บ้าน
มหาวิทยาลัยโซลซิตี้เป็นมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่และมีชื่อเสียงในการผลิตนักศึกษาที่มีประสิทธิภาพ ร่างสูงเดินทางมาถึงด้วยระยะเวลาไม่นานนัก แต่ปัญหาสำหรับเขาในตอนนี้คือต้องพบอาจารย์ประจำวิชาเพื่อมารายงานตน อาคารเรียนรวมถึงแต่ละฝ่ายสายงานเปลี่ยนไปมาก คริสตัดสินใจส่งข้อความเข้าไปที่เครื่องของจงอินอีกครั้ง เนื่องจากเขาติดต่อเข้าไปที่เครื่องโทรศัพท์ที่อยู่กับชานยอลหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีผู้รับสาย
"มึงอยู่ตรงไหน"-ชานยอล
"ใต้ต้นไม้ไง ที่เดิม มึงเลิกเรียนแล้วเหรอ ทำไมไวจังวะ"-จงอิน
ใบหน้าหล่อคมคายยกยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่มผิวเข้มกำลังมองหาใครคนหนึ่งอยู่ มือหนาถือโทรศัพท์เพื่อตอบรับข้อความแชท ขายาวเดินก้าวเท้าตรงเข้าไปอย่างไม่รีรอ
"คิมจงอินหรือเปล่าครับ" เอ่ยถามกับชายแปลกหน้าที่ดูไม่คุ้นตา คริสเองแอบเปิดดูแกลเลอรี่ภาพถ่ายกลุ่มเพื่อนของชานยอลในโทรศัพท์ไปพลางๆขณะเดินทางมามหาวิทยาลัย
"อ่า..ครับ คุณรู้จักผมเหรอ"
"ชานยอลพูดเรื่องคุณให้ผมฟังบ่อยๆน่ะครับ ผมคริสครับ เป็นแฟนเขา" มือหนายื่นออกไปจับทำความรู้จักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ห๊ะ! คุณเป็นแฟนไอ้ชานยอลเหรอครับ!" ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความตกใจกับคำพูดของร่างสูงที่ดูดี
"ใช่ครับ เมื่อคืนเขาไปค้างบ้านผม โทรศัพท์ของเราสลับกัน ผมติดต่อเขาไม่ได้เลย คุณรู้ไหมครับว่าเขาเรียนอยู่อาคารไหน" คำถามมากมายถูกไตร่ถามเพื่อเข้าประเด็น เขาต้องการได้โทรศัพท์ของเขาคืนและกลั่นแกล้งเด็กซุ่มซ่ามที่ทำให้หัวปั่น
ความฉลาดของคริสทำให้เขารู้ทั้งอาคารเรียนของชานยอล รวมถึงห้องพักอาจารย์ที่เขาต้องไปรายงานตัว โชคดีที่เวลายังพอเหลืออยู่บ้าง อาจารย์สูงวัยพาคริสเดินดูตามอาคารเรียนที่เขามีหน้าที่สอนและเผยแพร่ให้ความรู้แก่รุ่นน้อง...
"ผมฝากด้วยนะอาจารย์คริส หายากจริงๆคนที่จะมาสอนวิชานี้ ทางมหาลัยต้องการอาจารย์ฝึกสอนที่บุคลิกภาพดีมากๆและเป็นที่ยอมรับต่อสายตาของเด็กๆ ผมเองก็นึกถึงคุณเป็นคนแรก" อาจารย์ประจำฝ่ายแสดงความเห็นพร้อมรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร
"ยินดีครับอาจารย์ ผมจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดครับ" ร่างสูงโน้มศรีษะลงด้วยความนอบน้อมเพื่อแสดงความเคารพ
อาจารย์ประจำฝ่ายยืนขนาบข้างเขาที่หน้าห้องเรียนของนักศึกษาปี 2 หลายคนในห้องต่างให้ความสนใจกับร่างสูงที่หยุดยืนอยู่ ชายหนุ่มที่ดูสง่างามและหล่อเหลาราวเทพบุตรค่อยๆก้าวเข้ามาให้ห้องช้าๆ ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ดวงตากลมที่กำลังจับจ้องสมุดเล็คเชอร์เหลือบมองไปยังหน้าห้อง มือบางเผลอปล่อยปากกาที่อยู่ในมือร่วงหล่นจากโต๊ะ ริมฝีปากบางอ้าค้างด้วยความตกตะลึง ชายตรงหน้าคือคนที่เขาเดินชนกระเด็นที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเมื่อเช้านี้ ผู้ชายที่ภายนอกดูดีแต่กลับทำตัวเป็นตาแก่ขี้บ่น ปากจัด จนชานยอลต้องเดินหนี
"นักศึกษาทุกคน วันนี้อาจารย์จะพาบุคลากรพิเศษมาแนะนำ นี่คือรุ่นพี่คริส หรืออาจารย์ฝึกสอนเควิน ตั้งแต่วันนี้อาจารย์เควินจะมาสอนพวกเราในวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพนะ แม้อาจารย์จะอายุไม่มากแต่ก็ช่วยให้ความเคารพกันหน่อยล่ะ" เมื่อจบประโยค อาจารย์ประจำฝ่ายก็ถอยไปด้านหลังและให้ร่างสูงก้าวขึ้นมาแนะนำตัว
"สวัสดีครับ พี่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ใครสะดวกเรียกอาจารย์เควินหรือพี่คริสก็ได้ครับ พี่ไม่ซีเรียส" ใบหน้าคมยิ้มละมุนและเอ่ยต่อ
"บุคลิกภาพเป็นสิ่งสำคัญครับ มันคือสิ่งแรกที่ทำให้คนภายนอกมองเห็นเรา และคือสิ่งที่สร้างความเชื่อถือให้กับบุคคลนั้นได้ พี่จะยกตัวอย่างนะครับ ...เมื่อเช้านี้พี่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยทำให้มารายงานตัวช้ากว่าที่ควร เด็กคนนั้นเป็นนักศึกษาครับ เขาเดินชนพี่เพราะมัวแต่แชทข้อความกับแฟน บุคลิกภาพของเขาแลดูเป็นคนซุ่มซ่าม หลุกหลิก ไม่สำรวม นี่คือสิ่งที่พี่มองเห็นเขาในครั้งแรก" ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานใสที่กำลังจับจ้องมาที่เขาตาไม่กระพริบ
"เห็นไหมครับ พวกเราสามารถสร้างบุคลิกภาพที่ดูดีและน่าประทับใจตั้งแต่แรกเห็นได้ เพราะนั่นคือสิ่งที่เป็นภาพลักษณ์ดีๆแก่ผู้ที่พบเห็น ในวันพรุ่งนี้ขอให้ทุกคนตรงเวลาและเจอพี่ในช่วงเช้ากับคลาสเต็มนะครับ" ร่างสูงโค้งศรีษะด้วยความนอบน้อม รอยยิ้มของเขาสร้างเสียงหวีดร้องเบาๆของนักศึกษาสาวในห้องเรียน
แขนเรียวของนักศึกษาสาวคนนึงในห้องยกขึ้นเพื่อขออนุญาตตั้งคำถาม
"เชิญครับ"
"พี่คริสหล่อ บุคลิกดีแบบนี้ มีแฟนหรือยังคะ" เสียงหัวเราะครึกครื้นดังผสานกันเมื่อฟังคำถามจบ
"ยังไม่มีครับผม" ดวงตาคมยิ้มหยีลงอย่างเป็นมิตร หลายๆคนในห้องเริ่มส่งเสียงอื้ออึงดังขึ้นเรื่อยๆจนอาจารย์ประจำฝ่ายต้องเคาะโต๊ะให้เงียบเสียงลง
"แปลกนะครับบุคลิกดีแต่ไม่มีแฟน อย่างนี้แสดงว่าความดูดีไม่ได้เป็นเครื่องยืนยันว่าเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตไปซะทุกเรื่อง" เสียงของชานยอลดังขึ้นขัดจังหวะและแทรกเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ เขาเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ อาจารย์เควิน พี่คริส หรืออะไรก็แล้วแต่ไม่ควรจะได้รับความเคารพจากเขาสักนิด
"พี่สอนเกี่ยวกับการพัฒนาบุคลิกภาพนะครับ ไม่ได้สอนให้นักศึกษาหาแฟน" ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากเพื่อกวนประสาทคนถาม ยิ่งชานยอลหน้าบึ้งตึงเท่าไร ยิ่งสร้างความสะใจให้กับคริสมากเท่านั้น
มือบางกำเข้าหากันด้วยความโกรธที่ถูกตอกกลับ ไม่นานนักเสียงสัญญาณภายในห้องดังเตือนเพื่อให้ทราบว่าหมดเวลาของคาบเรียนนี้แล้ว ร่างโปร่งเก็บกระเป๋าและหนังสือเรียนด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ ขายาวก้าวเดินออกไปจากห้องด้วยความเร่งรีบอย่างเคย ร่างสูงรีบเดินตามไปไม่ห่างหลังจากบอกลากับอาจารย์ประจำฝ่าย
"เฮ้ๆ จะรีบไปไหน รอฉันก่อน นายปาร์คชานยอล!" เสียงเข้มตะโกนไล่หลัง และรีบเดินตามไปไม่ห่าง
"จะตามฉันมาทำไม!"
"ก็โทรศัพท์ของนายกับฉัน....." ยังไม่ทันจบประโยคดีนัก ร่างโปร่งรีบวิ่งหนีร่างสูง เขาต้องเร่งฝีเท้าเพื่อไปทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนและอีกใจก็เกรงว่าจะถูกคริสแก้แค้นเรื่องที่พูดจากวนประสาทในห้องเมื่อครู่..
ความว่องไวในการรู้ทางหนีทีไล่ทำให้ชานยอลรอดพ้นจากสายตาคม เขาแอบหลบอยู่ข้างอาคารและร่างสูงตามมาไม่ทัน ร่างโปร่งปลีกตัวออกจากมหาวิทยาลัยและตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลกันนัก...
เรื่องราวของอาจารย์ฝึกสอนหนุ่มหล่อที่บุคลิกภาพดีแต่ชอบกวนประสาท ปากร้าย กับนักศึกษารุ่นน้องนิสัยดื้อรั้น ไม่ยอมใคร จะดำเนินเรื่องราวไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม....
Tag ในทวิตเพื่อสร้างขวัญกำลังใจแก่ไรท์เตอร์ #Hotlinelove_KY
Thanks Kha~
"มึงอยู่ตรงไหน"-ชานยอล
"ใต้ต้นไม้ไง ที่เดิม มึงเลิกเรียนแล้วเหรอ ทำไมไวจังวะ"-จงอิน
ใบหน้าหล่อคมคายยกยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่มผิวเข้มกำลังมองหาใครคนหนึ่งอยู่ มือหนาถือโทรศัพท์เพื่อตอบรับข้อความแชท ขายาวเดินก้าวเท้าตรงเข้าไปอย่างไม่รีรอ
"คิมจงอินหรือเปล่าครับ" เอ่ยถามกับชายแปลกหน้าที่ดูไม่คุ้นตา คริสเองแอบเปิดดูแกลเลอรี่ภาพถ่ายกลุ่มเพื่อนของชานยอลในโทรศัพท์ไปพลางๆขณะเดินทางมามหาวิทยาลัย
"อ่า..ครับ คุณรู้จักผมเหรอ"
"ชานยอลพูดเรื่องคุณให้ผมฟังบ่อยๆน่ะครับ ผมคริสครับ เป็นแฟนเขา" มือหนายื่นออกไปจับทำความรู้จักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ห๊ะ! คุณเป็นแฟนไอ้ชานยอลเหรอครับ!" ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความตกใจกับคำพูดของร่างสูงที่ดูดี
"ใช่ครับ เมื่อคืนเขาไปค้างบ้านผม โทรศัพท์ของเราสลับกัน ผมติดต่อเขาไม่ได้เลย คุณรู้ไหมครับว่าเขาเรียนอยู่อาคารไหน" คำถามมากมายถูกไตร่ถามเพื่อเข้าประเด็น เขาต้องการได้โทรศัพท์ของเขาคืนและกลั่นแกล้งเด็กซุ่มซ่ามที่ทำให้หัวปั่น
ความฉลาดของคริสทำให้เขารู้ทั้งอาคารเรียนของชานยอล รวมถึงห้องพักอาจารย์ที่เขาต้องไปรายงานตัว โชคดีที่เวลายังพอเหลืออยู่บ้าง อาจารย์สูงวัยพาคริสเดินดูตามอาคารเรียนที่เขามีหน้าที่สอนและเผยแพร่ให้ความรู้แก่รุ่นน้อง...
"ผมฝากด้วยนะอาจารย์คริส หายากจริงๆคนที่จะมาสอนวิชานี้ ทางมหาลัยต้องการอาจารย์ฝึกสอนที่บุคลิกภาพดีมากๆและเป็นที่ยอมรับต่อสายตาของเด็กๆ ผมเองก็นึกถึงคุณเป็นคนแรก" อาจารย์ประจำฝ่ายแสดงความเห็นพร้อมรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร
"ยินดีครับอาจารย์ ผมจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดครับ" ร่างสูงโน้มศรีษะลงด้วยความนอบน้อมเพื่อแสดงความเคารพ
อาจารย์ประจำฝ่ายยืนขนาบข้างเขาที่หน้าห้องเรียนของนักศึกษาปี 2 หลายคนในห้องต่างให้ความสนใจกับร่างสูงที่หยุดยืนอยู่ ชายหนุ่มที่ดูสง่างามและหล่อเหลาราวเทพบุตรค่อยๆก้าวเข้ามาให้ห้องช้าๆ ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ดวงตากลมที่กำลังจับจ้องสมุดเล็คเชอร์เหลือบมองไปยังหน้าห้อง มือบางเผลอปล่อยปากกาที่อยู่ในมือร่วงหล่นจากโต๊ะ ริมฝีปากบางอ้าค้างด้วยความตกตะลึง ชายตรงหน้าคือคนที่เขาเดินชนกระเด็นที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเมื่อเช้านี้ ผู้ชายที่ภายนอกดูดีแต่กลับทำตัวเป็นตาแก่ขี้บ่น ปากจัด จนชานยอลต้องเดินหนี
"นักศึกษาทุกคน วันนี้อาจารย์จะพาบุคลากรพิเศษมาแนะนำ นี่คือรุ่นพี่คริส หรืออาจารย์ฝึกสอนเควิน ตั้งแต่วันนี้อาจารย์เควินจะมาสอนพวกเราในวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพนะ แม้อาจารย์จะอายุไม่มากแต่ก็ช่วยให้ความเคารพกันหน่อยล่ะ" เมื่อจบประโยค อาจารย์ประจำฝ่ายก็ถอยไปด้านหลังและให้ร่างสูงก้าวขึ้นมาแนะนำตัว
"สวัสดีครับ พี่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ใครสะดวกเรียกอาจารย์เควินหรือพี่คริสก็ได้ครับ พี่ไม่ซีเรียส" ใบหน้าคมยิ้มละมุนและเอ่ยต่อ
"บุคลิกภาพเป็นสิ่งสำคัญครับ มันคือสิ่งแรกที่ทำให้คนภายนอกมองเห็นเรา และคือสิ่งที่สร้างความเชื่อถือให้กับบุคคลนั้นได้ พี่จะยกตัวอย่างนะครับ ...เมื่อเช้านี้พี่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยทำให้มารายงานตัวช้ากว่าที่ควร เด็กคนนั้นเป็นนักศึกษาครับ เขาเดินชนพี่เพราะมัวแต่แชทข้อความกับแฟน บุคลิกภาพของเขาแลดูเป็นคนซุ่มซ่าม หลุกหลิก ไม่สำรวม นี่คือสิ่งที่พี่มองเห็นเขาในครั้งแรก" ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานใสที่กำลังจับจ้องมาที่เขาตาไม่กระพริบ
"เห็นไหมครับ พวกเราสามารถสร้างบุคลิกภาพที่ดูดีและน่าประทับใจตั้งแต่แรกเห็นได้ เพราะนั่นคือสิ่งที่เป็นภาพลักษณ์ดีๆแก่ผู้ที่พบเห็น ในวันพรุ่งนี้ขอให้ทุกคนตรงเวลาและเจอพี่ในช่วงเช้ากับคลาสเต็มนะครับ" ร่างสูงโค้งศรีษะด้วยความนอบน้อม รอยยิ้มของเขาสร้างเสียงหวีดร้องเบาๆของนักศึกษาสาวในห้องเรียน
แขนเรียวของนักศึกษาสาวคนนึงในห้องยกขึ้นเพื่อขออนุญาตตั้งคำถาม
"เชิญครับ"
"พี่คริสหล่อ บุคลิกดีแบบนี้ มีแฟนหรือยังคะ" เสียงหัวเราะครึกครื้นดังผสานกันเมื่อฟังคำถามจบ
"ยังไม่มีครับผม" ดวงตาคมยิ้มหยีลงอย่างเป็นมิตร หลายๆคนในห้องเริ่มส่งเสียงอื้ออึงดังขึ้นเรื่อยๆจนอาจารย์ประจำฝ่ายต้องเคาะโต๊ะให้เงียบเสียงลง
"แปลกนะครับบุคลิกดีแต่ไม่มีแฟน อย่างนี้แสดงว่าความดูดีไม่ได้เป็นเครื่องยืนยันว่าเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตไปซะทุกเรื่อง" เสียงของชานยอลดังขึ้นขัดจังหวะและแทรกเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ เขาเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ อาจารย์เควิน พี่คริส หรืออะไรก็แล้วแต่ไม่ควรจะได้รับความเคารพจากเขาสักนิด
"พี่สอนเกี่ยวกับการพัฒนาบุคลิกภาพนะครับ ไม่ได้สอนให้นักศึกษาหาแฟน" ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากเพื่อกวนประสาทคนถาม ยิ่งชานยอลหน้าบึ้งตึงเท่าไร ยิ่งสร้างความสะใจให้กับคริสมากเท่านั้น
มือบางกำเข้าหากันด้วยความโกรธที่ถูกตอกกลับ ไม่นานนักเสียงสัญญาณภายในห้องดังเตือนเพื่อให้ทราบว่าหมดเวลาของคาบเรียนนี้แล้ว ร่างโปร่งเก็บกระเป๋าและหนังสือเรียนด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ ขายาวก้าวเดินออกไปจากห้องด้วยความเร่งรีบอย่างเคย ร่างสูงรีบเดินตามไปไม่ห่างหลังจากบอกลากับอาจารย์ประจำฝ่าย
"เฮ้ๆ จะรีบไปไหน รอฉันก่อน นายปาร์คชานยอล!" เสียงเข้มตะโกนไล่หลัง และรีบเดินตามไปไม่ห่าง
"จะตามฉันมาทำไม!"
"ก็โทรศัพท์ของนายกับฉัน....." ยังไม่ทันจบประโยคดีนัก ร่างโปร่งรีบวิ่งหนีร่างสูง เขาต้องเร่งฝีเท้าเพื่อไปทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนและอีกใจก็เกรงว่าจะถูกคริสแก้แค้นเรื่องที่พูดจากวนประสาทในห้องเมื่อครู่..
ความว่องไวในการรู้ทางหนีทีไล่ทำให้ชานยอลรอดพ้นจากสายตาคม เขาแอบหลบอยู่ข้างอาคารและร่างสูงตามมาไม่ทัน ร่างโปร่งปลีกตัวออกจากมหาวิทยาลัยและตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลกันนัก...
เรื่องราวของอาจารย์ฝึกสอนหนุ่มหล่อที่บุคลิกภาพดีแต่ชอบกวนประสาท ปากร้าย กับนักศึกษารุ่นน้องนิสัยดื้อรั้น ไม่ยอมใคร จะดำเนินเรื่องราวไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม....
Tag ในทวิตเพื่อสร้างขวัญกำลังใจแก่ไรท์เตอร์ #Hotlinelove_KY
Thanks Kha~
