บ้าน
คริสก้มหยิบเศษแก้วชิ้นเล็กๆลงใส่ฝ่ามือหนาของตนด้วยความกังวล จิตใจของคริสในตอนนี้เฝ้าคิดถึงแต่ชานยอลเมื่อเขาไม่สามารถติดต่อหาชานยอลได้
ไม่กี่นาทีต่อมาขณะที่คริสเดินไปทิ้งเศษแก้วเหล่านั้น ฉับพลันโทรศัพท์ของเขาก็มีเสียงริงโทนดังขึ้นมา...เมื่อคริสคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาขึ้นมาดูก็วาดรอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเบอร์ที่โชว์อยู่ในหน้าจอขณะนี้ขึ้นคำว่า "ปาร์คชานยอล"
"ปาร์คชานยอล นายอยู่ที่ไหน!ฉันตามหานายอยู่นะ" .... คริสเอ่ยทักปลายสายด้วยน้ำเสียงระคนดีใจ
"ขอโทษนะคะ นั่นคุณคริสใช่มั้ยคะ ....ดิฉันเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลโซลเมดิแคร์ ดิฉันจะแจ้งให้ทราบว่าคุณปาร์คชานยอลตามชื่อที่ระบุในเอกสารส่วนตัวของเขาได้รับอุบัติเหตุค่ะ ตอนนี้คุณปาร์คชานยอลอยู่ที่รพ.ของเรา..ดิฉันเห็น Miss call ขึ้นที่เครื่องหลายครั้งเข้าใจว่าคุณคงเป็นญาติรบกวนแจ้งญาติหรือคนรู้จักของคนไข้ด้วยนะคะ..."
เสียงตามสายของพยาบาลที่แจ้งข่าวมาราวกับทำให้คริสต้องมนต์สะกด...เขายืนนิ่งฟังเสียงที่พูดอยู่นั้นอย่างไม่เชื่อหูของตนเอง...ชานยอลเกิดอุบัติเหตุ...เป็นไปได้ยังไง...ชานยอลเพิ่งออกจากบ้านเขาไปเมื่อเช้านี้เอง...เมื่อคริสพยายามรวบรวมสติของตนเองที่แทบจะเหลืออยู่น้อยนิดเพื่อสอบถามความเป็นไปและสถานที่ตั้งของรพ.เขาก็รีบมุ่งหน้าตรงไปยังรพ.แห่งนั้นด้วยความเร็วของรถสปอร์ตของเขาและทำเวลาเพื่อให้ได้พบหน้าของชานยอลได้เร็วที่สุด....
ใช้เวลาไม่นานนัก ร่างสูงโปร่งของคริสก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาพร้อมทั้งมีสายตาจำนวนมากจับจ้องมาที่เขาเนื่องจากคริสไม่ใช่คนธรรมดา เขาคือซุปเปอร์สตาร์ที่ใครหลายๆคนรู้จัก คริสหาได้สนใจสายตาของคนพวกนั้น...เขาวิ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ที่สำหรับรองรับและช่วยเหลือชีวิตของคนไข้ที่เพิ่งได้รับอุบัติเหตุ...
ที่หน้าห้องมีจนท.ตำรวจ 2-3 นายกำลังสอบปากคำคนขับรถและ 1 ในคนที่ถูกตำรวจสอบปากคำนั้นมีนักข่าวคิมกำลังนั่งกุมขมับอยู่ข้างๆไม่ไกลกับคนขับรถนัก...
"ปาร์คชานยอลอยู่ไหนครับ!!" คริสตรงเข้าไปถามพยาบาลที่กำลังเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าและแววตาที่กังวลใจอย่างปิดไม่มิด
แม้ตอนนี้สายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นนักข่าวคิมนั่งอยู่แต่เขาก็มีความห่วงใยชานยอลมากกว่าที่จะมาคอยคาดคั้นว่านักข่าวคิมมาที่นี่ได้อย่างไร...จะยังไงชานยอลก็สำคัญที่สุดในตอนนี้...
"คุณปาร์คชานยอลกำลังได้รับการช่วยเหลือจากคุณหมออยู่ค่ะ ....คุณคริสต้องรอข้างนอกนะคะ" พยาบาลชุดขาวสะอาดตาดันตัวคริสเบาๆเมื่อคริสทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อดูอาการของชานยอลว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร...
"ผมขอเข้าไปหน่อยนะครับ ผมเป็นห่วงเขา........ชานยอล!!นายอย่าเป็นอะไรนะ!" คริสโค้งศรีษะให้กับพยาบาลด้วยความนอบน้อมและหลุดปากตะโกนเสียงดังออกมาเมื่อมีพยาบาลอีกท่านเดินสวนมา ทำให้คริสเห็นร่างของชานยอลนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้พร้อมทั้งมีเลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าและเนื้อตัวของเขา
"บ้าจริง มันเกิดขึ้นได้ยังไง!"
.... คริสสบถกับตัวเองโดยไม่ต้องการคำตอบจากพยาบาล...เรี่ยวแรงของเขาตอนนี้แทบจะไม่สามารถพยุงตัวเองให้ยืนอยู่ได้แล้ว...น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างคริสค่อยๆเอ่อล้นออกมา มือหนาลูบไปตามใบหน้าของตนเองเพื่อเรียกสติและบ่งบอกถึงความเครียดสุดขีด...เขาท้าวแขนเรียวยาวลงบนกำแพงสีขาวหน้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับก้มหน้าแนบกับต้นแขนของตนเองด้วยความเสียใจ...เจ็บปวดยิ่งนักเมื่อเห็นคนที่เรารักกำลังตกอยู่ในอันตรายและความเป็นความตายอย่างนี้...ถ้าเลือกได้มันควรเป็นเขามากกว่าที่จะต้องเจ็บตัว ไม่ใช่กับชานยอลคนที่เขารัก...
"พี่คริส!!" เสียงที่ดูคุ้นเคยตะโกนเรียกคริสจากทางด้านหลัง เมื่อคริสเหลือบไปมองเจ้าของเสียงก็พบกับคิมจงอินที่วิ่งกระหืดกระหอบมาสภาพไม่ต่างจากเขานัก
"คุณชานยอล...เป็นไปได้ยังไงกัน เขาเพิ่งพบผมเมื่อบ่ายนี้เอง" .... จงอินพูดพลางแสดงแววตาเสียใจจากใบหน้าคมของเขา...
"คุณชานยอลมาเอาที่อยู่นักข่าวคิมจากผม อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ยังไง"
....... จงอินตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้คริสฟัง ในตอนนี้ไม่สำคัญแล้วว่าคนที่เล่าเรื่องตรงหน้าเขาจะเป็นใคร...คริสรู้แต่เพียงว่าจงอินคือกุญแจสำคัญที่จะทำให้เขาได้รู้ว่าชานยอลเกิดอุบัติเหตุในบริเวณนี้ได้อย่างไรขณะที่คริสกำลังตั้งใจฟังข้อความที่จงอินกำลังสื่อถึงเขานั้น...พยาบาลคนเดิมก็เดินเอาเอกสารส่วนตัวของชานยอลมาให้พร้อมทั้งโทรศัพท์มือถือและเศษกระดาษแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่งที่มีข้อความบ่งบอกว่านักข่าวคิมจะไม่เขียนข่าวเรื่องของคริสกับชานยอลหากชานยอลมอบบางสิ่งบางอย่างให้แก่เขา...
คริสเปิดอ่านมันด้วยมือและหัวใจอันสั่นเทา...ความโกรธและโทสะเกิดขึ้นจนทำให้เขาหน้ามืด ขายาวพาร่างสูงโปร่งของตนเองเดินจากจงอินมา ในมือกำหมัดแน่นพร้อมถือเศษกระดาษแผ่นนั้นไว้ในมือ...เศษกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีรอยหยดเลือดของชานยอลเลอะอยู่จางๆ...เขาเดินตรงไปยังนักข่าวคิมที่นั่งให้ปากคำกับตำรวจอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด...
ไม่มีเสียงทักทายจากคริส...เมื่อเขาก้าวถึงตัวนักข่าวคิม ฝ่ามือหนาแกร่งก็กระชากคอเสื้อของคนตรงหน้าให้ลุกขึ้นมาและง้างหมัดข้างขวาของเขาสุดแรงเพื่อทิ้งแรงทั้งหมดไปยังใบหน้าของนักข่าวคิม...จนท.ตำรวจและคิมจงอินรีบวิ่งเข้ามาห้ามปรามคริสไว้...แต่แรงโทสะของคริสมีมากเกินไป..เขาสะบัดแขนจากการเกาะกุมของจนท.ตำรวจและคิมจงอิน คริสหลุดจากพันธนาการและตรงเข้าทำร้ายร่างกายของนักข่าวคิมโดยชกต่อยไปที่ใบหน้าของนักข่าวคิมอีกหลายครั้ง...
"ไอ้ชั่ว!!ไอ้เลว !!แกคิดจะทำอะไรกับชานยอล อย่าคิดว่าฉันไม่รู้"
"ฉันอยู่ในวงการนี้มานาน!เรื่องเลวๆของแกฉันรู้ดี!"
คริสตะโกนด่าทอนักข่าวคิมด้วยความโมโหโดยไม่สนใจคนในบริเวณนั้น...รวมถึงจนท.ตำรวจที่พยายามเข้าห้ามปรามเขาในขณะนี้...
"คุณคริส คุณใจเย็นๆสิครับมีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน" จนท.ตำรวจที่ยืนอยู่ข้างๆคริสปลอบประโลมให้เขาใจเย็นขึ้นและลดโทสะเพื่อง่ายต่อการเจรจา
นักข่าวคิมยืนนิ่งและใช้หลังมือของตนเองยกขึ้นปาดเลือดสีแดงสดออกจากริมฝีปาก...เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะสิ่งที่เขาทำหากชานยอลให้ปากคำกับตำรวจเขาเองก็มีความผิดเช่นกัน....
"พี่คริส ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้อาการของคุณชานยอลสำคัญที่สุด...ส่วนไอ้นักข่าวคิมเนี่ยคงหนีไม่พ้นกฎหมายเช่นกัน"
จงอินพูดพลางจับจ้องไปที่ใบหน้าของนักข่าวคิม เขาเองก็โมโหและไม่พอใจเหมือนกันกับคริส เพียงแต่ว่าเขาเองอาจจะอารมณ์ร้ายสู้คริสไม่ได้ก็เท่านั้น..
สายตาดุดันของคริสยังคงจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของนักข่าวคิม เขาอยากจะฆ่าคนที่ตั้งใจทำร้ายชานยอลให้ตายไปตรงหน้า ชานยอลคนที่คริสเฝ้าทะนุถนอมยิ่งกว่าสิ่งใดกลับจะถูกทำร้ายด้วยเรื่องชั่วๆที่นักข่าวคิมพยายามจะย่ำยีศักดิ์ศรีของชานยอล...แต่ก็จริงอย่างที่จงอินพูดคืออาการของชานยอลตอนนี้สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด
.....ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกช้าๆพร้อมทั้งมีร่างของชานยอลนอนอยู่บนเตียงคนไข้และถูกเข็นออกมาในสภาพที่นอนหลับตาสนิท....สายน้ำเกลือและถุงให้เลือดระโยงระยางเต็มไปหมดเสื้อผ้าของชานยอลยังคงเปรอะเปื้อนเลือดของเขาเป็นดวงๆ....ใบหน้าขาวใสซีดเซียวแต่ไม่มีแม้รอยแผลใดๆ...มีเพียงคราบน้ำตาตรงหางตาของชานยอล ดวงตากลมโตที่เคยสดใสบัดนี้หลับสนิทและถูกทาบทับลงมาด้วยขนตาหนายาวเป็นแพร....ผมสีน้ำตาลของชานยอลมีรอยเลือดแห้งเกรอะกรังพร้อมผ้าก๊อตปิดบริเวณศรีษะของเขา
ภาพของร่างชานยอลที่นอนหลับใหลไม่ได้สติแทบทำให้หัวใจของคริสแตกสลาย...เขาเดินตามเตียงคนไข้ไปอย่างไม่รู้ตัวและเอื้อมมือไปจับที่มือของชานยอลไว้เขาทั้งบีบและเขย่าเรียกชานยอลเบาๆเพื่อให้ได้ยินเสียงของเขา ....เสียงของคนที่รักชานยอลมากที่สุด...
"ชานยอล ชานยอล นายอย่าเป็นอะไรนะ นายตื่นขึ้นมาต่อว่าฉันสิ ตื่นมาดุที่ฉันอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ...ชานยอล ปาร์คชานยอล"
สภาพของคริสในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่หมดอาลัยตายอยากในชีวิต...สายตาเหม่อลอยที่มีน้ำตามาคลอหนาวงที่ดวงตาคมของเขา...ผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงโปร่งที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามรถเข็นเตียงคนไข้ บุรุษพยาบาลพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อไม่ต้องการเป็นที่รบกวนของคนไข้คนอื่น
ในขณะที่คริสเดินตามรถเข็นคนไข้ที่มีร่างชานยอลไป คุณหมอเจ้าของไข้ก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมทั้งถามหาญาติคนไข้เพื่อจะชี้แจงอาการของชานยอล
"พี่คริสครับ คุณหมอออกมาแล้ว...พี่คริสมาทางนี้ก่อนเถอะครับ" เสียงจงอินเรียกคริสทำให้คริสได้สติและหันหลังเดินกลับมาพร้อมกับเหลือบไปมองชานยอลก่อนจะตัดสินใจเดินจากเตียงคนไข้ที่เข็นห่างเขาออกไปเรื่อยๆ
"คุณเป็นญาติคนไข้หรือครับคุณคริส..." คุณหมอเอ่ยถาม คงไม่แปลกนักหากหมอจะรู้จักชื่อของคริส.....
"ปาร์คชานยอลเป็นผู้จัดการส่วนตัวของผมครับ ผมยังไม่ได้โทรบอกคุณแม่ของชานยอล กลัวท่านจะตกใจ ชานยอลเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ"
คริสตอบด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความห่วงใยพร้อมกับจับไปที่แขนของคุณหมอเบาๆ
"คุณหมอต้องช่วยชานยอลนะครับ คุณหมอช่วยเขาด้วยนะครับ" ... คำพูดละล่ำละลักของคริสดูน่าเวทนายิ่งนักในยามที่เขากำลังขอร้องกับคนที่สามารถช่วยเหลือชีวิตคนรักเขาได้...
"คุณคริส...ทำใจให้สบายนะครับ คุณชานยอลปลอดภัยแล้ว...ตอนนี้คงต้องให้เขาพักฟื้นสักระยะ ช่วงนี้หมอคงต้องดูแลอาการของเขาอย่างใกล้ชิด ส่วนตอนนี้เราจะนำคุณชานยอลไปทำความสะอาดร่างกายเพื่อพักผ่อนเฝ้าดูอาการที่ห้องพิเศษก่อน คุณคริสติดต่อพยาบาลท่านนั้นได้เลยครับ"
คุณหมอตอบอย่างใจเย็นและผายมือไปยังพยาบาลท่านแรกที่เดินออกมาเพื่อนำเอกสารส่วนตัวของชานยอลมาให้คริส...รอยยิ้มของคริสปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าจางๆแม้เขาจะยังเป็นห่วงชานยอลอยู่แต่ก็สบายใจขึ้นมาบ้างหลังจากได้ฟังอาการเบื้องต้น....
คริสตัดสินใจโทรศัพท์บอกคุณแม่ของชานยอลรวมถึงประธานวูแม่ของเขาให้จัดการเรื่องของชานยอลด้วย....เนื่องจากคริสรู้ดีว่าแม่ของตนเองกว้างขวางมากขนาดไหน รวมถึงเรื่องของนักข่าวคิมเรื่องนี้...คริสก็คงจะไม่ปล่อยไว้เช่นกัน....นักข่าวคิมกล้ามากในสิ่งที่ทำกับเขาและชานยอลหากเรื่องนี้ประธานวูรู้เรื่องเพียงแค่เธอยกหูโทรศัพท์ไปที่บริษัทของนักข่าวคิม...อนาคตของนักข่าวคิมคงไม่สามารถโลดแล่นอยู่ในวงการนี้ได้อีกต่อไป
------------------- 40%---------------------------
เอาไป 40% ก่อนนะคะ เราจะพยายามหาเวลาว่างมาแต่งเพิ่ม TwT ขอบคุณมากค่ะที่ติดตาม ฝากเม้นท์ให้กำลังใจและแทคในทวิตเหมือนเดิมได้เลยนะคะ
..............60% ที่เหลือค่ะ .........................
นางพยาบาลในชุดสีขาวสะอาดตาหลายคนรีบกุลีกุจอในการดูแลและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับชานยอลที่นอนหลับใหลไม่ได้สติบนเตียงคนไข้....หลังจากเสร็จธุระ พยาบาลทั้งหลายต่างเปิดม่านสีขาวรอบเตียงคนไข้ออกเพื่อเป็นสัญญาณให้ญาติคนไข้ทราบว่าสามารถเข้าเยี่ยมได้แล้วตามปกติ..
หลังจากคริสวางสายจากแม่ของตนเองและคุณแม่ของชานยอลก็รีบเดินตามเข้าไปในห้องพิเศษที่เขากำชับหนักหนาว่าขอพยาบาลพิเศษเพื่อมาดูแลชานยอลตลอด 24 ชม.แม้สีหน้าและแววตาของคริสยังคงฉายแววความกังวลเกี่ยวกับชานยอลแต่ลึกๆแล้วเขาก็ยังรู้สึกสบายใจที่หมอเจ้าของไข้ชานยอลบอกว่า...ชานยอลพ้นขีดอันตรายแล้ว
ร่างสูงโปร่งของคริสค่อยๆหย่อนกายลงบนโซฟาข้างๆเตียงคนไข้พร้อมกับเหม่อมองไปที่ชานยอลคนรักที่กำลังนอนหลับใหล...ฝ่ามือหนาของคริสค่อยๆเลื่อนมากุมขมับตัวเองและบีบคลายความเครียดให้ตัวเองเบาๆ...ท่าทางอ่อนล้าของคริสไม่ได้บ่งบอกว่าร่างกายของเขาต้องการพักผ่อน แต่มันหมายถึงจิตใจของเขามากกว่าที่อ่อนล้ากับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นเบาๆตามมารยาทที่พึงมี....บานประตูเปิดแง้มออกเผยให้เห็นร่างของคิมจงอินนักแสดงรุ่นน้องในสังกัดของประธานวู...
"พี่คริส......ผมจะมาขอโทษ....ผมเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คุณชานยอลต้องพบเจอเหตุการณ์นี้..."
สีหน้าของคิมจงอินดูเคร่งเครียดไม่ต่างจากคริสเท่าไรนัก...จงอินเองก็เสียใจไม่น้อยที่เป็นคนหยิบยื่นนามบัตรของนักข่าวคิมให้ชานยอลไปและทำให้ชานยอลต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้
"มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกจงอิน...ที่จริงถ้าฉันแก้ไขปัญหาเองตั้งแต่แรก เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้น" คริสพูดพร้อมกับเอนกายลงไปที่พนักพิงของโซฟา...เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆเพื่อมองเพดานห้องอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด....ชานยอลจะหลับใหลไม่ได้สติอีกนานแค่ไหน และเมื่อชานยอลตื่นขึ้นมา ทุกอย่างระหว่างเขาทั้งสองจะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า
"คุณชานยอลเป็นยังไงบ้างครับ....หมอบอกไหมว่าเขาจะรู้สึกตัวเมื่อไร" จงอินเอ่ยถามคริสอีกครั้งหลังจากทั้งสองนั่งลงข้างๆกันโดยน้ำเสียงและท่าทีของคิมจงอินก็ดูห่วงใยชานยอลไม่น้อยเช่นกัน....
คริสส่ายศรีษะเบาๆไม่มีเสียงตอบจากเขา มีแต่แววตาที่ทอดมองไปยังร่างของชานยอลที่นอนนิ่งไม่ไหวติงพร้อมผ่อนลมหายใจเขาออกช้าๆอย่างคนที่กำลังหลับสบาย...
จากนาทีเป็นชั่วโมงที่คริสนั่งเฝ้าดูอาการของชานยอลในห้องผู้ป่วยพิเศษ...พยาบาลหลายคนต่างวนเวียนเข้ามาดูแลชานยอล...บ้างก็มาเพื่อลอบมองคริส ซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังโดยเอาหน้าที่การงานมาเพื่อบังหน้า....สายโทรศัพท์ของคริสเริ่มดังถี่ขึ้นจากเบอร์โทรของสำนักข่าวต่างๆ...เขาไม่ต้องการรับสายและสนทนากับใครทั้งนั้น...ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจปิดเครื่องมือสื่อสารของเขาลงเพื่อต้องการใช้เวลาทั้งหมดของเขาในตอนนี้กับชานยอล....
เก้าอี้เยี่ยมผู้ป่วยข้างเตียงถูกเลื่อนมาไว้ชิดขอบเตียง คริสนั่งลงช้าๆและใช้มือของเขาลูบไล้สัมผัสไปตามใบหน้าของชานยอล...ชานยอลยังคงเหมือนเด็กน้อยของเขาเสมอ...ดวงตากลมโตของชานยอลยังคงปิดสนิทมีคราบน้ำตาแห้งๆเปรอะที่หางตาของเขา...ที่ศรีษะมีผ้าก๊อตพันไว้เนื่องจากเขามีแผลแตกที่ศรีษะซึ่งได้รับการเย็บและทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
"นายคงเจ็บมากสินะชานยอล......ฉันเห็นนายตอนนี้ฉันก็เจ็บไม่แพ้นายเหมือนกัน" คริสพูดกับชานยอลเบาๆพร้อมทั้งน้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วแต่กลับจะเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง...สายน้ำเกลือระโยงระยางที่แขนของชานยอลและรอยเข็มที่ทิ่มมาบนแขนขาวๆของชานยอลมันทำให้คริสรู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน.....แขนเรียวยาวของชานยอลห้อเลือดจากการถูกเข็มฉีดยาต่างๆทิ่มแทงเข้าไป เนื่องจากทั้งทีมแพทย์และพยาบาลพยายามช่วยเหลือชีวิตเขาไว้
คริสค่อยๆโน้มศรีษะและปลายจมูกของตนเองก้มลงไปสัมผัสที่หน้าผากของชานยอลอย่างแผ่วเบา...อีกไม่นานชานยอลก็คงตื่นขึ้นมานั่งว่านั่งบ่นเขาเจื้อยแจ้วเหมือนเดิม...เขาหวังอย่างนั้นว่ายังไงชานยอลก็ต้องตื่นขึ้นมา...ตื่นขึ้นมาและทุกอย่างต้องเป็นเหมือนเดิม...
ดวงตะวันเริ่มลับขอบฟ้า....เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของใครคนนึงมาหยุดยืนที่หน้าห้องคนไข้ของชานยอลพร้อมกับเสียงเคาะเบาๆ...ร่างสองร่างเดินก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกันอีกร่างเป็นหญิงที่ดูบอบบางอ่อนโยนทั้งร่างกายและจิตใจ แตกต่างกับอีกร่างที่ดูเข้มแข็งและเด็ดขาดกว่ามากนัก...
"แม่...คุณแม่ชานยอล...สวัสดีครับ" คริสลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้เพื่อทำความเคารพแม่ของชานยอลพร้อมโค้งศรีษะด้วยความนอบน้อม...
"ชานยอลเป็นยังไงบ้างคริส" เสียงประธานวูดังขึ้นมาก่อนด้วยความเป็นห่วง โดยมีร่างของแม่ชานยอลเดินปลีกตัวไปดูลูกชายสุดที่รักของเธอที่ข้างเตียง
"ยังไม่รู้สึกตัวเลยครับแล้ว....แม่..มากับคุณแม่ชานยอลได้ยังไง" คริสตอบกลับไปพร้อมทั้งคำถามที่ค้างคาใจของเขา
"แม่ไปรับคุณแม่ชานยอลมา...." ประธานวูตอบด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม...เธอลอบถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเหลือบไปมองดูชานยอลและสายตาของผู้เป็นแม่ที่ห่วงหาอาทรลูกชายที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
ประธานวูสบสายตาของเธอไปที่คริสลูกชายคนเดียวของเธอพร้อมกับหันไปเหลือบมองร่างของแม่ชานยอลอีกครั้งที่กำลังยืนลูบไล้ผมสีน้ำตาลอ่อนของลูกชายด้วยความเป็นห่วงหัวอกคนเป็นแม่เข้าใจดีว่าการที่ลูกชายต้องมานอนเจ็บป่วยแบบนี้ จะทุกข์ทรมานใจมากขนาดไหน แม้ประธานวูจะเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งแต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอสะเทือนใจไม่น้อย ส่วนนึงที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก็เพราะคริสมารักกับชานยอล....
"คริส.....มาคุยธุระกับแม่ข้างนอกหน่อย" .... จบประโยค ประธานวูก็เดินตรงไปยังประตูห้องและเปิดมันออกไปช้าๆโดยมีร่างสูงโปร่งของคริสเดินตามมาไม่ห่าง
"ให้ชานยอลลาออกซะ....แม่ไม่ต้องการให้เด็กคนนี้ต้องพบเจอเรื่องราวเลวร้ายในวงการที่เราอยู่" เธอพูดพร้อมสายตาที่มุ่งมั่นและมองเหม่อไปด้านหน้าอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด...
"ชานยอลไม่ทันต่อเล่ห์เหลี่ยมของคนในวงการ เขาไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้" เธอกอดอกและมองมายังลูกชายคนเดียวที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"ผมจะพาชานยอลไปจากที่นี่.....ถ้าชานยอลอยู่ในวงการนี้ไม่ได้แล้ว ผมก็จะไปกับเขา" คริสโต้ตอบแม่ของเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยในน้ำเสียงนั้นดูจริงจังไม่แพ้ประธานวู....เธอรับรู้ได้ถึงคำว่าลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น คริสมักจะมีความเด็ดเดี่ยวเหมือนเธอ
"คิดดีแล้วใช่ไหม....เลือกแล้วใช่มั้ยว่าอนาคตของตัวเองจะไปทางไหน" ประธานวูถอดถอนใจในขณะที่สายตาของเธอเองก็ไม่ละไปจากใบหน้าของลูกชาย
"ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไร....ผมรอให้ชานยอลตื่นขึ้นมาแล้วผมจะคุยกับเขา...ผมขอแค่ให้แม่เคารพการตัดสินใจของผมด้วยครับ"
คริสเดินหันหลังเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในห้องของชานยอลอีกครั้งแต่แล้วก็มีประโยคหนึ่งที่ทำให้เขาต้องชะงักและหยุดฟังมันอีกครั้ง
"ไปดูแลกิจการของแม่ที่แคนาดาและที่จีนซะ ....เรื่องของชานยอล...หากเขาอยากไปด้วย แม่จะหาตำแหน่งให้ชานยอล"
"ไม่ต้องจัดแถลงข่าวอะไรทั้งนั้น แม่จะเป็นคนจัดการเอง ส่วนเรื่องนักข่าวคิม ทางมิสเตอร์หว่องประธานสำนักข่าวทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว ปล่อยให้เป็นเรื่องของกฎหมาย ตอนนี้นักข่าวคิมถูกปลดจากตำแหน่งนักข่าวแล้ว นี่คือสิ่งที่แม่อยากจะบอก..."
เธอกล่าวประโยคสุดท้ายทิ้งไว้ ก่อนที่ประธานวูจะเดินจากไป เธอตัดสินใจดีแล้วว่าคงถึงเวลาแล้วที่คริสจะต้องช่วยเธอดูแลกิจการและหากคริสเลือกชานยอลและไม่ต้องการอยู่ในวงการนี้แล้ว นี่ก็คือหนทางที่ดีที่สุดที่เธอหยิบยื่นให้
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงเข้าห้องของชานยอลไปและแอบเห็นน้ำตาของคุณแม่ชานยอลที่ค่อยๆไหลซึมออกมาจากใบหน้าของเธอหญิงสูงวัยใจดีที่ดีกับคริสมาตลอด บัดนี้คริสกลับรู้สึกว่าเขาคือต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมีน้ำตา...
"คุณแม่ครับ.....ผมขอโทษ....ผมดูแลชานยอลได้ไม่ดี ผมผิดเอง" คริสย่อตัวลงเพื่อและคุกเข่าแสดงความสำนึกผิดที่เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำร้ายให้ชานยอลต้องตกอยู่ในสภาพนี้...หากชานยอลเป็นอะไรไปที่มากกว่านี้ เขาคงไม่มีหน้าจะมาพบกับแม่ของชานยอลได้อีก...
"ไม่ค่ะ คุณคริสอย่าทำแบบนี้" ....หญิงสูงวัยก้มลงพยุงแขนทั้งสองข้างของคริสขึ้นมาเพื่อให้เขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง....เธอรับรู้เรื่องของคริสและชานยอลดีเรื่องแบบนี้บางทีไม่ต้องออกมาจากปากของลูกชายเธอ เธอก็สังเกตได้ไม่ยาก
"ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ....ถ้าชานยอลเป็นอะไรไป ผมจะไม่ใช้อภัยตัวเองเลย" น้ำตาของคริสเริ่มเอ่อล้นออกมา ศักดิ์ศรีความหยิ่งทนงของเขาไม่มีเหลือแล้วในเวลานี้หญิงสูงวัยที่เขาให้ความเคารพพอๆกับแม่ของตนเองต้องมาเสียใจที่เห็นลูกชายคนเดียวนอนไม่ได้สติบนเตียงคนไข้
เขาโอบกอดคุณแม่ของชานยอลเพื่อให้กำลังใจซึ่งกันและกัน....อ้อมกอดของแม่ชานยอลดูอบอุ่น...แม้ประธานวูจะเป็นแม่ของเขาแต่เธอก็ไม่เคยเปิดเผยด้านที่อ่อนแอให้ใครเห็น ผิดกับแม่ของชานยอลที่ดูบอบบางและอ่อนโยนเหมือนกับชานยอลอย่างไรอย่างนั้น...
"มันไม่ใช่ความผิดของคุณคริสหรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น" แม่ของชานยอลพูดทั้งน้ำตา มืออันอ่อนโยนของเธอเช็ดน้ำตาจากใบหน้าออกไปช้าๆเพื่อไม่ต้องการให้คริสกังวลมากไปกว่านี้....พร้อมกับลูบที่หลังของคริสเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยนเขาเช่นกัน...
ในคืนนี้คริสยินดีที่จะขอนอนเฝ้าชานยอลเอง เพราะความหวังที่ว่าหากชานยอลตื่นขึ้นมา เขาอยากจะเป็นคนแรกที่ชานยอลได้พบหน้า....และเขาก็อยากจะสบสายตากับดวงตากลมโตที่สดใสนั้นอีกครั้งเป็นคนแรกเช่นกัน....
......ในเวลานี้คริสซุปเปอร์สตาร์ผู้โด่งดังไม่แคร์สายตาของใครๆแม้สถานที่นี้จะเป็นโรงพยาบาล ที่สาธารณะที่ใครๆสามารถเข้านอกออกในได้....
ทั้งเหล่าพยาบาลหมอและบุคลากรต่างๆในโรงพยาบาลต่างก็ซุบซิบนินทาถึงพฤติกรรมที่คริสดูห่วงใยชานยอลมากเกินกว่าการกระทำของศิลปินกับผู้จัดการส่วนตัว คืนนี้ทั้งคืนคริสแทบไม่ได้นอนหลับพักผ่อน ...เขาเดินวนเวียนไปที่เตียงของชานยอลเพื่อเฝ้าคอยการลืมตาตื่นขึ้นมา....หลายครั้งที่เขาเผลอนั่งหลับตรงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ ....แต่ก็ต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาทุกครั้งเมื่อเห็นภาพชานยอลที่กำลังจะโดนนักข่าวคิมทำร้ายในฝัน....
.
.
.
.
.
.
.
แสงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าอีกครั้งเพื่อบ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ที่ดูไม่สดใสสำหรับคริส....หลายชีวิตในโรงพยาบาลต่างวุ่นวายในการดูแลคนไข้ รับคนไข้ทั้งใหม่และเก่ารวมถึงภายในห้องคนไข้ของชานยอล...
...พยาบาล 2-3 คนเดินเข้ามาในห้องเพื่อเตรียมการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับชานยอลที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง....คริสยังคงนั่งมองชานยอลจากโซฟาตัวใหญ่ตัวเดิมที่เขาเพิ่งได้เอนกายลงไปพักผ่อนช่วงรุ่งสางที่ผ่านมา....
"คุณพยาบาลครับ ผม...ขอช่วยได้ไหมครับ" คริสตัดสินใจอยู่นานก่อนที่จะเอ่ยถามกับพยาบาล
"ช่วยอะไรคะ" พยาบาลในชุดสีขาวสะอาดตาถามกลับด้วยความฉงนสงสัย
"ผมอยากช่วยเช็ดตัวให้เขา.......ผมอยากช่วยอะไรเขาบ้าง" สีหน้าและแววตาของคริสทำให้พยาบาลใจอ่อนแต่พวกเธอก็เกรงกลัวที่จะต้องมอบหน้าที่ที่พวกเธอต้องรับผิดชอบให้คริสเป็นคนทำ
คริสลุกขึ้นยืนจากโซฟาช้าๆเต็มความสูงของเขาและเดินก้าวตรงไปยังเตียงของคนไข้....
"ผมขอร้องนะครับ" คริสยังคงอ้อนวอนพยาบาลอีกครั้ง...
พยาบาลทั้ง 3 มองหน้ากันก่อนที่พยาบาลอีกท่านที่ดูอาวุโสกว่าจะพยักหน้าและพากันเดินออกไปจากห้องของชานยอล.....
"ฉันจะเช็ดตัวให้นายเองนะชานยอล" รอยยิ้มที่คริสวาดลงบนใบหน้าของเขาเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าที่สุด....บทบาทที่เขาทำอยู่นี้ไม่ใช่การแสดงแต่มันคือชีวิตจริงที่เขาไม่เคยคิดว่าต้องได้รับหน้าที่ดูแลชานยอล...
ผ้าขนหนูผืนเล็กๆสีขาวถูกบิดเอาน้ำออกด้วยฝ่ามือหนาของคริส ....เขาค่อยๆบรรจงเช็ดไปที่ใบหน้าของชานยอลอย่างแผ่วเบา....ผ้าขนหนูสีขาวถูกลูบไล้เรื่อยมาจากหน้าผากจนถึงดวงตาคู่สวย...คริสใช้ทุกสัมผัสของเขาด้วยความทะนุถนอม....แผลที่ศรีษะของชานยอลยังคงมีเลือดสีแดงซึมออกมาจากผ้าก๊อต...คริสยังคงเหลือบมองดูมันด้วยความเป็นห่วง หลังจากเขาเช็ดตัวชานยอลเสร็จเขาจะขอพบแพทย์เจ้าของไข้อีกครั้งเพื่อสอบถามถึงอาการของชานยอลอย่างละเอียด...
ที่ป้ายหน้าห้องคนไข้ของชานยอลถูกปิดไว้ด้วยคำว่า-ห้ามเยี่ยม-เนื่องจากเป็นคำสั่งของคริสที่ต้องการให้ชานยอลได้พักผ่อนและเพื่อต้องการกันนักข่าวให้ออกจากบริเวณนี้ ทางรปภ.ของโรงพยาบาลก็ได้รับคำสั่งให้ดูแลความเรียบร้อยโดยไม่ให้นักข่าวเข้ามาเพ่นพ่านในบริเวณโรงพยาบาลนี้ด้วยเช่นกัน
ทั้งหมดคือคำสั่งของทั้งคริสและประธานวูที่ดูแลจัดการขอความเป็นส่วนตัวให้ทั้งชานยอลและคริสรวมถึงคนไข้ท่านอื่นที่พักในโรงพยาบาลแห่งนี้...
เครื่องแต่งกายของคริสยังคงเป็นชุดเดิมอย่างเมื่อวาน....เขาไม่มีแม้จิตใจที่จะกลับบ้านเพื่อชำระล้างร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้า...ซึ่งวันนี้ทางคนรับใช้ก็ได้นำเครื่องแต่งกายของคริสมาไว้ในห้องคนไข้เรียบร้อยแล้ว...
"ชานยอล...ฉันเช็ดตัวนายเสร็จแล้วจะไปอาบน้ำบ้างละนะ...." เสียงอ่อนโยนของคริสกระซิบลงข้างๆหูของชานยอลหลังจากเขาเช็ดตัวชานยอลเสร็จและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชานยอลเรียบร้อยแล้ว...
คริสเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าของตนเองดูและเดินหยิบเสื้อผ้าบางส่วนเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนู....ฝักบัวในห้องน้ำถูกเปิดออกเพื่อชำระล้างร่างกายของเขา...ฝ่ามือแข็งแกร่งท้าวไปที่ผนังของกำแพงห้องน้ำและก้มหน้าลงเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ความอ่อนล้า ความกังวลใจ เขาอยากจะโยนมันทิ้งไปทั้งหมด
...เขาลูบไปตามเส้นผมช้าๆพร้อมกับหลับตาลง น้ำอุ่นที่ชโลมร่างกายเขาตอนนี้คงช่วยให้เขาผ่อนคลายได้บ้างไม่มากก็น้อย....ในห้องน้ำมีแต่เพียงเสียงฝักบัวที่มีสายน้ำรดลงมาที่ตัวของคริส...แต่คริสเองกลับได้ยินเสียงของชานยอลมันคือเสียงเรียกของชานยอลที่กำลังร้องเรียกหาเขา.....
"ชานยอล..ฉันคงใกล้บ้าแล้วสินะ" เขารำพึงในใจเมื่อคิดว่านั่นคือเสียงจากความคิดของเขาที่มันดังแว่วออกมาด้วยความเป็นห่วง...
..... "ช่วยผมด้วย!.....อย่าทำผม.....คริส!...ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว...."......
เสียงชานยอลดังแว่วมาอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง....ครั้งนี้คริสตัดสินใจปิดฝักบัวลงเพื่อตั้งใจฟังเสียงนั้นอีกครั้ง เสียงนั้นดังออกมาจากโสตประสาทของเขาหรือมันดังมากจากปากของชานยอลจริงๆ....
"อย่าทำผม.....ผมไม่อยากทรยศคริส!" เสียงของชานยอลดังเข้ามาถึงในห้องน้ำ คริสไม่รอช้า...เขารีบผลุนผลันออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคลุมร่างอยู่และวิ่งตรงไปยังร่างของชานยอลที่นอนบนเตียงและกำลังละเมอถึงเขาอย่างหนัก...
"ชานยอล...ชานยอล...ฉันอยู่นี่...ลืมตาสิชานยอล!!" คริสเขย่าตัวชานยอลให้ลืมตาและปลุกเขาจากฝันร้าย...มือแกร่งรวมถึงลำตัวของคริสยังคงชุ่มไปด้วยน้ำเขาสวมกอดชานยอลไว้แน่นพร้อมทั้งเรียกให้ชานยอลได้สติ
"ปาร์คชานยอล...ลืมตาดูฉัน ฉันอยู่กับนายแล้ว" คริสกอดชานยอลไว้แนบอกแกร่งพร้อมทั้งลูบศรีษะเขาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน...
ดวงตากลมโตของชานยอลค่อยๆปรือตาขึ้นมามองตามเสียงและสัมผัสไออุ่นที่เขาได้รับจากคริส....หน้าของชานยอลกำลังแนบกับหน้าอกของคริสที่กำลังเปลือยเปล่า...ตอนนี้คริสลืมตัวว่าเขากำลังอยู่ในห้องคนไข้ สภาพของเขาในตอนนี้หากใครมาเห็นเขาคงไม่เป็นการณ์ดีแน่...
ขนตาหนาของชานยอลกระพริบถี่ๆช้าๆเพื่อมองคนตรงหน้า...จากภาพเลือนลางก็โฟกัสเป็นภาพที่แจ่มชัดขึ้น...คนตรงหน้าเขาคือคริสซุปเปอร์สตาร์ที่ชานยอลหลงรักมานานแสนนาน หลังจากชานยอลได้สติและรู้แล้วว่าตอนนี้เขาไม่ได้ฝันไป.....เขาก็โผกอดสุดแรงไปที่รอบเอวของคริสและน้ำตาแห่งความดีใจของชานยอลก็ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มใสทั้งสองข้าง
"คริสจริงๆด้วย...คริส....ฉันคิดถึงนาย" ชานยอลกอดร่างของคริสไม่ปล่อย เขาเหมือนเด็กเล็กๆที่กำลังตกใจและร้องหาคนรัก คริสเองก็ดีใจไม่แพ้กันที่ชานยอลตื่นขึ้นมาและจำเขาได้...ต่อไปนี้คงไม่มีเรื่องอะไรเลวร้ายสำหรับเราแล้ว...
"ไม่ต้องร้องไห้แล้ว....ฉันจะอยู่ตรงนี้ อยู่กับนายตลอดไปนะเด็กดื้อ" คริสพูดพลางใช้นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของชานยอลพร้อมกับก้มลงจูบซับที่ดวงตาเพื่อให้น้ำตาหยดใสหยุดไหลซักที....
ร่างสองร่างบนเตียงคนไข้สีขาวกอดกันกลม...ต่างคนต่างคิดถึงซึ่งกันและกัน.....ไม่มีใครยอมคลายอ้อมกอดจากกันก่อนด้วยความกลัวที่ว่าคนรักของเขาจะหลุดลอยออกไปจากอ้อมกอดนี้.....เวลานี้คือเวลาที่ทั้งคริสและชานยอลรอมาตลอดหลายชั่วโมง....เวลาที่ทั้งสองจะตื่นมาพบหน้ากันและอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม....
END EP15 --------------------------------------------
Writer talk ขอเม้นท์และแทคในทวิตให้กำลังใจเหมือนเดิมนะ จุ๊บๆ ><
ไม่กี่นาทีต่อมาขณะที่คริสเดินไปทิ้งเศษแก้วเหล่านั้น ฉับพลันโทรศัพท์ของเขาก็มีเสียงริงโทนดังขึ้นมา...เมื่อคริสคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาขึ้นมาดูก็วาดรอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเบอร์ที่โชว์อยู่ในหน้าจอขณะนี้ขึ้นคำว่า "ปาร์คชานยอล"
"ปาร์คชานยอล นายอยู่ที่ไหน!ฉันตามหานายอยู่นะ" .... คริสเอ่ยทักปลายสายด้วยน้ำเสียงระคนดีใจ
"ขอโทษนะคะ นั่นคุณคริสใช่มั้ยคะ ....ดิฉันเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลโซลเมดิแคร์ ดิฉันจะแจ้งให้ทราบว่าคุณปาร์คชานยอลตามชื่อที่ระบุในเอกสารส่วนตัวของเขาได้รับอุบัติเหตุค่ะ ตอนนี้คุณปาร์คชานยอลอยู่ที่รพ.ของเรา..ดิฉันเห็น Miss call ขึ้นที่เครื่องหลายครั้งเข้าใจว่าคุณคงเป็นญาติรบกวนแจ้งญาติหรือคนรู้จักของคนไข้ด้วยนะคะ..."
เสียงตามสายของพยาบาลที่แจ้งข่าวมาราวกับทำให้คริสต้องมนต์สะกด...เขายืนนิ่งฟังเสียงที่พูดอยู่นั้นอย่างไม่เชื่อหูของตนเอง...ชานยอลเกิดอุบัติเหตุ...เป็นไปได้ยังไง...ชานยอลเพิ่งออกจากบ้านเขาไปเมื่อเช้านี้เอง...เมื่อคริสพยายามรวบรวมสติของตนเองที่แทบจะเหลืออยู่น้อยนิดเพื่อสอบถามความเป็นไปและสถานที่ตั้งของรพ.เขาก็รีบมุ่งหน้าตรงไปยังรพ.แห่งนั้นด้วยความเร็วของรถสปอร์ตของเขาและทำเวลาเพื่อให้ได้พบหน้าของชานยอลได้เร็วที่สุด....
ใช้เวลาไม่นานนัก ร่างสูงโปร่งของคริสก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาพร้อมทั้งมีสายตาจำนวนมากจับจ้องมาที่เขาเนื่องจากคริสไม่ใช่คนธรรมดา เขาคือซุปเปอร์สตาร์ที่ใครหลายๆคนรู้จัก คริสหาได้สนใจสายตาของคนพวกนั้น...เขาวิ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ที่สำหรับรองรับและช่วยเหลือชีวิตของคนไข้ที่เพิ่งได้รับอุบัติเหตุ...
ที่หน้าห้องมีจนท.ตำรวจ 2-3 นายกำลังสอบปากคำคนขับรถและ 1 ในคนที่ถูกตำรวจสอบปากคำนั้นมีนักข่าวคิมกำลังนั่งกุมขมับอยู่ข้างๆไม่ไกลกับคนขับรถนัก...
"ปาร์คชานยอลอยู่ไหนครับ!!" คริสตรงเข้าไปถามพยาบาลที่กำลังเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าและแววตาที่กังวลใจอย่างปิดไม่มิด
แม้ตอนนี้สายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นนักข่าวคิมนั่งอยู่แต่เขาก็มีความห่วงใยชานยอลมากกว่าที่จะมาคอยคาดคั้นว่านักข่าวคิมมาที่นี่ได้อย่างไร...จะยังไงชานยอลก็สำคัญที่สุดในตอนนี้...
"คุณปาร์คชานยอลกำลังได้รับการช่วยเหลือจากคุณหมออยู่ค่ะ ....คุณคริสต้องรอข้างนอกนะคะ" พยาบาลชุดขาวสะอาดตาดันตัวคริสเบาๆเมื่อคริสทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อดูอาการของชานยอลว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร...
"ผมขอเข้าไปหน่อยนะครับ ผมเป็นห่วงเขา........ชานยอล!!นายอย่าเป็นอะไรนะ!" คริสโค้งศรีษะให้กับพยาบาลด้วยความนอบน้อมและหลุดปากตะโกนเสียงดังออกมาเมื่อมีพยาบาลอีกท่านเดินสวนมา ทำให้คริสเห็นร่างของชานยอลนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้พร้อมทั้งมีเลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าและเนื้อตัวของเขา
"บ้าจริง มันเกิดขึ้นได้ยังไง!"
.... คริสสบถกับตัวเองโดยไม่ต้องการคำตอบจากพยาบาล...เรี่ยวแรงของเขาตอนนี้แทบจะไม่สามารถพยุงตัวเองให้ยืนอยู่ได้แล้ว...น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างคริสค่อยๆเอ่อล้นออกมา มือหนาลูบไปตามใบหน้าของตนเองเพื่อเรียกสติและบ่งบอกถึงความเครียดสุดขีด...เขาท้าวแขนเรียวยาวลงบนกำแพงสีขาวหน้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับก้มหน้าแนบกับต้นแขนของตนเองด้วยความเสียใจ...เจ็บปวดยิ่งนักเมื่อเห็นคนที่เรารักกำลังตกอยู่ในอันตรายและความเป็นความตายอย่างนี้...ถ้าเลือกได้มันควรเป็นเขามากกว่าที่จะต้องเจ็บตัว ไม่ใช่กับชานยอลคนที่เขารัก...
"พี่คริส!!" เสียงที่ดูคุ้นเคยตะโกนเรียกคริสจากทางด้านหลัง เมื่อคริสเหลือบไปมองเจ้าของเสียงก็พบกับคิมจงอินที่วิ่งกระหืดกระหอบมาสภาพไม่ต่างจากเขานัก
"คุณชานยอล...เป็นไปได้ยังไงกัน เขาเพิ่งพบผมเมื่อบ่ายนี้เอง" .... จงอินพูดพลางแสดงแววตาเสียใจจากใบหน้าคมของเขา...
"คุณชานยอลมาเอาที่อยู่นักข่าวคิมจากผม อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ยังไง"
....... จงอินตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้คริสฟัง ในตอนนี้ไม่สำคัญแล้วว่าคนที่เล่าเรื่องตรงหน้าเขาจะเป็นใคร...คริสรู้แต่เพียงว่าจงอินคือกุญแจสำคัญที่จะทำให้เขาได้รู้ว่าชานยอลเกิดอุบัติเหตุในบริเวณนี้ได้อย่างไรขณะที่คริสกำลังตั้งใจฟังข้อความที่จงอินกำลังสื่อถึงเขานั้น...พยาบาลคนเดิมก็เดินเอาเอกสารส่วนตัวของชานยอลมาให้พร้อมทั้งโทรศัพท์มือถือและเศษกระดาษแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่งที่มีข้อความบ่งบอกว่านักข่าวคิมจะไม่เขียนข่าวเรื่องของคริสกับชานยอลหากชานยอลมอบบางสิ่งบางอย่างให้แก่เขา...
คริสเปิดอ่านมันด้วยมือและหัวใจอันสั่นเทา...ความโกรธและโทสะเกิดขึ้นจนทำให้เขาหน้ามืด ขายาวพาร่างสูงโปร่งของตนเองเดินจากจงอินมา ในมือกำหมัดแน่นพร้อมถือเศษกระดาษแผ่นนั้นไว้ในมือ...เศษกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีรอยหยดเลือดของชานยอลเลอะอยู่จางๆ...เขาเดินตรงไปยังนักข่าวคิมที่นั่งให้ปากคำกับตำรวจอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด...
ไม่มีเสียงทักทายจากคริส...เมื่อเขาก้าวถึงตัวนักข่าวคิม ฝ่ามือหนาแกร่งก็กระชากคอเสื้อของคนตรงหน้าให้ลุกขึ้นมาและง้างหมัดข้างขวาของเขาสุดแรงเพื่อทิ้งแรงทั้งหมดไปยังใบหน้าของนักข่าวคิม...จนท.ตำรวจและคิมจงอินรีบวิ่งเข้ามาห้ามปรามคริสไว้...แต่แรงโทสะของคริสมีมากเกินไป..เขาสะบัดแขนจากการเกาะกุมของจนท.ตำรวจและคิมจงอิน คริสหลุดจากพันธนาการและตรงเข้าทำร้ายร่างกายของนักข่าวคิมโดยชกต่อยไปที่ใบหน้าของนักข่าวคิมอีกหลายครั้ง...
"ไอ้ชั่ว!!ไอ้เลว !!แกคิดจะทำอะไรกับชานยอล อย่าคิดว่าฉันไม่รู้"
"ฉันอยู่ในวงการนี้มานาน!เรื่องเลวๆของแกฉันรู้ดี!"
คริสตะโกนด่าทอนักข่าวคิมด้วยความโมโหโดยไม่สนใจคนในบริเวณนั้น...รวมถึงจนท.ตำรวจที่พยายามเข้าห้ามปรามเขาในขณะนี้...
"คุณคริส คุณใจเย็นๆสิครับมีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน" จนท.ตำรวจที่ยืนอยู่ข้างๆคริสปลอบประโลมให้เขาใจเย็นขึ้นและลดโทสะเพื่อง่ายต่อการเจรจา
นักข่าวคิมยืนนิ่งและใช้หลังมือของตนเองยกขึ้นปาดเลือดสีแดงสดออกจากริมฝีปาก...เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะสิ่งที่เขาทำหากชานยอลให้ปากคำกับตำรวจเขาเองก็มีความผิดเช่นกัน....
"พี่คริส ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้อาการของคุณชานยอลสำคัญที่สุด...ส่วนไอ้นักข่าวคิมเนี่ยคงหนีไม่พ้นกฎหมายเช่นกัน"
จงอินพูดพลางจับจ้องไปที่ใบหน้าของนักข่าวคิม เขาเองก็โมโหและไม่พอใจเหมือนกันกับคริส เพียงแต่ว่าเขาเองอาจจะอารมณ์ร้ายสู้คริสไม่ได้ก็เท่านั้น..
สายตาดุดันของคริสยังคงจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของนักข่าวคิม เขาอยากจะฆ่าคนที่ตั้งใจทำร้ายชานยอลให้ตายไปตรงหน้า ชานยอลคนที่คริสเฝ้าทะนุถนอมยิ่งกว่าสิ่งใดกลับจะถูกทำร้ายด้วยเรื่องชั่วๆที่นักข่าวคิมพยายามจะย่ำยีศักดิ์ศรีของชานยอล...แต่ก็จริงอย่างที่จงอินพูดคืออาการของชานยอลตอนนี้สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด
.....ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกช้าๆพร้อมทั้งมีร่างของชานยอลนอนอยู่บนเตียงคนไข้และถูกเข็นออกมาในสภาพที่นอนหลับตาสนิท....สายน้ำเกลือและถุงให้เลือดระโยงระยางเต็มไปหมดเสื้อผ้าของชานยอลยังคงเปรอะเปื้อนเลือดของเขาเป็นดวงๆ....ใบหน้าขาวใสซีดเซียวแต่ไม่มีแม้รอยแผลใดๆ...มีเพียงคราบน้ำตาตรงหางตาของชานยอล ดวงตากลมโตที่เคยสดใสบัดนี้หลับสนิทและถูกทาบทับลงมาด้วยขนตาหนายาวเป็นแพร....ผมสีน้ำตาลของชานยอลมีรอยเลือดแห้งเกรอะกรังพร้อมผ้าก๊อตปิดบริเวณศรีษะของเขา
ภาพของร่างชานยอลที่นอนหลับใหลไม่ได้สติแทบทำให้หัวใจของคริสแตกสลาย...เขาเดินตามเตียงคนไข้ไปอย่างไม่รู้ตัวและเอื้อมมือไปจับที่มือของชานยอลไว้เขาทั้งบีบและเขย่าเรียกชานยอลเบาๆเพื่อให้ได้ยินเสียงของเขา ....เสียงของคนที่รักชานยอลมากที่สุด...
"ชานยอล ชานยอล นายอย่าเป็นอะไรนะ นายตื่นขึ้นมาต่อว่าฉันสิ ตื่นมาดุที่ฉันอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ...ชานยอล ปาร์คชานยอล"
สภาพของคริสในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่หมดอาลัยตายอยากในชีวิต...สายตาเหม่อลอยที่มีน้ำตามาคลอหนาวงที่ดวงตาคมของเขา...ผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงโปร่งที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามรถเข็นเตียงคนไข้ บุรุษพยาบาลพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อไม่ต้องการเป็นที่รบกวนของคนไข้คนอื่น
ในขณะที่คริสเดินตามรถเข็นคนไข้ที่มีร่างชานยอลไป คุณหมอเจ้าของไข้ก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมทั้งถามหาญาติคนไข้เพื่อจะชี้แจงอาการของชานยอล
"พี่คริสครับ คุณหมอออกมาแล้ว...พี่คริสมาทางนี้ก่อนเถอะครับ" เสียงจงอินเรียกคริสทำให้คริสได้สติและหันหลังเดินกลับมาพร้อมกับเหลือบไปมองชานยอลก่อนจะตัดสินใจเดินจากเตียงคนไข้ที่เข็นห่างเขาออกไปเรื่อยๆ
"คุณเป็นญาติคนไข้หรือครับคุณคริส..." คุณหมอเอ่ยถาม คงไม่แปลกนักหากหมอจะรู้จักชื่อของคริส.....
"ปาร์คชานยอลเป็นผู้จัดการส่วนตัวของผมครับ ผมยังไม่ได้โทรบอกคุณแม่ของชานยอล กลัวท่านจะตกใจ ชานยอลเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ"
คริสตอบด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความห่วงใยพร้อมกับจับไปที่แขนของคุณหมอเบาๆ
"คุณหมอต้องช่วยชานยอลนะครับ คุณหมอช่วยเขาด้วยนะครับ" ... คำพูดละล่ำละลักของคริสดูน่าเวทนายิ่งนักในยามที่เขากำลังขอร้องกับคนที่สามารถช่วยเหลือชีวิตคนรักเขาได้...
"คุณคริส...ทำใจให้สบายนะครับ คุณชานยอลปลอดภัยแล้ว...ตอนนี้คงต้องให้เขาพักฟื้นสักระยะ ช่วงนี้หมอคงต้องดูแลอาการของเขาอย่างใกล้ชิด ส่วนตอนนี้เราจะนำคุณชานยอลไปทำความสะอาดร่างกายเพื่อพักผ่อนเฝ้าดูอาการที่ห้องพิเศษก่อน คุณคริสติดต่อพยาบาลท่านนั้นได้เลยครับ"
คุณหมอตอบอย่างใจเย็นและผายมือไปยังพยาบาลท่านแรกที่เดินออกมาเพื่อนำเอกสารส่วนตัวของชานยอลมาให้คริส...รอยยิ้มของคริสปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าจางๆแม้เขาจะยังเป็นห่วงชานยอลอยู่แต่ก็สบายใจขึ้นมาบ้างหลังจากได้ฟังอาการเบื้องต้น....
คริสตัดสินใจโทรศัพท์บอกคุณแม่ของชานยอลรวมถึงประธานวูแม่ของเขาให้จัดการเรื่องของชานยอลด้วย....เนื่องจากคริสรู้ดีว่าแม่ของตนเองกว้างขวางมากขนาดไหน รวมถึงเรื่องของนักข่าวคิมเรื่องนี้...คริสก็คงจะไม่ปล่อยไว้เช่นกัน....นักข่าวคิมกล้ามากในสิ่งที่ทำกับเขาและชานยอลหากเรื่องนี้ประธานวูรู้เรื่องเพียงแค่เธอยกหูโทรศัพท์ไปที่บริษัทของนักข่าวคิม...อนาคตของนักข่าวคิมคงไม่สามารถโลดแล่นอยู่ในวงการนี้ได้อีกต่อไป
------------------- 40%---------------------------
เอาไป 40% ก่อนนะคะ เราจะพยายามหาเวลาว่างมาแต่งเพิ่ม TwT ขอบคุณมากค่ะที่ติดตาม ฝากเม้นท์ให้กำลังใจและแทคในทวิตเหมือนเดิมได้เลยนะคะ
..............60% ที่เหลือค่ะ .........................
นางพยาบาลในชุดสีขาวสะอาดตาหลายคนรีบกุลีกุจอในการดูแลและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับชานยอลที่นอนหลับใหลไม่ได้สติบนเตียงคนไข้....หลังจากเสร็จธุระ พยาบาลทั้งหลายต่างเปิดม่านสีขาวรอบเตียงคนไข้ออกเพื่อเป็นสัญญาณให้ญาติคนไข้ทราบว่าสามารถเข้าเยี่ยมได้แล้วตามปกติ..
หลังจากคริสวางสายจากแม่ของตนเองและคุณแม่ของชานยอลก็รีบเดินตามเข้าไปในห้องพิเศษที่เขากำชับหนักหนาว่าขอพยาบาลพิเศษเพื่อมาดูแลชานยอลตลอด 24 ชม.แม้สีหน้าและแววตาของคริสยังคงฉายแววความกังวลเกี่ยวกับชานยอลแต่ลึกๆแล้วเขาก็ยังรู้สึกสบายใจที่หมอเจ้าของไข้ชานยอลบอกว่า...ชานยอลพ้นขีดอันตรายแล้ว
ร่างสูงโปร่งของคริสค่อยๆหย่อนกายลงบนโซฟาข้างๆเตียงคนไข้พร้อมกับเหม่อมองไปที่ชานยอลคนรักที่กำลังนอนหลับใหล...ฝ่ามือหนาของคริสค่อยๆเลื่อนมากุมขมับตัวเองและบีบคลายความเครียดให้ตัวเองเบาๆ...ท่าทางอ่อนล้าของคริสไม่ได้บ่งบอกว่าร่างกายของเขาต้องการพักผ่อน แต่มันหมายถึงจิตใจของเขามากกว่าที่อ่อนล้ากับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นเบาๆตามมารยาทที่พึงมี....บานประตูเปิดแง้มออกเผยให้เห็นร่างของคิมจงอินนักแสดงรุ่นน้องในสังกัดของประธานวู...
"พี่คริส......ผมจะมาขอโทษ....ผมเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คุณชานยอลต้องพบเจอเหตุการณ์นี้..."
สีหน้าของคิมจงอินดูเคร่งเครียดไม่ต่างจากคริสเท่าไรนัก...จงอินเองก็เสียใจไม่น้อยที่เป็นคนหยิบยื่นนามบัตรของนักข่าวคิมให้ชานยอลไปและทำให้ชานยอลต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้
"มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกจงอิน...ที่จริงถ้าฉันแก้ไขปัญหาเองตั้งแต่แรก เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้น" คริสพูดพร้อมกับเอนกายลงไปที่พนักพิงของโซฟา...เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆเพื่อมองเพดานห้องอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด....ชานยอลจะหลับใหลไม่ได้สติอีกนานแค่ไหน และเมื่อชานยอลตื่นขึ้นมา ทุกอย่างระหว่างเขาทั้งสองจะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า
"คุณชานยอลเป็นยังไงบ้างครับ....หมอบอกไหมว่าเขาจะรู้สึกตัวเมื่อไร" จงอินเอ่ยถามคริสอีกครั้งหลังจากทั้งสองนั่งลงข้างๆกันโดยน้ำเสียงและท่าทีของคิมจงอินก็ดูห่วงใยชานยอลไม่น้อยเช่นกัน....
คริสส่ายศรีษะเบาๆไม่มีเสียงตอบจากเขา มีแต่แววตาที่ทอดมองไปยังร่างของชานยอลที่นอนนิ่งไม่ไหวติงพร้อมผ่อนลมหายใจเขาออกช้าๆอย่างคนที่กำลังหลับสบาย...
จากนาทีเป็นชั่วโมงที่คริสนั่งเฝ้าดูอาการของชานยอลในห้องผู้ป่วยพิเศษ...พยาบาลหลายคนต่างวนเวียนเข้ามาดูแลชานยอล...บ้างก็มาเพื่อลอบมองคริส ซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังโดยเอาหน้าที่การงานมาเพื่อบังหน้า....สายโทรศัพท์ของคริสเริ่มดังถี่ขึ้นจากเบอร์โทรของสำนักข่าวต่างๆ...เขาไม่ต้องการรับสายและสนทนากับใครทั้งนั้น...ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจปิดเครื่องมือสื่อสารของเขาลงเพื่อต้องการใช้เวลาทั้งหมดของเขาในตอนนี้กับชานยอล....
เก้าอี้เยี่ยมผู้ป่วยข้างเตียงถูกเลื่อนมาไว้ชิดขอบเตียง คริสนั่งลงช้าๆและใช้มือของเขาลูบไล้สัมผัสไปตามใบหน้าของชานยอล...ชานยอลยังคงเหมือนเด็กน้อยของเขาเสมอ...ดวงตากลมโตของชานยอลยังคงปิดสนิทมีคราบน้ำตาแห้งๆเปรอะที่หางตาของเขา...ที่ศรีษะมีผ้าก๊อตพันไว้เนื่องจากเขามีแผลแตกที่ศรีษะซึ่งได้รับการเย็บและทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
"นายคงเจ็บมากสินะชานยอล......ฉันเห็นนายตอนนี้ฉันก็เจ็บไม่แพ้นายเหมือนกัน" คริสพูดกับชานยอลเบาๆพร้อมทั้งน้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วแต่กลับจะเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง...สายน้ำเกลือระโยงระยางที่แขนของชานยอลและรอยเข็มที่ทิ่มมาบนแขนขาวๆของชานยอลมันทำให้คริสรู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน.....แขนเรียวยาวของชานยอลห้อเลือดจากการถูกเข็มฉีดยาต่างๆทิ่มแทงเข้าไป เนื่องจากทั้งทีมแพทย์และพยาบาลพยายามช่วยเหลือชีวิตเขาไว้
คริสค่อยๆโน้มศรีษะและปลายจมูกของตนเองก้มลงไปสัมผัสที่หน้าผากของชานยอลอย่างแผ่วเบา...อีกไม่นานชานยอลก็คงตื่นขึ้นมานั่งว่านั่งบ่นเขาเจื้อยแจ้วเหมือนเดิม...เขาหวังอย่างนั้นว่ายังไงชานยอลก็ต้องตื่นขึ้นมา...ตื่นขึ้นมาและทุกอย่างต้องเป็นเหมือนเดิม...
ดวงตะวันเริ่มลับขอบฟ้า....เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของใครคนนึงมาหยุดยืนที่หน้าห้องคนไข้ของชานยอลพร้อมกับเสียงเคาะเบาๆ...ร่างสองร่างเดินก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกันอีกร่างเป็นหญิงที่ดูบอบบางอ่อนโยนทั้งร่างกายและจิตใจ แตกต่างกับอีกร่างที่ดูเข้มแข็งและเด็ดขาดกว่ามากนัก...
"แม่...คุณแม่ชานยอล...สวัสดีครับ" คริสลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้เพื่อทำความเคารพแม่ของชานยอลพร้อมโค้งศรีษะด้วยความนอบน้อม...
"ชานยอลเป็นยังไงบ้างคริส" เสียงประธานวูดังขึ้นมาก่อนด้วยความเป็นห่วง โดยมีร่างของแม่ชานยอลเดินปลีกตัวไปดูลูกชายสุดที่รักของเธอที่ข้างเตียง
"ยังไม่รู้สึกตัวเลยครับแล้ว....แม่..มากับคุณแม่ชานยอลได้ยังไง" คริสตอบกลับไปพร้อมทั้งคำถามที่ค้างคาใจของเขา
"แม่ไปรับคุณแม่ชานยอลมา...." ประธานวูตอบด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม...เธอลอบถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเหลือบไปมองดูชานยอลและสายตาของผู้เป็นแม่ที่ห่วงหาอาทรลูกชายที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
ประธานวูสบสายตาของเธอไปที่คริสลูกชายคนเดียวของเธอพร้อมกับหันไปเหลือบมองร่างของแม่ชานยอลอีกครั้งที่กำลังยืนลูบไล้ผมสีน้ำตาลอ่อนของลูกชายด้วยความเป็นห่วงหัวอกคนเป็นแม่เข้าใจดีว่าการที่ลูกชายต้องมานอนเจ็บป่วยแบบนี้ จะทุกข์ทรมานใจมากขนาดไหน แม้ประธานวูจะเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งแต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอสะเทือนใจไม่น้อย ส่วนนึงที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก็เพราะคริสมารักกับชานยอล....
"คริส.....มาคุยธุระกับแม่ข้างนอกหน่อย" .... จบประโยค ประธานวูก็เดินตรงไปยังประตูห้องและเปิดมันออกไปช้าๆโดยมีร่างสูงโปร่งของคริสเดินตามมาไม่ห่าง
"ให้ชานยอลลาออกซะ....แม่ไม่ต้องการให้เด็กคนนี้ต้องพบเจอเรื่องราวเลวร้ายในวงการที่เราอยู่" เธอพูดพร้อมสายตาที่มุ่งมั่นและมองเหม่อไปด้านหน้าอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด...
"ชานยอลไม่ทันต่อเล่ห์เหลี่ยมของคนในวงการ เขาไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้" เธอกอดอกและมองมายังลูกชายคนเดียวที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"ผมจะพาชานยอลไปจากที่นี่.....ถ้าชานยอลอยู่ในวงการนี้ไม่ได้แล้ว ผมก็จะไปกับเขา" คริสโต้ตอบแม่ของเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยในน้ำเสียงนั้นดูจริงจังไม่แพ้ประธานวู....เธอรับรู้ได้ถึงคำว่าลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น คริสมักจะมีความเด็ดเดี่ยวเหมือนเธอ
"คิดดีแล้วใช่ไหม....เลือกแล้วใช่มั้ยว่าอนาคตของตัวเองจะไปทางไหน" ประธานวูถอดถอนใจในขณะที่สายตาของเธอเองก็ไม่ละไปจากใบหน้าของลูกชาย
"ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไร....ผมรอให้ชานยอลตื่นขึ้นมาแล้วผมจะคุยกับเขา...ผมขอแค่ให้แม่เคารพการตัดสินใจของผมด้วยครับ"
คริสเดินหันหลังเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในห้องของชานยอลอีกครั้งแต่แล้วก็มีประโยคหนึ่งที่ทำให้เขาต้องชะงักและหยุดฟังมันอีกครั้ง
"ไปดูแลกิจการของแม่ที่แคนาดาและที่จีนซะ ....เรื่องของชานยอล...หากเขาอยากไปด้วย แม่จะหาตำแหน่งให้ชานยอล"
"ไม่ต้องจัดแถลงข่าวอะไรทั้งนั้น แม่จะเป็นคนจัดการเอง ส่วนเรื่องนักข่าวคิม ทางมิสเตอร์หว่องประธานสำนักข่าวทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว ปล่อยให้เป็นเรื่องของกฎหมาย ตอนนี้นักข่าวคิมถูกปลดจากตำแหน่งนักข่าวแล้ว นี่คือสิ่งที่แม่อยากจะบอก..."
เธอกล่าวประโยคสุดท้ายทิ้งไว้ ก่อนที่ประธานวูจะเดินจากไป เธอตัดสินใจดีแล้วว่าคงถึงเวลาแล้วที่คริสจะต้องช่วยเธอดูแลกิจการและหากคริสเลือกชานยอลและไม่ต้องการอยู่ในวงการนี้แล้ว นี่ก็คือหนทางที่ดีที่สุดที่เธอหยิบยื่นให้
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงเข้าห้องของชานยอลไปและแอบเห็นน้ำตาของคุณแม่ชานยอลที่ค่อยๆไหลซึมออกมาจากใบหน้าของเธอหญิงสูงวัยใจดีที่ดีกับคริสมาตลอด บัดนี้คริสกลับรู้สึกว่าเขาคือต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมีน้ำตา...
"คุณแม่ครับ.....ผมขอโทษ....ผมดูแลชานยอลได้ไม่ดี ผมผิดเอง" คริสย่อตัวลงเพื่อและคุกเข่าแสดงความสำนึกผิดที่เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำร้ายให้ชานยอลต้องตกอยู่ในสภาพนี้...หากชานยอลเป็นอะไรไปที่มากกว่านี้ เขาคงไม่มีหน้าจะมาพบกับแม่ของชานยอลได้อีก...
"ไม่ค่ะ คุณคริสอย่าทำแบบนี้" ....หญิงสูงวัยก้มลงพยุงแขนทั้งสองข้างของคริสขึ้นมาเพื่อให้เขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง....เธอรับรู้เรื่องของคริสและชานยอลดีเรื่องแบบนี้บางทีไม่ต้องออกมาจากปากของลูกชายเธอ เธอก็สังเกตได้ไม่ยาก
"ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ....ถ้าชานยอลเป็นอะไรไป ผมจะไม่ใช้อภัยตัวเองเลย" น้ำตาของคริสเริ่มเอ่อล้นออกมา ศักดิ์ศรีความหยิ่งทนงของเขาไม่มีเหลือแล้วในเวลานี้หญิงสูงวัยที่เขาให้ความเคารพพอๆกับแม่ของตนเองต้องมาเสียใจที่เห็นลูกชายคนเดียวนอนไม่ได้สติบนเตียงคนไข้
เขาโอบกอดคุณแม่ของชานยอลเพื่อให้กำลังใจซึ่งกันและกัน....อ้อมกอดของแม่ชานยอลดูอบอุ่น...แม้ประธานวูจะเป็นแม่ของเขาแต่เธอก็ไม่เคยเปิดเผยด้านที่อ่อนแอให้ใครเห็น ผิดกับแม่ของชานยอลที่ดูบอบบางและอ่อนโยนเหมือนกับชานยอลอย่างไรอย่างนั้น...
"มันไม่ใช่ความผิดของคุณคริสหรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น" แม่ของชานยอลพูดทั้งน้ำตา มืออันอ่อนโยนของเธอเช็ดน้ำตาจากใบหน้าออกไปช้าๆเพื่อไม่ต้องการให้คริสกังวลมากไปกว่านี้....พร้อมกับลูบที่หลังของคริสเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยนเขาเช่นกัน...
ในคืนนี้คริสยินดีที่จะขอนอนเฝ้าชานยอลเอง เพราะความหวังที่ว่าหากชานยอลตื่นขึ้นมา เขาอยากจะเป็นคนแรกที่ชานยอลได้พบหน้า....และเขาก็อยากจะสบสายตากับดวงตากลมโตที่สดใสนั้นอีกครั้งเป็นคนแรกเช่นกัน....
......ในเวลานี้คริสซุปเปอร์สตาร์ผู้โด่งดังไม่แคร์สายตาของใครๆแม้สถานที่นี้จะเป็นโรงพยาบาล ที่สาธารณะที่ใครๆสามารถเข้านอกออกในได้....
ทั้งเหล่าพยาบาลหมอและบุคลากรต่างๆในโรงพยาบาลต่างก็ซุบซิบนินทาถึงพฤติกรรมที่คริสดูห่วงใยชานยอลมากเกินกว่าการกระทำของศิลปินกับผู้จัดการส่วนตัว คืนนี้ทั้งคืนคริสแทบไม่ได้นอนหลับพักผ่อน ...เขาเดินวนเวียนไปที่เตียงของชานยอลเพื่อเฝ้าคอยการลืมตาตื่นขึ้นมา....หลายครั้งที่เขาเผลอนั่งหลับตรงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ ....แต่ก็ต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาทุกครั้งเมื่อเห็นภาพชานยอลที่กำลังจะโดนนักข่าวคิมทำร้ายในฝัน....
.
.
.
.
.
.
.
แสงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าอีกครั้งเพื่อบ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ที่ดูไม่สดใสสำหรับคริส....หลายชีวิตในโรงพยาบาลต่างวุ่นวายในการดูแลคนไข้ รับคนไข้ทั้งใหม่และเก่ารวมถึงภายในห้องคนไข้ของชานยอล...
...พยาบาล 2-3 คนเดินเข้ามาในห้องเพื่อเตรียมการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับชานยอลที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง....คริสยังคงนั่งมองชานยอลจากโซฟาตัวใหญ่ตัวเดิมที่เขาเพิ่งได้เอนกายลงไปพักผ่อนช่วงรุ่งสางที่ผ่านมา....
"คุณพยาบาลครับ ผม...ขอช่วยได้ไหมครับ" คริสตัดสินใจอยู่นานก่อนที่จะเอ่ยถามกับพยาบาล
"ช่วยอะไรคะ" พยาบาลในชุดสีขาวสะอาดตาถามกลับด้วยความฉงนสงสัย
"ผมอยากช่วยเช็ดตัวให้เขา.......ผมอยากช่วยอะไรเขาบ้าง" สีหน้าและแววตาของคริสทำให้พยาบาลใจอ่อนแต่พวกเธอก็เกรงกลัวที่จะต้องมอบหน้าที่ที่พวกเธอต้องรับผิดชอบให้คริสเป็นคนทำ
คริสลุกขึ้นยืนจากโซฟาช้าๆเต็มความสูงของเขาและเดินก้าวตรงไปยังเตียงของคนไข้....
"ผมขอร้องนะครับ" คริสยังคงอ้อนวอนพยาบาลอีกครั้ง...
พยาบาลทั้ง 3 มองหน้ากันก่อนที่พยาบาลอีกท่านที่ดูอาวุโสกว่าจะพยักหน้าและพากันเดินออกไปจากห้องของชานยอล.....
"ฉันจะเช็ดตัวให้นายเองนะชานยอล" รอยยิ้มที่คริสวาดลงบนใบหน้าของเขาเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าที่สุด....บทบาทที่เขาทำอยู่นี้ไม่ใช่การแสดงแต่มันคือชีวิตจริงที่เขาไม่เคยคิดว่าต้องได้รับหน้าที่ดูแลชานยอล...
ผ้าขนหนูผืนเล็กๆสีขาวถูกบิดเอาน้ำออกด้วยฝ่ามือหนาของคริส ....เขาค่อยๆบรรจงเช็ดไปที่ใบหน้าของชานยอลอย่างแผ่วเบา....ผ้าขนหนูสีขาวถูกลูบไล้เรื่อยมาจากหน้าผากจนถึงดวงตาคู่สวย...คริสใช้ทุกสัมผัสของเขาด้วยความทะนุถนอม....แผลที่ศรีษะของชานยอลยังคงมีเลือดสีแดงซึมออกมาจากผ้าก๊อต...คริสยังคงเหลือบมองดูมันด้วยความเป็นห่วง หลังจากเขาเช็ดตัวชานยอลเสร็จเขาจะขอพบแพทย์เจ้าของไข้อีกครั้งเพื่อสอบถามถึงอาการของชานยอลอย่างละเอียด...
ที่ป้ายหน้าห้องคนไข้ของชานยอลถูกปิดไว้ด้วยคำว่า-ห้ามเยี่ยม-เนื่องจากเป็นคำสั่งของคริสที่ต้องการให้ชานยอลได้พักผ่อนและเพื่อต้องการกันนักข่าวให้ออกจากบริเวณนี้ ทางรปภ.ของโรงพยาบาลก็ได้รับคำสั่งให้ดูแลความเรียบร้อยโดยไม่ให้นักข่าวเข้ามาเพ่นพ่านในบริเวณโรงพยาบาลนี้ด้วยเช่นกัน
ทั้งหมดคือคำสั่งของทั้งคริสและประธานวูที่ดูแลจัดการขอความเป็นส่วนตัวให้ทั้งชานยอลและคริสรวมถึงคนไข้ท่านอื่นที่พักในโรงพยาบาลแห่งนี้...
เครื่องแต่งกายของคริสยังคงเป็นชุดเดิมอย่างเมื่อวาน....เขาไม่มีแม้จิตใจที่จะกลับบ้านเพื่อชำระล้างร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้า...ซึ่งวันนี้ทางคนรับใช้ก็ได้นำเครื่องแต่งกายของคริสมาไว้ในห้องคนไข้เรียบร้อยแล้ว...
"ชานยอล...ฉันเช็ดตัวนายเสร็จแล้วจะไปอาบน้ำบ้างละนะ...." เสียงอ่อนโยนของคริสกระซิบลงข้างๆหูของชานยอลหลังจากเขาเช็ดตัวชานยอลเสร็จและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชานยอลเรียบร้อยแล้ว...
คริสเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าของตนเองดูและเดินหยิบเสื้อผ้าบางส่วนเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนู....ฝักบัวในห้องน้ำถูกเปิดออกเพื่อชำระล้างร่างกายของเขา...ฝ่ามือแข็งแกร่งท้าวไปที่ผนังของกำแพงห้องน้ำและก้มหน้าลงเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ความอ่อนล้า ความกังวลใจ เขาอยากจะโยนมันทิ้งไปทั้งหมด
...เขาลูบไปตามเส้นผมช้าๆพร้อมกับหลับตาลง น้ำอุ่นที่ชโลมร่างกายเขาตอนนี้คงช่วยให้เขาผ่อนคลายได้บ้างไม่มากก็น้อย....ในห้องน้ำมีแต่เพียงเสียงฝักบัวที่มีสายน้ำรดลงมาที่ตัวของคริส...แต่คริสเองกลับได้ยินเสียงของชานยอลมันคือเสียงเรียกของชานยอลที่กำลังร้องเรียกหาเขา.....
"ชานยอล..ฉันคงใกล้บ้าแล้วสินะ" เขารำพึงในใจเมื่อคิดว่านั่นคือเสียงจากความคิดของเขาที่มันดังแว่วออกมาด้วยความเป็นห่วง...
..... "ช่วยผมด้วย!.....อย่าทำผม.....คริส!...ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว...."......
เสียงชานยอลดังแว่วมาอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง....ครั้งนี้คริสตัดสินใจปิดฝักบัวลงเพื่อตั้งใจฟังเสียงนั้นอีกครั้ง เสียงนั้นดังออกมาจากโสตประสาทของเขาหรือมันดังมากจากปากของชานยอลจริงๆ....
"อย่าทำผม.....ผมไม่อยากทรยศคริส!" เสียงของชานยอลดังเข้ามาถึงในห้องน้ำ คริสไม่รอช้า...เขารีบผลุนผลันออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคลุมร่างอยู่และวิ่งตรงไปยังร่างของชานยอลที่นอนบนเตียงและกำลังละเมอถึงเขาอย่างหนัก...
"ชานยอล...ชานยอล...ฉันอยู่นี่...ลืมตาสิชานยอล!!" คริสเขย่าตัวชานยอลให้ลืมตาและปลุกเขาจากฝันร้าย...มือแกร่งรวมถึงลำตัวของคริสยังคงชุ่มไปด้วยน้ำเขาสวมกอดชานยอลไว้แน่นพร้อมทั้งเรียกให้ชานยอลได้สติ
"ปาร์คชานยอล...ลืมตาดูฉัน ฉันอยู่กับนายแล้ว" คริสกอดชานยอลไว้แนบอกแกร่งพร้อมทั้งลูบศรีษะเขาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน...
ดวงตากลมโตของชานยอลค่อยๆปรือตาขึ้นมามองตามเสียงและสัมผัสไออุ่นที่เขาได้รับจากคริส....หน้าของชานยอลกำลังแนบกับหน้าอกของคริสที่กำลังเปลือยเปล่า...ตอนนี้คริสลืมตัวว่าเขากำลังอยู่ในห้องคนไข้ สภาพของเขาในตอนนี้หากใครมาเห็นเขาคงไม่เป็นการณ์ดีแน่...
ขนตาหนาของชานยอลกระพริบถี่ๆช้าๆเพื่อมองคนตรงหน้า...จากภาพเลือนลางก็โฟกัสเป็นภาพที่แจ่มชัดขึ้น...คนตรงหน้าเขาคือคริสซุปเปอร์สตาร์ที่ชานยอลหลงรักมานานแสนนาน หลังจากชานยอลได้สติและรู้แล้วว่าตอนนี้เขาไม่ได้ฝันไป.....เขาก็โผกอดสุดแรงไปที่รอบเอวของคริสและน้ำตาแห่งความดีใจของชานยอลก็ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มใสทั้งสองข้าง
"คริสจริงๆด้วย...คริส....ฉันคิดถึงนาย" ชานยอลกอดร่างของคริสไม่ปล่อย เขาเหมือนเด็กเล็กๆที่กำลังตกใจและร้องหาคนรัก คริสเองก็ดีใจไม่แพ้กันที่ชานยอลตื่นขึ้นมาและจำเขาได้...ต่อไปนี้คงไม่มีเรื่องอะไรเลวร้ายสำหรับเราแล้ว...
"ไม่ต้องร้องไห้แล้ว....ฉันจะอยู่ตรงนี้ อยู่กับนายตลอดไปนะเด็กดื้อ" คริสพูดพลางใช้นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของชานยอลพร้อมกับก้มลงจูบซับที่ดวงตาเพื่อให้น้ำตาหยดใสหยุดไหลซักที....
ร่างสองร่างบนเตียงคนไข้สีขาวกอดกันกลม...ต่างคนต่างคิดถึงซึ่งกันและกัน.....ไม่มีใครยอมคลายอ้อมกอดจากกันก่อนด้วยความกลัวที่ว่าคนรักของเขาจะหลุดลอยออกไปจากอ้อมกอดนี้.....เวลานี้คือเวลาที่ทั้งคริสและชานยอลรอมาตลอดหลายชั่วโมง....เวลาที่ทั้งสองจะตื่นมาพบหน้ากันและอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม....
END EP15 --------------------------------------------
Writer talk ขอเม้นท์และแทคในทวิตให้กำลังใจเหมือนเดิมนะ จุ๊บๆ ><
