บ้าน
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาที่ห้องนอนสีขาวดูสะอาดตา ร่างโปร่งผุดลุกนั่งด้วยความตกใจหลังจากนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คือวันเปิดเทอมวันแรก มือบางคว้านาฬิกาหัวเตียงมาเพ่งพินิจ เวลาที่หน้าปัดบ่งบอกว่าสายมากแล้ว เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำพร้อมคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่และสบถคำด่าตัวเองมากมายด้วยความหงุดหงิด
"บ้าเอ้ย ปาร์คชานยอล นายตายแน่ๆนี่วันแรกนะวันแรก"
หลังจากรีบอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อย ชุดนักศึกษาถูกสวมใส่ที่ร่างโปร่งด้วยความร้อนรน รถไฟฟ้าใต้ดินคือจุดหมายปลายทางที่เขาต้องเดินทางไปให้ทันเที่ยวเช้าสุด ขายาวก้าวเท้ากระฉับกระเฉงกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างรีบร้อน โทรศัพท์ซัมซุง S5 ถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าเพื่อดูข้อความแชทของเพื่อนๆที่เรียกตัวเขาไม่ขาดสาย
"กำลังไปเว้ย กูกำลังไป"
นิ้วเรียวยาวรีบส่งข้อความกลับไป เมื่อดวงตากลมเอาแต่จับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ร่างโปร่งของเขาก็เดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจังจนโทรศัพท์หลุดมือ ชายหนุ่มร่างสูงสง่าเหลือบมองใบหน้าของชานยอลที่อยู่ในชุดนักศึกษาด้วยความขุ่นเคือง เขาเองก็รีบร้อนเช่นกัน ซัมซุง S5 ที่เพิ่งซื้อมาตกพื้นและกระเด็นไปคนละมุมถนน
"เห้ย! นี่น้องเดินยังไงครับเนี่ย เดินไปแชทไปกับแฟนมันเดือนร้อนคนอื่นนะครับ โทรศัพท์พี่เพิ่งถอยมาด้วย!" ใบหน้าคมยืนบ่นเด็กกะโปโลตรงหน้าด้วยท่าทีจริงจัง ร่างโปร่งรีบวิ่งไปเก็บโทรศัพท์ที่เป็นรุ่นเดียวกัน สีเดียวกันคืนให้กับชายหนุ่มร่างสูง
"ขอโทษฮะ ผมกำลังรีบ เปิดเรียนวันแรกแล้วผมไปสาย.." ศรีษะโค้งขึ้นลงด้วยความสำนึกผิด แต่ในใจกลับคิดว่าชายคนนี้หน้าตาก็ดี อายุดูมากกว่าเขาไม่เท่าไรแต่กลับดูเป็นคนจู้จี้ขี้บ่น ไร้ซึ่งมารยาท น่าจะรู้ดีว่าอุบัติเหตุเป็นเหตุสุดวิสัยไม่มีใครอยากจะให้เกิดขึ้น
"ผมขอตัวก่อน ขอโทษจริงๆนะฮะ พี่ชาย" ร่างโปร่งรีบบอกลาและก้าวเท้าให้ไวยิ่งขึ้นกว่าเดิมเพื่อหลีกหนีคำสบถด่าตามหลัง โทรศัพท์ถูกเก็บลงกระเป๋าสะพายโดยไม่มีใครเอะใจหรือสังเกตุว่า เครื่องของเขาทั้งสองได้สลับกันเรียบร้อยแล้ว
ผ่านไปกว่า 1 ชั่วโมง มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อจะติดต่อธุระของเช้าวันนี้ คริสได้รับการติดต่อให้เป็นอาจารย์ฝึกสอนของมหาวิทยาลัยชื่อดัง วิชาที่เขาต้องเผยแพร่ให้ความรู้แก่รุ่นน้องคือวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพ ความดูดีสง่างามของคริสคือสิ่งที่ผู้ว่าจ้างเล็งเห็น มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้คือสถานที่ที่เค้าเพิ่งจบการศึกษามาเช่นกัน ด้วยคำชักชวนของอาจารย์สูงวัยที่ค่อนข้างสนิทสนม เขาจึงยอมตกลงสละเวลาจากงานประจำเกี่ยวกับการออกแบบภายในมาเพื่อช่วยเหลือรุ่นน้อง...
หน้าจอโทรศัพท์ถูกเปิดขึ้น เมื่อไฟหน้าจอสว่างวาบก็ปรากฎรูปภาพเซลฟี่ของหนุ่มน้อยหน้าใสคนนึงที่คุ้นตา ดวงตากลมโตของเขาดูสดใสน่ารัก ปากอิ่มแดงระเรื่อรับกับแก้มกลมสีขาวนวล คริสไม่ได้พิศมัยกับเด็กคนนี้เลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เขากำลังงุนงงว่าภาพของชานยอลมาอยู่ในโทรศัพท์มือถือเขาได้อย่างไร
นิ้วมือเรียวยาวรีบกดเข้าไปดูเมนูต่างๆ รวมถึงแกลเลอรี่ภาพถ่ายทำให้ความฉงนสงสัยกระจ่างขึ้นในทันใด
"เด็กบ้าเอ้ย! ลูก S5 ของพ่อจะเป็นยังไงบ้าง ไอ้เด็กซุ่มซ่ามนี่สร้างความซวยให้ฉันกับการทำงานพิเศษวันแรกจนได้ โธ่เว้ย!"
ด้วยสมองอันชาญฉลาด คริสรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของตนเองอย่างรวดเร็ว เสียงริงโทนจากเครื่องโทรศัพท์ในกระเป๋าของชานยอลดังสักพัก มือบางกดรับด้วยความแปลกใจเนื่องจากเสียงริงโทนนี้ เขาไม่คุ้นมันเท่าไรนัก
"ปาร์คชานยอลพูดสายฮะ"
"เห้ย นี่ๆ นายชื่อปาร์คอะไรนะ เออ ช่างมันเถอะ โทรศัพท์ของเรา..."
"แค่นี้ก่อนนะฮะ ผมเรียนอยู่" สายถูกตัดเมื่ออาจารย์ผู้สอนกำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน โทรศัพท์ถูกเก็บลงกระเป๋าและปิดเสียงเพื่อป้องกันการรบกวน
"ย่าห์ ไอ้เด็กบ้านี่ เดี๋ยวก่อน เห้ยๆ อะไรวะ...โทรศัพท์ฉันสลับกับของนาย ไอ้..ไอ้หูกางเอ้ย" เขายืนสบถคนเดียวด้วยความโมโห มือหนาจับโทรศัพท์ในมือทำท่าจะเขวี้ยงทิ้ง แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาจะต้องแลกเครื่องคืน หากโทรศัพท์ของปาร์คชานยอลเป็นอะไร เด็กกะโปโลคนนั้นก็คงจะไม่ยอม
ร่างสูงมีท่าทีเคร่งเครียดเนื่องจากเขาเองต้องรีบไปรายงานตัวเพื่อเข้าสอนในวันแรกเช่นกัน เบอร์โทรของอาจารย์ที่นับถือกันก็อยู่ในเครื่องของเขา เขาไม่สามารถที่จะติดต่อใครได้เลยในตอนนี้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือต้องพยายามโทรเข้าไปที่เครื่องของตนเอง...
เสียงข้อความแชทไลน์ถูกส่งเข้ามาที่เครื่องเพื่อทักทาย คริสถือวิสาสะเปิดอ่านเพื่อจะได้รู้ว่าเด็กคนนี้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยไหนหรือมีข้อมูลอะไรที่เขาจะติดต่อเด็กคนนี้ได้อีกบ้าง
"ชานยอล เรียนเสร็จแล้วเจอกับกูหน้าอาคาร 3 นะ" -จงอิน
ใบหน้าคมยกยิ้มกวนๆก่อนจะนึกสนุกส่งข้อความกลับไป
"อาคาร 3 อยู่ตรงไหนกูไปไม่ถูก"-ชานยอล
"นี่มึงปิดเทอมจนเลอะเลือนเหรอ อาคาร 3 ก็อยู่ใกล้สนามกีฬาข้างๆอาคาร 2 ไงไอ้โง่!"-จงอิน
"จงอิน กูสะกดชื่อมหาลัยไม่ถูกว่ะ มันสะกดยังไงนะมหาลัยของเราน่ะ"-ชานยอล
"มึงนี่ประสาทกลับแน่ๆ โซลซิตี้ไง Seoul City ว่าแต่มึงเรียนวิชาอะไร ทำไมเขาให้สะกดชื่อมหาลัยวะ"-จงอิน
"ขอบคุณนะครับ... คุณคิมจงอิน"-ชานยอล
หน้าจอโทรศัพท์ดับลงแล้ว รอยยิ้มร้ายวาดขึ้นที่ใบหน้าคม มหาวิทยาลัยชื่อดังนี้คือมหาลัยเดียวกับที่คริสจบการศึกษามาและกำลังจะเริ่มงานพิเศษในวันแรก โลกใบนี้มันช่างกลมจริงๆ ร่างสูงเดินเคาะโทรศัพท์กับมือเล่นอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดแผนกลั่นแกล้งเด็กตัวแสบได้...
นายทำให้ฉันวุ่นวายในวันแรกของการทำงานพิเศษ ฉันก็จะทำให้นายวุ่นวายในวันเปิดเทอมวันแรกเช่นกัน ปาร์คชานยอล...
"บ้าเอ้ย ปาร์คชานยอล นายตายแน่ๆนี่วันแรกนะวันแรก"
หลังจากรีบอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อย ชุดนักศึกษาถูกสวมใส่ที่ร่างโปร่งด้วยความร้อนรน รถไฟฟ้าใต้ดินคือจุดหมายปลายทางที่เขาต้องเดินทางไปให้ทันเที่ยวเช้าสุด ขายาวก้าวเท้ากระฉับกระเฉงกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างรีบร้อน โทรศัพท์ซัมซุง S5 ถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าเพื่อดูข้อความแชทของเพื่อนๆที่เรียกตัวเขาไม่ขาดสาย
"กำลังไปเว้ย กูกำลังไป"
นิ้วเรียวยาวรีบส่งข้อความกลับไป เมื่อดวงตากลมเอาแต่จับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ร่างโปร่งของเขาก็เดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจังจนโทรศัพท์หลุดมือ ชายหนุ่มร่างสูงสง่าเหลือบมองใบหน้าของชานยอลที่อยู่ในชุดนักศึกษาด้วยความขุ่นเคือง เขาเองก็รีบร้อนเช่นกัน ซัมซุง S5 ที่เพิ่งซื้อมาตกพื้นและกระเด็นไปคนละมุมถนน
"เห้ย! นี่น้องเดินยังไงครับเนี่ย เดินไปแชทไปกับแฟนมันเดือนร้อนคนอื่นนะครับ โทรศัพท์พี่เพิ่งถอยมาด้วย!" ใบหน้าคมยืนบ่นเด็กกะโปโลตรงหน้าด้วยท่าทีจริงจัง ร่างโปร่งรีบวิ่งไปเก็บโทรศัพท์ที่เป็นรุ่นเดียวกัน สีเดียวกันคืนให้กับชายหนุ่มร่างสูง
"ขอโทษฮะ ผมกำลังรีบ เปิดเรียนวันแรกแล้วผมไปสาย.." ศรีษะโค้งขึ้นลงด้วยความสำนึกผิด แต่ในใจกลับคิดว่าชายคนนี้หน้าตาก็ดี อายุดูมากกว่าเขาไม่เท่าไรแต่กลับดูเป็นคนจู้จี้ขี้บ่น ไร้ซึ่งมารยาท น่าจะรู้ดีว่าอุบัติเหตุเป็นเหตุสุดวิสัยไม่มีใครอยากจะให้เกิดขึ้น
"ผมขอตัวก่อน ขอโทษจริงๆนะฮะ พี่ชาย" ร่างโปร่งรีบบอกลาและก้าวเท้าให้ไวยิ่งขึ้นกว่าเดิมเพื่อหลีกหนีคำสบถด่าตามหลัง โทรศัพท์ถูกเก็บลงกระเป๋าสะพายโดยไม่มีใครเอะใจหรือสังเกตุว่า เครื่องของเขาทั้งสองได้สลับกันเรียบร้อยแล้ว
ผ่านไปกว่า 1 ชั่วโมง มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อจะติดต่อธุระของเช้าวันนี้ คริสได้รับการติดต่อให้เป็นอาจารย์ฝึกสอนของมหาวิทยาลัยชื่อดัง วิชาที่เขาต้องเผยแพร่ให้ความรู้แก่รุ่นน้องคือวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพ ความดูดีสง่างามของคริสคือสิ่งที่ผู้ว่าจ้างเล็งเห็น มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้คือสถานที่ที่เค้าเพิ่งจบการศึกษามาเช่นกัน ด้วยคำชักชวนของอาจารย์สูงวัยที่ค่อนข้างสนิทสนม เขาจึงยอมตกลงสละเวลาจากงานประจำเกี่ยวกับการออกแบบภายในมาเพื่อช่วยเหลือรุ่นน้อง...
หน้าจอโทรศัพท์ถูกเปิดขึ้น เมื่อไฟหน้าจอสว่างวาบก็ปรากฎรูปภาพเซลฟี่ของหนุ่มน้อยหน้าใสคนนึงที่คุ้นตา ดวงตากลมโตของเขาดูสดใสน่ารัก ปากอิ่มแดงระเรื่อรับกับแก้มกลมสีขาวนวล คริสไม่ได้พิศมัยกับเด็กคนนี้เลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เขากำลังงุนงงว่าภาพของชานยอลมาอยู่ในโทรศัพท์มือถือเขาได้อย่างไร
นิ้วมือเรียวยาวรีบกดเข้าไปดูเมนูต่างๆ รวมถึงแกลเลอรี่ภาพถ่ายทำให้ความฉงนสงสัยกระจ่างขึ้นในทันใด
"เด็กบ้าเอ้ย! ลูก S5 ของพ่อจะเป็นยังไงบ้าง ไอ้เด็กซุ่มซ่ามนี่สร้างความซวยให้ฉันกับการทำงานพิเศษวันแรกจนได้ โธ่เว้ย!"
ด้วยสมองอันชาญฉลาด คริสรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของตนเองอย่างรวดเร็ว เสียงริงโทนจากเครื่องโทรศัพท์ในกระเป๋าของชานยอลดังสักพัก มือบางกดรับด้วยความแปลกใจเนื่องจากเสียงริงโทนนี้ เขาไม่คุ้นมันเท่าไรนัก
"ปาร์คชานยอลพูดสายฮะ"
"เห้ย นี่ๆ นายชื่อปาร์คอะไรนะ เออ ช่างมันเถอะ โทรศัพท์ของเรา..."
"แค่นี้ก่อนนะฮะ ผมเรียนอยู่" สายถูกตัดเมื่ออาจารย์ผู้สอนกำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน โทรศัพท์ถูกเก็บลงกระเป๋าและปิดเสียงเพื่อป้องกันการรบกวน
"ย่าห์ ไอ้เด็กบ้านี่ เดี๋ยวก่อน เห้ยๆ อะไรวะ...โทรศัพท์ฉันสลับกับของนาย ไอ้..ไอ้หูกางเอ้ย" เขายืนสบถคนเดียวด้วยความโมโห มือหนาจับโทรศัพท์ในมือทำท่าจะเขวี้ยงทิ้ง แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาจะต้องแลกเครื่องคืน หากโทรศัพท์ของปาร์คชานยอลเป็นอะไร เด็กกะโปโลคนนั้นก็คงจะไม่ยอม
ร่างสูงมีท่าทีเคร่งเครียดเนื่องจากเขาเองต้องรีบไปรายงานตัวเพื่อเข้าสอนในวันแรกเช่นกัน เบอร์โทรของอาจารย์ที่นับถือกันก็อยู่ในเครื่องของเขา เขาไม่สามารถที่จะติดต่อใครได้เลยในตอนนี้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือต้องพยายามโทรเข้าไปที่เครื่องของตนเอง...
เสียงข้อความแชทไลน์ถูกส่งเข้ามาที่เครื่องเพื่อทักทาย คริสถือวิสาสะเปิดอ่านเพื่อจะได้รู้ว่าเด็กคนนี้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยไหนหรือมีข้อมูลอะไรที่เขาจะติดต่อเด็กคนนี้ได้อีกบ้าง
"ชานยอล เรียนเสร็จแล้วเจอกับกูหน้าอาคาร 3 นะ" -จงอิน
ใบหน้าคมยกยิ้มกวนๆก่อนจะนึกสนุกส่งข้อความกลับไป
"อาคาร 3 อยู่ตรงไหนกูไปไม่ถูก"-ชานยอล
"นี่มึงปิดเทอมจนเลอะเลือนเหรอ อาคาร 3 ก็อยู่ใกล้สนามกีฬาข้างๆอาคาร 2 ไงไอ้โง่!"-จงอิน
"จงอิน กูสะกดชื่อมหาลัยไม่ถูกว่ะ มันสะกดยังไงนะมหาลัยของเราน่ะ"-ชานยอล
"มึงนี่ประสาทกลับแน่ๆ โซลซิตี้ไง Seoul City ว่าแต่มึงเรียนวิชาอะไร ทำไมเขาให้สะกดชื่อมหาลัยวะ"-จงอิน
"ขอบคุณนะครับ... คุณคิมจงอิน"-ชานยอล
หน้าจอโทรศัพท์ดับลงแล้ว รอยยิ้มร้ายวาดขึ้นที่ใบหน้าคม มหาวิทยาลัยชื่อดังนี้คือมหาลัยเดียวกับที่คริสจบการศึกษามาและกำลังจะเริ่มงานพิเศษในวันแรก โลกใบนี้มันช่างกลมจริงๆ ร่างสูงเดินเคาะโทรศัพท์กับมือเล่นอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดแผนกลั่นแกล้งเด็กตัวแสบได้...
นายทำให้ฉันวุ่นวายในวันแรกของการทำงานพิเศษ ฉันก็จะทำให้นายวุ่นวายในวันเปิดเทอมวันแรกเช่นกัน ปาร์คชานยอล...
