บ้าน
รุ่งเช้าของวันมาเยือนอย่างเคย ร่างสูงโปร่งสวมหมวกกันน็อคเต็มใบขับรถมาตามทางด้วยความเร็วสูง....ผ่านกลุ่มนักศึกษาที่กำลังเดินตรงมายังมหาลัยเพื่อเข้าเรียน...ความแรงของรถ 4 สูบวิ่งสวนร่างผ่านใครหลายๆคนรวมถึงชานยอล.....ร่างบางมองไปยังคริส ชายหนุ่มสูงโปร่งที่สวมชุดแจ็คเก็ตหนังที่กำลังจอดรถหน้าอาคารเรียน...
คริสเปลี่ยนไปจริงๆหรือแกล้งทำเรื่องเลวร้ายใส่เขาเท่านั้น...ใบหน้านวลใสส่ายเบาๆเพื่อพยายามสลัดความคิดเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ออกไป.....ปาร์คชานยอลคนนี้ก็ยังคงเป็นปาร์คชานยอลคนเดิม...คนที่เกิดมาเพื่อมีสิทธิเลือก เลือกคนที่เขาพึงพอใจและดีที่สุดในชีวิตของเขา...
ร่างบางเดินผ่านคริสที่กำลังเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเป้....ดวงตากลมโตไม่คิดที่จะเหลือบไปมองร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ...ผิดกับอีกคน....ดวงตาคมเหลือบมองชานยอลที่เพิ่งเดินผ่านเขาไป...ชานยอลไม่เคยเปลี่ยน ยังคงสวยสง่าเหมือนเดิมทุกครั้งที่ก้าวย่าง ภายนอกของร่างนางฟ้าคือสิ่งที่เย้ายวนรัญจวนใจ...ผิดกับภายในที่โหดร้ายและไม่เคยแยแสต่อผู้ชายที่เขาไม่เห็นค่าคนนี้...
"พี่จะรักผมบ้างได้ไหมนะ..." คำพูดของนางฟ้ากับครั้งแรกของเราตรงโซฟา....คำพูดหลอกลวงที่ทำให้คริสเข้าใจไปเองว่าชานยอลก็มีใจให้เขาเช่นกัน
"เมื่อฉันรักนายแล้ว.....สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร" คริสสบถออกมาเบาๆกับตัวเอง
ดวงตาคมยังคงฉายแววเศร้าหมองอย่างเคย....แต่เพียงไม่นาน แววตาเศร้าก็เปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความดุดันอีกครั้งเมื่อเห็นร่างบางเดินตรงเข้าไปหาจื่อเทา...
"เมื่อวานไม่อยู่ห้องเหรอ.....ผมโทรไปก็ไม่รับ...ไปหาก็ไม่เจอ" จื่อเทาตัดพ้อด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังนัก
"นัดก่อนล่วงหน้าสัก 2-3 วันสิ คิดว่าฉันจะอยู่รอนายคนเดียวทุกวันเหรอไง" ริมฝีปากบางเผยออ้าขึ้นต่อว่าจื่อเทาด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังเช่นกัน
"เจอหน้าทีไรแล้วอยากจะฟัด ทั้งวัน ทั้งคืนเลย" มือหนาของจื่อเทาดึงรั้งเอวบางเข้ามาพร้อมกับโอบกอดไว้ ริมฝีปากประทับลงที่แก้มนวลใสของชานยอลอย่างไม่แคร์สายตาเพื่อนๆในกลุ่ม
"สกปรก!" เสียงคริสดังขึ้นมาระหว่างที่เดินผ่านจื่อเทาและชานยอล ดวงตากลมโตจับจ้องร่างสูงด้วยความโกรธและพร้อมจะระบายใส่คริสทุกเมื่อ
"พี่ว่าใคร!" ชานยอลออกปากถามกับคริสด้วยความร้อนรนทั้งตัวและใจ
"อ่อ ฉันหมายถึงรองเท้าน่ะ.... รองเท้ามือสองที่อุตส่าห์ไปซื้อมาเพราะดูสวยถูกใจ...ไม่ยักรู้ว่ามันดูดีแค่ภายนอก พอลองใส่แล้วกลับรู้สึกว่ามันดูสกปรก ไร้ค่า ไม่เหมาะกับราคาที่ฉันจ่ายไป"
ดวงตาคมแสร้งมองใบหน้าชานยอล....คริสยกยิ้มมุมปากและเดินตรงไปยังลู่หาน โดยไม่เหลียวมองใบหน้าหวานของนางฟ้าคนเก่าว่าขึ้นสีแดงจัดด้วยความโกรธขนาดไหน...
....ร่างเล็กของลู่หานนั่งยิ้มหวานรออยู่ใต้โต๊ะม้าหินตัวใหญ่...
"ทานอะไรหรือยังครับลู่หาน...." รอยยิ้มละมุนปรากฎบนใบหน้าของคริสสีหน้าและแววตาผิดกับเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
"ทานแล้วฮะ พี่คริสล่ะ?" ใบหน้าหวานแย้มยิ้มตอบกลับมา
"พี่ยังไม่ได้ทานเลย....น้องลู่ไปทานเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิครับ...หืม...เดี๋ยวนะ" คริสยิ้มบางๆให้กับลู่หานและเอื้อมมือแตะที่ริมฝีปากของลู่หานเบาๆ.....การกระทำทุกอย่างของคริสอยู่ในสายตาของชานยอลที่กำลังจับจ้องมา...
"เมื่อเช้าทานอะไรคะ.....ดูสิเลอะเหมือนเด็กๆเลย" มือหนาเกลี่ยริมฝีปากบางของลู่หานและเช็ดมันเบาๆ
ลู่หานยิ้มออกมาอย่างเขินอายพร้อมเสียงหัวเราะของคนทั้งสองที่ดังประสานกัน...ชานยอลได้แต่มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ...เจ็บหน่วงๆตรงหน้าอกข้างซ้าย..ตอบตัวเองไม่ได้ว่าคือความรู้สึกอะไร...ความรู้สึกของคนที่ไม่ต้องการจะแพ้....ใช่...มันคงเป็นความรู้สึกนั้น...
ชานยอลไม่เคยยอมแพ้ใคร....เขาชอบที่จะเก่งและเอาชนะคนอื่นได้ทุกเรื่อง...สิ่งที่ชานยอลเห็นอยู่ตรงหน้านี้มันกำลังบ่งบอกว่าเขาคือคนแพ้..นางฟ้าคือสรรพนามคำเรียกชานยอลจากปากของคริส....แต่ตอนนี้ คริสบอกกับเขาเองว่านางฟ้าคนนั้นจะไม่มีอีกแล้ว และลู่หานจะเป็นนางฟ้าตัวจริงในชีวิตของคริสเท่านั้น.....
ชานยอลตัดสินใจเดินจูงมือจื่อเทาไปที่อื่นเพราะรำคาญกับภาพตรงหน้า....ดวงตาคมเหลือบมองชานยอลพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก....มือบางของลู่หานปัดมือของคริสออกจากริมฝีปากพร้อมกับตีสีหน้าเรียบเฉย.....
"พี่กำลังทำอะไรพี่คริส...." ลู่หานเอ่ยถาม ดวงตาหวานสบสายตาคม..เพื่อมองหาคำตอบ
"เปล่า.....พี่แค่จะ..."
"ภายนอกพี่ดูเปลี่ยนไปแต่ภายในใจพี่ยังเหมือนเดิม พี่คริส พี่คือคนโง่ที่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่เพื่อความรัก.....พี่เปลี่ยนได้แต่รูปลักษณ์ภายนอก แต่ความจริงในหัวใจ พี่เปลี่ยนมันไม่ได้หรอก" ริมฝีปากบางเอ่ยบอกคริส รักครั้งแรกไม่สามารถลบเลือนไปได้ง่ายๆ ....
ลู่หานพลิกหนังสือตรงหน้าอ่านช้าๆแม้ลู่หานจะผ่านการเป็นคนโง่เพราะความรักมาก่อน....แต่สิ่งที่คริสทำอยู่เขาอ่านเกมส์ขาดตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว
"พี่ไม่ได้รักชาน..."
"พี่คริสโกหกผมได้ แต่พี่โกหกตัวเองไม่ได้หรอก....ผมยอมรับนะว่าผมชอบพี่...ไม่ว่าพี่จะเป็นพี่คริสเมื่อ 6 เดือนก่อนหรือตอนนี้ผมก็ยังชอบพี่....ผมให้เวลาพี่ค้นหาใจตัวเองอย่างที่ผมเคยทำเมื่อหลายปีก่อน หากคำตอบของพี่คือผม.....วันนั้นเราสองคนจะได้ไม่เป็นคนโง่ในสายตาของใครอีก" ร่างเล็กลุกขึ้นจากม้านั่ง....ลู่หานวาดรอยยิ้มที่ริมฝีปากให้กับคริส...เขารู้สึกดีใจที่อย่างน้อยตอนนี้คริสก็ยังเห็นเขาในสายตาบ้าง แม้สุดท้ายคำตอบของหัวใจคริสจะไม่ใช่ลู่หานก็ตาม....
ในแต่ละวันที่ผ่านพ้นไป คริสใช้เวลาหลังเลิกเรียนกับลู่หาน.....เขาพาลู่หานไปทานข้าว ดูหนัง ช้อปปิ้ง รวมถึงพาไปนั่งเล่นที่คอนโดของเขา.....น่าแปลกที่คริสไม่เคยจะล่วงเกินลู่หานเลยสักครั้ง เขาทำเพียงแค่เดินจับมือ....หอมแก้ม และมอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้ลู่หานเสมอ....คริสพยายามหาคำตอบให้กับตัวเองว่าแท้จริงแล้วเขากำลังชอบลู่หานหรือเขากำลังใช้ลู่หานเป็นเครื่องมือเพื่อลบเลือนความทรงจำเกี่ยวกับชานยอล แม้ลู่หานจะดูสวย น่ารักและอ่อนโยนแต่คริสก็ยังไม่พร้อมที่จะเรียกลู่หานว่า "นางฟ้าของเขา"
"โอเคฮะ วันนี้ผมจะไปหาพี่"
ชานยอลตอบรับปลายสายด้วยความรู้สึกบางอย่าง ความเหงาเข้ามาเกาะกินหัวใจอย่างประหลาด.....ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับชานยอลมาก่อน...ภาพสะท้อนของเมื่อวานย้อนกลับมาเมื่อชานยอลไปดูหนังกับคิมกุกห้องC ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นคริสและลู่หานเดินจูงมือกันเพื่อมาดูหนังเช่นกัน...เป็นโชคดีของชานยอลที่เขาไม่ได้เข้ามาที่โรงเดียวกัน..ไม่อย่างนั้น ชานยอลอาจจะดูไม่จบเรื่องและขอตัวกลับบ้านก่อน....
ช่วงค่ำของวัน....ร่างบางปรากฎกายที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งระดับสี่ดาว ชานยอลนัดกับรุ่นพี่อีกมหาลัยนึงไว้....ปลายสายบอกความต้องการให้ชานยอลไปนั่งรอเขาตรงล๊อบบี้ชั้นใต้ดิน สถานที่นี้กึ่งผับระดับไฮโซ....ร่างบางนั่งบนโซฟาและมองแขกเหรื่อที่เดินแวะเวียนไปมาด้วยความสนใจ.....โดยไม่สังเกตเลยว่ามีดวงตาคมของใครคนหนึ่งกำลังจับจ้องเขาจากอีกมุมนึงของผับหรูแห่งนี้
"รอพี่นานไหมครับคนสวย" รุ่นพี่ที่นัดชานยอลตรงเข้ามาหาเขาและโน้มใบหน้าลงหอมแก้มใสอย่างบรรจง...
"ไม่นานฮะ" แก้มใสขึ้นสีระเรื่อและแย้มยิ้มเพื่อเป็นคำตอบ
"เดี๋ยวพี่ไปเปิดห้องก่อนนะครับ" ร่างสูงใหญ่เดินออกไปจากบริเวณนั้น....เหลือแต่เพียงชานยอลที่นั่งรอเงียบๆ
เรื่องบังเอิญที่แสนตลกเกิดขึ้นเมื่อคริสเป็นเมมเบอร์ของโรงแรมแห่งนี้เช่นกัน...ร่างสูงโปร่งหาวิธีแก้เซ็งโดยการมานั่งปลดปล่อยอารมณ์่ที่ล็อบบี้ของที่นี่.......จนมาเจอเข้ากับชานยอลวันนี้
"เปลี่ยนสถานที่บ่อยนะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านข้างจนชานยอลต้องเหลือบไปดูที่มาของเสียง
ร่างสูงโปร่งหย่อนกายลงนั่งข้างๆเขา มือหนาโอบเอวบางกระชับเข้ามากอดและฝังปลายจมูกโด่งลงบนแก้มใสของชานยอล...
"จูบแก้มนายทับรอยไอ้โง่นั่นก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน...วันนี้ฤกษ์ดี ควรจะแนะนำผัวใหม่ให้ผัวเก่ารู้จักหน่อยนะ" ใบหน้าคมยกยิ้มด้วยความสะใจเมื่อเห็นใบหน้าของชานยอล....ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ปากที่เคยแดงก่ำกลับซีดเซียวด้วยความอับอายกับคำพูดของคริส
"พี่คริส!!ปล่อยผมนะ! ไม่งั้นผมจะร้อง!" ชานยอลพยายามแกะมือหนาที่โอบเอวเขาไว้พร้อมกับลุกขึ้นจะเดินหนี....
คริสเดินตามชานยอลออกมาไม่ห่าง ร่างบางถูกฉุดกระชากอย่างแรงและลากจูงไปตรงบริเวณสระน้ำข้างล็อบบี้...
มือหนารูดคีย์การ์ดวีไอพีเพื่อเปิดประตูเชื่อมต่อระหว่างล็อบบี้และสระน้ำออก คริสพลิกป้ายตรงหน้าประตูคำว่า "ปิด ทำความสะอาด" ไว้..เพราะไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวนเขาทั้งสองในเวลานี้....
"ร่านได้ทุกสถานที่จริงๆฉันขอปรบมือให้" มือหนาแสร้งปรบมือเสียงดังให้กับชานยอล...ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงจัดด้วยความโกรธ มือบางคว้าโทรศัพท์ออกมากดเพื่อจะโทรหารุ่นพี่ที่นัดกับเขาไว้
"จะตามมันมาช่วยหรือมาร่วมวง" คริสกระชากโทรศัพท์มือถือของชานยอลมาและขว้างมันลงไปในสระน้ำ
"พี่คริส!! พี่มันเลวจริงๆ!!นั่นมันโทรศัพท์ผมนะ" ร่างบางกระโดดลงไปในน้ำและงมหาโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมา
คริสยืนหัวเราะสะใจในการกระทำของตนเองก่อนที่จะกระโดดตามลงไปในสระว่ายน้ำขนาดใหญ่และพูดจาเหน็บแนมชานยอลต่อ....
"ปาร์คชานยอล...ถ้านายมาหาอีกคนแล้วได้นอนกับอีกคน คงรู้สึกแปลกใหม่ดีนะ" ร่างสูงโปร่งว่ายเข้าไปหาชานยอลและจับข้อมือบางไว้ทั้งสองข้าง ริมฝีปากหนาประกบจูบและดูดดุนลิ้นเล็กนั้นไว้ด้วยความโมโหหึง
"นายมันสกปรกที่สุด!ชานยอล" คริสแสร้งผละจากริมฝีปากบางนั้นและผลักชานยอลออกจากร่างเขาอย่างแรง
"ใช่!ผมมันสกปรก!สกปรกมากด้วย! แล้วพี่มายุ่งกับผมทำไม!" ชานยอลแผดเสียงใส่คริสเพราะความอดทนของเขามันมาถึงขีดสุดแล้ว
"ถ้าพี่อยากจูบ อยากกอด อยากนอนกับใครพี่เอาไปใช้กับลู่หาน!! คนที่พี่รักไง อย่ามายุ่งกับผม!" ร่างบางตะโกนใส่คริสอย่างเหลืออด ชานยอลว่ายน้ำไปตรงบันไดสระเพื่อจะรีบปีนขึ้นจากน้ำ
คริสว่ายน้ำตามไปและกระชากร่างบางลงมาในน้ำอีกครั้ง....
"เพราะลู่หานคือคนที่ฉันทะนุถนอม ส่วนนายคือที่ระบายความใคร่!!!"
สิ้นเสียงตะคอกจากคริส ร่างบางก็ถูกโอบกอดในน้ำ คริสจูบชานยอลด้วยแรงโมโหหึง มือหนาสอดล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวบางและเคล้นคลึงเนินอกของชานยอลเล่น มือบางทั้งทุบและตีที่แขนของคริสด้วยความโกรธ....
ริมฝีปากบางที่จะร้องเรียกคนอื่นถูกริมฝีปากคริสปิดไว้จนสนิท....ซอกคอขาวถูกปลายจมูกโด่งของคริสซุกไซร้อย่างรุนแรง....คริสขบเม้มตามติ่งหูของชานยอลเพื่อเร้าอารมณ์ เสื้อตัวบางที่ชานยอลสวมใส่ถูกคริสถอดออกและเหวี่ยงให้พ้นตัวอย่างรวดเร็ว.....
ไม่นานทั้งสองก็เปลือยเปล่าท่ามกลางสระน้ำของล็อบบี้ แสงไฟสลัวทำให้คนภายนอกไม่สามารถมองเห็นภาพภายในได้....
นิ้วเรียวยาวของคริสสอดแทรกเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังจากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองและสามตามลำดับ.....ปากเรียวบางขบเม้มเข้าหากันเพราะเกรงว่าเสียงของความสุขสมจะเล็ดลอดออกมา.....คริสขยับนิ้วยาวเข้าออกหลายครั้งก่อนที่จะสอดแทรกส่วนที่แข็งขืนเข้าไปแทน...ริมฝีปากหนาขบกัดไปตามแผ่นหลังขาวนวลจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำ....สะโพกขาวถูกบีบเคล้นและกระแทกกระทั้นเข้ามาหลายครั้งจนน้ำในสระใหญ่รอบตัวกระเพื่อมเป็นจังหวะ....
"ไม่เห็นเร่าร้อนเหมือนครั้งแรกของฉันเลยชานยอล" เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหูของชานยอลบ่งบอกอารมณ์ของคริสว่าตอนนี้เขาสุขสมเพียงใด
"อื้อ..." ชานยอลพยายามขบเม้มเสียงน่าอายนั้นไว้แต่มันก็ทรยศส่งเสียงออกมาจนได้
"ช่วยคิดว่าฉันเป็นคู่นอนของนายได้ไหมชานยอล......ไม่รักฉันก็ไม่ต้องคิดว่าเป็นฉัน...." คำพูดของคริสดูแปลกไป น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดุดันอย่างเคยแต่กลับเจือปนไปด้วยความเศร้าหมอง.....
ร่างบางที่ถูกลุกล้ำจากช่องทางด้านหลังรู้สึกชาไปทั้งตัวกับคำพูดของคริส.....ชานยอลไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของเขาได้ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกับคริสกันแน่....ร่างบางกลับหลังและหันหน้าเข้ามาหาคริส...ริมฝีปากบางเผยออ้าและกอบกุมปากหนาของคริสไว้พร้อมกับดูดดุนอย่างช่ำชอง...แขนเรียวโอบรอบต้นคอของคริส....เรียวขาทั้งสองข้างยกขึ้นเกี่ยวกระหวัดรอบเอวของคริสและเริ่มบรรเลงเพลงรักที่ชานยอลเป็นคนสานต่อ...สายน้ำที่โอบรอบตัวของคนทั้งสองกระเพื่อมแรงขึ้นจากจังหวะเร่าร้อนที่ชานยอลเป็นคนเริ่มขับกล่อม.....
คริสครางในลำคอของเขาด้วยความเสียวซ่าน......ดวงตาคมปรือลงด้วยแรงเสน่หา...
"พี่คริส......ลืมตาขึ้นมาสิฮะ....พี่ต้องมองผม...ผมคือชานยอลไม่ใช่ลู่หาน...ลู่หาน...นางฟ้าของพี่คริส" มือบางจับไปที่เปลือกตาของคริสให้ลืมขึ้น ในขณะที่ส่วนล่างของทั้งสองก็ยังบดเบียดเข้าหากันอย่างหนัก....
"อือออ ชานยอล......" มือหนาบีบเคล้นคลึงสะโพกบางและเด้งสวนกลับหนักๆถี่แรงหลายครั้งด้วยแรงปรารถนา...
"อ๊าาา พี่คริส แฮ่กๆ.....ผมไม่ไหวแล้ว อย่าเพิ่งเอามันออกนะ" มือบางเอี้ยวไปรั้งสะโพกคริสไว้เพราะเกรงว่าคริสจะถอนส่วนแข็งขืนออกก่อนที่เขาจะถึงฝั่งฝัน....
ไม่นานนักทั้งคริสและชานยอลก็สุขสมและปล่อยให้เสียงครางระงมของทั้งสองถูกปลดปล่อยออกมาจากลำคอ....
ริมฝีปากบางของชานยอลแย้มยิ้มหวานก่อนที่จะโน้มตัวขึ้นจุมพิตไปที่ริมฝีปากของคริส....ดวงตากลมโตใสเป็นประกาย...ด้วยแรงของตัณหา....
"ข้อตกลงของเรายังเหมือนเดิม พี่ไม่มีสิทธิในตัวผม...และผมก็ไม่มีสิทธิในตัวพี่"เสียงของประโยคสุดท้ายขาดช่วงเพราะความเจ็บลึกๆ
"ผมจะเป็นคนปรนเปรอให้พี่แทนลู่หานเอง เพราะพี่ก็เป็นเพียงแค่คู่นอนของผมเท่านั้น" ชานยอลยิ้มบางๆให้กับคริส...พร้อมคำพูดตอกย้ำสถานะของเขาทั้งสอง
"ขอบใจนะปาร์คชานยอล........คู่นอนของฉัน"
'คู่นอน' คนที่รองรับอารมณ์ความใคร่คือสิ่งที่ทั้งคริสและชานยอลต้องท่องจำให้ขึ้นใจ....เขาทั้งสองไม่มีสิทธิในตัวของอีกคน.....เท่านั้นเอง.......
END EP3-------------------------
EP4 รอก่อนนะะะะ
รบกวนติดแทค #MyAngel
คริสเปลี่ยนไปจริงๆหรือแกล้งทำเรื่องเลวร้ายใส่เขาเท่านั้น...ใบหน้านวลใสส่ายเบาๆเพื่อพยายามสลัดความคิดเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ออกไป.....ปาร์คชานยอลคนนี้ก็ยังคงเป็นปาร์คชานยอลคนเดิม...คนที่เกิดมาเพื่อมีสิทธิเลือก เลือกคนที่เขาพึงพอใจและดีที่สุดในชีวิตของเขา...
ร่างบางเดินผ่านคริสที่กำลังเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเป้....ดวงตากลมโตไม่คิดที่จะเหลือบไปมองร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ...ผิดกับอีกคน....ดวงตาคมเหลือบมองชานยอลที่เพิ่งเดินผ่านเขาไป...ชานยอลไม่เคยเปลี่ยน ยังคงสวยสง่าเหมือนเดิมทุกครั้งที่ก้าวย่าง ภายนอกของร่างนางฟ้าคือสิ่งที่เย้ายวนรัญจวนใจ...ผิดกับภายในที่โหดร้ายและไม่เคยแยแสต่อผู้ชายที่เขาไม่เห็นค่าคนนี้...
"พี่จะรักผมบ้างได้ไหมนะ..." คำพูดของนางฟ้ากับครั้งแรกของเราตรงโซฟา....คำพูดหลอกลวงที่ทำให้คริสเข้าใจไปเองว่าชานยอลก็มีใจให้เขาเช่นกัน
"เมื่อฉันรักนายแล้ว.....สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร" คริสสบถออกมาเบาๆกับตัวเอง
ดวงตาคมยังคงฉายแววเศร้าหมองอย่างเคย....แต่เพียงไม่นาน แววตาเศร้าก็เปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความดุดันอีกครั้งเมื่อเห็นร่างบางเดินตรงเข้าไปหาจื่อเทา...
"เมื่อวานไม่อยู่ห้องเหรอ.....ผมโทรไปก็ไม่รับ...ไปหาก็ไม่เจอ" จื่อเทาตัดพ้อด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังนัก
"นัดก่อนล่วงหน้าสัก 2-3 วันสิ คิดว่าฉันจะอยู่รอนายคนเดียวทุกวันเหรอไง" ริมฝีปากบางเผยออ้าขึ้นต่อว่าจื่อเทาด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังเช่นกัน
"เจอหน้าทีไรแล้วอยากจะฟัด ทั้งวัน ทั้งคืนเลย" มือหนาของจื่อเทาดึงรั้งเอวบางเข้ามาพร้อมกับโอบกอดไว้ ริมฝีปากประทับลงที่แก้มนวลใสของชานยอลอย่างไม่แคร์สายตาเพื่อนๆในกลุ่ม
"สกปรก!" เสียงคริสดังขึ้นมาระหว่างที่เดินผ่านจื่อเทาและชานยอล ดวงตากลมโตจับจ้องร่างสูงด้วยความโกรธและพร้อมจะระบายใส่คริสทุกเมื่อ
"พี่ว่าใคร!" ชานยอลออกปากถามกับคริสด้วยความร้อนรนทั้งตัวและใจ
"อ่อ ฉันหมายถึงรองเท้าน่ะ.... รองเท้ามือสองที่อุตส่าห์ไปซื้อมาเพราะดูสวยถูกใจ...ไม่ยักรู้ว่ามันดูดีแค่ภายนอก พอลองใส่แล้วกลับรู้สึกว่ามันดูสกปรก ไร้ค่า ไม่เหมาะกับราคาที่ฉันจ่ายไป"
ดวงตาคมแสร้งมองใบหน้าชานยอล....คริสยกยิ้มมุมปากและเดินตรงไปยังลู่หาน โดยไม่เหลียวมองใบหน้าหวานของนางฟ้าคนเก่าว่าขึ้นสีแดงจัดด้วยความโกรธขนาดไหน...
....ร่างเล็กของลู่หานนั่งยิ้มหวานรออยู่ใต้โต๊ะม้าหินตัวใหญ่...
"ทานอะไรหรือยังครับลู่หาน...." รอยยิ้มละมุนปรากฎบนใบหน้าของคริสสีหน้าและแววตาผิดกับเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
"ทานแล้วฮะ พี่คริสล่ะ?" ใบหน้าหวานแย้มยิ้มตอบกลับมา
"พี่ยังไม่ได้ทานเลย....น้องลู่ไปทานเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิครับ...หืม...เดี๋ยวนะ" คริสยิ้มบางๆให้กับลู่หานและเอื้อมมือแตะที่ริมฝีปากของลู่หานเบาๆ.....การกระทำทุกอย่างของคริสอยู่ในสายตาของชานยอลที่กำลังจับจ้องมา...
"เมื่อเช้าทานอะไรคะ.....ดูสิเลอะเหมือนเด็กๆเลย" มือหนาเกลี่ยริมฝีปากบางของลู่หานและเช็ดมันเบาๆ
ลู่หานยิ้มออกมาอย่างเขินอายพร้อมเสียงหัวเราะของคนทั้งสองที่ดังประสานกัน...ชานยอลได้แต่มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ...เจ็บหน่วงๆตรงหน้าอกข้างซ้าย..ตอบตัวเองไม่ได้ว่าคือความรู้สึกอะไร...ความรู้สึกของคนที่ไม่ต้องการจะแพ้....ใช่...มันคงเป็นความรู้สึกนั้น...
ชานยอลไม่เคยยอมแพ้ใคร....เขาชอบที่จะเก่งและเอาชนะคนอื่นได้ทุกเรื่อง...สิ่งที่ชานยอลเห็นอยู่ตรงหน้านี้มันกำลังบ่งบอกว่าเขาคือคนแพ้..นางฟ้าคือสรรพนามคำเรียกชานยอลจากปากของคริส....แต่ตอนนี้ คริสบอกกับเขาเองว่านางฟ้าคนนั้นจะไม่มีอีกแล้ว และลู่หานจะเป็นนางฟ้าตัวจริงในชีวิตของคริสเท่านั้น.....
ชานยอลตัดสินใจเดินจูงมือจื่อเทาไปที่อื่นเพราะรำคาญกับภาพตรงหน้า....ดวงตาคมเหลือบมองชานยอลพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก....มือบางของลู่หานปัดมือของคริสออกจากริมฝีปากพร้อมกับตีสีหน้าเรียบเฉย.....
"พี่กำลังทำอะไรพี่คริส...." ลู่หานเอ่ยถาม ดวงตาหวานสบสายตาคม..เพื่อมองหาคำตอบ
"เปล่า.....พี่แค่จะ..."
"ภายนอกพี่ดูเปลี่ยนไปแต่ภายในใจพี่ยังเหมือนเดิม พี่คริส พี่คือคนโง่ที่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่เพื่อความรัก.....พี่เปลี่ยนได้แต่รูปลักษณ์ภายนอก แต่ความจริงในหัวใจ พี่เปลี่ยนมันไม่ได้หรอก" ริมฝีปากบางเอ่ยบอกคริส รักครั้งแรกไม่สามารถลบเลือนไปได้ง่ายๆ ....
ลู่หานพลิกหนังสือตรงหน้าอ่านช้าๆแม้ลู่หานจะผ่านการเป็นคนโง่เพราะความรักมาก่อน....แต่สิ่งที่คริสทำอยู่เขาอ่านเกมส์ขาดตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว
"พี่ไม่ได้รักชาน..."
"พี่คริสโกหกผมได้ แต่พี่โกหกตัวเองไม่ได้หรอก....ผมยอมรับนะว่าผมชอบพี่...ไม่ว่าพี่จะเป็นพี่คริสเมื่อ 6 เดือนก่อนหรือตอนนี้ผมก็ยังชอบพี่....ผมให้เวลาพี่ค้นหาใจตัวเองอย่างที่ผมเคยทำเมื่อหลายปีก่อน หากคำตอบของพี่คือผม.....วันนั้นเราสองคนจะได้ไม่เป็นคนโง่ในสายตาของใครอีก" ร่างเล็กลุกขึ้นจากม้านั่ง....ลู่หานวาดรอยยิ้มที่ริมฝีปากให้กับคริส...เขารู้สึกดีใจที่อย่างน้อยตอนนี้คริสก็ยังเห็นเขาในสายตาบ้าง แม้สุดท้ายคำตอบของหัวใจคริสจะไม่ใช่ลู่หานก็ตาม....
ในแต่ละวันที่ผ่านพ้นไป คริสใช้เวลาหลังเลิกเรียนกับลู่หาน.....เขาพาลู่หานไปทานข้าว ดูหนัง ช้อปปิ้ง รวมถึงพาไปนั่งเล่นที่คอนโดของเขา.....น่าแปลกที่คริสไม่เคยจะล่วงเกินลู่หานเลยสักครั้ง เขาทำเพียงแค่เดินจับมือ....หอมแก้ม และมอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้ลู่หานเสมอ....คริสพยายามหาคำตอบให้กับตัวเองว่าแท้จริงแล้วเขากำลังชอบลู่หานหรือเขากำลังใช้ลู่หานเป็นเครื่องมือเพื่อลบเลือนความทรงจำเกี่ยวกับชานยอล แม้ลู่หานจะดูสวย น่ารักและอ่อนโยนแต่คริสก็ยังไม่พร้อมที่จะเรียกลู่หานว่า "นางฟ้าของเขา"
"โอเคฮะ วันนี้ผมจะไปหาพี่"
ชานยอลตอบรับปลายสายด้วยความรู้สึกบางอย่าง ความเหงาเข้ามาเกาะกินหัวใจอย่างประหลาด.....ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับชานยอลมาก่อน...ภาพสะท้อนของเมื่อวานย้อนกลับมาเมื่อชานยอลไปดูหนังกับคิมกุกห้องC ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นคริสและลู่หานเดินจูงมือกันเพื่อมาดูหนังเช่นกัน...เป็นโชคดีของชานยอลที่เขาไม่ได้เข้ามาที่โรงเดียวกัน..ไม่อย่างนั้น ชานยอลอาจจะดูไม่จบเรื่องและขอตัวกลับบ้านก่อน....
ช่วงค่ำของวัน....ร่างบางปรากฎกายที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งระดับสี่ดาว ชานยอลนัดกับรุ่นพี่อีกมหาลัยนึงไว้....ปลายสายบอกความต้องการให้ชานยอลไปนั่งรอเขาตรงล๊อบบี้ชั้นใต้ดิน สถานที่นี้กึ่งผับระดับไฮโซ....ร่างบางนั่งบนโซฟาและมองแขกเหรื่อที่เดินแวะเวียนไปมาด้วยความสนใจ.....โดยไม่สังเกตเลยว่ามีดวงตาคมของใครคนหนึ่งกำลังจับจ้องเขาจากอีกมุมนึงของผับหรูแห่งนี้
"รอพี่นานไหมครับคนสวย" รุ่นพี่ที่นัดชานยอลตรงเข้ามาหาเขาและโน้มใบหน้าลงหอมแก้มใสอย่างบรรจง...
"ไม่นานฮะ" แก้มใสขึ้นสีระเรื่อและแย้มยิ้มเพื่อเป็นคำตอบ
"เดี๋ยวพี่ไปเปิดห้องก่อนนะครับ" ร่างสูงใหญ่เดินออกไปจากบริเวณนั้น....เหลือแต่เพียงชานยอลที่นั่งรอเงียบๆ
เรื่องบังเอิญที่แสนตลกเกิดขึ้นเมื่อคริสเป็นเมมเบอร์ของโรงแรมแห่งนี้เช่นกัน...ร่างสูงโปร่งหาวิธีแก้เซ็งโดยการมานั่งปลดปล่อยอารมณ์่ที่ล็อบบี้ของที่นี่.......จนมาเจอเข้ากับชานยอลวันนี้
"เปลี่ยนสถานที่บ่อยนะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านข้างจนชานยอลต้องเหลือบไปดูที่มาของเสียง
ร่างสูงโปร่งหย่อนกายลงนั่งข้างๆเขา มือหนาโอบเอวบางกระชับเข้ามากอดและฝังปลายจมูกโด่งลงบนแก้มใสของชานยอล...
"จูบแก้มนายทับรอยไอ้โง่นั่นก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน...วันนี้ฤกษ์ดี ควรจะแนะนำผัวใหม่ให้ผัวเก่ารู้จักหน่อยนะ" ใบหน้าคมยกยิ้มด้วยความสะใจเมื่อเห็นใบหน้าของชานยอล....ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ปากที่เคยแดงก่ำกลับซีดเซียวด้วยความอับอายกับคำพูดของคริส
"พี่คริส!!ปล่อยผมนะ! ไม่งั้นผมจะร้อง!" ชานยอลพยายามแกะมือหนาที่โอบเอวเขาไว้พร้อมกับลุกขึ้นจะเดินหนี....
คริสเดินตามชานยอลออกมาไม่ห่าง ร่างบางถูกฉุดกระชากอย่างแรงและลากจูงไปตรงบริเวณสระน้ำข้างล็อบบี้...
มือหนารูดคีย์การ์ดวีไอพีเพื่อเปิดประตูเชื่อมต่อระหว่างล็อบบี้และสระน้ำออก คริสพลิกป้ายตรงหน้าประตูคำว่า "ปิด ทำความสะอาด" ไว้..เพราะไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวนเขาทั้งสองในเวลานี้....
"ร่านได้ทุกสถานที่จริงๆฉันขอปรบมือให้" มือหนาแสร้งปรบมือเสียงดังให้กับชานยอล...ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงจัดด้วยความโกรธ มือบางคว้าโทรศัพท์ออกมากดเพื่อจะโทรหารุ่นพี่ที่นัดกับเขาไว้
"จะตามมันมาช่วยหรือมาร่วมวง" คริสกระชากโทรศัพท์มือถือของชานยอลมาและขว้างมันลงไปในสระน้ำ
"พี่คริส!! พี่มันเลวจริงๆ!!นั่นมันโทรศัพท์ผมนะ" ร่างบางกระโดดลงไปในน้ำและงมหาโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมา
คริสยืนหัวเราะสะใจในการกระทำของตนเองก่อนที่จะกระโดดตามลงไปในสระว่ายน้ำขนาดใหญ่และพูดจาเหน็บแนมชานยอลต่อ....
"ปาร์คชานยอล...ถ้านายมาหาอีกคนแล้วได้นอนกับอีกคน คงรู้สึกแปลกใหม่ดีนะ" ร่างสูงโปร่งว่ายเข้าไปหาชานยอลและจับข้อมือบางไว้ทั้งสองข้าง ริมฝีปากหนาประกบจูบและดูดดุนลิ้นเล็กนั้นไว้ด้วยความโมโหหึง
"นายมันสกปรกที่สุด!ชานยอล" คริสแสร้งผละจากริมฝีปากบางนั้นและผลักชานยอลออกจากร่างเขาอย่างแรง
"ใช่!ผมมันสกปรก!สกปรกมากด้วย! แล้วพี่มายุ่งกับผมทำไม!" ชานยอลแผดเสียงใส่คริสเพราะความอดทนของเขามันมาถึงขีดสุดแล้ว
"ถ้าพี่อยากจูบ อยากกอด อยากนอนกับใครพี่เอาไปใช้กับลู่หาน!! คนที่พี่รักไง อย่ามายุ่งกับผม!" ร่างบางตะโกนใส่คริสอย่างเหลืออด ชานยอลว่ายน้ำไปตรงบันไดสระเพื่อจะรีบปีนขึ้นจากน้ำ
คริสว่ายน้ำตามไปและกระชากร่างบางลงมาในน้ำอีกครั้ง....
"เพราะลู่หานคือคนที่ฉันทะนุถนอม ส่วนนายคือที่ระบายความใคร่!!!"
สิ้นเสียงตะคอกจากคริส ร่างบางก็ถูกโอบกอดในน้ำ คริสจูบชานยอลด้วยแรงโมโหหึง มือหนาสอดล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวบางและเคล้นคลึงเนินอกของชานยอลเล่น มือบางทั้งทุบและตีที่แขนของคริสด้วยความโกรธ....
ริมฝีปากบางที่จะร้องเรียกคนอื่นถูกริมฝีปากคริสปิดไว้จนสนิท....ซอกคอขาวถูกปลายจมูกโด่งของคริสซุกไซร้อย่างรุนแรง....คริสขบเม้มตามติ่งหูของชานยอลเพื่อเร้าอารมณ์ เสื้อตัวบางที่ชานยอลสวมใส่ถูกคริสถอดออกและเหวี่ยงให้พ้นตัวอย่างรวดเร็ว.....
ไม่นานทั้งสองก็เปลือยเปล่าท่ามกลางสระน้ำของล็อบบี้ แสงไฟสลัวทำให้คนภายนอกไม่สามารถมองเห็นภาพภายในได้....
นิ้วเรียวยาวของคริสสอดแทรกเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังจากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองและสามตามลำดับ.....ปากเรียวบางขบเม้มเข้าหากันเพราะเกรงว่าเสียงของความสุขสมจะเล็ดลอดออกมา.....คริสขยับนิ้วยาวเข้าออกหลายครั้งก่อนที่จะสอดแทรกส่วนที่แข็งขืนเข้าไปแทน...ริมฝีปากหนาขบกัดไปตามแผ่นหลังขาวนวลจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำ....สะโพกขาวถูกบีบเคล้นและกระแทกกระทั้นเข้ามาหลายครั้งจนน้ำในสระใหญ่รอบตัวกระเพื่อมเป็นจังหวะ....
"ไม่เห็นเร่าร้อนเหมือนครั้งแรกของฉันเลยชานยอล" เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหูของชานยอลบ่งบอกอารมณ์ของคริสว่าตอนนี้เขาสุขสมเพียงใด
"อื้อ..." ชานยอลพยายามขบเม้มเสียงน่าอายนั้นไว้แต่มันก็ทรยศส่งเสียงออกมาจนได้
"ช่วยคิดว่าฉันเป็นคู่นอนของนายได้ไหมชานยอล......ไม่รักฉันก็ไม่ต้องคิดว่าเป็นฉัน...." คำพูดของคริสดูแปลกไป น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดุดันอย่างเคยแต่กลับเจือปนไปด้วยความเศร้าหมอง.....
ร่างบางที่ถูกลุกล้ำจากช่องทางด้านหลังรู้สึกชาไปทั้งตัวกับคำพูดของคริส.....ชานยอลไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของเขาได้ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกับคริสกันแน่....ร่างบางกลับหลังและหันหน้าเข้ามาหาคริส...ริมฝีปากบางเผยออ้าและกอบกุมปากหนาของคริสไว้พร้อมกับดูดดุนอย่างช่ำชอง...แขนเรียวโอบรอบต้นคอของคริส....เรียวขาทั้งสองข้างยกขึ้นเกี่ยวกระหวัดรอบเอวของคริสและเริ่มบรรเลงเพลงรักที่ชานยอลเป็นคนสานต่อ...สายน้ำที่โอบรอบตัวของคนทั้งสองกระเพื่อมแรงขึ้นจากจังหวะเร่าร้อนที่ชานยอลเป็นคนเริ่มขับกล่อม.....
คริสครางในลำคอของเขาด้วยความเสียวซ่าน......ดวงตาคมปรือลงด้วยแรงเสน่หา...
"พี่คริส......ลืมตาขึ้นมาสิฮะ....พี่ต้องมองผม...ผมคือชานยอลไม่ใช่ลู่หาน...ลู่หาน...นางฟ้าของพี่คริส" มือบางจับไปที่เปลือกตาของคริสให้ลืมขึ้น ในขณะที่ส่วนล่างของทั้งสองก็ยังบดเบียดเข้าหากันอย่างหนัก....
"อือออ ชานยอล......" มือหนาบีบเคล้นคลึงสะโพกบางและเด้งสวนกลับหนักๆถี่แรงหลายครั้งด้วยแรงปรารถนา...
"อ๊าาา พี่คริส แฮ่กๆ.....ผมไม่ไหวแล้ว อย่าเพิ่งเอามันออกนะ" มือบางเอี้ยวไปรั้งสะโพกคริสไว้เพราะเกรงว่าคริสจะถอนส่วนแข็งขืนออกก่อนที่เขาจะถึงฝั่งฝัน....
ไม่นานนักทั้งคริสและชานยอลก็สุขสมและปล่อยให้เสียงครางระงมของทั้งสองถูกปลดปล่อยออกมาจากลำคอ....
ริมฝีปากบางของชานยอลแย้มยิ้มหวานก่อนที่จะโน้มตัวขึ้นจุมพิตไปที่ริมฝีปากของคริส....ดวงตากลมโตใสเป็นประกาย...ด้วยแรงของตัณหา....
"ข้อตกลงของเรายังเหมือนเดิม พี่ไม่มีสิทธิในตัวผม...และผมก็ไม่มีสิทธิในตัวพี่"เสียงของประโยคสุดท้ายขาดช่วงเพราะความเจ็บลึกๆ
"ผมจะเป็นคนปรนเปรอให้พี่แทนลู่หานเอง เพราะพี่ก็เป็นเพียงแค่คู่นอนของผมเท่านั้น" ชานยอลยิ้มบางๆให้กับคริส...พร้อมคำพูดตอกย้ำสถานะของเขาทั้งสอง
"ขอบใจนะปาร์คชานยอล........คู่นอนของฉัน"
'คู่นอน' คนที่รองรับอารมณ์ความใคร่คือสิ่งที่ทั้งคริสและชานยอลต้องท่องจำให้ขึ้นใจ....เขาทั้งสองไม่มีสิทธิในตัวของอีกคน.....เท่านั้นเอง.......
END EP3-------------------------
EP4 รอก่อนนะะะะ
รบกวนติดแทค #MyAngel