บ้าน
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ...ไม่ใช่อย่างที่พวกพี่กำลังเข้าใจ" คริสตัดสินใจเอ่ยบอกกับรุ่นพี่ที่อยู่ในเหตุการณ์ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้
ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของพวกรุ่นพี่....มีแต่เพียงสายตาที่ยังคงจับจ้องไปยังร่างของคริสและแบคฮยอนในตอนนี้
ร่างสูงโปร่งของคริสยืนลังเลสักพัก....ดวงตาคมเหลือบมองไปยังร่างเล็กที่กอดเข่าร้องไห้ไม่ห่างจากเขานัก......
"แบคฮยอน!! นายมานี่เลย!! เรามีเรื่องต้องคุยกัน" มือหนากระชากร่างของแบคฮยอนให้ลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโมโห
คริสเดินตรงออกมาจากบริเวณนั้นด้วยความหงุดหงิดใจและกระชากแขนแบคฮยอน เสียงห้ามปรามของพวกรุ่นพี่ดังอยู่ที่ด้านหลังแต่ก็ไม่อาจทัดทานอารมณ์เกรี้ยวกราดของคริสในตอนนี้ได้.....ในสมองของคริสตอนนี้มีแต่เพียงชานยอลที่กำลังรอเขา และเรื่องของแบคฮยอนที่ควรจะเคลียร์ให้จบในวันนี้
"พี่คริสจะทำอะไรผม" เสียงเล็กของแบคฮยอนเอ่ยถามขณะที่ถูกคริสฉุดกระชากออกมา
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก....แค่นี้ฉันก็ขยะแขยงนายจะแย่ละ แบคฮยอน" คริสสะบัดมือออกจากแขนของแบคฮยอนเมื่ออยู่ในสถานที่ปลอดคน
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนออกจากแก้มขาวใส ดวงตาที่มีน้ำตากลับกลายเป็นยิ้มเยาะเมื่อเห็นท่าทางของคริสที่กำลังเครียดเกี่ยวกับตัวเขา ร่างเล็กของแบคฮยอนเดินตรงไปยืนด้านข้างคริส....ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่บัดนี้ใบหน้าของเขามีแต่ความกังวลใจ....
"พี่คริสทำให้ผมต้องใช้แผนนี้......เรื่องนี้จะไม่รู้ถึงหูของชานยอลถ้าพี่ขอร้องผม" ปากบางยิ้มเยาะอย่างเป็นต่อ.....แขนเรียวสองข้างยกขึ้นมากอดอกเมื่ออากาศข้างนอกเริ่มหนาวเหน็บ
"แบคฮยอน นายต้องการอะไรกันแน่!!" มือหนากระชากแขนของแบคฮยอนอีกครั้งและเขย่าร่างเล็ก...คริสไม่เข้าใจในสิ่งที่แบคฮยอนคิดและกำลังจะทำ
"ผมต้องการพี่ไง!! ต้องการแค่พี่เท่านั้น!" ดวงตาเล็กฉายแววจริงจังกับคำพูด แบคฮยอนตอบไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงต้องการในตัวคริสมากขนาดนี้....เขาริษยาชานยอลทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดกับคริส แบคฮยอนต้องการเป็นคนเดียวที่ยืนเคียงข้างคริสแค่คนเดียวเท่านั้น
ร่างเล็กโผเข้าสวมกอดคริสด้วยความเสียใจ.....น้ำตาที่เอ่อล้นของแบคฮยอนค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง......คริสคือคนที่แบคฮยอนแอบมองทุกวันและคือคนที่เขาใฝ่ฝันตั้งแต่แรกเห็น.....เขาไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรให้คริสเหลียวกลับมามองเขาบ้างซักนิดก็ยังดี.....
"แบบนี้หรือเปล่าที่ต้องการ....."
คริสจับร่างเล็กของแบคฮยอนให้ผละจากอ้อมอกเขา มือหนาจับไหล่ทั้งสองข้างของแบคฮยอนที่กำลังสั่นเทาเพราะเสียงสะอื้น.....ใบหน้าคมค่อยๆโน้มลงไปที่ริมฝีปากบางของแบคฮยอนใกล้ขึ้นเรื่อยๆ.....ดวงตาเล็กหลับตาพริ้มรอสัมผัสรสจูบที่หอมละมุนจากคริส.....คริสเปลี่ยนตำแหน่งจากริมฝีปากบางไปที่ข้างหูของแบคฮยอน พร้อมกับกระซิบและจงใจพูดให้แบคฮยอนเข้าใจเขาซักที
"คนที่ฉันจะจูบด้วยความเต็มใจ.......มีแค่ชานยอลคนเดียวเท่านั้น"
ดวงตาที่หลับพริ้มลืมตาขึ้นมาช้าๆด้วยความเจ็บปวด......มือเล็กเหวี่ยงลงตรงใบหน้าของคริสด้วยความโมโหก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งหนีจากบริเวณนั้นไปเหมือนคนที่พ่ายแพ้ คนเย็นชาอย่างคริสที่จะมีความอบอุ่นหอมละมุนให้กับคนที่เขารักเท่านั้น....เขาเป็นผู้ชายที่เย็นชาเหลือเกินในความรู้สึกของแบคฮยอน.....
เวลานี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน......ชานยอลผลอยหลับไปบนเตียงนุ่มในขณะที่มือบางก็ยังคงกำโทรศัพท์ไว้แน่น.....หลายครั้งที่ชานยอลโทรหาคริสแต่ไม่มีผู้รับสาย....
....มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง......หน้าจอโทรศัพท์โชว์ Miss call เกือบ 10 สายที่โทรเข้ามา.....ซึ่งทุกสายที่โทรเข้ามาคือเบอร์ของชานยอล
ร่างสูงโปร่งเดินตรงไปยังลานจอดรถพร้อมหยิบกุญแจรีโมทรถเฟอร์รารี่สีแดง....ไม่นานนักรถสปอร์ตคันหรูก็ขับออกไปด้วยความรวดเร็วจากคาราโอเกะย่านอับกูจอง...ระยะทางจากคาราโอเกะมาถึงที่บ้านของชานยอลไม่ไกลกันนัก......
รถคันหรูค่อยๆเคลื่อนตัวมาจอดสงบนิ่งที่หน้าบ้านของชานยอล.....คริสตัดสินใจดับเครื่องยนต์เพื่อไม่ให้เสียงนั้นไปรบกวนคนในบ้านของชานยอล.....ดวงตาคมสอดส่ายสายตาหาก้อนหินก้อนเล็กๆและเขาจะใช้มันเพื่อปลุกชานยอลอย่างที่เขาเคยทำตอนเด็กๆ....เสียงก้อนหินเล็กๆกระทบกับกระจกห้องนอนดังขึ้นเบาๆ.....แค่เพียงหินก้อนที่ 4 ที่ 5 ชานยอลก็สะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับรีบเดินตรงมายังหน้าต่างของห้องนอน....
ใบหน้าคมคายของคริสแย้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนรักเดินมาเปิดหน้าต่างทั้งๆที่หน้าตายังงัวเงีย.....คริสรีบกวักมือเรียกร่างบางให้ลงมาหาข้างล่างด้วยความคิดถึง.....
"ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" ชานยอลพูดออกมาเบาๆแบบไม่มีเสียงเพราะกลัวว่าคนในบ้านจะตื่น
"ไม่ต้องเปลี่ยน....ใส่ชุดนอนแบบนี้น่ารักดี" คริสโต้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม.....จนชานยอลเขินอาย...
มือบางรีบคว้ากระเป๋าสะพายที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่เย็นและเดินลงมาจากห้องนอนด้วยเสียงฝีเท้าที่เบาที่สุด.....ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกช้าๆโดยมีร่างบางของชานยอลค่อยๆย่างก้าวเดินมา...คริสเปิดประตูรถพร้อมกับเอื้อมเข้าไปหยิบผ้าพันคอผืนหนาของเขาที่พาดไว้ตรงเบาะที่นั่งคนขับ.......
มือหนาจับผ้าพันคอเพื่อคล้องลงบนลำคอขาวของชานยอล....คริสกระชับผ้าพันคอผืนนั้นให้หนาขึ้นเพราะอากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น....ดวงตากลมโตของชานยอลจับจ้องไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ......ในชีวิตไม่เคยมีใครพันผ้าพันคอให้เขาเลยสักครั้ง....มือหนาค่อยๆจับไปที่แก้มใสทั้งสองข้างของชานยอลไว้เพื่อให้ความอุ่นก่อนที่จะยิ้มให้กับชานยอลด้วยความอ่อนโยน
"หนาวมากไหม.....รู้สึกอุ่นขึ้นหรือยัง....ฉันขอโทษนะที่มาช้า" คริสเอ่ยพูดกับชานยอลด้วยความรู้สึกผิดในจิตใจ
"แล้วทำไมถึงมาช้า.....ฉันรอนายจนหลับเลยนะอู๋ฟาน" ปากอิ่มยู่เข้าหากันพร้อมด้วยใบหน้ากระเง้ากระงอด
"ไว้จะเล่าให้ฟังนะ ขึ้นรถเถอะ" คริสพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา.....แต่ในเวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาอธิบายถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากบริเวณหน้าบ้านชานยอล....ฝ่ามือหนากุมมือของชานยอลมาตลอดทางระหว่างที่เขากำลังขับรถกลับมาที่บ้านของตนเอง คริสกำลังชั่งใจอยู่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เขาควรจะเล่าให้ชานยอลฟังก่อนดีหรือไม่.......อย่างน้อยชานยอลก็ควรจะรู้ความจริงจากปากของเขาไม่ใช่รู้มาจากคนอื่น.....
ชานยอลลอบสังเกตใบหน้าของคริสเป็นระยะๆเนื่องจากคริสดูเงียบไปและเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง.....
"มีอะไรหรือเปล่า .....คิดอะไรอยู่เหรออู๋ฟาน" ดวงตากลมโตเลิกถามคริสด้วยใบหน้าที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์
"หืม...ไม่มีนี่" คริสส่ายหน้าช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มที่พยายามฝืนให้เป็นปกติที่สุด
ใช้เวลาไม่นานทั้งคริสและชานยอลก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เป็นสถานที่พักพิงของคริส....บ้านหลังใหม่ที่คริสเคยพาชานยอลมานอนพักครั้งแรกที่เจอกันที่ผับ.......คริสเดินถือกระเป๋าสะพายเป้ของชานยอลออกมาจากรถและเดินนำชานยอลขึ้นไปที่ห้องนอนห้องใหญ่........ภาพของวันแรกที่ชานยอลตื่นขึ้นมาและพบว่านอนอยู่ในห้องนี้ก็ย้อนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง
"นายน่าจะบอกฉันตั้งแต่วันแรกที่ฉันมานอนบ้านว่านายคืออู๋ฟาน" ชานยอลเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาเดินสำรวจห้องนอนของคริส
"บอกวันนั้นแล้วยังไง.....จะได้ไม่ต้องรอจนถึงที่ทะเลเหรอ" ใบหน้าคมยกยิ้ม....คำพูดที่คริสตั้งใจหยอกล้อคนรัก ชานยอลเขินอายจนคว้าหมอนใบเล็กบนโซฟาขว้างใส่ร่างสูง
"ฉันไปอาบน้ำก่อนละกันนะชานยอล....นายนั่งเล่นไปก่อน" คริสหยิบหมอนสี่เหลี่ยมใบเล็กขึ้นมาจากพื้นก่อนจะวางมันลงที่เดิมและพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
ชานยอลเดินดูหนังสือในชั้นวางหนังสือของคริสไปเรื่อยเปื่อย........รูปในวัยเด็กและภาพตอนที่เขาเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลที่แคนาดา.....เหรียญทองหลายเหรียญและถ้วยรางวัลคือเครื่องการันตีว่าคริสมีความสามารถทางด้านกีฬามากแค่ไหน มือบางลูบไล้ไปตามเหรียญทองที่คริสเคยให้ไว้กับเขา......มันคือเหรียญทองเหรียญแรกในชีวิตของคริสที่มอบให้กับชานยอล....
ปากอิ่มแย้มยิ้มด้วยความสุขใจ.......เสียงข้อความเข้าที่โทรศัพท์ของชานยอลคือเสียงที่ปลุกให้ชานยอลตื่นจากภวังค์ในอดีต......ร่างบางเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดข้อความอ่าน.....เบอร์ที่ส่งข้อความมาหาชานยอลไม่คุ้นนัก แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะเปิดอ่านมัน
- - คืนนี้ผู้ชายของฉันนอนอยู่ข้างนายหรือเปล่า.....บอกพี่คริสด้วยนะว่าเมื่อครู่เขาร้อนแรงมาก.....อ่อ ฉันฝากนายประคบรอยแดงที่ต้นคอข้างขวาของพี่คริสด้วยนะ นายมันก็แค่คนตายด้านวันยังค่ำ! - - แบคฮยอน
มือบางกดปิดข้อความด้วยหัวใจที่เต้นระรัว......ความรู้สึกทั้งหมดปะปนกัน....ทั้งความกลัว โกรธ เสียใจ และไม่เชื่อในสิ่งที่แบคฮยอนบอกเขา.....ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆเพื่อห้ามความรู้สึกและพยายามช่วยให้ขอบตาที่ร้อนผ่าวผ่อนคลาย...ไม่นานร่างสูงโปร่งของคริสก็เดินออกมาจากห้องน้ำ....คริสสวมชุดนอนด้วยเสื้อเชื๊ตแขนยาวและกางเกงขายาวเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของเขา....
"ชานยอล....นายง่วงหรือยัง" คริสเอ่ยถามกับชานยอลขณะที่เขากำลังใช้ผ้าขนหนูขยี้เบาๆบนผมสีทองที่อ่อนนุ่มของเขา
"ยัง" ปากอิ่มตอบไปสั้นๆก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเดินตรงไปยังร่างสูงโปร่งของคริส
"คืนนี้ยังพอมีแรงไหมอู๋ฟาน.....หรือนายหมดแรงกับใครไปแล้ว" ดวงตากลมโตพยายามเก็บงำความรู้สึก....หัวสมองของชานยอลกำลังสับสนกับเรื่องบางอย่างที่เขาต้องการจะพิสูจน์ความจริง
"นายพูดถึงเรื่องอะไรชานยอล" ร่างสูงเปรยออกมาด้วยความงุนงงพร้อมกับมองไปยังใบหน้าขาวใสของคนรักตรงหน้า....
ไม่มีเสียงตอบจากชานยอล.....มือบางค่อยๆโอบกอดรอบต้นคอของคริส พร้อมกับประกบจูบไปยังริมฝีปากของคริส........ริมฝีปากหนาของคริสจูบชานยอลตอบกลับไปด้วยความประหลาดใจ.....หรือชานยอลกำลังคิดถึงเขามาก....แต่มันก็แปลกใหม่ดีนะ.....มือหนาของคริสบรรจงลูบไล้ไปตามเสื้อตัวบางของชานยอลพร้อมกับจูบสัมผัสไปตามแก้มเนียนใสของคนรัก.....ชานยอลค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของคริสออกเพื่อให้เผยถึงร่องรอยบางอย่างบนตัวเขา.....ริมฝีปากบางไล่จูบไปตามซอกคอแกร่งของคริสที่ข้างขวา....และในที่สุดชานยอลก็ได้เห็นร่องรอยที่เขากำลังตามหาตามคำพูดของแบคฮยอน
หยาดน้ำตาที่ชานยอลพยายามกลั้นไว้ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตขณะที่คริสกำลังซุกไซร้ที่ต้นคอขาวเนียนของชานยอล....ปากหนาพรมจูบไปตามซอกคอขาวพร้อมกับขบเม้มมันไว้เบาๆ.....จากตำแหน่งซอกคอยาวระหงส์คริสก็เปลี่ยนมาเป็นริมฝีปากบางและจึงสังเกตถึงน้ำตาหยดใสที่ไหลลงมาอาบแก้มของคนรัก......
"นายร้องไห้ทำไมชานยอล" มือหนาจับใบหน้าของชานยอลไว้ด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้า
"ฉันไว้ใจใครไม่ได้เลยใช่ไหมอู๋ฟาน.....ทุกคนเหมือนกันหมด" ดวงตากลมโตยังคงมีน้ำตาหลั่งใหลลงมา...พร้อมกับเสียงสะอื้นที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
"ชานยอล....นายเป็นอะไร" นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของชานยอลด้วยความเป็นห่วง
"ทำไมมันต้องเกิดกับฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า......ทำไมอู๋ฟาน"
"ชานยอล.......นาย..." คริสมีสีหน้ากังวลเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
"อู๋ฟาน!! นายไปกับแบคฮยอนมาใช่ไหม! นายไปนอนกับแบคฮยอนมาใช่ไหมอู๋ฟาน!! ตอบฉันสิ ตอบฉัน!" ร่างบางตรงเข้าไปเขย่าแขนคริสและทุบตีเขาด้วยความเสียใจพร้อมเสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากปากของชานยอล
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะชานยอล.....ฉันอธิบายได้" คริสกอดชานยอลที่กำลังร้องไห้ไว้ในอ้อมแขนแกร่ง....เด็กน้อยของเขาสะอื้นจนตัวโยนและเริ่มหายใจหอบหนักขึ้น
"อธิบายเหรอ!! รอยแดงที่คอของนายก็คงพออธิบายได้มั้ง......ถึงฉันจะเคยนอนกับนายแค่คนเดียว แต่ฉันก็ไม่โง่ถึงขนาดที่ไม่รู้ว่านั่นคือรอยอะไร!!" ชานยอลผลักคริสออกจากร่างของเขา ร่างบางรีบเดินตรงไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและสะพายมันพร้อมเดินออกไปจากห้องทั้งน้ำตา.....
"ปาร์คชานยอล! อย่าไป ฉันขอร้อง.....ชานยอล ...... 8 ปีของฉันมันทำให้นายเชื่อใจฉันไม่ได้ใช่ไหม!" คริสตะโกนไล่หลังชานยอลและรีบวิ่งตามร่างบางออกมาที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
คริสวิ่งตามชานยอลออกไปไม่ห่าง.....แต่แล้วร่างบางก็รีบโบกรถแท๊กซี่ที่หน้าบ้านของคริสและเดินตรงขึ้นรถ โดยไม่สนใจร่างสูงโปร่งที่กำลังเร่งฝีเท้าตามเขามาด้วยความรีบร้อน.....
"จะให้ผมจอดไหมครับคุณ" โชว์เฟอร์เอ่ยถามกับชานยอลเมื่อเขามองไปที่กระจกหลังและเห็นร่างของคริสที่วิ่งตามชานยอลมาล้มลงที่พื้นคอนกรีต.....ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งด้วยความเสียใจที่ยังไม่ได้อธิบายความจริงกับคนรัก
"ไม่ต้องฮะ....." ชานยอลออกคำสั่งกับคนขับและเหลือบมองไปทางด้านหลัง......ร่างสูงโปร่งของคริสล้มลงนั่งที่พื้นถนนด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจไม่แพ้ชานยอล..... มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาของตนเองออกจากใบหน้าและเบือนหน้าหนีภาพของคริสที่เขาเห็นเมื่อครู่........ทำไมเขาจึงรู้สึกเจ็บปวดใจเจียนตายขนาดนี้....ทั้งๆที่ชานยอลเองก็ผ่านเรื่องราวแบบนี้กับจื่อเทามาแล้ว....หรือเป็นเพราะว่าความรู้สึกที่ชานยอลมีต่ออู๋ฟานและจื่อเทาไม่เหมือนกัน....
ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของพวกรุ่นพี่....มีแต่เพียงสายตาที่ยังคงจับจ้องไปยังร่างของคริสและแบคฮยอนในตอนนี้
ร่างสูงโปร่งของคริสยืนลังเลสักพัก....ดวงตาคมเหลือบมองไปยังร่างเล็กที่กอดเข่าร้องไห้ไม่ห่างจากเขานัก......
"แบคฮยอน!! นายมานี่เลย!! เรามีเรื่องต้องคุยกัน" มือหนากระชากร่างของแบคฮยอนให้ลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโมโห
คริสเดินตรงออกมาจากบริเวณนั้นด้วยความหงุดหงิดใจและกระชากแขนแบคฮยอน เสียงห้ามปรามของพวกรุ่นพี่ดังอยู่ที่ด้านหลังแต่ก็ไม่อาจทัดทานอารมณ์เกรี้ยวกราดของคริสในตอนนี้ได้.....ในสมองของคริสตอนนี้มีแต่เพียงชานยอลที่กำลังรอเขา และเรื่องของแบคฮยอนที่ควรจะเคลียร์ให้จบในวันนี้
"พี่คริสจะทำอะไรผม" เสียงเล็กของแบคฮยอนเอ่ยถามขณะที่ถูกคริสฉุดกระชากออกมา
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก....แค่นี้ฉันก็ขยะแขยงนายจะแย่ละ แบคฮยอน" คริสสะบัดมือออกจากแขนของแบคฮยอนเมื่ออยู่ในสถานที่ปลอดคน
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนออกจากแก้มขาวใส ดวงตาที่มีน้ำตากลับกลายเป็นยิ้มเยาะเมื่อเห็นท่าทางของคริสที่กำลังเครียดเกี่ยวกับตัวเขา ร่างเล็กของแบคฮยอนเดินตรงไปยืนด้านข้างคริส....ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่บัดนี้ใบหน้าของเขามีแต่ความกังวลใจ....
"พี่คริสทำให้ผมต้องใช้แผนนี้......เรื่องนี้จะไม่รู้ถึงหูของชานยอลถ้าพี่ขอร้องผม" ปากบางยิ้มเยาะอย่างเป็นต่อ.....แขนเรียวสองข้างยกขึ้นมากอดอกเมื่ออากาศข้างนอกเริ่มหนาวเหน็บ
"แบคฮยอน นายต้องการอะไรกันแน่!!" มือหนากระชากแขนของแบคฮยอนอีกครั้งและเขย่าร่างเล็ก...คริสไม่เข้าใจในสิ่งที่แบคฮยอนคิดและกำลังจะทำ
"ผมต้องการพี่ไง!! ต้องการแค่พี่เท่านั้น!" ดวงตาเล็กฉายแววจริงจังกับคำพูด แบคฮยอนตอบไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงต้องการในตัวคริสมากขนาดนี้....เขาริษยาชานยอลทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดกับคริส แบคฮยอนต้องการเป็นคนเดียวที่ยืนเคียงข้างคริสแค่คนเดียวเท่านั้น
ร่างเล็กโผเข้าสวมกอดคริสด้วยความเสียใจ.....น้ำตาที่เอ่อล้นของแบคฮยอนค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง......คริสคือคนที่แบคฮยอนแอบมองทุกวันและคือคนที่เขาใฝ่ฝันตั้งแต่แรกเห็น.....เขาไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรให้คริสเหลียวกลับมามองเขาบ้างซักนิดก็ยังดี.....
"แบบนี้หรือเปล่าที่ต้องการ....."
คริสจับร่างเล็กของแบคฮยอนให้ผละจากอ้อมอกเขา มือหนาจับไหล่ทั้งสองข้างของแบคฮยอนที่กำลังสั่นเทาเพราะเสียงสะอื้น.....ใบหน้าคมค่อยๆโน้มลงไปที่ริมฝีปากบางของแบคฮยอนใกล้ขึ้นเรื่อยๆ.....ดวงตาเล็กหลับตาพริ้มรอสัมผัสรสจูบที่หอมละมุนจากคริส.....คริสเปลี่ยนตำแหน่งจากริมฝีปากบางไปที่ข้างหูของแบคฮยอน พร้อมกับกระซิบและจงใจพูดให้แบคฮยอนเข้าใจเขาซักที
"คนที่ฉันจะจูบด้วยความเต็มใจ.......มีแค่ชานยอลคนเดียวเท่านั้น"
ดวงตาที่หลับพริ้มลืมตาขึ้นมาช้าๆด้วยความเจ็บปวด......มือเล็กเหวี่ยงลงตรงใบหน้าของคริสด้วยความโมโหก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งหนีจากบริเวณนั้นไปเหมือนคนที่พ่ายแพ้ คนเย็นชาอย่างคริสที่จะมีความอบอุ่นหอมละมุนให้กับคนที่เขารักเท่านั้น....เขาเป็นผู้ชายที่เย็นชาเหลือเกินในความรู้สึกของแบคฮยอน.....
เวลานี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน......ชานยอลผลอยหลับไปบนเตียงนุ่มในขณะที่มือบางก็ยังคงกำโทรศัพท์ไว้แน่น.....หลายครั้งที่ชานยอลโทรหาคริสแต่ไม่มีผู้รับสาย....
....มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง......หน้าจอโทรศัพท์โชว์ Miss call เกือบ 10 สายที่โทรเข้ามา.....ซึ่งทุกสายที่โทรเข้ามาคือเบอร์ของชานยอล
ร่างสูงโปร่งเดินตรงไปยังลานจอดรถพร้อมหยิบกุญแจรีโมทรถเฟอร์รารี่สีแดง....ไม่นานนักรถสปอร์ตคันหรูก็ขับออกไปด้วยความรวดเร็วจากคาราโอเกะย่านอับกูจอง...ระยะทางจากคาราโอเกะมาถึงที่บ้านของชานยอลไม่ไกลกันนัก......
รถคันหรูค่อยๆเคลื่อนตัวมาจอดสงบนิ่งที่หน้าบ้านของชานยอล.....คริสตัดสินใจดับเครื่องยนต์เพื่อไม่ให้เสียงนั้นไปรบกวนคนในบ้านของชานยอล.....ดวงตาคมสอดส่ายสายตาหาก้อนหินก้อนเล็กๆและเขาจะใช้มันเพื่อปลุกชานยอลอย่างที่เขาเคยทำตอนเด็กๆ....เสียงก้อนหินเล็กๆกระทบกับกระจกห้องนอนดังขึ้นเบาๆ.....แค่เพียงหินก้อนที่ 4 ที่ 5 ชานยอลก็สะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับรีบเดินตรงมายังหน้าต่างของห้องนอน....
ใบหน้าคมคายของคริสแย้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนรักเดินมาเปิดหน้าต่างทั้งๆที่หน้าตายังงัวเงีย.....คริสรีบกวักมือเรียกร่างบางให้ลงมาหาข้างล่างด้วยความคิดถึง.....
"ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" ชานยอลพูดออกมาเบาๆแบบไม่มีเสียงเพราะกลัวว่าคนในบ้านจะตื่น
"ไม่ต้องเปลี่ยน....ใส่ชุดนอนแบบนี้น่ารักดี" คริสโต้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม.....จนชานยอลเขินอาย...
มือบางรีบคว้ากระเป๋าสะพายที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่เย็นและเดินลงมาจากห้องนอนด้วยเสียงฝีเท้าที่เบาที่สุด.....ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกช้าๆโดยมีร่างบางของชานยอลค่อยๆย่างก้าวเดินมา...คริสเปิดประตูรถพร้อมกับเอื้อมเข้าไปหยิบผ้าพันคอผืนหนาของเขาที่พาดไว้ตรงเบาะที่นั่งคนขับ.......
มือหนาจับผ้าพันคอเพื่อคล้องลงบนลำคอขาวของชานยอล....คริสกระชับผ้าพันคอผืนนั้นให้หนาขึ้นเพราะอากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น....ดวงตากลมโตของชานยอลจับจ้องไปที่ใบหน้าของคริสด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ......ในชีวิตไม่เคยมีใครพันผ้าพันคอให้เขาเลยสักครั้ง....มือหนาค่อยๆจับไปที่แก้มใสทั้งสองข้างของชานยอลไว้เพื่อให้ความอุ่นก่อนที่จะยิ้มให้กับชานยอลด้วยความอ่อนโยน
"หนาวมากไหม.....รู้สึกอุ่นขึ้นหรือยัง....ฉันขอโทษนะที่มาช้า" คริสเอ่ยพูดกับชานยอลด้วยความรู้สึกผิดในจิตใจ
"แล้วทำไมถึงมาช้า.....ฉันรอนายจนหลับเลยนะอู๋ฟาน" ปากอิ่มยู่เข้าหากันพร้อมด้วยใบหน้ากระเง้ากระงอด
"ไว้จะเล่าให้ฟังนะ ขึ้นรถเถอะ" คริสพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา.....แต่ในเวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาอธิบายถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากบริเวณหน้าบ้านชานยอล....ฝ่ามือหนากุมมือของชานยอลมาตลอดทางระหว่างที่เขากำลังขับรถกลับมาที่บ้านของตนเอง คริสกำลังชั่งใจอยู่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เขาควรจะเล่าให้ชานยอลฟังก่อนดีหรือไม่.......อย่างน้อยชานยอลก็ควรจะรู้ความจริงจากปากของเขาไม่ใช่รู้มาจากคนอื่น.....
ชานยอลลอบสังเกตใบหน้าของคริสเป็นระยะๆเนื่องจากคริสดูเงียบไปและเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง.....
"มีอะไรหรือเปล่า .....คิดอะไรอยู่เหรออู๋ฟาน" ดวงตากลมโตเลิกถามคริสด้วยใบหน้าที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์
"หืม...ไม่มีนี่" คริสส่ายหน้าช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มที่พยายามฝืนให้เป็นปกติที่สุด
ใช้เวลาไม่นานทั้งคริสและชานยอลก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เป็นสถานที่พักพิงของคริส....บ้านหลังใหม่ที่คริสเคยพาชานยอลมานอนพักครั้งแรกที่เจอกันที่ผับ.......คริสเดินถือกระเป๋าสะพายเป้ของชานยอลออกมาจากรถและเดินนำชานยอลขึ้นไปที่ห้องนอนห้องใหญ่........ภาพของวันแรกที่ชานยอลตื่นขึ้นมาและพบว่านอนอยู่ในห้องนี้ก็ย้อนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง
"นายน่าจะบอกฉันตั้งแต่วันแรกที่ฉันมานอนบ้านว่านายคืออู๋ฟาน" ชานยอลเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาเดินสำรวจห้องนอนของคริส
"บอกวันนั้นแล้วยังไง.....จะได้ไม่ต้องรอจนถึงที่ทะเลเหรอ" ใบหน้าคมยกยิ้ม....คำพูดที่คริสตั้งใจหยอกล้อคนรัก ชานยอลเขินอายจนคว้าหมอนใบเล็กบนโซฟาขว้างใส่ร่างสูง
"ฉันไปอาบน้ำก่อนละกันนะชานยอล....นายนั่งเล่นไปก่อน" คริสหยิบหมอนสี่เหลี่ยมใบเล็กขึ้นมาจากพื้นก่อนจะวางมันลงที่เดิมและพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
ชานยอลเดินดูหนังสือในชั้นวางหนังสือของคริสไปเรื่อยเปื่อย........รูปในวัยเด็กและภาพตอนที่เขาเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลที่แคนาดา.....เหรียญทองหลายเหรียญและถ้วยรางวัลคือเครื่องการันตีว่าคริสมีความสามารถทางด้านกีฬามากแค่ไหน มือบางลูบไล้ไปตามเหรียญทองที่คริสเคยให้ไว้กับเขา......มันคือเหรียญทองเหรียญแรกในชีวิตของคริสที่มอบให้กับชานยอล....
ปากอิ่มแย้มยิ้มด้วยความสุขใจ.......เสียงข้อความเข้าที่โทรศัพท์ของชานยอลคือเสียงที่ปลุกให้ชานยอลตื่นจากภวังค์ในอดีต......ร่างบางเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดข้อความอ่าน.....เบอร์ที่ส่งข้อความมาหาชานยอลไม่คุ้นนัก แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะเปิดอ่านมัน
- - คืนนี้ผู้ชายของฉันนอนอยู่ข้างนายหรือเปล่า.....บอกพี่คริสด้วยนะว่าเมื่อครู่เขาร้อนแรงมาก.....อ่อ ฉันฝากนายประคบรอยแดงที่ต้นคอข้างขวาของพี่คริสด้วยนะ นายมันก็แค่คนตายด้านวันยังค่ำ! - - แบคฮยอน
มือบางกดปิดข้อความด้วยหัวใจที่เต้นระรัว......ความรู้สึกทั้งหมดปะปนกัน....ทั้งความกลัว โกรธ เสียใจ และไม่เชื่อในสิ่งที่แบคฮยอนบอกเขา.....ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆเพื่อห้ามความรู้สึกและพยายามช่วยให้ขอบตาที่ร้อนผ่าวผ่อนคลาย...ไม่นานร่างสูงโปร่งของคริสก็เดินออกมาจากห้องน้ำ....คริสสวมชุดนอนด้วยเสื้อเชื๊ตแขนยาวและกางเกงขายาวเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของเขา....
"ชานยอล....นายง่วงหรือยัง" คริสเอ่ยถามกับชานยอลขณะที่เขากำลังใช้ผ้าขนหนูขยี้เบาๆบนผมสีทองที่อ่อนนุ่มของเขา
"ยัง" ปากอิ่มตอบไปสั้นๆก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเดินตรงไปยังร่างสูงโปร่งของคริส
"คืนนี้ยังพอมีแรงไหมอู๋ฟาน.....หรือนายหมดแรงกับใครไปแล้ว" ดวงตากลมโตพยายามเก็บงำความรู้สึก....หัวสมองของชานยอลกำลังสับสนกับเรื่องบางอย่างที่เขาต้องการจะพิสูจน์ความจริง
"นายพูดถึงเรื่องอะไรชานยอล" ร่างสูงเปรยออกมาด้วยความงุนงงพร้อมกับมองไปยังใบหน้าขาวใสของคนรักตรงหน้า....
ไม่มีเสียงตอบจากชานยอล.....มือบางค่อยๆโอบกอดรอบต้นคอของคริส พร้อมกับประกบจูบไปยังริมฝีปากของคริส........ริมฝีปากหนาของคริสจูบชานยอลตอบกลับไปด้วยความประหลาดใจ.....หรือชานยอลกำลังคิดถึงเขามาก....แต่มันก็แปลกใหม่ดีนะ.....มือหนาของคริสบรรจงลูบไล้ไปตามเสื้อตัวบางของชานยอลพร้อมกับจูบสัมผัสไปตามแก้มเนียนใสของคนรัก.....ชานยอลค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของคริสออกเพื่อให้เผยถึงร่องรอยบางอย่างบนตัวเขา.....ริมฝีปากบางไล่จูบไปตามซอกคอแกร่งของคริสที่ข้างขวา....และในที่สุดชานยอลก็ได้เห็นร่องรอยที่เขากำลังตามหาตามคำพูดของแบคฮยอน
หยาดน้ำตาที่ชานยอลพยายามกลั้นไว้ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตขณะที่คริสกำลังซุกไซร้ที่ต้นคอขาวเนียนของชานยอล....ปากหนาพรมจูบไปตามซอกคอขาวพร้อมกับขบเม้มมันไว้เบาๆ.....จากตำแหน่งซอกคอยาวระหงส์คริสก็เปลี่ยนมาเป็นริมฝีปากบางและจึงสังเกตถึงน้ำตาหยดใสที่ไหลลงมาอาบแก้มของคนรัก......
"นายร้องไห้ทำไมชานยอล" มือหนาจับใบหน้าของชานยอลไว้ด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้า
"ฉันไว้ใจใครไม่ได้เลยใช่ไหมอู๋ฟาน.....ทุกคนเหมือนกันหมด" ดวงตากลมโตยังคงมีน้ำตาหลั่งใหลลงมา...พร้อมกับเสียงสะอื้นที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
"ชานยอล....นายเป็นอะไร" นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของชานยอลด้วยความเป็นห่วง
"ทำไมมันต้องเกิดกับฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า......ทำไมอู๋ฟาน"
"ชานยอล.......นาย..." คริสมีสีหน้ากังวลเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
"อู๋ฟาน!! นายไปกับแบคฮยอนมาใช่ไหม! นายไปนอนกับแบคฮยอนมาใช่ไหมอู๋ฟาน!! ตอบฉันสิ ตอบฉัน!" ร่างบางตรงเข้าไปเขย่าแขนคริสและทุบตีเขาด้วยความเสียใจพร้อมเสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากปากของชานยอล
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะชานยอล.....ฉันอธิบายได้" คริสกอดชานยอลที่กำลังร้องไห้ไว้ในอ้อมแขนแกร่ง....เด็กน้อยของเขาสะอื้นจนตัวโยนและเริ่มหายใจหอบหนักขึ้น
"อธิบายเหรอ!! รอยแดงที่คอของนายก็คงพออธิบายได้มั้ง......ถึงฉันจะเคยนอนกับนายแค่คนเดียว แต่ฉันก็ไม่โง่ถึงขนาดที่ไม่รู้ว่านั่นคือรอยอะไร!!" ชานยอลผลักคริสออกจากร่างของเขา ร่างบางรีบเดินตรงไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและสะพายมันพร้อมเดินออกไปจากห้องทั้งน้ำตา.....
"ปาร์คชานยอล! อย่าไป ฉันขอร้อง.....ชานยอล ...... 8 ปีของฉันมันทำให้นายเชื่อใจฉันไม่ได้ใช่ไหม!" คริสตะโกนไล่หลังชานยอลและรีบวิ่งตามร่างบางออกมาที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
คริสวิ่งตามชานยอลออกไปไม่ห่าง.....แต่แล้วร่างบางก็รีบโบกรถแท๊กซี่ที่หน้าบ้านของคริสและเดินตรงขึ้นรถ โดยไม่สนใจร่างสูงโปร่งที่กำลังเร่งฝีเท้าตามเขามาด้วยความรีบร้อน.....
"จะให้ผมจอดไหมครับคุณ" โชว์เฟอร์เอ่ยถามกับชานยอลเมื่อเขามองไปที่กระจกหลังและเห็นร่างของคริสที่วิ่งตามชานยอลมาล้มลงที่พื้นคอนกรีต.....ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งด้วยความเสียใจที่ยังไม่ได้อธิบายความจริงกับคนรัก
"ไม่ต้องฮะ....." ชานยอลออกคำสั่งกับคนขับและเหลือบมองไปทางด้านหลัง......ร่างสูงโปร่งของคริสล้มลงนั่งที่พื้นถนนด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจไม่แพ้ชานยอล..... มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาของตนเองออกจากใบหน้าและเบือนหน้าหนีภาพของคริสที่เขาเห็นเมื่อครู่........ทำไมเขาจึงรู้สึกเจ็บปวดใจเจียนตายขนาดนี้....ทั้งๆที่ชานยอลเองก็ผ่านเรื่องราวแบบนี้กับจื่อเทามาแล้ว....หรือเป็นเพราะว่าความรู้สึกที่ชานยอลมีต่ออู๋ฟานและจื่อเทาไม่เหมือนกัน....
