บ้าน
RRRRRRR เสียงโทรศัพท์มือถือของคริสทำให้เขาตื่นจากภวังค์......ร่างสูงโปร่งหยัดกายลุกขึ้นจากเตียง มือหนาควานหาโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ดังรบกวนเวลานอน....
"ว่าไงครับลู่หาน" นิ้วเรียวขยี้ดวงตาคมที่กำลังปรือด้วยอาการงัวเงีย
"ผมโทรมารบกวนพี่คริสหรือเปล่าฮะ" เสียงหวานดูจะเกรงใจเล็กน้อยที่โทรมาหาคริสในเวลาเช้าตรู่ขนาดนี้
"อ่อ ไม่เลยครับ....มีอะไรเร่งด่วนกับพี่หรือเปล่า"
"เช้านี้พี่คริสว่างไหมฮะ ผมต้องถือของไปทำรายงานหลายอย่าง จะ......รบกวนให้พี่คริส...มารับ" ดวงตากลมโตหลุกหลิกเล็กน้อย ลู่หานเป็นคนขี้เกรงใจและอีกอย่างความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองก็ยังคงคลุมเคลือ
"อ่า เรื่องนี้นี่เอง ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เดี๋ยวพี่ไปรับนะ....ขอเวลาแต่งหล่อก่อน" คริสยิ้มละมุนให้กับโทรศัพท์....ความน่ารักของลู่หาน คริสเองก็ค่อยๆเริ่มที่จะซึมซับมันเข้ามาทีละน้อย
เสียงรถมอร์เตอร์ไซด์ 4 สูบแล่นมาตามซอกซอยขนาดเล็ก เครื่องยนต์ส่งเสียงดังก่อนจะมาหยุดจอดที่หน้าบ้านของลู่หาน....ร่างเล็กหิ้วถุงกระดาษหลายใบพะรุงพะรังไปหมด...ข้อนิ้วเล็กๆของลู่หานเริ่มซีดขาวจากน้ำหนักของในถุง
เช้านี้อากาศเย็นขึ้น....หมวกไหมพรมสีสวยถูกสวมใส่ไว้ที่ศรีษะของลู่หาน เสื้อแขนยาวไหมพรมสีสวยหวานที่อยู่บนร่างกายก็ดูเหมาะกับลู่หานเช่นกัน....
"ถือไหวเหรอครับ มา..พี่ช่วยนะ" คริสเตะขาตั้งรถและเดินไปช่วยลู่หานถือของ ดวงหน้าหวานใสยิ้มบางๆให้กับคริสเพื่อเป็นคำขอบคุณ
มือเรียวเล็กที่ถือของพะรุงพะรังเอื้อมคว้าหมวกกันน็อคที่รถของคริสเพื่อจะสวมใส่...แต่ก็ถูกเสียงเข้มห้ามปรามไว้...
"ลู่หาน....เดี๋ยวสิครับ เราใส่หมวกไหมพรมอยู่อย่างนั้นจะสวมทับลงไปได้ยังไง....อ่ะ อยู่นิ่งๆก่อนนะ"
มือหนาจับหมวกไหมพรมถอดออกจากศรีษะของลู่หาน ผมสีน้ำตาลทองของลู่หานดูยุ่งเล็กน้อยหลังจากที่คริสถอดหมวกออก...คริสค่อยๆลูบผมของลู่หานอย่างเบามือและเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าของลู่หานออก....มือหนาหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมใส่ให้กับคนร่างเล็กกว่า...พร้อมกับกดล็อคหมวกให้เพื่อความปลอดภัย...
"เสื้อไหมพรมที่นายใส่ดูบางมาก....นั่งซ้อนบนรถลมมันแรง เดี๋ยวจะไม่สบาย..ใส่เสื้อหนังพี่ไว้ก่อนละกันนะ" คริสพูดพลางถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังของเขาออกและสวมใส่มันไว้บนร่างเล็กของลู่หาน....ริมฝีปากหนาแย้มยิ้มให้กับลู่หานอย่างอ่อนโยน...มือหนาจับแก้มใสบีบเล่นเบาๆ
ลู่หานยืนนิ่งกับการกระทำที่แสนอบอุ่นนั้น....ในตอนนี้เขากำลังโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้รับสัมผัสนี้จากคริส...โชคคงดีหากคริสอ่อนโยนแบบนี้และเลือกเขาเป็นคำตอบของหัวใจ....โชคคงร้ายหากทุกอย่างที่เขาคิดกลับกัน...
"ขอบคุณฮะพี่คริส" ดวงตาหวานใสของลู่หานเป็นประกายและต้องการจะสื่อให้คริสรู้ว่าเขารู้สึกขอบคุณจริงๆที่คริสให้โอกาสเขา
รถมอร์เตอร์ไซด์คันใหญ่แล่นไปตามถนนหนทาง....ความเร็วของรถไม่มากนักเมื่อเทียบกับวันนั้นที่คริสขับพาชานยอลไปที่คอนโด...ร่างเล็กด้านหลังนั่งไม่ค่อยถนัดเพราะยังไม่คุ้นชินกับรถมอร์เตอร์ไซด์คันใหญ่ที่ลดเลี้ยวและซอกแซกไปตามทาง...
มือหนาจับที่ชายเสื้อของคริสไว้หลวมๆจนบางครั้งกลายเป็นจิกเกร็งเพราะเกรงว่าจะตกรถ....
คริสรับรู้ดีว่าลู่หานคงไม่ถนัดกับการนั่งมอร์เตอร์ไซด์นัก เขาเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อจับมือของลู่หานมาโอบเอวเขาไว้ทั้งสองข้าง....ใบหน้าหวานซับสีด้วยความเขินอาย ลู่หานพยายามห้ามจิตใจของตนเองไว้ไม่ให้เผลอไผลไปกับการกระทำที่อ่อนโยนของคริส เขาลังเลว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาจากความต้องการจากคริสจริงๆหรือเพียงแค่ต้องการให้เขาเป็นตัวแทนชานยอล......
ไม่นานนักรถ 4 สูบคันใหญ่ก็มาจอดสนิทที่หน้าอาคารเรียน......ลู่หานลงจากรถคันสูงมาด้วยความยากลำบากโดยมีคริสที่คอยประคองร่างเล็กที่กำลังปีนป่ายลงมาจากเบาะ....
"รถพี่คริสสูงจัง...ผมต้องใช้บันไดไหมเนี่ย" เสียงเล็กพูดบ่นระคนกับเสียงหัวเราะขัน
"พี่ก็จับเราอยู่ไงครับ ไม่ตกหรอกน่ะ" ใบหน้าคมคายยิ้มขำในความขี้กลัวของลู่หาน
เมื่อร่างเล็กก้าวลงมาจากรถ 4 สูบคันใหญ่ คริสก็เอื้อมมือไปช่วยลู่หานถอดหมวกกันน็อคออก ...มือหนายังคงจัดแต่งทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้กับลู่หานอย่างเคย...
ร่างบางที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักยืนมองทั้งสองด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบ....พี่คริสไม่ได้ทำประชดประชันผม...ทุกอย่างที่พี่คริสมอบให้ลู่หานคือความอ่อนโยนจริงๆ...แม้ผมไม่ได้ยืนอยู่ต่อหน้าพี่...พี่ก็ยังเต็มใจที่จะทำมัน....
ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าลงเล็กน้อย.....ต่างคนต่างไม่มีสิทธิในกันและกันคือข้อตกลงระหว่างคริสและชานยอล...."คู่นอน" คือคำเรียกขานของเราทั้งสองไม่ใช่ "คนรัก"
"ปาร์คชานยอล.....มาหลบอยู่ตรงนี้นี่เอง...ผมเดินหาแทบแย่" เสียงจื่อเทาเอ่ยทักชานยอลจากทางด้านหลังจนร่างบางสะดุ้ง มือหนาโอบเอวชานยอลและกำลังจะดึงเข้ามาสวมกอด
"เอามือนายออกไป จื่อเทา!" ใบหน้าสวยหวานเปลี่ยนเป็นจริงจังกับคำพูด
"เป็นอะไรครับคนสวย....ใครทำให้อารมณ์ไม่ดี หืม..." มือหนายังคงโอบเอวบางนั้นไว้พร้อมยื่นใบหน้าคมเข้ามาใกล้
"จื่อเทา! ฉันบอกให้ปล่อย!" ร่างบางสะบัดตัวพร้อมกับเดินหนี ชานยอลต้องการจะเดินหนีจื่อเทา หนีคริส ลู่หาน และหนีภาพตรงหน้าที่ดูเจ็บปวด....แต่เขาจะหนีมันได้จริงหรือ....
.
.
.
.
.
.
.
.
ช่วงเย็นย่ำของวัน ผู้คนในรั้วมหาลัยต่างพากันเดินทางกลับบ้าน มีเพียงลู่หานที่ยังคงเก็บของทำรายงานไม่เสร็จ ถุงกระดาษหลายใบและอุปกรณ์การทำรายงานถูกกองอยู่ที่พื้น...มือบางเปิดล็อคเกอร์และจัดของทั้งหมดเข้าไปช้าๆ....
"ผมยังเก็บของไม่เสร็จเลยฮะ" เสียงตอบปลายสายเมื่อคริสโทรเข้ามาสอบถามกับลู่หาน
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยนะ"
ทั้งคริสและลู่หานช่วยกันเก็บของทำรายงานใส่ล็อคเกอร์ของลู่หานไว้.....แผ่นไวท์บอร์ดถูกคนตัวสูงกว่าวางไว้หลังล็อคเกอร์เพื่อจัดของสิ่งอื่นให้เรียบร้อย.......เมื่อเก็บของใกล้เสร็จ......ลู่หานจึงเดินหาแผ่นไวท์บอร์ดสักพัก...จึงเอ่ยถามกับคริส...
"พี่คริส...แผ่นไวท์บอร์ดล่ะ..."
"นี่ไง...อยู่ตรงนี้...เดี๋ยวพี่หยิบให้" ร่างสูงโปร่งเตรียมจะเอื้อมมือขึ้นหยิบ...ฉับพลันกรรไกรที่ถูกเผลอวางไว้บนแผ่นไวท์บอร์ดก็หล่นลงมาโดนศรีษะของคริสเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย!" คริสเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจทำให้ลู่หานที่ยืนอยู่ไม่ห่างรีบวิ่งเข้ามาดู
"พี่คริสนั่งลงสิ ผมมองไม่เห็น พี่ตัวสูง ก้มลงมา" ลู่หานออกคำสั่งกับคริสอย่างไม่รู้ตัว
"ไม่ต้องๆ พี่ไม่เป็นไร" มือหนายังคงจับลูบไปที่ศรีษะของตัวเองด้วยความเจ็บ
"พี่นี่ดื้อจริงๆผมปีนดูเองก็ได้" ร่างเล็กปีนเก้าอี้ม้านั่งยาวตัวเล็กขึ้นไปดูศรีษะของคริส...มือบางลูบและเป่าเบาๆพร้อมปลอบเขาไว้
"โอ๋ๆไม่เจ็บละนะ เลือดไม่ออก ไกลหัวใจ" ลู่หานยิ้มและหัวเราะออกมาจนลืมไปว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาทั้งสองใกล้กันมากจนแทบจะสัมผัสลมหายใจอุ่นของอีกคน...
"....ลู่หาน....." คริสเอ่ยออกมาเมื่อทั้งสองสบตากันอย่างใกล้ชิด ดวงตาสวยหวานของลู่หานเพ่งมองไปที่ดวงตาคมของคนตรงหน้าเมื่อได้ยินเสียงเรียก...
"พี่....ขอลอง...จูบนายได้ไหม...พี่อยากรู้ว่า...พี่จะรู้สึกยังไง...พี่อยากรู้ว่าความจริงว่า....พี่คิดกับนายแบบไหน" เสียงเข้มเอ่ยติดๆขัดๆ
....คริสอยากรู้ว่ารสจูบของลู่หานจะหอมหวาน ตราตรึงอย่างที่เขาจูบกับชานยอลหรือไม่...หัวใจเขาจะเต้นแรงแค่ไหนถ้าจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่นางฟ้าของเขา...
ไม่มีเสียงตอบจากลู่หาน.....ดวงตาสวยหวานหลับตาพริ้มเพื่อให้คริสรับรู้ว่าลู่หานพร้อมสำหรับคำถามของคริส....ลู่หานเองก็ต้องการรู้เช่นกันว่าเขาจะเป็นคำตอบของคริสหรือไม่...
ใบหน้าคมคายโน้มเข้าหาใบหน้าสวยใสตรงหน้า ริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน.....เสียงหัวใจของลู่หานเต้นแรงจนจับจังหวะไม่ได้...ลู่หานจูบตอบกลับคริสและรอรับลิ้นร้อนที่กำลังจะสอดแทรกเข้ามา....ร่างสูงโปร่งโน้มเอนเข้าหาร่างเล็ก...จนแทบจะกลายเป็นทาบทับ...ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวของคนใต้ร่าง...ลู่หานเอียงหลบเพื่อเปิดทางให้คริสสัมผัสกับร่างกายของเขาได้สะดวกขึ้น.....มือหนาลูบไล้ไปตามหัวไหล่ของลู่หานและปลดกระดุมเสื้อนศ. เสียงครางเบาๆในลำคอของลู่หานเล็ดลอดออกมาเมื่อยามซอกคอสัมผัสกับไรหนวดของคริส...
"อือออ....พี่คริส" มือบางโอบรอบต้นคอของคริสไว้ด้วยความต้องการ...
ในขณะที่ปลายจมูกโด่งกำลังซุกไซร้ซอกคอของร่างเล็ก...ภายในหัวสมองของคริสคือร่างของชานยอลที่เปลือยเปล่าและร้องเรียกชื่อเขาในครั้งแรกตรงโซฟา....ริมฝีปากหนาเกือบจะหลุดเรียกลู่หานว่า"นางฟ้า"แต่คริสก็ได้สติและหลุดออกจากภวังค์....
มือหนาหยุดเคล้นคลึงร่างเล็ก......ปลายจมูกโด่งซุกนิ่งอยู่ตรงซอกคอขาวนั้น....คริสลืมตาและกระพริบตาถี่ๆหลายครั้งเพื่อเรียกสติกลับคืนมาให้ตนเอง...ใบหน้าคมโน้มขึ้นมาจากลำคอของลู่หานด้วยสีหน้าที่ผิดปกติ...
"......ลู่หาน....พี่....ขอโทษ....พี่.....ทำมันไม่ได้..." คริสเอ่ยกับลู่หานเบาๆและลุกขึ้นนั่งพิงล็อคเกอร์
ลู่หานลุกขึ้นมานั่งข้างคริสช้าๆมือบางค่อยๆติดกระดุมเสื้อของตนเองพร้อมรอยยิ้มบาง....
"ไม่เป็นไรฮะ.....ผมเข้าใจ.....ถ้าสิ่งที่พี่คริสทำไปเมื่อครู่นี้ มันช่วยให้พี่ตัดสินใจหาคำตอบให้กับตัวเองได้ไวขึ้น...ผมยินดี" ร่างเล็กลุกขึ้นยืนและเก็บของที่ตกอยู่ตรงพื้น....โดยมีคริสนั่งมองพร้อมความสับสนในหัวใจ.....
ชานยอลเดินออกมายืนหน้าอาคารเรียนอย่างเร่งรีบ มือบางปิดตรงริมฝีปากเพื่อกลั้นไว้ไม่ให้ร้องออกมากับภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่......
ลู่หานกับคริสกำลังมีอะไรกันในห้องล็อคเกอร์.......ถ้าชานยอลไม่ลืมของไว้คงไม่ต้องเห็นภาพอะไรแบบนี้...ทำไม ทำไมต้องรู้สึกเจ็บปวดทั้งๆที่เป็นแค่คู่นอน...ทำไมต้องรู้สึกริษยากับความอ่อนละมุนที่คริสมอบให้กับลู่หาน....ทำไม...ทำไม...
หัวสมองของชานยอลกำลังหาคำตอบในสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ ร่างบางวิ่งกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกร้าวราน....
"พี่คริส!พี่มันโง่จริงๆ"...คำนี้เมื่อ 6 เดือนก่อนกลับมาตอกย้ำชานยอลอีกครั้ง...คนที่โง่คือเขา โง่ที่ต้องการเอาชนะ โง่ทั้งๆที่เมื่อต้องการเริ่มทุกอย่างเขาก็แพ้แล้ว....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงโทรศัพท์ของคริสดังขึ้นหลายครั้ง....มือหนากดรับทันทีเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ว่าเป็นของชานยอล...
"ว่าไง คู่นอน?" เสียงเข้มกรอกไปตามสาย...
ดวงหน้าหวานใสชะงักเล็กน้อยกับคำพูดเหน็บแนมเมื่อครู่ก่อนจะปรับน้ำเสียง....
"มาหาผมหน่อย....ผมเหงา....วันนี้ไม่มีใครว่างมานอนกับผมเลย" ชานยอลแสร้งทำน้ำเสียงออดอ้อนคริสทั้งที่ใจจริง ดวงตากลมโตพร้อมจะมีน้ำตากลิ้งหล่นลงมาทุกเมื่อ
"ไม่มีใครก็เรียกใช้ฉันเหรอ" คริสแสร้งตอบยียวนกลับไป...
"พี่คริส....พี่โชคดีแค่ไหนแล้วที่ผมโทรหา....พี่คือคนแรกนะ ที่ผมตามให้มาหาที่ห้อง"
"ฟังดูน่าภูมิใจนะ.....ดูเป็นคู่นอนที่มีระดับ" ใบหน้าคมยกยิ้ม คำพูดของคริสที่ตั้งใจประชดประชันผิดกับหัวใจของตนเองที่ต้องการและเรียกร้อง
----ต่างคนต่างไม่มีสิทธิในตัวของกันและกัน----
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น 2-3 ครั้งก่อนที่ร่างบางจะวิ่งไปเปิดประตู....คริสก้าวเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเป้สะพาย...ไม่มีเสียงทักทายจากชานยอล....ร่างบางตรงเข้ามากอดจูบคริสจากหน้าประตู มือบางรีบปลดกระดุมเสื้อของคริสออกอย่างคนต้องการและโหยหา...
ร่างสูงโปร่งชะงักกับการกระทำของชานยอล ร่างบางกอดเขาไว้พร้อมกับซุกไซร้ไล้เลียตั้งแต่ปลายคางของเขาจนถึงริมฝีปากอย่างดูดดื่ม...รองเท้าผ้าใบที่คริสสวมใส่ยังไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะถอดออก....
"เฮ้! ชานยอล เดี๋ยวก่อน! นี่นายเป็นบ้าอะไร.....อดอยากขนาดนั้นเลยเหรอ!" ร่างสูงผลักชานยอลออกจากตัวและจับไหล่ของเขาไว้ทั้งสองข้าง
"ผม...คิดถึง....พี่..ค..คู่นอนของผม" แม้จะเปล่งเสียงบอกออกไปว่าคิดถึงคริสเขายังไม่กล้าทำ....น่าอับอายกับความหึงหวงในตัวคริสเมื่อเห็นเขาจูบอยู่กับลู่หาน ทั้งๆที่ชานยอลทำมากกว่าคริสหลายเท่านัก..
"ฉันยังไม่มีอารมณ์!...เดี๋ยวก่อนได้ไหม!" ร่างสูงร้องห้ามไว้ด้วยความหัวเสีย เขาไม่เคยคิดว่าชานยอลจะร่านและต้องการเซ็กส์ได้มากมายถึงเพียงนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธในการกระทำที่ไร้ค่าของชานยอล...
ร่างสูงโปร่งเดินตรงเข้าไปในห้องครัว คริสเปิดตู้เย็นและรินน้ำมาดื่มเพื่อดับกระหาย....
"วันนี้พี่อ่อนโยนกับลู่หานมากนะ......" ร่างบางเปรยขึ้นมาและเดินตามคริสมาทางด้านหลัง
"ที่ล็อคเกอร์....มัน....." ชานยอลกลั้นคำพูดและความรู้สึกของตนเองไว้ลึกๆ
"ฮึ นั่นล่ะ คือความอ่อนโยนที่นายจะไม่มีวันได้รับมัน...อิจฉาลู่หานใช่ไหมล่ะ...อยากได้ความอ่อนโยนคงต้องเรียกร้องจากคู่นอนคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน" คริสวางแก้วน้ำไว้บนซิงค์ล้างจานและพร้อมจะเดินออก...
"ผมจะอิจฉาลู่หานทำไม!......ความอ่อนโยนน่ะผมได้รับจากคนอื่นไม่เว้นแต่ละวัน พี่แจวอนก็ดีกับผมไม่น้อย จื่อเทาเองก็สุดแสนจะเอาใจใส่ผม เวลาที่ผมมีอะไรกับพวกเขามันดูอ่อนโยนกว่าพี่หลายเท่านัก!!...วันนี้ไม่มีใครว่างเท่านั้น อย่าสำคัญตัวผิดเลยว่าผมจะอิจฉาลู่หาน!" คำพูดของชานยอลถูกเปล่งออกมาด้วยความน้อยใจแต่มันกลับสร้างความโมโหให้กับคริสเมื่อได้ฟังชื่อของผู้ชายคนอื่นขณะที่อยู่กับเขา...
"อย่าเผลอครางชื่อฉันเป็นคนอื่นละกัน...มองหน้าฉันไว้ด้วย" ร่างสูงโปร่งตรงไปคว้าร่างบางขึ้นอุ้มและวางลงบนซิงค์ล้างจาน มือหนาปัดแก้วน้ำตกแตกตรงพื้นด้วยแรงโทสะ...
ริมฝีปากหนาดูดดึงกลีบปากบางไว้....ชานยอลดูดตอบกลับรสจูบนั้นด้วยความพึงใจ.....ดวงตากลมกลั้นน้ำตาแห่งความหึงหวงไว้...ชานยอลไม่มีสิทธิในตัวคริส....ภาพหน้าโรงแรม S2 ย้อนกลับมาอีกครั้งเมื่อคริสยืนหลบมุมและตะโกนเรียกเขาว่านางฟ้า วันนี้จะไม่มีอีกแล้ว....คนโง่คือเขาเอง ไม่ใช่คริส....ชานยอลคือคนโง่ที่ปฎิเสธคริสในวันนั้น....จนวันนี้ทำให้คริสกลายเป็นซาตานที่เลวร้ายกับนางฟ้า....
เสื้อผ้าอาภรณ์ถูกปลดออกจากร่างด้วยความเต็มใจของชานยอล......มือบางลูบไล้ไปตามใบหน้าที่คมคาย...จมูกโด่งซุกไซร้ตามซอกคอขาวเนียน.......ปากหนาดูดดุนและเลียวนรอบอกอย่างเมามันส์.....คริสย่อตัวลงเพื่อใช้ลิ้นร้อนลากไล้ไปตามช่องทางด้านหลัง มือหนาจับเรียวขาขาวแยกออกจากกัน....นิ้วมือเรียวยาวสอดแทรกและเขี่ยวนช่องทางข้างในย้ำหลายครั้งจนน้ำหล่อลื่นปริ่มออกจากส่วนแข็งขืนของเขาและร่องรักของชานยอล....
มือบางกำและรูดของคริสไว้ เมื่อคริสลุกขึ้นยืน เรียวขาบางก็รีบเกี่ยวกระหวัดเอวของชายตรงหน้า.....ชานยอลไล้เลียไปตามติ่งหูของคริสและคริสเองก็ขบกัดไปตามลำคอขาว...เมื่อเขาทั้งสองพร้อมคริสก็แทรกส่วนกลางเข้าไปในร่องรักและขยับกายเข้าออกเร็วถี่และหนักหน่วง....สองแขนเรียวโอบรอบต้นคอของคริสไว้...มือหนาจับสะโพกชานยอลลอยยกขึ้นจากพื้นซิงค์ล้างจานและปล่อยลงพร้อมกับสวนกระแทกเข้าไป....คริสอุ้มร่างบางมาวางแผ่หราไว้ตรงโต๊ะอาหาร...มือหนาปัดแจกันดอกไม้พลาสติคบนโต๊ะหลบให้พ้นทาง....และสงครามของเพลิงรักก็เกิดขึ้นอย่างร้อนแรง...
"อ๊าาา แฮ่ก พี่คริส....ผมชอบแบบนี้จริงๆพี่คริสเก่งจัง อาา " ชานยอลร้องครวญครางออกมาขณะที่คริสกำลังกระแทกกระทั้น
"อืมม ชานยอล......แฮ่ก.....พี่ชอบ..แบบนายเหมือนกัน" คริสขบกรามแน่น เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายบนร่างของคนทั้งสอง...จังหวะรักถูกเร่งเร้าให้ทั้งสองสุขสมมากขึ้น...
"อ๊าาา....พี่คริส....พี่ช่วย...เรียกผมว่า..นางฟ้าอีกครั้งได้ไหม...ผมจะ...เสร็จแล้ว...." ปากบางร้องครวญครางระงมอย่างลืมตัว...
"อาาา อืมมม ชานยอล....นางฟ้า...ของฉัน..." เสียงครางของคริสปลุกอารมณ์ความต้องการของชานยอลและของตัวเขาเอง ทั้งสองอดทนไม่ไหวแล้วกับแรงตัณหา...น้ำรักสีขาวขุ่นของทั้งสองถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกัน.....
ทั้งสองจูบกอดกันบนโต๊ะอาหารตัวใหญ่....สงครามเมื่อครู่จบลงแล้ว...ร่างบางหอบหายใจเหนื่อยอ่อน...ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยประโยคบางอย่างออกมา....
"พี่คริส.....คู่นอนคนนี้จะนอนกับพี่เป็นวันสุดท้าย....ต่อไปนี้นางฟ้าที่แท้จริงของพี่คือลู่หาน....นางฟ้าที่พี่เรียกผมเมื่อครู่จะเป็นนางฟ้าของพี่แค่คืนนี้คืนเดียวเท่านั้น...ผมไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับเพื่อน...พี่คงเข้าใจนะ"
ดวงตากลมโตเก็บซ่อนความรู้สึก....ร่างบางเดินเข้าห้องน้ำ.....เสียงฝักบัวถูกเปิดเพื่อกลบเสียงร่ำไห้....ชานยอลคนเห็นแก่ตัว คนร่านที่นอนกับใครมากมายโดยไม่คิดถึงจิตใจคนอื่น.....ผมมีสิทธิอะไรที่ไปหึงหวง เสียใจต่อการกระทำของเขา ทั้งๆที่ผมเป็นคนเริ่มมันเสียเอง.....
END EP4---------------------- รบกวนติดแทค #MyAngel_KY เลาจะตามอ่าน EP 5 จะจบละนะ คิ~
