บ้าน
คริสจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ในขณะที่คนถูกมองเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อเช่นกัน สงครามประสาทถูกชักนำต่อไปเรื่อยๆ แม้จะไม่มีการเอื้อนเอ่ย หรือประกาศก้อง แต่พวกเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าอีกฝ่ายคือ….
ศัตรู
ท่ามกลางบรรยากาศมาคุของคนทั้งสอง เสียงพายุและสายฟ้าด้านนอกกรีดร้องดังกึกก้องกัมปนาทราวกับพวกมันกำลังตอบสนองและเร่งเร้าความรุนแรงของสงครามประสาท สายฟ้าลำใหญ่ผ่าลงที่ต้นไม้จนหักโค่นลงมากลางถนน ฟ้าแลบแปลบปลาบสว่างวาบทั่วท้องฟ้าจนแสบตา เอโอลัส(ราชาแห่งสายลม)และบริวารผู้กราดเกรี้ยวของเขากำลังบ้าคลั่งอยู่ท่ามกลางพายุ โดยมีจิตวิญญาณแห่งพายุที่รวมตัวกันเป็นเมฆฝนวิ่งวนอยู่รอบๆคอยทำให้สภาพอากาศปั่นป่วนมากยิ่งขึ้น
จิตวิญญาณบางตนเริ่มออกอาละวาดหนักมากขึ้น พวกมันพุ่งตรงไปที่สิ่งก่อสร้างทั้งหลาย ก่อนจะรุมทึ้งและทำลายให้ยับเยิน ตัวหนึ่งที่ดูโมโหร้ายและคลุ้มคลั่งที่สุดมุ่งตรงเข้ามายังบ้านของชานยอล ดวงตาคมสีเทาพายุที่อัดแน่นไปด้วยประกายสายฟ้าจ้องเขม็งไปที่มัน ก่อนที่เขา…...จะเผาผลาญมันด้วยสายตา
ฉับพลันนั้นคริสก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร เรื่องเล่าขานกันปากต่อปากถึงหนึ่งในบุตรแห่งซุสคนหนึ่งที่ทรงพลังมากพอจะทัดเทียมกับอนุเทพได้ พลังและปัญญาล้ำเลิศจนถึงขั้นเคยชนะในเกมส์ประลองไวพริบกับมือขวาของอธีน่า รูปโฉมงดงามจนอะโพไดท์ยังโปรดปราน จิตใจที่ดีงามมาพอจะเป็นที่ชอบพอขอเฮร่ามหาสีของซุส บุรุษผู้นั้นมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือ....
“พี่ซีวอน!”ชานยอลที่กอดร่างสูงของชายคนนั้นอยู่พูดขึ้น ก่อนจะรัวคำถามใส่เป็นชุด หากแต่เสียงของร่างโปร่งไม่ได้เข้าโสตประสาทของร่างสูงเลยสักนิด
ซีวอน...
ชเวซีวอนคนนั้นน่ะหรอ
คริสกำมือแน่น เมื่อเห็นถึงความต่างชั้นระหว่างคู่แข่งกับตัวเอง เขาไม่เคยสนใจว่าเจ้าบ้าที่โด่งดังในบรรดาบุตรและธิดาของเทพเจ้าจะเป็นยังไง เพราะมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาอยู่แล้ว แต่เมื่อมันกล้ามายุ่งกับของของเขา ต่อให้เป็นวีรบุรุษคืนชีพมาจากไหนเขาก็ไม่สน
“คิดถึงจังเลยครับ”เสียงทุ้มนุ่มที่อบอุ่นถูกเอ่ยออกมา พร้อมกับที่เขายกมือขึ้นบีบจมูกรั้นเบาๆ ชายที่ดูน่าครั่นคร้ามเมื่อครู่ บุคลิกที่ดูเย็นชาและทรงอำนาจหายไปในพริบตา ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นราวกับท้องฟ้าในฤดูใบไม้ผลิที่บางทีอาจจะถึงขั้นสร้างความร้อนรุ่มในจิตใจของผู้เฝ้ามองอยู่...
จมูกโด่งของซีวอนก้มลงสูดกลิ่นหอมจากผิวแก้มเนียน โดยดวงตาพายุนั่นก็จับจ้องมาที่ร่างสูงอย่างเยาะเย้ย ก่อนที่กลีบปากหยักจะจุมพิตที่หน้าผากเบาๆ
ครืดดดดด
คริสเลื่อนเก้าอี้เสียงดัง ก่อนจะพูดขัดจังหวะ
“แขกก็นั่งอยู่นี่ทั้งคนไม่คิดจะเกรงใจกันหน่อยรึไง บุตรแห่งซุส”ตาเฉี่ยวคมมองมาที่ร่างสูงด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาความรู้สึกก่อนที่เขาจะตอบ
“บุตรแห่งฮาเดส...หึ คงจะไม่เคยเห็นการแสดงความรักอยากนี้ในนรกสินะครับ แต่สำหรับมนุษย์ธรรมดามันถือว่าเป็นการแสดงออกธรรมดาของ....คนที่รักกันน่ะครับ”ซีวอนพูดด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มเล็กน้อย ร่างสูงมองกลับอย่างเดือดดาล มือแกร่งกำแน่น ก่อนที่บรรยากาศโดยรอบจะมืดหม่นลง กลิ่นไอแห่งความตายที่ชวนขนลุกแผ่คลุมไปทั่วบริเวณ ฝูงห่าผีที่ดูคุ้มคลั่ง จิตวิญญาณแห่งความชั่วร้ายที่มีรูปลักษณ์เป็นปีศาจค้างคาวตาสีแดงดั่งโลหิต และสุนัขปีศาจผุดพรายขึ้นจากมาพื้นดิน ก่อนจะลอยวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวซีของวอนอย่างหมายที่จะทำร้าย
“พูดอย่างนี้หมายความว่าไง!!”
“ก็แค่พูดไปตามจริงน่ะครับ แต่ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีก็ต้องขอโทษด้วย”ซีวอนมองคริสด้วยแววตาดุดันทรงพลังต่างจากคำพูดขอโทษที่ร่างสูงพูด
“พี่ซีวอน...” ชานยอลพยายามปราม คลื่นแห่งความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ตั้งแต่รู้จักคริสมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ร่างสูงโมโหมากเท่านี้มาก่อน
ซีวอนบีบฝ่ามือเรียวที่จับแขนเขาเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้เพื่อย้ำความมั่นใจ
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก” คริสที่ฟังอยู่กรอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ พลันคิดถากถางในใจ เป็นห่วงเป็นใยกันเสียเหลือเกินนะ!!!
“จะห่วงกันอีกนานมั้ย” ซีวอนเหลือบตามองคริสเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงครู่หนึ่ง เสียงกรีดร้องโหยหวนและสาปแช่งด่าทอจนถึงขั้นขู่เอาชีวิตของพวกปีศาจดังเซ็งแซ่อยู่ข้างหู เสียงเคลื่อนไหวที่ดังสวบสาบน่าขนลุกของมันดังขึ้นเป็นระยะๆ บ่งบอกให้รู้ว่าพวกมันกำลังกระสับกระส่ายอยากจะปลิดเอาชีวิตของเขาเสียเหลือเกิน
“บุตรแห่งซุส! เอาชีวิตมัน เอาชีวิตมัน”เสียงแหบแห้งราวกับเส้นเสียงของผู้พูดตีบตัน
“ข้าจะกินมัน จะฉีกมันเป็นชิ้นๆ แล้วเอาหัวมันไปเป็นให้ท่านคริส ท่านคริสจะต้องชอบแน่”
“ตาย ตายซะ แกต้องตาย!!!” เฉียบพลันนั้นมือของคริสก็เงื้อขึ้นพร้อมกับฝูงปีศาจและภูตผีที่พุ่งเข้ามาหาซีวอน ร่างสูงลืมตาขึ้นจ้องอีกฝ่าย ก่อนจะกระตุกยิ้ม
“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ บุตรแห่งฮาเดส”คริสชะงักงันแต่ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไร ฉับพลันนั้นสายฟ้าก็ผ่าลงมายังร่างของเขาจนทรุดฮวบลงกับพื้น ประกายไฟฟ้าแล่นช็อตเขาไปทั่วร่างจนขยับเขยื้อนไม่ได้ เสียงประจุไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วชั้นบรรยากาศ ไอเย็นของโอโซนห่อหุ้มร่างกับเอาไว้จนเหน็บชาไปหมดทั้งร่าง
ฝูงปีศาจและภูตผีเคว้งคว้างและสับสนเมื่อเจ้านายของมันถูกทำร้าย และไร้คนสั่งการพวกมัน บางตัวลอยวนอยู่รอบซีวอน แต่ส่วนใหญ่กลับไปหาร่างของคริสที่ทรุดอยู่กับพื้น
ชานยอลมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น ร่างของซีวอนก็เดินตัดหน้าไปยืนค้ำศีรษะของคริสเข้าเสียก่อน ภาพที่ออกมาจึงไม่ต่างอะไรไปจากบุตรแห่งฮาเดสกำลังก้มหัวให้บุตรแห่งซุสอยู่...
“สิ่งสำคัญในการต่อสู้คือ........อย่าเปิดช่องว่างให้ศัตรูเห็น เพราะมันจะทำให้นายถูกจัดการตั้งแต่วินาทีแรกของการต่อสู้”
“ปล่อยฉัน!” ซีวอนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะย่อนั่งแล้วพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
“และสิ่งสำคัญในความรักคือ อย่าเปิดช่องว่างให้คนอื่นเห็น เพราะไม่งั้น.........นายจะถูกแย่งของรักไปตั้งแต่วินาทีแรกของความสัมพันธ์”ซีวอนยืดตัวขึ้นก่อนจะพูดทิ้งท้ายเอาไว้
“แล้วฉันก็ไม่เป็นแบบนั้นซะด้วยสิ บุตรแห่งฮาเดส”พูดจบก็หันกลับไปจับมือชานยอลที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“คุณป้าอยู่ไหนล่ะ พาพี่ไปหาคุณป้าสิ ยอลลี่”ชานยอลพยักหน้ารับ เหลือบตามามองคริสเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจจูงมือพาซีวอนออกไป
ตาคมมองตามไปอย่างเดือดดาล ภาพที่ชานยอลเลือกผู้ชายคนนั้น โดยละเลยเขาไว้อยู่เบื้องหลังชัดเจนสู่สายตา มือหนากำแน่น ก่อนจะทุบพื้นเสียจนมือแดงไปหมด
“ท่านคริส....”โอฟิอุสที่ปรากฏกายเรียกเจ้านายของตัวเองก่อนที่คริสจะค่อยๆหยัดตัวขึ้นอย่างยากลำบาก ร่างทั้งร่างสั่นกระตุกด้วยประกายจากสายฟ้า แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่อาจหยุดยั้งความเดือดดาลของเขาเอาไว้ได้
“ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ บุตรแห่งซุส!!!” ดวงตาสีทองเจิดจ้าด้วยแววโทสะ ก่อนที่ม่านควันสีดำจะผลุดขึ้นกลางอากาศราวกับประตูจากนรกที่ส่งตรงมายังโลก ก่อนที่ปีศาจหน้าตาอัปลักษณ์สามตัวจะออกมาจากม่านหมอก พร้อมกับโซ่ตรวนสีดำที่ค่อยๆล่ามคอมันก่อนที่ปลายโซ่จะคล้องไว้กับมือแกร่งของคริส
ชานยอลมองปีศาจที่คริสเรียกออกมาอย่างตกตะลึง พวกมันเป็นส่วนผสมระหว่างคนกับสัตว์ปีกที่แสนจะน่าสะอิดสะเอียน ตั้งแต่หัวจนถึงเอวของมันมีร่างเป็นผู้หญิง หากแต่มีปีกที่เหลื่อมไปด้วยเมือก เลือด และเศษเนื้อติดอยู่แทนแขนอย่างคน ขาจนถึงเท้าเป็นอย่างสัตว์ปีก กงเล็บแหลมคมกริบราวกับใบมีด แต่ที่ดูจะน่ากลัวที่สุดก็คงจะเป็นที่ปากของมัน ปากของมันฉีกกว้างออกจนถึงใบหู ฟันแหลมคมที่มีน้ำลายไหลเยิ้มลงมา พร้อมที่จะฉีกกระชากเนื้อออกเป็นชิ้นๆ มันกระพือปีกไปมา สะบัดหน้าอย่างกราดเกรี้ยวและหิวโหย กงเล็บครูดกับพื้นอย่างหงุดหงิด
“ฮาร์ปี้...”ชานยอลพูดอย่างอ่อนแรง ฮาร์ปี้ทาสผู้ซื่อสัตย์ของฮาเดส สัตว์ร้ายที่อันตรายและโหดเหี้ยมผู้เฝ้านักโทษในนรกใต้พิภพ
“จัดการมัน!!!”คริสออกคำสั่ง ก่อนที่โซ่ตรวนจะสลายหายไป ฮาร์ปี้ทั้งสามพุ่งจู่โจมด้วยความเร็วสูง ซีวอนกางมือออกก่อนอากาศจะสั่นไหว และบังเกิดช่องว่างแห่งลมขึ้นมา เสียงร้องอย่างนกดังแผดจนบิดริ้วความกดอากาศ ก่อนที่พวกกริฟฟิน สัตว์ครึ่งอินทรีย์ครึ่งสิงโตจะออกมา สองฝ่ายต่างตะปบและต่อสู้รุมทึ้งร่างของฝ่ายตรงข้าม เสียงกรีดร้องและโหยหวนดังแสบแก้วหู เลือดสีดำของฮาร์ปี้และสีเงินของกริฟฟินไหลหยดผสมสีกันจนมั่วไปหมด จะงอยปากของกริฟฟินจิกทึ้งร่างของฮาร์ปี้ ในขณะที่ฮาร์ปี้อีกตัวก็ใช้กงเล็บกรีดร่างของศัตรู การต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายเกิดขึ้นไปได้สักพัก ก่อนที่กริฟฟินจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ มันลากฮาร์ปี้ทั้งสามเข้าไปในช่องว่างแห่งลมที่เปิดทิ้งไว้ สัตว์ร้ายค่อยๆถูกสายลมดูดกลืนไปทีละตัวๆจนเกือบหมด แต่แล้วจู่ๆฮาร์ปี้ตัวสุดท้ายก็หนีรอดออกมาได้ มันพุ่งตรงใส่ร่างของซีวอนที่ไม่ทันระวังตัว
“พี่ซีวอน!!!” ชานยอลเอาตัวเข้ารับกงเล็บที่ฟาดลงมาของฮาร์ปี้ตัวหนึ่งแทนร่างสูง
“ชานยอล!!!//ชานยอล!”สองเสียงประสานพร้อมกัน ก่อนที่ซีวอนและคริสจะพุ่งเข้าไปดูชานยอลที่ถูกกงเล็บตะปบที่ไหล่ขวา
“เข้ามารับทำไม!”คริสถามอย่างเดือดดาล ก่อนจะสั่งฮาร์ปี้ให้กลับไปสู่นรกตามเดิม มือแกร่งเอื้อมจะไปจับแผลของชานยอล แต่ก็ถูกร่างโปร่งปัดมือทิ้งเสียก่อน มือเรียวเอื้อมไปหาร่างสูงอีกร่างที่อยู่ข้างๆ
“พี่ซีวอนเป็นอะไรมั้ย”
“หยุดพูดก่อน เดี๋ยวพี่พาไปรักษา”ซีวอนปรามก่อนจะเตรียมพาชานยอลไปรักษา
“ไม่ต้อง พิษของฮาร์ปี้มีแต่ฉันที่รักษาได้”คริสพูดอย่างไม่ยั้งคิด เมื่อความห่วงมันมีมากกว่าทิฐิ มือแกร่งดึงชานยอลเข้ามาหาอย่างพยายามจะช่วยแต่ก็ถูกมือเรียวผลักไส
“ไม่ต้อง ”
“จะตายอยู่แล้วยังจะทำปากเก่ง!”มือแกร่งดึงร่างโปร่งเข้ามาหา เตรียมที่จะรักษา แต่การเคลื่อนไหวที่ผิดพลาดทำให้ชานยอลเผลอไปโดนเลือดของฮาร์ปี้ที่เป็นกรด นิ้วเรียวพองแดงปวดแสบปวดร้อน หากแต่ร่างโปร่งก็ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดนั้น ดวงตากลมโตเหลือบไปมองที่พื้นที่เต็มไปด้วยเลือดและร่องรอยการต่อสู้ ถ้าป้าของเขามาเห็นจะรู้สึกยังไง...
บ้านที่สงบไม่มีอีกแล้ว
ทุกอย่างแปดเปื้อนเพราะ...
ผู้ชายคนนี้คนเดียว
“ชานยอล”คริสเอ่ยเรียกอีกฝ่าย มือเรียวสะบัดมือที่จับทิ้ง ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ายอย่างสับสน ผิดหวัง และเสียใจ
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”ชานยอลพูดอย่างอดกลั้น หมดความอดทนที่จะรองรับอารมณ์ผู้ชายคนนี้แล้ว ทั้งๆที่ตัวเองก็ได้สิ่งที่ต้องการไปหมดแล้วทุกอย่าง จะเหลือก็แต่บ้านหลังนี้ที่ยังไม่ถูกทำลายไป แต่นอกนั้นก็สังเวยให้กับปีศาจตัวนั้นไปจนหมดสิ้นแล้ว ทั้งคนสำคัญของเขา ทั้งศักดิ์ศรีและเกียรติยศ ทั้งครอบครัว แค่นี้มันยังไม่พออีกหรอ ยังไม่สาแก่ใจอีกรึไงทำไมจะต้องทำลายที่พักพิงของเขาด้วย!!!
ของรักเพียงหนึ่งเดียวที่ยังไม่ถูกทำลาย
ของรักเพียงหนึ่งเดียวที่เต็มไปด้วยคุณค่า
ของรักเพียงหนึ่งเดียวที่อยากจะรักษาเอาไว้
แต่ก็ถูกปีศาจตัวนั้นทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี!!!
“นายมันเลว เลวที่สุด!”
“นายว่าไงนะ” คริสถามอย่างโมโห เมื่อคนเป็นห่วงแท้ๆกับได้ค่าตอบแทนเป็นการขับไล่ไสส่งและด่าทอเช่นนี้
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ไปให้พ้น!!!”มือเรียวผลักร่างสูงอย่างแรง น้ำตาที่เกิดจากความโกรธเกลียดและเสียใจคลออยู่ที่ขอบตา ก่อนจะร่วงเผาะลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ชานยอล อย่า”ซีวอนปรามเมื่อกลัวว่าเลือดจะออกมากกว่าเดิม
“ออกไป! ไปให้พ้น นายมันเลว สารเลว!!!”ชานยอลพุ่งเข้าใส่ทำร้ายอีก
“นี่ หยุดสักที! แผลนายมัน...”
“ชานยอลพอ พอเถอะ แผลเราจะแย่”ซีวอนคว้าตัวชานยอลเข้าไปกอดเอาไว้ แขนเรียวโผเข้ากอด ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของร่างสูงอย่างหาที่พักพิง
คริสมองภาพตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ มือหนากำแน่นอย่างสกัดกั้นอารมณ์ ทั้งโมโห น้อยใจ และโกรธ ผสมปนเปกันไปหมด แต่ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุดคือ เขาไม่ชอบที่ชานยอลเห็นหมอนั่นสำคัญกว่าความห่วงใยของเขา ไม่ชอบที่ชานยอลเลือกมัน และเกลียดที่ชานยอลรักมันมากกว่าเขา
“ได้...” ร่างสูงเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ
“ถ้านายจะให้ฉันไป....นายก็ต้องไปด้วย...” คริสพูดเสียงเย็นเยียบก่อนจะเดินไปกระชากชานยอลออกมาอย่างแรง เงาสีดำทะมึนผลุดขึ้นกลางอากาศก่อนที่ร่างสูงจะดึงอีกคนเข้าไป และทันทีที่เท้าของชานยอลข้ามผ่าน ประตูแห่งความมืดก็พลันหายไปในพริบตา เหลือไว้แต่ซีวอนที่มองอย่างเจ็บใจอยู่ท่ามกลางความเละเทะของบ้าน
มือหนาของร่างสูงกำแน่น ดวงตาสีเทาพายุจับจ้องไปยังที่ที่เคยมีประตูแห่งความมืดปรากฏ ก่อนจะเรียกเอโอลัสทาสรับใช้ของเขามาจัดการบ้านให้เรียบร้อย ชายร่างผอมสูงที่มีผมสีเงินยวงที่ตะหวัดพลิ้วไหวไปมาอยู่ตลอดเวลาปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าร่างสูง ก่อนที่สายลมหอบหนึ่งจะพัดอย่างสับสนวุ่นวายภายในตัวบ้านแล้วจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทางจนกลับมาเป็นดั่งเดิมราวกับที่นี่ไม่เคยเกิดการต่อสู้มาก่อน
“ท่านไม่คิดจะตามเขาไปรึ”เอโอลัสเอ่ยถามเมื่อเก็บข้าวของเสร็จแล้ว
“ไม่มีประโยชน์ ประตูแห่งความมืดตามรอยได้ยากยิ่งกว่าการเดินทางผ่านเงาซะอีก”
“จะมีอะไรหลุดรอดสายตาของสายลมอย่างข้าได้เล่าท่าน”เอโอลัสเผยยิ้มที่ดูกึ่งคลุ่มคลั่งกึ่งลำพอง
“หยุดคิดเอโอลัส เรามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากกว่านั้น”
“อะไรรึท่าน”
“เข้าเฝ้าท่านพ่อ…”เอโอลัสพยักหน้าก่อนจะเพ่งมองแววตาสีเทาพายุคู่นั้นอย่างพินิจพิเคราะห์ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงในการไปเข้าเฝ้านายเหนือหัวของเขา
“ท่านกำลังคิดสิ่งใดอยู่ ท่านซีวอน”ซีวอนแย้มยิ้มก่อนที่มวลสายลมจะพัดไปมารอบๆตัวของเขา
“คิดว่าฉันจะปล่อยให้คนที่ตัวเองรักตกอยู่ในเงื้อมือของปีศาจตนนั้นไปตลอดงั้นหรอ เอโอลัส ไม่มีทางซะหรอก!”
ศัตรู
ท่ามกลางบรรยากาศมาคุของคนทั้งสอง เสียงพายุและสายฟ้าด้านนอกกรีดร้องดังกึกก้องกัมปนาทราวกับพวกมันกำลังตอบสนองและเร่งเร้าความรุนแรงของสงครามประสาท สายฟ้าลำใหญ่ผ่าลงที่ต้นไม้จนหักโค่นลงมากลางถนน ฟ้าแลบแปลบปลาบสว่างวาบทั่วท้องฟ้าจนแสบตา เอโอลัส(ราชาแห่งสายลม)และบริวารผู้กราดเกรี้ยวของเขากำลังบ้าคลั่งอยู่ท่ามกลางพายุ โดยมีจิตวิญญาณแห่งพายุที่รวมตัวกันเป็นเมฆฝนวิ่งวนอยู่รอบๆคอยทำให้สภาพอากาศปั่นป่วนมากยิ่งขึ้น
จิตวิญญาณบางตนเริ่มออกอาละวาดหนักมากขึ้น พวกมันพุ่งตรงไปที่สิ่งก่อสร้างทั้งหลาย ก่อนจะรุมทึ้งและทำลายให้ยับเยิน ตัวหนึ่งที่ดูโมโหร้ายและคลุ้มคลั่งที่สุดมุ่งตรงเข้ามายังบ้านของชานยอล ดวงตาคมสีเทาพายุที่อัดแน่นไปด้วยประกายสายฟ้าจ้องเขม็งไปที่มัน ก่อนที่เขา…...จะเผาผลาญมันด้วยสายตา
ฉับพลันนั้นคริสก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร เรื่องเล่าขานกันปากต่อปากถึงหนึ่งในบุตรแห่งซุสคนหนึ่งที่ทรงพลังมากพอจะทัดเทียมกับอนุเทพได้ พลังและปัญญาล้ำเลิศจนถึงขั้นเคยชนะในเกมส์ประลองไวพริบกับมือขวาของอธีน่า รูปโฉมงดงามจนอะโพไดท์ยังโปรดปราน จิตใจที่ดีงามมาพอจะเป็นที่ชอบพอขอเฮร่ามหาสีของซุส บุรุษผู้นั้นมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือ....
“พี่ซีวอน!”ชานยอลที่กอดร่างสูงของชายคนนั้นอยู่พูดขึ้น ก่อนจะรัวคำถามใส่เป็นชุด หากแต่เสียงของร่างโปร่งไม่ได้เข้าโสตประสาทของร่างสูงเลยสักนิด
ซีวอน...
ชเวซีวอนคนนั้นน่ะหรอ
คริสกำมือแน่น เมื่อเห็นถึงความต่างชั้นระหว่างคู่แข่งกับตัวเอง เขาไม่เคยสนใจว่าเจ้าบ้าที่โด่งดังในบรรดาบุตรและธิดาของเทพเจ้าจะเป็นยังไง เพราะมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาอยู่แล้ว แต่เมื่อมันกล้ามายุ่งกับของของเขา ต่อให้เป็นวีรบุรุษคืนชีพมาจากไหนเขาก็ไม่สน
“คิดถึงจังเลยครับ”เสียงทุ้มนุ่มที่อบอุ่นถูกเอ่ยออกมา พร้อมกับที่เขายกมือขึ้นบีบจมูกรั้นเบาๆ ชายที่ดูน่าครั่นคร้ามเมื่อครู่ บุคลิกที่ดูเย็นชาและทรงอำนาจหายไปในพริบตา ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นราวกับท้องฟ้าในฤดูใบไม้ผลิที่บางทีอาจจะถึงขั้นสร้างความร้อนรุ่มในจิตใจของผู้เฝ้ามองอยู่...
จมูกโด่งของซีวอนก้มลงสูดกลิ่นหอมจากผิวแก้มเนียน โดยดวงตาพายุนั่นก็จับจ้องมาที่ร่างสูงอย่างเยาะเย้ย ก่อนที่กลีบปากหยักจะจุมพิตที่หน้าผากเบาๆ
ครืดดดดด
คริสเลื่อนเก้าอี้เสียงดัง ก่อนจะพูดขัดจังหวะ
“แขกก็นั่งอยู่นี่ทั้งคนไม่คิดจะเกรงใจกันหน่อยรึไง บุตรแห่งซุส”ตาเฉี่ยวคมมองมาที่ร่างสูงด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาความรู้สึกก่อนที่เขาจะตอบ
“บุตรแห่งฮาเดส...หึ คงจะไม่เคยเห็นการแสดงความรักอยากนี้ในนรกสินะครับ แต่สำหรับมนุษย์ธรรมดามันถือว่าเป็นการแสดงออกธรรมดาของ....คนที่รักกันน่ะครับ”ซีวอนพูดด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มเล็กน้อย ร่างสูงมองกลับอย่างเดือดดาล มือแกร่งกำแน่น ก่อนที่บรรยากาศโดยรอบจะมืดหม่นลง กลิ่นไอแห่งความตายที่ชวนขนลุกแผ่คลุมไปทั่วบริเวณ ฝูงห่าผีที่ดูคุ้มคลั่ง จิตวิญญาณแห่งความชั่วร้ายที่มีรูปลักษณ์เป็นปีศาจค้างคาวตาสีแดงดั่งโลหิต และสุนัขปีศาจผุดพรายขึ้นจากมาพื้นดิน ก่อนจะลอยวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวซีของวอนอย่างหมายที่จะทำร้าย
“พูดอย่างนี้หมายความว่าไง!!”
“ก็แค่พูดไปตามจริงน่ะครับ แต่ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีก็ต้องขอโทษด้วย”ซีวอนมองคริสด้วยแววตาดุดันทรงพลังต่างจากคำพูดขอโทษที่ร่างสูงพูด
“พี่ซีวอน...” ชานยอลพยายามปราม คลื่นแห่งความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ตั้งแต่รู้จักคริสมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ร่างสูงโมโหมากเท่านี้มาก่อน
ซีวอนบีบฝ่ามือเรียวที่จับแขนเขาเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้เพื่อย้ำความมั่นใจ
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก” คริสที่ฟังอยู่กรอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ พลันคิดถากถางในใจ เป็นห่วงเป็นใยกันเสียเหลือเกินนะ!!!
“จะห่วงกันอีกนานมั้ย” ซีวอนเหลือบตามองคริสเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงครู่หนึ่ง เสียงกรีดร้องโหยหวนและสาปแช่งด่าทอจนถึงขั้นขู่เอาชีวิตของพวกปีศาจดังเซ็งแซ่อยู่ข้างหู เสียงเคลื่อนไหวที่ดังสวบสาบน่าขนลุกของมันดังขึ้นเป็นระยะๆ บ่งบอกให้รู้ว่าพวกมันกำลังกระสับกระส่ายอยากจะปลิดเอาชีวิตของเขาเสียเหลือเกิน
“บุตรแห่งซุส! เอาชีวิตมัน เอาชีวิตมัน”เสียงแหบแห้งราวกับเส้นเสียงของผู้พูดตีบตัน
“ข้าจะกินมัน จะฉีกมันเป็นชิ้นๆ แล้วเอาหัวมันไปเป็นให้ท่านคริส ท่านคริสจะต้องชอบแน่”
“ตาย ตายซะ แกต้องตาย!!!” เฉียบพลันนั้นมือของคริสก็เงื้อขึ้นพร้อมกับฝูงปีศาจและภูตผีที่พุ่งเข้ามาหาซีวอน ร่างสูงลืมตาขึ้นจ้องอีกฝ่าย ก่อนจะกระตุกยิ้ม
“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ บุตรแห่งฮาเดส”คริสชะงักงันแต่ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไร ฉับพลันนั้นสายฟ้าก็ผ่าลงมายังร่างของเขาจนทรุดฮวบลงกับพื้น ประกายไฟฟ้าแล่นช็อตเขาไปทั่วร่างจนขยับเขยื้อนไม่ได้ เสียงประจุไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วชั้นบรรยากาศ ไอเย็นของโอโซนห่อหุ้มร่างกับเอาไว้จนเหน็บชาไปหมดทั้งร่าง
ฝูงปีศาจและภูตผีเคว้งคว้างและสับสนเมื่อเจ้านายของมันถูกทำร้าย และไร้คนสั่งการพวกมัน บางตัวลอยวนอยู่รอบซีวอน แต่ส่วนใหญ่กลับไปหาร่างของคริสที่ทรุดอยู่กับพื้น
ชานยอลมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น ร่างของซีวอนก็เดินตัดหน้าไปยืนค้ำศีรษะของคริสเข้าเสียก่อน ภาพที่ออกมาจึงไม่ต่างอะไรไปจากบุตรแห่งฮาเดสกำลังก้มหัวให้บุตรแห่งซุสอยู่...
“สิ่งสำคัญในการต่อสู้คือ........อย่าเปิดช่องว่างให้ศัตรูเห็น เพราะมันจะทำให้นายถูกจัดการตั้งแต่วินาทีแรกของการต่อสู้”
“ปล่อยฉัน!” ซีวอนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะย่อนั่งแล้วพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
“และสิ่งสำคัญในความรักคือ อย่าเปิดช่องว่างให้คนอื่นเห็น เพราะไม่งั้น.........นายจะถูกแย่งของรักไปตั้งแต่วินาทีแรกของความสัมพันธ์”ซีวอนยืดตัวขึ้นก่อนจะพูดทิ้งท้ายเอาไว้
“แล้วฉันก็ไม่เป็นแบบนั้นซะด้วยสิ บุตรแห่งฮาเดส”พูดจบก็หันกลับไปจับมือชานยอลที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“คุณป้าอยู่ไหนล่ะ พาพี่ไปหาคุณป้าสิ ยอลลี่”ชานยอลพยักหน้ารับ เหลือบตามามองคริสเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจจูงมือพาซีวอนออกไป
ตาคมมองตามไปอย่างเดือดดาล ภาพที่ชานยอลเลือกผู้ชายคนนั้น โดยละเลยเขาไว้อยู่เบื้องหลังชัดเจนสู่สายตา มือหนากำแน่น ก่อนจะทุบพื้นเสียจนมือแดงไปหมด
“ท่านคริส....”โอฟิอุสที่ปรากฏกายเรียกเจ้านายของตัวเองก่อนที่คริสจะค่อยๆหยัดตัวขึ้นอย่างยากลำบาก ร่างทั้งร่างสั่นกระตุกด้วยประกายจากสายฟ้า แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่อาจหยุดยั้งความเดือดดาลของเขาเอาไว้ได้
“ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ บุตรแห่งซุส!!!” ดวงตาสีทองเจิดจ้าด้วยแววโทสะ ก่อนที่ม่านควันสีดำจะผลุดขึ้นกลางอากาศราวกับประตูจากนรกที่ส่งตรงมายังโลก ก่อนที่ปีศาจหน้าตาอัปลักษณ์สามตัวจะออกมาจากม่านหมอก พร้อมกับโซ่ตรวนสีดำที่ค่อยๆล่ามคอมันก่อนที่ปลายโซ่จะคล้องไว้กับมือแกร่งของคริส
ชานยอลมองปีศาจที่คริสเรียกออกมาอย่างตกตะลึง พวกมันเป็นส่วนผสมระหว่างคนกับสัตว์ปีกที่แสนจะน่าสะอิดสะเอียน ตั้งแต่หัวจนถึงเอวของมันมีร่างเป็นผู้หญิง หากแต่มีปีกที่เหลื่อมไปด้วยเมือก เลือด และเศษเนื้อติดอยู่แทนแขนอย่างคน ขาจนถึงเท้าเป็นอย่างสัตว์ปีก กงเล็บแหลมคมกริบราวกับใบมีด แต่ที่ดูจะน่ากลัวที่สุดก็คงจะเป็นที่ปากของมัน ปากของมันฉีกกว้างออกจนถึงใบหู ฟันแหลมคมที่มีน้ำลายไหลเยิ้มลงมา พร้อมที่จะฉีกกระชากเนื้อออกเป็นชิ้นๆ มันกระพือปีกไปมา สะบัดหน้าอย่างกราดเกรี้ยวและหิวโหย กงเล็บครูดกับพื้นอย่างหงุดหงิด
“ฮาร์ปี้...”ชานยอลพูดอย่างอ่อนแรง ฮาร์ปี้ทาสผู้ซื่อสัตย์ของฮาเดส สัตว์ร้ายที่อันตรายและโหดเหี้ยมผู้เฝ้านักโทษในนรกใต้พิภพ
“จัดการมัน!!!”คริสออกคำสั่ง ก่อนที่โซ่ตรวนจะสลายหายไป ฮาร์ปี้ทั้งสามพุ่งจู่โจมด้วยความเร็วสูง ซีวอนกางมือออกก่อนอากาศจะสั่นไหว และบังเกิดช่องว่างแห่งลมขึ้นมา เสียงร้องอย่างนกดังแผดจนบิดริ้วความกดอากาศ ก่อนที่พวกกริฟฟิน สัตว์ครึ่งอินทรีย์ครึ่งสิงโตจะออกมา สองฝ่ายต่างตะปบและต่อสู้รุมทึ้งร่างของฝ่ายตรงข้าม เสียงกรีดร้องและโหยหวนดังแสบแก้วหู เลือดสีดำของฮาร์ปี้และสีเงินของกริฟฟินไหลหยดผสมสีกันจนมั่วไปหมด จะงอยปากของกริฟฟินจิกทึ้งร่างของฮาร์ปี้ ในขณะที่ฮาร์ปี้อีกตัวก็ใช้กงเล็บกรีดร่างของศัตรู การต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายเกิดขึ้นไปได้สักพัก ก่อนที่กริฟฟินจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ มันลากฮาร์ปี้ทั้งสามเข้าไปในช่องว่างแห่งลมที่เปิดทิ้งไว้ สัตว์ร้ายค่อยๆถูกสายลมดูดกลืนไปทีละตัวๆจนเกือบหมด แต่แล้วจู่ๆฮาร์ปี้ตัวสุดท้ายก็หนีรอดออกมาได้ มันพุ่งตรงใส่ร่างของซีวอนที่ไม่ทันระวังตัว
“พี่ซีวอน!!!” ชานยอลเอาตัวเข้ารับกงเล็บที่ฟาดลงมาของฮาร์ปี้ตัวหนึ่งแทนร่างสูง
“ชานยอล!!!//ชานยอล!”สองเสียงประสานพร้อมกัน ก่อนที่ซีวอนและคริสจะพุ่งเข้าไปดูชานยอลที่ถูกกงเล็บตะปบที่ไหล่ขวา
“เข้ามารับทำไม!”คริสถามอย่างเดือดดาล ก่อนจะสั่งฮาร์ปี้ให้กลับไปสู่นรกตามเดิม มือแกร่งเอื้อมจะไปจับแผลของชานยอล แต่ก็ถูกร่างโปร่งปัดมือทิ้งเสียก่อน มือเรียวเอื้อมไปหาร่างสูงอีกร่างที่อยู่ข้างๆ
“พี่ซีวอนเป็นอะไรมั้ย”
“หยุดพูดก่อน เดี๋ยวพี่พาไปรักษา”ซีวอนปรามก่อนจะเตรียมพาชานยอลไปรักษา
“ไม่ต้อง พิษของฮาร์ปี้มีแต่ฉันที่รักษาได้”คริสพูดอย่างไม่ยั้งคิด เมื่อความห่วงมันมีมากกว่าทิฐิ มือแกร่งดึงชานยอลเข้ามาหาอย่างพยายามจะช่วยแต่ก็ถูกมือเรียวผลักไส
“ไม่ต้อง ”
“จะตายอยู่แล้วยังจะทำปากเก่ง!”มือแกร่งดึงร่างโปร่งเข้ามาหา เตรียมที่จะรักษา แต่การเคลื่อนไหวที่ผิดพลาดทำให้ชานยอลเผลอไปโดนเลือดของฮาร์ปี้ที่เป็นกรด นิ้วเรียวพองแดงปวดแสบปวดร้อน หากแต่ร่างโปร่งก็ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดนั้น ดวงตากลมโตเหลือบไปมองที่พื้นที่เต็มไปด้วยเลือดและร่องรอยการต่อสู้ ถ้าป้าของเขามาเห็นจะรู้สึกยังไง...
บ้านที่สงบไม่มีอีกแล้ว
ทุกอย่างแปดเปื้อนเพราะ...
ผู้ชายคนนี้คนเดียว
“ชานยอล”คริสเอ่ยเรียกอีกฝ่าย มือเรียวสะบัดมือที่จับทิ้ง ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ายอย่างสับสน ผิดหวัง และเสียใจ
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”ชานยอลพูดอย่างอดกลั้น หมดความอดทนที่จะรองรับอารมณ์ผู้ชายคนนี้แล้ว ทั้งๆที่ตัวเองก็ได้สิ่งที่ต้องการไปหมดแล้วทุกอย่าง จะเหลือก็แต่บ้านหลังนี้ที่ยังไม่ถูกทำลายไป แต่นอกนั้นก็สังเวยให้กับปีศาจตัวนั้นไปจนหมดสิ้นแล้ว ทั้งคนสำคัญของเขา ทั้งศักดิ์ศรีและเกียรติยศ ทั้งครอบครัว แค่นี้มันยังไม่พออีกหรอ ยังไม่สาแก่ใจอีกรึไงทำไมจะต้องทำลายที่พักพิงของเขาด้วย!!!
ของรักเพียงหนึ่งเดียวที่ยังไม่ถูกทำลาย
ของรักเพียงหนึ่งเดียวที่เต็มไปด้วยคุณค่า
ของรักเพียงหนึ่งเดียวที่อยากจะรักษาเอาไว้
แต่ก็ถูกปีศาจตัวนั้นทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี!!!
“นายมันเลว เลวที่สุด!”
“นายว่าไงนะ” คริสถามอย่างโมโห เมื่อคนเป็นห่วงแท้ๆกับได้ค่าตอบแทนเป็นการขับไล่ไสส่งและด่าทอเช่นนี้
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ไปให้พ้น!!!”มือเรียวผลักร่างสูงอย่างแรง น้ำตาที่เกิดจากความโกรธเกลียดและเสียใจคลออยู่ที่ขอบตา ก่อนจะร่วงเผาะลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ชานยอล อย่า”ซีวอนปรามเมื่อกลัวว่าเลือดจะออกมากกว่าเดิม
“ออกไป! ไปให้พ้น นายมันเลว สารเลว!!!”ชานยอลพุ่งเข้าใส่ทำร้ายอีก
“นี่ หยุดสักที! แผลนายมัน...”
“ชานยอลพอ พอเถอะ แผลเราจะแย่”ซีวอนคว้าตัวชานยอลเข้าไปกอดเอาไว้ แขนเรียวโผเข้ากอด ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของร่างสูงอย่างหาที่พักพิง
คริสมองภาพตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ มือหนากำแน่นอย่างสกัดกั้นอารมณ์ ทั้งโมโห น้อยใจ และโกรธ ผสมปนเปกันไปหมด แต่ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุดคือ เขาไม่ชอบที่ชานยอลเห็นหมอนั่นสำคัญกว่าความห่วงใยของเขา ไม่ชอบที่ชานยอลเลือกมัน และเกลียดที่ชานยอลรักมันมากกว่าเขา
“ได้...” ร่างสูงเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ
“ถ้านายจะให้ฉันไป....นายก็ต้องไปด้วย...” คริสพูดเสียงเย็นเยียบก่อนจะเดินไปกระชากชานยอลออกมาอย่างแรง เงาสีดำทะมึนผลุดขึ้นกลางอากาศก่อนที่ร่างสูงจะดึงอีกคนเข้าไป และทันทีที่เท้าของชานยอลข้ามผ่าน ประตูแห่งความมืดก็พลันหายไปในพริบตา เหลือไว้แต่ซีวอนที่มองอย่างเจ็บใจอยู่ท่ามกลางความเละเทะของบ้าน
มือหนาของร่างสูงกำแน่น ดวงตาสีเทาพายุจับจ้องไปยังที่ที่เคยมีประตูแห่งความมืดปรากฏ ก่อนจะเรียกเอโอลัสทาสรับใช้ของเขามาจัดการบ้านให้เรียบร้อย ชายร่างผอมสูงที่มีผมสีเงินยวงที่ตะหวัดพลิ้วไหวไปมาอยู่ตลอดเวลาปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าร่างสูง ก่อนที่สายลมหอบหนึ่งจะพัดอย่างสับสนวุ่นวายภายในตัวบ้านแล้วจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทางจนกลับมาเป็นดั่งเดิมราวกับที่นี่ไม่เคยเกิดการต่อสู้มาก่อน
“ท่านไม่คิดจะตามเขาไปรึ”เอโอลัสเอ่ยถามเมื่อเก็บข้าวของเสร็จแล้ว
“ไม่มีประโยชน์ ประตูแห่งความมืดตามรอยได้ยากยิ่งกว่าการเดินทางผ่านเงาซะอีก”
“จะมีอะไรหลุดรอดสายตาของสายลมอย่างข้าได้เล่าท่าน”เอโอลัสเผยยิ้มที่ดูกึ่งคลุ่มคลั่งกึ่งลำพอง
“หยุดคิดเอโอลัส เรามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากกว่านั้น”
“อะไรรึท่าน”
“เข้าเฝ้าท่านพ่อ…”เอโอลัสพยักหน้าก่อนจะเพ่งมองแววตาสีเทาพายุคู่นั้นอย่างพินิจพิเคราะห์ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงในการไปเข้าเฝ้านายเหนือหัวของเขา
“ท่านกำลังคิดสิ่งใดอยู่ ท่านซีวอน”ซีวอนแย้มยิ้มก่อนที่มวลสายลมจะพัดไปมารอบๆตัวของเขา
“คิดว่าฉันจะปล่อยให้คนที่ตัวเองรักตกอยู่ในเงื้อมือของปีศาจตนนั้นไปตลอดงั้นหรอ เอโอลัส ไม่มีทางซะหรอก!”
