บ้าน
เป็นเวลากว่าอาทิตย์แล้วที่ทั้งคริสและชานยอลไม่พบหน้ากัน...สาเหตุจากตารางเรียนที่ไม่ตรงกันและกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัย....คริสได้รับคัดเลือกให้เป็นกัปตันทีมบาสเกตบอลเพื่อเข้าร่วมแข่งขันกับทางมหาวิทยาลัยอื่น ทุกเย็นเขาจึงมีตารางการฝึกซ้อมแน่นจนแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ การติดต่อกับชานยอลในตอนนี้เป็นแค่เพียงทาง Social Network และทางโทรศัพท์เท่านั้น....
"คิดถึงเหมือนเดิมนะ" .... อู๋ฟาน ข้อความจากคริสที่ส่งหาชานยอลทำให้ปรากฎรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของชานยอลได้บ้าง
ปากอิ่มแย้มยิ้มอย่างมีความสุขก่อนที่จะรีบกดส่งข้อความกลับไป....คยองซูเพื่อนตัวเล็กเอ่ยถามถึงตารางซ้อมบาสเกตบอลที่แน่นเอี๊ยดของคริสกับชานยอลด้วยความเป็นห่วง....หลังจากกลับมาจากงานวันเกิดจงอินที่บ้านพักตากอากาศ คยองซูก็แทบจะไม่เห็นหน้าของคริสอีกเลย
"คิดถึงเขามากเย็นนี้แวะไปดูคริสซ้อมบาสกันไหมล่ะ" คยองซูชักชวนชานยอลเพื่อให้เพื่อนเกิดความสบายใจมากขึ้น
"เย็นนี้นัดทำรายงานกับพวกเพื่อนๆในห้องแล้วน่ะสิ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวรออู๋ฟานว่างๆก่อนก็ได้" ดวงตากลมโตเป็นประกายก่อนที่ชานยอลจะเอ่ยตอบเพื่อนรักไปด้วยท่าทีสบายใจ
ช่วงเย็นของวัน ผู้ชายร่างกายกำยำหลายคนตั้งใจฝึกซ้อมบาสกันรวมทั้งคริสด้วย......ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวพับแขน กางเกงขายาว...กำลังขะมักเขม้นกับตำแหน่งกัปตันทีม ฝ่ามือหนาเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนามด้วยความชำนาญ......หลายครั้งที่คริสชู้สบาสจากมุมของสนามในระยะไกลแต่ลูกบาสก็ลอยละลิ่วลงสู่แป้นห่วงทุกครั้ง....เสียงปรบมือของสาวๆที่นั่งดูรอบๆสนามส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจคริสดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ....ในตอนนี้หากจะบอกว่าคริสป๊อบปูล่าในหมู่สาวๆและรุ่นน้อง รุ่นพี่ ก็คงไม่ผิด....ด้วยรูปร่างหน้าตา ฐานะ บวกกับความสามารถ แค่เพียงไม่นานคริสก็ขึ้นแท่นหนุ่มสุดฮอทในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ไม่ยาก.....
ยิ่งความป๊อบปูล่าของคริสถูกกล่าวขานในมหาวิทยาลัยมากขึ้นเท่าไร ความต้องการในตัวของคริสก็มีมากขึ้นเท่านั้น....พยอนแบคฮยอนคือหนึ่งในบุคคลเหล่านั้นที่เฝ้ายืนมองคริสจากอาคารเรียนและมีรอยยิ้มที่แฝงความนัยน์ในสายตาของเขาเสมอ....
หลังจากการฝึกซ้อมกีฬาบาสเสร็จในช่วงเย็น....นักศึกษาหลายคนต่างพากันกลับบ้านเนื่องจากใกล้เวลาพลบค่ำ....ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าเร็วกว่าปกติในช่วงเวลาเย็นเนื่องจากสภาพอากาศในฤดูหนาว ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงไปยังล็อคเกอร์ส่วนตัวพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูเพื่อเตรียมตัวชำระล้างร่างกายที่ชุ่มเหงื่อจากการฝึกซ้อมกีฬาอย่างหนัก...
ร่างสูงโปร่งภายใต้ฝักบัวที่ปล่อยกระแสน้ำอุ่นกำลังทำความสะอาดร่างกายด้วยความเพลิดเพลินใจ.....ร่างกายกำยำและกล้ามเนื้อเป็นมัดๆของคริสกำลังดึงดูดความสนใจของใครคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำของนักกีฬา กระจกสีขุ่นในห้องน้ำนักกีฬาเปียกน้ำจากฝักบัวก่อให้เกิดไอน้ำและฝ้าจางๆที่กระจก....แม้จะมองร่างกายนั้นผ่านจากกระจกหน้าห้องน้ำมันก็ทำให้อารมณ์ความต้องการของใครคนหนึ่งพลุ่งพล่านได้....ร่างเล็กอดทนรอชายในห้องน้ำสักพักก่อนที่คริสจะเปิดประตูและก้าวเดินออกมาช้าๆ
ร่างสูงโปร่งของคริสมีหยดน้ำใสพราวเกาะตามร่างกาย....ผมสีทองเปีอกน้ำหมาดๆและถูกเสยขึ้นไปเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของชายเจ้าของร่าง...คริสในผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวกำลังเดินเช็ดผมและขยี้เส้นผมที่อ่อนนุ่มของเขาเบาๆ...ร่างสูงผงะเมื่อพบใครคนหนึ่งที่หน้าห้องน้ำก่อนที่จะเอ่ยทักด้วยความตกใจ
"แบคฮยอน...นายมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"
"ผมก็มารอพี่คริสไงฮะ" ร่างเล็กเอ่ยตอบคริสกลับไปด้วยรอยยิ้มหวาน
"รอฉันทำไม...มีธุระอะไรหรือเปล่า" คริสพูดพลางเดินสวนร่างเล็กของแบคฮยอนออกมาจากหน้าห้องน้ำ
"ผมจะมาหาพี่คริสต้องมีธุระด้วยหรือฮะ มีอย่างอื่นได้ไหม" ปากอิ่มแย้มยิ้มพร้อมกับเดินก้าวเข้าไปประชิดตัวร่างสูง.....
มือเล็กเรียวลูบไปตามแผงหน้าอกหนาของคริสที่เปียกน้ำ...ดวงตาเล็กๆของแบคฮยอนจับจ้องไปที่ใบหน้าคมคายของคนตรงหน้าอย่างต้องการจะสื่อความหมาย ผู้ชายคนไหนร้อยทั้งร้อยที่แบคฮยอนเข้าหา ไม่เคยมีซักคนที่จะคิดปฎิเสธเขา.....
ร่างของคริสยืนนิ่งสงบพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าหวานใสของคนตรงหน้าก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา.....ฝ่ามือหนาเอื้อมไปจับมือเล็กไว้อย่างแผ่วเบา...คริสจับมือของแบคฮยอนออกจากร่างของเขาและผลักมือเล็กนั้นออกจากตัว...
"ขอโทษะนะแบคฮยอน....ฉันไม่ชอบแบบนี้เท่าไร" ร่างสูงเดินผละออกจากแบคฮยอนด้วยความระอาใจ...เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายชานยอลลับหลังเหมือนอย่างที่จื่อเทาทำ....แบคฮยอนเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งที่คริสคงต้องยอมรับความจริง...แต่ในเมื่อหัวใจของคริสมีแต่เพียงชานยอลเท่านั้นเขาไม่สามารถทำเรื่องน่าละอายแบบนี้ได้กับคนที่เขาไม่ได้รักอย่างแบคฮยอนได้
ร่างเล็กเดินตามคริสไปที่ด้านหลังช้าๆ...มือบางโอบกอดรอบลำตัวของคริสไว้อย่างถวิลหา....ใบหน้าหวานใสแนบลงตรงแผ่นหลังของคริสที่มีหยดน้ำใสเกาะตามร่างกาย...ปากอิ่มยังคงส่งเสียงหวานเจื้อยแจ้วเพื่อบ่งบอกความต้องการของตนเอง
"พี่คริสไม่ชอบที่นี่เหรอ....งั้นไปที่บ้านผมก็ได้นะ"
คริสค่อยๆแกะมือเล็กที่เกาะกุมรอบเอวของเขาออก....ร่างสูงส่ายศรีษะเบาๆกับการกระทำของแบคฮยอน...คริสตัดสินใจเอ่ยประโยคบางอย่างออกมาเพื่อหยุดความคิดเพ้อฝันของแบคฮยอนลงเสียที
"เรื่องนั้นฉันไม่เกี่ยงสถานที่หรอกนะแบคฮยอน....แต่ฉันเลือก...คนที่ฉันจะมีสัมพันธ์ด้วยต่างหาก" ดวงตาคมเหลียวกลับมามองคนด้านหลัง....ร่างสูงเดินห่างออกไปจากร่างเล็กเรื่อยๆทิ้งแบคฮยอนไว้กับความโมโหและตัณหาที่กำลังครอบงำจิตใจเขา
มือบางกำเข้าหากันจนข้อนิ้วเล็กๆซีดขาว.....ยิ่งยากเท่าไรแบคฮยอนก็อยากเป็นเจ้าของคริสมากเท่านั้น....ผู้ชายที่เพอร์เฟคดั่งรูปปั้นในเทพนิยายกรีกคนนี้คือคนที่แบคฮยอนใฝ่ฝัน คริสไม่เหมือนกับผู้ชายทั่วไปที่แบคฮยอนเคยเจอ....ความหยิ่งทะนงและความเย็นชาในตัวคริสกำลังท้าทายความสามารถให้แบคฮยอนอยากจะค้นหาผู้ชายคนนี้มากยิ่งขึ้น
ร่างเล็กเดินลงส้นเท้ามาด้วยความอารมณ์เสีย....ด้วยความโมโหจนไม่ทันได้สังเกต แบคฮยอนก็ชนเข้ากับร่างของคยองซูที่หน้าอาคารเรียนจนเครื่องดื่มที่คยองซูถือมาด้วยตกลงพื้น
"เดินดูตาม้าตาเรือหน่อยสิคยองซู!!!" แบคฮยอนแผดเสียงใส่คยองซูด้วยความเจ็บใจที่สะสมมาจากเรื่องของคริส
"นายน่ะแหละแบคฮยอนที่เดินไม่ดูฉัน.....ไปโมโหใครมาไม่ทราบ!!!....เอ๊...หรือไปอ่อยใครแล้วเขาไม่เล่นด้วยหรือเปล่า" คยองซูแกล้งพูดจาเหน็บแนมแบคฮยอน เขารู้ดีว่าแบคฮยอนมีนิสัยอย่างไร ...เด็กเรียนที่เอาการเรียนมาบังหน้าแต่ความจริงแล้วร้ายลึกเกี่ยวกับเรื่องผู้ชายในมหาลัย
คำพูดของคยองซูเปรียบเสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ....คำพูดที่แทงใจดำให้แบคฮยอนยิ่งโกรธจนตัวสั่น....มือเล็กผลักไปที่ร่างของคยองซูจนคยองซูเซถลา...แบคฮยอนแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดใส่คยองซูพร้อมกับสบถคำด่าใส่เขา
"แล้วเพื่อนนายล่ะ อ่อยผู้ชายยังไงถึงติดกับได้เร็วขนาดนี้" ใบหน้าหวานใสของแบคฮยอนบึ้งตึง เขารู้สึกสะใจที่ได้เหน็บแนมชานยอลคนที่เป็นเพื่อนรักของคยองซู
"โถ่ ฉันก็นึกว่านายไปอ่อยใคร....ถ้าหมายถึงคริสน่ะ อย่าหวังไปเลยนะ....ชานยอลกับคริสรักกันมาก และเขาก็มีซัมติงสเปเชี่ยลกันได้หวานชื่นที่สุด อีกอย่าง....คริสไม่ใช่พวกคลำไม่มีหางก็เอาหมดอย่างจื่อเทา....ครั้งนี้นายคงหมดหวังแล้วล่ะแบคฮยอน ทำใจเถอะนะ"
คยองซูเอื้อมมือบางไปตบบ่าของแบคฮยอนเบาๆก่อนที่จะเดินหัวเราะร่วนออกไปด้วยความสะใจ....เสียงหัวเราะของผู้ชนะที่คยองซูอยากจะหัวเราะแทนเพื่อนมาหลายครั้งแล้วแต่เพิ่งจะมีโอกาสก็วันนี้....
ร่างเล็กยืนสั่นไหวด้วยความโกรธแค้น....ปากอิ่มขบเม้มพร้อมดวงตาที่ร้อนรุ่มดั่งไฟ....หัวเราะไปให้ตลอดละกัน...ถึงคราวที่ฉันหัวเราะบ้างเมื่อไรคนที่จะร้องไห้คือเพื่อนของนาย....คยองซู!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"นอนหรือยัง อยากไปหาที่บ้าน" อู๋ฟาน
ข้อความในมือถือของชานยอลโชว์ขึ้นมาที่หน้าจอ....ชานยอลแย้มยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ แม้จะไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้วแต่คริสก็ส่งข้อความมาหาเขารวมถึงโทรศัพท์มาคุยทุกครั้งที่มีเวลาว่างหลังจากการซ้อมกีฬาและเรียนเสร็จ......วันพรุ่งนี้ทั้งคริสและชานยอลนัดกันทานอาหารเย็นและจะแวะไปที่โรงเรียนเก่า สถานที่แห่งความทรงจำของเขาทั้งสองเนื่องจากเป็นวันซ้อมกีฬาวันสุดท้าย.....
ร่างบางในชุดนอนอมยิ้มกับโทรศัพท์มือถือของตนเอง.....ชานยอลวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงและผลอยหลับไปอย่างมีความสุขเมื่อกำลังนึกถึงความทรงจำของเขาและอู๋ฟานในวัยเด็ก
เสียงนักศึกษาจอแจในห้องเรียนเมื่อถึงยามเช้าของวันใหม่.....มือบางจด Short note ลงในสมุดงานสีขาวด้วยความตั้งใจ....วันนี้เป็นวันศุกร์ เมื่อเช้าเขาเพิ่งเห็นข้อความของคริสที่ชักชวนให้เขาไปนอนค้างที่บ้าน....ขณะที่อ่านข้อความใบหน้าขาวใสของชานยอลก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ...แม้เขายังไม่ได้ตอบตกลงแต่ก็ถือกระเป๋าสะพายใบใหญ่และเตรียมเสื้อผ้าบางส่วนมาแล้ว...เวลาเรียนในแต่ละคาบเรียนผ่านไปอย่างช้าๆเมื่อคริสเองก็รอคอยเวลานั้น ....และในที่สุดก็ถึงช่วงบ่ายก่อนเลิกเรียน....
"คริส วันนี้พวกพี่จะไปเลี้ยงวันเกิดไอ้ซองโดกัน ไปด้วยกันนะ...." เสียงรุ่นพี่ในกลุ่มซ้อมบาสดังทักทายมาขณะที่คริสกำลังเก็บสัมภาระในการฝึกซ้อมลงกระเป๋า
"ผมไม่ว่างอ่ะครับ....พอดีมีธุระสำคัญ" คริสโค้งศรีษะให้รุ่นพี่ด้วยความนอบน้อมพร้อมกับปฎิเสธพวกเขาด้วยรอยยิ้ม
"หน่า...ไปด้วยกันนะคริส พี่ขอวันเดียว...พี่ถูกชะตากับเอ็งว่ะ หล่อๆเก่งๆอย่างนี้ ....อยากสนิทด้วย ฮ่าๆ" รุ่นพี่ซองโดเจ้าของวันเกิดออกปากชวนด้วยตัวเอง
คริสมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย หลังจากถูกรบเร้าจากรุ่นพี่ในกลุ่มบาส เขาก็ตอบตกลงรุ่นพี่ไปด้วยความเกรงใจ....มือหนาเอื้อมคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาอีกครั้งเพื่อกดหาคนรัก....ครั้งนี้คริสตัดสินใจโทรบอกชานยอลเพราะต้องการได้ยินเสียงของชานยอลให้หายคิดถึง
"ชานยอล...เย็นนี้ฉันต้องไปงานวันเกิดรุ่นพี่ในทีมบาสย่านอับกูจอง...ไปด้วยกันนะ" เสียงเข้มใช้ประโยคบอกกล่าวพร้อมกับชักชวนคนรักให้ร่วมทางไปด้วยกัน
"อือ...ฉันไม่ไปหรอกอู๋ฟาน ไม่รู้จักใคร นายไปเถอะ กลับเย็นมากไหม...แล้วนัดของเรา?" เสียงของชานยอลดูเศร้าลงเล็กน้อยแต่เขาก็เป็นคนมีเหตุผลพอที่จะไม่กระฟัดกระเฟียดใส่คริส
"คงไม่ได้ทานข้าวเย็นด้วยกันแล้ว ....แต่ถ้าไม่เย็นมากจะพาไปโรงเรียนเก่าแล้วไปนอนบ้านฉันเหมือนเดิมนะ"
"งั้นฉันไปรอที่บ้านนะอู๋ฟาน จากอับกูจองมาบ้านฉันคงไม่ไกลมาก....จะรอนะ" ชานยอลตอบรับคริสไป....เขาไม่ได้งอน แต่น้อยใจลึกๆที่คริสไม่ว่างในวันนี้...
ชานยอลพยายามสลัดความกังวลไปจากใจ พร้อมกับเก็บหนังสือเรียนบางส่วนลงกระเป๋า....ร่างบางตรงกลับบ้านโดยที่คนขับรถมารับเหมือนเช่นเคย.....เมื่อสมองว่างเปล่าขณะที่เขากำลังนั่งรถกลับบ้าน.....ชานยอลรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก...มือบางตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเพื่อนรัก ก่อนที่จะระบายเรื่องของวันนี้ที่คริสไม่ว่างมาพบเขาในช่วงเย็นเพราะติดธุระไปงานวันเกิดรุ่นพี่...
"อย่าคิดมากน่ะชานยอล คริสไม่ใช่คนอย่างจื่อเทา ฉันมั่นใจ" เสียงปลอบของคยองซูดังมาตามสาย
"ชานยอล นายรู้ไหม ตอนคริสอยู่ที่แคนาดา เขาก็ป๊อบปูล่าแบบนี้แหละ.....จงอินบอกว่าคริสไม่เคยยุ่งกับใคร...เขารอแค่เพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่ชื่อชานยอลเท่านั้นจ๊ะ" คยองซูอมยิ้มหลังจากพูดจบ...เขารู้สึกดีใจที่เพื่อนมีความสุขกับคริสและเขาเองจะทำทุกวิถีทางเพื่อกันแบคฮยอนออกไปหากแบคฮยอนจะเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคริสอีก
ดวงตากลมโตคลายความกังวลและหวั่นไหวลงไปได้บ้าง คำพูดที่คยองซูปลอบให้เขาฟัง เปรียบเหมือนน้ำเย็นที่ชโลมใจให้เขาหายรุ่มร้อนจากความคิดที่ฟุ้งซ่าน....จื่อเทาเคยโกหกชานยอลแบบนี้หลายครั้ง เรื่องการออกไปสังสรรค์กับเพื่อน...แต่แท้จริงแล้วจื่อเทามักจะหลบออกไปกับผู้หญิงหรือกับแบคฮยอนเสมอ...
ร้านคาราโอเกะกึ่งร้านอาหารขนาดใหญ่ใจกลางย่านอับกูจองมีร่างของชายหนุ่มหลายคนในห้องคาราโอเกะวีไอพี ห้องนี้ได้รับความสนใจจากสาวๆที่ทำงานในคาราโอเกะหลายคนเพราะด้วยรูปร่างหน้าตาของสมาชิกในกลุ่มที่เข้ามาเยี่ยมเยือนที่ร้าน......ร่างสูงโปร่งของคริสหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ข้างๆรุ่นพี่ที่เคารพ...อาหารรวมถึงเครื่องดื่มมากมายถูกบริกรยกเข้ามาจัดเตรียมที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟาขนาดใหญ่......เสียงเพลงบรรเลงในห้องคาราโอเกะเสียงดังจนชายหญิงในห้องต้องกระซิบกระซาบกัน....รุ่นพี่หลายคนพยายามชักชวนคริสถึงผู้หญิงที่สามารถเรียกเข้ามาให้บริการและนั่งคุยแก้เหงาได้ แต่คริสก็รีบปฎิเสธเสียงแข็งเพราะเขาไม่ต้องการทำร้ายชานยอลลับหลัง...
"ดื่มหน่อยคริส....วันนี้วันเกิดพี่นะ" รุ่นพี่ซองโดยกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชนกับคริสหลายครั้งก่อนที่จะกระดกเครื่องดื่มเข้าปาก...
วันเวลาผ่านไปสักพัก เสียงเพลงยังคงบรรเลงจากเครื่องเล่น รวมถึงรุ่นพี่ทั้งหลายก็เริ่มลุกขึ้นร้องเพลงเต้นรำกันตามประสาชายหนุ่ม...หญิงสาวมากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามาในห้องคาราโอเกะ...ไม่นานก็มีสาวสวยคนหนึ่งในชุดแซคสีแดงเพลิง หย่อนกายลงข้างๆคริสพร้อมกับมือบางที่กำลังลูบไล้ต้นขาเขาเพื่อชวนคุย...
"หล่อจัง....มีแฟนหรือยังคะ" เธอพิงศรีษะที่ไหล่กว้างของคริสด้วยอาการเมามายพร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อน
"มีแล้วครับ น่ารักมากด้วย" คริสเอ่ยตอบกลับไปด้วยท่าทีเฉยชาก่อนที่จะยกแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นมาจิบอีกครั้ง
"ว้าาา ใจร้ายยย...ตอบตรงจังเลย รักแฟนมากสินะคะ....แต่แบบเนี้ย ชอบ!มันดูท้าทายดีค่ะ" มือเรียวบางลูบคางที่ได้รูปของคริสและค่อยๆโน้มลงมาที่ริมฝีปาก...คริสรีบผงะและผลักร่างของเธอออกจากตัวด้วยความตกใจ....ร่างสูงลุกขึ้นยืนและเดินตรงออกไปนอกห้องคาราโอเกะเพื่อหลบหลีกสาวสวยคนนั้นรวมถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้....
คริสออกมาสูดอากาศข้างนอกสักพักเนื่องจากข้างในเสียงดังรวมถึงรุ่นพี่ของเขาแต่ละคนก็เริ่มเมามายมากแล้ว....คริสตัดสินใจว่าหากเขากลับเข้าไปในห้องคาราโอเกะจะขอตัวกลับก่อนเนื่องจากกังวลเรื่องนัดกับชานยอลและตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว....
ร่างสูงโปร่งเดินตรงเข้าไปในห้องพักอีกครั้งก่อนที่จะหย่อนกายลงที่โซฟาตัวเดิม โชคดีที่สาวสวยคนเดิมไม่อยู่ในห้องแล้ว....มือหนายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกลงลำคอรวดเดียวหมดพร้อมกับเอ่ยอำลารุ่นพี่
"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีธุระที่จะต้องทำ" คริสพูดกับรุ่นพี่ซองโด....ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นด้วยอาการมึนศรีษะ.....เขาเซถลาจนเกือบล้มจนรุ่นพี่ต้องช่วยประคองร่างของคริสไว้
"เห้ย...เมาหรือเปล่าคริส" ซองโดค่อยๆจับให้คริสนั่งลงที่โซฟาดังเดิม....
"ผมทานไปนิดเดียวนะ....แต่ทำไมมึนหัว" คริสนั่งส่ายศรีษะเบาๆ นิ้วมือเรียวยาวจับขมับนวดเคล้นพร้อมกับคิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากัน ดวงตาคมเริ่มหลับตาสักพัก...พร้อมกับลืมตามาช้าๆและเห็นว่ารอบตัวเขาเริ่มหมุนคว้างและเริ่มวิงเวียนศรีษะ
"ฉันว่านายโดนแกล้งแน่เลย" รุ่นพี่อีกคนเอ่ยขึ้นมากลางวง....สาวสวยชุดแดงเมื่อครู่แอบใส่ยาที่ทำให้เกิดอาการมึนเมาเพื่อแก้แค้นคริส...เธอมักจะทำแบบนี้เล่นๆกับแขกโดยเฉพาะกับคนที่หน้าตาดีๆที่ชอบทำหยิ่งทะนงใส่เธอ....
"แต่ไม่ต้องห่วงนะคริส....เธอไปแล้ว แขกประจำของหล่อนมาพอดี....นายไปนอนในห้องพักรับรองที่อยู่ข้างๆนี่ก่อนละกัน สักพักน่าจะดีขึ้น"รุ่นพี่ซองโดและรุ่นพี่อีกคนช่วยกันประคองคริสไปอีกห้องด้วยความเป็นห่วง........ร่างสูงโปร่งของคริสนอนพาดยาวไปบนโซฟาตัวใหญ่ ดวงตาคมหรี่ลงช้าๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลงไปเมื่อเขารู้สึกเวียนหัวคล้ายอาการเมามาก...
เสียงเพลงที่ห้องคาราโอเกะข้างๆยังคงดังมาเบาๆ....สติของคริสค่อยๆดับวูบและจมลงสู่ภวังค์ช้าๆ...............
ร่างบางเดินกระวนกระวายไปมาในห้องนอนพร้อมกับชำเลืองมองนาฬิกา เวลาบ่งบอกว่าล่วงเลยเข้าสู่ 3 ทุ่มแล้ว ชานยอลกดโทรศัพท์หาคริสหลายครั้งแต่ไม่มีผู้รับสาย ความรู้สึกกังวลและเป็นห่วงก่อตัวขึ้นในจิตใจของเขามากขึ้นเรื่อยๆกับการผิดเวลาของคริส....
"อ่าว.....มาแล้วเหรอแบคฮยอน.....พวกพี่รอตั้งนาน กว่าจะมาได้ดึกเชียว" เสียงรุ่นพี่ในกลุ่มเอ่ยทักร่างเล็กที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเยี่ยมเยือนในห้องคาราโอเกะ
ใบหน้าของแบคฮยอนแย้มยิ้มพร้อมกับเอ่ยทักทายรุ่นพี่ที่สนิทกันเมื่อครั้งที่เขายังคบกับจื่อเทา.....จื่อเทาต้องซ้อมบาสเกสบอลบ่อยๆทำให้แบคฮยอนก็รู้จักกับรุ่นพี่กลุ่มนี้ไปด้วย.....
"สุขสันต์วันเกิดฮะพี่ซองโด" มือเล็กยื่นกล่องของขวัญให้กับซองโดด้วยรอยยิ้มแจ่มใส....
ซองโดรับของขวัญมาพร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณ......แบคฮยอนนั่งลงช้าๆตรงที่นั่งของคริสโดยไม่รู้เลยว่าห้องข้างๆมีร่างของชายที่เขากำลังหมายปองนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่
แบคฮยอนนั่งเล่นไปสักพักจนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง.....ร่างเล็กหยิบแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตรงหน้าขึ้นและจิบมันบางๆอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะพฤติกรรมของรุ่นพี่ในห้องคาราโอเกะ...
"เห้ย...มีใครไปดูไอ้คริสหรือยัง.....ป่านนี้จะรู้สึกตัวไหม" เสียงของรุ่นพี่ในกลุ่มเอ่ยขึ้นมากลางวงสนทนาด้วยความเป็นห่วง...
แบคฮยอนฟังประโยคนั้นด้วยความไม่เชื่อหู....คนอย่างคริสจะมาในสถานที่แบบนี้ด้วยหรือ....เมื่อสอบถามเรื่องราวกับรุ่นพี่ซองโดแบคฮยอนจึงได้รู้ว่าคริสมางานนี้ด้วยและตัดสินใจจะกลับตั้งแต่เย็นแล้ว แต่ติดปัญหาที่โดนสาวสวยชุดแซคแกล้งใส่ยาให้เขาทานเสียก่อน....
"เดี๋ยวผมไปดูให้เองฮะ พวกพี่สนุกกันไปเถอะ" ปากบางแย้มยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นยืน แบคฮยอนเดินตรงออกไปจากห้องคาราโอเกะด้วยใจระทึก...พี่คริสนอนหลับอยู่ห้องข้างๆนี่เหรอ..มือบางหมุนลูกบิดห้องเข้าไปช้าๆเพื่อเพ่งมองไปยังร่างที่ดูสง่างามของคริสที่นอนหลับอยู่บนโซฟา
ร่างเล็กเดินตรงไปหย่อนกายลงข้างโซฟาตัวนั้น....พี่คริสของแบคฮยอนดูหล่อมากจริงๆ....คริสดูเป็นคนสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่แบคฮยอนเคยเจอมา....แม้ในยามหลับ ดวงตาคมจะไม่ได้ฉายแววเย็นชาใส่แบคฮยอนอย่างทุกครั้ง แต่เขาก็ดูมีเสน่ห์ไม่น้อยเวลาที่ร่างสูงโปร่งนี้นอนหลับนิ่งสงบอยู่....
มือบางเอื้อมไปแอบจับผมสีทองของคริสที่หล่นลงมาปรกคิ้ว....จมูกโด่งเป็นสัน ปากหนาที่ดูเข้ารูปและน่าหลงใหลเวลาคริสยกยิ้ม คางเรียวยาวที่มีไรหนวดอ่อนๆขึ้น...แบคฮยอนเผลอยิ้มออกมาอย่างสุขใจเมื่อเห็นใบหน้าของคริสใกล้ๆ เขาไม่เคยได้รับโอกาสนี้กับคริสซักครั้งแม้แต่การนั่งมองคริสนานๆ
"อื้อ..." เสียงคริสถอนหายใจออกมาเบาๆจากลำคอ พร้อมกับพลิกใบหน้าคมคายเข้ามาหาแบคฮยอนที่นั่งท้าวคางมองใบหน้าคริสอยู่ข้างๆ
ลมหายใจอุ่นๆที่คริสปล่อยออกมารดใบหน้าของแบคฮยอนเบาๆ ร่างเล็กหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อคริสหันหน้ามาใกล้เขา.....ริมฝีปากของคริสตรงหน้าช่างน่าสัมผัสเกินกว่าแบคฮยอนจะห้ามใจ......ริมฝีปากเล็กเรียวบางค่อยๆประทับจูบลงไปบนปากหนาของคริสอย่างแผ่วเบา ลิ้นเล็กเลียไปที่ริมฝีปากของคริสช้าๆเพื่อปลดปล่อยความต้องการในหัวใจและร่างกายของตนเองออกมา.....
คริสยังคงนิ่งเฉยต่อสัมผัสนั้น....ดวงตาคมหลับสนิทปล่อยให้แบคฮยอนเป็นฝ่ายรุกรานล่วงล้ำร่างกายของเขา....มือบางเอื้อมเข้าไปลูบไล้แผงอกหนาที่แบคฮยอนเคยเห็นตอนคริสอาบน้ำในห้องน้ำนักกีฬา....กระดุมเสื้อของคริสถูกปลดออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้าพร้อมๆกับมือเรียวเล็กที่ลงมือลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา...ปากเล็กค่อยๆไล่พรมจูบตามเรียวคางสวยสง่าของคริสด้วยความสิเน่หา....
ใบหน้าคมคายเริ่มกระสับกระส่ายไปมาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่าง....คริสตกอยู่ในภวังค์ที่เขากำลังฝันว่ากำลังมีความสุขกับชานยอล...ร่างสูงโปร่งยังคงนอนนิ่ง ปล่อยให้แบคฮยอนค่อยๆก้าวขึ้นมานั่งทาบทับบนลำตัวของเขาอย่างอ่อนโยน
แบคฮยอนโน้มหน้าลงไปสัมผัสจูบที่ริมฝีปากของชายที่หล่อเหลาตรงหน้าอีกครั้ง....มือบางเอื้อมไปลูบจับกางเกงนักศึกษาของคริสพร้อมกับค่อยๆรูดซิบกางเกงออกช้าๆ
"อือ...ชานยอล........" คริสเผลอละเมอออกมา ยามที่เขาอยู่ในนิมิตและกำลังเห็นร่างของตัวเองและชานยอลกำลังมีสัมพันธ์อันแสนละมุนกันบนเตียงนุ่ม
แม้แบคฮยอนจะได้ยินชื่อนั้นเต็มสองหู แต่เขาก็หาได้สนใจไม่....ขอเพียงคริสเป็นของเขาแต่หัวใจจะอยู่กับใคร แบคฮยอนก็ไม่สนใจทั้งนั้น...
หลังจากที่แบคฮยอนดูดดุนริมฝีปากของคริสไว้หลายครั้ง ....คริสก็เริ่มรู้สึกตัว....ดวงตาคมค่อยๆปรือตาขึ้นมามองคนบนร่างของเขาด้วยความมึนเมา.....คริสกระพริบตาถี่ๆหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป.....ร่างสูงผงะออกด้วยความตกใจสุดขีดพร้อมกับผลักแบคฮยอนออกจากร่างจนร่างเล็กเซหล่นลงไปที่พื้น....คริสยกหลังมือของตนเองมาเช็ดที่ริมฝีปากอย่างแรงด้วยความรังเกียจพร้อมกับสบถออกมาด้วยความโมโห...
"แบคฮยอน! นายกำลังจะทำอะไร!....ทำไมนายถึงมีแต่ความคิดชั่วๆแบบนี้" คริสลุกขึ้นมานั่งต่อว่าแบคฮยอน แม้เขาจะมีอาการมึนเมาหรือเวียนศรีษะอยู่บ้างแต่สิ่งที่แบคฮยอนทำก็ทำให้คริสรับไม่ได้
"ผมเห็นเมื่อกี้พี่ก็มีความสุขดีนี่" ร่างเล็กยกยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นมายืนข้างโซฟา
"พี่รังเกียจผมมากเหรอพี่คริส.....ทำไมล่ะ ทำไมพี่ไม่รักผมเหมือนอย่างที่พี่รักชานยอล!" แบคฮยอนเริ่มรู้สึกน้อยใจและริษยาชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อสิ่งที่คริสทำกับชานยอลและกับเขาดูแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
"ชานยอลมีดีอะไรนักหนา....ใสซื่อเหรอ ผมก็ทำเป็นนะ" แบคฮยอนเดินตรงเข้าไปใกล้ร่างของคริสอีกครั้ง....ร่างสูงลุกขึ้นยืนพร้อมกับใช้มือผลักร่างของแบคฮยอนออกไป
"ออกไปให้ห่างจากตัวฉันแบคฮยอน!ฉันไม่ได้แค่รังเกียจนาย...แต่ฉันขยะแขยงการกระทำของนายมากกว่า"
แบคฮยอนทนฟังคำนั้นออกจากปากของคริสด้วยความเจ็บปวดในหัวใจลึกๆ....ในชีวิตไม่เคยมีใครพูดจาดูถูกเขาขนาดนี้มาก่อน...ชีวิตของแบคฮยอนมีแต่คนมากมายที่ต้องการเขา....เขายอมรับไม่ได้กับการถูกคริสปฎิเสธ
"พี่คริสเองก็ไม่ต่างจากผมหรอก!ผมแย่งจื่อเทามาจากชานยอล...ส่วนพี่คริสก็แย่งชานยอลมาจากจื่อเทาเหมือนกัน...เรามันก็ชั่วพอๆกันน่ะแหละ!!"
ปากบางยิ้มเยาะด้วยความโมโห....มือบางกำเข้าหากันแน่นด้วยแรงโทสะ...แบคฮยอนค่อยๆเอื้อมมือของตนมาฉีกเสื้อนักศึกษาที่ใส่อยู่จนกระดุมขาด พร้อมกับขยำให้เสื้อผ้ายับยู่ยี่ด้วยน้ำตาที่ค่อยๆไหลเอ่อล้นออกมาด้วยความเจ็บใจ
....เขาทั้งอับอาย เสียใจและโมโหกับคำปฎิเสธและคำต่อว่าของคริส เมื่อคริสไม่มีใจให้เขาและรังเกียจเขามากขนาดนี้....สิ่งที่แบคฮยอนจะทำได้ก็คือการทำให้คริสและชานยอลต้องแตกหักกัน รวมถึงคริสเองก็ต้องอับอายเช่นกัน
"แล้วพี่คริสจะต้องเสียใจที่พูดกับผมแบบนี้!!!"
ร่างเล็กวิ่งออกไปร้องไห้หน้าห้องพักรับรองแขกพร้อมกับส่งเสียงดังร้องขอความช่วยเหลือ...รุ่นพี่ในห้องคาราโอเกะต่างตกใจกับเสียงร้องของแบคฮยอนและวิ่งออกมาดูพร้อมๆกัน...ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนพรมที่พื้นพร้อมกับร้องไห้ด้วยร่างกายที่กำลังสั่นเทา...คริสวิ่งตามแบคฮยอนออกมาไม่ห่างและกำลังงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า....รุ่นพี่ในทีมบาสต่างช่วยกันประคองร่างของแบคฮยอนที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นขึ้นมาพร้อมชำเลืองไปที่ร่างสูงโปร่งของคริส...
หนุ่มหล่อเหลาราวเทพบุตรดีกรีกัปตันทีมบาสของมหาลัยในสภาพเสื้อนักศึกษาถูกปลดกระดุมออกเกือบหมด ผมเผ้าสีทองยุ่งเหยิง พร้อมด้วยท่าทางที่ยังดูเมามาย คริสตกใจที่คนออกมามุงดูเหตุการณ์เยอะขนาดนี้ สายตาของรุ่นพี่มองไปยังเป้ากางเกงของคริสที่ซิปถูกรูดออก มือหนารีบรูดซิปกางเกงขึ้นด้วยความรีบร้อนและตกใจ.....มือหนาขยี้ผมของตัวเองอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดในใจกับสภาพของเขาและแบคฮยอนในตอนนี้....
สภาพของทั้งสองคงดูเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากคริสและแบคฮยอนกำลังมีสัมพันธ์สวาทที่เร่าร้อนกันในห้องรับรองแขกของคาราโอเกะ...ใบหน้าคมส่ายศรีษะด้วยความอ่อนใจกับความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นในชีวิตของเขาในไม่ช้า....
END EP9 -------------------------------------
ไรท์เตอร์ทอล์ค :: หากอยากสกรีมติดแทคในทวิต คำว่า #อาการแอบรัก ได้เลยนะคะ เราจะตามอ่าน
ขอกำลังใจด้วยนะ อุอิ TwT
"คิดถึงเหมือนเดิมนะ" .... อู๋ฟาน ข้อความจากคริสที่ส่งหาชานยอลทำให้ปรากฎรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของชานยอลได้บ้าง
ปากอิ่มแย้มยิ้มอย่างมีความสุขก่อนที่จะรีบกดส่งข้อความกลับไป....คยองซูเพื่อนตัวเล็กเอ่ยถามถึงตารางซ้อมบาสเกตบอลที่แน่นเอี๊ยดของคริสกับชานยอลด้วยความเป็นห่วง....หลังจากกลับมาจากงานวันเกิดจงอินที่บ้านพักตากอากาศ คยองซูก็แทบจะไม่เห็นหน้าของคริสอีกเลย
"คิดถึงเขามากเย็นนี้แวะไปดูคริสซ้อมบาสกันไหมล่ะ" คยองซูชักชวนชานยอลเพื่อให้เพื่อนเกิดความสบายใจมากขึ้น
"เย็นนี้นัดทำรายงานกับพวกเพื่อนๆในห้องแล้วน่ะสิ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวรออู๋ฟานว่างๆก่อนก็ได้" ดวงตากลมโตเป็นประกายก่อนที่ชานยอลจะเอ่ยตอบเพื่อนรักไปด้วยท่าทีสบายใจ
ช่วงเย็นของวัน ผู้ชายร่างกายกำยำหลายคนตั้งใจฝึกซ้อมบาสกันรวมทั้งคริสด้วย......ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวพับแขน กางเกงขายาว...กำลังขะมักเขม้นกับตำแหน่งกัปตันทีม ฝ่ามือหนาเลี้ยงลูกบาสไปรอบๆสนามด้วยความชำนาญ......หลายครั้งที่คริสชู้สบาสจากมุมของสนามในระยะไกลแต่ลูกบาสก็ลอยละลิ่วลงสู่แป้นห่วงทุกครั้ง....เสียงปรบมือของสาวๆที่นั่งดูรอบๆสนามส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจคริสดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ....ในตอนนี้หากจะบอกว่าคริสป๊อบปูล่าในหมู่สาวๆและรุ่นน้อง รุ่นพี่ ก็คงไม่ผิด....ด้วยรูปร่างหน้าตา ฐานะ บวกกับความสามารถ แค่เพียงไม่นานคริสก็ขึ้นแท่นหนุ่มสุดฮอทในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ไม่ยาก.....
ยิ่งความป๊อบปูล่าของคริสถูกกล่าวขานในมหาวิทยาลัยมากขึ้นเท่าไร ความต้องการในตัวของคริสก็มีมากขึ้นเท่านั้น....พยอนแบคฮยอนคือหนึ่งในบุคคลเหล่านั้นที่เฝ้ายืนมองคริสจากอาคารเรียนและมีรอยยิ้มที่แฝงความนัยน์ในสายตาของเขาเสมอ....
หลังจากการฝึกซ้อมกีฬาบาสเสร็จในช่วงเย็น....นักศึกษาหลายคนต่างพากันกลับบ้านเนื่องจากใกล้เวลาพลบค่ำ....ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าเร็วกว่าปกติในช่วงเวลาเย็นเนื่องจากสภาพอากาศในฤดูหนาว ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงไปยังล็อคเกอร์ส่วนตัวพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูเพื่อเตรียมตัวชำระล้างร่างกายที่ชุ่มเหงื่อจากการฝึกซ้อมกีฬาอย่างหนัก...
ร่างสูงโปร่งภายใต้ฝักบัวที่ปล่อยกระแสน้ำอุ่นกำลังทำความสะอาดร่างกายด้วยความเพลิดเพลินใจ.....ร่างกายกำยำและกล้ามเนื้อเป็นมัดๆของคริสกำลังดึงดูดความสนใจของใครคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำของนักกีฬา กระจกสีขุ่นในห้องน้ำนักกีฬาเปียกน้ำจากฝักบัวก่อให้เกิดไอน้ำและฝ้าจางๆที่กระจก....แม้จะมองร่างกายนั้นผ่านจากกระจกหน้าห้องน้ำมันก็ทำให้อารมณ์ความต้องการของใครคนหนึ่งพลุ่งพล่านได้....ร่างเล็กอดทนรอชายในห้องน้ำสักพักก่อนที่คริสจะเปิดประตูและก้าวเดินออกมาช้าๆ
ร่างสูงโปร่งของคริสมีหยดน้ำใสพราวเกาะตามร่างกาย....ผมสีทองเปีอกน้ำหมาดๆและถูกเสยขึ้นไปเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของชายเจ้าของร่าง...คริสในผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวกำลังเดินเช็ดผมและขยี้เส้นผมที่อ่อนนุ่มของเขาเบาๆ...ร่างสูงผงะเมื่อพบใครคนหนึ่งที่หน้าห้องน้ำก่อนที่จะเอ่ยทักด้วยความตกใจ
"แบคฮยอน...นายมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"
"ผมก็มารอพี่คริสไงฮะ" ร่างเล็กเอ่ยตอบคริสกลับไปด้วยรอยยิ้มหวาน
"รอฉันทำไม...มีธุระอะไรหรือเปล่า" คริสพูดพลางเดินสวนร่างเล็กของแบคฮยอนออกมาจากหน้าห้องน้ำ
"ผมจะมาหาพี่คริสต้องมีธุระด้วยหรือฮะ มีอย่างอื่นได้ไหม" ปากอิ่มแย้มยิ้มพร้อมกับเดินก้าวเข้าไปประชิดตัวร่างสูง.....
มือเล็กเรียวลูบไปตามแผงหน้าอกหนาของคริสที่เปียกน้ำ...ดวงตาเล็กๆของแบคฮยอนจับจ้องไปที่ใบหน้าคมคายของคนตรงหน้าอย่างต้องการจะสื่อความหมาย ผู้ชายคนไหนร้อยทั้งร้อยที่แบคฮยอนเข้าหา ไม่เคยมีซักคนที่จะคิดปฎิเสธเขา.....
ร่างของคริสยืนนิ่งสงบพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าหวานใสของคนตรงหน้าก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา.....ฝ่ามือหนาเอื้อมไปจับมือเล็กไว้อย่างแผ่วเบา...คริสจับมือของแบคฮยอนออกจากร่างของเขาและผลักมือเล็กนั้นออกจากตัว...
"ขอโทษะนะแบคฮยอน....ฉันไม่ชอบแบบนี้เท่าไร" ร่างสูงเดินผละออกจากแบคฮยอนด้วยความระอาใจ...เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายชานยอลลับหลังเหมือนอย่างที่จื่อเทาทำ....แบคฮยอนเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งที่คริสคงต้องยอมรับความจริง...แต่ในเมื่อหัวใจของคริสมีแต่เพียงชานยอลเท่านั้นเขาไม่สามารถทำเรื่องน่าละอายแบบนี้ได้กับคนที่เขาไม่ได้รักอย่างแบคฮยอนได้
ร่างเล็กเดินตามคริสไปที่ด้านหลังช้าๆ...มือบางโอบกอดรอบลำตัวของคริสไว้อย่างถวิลหา....ใบหน้าหวานใสแนบลงตรงแผ่นหลังของคริสที่มีหยดน้ำใสเกาะตามร่างกาย...ปากอิ่มยังคงส่งเสียงหวานเจื้อยแจ้วเพื่อบ่งบอกความต้องการของตนเอง
"พี่คริสไม่ชอบที่นี่เหรอ....งั้นไปที่บ้านผมก็ได้นะ"
คริสค่อยๆแกะมือเล็กที่เกาะกุมรอบเอวของเขาออก....ร่างสูงส่ายศรีษะเบาๆกับการกระทำของแบคฮยอน...คริสตัดสินใจเอ่ยประโยคบางอย่างออกมาเพื่อหยุดความคิดเพ้อฝันของแบคฮยอนลงเสียที
"เรื่องนั้นฉันไม่เกี่ยงสถานที่หรอกนะแบคฮยอน....แต่ฉันเลือก...คนที่ฉันจะมีสัมพันธ์ด้วยต่างหาก" ดวงตาคมเหลียวกลับมามองคนด้านหลัง....ร่างสูงเดินห่างออกไปจากร่างเล็กเรื่อยๆทิ้งแบคฮยอนไว้กับความโมโหและตัณหาที่กำลังครอบงำจิตใจเขา
มือบางกำเข้าหากันจนข้อนิ้วเล็กๆซีดขาว.....ยิ่งยากเท่าไรแบคฮยอนก็อยากเป็นเจ้าของคริสมากเท่านั้น....ผู้ชายที่เพอร์เฟคดั่งรูปปั้นในเทพนิยายกรีกคนนี้คือคนที่แบคฮยอนใฝ่ฝัน คริสไม่เหมือนกับผู้ชายทั่วไปที่แบคฮยอนเคยเจอ....ความหยิ่งทะนงและความเย็นชาในตัวคริสกำลังท้าทายความสามารถให้แบคฮยอนอยากจะค้นหาผู้ชายคนนี้มากยิ่งขึ้น
ร่างเล็กเดินลงส้นเท้ามาด้วยความอารมณ์เสีย....ด้วยความโมโหจนไม่ทันได้สังเกต แบคฮยอนก็ชนเข้ากับร่างของคยองซูที่หน้าอาคารเรียนจนเครื่องดื่มที่คยองซูถือมาด้วยตกลงพื้น
"เดินดูตาม้าตาเรือหน่อยสิคยองซู!!!" แบคฮยอนแผดเสียงใส่คยองซูด้วยความเจ็บใจที่สะสมมาจากเรื่องของคริส
"นายน่ะแหละแบคฮยอนที่เดินไม่ดูฉัน.....ไปโมโหใครมาไม่ทราบ!!!....เอ๊...หรือไปอ่อยใครแล้วเขาไม่เล่นด้วยหรือเปล่า" คยองซูแกล้งพูดจาเหน็บแนมแบคฮยอน เขารู้ดีว่าแบคฮยอนมีนิสัยอย่างไร ...เด็กเรียนที่เอาการเรียนมาบังหน้าแต่ความจริงแล้วร้ายลึกเกี่ยวกับเรื่องผู้ชายในมหาลัย
คำพูดของคยองซูเปรียบเสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ....คำพูดที่แทงใจดำให้แบคฮยอนยิ่งโกรธจนตัวสั่น....มือเล็กผลักไปที่ร่างของคยองซูจนคยองซูเซถลา...แบคฮยอนแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดใส่คยองซูพร้อมกับสบถคำด่าใส่เขา
"แล้วเพื่อนนายล่ะ อ่อยผู้ชายยังไงถึงติดกับได้เร็วขนาดนี้" ใบหน้าหวานใสของแบคฮยอนบึ้งตึง เขารู้สึกสะใจที่ได้เหน็บแนมชานยอลคนที่เป็นเพื่อนรักของคยองซู
"โถ่ ฉันก็นึกว่านายไปอ่อยใคร....ถ้าหมายถึงคริสน่ะ อย่าหวังไปเลยนะ....ชานยอลกับคริสรักกันมาก และเขาก็มีซัมติงสเปเชี่ยลกันได้หวานชื่นที่สุด อีกอย่าง....คริสไม่ใช่พวกคลำไม่มีหางก็เอาหมดอย่างจื่อเทา....ครั้งนี้นายคงหมดหวังแล้วล่ะแบคฮยอน ทำใจเถอะนะ"
คยองซูเอื้อมมือบางไปตบบ่าของแบคฮยอนเบาๆก่อนที่จะเดินหัวเราะร่วนออกไปด้วยความสะใจ....เสียงหัวเราะของผู้ชนะที่คยองซูอยากจะหัวเราะแทนเพื่อนมาหลายครั้งแล้วแต่เพิ่งจะมีโอกาสก็วันนี้....
ร่างเล็กยืนสั่นไหวด้วยความโกรธแค้น....ปากอิ่มขบเม้มพร้อมดวงตาที่ร้อนรุ่มดั่งไฟ....หัวเราะไปให้ตลอดละกัน...ถึงคราวที่ฉันหัวเราะบ้างเมื่อไรคนที่จะร้องไห้คือเพื่อนของนาย....คยองซู!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"นอนหรือยัง อยากไปหาที่บ้าน" อู๋ฟาน
ข้อความในมือถือของชานยอลโชว์ขึ้นมาที่หน้าจอ....ชานยอลแย้มยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ แม้จะไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้วแต่คริสก็ส่งข้อความมาหาเขารวมถึงโทรศัพท์มาคุยทุกครั้งที่มีเวลาว่างหลังจากการซ้อมกีฬาและเรียนเสร็จ......วันพรุ่งนี้ทั้งคริสและชานยอลนัดกันทานอาหารเย็นและจะแวะไปที่โรงเรียนเก่า สถานที่แห่งความทรงจำของเขาทั้งสองเนื่องจากเป็นวันซ้อมกีฬาวันสุดท้าย.....
ร่างบางในชุดนอนอมยิ้มกับโทรศัพท์มือถือของตนเอง.....ชานยอลวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงและผลอยหลับไปอย่างมีความสุขเมื่อกำลังนึกถึงความทรงจำของเขาและอู๋ฟานในวัยเด็ก
เสียงนักศึกษาจอแจในห้องเรียนเมื่อถึงยามเช้าของวันใหม่.....มือบางจด Short note ลงในสมุดงานสีขาวด้วยความตั้งใจ....วันนี้เป็นวันศุกร์ เมื่อเช้าเขาเพิ่งเห็นข้อความของคริสที่ชักชวนให้เขาไปนอนค้างที่บ้าน....ขณะที่อ่านข้อความใบหน้าขาวใสของชานยอลก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ...แม้เขายังไม่ได้ตอบตกลงแต่ก็ถือกระเป๋าสะพายใบใหญ่และเตรียมเสื้อผ้าบางส่วนมาแล้ว...เวลาเรียนในแต่ละคาบเรียนผ่านไปอย่างช้าๆเมื่อคริสเองก็รอคอยเวลานั้น ....และในที่สุดก็ถึงช่วงบ่ายก่อนเลิกเรียน....
"คริส วันนี้พวกพี่จะไปเลี้ยงวันเกิดไอ้ซองโดกัน ไปด้วยกันนะ...." เสียงรุ่นพี่ในกลุ่มซ้อมบาสดังทักทายมาขณะที่คริสกำลังเก็บสัมภาระในการฝึกซ้อมลงกระเป๋า
"ผมไม่ว่างอ่ะครับ....พอดีมีธุระสำคัญ" คริสโค้งศรีษะให้รุ่นพี่ด้วยความนอบน้อมพร้อมกับปฎิเสธพวกเขาด้วยรอยยิ้ม
"หน่า...ไปด้วยกันนะคริส พี่ขอวันเดียว...พี่ถูกชะตากับเอ็งว่ะ หล่อๆเก่งๆอย่างนี้ ....อยากสนิทด้วย ฮ่าๆ" รุ่นพี่ซองโดเจ้าของวันเกิดออกปากชวนด้วยตัวเอง
คริสมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย หลังจากถูกรบเร้าจากรุ่นพี่ในกลุ่มบาส เขาก็ตอบตกลงรุ่นพี่ไปด้วยความเกรงใจ....มือหนาเอื้อมคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาอีกครั้งเพื่อกดหาคนรัก....ครั้งนี้คริสตัดสินใจโทรบอกชานยอลเพราะต้องการได้ยินเสียงของชานยอลให้หายคิดถึง
"ชานยอล...เย็นนี้ฉันต้องไปงานวันเกิดรุ่นพี่ในทีมบาสย่านอับกูจอง...ไปด้วยกันนะ" เสียงเข้มใช้ประโยคบอกกล่าวพร้อมกับชักชวนคนรักให้ร่วมทางไปด้วยกัน
"อือ...ฉันไม่ไปหรอกอู๋ฟาน ไม่รู้จักใคร นายไปเถอะ กลับเย็นมากไหม...แล้วนัดของเรา?" เสียงของชานยอลดูเศร้าลงเล็กน้อยแต่เขาก็เป็นคนมีเหตุผลพอที่จะไม่กระฟัดกระเฟียดใส่คริส
"คงไม่ได้ทานข้าวเย็นด้วยกันแล้ว ....แต่ถ้าไม่เย็นมากจะพาไปโรงเรียนเก่าแล้วไปนอนบ้านฉันเหมือนเดิมนะ"
"งั้นฉันไปรอที่บ้านนะอู๋ฟาน จากอับกูจองมาบ้านฉันคงไม่ไกลมาก....จะรอนะ" ชานยอลตอบรับคริสไป....เขาไม่ได้งอน แต่น้อยใจลึกๆที่คริสไม่ว่างในวันนี้...
ชานยอลพยายามสลัดความกังวลไปจากใจ พร้อมกับเก็บหนังสือเรียนบางส่วนลงกระเป๋า....ร่างบางตรงกลับบ้านโดยที่คนขับรถมารับเหมือนเช่นเคย.....เมื่อสมองว่างเปล่าขณะที่เขากำลังนั่งรถกลับบ้าน.....ชานยอลรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก...มือบางตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเพื่อนรัก ก่อนที่จะระบายเรื่องของวันนี้ที่คริสไม่ว่างมาพบเขาในช่วงเย็นเพราะติดธุระไปงานวันเกิดรุ่นพี่...
"อย่าคิดมากน่ะชานยอล คริสไม่ใช่คนอย่างจื่อเทา ฉันมั่นใจ" เสียงปลอบของคยองซูดังมาตามสาย
"ชานยอล นายรู้ไหม ตอนคริสอยู่ที่แคนาดา เขาก็ป๊อบปูล่าแบบนี้แหละ.....จงอินบอกว่าคริสไม่เคยยุ่งกับใคร...เขารอแค่เพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่ชื่อชานยอลเท่านั้นจ๊ะ" คยองซูอมยิ้มหลังจากพูดจบ...เขารู้สึกดีใจที่เพื่อนมีความสุขกับคริสและเขาเองจะทำทุกวิถีทางเพื่อกันแบคฮยอนออกไปหากแบคฮยอนจะเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคริสอีก
ดวงตากลมโตคลายความกังวลและหวั่นไหวลงไปได้บ้าง คำพูดที่คยองซูปลอบให้เขาฟัง เปรียบเหมือนน้ำเย็นที่ชโลมใจให้เขาหายรุ่มร้อนจากความคิดที่ฟุ้งซ่าน....จื่อเทาเคยโกหกชานยอลแบบนี้หลายครั้ง เรื่องการออกไปสังสรรค์กับเพื่อน...แต่แท้จริงแล้วจื่อเทามักจะหลบออกไปกับผู้หญิงหรือกับแบคฮยอนเสมอ...
ร้านคาราโอเกะกึ่งร้านอาหารขนาดใหญ่ใจกลางย่านอับกูจองมีร่างของชายหนุ่มหลายคนในห้องคาราโอเกะวีไอพี ห้องนี้ได้รับความสนใจจากสาวๆที่ทำงานในคาราโอเกะหลายคนเพราะด้วยรูปร่างหน้าตาของสมาชิกในกลุ่มที่เข้ามาเยี่ยมเยือนที่ร้าน......ร่างสูงโปร่งของคริสหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ข้างๆรุ่นพี่ที่เคารพ...อาหารรวมถึงเครื่องดื่มมากมายถูกบริกรยกเข้ามาจัดเตรียมที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟาขนาดใหญ่......เสียงเพลงบรรเลงในห้องคาราโอเกะเสียงดังจนชายหญิงในห้องต้องกระซิบกระซาบกัน....รุ่นพี่หลายคนพยายามชักชวนคริสถึงผู้หญิงที่สามารถเรียกเข้ามาให้บริการและนั่งคุยแก้เหงาได้ แต่คริสก็รีบปฎิเสธเสียงแข็งเพราะเขาไม่ต้องการทำร้ายชานยอลลับหลัง...
"ดื่มหน่อยคริส....วันนี้วันเกิดพี่นะ" รุ่นพี่ซองโดยกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชนกับคริสหลายครั้งก่อนที่จะกระดกเครื่องดื่มเข้าปาก...
วันเวลาผ่านไปสักพัก เสียงเพลงยังคงบรรเลงจากเครื่องเล่น รวมถึงรุ่นพี่ทั้งหลายก็เริ่มลุกขึ้นร้องเพลงเต้นรำกันตามประสาชายหนุ่ม...หญิงสาวมากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามาในห้องคาราโอเกะ...ไม่นานก็มีสาวสวยคนหนึ่งในชุดแซคสีแดงเพลิง หย่อนกายลงข้างๆคริสพร้อมกับมือบางที่กำลังลูบไล้ต้นขาเขาเพื่อชวนคุย...
"หล่อจัง....มีแฟนหรือยังคะ" เธอพิงศรีษะที่ไหล่กว้างของคริสด้วยอาการเมามายพร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อน
"มีแล้วครับ น่ารักมากด้วย" คริสเอ่ยตอบกลับไปด้วยท่าทีเฉยชาก่อนที่จะยกแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นมาจิบอีกครั้ง
"ว้าาา ใจร้ายยย...ตอบตรงจังเลย รักแฟนมากสินะคะ....แต่แบบเนี้ย ชอบ!มันดูท้าทายดีค่ะ" มือเรียวบางลูบคางที่ได้รูปของคริสและค่อยๆโน้มลงมาที่ริมฝีปาก...คริสรีบผงะและผลักร่างของเธอออกจากตัวด้วยความตกใจ....ร่างสูงลุกขึ้นยืนและเดินตรงออกไปนอกห้องคาราโอเกะเพื่อหลบหลีกสาวสวยคนนั้นรวมถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้....
คริสออกมาสูดอากาศข้างนอกสักพักเนื่องจากข้างในเสียงดังรวมถึงรุ่นพี่ของเขาแต่ละคนก็เริ่มเมามายมากแล้ว....คริสตัดสินใจว่าหากเขากลับเข้าไปในห้องคาราโอเกะจะขอตัวกลับก่อนเนื่องจากกังวลเรื่องนัดกับชานยอลและตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว....
ร่างสูงโปร่งเดินตรงเข้าไปในห้องพักอีกครั้งก่อนที่จะหย่อนกายลงที่โซฟาตัวเดิม โชคดีที่สาวสวยคนเดิมไม่อยู่ในห้องแล้ว....มือหนายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกลงลำคอรวดเดียวหมดพร้อมกับเอ่ยอำลารุ่นพี่
"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีธุระที่จะต้องทำ" คริสพูดกับรุ่นพี่ซองโด....ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นด้วยอาการมึนศรีษะ.....เขาเซถลาจนเกือบล้มจนรุ่นพี่ต้องช่วยประคองร่างของคริสไว้
"เห้ย...เมาหรือเปล่าคริส" ซองโดค่อยๆจับให้คริสนั่งลงที่โซฟาดังเดิม....
"ผมทานไปนิดเดียวนะ....แต่ทำไมมึนหัว" คริสนั่งส่ายศรีษะเบาๆ นิ้วมือเรียวยาวจับขมับนวดเคล้นพร้อมกับคิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากัน ดวงตาคมเริ่มหลับตาสักพัก...พร้อมกับลืมตามาช้าๆและเห็นว่ารอบตัวเขาเริ่มหมุนคว้างและเริ่มวิงเวียนศรีษะ
"ฉันว่านายโดนแกล้งแน่เลย" รุ่นพี่อีกคนเอ่ยขึ้นมากลางวง....สาวสวยชุดแดงเมื่อครู่แอบใส่ยาที่ทำให้เกิดอาการมึนเมาเพื่อแก้แค้นคริส...เธอมักจะทำแบบนี้เล่นๆกับแขกโดยเฉพาะกับคนที่หน้าตาดีๆที่ชอบทำหยิ่งทะนงใส่เธอ....
"แต่ไม่ต้องห่วงนะคริส....เธอไปแล้ว แขกประจำของหล่อนมาพอดี....นายไปนอนในห้องพักรับรองที่อยู่ข้างๆนี่ก่อนละกัน สักพักน่าจะดีขึ้น"รุ่นพี่ซองโดและรุ่นพี่อีกคนช่วยกันประคองคริสไปอีกห้องด้วยความเป็นห่วง........ร่างสูงโปร่งของคริสนอนพาดยาวไปบนโซฟาตัวใหญ่ ดวงตาคมหรี่ลงช้าๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลงไปเมื่อเขารู้สึกเวียนหัวคล้ายอาการเมามาก...
เสียงเพลงที่ห้องคาราโอเกะข้างๆยังคงดังมาเบาๆ....สติของคริสค่อยๆดับวูบและจมลงสู่ภวังค์ช้าๆ...............
ร่างบางเดินกระวนกระวายไปมาในห้องนอนพร้อมกับชำเลืองมองนาฬิกา เวลาบ่งบอกว่าล่วงเลยเข้าสู่ 3 ทุ่มแล้ว ชานยอลกดโทรศัพท์หาคริสหลายครั้งแต่ไม่มีผู้รับสาย ความรู้สึกกังวลและเป็นห่วงก่อตัวขึ้นในจิตใจของเขามากขึ้นเรื่อยๆกับการผิดเวลาของคริส....
"อ่าว.....มาแล้วเหรอแบคฮยอน.....พวกพี่รอตั้งนาน กว่าจะมาได้ดึกเชียว" เสียงรุ่นพี่ในกลุ่มเอ่ยทักร่างเล็กที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเยี่ยมเยือนในห้องคาราโอเกะ
ใบหน้าของแบคฮยอนแย้มยิ้มพร้อมกับเอ่ยทักทายรุ่นพี่ที่สนิทกันเมื่อครั้งที่เขายังคบกับจื่อเทา.....จื่อเทาต้องซ้อมบาสเกสบอลบ่อยๆทำให้แบคฮยอนก็รู้จักกับรุ่นพี่กลุ่มนี้ไปด้วย.....
"สุขสันต์วันเกิดฮะพี่ซองโด" มือเล็กยื่นกล่องของขวัญให้กับซองโดด้วยรอยยิ้มแจ่มใส....
ซองโดรับของขวัญมาพร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณ......แบคฮยอนนั่งลงช้าๆตรงที่นั่งของคริสโดยไม่รู้เลยว่าห้องข้างๆมีร่างของชายที่เขากำลังหมายปองนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่
แบคฮยอนนั่งเล่นไปสักพักจนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง.....ร่างเล็กหยิบแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตรงหน้าขึ้นและจิบมันบางๆอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะพฤติกรรมของรุ่นพี่ในห้องคาราโอเกะ...
"เห้ย...มีใครไปดูไอ้คริสหรือยัง.....ป่านนี้จะรู้สึกตัวไหม" เสียงของรุ่นพี่ในกลุ่มเอ่ยขึ้นมากลางวงสนทนาด้วยความเป็นห่วง...
แบคฮยอนฟังประโยคนั้นด้วยความไม่เชื่อหู....คนอย่างคริสจะมาในสถานที่แบบนี้ด้วยหรือ....เมื่อสอบถามเรื่องราวกับรุ่นพี่ซองโดแบคฮยอนจึงได้รู้ว่าคริสมางานนี้ด้วยและตัดสินใจจะกลับตั้งแต่เย็นแล้ว แต่ติดปัญหาที่โดนสาวสวยชุดแซคแกล้งใส่ยาให้เขาทานเสียก่อน....
"เดี๋ยวผมไปดูให้เองฮะ พวกพี่สนุกกันไปเถอะ" ปากบางแย้มยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นยืน แบคฮยอนเดินตรงออกไปจากห้องคาราโอเกะด้วยใจระทึก...พี่คริสนอนหลับอยู่ห้องข้างๆนี่เหรอ..มือบางหมุนลูกบิดห้องเข้าไปช้าๆเพื่อเพ่งมองไปยังร่างที่ดูสง่างามของคริสที่นอนหลับอยู่บนโซฟา
ร่างเล็กเดินตรงไปหย่อนกายลงข้างโซฟาตัวนั้น....พี่คริสของแบคฮยอนดูหล่อมากจริงๆ....คริสดูเป็นคนสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่แบคฮยอนเคยเจอมา....แม้ในยามหลับ ดวงตาคมจะไม่ได้ฉายแววเย็นชาใส่แบคฮยอนอย่างทุกครั้ง แต่เขาก็ดูมีเสน่ห์ไม่น้อยเวลาที่ร่างสูงโปร่งนี้นอนหลับนิ่งสงบอยู่....
มือบางเอื้อมไปแอบจับผมสีทองของคริสที่หล่นลงมาปรกคิ้ว....จมูกโด่งเป็นสัน ปากหนาที่ดูเข้ารูปและน่าหลงใหลเวลาคริสยกยิ้ม คางเรียวยาวที่มีไรหนวดอ่อนๆขึ้น...แบคฮยอนเผลอยิ้มออกมาอย่างสุขใจเมื่อเห็นใบหน้าของคริสใกล้ๆ เขาไม่เคยได้รับโอกาสนี้กับคริสซักครั้งแม้แต่การนั่งมองคริสนานๆ
"อื้อ..." เสียงคริสถอนหายใจออกมาเบาๆจากลำคอ พร้อมกับพลิกใบหน้าคมคายเข้ามาหาแบคฮยอนที่นั่งท้าวคางมองใบหน้าคริสอยู่ข้างๆ
ลมหายใจอุ่นๆที่คริสปล่อยออกมารดใบหน้าของแบคฮยอนเบาๆ ร่างเล็กหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อคริสหันหน้ามาใกล้เขา.....ริมฝีปากของคริสตรงหน้าช่างน่าสัมผัสเกินกว่าแบคฮยอนจะห้ามใจ......ริมฝีปากเล็กเรียวบางค่อยๆประทับจูบลงไปบนปากหนาของคริสอย่างแผ่วเบา ลิ้นเล็กเลียไปที่ริมฝีปากของคริสช้าๆเพื่อปลดปล่อยความต้องการในหัวใจและร่างกายของตนเองออกมา.....
คริสยังคงนิ่งเฉยต่อสัมผัสนั้น....ดวงตาคมหลับสนิทปล่อยให้แบคฮยอนเป็นฝ่ายรุกรานล่วงล้ำร่างกายของเขา....มือบางเอื้อมเข้าไปลูบไล้แผงอกหนาที่แบคฮยอนเคยเห็นตอนคริสอาบน้ำในห้องน้ำนักกีฬา....กระดุมเสื้อของคริสถูกปลดออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้าพร้อมๆกับมือเรียวเล็กที่ลงมือลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา...ปากเล็กค่อยๆไล่พรมจูบตามเรียวคางสวยสง่าของคริสด้วยความสิเน่หา....
ใบหน้าคมคายเริ่มกระสับกระส่ายไปมาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่าง....คริสตกอยู่ในภวังค์ที่เขากำลังฝันว่ากำลังมีความสุขกับชานยอล...ร่างสูงโปร่งยังคงนอนนิ่ง ปล่อยให้แบคฮยอนค่อยๆก้าวขึ้นมานั่งทาบทับบนลำตัวของเขาอย่างอ่อนโยน
แบคฮยอนโน้มหน้าลงไปสัมผัสจูบที่ริมฝีปากของชายที่หล่อเหลาตรงหน้าอีกครั้ง....มือบางเอื้อมไปลูบจับกางเกงนักศึกษาของคริสพร้อมกับค่อยๆรูดซิบกางเกงออกช้าๆ
"อือ...ชานยอล........" คริสเผลอละเมอออกมา ยามที่เขาอยู่ในนิมิตและกำลังเห็นร่างของตัวเองและชานยอลกำลังมีสัมพันธ์อันแสนละมุนกันบนเตียงนุ่ม
แม้แบคฮยอนจะได้ยินชื่อนั้นเต็มสองหู แต่เขาก็หาได้สนใจไม่....ขอเพียงคริสเป็นของเขาแต่หัวใจจะอยู่กับใคร แบคฮยอนก็ไม่สนใจทั้งนั้น...
หลังจากที่แบคฮยอนดูดดุนริมฝีปากของคริสไว้หลายครั้ง ....คริสก็เริ่มรู้สึกตัว....ดวงตาคมค่อยๆปรือตาขึ้นมามองคนบนร่างของเขาด้วยความมึนเมา.....คริสกระพริบตาถี่ๆหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป.....ร่างสูงผงะออกด้วยความตกใจสุดขีดพร้อมกับผลักแบคฮยอนออกจากร่างจนร่างเล็กเซหล่นลงไปที่พื้น....คริสยกหลังมือของตนเองมาเช็ดที่ริมฝีปากอย่างแรงด้วยความรังเกียจพร้อมกับสบถออกมาด้วยความโมโห...
"แบคฮยอน! นายกำลังจะทำอะไร!....ทำไมนายถึงมีแต่ความคิดชั่วๆแบบนี้" คริสลุกขึ้นมานั่งต่อว่าแบคฮยอน แม้เขาจะมีอาการมึนเมาหรือเวียนศรีษะอยู่บ้างแต่สิ่งที่แบคฮยอนทำก็ทำให้คริสรับไม่ได้
"ผมเห็นเมื่อกี้พี่ก็มีความสุขดีนี่" ร่างเล็กยกยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นมายืนข้างโซฟา
"พี่รังเกียจผมมากเหรอพี่คริส.....ทำไมล่ะ ทำไมพี่ไม่รักผมเหมือนอย่างที่พี่รักชานยอล!" แบคฮยอนเริ่มรู้สึกน้อยใจและริษยาชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อสิ่งที่คริสทำกับชานยอลและกับเขาดูแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
"ชานยอลมีดีอะไรนักหนา....ใสซื่อเหรอ ผมก็ทำเป็นนะ" แบคฮยอนเดินตรงเข้าไปใกล้ร่างของคริสอีกครั้ง....ร่างสูงลุกขึ้นยืนพร้อมกับใช้มือผลักร่างของแบคฮยอนออกไป
"ออกไปให้ห่างจากตัวฉันแบคฮยอน!ฉันไม่ได้แค่รังเกียจนาย...แต่ฉันขยะแขยงการกระทำของนายมากกว่า"
แบคฮยอนทนฟังคำนั้นออกจากปากของคริสด้วยความเจ็บปวดในหัวใจลึกๆ....ในชีวิตไม่เคยมีใครพูดจาดูถูกเขาขนาดนี้มาก่อน...ชีวิตของแบคฮยอนมีแต่คนมากมายที่ต้องการเขา....เขายอมรับไม่ได้กับการถูกคริสปฎิเสธ
"พี่คริสเองก็ไม่ต่างจากผมหรอก!ผมแย่งจื่อเทามาจากชานยอล...ส่วนพี่คริสก็แย่งชานยอลมาจากจื่อเทาเหมือนกัน...เรามันก็ชั่วพอๆกันน่ะแหละ!!"
ปากบางยิ้มเยาะด้วยความโมโห....มือบางกำเข้าหากันแน่นด้วยแรงโทสะ...แบคฮยอนค่อยๆเอื้อมมือของตนมาฉีกเสื้อนักศึกษาที่ใส่อยู่จนกระดุมขาด พร้อมกับขยำให้เสื้อผ้ายับยู่ยี่ด้วยน้ำตาที่ค่อยๆไหลเอ่อล้นออกมาด้วยความเจ็บใจ
....เขาทั้งอับอาย เสียใจและโมโหกับคำปฎิเสธและคำต่อว่าของคริส เมื่อคริสไม่มีใจให้เขาและรังเกียจเขามากขนาดนี้....สิ่งที่แบคฮยอนจะทำได้ก็คือการทำให้คริสและชานยอลต้องแตกหักกัน รวมถึงคริสเองก็ต้องอับอายเช่นกัน
"แล้วพี่คริสจะต้องเสียใจที่พูดกับผมแบบนี้!!!"
ร่างเล็กวิ่งออกไปร้องไห้หน้าห้องพักรับรองแขกพร้อมกับส่งเสียงดังร้องขอความช่วยเหลือ...รุ่นพี่ในห้องคาราโอเกะต่างตกใจกับเสียงร้องของแบคฮยอนและวิ่งออกมาดูพร้อมๆกัน...ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนพรมที่พื้นพร้อมกับร้องไห้ด้วยร่างกายที่กำลังสั่นเทา...คริสวิ่งตามแบคฮยอนออกมาไม่ห่างและกำลังงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า....รุ่นพี่ในทีมบาสต่างช่วยกันประคองร่างของแบคฮยอนที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นขึ้นมาพร้อมชำเลืองไปที่ร่างสูงโปร่งของคริส...
หนุ่มหล่อเหลาราวเทพบุตรดีกรีกัปตันทีมบาสของมหาลัยในสภาพเสื้อนักศึกษาถูกปลดกระดุมออกเกือบหมด ผมเผ้าสีทองยุ่งเหยิง พร้อมด้วยท่าทางที่ยังดูเมามาย คริสตกใจที่คนออกมามุงดูเหตุการณ์เยอะขนาดนี้ สายตาของรุ่นพี่มองไปยังเป้ากางเกงของคริสที่ซิปถูกรูดออก มือหนารีบรูดซิปกางเกงขึ้นด้วยความรีบร้อนและตกใจ.....มือหนาขยี้ผมของตัวเองอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดในใจกับสภาพของเขาและแบคฮยอนในตอนนี้....
สภาพของทั้งสองคงดูเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากคริสและแบคฮยอนกำลังมีสัมพันธ์สวาทที่เร่าร้อนกันในห้องรับรองแขกของคาราโอเกะ...ใบหน้าคมส่ายศรีษะด้วยความอ่อนใจกับความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นในชีวิตของเขาในไม่ช้า....
END EP9 -------------------------------------
ไรท์เตอร์ทอล์ค :: หากอยากสกรีมติดแทคในทวิต คำว่า #อาการแอบรัก ได้เลยนะคะ เราจะตามอ่าน
ขอกำลังใจด้วยนะ อุอิ TwT