บ้าน
เช้าวันรุ่งขึ้นสื่อทุกแขนงต่างลงข่าวเกี่ยวกับการแถลงข่าวของคริสเมื่อ วาน....เนื้อหาทุกอย่างเป็นไปด้วยดีที่ว่าทั้งคริสและยุนฮีไม่มีความ สัมพันธ์ใดๆต่อกันนอกจากเพื่อนร่วมงานเท่านั้น.....มีแต่เพียงหนังสือฉบับ หนึ่งที่ลงหัวข้อข่าวในเชิงที่แตกต่างออกไปคือ "การออกมาแถลงข่าวของคริสครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อหาความบริสุทธิ์ให้ตนเอง เพราะเขามีคนที่ดูใจไว้อยู่แล้ว"....
ข้อความพาดหัวข่าวในเรื่องนี้จะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้นอกจากนักข่าว คิม....ชานยอลเปิดอ่านมันด้วยความกังวลใจ สิ่งที่เขากลัวว่ามันจะเกิดขึ้นคงจะเริ่มต้นในไม่ช้า.....ทั้งคริสและชานยอ ลจะถูกนักข่าวคิมขุดคุ้ยประวัติและส่งผลต่อทั้งเรื่องงานของคริสรวมถึงครอบ ครัว คนรอบข้างของทั้งคริสและชานยอล...เขาทั้งสองคงไม่อาจต้านทานกระแสที่จะถาโถม เข้ามาได้ทั้งหมด...
ชานยอลรู้ดีว่าเมื่อข่าวนี้แพร่สะพัดออกไปคริสเองก็ต้องถูกขอสัมภาษณ์อีกครั้งว่าใครคือคนที่คริสกำลังมีสัมพันธ์ด้วย....และตำแหน่งหน้าที่ของชานยอลในฐานะผู้จัดการส่วนตัวของคริสที่มีสัมพันธ์กับ คนที่ตนเองต้องดูแลจะสร้างความอับอายให้ทั้งเขาและครอบครัวมากขนาด ไหน....แม่และน้องของเขาคงรับไม่ได้กับคำครหาที่มีต่อตัวเขาและกับครอบครัว ของเขา
หัวสมองของชานยอลตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมด เขาคิดทบทวนไปมาระหว่างเรื่องความรักของเขารวมถึงอนาคตข้างหน้าของคริสเองจะ ต้องมาดับวูบไปเพราะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองที่เป็น ผู้ชาย.....หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยโดยนักข่าวคิมพื้นที่ยืนอยู่ในสังคมของ คริสจะเป็นเช่นไร เรื่องของเขาทั้งสองจะต้องจบลงหรือดำเนินต่อไปให้มันเป็นความลับแบบนี้....
ชานยอลนั่งกุมขมับอยู่ที่ห้องนอนของเขาเงียบๆคนเดียวและพยายามระงับน้ำตา แห่งความเสียใจของเขา ความเสียใจที่กำลังจะเกิดขึ้นจากการตัดสินใจบางอย่าง การตัดสินใจหาทางออกให้กับทั้งเขาและคริส....เขาเองก็ไม่มั่นใจนักว่ามันจะ เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้หรือไม่...แต่อย่างน้อยหากชานยอลออกไป จากตรงนี้ได้และไม่ได้อยู่ในตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวของคริสเรื่องอาจจะคลี่ คลายไปในทางที่ดี....หากแต่ชานยอลเลือกจะไปและปล่อยให้คริสดำรงชีวิตซุป เปอร์สตาร์ของเขาต่อไปโดยไม่มีผจก.ส่วนตัวอย่างเขาเหมือนเมื่อก่อน...คริ สเองก็คงไม่ต้องมาพบเจอกับข่าวเสียๆหายๆแบบนี้....
........วันนี้ชานยอลตัดสินใจเดินทางออกจากบ้านของคริสแต่เช้าเพื่อเข้าบริษัทและคิดจะกระทำอะไรบางอย่างที่คริสเองก็คาดไม่ถึง...
จดหมายลาออกของชานยอลถูกยื่นอีกครั้งให้กับทางบริษัทโดยตรงและเขาเป็นคนยื่น มันให้กับประธานวูแม่ของคริสเองเพื่อจะยุติหรือระงับเรื่องทั้งหมดที่กำลัง จะเลยเถิดหรือสร้างความเสื่อมเสียให้กับทั้งคริสและบริษัท.....ชานยอลเลือก ที่จะไปและถอยห่างจากคริสเผื่อว่าข่าวไม่ดีจะเจือจางลงบ้างหากเขาไม่ได้อยู่ ข้างๆคริสในตอนนี้....
"คุณชานยอล ทำไมคุณถึงคิดจะลาออกเป็นครั้งที่สอง หืม" เสียงประธานวูเอ่ยถามกับชานยอล เธอกังวลใจว่าลูกชายของเธอจะเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดทำให้ผจก.ส่วนตัวต้องลา ออกอีกครั้ง
"ผมคิดว่า ผมทำหน้าที่ตรงนี้ได้ไม่ดีเท่าที่ควรฮะ ผมไม่สามารถแก้ไขปัญหาบางอย่างเพื่อคริสได้ ผมไม่ดีพอสำหรับตำแหน่งนี้"
ชานยอลตอบคำถามประธานวูด้วยความจริงใจ เขารู้สึกขอบคุณประธานวูที่เลือกเขาเข้ามารับตำแหน่งนี้ทั้งๆที่ครั้งแรกที่ชานยอลสมัครงานเข้ามา เขาต้องการแค่เพียงตำแหน่งพนักงานธรรมดาๆเท่านั้น
"เรื่องจดหมายลาออกนี่ฉันจะรับไว้พิจารณาอีกครั้ง ฉันต้องบอกคริสให้เขารู้ด้วยว่าเขาสร้างปัญหาให้กับผจก.ของเขาอีกแล้ว"
"อย่านะฮะ! ผมขอร้อง อย่าเพิ่งบอกคริสว่าผมมายื่นจม.ลาออก เขายังไม่รู้เรื่อง" ....ชานยอลมีท่าทีตกใจกับคำพูดของประธานวู...เขาตัดสินใจที่จะเดินจากตรงนี้ ไปเงียบๆและยังไม่ต้องการให้คริสรู้เรื่องทั้งหมด....
ที่คฤหาสน์บ้านหลังใหญ่ของคริส บรรยากาศในบ้านดูเงียบเชียบจนมันทำให้คริสเกิดอาการหงุดหงิด เขาเดินหาชานยอลทั่วบ้านแล้วยังไม่พบกับร่างของคนที่คุ้นเคย....คริสคว้า โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมากดโทรหาชานยอล...แต่แล้วก็มีเพียงสัญญาณ ตอบรับที่ระบุว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้....
คริสพาร่างสูงโปร่งของตนเองเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของชานยอลอีกครั้ง และเปิดมันออกช้าๆเพื่อเข้าไปสำรวจดูว่าภายในห้องนอนของชานยอลมีอะไรที่ผิด ปกติไปจากเดิมหรือไม่....สายตาคมกวาดตามองรอบๆห้องและสะดุดเข้ากับหนังสือ พิมพ์เล่มหนึ่งฉบับของวันนี้ที่มีหัวข้อข่าวเกี่ยวกับตัวเขาและชานยอล....
คริสพลิกอ่านมันช้าๆ...เมื่อเขาจับใจความของข่าวได้ทั้งหมด มือหนาแกร่งของคริสก็ขว้างหนังสือพิมพ์ลงไปที่พื้นพร้อมกับรีบก้าวเท้าพา ร่างของตนเองเดินออกมานอกตัวบ้านและกดรีโมทสตาร์ทรถเพื่อไปยังสถานที่ที่นึง ที่เขากังวลว่าชานยอลจะไป....
ขณะที่คริสขับรถออกไปด้วยจิตใจที่จดจ่อมือของเขาก็คว้าโทรศัพท์กดหารายชื่อของใครคนหนึ่งที่คิดว่าชานยอลจะต้องไปหา...
"แม่ วันนี้แม่เข้าออฟฟิศหรือเปล่า!" ....... คริสเดาไม่ผิด เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยคำพูดที่ทำให้คริสต้องหวาดหวั่นอีกครั้ง
"วันนี้แม่รับจดหมายลาออกของคุณชานยอลเป็นฉบับที่สอง.....แกคงทำให้เขาสุดจะทนจริงๆครั้งนี้แม่คงห้ามเขาไว้ไม่ได้"
"ชานยอลอยู่ไหน เขายังอยู่หรือเปล่า" ....เสียงคริสระร่ำระลักถามออกไปด้วยความกังวล
เขารู้จักชานยอลดี...ตอนนี้ชานยอลคงตัดสินใจเพื่อจะหนีเขาไปและจบเรื่อง ทุกอย่าง รวมถึงข่าวลือต่างๆที่มันกำลังจะเกิดขึ้น...สำหรับคริสมันคือวิธีการที่โง่ เขลาและทำร้ายตัวเองมากที่สุด....ทำไมจะต้องยอมจากความจริงหรือหนีความจริง ไป ทำไมถึงไม่ยอมรับความจริงระหว่างทั้งเขาและตัวของชานยอลเอง.....
แม้ชานยอลจะไม่ได้อยู่ที่บริษัทแล้วแต่คริสก็ยังขับรถเข้าไปจอดที่บริษัทโม เดลลิ่งด้วยความร้อนรน....ร่างสูงก้าวเท้าฉับไวเพื่อตรงไปยังห้องทำงานของ ประธานวู.....มือแกร่งบิดลูกบิดประตูโดยไม่คิดจะเคาะตามมารยาทที่พึงมี....
"ถ้าแม่มีแขกอยู่จะทำยังไง ลูกควรจะไว้หน้าแม่บ้างนะคริส" คำพูดของประธานวูแทบจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาของคริส...เขาไม่มีท่าทีใส่ใจกับคำพูดของมารดาตนเองสักนิด....
คริสเดินตรงเข้าไปและกำลังมองหาซองจม.ลาออกของชานยอลว่ามันยังอยู่บนโต๊ะหรือไม่.....
"จดหมายลาออกของชานยอลอยู่ไหน" คริสเอ่ยถามกับแม่ของเขาด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังกว่าปกติ
ประธานวูเอื้อมมือเข้าไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างตัวและหยิบซองจดหมายสีขาวของชานยอลออกมาพร้อมยื่นมันให้กับลูกชายของเธอ
....คริสรับจดหมายนั้นมาอ่านได้สักพักก็ฉีกมันออกเป็นชิ้นๆด้วยความโมโหที่ ชานยอลคิดจะทำอะไรไม่เคยปรึกษาเขาเลยทั้งๆที่เรืองนี้มันกระทบต่อเขาโดยตรง ชานยอลไม่ได้หนีเขาไปในฐานะผู้จัดการส่วนตัว แต่ชานยอลกำลังจะหนีเขาไปในฐานะคนรักของเขาต่างหาก....
"จดหมายนี้ถือว่าเป็นโมฆะ ชานยอลไม่เคยมายื่นจดหมายลาออกกับแม่ ผมไม่ให้เขาออก" คริสพูดพลางจับจ้องไปที่ใบหน้าของมารดาเพื่อให้เธอรับรู้ว่าความต้องการของ เขาคืออะไร
คริสหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้องของประธานวูไปแต่แล้วก็มีเสียงที่ทำให้เขาต้องชะงักและหยุดอยู่กับที่...
"เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับข่าวเมื่อเช้าใช่มั้ย....ลูกกำลังมีสัมพันธ์กับคนใกล้ตัว" ....ประธานวูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแม้เธอจะไม่ได้เป็นคนเลี้ยงคริสมากับมือแต่นิสัยใจคอของลูกชายเธอ เธอรู้จักมันดี
คริสนิ่งเงียบไปก่อนที่จะตัดสินใจตอบคำถามของแม่เขาด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบในใจลึกๆ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะปิดบังความรู้สึกที่คริสมีต่อชานยอลและอีกอย่างประธานวูก็เป็นแม่ของเขา ความอึดอัดใจของคริสค่อยๆถูกระบายออกมาทีละน้อยจากสายตาที่คริสหันไปมองหน้า ของแม่เขาในตอนนี้ มันเป็นแววตาที่ฉายความหวาดหวั่นและเสียใจลึกๆคริสไม่สามารถจะบอกความรู้สึกของตัวเองให้ใครรู้ได้เลยแม้กระทั่งคนในครอบครัวของตนเอง
"แม่ครับ...ผมจะไม่ยอมให้ชานยอลจากไปไหนอีก.....แม้ผมจะต้องเสียชื่อเสียงที่ผมเคยสร้างมันมา....ผมก็จะทำ"
สิ้นประโยคนั้นคริสก็เดินออกไปจากห้องของประธานวู....ปล่อยให้ห้องทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน....ประธานวูส่ายศรีษะเบาๆให้กับความดื้อรั้นของคริส.....สายตาแบบเดิมของคริสก ลับมาอีกครั้ง...สายตาที่คริสเคยพูดเรื่องระหว่างเขาและยุนฮีให้แม่ฟังและ ต้องการจะแต่งงานกับยุนฮี.....สายตาแบบนั้นหายไปหลายปีตอนนี้มันกลับมาอีก ครั้ง...และครั้งนี้ประเมินจากสายตาของลูกชายเธอมันจะมุ่งมั่นมากกว่าครั้ง ก่อนเสียด้วยซ้ำ...
ชานยอลกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ในร้านกาแฟเงียบๆแห่งหนึ่งซึ่งไม่ห่างไกล จากบริษัทมากนัก....มือบางจับช้อนกาแฟคนในถ้วยกว่าสิบครั้ง....เขาคนมัน เพลินจนลืมไปด้วยซ้ำว่านั่งคนกาแฟแก้วนี้มาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว....สมองของ ชานยอลกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย....ภาพของคริสและเขาครั้งที่มีความสุขกัน ที่ทะเลย้อนกลับมาอีกครั้ง....รอยยิ้มเสียงหัวเราะและความอ่อนโยนที่คริสบ รรจงมอบให้มันซึมลึกลงไปถึงจิตใจของชานยอล เขาห้ามใจไม่ได้ที่จะไม่รักคริส....และซ้ำร้ายชานยอลเองก็รับรู้ถึงจิตใจของ คริสที่รักเขาเช่นกัน.....แต่ในเมื่อความรักของคนสองคนที่ดูจะไปด้วยกันไม่ ได้เลยสักนิด...จะต้องฝืนทนต่อสู้กันไปถึงไหน....ความรักคือการเสียสละหรือ เห็นแก่ตัว...สิ่งที่เขาทำอยู่นี้คือการเสียสละให้กับคริส...หรือเขากำลัง เห็นแก่ตัวที่จะปล่อยให้คริสเจ็บปวดลำพังเพียงคนเดียว.....
หยดน้ำใสๆเอ่อล้นออกมาที่ขอบตาของชานยอลโดยที่เขาไม่รู้ตัว....ชานยอลยกมือ ขึ้นปาดมันช้าๆโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังมีสายตาของคนๆหนึ่งกำลังจับจ้องมาที่ เขา.....ร่างนั้นเดินตรงเข้ามาหยุดยืนด้านหลังของชานยอลและเอื้อมมือไปจับ ที่บ่าของชานยอลเบาๆ
"คุณชานยอลมีเรื่องไม่สบายใจอีกแล้วใช่มั้ยครับ" ....น้ำเสียงที่คุ้นเคย....คิมจงอิน......
จงอินหย่อนกายลงนั่งข้างๆชานยอล คงจะเป็นเรื่องบังเอิญอีกครั้งที่คิมจงอินขับรถเข้ามาหากาแฟนั่งทานและมองมา เห็นชานยอลที่กำลังนั่งเหม่อลอยตรงริมกระจก.....
เขายืนมองชานยอลสักพักแล้วและกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเดินเข้ามาทักทายดีหรือ ไม่ .....แต่แล้วเมื่อเห็นน้ำตาของชานยอลเขาก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาปลอบและ เป็นเพื่อนชวนคุยให้ชานยอลหายกังวลใจ
"มีปัญหากับพี่คริสอีกแล้วเหรอครับ" เสียงคิมจงอินเอ่ยถามชานยอลด้วยความเป็นห่วง
"ไม่มีอะไรหรอกฮะ.....เรื่องมันเกิดจากผมเอง" ชานยอลยิ้มตอบจงอินบางๆก่อนที่จะลงมือคนแก้วกาแฟข้างหน้าอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้ทานมันสักนิด...
"เรื่องข่าวนั้นผมเห็นมาบ้างแล้ว....คุณชานยอลไม่สบายใจใช่มั้ยครับ" ..... คิมจงอินยื่นมือไปจับที่ฝ่ามือเรียวบางของชานยอลเบาๆและบีบมันไว้เพื่อให้ กำลังใจ....
"ผมมีเบอร์ของนักข่าวคิม....ผมว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีหากเราโทรไปตกลงกับ เขา" จงอินพูดพลางหยิบนามบัตรของนักข่าวคิมในกระเป๋าเสื้อออกมาและยื่นมันให้กับ ชานยอล....นามบัตรนี้อาจจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย
สีหน้าของชานยอลดูดีขึ้นมากเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่จงอินพูด....มือเรียวบาง ของชานยอลจับนามบัตรนั้นไว้แน่นและกล่าวขอบคุณจงอินที่ช่วยเหลือเขาในครั้ง นี้.....
ชานยอลรีบผลุนผลันออกไปจากร้านกาแฟด้วยความดีใจลึกๆ....หนทางที่เขาจะขอโทษและตกลงเรื่องข่าวกับนักข่าวคิมคงจะพอช่วยเหลือคริสได้บ้าง ชานยอลไม่ต้องการให้คริสมาหมดอนาคตเพราะเขา หากผลสุดท้ายนักข่าวคิมรับปากที่จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ชานยอลเลือกที่จะจากไปเองเงียบๆโดยที่คริสจะได้ไม่ต้องมาเสียหายเพราะเขา
ใช้เวลาไม่นานนักชานยอลก็ลงมาจากรถแท๊กซี่ที่เขาโดยสารมายังสถานที่แห่ง หนึ่งที่เขาไม่คุ้นตา........ชานยอลก้าวเท้าช้าๆเพื่อเดินสำรวจสถานที่ที่ นักข่าวคิมนัดหมายกับเขา.....โรงแรมระดับสามดาวและบริเวณเล้าจน์ของร.ร.คือ สถานที่ที่นักข่าวคิมนัดชานยอลมาเพื่อคุยถึงธุระบางอย่าง....ที่นี่อาจจะ เป็นที่ปลอดสายตาคนนักข่าวคิมถึงตั้งใจนัดเขามาที่นี่....
ชานยอลเดินตรงไปยังเล้าจน์ของร.ร.ชั้นใต้ดินด้วยความตื่นเต้นน้อยๆ....ที่ นี่ค่อนข้างมืดสลัวทำให้ลืมบรรยากาศด้านนอกไปเลยว่าตอนนี้คือตอนกลางวันนัก ข่าวคิมกำลังนั่งรอชานยอลอยู่ในมุมๆนึงของเล้าจน์และค่อนข้างเป็นมุมส่วน ตัว....ชานยอลโค้งศรีษะให้นักข่าวคิมเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงตรงข้ามกับเขา ...
"คุณชานยอล....ผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องเป็นคนติดต่อผมมาเอง" นักข่าวคิมยกยิ้มมุกปากก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ บางๆตรงหน้าเพื่อจิบแก้กระหาย
"จะสั่งเครื่องดื่มอะไรหน่อยมั้ยครับ...ดื่มเป็นเพื่อนผมก่อน" นักข่าวคิมผายมือออกไปยังเมนูเครื่องดื่มที่อยู่ตรงหน้าเขา
"ไม่ล่ะฮะ ขอบคุณ ผมมาที่นี่เพราะต้องการคุยธุระสำคัญ" ชานยอลปฎิเสธไปตามมารยาท แท้จริงแล้วเขาเองก็ไม่ค่อยถนัดกับเครื่องดื่มประเภทนี้...
นักข่าวคิมลุกจากที่นั่งของตนเองมานั่งข้างๆชานยอลพร้อมกับยกแก้วเครื่องดื่มของเขามาด้วย...
"เรื่องที่เราจะคุยกันเป็นเรื่องลับๆ เราคงต้องนั่งใกล้ๆกันหน่อยนะครับ"
นักข่าวคิมพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูไม่น่าไว้ใจชานยอลเองก็สัมผัสถึงความ นัยที่แฝงอยู่ในสายตานั้นได้....แต่ยังไงเขาก็ต้องกลั้นใจพูดธุระสำคัญให้จบ หลังจากนั้นเรื่องทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้น
"ว่าธุระของคุณมาสิครับคุณชานยอล.....จบแล้วผมจะได้ว่าธุระของผม"
นักข่าวคิมหยิบแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นจิบอีกครั้งอย่างสบายใจ....ท่าทางของเขาเหมือนจะรู้ดีอยู่แล้วว่าชานยอลจะมาพบด้วยธุระเรื่องอะไร....
"เอ่อ...คุณคิมฮะ...ผมจะมาพูดเรื่องของผมและคริส...ผมต้องการให้คุณช่วยเราซักครั้ง"
"ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาข้อมูลพวกนี้มาจากไหน....แต่ผมอยากจะขอความเห็นใจจากคุณ....ผมลาออกจากการเป็นผจก.ของคริสแล้ว ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจผม"
ชานยอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง...แม้แสงไฟในห้องนี้จะดูสลัวนัก แต่ใบหน้าขาวนวลของชานยอลก็โผล่พ้นแสงไฟอ่อนๆออกมา....เรียวปากบางที่ขบเม้มเข้าหากันด้วยความเครียดของชานยอลขึ้นสีแดงระ เรื่อตรงหน้านักข่าวคิม....ชานยอลคงไม่รู้ตัวว่าทั้งรูปร่างหน้าตาของเขามัน น่ารักและเชิญชวนคนที่อยู่ใกล้ตัวเขามากแค่ไหน.....นักข่าวคิมนึกในใจพลางยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดได้ว่า คริสเองก็คงจะหักห้ามใจกับเด็กคนนี้ไว้ไม่ไหวเช่นกัน.....
"คุณอยากให้ผมช่วยคุณ...แล้วคุณมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับผมเหรอคุณชานยอล หึหึ"
"อ่อ ผมออกตัวก่อนแล้วกันนะว่าเรื่องเงินเรื่องทองผมไม่เคยเดือดร้อน แต่.....ก็มีอยู่อย่างนึงที่ผมอยากได้จากคุณ"
นักข่าวคิมพูดพลางยิ้มร้ายพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของชานยอลที่เนียนใสตรง หน้า ดวงตากลมโตเลิ่กลั่กเป็นเชิงตั้งคำถามว่าเขามีอะไรที่นักข่าวคิมต้องการ....
"ถ้าผมมีอะไรที่คุณต้องการ แล้วผมให้คุณได้ ผมจะทำ.......แต่คุณต้องรับปากว่าคุณจะไม่ทำให้คริสเสียชื่อเสียง"
"แหม พวกคุณสองคนนี่รักกันดีจังนะ....ผมอยากรู้จังว่าทำไมคริสซุปเปอร์สตาร์จอมหยิ่งทนงถึงรักคุณมากขนาดนี้...คุณมีอะไรดีหรือเปล่าคุณปาร์คชานยอล"
นักข่าวคิมไม่พูดเปล่าแต่กลับเอื้อมมือหนาของเขาลูบบริเวณต้นขาของชานยอลที่ อยู่ติดกับเขา แม้ชานยอลจะใส่กางเกงขายาวและผ้าค่อนข้างหนา แต่เขาก็รับรู้ถึงความอุ่นจากมือหนาที่กำลังลูบไล้ต้นขาเขาได้....ชานยอ ลรู้สึกหวาดกลัวต่อสัมผัสนั้นมันไม่ใช่สัมผัสจากคนที่เขารัก.....ไม่ใช่ สัมผัสจากคริสที่เขาเคยถูกกระทำ
นักข่าวคิมใช้มือของเขาโอบร่างของชานยอลจากทางด้านหลังและดึงตัวของชานยอ ลเข้ามาหาเขามากขึ้นเพื่อให้...กายของชานยอลสัมผัสเข้าใกล้กับร่างกายของ เขา...
"ผมคงไม่ต้องพูดนะว่าผมต้องการอะไร......ร่างกายของคุณมันดึงดูดให้คนรอบข้างติดกับ...เห้อออ บางทีคริสก็น่าสงสารนะ"
นักข่าวคิมพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ...ตอนนี้ชานยอลรู้สึกสะอิดสะเอือนต่อการ กระทำของนักข่าวคิม เขาขยับตัวออกห่างและกำลังชั่งใจว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร....คริสจะต้องตกเป็น ข่าวเสียหายหรือไม่หากเขาไม่ยินยอมทำตามความต้องการของนักข่าวคิม....
ชานยอลพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่ตัวเขา มี....ครั้งนี้เป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่เขาจะช่วยเหลือคริสได้ ....อนาคตของคริสอยู่ในมือของนักข่าวคิม....และหากสิ่งที่นักข่าวคิมต้องการ เขาสามารถทำมันได้ เขาก็จะ....ยอม
ชานยอลตัดสินใจที่จะยินยอมทุกอย่าง ขอแต่เพียงว่าให้นักข่าวคิมหยุดขุดคุ้ยเรื่องระหว่างเขาและคริส ให้มันจบแต่เพียงเท่านี้...นักข่ามคิมรับคำรวมถึงเขียนกระดาษแผ่นเล็กๆเป็น คำสัญญาระหว่างเขาและชานยอล.....
ตลอดทางที่ลิฟท์ทำหน้าที่พาชานยอลไปยังห้องพักของโรงแรม....ชานยอลเฝ้าถามตัวเองว่าสิ่งที่เขาทำอยู่นี้คือสิ่งที่ถูกหรือผิด.....สีหน้าของชานยอลมีความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด.....มือ บางบีบเข้าหากันเองจนข้อมือซีดขาว....หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อ ลิฟท์บ่งบอกตัวเลขของชั้นต่างๆที่กำลังจะขึ้นไปถึงชั้นห้องพักของนักข่าว คิม...มือบางของชานยอลกำคีย์การ์ดไว้แน่นด้วยความกลัวและหวั่นวิตก...แต่เขา ก็ต้องรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อคริส คริสเท่านั้นที่จะได้หัวใจของชานยอลไป แม้คนอื่นจะได้ตัวของเขาไปก็ตาม...
การ์ดในมือของชานยอลถูกสอดเข้าไปที่หน้าห้องช้าๆและประตูก็ค่อยๆเปิดอ้าออก...
นักข่าวคิมนั่งกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ที่เตียงสีขาวกลางห้อง....ชานยอลค่อยๆ ก้าวเท้าพาร่างบางของเขาเดินตรงเข้าไปด้วยหัวใจที่สั่นระริก....พร้อมน้ำตา ที่ไม่ได้ไหลออกมาอาบใบหน้าแต่มันกำลังไหลลงไปท่วมที่หัวใจแทน....การกระทำ ที่แสนต่ำช้าที่ชานยอลต้องยอมเพื่อคนที่ตัวเองรัก....
"นั่งลงข้างๆผมสิ คุณชานยอล" นักข่าวคิมใช้มือแกร่งของตนฉุดข้อมือของชานยอลลงมานั่งข้างๆเขา.....
มือหนาของเขายังคงสัมผัสไปที่แก้มนวลใสของชานยอลอย่างแผ่วเบาพร้อมกับพร่ำพูดออกมาด้วยความปรารถนาในตัวของชานยอล
"คุณปาร์คชานยอล...คุณน่ารักจริงๆ...สวยใสกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก....ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมคริสถึงหลงคุณ"
มือหนาของนักข่าวคิมค่อยๆลูบผมที่ปรกหน้าออกเพื่อเปิดดวงหน้าของชานยอลให้ เห็นชัดขึ้น....ชานยอลนั่งหลับตาและตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด....น้ำตาที่เก็บ ซ่อนไว้เริ่มเอ่อล้นลงมาตรงขอบตาของชานยอล...
ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของชานยอลตรงหน้ากำลังยั่วยวนให้นักข่าวคิมก้มลงไป เพื่อสัมผัสหาความหวานของมัน เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนเกือบจะได้สัมผัส.......แต่แล้วชานยอลก็ใช้มือเรียว บางของเขาผลักไปที่หน้าอกของนักข่าวคิมอย่างแรง...
"ไม่!! ผมทำไม่ได้ ...ผมทรยศคริสไม่ได้!!" ชานยอลร้องไห้และตะโกนออกมา เขาทำมันไม่ได้จริงๆ....คริส ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ช่วยเหลือนายไม่ได้....
ชานยอลตัดสินใจลุกขึ้นและรีบเดินตรงไปยังประตูห้องของนักข่าวคิมและรีบเปิดมันออกเพื่อพาร่างของตัวเองออกไปจากที่นี่
"คุณคิดว่าผมจะให้คุณไปง่ายๆเหรอคุณชานยอล! มาถึงขนาดนี้แล้ว...ผมจะคลั่งเพราะคุณอยู่แล้วนะ!!"
นักข่าวคิมคว้าข้อมือของชานยอลและฉุดรั้งร่างบางของชานยอลไว้แต่ไม่เป็น ผล....ชานยอลออกแรงสะบัดแขนและวิ่งหนีด้วยความกลัวเข้าไปในลิฟท์นักข่าว คิมกดลิฟท์ตัวข้างๆตามด้วยความโมโหเพื่อจะลงไปเคลียร์ปัญหาระหว่างทั้งเขา และชานยอล...
เมื่อลิฟท์มาถึงชั้นล่าง....ชานยอลรีบก้าวเท้าพาร่างบางของตนเองออกจากตัวร .ร.ให้เร็วที่สุด โดยมีนักข่าวคิมตามมาไม่ห่างมากนัก...ชานยอลกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปหน้าร. ร.เพื่อจะข้ามถนนไปอีกฝั่งนึงและเรียกแท๊กซี่....
.........แต่แล้วเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.......!!!
เสียงหวีดร้องของคนในบริเวณนั้นดังขึ้น...พร้อมๆกับมีร่างของชายหนุ่มคน หนึ่งล้มลงที่พื้นหลังจากสิ้นสุดเสียงโครม!!! เสียงเบรคดังลั่นกึกก้องไปทั่วบริเวณ....แต่ไม่ทันเสียแล้ว....ร่างของเด็ก หนุ่มคนหนึ่งถูกรถชนและสลบนอนฟุบอยู่ตรงพื้นถนนด้านหน้าของโรงแรม....
หลังจากทุกอย่างสงบลงก็มีเสียงตะโกนของคนแถวนั้นให้ช่วยเหลือชีวิตคนเจ็บ....พร้อมกับรีบโทรเรียกรถพยาบาล
...นักข่าวคิมตกใจต่อภาพตรงหน้า เขาวิ่งไปประคองร่างของชานยอลมากอดไว้พร้อมกับเขย่าเรียกสติของชานยอลให้รับรู้.......
"คุณชานยอล คุณปาร์คชานยอล !!!!!"
ไม่มีเสียงตอบจากร่างที่กำลังหลับตาสนิท มีแต่เพียงเลือดสีแดงฉานที่ค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผลบริเวณศรีษะของชานยอลที่ ไหลลงมาเปรอะเปื้อนเสื้อของนักข่าวคิม.....
แก้วในมือของคริสตกลงที่พื้นเสียงดังและแตกกระจาย.......เขาก้มลงเก็บมัน หลังจากเทน้ำเปล่าเพื่อจะดื่มมันให้ดับกระหายหลังจากใช้เวลาทั้งวันเพื่อ ตามหาชานยอลที่บ้านของชานยอลแต่ก็ไม่พบ...."ปาร์คชานยอล นายอยู่ที่ไหนนะ.....อย่าหนีฉันไปไหนอีกเลย ฉันขอร้อง" ............
ข้อความพาดหัวข่าวในเรื่องนี้จะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้นอกจากนักข่าว คิม....ชานยอลเปิดอ่านมันด้วยความกังวลใจ สิ่งที่เขากลัวว่ามันจะเกิดขึ้นคงจะเริ่มต้นในไม่ช้า.....ทั้งคริสและชานยอ ลจะถูกนักข่าวคิมขุดคุ้ยประวัติและส่งผลต่อทั้งเรื่องงานของคริสรวมถึงครอบ ครัว คนรอบข้างของทั้งคริสและชานยอล...เขาทั้งสองคงไม่อาจต้านทานกระแสที่จะถาโถม เข้ามาได้ทั้งหมด...
ชานยอลรู้ดีว่าเมื่อข่าวนี้แพร่สะพัดออกไปคริสเองก็ต้องถูกขอสัมภาษณ์อีกครั้งว่าใครคือคนที่คริสกำลังมีสัมพันธ์ด้วย....และตำแหน่งหน้าที่ของชานยอลในฐานะผู้จัดการส่วนตัวของคริสที่มีสัมพันธ์กับ คนที่ตนเองต้องดูแลจะสร้างความอับอายให้ทั้งเขาและครอบครัวมากขนาด ไหน....แม่และน้องของเขาคงรับไม่ได้กับคำครหาที่มีต่อตัวเขาและกับครอบครัว ของเขา
หัวสมองของชานยอลตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมด เขาคิดทบทวนไปมาระหว่างเรื่องความรักของเขารวมถึงอนาคตข้างหน้าของคริสเองจะ ต้องมาดับวูบไปเพราะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองที่เป็น ผู้ชาย.....หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยโดยนักข่าวคิมพื้นที่ยืนอยู่ในสังคมของ คริสจะเป็นเช่นไร เรื่องของเขาทั้งสองจะต้องจบลงหรือดำเนินต่อไปให้มันเป็นความลับแบบนี้....
ชานยอลนั่งกุมขมับอยู่ที่ห้องนอนของเขาเงียบๆคนเดียวและพยายามระงับน้ำตา แห่งความเสียใจของเขา ความเสียใจที่กำลังจะเกิดขึ้นจากการตัดสินใจบางอย่าง การตัดสินใจหาทางออกให้กับทั้งเขาและคริส....เขาเองก็ไม่มั่นใจนักว่ามันจะ เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้หรือไม่...แต่อย่างน้อยหากชานยอลออกไป จากตรงนี้ได้และไม่ได้อยู่ในตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวของคริสเรื่องอาจจะคลี่ คลายไปในทางที่ดี....หากแต่ชานยอลเลือกจะไปและปล่อยให้คริสดำรงชีวิตซุป เปอร์สตาร์ของเขาต่อไปโดยไม่มีผจก.ส่วนตัวอย่างเขาเหมือนเมื่อก่อน...คริ สเองก็คงไม่ต้องมาพบเจอกับข่าวเสียๆหายๆแบบนี้....
........วันนี้ชานยอลตัดสินใจเดินทางออกจากบ้านของคริสแต่เช้าเพื่อเข้าบริษัทและคิดจะกระทำอะไรบางอย่างที่คริสเองก็คาดไม่ถึง...
จดหมายลาออกของชานยอลถูกยื่นอีกครั้งให้กับทางบริษัทโดยตรงและเขาเป็นคนยื่น มันให้กับประธานวูแม่ของคริสเองเพื่อจะยุติหรือระงับเรื่องทั้งหมดที่กำลัง จะเลยเถิดหรือสร้างความเสื่อมเสียให้กับทั้งคริสและบริษัท.....ชานยอลเลือก ที่จะไปและถอยห่างจากคริสเผื่อว่าข่าวไม่ดีจะเจือจางลงบ้างหากเขาไม่ได้อยู่ ข้างๆคริสในตอนนี้....
"คุณชานยอล ทำไมคุณถึงคิดจะลาออกเป็นครั้งที่สอง หืม" เสียงประธานวูเอ่ยถามกับชานยอล เธอกังวลใจว่าลูกชายของเธอจะเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดทำให้ผจก.ส่วนตัวต้องลา ออกอีกครั้ง
"ผมคิดว่า ผมทำหน้าที่ตรงนี้ได้ไม่ดีเท่าที่ควรฮะ ผมไม่สามารถแก้ไขปัญหาบางอย่างเพื่อคริสได้ ผมไม่ดีพอสำหรับตำแหน่งนี้"
ชานยอลตอบคำถามประธานวูด้วยความจริงใจ เขารู้สึกขอบคุณประธานวูที่เลือกเขาเข้ามารับตำแหน่งนี้ทั้งๆที่ครั้งแรกที่ชานยอลสมัครงานเข้ามา เขาต้องการแค่เพียงตำแหน่งพนักงานธรรมดาๆเท่านั้น
"เรื่องจดหมายลาออกนี่ฉันจะรับไว้พิจารณาอีกครั้ง ฉันต้องบอกคริสให้เขารู้ด้วยว่าเขาสร้างปัญหาให้กับผจก.ของเขาอีกแล้ว"
"อย่านะฮะ! ผมขอร้อง อย่าเพิ่งบอกคริสว่าผมมายื่นจม.ลาออก เขายังไม่รู้เรื่อง" ....ชานยอลมีท่าทีตกใจกับคำพูดของประธานวู...เขาตัดสินใจที่จะเดินจากตรงนี้ ไปเงียบๆและยังไม่ต้องการให้คริสรู้เรื่องทั้งหมด....
ที่คฤหาสน์บ้านหลังใหญ่ของคริส บรรยากาศในบ้านดูเงียบเชียบจนมันทำให้คริสเกิดอาการหงุดหงิด เขาเดินหาชานยอลทั่วบ้านแล้วยังไม่พบกับร่างของคนที่คุ้นเคย....คริสคว้า โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมากดโทรหาชานยอล...แต่แล้วก็มีเพียงสัญญาณ ตอบรับที่ระบุว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้....
คริสพาร่างสูงโปร่งของตนเองเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของชานยอลอีกครั้ง และเปิดมันออกช้าๆเพื่อเข้าไปสำรวจดูว่าภายในห้องนอนของชานยอลมีอะไรที่ผิด ปกติไปจากเดิมหรือไม่....สายตาคมกวาดตามองรอบๆห้องและสะดุดเข้ากับหนังสือ พิมพ์เล่มหนึ่งฉบับของวันนี้ที่มีหัวข้อข่าวเกี่ยวกับตัวเขาและชานยอล....
คริสพลิกอ่านมันช้าๆ...เมื่อเขาจับใจความของข่าวได้ทั้งหมด มือหนาแกร่งของคริสก็ขว้างหนังสือพิมพ์ลงไปที่พื้นพร้อมกับรีบก้าวเท้าพา ร่างของตนเองเดินออกมานอกตัวบ้านและกดรีโมทสตาร์ทรถเพื่อไปยังสถานที่ที่นึง ที่เขากังวลว่าชานยอลจะไป....
ขณะที่คริสขับรถออกไปด้วยจิตใจที่จดจ่อมือของเขาก็คว้าโทรศัพท์กดหารายชื่อของใครคนหนึ่งที่คิดว่าชานยอลจะต้องไปหา...
"แม่ วันนี้แม่เข้าออฟฟิศหรือเปล่า!" ....... คริสเดาไม่ผิด เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยคำพูดที่ทำให้คริสต้องหวาดหวั่นอีกครั้ง
"วันนี้แม่รับจดหมายลาออกของคุณชานยอลเป็นฉบับที่สอง.....แกคงทำให้เขาสุดจะทนจริงๆครั้งนี้แม่คงห้ามเขาไว้ไม่ได้"
"ชานยอลอยู่ไหน เขายังอยู่หรือเปล่า" ....เสียงคริสระร่ำระลักถามออกไปด้วยความกังวล
เขารู้จักชานยอลดี...ตอนนี้ชานยอลคงตัดสินใจเพื่อจะหนีเขาไปและจบเรื่อง ทุกอย่าง รวมถึงข่าวลือต่างๆที่มันกำลังจะเกิดขึ้น...สำหรับคริสมันคือวิธีการที่โง่ เขลาและทำร้ายตัวเองมากที่สุด....ทำไมจะต้องยอมจากความจริงหรือหนีความจริง ไป ทำไมถึงไม่ยอมรับความจริงระหว่างทั้งเขาและตัวของชานยอลเอง.....
แม้ชานยอลจะไม่ได้อยู่ที่บริษัทแล้วแต่คริสก็ยังขับรถเข้าไปจอดที่บริษัทโม เดลลิ่งด้วยความร้อนรน....ร่างสูงก้าวเท้าฉับไวเพื่อตรงไปยังห้องทำงานของ ประธานวู.....มือแกร่งบิดลูกบิดประตูโดยไม่คิดจะเคาะตามมารยาทที่พึงมี....
"ถ้าแม่มีแขกอยู่จะทำยังไง ลูกควรจะไว้หน้าแม่บ้างนะคริส" คำพูดของประธานวูแทบจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาของคริส...เขาไม่มีท่าทีใส่ใจกับคำพูดของมารดาตนเองสักนิด....
คริสเดินตรงเข้าไปและกำลังมองหาซองจม.ลาออกของชานยอลว่ามันยังอยู่บนโต๊ะหรือไม่.....
"จดหมายลาออกของชานยอลอยู่ไหน" คริสเอ่ยถามกับแม่ของเขาด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังกว่าปกติ
ประธานวูเอื้อมมือเข้าไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างตัวและหยิบซองจดหมายสีขาวของชานยอลออกมาพร้อมยื่นมันให้กับลูกชายของเธอ
....คริสรับจดหมายนั้นมาอ่านได้สักพักก็ฉีกมันออกเป็นชิ้นๆด้วยความโมโหที่ ชานยอลคิดจะทำอะไรไม่เคยปรึกษาเขาเลยทั้งๆที่เรืองนี้มันกระทบต่อเขาโดยตรง ชานยอลไม่ได้หนีเขาไปในฐานะผู้จัดการส่วนตัว แต่ชานยอลกำลังจะหนีเขาไปในฐานะคนรักของเขาต่างหาก....
"จดหมายนี้ถือว่าเป็นโมฆะ ชานยอลไม่เคยมายื่นจดหมายลาออกกับแม่ ผมไม่ให้เขาออก" คริสพูดพลางจับจ้องไปที่ใบหน้าของมารดาเพื่อให้เธอรับรู้ว่าความต้องการของ เขาคืออะไร
คริสหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้องของประธานวูไปแต่แล้วก็มีเสียงที่ทำให้เขาต้องชะงักและหยุดอยู่กับที่...
"เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับข่าวเมื่อเช้าใช่มั้ย....ลูกกำลังมีสัมพันธ์กับคนใกล้ตัว" ....ประธานวูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแม้เธอจะไม่ได้เป็นคนเลี้ยงคริสมากับมือแต่นิสัยใจคอของลูกชายเธอ เธอรู้จักมันดี
คริสนิ่งเงียบไปก่อนที่จะตัดสินใจตอบคำถามของแม่เขาด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบในใจลึกๆ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะปิดบังความรู้สึกที่คริสมีต่อชานยอลและอีกอย่างประธานวูก็เป็นแม่ของเขา ความอึดอัดใจของคริสค่อยๆถูกระบายออกมาทีละน้อยจากสายตาที่คริสหันไปมองหน้า ของแม่เขาในตอนนี้ มันเป็นแววตาที่ฉายความหวาดหวั่นและเสียใจลึกๆคริสไม่สามารถจะบอกความรู้สึกของตัวเองให้ใครรู้ได้เลยแม้กระทั่งคนในครอบครัวของตนเอง
"แม่ครับ...ผมจะไม่ยอมให้ชานยอลจากไปไหนอีก.....แม้ผมจะต้องเสียชื่อเสียงที่ผมเคยสร้างมันมา....ผมก็จะทำ"
สิ้นประโยคนั้นคริสก็เดินออกไปจากห้องของประธานวู....ปล่อยให้ห้องทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน....ประธานวูส่ายศรีษะเบาๆให้กับความดื้อรั้นของคริส.....สายตาแบบเดิมของคริสก ลับมาอีกครั้ง...สายตาที่คริสเคยพูดเรื่องระหว่างเขาและยุนฮีให้แม่ฟังและ ต้องการจะแต่งงานกับยุนฮี.....สายตาแบบนั้นหายไปหลายปีตอนนี้มันกลับมาอีก ครั้ง...และครั้งนี้ประเมินจากสายตาของลูกชายเธอมันจะมุ่งมั่นมากกว่าครั้ง ก่อนเสียด้วยซ้ำ...
ชานยอลกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ในร้านกาแฟเงียบๆแห่งหนึ่งซึ่งไม่ห่างไกล จากบริษัทมากนัก....มือบางจับช้อนกาแฟคนในถ้วยกว่าสิบครั้ง....เขาคนมัน เพลินจนลืมไปด้วยซ้ำว่านั่งคนกาแฟแก้วนี้มาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว....สมองของ ชานยอลกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย....ภาพของคริสและเขาครั้งที่มีความสุขกัน ที่ทะเลย้อนกลับมาอีกครั้ง....รอยยิ้มเสียงหัวเราะและความอ่อนโยนที่คริสบ รรจงมอบให้มันซึมลึกลงไปถึงจิตใจของชานยอล เขาห้ามใจไม่ได้ที่จะไม่รักคริส....และซ้ำร้ายชานยอลเองก็รับรู้ถึงจิตใจของ คริสที่รักเขาเช่นกัน.....แต่ในเมื่อความรักของคนสองคนที่ดูจะไปด้วยกันไม่ ได้เลยสักนิด...จะต้องฝืนทนต่อสู้กันไปถึงไหน....ความรักคือการเสียสละหรือ เห็นแก่ตัว...สิ่งที่เขาทำอยู่นี้คือการเสียสละให้กับคริส...หรือเขากำลัง เห็นแก่ตัวที่จะปล่อยให้คริสเจ็บปวดลำพังเพียงคนเดียว.....
หยดน้ำใสๆเอ่อล้นออกมาที่ขอบตาของชานยอลโดยที่เขาไม่รู้ตัว....ชานยอลยกมือ ขึ้นปาดมันช้าๆโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังมีสายตาของคนๆหนึ่งกำลังจับจ้องมาที่ เขา.....ร่างนั้นเดินตรงเข้ามาหยุดยืนด้านหลังของชานยอลและเอื้อมมือไปจับ ที่บ่าของชานยอลเบาๆ
"คุณชานยอลมีเรื่องไม่สบายใจอีกแล้วใช่มั้ยครับ" ....น้ำเสียงที่คุ้นเคย....คิมจงอิน......
จงอินหย่อนกายลงนั่งข้างๆชานยอล คงจะเป็นเรื่องบังเอิญอีกครั้งที่คิมจงอินขับรถเข้ามาหากาแฟนั่งทานและมองมา เห็นชานยอลที่กำลังนั่งเหม่อลอยตรงริมกระจก.....
เขายืนมองชานยอลสักพักแล้วและกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเดินเข้ามาทักทายดีหรือ ไม่ .....แต่แล้วเมื่อเห็นน้ำตาของชานยอลเขาก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาปลอบและ เป็นเพื่อนชวนคุยให้ชานยอลหายกังวลใจ
"มีปัญหากับพี่คริสอีกแล้วเหรอครับ" เสียงคิมจงอินเอ่ยถามชานยอลด้วยความเป็นห่วง
"ไม่มีอะไรหรอกฮะ.....เรื่องมันเกิดจากผมเอง" ชานยอลยิ้มตอบจงอินบางๆก่อนที่จะลงมือคนแก้วกาแฟข้างหน้าอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้ทานมันสักนิด...
"เรื่องข่าวนั้นผมเห็นมาบ้างแล้ว....คุณชานยอลไม่สบายใจใช่มั้ยครับ" ..... คิมจงอินยื่นมือไปจับที่ฝ่ามือเรียวบางของชานยอลเบาๆและบีบมันไว้เพื่อให้ กำลังใจ....
"ผมมีเบอร์ของนักข่าวคิม....ผมว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีหากเราโทรไปตกลงกับ เขา" จงอินพูดพลางหยิบนามบัตรของนักข่าวคิมในกระเป๋าเสื้อออกมาและยื่นมันให้กับ ชานยอล....นามบัตรนี้อาจจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย
สีหน้าของชานยอลดูดีขึ้นมากเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่จงอินพูด....มือเรียวบาง ของชานยอลจับนามบัตรนั้นไว้แน่นและกล่าวขอบคุณจงอินที่ช่วยเหลือเขาในครั้ง นี้.....
ชานยอลรีบผลุนผลันออกไปจากร้านกาแฟด้วยความดีใจลึกๆ....หนทางที่เขาจะขอโทษและตกลงเรื่องข่าวกับนักข่าวคิมคงจะพอช่วยเหลือคริสได้บ้าง ชานยอลไม่ต้องการให้คริสมาหมดอนาคตเพราะเขา หากผลสุดท้ายนักข่าวคิมรับปากที่จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ชานยอลเลือกที่จะจากไปเองเงียบๆโดยที่คริสจะได้ไม่ต้องมาเสียหายเพราะเขา
ใช้เวลาไม่นานนักชานยอลก็ลงมาจากรถแท๊กซี่ที่เขาโดยสารมายังสถานที่แห่ง หนึ่งที่เขาไม่คุ้นตา........ชานยอลก้าวเท้าช้าๆเพื่อเดินสำรวจสถานที่ที่ นักข่าวคิมนัดหมายกับเขา.....โรงแรมระดับสามดาวและบริเวณเล้าจน์ของร.ร.คือ สถานที่ที่นักข่าวคิมนัดชานยอลมาเพื่อคุยถึงธุระบางอย่าง....ที่นี่อาจจะ เป็นที่ปลอดสายตาคนนักข่าวคิมถึงตั้งใจนัดเขามาที่นี่....
ชานยอลเดินตรงไปยังเล้าจน์ของร.ร.ชั้นใต้ดินด้วยความตื่นเต้นน้อยๆ....ที่ นี่ค่อนข้างมืดสลัวทำให้ลืมบรรยากาศด้านนอกไปเลยว่าตอนนี้คือตอนกลางวันนัก ข่าวคิมกำลังนั่งรอชานยอลอยู่ในมุมๆนึงของเล้าจน์และค่อนข้างเป็นมุมส่วน ตัว....ชานยอลโค้งศรีษะให้นักข่าวคิมเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงตรงข้ามกับเขา ...
"คุณชานยอล....ผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องเป็นคนติดต่อผมมาเอง" นักข่าวคิมยกยิ้มมุกปากก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ บางๆตรงหน้าเพื่อจิบแก้กระหาย
"จะสั่งเครื่องดื่มอะไรหน่อยมั้ยครับ...ดื่มเป็นเพื่อนผมก่อน" นักข่าวคิมผายมือออกไปยังเมนูเครื่องดื่มที่อยู่ตรงหน้าเขา
"ไม่ล่ะฮะ ขอบคุณ ผมมาที่นี่เพราะต้องการคุยธุระสำคัญ" ชานยอลปฎิเสธไปตามมารยาท แท้จริงแล้วเขาเองก็ไม่ค่อยถนัดกับเครื่องดื่มประเภทนี้...
นักข่าวคิมลุกจากที่นั่งของตนเองมานั่งข้างๆชานยอลพร้อมกับยกแก้วเครื่องดื่มของเขามาด้วย...
"เรื่องที่เราจะคุยกันเป็นเรื่องลับๆ เราคงต้องนั่งใกล้ๆกันหน่อยนะครับ"
นักข่าวคิมพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูไม่น่าไว้ใจชานยอลเองก็สัมผัสถึงความ นัยที่แฝงอยู่ในสายตานั้นได้....แต่ยังไงเขาก็ต้องกลั้นใจพูดธุระสำคัญให้จบ หลังจากนั้นเรื่องทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้น
"ว่าธุระของคุณมาสิครับคุณชานยอล.....จบแล้วผมจะได้ว่าธุระของผม"
นักข่าวคิมหยิบแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นจิบอีกครั้งอย่างสบายใจ....ท่าทางของเขาเหมือนจะรู้ดีอยู่แล้วว่าชานยอลจะมาพบด้วยธุระเรื่องอะไร....
"เอ่อ...คุณคิมฮะ...ผมจะมาพูดเรื่องของผมและคริส...ผมต้องการให้คุณช่วยเราซักครั้ง"
"ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาข้อมูลพวกนี้มาจากไหน....แต่ผมอยากจะขอความเห็นใจจากคุณ....ผมลาออกจากการเป็นผจก.ของคริสแล้ว ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจผม"
ชานยอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง...แม้แสงไฟในห้องนี้จะดูสลัวนัก แต่ใบหน้าขาวนวลของชานยอลก็โผล่พ้นแสงไฟอ่อนๆออกมา....เรียวปากบางที่ขบเม้มเข้าหากันด้วยความเครียดของชานยอลขึ้นสีแดงระ เรื่อตรงหน้านักข่าวคิม....ชานยอลคงไม่รู้ตัวว่าทั้งรูปร่างหน้าตาของเขามัน น่ารักและเชิญชวนคนที่อยู่ใกล้ตัวเขามากแค่ไหน.....นักข่าวคิมนึกในใจพลางยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดได้ว่า คริสเองก็คงจะหักห้ามใจกับเด็กคนนี้ไว้ไม่ไหวเช่นกัน.....
"คุณอยากให้ผมช่วยคุณ...แล้วคุณมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับผมเหรอคุณชานยอล หึหึ"
"อ่อ ผมออกตัวก่อนแล้วกันนะว่าเรื่องเงินเรื่องทองผมไม่เคยเดือดร้อน แต่.....ก็มีอยู่อย่างนึงที่ผมอยากได้จากคุณ"
นักข่าวคิมพูดพลางยิ้มร้ายพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของชานยอลที่เนียนใสตรง หน้า ดวงตากลมโตเลิ่กลั่กเป็นเชิงตั้งคำถามว่าเขามีอะไรที่นักข่าวคิมต้องการ....
"ถ้าผมมีอะไรที่คุณต้องการ แล้วผมให้คุณได้ ผมจะทำ.......แต่คุณต้องรับปากว่าคุณจะไม่ทำให้คริสเสียชื่อเสียง"
"แหม พวกคุณสองคนนี่รักกันดีจังนะ....ผมอยากรู้จังว่าทำไมคริสซุปเปอร์สตาร์จอมหยิ่งทนงถึงรักคุณมากขนาดนี้...คุณมีอะไรดีหรือเปล่าคุณปาร์คชานยอล"
นักข่าวคิมไม่พูดเปล่าแต่กลับเอื้อมมือหนาของเขาลูบบริเวณต้นขาของชานยอลที่ อยู่ติดกับเขา แม้ชานยอลจะใส่กางเกงขายาวและผ้าค่อนข้างหนา แต่เขาก็รับรู้ถึงความอุ่นจากมือหนาที่กำลังลูบไล้ต้นขาเขาได้....ชานยอ ลรู้สึกหวาดกลัวต่อสัมผัสนั้นมันไม่ใช่สัมผัสจากคนที่เขารัก.....ไม่ใช่ สัมผัสจากคริสที่เขาเคยถูกกระทำ
นักข่าวคิมใช้มือของเขาโอบร่างของชานยอลจากทางด้านหลังและดึงตัวของชานยอ ลเข้ามาหาเขามากขึ้นเพื่อให้...กายของชานยอลสัมผัสเข้าใกล้กับร่างกายของ เขา...
"ผมคงไม่ต้องพูดนะว่าผมต้องการอะไร......ร่างกายของคุณมันดึงดูดให้คนรอบข้างติดกับ...เห้อออ บางทีคริสก็น่าสงสารนะ"
นักข่าวคิมพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ...ตอนนี้ชานยอลรู้สึกสะอิดสะเอือนต่อการ กระทำของนักข่าวคิม เขาขยับตัวออกห่างและกำลังชั่งใจว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร....คริสจะต้องตกเป็น ข่าวเสียหายหรือไม่หากเขาไม่ยินยอมทำตามความต้องการของนักข่าวคิม....
ชานยอลพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่ตัวเขา มี....ครั้งนี้เป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่เขาจะช่วยเหลือคริสได้ ....อนาคตของคริสอยู่ในมือของนักข่าวคิม....และหากสิ่งที่นักข่าวคิมต้องการ เขาสามารถทำมันได้ เขาก็จะ....ยอม
ชานยอลตัดสินใจที่จะยินยอมทุกอย่าง ขอแต่เพียงว่าให้นักข่าวคิมหยุดขุดคุ้ยเรื่องระหว่างเขาและคริส ให้มันจบแต่เพียงเท่านี้...นักข่ามคิมรับคำรวมถึงเขียนกระดาษแผ่นเล็กๆเป็น คำสัญญาระหว่างเขาและชานยอล.....
ตลอดทางที่ลิฟท์ทำหน้าที่พาชานยอลไปยังห้องพักของโรงแรม....ชานยอลเฝ้าถามตัวเองว่าสิ่งที่เขาทำอยู่นี้คือสิ่งที่ถูกหรือผิด.....สีหน้าของชานยอลมีความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด.....มือ บางบีบเข้าหากันเองจนข้อมือซีดขาว....หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อ ลิฟท์บ่งบอกตัวเลขของชั้นต่างๆที่กำลังจะขึ้นไปถึงชั้นห้องพักของนักข่าว คิม...มือบางของชานยอลกำคีย์การ์ดไว้แน่นด้วยความกลัวและหวั่นวิตก...แต่เขา ก็ต้องรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อคริส คริสเท่านั้นที่จะได้หัวใจของชานยอลไป แม้คนอื่นจะได้ตัวของเขาไปก็ตาม...
การ์ดในมือของชานยอลถูกสอดเข้าไปที่หน้าห้องช้าๆและประตูก็ค่อยๆเปิดอ้าออก...
นักข่าวคิมนั่งกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ที่เตียงสีขาวกลางห้อง....ชานยอลค่อยๆ ก้าวเท้าพาร่างบางของเขาเดินตรงเข้าไปด้วยหัวใจที่สั่นระริก....พร้อมน้ำตา ที่ไม่ได้ไหลออกมาอาบใบหน้าแต่มันกำลังไหลลงไปท่วมที่หัวใจแทน....การกระทำ ที่แสนต่ำช้าที่ชานยอลต้องยอมเพื่อคนที่ตัวเองรัก....
"นั่งลงข้างๆผมสิ คุณชานยอล" นักข่าวคิมใช้มือแกร่งของตนฉุดข้อมือของชานยอลลงมานั่งข้างๆเขา.....
มือหนาของเขายังคงสัมผัสไปที่แก้มนวลใสของชานยอลอย่างแผ่วเบาพร้อมกับพร่ำพูดออกมาด้วยความปรารถนาในตัวของชานยอล
"คุณปาร์คชานยอล...คุณน่ารักจริงๆ...สวยใสกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก....ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมคริสถึงหลงคุณ"
มือหนาของนักข่าวคิมค่อยๆลูบผมที่ปรกหน้าออกเพื่อเปิดดวงหน้าของชานยอลให้ เห็นชัดขึ้น....ชานยอลนั่งหลับตาและตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด....น้ำตาที่เก็บ ซ่อนไว้เริ่มเอ่อล้นลงมาตรงขอบตาของชานยอล...
ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของชานยอลตรงหน้ากำลังยั่วยวนให้นักข่าวคิมก้มลงไป เพื่อสัมผัสหาความหวานของมัน เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนเกือบจะได้สัมผัส.......แต่แล้วชานยอลก็ใช้มือเรียว บางของเขาผลักไปที่หน้าอกของนักข่าวคิมอย่างแรง...
"ไม่!! ผมทำไม่ได้ ...ผมทรยศคริสไม่ได้!!" ชานยอลร้องไห้และตะโกนออกมา เขาทำมันไม่ได้จริงๆ....คริส ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ช่วยเหลือนายไม่ได้....
ชานยอลตัดสินใจลุกขึ้นและรีบเดินตรงไปยังประตูห้องของนักข่าวคิมและรีบเปิดมันออกเพื่อพาร่างของตัวเองออกไปจากที่นี่
"คุณคิดว่าผมจะให้คุณไปง่ายๆเหรอคุณชานยอล! มาถึงขนาดนี้แล้ว...ผมจะคลั่งเพราะคุณอยู่แล้วนะ!!"
นักข่าวคิมคว้าข้อมือของชานยอลและฉุดรั้งร่างบางของชานยอลไว้แต่ไม่เป็น ผล....ชานยอลออกแรงสะบัดแขนและวิ่งหนีด้วยความกลัวเข้าไปในลิฟท์นักข่าว คิมกดลิฟท์ตัวข้างๆตามด้วยความโมโหเพื่อจะลงไปเคลียร์ปัญหาระหว่างทั้งเขา และชานยอล...
เมื่อลิฟท์มาถึงชั้นล่าง....ชานยอลรีบก้าวเท้าพาร่างบางของตนเองออกจากตัวร .ร.ให้เร็วที่สุด โดยมีนักข่าวคิมตามมาไม่ห่างมากนัก...ชานยอลกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปหน้าร. ร.เพื่อจะข้ามถนนไปอีกฝั่งนึงและเรียกแท๊กซี่....
.........แต่แล้วเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.......!!!
เสียงหวีดร้องของคนในบริเวณนั้นดังขึ้น...พร้อมๆกับมีร่างของชายหนุ่มคน หนึ่งล้มลงที่พื้นหลังจากสิ้นสุดเสียงโครม!!! เสียงเบรคดังลั่นกึกก้องไปทั่วบริเวณ....แต่ไม่ทันเสียแล้ว....ร่างของเด็ก หนุ่มคนหนึ่งถูกรถชนและสลบนอนฟุบอยู่ตรงพื้นถนนด้านหน้าของโรงแรม....
หลังจากทุกอย่างสงบลงก็มีเสียงตะโกนของคนแถวนั้นให้ช่วยเหลือชีวิตคนเจ็บ....พร้อมกับรีบโทรเรียกรถพยาบาล
...นักข่าวคิมตกใจต่อภาพตรงหน้า เขาวิ่งไปประคองร่างของชานยอลมากอดไว้พร้อมกับเขย่าเรียกสติของชานยอลให้รับรู้.......
"คุณชานยอล คุณปาร์คชานยอล !!!!!"
ไม่มีเสียงตอบจากร่างที่กำลังหลับตาสนิท มีแต่เพียงเลือดสีแดงฉานที่ค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผลบริเวณศรีษะของชานยอลที่ ไหลลงมาเปรอะเปื้อนเสื้อของนักข่าวคิม.....
แก้วในมือของคริสตกลงที่พื้นเสียงดังและแตกกระจาย.......เขาก้มลงเก็บมัน หลังจากเทน้ำเปล่าเพื่อจะดื่มมันให้ดับกระหายหลังจากใช้เวลาทั้งวันเพื่อ ตามหาชานยอลที่บ้านของชานยอลแต่ก็ไม่พบ...."ปาร์คชานยอล นายอยู่ที่ไหนนะ.....อย่าหนีฉันไปไหนอีกเลย ฉันขอร้อง" ............
