บ้าน
หลังจากเหตุการณ์ในช่วงหัวค่ำเกิดขึ้นในห้องพัก....คริสไม่เดินกลับเข้าไปใน ห้องนั้นอีกทั้งคืน...ร่างบางยังคงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนผลอยหลับไปกับคำ พูดที่ทำร้ายจิตใจว่าเรื่องระหว่างเขาและคริสเป็นเพียงแค่เกมส์เท่า นั้น...คราบน้ำตาบนใบหน้าของชานยอลเปรอะเปื้อนที่ดวงตากลมโตที่กำลังหลับ สนิท....โดยที่คริสเองก็ไม่ได้รับรู้ว่าคำพูดของเขาทำร้ายจิตใจที่บอบบางของ ชานยอลมากแค่ไหน
รุ่งเช้าในแดนอาทิตย์อุทัยมาเยือนอีกครั้ง....ชานยอลนั่งเก็บเสื้อผ้าของเขา เงียบๆลงกระเป๋าเป้....ไม่นานนัก ร่างสูงโปร่งของคริสก็ผลักประตูเดินตรงเข้ามาที่ตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบของ ใช้และเตรียมเก็บของส่วนตัวของเขาเช่นกัน....
"พี่คริส..ทำไมเมื่อคืนพี่ไม่กลับห้อง...แล้วพี่ไปนอนที่ไหน" ชานยอลตัดสินใจเอ่ยถามกับคริสทั้งๆที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะอยากรู้ไปทำไม
"พอดีเมื่อคืนฉันไปเจอสาวสวยไฮโซคนนึงมา......เขาชวนไปนอนที่ห้องก็เลยไปกับ เขา....มีอะไรเหรอ" สีหน้าของคริสดูเรียบเฉยกับสิ่งที่เขากำลังพูด
ร่างบางสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบ....คำตอบที่เฉือดเฉือนความรู้สึก ของเขาให้เขาต้องเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก มือบางสั่นระริกขณะที่กำลังเก็บของส่วนตัวลงสู่กระเป๋าและพยายามสะกดกลั้น อารมณ์ความรู้สึกของตนเองไว้ไม่ให้คริสรับรู้....
ดวงตาคมปราดมองไปที่ใบหน้าที่ขาวใสของชานยอลที่เริ่มซีดเซียว...ดวงตากลมโต ของชานยอลไม่สดใสอย่างเคย...เขาไม่ได้ตั้งใจพูดทำร้ายจิตใจของชานยอล แต่มันคือคำพูดประชดประชันที่เขาต้องการกลั่นแกล้งชานยอลเท่านั้น แท้จริงแล้วเมื่อคืนคริสนั่งกินเหล้าที่ผับจนถึงเช้าก่อนที่เขาจะกลับมาที่ ห้องพักเพื่อเตรียมตัวกลับโซล
ทั้งสองไม่มีบทสนทนาอะไรที่จะต้องเอ่ยถามกันอีก มีแต่ความว่างเปล่าเงียบงันในความรู้สึกของเขาทั้งสองเท่านั้น.....หลังจาก ที่ทั้งสองเตรียมของใช้ส่วนตัวเรียบร้อยก็เดินทางกลับประเทศเกาหลีใต้ตามแพ ลนที่วางไว้ โดยใช้เวลาไม่นาน.....เมื่อถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลปาร์ค ชานยอลดูอ่อนเพลียและไม่สดใส....ทั้งสองต่างแยกย้ายเข้าห้อง โดยชานยอลยังคงพักที่ห้องรับรองแขกเช่นเคยและไม่คิดที่จะกลับไปที่ห้องนอน เดิมของตนเอง
"พรุ่งนี้วันเกิดผมแล้วครับพ่อ.......ผมจะไปหาพ่อที่สุสานนะครับ" เสียงรำพันในใจของคริสหลังจากที่เขาก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับ วางกระเป๋าสะพาย....
ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาของห้องด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง....มันไม่ ใช่อาการของความเหนื่อยจากร่างกาย แต่มันคืออาการของความเหนื่อยจากจิตใจ....
พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคริส...ไม่รู้ว่าแม่ของเขาจะจำมันได้ไหม...แต่ทุกปี คริสจะกลับไปเยี่ยมสุสานของพ่อที่เป็นผู้ร่วมให้กำเนิดเขาด้วยเช่นกัน....ใน วัยเด็กพ่อเคยเอ่ยคำพูดหยอกล้อก่อนที่พ่อจะเสียชีวิต คริสยังคงจดจำมันได้จนถึงทุกวันนี้...
"เราอ่ะ มีแฟนหรือยัง มีแฟนแล้วต้องบอกพ่อเป็นคนแรกนะ แอบปิ๊งใครที่โรงเรียนบ้างหรือเปล่า" เสียงหัวเราะขบขันของพ่อที่กระเซ้าคริสเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กยังคงดัง ก้องในความทรงจำ
"ผมไม่มีหรอกครับ...ผมยังเด็กอยู่นะ" เด็กชายตัวน้อยนั่งหัวเราะร่ากับพ่อในรถยนต์คันเดิมที่พ่อมารับส่งเขาทุกวัน
"ถ้ามีล่ะก็ พามาให้พ่อรู้จักด้วยล่ะ ฮ่าๆ"
"ได้สิครับ....ผมต้องพามาให้พ่อรู้จักแน่ คิคิ" เด็กชายตัวน้อยนั่งทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆพ่อเขาอย่างมีความสุข ก่อนที่ฝ่ามือหนาของพ่อเขาจะยื่นมาลูบศรีษะของเด็กชายตัวน้อยเพื่อขยี้ผมเขา เบาๆ
ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว....ผ่านไปเป็นเพียงอดีตและความทรงจำที่คริสยังคงเก็บมันไว้กับตัวเองเสมอ.....
ช่วงเย็นของวัน คุณลุงปาร์คกลับมาที่บ้านด้วยท่าทีไม่สบายใจโดยมีหนังสือพิมพ์ฉบับกรอบ บ่ายอยู่ในมือ....เขายื่นข้อความในหนังสือพิมพ์ให้คุณนายปาร์คเป็นผู้รับไป ก่อนที่จะส่ายศรีษะเบาๆด้วยความเหนื่อยใจกับข้อความในหนังสือพิมพ์ฉบับ นั้น.....
"ตายจริง!คริสทำอะไรลงไปคะคุณ" มารดาของคริสอุทานออกมาด้วยความตกใจหลังจากที่ได้อ่านข้อความนั้น
"ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น....แต่ตระกูลคิมไม่ใช่ตระกูลเล็กๆ ผมคงต้องไปขอโทษเขากับสิ่งที่คริสทำ" คุณปาร์คเอ่ยออกมาพร้อมกับคลายเนคไทที่ต้นคอออกด้วยความกังวลใจ
"ฉันจะไปพูดกับคริสเองค่ะ" สิ้นเสียงพูดของคุณนายปาร์ค เธอก็เดินตรงไปยังห้องนอนชั้นบนพร้อมกับตัดสินใจเคาะที่ห้องของคริส 2-3 ครั้ง
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยมีร่างของลูกชายเธอเดินหันหลังกลับไปนั่งที่โซฟาหน้าโทรทัศน์อีกครั้งด้วยท่าทีเรียบเฉย....
"เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น!คริส...ลูกรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป!" ผู้เป็นมารดาต่อว่าคริสด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายหัวใจกับการกระทำของลูก ชาย
"ผมก็แค่ต่อยมัน...ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่" สีหน้าเย็นชาของคริสไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆต่อสิ่งที่เขาทำ
"คริส!!!แม่สุดจะทนแล้ว....ครั้งนี้มันส่งผลต่อคุณลุงปาร์คและชานยอล...ข่าว ที่ออกมาเสียหายมาถึงพวกเค้า ลูกได้ชื่อว่าเป็นคนของตระกูลปาร์ค!! คิดถึงพวกเขาบ้าง"
"อย่าให้คนอื่นเดือดร้อนได้ไหม!!อย่าทำให้คุณปาร์คและชานยอลต้องเสียหาย เพราะลูกเอง" หญิงวัยกลางคนยืนตัวสั่นด้วยความโมโหลูกชาย เธอทั้งผิดหวัง เสียใจกับการกระทำที่เกิดขึ้น
"แต่มันดูถูกผม!!ดูถูกครอบครัว......" ยังไม่ทันที่คริสจะพูดจบประโยค หนังสือพิมพ์ในมือของมารดาก็ถูกเหวี่ยงเข้ามาที่ใบหน้าของคริส พร้อมกับคำต่อว่าคริสอีกมากมาย
ร่างสูงยืนกำมือแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ.....นี่แม่กำลังโกรธเขา กับสิ่งที่เขาทำเพื่อปกป้องเกียรติของตัวเขาและครอบครัว...แม่กำลังโกรธผม เพราะผมทำให้ตระกูลปาร์คต้องเสียชื่อเสียง โดยที่แม่ไม่ได้ห่วงชื่อเสียงของตระกูลอู๋ที่คิมจงอินพูดจาถากถางและดู ถูก.....แม่ปกป้องสามีใหม่และลูกใหม่มากกว่าสามีของตัวเองที่ตายไปแล้วกับ ลูกของตัวเองที่ยืนอยู่ตรงนี้...
ดวงตาคมมีเพียงน้ำตามาคลอหน่วงเท่านั้น....เขาไม่คิดจะร้องไห้ให้ใครเห็น ....ความอ่อนแอของคริสคือสิ่งที่คริสจะเก็บมันไว้เพื่อรับรู้แค่คนเดียว...
"ผมมองแม่ไม่ผิดจริงๆ....แม่ไม่เคยรักผม ไม่เคยรักพ่อ แม่รักแต่ตัวเองและครอบครัวใหม่ของแม่!!" ร่างสูงโปร่งของคริสเดินสวนแม่ของเขาออกไปจากห้องนอนด้วยความเสียใจ....
รถลัมโบกินี่สีขาวถูกสตาร์ทและขับออกไปด้วยความรวดเร็วจากในโรงรถ.....ร่าง ของหญิงสูงวัยยืนน้ำตาไหลรินกับสิ่งที่เธอดุด่าว่ากล่าวลูกชาย...มือบางยก ขึ้นมาปิดใบหน้าร่ำไห้กับตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า....มีดวงตากลมโตของ ชานยอลที่กำลังสั่นระริกด้วยความเศร้าแอบมองทั้งสองแม่ลูกอยู่ห่างๆที่หน้า ห้องรับรองแขก
ชานยอลรู้ดีทุกอย่างว่าคืนนั้นคิมจงอินพูดจาดูถูกคริสอย่างไร.......แต่สิ่ง ที่คริสทำมันก็ส่งผลต่อชื่อเสียงของครอบครัวเขาเช่นกัน...ความรักที่ชานยอ ลมีต่อคริสทำให้ชานยอลรู้สึกเข้าใจคริสและก็เข้าใจการกระทำของมารดาของคริ ส....
ร่างบางเดินจากบริเวณนั้นมาเงียบๆและกลับไปครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อครู่....ชานยอลรู้สึกไม่สบายใจที่คริสและมารดาของเขามีปัญหากัน ต้นเหตุมาจากเรื่องราวของตระกูลปาร์ค
ช่วงเวลาอาหารเย็นที่โต๊ะอาหารตัวใหญ่.....ทั้งคุณนายปาร์ค คุณปาร์คและชานยอลนั่งทานอาหารด้วยกันเงียบๆโดยไม่มีบทสนทนาใดๆ....ทุกคน ต่างมีท่าทีไม่สบายใจกับข่าวที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายคิมจงอิน
ชานยอลนั่งพรูลมหายใจออกมาหลายครั้งหลังจากตักอาหารเข้าปาก....ดวงตากลมโต สอดส่ายสายตาหาร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคย...ตั้งแต่ที่คริสออกไปจากบ้านหลังจาก ที่มีปากเสียงกับมารดา เขาก็ยังไม่กลับมา...ชานยอลเขี่ยอาหารในจานไปมาก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยประโยค บางอย่างขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบสงบ...
"คุณพ่อฮะ คุณน้าฮะ....จริงๆแล้ว คิมจงอินดูถูกครอบครัวพี่คริสก่อน....พ่อคงรู้นะฮะว่าจงอินมีนิสัยยังไง" ชานยอลหลุบสายตาลงมองที่จานข้าวตรงหน้าก่อนที่จะพูดต่อ
"พี่คริสเองก็ใจร้อนแต่.....จงอินจะลงมือทำร้ายพี่คริส ผมว่าพี่คริสก็ควรที่จะป้องกันตัวเอง"
คุณปาร์คหันไปมองใบหน้าของบุตรชายพร้อมทั้งใช้ความคิดตามคำพูดที่ชานยอลพยายามอธิบาย....
"พ่อไปขอโทษคุณคิมแล้ว....คุณคิมเองก็เข้าใจ ให้มันผ่านไปเถอะ พ่อเองก็รู้ว่าจงอินเป็นยังไง...แต่คริสเองก็...ให้เขาลดความใจร้อนลงหน่อย แล้วกันนะคุณ" คุณปาร์คหันไปพูดกับภรรยาที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ เธอพยักหน้ารับเบาๆด้วยท่าทีไม่สบายใจเรื่องที่ทะเลาะกับคริสในวันนี้
ดวงจันทร์ทำหน้าที่สาดส่องแสงในยามกลางคืนตามปกติ อากาศภายนอกหนาวเย็นพอๆกับความรู้สึกว้าเหว่ในใจของชานยอล....ภาพที่ลูกชาย และแม่ทะเลาะกันรวมถึงแววตาของคริสที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด เสียใจ ยังตราตรึงในความรู้สึกของชานยอล.....มือบางเปิดผ้าม่านเพื่อชะโงกดูว่ารถ ลัมโบกินี่สีขาวเข้ามาจอดที่โรงรถหรือยัง...แต่ชานยอลก็พบแต่เพียงความว่าง เปล่า...หลอดไฟในห้องนอนของคริสยังคงดับสนิท ไร้วี่แววของเจ้าของห้องที่จะกลับมา...
คืนนี้คริสไม่กลับมานอนค้างที่บ้านของตระกูลปาร์ค เขาอาศัยนอนบ้านเพื่อนที่สนิทกัน...ตอนเช้าคริสตั้งใจที่จะไปเยี่ยมพ่อที่ สุสานโดยไม่กลับเข้าไปที่บ้านหลังนั้นอีก....รุ่งเช้าคริสจัดการอาบน้ำแต่ง ตัวเพื่อไปเคารพหลุมศพพ่อที่สุสาน เสื้อเชิ๊ตสีดำและกางเกงแสล๊คสีดำถูกสวมใส่บนร่างสูงโปร่ง...แว่นกันแดดสีดำ ถูกสวมทับเพื่ออำพรางดวงตาคมของคริสที่บอบช้ำจากการที่เขานั่งร้องไห้คน เดียวกับตัวเอง....วันนี้เป็นวันเกิดของเขาซึ่งมันน่าจะเป็นวันที่เขามีความ สุข...แต่เขากลับรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพังคนเดียวบนโลกใบ นี้....
ระยะทางจากบ้านเพื่อนของคริสมาที่สุสานนอกเมืองไม่ไกลมากนัก......รถลัมโบกิ นี่สีขาวเคลื่อนเข้ามาจอดห่างจากหลุมศพ....มือหนาคว้าช่อดอกไม้สีขาวที่อยู่ ตรงเบาะข้างคนขับมาถือไว้..เขาไม่ลืมที่จะซื้อดอกไม้มาเคารพหลุมศพพ่อเขาทุก ครั้ง....ร่างสูงคุกเข่าลงช้าๆ..ฝ่ามือหนาลูบไปตามรูปภาพหน้าหลุมศพของพ่อ เขา....ช่อดอกไม้ถูกวางไว้ด้านหน้าป้ายหลุมศพ...คริสค่อยๆโค้งศรีษะเพื่อทำ ความเคารพหลุมศพพ่อของเขา....
"พ่อครับ....วันนี้วันเกิดผม ....ที่ผมเคยบอกกับพ่อว่าจะพาคนที่ผมรักมาพบพ่อ....ผม...ขอโทษนะครับที่พา เขามาไม่ได้.....เพราะ...เขาไม่ได้รักผม" ร่างสูงยิ้มบางๆกับหลุมศพของพ่อเขา....รอยยิ้มที่ดูสร้อยเศร้าบ่งบอกถึงความ รู้สึกภายในใจ...ในเวลานี้คริสนึกถึงชานยอล ภาพที่คริสนอนบนตักของชานยอลและชานยอลปลอบประโลมเขายังคงปรากฎในความทรงจำ เขาอีกครั้ง
"พ่อครับ...........เวลาที่ผมไม่สบายใจหรือมีความสุข...ผมขออนุญาตมาหาพ่อ บ่อยๆนะครับ.....พ่ออย่าเพิ่งเบื่อผมนะ" มือหนายื่นไปจับที่ป้ายชื่อของตระกูลอู๋...ก่อนที่จะคิดถึงเหตุการณ์เมื่อ วานที่เขาทะเลาะกับแม่เรื่องเกียรติและศักดิ์ศรีของตระกูลเขา
"ผมผิดเหรอครับ....ที่ปกป้องตระกูลของเราบ้าง...." ก้อนสะอื้นจุกที่ลำคอของคริสเมื่อภาพที่มารดาต่อว่าพร้อมกับขว้างปาหนังสือ พิมพ์ฉบับนั้นมาที่เขา คริสไม่ต้องการร้องไห้ต่อหน้าหลุมศพพ่อของเขา เขากำลังสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ภายในและไม่ปลดปล่อยมันออกมา....
ในระหว่างที่คริสนั่งอยู่ที่หน้าหลุมศพพ่อของเขานั้น.....มีหญิงวัยกลางคน รูปร่างหน้าตาดีเดินมาช้าๆทางด้านหลัง....อายุอานามของเธอดูน้อยกว่ามารดา ของคริสมากนัก....การแต่งตัวที่ดูโฉบเฉี่ยว เสียงฝีท้าว และกลิ่นน้ำหอมทำให้คริสต้องหยุดพูดกับหลุมศพพ่อและค่อยๆผละหันไปมองเธอคน นั้น....
คริสไม่เคยพบผู้หญิงคนนี้มาก่อน....เขามั่นใจว่าไม่ใช่ญาติของทางฝั่งพ่อแน่ นอน....ร่างบางของหญิงคนนั้นก้าวมายืนอยู่ข้างๆคริสและยิ้มให้กับเขาบางๆ อย่างมีมารยาท
"คุณคริสใช่ไหมคะ....โตขึ้นเยอะเลย....หล่อเหมือน....คุณพ่อเลยนะคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยทักคริสพร้อมกับรอยยิ้ม
"ใช่ครับ....คุณน้ารู้จักผมด้วยเหรอ..." คริสเอ่ยทักเธอกลับไปด้วยสีหน้าและท่าทีที่ค่อนข้างแปลกใจ
"น้าเป็นเลขาของคุณพ่อคุณค่ะ.........น้าเคยเจอคุณคริสหลายครั้งแล้วแต่คุณ คริสคงจำน้าไม่ได้....ครั้งสุดท้ายที่เจอกันก็คือ...ที่งานศพ" เสียงของเธอดูเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเหตุการณ์วันนั้น
"คุณแม่สบายดีไหมคะ....ครอบครัวใหม่เป็นอย่างไรบ้าง"
"ก็...สบายดีทุกอย่างครับ" คริสเลือกที่จะไม่ตอบคำถามสุดท้ายของเธอ....เลขาของพ่อคนนี้คริสจำเธอไม่ได้ จริงๆ...แต่เขาก็รู้สึกแปลกๆที่เลขาคนนี้ดูท่าจะรู้เรื่องในครอบครัวของเขา และติดตามข่าวคราวของครอบครัวเขามาเสมอ
เธอสนทนากับคริสโดยใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะขอตัวกลับ.......ร่างสูงโค้งคำนับ เธอช้าๆก่อนที่เธอจะผละเดินจากมาด้วยท่าทางเศร้าๆและลังเล....ร่างบางของ หญิงกลางคนตัดสินใจหยุดเดินลงและหันหลังกลับมาบอกลาคริสพร้อมกับประโยค บางอย่างที่ทำให้คริสต้องตกตะลึง
"โชคดีนะคะคุณคริส ....ฝากขอโทษแม่ของคุณคริสด้วยที่น้าเคยทำไม่ดีไว้เรื่องของพ่อคุณ....... น้าเองก็รักพ่อของคุณคริสไม่น้อยกว่าแม่ของคุณเช่นกัน"
"คุณน้าหมายความว่ายังไงครับ!.....คุณน้ากับพ่อของผม?......" คริสเอ่ยถามกลับไปด้วยความงุนงงและสับสนในคำพูดของเธอ
เธอนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนที่จะพรั่งพรูความรู้สึกของเธอออกมา......
"คุณพ่อของคุณคริสและน้ารักกันค่ะ ...เรารักกัน....เรารักกันไม่นานพ่อของคุณคริสก็ประสบอุบัติเหตุ....น้าขอ โทษค่ะ ขอโทษแทนคุณพ่อของคุณคริส ขอโทษคุณแม่ของคุณด้วยที่ทำท่านเสียใจ" น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตา.....เธอตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้คริ สฟังเพราะเห็นว่าคริสโตขึ้นมากแล้วและวันเวลาก็ผ่านมาเป็นสิบปี เธอไม่รู้ว่าจะไถ่โทษในสิ่งที่เธอทำได้อย่างไร
"น้าและคุณพ่อของคุณทำให้คุณแม่คุณคริสเสียใจมาก....ยังไม่ทันที่ท่านทั้ง สองจะหย่าร้างกัน พ่อของคุณคริสก็มาเกิดอุบัติเหตุเสียก่อน ...." เธอยกมือบางขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมา วันที่มารดาของคริสรับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและพ่อของคริสคือวันที่แม่ คริสเสียใจมากที่สุด....เธอตัดสินใจที่จะหย่าร้างกับพ่อของคริสโดยที่เด็ก อย่างคริสไม่มีวันได้รับรู้..
คริสเข้าใจผิดมาตลอด...ความเย็นชาที่แม่ของเขามีต่อพ่อเกิดจากเหตุนี้.... พ่อของเขานอกใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย...แม่ของคริ สเก็บความรู้สึกเสียใจไว้กับตัวเองมาตลอดโดยที่ไม่เอ่ยให้คริสรับรู้....เธอ ทำงานหนักเพื่อเก็บเงินไว้เพื่ออนาคตของคริส...แม่ของคริสตัดสินใจที่จะหย่า ร้างและดูแลคริสเพียงลำพัง...โดยไม่หวังพึ่งพ่อของคริสอีกต่อไป
หญิงสูงวัยเดินจากไปด้วยน้ำตาพร้อมกับความมึนงงของคริส......ร่างสูงโปร่ง ยืนโดดเดี่ยวลำพังและถูกทิ้งให้อยู่กับความจริงที่เขารับรู้เกี่ยวกับ พ่อ....คงไม่ต้องถามว่าคริสเสียใจมากแค่ไหนกับสิ่งที่พ่อทำกับแม่....พ่อที่ เปรียบเสมือนฮีโร่ในดวงใจของเขากลับทำร้ายจิตใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ภรรยา....ดวงตาคมปราดมองไปที่รูปหน้าหลุมศพของพ่อเขาพร้อมกับความเจ็บปวดที่ ถาโถมเข้ามาในจิตใจ...ตอนนี้เหมือนโลกทั้งโลกกำลังถล่มลงมาตรงหน้าเขา ความผิดหวังที่เขามีต่อตัวพ่อ....ทำให้เขาเสียใจ....ร่างสูงเดินห่างจาก สุสานออกไปเรื่อยๆด้วยท่าทางอ่อนแรง....
"วันนี้เป็นวันเกิดของพี่คริสเหรอฮะคุณน้า" ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นคุณนายปาร์คกำลังลงมือเตรียมเค้กที่ทำขึ้นจากฝีมือของเธอในครัว
"ใช่จ๊ะ" เธอยิ้มรับบางๆ เมื่อวานนี้เธอทำรุนแรงกับคริส...วันนี้เธอหวังแต่เพียงว่าคริสจะกลับมาที่บ้านหลังนี้
เสียงรถยนต์ลัมโบกินี่เข้ามาจอดที่ลานจอดรถเสียงดังกระหึ่ม........เสียง เบรคดังลั่นจนคุณนายปาร์คต้องหันออกไปมองตามเสียง....แม้เธอจะรู้ว่าคริสอาจ จะอารมณ์ไม่ดีในวันนี้แต่เธอก็ยังยินดีที่จะเดินออกไปรับคริสที่หน้าห้อง โถง...
มารดาของคริสเดินออกมาจากในครัวตรงมาที่ห้องโถงหน้าบ้านพร้อมด้วยรอยยิ้ม จางๆ....ผิดกับบุตรชายของเธอที่เดินตรงเข้ามายังร่างบางของคนเป็นแม่ด้วยสี หน้าไม่สู้ดี....
"แม่!!......ทำไมแม่ไม่เคยบอกผมเรื่องของพ่อ....แม่รู้ไหมว่าวันนี้ผมไปเจอ ใครมา!!....ผมไปเจอชู้รักของพ่อ!!..." น้ำเสียงดุดันของคริสดังก้องกังวานมาจนถึงในครัว ชานยอลตกใจและรีบผลุนผลันออกมาตามเสียงนั้น
"คริส....ลูก" คุณนายปาร์คมีท่าทีตกใจกับคำพูดของคริส เธอไม่เคยต้องการให้คริสรับรู้ความจริงและต้องการให้คริสรักและเทิดทูนพ่อ ของเขาตลอดไปอย่างเคย
"แม่ปิดผมมาเป็นสิบๆปี......แม่รู้ไหมว่าผมเสียใจแค่ไหน...ผมเสียใจที่พ่อทำ ให้ผมผิดหวัง....ผมเสียใจที่แม่เมินเฉยกับผมและพ่อตอนผมยังเด็ก...แม่รู้ ไหม!" ร่างสูงโปร่งของคริสเริ่มสั่นไหวเมื่อเขาต้องพรั่งพรูความรู้สึกภายในใจของ เขาออกมาบ้าง
ชานยอลยืนหลบฟังเรื่องราวที่น่าสะเทือนใจของคริสอยู่หลังเสาต้นใหญ่ของห้อง โถง.....เขารู้สึกเสียใจและสงสารคริสอย่างบอกไม่ถูก...พ่อที่เปรียบเสมือน ฮีโร่ของเขากลับเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจแม่...ความจริงข้อนี้คริสคงจะรับมันไม่ ได้และคงรู้สึกผิดหวังมาก วันนี้คงเป็นวันครบรอบวันเกิดของคริสที่น่าเจ็บปวดที่สุด....
"คริส...ฟังแม่ก่อน" ร่างบางจะเดินตรงไปหาบุตรชายแต่คริสก็เดินผละหนีเธอออกมา....
"วันนั้นที่เกิดอุบัติเหตุ.....คนที่ตายน่าจะเป็นผม.....พ่อไม่น่าช่วยผม ไว้.....แม่กับพ่อจะได้มีความสุขกับคนที่ตัวเองรักโดยที่ไม่มีผมเป็นลูกติด"
"แม่มีลุงปาร์ค....พ่อมีเลขาแสนสวย...แต่ผม....ผมไม่มีใคร" เสียงที่ดุดันแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่สั่นไหวจากความเสียใจ คริสกำลังจะร้องไห้ต่อหน้าแม่ของเขา น้ำตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็นค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาคมช้าๆ....เขาใช้หลัง มือยกขึ้นปาดน้ำตาของเขาก่อนที่เดินขึ้นห้องไป...ทิ้งให้มารดาของเขาทรุดตัว ลงนั่งร้องไห้กับพื้นห้องโถงด้วยความสงสารบุตรชายและเสียใจที่เกิดเรื่องราว แบบนี้ขึ้น
หลังจากที่คริสเดินขึ้นห้องไป ชานยอลก็วิ่งตรงไปยังร่างของคุณนายปาร์คเพื่อปลอบประโลมเธอ....ภาพตรงหน้า เกือบทำให้ชานยอลเผลอร้องไห้ตาม....ดวงตากลมเหลือบมองขึ้นไปบนห้องนอนที่มี ร่างของคริส....เขาไม่เคยเห็นคริสเสียใจ...ไม่เคยเห็นน้ำตาของผู้ชายคน นี้....หัวใจของชานยอลเริ่มวูบไหวไปกับความรู้สึก....แม้คริสจะร้ายกาจกับ เขาแต่ชานยอลก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคริสมากในตอนนี้....
ในช่วงเย็นของวัน.....คริสไม่ลงมาทานอาหารค่ำตามเคย...คุณปาร์คเองก็ติด ประชุมซึ่งอาจจะกลับดึก...ที่โต๊ะอาหารมีแต่เพียงชานยอลและคุณนายปาร์คนั่ง ร่วมรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆ
"คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงนะฮะ......ผมจะ....ไปพูดกับพี่คริสเอง" ดวงตากลมโตมองไปยังใบหน้าของหญิงสูงวัย...ตอนนี้คงไม่มีใครที่จะสามารถเข้า หน้าคริสได้ยกเว้นเขา ซึ่งตัวเขาเองก็ต้องใช้ความอดทนอย่างมากที่จะต้องเข้าไปพูดกับคริสก่อน
"น้าขอบใจมากนะชานยอล...." เธอยิ้มบางๆให้กับชานยอล เธอรู้สึกดีที่มีชานยอลคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอในยามคับขันแบบนี้
ภายในห้องนอนของคริสยังคงเงียบสงบ....มีเพียงแสงไฟลอดออกมาจากห้องเท่านั้น ....ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่อย่างอ่อนแรง...คริสนั่งดื่ม บรั่นดีมาเป็นชั่วโมงแล้วจนร่างกายของเขาเริ่มเมามาย น้ำตาค่อยๆรินไหลจากหางตาของคริสช้าๆยามที่เขานึกถึงภาพของพ่อและแม่ของเขา ในวัยเด็ก.....ศรีษะของคริสพาดพิงลงไปบนโซฟาด้วยความอ่อนใจ...ก่อนที่จะยก แก้วบรั่นดีขึ้นจิบอีกครั้งจนหมดแก้วพร้อมกับขว้างมันไปที่ผนัง
เสียงแก้วแตกดังมาจนถึงห้องนอนของชานยอล....ร่างบางสะดุ้งไหวเล็กน้อย ....ชานยอลลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มและเดินตรงไปหน้าประตู....เขาตัดสินใจที่ จะไปดูคริสด้วยความเป็นห่วง...ขายาวพาร่างบางมาหยุดยืนหน้าห้องนอนของคริ สพร้อมกับยืนชั่งใจสักพัก....ไม่นานมือบางก็ตัดสินใจเอื้อมไปเคาะประตูก่อน ที่จะเปิดเข้าไปช้าๆ
เศษแก้วแตกกระจายไม่ไกลจากหน้าประตู.....ร่างสูงโปร่งที่ชานยอลคุ้นเคยนั่ง หมดอาลัยตายอยากอยู่บนโซฟาหนังสีดำตัวใหญ่...ดวงตาคมค่อยๆปรือตาขึ้นมองคน ที่มาเยือนเขาในห้อง
"เข้ามาทำไม.....สะใจใช่ไหมที่เห็นฉันเป็นแบบนี้" เสียงเข้มที่เปล่งออกมาบ่งบอกถึงความเมามายจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์...กลิ่น แอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วห้องทั้งจากเครื่องดื่มและจากกลิ่นกายของคริส
"พี่คริส..ผมรู้ว่าพี่เสียใจ...แต่ตอนนี้พี่เมามากแล้ว" ชานยอลก้าวเดินเข้าไปยืนไม่ห่างจากร่างสูงนัก แต่มันก็ไกลพอที่เขาจะสามารถเอาตัวรอดได้หากคริสคิดจะทำร้ายเขา
"นี่นายกำลังสอนฉันเหรอ....น้อง...อ่อ ไม่ใช่สิ...เมียฉัน" ดวงตาคมปราดมองไปยังร่างบางที่ยืนค้ำศรีษะเขาอยู่
"ผมจะไม่ถือโทษโกรธพี่หรอก....ผมรู้ว่าพี่กำลังเมาและก็กำลังเสียใจ มาก....ผมเข้าใจดี" ชานยอลยังคงควบคุมสติอารมณ์ของเขาให้นิ่งที่สุด วันนี้เขาต้องการที่จะพูดกับคริสดีๆเพราะเขารับรู้ว่าคริสต้องเจออะไรมาบ้าง
"นายกล้าที่จะเดินเข้ามาหาฉัน..ทั้งๆที่ฉันบอกว่านายคือเกมส์สนุกๆที่ฉัน อยากจะเล่นด้วย...ชานยอล นายกล้าจริงๆ" ร่างสูงยกยิ้มก่อนที่จะเบะปากออกมาพร้อมดวงตาปรือของคนที่กำลังเมามายไร้สติ
"อยากเล่นเกมส์กับฉันรึปล่าว....ลงมานั่งตรงนี้สิ" มือหนาฉุดข้อมือบางของชานยอลให้ลงมานั่งข้างๆเขา...จนร่างบางเสียหลักและล้ม ลงนั่งบนตักของคริส
ดวงตากลมโตฉายแววตกใจก่อนที่จะมองไปยังใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า...ใบหน้าคม ที่ยังคงมีร่องรอยของคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนที่ดวงตาของเขา ชานยอลหลุบตามองที่อื่นพร้อมทั้งออกคำสั่งให้คริสปล่อยร่างของเขา....วันนี้ ชานยอลไม่ต้องการที่จะมีปัญหาอะไรกับคริสอีก
"นั่งอยู่อย่างนี้สักพักได้ไหมชานยอล...นั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนฉัน" ใบหน้าคมซุกลงตรงหน้าอกของร่างบาง อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างของชานยอลไว้ด้วยความถวิลหา ตอนนี้คริสต้องการใครสักคนที่จะคอยปลอบประโลมเขา...ซึ่งคนๆนั้นก็คือชานยอล
ชานยอลได้แต่นั่งนิ่งบนตักอุ่นของคริส....มือหนาของคริสเอื้อมไปจับขวด บรั่นดียกขึ้นจิบก่อนจะวางมันลงบนขาของชานยอล...คริสยกขวดบรั่นดีนั้นยื่น ให้ชานยอลโดยไปแตะที่ริมฝีปากบาง....ดวงตาคมจับจ้องไปที่ริมฝีปากอิ่มเอิบ นั้นที่เขาเคยเป็นเจ้าของและเคยสัมผัสมันจนนับครั้งไม่ถ้วน
"ดื่มเป็นเพื่อนฉันนะ" คริสยกขวดบรั่นดีนั้นขึ้นช้าๆ...ริมฝีปากบางจิบมันเบาๆก่อนที่จะหลับตาปี๋เพราะรสชาดของมัน
เป็นครั้งแรกของวันที่คริสยิ้มออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นใบหน้าของชานยอลที่ กำลังขมปร่าจากรสชาดของบรั่นดี.....นิ้วมือหนาเกลี่ยไปตามริมฝีปากนั้นเพื่อ เช็ดคราบบรั่นดีออกด้วยความทะนุถนอมพร้อมทั้งยิ้มออกมาด้วยความอบอุ่นใจ....
รุ่งเช้าในแดนอาทิตย์อุทัยมาเยือนอีกครั้ง....ชานยอลนั่งเก็บเสื้อผ้าของเขา เงียบๆลงกระเป๋าเป้....ไม่นานนัก ร่างสูงโปร่งของคริสก็ผลักประตูเดินตรงเข้ามาที่ตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบของ ใช้และเตรียมเก็บของส่วนตัวของเขาเช่นกัน....
"พี่คริส..ทำไมเมื่อคืนพี่ไม่กลับห้อง...แล้วพี่ไปนอนที่ไหน" ชานยอลตัดสินใจเอ่ยถามกับคริสทั้งๆที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะอยากรู้ไปทำไม
"พอดีเมื่อคืนฉันไปเจอสาวสวยไฮโซคนนึงมา......เขาชวนไปนอนที่ห้องก็เลยไปกับ เขา....มีอะไรเหรอ" สีหน้าของคริสดูเรียบเฉยกับสิ่งที่เขากำลังพูด
ร่างบางสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบ....คำตอบที่เฉือดเฉือนความรู้สึก ของเขาให้เขาต้องเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก มือบางสั่นระริกขณะที่กำลังเก็บของส่วนตัวลงสู่กระเป๋าและพยายามสะกดกลั้น อารมณ์ความรู้สึกของตนเองไว้ไม่ให้คริสรับรู้....
ดวงตาคมปราดมองไปที่ใบหน้าที่ขาวใสของชานยอลที่เริ่มซีดเซียว...ดวงตากลมโต ของชานยอลไม่สดใสอย่างเคย...เขาไม่ได้ตั้งใจพูดทำร้ายจิตใจของชานยอล แต่มันคือคำพูดประชดประชันที่เขาต้องการกลั่นแกล้งชานยอลเท่านั้น แท้จริงแล้วเมื่อคืนคริสนั่งกินเหล้าที่ผับจนถึงเช้าก่อนที่เขาจะกลับมาที่ ห้องพักเพื่อเตรียมตัวกลับโซล
ทั้งสองไม่มีบทสนทนาอะไรที่จะต้องเอ่ยถามกันอีก มีแต่ความว่างเปล่าเงียบงันในความรู้สึกของเขาทั้งสองเท่านั้น.....หลังจาก ที่ทั้งสองเตรียมของใช้ส่วนตัวเรียบร้อยก็เดินทางกลับประเทศเกาหลีใต้ตามแพ ลนที่วางไว้ โดยใช้เวลาไม่นาน.....เมื่อถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลปาร์ค ชานยอลดูอ่อนเพลียและไม่สดใส....ทั้งสองต่างแยกย้ายเข้าห้อง โดยชานยอลยังคงพักที่ห้องรับรองแขกเช่นเคยและไม่คิดที่จะกลับไปที่ห้องนอน เดิมของตนเอง
"พรุ่งนี้วันเกิดผมแล้วครับพ่อ.......ผมจะไปหาพ่อที่สุสานนะครับ" เสียงรำพันในใจของคริสหลังจากที่เขาก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับ วางกระเป๋าสะพาย....
ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาของห้องด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง....มันไม่ ใช่อาการของความเหนื่อยจากร่างกาย แต่มันคืออาการของความเหนื่อยจากจิตใจ....
พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคริส...ไม่รู้ว่าแม่ของเขาจะจำมันได้ไหม...แต่ทุกปี คริสจะกลับไปเยี่ยมสุสานของพ่อที่เป็นผู้ร่วมให้กำเนิดเขาด้วยเช่นกัน....ใน วัยเด็กพ่อเคยเอ่ยคำพูดหยอกล้อก่อนที่พ่อจะเสียชีวิต คริสยังคงจดจำมันได้จนถึงทุกวันนี้...
"เราอ่ะ มีแฟนหรือยัง มีแฟนแล้วต้องบอกพ่อเป็นคนแรกนะ แอบปิ๊งใครที่โรงเรียนบ้างหรือเปล่า" เสียงหัวเราะขบขันของพ่อที่กระเซ้าคริสเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กยังคงดัง ก้องในความทรงจำ
"ผมไม่มีหรอกครับ...ผมยังเด็กอยู่นะ" เด็กชายตัวน้อยนั่งหัวเราะร่ากับพ่อในรถยนต์คันเดิมที่พ่อมารับส่งเขาทุกวัน
"ถ้ามีล่ะก็ พามาให้พ่อรู้จักด้วยล่ะ ฮ่าๆ"
"ได้สิครับ....ผมต้องพามาให้พ่อรู้จักแน่ คิคิ" เด็กชายตัวน้อยนั่งทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆพ่อเขาอย่างมีความสุข ก่อนที่ฝ่ามือหนาของพ่อเขาจะยื่นมาลูบศรีษะของเด็กชายตัวน้อยเพื่อขยี้ผมเขา เบาๆ
ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว....ผ่านไปเป็นเพียงอดีตและความทรงจำที่คริสยังคงเก็บมันไว้กับตัวเองเสมอ.....
ช่วงเย็นของวัน คุณลุงปาร์คกลับมาที่บ้านด้วยท่าทีไม่สบายใจโดยมีหนังสือพิมพ์ฉบับกรอบ บ่ายอยู่ในมือ....เขายื่นข้อความในหนังสือพิมพ์ให้คุณนายปาร์คเป็นผู้รับไป ก่อนที่จะส่ายศรีษะเบาๆด้วยความเหนื่อยใจกับข้อความในหนังสือพิมพ์ฉบับ นั้น.....
"ตายจริง!คริสทำอะไรลงไปคะคุณ" มารดาของคริสอุทานออกมาด้วยความตกใจหลังจากที่ได้อ่านข้อความนั้น
"ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น....แต่ตระกูลคิมไม่ใช่ตระกูลเล็กๆ ผมคงต้องไปขอโทษเขากับสิ่งที่คริสทำ" คุณปาร์คเอ่ยออกมาพร้อมกับคลายเนคไทที่ต้นคอออกด้วยความกังวลใจ
"ฉันจะไปพูดกับคริสเองค่ะ" สิ้นเสียงพูดของคุณนายปาร์ค เธอก็เดินตรงไปยังห้องนอนชั้นบนพร้อมกับตัดสินใจเคาะที่ห้องของคริส 2-3 ครั้ง
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยมีร่างของลูกชายเธอเดินหันหลังกลับไปนั่งที่โซฟาหน้าโทรทัศน์อีกครั้งด้วยท่าทีเรียบเฉย....
"เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น!คริส...ลูกรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป!" ผู้เป็นมารดาต่อว่าคริสด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายหัวใจกับการกระทำของลูก ชาย
"ผมก็แค่ต่อยมัน...ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่" สีหน้าเย็นชาของคริสไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆต่อสิ่งที่เขาทำ
"คริส!!!แม่สุดจะทนแล้ว....ครั้งนี้มันส่งผลต่อคุณลุงปาร์คและชานยอล...ข่าว ที่ออกมาเสียหายมาถึงพวกเค้า ลูกได้ชื่อว่าเป็นคนของตระกูลปาร์ค!! คิดถึงพวกเขาบ้าง"
"อย่าให้คนอื่นเดือดร้อนได้ไหม!!อย่าทำให้คุณปาร์คและชานยอลต้องเสียหาย เพราะลูกเอง" หญิงวัยกลางคนยืนตัวสั่นด้วยความโมโหลูกชาย เธอทั้งผิดหวัง เสียใจกับการกระทำที่เกิดขึ้น
"แต่มันดูถูกผม!!ดูถูกครอบครัว......" ยังไม่ทันที่คริสจะพูดจบประโยค หนังสือพิมพ์ในมือของมารดาก็ถูกเหวี่ยงเข้ามาที่ใบหน้าของคริส พร้อมกับคำต่อว่าคริสอีกมากมาย
ร่างสูงยืนกำมือแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ.....นี่แม่กำลังโกรธเขา กับสิ่งที่เขาทำเพื่อปกป้องเกียรติของตัวเขาและครอบครัว...แม่กำลังโกรธผม เพราะผมทำให้ตระกูลปาร์คต้องเสียชื่อเสียง โดยที่แม่ไม่ได้ห่วงชื่อเสียงของตระกูลอู๋ที่คิมจงอินพูดจาถากถางและดู ถูก.....แม่ปกป้องสามีใหม่และลูกใหม่มากกว่าสามีของตัวเองที่ตายไปแล้วกับ ลูกของตัวเองที่ยืนอยู่ตรงนี้...
ดวงตาคมมีเพียงน้ำตามาคลอหน่วงเท่านั้น....เขาไม่คิดจะร้องไห้ให้ใครเห็น ....ความอ่อนแอของคริสคือสิ่งที่คริสจะเก็บมันไว้เพื่อรับรู้แค่คนเดียว...
"ผมมองแม่ไม่ผิดจริงๆ....แม่ไม่เคยรักผม ไม่เคยรักพ่อ แม่รักแต่ตัวเองและครอบครัวใหม่ของแม่!!" ร่างสูงโปร่งของคริสเดินสวนแม่ของเขาออกไปจากห้องนอนด้วยความเสียใจ....
รถลัมโบกินี่สีขาวถูกสตาร์ทและขับออกไปด้วยความรวดเร็วจากในโรงรถ.....ร่าง ของหญิงสูงวัยยืนน้ำตาไหลรินกับสิ่งที่เธอดุด่าว่ากล่าวลูกชาย...มือบางยก ขึ้นมาปิดใบหน้าร่ำไห้กับตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า....มีดวงตากลมโตของ ชานยอลที่กำลังสั่นระริกด้วยความเศร้าแอบมองทั้งสองแม่ลูกอยู่ห่างๆที่หน้า ห้องรับรองแขก
ชานยอลรู้ดีทุกอย่างว่าคืนนั้นคิมจงอินพูดจาดูถูกคริสอย่างไร.......แต่สิ่ง ที่คริสทำมันก็ส่งผลต่อชื่อเสียงของครอบครัวเขาเช่นกัน...ความรักที่ชานยอ ลมีต่อคริสทำให้ชานยอลรู้สึกเข้าใจคริสและก็เข้าใจการกระทำของมารดาของคริ ส....
ร่างบางเดินจากบริเวณนั้นมาเงียบๆและกลับไปครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อครู่....ชานยอลรู้สึกไม่สบายใจที่คริสและมารดาของเขามีปัญหากัน ต้นเหตุมาจากเรื่องราวของตระกูลปาร์ค
ช่วงเวลาอาหารเย็นที่โต๊ะอาหารตัวใหญ่.....ทั้งคุณนายปาร์ค คุณปาร์คและชานยอลนั่งทานอาหารด้วยกันเงียบๆโดยไม่มีบทสนทนาใดๆ....ทุกคน ต่างมีท่าทีไม่สบายใจกับข่าวที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายคิมจงอิน
ชานยอลนั่งพรูลมหายใจออกมาหลายครั้งหลังจากตักอาหารเข้าปาก....ดวงตากลมโต สอดส่ายสายตาหาร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคย...ตั้งแต่ที่คริสออกไปจากบ้านหลังจาก ที่มีปากเสียงกับมารดา เขาก็ยังไม่กลับมา...ชานยอลเขี่ยอาหารในจานไปมาก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยประโยค บางอย่างขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบสงบ...
"คุณพ่อฮะ คุณน้าฮะ....จริงๆแล้ว คิมจงอินดูถูกครอบครัวพี่คริสก่อน....พ่อคงรู้นะฮะว่าจงอินมีนิสัยยังไง" ชานยอลหลุบสายตาลงมองที่จานข้าวตรงหน้าก่อนที่จะพูดต่อ
"พี่คริสเองก็ใจร้อนแต่.....จงอินจะลงมือทำร้ายพี่คริส ผมว่าพี่คริสก็ควรที่จะป้องกันตัวเอง"
คุณปาร์คหันไปมองใบหน้าของบุตรชายพร้อมทั้งใช้ความคิดตามคำพูดที่ชานยอลพยายามอธิบาย....
"พ่อไปขอโทษคุณคิมแล้ว....คุณคิมเองก็เข้าใจ ให้มันผ่านไปเถอะ พ่อเองก็รู้ว่าจงอินเป็นยังไง...แต่คริสเองก็...ให้เขาลดความใจร้อนลงหน่อย แล้วกันนะคุณ" คุณปาร์คหันไปพูดกับภรรยาที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ เธอพยักหน้ารับเบาๆด้วยท่าทีไม่สบายใจเรื่องที่ทะเลาะกับคริสในวันนี้
ดวงจันทร์ทำหน้าที่สาดส่องแสงในยามกลางคืนตามปกติ อากาศภายนอกหนาวเย็นพอๆกับความรู้สึกว้าเหว่ในใจของชานยอล....ภาพที่ลูกชาย และแม่ทะเลาะกันรวมถึงแววตาของคริสที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด เสียใจ ยังตราตรึงในความรู้สึกของชานยอล.....มือบางเปิดผ้าม่านเพื่อชะโงกดูว่ารถ ลัมโบกินี่สีขาวเข้ามาจอดที่โรงรถหรือยัง...แต่ชานยอลก็พบแต่เพียงความว่าง เปล่า...หลอดไฟในห้องนอนของคริสยังคงดับสนิท ไร้วี่แววของเจ้าของห้องที่จะกลับมา...
คืนนี้คริสไม่กลับมานอนค้างที่บ้านของตระกูลปาร์ค เขาอาศัยนอนบ้านเพื่อนที่สนิทกัน...ตอนเช้าคริสตั้งใจที่จะไปเยี่ยมพ่อที่ สุสานโดยไม่กลับเข้าไปที่บ้านหลังนั้นอีก....รุ่งเช้าคริสจัดการอาบน้ำแต่ง ตัวเพื่อไปเคารพหลุมศพพ่อที่สุสาน เสื้อเชิ๊ตสีดำและกางเกงแสล๊คสีดำถูกสวมใส่บนร่างสูงโปร่ง...แว่นกันแดดสีดำ ถูกสวมทับเพื่ออำพรางดวงตาคมของคริสที่บอบช้ำจากการที่เขานั่งร้องไห้คน เดียวกับตัวเอง....วันนี้เป็นวันเกิดของเขาซึ่งมันน่าจะเป็นวันที่เขามีความ สุข...แต่เขากลับรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพังคนเดียวบนโลกใบ นี้....
ระยะทางจากบ้านเพื่อนของคริสมาที่สุสานนอกเมืองไม่ไกลมากนัก......รถลัมโบกิ นี่สีขาวเคลื่อนเข้ามาจอดห่างจากหลุมศพ....มือหนาคว้าช่อดอกไม้สีขาวที่อยู่ ตรงเบาะข้างคนขับมาถือไว้..เขาไม่ลืมที่จะซื้อดอกไม้มาเคารพหลุมศพพ่อเขาทุก ครั้ง....ร่างสูงคุกเข่าลงช้าๆ..ฝ่ามือหนาลูบไปตามรูปภาพหน้าหลุมศพของพ่อ เขา....ช่อดอกไม้ถูกวางไว้ด้านหน้าป้ายหลุมศพ...คริสค่อยๆโค้งศรีษะเพื่อทำ ความเคารพหลุมศพพ่อของเขา....
"พ่อครับ....วันนี้วันเกิดผม ....ที่ผมเคยบอกกับพ่อว่าจะพาคนที่ผมรักมาพบพ่อ....ผม...ขอโทษนะครับที่พา เขามาไม่ได้.....เพราะ...เขาไม่ได้รักผม" ร่างสูงยิ้มบางๆกับหลุมศพของพ่อเขา....รอยยิ้มที่ดูสร้อยเศร้าบ่งบอกถึงความ รู้สึกภายในใจ...ในเวลานี้คริสนึกถึงชานยอล ภาพที่คริสนอนบนตักของชานยอลและชานยอลปลอบประโลมเขายังคงปรากฎในความทรงจำ เขาอีกครั้ง
"พ่อครับ...........เวลาที่ผมไม่สบายใจหรือมีความสุข...ผมขออนุญาตมาหาพ่อ บ่อยๆนะครับ.....พ่ออย่าเพิ่งเบื่อผมนะ" มือหนายื่นไปจับที่ป้ายชื่อของตระกูลอู๋...ก่อนที่จะคิดถึงเหตุการณ์เมื่อ วานที่เขาทะเลาะกับแม่เรื่องเกียรติและศักดิ์ศรีของตระกูลเขา
"ผมผิดเหรอครับ....ที่ปกป้องตระกูลของเราบ้าง...." ก้อนสะอื้นจุกที่ลำคอของคริสเมื่อภาพที่มารดาต่อว่าพร้อมกับขว้างปาหนังสือ พิมพ์ฉบับนั้นมาที่เขา คริสไม่ต้องการร้องไห้ต่อหน้าหลุมศพพ่อของเขา เขากำลังสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ภายในและไม่ปลดปล่อยมันออกมา....
ในระหว่างที่คริสนั่งอยู่ที่หน้าหลุมศพพ่อของเขานั้น.....มีหญิงวัยกลางคน รูปร่างหน้าตาดีเดินมาช้าๆทางด้านหลัง....อายุอานามของเธอดูน้อยกว่ามารดา ของคริสมากนัก....การแต่งตัวที่ดูโฉบเฉี่ยว เสียงฝีท้าว และกลิ่นน้ำหอมทำให้คริสต้องหยุดพูดกับหลุมศพพ่อและค่อยๆผละหันไปมองเธอคน นั้น....
คริสไม่เคยพบผู้หญิงคนนี้มาก่อน....เขามั่นใจว่าไม่ใช่ญาติของทางฝั่งพ่อแน่ นอน....ร่างบางของหญิงคนนั้นก้าวมายืนอยู่ข้างๆคริสและยิ้มให้กับเขาบางๆ อย่างมีมารยาท
"คุณคริสใช่ไหมคะ....โตขึ้นเยอะเลย....หล่อเหมือน....คุณพ่อเลยนะคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยทักคริสพร้อมกับรอยยิ้ม
"ใช่ครับ....คุณน้ารู้จักผมด้วยเหรอ..." คริสเอ่ยทักเธอกลับไปด้วยสีหน้าและท่าทีที่ค่อนข้างแปลกใจ
"น้าเป็นเลขาของคุณพ่อคุณค่ะ.........น้าเคยเจอคุณคริสหลายครั้งแล้วแต่คุณ คริสคงจำน้าไม่ได้....ครั้งสุดท้ายที่เจอกันก็คือ...ที่งานศพ" เสียงของเธอดูเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเหตุการณ์วันนั้น
"คุณแม่สบายดีไหมคะ....ครอบครัวใหม่เป็นอย่างไรบ้าง"
"ก็...สบายดีทุกอย่างครับ" คริสเลือกที่จะไม่ตอบคำถามสุดท้ายของเธอ....เลขาของพ่อคนนี้คริสจำเธอไม่ได้ จริงๆ...แต่เขาก็รู้สึกแปลกๆที่เลขาคนนี้ดูท่าจะรู้เรื่องในครอบครัวของเขา และติดตามข่าวคราวของครอบครัวเขามาเสมอ
เธอสนทนากับคริสโดยใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะขอตัวกลับ.......ร่างสูงโค้งคำนับ เธอช้าๆก่อนที่เธอจะผละเดินจากมาด้วยท่าทางเศร้าๆและลังเล....ร่างบางของ หญิงกลางคนตัดสินใจหยุดเดินลงและหันหลังกลับมาบอกลาคริสพร้อมกับประโยค บางอย่างที่ทำให้คริสต้องตกตะลึง
"โชคดีนะคะคุณคริส ....ฝากขอโทษแม่ของคุณคริสด้วยที่น้าเคยทำไม่ดีไว้เรื่องของพ่อคุณ....... น้าเองก็รักพ่อของคุณคริสไม่น้อยกว่าแม่ของคุณเช่นกัน"
"คุณน้าหมายความว่ายังไงครับ!.....คุณน้ากับพ่อของผม?......" คริสเอ่ยถามกลับไปด้วยความงุนงงและสับสนในคำพูดของเธอ
เธอนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนที่จะพรั่งพรูความรู้สึกของเธอออกมา......
"คุณพ่อของคุณคริสและน้ารักกันค่ะ ...เรารักกัน....เรารักกันไม่นานพ่อของคุณคริสก็ประสบอุบัติเหตุ....น้าขอ โทษค่ะ ขอโทษแทนคุณพ่อของคุณคริส ขอโทษคุณแม่ของคุณด้วยที่ทำท่านเสียใจ" น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตา.....เธอตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้คริ สฟังเพราะเห็นว่าคริสโตขึ้นมากแล้วและวันเวลาก็ผ่านมาเป็นสิบปี เธอไม่รู้ว่าจะไถ่โทษในสิ่งที่เธอทำได้อย่างไร
"น้าและคุณพ่อของคุณทำให้คุณแม่คุณคริสเสียใจมาก....ยังไม่ทันที่ท่านทั้ง สองจะหย่าร้างกัน พ่อของคุณคริสก็มาเกิดอุบัติเหตุเสียก่อน ...." เธอยกมือบางขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมา วันที่มารดาของคริสรับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและพ่อของคริสคือวันที่แม่ คริสเสียใจมากที่สุด....เธอตัดสินใจที่จะหย่าร้างกับพ่อของคริสโดยที่เด็ก อย่างคริสไม่มีวันได้รับรู้..
คริสเข้าใจผิดมาตลอด...ความเย็นชาที่แม่ของเขามีต่อพ่อเกิดจากเหตุนี้.... พ่อของเขานอกใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย...แม่ของคริ สเก็บความรู้สึกเสียใจไว้กับตัวเองมาตลอดโดยที่ไม่เอ่ยให้คริสรับรู้....เธอ ทำงานหนักเพื่อเก็บเงินไว้เพื่ออนาคตของคริส...แม่ของคริสตัดสินใจที่จะหย่า ร้างและดูแลคริสเพียงลำพัง...โดยไม่หวังพึ่งพ่อของคริสอีกต่อไป
หญิงสูงวัยเดินจากไปด้วยน้ำตาพร้อมกับความมึนงงของคริส......ร่างสูงโปร่ง ยืนโดดเดี่ยวลำพังและถูกทิ้งให้อยู่กับความจริงที่เขารับรู้เกี่ยวกับ พ่อ....คงไม่ต้องถามว่าคริสเสียใจมากแค่ไหนกับสิ่งที่พ่อทำกับแม่....พ่อที่ เปรียบเสมือนฮีโร่ในดวงใจของเขากลับทำร้ายจิตใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ภรรยา....ดวงตาคมปราดมองไปที่รูปหน้าหลุมศพของพ่อเขาพร้อมกับความเจ็บปวดที่ ถาโถมเข้ามาในจิตใจ...ตอนนี้เหมือนโลกทั้งโลกกำลังถล่มลงมาตรงหน้าเขา ความผิดหวังที่เขามีต่อตัวพ่อ....ทำให้เขาเสียใจ....ร่างสูงเดินห่างจาก สุสานออกไปเรื่อยๆด้วยท่าทางอ่อนแรง....
"วันนี้เป็นวันเกิดของพี่คริสเหรอฮะคุณน้า" ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นคุณนายปาร์คกำลังลงมือเตรียมเค้กที่ทำขึ้นจากฝีมือของเธอในครัว
"ใช่จ๊ะ" เธอยิ้มรับบางๆ เมื่อวานนี้เธอทำรุนแรงกับคริส...วันนี้เธอหวังแต่เพียงว่าคริสจะกลับมาที่บ้านหลังนี้
เสียงรถยนต์ลัมโบกินี่เข้ามาจอดที่ลานจอดรถเสียงดังกระหึ่ม........เสียง เบรคดังลั่นจนคุณนายปาร์คต้องหันออกไปมองตามเสียง....แม้เธอจะรู้ว่าคริสอาจ จะอารมณ์ไม่ดีในวันนี้แต่เธอก็ยังยินดีที่จะเดินออกไปรับคริสที่หน้าห้อง โถง...
มารดาของคริสเดินออกมาจากในครัวตรงมาที่ห้องโถงหน้าบ้านพร้อมด้วยรอยยิ้ม จางๆ....ผิดกับบุตรชายของเธอที่เดินตรงเข้ามายังร่างบางของคนเป็นแม่ด้วยสี หน้าไม่สู้ดี....
"แม่!!......ทำไมแม่ไม่เคยบอกผมเรื่องของพ่อ....แม่รู้ไหมว่าวันนี้ผมไปเจอ ใครมา!!....ผมไปเจอชู้รักของพ่อ!!..." น้ำเสียงดุดันของคริสดังก้องกังวานมาจนถึงในครัว ชานยอลตกใจและรีบผลุนผลันออกมาตามเสียงนั้น
"คริส....ลูก" คุณนายปาร์คมีท่าทีตกใจกับคำพูดของคริส เธอไม่เคยต้องการให้คริสรับรู้ความจริงและต้องการให้คริสรักและเทิดทูนพ่อ ของเขาตลอดไปอย่างเคย
"แม่ปิดผมมาเป็นสิบๆปี......แม่รู้ไหมว่าผมเสียใจแค่ไหน...ผมเสียใจที่พ่อทำ ให้ผมผิดหวัง....ผมเสียใจที่แม่เมินเฉยกับผมและพ่อตอนผมยังเด็ก...แม่รู้ ไหม!" ร่างสูงโปร่งของคริสเริ่มสั่นไหวเมื่อเขาต้องพรั่งพรูความรู้สึกภายในใจของ เขาออกมาบ้าง
ชานยอลยืนหลบฟังเรื่องราวที่น่าสะเทือนใจของคริสอยู่หลังเสาต้นใหญ่ของห้อง โถง.....เขารู้สึกเสียใจและสงสารคริสอย่างบอกไม่ถูก...พ่อที่เปรียบเสมือน ฮีโร่ของเขากลับเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจแม่...ความจริงข้อนี้คริสคงจะรับมันไม่ ได้และคงรู้สึกผิดหวังมาก วันนี้คงเป็นวันครบรอบวันเกิดของคริสที่น่าเจ็บปวดที่สุด....
"คริส...ฟังแม่ก่อน" ร่างบางจะเดินตรงไปหาบุตรชายแต่คริสก็เดินผละหนีเธอออกมา....
"วันนั้นที่เกิดอุบัติเหตุ.....คนที่ตายน่าจะเป็นผม.....พ่อไม่น่าช่วยผม ไว้.....แม่กับพ่อจะได้มีความสุขกับคนที่ตัวเองรักโดยที่ไม่มีผมเป็นลูกติด"
"แม่มีลุงปาร์ค....พ่อมีเลขาแสนสวย...แต่ผม....ผมไม่มีใคร" เสียงที่ดุดันแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่สั่นไหวจากความเสียใจ คริสกำลังจะร้องไห้ต่อหน้าแม่ของเขา น้ำตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็นค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาคมช้าๆ....เขาใช้หลัง มือยกขึ้นปาดน้ำตาของเขาก่อนที่เดินขึ้นห้องไป...ทิ้งให้มารดาของเขาทรุดตัว ลงนั่งร้องไห้กับพื้นห้องโถงด้วยความสงสารบุตรชายและเสียใจที่เกิดเรื่องราว แบบนี้ขึ้น
หลังจากที่คริสเดินขึ้นห้องไป ชานยอลก็วิ่งตรงไปยังร่างของคุณนายปาร์คเพื่อปลอบประโลมเธอ....ภาพตรงหน้า เกือบทำให้ชานยอลเผลอร้องไห้ตาม....ดวงตากลมเหลือบมองขึ้นไปบนห้องนอนที่มี ร่างของคริส....เขาไม่เคยเห็นคริสเสียใจ...ไม่เคยเห็นน้ำตาของผู้ชายคน นี้....หัวใจของชานยอลเริ่มวูบไหวไปกับความรู้สึก....แม้คริสจะร้ายกาจกับ เขาแต่ชานยอลก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคริสมากในตอนนี้....
ในช่วงเย็นของวัน.....คริสไม่ลงมาทานอาหารค่ำตามเคย...คุณปาร์คเองก็ติด ประชุมซึ่งอาจจะกลับดึก...ที่โต๊ะอาหารมีแต่เพียงชานยอลและคุณนายปาร์คนั่ง ร่วมรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆ
"คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงนะฮะ......ผมจะ....ไปพูดกับพี่คริสเอง" ดวงตากลมโตมองไปยังใบหน้าของหญิงสูงวัย...ตอนนี้คงไม่มีใครที่จะสามารถเข้า หน้าคริสได้ยกเว้นเขา ซึ่งตัวเขาเองก็ต้องใช้ความอดทนอย่างมากที่จะต้องเข้าไปพูดกับคริสก่อน
"น้าขอบใจมากนะชานยอล...." เธอยิ้มบางๆให้กับชานยอล เธอรู้สึกดีที่มีชานยอลคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอในยามคับขันแบบนี้
ภายในห้องนอนของคริสยังคงเงียบสงบ....มีเพียงแสงไฟลอดออกมาจากห้องเท่านั้น ....ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่อย่างอ่อนแรง...คริสนั่งดื่ม บรั่นดีมาเป็นชั่วโมงแล้วจนร่างกายของเขาเริ่มเมามาย น้ำตาค่อยๆรินไหลจากหางตาของคริสช้าๆยามที่เขานึกถึงภาพของพ่อและแม่ของเขา ในวัยเด็ก.....ศรีษะของคริสพาดพิงลงไปบนโซฟาด้วยความอ่อนใจ...ก่อนที่จะยก แก้วบรั่นดีขึ้นจิบอีกครั้งจนหมดแก้วพร้อมกับขว้างมันไปที่ผนัง
เสียงแก้วแตกดังมาจนถึงห้องนอนของชานยอล....ร่างบางสะดุ้งไหวเล็กน้อย ....ชานยอลลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มและเดินตรงไปหน้าประตู....เขาตัดสินใจที่ จะไปดูคริสด้วยความเป็นห่วง...ขายาวพาร่างบางมาหยุดยืนหน้าห้องนอนของคริ สพร้อมกับยืนชั่งใจสักพัก....ไม่นานมือบางก็ตัดสินใจเอื้อมไปเคาะประตูก่อน ที่จะเปิดเข้าไปช้าๆ
เศษแก้วแตกกระจายไม่ไกลจากหน้าประตู.....ร่างสูงโปร่งที่ชานยอลคุ้นเคยนั่ง หมดอาลัยตายอยากอยู่บนโซฟาหนังสีดำตัวใหญ่...ดวงตาคมค่อยๆปรือตาขึ้นมองคน ที่มาเยือนเขาในห้อง
"เข้ามาทำไม.....สะใจใช่ไหมที่เห็นฉันเป็นแบบนี้" เสียงเข้มที่เปล่งออกมาบ่งบอกถึงความเมามายจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์...กลิ่น แอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วห้องทั้งจากเครื่องดื่มและจากกลิ่นกายของคริส
"พี่คริส..ผมรู้ว่าพี่เสียใจ...แต่ตอนนี้พี่เมามากแล้ว" ชานยอลก้าวเดินเข้าไปยืนไม่ห่างจากร่างสูงนัก แต่มันก็ไกลพอที่เขาจะสามารถเอาตัวรอดได้หากคริสคิดจะทำร้ายเขา
"นี่นายกำลังสอนฉันเหรอ....น้อง...อ่อ ไม่ใช่สิ...เมียฉัน" ดวงตาคมปราดมองไปยังร่างบางที่ยืนค้ำศรีษะเขาอยู่
"ผมจะไม่ถือโทษโกรธพี่หรอก....ผมรู้ว่าพี่กำลังเมาและก็กำลังเสียใจ มาก....ผมเข้าใจดี" ชานยอลยังคงควบคุมสติอารมณ์ของเขาให้นิ่งที่สุด วันนี้เขาต้องการที่จะพูดกับคริสดีๆเพราะเขารับรู้ว่าคริสต้องเจออะไรมาบ้าง
"นายกล้าที่จะเดินเข้ามาหาฉัน..ทั้งๆที่ฉันบอกว่านายคือเกมส์สนุกๆที่ฉัน อยากจะเล่นด้วย...ชานยอล นายกล้าจริงๆ" ร่างสูงยกยิ้มก่อนที่จะเบะปากออกมาพร้อมดวงตาปรือของคนที่กำลังเมามายไร้สติ
"อยากเล่นเกมส์กับฉันรึปล่าว....ลงมานั่งตรงนี้สิ" มือหนาฉุดข้อมือบางของชานยอลให้ลงมานั่งข้างๆเขา...จนร่างบางเสียหลักและล้ม ลงนั่งบนตักของคริส
ดวงตากลมโตฉายแววตกใจก่อนที่จะมองไปยังใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า...ใบหน้าคม ที่ยังคงมีร่องรอยของคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนที่ดวงตาของเขา ชานยอลหลุบตามองที่อื่นพร้อมทั้งออกคำสั่งให้คริสปล่อยร่างของเขา....วันนี้ ชานยอลไม่ต้องการที่จะมีปัญหาอะไรกับคริสอีก
"นั่งอยู่อย่างนี้สักพักได้ไหมชานยอล...นั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนฉัน" ใบหน้าคมซุกลงตรงหน้าอกของร่างบาง อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างของชานยอลไว้ด้วยความถวิลหา ตอนนี้คริสต้องการใครสักคนที่จะคอยปลอบประโลมเขา...ซึ่งคนๆนั้นก็คือชานยอล
ชานยอลได้แต่นั่งนิ่งบนตักอุ่นของคริส....มือหนาของคริสเอื้อมไปจับขวด บรั่นดียกขึ้นจิบก่อนจะวางมันลงบนขาของชานยอล...คริสยกขวดบรั่นดีนั้นยื่น ให้ชานยอลโดยไปแตะที่ริมฝีปากบาง....ดวงตาคมจับจ้องไปที่ริมฝีปากอิ่มเอิบ นั้นที่เขาเคยเป็นเจ้าของและเคยสัมผัสมันจนนับครั้งไม่ถ้วน
"ดื่มเป็นเพื่อนฉันนะ" คริสยกขวดบรั่นดีนั้นขึ้นช้าๆ...ริมฝีปากบางจิบมันเบาๆก่อนที่จะหลับตาปี๋เพราะรสชาดของมัน
เป็นครั้งแรกของวันที่คริสยิ้มออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นใบหน้าของชานยอลที่ กำลังขมปร่าจากรสชาดของบรั่นดี.....นิ้วมือหนาเกลี่ยไปตามริมฝีปากนั้นเพื่อ เช็ดคราบบรั่นดีออกด้วยความทะนุถนอมพร้อมทั้งยิ้มออกมาด้วยความอบอุ่นใจ....
