บ้าน
“มะ หมายความว่ายังไง พะ พวกนายพูดถึงเรื่องอะไร ”ชานยอลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ดวงตากลมโตที่สั่นระริกมองมาที่ร่างเล็กตรงหน้าอย่างต้องการค้นหาคำตอบ รู้ดีว่าบทสนทนาของคนทั้งสองเกี่ยวข้องกับเพื่อนของเขา เกี่ยวข้องกับชีวิตของไค...
“ไม่ ไม่ ไม่จริง มันต้องไม่เป็นแบบนี้”คยองซูพร่ำบอกกับตัวเองซ้ำๆอย่างคนสติหลุด
“คยองซู นาย นายคุยอะไรกับคริส คยองซู!!”
“ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น ไม่ ไม่มีทาง”ร่างเล็กพูดกับตัวเองก่อนจะกำมือที่สั่นระริกแน่น
“ฉันถามว่านายคุยอะไรกับคริส! คยองซู ตอบ ตอบฉันสิ!!!” น้ำตาแห่งความหวาดกลัวเอ่อล้นอยู่ริมขอบตา ปากอิ่มสั่นระริกจนแทบพูดไม่ได้ มือเรียวที่เขย่าอีกคนเย็นยะเยือกราวกับเลือดในกายถูกแช่แข็งในอุณหภูมิติดลบ หัวใจดวงน้อยสั่นสะท้านด้วยความสงสัย หวาดระแวง และเกรง
กลัวเสียใจก้อนเนื้อนี้ใกล้แตกสลาย
“คยองซู ตอบฉันสิ ชะตากรรมอะไร แล้วนายขอร้องเขาเรื่องอะไร ไคกำลังจะเป็นอะไร ตอบฉันสิ!!!”ชานยอลพุ่งเข้าไปเขย่าตัวคยองซูอย่างบ้าคลั่ง ความเกรงใจ และมารยาทต่างๆนานาที่ควรจะทำกับคนที่ไม่สนิทถูกขจัดออกไปด้วยความห่วงใยและความ อยากรู้อยากเห็นในชะตาชีวิตของเพื่อนสนิท
“ชานยอล หยุด ใจเย็นๆก่อนได้มั้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย!!!”ไครีบถลาร่างเข้ามาแยกชานยอลออกจากคยองซู เฉียบพลันนั้นเสียงของไคก็กระตุกสติของร่างเล็กให้กลับคืน ดวงตาคู่นั้นกระพริบถี่ๆก่อนจะมองไค มือเล็กยกขึ้นประคองใบหน้านั้นเอาไว้ ก่อนจะโผเข้ากอดแน่น
“คยองซู....”
“อยู่กับฉัน อย่าไปไหน ได้โปรดอยู่กับฉัน”
“นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!”ชานยอลตะหวาดเสียงดังเมื่อเริ่มหมดความอดทน ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่คยองซูเขม็ง ร่างเล็กมองร่างโปร่งสลับกับร่างสูงอย่างชั่งใจ ไม่ใช่เรื่องสมควรที่จะมาพูดเรื่องความตายของไคต่อหน้าเขา แต่เขาก็ไม่อาจต้านทานความสงสัยของชานยอลได้ ร่างโปร่งมีสิทธิจะรู้ เพราะเขาคือเพื่อนของไค เพื่อนสนิทเพียงคนเดียว...
“ฉันขอคุยกับชานยอลหน่อยนะ ไค”คยองซูพูดก่อนจะดึงชานยอลออกไปจากห้อง
“มันเรื่องอะไร”
“ไคกำลังจะตาย”ชานยอลชะงักงัน ร่างทั้งร่างเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัว ความรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงถาโถมเข้ามารุนแรงกว่าครั้งที่ดวงวิญญาณเดลฟีมาเตือน เหมือนเรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องที่ห่างไกลจากความจริงและไม่มีทางจะเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน
“ผมรู้ว่ามันยากที่จะยอมรับ แต่มันคือเรื่องจริง ไคเห็นกลุ่มเทพีมอยเร่เมื่อกี้”
“ไม่จริงน่า”ชานยอลพูดอย่างไม่เชื่อ กลุ่มเทพีมอยเร่ สามเทพีผู้กุมชะตาชีวิตของมนุษย์มาปรากฏตัวต่อหน้าไคอย่างนั้นน่ะหรือ เป็นไปไม่ได้...
“มันคือเรื่องไคจะตาย ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องตาย แค่ว่า......”
“แค่อะไร!”
“จะตายด้วยวิธีไหนเท่านั้นเอง” หัวสมองของชานยอลแทบไม่ได้สนใจสิ่งที่คยองซูพูด ทุกพื้นที่ความคิดกำลังถูกคำทำนายของเดลฟีเข้ายึดครอง เคล้าโคลงต่างๆเริ่มปะติดปะต่อเข้ารูปเข้ารอยมากขึ้น สัจจะจากทิศตะวันตกที่ไม่ควรไว้ใจ คือคำสาบานของคริส ที่อาจพลิกผันเป็นอื่น
และคนที่รับเคราะห์ของเรื่องนี้เห็นทีจะไม่พ้นเพื่อนของเขา ที่ต้องตกเป็นเหยื่อในเกมส์ของคริส ที่ต้องเป็นเครื่องสังเวยสู่นรกอเวจี!!!
“เราต้องหยุดมัน”ชานยอลพูดกับตัวเองก่อนจะตั้งท่าพุ่งไปตามทางที่คริสเพิ่งเดินจากไป
“จะไปไหน”
“หยุดคริส”
“เพื่ออะไร”
“เขาจะฆ่าไค!!!”ดวงตากลมโตสีดำแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าที่แววโรจน์ไปด้วยแรงโทสะ คยองซูสบตานั้นนิ่งก่อนจะเริ่มเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างมากขึ้น ชานยอลเข้าใจว่าคริสจะฆ่าไค ซึ่งเรื่องจริง...มันไม่ใช่อย่างนั้น
“คริสไม่มีทางฆ่าไค”
“นายพูดอะไร นายรู้จักเขาดีหรอ!!!”
“ผมเป็นลูกของเพอเซโฟเน่ แม่เลี้ยงที่เขาจงเกลียดจงชัง ผมรู้ดีว่าท่านคริสจะไม่มีวันฆ่าใคร จริงอยู่ที่ว่าหนทางที่เขาเลือกไม่เคยจะสะอาด แต่มือของเขาก็ไม่เคยเปื้อนเลือดเช่นกัน!!!”
“นะ นายคือลูกของเพอเซโฟเน่”
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน”
“ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง นายมันก็คนจากนรกเหมือนกับเขา แล้วที่คริสมองหน้าไคอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อนั่น ที่มาบอกฉันให้ใช้เวลาอยู่กับไคให้มากที่สุดนั่นมันคืออะไรกัน!!!”
“ที่จ้องคงเพราะเห็นยมทูตที่จ้องจะใช้เคียวฟันวิญญาณของไค ที่เตือนเพราะยมทูตตนนั้นใกล้ลงมือเต็มทีแล้ว เราเหลือเวลาอีกไม่มากหรอกนะ” ชานยอลนิ่งคิดตามคำพูดของคยองซู และเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวใหม่ทั้งหมด สัจจะจากทิศตะวันตก อาจเป็นอะไรสักอย่างที่ต้องระวังเกี่ยวกับคำสาบานของคริสซึ่งเขายังไขคำทำนายของนี้ไม่ออก ส่วนเพื่อนจะสูญสิ้นนั่นหมายถึงไคอย่างแน่นอน และที่สำคัญสองส่วนนี้ไม่เกี่ยวข้องกัน คริสไม่ได้กำลังจะฆ่าไค แต่กำลังเตือนเขาถึงการจากไปของไคต่างหาก...
“คริสต้องช่วยเรา เขาเป็นถึงลูกของฮาเดส เขาต้องควบคุมความตายได้”
“ไม่ ท่านคริสจะไม่มีวันหยุดความตายเด็ดขาด”คยองซูพูดเมื่อคิดถึงคำพูดของคริส มันเป็นชะตากรรมที่ฉันจะไม่มีวันหยุดมันเด็ดขาด นั่นคือฆาตของไคที่ต้องถึงคราวตายที่คริสจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงโชคชะตา เพราะเขาคือบุตรแห่งฮาเดส เทพเจ้าแห่งความตาย และยมทูตผู้รักความยุติธรรม
“ถ้าคริสไม่ช่วย แล้ว....เราจะทำยังไง”คยองซูสบตากับดวงตาสีฟ้าคู่นั่นก่อนที่ดวงตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวสดดั่งทุ่งหญ้าในฤดูใบไม้ผลิ
“เราต้องหยุดมันเอง”
ชานยอลชะงักงัน การโกงความตายเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ แม้แต่เทพเจ้าเองยังไม่แน่เลยด้วยซ้ำว่าทำได้ แล้วมนุษย์ที่มีพลังนุภาพไม่เท่าเศษเสี้ยวขององค์เทพอย่างพวกเขาจะทำยังไงได้
“แล้วจะหยุดด้วยอะไร”
“ถ้าเรารู้ว่าเขาจะตายด้วยอะไร เราก็แค่หยุดหนทางนั้น”
“แต่เราไม่รู้อนาคต.....คยองซู อย่าบอกนะว่านายจะ...”ชานยอลหยุดพูดไว้เท่านั้นเมื่อรู้ว่าคยองซูจะทำอะไร
“ใช่ เราจะไปขอดูอนาคตจากวิหารเดลฟีกัน”
“ไม่มีทาง เราต้องขออนุญาตเทพอพอลโลก่อน แล้วกว่าเราจะเข้าเฝ้าท่านได้ ก็ต้องหลังพระอาทิตย์ตกดินเท่านั้น แล้วเราก็ไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นด้วย”ชานยอลแย้งขึ้น เมื่อการเข้าเฝ้าเทพอพอลโลจำเป็นต้องเข้าเฝ้าในตอนกลางคืนที่พระอาทิตย์ตกดินแล้วเท่านั้น เพราะในยามกลางวันองค์เทพต้องขับราชรถทรงพระอาทิตย์ไปตามเส้นขอบฟ้า และอีกเหตุผลหนึ่งคือ รัศมีขององค์เทพในตอนกลางวันนั้นเรืองรองเกินกว่าที่มนุษย์ธรรมดาอย่างเขาจะมองได้ ดังนั้นการเข้าเฝ้าจึงต้องขอเข้าพบแค่ตอนเย็นเท่านั้น แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น แต่มันอยู่ที่ตอนนี้มันเพิ่งจะบ่ายกว่าๆเอง แล้วเขาจะไปเข้าเฝ้าองค์เทพได้ยังไง...
“ผมมีวิธี…”
“วิธีอะ....”
พรึ่บ!
เฉียบพลันนั้นพื้นใต้เท้าของเขาก็สว่างวาบขึ้นมาด้วยแสงสีเขียวอ่อนที่ถูกวาดเป็นวงกลมขนาดใหญ่ ดอกไม้นานาพันธุ์ผุดพรายขึ้นตามตำแหน่งของหน้าปัดนาฬิกา หากแต่ไร้เข็มชี้บอกเวลา
“นาฬิกาดอกไม้ของลินเนีย***(นาฬิกาที่กำหนดช่วงเวลาจากการบานของดอกไม้ต่างๆตามที่คาร์ล ลินเนียส์ นักพฤกษาศาสตร์ชาวสวีเดนได้ทำการศึกษาไว้ เช่น ดอกเดย์ลิลลี่ บานตอน19.00-20.00น.เป็นต้น)”ชานยอลเอ่ยออกมาก่อนที่คยองซูจะสั่งให้ดอกไม้ที่อยู่ตรงตำแหน่งก่ำกึ่งระหว่างทุ่มถึงสองทุ่มบานออก กลีบดอกไม้จำนวนมากพุ่งเข้าห่อหุ้มร่างของพวกเขา ก่อนที่ร่างของพวกเขาจะค่อยๆสลายกลายเป็นกลีบดอกไม้แล้วถูกสายลมหอบพัดขึ้นไปยังเบื้องบน
หัวใจของชานยอลเต้นระรัว ทั้งตื่นเต้นที่ได้เดินทางไปยังโอลิมปัสโดยใช้พฤกษา ทั้งกระวนกระวายเรื่องของไค เขาคงจนปัญญาและหมดหนทางมากกว่านี้แน่ถ้าเขาไม่ได้คยองซู เพื่อนใหม่จากพฤกษาในแดนบาดาล
“เราจะถึงวังของเทพอพอลโลทันเวลาแน่นอน”คยองซูพูดกลบเสียงลม เขายอมรับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากลัวชานยอล เพราะร่างโปร่งคือบุตรแห่งสมุทรเทพ คือนายของสายน้ำที่เป็นทั้งผู้ให้ชีวิต และคร่าชีวิตของพฤกษา แต่ถ้าเพื่อไคแล้ว เขาก็ยอมละทิ้งความหวาดกลัวเหล่านั้นไปให้หมดสิ้น แล้วยอมร่วมมือกับสายน้ำคนนี้ เพื่อช่วยกันหาทางยื้อชีวิตของไคเอาไว้...
ตราบที่ร่างกายนี้ยังไม่แตกดับ
ตราบที่ลมหายใจนี้ยังไม่สูญสิ้น
ตราบนั้นเขาจะไม่ยอมให้ไคจากเขาไปเด็ดขาด
----------------------------------------
คยองซูเคยขึ้นมาโอลิมปัสบ้างเป็นครั้งคราว เพราะปกติแล้วเขาจะขึ้นมาอยู่ที่นี่กับแม่ของเขาในฤดูใบไม้ผลิหลังจากการอยู่ใต้บาดาลมาตลอดช่วงฤดูหนาว ดังนั้นเขาจึงรักการมาเยือนที่นี่มากเพราะมันเปรียบเสมือนสัญญาณเตือนว่าฤดูหนาวได้สิ้นสุดลงและฤดูใบไม้ผลิได้หวนกลับมาเยือนเขาอีกครั้งแล้ว
หากแต่การมาโอลิมปัสครั้งนี้ไม่ทำให้เขารู้สึกดีอย่างที่เคยรู้สึก หัวใจของเขาสั่นไหวทุกครั้งที่เข้าใกล้พระราชวังของเทพอพอลโล ร่างกายที่แปรสภาพเป็นกลีบดอกไม้วูบไหวและหวิดต่อการสลายปลิวไปตามสายลมมากขึ้นทุกที เขาอยากรู้อนาคตของไค แต่กลับกันเขาก็กลัวที่จะรู้ความจริง การเห็นแจ้งในอนาคตไม่ใช่สิ่งที่จะรับมือได้ง่าย ความจริงที่เห็นจะสั่นประสาทและหลอนความคิดให้พะว้าพะวงอยู่แต่กับมันจนหนสุดท้ายก็คลุ้มคลั่งจนเสียสติไป
เขาไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นมั้ย ไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้มแข็งถึงขนาดยืนหยัดอยู่ได้แม้รู้ว่าความจริงนั่นคืออะไรรึเปล่า และไม่รู้ว่าด้วยซ้ำว่าตัวเองจะทำอย่างไรต่อไปหลังจากรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เขาไม่รู้อะไรเลย แต่สิ่งเดียวที่เขารู้คือ เขาจะยื้อ จะยื้อไคเอาไว้ให้ได้นานที่สุด หรืออย่างน้อยที่สุดก็ขอให้ไคจากไปอย่างสงบที่สุด...
“ใกล้จะถึงรึยัง”เสียงของชานยอลถามขึ้นแทรกเสียงสายลมที่พัดผ่าน คยองซูเหลือบตาไปมองทางข้างหน้าที่เห็นพระราชวังขององค์เทพแล้ว ไม่แปลกอะไรที่ร่างโปร่งจะไม่เห็นมัน เพราะเส้นทางที่ใช้อยู่นี่ไม่ใช่เส้นทางธรรมดา แต่เป็นเส้นทางของดอกไม้ โดยการใช้เส้นทางจำเป็นต้องเลือกเปิดบานประตูเวทมนตร์ให้ถูกต้องตามเวลาของนาฬิกาดอกไม้ลินเนียที่ขึ้นอยู่กับเวลาบานของดอกไม้แต่ละชนิด ดังนั้นนอกจากคนของพฤกษาแล้วก็ไม่มีใครรู้ขอบเขตของเส้นทางแห่งดอกไม้นี่เลย
“ใกล้แล้วล่ะครับ” คยองซูตอบก่อนที่จะพุ่งตัวไปข้างหน้า ยิ่งใกล้ก็ยิ่งอยากรู้ ยิ่งใกล้ก็ยิ่งหวาดกลัว...
น่านฟ้าเบื้องหน้าค่อยๆฉายแสงเรืองรองมากขึ้นเรื่อยๆ ประกายสีทองโรยตัวลงมาจากฟากฟ้าช้าๆ สายลมค่อยๆลดความแรงลง คยองซูลดความสูงลงเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆคืนร่างกลับเป็นมนุษย์ดังเดิมเมื่อเท้าแตะพื้นพระราชวังเรียบร้อยแล้ว
“ถึงแล้วครับ......พระราชวังเทพอพอลโล เจ้าของวิหารเดลฟีผู้พยากรณ์”น้ำเสียงของคยองซูไม่ได้น่ากลัวขึ้นกว่าตอนปกติเลย แต่เนื้อความที่เขาพูดกำลังทำให้ตัวเขาและชานยอลหวาดกลัว
ร่างโปร่งหลับตานิ่งก่อนจะสูดลมหายใจลึก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นกว่าที่ตัวเองรู้สึกเพื่อเรียกขวัญกำลังใจของพวกเขาให้กลับคืน
มา
“งั้นเราก็เข้าไปขอดูอนาคตของไคกันเถอะ” เขาพูดก่อนจะเดินเข้าไปในพระราชวังที่เรืองรองด้วยแสงพระอาทิตย์ที่แม้จะดูเลือนรางแต่ก็ยังทรงพลัง
การเข้ามาในพระราชวังของเทพอพอลโลง่ายเกินกว่าที่ควรจะเป็น เพราะไม่มีทหาร ไม่มีสัตว์ดุร้ายมาคอยขัดขวาง ทางที่พวกเขาเดินไปเงียบสงบและไร้พิษภัย มีเพียงสัญลักษณ์คันศรและดวงอาทิตย์ที่สว่างแวบคอยนำทางให้พวกเขาเท่านั้นที่ดูผิดปกติ แต่พวกเขารีบเกินกว่าที่จะสงสัยหรือระแวดระวัง ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดก็คือ....อนาคตของไค
สัญลักษณ์สว่างวาบที่บานประตูห้องๆหนึ่งก่อนที่มันจะส่องแสงค้างไว้อยู่อย่างนั้น พวกเขารีบผลักประตูเข้าไปทันที เฉียบพลันนั้นห้องทั้งห้องก็สว่างวาบด้วยแสงเรืองรองของพระอาทิตย์จนพวกเขาต้องรีบหลับตาหนีแสง
“มาสักทีนะ ผู้ขอคำพยาการณ์ทั้งสอง”เสียงทรงพลังแต่ทุ้มนุ่มถูกเปล่งออกมาจากชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สีทอง
“ท่านรู้หรอครับ”ชานยอลเอ่ยถาม
“ไม่มีความลับสำหรับเทพผู้มองเห็นทุกสรรพสิ่งบนโลกอย่างข้า”
“พวกเรามาขออนุญาตเข้าไปยังวิหารเดลฟีของท่าน” คยองซูพูดขึ้น
“คิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะขอเห็นอนาคต”
“ครับ พวกเราคิดดีแล้ว”เทพเจ้านิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นต่อ
“ถ้าเช่นนั้นก็จงครองสติให้ได้หลังจากเห็นอนาคตเหล่านั้นแล้ว”
ครืนนนน ครืนนนนน
พระราชวังทั้งพระราชวังสั่นไหวราวกับมีใครมาเขย่าโอลิมปัสให้สั่นสะเทือน กำแพงปริแตกเกิดรอยแยก บนบัลลังก์ที่เคยมีเทพเจ้านั่งอยู่พลันว่างเปล่าหายไป ทั่วทั้งท้องพระโรงเหลือเพียงแต่พวกเขาและอาคารที่กำลังจะถล่มลงมา
ครืนนน ครืนนน เปรี๊ยะ
คานที่อยู่เหนือหัวพังครืนลงมา ชานยอลและคยองซูรีบหลับตาโก่งตัวหลบทันที หากแต่ร่างกายของเขากลับไม่เจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างยังปกติและไม่เป็นอันตรายใดๆ พวกเขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
พระราชวังที่เห็นเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยห้องมืดมิดอนธการ ทั่วทั้งห้องเรียงรายไปด้วยซากสัตว์และรูปปั้นมนุษย์ที่กำลังแสดงสีหน้าและท่าทางหวาดผวา โศกเศร้า และคลุ้มคลั่งอยู่ อุณหภูมิของห้องเย็นยะเยือกจนชวนขนหัวลุก พื้นห้องมีควันสีเขียวที่ส่งกลิ่นเหี้ยนลอยเอื่อยคลอเคลียไปกับเท้าของพวกเขา
พรึ่บ!
ทั้งห้องสว่างวาบด้วยคบไฟสีเขียวที่จุดอยู่ตามเสา เผยให้เห็นร่างแห้งเหี่ยวของหญิงชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ดวงตาเรืองรองของนางจับจ้องมาที่พวกเขา ก่อนที่นางจะแย้มยิ้มจนเห็นกระดูกฟันที่บิดเบี้ยวผิดรูปที่ดูน่าสะอิดสะเอียนและขนหัวลุกที่สุดออกมา
“คยองซู ชานยอล”
“พวกเรา....อยากรู้อนาคตของไค”คยองซูเอ่ยตอบ
“และวิธีที่จะช่วยเขา”ชานยอลรีบต่อคำพูด
“ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้เห็นตามที่ปรารถนา”
พรึ่บ!
ร่างของหญิงชราพุ่งเข้าใส่พวกเขา มือของนางยึดหน้าของพวกเขาเอาไว้ ก่อนที่ดวงตาเรืองรองนั่นจะจับจ้องมาที่ตาของพวกเขา แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเด่นชัดในหัวสมองของพวกเขาทีละนิด ทีละนิด...
ห้องของชานยอลกำลังเด่นชัดอยู่ในห้วงความคิดของพวกเขา ร่างของไคนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงนอนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและสับสน มือหนาเสยผมก่อนจะพูดพึมพำกับตัวเองราวกับคนเสียสติ
“มันต้องไม่จริง ไม่จริง สองคนนั้นคงกำลังซ้อมบทละครกันแน่ๆ เทพเจ้าบ้าบอ ฉันกำลังจะตาย ไม่จริง มันไม่จริงหรอก”ไคพูดก่อนจะยันตัวลุก
ขึ้นยืนมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาสับสน ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาใครบางคน
“ฮัลโหล แม่ครับ ตอนนี้แม่ว่างมั้ย”
“ผมไปหาแม่ได้มั้ย ไม่ครับ ผมแค่ แค่....เจอเรื่องแปลกๆ ผมไม่เข้าใจ ผมกลัว ผมสับสน ผมไปหาแม่ได้มั้ยครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปหาแม่นะ”ร่างสูงพูดก่อนจะวางสาย แล้วรีบออกจากห้องไป
ไครีบวิ่งไปตามทางเดินที่ทอดตัวออกสู่ประตูหน้าของโรงเรียน ใบหน้าของเขาฉายแววตื่นกลัว และสับสน ดวงตาคู่คมหันมองรถที่ถนน ก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินข้ามออกไปเพราะคิดว่าไม่มีรถแล้ว แต่เขา.....คิดผิด
แปร๋นนนนนนนนนนนนนนนน
โคร่ม!!!
รถชนปะทะร่างของไคอย่างแรงจนร่างกระเด็นไปตกที่ถนนอีกฟาก ร่างของเขานอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนพื้นถนน ดวงตาเบิกโพล่งแทบถลน กระดูกขาบิดผิดรูปพับขึ้นมา ในขณะที่กระดูกแขนแทงออกมาจากเนื้อ เลือดและเนื้อสมองไหลออกมาจากศีรษะจนถนนตรงนั้นเจิ่งนองไปด้วยเลือดสีแดงฉานและเนื้อสมองสีขาวเหลืองที่เละแหลกละเอียด
“ไค!!!!”ชานยอลแผดเสียงร้องก่อนที่ภาพทุกอย่างจะค่อยๆจางหายไป ทุกอย่างกลับมาสู่ห้องมืดมิดของดวงวิญญาณแห่งเดลฟีอีกครั้ง
“........มัน มันไม่จริงใช่มั้ย ท่าน..”คยองซูพูดอย่างเสียสติภาพที่ไคตายยังคงติดตาจนตราตรึงลงไปในหัวใจของเขาให้แหลกสลาย
“มันคือเรื่องจริงที่จะเกิดขึ้น ส่วนหนทางที่จะช่วยเขาทรมานน้อยที่สุดคือ.........”ห้องทั้งห้องสั่นไหวหมอกควันสีเขียวพวยพุ่งออกมาจากปากของหญิงชรา สัตว์มีพิษมากมายคลานออกมาจากปากยั้วเยี้ยเต็มไปหมด
“คืออะไร”คยองซูถามย้ำ ก่อนที่เทพพยากรณ์จะฉีกยิ้มสยดสยองแล้วพูดถ้อยคำทำนาย
“จงไปอ้อนวอนทายาทแห่งความตาย พึงพิงบุตรแห่งสมุทรเทพ ทำให้เขายอมละทิ้งคำมั่นที่ยึดถือ สั่นคลอนความเชื่อของเขาด้วยวาจาที่จริงใจ และไร้การเกลียดชัง!!!”เฉียบพลันนั้นคยองซูก็สบตาชานยอลก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้นแล้วคุกเข่าขอร้องต่อหน้าร่างโปร่งทั้งน้ำตานองหน้า
“ชานยอล ผมขอร้อง ช่วยไคด้วย ขอร้องท่านคริสให้เขาช่วยไคที ฮึก...ได้โปรด”ร่างเล็กก้มลงคำนับแทบเท้าร่างโปร่งที่ยืนสั่นระริกอยู่ ดวงตากลมโตเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสับสน มือเรียวกำเสื้อแน่นอย่างพยายามหาที่ยึดเหนี่ยว
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขา ทุกอย่างเดิมพันกับความเกลียดชังของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าเขาละทิ้งมันได้ ไคก็จะเป็นสุข แต่ถ้าไม่....สภาพก็ไม่ต่างจากสิ่งที่เขาได้เห็นในนิมิตของเดลฟี
เขาจะทำอย่างไรดี จะละทิ้งความเกลียดชังที่มีมากขนาดนั้นภายในเวลาอันสั้นได้อย่างไร แล้วเขาควรจะใช้คำพูดอะไรอ้อนวอนขอคนอย่างคริสให้มายอมช่วยกัน
เขาจะทำอย่างไรดี จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี....
-----------------------------
การเดินทางกลับจากโอลิมปัสดูจะรวดเร็วมากหากเทียบกับขามา เมื่อคยองซูเลือกเปิดประตูดอกไม้ที่อยู่ตำแหน่งก่ำกึ่งของเวลาตีสองกับตีสาม และผลุนผลันใช้พลังผลักดันให้เวลาในเส้นทางของดอกไม้หมุนไวขึ้นเพื่อที่เขาจะได้ไปหาคริสและอ้อนวอนขอให้ร่างสูงช่วยบิดเบือนความตายได้ทันเวลาก่อนที่นิมิตของเดลฝีจะเกิดขึ้น
ตลอดเส้นทางที่มากลิ่นหอมของพฤกษาไม่อาจทำให้ชานยอลคลายความเครียดลงไปได้ เขากำลังหมกหมุนกับหนทางที่เขาจะต้องเผชิญในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ เขากำลังจะไปหาคริส กำลังจะไปอ้อนวอนขอคนที่เกลียดที่สุดเพื่อให้ร่างสูงช่วยไคให้พ้นจากชะตาอันโหดร้ายทั้งๆที่ตัวเขาเองตอนนี้ยังไม่มีแม้แต่คำจะทักทายหรือวลีที่ควรจะเอ่ยออกมาเลยด้วยซ้ำ หัวสมองของเขาสับสนและวุ่นวายไปหมดเสียจนสมองแทบจะระเบิดออกมา แต่สิ่งเดียวที่ยึดมั่นเขาเอาไว้ตอนนี้คือ..การช่วยไค ไม่ว่าอย่างไรก็จะช่วยให้สุดกำลัง แม้หนทางนั้นจะขัดกับความรู้สึกของเขาก็ตาม
กลิ่นไอเย็นๆ และความหนาวเหน็บของอากาศที่ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสัญญาณบอกชานยอลให้รู้ว่าการเดินทางของเขาใกล้สิ้นสุดลงแล้ว หัวใจของเขาเต้นถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกที่เกาะกุมอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ความตื่นเต้น แต่เป็นความกังวล กลัว และสับสน เหมือนหนูตัวหนึ่งที่กำลังเข้าไปขอมนุษย์ให้ปล่อยเพื่อนที่ติดกับดัก หากเปรียบเทียบแล้วชะตาของไคก็เปรียบเสมือนหนูที่ติดกับดักที่เหนี่ยวรั้งหนูอย่างเขาเอาไว้ให้ไปช่วย และคริสก็คือมนุษย์ที่หนูอย่างเขาไปขอความช่วยเหลือ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามนุษย์คนนั้นจะทำอย่างไรกับตน
ช่างเป็นการกระทำที่โง่เขลา
ช่างเป็นการกระทำที่สูญเปล่า
ไม่มีมนุษย์คนไหนปล่อยหนูที่ติดกับดักไปหรอก
“ใกล้จะถึงแล้ว”คยองซูเอ่ยบอก แม้น้ำเสียงจะไม่ได้ฟังดูน่ากลัว แต่มันก็ทำให้เลือดในกายของชานยอลหยุดไหลไปชั่วขณะ เขาไม่ได้ไม่อยากช่วยไค แต่การเดินเข้าไปหามัจจุราชอย่างคริสไม่ใช่เรื่องที่ชวนให้น่ายินดีปรีดาเลย
“ชานยอลต้องช่วยไคนะ ต้องขอร้องท่านคริสให้ได้นะ”ชานยอลพยักหน้ารับ ความรู้สึกเหมือนน้ำหนักของท้องฟ้ากำลังกดทับลงบนบ่าทั้งสองของเขาอยู่
เส้นทางของดอกไม้ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ ก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะค่อยๆปรากฏสู่สายตาของชานยอล สุสาน ณ ที่แห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากเกาหลี หิมะโปรยปรายไปทั่วสุสานจนปกคลุมพื้นสนามสีเขียวให้กลายเป็นสีขาวโพลน ขับไล้ให้ป้ายหลุมศพดูเย็นชืดและวิเวกวังเวงมากขึ้น หากแต่สิ่งเดียวที่ตกแต่งสุสานและเหนี่ยวรั้งไม่ให้มันหดหู่ไปมากกว่านี้คือช่อดอกไม้ที่มักมีดอกป็อบปี้สัญลักษณ์ทหารผ่านศึกแซมอยู่ในทุกช่อวางอยู่ที่เกือบทุกหลุมศพ
“ท่านคริสอยู่ตรงนั้น ผมเข้าไปใกล้กว่านี้ไม่ได้แล้ว ท่านคริสเกลียดผม”คยองซูพูดพร้อมกับจับจ้องไปยังร่างของคริสที่ยืนอยู่ด้านในสุสาน ก่อนจะจับแขนชานยอลแล้วอ้อนวอนขอให้ร่างโปร่งช่วยเขา
“ได้โปรด ช่วยไคด้วย ขอร้องท่านคริสที ทำให้เขาช่วยไคที ผมขอร้อง นะ ชานยอล”
“ฉันต้องช่วยเพื่อนของฉันอยู่แล้ว”ชานยอลรับคำ หัวใจดวงน้อยบีบแน่นไปด้วยความรู้สึกฝืนทนกล้ำกลืนเพราะต้องทำในสิ่งที่ตัวเองเกลียด เขาจะต้องทิ้งความชิงชังทั้งหมดที่มีแล้วเข้าไปอ้อนวอนขอคนที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขาและยัดเยียดความอัปยศเหลือคณานับมาให้เขา เพียงแค่คิดมันก็ทรมานจนเจียนคลั่ง โกรธแค้นจนเจียนตาย แต่ถึงกระนั่นเขาก็ต้องทำ ต้องอภัยในความผิดทุกอย่างที่เกิดขึ้น ต้องละในสิ่งที่เสียไปทั้งหมด เพื่อช่วยเหลือเพื่อนของเขา เพื่อนคนเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิต...
ร่างโปร่งสูดหายใจลึก รวบรวมแรงใจทั้งหมดที่มี ก่อนจะขจัดความกล้ำกลืนออกไป แล้วทดแทนมันด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี เขาต้องทำได้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำให้ได้ ก่อนจะเดินเข้าไปหายังบุรุษแห่งความตายด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว และเต็มไปด้วยความกล้าหาญ มีความหวัง และหวาดกลัว…
“คริส...”น้ำเสียงที่เรียกชื่ออีกฝ่ายเบาหวิวจนเหมือนผู้พูดกำลังจะร้องไห้ ร่างสูงเปรยตามองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ฉายแววใดๆ ก่อนจะหันกลับไปมองยังป้ายหลุมศพของนายทหารคนหนึ่งต่อ
“ถ้าจะมาขอร้องเรื่องนั้นก็หยุดซะ เพราะฉันจะ…”ชานยอลเม้มปากแน่นก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น
“ได้โปรด....”ร่างสูงหันกลับมามองด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา หากแต่ในนั้นไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเห็นใจเลยสักนิด จนหัวใจของร่างโปร่งกระตุกวูบ หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อมองไม่เห็นหนทางที่คริสจะตอบรับคำขอนี้
“ช่วยเพื่อนฉันที เขากำลังจะตาย คริส เขากำลังจะตาย ฉันทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นเพื่อนฉันตายแบบนั้น อย่างน้อย อย่างน้อย ก็ขอให้เขาจากไปอย่างสงบได้มั้ย ขอร้องล่ะคริส ได้โปรดช่วยเราที ได้โปรด”ชานยอลขอร้องทั้งน้ำตา ทั้งยังยอมก้มหัวให้ แต่สิ่งที่ได้กลับมามีแค่ความเงียบ และการเดินจากไปของร่างสูง
“คริส ได้โปรด”
“เก็บคำขอร้องของนายไว้ตรงนั้นเถอะ ชานยอล”
“ฉันขอร้อง คริส ฉันขอร้อง ให้ทำยังไงฉันก็ยอม แต่ได้โปรดช่วยเพื่อนฉันเถอะนะ” ร่างสูงนิ่งเฉยไม่สนใจต่อคำขอเขายังคงเดินห่างออกไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีจะสนใจใยดีร่างโปร่งที่ร่ำไห้อ้อนวอนขอเขาเลยสักนิด
“ฮึก ถ้าอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรออยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่านายจะยอมรับคำขอของฉัน”คริสเปรยตามามองเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วจากไปในเงามืด
“ไร้ประโยชน์”ชานยอลเม้มปากแน่น หยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเหมือนจะชโลมไปทั่วหัวใจดวงน้อยให้หนาวเหน็บ เขาไม่รู้ว่าอีกกี่ชั่วโมงนิมิตของเดลฟีจะเกิดขึ้น แล้วก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าคริสจะตอบรับ เขาไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้แม้กระทั่งว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้มันจะได้ผลจริงหรือ คริสจะยอมใจอ่อนจริงหรือ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เดลฟีบอกอย่างนั้นหรือ เขาไม่รู้อะไรเลย...
หนทางที่มืดมน
เส้นทางที่เลือนราง
มีแต่เขาที่ยืนหยัดอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวังที่เดียวดาย
“ชานยอล...”เสียงคยองซูที่วิ่งเข้ามาในตัวสุสานทันทีที่คริสจากไปเรียกด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ชานยอลได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับไป แต่ถึงกระนั้นนั้นก็เป็นคำตอบสำหรับร่างเล็กแล้ว....คริสไม่ยอมช่วยพวกเขา
“ฮึก ไม่ ไม่สำเร็จ ใช่มั้ย ชานยอล ฮึก ทำไม ทำไม ฮึก ทำไมท่านคริสถึงไม่ช่วย”คยองซูทรุดฮวบลงกับพื้น มือบางค้ำยันพื้นสุสานอันหนาวเหน็บเอาไว้อย่างไม่สนใจหิมะที่กำลังกัดกินเนื้อของเขา
“เราจะทำยังไงกันดี จะทำยังไงกันดี ชานยอล”ชานยอลส่ายหน้าไปมาช้าๆอย่างสิ้นหวังก่อนจะเอ่ยตอบ
“ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันจะอยู่รอเขาอยู่ตรงนี้”คยองซูนิ่งเงียบไป ก่อนจะคุกเข่าสะอึกสะอื้นอยู่ข้างชานยอล ในขณะที่ร่างโปร่งเองก็ร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ หยาดน้ำตาไหลร่วงหล่นลงสู่หิมะสีขาวโพลน แต่ความอุ่นของมันก็ไม่อาจหลอมละลายความหนาวเหน็บให้คลายลงไปได้ ซ้ำยังเพิ่มความเย็นยะเยือกให้กับหัวใจของเขาให้เพิ่มมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
เขากำลังหวาดกลัว หนาวเหน็บ และสิ้นหวัง
สายลมเย็นในฤดูหนาวพัดหอบเอาความเย็นสุดขั้วเข้าปะทะร่างของคนทั้งสองให้สั่นสะท้านและหนาวเหน็บ พายุหิมะค่อยๆโหมกระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าราวกับต้องการจะซ้ำเติมตอกย้ำในโชคชะตา ความเย็นยะเยือกของมันค่อยๆกัดกินผิวหนังให้แดงก่ำและแทรกซึมเข้ามาในเนื้อในให้เจ็บปวดทีละนิดๆเหมือนมีใครเอาเข็มมาทิ่มแทงซ้ำๆจนเนื้อบริเวณที่ถูกสัมผัสไร้สีเลือดและความรู้สึก
ชานยอลตัวสั่นงันงกอยู่ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ปากอิ่มพ่นลมหายใจที่กลายเป็นควันออกมาถี่ๆตามความหนาวเหน็บที่ร่างกายกำลังทานทน มือเรียวที่วางอยู่ตรงหน้าตักเริ่มปวดตุบๆ สีเนื้อจากสีซีดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง และเริ่มมีแผลผุผองที่มีเลือดคั่งอยู่ด้านในขึ้นประปรายไปตามเลือนร่าง ชานยอลรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายตัวเอง เขากำลังถูกหิมะกัด และถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้อวัยวะส่วนที่ถูกกัดก็จะค่อยๆตายช้าๆ จนในที่สุดมันก็จะใช้การไม่ได้เลย…
เขากำลังจะพิการเพราะหิมะ
กำลังจะหนาวตายท่ามกลางความหนาวเหน็บ
และกำลังจะสิ้นหวังโดยปราศจากเงาของคริส
“ลุกขึ้น”เฉียบพลันนั้นน้ำเสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังของชานยอล ดวงตากลมโตเบิกตากว้างก่อนจะสบกับดวงตาคม ก่อนที่กลีบปากอิ่มจะแย้มยิ้มบางๆออกมา
“นาย...นาย มา....นาย นายจะช่วย....ชะ ใช่มั้ย"คริสเลือกจะเงียบแทนคำตอบ ก่อนจะฉุดร่างของชานยอลให้ลุกขึ้นยืน
“จะ ช่วย ใช่มั้ย ขอบ..ขอบคุณ”
“ท่านคริส...ท่าน”คยองซูพูดขึ้น ก่อนจะคำนับขอบคุณร่างสูงซ้ำๆ
“ขอบคุณ ท่านคริส ขอบคุณ”
“เก็บคำขอบคุณของพวกนายไปซะ”
“นะ นาย นาย จะช่วยใช่มั้ย”ชานยอลถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ ดวงตากลมโตเผลอมองมาที่คริสอย่างมีความหวังเสียจนร่างสูงจำต้องหลบสายตา เขาเลือกที่จะนิ่งเฉย ก่อนจะเปิดประตูแห่งความมืดขึ้นมาเป็นคำตอบ แล้วผลุบหายเข้าไปในเส้นทางนั้นพร้อมกับชานยอลและคยองซู
ชานยอลไม่เคยรู้สึกดีกับการเดินทางผ่านความมืดมากเท่านี้มาก่อน ไม่ใช่ว่าเพราะมีเพื่อนรวมทางเพิ่มมาด้วยให้อุ่นใจ แต่เป็นเพราะคำตอบที่ไร้เสียงของคริสต่างหาก เขาไม่รู้หรอกว่าแท้จริงแล้วคำตอบของคริสคืออะไร แต่อย่างน้อยก็มั่นใจว่าไม่ใช่คำปฏิเสธอย่างแน่นอน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคนอย่างคริสคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่เองหรอก
รอยยิ้มบางๆถูกวาดขึ้นที่กลีบปากอิ่ม แม้ชะตาชีวิตของไคจะไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก เพราะถึงอย่างไรไคก็ต้องตายอยู่ดี แต่อย่างน้อยตอนนี้เพื่อนของเขาก็คงไม่ต้องพบเจอความตายอันน่าเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอย่างนั้นอีกแล้ว อย่างน้อยเขาก็ได้ช่วยเพื่อนของเขาเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะช่วยได้แล้ว...
การเดินทางผ่านความมืดผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว เพราะคริสที่เดินนำหน้าอยู่เร่งรุดใช้พลังของเขาในการควบคุมเส้นทางแห่งความมืดให้ขับเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วที่สุดจนวิญญาณที่อยู่สองข้างทางกลายเป็นเพียงเส้นสีหม่นสีเทาแล้วเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาออกมาจากประตูแห่งความมืดในวินาทีต่อมา
พวกเขามาหยุดอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามหน้าโรงเรียนในวันที่อากาศหม่นหมองอย่างที่เห็นในนิมิตของเดลฟี ทุกอย่างเหมือนกันมากจนหัวใจของชานยอลและคยองซูกระตุกวูบไหวด้วยความกลัวที่เข้าจู่โจมจิตใจ ภาพการตายของไคแวบเข้ามาในหัวและฉายค้างอยู่อย่างนั้นให้หลอนประสาทและเขย่าความรู้สึกให้สั่นคลอน ดวงตากลมโตของคนทั้งสองสอดส่ายหาร่างของไคก่อนจะเพ่งมองไปยังบริเวณประตูโรงเรียนที่เปิดเอาไว้
“ไม่ต้องมองหรอก”คริสพูดเสียงเรียบราวกับรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ ก่อนที่ร่างสูงจะพูดต่อ
“อีกสิบหกนาทีสามวินาทีจะถึงเวลาตายของคิมจงอิน”
“สิบหกนาที! แล้ว แล้ว นายจะทำยังไง นายจะเปลี่ยนความตายของไคยังไง”ชานยอลถามอย่างร้อนรน มือเรียวเขย่าแขนของร่างสูงไปมาอย่างลืมตัว ดวงตาคมเปรยตามองเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเอ่ยตอบ
“เดี๋ยวก็รู้”
“ท่าน ท่านจะไม่ทำให้เขาทรมาน ใช่มั้ย”คริสหลับตาข่มอารมณ์ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ
“ไม่ ไม่ ไม่จริง มันต้องไม่เป็นแบบนี้”คยองซูพร่ำบอกกับตัวเองซ้ำๆอย่างคนสติหลุด
“คยองซู นาย นายคุยอะไรกับคริส คยองซู!!”
“ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น ไม่ ไม่มีทาง”ร่างเล็กพูดกับตัวเองก่อนจะกำมือที่สั่นระริกแน่น
“ฉันถามว่านายคุยอะไรกับคริส! คยองซู ตอบ ตอบฉันสิ!!!” น้ำตาแห่งความหวาดกลัวเอ่อล้นอยู่ริมขอบตา ปากอิ่มสั่นระริกจนแทบพูดไม่ได้ มือเรียวที่เขย่าอีกคนเย็นยะเยือกราวกับเลือดในกายถูกแช่แข็งในอุณหภูมิติดลบ หัวใจดวงน้อยสั่นสะท้านด้วยความสงสัย หวาดระแวง และเกรง
กลัวเสียใจก้อนเนื้อนี้ใกล้แตกสลาย
“คยองซู ตอบฉันสิ ชะตากรรมอะไร แล้วนายขอร้องเขาเรื่องอะไร ไคกำลังจะเป็นอะไร ตอบฉันสิ!!!”ชานยอลพุ่งเข้าไปเขย่าตัวคยองซูอย่างบ้าคลั่ง ความเกรงใจ และมารยาทต่างๆนานาที่ควรจะทำกับคนที่ไม่สนิทถูกขจัดออกไปด้วยความห่วงใยและความ อยากรู้อยากเห็นในชะตาชีวิตของเพื่อนสนิท
“ชานยอล หยุด ใจเย็นๆก่อนได้มั้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย!!!”ไครีบถลาร่างเข้ามาแยกชานยอลออกจากคยองซู เฉียบพลันนั้นเสียงของไคก็กระตุกสติของร่างเล็กให้กลับคืน ดวงตาคู่นั้นกระพริบถี่ๆก่อนจะมองไค มือเล็กยกขึ้นประคองใบหน้านั้นเอาไว้ ก่อนจะโผเข้ากอดแน่น
“คยองซู....”
“อยู่กับฉัน อย่าไปไหน ได้โปรดอยู่กับฉัน”
“นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!”ชานยอลตะหวาดเสียงดังเมื่อเริ่มหมดความอดทน ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่คยองซูเขม็ง ร่างเล็กมองร่างโปร่งสลับกับร่างสูงอย่างชั่งใจ ไม่ใช่เรื่องสมควรที่จะมาพูดเรื่องความตายของไคต่อหน้าเขา แต่เขาก็ไม่อาจต้านทานความสงสัยของชานยอลได้ ร่างโปร่งมีสิทธิจะรู้ เพราะเขาคือเพื่อนของไค เพื่อนสนิทเพียงคนเดียว...
“ฉันขอคุยกับชานยอลหน่อยนะ ไค”คยองซูพูดก่อนจะดึงชานยอลออกไปจากห้อง
“มันเรื่องอะไร”
“ไคกำลังจะตาย”ชานยอลชะงักงัน ร่างทั้งร่างเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัว ความรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงถาโถมเข้ามารุนแรงกว่าครั้งที่ดวงวิญญาณเดลฟีมาเตือน เหมือนเรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องที่ห่างไกลจากความจริงและไม่มีทางจะเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน
“ผมรู้ว่ามันยากที่จะยอมรับ แต่มันคือเรื่องจริง ไคเห็นกลุ่มเทพีมอยเร่เมื่อกี้”
“ไม่จริงน่า”ชานยอลพูดอย่างไม่เชื่อ กลุ่มเทพีมอยเร่ สามเทพีผู้กุมชะตาชีวิตของมนุษย์มาปรากฏตัวต่อหน้าไคอย่างนั้นน่ะหรือ เป็นไปไม่ได้...
“มันคือเรื่องไคจะตาย ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องตาย แค่ว่า......”
“แค่อะไร!”
“จะตายด้วยวิธีไหนเท่านั้นเอง” หัวสมองของชานยอลแทบไม่ได้สนใจสิ่งที่คยองซูพูด ทุกพื้นที่ความคิดกำลังถูกคำทำนายของเดลฟีเข้ายึดครอง เคล้าโคลงต่างๆเริ่มปะติดปะต่อเข้ารูปเข้ารอยมากขึ้น สัจจะจากทิศตะวันตกที่ไม่ควรไว้ใจ คือคำสาบานของคริส ที่อาจพลิกผันเป็นอื่น
และคนที่รับเคราะห์ของเรื่องนี้เห็นทีจะไม่พ้นเพื่อนของเขา ที่ต้องตกเป็นเหยื่อในเกมส์ของคริส ที่ต้องเป็นเครื่องสังเวยสู่นรกอเวจี!!!
“เราต้องหยุดมัน”ชานยอลพูดกับตัวเองก่อนจะตั้งท่าพุ่งไปตามทางที่คริสเพิ่งเดินจากไป
“จะไปไหน”
“หยุดคริส”
“เพื่ออะไร”
“เขาจะฆ่าไค!!!”ดวงตากลมโตสีดำแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าที่แววโรจน์ไปด้วยแรงโทสะ คยองซูสบตานั้นนิ่งก่อนจะเริ่มเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างมากขึ้น ชานยอลเข้าใจว่าคริสจะฆ่าไค ซึ่งเรื่องจริง...มันไม่ใช่อย่างนั้น
“คริสไม่มีทางฆ่าไค”
“นายพูดอะไร นายรู้จักเขาดีหรอ!!!”
“ผมเป็นลูกของเพอเซโฟเน่ แม่เลี้ยงที่เขาจงเกลียดจงชัง ผมรู้ดีว่าท่านคริสจะไม่มีวันฆ่าใคร จริงอยู่ที่ว่าหนทางที่เขาเลือกไม่เคยจะสะอาด แต่มือของเขาก็ไม่เคยเปื้อนเลือดเช่นกัน!!!”
“นะ นายคือลูกของเพอเซโฟเน่”
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน”
“ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง นายมันก็คนจากนรกเหมือนกับเขา แล้วที่คริสมองหน้าไคอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อนั่น ที่มาบอกฉันให้ใช้เวลาอยู่กับไคให้มากที่สุดนั่นมันคืออะไรกัน!!!”
“ที่จ้องคงเพราะเห็นยมทูตที่จ้องจะใช้เคียวฟันวิญญาณของไค ที่เตือนเพราะยมทูตตนนั้นใกล้ลงมือเต็มทีแล้ว เราเหลือเวลาอีกไม่มากหรอกนะ” ชานยอลนิ่งคิดตามคำพูดของคยองซู และเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวใหม่ทั้งหมด สัจจะจากทิศตะวันตก อาจเป็นอะไรสักอย่างที่ต้องระวังเกี่ยวกับคำสาบานของคริสซึ่งเขายังไขคำทำนายของนี้ไม่ออก ส่วนเพื่อนจะสูญสิ้นนั่นหมายถึงไคอย่างแน่นอน และที่สำคัญสองส่วนนี้ไม่เกี่ยวข้องกัน คริสไม่ได้กำลังจะฆ่าไค แต่กำลังเตือนเขาถึงการจากไปของไคต่างหาก...
“คริสต้องช่วยเรา เขาเป็นถึงลูกของฮาเดส เขาต้องควบคุมความตายได้”
“ไม่ ท่านคริสจะไม่มีวันหยุดความตายเด็ดขาด”คยองซูพูดเมื่อคิดถึงคำพูดของคริส มันเป็นชะตากรรมที่ฉันจะไม่มีวันหยุดมันเด็ดขาด นั่นคือฆาตของไคที่ต้องถึงคราวตายที่คริสจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงโชคชะตา เพราะเขาคือบุตรแห่งฮาเดส เทพเจ้าแห่งความตาย และยมทูตผู้รักความยุติธรรม
“ถ้าคริสไม่ช่วย แล้ว....เราจะทำยังไง”คยองซูสบตากับดวงตาสีฟ้าคู่นั่นก่อนที่ดวงตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวสดดั่งทุ่งหญ้าในฤดูใบไม้ผลิ
“เราต้องหยุดมันเอง”
ชานยอลชะงักงัน การโกงความตายเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ แม้แต่เทพเจ้าเองยังไม่แน่เลยด้วยซ้ำว่าทำได้ แล้วมนุษย์ที่มีพลังนุภาพไม่เท่าเศษเสี้ยวขององค์เทพอย่างพวกเขาจะทำยังไงได้
“แล้วจะหยุดด้วยอะไร”
“ถ้าเรารู้ว่าเขาจะตายด้วยอะไร เราก็แค่หยุดหนทางนั้น”
“แต่เราไม่รู้อนาคต.....คยองซู อย่าบอกนะว่านายจะ...”ชานยอลหยุดพูดไว้เท่านั้นเมื่อรู้ว่าคยองซูจะทำอะไร
“ใช่ เราจะไปขอดูอนาคตจากวิหารเดลฟีกัน”
“ไม่มีทาง เราต้องขออนุญาตเทพอพอลโลก่อน แล้วกว่าเราจะเข้าเฝ้าท่านได้ ก็ต้องหลังพระอาทิตย์ตกดินเท่านั้น แล้วเราก็ไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นด้วย”ชานยอลแย้งขึ้น เมื่อการเข้าเฝ้าเทพอพอลโลจำเป็นต้องเข้าเฝ้าในตอนกลางคืนที่พระอาทิตย์ตกดินแล้วเท่านั้น เพราะในยามกลางวันองค์เทพต้องขับราชรถทรงพระอาทิตย์ไปตามเส้นขอบฟ้า และอีกเหตุผลหนึ่งคือ รัศมีขององค์เทพในตอนกลางวันนั้นเรืองรองเกินกว่าที่มนุษย์ธรรมดาอย่างเขาจะมองได้ ดังนั้นการเข้าเฝ้าจึงต้องขอเข้าพบแค่ตอนเย็นเท่านั้น แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น แต่มันอยู่ที่ตอนนี้มันเพิ่งจะบ่ายกว่าๆเอง แล้วเขาจะไปเข้าเฝ้าองค์เทพได้ยังไง...
“ผมมีวิธี…”
“วิธีอะ....”
พรึ่บ!
เฉียบพลันนั้นพื้นใต้เท้าของเขาก็สว่างวาบขึ้นมาด้วยแสงสีเขียวอ่อนที่ถูกวาดเป็นวงกลมขนาดใหญ่ ดอกไม้นานาพันธุ์ผุดพรายขึ้นตามตำแหน่งของหน้าปัดนาฬิกา หากแต่ไร้เข็มชี้บอกเวลา
“นาฬิกาดอกไม้ของลินเนีย***(นาฬิกาที่กำหนดช่วงเวลาจากการบานของดอกไม้ต่างๆตามที่คาร์ล ลินเนียส์ นักพฤกษาศาสตร์ชาวสวีเดนได้ทำการศึกษาไว้ เช่น ดอกเดย์ลิลลี่ บานตอน19.00-20.00น.เป็นต้น)”ชานยอลเอ่ยออกมาก่อนที่คยองซูจะสั่งให้ดอกไม้ที่อยู่ตรงตำแหน่งก่ำกึ่งระหว่างทุ่มถึงสองทุ่มบานออก กลีบดอกไม้จำนวนมากพุ่งเข้าห่อหุ้มร่างของพวกเขา ก่อนที่ร่างของพวกเขาจะค่อยๆสลายกลายเป็นกลีบดอกไม้แล้วถูกสายลมหอบพัดขึ้นไปยังเบื้องบน
หัวใจของชานยอลเต้นระรัว ทั้งตื่นเต้นที่ได้เดินทางไปยังโอลิมปัสโดยใช้พฤกษา ทั้งกระวนกระวายเรื่องของไค เขาคงจนปัญญาและหมดหนทางมากกว่านี้แน่ถ้าเขาไม่ได้คยองซู เพื่อนใหม่จากพฤกษาในแดนบาดาล
“เราจะถึงวังของเทพอพอลโลทันเวลาแน่นอน”คยองซูพูดกลบเสียงลม เขายอมรับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากลัวชานยอล เพราะร่างโปร่งคือบุตรแห่งสมุทรเทพ คือนายของสายน้ำที่เป็นทั้งผู้ให้ชีวิต และคร่าชีวิตของพฤกษา แต่ถ้าเพื่อไคแล้ว เขาก็ยอมละทิ้งความหวาดกลัวเหล่านั้นไปให้หมดสิ้น แล้วยอมร่วมมือกับสายน้ำคนนี้ เพื่อช่วยกันหาทางยื้อชีวิตของไคเอาไว้...
ตราบที่ร่างกายนี้ยังไม่แตกดับ
ตราบที่ลมหายใจนี้ยังไม่สูญสิ้น
ตราบนั้นเขาจะไม่ยอมให้ไคจากเขาไปเด็ดขาด
----------------------------------------
คยองซูเคยขึ้นมาโอลิมปัสบ้างเป็นครั้งคราว เพราะปกติแล้วเขาจะขึ้นมาอยู่ที่นี่กับแม่ของเขาในฤดูใบไม้ผลิหลังจากการอยู่ใต้บาดาลมาตลอดช่วงฤดูหนาว ดังนั้นเขาจึงรักการมาเยือนที่นี่มากเพราะมันเปรียบเสมือนสัญญาณเตือนว่าฤดูหนาวได้สิ้นสุดลงและฤดูใบไม้ผลิได้หวนกลับมาเยือนเขาอีกครั้งแล้ว
หากแต่การมาโอลิมปัสครั้งนี้ไม่ทำให้เขารู้สึกดีอย่างที่เคยรู้สึก หัวใจของเขาสั่นไหวทุกครั้งที่เข้าใกล้พระราชวังของเทพอพอลโล ร่างกายที่แปรสภาพเป็นกลีบดอกไม้วูบไหวและหวิดต่อการสลายปลิวไปตามสายลมมากขึ้นทุกที เขาอยากรู้อนาคตของไค แต่กลับกันเขาก็กลัวที่จะรู้ความจริง การเห็นแจ้งในอนาคตไม่ใช่สิ่งที่จะรับมือได้ง่าย ความจริงที่เห็นจะสั่นประสาทและหลอนความคิดให้พะว้าพะวงอยู่แต่กับมันจนหนสุดท้ายก็คลุ้มคลั่งจนเสียสติไป
เขาไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นมั้ย ไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้มแข็งถึงขนาดยืนหยัดอยู่ได้แม้รู้ว่าความจริงนั่นคืออะไรรึเปล่า และไม่รู้ว่าด้วยซ้ำว่าตัวเองจะทำอย่างไรต่อไปหลังจากรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เขาไม่รู้อะไรเลย แต่สิ่งเดียวที่เขารู้คือ เขาจะยื้อ จะยื้อไคเอาไว้ให้ได้นานที่สุด หรืออย่างน้อยที่สุดก็ขอให้ไคจากไปอย่างสงบที่สุด...
“ใกล้จะถึงรึยัง”เสียงของชานยอลถามขึ้นแทรกเสียงสายลมที่พัดผ่าน คยองซูเหลือบตาไปมองทางข้างหน้าที่เห็นพระราชวังขององค์เทพแล้ว ไม่แปลกอะไรที่ร่างโปร่งจะไม่เห็นมัน เพราะเส้นทางที่ใช้อยู่นี่ไม่ใช่เส้นทางธรรมดา แต่เป็นเส้นทางของดอกไม้ โดยการใช้เส้นทางจำเป็นต้องเลือกเปิดบานประตูเวทมนตร์ให้ถูกต้องตามเวลาของนาฬิกาดอกไม้ลินเนียที่ขึ้นอยู่กับเวลาบานของดอกไม้แต่ละชนิด ดังนั้นนอกจากคนของพฤกษาแล้วก็ไม่มีใครรู้ขอบเขตของเส้นทางแห่งดอกไม้นี่เลย
“ใกล้แล้วล่ะครับ” คยองซูตอบก่อนที่จะพุ่งตัวไปข้างหน้า ยิ่งใกล้ก็ยิ่งอยากรู้ ยิ่งใกล้ก็ยิ่งหวาดกลัว...
น่านฟ้าเบื้องหน้าค่อยๆฉายแสงเรืองรองมากขึ้นเรื่อยๆ ประกายสีทองโรยตัวลงมาจากฟากฟ้าช้าๆ สายลมค่อยๆลดความแรงลง คยองซูลดความสูงลงเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆคืนร่างกลับเป็นมนุษย์ดังเดิมเมื่อเท้าแตะพื้นพระราชวังเรียบร้อยแล้ว
“ถึงแล้วครับ......พระราชวังเทพอพอลโล เจ้าของวิหารเดลฟีผู้พยากรณ์”น้ำเสียงของคยองซูไม่ได้น่ากลัวขึ้นกว่าตอนปกติเลย แต่เนื้อความที่เขาพูดกำลังทำให้ตัวเขาและชานยอลหวาดกลัว
ร่างโปร่งหลับตานิ่งก่อนจะสูดลมหายใจลึก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นกว่าที่ตัวเองรู้สึกเพื่อเรียกขวัญกำลังใจของพวกเขาให้กลับคืน
มา
“งั้นเราก็เข้าไปขอดูอนาคตของไคกันเถอะ” เขาพูดก่อนจะเดินเข้าไปในพระราชวังที่เรืองรองด้วยแสงพระอาทิตย์ที่แม้จะดูเลือนรางแต่ก็ยังทรงพลัง
การเข้ามาในพระราชวังของเทพอพอลโลง่ายเกินกว่าที่ควรจะเป็น เพราะไม่มีทหาร ไม่มีสัตว์ดุร้ายมาคอยขัดขวาง ทางที่พวกเขาเดินไปเงียบสงบและไร้พิษภัย มีเพียงสัญลักษณ์คันศรและดวงอาทิตย์ที่สว่างแวบคอยนำทางให้พวกเขาเท่านั้นที่ดูผิดปกติ แต่พวกเขารีบเกินกว่าที่จะสงสัยหรือระแวดระวัง ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดก็คือ....อนาคตของไค
สัญลักษณ์สว่างวาบที่บานประตูห้องๆหนึ่งก่อนที่มันจะส่องแสงค้างไว้อยู่อย่างนั้น พวกเขารีบผลักประตูเข้าไปทันที เฉียบพลันนั้นห้องทั้งห้องก็สว่างวาบด้วยแสงเรืองรองของพระอาทิตย์จนพวกเขาต้องรีบหลับตาหนีแสง
“มาสักทีนะ ผู้ขอคำพยาการณ์ทั้งสอง”เสียงทรงพลังแต่ทุ้มนุ่มถูกเปล่งออกมาจากชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สีทอง
“ท่านรู้หรอครับ”ชานยอลเอ่ยถาม
“ไม่มีความลับสำหรับเทพผู้มองเห็นทุกสรรพสิ่งบนโลกอย่างข้า”
“พวกเรามาขออนุญาตเข้าไปยังวิหารเดลฟีของท่าน” คยองซูพูดขึ้น
“คิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะขอเห็นอนาคต”
“ครับ พวกเราคิดดีแล้ว”เทพเจ้านิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นต่อ
“ถ้าเช่นนั้นก็จงครองสติให้ได้หลังจากเห็นอนาคตเหล่านั้นแล้ว”
ครืนนนน ครืนนนนน
พระราชวังทั้งพระราชวังสั่นไหวราวกับมีใครมาเขย่าโอลิมปัสให้สั่นสะเทือน กำแพงปริแตกเกิดรอยแยก บนบัลลังก์ที่เคยมีเทพเจ้านั่งอยู่พลันว่างเปล่าหายไป ทั่วทั้งท้องพระโรงเหลือเพียงแต่พวกเขาและอาคารที่กำลังจะถล่มลงมา
ครืนนน ครืนนน เปรี๊ยะ
คานที่อยู่เหนือหัวพังครืนลงมา ชานยอลและคยองซูรีบหลับตาโก่งตัวหลบทันที หากแต่ร่างกายของเขากลับไม่เจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างยังปกติและไม่เป็นอันตรายใดๆ พวกเขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
พระราชวังที่เห็นเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยห้องมืดมิดอนธการ ทั่วทั้งห้องเรียงรายไปด้วยซากสัตว์และรูปปั้นมนุษย์ที่กำลังแสดงสีหน้าและท่าทางหวาดผวา โศกเศร้า และคลุ้มคลั่งอยู่ อุณหภูมิของห้องเย็นยะเยือกจนชวนขนหัวลุก พื้นห้องมีควันสีเขียวที่ส่งกลิ่นเหี้ยนลอยเอื่อยคลอเคลียไปกับเท้าของพวกเขา
พรึ่บ!
ทั้งห้องสว่างวาบด้วยคบไฟสีเขียวที่จุดอยู่ตามเสา เผยให้เห็นร่างแห้งเหี่ยวของหญิงชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ดวงตาเรืองรองของนางจับจ้องมาที่พวกเขา ก่อนที่นางจะแย้มยิ้มจนเห็นกระดูกฟันที่บิดเบี้ยวผิดรูปที่ดูน่าสะอิดสะเอียนและขนหัวลุกที่สุดออกมา
“คยองซู ชานยอล”
“พวกเรา....อยากรู้อนาคตของไค”คยองซูเอ่ยตอบ
“และวิธีที่จะช่วยเขา”ชานยอลรีบต่อคำพูด
“ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้เห็นตามที่ปรารถนา”
พรึ่บ!
ร่างของหญิงชราพุ่งเข้าใส่พวกเขา มือของนางยึดหน้าของพวกเขาเอาไว้ ก่อนที่ดวงตาเรืองรองนั่นจะจับจ้องมาที่ตาของพวกเขา แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเด่นชัดในหัวสมองของพวกเขาทีละนิด ทีละนิด...
ห้องของชานยอลกำลังเด่นชัดอยู่ในห้วงความคิดของพวกเขา ร่างของไคนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงนอนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและสับสน มือหนาเสยผมก่อนจะพูดพึมพำกับตัวเองราวกับคนเสียสติ
“มันต้องไม่จริง ไม่จริง สองคนนั้นคงกำลังซ้อมบทละครกันแน่ๆ เทพเจ้าบ้าบอ ฉันกำลังจะตาย ไม่จริง มันไม่จริงหรอก”ไคพูดก่อนจะยันตัวลุก
ขึ้นยืนมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาสับสน ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาใครบางคน
“ฮัลโหล แม่ครับ ตอนนี้แม่ว่างมั้ย”
“ผมไปหาแม่ได้มั้ย ไม่ครับ ผมแค่ แค่....เจอเรื่องแปลกๆ ผมไม่เข้าใจ ผมกลัว ผมสับสน ผมไปหาแม่ได้มั้ยครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปหาแม่นะ”ร่างสูงพูดก่อนจะวางสาย แล้วรีบออกจากห้องไป
ไครีบวิ่งไปตามทางเดินที่ทอดตัวออกสู่ประตูหน้าของโรงเรียน ใบหน้าของเขาฉายแววตื่นกลัว และสับสน ดวงตาคู่คมหันมองรถที่ถนน ก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินข้ามออกไปเพราะคิดว่าไม่มีรถแล้ว แต่เขา.....คิดผิด
แปร๋นนนนนนนนนนนนนนนน
โคร่ม!!!
รถชนปะทะร่างของไคอย่างแรงจนร่างกระเด็นไปตกที่ถนนอีกฟาก ร่างของเขานอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนพื้นถนน ดวงตาเบิกโพล่งแทบถลน กระดูกขาบิดผิดรูปพับขึ้นมา ในขณะที่กระดูกแขนแทงออกมาจากเนื้อ เลือดและเนื้อสมองไหลออกมาจากศีรษะจนถนนตรงนั้นเจิ่งนองไปด้วยเลือดสีแดงฉานและเนื้อสมองสีขาวเหลืองที่เละแหลกละเอียด
“ไค!!!!”ชานยอลแผดเสียงร้องก่อนที่ภาพทุกอย่างจะค่อยๆจางหายไป ทุกอย่างกลับมาสู่ห้องมืดมิดของดวงวิญญาณแห่งเดลฟีอีกครั้ง
“........มัน มันไม่จริงใช่มั้ย ท่าน..”คยองซูพูดอย่างเสียสติภาพที่ไคตายยังคงติดตาจนตราตรึงลงไปในหัวใจของเขาให้แหลกสลาย
“มันคือเรื่องจริงที่จะเกิดขึ้น ส่วนหนทางที่จะช่วยเขาทรมานน้อยที่สุดคือ.........”ห้องทั้งห้องสั่นไหวหมอกควันสีเขียวพวยพุ่งออกมาจากปากของหญิงชรา สัตว์มีพิษมากมายคลานออกมาจากปากยั้วเยี้ยเต็มไปหมด
“คืออะไร”คยองซูถามย้ำ ก่อนที่เทพพยากรณ์จะฉีกยิ้มสยดสยองแล้วพูดถ้อยคำทำนาย
“จงไปอ้อนวอนทายาทแห่งความตาย พึงพิงบุตรแห่งสมุทรเทพ ทำให้เขายอมละทิ้งคำมั่นที่ยึดถือ สั่นคลอนความเชื่อของเขาด้วยวาจาที่จริงใจ และไร้การเกลียดชัง!!!”เฉียบพลันนั้นคยองซูก็สบตาชานยอลก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้นแล้วคุกเข่าขอร้องต่อหน้าร่างโปร่งทั้งน้ำตานองหน้า
“ชานยอล ผมขอร้อง ช่วยไคด้วย ขอร้องท่านคริสให้เขาช่วยไคที ฮึก...ได้โปรด”ร่างเล็กก้มลงคำนับแทบเท้าร่างโปร่งที่ยืนสั่นระริกอยู่ ดวงตากลมโตเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสับสน มือเรียวกำเสื้อแน่นอย่างพยายามหาที่ยึดเหนี่ยว
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขา ทุกอย่างเดิมพันกับความเกลียดชังของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าเขาละทิ้งมันได้ ไคก็จะเป็นสุข แต่ถ้าไม่....สภาพก็ไม่ต่างจากสิ่งที่เขาได้เห็นในนิมิตของเดลฟี
เขาจะทำอย่างไรดี จะละทิ้งความเกลียดชังที่มีมากขนาดนั้นภายในเวลาอันสั้นได้อย่างไร แล้วเขาควรจะใช้คำพูดอะไรอ้อนวอนขอคนอย่างคริสให้มายอมช่วยกัน
เขาจะทำอย่างไรดี จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี....
-----------------------------
การเดินทางกลับจากโอลิมปัสดูจะรวดเร็วมากหากเทียบกับขามา เมื่อคยองซูเลือกเปิดประตูดอกไม้ที่อยู่ตำแหน่งก่ำกึ่งของเวลาตีสองกับตีสาม และผลุนผลันใช้พลังผลักดันให้เวลาในเส้นทางของดอกไม้หมุนไวขึ้นเพื่อที่เขาจะได้ไปหาคริสและอ้อนวอนขอให้ร่างสูงช่วยบิดเบือนความตายได้ทันเวลาก่อนที่นิมิตของเดลฝีจะเกิดขึ้น
ตลอดเส้นทางที่มากลิ่นหอมของพฤกษาไม่อาจทำให้ชานยอลคลายความเครียดลงไปได้ เขากำลังหมกหมุนกับหนทางที่เขาจะต้องเผชิญในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ เขากำลังจะไปหาคริส กำลังจะไปอ้อนวอนขอคนที่เกลียดที่สุดเพื่อให้ร่างสูงช่วยไคให้พ้นจากชะตาอันโหดร้ายทั้งๆที่ตัวเขาเองตอนนี้ยังไม่มีแม้แต่คำจะทักทายหรือวลีที่ควรจะเอ่ยออกมาเลยด้วยซ้ำ หัวสมองของเขาสับสนและวุ่นวายไปหมดเสียจนสมองแทบจะระเบิดออกมา แต่สิ่งเดียวที่ยึดมั่นเขาเอาไว้ตอนนี้คือ..การช่วยไค ไม่ว่าอย่างไรก็จะช่วยให้สุดกำลัง แม้หนทางนั้นจะขัดกับความรู้สึกของเขาก็ตาม
กลิ่นไอเย็นๆ และความหนาวเหน็บของอากาศที่ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสัญญาณบอกชานยอลให้รู้ว่าการเดินทางของเขาใกล้สิ้นสุดลงแล้ว หัวใจของเขาเต้นถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกที่เกาะกุมอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ความตื่นเต้น แต่เป็นความกังวล กลัว และสับสน เหมือนหนูตัวหนึ่งที่กำลังเข้าไปขอมนุษย์ให้ปล่อยเพื่อนที่ติดกับดัก หากเปรียบเทียบแล้วชะตาของไคก็เปรียบเสมือนหนูที่ติดกับดักที่เหนี่ยวรั้งหนูอย่างเขาเอาไว้ให้ไปช่วย และคริสก็คือมนุษย์ที่หนูอย่างเขาไปขอความช่วยเหลือ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามนุษย์คนนั้นจะทำอย่างไรกับตน
ช่างเป็นการกระทำที่โง่เขลา
ช่างเป็นการกระทำที่สูญเปล่า
ไม่มีมนุษย์คนไหนปล่อยหนูที่ติดกับดักไปหรอก
“ใกล้จะถึงแล้ว”คยองซูเอ่ยบอก แม้น้ำเสียงจะไม่ได้ฟังดูน่ากลัว แต่มันก็ทำให้เลือดในกายของชานยอลหยุดไหลไปชั่วขณะ เขาไม่ได้ไม่อยากช่วยไค แต่การเดินเข้าไปหามัจจุราชอย่างคริสไม่ใช่เรื่องที่ชวนให้น่ายินดีปรีดาเลย
“ชานยอลต้องช่วยไคนะ ต้องขอร้องท่านคริสให้ได้นะ”ชานยอลพยักหน้ารับ ความรู้สึกเหมือนน้ำหนักของท้องฟ้ากำลังกดทับลงบนบ่าทั้งสองของเขาอยู่
เส้นทางของดอกไม้ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ ก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะค่อยๆปรากฏสู่สายตาของชานยอล สุสาน ณ ที่แห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากเกาหลี หิมะโปรยปรายไปทั่วสุสานจนปกคลุมพื้นสนามสีเขียวให้กลายเป็นสีขาวโพลน ขับไล้ให้ป้ายหลุมศพดูเย็นชืดและวิเวกวังเวงมากขึ้น หากแต่สิ่งเดียวที่ตกแต่งสุสานและเหนี่ยวรั้งไม่ให้มันหดหู่ไปมากกว่านี้คือช่อดอกไม้ที่มักมีดอกป็อบปี้สัญลักษณ์ทหารผ่านศึกแซมอยู่ในทุกช่อวางอยู่ที่เกือบทุกหลุมศพ
“ท่านคริสอยู่ตรงนั้น ผมเข้าไปใกล้กว่านี้ไม่ได้แล้ว ท่านคริสเกลียดผม”คยองซูพูดพร้อมกับจับจ้องไปยังร่างของคริสที่ยืนอยู่ด้านในสุสาน ก่อนจะจับแขนชานยอลแล้วอ้อนวอนขอให้ร่างโปร่งช่วยเขา
“ได้โปรด ช่วยไคด้วย ขอร้องท่านคริสที ทำให้เขาช่วยไคที ผมขอร้อง นะ ชานยอล”
“ฉันต้องช่วยเพื่อนของฉันอยู่แล้ว”ชานยอลรับคำ หัวใจดวงน้อยบีบแน่นไปด้วยความรู้สึกฝืนทนกล้ำกลืนเพราะต้องทำในสิ่งที่ตัวเองเกลียด เขาจะต้องทิ้งความชิงชังทั้งหมดที่มีแล้วเข้าไปอ้อนวอนขอคนที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขาและยัดเยียดความอัปยศเหลือคณานับมาให้เขา เพียงแค่คิดมันก็ทรมานจนเจียนคลั่ง โกรธแค้นจนเจียนตาย แต่ถึงกระนั่นเขาก็ต้องทำ ต้องอภัยในความผิดทุกอย่างที่เกิดขึ้น ต้องละในสิ่งที่เสียไปทั้งหมด เพื่อช่วยเหลือเพื่อนของเขา เพื่อนคนเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิต...
ร่างโปร่งสูดหายใจลึก รวบรวมแรงใจทั้งหมดที่มี ก่อนจะขจัดความกล้ำกลืนออกไป แล้วทดแทนมันด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี เขาต้องทำได้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำให้ได้ ก่อนจะเดินเข้าไปหายังบุรุษแห่งความตายด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว และเต็มไปด้วยความกล้าหาญ มีความหวัง และหวาดกลัว…
“คริส...”น้ำเสียงที่เรียกชื่ออีกฝ่ายเบาหวิวจนเหมือนผู้พูดกำลังจะร้องไห้ ร่างสูงเปรยตามองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ฉายแววใดๆ ก่อนจะหันกลับไปมองยังป้ายหลุมศพของนายทหารคนหนึ่งต่อ
“ถ้าจะมาขอร้องเรื่องนั้นก็หยุดซะ เพราะฉันจะ…”ชานยอลเม้มปากแน่นก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น
“ได้โปรด....”ร่างสูงหันกลับมามองด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา หากแต่ในนั้นไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเห็นใจเลยสักนิด จนหัวใจของร่างโปร่งกระตุกวูบ หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อมองไม่เห็นหนทางที่คริสจะตอบรับคำขอนี้
“ช่วยเพื่อนฉันที เขากำลังจะตาย คริส เขากำลังจะตาย ฉันทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นเพื่อนฉันตายแบบนั้น อย่างน้อย อย่างน้อย ก็ขอให้เขาจากไปอย่างสงบได้มั้ย ขอร้องล่ะคริส ได้โปรดช่วยเราที ได้โปรด”ชานยอลขอร้องทั้งน้ำตา ทั้งยังยอมก้มหัวให้ แต่สิ่งที่ได้กลับมามีแค่ความเงียบ และการเดินจากไปของร่างสูง
“คริส ได้โปรด”
“เก็บคำขอร้องของนายไว้ตรงนั้นเถอะ ชานยอล”
“ฉันขอร้อง คริส ฉันขอร้อง ให้ทำยังไงฉันก็ยอม แต่ได้โปรดช่วยเพื่อนฉันเถอะนะ” ร่างสูงนิ่งเฉยไม่สนใจต่อคำขอเขายังคงเดินห่างออกไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีจะสนใจใยดีร่างโปร่งที่ร่ำไห้อ้อนวอนขอเขาเลยสักนิด
“ฮึก ถ้าอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรออยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่านายจะยอมรับคำขอของฉัน”คริสเปรยตามามองเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วจากไปในเงามืด
“ไร้ประโยชน์”ชานยอลเม้มปากแน่น หยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเหมือนจะชโลมไปทั่วหัวใจดวงน้อยให้หนาวเหน็บ เขาไม่รู้ว่าอีกกี่ชั่วโมงนิมิตของเดลฟีจะเกิดขึ้น แล้วก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าคริสจะตอบรับ เขาไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้แม้กระทั่งว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้มันจะได้ผลจริงหรือ คริสจะยอมใจอ่อนจริงหรือ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เดลฟีบอกอย่างนั้นหรือ เขาไม่รู้อะไรเลย...
หนทางที่มืดมน
เส้นทางที่เลือนราง
มีแต่เขาที่ยืนหยัดอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวังที่เดียวดาย
“ชานยอล...”เสียงคยองซูที่วิ่งเข้ามาในตัวสุสานทันทีที่คริสจากไปเรียกด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ชานยอลได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับไป แต่ถึงกระนั้นนั้นก็เป็นคำตอบสำหรับร่างเล็กแล้ว....คริสไม่ยอมช่วยพวกเขา
“ฮึก ไม่ ไม่สำเร็จ ใช่มั้ย ชานยอล ฮึก ทำไม ทำไม ฮึก ทำไมท่านคริสถึงไม่ช่วย”คยองซูทรุดฮวบลงกับพื้น มือบางค้ำยันพื้นสุสานอันหนาวเหน็บเอาไว้อย่างไม่สนใจหิมะที่กำลังกัดกินเนื้อของเขา
“เราจะทำยังไงกันดี จะทำยังไงกันดี ชานยอล”ชานยอลส่ายหน้าไปมาช้าๆอย่างสิ้นหวังก่อนจะเอ่ยตอบ
“ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันจะอยู่รอเขาอยู่ตรงนี้”คยองซูนิ่งเงียบไป ก่อนจะคุกเข่าสะอึกสะอื้นอยู่ข้างชานยอล ในขณะที่ร่างโปร่งเองก็ร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ หยาดน้ำตาไหลร่วงหล่นลงสู่หิมะสีขาวโพลน แต่ความอุ่นของมันก็ไม่อาจหลอมละลายความหนาวเหน็บให้คลายลงไปได้ ซ้ำยังเพิ่มความเย็นยะเยือกให้กับหัวใจของเขาให้เพิ่มมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
เขากำลังหวาดกลัว หนาวเหน็บ และสิ้นหวัง
สายลมเย็นในฤดูหนาวพัดหอบเอาความเย็นสุดขั้วเข้าปะทะร่างของคนทั้งสองให้สั่นสะท้านและหนาวเหน็บ พายุหิมะค่อยๆโหมกระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าราวกับต้องการจะซ้ำเติมตอกย้ำในโชคชะตา ความเย็นยะเยือกของมันค่อยๆกัดกินผิวหนังให้แดงก่ำและแทรกซึมเข้ามาในเนื้อในให้เจ็บปวดทีละนิดๆเหมือนมีใครเอาเข็มมาทิ่มแทงซ้ำๆจนเนื้อบริเวณที่ถูกสัมผัสไร้สีเลือดและความรู้สึก
ชานยอลตัวสั่นงันงกอยู่ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ปากอิ่มพ่นลมหายใจที่กลายเป็นควันออกมาถี่ๆตามความหนาวเหน็บที่ร่างกายกำลังทานทน มือเรียวที่วางอยู่ตรงหน้าตักเริ่มปวดตุบๆ สีเนื้อจากสีซีดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง และเริ่มมีแผลผุผองที่มีเลือดคั่งอยู่ด้านในขึ้นประปรายไปตามเลือนร่าง ชานยอลรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายตัวเอง เขากำลังถูกหิมะกัด และถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้อวัยวะส่วนที่ถูกกัดก็จะค่อยๆตายช้าๆ จนในที่สุดมันก็จะใช้การไม่ได้เลย…
เขากำลังจะพิการเพราะหิมะ
กำลังจะหนาวตายท่ามกลางความหนาวเหน็บ
และกำลังจะสิ้นหวังโดยปราศจากเงาของคริส
“ลุกขึ้น”เฉียบพลันนั้นน้ำเสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังของชานยอล ดวงตากลมโตเบิกตากว้างก่อนจะสบกับดวงตาคม ก่อนที่กลีบปากอิ่มจะแย้มยิ้มบางๆออกมา
“นาย...นาย มา....นาย นายจะช่วย....ชะ ใช่มั้ย"คริสเลือกจะเงียบแทนคำตอบ ก่อนจะฉุดร่างของชานยอลให้ลุกขึ้นยืน
“จะ ช่วย ใช่มั้ย ขอบ..ขอบคุณ”
“ท่านคริส...ท่าน”คยองซูพูดขึ้น ก่อนจะคำนับขอบคุณร่างสูงซ้ำๆ
“ขอบคุณ ท่านคริส ขอบคุณ”
“เก็บคำขอบคุณของพวกนายไปซะ”
“นะ นาย นาย จะช่วยใช่มั้ย”ชานยอลถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ ดวงตากลมโตเผลอมองมาที่คริสอย่างมีความหวังเสียจนร่างสูงจำต้องหลบสายตา เขาเลือกที่จะนิ่งเฉย ก่อนจะเปิดประตูแห่งความมืดขึ้นมาเป็นคำตอบ แล้วผลุบหายเข้าไปในเส้นทางนั้นพร้อมกับชานยอลและคยองซู
ชานยอลไม่เคยรู้สึกดีกับการเดินทางผ่านความมืดมากเท่านี้มาก่อน ไม่ใช่ว่าเพราะมีเพื่อนรวมทางเพิ่มมาด้วยให้อุ่นใจ แต่เป็นเพราะคำตอบที่ไร้เสียงของคริสต่างหาก เขาไม่รู้หรอกว่าแท้จริงแล้วคำตอบของคริสคืออะไร แต่อย่างน้อยก็มั่นใจว่าไม่ใช่คำปฏิเสธอย่างแน่นอน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคนอย่างคริสคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่เองหรอก
รอยยิ้มบางๆถูกวาดขึ้นที่กลีบปากอิ่ม แม้ชะตาชีวิตของไคจะไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก เพราะถึงอย่างไรไคก็ต้องตายอยู่ดี แต่อย่างน้อยตอนนี้เพื่อนของเขาก็คงไม่ต้องพบเจอความตายอันน่าเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอย่างนั้นอีกแล้ว อย่างน้อยเขาก็ได้ช่วยเพื่อนของเขาเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะช่วยได้แล้ว...
การเดินทางผ่านความมืดผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว เพราะคริสที่เดินนำหน้าอยู่เร่งรุดใช้พลังของเขาในการควบคุมเส้นทางแห่งความมืดให้ขับเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วที่สุดจนวิญญาณที่อยู่สองข้างทางกลายเป็นเพียงเส้นสีหม่นสีเทาแล้วเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาออกมาจากประตูแห่งความมืดในวินาทีต่อมา
พวกเขามาหยุดอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามหน้าโรงเรียนในวันที่อากาศหม่นหมองอย่างที่เห็นในนิมิตของเดลฟี ทุกอย่างเหมือนกันมากจนหัวใจของชานยอลและคยองซูกระตุกวูบไหวด้วยความกลัวที่เข้าจู่โจมจิตใจ ภาพการตายของไคแวบเข้ามาในหัวและฉายค้างอยู่อย่างนั้นให้หลอนประสาทและเขย่าความรู้สึกให้สั่นคลอน ดวงตากลมโตของคนทั้งสองสอดส่ายหาร่างของไคก่อนจะเพ่งมองไปยังบริเวณประตูโรงเรียนที่เปิดเอาไว้
“ไม่ต้องมองหรอก”คริสพูดเสียงเรียบราวกับรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ ก่อนที่ร่างสูงจะพูดต่อ
“อีกสิบหกนาทีสามวินาทีจะถึงเวลาตายของคิมจงอิน”
“สิบหกนาที! แล้ว แล้ว นายจะทำยังไง นายจะเปลี่ยนความตายของไคยังไง”ชานยอลถามอย่างร้อนรน มือเรียวเขย่าแขนของร่างสูงไปมาอย่างลืมตัว ดวงตาคมเปรยตามองเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเอ่ยตอบ
“เดี๋ยวก็รู้”
“ท่าน ท่านจะไม่ทำให้เขาทรมาน ใช่มั้ย”คริสหลับตาข่มอารมณ์ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ
