ทำไงดี...ฮรือออ" ชานยอลมีท่าทีสับสนและพยายามไตร่ตรองเรื่องเมื่อคืนแต่เขาจำมันไม่ได้รวมถึง เรื่องที่เขาอาเจียนใส่คริสด้วย
"แต่เขาหยาบคายใส่ฉันมาก ตะคอกฉันเรื่องจื่อเทา รวมถึงแอบอ่านข้อความในโทรศัพท์ฉัน.....ทำไม ทำไม เขาถึงทำแบบนั้น!"
"ห๊ะะะ ทำไมเป็นอย่างนั้น เมื่อคืนนี้....คริสดูอ่อนโยนกับนายมากนะ....แล้วก็...เอ่อ....นายก็..นอน ตักคริสด้วย..เหมือนคู่รักเลย"คยองซูอมยิ้มเมื่อนึกถึงภาพเมื่อคืน...เขา รู้สึกชอบนิสัยของคริสมากกว่าจื่อเทาและเขาก็รู้จักจื่อเทาดีว่าหากชานยอ ลเมาจื่อเทาคงดูแลชานยอลได้ไม่ดีขนาดนี้...
ชานยอลทำหน้าตาตกใจหลังจากได้ยินเรื่องที่คยองซูพูด....เขาเริ่มสงสัยในตัว คริสว่าทำไมตอนเขาเมา คริสถึงรับหน้าที่ดูแลเขาแทนคยองซู.....เรื่องทั้งหมดเมื่อคืนนี้ชานยอลได้ รับฟังจากคยองซู คิ้วเรียวบางเริ่มขมวดเพื่อใช้ความคิด....คนเราที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกทำไม ถึง.....ชานยอลหยุดความคิดของตนเองไว้...ตอนนี้เขาคิดแต่เพียงว่า คริสอาจจะต้องการแค่จะมีอะไรกับเขาและกำลังลองใจอะไรกับเขาบางอย่าง
"คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ" คริสเดินตรงเข้ามาทางคยองซูและชานยอลที่อยู่ไม่ห่างเขานัก...รอยยิ้มของคริ สที่ยิ้มให้กับชานยอลดูแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นัก คยองซูยิ้มให้บางๆกับคริสแต่ชานยอลเองกลับเดินหนีไปทางอื่นพร้อมกับพูดขอตัว กับคยองซูว่าเขาจะรีบขึ้นไปเรียน ให้คยองซูตามมาเร็วๆ
หน้าตึกของอาคารเรียนเด็กนิเทศน์มีร่างของหญิงสาวหลายกลุ่มกำลังยืนวิพากษ์ วิจารณ์จากอาคารเรียนชั้นสอง พวกเธอหัวเราะร่าและพากันชี้มือมาให้ดูชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ดูโดด เด่นอยู่ตอนนี้.....ชายหนุ่มรูปหล่อผมสีทองเซทผมตามแบบฉบับวัยรุ่นของเกาหลี เสื้อเชิ๊ตขาวกางเกงยีนส์ที่ยืนไม่ห่างจากรถเฟอร์รารี่สีแดงนัก....เสียง กรี๊ดยังคงดังอยู่เป็นระยะๆ...แม้คริสจะไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดนั้นแต่ก็มีบาง คนที่ได้ยินเสียงนั้นทั้งๆที่เขากำลังตั้งใจเรียนและนั่งอยู่ในห้องเรียน เพื่อรอเรียนวิชาถัดไป
"แบคฮยอนๆๆ นายมาดูผู้ชายคนนั้นสิ .....ต๊ายยยย หล่อมากกกก" เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของแบคฮยอนตะโกนเรียกให้เด็กที่เรียนดีคนหนึ่งเดินออก มาจากห้องและชักชวนให้เขาเลิกตั้งใจเรียนได้แล้ว...
แบคฮยอนหนุ่มร่างเล็กที่ดูท่าทางอ้อนแอ้นและบอบบาง....ใบหน้าขาวใสที่มี เลือดฝาดสีแดงๆที่แก้มทำให้เขาดูน่ารักคล้ายเด็กผู้หญิง อายไลเนอร์ที่แบคฮยอนกรีดดูเฉี่ยวคมเหมาะกับใบหน้าหวานๆของเขา....แบคฮยอน ไม่สนใจที่จะมองออกไปที่หน้าอาคารเรียนที่มีร่างของคริสอยู่นัก...ตอนนี้คือ เวลาเข้าเรียน...เขากำลังใจจดใจจ่อกับการรออาจารย์และเตรียมสมุดเล็คเชอร์วิชานี้...
"พวกเธอนี่ไร้สาระชะมัด..." แบคฮยอนส่ายศรีษะเบาๆพร้อมกับสบถออกมา....เขายังคงนั่งอยู่ตรงโต๊ะเรียนตัว เดิมและมองไปยังกระดานไวท์บอร์ดตรงหน้าเพื่อจดเล็คเชอร์ของวิชาก่อนหน้าต่อ ไป
แบคฮยอนหนุ่มน้อยเรียนดีของคณะนิเทศน์ศาสตร์....รูปลักษณ์ภายนอกของแบคฮยอน เป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มๆในมหาลัยแห่งนี้....รวมถึงคนที่มาติดพันแบคฮยอนก็มี รายชื่อของจื่อเทาติดโผอยู่ในนั้นด้วย.....จื่อเทาคนรักของชานยอล...คนรัก ที่ชานยอลเพิ่งเริ่มตัดสินใจคบหาดูใจได้ไม่นาน...ทั้งจื่อเทาและชานยอลมักจะ มีปากเสียงกันเรื่อยมาเกี่ยวกับเรื่องของแบคฮยอนแต่ชานยอลก็มักจะพยายาม เชื่อใจเทา....และเป็นคนยอมเทาทุกครั้งที่เทามาขอปรับความเข้าใจ....เรื่อง ทั้งหมดเป็นสิ่งที่คยองซูเพื่อนรักของชานยอลรับรู้ดีและพยายามเตือนชานยอ ลให้ได้สติหลายครั้ง แม้ความรักจะเป็นเรื่องของคนสองคนแต่คยองซูก็อดรนทนไม่ไหว.....ด้วยความรัก เพื่อนเขาจึงมักเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยทุกครั้ง......
เย็นวันนั้นหลังจากที่คริสและจงอินติดต่อเกี่ยวกับการเข้ามาเรียนที่นี่ เรียบร้อยแล้ว....ทางมหาลัยก็มีคำสั่งให้เขาทั้งสองเข้ามาเรียนได้เมื่อเขา พร้อม....คิมจงอินขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะเขามีนัดกับคยองซู.....คริสจึงเดิน เล่นสำรวจบริเวณรอบๆมหาลัย.....ช่วงเย็นนักศึกษาเริ่มเบาบางเพราะเลิกเรียน กันหมดแล้ว
วันนี้ทั้งวันคริสไม่พบชานยอลอีกเลยหลังจากที่เขาร่วมทางมาด้วยกันเมื่อ เช้า....ปาร์คชานยอล นายคงเกลียดฉันมากสินะ.....นายคงคอยหลบหน้าฉันอยู่...ร่างสูงโปร่งของคริ สเดินใจลอยคิดถึงเรื่องของชานยอลวนเวียนไปมา....ถึงแม้อู๋ฟานจะไม่ใช่คนที่ชานยอลเลือก...แต่เขาก็ดีใจหากชานยอลมีความ รักที่ดีแต่จากข้อความที่เขาอ่านมันจากโทรศัพท์ของชานยอล....มันไม่ใช่อย่าง ที่ชานยอลวาดฝันไว้....
คริสเดินเล่นเรื่อยมาจนถึงหลังอาคารเรียนที่มีสนามบาสของมหาลัยไว้ฝึก ซ้อม....ส่วนด้านหน้ามหาลัยเป็นสนามกีฬาใหญ่ที่ใช้แข่งขันของทางมหาลัย บรรยากาศที่นี่ดูคุ้นๆ.....หลังจากคริสนึกถึงเรื่องของชานยอลก็จำได้ว่าที่ นี่คือที่ๆจื่อเทาฝึกซ้อมบาส...ซึ่งเป็นภาพวอลเปเปอร์ที่ชานยอลตั้งไว้ใน โทรศัพท์ ทำไม....ทำไมต้องเป็นกีฬาประเภทเดียวกับที่ฉันชอบล่ะชานยอล....ทำไมจื่อเทา ต้องชอบเล่นบาสเกตบอล...
คริสเดินไปหยิบลูกบาสที่อยู่ในตะแกรงขนาดใหญ่ข้างสนามบาสมาเลี้ยงช้าๆและ วิ่งเหยาะๆรอบสนาม....หลายครั้งที่คริสเปลี่ยนจังหวะเป็นการวิ่งที่เร็วขึ้น และเทคตัวสูงจากพื้นดินเพื่อชู้สบาสลงห่วง....ไม่มีซักครั้งที่เขาจะพลาด ....เวลาผ่านไปสักพัก...จนเหงื่อของเขาเริ่มผุดพรายบนใบหน้าและร่างกาย...
อากาศที่เริ่มเย็นลงและความมืดของช่วงเย็นเริ่มเข้ามาปกคลุม....คริสจึงเดิน ก้าวช้าๆไปด้านข้างอาคารเรียนซึ่งเป็นห้องอาบน้ำของนักกีฬาและห้องล็อคเกอร์ เก็บเสื้อผ้าของนักกีฬาบาสเกตบอล....
บรรยากาศภายในห้องล็อคเกอร์ดูเงียบสงบ คริสเดินสำรวจเปิดดูล็อคเกอร์ที่เหมาะๆเพื่อที่เขาจะจับจองหากเขาเข้ามา เรียนที่นี่ในอีกไม่ช้านี้....ห้องอาบน้ำที่อยู่ข้างๆก็ดูสะอาดสะอ้านและคง ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากภารโรงของอาคารนี้ดี....
"แบคฮยอนครับ...รู้ตัวไหมว่าน่ารักแค่ไหน....ตัวก็หอมด้วย...." เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังแว่วมาจากในห้องน้ำของนักกีฬาบาสซึ่งคริสกำลังเงี่ย หูฟังเสียงนั้นด้วยความสงสัย
"ฉันก็เห็นนายปากหวานไปเรื่อย" เสียงเล็กๆของแบคฮยอนต่อว่าชายคนนั้น....พร้อมกับเสียงหัวเราะระรื่นที่ดังออกมาเบาๆ
"รู้ได้ไงว่าหวาน ยังไม่ได้ชิมเลยนะครับ" เสียงชายหนุ่มวัยรุ่นดังหยอกเย้าแบคฮยอนอีกครั้งพร้อมกับเสียงหัวเราะ
"งั้นก็ยื่นมาให้ฉันชิมสิ......จื่อเทา" เสียงเล็กของแบคฮยอนยังคงออดอ้อนชายคนนั้น
ร่างเล็กของแบคฮยอนโอบกอดรอบคอร่างสูงของชายตรงหน้าพร้อมกับยืนประทับริม ฝีปากกันอย่างดูดดื่ม.....จื่อเทาใช้จมูกโด่งเป็นสันของเขาซุกไซร้ไปตามซอก คอหอมละมุนของแบคฮยอน....ร่างขาวเล็กสั่นสะท้านไปตามแรงสัมผัส....มือหนายัง คงลูบไล้เข้าไปที่ใต้เสื้อบางของแบคฮยอนด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น....
คริสส่ายศรีษะกับการกระทำของจื่อเทาและแบคฮยอน ....แม้มุมที่เขายืนอยู่จะเห็นใบหน้าของแบคฮยอนไม่ชัด แต่เขาก็เห็นใบหน้าของจื่อเทา...ชัดเจน....จื่อเทาคนเดียวกับที่อยู่ในภาพ ที่ชานยอลถ่ายไว้ในโทรศัพท์มือถือของเขา....ปาร์คชานยอล...นายน่าสงสารขนาด นี้เลยเหรอ
คริสรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นอย่างเงียบๆโดยที่ไม่ต้องการให้ใครเห็น เขา....คนสองคนนี้ทำอะไรกันในสถานที่ที่เรียกว่าอาคารเรียน...เขาทั้งสองคง ไม่เกรงกลัวคนอื่นจะมาพบเข้าหรือกลัวแม้กระทั่งชานยอล....
เมื่อคริสเดินเรื่อยเปื่อยและตรงออกมาทางหน้าอาคารสายตาของเขาก็พลันเหลือบ ไปเห็นร่างสูงบางที่เขาคุ้นเคยนั่งเล่นอยู่บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ ใต้ต้นไม้นั้นมีโต๊ะม้าหินอ่อนที่มีกองหนังสือวางไว้พร้อมกับกระเป๋า....ดู คล้ายเหมือนกับเขาคนนั้นกำลังรออะไรบางอย่าง...
"มานั่งทำอะไร....ทำไมยังไม่กลับบ้าน" คริสเอ่ยทักร่างสูงบางที่คุ้นเคยพร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะม้าหินตัวข้างๆ
เมื่อชานยอลเห็นคริสก็ทำท่าจะลุกหนีและหยิบกองหนังสือพร้อมกระเป๋าสะพายเดินตรงออกไปจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุดคริสกระชากแขนของร่างบางเพื่อไม่ให้ชานยอลเดินหนีเขา....จนชานยอลเซถลาเข้ามากระแทกที่หน้าอกหนาของคริส
"มานั่งรอจื่อเทาเหรอ ฮึๆ" คริสเอ่ยถามคำถามกับชานยอลอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง
"หยาบคายเสมอต้นเสมอปลายนะ ตั้งแต่เช้ายันเย็น.....ฉันมารอใครแล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วย!!"ชานยอลสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของคริสพร้อมกับตั้งท่าจะเดินหนีเขาอีกครั้ง
"อยู่กับฉันแล้วเก่งจัง....อยู่กับจื่อเทาเก่งแบบนี้ไหมนะ" คริสยังคงยียวนชานยอลด้วยสีหน้าและแววตาพร้อมกับลูบที่แก้มเนียนใสของชานยอ ลอีกครั้งเพื่อกลั่นแกล้งเขา
"จื่อเทาเขาสุภาพกว่านายเยอะเลยยย...อือ...คริส....นายคริส! ชื่อคริสสินะ" ชานยอลปัดมือของคริสออกจากใบหน้าพร้อมกับทำจมูกและปากที่รั้นเชิด ขึ้น....ดวงตากลมโตของชานยอลเวลาที่ท้าทายคริสมันก็น่าค้นหาไปอีกแบบ....แบบ ที่คริสหรืออู๋ฟานคนนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน....
"เห้อ....ชานยอล นายนี่มันโง่จริงๆนะ....จื่อเทาคนดีของนายอยู่ในห้องอาบน้ำของนักกีฬา อ่อ...เขากำลังเล่นบทรักกับคนอื่นอย่างสนุกเลยล่ะ นายก็กลับบ้านได้ละปาร์คชานยอล ฉันจะไปส่ง" คริสคว้าข้อมือของชานยอลเดินจูงออกไปจากบริเวณโต๊ะม้าหิน พร้อมกับกระชากหนังสือที่ชานยอลถืออยู่มาถือให้
"นายพูดเรื่องบ้าอะไร!!" ชานยอลหยุดเดินตามคริสและจับจ้องไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความสงสัย...ตอนนี้ เขารู้สึกตกใจในสิ่งที่คริสกำลังพูด
"ก็ฉันเพิ่งออกมาจากห้องนั้น....ตาสว่างได้ละชานยอล...." คริสพูดใส่ชานยอลเสียงดังทั้งๆที่ในใจของคริสเองก็เจ็บปวดที่ต้องทนเห็นชาน ยอลตกอยู่ในสภาพนี้....แต่เขาเองก็ยังไม่สามารถแสดงความอ่อนโยนกับชานยอลได้ เขายังไม่อยากให้ชานยอลรับรู้ความรู้สึกของเขา
"ฉันจะไปดูให้เห็นกับตา!!" ชานยอลสะบัดแขนหนีคริสรวมถึงวิ่งตรงไปยังอาคารเรียนที่มีห้องอาบน้ำของนัก กีฬาด้วยความรวดเร็ว...ตอนนี้หัวใจของชานยอลเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆมันไม่ ได้เกิดจากความเหนื่อยล้าจากการวิ่ง แต่มันเกิดจากความตื่นเต้น ตกใจ ระคนเสียใจในสิ่งที่เขากำลังจะพบเจอต่างหาก
"ชานยอล!....ปาร์คชานยอล!!...อย่าไป" คริสตะโกนไล่หลังชานยอลก่อนที่ร่างสูงของคริสจะวิ่งตามชานยอลไปด้วยความเป็นห่วง
เสียงครวญครางที่เมื่อครู่นี้กำลังร้องระงมของสองร่างในห้องน้ำ บัดนี้เงียบหายไปแล้ว......มีเพียงจื่อเทาและแบคฮยอนที่กำลังลงมือแต่งกาย ของตัวเองพร้อมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมๆกัน ร่างสูงของเทาเดินประคองกอดเอวบางของแบคฮยอนออกมา...พร้อมเดินหยอกล้อกัน ตลอดทาง....รอยแดงบนต้นคอขาวเนียนของแบคฮยอนยังคงเด่นหลาบนผิวขาวเนียนของ เขา....
ชานยอลหยุดวิ่งและหอบตัวโยนเมื่อภาพตรงหน้าเขาคือฮวางจื่อเทาคนรักของเขาที่ เดินตระคองกอดเอวบางของแบคฮยอนออกมาด้วยสภาพที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่รวมถึงรอย แดงบนตัวของแบคฮยอนและการออดอ้อนซึ่งกันและกัน....ภาพของทั้งสองอธิบายเหตุ การณ์ที่คริสพูดได้อย่างดี...
ชานยอลไม่อยากจะเชื่อสายตาเขาในตอนนี้....น้ำตาของชานยอลเหือดแห้ง...เขาเพียงแต่รู้สึกร้อนผ่าวตรงขอบตา....คนตรงหน้าสองคนมีท่าทีตกตะลึงที่เจอชานยอลในเวลานี้....
"เลวที่สุด....เลวทั้งสองคน" คำพูดของชานยอลไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ของเขา....น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
"ทำไมเหรอปาร์คชานยอล.....อย่าโทษคนอื่นสิ ....โทษตัวเองบ้าง....นายให้ความสุขจื่อเทาไม่ได้หรือเปล่า...เอ๊หรือนายตาย ด้าน ฮึๆ" เสียงเล็กของแบคฮยอนท้าทายชานยอลให้เขาหน้าชา ....เทาดึงข้อมือบางของแบคฮยอนเป็นสัญญาณให้เขาหยุดพูดจาดูถูกชานยอล
"เพราะเรื่องนั้นหรือเทา จริงๆเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามเทาอย่างต้องการคำตอบ.....
"เพราะเราไม่เคยมีอะไรกัน....นายเลยไปมีอะไรกับคนอื่นแทนฉันเหรอเทา...ใช่ ไหม!" ดวงตาของชานยอลเริ่มแดงก่ำจากความเสียใจ เขาผิดใช่ไหมที่เขารอเวลาจนกว่าจะแน่ใจว่าเขาควรจะมอบร่างกายและจิตใจให้กับ ใคร
ไม่มีเสียงตอบของจื่อเทามีแต่เสียงหัวเราะในลำคอของแบคฮยอน....ประโยคสนทนา เมื่อครู่คริสวิ่งมาทันที่จะได้ยินมัน....เขารู้สึกดีใจเมื่อได้ยินสิ่งนั้น แม้ร่างสูงโปร่งของคริสจะวิ่งตามชานยอลมาแต่เขาก็ตามมาไม่ห่างนักและได้ยิน ทั้งหมดที่ทั้งสามคนกำลังสนทนากัน...
คริสตัดสินใจเดินตรงไปคว้าข้อมือบางของชานยอลและฉุดรั้งเขาออกมาจากบริเวณนั้น....
"กลับบ้านได้แล้วปะ ฉันจะไปส่ง" คริสพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น....โดยลืมนึกไปว่าตอนนี้กำลัง พูดต่อหน้าจื่อเทาและแบคฮยอน
แบคฮยอนลอบมองใบหน้าที่หล่อเหลาของคริสด้วยความสงสัย ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เขาไม่เคยพบเจอคริสมาก่อน....ทำไมทั้งรูปร่างหน้าตาของเขาถึงดูสมบูรณ์แบบ ขนาดนี้....เพอร์เฟคชนิดที่ว่าแบคฮยอนเผลอดึงมือเทาออกจากเอวบางของเขา ออกอย่างไม่รู้ตัว
ชานยอลเดินตามคริสออกมาช้าๆอย่างคนที่ไร้สติ.....สายตาของชานยอลเหม่อลอย พร้อมกับมีน้ำตาเอ่อล้นออกมาจากขอบตาช้าๆคริสหยุดเดินลงเมื่อถึงหน้าอาคาร เรียนและหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวของเขาที่พกติดตัวไว้ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมายื่น ให้ชานยอล
"หยุดร้องได้แล้ว....ทุกครั้งเวลาที่นายร้องไห้มันดูไม่น่ารักเลยนะ ฉันชอบรอยยิ้มที่สดใสของนายมากกว่า" คริสเช็ดน้ำตาให้ชานยอลอย่างเบามือเมื่อชานยอลไม่ยอมรับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไป
ชานยอลมองไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความประหลาดใจ....เขารู้สึกคุ้นเคยกับรส สัมผัสแบบนี้มาก่อนแต่เขานึกไม่ออกว่าเคยรู้สึกแบบนี้ที่ไหน ชานยอลยังคงยืนนิ่งให้คริสปาดน้ำตาของเขาออกจากใบหน้าช้าๆ....ดวงตากลมโตที่ มีน้ำตาและขนตายาวหนาที่เริ่มเปียกจากรอยน้ำตาของชานยอลมันทำให้คริสเจ็บปวด ไม่น้อย.....แต่สิ่งที่เขาเจ็บปวดที่สุดตอนนี้คือคนที่ชานยอลมีน้ำตาให้ไม่ ใช่เขา ไม่ใช่อู๋ฟานไม่ใช่คริส แต่เป็นจื่อเทา...
มือหนาของคริสดึงร่างบางของชานยอลมากอดไว้กับแผ่นอกหนาที่อบอุ่น....พร้อม กับลูบศรีษะของชานยอลเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยนเขา ร่างบางของชานยอลอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของคริส ความอบอุ่นจากร่างกายของคริสแผ่ซ่านเข้าไปถึงจิตใจของชานยอลจนเขารู้สึก แปลกอย่างบอกไม่ถูก....
"เลิกกับจื่อเทาซะ...แล้วมาคบกับฉัน..........ฉันจะดูแลนายเอง...ชานยอล"
คริสเอ่ยประโยคสั้นๆที่ทำให้ชานยอลต้องยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา...... ความรู้สึกงุนงงระคนกับความอบอุ่นใจอย่างประหลาด....ผู้ชายตรงหน้าของเขา ต้องการอะไร....คำพูดบางคำที่ดูคุ้นเคย....คริสพูดเหมือนเคยเห็นน้ำตาของเขา และรอยยิ้มที่สดใสของเขามาก่อน....คริส.....นายเป็นใคร......
END EP5---------------------------------------------------------------------------------
#Writertalk ขอเม้นท์และแทคให้กำลังใจเหมือนเดิมนะ ><
"บ้าจริง แรงเยอะชะมัด" ชานยอลได้แต่พึมพำในใจของเขาพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดที่เขามีค่อยๆแกะมือของคริสออกจากการเกาะกุมนั้น
"ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง!!" ชานยอลเริ่มใส่อารมณ์ของเขากลับไปบ้างเมื่อคริสยังคงกำข้อมือของเขาแน่น
"ปาร์คชานยอล....ฉันบอกให้นายไปอาบน้ำ ฉันจะไปมหาลัยกับนาย......หรือนายอยากให้ฉันอาบให้?" น้ำเสียงที่คริสเอื้อนเอ่ยออกมาดูยียวนกวนประสาทให้ชานยอลเริ่มโมโห ใบหน้าที่กำลังยกยิ้มของคริสยังคงยื่นเข้ามาใกล้ๆเพื่อกวนโทสะของชานยอล
"งั้นฉันจะอาบให้ ถอดเสื้อสิ!" คริสไม่พูดเปล่า....มือหนายังคงจับไปที่สาบเสื้อเพื่อจะปลดกระดุมของชานยอลออก....
ดวงตากลมโตของชานยอลเบิกกว้างด้วยความตกใจ....คริสเป็นผู้ชายที่หยาบคายมาก ที่สุดที่เขาเคยพบเจอ หากเขายังคงดื้อรั้นแบบนี้คงต้องถูกผู้ชายแปลกหน้าคนนี้จับอาบน้ำแน่....ชาน ยอลรีบผลักฝ่ามือแกร่งของคริสออกไปให้พ้นตัว พร้อมกับรีบคว้าผ้าขนหนูที่กองอยู่บนเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว
หลังจากชานยอลเดินเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน....คริสก็อดอมยิ้มไม่ได้กับความดื้อรั้นของชานยอล....เขาส่ายศรีษะเบาๆพร้อมกับสบถในใจ
"เมื่อก่อนดื้อยังไงตอนนี้ก็ดื้อยังงั้นเลย....... ปาร์คชานยอล"
รถเฟอร์รารี่สีแดงจอดสตาร์ทเครื่องรออยู่ที่หน้าคฤหาสถ์โดยมีคริสนั่งตรง ตำแหน่งคนขับ....เสียงบีบแตรรถดังกังวานเมื่อคริสเริ่มรอนานแล้วและยังไม่มี ทีท่าว่าชานยอลจะลงมา....
"ปาร์คชานยอล!!นายเข้าใจคำว่ารีบมั้ย!!" คริสปิดประตูรถเสียงดังพร้อมลงมายืนรอชานยอลที่ข้างรถสปอร์ตคันหรู
ไม่นานชานยอลก็เดินลงมาจากตัวคฤหาสถ์หลังใหญ่ด้วยท่าทีเบื่อหน่าย.....ไอ้ บ้านี่เป็นใครมาออกคำสั่งใส่ผมตลอดเวลา....หรือเขาจะใช้อำนาจของความเป็น เจ้าของผม....ขู่บังคับผมอยู่....สรุปแล้วเรื่องเมื่อคืน....ทำไมผมจำอะไร ไม่ได้เลย...
ทั้งหน้าตารูปร่างของคริสรวมถึงรถสปอร์ตคันนี้ยิ่งทำให้เขาดูโดดเด่น แต่สำหรับชานยอลคริสคือผู้ชายที่หยาบคายคนหนึ่งที่ดูดีแต่ภายนอกและไม่น่า สนใจเลยสักนิดสำหรับเขา....
ด้วยความเร็วของรถเฟอร์รารี่รถสปอร์ตแถวหน้าของความหรูหรา....ใช้เวลาไม่นาน นักคริสและชานยอลก็มาถึงมหาลัยชินฮวา มหาวิทยาลัยชื่อดังในโซลที่รวบรวมนักศึกษาที่มีความสามารถไว้หลายอย่าง ทั้งด้านกีฬา ดนตรี นักเรียนทุนที่มีความประพฤติดี....รวมถึงเด็กนักศึกษาที่ฐานะทางบ้านค่อน ข้างร่ำรวย
ช่วงเช้าของวันนี้นักศึกษาไม่พลุกพล่านบริเวณหน้ามหาลัยเท่าที่ควรเพราะบาง ส่วนก็มีการขึ้นเรียนกันบ้างแล้ว.....คยองซูและจงอินยังคงนั่งรอคริสและชาน ยอลบริเวณสนามกีฬาหน้ามหาลัยด้วยท่าทีร้อนรนเพราะดูท่าจะเกินเวลาจากที่คริ สบอกกับจงอินไว้
"ทำไมคริสกับชานยอลมาช้าจัง หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไร" คยองซูเปรยออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อน... ชานยอลจะโกรธเขาไหมที่เขาไม่ไปส่งชานยอลที่บ้านและชานยอลยังต้องไปนอนพัก บ้านของคริสคนที่ชานยอลไม่รู้จักอีก
"ไม่มีอะไรหรอกหน่าคยองซู" เสียงปลอบโยนของจงอินทำให้คยองซูเบาใจได้เล็กน้อย...มือหนาของจงอินยังคงโอบ ไหล่ของคยองซูไว้และเขย่ามันเบาๆ
เสียงเครื่องยนต์เฟอร์รารี่ของคริสดังกระหึ่มมาแต่ไกลทำให้ทั้งคยองซู จงอิน และนักศึกษาหลายๆคนมองตามรถเฟอร์รารี่สีแดงคันนั้นที่เคลื่อนตัวเข้ามาจอด บริเวณสนามกีฬาของมหาลัย......ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวลงมายืนข้างประตูรถ พร้อมกับปิดมันช้าๆ....เสื้อเชิ้ตขาวและกางเกงยีนส์เข้ารูปสบายๆยังทำให้เขา ดูดีได้...คริสหยิบแว่นกันแดดสีดำขึ้นมาสวมใส่เพื่อพรางแสงแดดยามเช้าที่อาจ จะทำให้เขาแสบตา....ผมสีทองหม่นถูกจัดแต่งทรงแบบเสยและเปิดหน้าผาก...เขาดูหล่อเหลาคมคายและโดดเด่นกว่านักศึกษาทั่วไป จนทำให้นักศึกษาหลายๆคนพากันสะกิดเพื่อนข้างๆเพื่อให้หันมองทางคริสเป็นสายตาเดียวกัน
ชานยอลรีบเดินลงมาจากรถด้วยท่าทางหงุดหงิดใจพร้อมกับเดินตรงมายังคยองซู เพื่อนที่เขาสนิทด้วยที่สุด...ใบหน้าของคยองซูเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นชาน ยอลมีท่าทางอารมณ์เสีย
"คยองซู...เรื่องเมื่อคืนนี้มันคืออะไร...ทำไมนายไม่ไปส่งฉัน.....แล้วนายคน นั้น!!ไปส่งฉันได้ยังไง" ชานยอลชี้มือไปที่คริสเขาต้องการคำตอบจากเพื่อนที่เขาไว้ใจที่สุด ว่าเรื่องเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
"ชานยอล...ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ ถ้าเมื่อคืนนายไม่ได้คริสน่ะแย่เลยนะ....นี่นายยังอาเจียนใส่คริสอีก ดีที่คริสไม่โกรธ"คยองซูพูดกับชานยอลและดึงแขนชานยอลให้เดินตามเขามาเมื่อเขานึกถึงบางอย่างที่อยากจะถามชานยอล...
"เมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรใช่มั้ยชานยอล ฉันเป็นห่วงนายมาก แต่จงอินบอกว่าคริสไม่ใช่คนแบบนั้น เขารู้นิสัยเพื่อนสนิทคนนี้ดีถึงกับเอาเกียรติของตัวเองเป็นประกัน ฉันเลยหมดห่วง" คยองซูกระซิบกระซาบชานยอลและจับมือของชานยอลเพื่อนรักไว้พร้อมกับเขย่าถาม เสียงเบา
"เรื่องเมื่อคืน.......ฉันจำไม่ได้จริงๆน่ะคยองซู .....ทำไงดี...ฮรือออ" ชานยอลมีท่าทีสับสนและพยายามไตร่ตรองเรื่องเมื่อคืนแต่เขาจำมันไม่ได้รวมถึง เรื่องที่เขาอาเจียนใส่คริสด้วย
"แต่เขาหยาบคายใส่ฉันมาก ตะคอกฉันเรื่องจื่อเทา รวมถึงแอบอ่านข้อความในโทรศัพท์ฉัน.....ทำไม ทำไม เขาถึงทำแบบนั้น!"
"ห๊ะะะ ทำไมเป็นอย่างนั้น เมื่อคืนนี้....คริสดูอ่อนโยนกับนายมากนะ....แล้วก็...เอ่อ....นายก็..นอน ตักคริสด้วย..เหมือนคู่รักเลย"คยองซูอมยิ้มเมื่อนึกถึงภาพเมื่อคืน...เขา รู้สึกชอบนิสัยของคริสมากกว่าจื่อเทาและเขาก็รู้จักจื่อเทาดีว่าหากชานยอ ลเมาจื่อเทาคงดูแลชานยอลได้ไม่ดีขนาดนี้...
ชานยอลทำหน้าตาตกใจหลังจากได้ยินเรื่องที่คยองซูพูด....เขาเริ่มสงสัยในตัว คริสว่าทำไมตอนเขาเมา คริสถึงรับหน้าที่ดูแลเขาแทนคยองซู.....เรื่องทั้งหมดเมื่อคืนนี้ชานยอลได้ รับฟังจากคยองซู คิ้วเรียวบางเริ่มขมวดเพื่อใช้ความคิด....คนเราที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกทำไม ถึง.....ชานยอลหยุดความคิดของตนเองไว้...ตอนนี้เขาคิดแต่เพียงว่า คริสอาจจะต้องการแค่จะมีอะไรกับเขาและกำลังลองใจอะไรกับเขาบางอย่าง
"คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ" คริสเดินตรงเข้ามาทางคยองซูและชานยอลที่อยู่ไม่ห่างเขานัก...รอยยิ้มของคริ สที่ยิ้มให้กับชานยอลดูแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นัก คยองซูยิ้มให้บางๆกับคริสแต่ชานยอลเองกลับเดินหนีไปทางอื่นพร้อมกับพูดขอตัว กับคยองซูว่าเขาจะรีบขึ้นไปเรียน ให้คยองซูตามมาเร็วๆ
หน้าตึกของอาคารเรียนเด็กนิเทศน์มีร่างของหญิงสาวหลายกลุ่มกำลังยืนวิพากษ์ วิจารณ์จากอาคารเรียนชั้นสอง พวกเธอหัวเราะร่าและพากันชี้มือมาให้ดูชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ดูโดด เด่นอยู่ตอนนี้.....ชายหนุ่มรูปหล่อผมสีทองเซทผมตามแบบฉบับวัยรุ่นของเกาหลี เสื้อเชิ๊ตขาวกางเกงยีนส์ที่ยืนไม่ห่างจากรถเฟอร์รารี่สีแดงนัก....เสียง กรี๊ดยังคงดังอยู่เป็นระยะๆ...แม้คริสจะไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดนั้นแต่ก็มีบาง คนที่ได้ยินเสียงนั้นทั้งๆที่เขากำลังตั้งใจเรียนและนั่งอยู่ในห้องเรียน เพื่อรอเรียนวิชาถัดไป
"แบคฮยอนๆๆ นายมาดูผู้ชายคนนั้นสิ .....ต๊ายยยย หล่อมากกกก" เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของแบคฮยอนตะโกนเรียกให้เด็กที่เรียนดีคนหนึ่งเดินออก มาจากห้องและชักชวนให้เขาเลิกตั้งใจเรียนได้แล้ว...
แบคฮยอนหนุ่มร่างเล็กที่ดูท่าทางอ้อนแอ้นและบอบบาง....ใบหน้าขาวใสที่มี เลือดฝาดสีแดงๆที่แก้มทำให้เขาดูน่ารักคล้ายเด็กผู้หญิง อายไลเนอร์ที่แบคฮยอนกรีดดูเฉี่ยวคมเหมาะกับใบหน้าหวานๆของเขา....แบคฮยอน ไม่สนใจที่จะมองออกไปที่หน้าอาคารเรียนที่มีร่างของคริสอยู่นัก...ตอนนี้คือ เวลาเข้าเรียน...เขากำลังใจจดใจจ่อกับการรออาจารย์และเตรียมสมุดเล็คเชอร์วิชานี้...
"พวกเธอนี่ไร้สาระชะมัด..." แบคฮยอนส่ายศรีษะเบาๆพร้อมกับสบถออกมา....เขายังคงนั่งอยู่ตรงโต๊ะเรียนตัว เดิมและมองไปยังกระดานไวท์บอร์ดตรงหน้าเพื่อจดเล็คเชอร์ของวิชาก่อนหน้าต่อ ไป
แบคฮยอนหนุ่มน้อยเรียนดีของคณะนิเทศน์ศาสตร์....รูปลักษณ์ภายนอกของแบคฮยอน เป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มๆในมหาลัยแห่งนี้....รวมถึงคนที่มาติดพันแบคฮยอนก็มี รายชื่อของจื่อเทาติดโผอยู่ในนั้นด้วย.....จื่อเทาคนรักของชานยอล...คนรัก ที่ชานยอลเพิ่งเริ่มตัดสินใจคบหาดูใจได้ไม่นาน...ทั้งจื่อเทาและชานยอลมักจะ มีปากเสียงกันเรื่อยมาเกี่ยวกับเรื่องของแบคฮยอนแต่ชานยอลก็มักจะพยายาม เชื่อใจเทา....และเป็นคนยอมเทาทุกครั้งที่เทามาขอปรับความเข้าใจ....เรื่อง ทั้งหมดเป็นสิ่งที่คยองซูเพื่อนรักของชานยอลรับรู้ดีและพยายามเตือนชานยอ ลให้ได้สติหลายครั้ง แม้ความรักจะเป็นเรื่องของคนสองคนแต่คยองซูก็อดรนทนไม่ไหว.....ด้วยความรัก เพื่อนเขาจึงมักเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยทุกครั้ง......
เย็นวันนั้นหลังจากที่คริสและจงอินติดต่อเกี่ยวกับการเข้ามาเรียนที่นี่ เรียบร้อยแล้ว....ทางมหาลัยก็มีคำสั่งให้เขาทั้งสองเข้ามาเรียนได้เมื่อเขา พร้อม....คิมจงอินขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะเขามีนัดกับคยองซู.....คริสจึงเดิน เล่นสำรวจบริเวณรอบๆมหาลัย.....ช่วงเย็นนักศึกษาเริ่มเบาบางเพราะเลิกเรียน กันหมดแล้ว
วันนี้ทั้งวันคริสไม่พบชานยอลอีกเลยหลังจากที่เขาร่วมทางมาด้วยกันเมื่อ เช้า....ปาร์คชานยอล นายคงเกลียดฉันมากสินะ.....นายคงคอยหลบหน้าฉันอยู่...ร่างสูงโปร่งของคริ สเดินใจลอยคิดถึงเรื่องของชานยอลวนเวียนไปมา....ถึงแม้อู๋ฟานจะไม่ใช่คนที่ชานยอลเลือก...แต่เขาก็ดีใจหากชานยอลมีความ รักที่ดีแต่จากข้อความที่เขาอ่านมันจากโทรศัพท์ของชานยอล....มันไม่ใช่อย่าง ที่ชานยอลวาดฝันไว้....
คริสเดินเล่นเรื่อยมาจนถึงหลังอาคารเรียนที่มีสนามบาสของมหาลัยไว้ฝึก ซ้อม....ส่วนด้านหน้ามหาลัยเป็นสนามกีฬาใหญ่ที่ใช้แข่งขันของทางมหาลัย บรรยากาศที่นี่ดูคุ้นๆ.....หลังจากคริสนึกถึงเรื่องของชานยอลก็จำได้ว่าที่ นี่คือที่ๆจื่อเทาฝึกซ้อมบาส...ซึ่งเป็นภาพวอลเปเปอร์ที่ชานยอลตั้งไว้ใน โทรศัพท์ ทำไม....ทำไมต้องเป็นกีฬาประเภทเดียวกับที่ฉันชอบล่ะชานยอล....ทำไมจื่อเทา ต้องชอบเล่นบาสเกตบอล...
คริสเดินไปหยิบลูกบาสที่อยู่ในตะแกรงขนาดใหญ่ข้างสนามบาสมาเลี้ยงช้าๆและ วิ่งเหยาะๆรอบสนาม....หลายครั้งที่คริสเปลี่ยนจังหวะเป็นการวิ่งที่เร็วขึ้น และเทคตัวสูงจากพื้นดินเพื่อชู้สบาสลงห่วง....ไม่มีซักครั้งที่เขาจะพลาด ....เวลาผ่านไปสักพัก...จนเหงื่อของเขาเริ่มผุดพรายบนใบหน้าและร่างกาย...
อากาศที่เริ่มเย็นลงและความมืดของช่วงเย็นเริ่มเข้ามาปกคลุม....คริสจึงเดิน ก้าวช้าๆไปด้านข้างอาคารเรียนซึ่งเป็นห้องอาบน้ำของนักกีฬาและห้องล็อคเกอร์ เก็บเสื้อผ้าของนักกีฬาบาสเกตบอล....
บรรยากาศภายในห้องล็อคเกอร์ดูเงียบสงบ คริสเดินสำรวจเปิดดูล็อคเกอร์ที่เหมาะๆเพื่อที่เขาจะจับจองหากเขาเข้ามา เรียนที่นี่ในอีกไม่ช้านี้....ห้องอาบน้ำที่อยู่ข้างๆก็ดูสะอาดสะอ้านและคง ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากภารโรงของอาคารนี้ดี....
"แบคฮยอนครับ...รู้ตัวไหมว่าน่ารักแค่ไหน....ตัวก็หอมด้วย...." เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังแว่วมาจากในห้องน้ำของนักกีฬาบาสซึ่งคริสกำลังเงี่ย หูฟังเสียงนั้นด้วยความสงสัย
"ฉันก็เห็นนายปากหวานไปเรื่อย" เสียงเล็กๆของแบคฮยอนต่อว่าชายคนนั้น....พร้อมกับเสียงหัวเราะระรื่นที่ดังออกมาเบาๆ
"รู้ได้ไงว่าหวาน ยังไม่ได้ชิมเลยนะครับ" เสียงชายหนุ่มวัยรุ่นดังหยอกเย้าแบคฮยอนอีกครั้งพร้อมกับเสียงหัวเราะ
"งั้นก็ยื่นมาให้ฉันชิมสิ......จื่อเทา" เสียงเล็กของแบคฮยอนยังคงออดอ้อนชายคนนั้น
ร่างเล็กของแบคฮยอนโอบกอดรอบคอร่างสูงของชายตรงหน้าพร้อมกับยืนประทับริม ฝีปากกันอย่างดูดดื่ม.....จื่อเทาใช้จมูกโด่งเป็นสันของเขาซุกไซร้ไปตามซอก คอหอมละมุนของแบคฮยอน....ร่างขาวเล็กสั่นสะท้านไปตามแรงสัมผัส....มือหนายัง คงลูบไล้เข้าไปที่ใต้เสื้อบางของแบคฮยอนด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น....
คริสส่ายศรีษะกับการกระทำของจื่อเทาและแบคฮยอน ....แม้มุมที่เขายืนอยู่จะเห็นใบหน้าของแบคฮยอนไม่ชัด แต่เขาก็เห็นใบหน้าของจื่อเทา...ชัดเจน....จื่อเทาคนเดียวกับที่อยู่ในภาพ ที่ชานยอลถ่ายไว้ในโทรศัพท์มือถือของเขา....ปาร์คชานยอล...นายน่าสงสารขนาด นี้เลยเหรอ
คริสรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นอย่างเงียบๆโดยที่ไม่ต้องการให้ใครเห็น เขา....คนสองคนนี้ทำอะไรกันในสถานที่ที่เรียกว่าอาคารเรียน...เขาทั้งสองคง ไม่เกรงกลัวคนอื่นจะมาพบเข้าหรือกลัวแม้กระทั่งชานยอล....
เมื่อคริสเดินเรื่อยเปื่อยและตรงออกมาทางหน้าอาคารสายตาของเขาก็พลันเหลือบ ไปเห็นร่างสูงบางที่เขาคุ้นเคยนั่งเล่นอยู่บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ ใต้ต้นไม้นั้นมีโต๊ะม้าหินอ่อนที่มีกองหนังสือวางไว้พร้อมกับกระเป๋า....ดู คล้ายเหมือนกับเขาคนนั้นกำลังรออะไรบางอย่าง...
"มานั่งทำอะไร....ทำไมยังไม่กลับบ้าน" คริสเอ่ยทักร่างสูงบางที่คุ้นเคยพร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะม้าหินตัวข้างๆ
เมื่อชานยอลเห็นคริสก็ทำท่าจะลุกหนีและหยิบกองหนังสือพร้อมกระเป๋าสะพายเดินตรงออกไปจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุดคริสกระชากแขนของร่างบางเพื่อไม่ให้ชานยอลเดินหนีเขา....จนชานยอลเซถลาเข้ามากระแทกที่หน้าอกหนาของคริส
"มานั่งรอจื่อเทาเหรอ ฮึๆ" คริสเอ่ยถามคำถามกับชานยอลอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง
"หยาบคายเสมอต้นเสมอปลายนะ ตั้งแต่เช้ายันเย็น.....ฉันมารอใครแล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วย!!"ชานยอลสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของคริสพร้อมกับตั้งท่าจะเดินหนีเขาอีกครั้ง
"อยู่กับฉันแล้วเก่งจัง....อยู่กับจื่อเทาเก่งแบบนี้ไหมนะ" คริสยังคงยียวนชานยอลด้วยสีหน้าและแววตาพร้อมกับลูบที่แก้มเนียนใสของชานยอ ลอีกครั้งเพื่อกลั่นแกล้งเขา
"จื่อเทาเขาสุภาพกว่านายเยอะเลยยย...อือ...คริส....นายคริส! ชื่อคริสสินะ" ชานยอลปัดมือของคริสออกจากใบหน้าพร้อมกับทำจมูกและปากที่รั้นเชิด ขึ้น....ดวงตากลมโตของชานยอลเวลาที่ท้าทายคริสมันก็น่าค้นหาไปอีกแบบ....แบบ ที่คริสหรืออู๋ฟานคนนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน....
"เห้อ....ชานยอล นายนี่มันโง่จริงๆนะ....จื่อเทาคนดีของนายอยู่ในห้องอาบน้ำของนักกีฬา อ่อ...เขากำลังเล่นบทรักกับคนอื่นอย่างสนุกเลยล่ะ นายก็กลับบ้านได้ละปาร์คชานยอล ฉันจะไปส่ง" คริสคว้าข้อมือของชานยอลเดินจูงออกไปจากบริเวณโต๊ะม้าหิน พร้อมกับกระชากหนังสือที่ชานยอลถืออยู่มาถือให้
"นายพูดเรื่องบ้าอะไร!!" ชานยอลหยุดเดินตามคริสและจับจ้องไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความสงสัย...ตอนนี้ เขารู้สึกตกใจในสิ่งที่คริสกำลังพูด
"ก็ฉันเพิ่งออกมาจากห้องนั้น....ตาสว่างได้ละชานยอล...." คริสพูดใส่ชานยอลเสียงดังทั้งๆที่ในใจของคริสเองก็เจ็บปวดที่ต้องทนเห็นชาน ยอลตกอยู่ในสภาพนี้....แต่เขาเองก็ยังไม่สามารถแสดงความอ่อนโยนกับชานยอลได้ เขายังไม่อยากให้ชานยอลรับรู้ความรู้สึกของเขา
"ฉันจะไปดูให้เห็นกับตา!!" ชานยอลสะบัดแขนหนีคริสรวมถึงวิ่งตรงไปยังอาคารเรียนที่มีห้องอาบน้ำของนัก กีฬาด้วยความรวดเร็ว...ตอนนี้หัวใจของชานยอลเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆมันไม่ ได้เกิดจากความเหนื่อยล้าจากการวิ่ง แต่มันเกิดจากความตื่นเต้น ตกใจ ระคนเสียใจในสิ่งที่เขากำลังจะพบเจอต่างหาก
"ชานยอล!....ปาร์คชานยอล!!...อย่าไป" คริสตะโกนไล่หลังชานยอลก่อนที่ร่างสูงของคริสจะวิ่งตามชานยอลไปด้วยความเป็นห่วง
เสียงครวญครางที่เมื่อครู่นี้กำลังร้องระงมของสองร่างในห้องน้ำ บัดนี้เงียบหายไปแล้ว......มีเพียงจื่อเทาและแบคฮยอนที่กำลังลงมือแต่งกาย ของตัวเองพร้อมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมๆกัน ร่างสูงของเทาเดินประคองกอดเอวบางของแบคฮยอนออกมา...พร้อมเดินหยอกล้อกัน ตลอดทาง....รอยแดงบนต้นคอขาวเนียนของแบคฮยอนยังคงเด่นหลาบนผิวขาวเนียนของ เขา....
ชานยอลหยุดวิ่งและหอบตัวโยนเมื่อภาพตรงหน้าเขาคือฮวางจื่อเทาคนรักของเขาที่ เดินตระคองกอดเอวบางของแบคฮยอนออกมาด้วยสภาพที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่รวมถึงรอย แดงบนตัวของแบคฮยอนและการออดอ้อนซึ่งกันและกัน....ภาพของทั้งสองอธิบายเหตุ การณ์ที่คริสพูดได้อย่างดี...
ชานยอลไม่อยากจะเชื่อสายตาเขาในตอนนี้....น้ำตาของชานยอลเหือดแห้ง...เขาเพียงแต่รู้สึกร้อนผ่าวตรงขอบตา....คนตรงหน้าสองคนมีท่าทีตกตะลึงที่เจอชานยอลในเวลานี้....
"เลวที่สุด....เลวทั้งสองคน" คำพูดของชานยอลไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ของเขา....น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
"ทำไมเหรอปาร์คชานยอล.....อย่าโทษคนอื่นสิ ....โทษตัวเองบ้าง....นายให้ความสุขจื่อเทาไม่ได้หรือเปล่า...เอ๊หรือนายตาย ด้าน ฮึๆ" เสียงเล็กของแบคฮยอนท้าทายชานยอลให้เขาหน้าชา ....เทาดึงข้อมือบางของแบคฮยอนเป็นสัญญาณให้เขาหยุดพูดจาดูถูกชานยอล
"เพราะเรื่องนั้นหรือเทา จริงๆเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามเทาอย่างต้องการคำตอบ.....
"เพราะเราไม่เคยมีอะไรกัน....นายเลยไปมีอะไรกับคนอื่นแทนฉันเหรอเทา...ใช่ ไหม!" ดวงตาของชานยอลเริ่มแดงก่ำจากความเสียใจ เขาผิดใช่ไหมที่เขารอเวลาจนกว่าจะแน่ใจว่าเขาควรจะมอบร่างกายและจิตใจให้กับ ใคร
ไม่มีเสียงตอบของจื่อเทามีแต่เสียงหัวเราะในลำคอของแบคฮยอน....ประโยคสนทนา เมื่อครู่คริสวิ่งมาทันที่จะได้ยินมัน....เขารู้สึกดีใจเมื่อได้ยินสิ่งนั้น แม้ร่างสูงโปร่งของคริสจะวิ่งตามชานยอลมาแต่เขาก็ตามมาไม่ห่างนักและได้ยิน ทั้งหมดที่ทั้งสามคนกำลังสนทนากัน...
คริสตัดสินใจเดินตรงไปคว้าข้อมือบางของชานยอลและฉุดรั้งเขาออกมาจากบริเวณนั้น....
"กลับบ้านได้แล้วปะ ฉันจะไปส่ง" คริสพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น....โดยลืมนึกไปว่าตอนนี้กำลัง พูดต่อหน้าจื่อเทาและแบคฮยอน
แบคฮยอนลอบมองใบหน้าที่หล่อเหลาของคริสด้วยความสงสัย ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เขาไม่เคยพบเจอคริสมาก่อน....ทำไมทั้งรูปร่างหน้าตาของเขาถึงดูสมบูรณ์แบบ ขนาดนี้....เพอร์เฟคชนิดที่ว่าแบคฮยอนเผลอดึงมือเทาออกจากเอวบางของเขา ออกอย่างไม่รู้ตัว
ชานยอลเดินตามคริสออกมาช้าๆอย่างคนที่ไร้สติ.....สายตาของชานยอลเหม่อลอย พร้อมกับมีน้ำตาเอ่อล้นออกมาจากขอบตาช้าๆคริสหยุดเดินลงเมื่อถึงหน้าอาคาร เรียนและหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวของเขาที่พกติดตัวไว้ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมายื่น ให้ชานยอล
"หยุดร้องได้แล้ว....ทุกครั้งเวลาที่นายร้องไห้มันดูไม่น่ารักเลยนะ ฉันชอบรอยยิ้มที่สดใสของนายมากกว่า" คริสเช็ดน้ำตาให้ชานยอลอย่างเบามือเมื่อชานยอลไม่ยอมรับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไป
ชานยอลมองไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความประหลาดใจ....เขารู้สึกคุ้นเคยกับรส สัมผัสแบบนี้มาก่อนแต่เขานึกไม่ออกว่าเคยรู้สึกแบบนี้ที่ไหน ชานยอลยังคงยืนนิ่งให้คริสปาดน้ำตาของเขาออกจากใบหน้าช้าๆ....ดวงตากลมโตที่ มีน้ำตาและขนตายาวหนาที่เริ่มเปียกจากรอยน้ำตาของชานยอลมันทำให้คริสเจ็บปวด ไม่น้อย.....แต่สิ่งที่เขาเจ็บปวดที่สุดตอนนี้คือคนที่ชานยอลมีน้ำตาให้ไม่ ใช่เขา ไม่ใช่อู๋ฟานไม่ใช่คริส แต่เป็นจื่อเทา...
มือหนาของคริสดึงร่างบางของชานยอลมากอดไว้กับแผ่นอกหนาที่อบอุ่น....พร้อม กับลูบศรีษะของชานยอลเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยนเขา ร่างบางของชานยอลอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของคริส ความอบอุ่นจากร่างกายของคริสแผ่ซ่านเข้าไปถึงจิตใจของชานยอลจนเขารู้สึก แปลกอย่างบอกไม่ถูก....
"เลิกกับจื่อเทาซะ...แล้วมาคบกับฉัน..........ฉันจะดูแลนายเอง...ชานยอล"
คริสเอ่ยประโยคสั้นๆที่ทำให้ชานยอลต้องยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา...... ความรู้สึกงุนงงระคนกับความอบอุ่นใจอย่างประหลาด....ผู้ชายตรงหน้าของเขา ต้องการอะไร....คำพูดบางคำที่ดูคุ้นเคย....คริสพูดเหมือนเคยเห็นน้ำตาของเขา และรอยยิ้มที่สดใสของเขามาก่อน....คริส.....นายเป็นใคร......
END EP5---------------------------------------------------------------------------------
#Writertalk ขอเม้นท์และแทคให้กำลังใจเหมือนเดิมนะ ><
