บ้าน
ร่างสูงโปร่งยังคงชะเง้อคอมองหานางฟ้าของเขาที่หน้ามหาลัย.....ไม่มีแม้เงาของคนที่เขาเฝ้ารอมาหลายชม.คริสต้องการจะคุยกับชานยอลให้รู้เรื่อง....เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับชานยอลมันคืออะไร...ชานยอลหลอกลวงเขาทั้งหมดเลยใช่ไหม...เสียงร้องครวญครางเรียกชื่อของเขากลั่นออกมาจากความรู้สึกในใจจริงๆหรือแสร้งทำ....
"พี่คริส...รอใครอยู่เหรอฮะ" เสียงเล็กเอ่ยทักขึ้นจนคริสต้องเหลียวกลับไปมอง
ลู่หานคือเพื่อนในกลุ่มของชานยอล คนที่มีนิสัยผิดแปลกจากเพื่อนๆทุกคน ใบหน้าสวยใสและหวานหยดเหมือนหญิงสาว ดวงตากลมโตและขนตายาวๆช่วยทำให้ลู่หานดูน่ารักมากขึ้นไปอีก....
"ถ้าพี่รอชานยอล....พี่กลับไปเถอะ ชานยอลหนีเรียนคาบสุดท้ายและออกไปกับพี่แจวอนห้อง A แล้ว" ริมฝีปากบางเอ่ยบอกคริสด้วยความเป็นห่วงลึกๆ
"อื้อ.......เดี๋ยวก่อนครับ น้องรู้ไหมว่าเขาไปที่ไหนกัน" คริสตัดสินใจเอ่ยถามลู่หานด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"โมเต็ล S2 แถวคังนัม ที่ประจำของเขาสองคน" น้ำเสียงของลู่หานเรียบเฉย อาจจะดูใจร้ายที่เอาความจริงมาพูด แต่ก็เพื่อช่วยให้คริสตัดใจจากชานยอลได้เร็วมากขึ้นไปอีกลู่หานจึงยอมบอกความจริงไป
สีหน้าและแววตาของคริสดูเศร้าหมองลงหลังจากได้ยินคำตอบนั้น....
"พี่คริส...ผมว่าพี่ควรจะ..."
"ขอบคุณนะครับน้อง..." คริสบอกคำกล่าวลาพร้อมกับโค้งศรีษะให้ลู่หานน้อยๆ ร่างสูงค่อยๆเดินออกไปจากหน้ามหาลัย
พี่คริสดูรักชานยอลมาก รักจนดูเหมือนคนโง่ในสายตาของคนอื่น คนอื่นที่ว่าไม่ได้รวมถึงลู่หาน...ลู่หานเข้าใจมันดี...เพราะเขาก็เคยเป็นคนโง่เพราะความรักเช่นกัน...
ร่างสูงโปร่งหยุดยืนดูป้ายไฟสีเขียวแดงกระพริบสลับไปมา.....ความสงสัยเกิดขึ้นในจิตใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่...ต้องการจะดูให้เห็นกับตา...ต้องการจะเจ็บมากขึ้นไปอีกหรืออย่างไร....
โมเต็ล S2 มีชายหญิงหลายคู่ที่เดินออกมาจากในนั้น หลายคนยืนร่ำลา หลายคู่เดินกอดจูบกันออกมา.....คริสยืนรอไม่นานก็เห็นร่างบางของใครคนหนึ่งที่ดูคุ้นตา....ชานยอลเดินออกมากับผู้ชายหน้าตาดี แขนแกร่งของเขาโอบรอบเอวบางไว้อย่างหวงแหน ดวงหน้าหวานซบลงตรงหัวไหล่กว้างของชายผู้นั้น...ทั้งสองเดินหัวเราะหยอกล้อกันมาตลอดทาง
เจ็บปวดที่สุด....สิ่งที่เห็นด้วยตาส่งผลกระทบไปถึงจิตใจของคริส...ร่างสูงแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงที่หยัดกายให้ยืนดูภาพนั้นได้อีก....ดวงตาคมเหม่อมองไปยังภาพตรงหน้า น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเขากำลังจะไหล....คริสเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ไม่มีแม้ดวงดาว เพื่อหวังว่าน้ำตาที่กำลังจะไหลจะย้อนกลับเข้าไปข้างในแทน...
เสียงแหบแห้งเรียกนางฟ้าเบาๆขณะที่ชานยอลกำลังเดินผ่านหน้าเขา.....ร่างบางหันขวับเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ดวงตากลมโตเบิกกว้างเนื่องจากไม่เชื่อสายตาว่าคริสจะตามเขามาถึงที่นี่.....
"ทำไม....ทำไมนางฟ้าถึงทำแบบนี้" น้ำเสียงตัดพ้อของคริสทำให้ชานยอลชะงัก...
"รู้จักเหรอ?" ชายหนุ่มข้างกายเอ่ยถามกับชานยอลสั้นๆ
"มะ ไม่รู้จักฮะ.......คนบ้ามั้ง" ชานยอลส่ายศรีษะพร้อมยิ้มหวาน...ร่างบางกอดแขนรุ่นพี่แจวอนและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อเดินหนีคริส....
ผิดคาด คริสไม่ได้เดินตามร่างบางนั้น....แต่กลับทรุดนั่งลงกับพืิ้นอย่างอ่อนแรง.....รักแรกและครั้งแรกในชีวิตที่หลงรักนางฟ้าแบบหัวปรักหัวปรำ....
ทุกอย่างจบสิ้นลงแล้วเมื่อชานยอลเห็นความรักของเขาเป็นเรื่องตลก...สองเท้าบางเหยียบย่ำหัวใจเขาและใช้ความรักที่เขาเทิดทูนเหมือนพรมเช็ดเท้า หัวใจของเขาแหลกละเอียดจนยากจะกลับคืนดังเดิม....หลังมือหนายกขึ้นปาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้หลายชม.แต่ก็ไม่เป็นผล...คริสร้องไห้ให้กับความโง่ของตนเอง...โง่ที่รักแต่ชานยอลและมองเห็นเพียงนางฟ้าคนนี้แค่คนเดียว.......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
6 เดือนผ่านไป....
หลังจากที่คริสตัดสินใจดร๊อปเรียนเป็นเวลากว่า 6 เดือน....ในวันนี้เขาพร้อมแล้วที่จะกลับมาอีกครั้ง.....หัวใจที่เคยบอบช้ำเพราะคนรักได้รับการเยียวยาอย่างดีด้วยตัวเขาเอง...
ร่างสูงโปร่งเดินสะพายกระเป๋าเป้สีดำใบใหญ่ เขาจอดรถมอร์เตอร์ไซด์ 4 สูบคันใหญ่ไว้ที่หน้าอาคารเรียน....ลักษณะการแต่งกายของคริสดูเปลี่ยนไปมาก ทรงผมทรงเดิมถูกเปลี่ยนแปลงเป็นไถด้านข้างสั้นเตียน....ผมเส้นเล็กสีทองถูกเซทตั้งขึ้น....คิ้วที่เคยขมวดปมด้วยความหมองเศร้าถูกปัตตาเลี่ยนของช่างฝีมือดีไถบาก....เสื้อแขนกุดสีขาวถูกสวมใส่เผยให้เห็นรอยสักแมงป่องที่แขนซ้ายอย่างเด่นชัด....ดวงตาคมถูกแว่นกันแดดสีดำบดบังไว้...คริสกลับมาเป็นคนใหม่จนหลายๆคนแทบจะจำเขาไม่ได้.....สายตาทั้งหลายจับจ้องไปยังร่างที่สูงสง่าและดูเท่ห์จนสะกดสายตาคนมองราวต้องมนต์....
เพื่อนสาวของชานยอลวิ่งกระหืดกระหอบตรงไปยังกลุ่มเดิมข้างต้นไม้ใหญ่เพื่อมาบอกข่าวของคริส
"ชานยอล!! ปาร์คชานยอล พี่คริสกลับมาหลังจากดร๊อปเรียนแล้ว!!"
"แล้วพวกเธอจะตื่นเต้นอะไรนักหนา.....ก็แค่เขากลับมาเรียน" ใบหน้าของชานยอลนิ่งเฉยไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่เขาได้ยิน ผิดกับลู่หานที่เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
"มานี่สิ มานี่!! ตามมาดูแล้วนายจะรู้เอง" เพื่อนสาวออกแรงจูงมือชานยอลวิ่งมาแอบดูคริสที่หน้าอาคารเรียน....ลู่หานวิ่งตามมาห่างๆด้วยความเป็นห่วงคริสและอยากจะพบเขาอีกครั้งเพื่อให้รู้ว่าเขายังสบายดี
ผู้ชายตรงหน้าที่กำลังเดินก้าวเข้ามาดูเปลี่ยนไปมาก.......คริสในวันนี้ดูเหมือนจะเป็นคนละคนกับเมื่อ 6 เดือนที่แล้ว.....ลู่หานยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่าคริสสบายดี...เขานึกห่วงถึงวันสุดท้ายที่ได้พบคริส...หน้าตาของคริสดูเศร้าหมองมากและเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก...
ร่างสูงโปร่งเหลือบมามองลู่หานและชานยอล ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากพร้อมกับตั้งใจเดินเข้ามาเอ่ยทัก.....ชานยอลทำหน้าไม่ถูกเมื่อกำลังเห็นคริสเดินตรงเข้ามาหาเขา...ในวันนี้คริสดูหล่อขึ้นมากและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น รูปลักษณ์ของคริสตอนนี้เป็นสไตล์ที่ชานยอลคลั่งไคล้และถูกใจเป็นที่สุด.....
"สบายดีไหมครับ.....ไม่เจอกันนานนะ" เสียงเข้มเอ่ยทักออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม...มือหนาจับไปที่แก้มใสนวลของคนตรงหน้า...
"พี่คริส........" ชานยอลเผลอหลุดร้องออกมาเมื่อคริสจับแก้มของลู่หานและมอบรอยยิ้มหวานนั้นให้เขา...ดวงตาคมมองมายังร่างบางของชานยอลด้วยสายตาเหยียดนิดๆก่อนที่จะหันกลับไปทักทายกับลู่หานต่อ
"ผมเป็นห่วงพี่แทบแย่.......นึกว่าหลังจากวันนั้นพี่จะคิด....สั้น..." ลู่หานตั้งใจพูดประโยคสุดท้ายให้เบาที่สุด คริสหัวเราะเบาๆกับความคิดของลู่หาน
"จากคนที่โง่อยู่แล้วอย่างพี่....คงไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นซ้ำอีกหรอกครับ...พี่คิดว่าชีวิตมีค่ามากกว่านั้นนะ" รอยยิ้มบางของคริสยังคงดูอบอุ่นอยู่เสมอ....
ชานยอลยืนดูคริสและลู่หานคุยกันด้วยความโกรธ แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าจะโกรธไปเพื่ออะไรเพียงแต่เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้...ทั้งเพื่อนสาวและชานยอลต่างงงกับภาพตรงหน้าไม่แพ้กัน....ชานยอลได้แต่เดินสะบัดหน้าหนีและตรงมายังกลุ่มของตนเองอย่างเดิม....
ช่วงเย็นของวัน.....ร่างบางเดินหอบหนังสือเรียนและเตรียมตัวจะออกไปพบกับรุ่นพี่คนใหม่ที่นัดไว้.......ชานยอลเดินสวนกับคริสที่หน้าอาคารเรียน ใบหน้าหวานเหลือบมองชายตรงหน้าที่ดูเปลี่ยนไปมากทั้งหน้าตาและการกระทำ....ริมฝีปากบางแสร้งเอื้อนเอ่ยทักคริสก่อนเพื่อหยั่งเชิงเขา....
"พี่คริส...พี่จำผมไม่ได้เหรอ" ดวงตากลมยังคงหวานเชื่อมอย่างเคย
"หืม...จำได้สิ......คนบางคนก็มีค่าพอให้น่าจดจำ" คริสเอ่ยตอบน้ำเสียงเรียบ มือหนาหยิบหมวกกันน๊อคเต็มใบขึ้นมาสวมใส่และเตรียมสตาร์ทรถ....
ร่างบางแย้มยิ้มและผยองขึ้นเมื่อคิดว่าตนเองมีค่ามากพอให้คริสจดจำเขาและคงไม่มีวันที่จะลืมเลือน....
"ผมขอติดรถไปด้วยสิ....นะฮะ" มือบางจับแขนคริสเขย่าเบาๆเพื่อรั้งไว้ก่อนที่รถ 4 สูบคันใหญ่จะแล่นไป......
"ฉันไปส่งให้ก็ได้.....นัดผู้ชายไว้ที่ไหนล่ะ บ้าน คอนโด โรงแรม หรือว่าข้างถนน" ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ ใบหน้าขาวใสของชานยอลแดงก่ำด้วยแรงโทสะ มือบางทุบตีเข้าที่แขนของคริสหลายครั้ง
"พี่คริส!ทำไมพูดกับผมแบบนี้!"
"อย่ามาโดนตัวฉันชานยอล......นายมันสกปรก ช่วยเอามือนายออกไปด้วย" คริสผลักร่างบางของชานยอลให้ออกห่างเขาจนชานยอลเซล้ม...คำพูดทุกคำจากปากของคริสเขาตั้งใจที่จะทำให้ชานยอลโกรธ
"พี่คริส!! ไอ้เลว!! ไอ้โง่!! ด่าผมแบบนี้ได้ยังไง!!" ชานยอลขว้างปาหนังสือเรียนเข้าใส่ร่างของคริสด้วยความโมโห........ฉับพลันคริสก็เตะขาตั้งรถเพื่อจอดและตรงเข้ามารวบข้อมือของชานยอลไว้ทั้งสองข้างเพื่อให้ชานยอลหยุดขว้างปาสิ่งของใส่เขา...
"หรือไม่จริง!! นายมันก็เก่งแต่เรื่องโสโครกพรรค์นั้น!!...อ่อ...นี่ฉันหายไปเรียนรู้เรื่องอย่างว่ามาเพื่อนายเลยนะชานยอล...สนใจจะลองอีกครั้งไหม หืม" ริมฝีปากหนาแสร้งกระซิบตรงใบหูของชานยอล....
หยาบคายที่สุด....ถึงแม้รูปลักษณ์ของคริสจะดูดีและถูกใจชานยอลเพียงใด ชานยอลก็ไม่ต้องการที่จะมีอะไรกับคนที่ดูถูกเขาขนาดนี้....
"ฮึ...อย่างพี่อ่ะนะ!!!ล่มปากอ่าวอีกล่ะสิไม่ว่า...ปล่อยผมนะ!!! ไอ้ไก่อ่อน ปล่อยผม!!" ชานยอลสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของคริส
ร่างสูงโปร่งโมโหสุดขีดกับคำพูดของชานยอล แขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นอุ้มและวางเขาลงตรงเบาะมอร์เตอร์ไซด์ด้านหน้า คริสนั่งประกบชานยอลไว้ทางด้านหลังและใช้สองแขนแกร่งโอบเขาไว้ไม่ให้หนี....
"อย่าดิ้น!!หล่นลงไปหน้าเสียโฉมคงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากจะเอานะครับ" ร่างสูงตะคอกใส่ชานยอลพร้อมกับออกรถไปด้วยความรวดเร็ว...
ชานยอลถูกคริสพามาที่คอนโดเดิม สถานที่เดิมที่เขาทั้งสองมีความหลังกันครั้งแรก...แต่ครั้งนี้ผิดตรงที่ว่าชานยอลไม่ได้เดินมาอย่างสง่างาม กลับถูกลางจูงมาด้วยความแรงโทสะของคริส
ร่างบางถูกเหวี่ยงไปที่เตียงนอนอย่างแรงพร้อมคำพูดสาดเสียเทเสียที่คริสหยิบยกมาใช้.....
"ไหนขอดูหน่อยสิ.....ช่วงที่ฉันไม่อยู่ใครมาซ้ำรอยเดิมของฉันไปบ้าง" มือหนาจับใบหน้าของชานยอลพลิกไปมา ดวงตาคมจับจ้องรอยแดงช้ำที่ลำคอขาว....ผู้ชายคนไหนอีกล่ะที่ฝากรอยไว้บนตัวชานยอล...ยิ่งเห็นความจริงที่ตอกย้ำก็ยิ่งเจ็บลึก...โทสะที่พลุ่งพล่านอยู่แล้วกลับทวีคูณมากขึ้นด้วยแรงหึงหวง
มือหนาแสร้งกระชากเสื้อของชานยอลออกจนกระดุมหลุด.....เสียงสบถและเหน็บแนมด้วยความโมโหก็ดังตามมา
"ชานยอล! ถ้านายจะนอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้าแบบนี้ ทำไมไม่ขายตัวไปเลยล่ะ...หรือจริงๆแล้วนายก็ทำอยู่!" เสียงเข้มถูกเปล่งออกมาด้วยความโกรธจนหน้ามืด
"ไอ้ชั่ว!!ปล่อยฉันนะ!! พี่มันก็ไอ้ชั่วไอ้โง่คนนึงที่ถูกผมหลอกแค่นั้น!!" ชานยอลร้องด่าออกมาด้วยความโมโห เขาเองก็โกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เช่นกัน
"คนชั่วๆอย่างฉันก็เหมาะกับคนร่านๆอย่างนายไง ปาร์คชานยอล!!"
ชานยอลเหวี่ยงฝ่ามือไปบนใบหน้าคริสอย่างแรงจนเขาหน้าหัน.....ริมฝีปากหนามีเลือดซึมบางๆ คริสแตะริมฝีปากของตนเองเมื่อรู้สึกเจ็บ ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะโถมร่างลงมาบนตัวชานยอล...
"ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก!"
คริสใช้ริมฝีปากของตนกัดที่ริมฝีปากของชานยอลไว้และดูดดุนมันจนซีดเซียว เขาฉีกเสื้อของชานยอลจนขาดออกจากร่างบาง ข้อมือชานยอลถูกพันธนาการด้วยเสื้อนศ.ของเขาเอง....มือบางถูกผูกติดไว้กับหัวเตียง ริมฝีปากหนาของคริสโน้มลงดูดดุนกลีบปากบางอย่างรุนแรงอีกหลายครั้งจนชานยอลรับรู้รสชาดของเลือดฝาดๆจากปากคริส มือหนาลูบไล้ไปตามสัดส่วนขาวเนียนของชานยอล....นางฟ้าตรงหน้าคือภาพลวงตาที่ฉาบเคลือบไว้ด้วยความร้ายกาจของซาตาน...
ลิ้นสากเลียวนยอดอกของชานยอลและดูดดุนมันไว้....ร่างบางบิดเร่าด้วยความเสียวซ่านระคนเจ็บแปลบ....คริสค่อยๆปลดกางเกงของตนเองและของชานยอลออก มือหนาลูบไล้สะโพกบางและเคล้นคลึงอย่างมันส์มือ เสียงกระซิบข้างหูของชานยอลช่วยปลุกความโกรธของชานยอลให้ทวีคูณมากขึ้นไปอีก
"ไม่ต้องเล้าโลมมากนายก็พร้อมเสมออยู่แล้วมั้ง.....เก่งอยู่แล้วนี่เรื่องแบบนี้" คริสยกยิ้มพร้อมกับก้มลงไล้เลียและดูดซอกคอขาว....เขาจงใจฝากรอยของเขาไปถึงอีกคนที่ชานยอลจะนอนด้วยเป็นรายต่อไป...
ไม่มีเสียงตอบจากปากของชานยอล ริมฝีปากบางขบเข้าหากันแน่น ทั้งโกรธ โมโห เสียใจกับคำเหน็บแนมของคริส แม้เขาจะนอนกับผู้ชายหลายคนแต่มันก็เกิดจากความพึงพอใจและความสุขของเขา ไม่เคยมีใครที่พูดจาไม่เห็นค่าในตัวของชานยอลมากขนาดนี้....
ร่างบางสั่นไหวไปตามแรงโยกและขับเคลื่อนจังหวะจากคริส แม้ชานยอลจะเสียวซ่านเพียงใดเขาก็จะไม่เป็นฝ่ายร้องครางออกมา...ชานยอลไม่ต้องการเป็นผู้แพ้ในสายตาของใครรวมถึงคริสด้วย.....
สะโพกเรียวบางถูกมือแกร่งดึงเข้าหาตัวหลายครั้ง.....ใบหน้าคมคายที่หล่อเหลาซบลงตรงซอกคอขาวของชานยอล....เสียงหอบหายใจเหนื่อยอ่อนดังอยู่ไม่ไกลข้างหูของเขา....
เสียงครางในลำคอของคริสดังขึ้นเบาๆ ลีลารักของเขาเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นจริงๆหากเขาทั้งสองกำลังสุขสมกันด้วยความรัก บทเพลงนี้จะบรรเลงไปอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ความจริงแล้วกลับไม่ใช่อย่างนั้น....คริสพยายามใช้เรือนร่างของนางฟ้าที่เขาเคยรักเพื่อแก้แค้นความเจ็บปวดของตัวเองในอดีต....
หลังจากคริสออกแรงกระแทกกระทั้นร่างบางนั้นสักพัก......น้ำรักอุ่นๆก็ถูกฉีดเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง.....ใบหน้าคมโน้มลงกระซิบที่ข้างหูชานยอลอีกครั้ง....
"นางฟ้าของฉัน" คริสยกยิ้มบางๆให้กับชานยอล
หัวใจของชานยอลกระตุกวูบไหวและพองโตเขารู้สึกแปลกๆกับคำพูดของคริสในวันนี้ แต่ไม่นานหัวใจของชานยอลก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นดินอีกครั้งเมื่อคริสเอ่ยประโยคตามมา....
"นางฟ้าของฉัน......ได้ตายไปพร้อมกับฉันแล้วเมื่อ 6 เดือนก่อน...ปาร์คชานยอล ต่อไปนี้นายกับฉันเป็นแค่คู่นอนระบายความใคร่กันเท่านั้น...ฉันไม่มีสิทธิในตัวนายอย่างที่นายเคยบอก...และนายก็ไม่มีสิทธิในตัวฉันเช่นกัน..."
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าและแก้มัดให้กับชานยอล.......
"เรื่องของเราวันนี้อย่าบอกให้ลู่หานรับรู้.....เพราะลู่หานจะเป็นนางฟ้าที่แท้จริงของฉัน.....ลู่หานจะได้รับทุกความอ่อนโยนจากฉัน...ส่วนนายจะได้รับอีกด้านที่ตรงข้ามกัน!"
สิ้นคำพูดของคริส มือหนาก็คว้าเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้นโยนให้ชานยอลและออกปากไล่ชานยอลออกจากห้อง.....คริสคนเดิมได้ตายไปแล้ว....ตายไปพร้อมกับนางฟ้าแสนสวยที่ชื่อว่าชานยอล และเป็นนางฟ้าที่ทำให้คริสกลายเป็นคนที่หัวใจด้านชา....จากนี้จะไม่มีคำอ้อนวอนร้องขอความรักจากนายอย่างคนโง่และตัวตลกไร้ค่าอีกแล้ว ปาร์คชานยอล
END EP2 ---------------------
รบกวนติดแทค #MyAngel_KY ด้วยนะ เลาจะตามส่องงง
