บ้าน
"ไม่!!! ผมจะไม่หักหลังชานยอล ผมจะไม่หักหลังน้องของผม!!!" ซีวอนแผดเสียงดังลั่นทันที่ที่ได้ยินคำสั่งของซุส เสียงกระแทกที่แรงกว่าครั้งก่อนๆดังตามมา ก่อนที่เสียงมหาเทพจะดังขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม
"ได้ งั้นต้องให้ข้าตัดแขน ตัดขาคนรักของเจ้าสักข้างหนึ่งไปก่อนมั้ย...ซีวอน"
"ผม..." เขายังคงอ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้น
"ว่า อย่างไร บุตรแห่งข้า เจ้าจะยอมไปจัดการพวกเขาหรือไม่" ร่างสูงกำมัดแน่นขณะรอฟังคำตอบ ก่อนที่แสงอะไรบางอย่างจะสว่างวาบขึ้นในห้อง ซีวอนหวีดร้องดังลั่น
"ไม่นะ!!!" เขาบอกก่อนที่ร่ำไห้อย่างคนจนตรอก คริสหลับตานิ่งก่อนจะพลิกตัวหันหลังกลับ ไม่จำเป็นต้องอยู่รอฟัง ไม่จำเป็นต้องรอคอยอะไรทั้งนั้น...
"ได้ ผมจะยอมทำ.." มิตรภาพมันซื้อความรักไม่ได้หรอก ซีวอนไม่มีทางเลือกพวกเขาแล้วยอมเสียคนรักไปหรอก
"ฉัน ก็ไม่มีทางยอมเสียพวกเขาให้กับนายเหมือนกัน" ร่างสูงพูดเสียงเย็นเยียบ ดวงตาเปลี่ยนเป้นสีทอง พลังแห่งความตายแพ่กระจายไปทั่ว ขนกาสีดำปลิวว่อนไปทั่วโถงทางเดิน แรงกดดันมหาศาลกดทับบรรยากาศให้หนักอึ้ง กระจกแตกกระจายลงมา เสียงจิตวิญญาณหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนก พายุสีดำกลืนกินทุกอย่างสู่ความตาย ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆหายไปจากตรงนั้นพร้อมกับเถ้าธุลีที่กองอยู่กลางโถงทาง เดิน...
"คริส..." ซีวอนที่เปิดประตูออกมาพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะหลับตาลง คำขอโทษมากมายถูกพูดขึ้นซ้ำๆในใจ แต่เขาแก้ไขอะไรไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างมันจำเป็น...
-----------------------------
"ชานยอล" ร่างสูงเรียกหาคนรักทันทีที่มาถึงที่พัก ร่างโปร่งที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาจับมือเขาเอาไว้
"คริส! นายหายไปไหนมา!! เดลฟี่มาหาฉัน เดลฟี่มาหาฉัน!!"
"เดี๋ยว ค่อยเล่าที่หลัง ตอนนี้นายต้องพาลูกหนีไปก่อน ซุสมีคำสั่งให้ซีวอนฆ่าลูกของเราทิ้ง!" ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความตกใจ มือเรียวเย็นเยียบจนเกือบชา
"นาย นาย นายว่าอะไร" ร่างสูงจับแขนของชานยอลเอาไว้ ก่อนจะมองลึกลงไปในดงตาคู่นั้น
"ซุสมี คำสั่งให้ฆ่าลูกเราทิ้งซะ เพราะฉะนั้นนายต้องพาพวกเขาหนีไป ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่นายจะทำได้ แล้วฉันจะต้านซีวอนไว้ที่นี้เอง รีบไปซะชานยอล!!!"
"ซีวอน...ซีวอน รุ่นพี่ซีวอนคน.."
"รีบ ไปสักทีสิ!! นายจะรอให้เขามาฆ่าลูกของเรารึไง!!!" คริสตวาดลั่น ชานยอลค่อยๆได้สติขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่เขาจะรีบกระวีกระวาดไปหาลูกๆ เด็กน้อยทั้งสองที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"คุณแม่จะพาหนูไปไหนหรอคะ" โยดาที่ถูกอุ้มอยู่ถามอย่างสงสัย เด็กน้อยคว้าตุ๊กตากระต่ายมาถือไว้แน่น
"เราออกไปเที่ยวกันแปบนึงนะ เดี๋ยวก็ได้กลับมาที่นี้แล้ว"
เปรี้ยง!!
สายฟ้าผ่าดังขึ้น จู่ๆสภาพอากาศก็แปรปรวน ร่างสูงรีบเร่งคนรัก
"เร็ว!! มันกำลังจะมาแล้ว!!"
"อะไรหรอครับป่าป๊า"
"โย ฟานเดี๋ยวแม่ค่อยอธิบายนะ เรารีบไปกันเถอะ ไปหาอัปโป้กัน" ชานยอลพูดอย่างร้อนรนขณะที่รีบพาลูกๆไปที่ประตู คริสที่ยืนรออยู่พูดขึ้นด้วยเสียงเป็นกังวล
"เล่าทุกอย่างให้พ่อของนายฟัง แล้วฉันจะรีบตามไปทีหลัง"
"นายต้องกลับมานะ" ชานยอลพยายามไม่ร้องไห้ ร่างสูงคว้าคนรักมากอดแน่นก่อนจะผละออก
"ฉันจะกลับไปหานายให้ได้" เขาบอกก่อนจะเปิดประตูให้
"จะรีบไปไหนกันหรอ..." เสียงหนึ่งถามขึ้นด้วยเสียงเย็นเยียบ ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นคือคนที่เขาไม่อยากจะเจอมากที่สุดในตอนนี้..
"พี่ซีวอน.."
เกิดความความตึงเครียดอันน่าอึดอัดแผ่ขยายครอบคลุมทุกคนให้ทำอะไรไม่ถูก ชานยอลชะงักค้างไม่ยอมขยับเขยื้อน ซีวอนมองกลับด้วยสายตาแข็งกระด้างและเย็นชากว่าที่เคย ดวงตาสีเทาพายุเหลือบมองเด็กน้อยทั้งสองอย่างประเมิน ชานยอลจับมือลูกแน่นอย่างหวงแหน คริสก้าวเท้ามายืนปกป้องครอบครัวของเขา
"ไม่ใช่เรื่องของนาย" เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว ร่างสูงหันกลับมาพูดกับชานยอลด้วยเสียงกระซิบ
"หนี ไปซะ" ดวงตากลมโตวูบไหวอย่างคนได้สติ ก่อนที่เขาจะเริ่มมองหาทางหนีทีไล่ ท้องทะเลสีครามลอยอยู่เบื้องหลังซีวอน ถ้าจะไปที่นั่นก็ต้องผ่านเขาไปให้ได้ ร่างโปร่งสบตากับคริส ก่อนที่ร่างสูงจะพยักหน้ารับ แล้วฉับพลันนั้นหมอกแห่งความตายก็พุ่งกระจาย แผ่คลุมไปทั่วบริเวณ ร่างโปร่งรีบพาลูกตรงไปมหาสมุทร เสียงซีวอนแผดเสียงดังกึกก้อง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!" เสียงนั้นคำราม บรรยากาศโดยรอบยิ่งปั่นป่วน ลมพัดกรรโชก สายฟ้าไล่ผ่าชานยอลไปอย่างติดๆ
"นั่น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก!" คริสพูดอย่างโกรธเกรี้ยว ดวงตาสีทองเจิดจ้าด้วยแรงโทสะ ความตายจากนรกแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ทุกสรรพสิ่งถูกดูดกลืนด้วยความมืดอนธการ
"ฉันก็ไม่ได้รับคำสั่ง มาให้สู้กับนายเหมือนกัน" ซีวอนตอกกลับ ก่อนจะพุ่งตัวตามชานยอลไปอย่างรวดเร็ว สายฟ้ามากมายพุ่งออกมาจากตัวเขา เส้นแสงสีฟ้าแล่นแปลบปลาบไปตามพื้นราวกับกงเล็บของปีศาจ
"แม่ แม่คะ! ทำไมเขาต้องตามพวกเรามาด้วย!" โยดาถามด้วยความตื่นตระหนก ชานยอลลูบผมลูกอย่างหวนแหน
"ไม่มีอะไร เดี๋ยวเขาก็ไป"
"ไม่...เขา ไม่ไป.."โยฟานพูดด้วยน้ำเสียงเบาหิวพร้อมกับชี้ไปที่ด้านหลัง เมฆสีดำขนาดใหญ่กำลังรวมตัวกันด้วยแรงลมมหาศาล ที่ศูนย์กลางของมันกลายเป็นหลุ่มสีดำอันน่ากลัว สายฟ้าแล่นแปลบปลาบออกราวกับกระหายเหยื่อให้สังหาร พายุทอร์นาโดแห่งสายฟ้าค่อยๆม้วนตัวลงมาจากฟากฟ้า
"พี่ขอโทษ ชานยอล.." ซีวอนพูดอย่างเจ็บปวด สิ้นเสียงนั้นพายุสายฟ้าก็พุ่งเข้าใส่พวกเขาอย่างรวดเร็ว คริสที่เห็นภาพคำรามกู่ร้องอย่างบ้าคลั่ง พื้นแผ่นดินพลิกกลับ กองทัพแห่งภูตผีตะเกียกตะกายออกมาจากผืนพิภพ ผีตายโหงทั้งหลายรุมทึ้งจิตวิญญาณแห่งพายุอย่างบ้าคลั่ง
"ฉันบอก แกแล้วว่าคู่ต่อสู้ของแกคือฉัน ฉันบอกแกแล้ว!!!" เสียงโห่ร้องของคนตายดังขึ้นอย่างน่ากลัว กองทัพจากนรกพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย ร่างของซีวอนเซล้มลงกับพื้น ทหารโครงกระดูกซัดหอก และศาตราวุธเข้าใส่ โลหิตสีสดหลั่งรินอาบพื้นทราย ร่างสูงค่อยๆย่างสามขุมเข้าไปหา ดาบสีดำสนิทปรากฏขึ้นในมือก่อนที่เขาจะเงื้อขึ้นเตรียมจะปลิดชีพ
"คุณพ่อคะ!!!" โยดาวิ่งเข้ามากอดเขาแน่น ดวงตาสุกใสมองเขาอย่างขอร้อง
"อย่าฆ่าเขาเลยนะคะ " คริสยังคงนิ่ง
"นะครับป่าป๊า ไม่ฆ่าเขานะ"
"ทำไม"ร่างสูงถามเสียงเรียบ เด็กน้อยทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
"เพราะ เขาไม่ได้ทำอะไรผิด" คำตอบของพวกเขากระแทกหัวใจคนที่ได้ยินทุกคน เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด ซีวอนจึงไม่ต้องถูกฆ่า เพราะไม่ได้ทำอะไรผิดเขาจึงควรได้รับการอภัย เพราะอย่างนั้นหรอ เขาถึงต้องยอมปล่อยผู้ชายคนนี้ไป
"หึ.." ซีวอนหัวเราะในลำคอ ร่างสูงหันกลับมาหา แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว บุตรแห่งมหาเทพคนนั้นเรียกสายฟ้าลำใหญ่ผ่าใส่คริส ก่อนจะให้เอโอลัส ข้ารับใช้ของตัวเองจับกุ่มเขาเอาไว้
"มีใครบอกรึเปล่าว่าตอนต่อสู้ห้ามสนใจอย่างอื่นนอกจากคู่ต่อสู้" เขาพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆยันตัวขึ้นจากพื้นช้าๆ
"ขอบ คุณสำหรับน้ำใจพวกเธอนะ แต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้" เขาบอกกับเด็กน้อยก่อนจะค่อยๆย่างสามขุมไปหาคู่แฝดช้าๆ เด็กน้อยทั้งสองถอยหลังหนีด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาพายุที่มองอยู่วูบไหวด้วยความสงสารเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพยายามกำจัดมันออกไป เขาจะใจอ่อนไม่ได้ เขามีภาระต้องทำ เขาต้องฆ่าเด็กสองคนนี้ เขาต้องฆ่าเด็กสองคนนี้!!!
"อย่ายุ่งกับ ลูกของผม" ชานยอลเข้ามาข้วางระหว่างเขากับเด็กน้อย ดวงตากลมโตคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้า มือเรียวตวัดสายน้ำขึ้นมาป้องกันตัว
"ไม่ ใช่วิธีที่ดีนะชานยอล..."ซีวอนเอ่ยเตือนพร้อมกับจุดสายฟ้าขึ้นมาในมือ ร่างโปร่งกลั้นหายใจเฮือก น้ำกับไฟฟ้า ถ้าเขาใช้น้ำเมื่อไรก็จะถูกไฟฟ้าช็อตแน่ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นซีวอนก็จะสังหารลูกเขาได้โดยง่าย แล้วอย่างนี้เขาควรจะทำยังไงดี เขาควรจะทำยังไงดี
"หมดเวลา สำหรับการเล่นกันแล้วชานยอล ส่งลูกมาให้พี่เถอะ พี่ไม่อยากทำให้นายเจ็บปวดไปมากกว่านี้" ร่างสูงเอ่ยเตือน ชานยอลหันกลับไปมองคริสอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ร่างสูงก็ถูกจับกุมอย่างไร้แรงต่อกร ร่างโปร่งเม้มปากแน่น พร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ
"ไม่...ผมจะไม่ยกเขาให้ใคร" หยดน้ำตาร่วงหล่นลงผืนทราย มหาสมุทรเบื้องหน้าก่อตัวเป็นกำแพงสูงหลายสิบฟุต เขารู้ว่ามันเสี่ยง แต่เขาจะยอมอยู่เฉยโดยไม่ปกป้องลูกไม่ได้
"ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องใช้ความรุนแรง"
เปรี้ยง!!!
เสียง สายฟ้าและสายน้ำปะทะเข้าหากันด้วยความเร็วสูง การระเบิดของสองขั้วพลังเขย่าพื้นดินให้สั่นสะเทือน สายน้ำกระแทกอย่างบ้าคลั่ง สายฟ้าแล่นแปลบไปมาราวกับมือของมัจจุราช ก่อนที่คลื่นนั้นจะค่อยๆสงบลงช้าๆ พร้อมกับร่างของชานยอลที่ทรุดฮวบลงกับพื้น
"พี่บอกนายแล้ว"
"คุณแม่!!" เด็กน้อยร้องลั่นวิ่งถลาเข้าไปหาแม่ที่ถูกไปช็อต แต่กลับถูกซีวอนเรียกสายฟ้าเข้ามาขวางกั้นไว้เสียก่อน
"ฉัน ยังมีธุระกับพวกเธอ" เขาบอกก่อนจะเดินเข้าไปหา ชานยอลพยายามเข้าไปช่วยลูกแต่ร่างกายกลับขยับไม่ได้ ในขณะที่คริสเองก็ถูกไฟช็อตจนทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน
"พี่โย ฟาน"โยดาเรียกคู่แฝดเสียงสั่น เด็กน้อยจับมือกันแน่นด้วยความตื่นกลัว ซีวอนกำมัดยับยั้งความสงสารเอาไว้ก่อนที่เขาจะหยุดอยู่ต่อหน้าทั้งสอง
"อภัยให้ฉันด้วย"สายฟ้าถูกเงื้อขึ้นเตรียมจะฟาดใส่ก่อนที่โยดาจะถามขึ้นด้วยความตระหนก
"พวก หนูทำอะไรผิดหรอคะ" ดวงตาใสซื่อที่คลอหน่วงด้วยน้ำตานั่นมองมาที่เขาเป็นเชิงถาม ฉับพลันนั้นถ้อยคำที่เด็กทั้งสองช่วยชีวิตเขาไว้จากคริสก็ดังขึ้นในหัว
"เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด เขาจึงไม่ถูกข้า"
"เพราะไม่ได้ทำผิดอะไร จึงควรอยู่รอด"
แล้วเด็กสองคนนี้ล่ะ ทำผิดอะไร เขาถึงต้องฆ่า...
ซีวอนสบถอย่างหัวเสียก่อนจะฟาดสายฟ้าไปที่อื่นแทน ร่างสูงทรุดฮวบลงคุกเข่าต่อหน้าเด็กทั้งสอง น้ำตาแห่งความอดสู และอับอายหลั่งรินออกมาเป็นสาย
"ฉันขอโทษ" เขาขอโทษอย่างไม่อายใคร ความรู้สึกผิด และอัดอั้นในใจถาโถมเข้าสู่จิตใจ แล้วสาดสัดเขาให้จมอยู่ใต้ธารน้ำแ็งแห่งความระอาย ความหนาบเหน็บของความรู้สึกกัดกร่อนหายใจของเขาให้บุบสลาย ก่อนที่อ้อมกอดอุ่นๆหนึ่งจะโอบล้อมเขาเอาไว้
"ไม่เป็นไรนะคะ" เสียงเด็กหญิงตัวน้อยบอกพร้อมกับกระชับกอดแน่นขึ้น ดวงตาสีพายุคู่นั้นวูบไหวด้วยความแปลกใจ
"พวกเราไม่โกรธคุณอาหรอก" โยฟานย้ำ ซีวอนมองพวกเขาด้วยความฉงน
"ทะ ทะ ทำไม..." เด็กน้อยยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนและจริงใจอย่างที่เขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน
"เพราะคุณอาไม่ได้ทำอะไรผิด" คลื่นความสับสนสาดซัดจิตใจเขาจนตั้งตัวไม่ถูก
"แต่ฉัน ฉัน..."
"คุณอาไม่ใช่คนไม่ดี คุณอาพูดย้ำว่าไม่อยากทำ หนูเห็นตรงนี้ของคุณอาร้องไห้" ฝ่ามือเล็กๆที่อบอุ่นทาบเบาๆที่หัวใจของเขา
"พวกหนู พวกหนู..."เด็กน้อยทั้งสองหันไปหาพ่อกับแม่ของตนอย่างกังวล
"รักษา ป่าป๊ากับหม่าม๊าพี่ฟานได้มั้ยครับ" ร่างสูงเหลือบมองตามก่อนจะดีดนิ้วดังเปร๊าะ แล้วทั้งสองก็คลายจากอาการถูกไฟช็อต พวกเขารีบวิ่งมากอดลูกเอาไว้ ร่างสูงยังคงมองซีวอนด้วยแววตามาดร้าย
"ฉัน..ขอโทษ" เขาพูดอย่างระอาย ชานยอลมองรุ่นพี่ที่นับถืออย่างสงสาร แม้เขาจะเสียใจที่ถูกหักหลังแต่เขาก็ทำใจโกรธอีกคนไม่หลง มือเรียวบีบมือใหญ่ของอีกคนเบาๆ
"ผมไม่เป็นไร" ซีวอนเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ ดวงตาคู่นั้นหันไปมองคริส พร้อมกล่าวออกมาอย่างจริงจังอีกครั้ง
"ฉันขอโทษ" อีกฝ่ายจ้องกลับมาด้วยแววตาที่ยากจะอ่านออก
"ทำไมซุสถึงสั่งให้ฆ่าลูกของพวกเรา" คนถูกถามเหลือบตามองเอโอลัสและจิตวิญญาณแห่งพายุอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะหันกลับไปตอบ
"เราต้องไปคุยกันในที่ปลอดภัย"
"ถ้าอย่างนั้นก็ย่อมได้" ฉับพลันนั้นที่คริสพูดขึ้น พวกเขาทั้งหมดก็หล่นหายลงไปในแสงสีดำอนธการ
"ได้ งั้นต้องให้ข้าตัดแขน ตัดขาคนรักของเจ้าสักข้างหนึ่งไปก่อนมั้ย...ซีวอน"
"ผม..." เขายังคงอ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้น
"ว่า อย่างไร บุตรแห่งข้า เจ้าจะยอมไปจัดการพวกเขาหรือไม่" ร่างสูงกำมัดแน่นขณะรอฟังคำตอบ ก่อนที่แสงอะไรบางอย่างจะสว่างวาบขึ้นในห้อง ซีวอนหวีดร้องดังลั่น
"ไม่นะ!!!" เขาบอกก่อนที่ร่ำไห้อย่างคนจนตรอก คริสหลับตานิ่งก่อนจะพลิกตัวหันหลังกลับ ไม่จำเป็นต้องอยู่รอฟัง ไม่จำเป็นต้องรอคอยอะไรทั้งนั้น...
"ได้ ผมจะยอมทำ.." มิตรภาพมันซื้อความรักไม่ได้หรอก ซีวอนไม่มีทางเลือกพวกเขาแล้วยอมเสียคนรักไปหรอก
"ฉัน ก็ไม่มีทางยอมเสียพวกเขาให้กับนายเหมือนกัน" ร่างสูงพูดเสียงเย็นเยียบ ดวงตาเปลี่ยนเป้นสีทอง พลังแห่งความตายแพ่กระจายไปทั่ว ขนกาสีดำปลิวว่อนไปทั่วโถงทางเดิน แรงกดดันมหาศาลกดทับบรรยากาศให้หนักอึ้ง กระจกแตกกระจายลงมา เสียงจิตวิญญาณหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนก พายุสีดำกลืนกินทุกอย่างสู่ความตาย ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆหายไปจากตรงนั้นพร้อมกับเถ้าธุลีที่กองอยู่กลางโถงทาง เดิน...
"คริส..." ซีวอนที่เปิดประตูออกมาพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะหลับตาลง คำขอโทษมากมายถูกพูดขึ้นซ้ำๆในใจ แต่เขาแก้ไขอะไรไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างมันจำเป็น...
-----------------------------
"ชานยอล" ร่างสูงเรียกหาคนรักทันทีที่มาถึงที่พัก ร่างโปร่งที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาจับมือเขาเอาไว้
"คริส! นายหายไปไหนมา!! เดลฟี่มาหาฉัน เดลฟี่มาหาฉัน!!"
"เดี๋ยว ค่อยเล่าที่หลัง ตอนนี้นายต้องพาลูกหนีไปก่อน ซุสมีคำสั่งให้ซีวอนฆ่าลูกของเราทิ้ง!" ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความตกใจ มือเรียวเย็นเยียบจนเกือบชา
"นาย นาย นายว่าอะไร" ร่างสูงจับแขนของชานยอลเอาไว้ ก่อนจะมองลึกลงไปในดงตาคู่นั้น
"ซุสมี คำสั่งให้ฆ่าลูกเราทิ้งซะ เพราะฉะนั้นนายต้องพาพวกเขาหนีไป ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่นายจะทำได้ แล้วฉันจะต้านซีวอนไว้ที่นี้เอง รีบไปซะชานยอล!!!"
"ซีวอน...ซีวอน รุ่นพี่ซีวอนคน.."
"รีบ ไปสักทีสิ!! นายจะรอให้เขามาฆ่าลูกของเรารึไง!!!" คริสตวาดลั่น ชานยอลค่อยๆได้สติขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่เขาจะรีบกระวีกระวาดไปหาลูกๆ เด็กน้อยทั้งสองที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"คุณแม่จะพาหนูไปไหนหรอคะ" โยดาที่ถูกอุ้มอยู่ถามอย่างสงสัย เด็กน้อยคว้าตุ๊กตากระต่ายมาถือไว้แน่น
"เราออกไปเที่ยวกันแปบนึงนะ เดี๋ยวก็ได้กลับมาที่นี้แล้ว"
เปรี้ยง!!
สายฟ้าผ่าดังขึ้น จู่ๆสภาพอากาศก็แปรปรวน ร่างสูงรีบเร่งคนรัก
"เร็ว!! มันกำลังจะมาแล้ว!!"
"อะไรหรอครับป่าป๊า"
"โย ฟานเดี๋ยวแม่ค่อยอธิบายนะ เรารีบไปกันเถอะ ไปหาอัปโป้กัน" ชานยอลพูดอย่างร้อนรนขณะที่รีบพาลูกๆไปที่ประตู คริสที่ยืนรออยู่พูดขึ้นด้วยเสียงเป็นกังวล
"เล่าทุกอย่างให้พ่อของนายฟัง แล้วฉันจะรีบตามไปทีหลัง"
"นายต้องกลับมานะ" ชานยอลพยายามไม่ร้องไห้ ร่างสูงคว้าคนรักมากอดแน่นก่อนจะผละออก
"ฉันจะกลับไปหานายให้ได้" เขาบอกก่อนจะเปิดประตูให้
"จะรีบไปไหนกันหรอ..." เสียงหนึ่งถามขึ้นด้วยเสียงเย็นเยียบ ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นคือคนที่เขาไม่อยากจะเจอมากที่สุดในตอนนี้..
"พี่ซีวอน.."
เกิดความความตึงเครียดอันน่าอึดอัดแผ่ขยายครอบคลุมทุกคนให้ทำอะไรไม่ถูก ชานยอลชะงักค้างไม่ยอมขยับเขยื้อน ซีวอนมองกลับด้วยสายตาแข็งกระด้างและเย็นชากว่าที่เคย ดวงตาสีเทาพายุเหลือบมองเด็กน้อยทั้งสองอย่างประเมิน ชานยอลจับมือลูกแน่นอย่างหวงแหน คริสก้าวเท้ามายืนปกป้องครอบครัวของเขา
"ไม่ใช่เรื่องของนาย" เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว ร่างสูงหันกลับมาพูดกับชานยอลด้วยเสียงกระซิบ
"หนี ไปซะ" ดวงตากลมโตวูบไหวอย่างคนได้สติ ก่อนที่เขาจะเริ่มมองหาทางหนีทีไล่ ท้องทะเลสีครามลอยอยู่เบื้องหลังซีวอน ถ้าจะไปที่นั่นก็ต้องผ่านเขาไปให้ได้ ร่างโปร่งสบตากับคริส ก่อนที่ร่างสูงจะพยักหน้ารับ แล้วฉับพลันนั้นหมอกแห่งความตายก็พุ่งกระจาย แผ่คลุมไปทั่วบริเวณ ร่างโปร่งรีบพาลูกตรงไปมหาสมุทร เสียงซีวอนแผดเสียงดังกึกก้อง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!" เสียงนั้นคำราม บรรยากาศโดยรอบยิ่งปั่นป่วน ลมพัดกรรโชก สายฟ้าไล่ผ่าชานยอลไปอย่างติดๆ
"นั่น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก!" คริสพูดอย่างโกรธเกรี้ยว ดวงตาสีทองเจิดจ้าด้วยแรงโทสะ ความตายจากนรกแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ทุกสรรพสิ่งถูกดูดกลืนด้วยความมืดอนธการ
"ฉันก็ไม่ได้รับคำสั่ง มาให้สู้กับนายเหมือนกัน" ซีวอนตอกกลับ ก่อนจะพุ่งตัวตามชานยอลไปอย่างรวดเร็ว สายฟ้ามากมายพุ่งออกมาจากตัวเขา เส้นแสงสีฟ้าแล่นแปลบปลาบไปตามพื้นราวกับกงเล็บของปีศาจ
"แม่ แม่คะ! ทำไมเขาต้องตามพวกเรามาด้วย!" โยดาถามด้วยความตื่นตระหนก ชานยอลลูบผมลูกอย่างหวนแหน
"ไม่มีอะไร เดี๋ยวเขาก็ไป"
"ไม่...เขา ไม่ไป.."โยฟานพูดด้วยน้ำเสียงเบาหิวพร้อมกับชี้ไปที่ด้านหลัง เมฆสีดำขนาดใหญ่กำลังรวมตัวกันด้วยแรงลมมหาศาล ที่ศูนย์กลางของมันกลายเป็นหลุ่มสีดำอันน่ากลัว สายฟ้าแล่นแปลบปลาบออกราวกับกระหายเหยื่อให้สังหาร พายุทอร์นาโดแห่งสายฟ้าค่อยๆม้วนตัวลงมาจากฟากฟ้า
"พี่ขอโทษ ชานยอล.." ซีวอนพูดอย่างเจ็บปวด สิ้นเสียงนั้นพายุสายฟ้าก็พุ่งเข้าใส่พวกเขาอย่างรวดเร็ว คริสที่เห็นภาพคำรามกู่ร้องอย่างบ้าคลั่ง พื้นแผ่นดินพลิกกลับ กองทัพแห่งภูตผีตะเกียกตะกายออกมาจากผืนพิภพ ผีตายโหงทั้งหลายรุมทึ้งจิตวิญญาณแห่งพายุอย่างบ้าคลั่ง
"ฉันบอก แกแล้วว่าคู่ต่อสู้ของแกคือฉัน ฉันบอกแกแล้ว!!!" เสียงโห่ร้องของคนตายดังขึ้นอย่างน่ากลัว กองทัพจากนรกพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย ร่างของซีวอนเซล้มลงกับพื้น ทหารโครงกระดูกซัดหอก และศาตราวุธเข้าใส่ โลหิตสีสดหลั่งรินอาบพื้นทราย ร่างสูงค่อยๆย่างสามขุมเข้าไปหา ดาบสีดำสนิทปรากฏขึ้นในมือก่อนที่เขาจะเงื้อขึ้นเตรียมจะปลิดชีพ
"คุณพ่อคะ!!!" โยดาวิ่งเข้ามากอดเขาแน่น ดวงตาสุกใสมองเขาอย่างขอร้อง
"อย่าฆ่าเขาเลยนะคะ " คริสยังคงนิ่ง
"นะครับป่าป๊า ไม่ฆ่าเขานะ"
"ทำไม"ร่างสูงถามเสียงเรียบ เด็กน้อยทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
"เพราะ เขาไม่ได้ทำอะไรผิด" คำตอบของพวกเขากระแทกหัวใจคนที่ได้ยินทุกคน เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด ซีวอนจึงไม่ต้องถูกฆ่า เพราะไม่ได้ทำอะไรผิดเขาจึงควรได้รับการอภัย เพราะอย่างนั้นหรอ เขาถึงต้องยอมปล่อยผู้ชายคนนี้ไป
"หึ.." ซีวอนหัวเราะในลำคอ ร่างสูงหันกลับมาหา แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว บุตรแห่งมหาเทพคนนั้นเรียกสายฟ้าลำใหญ่ผ่าใส่คริส ก่อนจะให้เอโอลัส ข้ารับใช้ของตัวเองจับกุ่มเขาเอาไว้
"มีใครบอกรึเปล่าว่าตอนต่อสู้ห้ามสนใจอย่างอื่นนอกจากคู่ต่อสู้" เขาพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆยันตัวขึ้นจากพื้นช้าๆ
"ขอบ คุณสำหรับน้ำใจพวกเธอนะ แต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้" เขาบอกกับเด็กน้อยก่อนจะค่อยๆย่างสามขุมไปหาคู่แฝดช้าๆ เด็กน้อยทั้งสองถอยหลังหนีด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาพายุที่มองอยู่วูบไหวด้วยความสงสารเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพยายามกำจัดมันออกไป เขาจะใจอ่อนไม่ได้ เขามีภาระต้องทำ เขาต้องฆ่าเด็กสองคนนี้ เขาต้องฆ่าเด็กสองคนนี้!!!
"อย่ายุ่งกับ ลูกของผม" ชานยอลเข้ามาข้วางระหว่างเขากับเด็กน้อย ดวงตากลมโตคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้า มือเรียวตวัดสายน้ำขึ้นมาป้องกันตัว
"ไม่ ใช่วิธีที่ดีนะชานยอล..."ซีวอนเอ่ยเตือนพร้อมกับจุดสายฟ้าขึ้นมาในมือ ร่างโปร่งกลั้นหายใจเฮือก น้ำกับไฟฟ้า ถ้าเขาใช้น้ำเมื่อไรก็จะถูกไฟฟ้าช็อตแน่ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นซีวอนก็จะสังหารลูกเขาได้โดยง่าย แล้วอย่างนี้เขาควรจะทำยังไงดี เขาควรจะทำยังไงดี
"หมดเวลา สำหรับการเล่นกันแล้วชานยอล ส่งลูกมาให้พี่เถอะ พี่ไม่อยากทำให้นายเจ็บปวดไปมากกว่านี้" ร่างสูงเอ่ยเตือน ชานยอลหันกลับไปมองคริสอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ร่างสูงก็ถูกจับกุมอย่างไร้แรงต่อกร ร่างโปร่งเม้มปากแน่น พร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ
"ไม่...ผมจะไม่ยกเขาให้ใคร" หยดน้ำตาร่วงหล่นลงผืนทราย มหาสมุทรเบื้องหน้าก่อตัวเป็นกำแพงสูงหลายสิบฟุต เขารู้ว่ามันเสี่ยง แต่เขาจะยอมอยู่เฉยโดยไม่ปกป้องลูกไม่ได้
"ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องใช้ความรุนแรง"
เปรี้ยง!!!
เสียง สายฟ้าและสายน้ำปะทะเข้าหากันด้วยความเร็วสูง การระเบิดของสองขั้วพลังเขย่าพื้นดินให้สั่นสะเทือน สายน้ำกระแทกอย่างบ้าคลั่ง สายฟ้าแล่นแปลบไปมาราวกับมือของมัจจุราช ก่อนที่คลื่นนั้นจะค่อยๆสงบลงช้าๆ พร้อมกับร่างของชานยอลที่ทรุดฮวบลงกับพื้น
"พี่บอกนายแล้ว"
"คุณแม่!!" เด็กน้อยร้องลั่นวิ่งถลาเข้าไปหาแม่ที่ถูกไปช็อต แต่กลับถูกซีวอนเรียกสายฟ้าเข้ามาขวางกั้นไว้เสียก่อน
"ฉัน ยังมีธุระกับพวกเธอ" เขาบอกก่อนจะเดินเข้าไปหา ชานยอลพยายามเข้าไปช่วยลูกแต่ร่างกายกลับขยับไม่ได้ ในขณะที่คริสเองก็ถูกไฟช็อตจนทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน
"พี่โย ฟาน"โยดาเรียกคู่แฝดเสียงสั่น เด็กน้อยจับมือกันแน่นด้วยความตื่นกลัว ซีวอนกำมัดยับยั้งความสงสารเอาไว้ก่อนที่เขาจะหยุดอยู่ต่อหน้าทั้งสอง
"อภัยให้ฉันด้วย"สายฟ้าถูกเงื้อขึ้นเตรียมจะฟาดใส่ก่อนที่โยดาจะถามขึ้นด้วยความตระหนก
"พวก หนูทำอะไรผิดหรอคะ" ดวงตาใสซื่อที่คลอหน่วงด้วยน้ำตานั่นมองมาที่เขาเป็นเชิงถาม ฉับพลันนั้นถ้อยคำที่เด็กทั้งสองช่วยชีวิตเขาไว้จากคริสก็ดังขึ้นในหัว
"เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด เขาจึงไม่ถูกข้า"
"เพราะไม่ได้ทำผิดอะไร จึงควรอยู่รอด"
แล้วเด็กสองคนนี้ล่ะ ทำผิดอะไร เขาถึงต้องฆ่า...
ซีวอนสบถอย่างหัวเสียก่อนจะฟาดสายฟ้าไปที่อื่นแทน ร่างสูงทรุดฮวบลงคุกเข่าต่อหน้าเด็กทั้งสอง น้ำตาแห่งความอดสู และอับอายหลั่งรินออกมาเป็นสาย
"ฉันขอโทษ" เขาขอโทษอย่างไม่อายใคร ความรู้สึกผิด และอัดอั้นในใจถาโถมเข้าสู่จิตใจ แล้วสาดสัดเขาให้จมอยู่ใต้ธารน้ำแ็งแห่งความระอาย ความหนาบเหน็บของความรู้สึกกัดกร่อนหายใจของเขาให้บุบสลาย ก่อนที่อ้อมกอดอุ่นๆหนึ่งจะโอบล้อมเขาเอาไว้
"ไม่เป็นไรนะคะ" เสียงเด็กหญิงตัวน้อยบอกพร้อมกับกระชับกอดแน่นขึ้น ดวงตาสีพายุคู่นั้นวูบไหวด้วยความแปลกใจ
"พวกเราไม่โกรธคุณอาหรอก" โยฟานย้ำ ซีวอนมองพวกเขาด้วยความฉงน
"ทะ ทะ ทำไม..." เด็กน้อยยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนและจริงใจอย่างที่เขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน
"เพราะคุณอาไม่ได้ทำอะไรผิด" คลื่นความสับสนสาดซัดจิตใจเขาจนตั้งตัวไม่ถูก
"แต่ฉัน ฉัน..."
"คุณอาไม่ใช่คนไม่ดี คุณอาพูดย้ำว่าไม่อยากทำ หนูเห็นตรงนี้ของคุณอาร้องไห้" ฝ่ามือเล็กๆที่อบอุ่นทาบเบาๆที่หัวใจของเขา
"พวกหนู พวกหนู..."เด็กน้อยทั้งสองหันไปหาพ่อกับแม่ของตนอย่างกังวล
"รักษา ป่าป๊ากับหม่าม๊าพี่ฟานได้มั้ยครับ" ร่างสูงเหลือบมองตามก่อนจะดีดนิ้วดังเปร๊าะ แล้วทั้งสองก็คลายจากอาการถูกไฟช็อต พวกเขารีบวิ่งมากอดลูกเอาไว้ ร่างสูงยังคงมองซีวอนด้วยแววตามาดร้าย
"ฉัน..ขอโทษ" เขาพูดอย่างระอาย ชานยอลมองรุ่นพี่ที่นับถืออย่างสงสาร แม้เขาจะเสียใจที่ถูกหักหลังแต่เขาก็ทำใจโกรธอีกคนไม่หลง มือเรียวบีบมือใหญ่ของอีกคนเบาๆ
"ผมไม่เป็นไร" ซีวอนเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ ดวงตาคู่นั้นหันไปมองคริส พร้อมกล่าวออกมาอย่างจริงจังอีกครั้ง
"ฉันขอโทษ" อีกฝ่ายจ้องกลับมาด้วยแววตาที่ยากจะอ่านออก
"ทำไมซุสถึงสั่งให้ฆ่าลูกของพวกเรา" คนถูกถามเหลือบตามองเอโอลัสและจิตวิญญาณแห่งพายุอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะหันกลับไปตอบ
"เราต้องไปคุยกันในที่ปลอดภัย"
"ถ้าอย่างนั้นก็ย่อมได้" ฉับพลันนั้นที่คริสพูดขึ้น พวกเขาทั้งหมดก็หล่นหายลงไปในแสงสีดำอนธการ
