บ้าน
ร่างสูงเดินตามคนรักไปติดๆ มือหนาคว้าข้อมือเล็กไว้อีกครั้ง ใบหน้าคมมีสีหน้าวิตกกังวล เขาไม่ต้องการให้เธอเข้าใจผิด แม้เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องร้ายแรงสำหรับหญิงสาว แต่เขาก็คิดว่าชานยอลลี่ควรมีเหตุผลในการรับฟังเขาบ้าง
"เดินหนีฉันแบบนี้ เมื่อไรเราจะคุยกันรู้เรื่อง" ฝ่ามือหนาตรึงแขนเรียวไว้ เสียงเข้มแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
"เธออยากฟังฉันอธิบายไม่ใช่เหรอ" ร่างเล็กหยุดยืนนิ่ง เธอเริ่มใช้สติมากกว่าอารมณ์ความเสียใจที่กำลังคุกรุ่น
"วันนั้น...ฉัน..โดนปิงปิงวางยา..."
.
.
.
.
.
.
เรื่องราวทั้งหมดพรั่งพรูจากปากมังกรสายฟ้าด้วยความจริงใจ ไม่มีถ้อยคำที่เขาแต่งเติมหรือแสร้งโกหกเพื่อความสบายใจของเธอเลยสักนิด ตลอดการสนทนา ดวงตาคมพยายามสื่อให้เห็นว่าเขาสำนึกผิดเพียงใด วันนี้ที่เขาได้พบกับลู่ฮานนี่อีกครั้งก็เพื่อกล่าวขอโทษเธอ ครั้งนั้นลูกผู้ชายอย่างเขาไม่มีโอกาสที่จะแสดงความเสียใจต่อเธอ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืออุบัติเหตุ เขาสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าต่อไปนี้จะระวังตัวเองมากขึ้นและไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ร่างบางหยุดยืนนิ่งฟังสิ่งที่คนรักพูด ดวงตากลมโตดูเศร้าสร้อยลงเล็กน้อย เจ็บปวดใจเมื่อรับรู้ว่าเขาเกือบพลาดพลั้งได้หลับนอนกับหญิงอื่น เธอเริ่มระแคะระคายแล้วว่า ผู้หญิงคนที่กระชากสร้อยมังกรสีนิลขาดคามืออาจจะเป็นปิงปิง ลูกสาวของแก็งค์พันธมิตรที่หวังจะครอบครองทั้งตัวและหัวใจของคริส
"ผมตามสืบจนรู้ว่า...ปิงปิงรวมถึงฮวางจื่อเทา ร่วมมือกัน"
"เรื่องทั้งหมด...ก็มีแค่นี้" เขารั้งร่างเธอเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง คางสากวางพาดบนบ่าเล็ก มองคล้ายเด็กตัวน้อยที่กำลังอ้อนขออะไรจากผู้ใหญ่
"ชานยอลลี่ คุณ...ให้อภัยผมนะครับ"
ร่างบางถอนหายใจช้าๆ แม้จะรับรู้ดีว่าเรื่องราวดังกล่าวเกิดจากฤทธิ์ยาซึ่งเป็นแผนการชั่วร้ายของบุคคลอื่น แต่เธอก็ขอเวลาทำใจ
"ฉันจะตามดูพฤติกรรมคุณกับน้องสาวของคุณเหลาเกา" เสียงหวานเปรยขึ้น ดวงตากลมโตจับจ้องร่างสูงอย่างไม่ไว้ใจ
"คุณสบายใจได้ ผมไม่ยุ่งกับคนที่เพื่อนชอบหรอกครับ" ฝ่ามือหนาชูสามนิ้ว เขาสัญญากับเธอด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย
"คะ..คุณหมายถึง.."
"ไอ้เซฮุนกำลังมีความรัก ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้"
"เหมือนที่....ผมก็ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร แบบที่เป็นกับคุณ..." ใบหน้าคมคายยกยิ้ม เมื่อรับรู้ดีว่าคนรักของเขามีเหตุผลเพียงพอ
ทั้งสองผ่านทุกข์สุขด้วยกันมาจนเรียนรู้นิสัยซึ่งกันและกัน มังกรสายฟ้าไม่เคยยกย่องผู้หญิงคนไหนมากมายเท่าเธอมาก่อน ความรักคือการเชื่อใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาปัญหามักจะเกิดขึ้นเมื่อไม่เคยพูดคุยถึงความในใจ ครั้งนี้ทั้งคริสและชานยอลลี่จึงมีเหตุผลในการใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมากยิ่งขึ้น
เมื่องานครบรอบการก่อตั้งพรรคอาชาพยัคฆ์เดินทางมาถึงตอนสุดท้าย เหลาเการวมถึงลูกสมุนหลายสิบคนมีหน้าที่ขอบคุณแขกเหรือที่มาร่วมงาน ร่างเล็กของคุณหมอแสนสวยแอบมองจากในห้องนอนบริเวณชั้นสอง ร่างสูงโค้งคำนับให้กับสมาชิกในแก็งค์พันธมิตร พร้อมจูงมือคนรักเดินออกมาจากงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แม้ลู่ฮานนี่จะรู้สึกยินดีที่เขาและชานยอลลี่เข้าใจกัน แต่ก็ปฎิเสธความรู้สึกเจ็บแปลบในใจไม่ได้ เธอรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ชิดหัวหน้าแก็งค์มังกรดำ ภายนอกของเขาดูเป็นคนแข็งกร้าว ดุดัน แต่ภายในกลับอ่อนโยน อบอุ่น นั่นคือสิ่งที่หญิงสาวทั่วไปโหยหามาตลอด... รอยยิ้มบางวาดขึ้นที่กลีบปากเล็กอย่างไม่รู้ตัวเมื่อจ้องมองเขา หล่อนรีบปล่อยผ้าม่านเพื่อปิดหน้าต่างให้เป็นปกติ เมื่อเธอเหลือบเห็นโอเซฮุนที่กำลังมองขึ้นมา
.
.
.
.
.
หลายวันผ่านไป..ภายในร้านกาแฟของโรงพยาบาลกรุงปักกิ่ง ร่างเล็กกำลังง่วนกับแฟ้มเอกสารประวัติผู้ป่วย เธอพลิกอ่านมันอย่างละเอียดหลายครั้ง เคสผู้ป่วยที่มีอาการเลือดจางที่ต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วนเนื่องจากภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน แม้คนไข้รายนี้จะไม่ได้รับการผ่าตัดกับเธอโดยตรง แต่ก็เป็นกรณีศึกษาที่อาจารย์หมอให้เธอช่วยทำรายงานสรุปผล ฝ่ามือเล็กคนแก้วกาแฟร้อนช้าๆก่อนยกขึ้นจิบโดยไม่ทันสังเกตชายหนุ่มที่เดินตรงเข้ามาทักทาย
"ขอโทษนะครับ ผมมีเคสมาปรึกษาคุณหมอ" ร่างโปร่งหย่อนกายลงนั่ง ใบหน้าหล่อใสยกยิ้มอย่างเป็นมิตร
ดวงตากลมโตเหลือบมองตาม แฟ้มเอกสารถูกปิดเสียงดัง ร่างเล็กลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างรวดเร็วเมื่อรับรู้ว่าใครที่ตั้งใจมากวนประสาท
"เดี๋ยวก่อนสิครับคุณหมอ คุณจะใจร้ายไม่รักษาคนป่วยเหรอ" โอเซฮุนแสร้งตำหนิเธอ ร่างโปร่งเดินตามมายังบริเวณถนนหน้าโรงพยาบาล สัญญาณไฟจราจรสีแดงบ่งบอกให้คนทั่วไปเตรียมเดินข้าม...
ปลายเท้าของร่างบางก้าวเดินโดยไม่ทันสังเกต มอร์เตอร์ไซด์สี่สูบขับฝ่าไฟแดงมาด้วยความรวดเร็ว เสียงตะโกนของคนแถวนั้นหวีดร้องดังลั่นเมื่อรถกำลังพุ่งตรงเข้ามาหาหญิงสาว ฝ่ามือหนากระชากแขนเรียวเข้ามากอด เขาใช้ตัวเองกำบังรถคันนั้นด้วยความตกใจ ร่างโปร่งถูกรถเฉี่ยวชนจนเสียหลักล้มลง คนขับมอร์เตอร์ไซด์เบรคจนเสียงล้อเสียดสีไปตามท้องถนน เมื่อเหลือบมองโอเซฮุนที่ล้มอยู่กับพื้น ชายคนนั้นก็รีบขี่รถหนีเพราะกลัวความผิด...
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด เธอกอดร่างเขาแน่น โชคดีที่ชายหนุ่มบาดเจ็บแค่เพียงที่ขาเท่านั้น โลหิตสีแดงค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผล ขากางเกงสีดำชุ่มไปด้วยเลือด คุณหมอแสนสวยประคองร่างโปร่งเดินตรงเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งเพื่อดูอาการ
"คุณบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เสียงเข้มเอ่ยถามหญิงสาวข้างกาย สีหน้ากังวลบ่งบอกว่าเขาเป็นห่วงเธอไม่น้อย
"ฉันไม่เป็นอะไร คุณห่วงตัวเองก่อนเถอะ" ใบหน้าสวยหวานเหลือบมองชายหนุ่มที่ยิ้มทะเล้น
"ความจริงผมโดนรถชนก็มีข้อดีเหมือนกันนะครับ" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอ
"เพราะผมได้รู้ว่าคุณก็ห่วงผม" กระซิบแผ่วข้างใบหู แขนแกร่งโอบบ่าเล็กไว้แน่นเมื่อเธอประคองเขามาหน้าห้องปฐมพยาบาล
"คนบ้า จะตายแล้วยังกวนประสาท" เธอผลักชายหนุ่มให้พ้นจากร่าง คุณหมอคนสวยออกคำสั่งให้บุรุษพยาบาลแถวนั้นรับช่วงต่อเพื่อดูแลเขา ร่างบางแสร้งเดินหนีไปอีกทาง...เพราะไม่ต้องการเห็นคนขวางหูขวางตา
"คุณ!..ผมมีสิทธิเลือกหมอนะครับ ผมจะให้คุณรักษา เฮ้ คุณหมอลู่ฮานนี่!"
ร่างเล็กขบขันขณะที่เดินหันหลังจากมา ศีรษะส่ายช้าๆเมื่อนึกถึงความกวนของเขา อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอยิ้มได้เมื่อต้องพบเจอกับปัญหาเครียดๆเกี่ยวกับการทำงาน เย็นวันนั้นเธอมีประชุมจนถึงช่วงหัวค่ำ ปลายปากกาขีดเขียนข้อมูลของคนไข้ ภาพลายเส้นวาดร่างกายของมนุษย์รวมถึงเส้นเลือดที่สำคัญ ดวงตากลมโตเหลือบมองขาของชายในภาพวาด ฉับพลันเหตุการณ์ที่โอเซฮุนถูกรถชนก็ย้อนกลับเข้ามาในสมอง ร่างโปร่งกอดเธอแน่นและใช้ตัวเองรับแรงกระแทกของมอร์เตอร์ไซด์คันใหญ่ ใบหน้าของทั้งสองแทบจะชนกัน ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าสวยนิ่งงันก่อนจะล้มลงนั่งกับพื้น ริมฝีปากบางขบเข้าหากันแน่นเมื่อเริ่มเป็นห่วงชายหนุ่ม เลือดสีแดงออกเยอะจนเธอไม่แน่ใจว่าอาจจะถูกเส้นเลือดใหญ่ ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้ในห้องแพทย์ เธอเดินตรงไปยังห้องที่โอเซฮุนทำแผลเมื่อช่วงบ่าย
"คนไข้ที่เข้ามารักษาแผลถูกรถชนที่ขาเมื่อช่วงบ่าย อาการเป็นยังไงบ้าง กลับไปแล้วใช่ไหม" เสียงหวานซักถามกับแพทย์เวรเพื่อขอดูแฟ้มประวัติ
เธอพลิกข้อมูลของโอเซฮุนอ่านเมื่อนึกเป็นห่วงเขาขึ้นมา นิ้วเรียวไล่ตามตัวอักษรที่บรรยายการรักษาจากทางแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ หล่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรับรู้ว่าอาการของเขาไม่เป็นอันตรายเท่าใดนัก มีแค่เพียงบาดแผลเป็นทางยาวภายนอกฟกช้ำจากแรงกระแทก รวมถึงกระดูกที่เข้าเครื่องเอ็กซเรย์ก็ปกติดี
ร่างเล็กยิ้มบางเมื่อเหลือบเห็นอายุของเขา เธอเพิ่งรู้ว่าโอเซฮุนมีอายุห่างจากเธอหลายปี พ่อหนุ่มน้อยคนนี้ทะเล้นใช่ย่อย เนื่องด้วยเขาต้องทำงานเป็นมือขวาของแก็งค์มังกรดำ ทำให้ร่างโปร่งมีความเป็นผู้ใหญ่ไวกว่าปกติ บางครั้งเขาก็ดูเงียบขรึม เย็นชา ดูเป็นพิษเป็นภัยต่อคนรอบข้าง แต่บางครั้งในแววตาของเขานั้นกลับแฝงไปด้วยความอบอุ่น อ่อนโยน อย่างที่หล่อนเคยสัมผัสจากเหตุการณ์วันนี้
เมื่อคืนแฟ้มประวัติคนไข้ให้กับแผนกอุบัติเหตุ ร่างเล็กก็เดินตรงไปเก็บกระเป๋าสัมภาระของตน หล่อนหิ้วของพะรุงพะรังตรงไปยังลานจอดรถ กุญแจรีโมทถูกหยิบขึ้นมากดปลดล็อค ร่างเล็กก้าวขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อมีชายหนุ่มใส่แว่นกันแดดเคาะกระจกฝั่งคนขับเสียงดังลั่น
"นี่คุณเล่นบ้าอะไรเนี่ย!" เธอตวาดกลับไปเมื่อเห็นชัดเจนแล้วว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
"ทำไมคุณกลับดึกแบบนี้ มันอันตราย เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเดินทางมืดค่ำไม่ดีนะครับ" ใบหน้าหล่อใสค่อนไปทางหงุดหงิดใจ
"คุณน่ะแหละ ทำไมยังไม่กลับ แผลที่ขาจะระบมเอานะ"
"ผมลองเหยียบคันเร่งแล้วแต่เจ็บขา ขับรถกลับไม่ได้ ขาขวานะครับคุณ ผมจะพิการไหม" ชายหนุ่มเหลือบมองขาตนเองที่พันผ้าก็อตไว้ กางเกงสีดำถูกตัดขาหนึ่งข้างเพื่อการรักษาปฐมพยาบาล
"ขึ้นรถมา ฉันจะขับไปส่ง" เธอออกคำสั่งเมื่อรำคาญใจ หล่อนรู้ดีว่าชายหนุ่มจะมาไม้ไหน
"หืม..ผมหูฝาดไปหรือเปล่า"
"ถ้าไม่ขึ้น ฉันไปก่อนละกัน" ปลายเท้าแสร้งเหยียบคันเร่งเพื่อออกตัวรถสปอร์ตคันสวย
"เฮ้ๆ เดี๋ยวครับเดี๋ยว" ร่างโปร่งเดินกะเผลกมาขึ้นรถอย่างว่าง่าย ใบหน้าสวยหวานแอบยิ้มขำเมื่อเหลือบมองเขา
การขับรถไปส่งที่ถ้ำมังกรดำคือเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เธอคงจะพอตอบแทนเขาได้ หากวันนี้เขาไม่ช่วยชีวิตเธอไว้ คนที่ได้รับบาดเจ็บอาจจะเป็นเธอ ไม่ใช่เขา ร่างเล็กขับรถมาตามทางโดยไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย เนื่องจากเธอยังไม่ได้เอารถเข้าศูนย์ซ่อม ผู้หญิงอย่างเธอไม่เก่งเรื่องการซ่อมแซมอุปกรณ์ในรถเท่าใดนัก เมื่อดวงตาคมเหลือบเห็น เขาก็ตำหนิเธอยกใหญ่ในความปลอดภัย โอเซฮุนอยู่ในวงการแข่งรถ เขารับรู้ดีว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อหากทุกคนประมาท มือหนาขยับน็อตที่ตัวล็อคอยู่สักพัก ไม่นานเขาก็บอกให้เธอสวมใส่เข็มขัดนิรภัย ฝ่ามือเล็กเอื้อมจับปลายสายเข็มขัดเพื่อกดให้ลงล็อคแต่ก็ไม่เป็นผล เธอเริ่มสบถออกมาเบาๆด้วยความหงุดหงิด
"เบารถก่อน เดี๋ยวผมใส่ให้ น็อตมันคลายคุณต้องไขเข้าไปอีก"
เธอหักพวงมาลัยจอดรถข้างทางช้าๆเพื่อใส่เข็มขัดนิรภัยตามที่ร่างโปร่งต้องการ ร่างเล็กนั่งนิ่ง ฝ่ามือหนาเอื้อมเข็มขัดนิรภัยอีกฝั่งมาคาดให้ เธอและเขาช่วยกันใส่ตัวล็อคให้ลงร่องด้วยความยากลำบาก ดวงตากลมเหลือบมองใบหน้าคมคายของคนตรงหน้าเมื่อเขากำลังขะมักเขม้น โอเซฮุนดูเป็นห่วงเป็นใยเธอมากกว่าปกติ ความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นใจเมื่อได้ใกล้ชิดกัน ชายหนุ่มรับรู้ถึงความผิดปกติเมื่อมีคนจ้องมองเขา สายตาของทั้งสองประสานอย่างไม่ตั้งใจ
"เอ่อ..ฉันยัง..ไม่ได้ขอบคุณคุณเลย" เสียงหวานพูดแก้เก้อเมื่อดวงตาคมจับจ้องมา
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจจะเจ็บแทน" รอยยิ้มทะเล้นวาดขึ้นที่มุมปาก
"ขอบ...ขอบคุณนะคะ"
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นแบบนี้ได้ไหม หืม.." ใบหน้าหล่อใสโน้มลงประกบปากจูบแผ่วเบา
หัวใจดวงน้อยของร่างเล็กเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกเขาจู่โจมกระทันหัน คุณหมอคนสวยหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย อากาศภายในห้องโดยสารร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆเมื่อเธอตื่นเต้นกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ฝ่ามือเล็กตีที่แขนแกร่งแก้เก้อ
"นี่คุณ!.."
"โอเซฮุนครับคุณลู่ฮานนี่ ผมมีชื่อก็เรียกสิครับ" เขาผละออกมาจากใบหน้าสวยพร้อมหัวเราะขำในลำคอ
"ผมอยากดูแลคุณจริงๆนะ คุณหมอดูแลคนอื่นๆมาเยอะแล้ว ให้ผมดูแลคุณบ้างนะครับ"
ดวงตาคมสื่อถึงความจริงใจ คำพูดที่ออกมาจากปากคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาอยากปกป้องดูแล ความรู้สึกนี้เคยเกิดขึ้นกับคริสมังกรสายฟ้า โอเซฮุนไม่เคยเชื่อในความรัก ความรักทำให้คนอ่อนแอลงคือคำพูดของเขาที่คอยตักเตือนเพื่อน แท้จริงแล้วความรักสามารถเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันให้อีกคนฮึดสู้ได้เช่นกัน ความรักไม่มีรูปแบบตายตัว อยู่ที่ว่าจะรู้จักรักในแบบไหนต่างหาก...
ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างเล็ก เธอเผลออมยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ คืนนั้นทั้งสองร่ำลากันที่หน้าคฤหาสน์แก็งค์มังกรดำ ความรู้สึกมากมายที่เริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆคือสิ่งที่หล่อหลอมให้หัวใจของเขาและเธออบอุ่นขึ้นทีละน้อยนิดในเวลานี้...
.
.
.
.
.
.
.
.
ภายในห้องนอนใหญ่ของหัวหน้าแก็งค์มังกรดำ ร่างสูงได้รับการติดต่อทางโทรศัพท์จากสายที่แฝงตัวในแก็งค์หงษ์ซิ่ว ข้อมูลที่บ่งบอกว่าจะมีการจัดแข่งรถด้วยเดิมพันตามคำขอ...เดิมพันที่ผู้ชนะมีสิทธิเรียกร้องได้ตามความต้องการทุกอย่าง งานนี้แก็งค์หงษ์ซิ่วจะเข้าร่วมการแข่งขันหลังจากห่างหายมาหลายสัปดาห์ โอกาสที่มังกรสายฟ้าต้องการมาถึงแล้ว สิ่งที่เขาจะเดิมพันคือชีวิตของฮวางจื่อเทา ปัญหาความบาดหมางของทั้งสองแก็งค์ยาวนานมาจนถึงปัจจุบัน สมาชิกในแก็งค์หงษ์ซิ่วไม่เคยคิดจะลามือจากการแก้แค้น ร่างสูงเองก็เช่นกัน เหตุการณ์ที่เขาต้องสูญเสียลูกในท้องของชานยอลลี่ไปคอยย้ำเตือนให้เขาหาหนทางที่จะเอาชีวิตฝั่งตรงข้าม ตลอดเวลาทั้งสองฝั่งต่างหาช่วงจังหวะที่เหมาะเจาะเพื่อเล่นงานกันและกัน คริสไตร่ตรองถึงแผนการสกปรกที่มักจะถูกวางไว้เสมอ รถที่จะนำมาแข่งขันต้องเป็นรถที่ได้รับการตรวจสภาพจากพรรคที่ถูกจัดตั้งขึ้นเป็นหน่วยกลาง เขามีประสบการณ์และรับรู้ดีว่าหากใช้ฝีมือในการแข่งรถจริง แก็งค์หงษ์ซิ่วไม่มีทางเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน
ฝ่ามือหนารีบกดตัดสายเมื่อเหลือบเห็นคนรักเดินตรงเข้ามาในห้อง เขาไม่ต้องการให้เธอรับรู้เรื่องการจัดงานแข่งขันรถแต่งซิ่งที่ยิ่งใหญ่นี้ การหมายปองชีวิตของฮวางจื่อเทาสมาชิกแก็งค์หงษ์ซิ่วมีอันตรายถึงชีวิตของเขาเช่นกัน ทั้งคริสและสมุนในแก็งค์มังกรดำต้องเตรียมแผนการอย่างดี ทุกครั้งที่มีการปะทะกันระหว่างศัตรู ต้องมีการเสียเลือดเนื้อ นั่นคือสิ่งที่ร่างสูงไม่ต้องการให้เกิดขึ้น
"ทำอะไรอยู่คะ ดูเคร่งเครียดเชียว" เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม
"คุยสายต่างประเทศน่ะครับ พอดีอะไหล่ที่สั่งเข้ามามีปัญหานิดหน่อย" ร่างสูงหย่อนกายลงนั่งข้างคนรัก ศีรษะพิงไหล่เล็ก ลมหายใจพรูออกมาจากปลายจมูกช้าๆเมื่อใช้สมองอย่างหนัก
"ตอนนี้ใช้ปืนเก่งหรือยัง" เขาหยั่งเชิงดูว่าหล่อนมีทักษะป้องกันตัวมากขึ้นเพียงใด
"เมื่อวานไปลองหัดยิงที่สนามมา เดี๋ยวนะคะ จะเอาผลงานมาอวด" ร่างบางผลุนผลันเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายที่เธอมักจะพกติดตัวตลอด
กระดาษสีขาวตัวล่อกระสุนพรุนจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม ที่สำคัญจุดสีดำตรงกลางถูกยิงเข้าเป้าแทบทุกนัด
"อืม ดี..ท่าทางจะดูแลตัวเองได้แล้ว" มือหนาลูบศีรษะกลมแผ่วเบา สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยใสของคนรักด้วยความห่วงใย
หญิงสาวแย้มยิ้มบางๆ เธอปลื้มใจที่ได้รับคำชมเชยจากมังกรสายฟ้า หล่อนไม่รับรู้เลยว่าอีกไม่กี่วันชายอันเป็นที่รักจะต้องยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อจบเรื่องราวบาดหมางทั้งหมดระหว่างแก็งค์ หนึ่งในเหตุผลที่ร่างสูงต้องการจะเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้เนื่องจากชานยอลลี่ หล่อนเป็นผู้หญิงที่เขาต้องการจะปกป้องด้วยชีวิต หากเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเธอเขาคงรับไม่ได้ เพราะฉะนั้นการเดิมพันโดยใช้ชีวิตของศัตรูและชีวิตของเขา คือทางออกเดียวที่เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับเธอ
"หากวันไหนที่เธอตื่นขึ้นมาไม่เจอฉัน...จะทำยังไง" เขาลูบปอยผมสีน้ำตาลอ่อนขึ้นไปทัดใบหูหญิงสาวอย่างทะนุถนอม
"ฉันก็จะโทรหาคุณ" ดวงตากลมโตฉายแววใสซื่อ เธอตอบโดยไม่ทันคิด
"แล้วถ้าที่ที่ผมอยู่...รับโทรศัพท์ไม่ได้.."
"ก็ถ้านายกลับมา ฉันเอานายตายแน่" ฝ่ามือเล็กเขกหน้าผากชายหนุ่ม
ทั้งสองมีรอยยิ้มให้กัน ร่างสูงโอบกอดหญิงสาวไว้แน่น จิตใจในส่วนลึกกำลังพะวงกับเรื่องราวต่อจากนี้ หากโชคเข้าข้างเขาจะได้กลับมาพบหน้าคนรักอีกครั้ง แต่หากเป็นในทางตรงกันข้าม เขาและเธออาจต้องพลัดพรากชั่วนิจนิรันดร์ เส้นทางของอันธพาลนักเลงแข่งรถต้องเสี่ยงชีวิตทุกย่างก้าว ไม่ว่าจะเป็นในท้องถนนหรือเส้นทางในชีวิตจริง หลายคนต้องจากคนที่รักไปในการแข่งขันเพียงเพราะ ศักดิ์ศรี เกียรติยศ และเพื่อเงินทองมหาศาล บางคนกลับมาได้แต่ทนทุกข์ทรมานในสภาพพิกลพิการ คริสรับรู้ดีว่าชีวิตของพวกเขาไม่สวยหรูนักเมื่อเลือกเดินเส้นทางนี้ แต่มันคือสิ่งที่เขารักและผูกพันมากว่าหลายปี...
เรื่องราวของคริสมังกรสายฟ้าหัวหน้าแก็งค์มังกรดำจะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม....
ไรท์เตอร์ทอล์ค *** อีก 2 ตอนก็จะอวสานแล้ว เตรียมพบกับฟิค BLACKDRAGON ในรูปเล่มเร็วๆนี้...
รบกวนติดแทค #BLACKDRAGON_KY เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจของไรท์ด้วยนะ ไม่รีทุกแทคแต่แอบอ่านทุกข้อความแน่นอน *กราบตัก