บ้าน
ร้านกาแฟบรรยากาศดูอบอุ่นน่ารัก ไม่ห่างไกลมากนักจากมหาวิทยาลัยคือสถานที่ทำงานพิเศษของปาร์คชานยอล ร่างโปร่งรีบคว้าผ้ากันเปื้อนสีดำที่แขวนในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามาสวมใส่ด้วยความรีบร้อน ชีวิตของเขาดูเร่งรีบไปหมดซะทุกอย่าง มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายหย่อนใส่กระเป๋าด้านหน้าของผ้ากันเปื้อน มี Miss call ที่หน้าจอแจ้งเตือนเป็นสิบๆสาย นิ้วเรียวกำลังสไลด์เพื่อจะอ่านข้อความและเบอร์ที่โชว์ แต่แล้วก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านหลังทำให้เขาต้องหยุดชะงัก
"ปาร์คชานยอล มัวทำอะไรอยู่ ลูกค้าเริ่มเข้ามาแล้วนะ" ผู้จัดการร้านเตือนสติให้พนักงานในร้านเตรียมความพร้อมกับการบริการ
"ฮะๆ ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว" เขาเก็บโทรศัพท์ลงที่เดิมและไม่มีโอกาสอ่านแม้กระทั่งข้อความหรือเบอร์ Miss call ที่โชว์เบอร์มือถือของตนเองเนื่องจากฝีมือคริส ที่ตั้งใจโทรเข้ามาไม่ขาดสาย
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างสูงเดินวนเวียนในอาคารเรียนเพื่อมองหารุ่นน้องตัวแสบ หรืออีกนัยน์นึงคือลูกศิษย์ของเขาด้วยความกระวนกระวายใจ สมองไตร่ตรองไปเรื่อยเปื่อยว่ามีวิธีไหนบ้างที่จะได้โทรศัพท์มือถือของตนเองคืนให้ไวที่สุด ทั้งครอบครัว เรื่องงานที่ไม่สามารถขาดการติดต่อได้แม้เพียงนาที โซเชียลเนทเวิร์คมากมายที่เพื่อนฝูงของเขามักจะติดต่อเข้ามาอย่างสม่ำเสมอ ขณะที่ใบหน้าคมกำลังขบคิด เขาก็เกิดไอเดียหลักแหลมขึ้น... รูปภาพ ใช่ รูปภาพ! มือหนารีบกดเข้าไปในคลังภาพถ่ายเพื่อเสาะหาว่า ชานยอลน่าจะไปที่ไหนหรือมีเพื่อนฝูงคนไหนอีกที่เขาจะสามารถติดต่อได้...
รูปภาพในคลังมีเป็นพันๆ ภาพเด็กผู้ชายหน้าใสที่ชอบเซลฟี่ ภาพขณะเขาเล่นกีต้าร์ในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ภาพรอยยิ้มและดวงตากลมที่ยิ้มหยีลงน้อยๆ คริสหลุดหัวเราะกับคลิปวีดีโอท้าทาย Ice bucket เด็กผู้ชายร่างโปร่งที่คุ้นตากำลังหนาวสั่น เสียงคนในคลิปหัวเราะครึกครื้นและเอาน้ำแข็งปาใส่ชานยอล ร่างโปร่งริมฝีปากซีดเซียวแต่ก็ยังขำตัวเองที่ทำอะไรบ้าๆ รูปแล้วรูปเล่าที่นิ้วมือเรียวยาวเลื่อนผ่าน ดูๆไปเด็กคนนี้ก็น่ารักดี ภาพถ่ายบางภาพสื่อถึงความอ่อนโยน บางภาพดูกวนๆและน่าขัน ภาพชุดนักศึกษาที่มีผ้ากันเปื้อนของร้านกาแฟสวมใส่ทับอยู่ก็ดูสะดุดตา กาแฟหน้าตาสวยงามในถ้วยกระเบื้องหลายแบบถูกถ่ายเก็บไว้หลายภาพ ดวงตาคมเพ่งพินิจและเริ่มใช้สมองอันชาญฉลาดของเขาอีกครั้ง โลโก้ร้านบนกระดาษทิชชู่ที่วางข้างแก้วโชว์หรา เขารู้ดีว่าร้านนี้อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก ร่างสูงรีบเดินตรงไปยังหน้าอาคารและมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางคือร้านกาแฟโดริโอ้...
"ยินดีต้อนรับค่ะ วันนี้มากี่ท่านคะ" เสียงเจื้อยแจ้วของพนักงานบริการที่สวมใส่ผ้ากันเปื้อนสีเดียวกับชานยอลเข้ามาต้อนรับลูกค้า
"ที่เดียวครับ แต่ผมไม่ได้มาทานกาแฟ ผมมาหา..แฟน" ใบหน้าคมยกยิ้มกวนๆ เขารู้สึกสนุกที่ได้กลั่นแกล้งเด็กแสบซุ่มซ่ามคนนั้น
"ปาร์คชานยอลอยู่ไหมครับ"
"อ๋อ...คุณเป็นแฟนชานยอลเหรอคะ อยู่ค่ะอยู่ เดี๋ยวตามให้ค่ะ" เมื่อจบประโยค พนักงานสาวก็เดินตรงเข้าไปหลังร้าน
ร่างสูงนั่งยิ้มกริ่มด้วยความสุขใจ โทรศัพท์มือถือสุดที่รักที่เพิ่งถอยมาไม่นานจะได้กลับมาอยู่กับเขาแล้ว ปลายเท้ากระดิกเบาๆช้าๆตามเพลงที่เปิดคลอสบายๆในร้าน.... ไม่นานนักพนักงานสาวก็เดินกลับออกมาด้านนอก...
"คุณคะ ชานยอลกลับไปก่อนคุณมาแค่พักเดียวเองค่ะ เห็นบอกว่าวันนี้ต้องไปรับน้องสาวแทนคุณแม่ เลยขอลากลับเร็วกว่าปกติ"
"ห๊ะ! กลับไปแล้ว นี่ผมวิ่งตามเขาจนเหนื่อยแล้วเนี่ย อย่าหวังเลยว่าผมจะไปหาเขาที่โรงเรียนน้องเขาอีก ผมไม่ไปแล้วไอ้เด็กบ้าเอ้ย" คริสหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินบ่นด้วยความโมโห วันนี้มันเป็นวันซวยของเขาแท้ๆ ซวยที่มือถือสลับกับเด็กกะโปโล ซวยที่ช้าไปตลอดไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ...
พนักงานสาวยืนตะลึงด้วยความงุนงงกับอารมณ์แปรปรวนของหนุ่มหล่อตรงหน้า เขาเดินสบถออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ร่างสูงเดินส่ายศรีษะด้วยความหงุดหงิดใจเกินบรรยาย
เย็นวันนั้น คริสกลับบ้านไปพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของบุคคลอื่น เครื่องซัมซุง S5 ถูกโยนไว้บนเตียงนุ่ม พร้อมร่างสูงที่ล้มตัวลงนอนด้านข้าง มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์ดูข้อความเตือนหน้าจอของทวิตเตอร์ด้วยความเบื่อหน่าย ลมหายใจถูกพรูออกจากปลายจมูกโด่ง ดวงตาคมปรือลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
...มีหลายสิบคนรีทวิตข้อความที่ชานยอลโพสต์ไว้เมื่อ 22 ชั่วโมงที่แล้ว
"โปรดส่งใครมารักฉันที..."
ริมฝีปากค่อยๆยกยิ้มด้วยความขัน ข้อความที่แสดงถึงความโสด เด็กหนุ่มที่หน้าตาดีดูอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว กับความโดดเดี่ยวของตัวเอง ข้อความในโซเชียลแต่ละอย่างที่ชานยอลอัพเดท มักเกี่ยวข้องกับเรื่องรักๆใคร่ๆที่เขาโหยหา คริสนึกสนุกโดยการกลั่นแกล้งเจ้าของโทรศัพท์ นิ้วมือเรียวยาวจัดแจงพิมพ์ข้อความที่บ่งบอกถึงคำคมที่เขามักพบเห็นบ่อยๆในโซเชียล...
"แรกๆชวนดูหนัง หลังๆชวนดูเตียง"
หลังจากพิมพ์ประโยคนั้นเสร็จ เขากดส่งข้อความพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ เพียงไม่ถึง 1 นาทีก็มีคนรีทวิตข้อความรวมถึงเมนชั่นเข้ามาหา
-พี่มีแฟนแล้วเหรอ ใครชวนพี่ดูเตียง ฮ่าๆ-
-เห้ย แล้วสรุปมึงอยากดูหนังหรือดูเตียงวะไอ้ชานยอล ฮ่าๆ"
ร่างสูงหัวเราะงอหายด้วยความสนุกสนาน ไม่นานเขาก็พิมพ์ข้อความใหม่อีกครั้ง
"จีบผมหน่อย ผมอ่อยไม่เป็น"
ข้อความถูกอัพโหลดพร้อมรูปถ่ายของชานยอลที่กำลังเซลฟี่ชู 2 นิ้ว ดวงตากลมโตน่ารักสดใสเป็นประกายขยิบตาหนึ่งข้าง หลายคนเมนชั่นเข้ามาขอเบอร์โทรและเริ่มประโยคสนทนาที่ชักชวนให้มาคบกันทั้งชายและหญิง ร่างสูงยังคงหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ.....
.
.
.
.
.
.
.
.
ในเวลาเดียวกันในห้องนอนสีขาวขนาดใหญ่ ร่างโปร่งนำโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าและวางไว้บนโต๊ะ เขาอาบน้ำชำระร่างกายด้วยความเหนื่อยอ่อน หลังจากไปรับน้องสาวจอมซนกลับบ้านเขาก็ต้องเตรียมงานเพื่อจะพรีเซ้นต์ในวันพรุ่งนี้ คอมพิวเตอร์ถูกเปิดหน้าจอค้างไว้ก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินเข้าห้องน้ำ เวปเพจทวิตเตอร์ถูกตั้งเป็นหน้าจอหลักในการล็อคอิน แค่เพียงไม่นาน ข้อความนับสิบก็ถูกส่งเข้ามาและเตือนที่หน้าจอคอม
มือบางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมเบาๆ ดวงตากลมโตจับจ้องที่ข้อความหน้าจอคอม ริมฝีปากบางเผยออ้าด้วยความตกใจและอุทานออกมาเสียงดัง ความฉงนเกิดขึ้นในทันที ข้อความพวกนี้ถูกอัพโหลดมาจากไหน มีใครแฮ็คโซเชียลของเขาหรือไม่
"ผมไม่ได้เป็นคนพิมพ์ ทวิตเตอร์ผมถูกแฮ็ค" นิ้วมือเรียวรีบจัดแจงอัพเดทข้อความเพื่อให้ทุกคนรู้ว่าข้อความจาบจ้วงพวกนั้นไม่ใช่ฝีมือเขา
"โผล่มาได้แล้วเหรอ เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาได้แล้ว ปาร์คชานยอล!" ยูสเซอร์เดียวกันพิมพ์ข้อความสวนกลับมา ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไวเท่าความคิด เขารีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดอ่านข้อความและ Miss call ที่ค้างอยู่เป็นสิบๆสาย
ข้อความมากมายที่คริสเป็นคนส่งเข้ามาเพื่อให้รับรู้ว่าโทรศัพท์ของทั้งสองสลับกัน มือบางกดโทรกลับไปด้วยความว่องไว เขารู้แล้วว่าใครคือตัวการของเรื่องราวร้ายกาจทั้งหมด...
"นี่ นายทำแบบนี้ทำไม มันจะเกินไปแล้วนะ อย่าคิดว่าเป็นอาจารย์ฝึกสอนแล้วจะทำอะไรกับฉันก็ได้!" เสียงตามสายที่บ่งบอกถึงความโมโหสุดขีดถูกแผดเข้าไปไม่ยั้ง
"เฮ้ๆ ฉันเป็นอาจารย์นายนะ แล้วอีกอย่างฉันก็อายุมากกว่านายด้วย!" เสียงเข้มปรามกลับไปเมื่อถูกลบเหลี่ยมความอาวุโสกว่า
"แก่กว่าฉันแล้วไง นายทำตัวน่าเคารพตรงไหน แค่โทรศัพท์มือถือของเราสลับกันนายต้องแกล้งฉันขนาดนี้เลยเหรอ!"
"พรุ่งนี้ฉันจะไปมหาลัยแต่เช้า นายไปรอที่หน้าห้องเรียนของคณะฉันได้เลย ไอ้อาจารย์เควิน!" สายถูกตัดไปด้วยความโกรธ
ร่างสูงเองก็อารมณ์เสียไม่แพ้กัน เขาไม่คิดว่าข้อความพวกนั้นจะทำให้ชานยอลโมโหได้ถึงเพียงนี้ นิ้วเรียวยาวกดเข้าไปยังคลังภาพถ่ายและส่งรูปภาพของเด็กหนุ่มหน้าใสทั้งหลายเข้าอีเมล์ส่วนตัวของตนเอง คริสเองก็ไม่รู้ว่าจะเซฟภาพของเด็กบ้าพวกนี้ไปทำไม เขารู้แต่เพียงว่านี่คือหนทางแก้เผ็ดเด็กไม่มีสัมมาคารวะคนนี้เท่านั้น
รุ่งเช้ามาเยือน...บรรยากาศที่มหาวิทยาลัยในช่วงเช้าค่อนข้างวุ่นวาย เด็กนักศึกษาหลายคนหอบหนังสือกองใหญ่และสะพายกระเป๋าวิ่งตรงเข้าห้องเรียน หลายคนต่างแยกย้ายศึกษาหาความรู้ในคณะของตน...
ร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาดีสวมใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงเข้ารูปสีดำ ผมสีดำขับให้ใบหน้าของเขาดูโดดเด่นขึ้น เขาดูสะดุดตาแต่ดูเนี๊ยบกว่านักศึกษาทั่วไป ทั้งรูปร่างและหน้าตาของเขาราวเทพบุตร นักศึกษาหญิงชายหลายคนที่เดินผ่านหน้าคณะต้องเหลียวมอง มือหนาเคาะโทรศัพท์รุ่นซัมซุง S5 กับฝ่ามือช้าๆและเริ่มเดินวนเวียนไปมา ดวงตาคมสอดส่ายสายตาหาร่างโปร่งที่นัดกับเขาไว้ในเช้านี้
"เด็กบ้านี่มาสายชะมัด ถ้าฉันเป็นอาจารย์ประจำคลาสจะหักจิตพิสัยนาย ไอ้หูกาง" เขาบ่นคนเดียวเงียบๆและยังคงมีท่าทีหงุดหงิดทุกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานใสของปาร์คชานยอล
ไม่นาน..ร่างโปร่งวิ่งกระหืดกระหอบมาจากหน้ามหาวิทยาลัย เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามาเรื่อยๆ เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเท้าเอวและจับจ้องไปที่คนตัวเล็กกว่าด้วยอารมณ์ขุ่นมัว..
"นัดฉันมาแต่เช้า ให้ฉันมายืนรอนายเนี่ยนะ!"
"ปาร์คชานยอล นายนี่มันไม่มีความรับผิดชอบเลย เป็นนักศึกษาที่ไม่มีวินัย ขาดความเคารพต่อรุ่นพี่หรืออาจารย์ประจำวิชา แล้วนายก็...."
"เอาโทรศัพท์นายคืนไป! แล้วก็เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาด้วย!" มือบางหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของตนยัดใส่มือคริส รวมถึงกระชากโทรศัพท์ของตนเองกลับคืนมาด้วยท่าทีฉุนเฉียว เขาไม่ต้องการเสวนากับผู้ชายคนนี้ ภายนอกก็ดูดีสมบูรณ์แบบ แต่มารยาทไม่ดี เขาไม่เข้าใจว่าอาจารย์ประจำฝ่ายเล็งเห็นอะไรในตัวอาจารย์เควินจึงให้มาสอนนักศึกษาเป็นร้อยๆคน คริสควรจะเรียนมารยาทเพิ่มเติมก่อนที่จะมาสอนการพัฒนาบุคลิกภาพด้วยซ้ำ
"เฮ้ๆ ฉันเป็นอาจารย์นายนะชานยอล ฉันต้องรายงานความประพฤตินายกับอาจารย์ประจำชั้นของนายซะแล้ว" ใบหน้าคมขมวดคิ้วเข้ม ริมฝีปากพร่ำพูดต่อว่าด้วยความไม่พอใจ
"อยากทำอะไรก็ทำเถอะ นายมีอำนาจในมือแล้วนี่ ใช้ให้พอนะ" ร่างโปร่งเดินจากไปโดยทิ้งร่างสูงที่โกรธเกรี้ยวไว้เพียงลำพัง..
ช่วงสายของวันภายในห้องเรียนคณะนิเทศศาสตร์ชั้นปีที่ 2 นักศึกษาหลายคนเตรียมตัวเข้าห้องเพื่อนั่งรออาจารย์เควินสุดหล่อด้วยใจจดจ่อ หนังสือวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่นานนักร่างสูงที่ดูสง่างามก็ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบาง เขาโค้งศรีษะน้อยๆเพื่อแสดงไมตรี ดวงตากลมโตไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปยังหน้าห้อง แค่ได้ยินเสียงของคริสก็อึดอัดเต็มที ใบหน้าหวานเพ่งมองแต่เพียงหนังสือเรียนที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ฝีมือการสอนของอาจารย์พิเศษไม่ธรรมดาจริงๆ น้ำเสียงที่ดูน่าฟัง บวกกับบุคลิกที่ดูดี ทำให้วิชาที่เรียนน่าสนใจมากยิ่งขึ้น ร่างสูงเดินไปมาภายในห้อง ดวงตาคมมองกวาดใบหน้าของนักศึกษาไปทั่ว เป็นเทคนิคการสอนที่ทำให้นักศึกษาไม่ง่วงนอน หญิงสาวบางคนถึงกับเหม่อลอยเมื่อจับจ้องใบหน้าของอาจารย์เควินเพลินเกินไป
"เมื่อเรียนมาถึงย่อหน้าที่ 8 พี่มีเรื่องจะถามกับพวกน้องๆนะครับ พี่อยากให้ทุกคนยกตัวอย่างประสบการณ์ที่เราเคยเจอกับคนที่น่าประทับใจตั้งแต่แรกเห็น บุคลิกภาพที่ทำให้คนๆนั้นน่าสนใจ จนทำให้เราอยากจะรู้จักเขา"
"อืม...พี่ขอเลือกนักศึกษาลำดับที่ 12 ครับผม ช่วยยืนขึ้นมาและตอบคำถามพี่ด้วยครับ"
ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตากลมประหม่าก่อนที่จะลุกขึ้นยืนช้าๆ เมื่อคริสเหลือบมอง เขาก็ยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจลึกๆ
"เอ่อ..เร็วๆนี้ผมเจอคนที่บุคลิกภาพดีมากฮะอาจารย์ ภายนอกของเขาดูดีทุกอย่าง สูงสง่า หน้าตาดี เขาหล่อเหลาราวเทพบุตร ครั้งแรกที่ผมเห็นเขาก็ชื่นชมในใจ..แต่ความเป็นจริงแล้ว เขากลับเป็นคนไม่มีมารยาทอย่างยิ่ง เขาแอบแฮ็คข้อมูลโซเชียลของผม ซึ่งถือเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลอย่างร้ายแรง"
"ผมคิดว่าบุคลิกภาพเป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความประทับใจเมื่อแรกเห็นได้ แต่ควรควบคู่ไปกับมารยาทที่ดีด้วยฮะ ผมรู้สึกผิดหวังกับบุคลิกภาพภายนอกของเขาที่ดูเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา อาจารย์เควินเห็นด้วยกับผมหรือเปล่าฮะ"
คำตอบของชานยอลทำให้คริสถึงกับหน้าชา ไม่เคยมีใครกล้ากวนประสาทเขาต่อหน้านักศึกษาหลายสิบคน ร่างสูงได้แต่แสร้งชมเชยและปรบมือให้กับคำตอบของนักเรียนตัวแสบที่เขาเผลอสนใจโดยไม่รู้ตัว..
วันเวลาในการเรียนการสอนผ่านไปกว่าชั่วโมง คลาสนี้เป็นคลาสสุดท้ายของวัน เมื่อเลิกเรียน นักศึกษาหลายคนเตรียมตัวกลับบ้านและลุกขึ้นเก็บหนังสือลงใส่กระเป๋า เสียงเข้มเปรยออกมาก่อนที่ร่างโปร่งจะก้าวออกจากห้อง
"ปาร์คชานยอล คุณรอพบผมหลังเลิกคลาสด้วยนะครับ"
"ผมไม่ว่าง ผมต้องไปทำงานพิเศษ"
"นี่คือคำสั่งของอาจารย์ประจำวิชานะครับ กล้าขัดแบบนี้ไม่กลัวเกิดปัญหากับเกรดของเราเหรอ หืม?" ใบหน้ายียวนยกยิ้มน้อยๆ ร่างสูงเดินนำออกไปนอกห้องและยืนรอจนร่างโปร่งเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย
"ทำไมชอบกวนประสาทฉัน!" คริสแสร้งตวาดและออกแรงกระชากข้อมือบางให้เดินตามเขา
"นี่นายจะพาฉันไปไหน" ร่างโปร่งดิ้นรนและพยายามสะบัดข้อมือออกเพื่อวิ่งหนี
"ฉันจะพานายไปฝึกการพัฒนาบุคลิกภาพกับมารยาทส่วนตัว!"
"อาจารย์พิเศษคนนี้จะทั้งสั่งทั้งสอนให้นักศึกษาเก่งเลยไงครับ" ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาจ้องมองใบหน้าสวยหวานด้วยความทะเล้น มือหนาจับข้อมือบางเดินลากไปตามทางของอาคารเรียนที่เงียบสงัดลงเรื่อยๆเนื่องจากเป็นช่วงเย็นแล้ว...
เรื่องราวของอาจารย์ฝึกสอนสุดแสบและนักศึกษาตัวป่วนจะเป็นเช่นไร โปรดติดตาม.... รบกวนติดแทค #Hotlinelove_KY เราจะตามอ่าน อิอิ
"ปาร์คชานยอล มัวทำอะไรอยู่ ลูกค้าเริ่มเข้ามาแล้วนะ" ผู้จัดการร้านเตือนสติให้พนักงานในร้านเตรียมความพร้อมกับการบริการ
"ฮะๆ ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว" เขาเก็บโทรศัพท์ลงที่เดิมและไม่มีโอกาสอ่านแม้กระทั่งข้อความหรือเบอร์ Miss call ที่โชว์เบอร์มือถือของตนเองเนื่องจากฝีมือคริส ที่ตั้งใจโทรเข้ามาไม่ขาดสาย
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างสูงเดินวนเวียนในอาคารเรียนเพื่อมองหารุ่นน้องตัวแสบ หรืออีกนัยน์นึงคือลูกศิษย์ของเขาด้วยความกระวนกระวายใจ สมองไตร่ตรองไปเรื่อยเปื่อยว่ามีวิธีไหนบ้างที่จะได้โทรศัพท์มือถือของตนเองคืนให้ไวที่สุด ทั้งครอบครัว เรื่องงานที่ไม่สามารถขาดการติดต่อได้แม้เพียงนาที โซเชียลเนทเวิร์คมากมายที่เพื่อนฝูงของเขามักจะติดต่อเข้ามาอย่างสม่ำเสมอ ขณะที่ใบหน้าคมกำลังขบคิด เขาก็เกิดไอเดียหลักแหลมขึ้น... รูปภาพ ใช่ รูปภาพ! มือหนารีบกดเข้าไปในคลังภาพถ่ายเพื่อเสาะหาว่า ชานยอลน่าจะไปที่ไหนหรือมีเพื่อนฝูงคนไหนอีกที่เขาจะสามารถติดต่อได้...
รูปภาพในคลังมีเป็นพันๆ ภาพเด็กผู้ชายหน้าใสที่ชอบเซลฟี่ ภาพขณะเขาเล่นกีต้าร์ในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ภาพรอยยิ้มและดวงตากลมที่ยิ้มหยีลงน้อยๆ คริสหลุดหัวเราะกับคลิปวีดีโอท้าทาย Ice bucket เด็กผู้ชายร่างโปร่งที่คุ้นตากำลังหนาวสั่น เสียงคนในคลิปหัวเราะครึกครื้นและเอาน้ำแข็งปาใส่ชานยอล ร่างโปร่งริมฝีปากซีดเซียวแต่ก็ยังขำตัวเองที่ทำอะไรบ้าๆ รูปแล้วรูปเล่าที่นิ้วมือเรียวยาวเลื่อนผ่าน ดูๆไปเด็กคนนี้ก็น่ารักดี ภาพถ่ายบางภาพสื่อถึงความอ่อนโยน บางภาพดูกวนๆและน่าขัน ภาพชุดนักศึกษาที่มีผ้ากันเปื้อนของร้านกาแฟสวมใส่ทับอยู่ก็ดูสะดุดตา กาแฟหน้าตาสวยงามในถ้วยกระเบื้องหลายแบบถูกถ่ายเก็บไว้หลายภาพ ดวงตาคมเพ่งพินิจและเริ่มใช้สมองอันชาญฉลาดของเขาอีกครั้ง โลโก้ร้านบนกระดาษทิชชู่ที่วางข้างแก้วโชว์หรา เขารู้ดีว่าร้านนี้อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก ร่างสูงรีบเดินตรงไปยังหน้าอาคารและมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางคือร้านกาแฟโดริโอ้...
"ยินดีต้อนรับค่ะ วันนี้มากี่ท่านคะ" เสียงเจื้อยแจ้วของพนักงานบริการที่สวมใส่ผ้ากันเปื้อนสีเดียวกับชานยอลเข้ามาต้อนรับลูกค้า
"ที่เดียวครับ แต่ผมไม่ได้มาทานกาแฟ ผมมาหา..แฟน" ใบหน้าคมยกยิ้มกวนๆ เขารู้สึกสนุกที่ได้กลั่นแกล้งเด็กแสบซุ่มซ่ามคนนั้น
"ปาร์คชานยอลอยู่ไหมครับ"
"อ๋อ...คุณเป็นแฟนชานยอลเหรอคะ อยู่ค่ะอยู่ เดี๋ยวตามให้ค่ะ" เมื่อจบประโยค พนักงานสาวก็เดินตรงเข้าไปหลังร้าน
ร่างสูงนั่งยิ้มกริ่มด้วยความสุขใจ โทรศัพท์มือถือสุดที่รักที่เพิ่งถอยมาไม่นานจะได้กลับมาอยู่กับเขาแล้ว ปลายเท้ากระดิกเบาๆช้าๆตามเพลงที่เปิดคลอสบายๆในร้าน.... ไม่นานนักพนักงานสาวก็เดินกลับออกมาด้านนอก...
"คุณคะ ชานยอลกลับไปก่อนคุณมาแค่พักเดียวเองค่ะ เห็นบอกว่าวันนี้ต้องไปรับน้องสาวแทนคุณแม่ เลยขอลากลับเร็วกว่าปกติ"
"ห๊ะ! กลับไปแล้ว นี่ผมวิ่งตามเขาจนเหนื่อยแล้วเนี่ย อย่าหวังเลยว่าผมจะไปหาเขาที่โรงเรียนน้องเขาอีก ผมไม่ไปแล้วไอ้เด็กบ้าเอ้ย" คริสหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินบ่นด้วยความโมโห วันนี้มันเป็นวันซวยของเขาแท้ๆ ซวยที่มือถือสลับกับเด็กกะโปโล ซวยที่ช้าไปตลอดไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ...
พนักงานสาวยืนตะลึงด้วยความงุนงงกับอารมณ์แปรปรวนของหนุ่มหล่อตรงหน้า เขาเดินสบถออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ร่างสูงเดินส่ายศรีษะด้วยความหงุดหงิดใจเกินบรรยาย
เย็นวันนั้น คริสกลับบ้านไปพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของบุคคลอื่น เครื่องซัมซุง S5 ถูกโยนไว้บนเตียงนุ่ม พร้อมร่างสูงที่ล้มตัวลงนอนด้านข้าง มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์ดูข้อความเตือนหน้าจอของทวิตเตอร์ด้วยความเบื่อหน่าย ลมหายใจถูกพรูออกจากปลายจมูกโด่ง ดวงตาคมปรือลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
...มีหลายสิบคนรีทวิตข้อความที่ชานยอลโพสต์ไว้เมื่อ 22 ชั่วโมงที่แล้ว
"โปรดส่งใครมารักฉันที..."
ริมฝีปากค่อยๆยกยิ้มด้วยความขัน ข้อความที่แสดงถึงความโสด เด็กหนุ่มที่หน้าตาดีดูอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว กับความโดดเดี่ยวของตัวเอง ข้อความในโซเชียลแต่ละอย่างที่ชานยอลอัพเดท มักเกี่ยวข้องกับเรื่องรักๆใคร่ๆที่เขาโหยหา คริสนึกสนุกโดยการกลั่นแกล้งเจ้าของโทรศัพท์ นิ้วมือเรียวยาวจัดแจงพิมพ์ข้อความที่บ่งบอกถึงคำคมที่เขามักพบเห็นบ่อยๆในโซเชียล...
"แรกๆชวนดูหนัง หลังๆชวนดูเตียง"
หลังจากพิมพ์ประโยคนั้นเสร็จ เขากดส่งข้อความพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ เพียงไม่ถึง 1 นาทีก็มีคนรีทวิตข้อความรวมถึงเมนชั่นเข้ามาหา
-พี่มีแฟนแล้วเหรอ ใครชวนพี่ดูเตียง ฮ่าๆ-
-เห้ย แล้วสรุปมึงอยากดูหนังหรือดูเตียงวะไอ้ชานยอล ฮ่าๆ"
ร่างสูงหัวเราะงอหายด้วยความสนุกสนาน ไม่นานเขาก็พิมพ์ข้อความใหม่อีกครั้ง
"จีบผมหน่อย ผมอ่อยไม่เป็น"
ข้อความถูกอัพโหลดพร้อมรูปถ่ายของชานยอลที่กำลังเซลฟี่ชู 2 นิ้ว ดวงตากลมโตน่ารักสดใสเป็นประกายขยิบตาหนึ่งข้าง หลายคนเมนชั่นเข้ามาขอเบอร์โทรและเริ่มประโยคสนทนาที่ชักชวนให้มาคบกันทั้งชายและหญิง ร่างสูงยังคงหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ.....
.
.
.
.
.
.
.
.
ในเวลาเดียวกันในห้องนอนสีขาวขนาดใหญ่ ร่างโปร่งนำโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าและวางไว้บนโต๊ะ เขาอาบน้ำชำระร่างกายด้วยความเหนื่อยอ่อน หลังจากไปรับน้องสาวจอมซนกลับบ้านเขาก็ต้องเตรียมงานเพื่อจะพรีเซ้นต์ในวันพรุ่งนี้ คอมพิวเตอร์ถูกเปิดหน้าจอค้างไว้ก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินเข้าห้องน้ำ เวปเพจทวิตเตอร์ถูกตั้งเป็นหน้าจอหลักในการล็อคอิน แค่เพียงไม่นาน ข้อความนับสิบก็ถูกส่งเข้ามาและเตือนที่หน้าจอคอม
มือบางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมเบาๆ ดวงตากลมโตจับจ้องที่ข้อความหน้าจอคอม ริมฝีปากบางเผยออ้าด้วยความตกใจและอุทานออกมาเสียงดัง ความฉงนเกิดขึ้นในทันที ข้อความพวกนี้ถูกอัพโหลดมาจากไหน มีใครแฮ็คโซเชียลของเขาหรือไม่
"ผมไม่ได้เป็นคนพิมพ์ ทวิตเตอร์ผมถูกแฮ็ค" นิ้วมือเรียวรีบจัดแจงอัพเดทข้อความเพื่อให้ทุกคนรู้ว่าข้อความจาบจ้วงพวกนั้นไม่ใช่ฝีมือเขา
"โผล่มาได้แล้วเหรอ เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาได้แล้ว ปาร์คชานยอล!" ยูสเซอร์เดียวกันพิมพ์ข้อความสวนกลับมา ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไวเท่าความคิด เขารีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดอ่านข้อความและ Miss call ที่ค้างอยู่เป็นสิบๆสาย
ข้อความมากมายที่คริสเป็นคนส่งเข้ามาเพื่อให้รับรู้ว่าโทรศัพท์ของทั้งสองสลับกัน มือบางกดโทรกลับไปด้วยความว่องไว เขารู้แล้วว่าใครคือตัวการของเรื่องราวร้ายกาจทั้งหมด...
"นี่ นายทำแบบนี้ทำไม มันจะเกินไปแล้วนะ อย่าคิดว่าเป็นอาจารย์ฝึกสอนแล้วจะทำอะไรกับฉันก็ได้!" เสียงตามสายที่บ่งบอกถึงความโมโหสุดขีดถูกแผดเข้าไปไม่ยั้ง
"เฮ้ๆ ฉันเป็นอาจารย์นายนะ แล้วอีกอย่างฉันก็อายุมากกว่านายด้วย!" เสียงเข้มปรามกลับไปเมื่อถูกลบเหลี่ยมความอาวุโสกว่า
"แก่กว่าฉันแล้วไง นายทำตัวน่าเคารพตรงไหน แค่โทรศัพท์มือถือของเราสลับกันนายต้องแกล้งฉันขนาดนี้เลยเหรอ!"
"พรุ่งนี้ฉันจะไปมหาลัยแต่เช้า นายไปรอที่หน้าห้องเรียนของคณะฉันได้เลย ไอ้อาจารย์เควิน!" สายถูกตัดไปด้วยความโกรธ
ร่างสูงเองก็อารมณ์เสียไม่แพ้กัน เขาไม่คิดว่าข้อความพวกนั้นจะทำให้ชานยอลโมโหได้ถึงเพียงนี้ นิ้วเรียวยาวกดเข้าไปยังคลังภาพถ่ายและส่งรูปภาพของเด็กหนุ่มหน้าใสทั้งหลายเข้าอีเมล์ส่วนตัวของตนเอง คริสเองก็ไม่รู้ว่าจะเซฟภาพของเด็กบ้าพวกนี้ไปทำไม เขารู้แต่เพียงว่านี่คือหนทางแก้เผ็ดเด็กไม่มีสัมมาคารวะคนนี้เท่านั้น
รุ่งเช้ามาเยือน...บรรยากาศที่มหาวิทยาลัยในช่วงเช้าค่อนข้างวุ่นวาย เด็กนักศึกษาหลายคนหอบหนังสือกองใหญ่และสะพายกระเป๋าวิ่งตรงเข้าห้องเรียน หลายคนต่างแยกย้ายศึกษาหาความรู้ในคณะของตน...
ร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาดีสวมใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงเข้ารูปสีดำ ผมสีดำขับให้ใบหน้าของเขาดูโดดเด่นขึ้น เขาดูสะดุดตาแต่ดูเนี๊ยบกว่านักศึกษาทั่วไป ทั้งรูปร่างและหน้าตาของเขาราวเทพบุตร นักศึกษาหญิงชายหลายคนที่เดินผ่านหน้าคณะต้องเหลียวมอง มือหนาเคาะโทรศัพท์รุ่นซัมซุง S5 กับฝ่ามือช้าๆและเริ่มเดินวนเวียนไปมา ดวงตาคมสอดส่ายสายตาหาร่างโปร่งที่นัดกับเขาไว้ในเช้านี้
"เด็กบ้านี่มาสายชะมัด ถ้าฉันเป็นอาจารย์ประจำคลาสจะหักจิตพิสัยนาย ไอ้หูกาง" เขาบ่นคนเดียวเงียบๆและยังคงมีท่าทีหงุดหงิดทุกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานใสของปาร์คชานยอล
ไม่นาน..ร่างโปร่งวิ่งกระหืดกระหอบมาจากหน้ามหาวิทยาลัย เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามาเรื่อยๆ เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเท้าเอวและจับจ้องไปที่คนตัวเล็กกว่าด้วยอารมณ์ขุ่นมัว..
"นัดฉันมาแต่เช้า ให้ฉันมายืนรอนายเนี่ยนะ!"
"ปาร์คชานยอล นายนี่มันไม่มีความรับผิดชอบเลย เป็นนักศึกษาที่ไม่มีวินัย ขาดความเคารพต่อรุ่นพี่หรืออาจารย์ประจำวิชา แล้วนายก็...."
"เอาโทรศัพท์นายคืนไป! แล้วก็เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาด้วย!" มือบางหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของตนยัดใส่มือคริส รวมถึงกระชากโทรศัพท์ของตนเองกลับคืนมาด้วยท่าทีฉุนเฉียว เขาไม่ต้องการเสวนากับผู้ชายคนนี้ ภายนอกก็ดูดีสมบูรณ์แบบ แต่มารยาทไม่ดี เขาไม่เข้าใจว่าอาจารย์ประจำฝ่ายเล็งเห็นอะไรในตัวอาจารย์เควินจึงให้มาสอนนักศึกษาเป็นร้อยๆคน คริสควรจะเรียนมารยาทเพิ่มเติมก่อนที่จะมาสอนการพัฒนาบุคลิกภาพด้วยซ้ำ
"เฮ้ๆ ฉันเป็นอาจารย์นายนะชานยอล ฉันต้องรายงานความประพฤตินายกับอาจารย์ประจำชั้นของนายซะแล้ว" ใบหน้าคมขมวดคิ้วเข้ม ริมฝีปากพร่ำพูดต่อว่าด้วยความไม่พอใจ
"อยากทำอะไรก็ทำเถอะ นายมีอำนาจในมือแล้วนี่ ใช้ให้พอนะ" ร่างโปร่งเดินจากไปโดยทิ้งร่างสูงที่โกรธเกรี้ยวไว้เพียงลำพัง..
ช่วงสายของวันภายในห้องเรียนคณะนิเทศศาสตร์ชั้นปีที่ 2 นักศึกษาหลายคนเตรียมตัวเข้าห้องเพื่อนั่งรออาจารย์เควินสุดหล่อด้วยใจจดจ่อ หนังสือวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่นานนักร่างสูงที่ดูสง่างามก็ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบาง เขาโค้งศรีษะน้อยๆเพื่อแสดงไมตรี ดวงตากลมโตไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปยังหน้าห้อง แค่ได้ยินเสียงของคริสก็อึดอัดเต็มที ใบหน้าหวานเพ่งมองแต่เพียงหนังสือเรียนที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ฝีมือการสอนของอาจารย์พิเศษไม่ธรรมดาจริงๆ น้ำเสียงที่ดูน่าฟัง บวกกับบุคลิกที่ดูดี ทำให้วิชาที่เรียนน่าสนใจมากยิ่งขึ้น ร่างสูงเดินไปมาภายในห้อง ดวงตาคมมองกวาดใบหน้าของนักศึกษาไปทั่ว เป็นเทคนิคการสอนที่ทำให้นักศึกษาไม่ง่วงนอน หญิงสาวบางคนถึงกับเหม่อลอยเมื่อจับจ้องใบหน้าของอาจารย์เควินเพลินเกินไป
"เมื่อเรียนมาถึงย่อหน้าที่ 8 พี่มีเรื่องจะถามกับพวกน้องๆนะครับ พี่อยากให้ทุกคนยกตัวอย่างประสบการณ์ที่เราเคยเจอกับคนที่น่าประทับใจตั้งแต่แรกเห็น บุคลิกภาพที่ทำให้คนๆนั้นน่าสนใจ จนทำให้เราอยากจะรู้จักเขา"
"อืม...พี่ขอเลือกนักศึกษาลำดับที่ 12 ครับผม ช่วยยืนขึ้นมาและตอบคำถามพี่ด้วยครับ"
ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตากลมประหม่าก่อนที่จะลุกขึ้นยืนช้าๆ เมื่อคริสเหลือบมอง เขาก็ยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจลึกๆ
"เอ่อ..เร็วๆนี้ผมเจอคนที่บุคลิกภาพดีมากฮะอาจารย์ ภายนอกของเขาดูดีทุกอย่าง สูงสง่า หน้าตาดี เขาหล่อเหลาราวเทพบุตร ครั้งแรกที่ผมเห็นเขาก็ชื่นชมในใจ..แต่ความเป็นจริงแล้ว เขากลับเป็นคนไม่มีมารยาทอย่างยิ่ง เขาแอบแฮ็คข้อมูลโซเชียลของผม ซึ่งถือเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลอย่างร้ายแรง"
"ผมคิดว่าบุคลิกภาพเป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความประทับใจเมื่อแรกเห็นได้ แต่ควรควบคู่ไปกับมารยาทที่ดีด้วยฮะ ผมรู้สึกผิดหวังกับบุคลิกภาพภายนอกของเขาที่ดูเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา อาจารย์เควินเห็นด้วยกับผมหรือเปล่าฮะ"
คำตอบของชานยอลทำให้คริสถึงกับหน้าชา ไม่เคยมีใครกล้ากวนประสาทเขาต่อหน้านักศึกษาหลายสิบคน ร่างสูงได้แต่แสร้งชมเชยและปรบมือให้กับคำตอบของนักเรียนตัวแสบที่เขาเผลอสนใจโดยไม่รู้ตัว..
วันเวลาในการเรียนการสอนผ่านไปกว่าชั่วโมง คลาสนี้เป็นคลาสสุดท้ายของวัน เมื่อเลิกเรียน นักศึกษาหลายคนเตรียมตัวกลับบ้านและลุกขึ้นเก็บหนังสือลงใส่กระเป๋า เสียงเข้มเปรยออกมาก่อนที่ร่างโปร่งจะก้าวออกจากห้อง
"ปาร์คชานยอล คุณรอพบผมหลังเลิกคลาสด้วยนะครับ"
"ผมไม่ว่าง ผมต้องไปทำงานพิเศษ"
"นี่คือคำสั่งของอาจารย์ประจำวิชานะครับ กล้าขัดแบบนี้ไม่กลัวเกิดปัญหากับเกรดของเราเหรอ หืม?" ใบหน้ายียวนยกยิ้มน้อยๆ ร่างสูงเดินนำออกไปนอกห้องและยืนรอจนร่างโปร่งเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย
"ทำไมชอบกวนประสาทฉัน!" คริสแสร้งตวาดและออกแรงกระชากข้อมือบางให้เดินตามเขา
"นี่นายจะพาฉันไปไหน" ร่างโปร่งดิ้นรนและพยายามสะบัดข้อมือออกเพื่อวิ่งหนี
"ฉันจะพานายไปฝึกการพัฒนาบุคลิกภาพกับมารยาทส่วนตัว!"
"อาจารย์พิเศษคนนี้จะทั้งสั่งทั้งสอนให้นักศึกษาเก่งเลยไงครับ" ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาจ้องมองใบหน้าสวยหวานด้วยความทะเล้น มือหนาจับข้อมือบางเดินลากไปตามทางของอาคารเรียนที่เงียบสงัดลงเรื่อยๆเนื่องจากเป็นช่วงเย็นแล้ว...
เรื่องราวของอาจารย์ฝึกสอนสุดแสบและนักศึกษาตัวป่วนจะเป็นเช่นไร โปรดติดตาม.... รบกวนติดแทค #Hotlinelove_KY เราจะตามอ่าน อิอิ
