บ้าน
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาบริเวณห้องนอนของชานยอล...ผ้าปูที่นอนสีขาวที่เคยขึงตึงกลับยับยู่ยี่รวมถึงผ้าห่มนวมสีขาวบัดนี้ได้หล่นลงมากองที่พื้น....ร่างของชายสูงโปร่งในชุดคลุมอาบน้ำนอนหลับสบาย..มือหนาค่อยๆควานหาร่างกายของคนข้างๆที่สุขสมกันเมื่อคืน....ดวงตาคมของคริสหรี่ขึ้นเพื่อปรับโฟกัสให้ชัดเจนหลังจากที่มือหนาพบแต่ความว่างเปล่าของคนข้างกาย...
คริสยันกายลุกขึ้นมานั่งด้วยความอ่อนเพลีย เขาเสยผมสีทองช้าๆและขยี้ดวงตาก่อนที่จะเริ่มมองหาชานยอล...
"หายไปไหนแต่เช้า..จะหนีหน้าฉันเหรอชานยอล"คริสได้แต่พึมพำเบาๆด้วยความหงุดหงิดใจ...
กระเป๋าสะพายแบบเป้ของชานยอลหายไปจากบริเวณโต๊ะเขียนหนังสือ...หลังจากที่คริสเดินกลับไปที่ห้องนอนของตนเอง เขาก็อาบน้ำแต่งตัวลงไปเพื่อรับประทานอาหารเช้าข้างล่าง.....ห้องอาหารชั้นล่างมีเพียงคุณนายปาร์คเท่านั้นที่กำลังนั่งจัดแจกันดอกไม้ในห้องโถงใหญ่ด้วยความปราณีต...
"ตื่นแล้วเหรอลูก...เมื่อวานแม่แวะไปไหว้หลุมศพของคุณพ่อ...ดอกไม้ที่คริสเอาไปให้คุณพ่อสวยมาก...วันนี้แม่เลยซื้อแบบเดียวกันมาจัดเองที่บ้านด้วย สวยมั้ยจ๊ะ"คุณนายปาร์คเอ่ยกับลูกชายก่อนที่จะอวดแจกันดอกไม้ที่เธอกำลังนั่งจัดด้วยความตั้งใจ
"พาคุณลุงปาร์คไปไหว้ศพสามีเก่าด้วยสินะ...แนะนำให้พ่อรู้จักหรือยังล่ะครับ" น้ำเสียงประชดประชันของคริสทำให้มารดาของเขาเงียบลง...มันคือความจริงที่เมื่อวานเธอแวะไปไหว้หลุมศพสามีเก่าพร้อมกับคุณปาร์คบิดาของชานยอล
คริสเดินตรงไปยังลานจอดรถเพื่อขับลัมโบกินี่คันเดิมออกไป....วันนี้เขาคงต้องหาอะไรสนุกๆทำแก้เซ็งอีกตามเคย....เขาคว้าโทรศัพท์กดหาใครบางคนก่อนที่จะนัดแนะกันออกมาที่ร้านอาหารหรู....ไม่นานนักชายหญิงคู่หนึ่งก็ก้าวเดินเข้ามาพร้อมกันในร้านอาหาร...ร่างอรชรของหญิงสาวเอนซบชายหนุ่มพร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อนที่ออเซาะอยู่ข้างๆหู มือบางเกี่ยวกระหวัดรอบต้นแขนแกร่งของคริส...เสียงหัวเราะหยอกล้อกันดังเบาๆก่อนที่ทั้งสองจะเลือกมุมสงบๆในร้านอาหารเพื่อนั่งรับประทานอาหารกันเงียบๆ
"ทำไมวันนี้ถึงโทรมานัดฉันได้ล่ะคะ" เสียงหวานเอ่ยถามคริสก่อนที่ปากอิ่มที่แต่งแต้มด้วยรอยลิปติกสีแดงฉ่ำจะแย้มยิ้ม
"ก็เบื่อๆไม่มีอะไรทำ" น้ำเสียงของคริสฟังดูเรียบเฉย แววตาของเขากลับเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อครู่เมื่อเขากำลังนึกถึงเรื่องที่ทำให้เขาเบื่อ
"งั้นฉันจะทำให้คุณไม่เบื่อเองคริส" มือบางเอื้อมไปลูบใบหน้าคมคายของคริสก่อนจะซบลงไปที่ไหล่กว้างอีกครั้ง นิ้วมือเล็กๆไล้ไปตามสาบเสื้อและต้นคอของชายหนุ่มตรงหน้าก่อนที่จะกระซิบข้างหูอีกครั้ง....
"โรงแรมที่ใกล้ที่สุดดีไหมค่ะ ดาร์ลิ้ง" คริสเหลือบมองหญิงสาวข้างกายก่อนจะยกยิ้มมุมปากพร้อมทั้งตักอาหารฝรั่งเศสตรงหน้าเขี่ยเล่นพร้อมแววตาที่มีจุดประสงค์
รถลัมโบกินี่สีขาวแล่นเข้ามาจอดช้าๆบริเวณโรงแรมหรูระดับห้าดาว....หญิงสาวรูปร่างดีหน้าตาดีเดินกอดเอวชายหนุ่ม แว่นกันแดดสีดำพร้อมชุดเกาะอกสีดำเข้ารูปช่างดูเย้ายวนจนชายหนุ่มในโรงแรมหลายคนต้องเหลียวมองสาวข้างกายของคริส รวมถึงหญิงสาวหลายคนเช่นกันที่หันกลับไปมองคริสที่เดินสง่างามและดูโดดเด่นเข้ามาที่โรงแรมหรูแห่งนี้
ลิฟท์ของทางโรงแรมพาร่างของคนทั้งสองขึ้นไปยังชั้น 17 ห้องสวีทที่คริสจองไว้....มือหนายังคงอยู่ไม่สุขและวนเวียนบริเวณสะโพกเต่งตึงซึ่งอยู่ภายใต้ชุดแซครัดรูปบรรยากาศของชั้น 17 ช่างดูโรแมนติคเมื่อภายนอกกระจกใสมีฝนพรำลงมา...ฝนอาจจะทำให้กระจกขึ้นเป็นฝ้าได้หากเขาทั้งสองจะเป็นคนสร้างอุ่นไอรักที่ร้อนระอุในห้องนั้น
ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งลงบนเตียงนุ่ม...ฉับพลันเสียงโทรศัพท์ของคริสก็ดังขึ้น....เบอร์ที่โชว์หน้าจอขึ้นข้อมูลว่าเป็นมารดาของเขาเอง...คริสกดรับสายก่อนที่จะปล่อยมือจากเอวบางของหญิงสาว...
"คริส...คือแม่ไม่ได้อยากรบกวนลูกนะ...แต่ว่าวันนี้คุณลุงปาร์คมีประชุม...ลูกช่วยไปรับน้องจากมหาลัยหน่อยได้มั้ย ตอนนี้น้องเลิกเรียนแล้วฝนก็ตกหนักด้วย"
คริสรับคำของมารดาด้วยรอยยิ้มเยาะ....เขาคิดว่าเขาคงมีอะไรทำที่สนุกกว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำตอนนี้แน่....การได้กลั่นแกล้งปาร์คชานยอลคือวิธีที่ดีที่สุดที่ทำให้เขาขจัดความเบื่อหน่ายของเขาออกไปได้.....
"ผมมีธุระ ขอตัวก่อน วันหลังละกันนะ" คริสเอ่ยลาหญิงสาวข้างกายด้วยคำพูดสั้นๆก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องหรูในโรงแรมดัง
"คริส!เดี๋ยวก่อนสิ....บ้าจริงๆเลย ฮึ" หญิงสาวท่าทางอารมณ์เสียก่อนที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความหงุดหงิดใจ
คริสขับรถสปอร์ตออกไปจากโรงแรมด้วยรอยยิ้มเยาะเมื่อเขานึกถึงใบหน้าของปาร์คชานยอล...ติดฝนอยู่ที่มหาลัยล่ะสิตอนนี้....เขาจอดรถเพื่อแวะซื้อร่มสีฟ้าตามร้านสะดวกซื้อก่อนที่จะมุ่งตรงไปที่มหาลัยของชานยอลเพราะจากลานจอดรถเดินไปที่อาคารเรียนคริสอาจจะต้องโดนฝน...
ด้วยความเร็วของรถบวกกับความใจร้อนของคนขับไม่นานคริสก็มาถึงมหาวิทยาลัยของชานยอล....รถสปอร์ตหรูเลี้ยวเข้าไปจอดในลานจอดรถของมหาลัย...สายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาเริ่มหนาเม็ดขึ้นเนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงพายุเข้าโซล..และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่ฝนตกหลังจากอากาศในโซลก็เริ่มหนาวเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อคริสรู้อาคารเรียนของชานยอลจากมารดาของตนแล้วเขาก็เดินกางร่มสีฟ้าอ่อนไปหาชานยอลที่กำลังยืนหลบฝนใต้อาคารเรียนนั้น...เด็กนักศึกษาดูบางตาเนื่องจากฝนตกหนักและมีหลายคนที่รีบกลับบ้าน มีแต่ชานยอลที่รอรถของที่บ้านมารับหลังจากที่เขาสอบเสร็จ...
ร่างบางยืนกอดอกด้วยความหนาวเย็น...สองมือถูเข้าหากันเพื่อมอบความอบอุ่นให้กับร่างกาย ดวงตากลมชะเง้อมองหารถคันใหญ่ของที่บ้านว่าเมื่อไรจะมารับเขาซักที ชานยอลอยากจะกลับบ้านแล้ว เนื่องจากเขาสอบเสร็จได้สักพักและข้างนอกก็ลมแรงจนร่างบางสั่นสะท้านจากอากาศหนาวเย็น...
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินกางร่มสีฟ้าเดินใกล้เข้ามาโดยที่ชานยอลไม่ทันสังเกตเห็น....เขาเดินตรงเข้ามายืนข้างๆชานยอลพร้อมทั้งคว้ามือเรียวบางไปกุมไว้และดึงร่างของชานยอลเข้ามาในร่มคันเดียวกัน ชานยอลชะงักไปกับการกระทำนั้นก่อนที่ดวงตากลมโตจะสั่นระริกเนื่องจากความกลัวเมื่อเห็นชัดเจนแล้วว่าคนตรงหน้าคือคริสพี่ชายที่ลงมือทำร้ายเขาเมื่อคืน
"กลับบ้านกันได้แล้ว!" คริสกระชากร่างบางของชานยอลให้เข้ามาภายในร่มและมือหนาก็กอดเอวบางนั้นไว้แน่น
"พี่คริส...พี่มาได้ยังไง.......ผม..ผมจะกลับเอง!" ชานยอลแข็งขืนและพยายามจะเดินออกจากใต้ร่มคันนั้น
"แม่ให้ฉันมารับนาย....ทำไม ...ฉันจะเซอร์วิสเมียฉันไม่ได้เหรอไง" รอยยิ้มเยาะของคริสวาดขึ้นที่มุมปากทำให้ภาพความรุนแรงเมื่อคืนฉายกลับมาในหัวสมองของชานยอลอีกครั้ง
ร่างบางสั่นเบาๆเพราะบรรยากาศภายนอกที่ค่อนข้างหนาวเย็นรวมถึงคนข้างกายเขาที่ไม่มีแม้กระทั่งความอบอุ่น มีแต่เพียงความเย็นชาเยือกเย็นเท่านั้นที่ร่างกายของคริสกำลังแผ่ซ่านความดุดันนั้นมาถึงหัวใจและร่างกายของชานยอล
แม้ระยะทางจากอาคารเรียนของชานยอลจะไม่ไกลจากลานจอดรถของมหาลัย แต่ในความรู้สึกของชานยอลมันช่างเป็นความทรมานที่เขาต้องทนอยู่ใกล้ๆกับผู้ชายคนนี้....ชานยอลพยายามสาวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อต้องการเดินไปที่รถให้เร็วที่สุด เนื่องจากมือหนาของคริสเริ่มโอบกอดรอบเอวเขากระชับมากขึ้นเรื่อยๆ
คริสหุบร่มสีฟ้าและโยนเข้าไปทางด้านหลังรถก่อนที่จะขึ้นรถและประจำตำแหน่งคนขับ เขาเร่งเครื่องยนต์ขับฝ่าสายฝนออกไปอย่างช้าๆ
สายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาบนท้องถนนค่อนข้างแรงจนมีรถหลายคันที่จอดบริเวณไหล่ทางเนื่องจากอาจจะเป็นอันตรายหากขับฝ่าสายฝนไปในตอนนี้...ที่ปัดน้ำฝนที่หน้ากระจกทำหน้าที่ของมันอย่างหนัก...คริสกลัวว่าหากขับไปจะทำให้เกิดอุบัติเหตุเขาจึงจอดรถลงที่ข้างทางใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ค่อนข้างเงียบสงบแห่งหนึ่ง
ดวงตากลมโตของชานยอลวูบไหวด้วยความหวาดระแวง มือบางยกขึ้นมากอดอกและเริ่มเขยิบออกห่างให้ไกลจากเบาะของคนขับ...การกระทำของชานยอลอยู่ในสายตาของคริส..เขาเริ่มหงุดหงิดใจที่ชานยอลทำท่าเหมือนกับว่าเขาเป็นพวกซาตานหรือตัวอะไรที่น่ารังเกียจ
"ชานยอล!!นายอย่าทำเหมือนฉันเป็นพวกกิ้งกือไส้เดือนที่น่ารังเกียจได้ไหม!" ดวงตาคมฉายแววดุดันเมื่อเขาเริ่มโมโหจากการกระทำของชานยอล
ชานยอลนิ่งเงียบ....ดวงตากลมเหม่อมองออกไปนอกรถเพื่อภาวนาให้ฝนหยุดตกเสียทีก่อนที่เขาและคริสจะมีปากเสียงกันอีก
คริสถอนลมหายใจแรงออกมาก่อนที่จะเหลือบมองไปที่ร่างของชานยอลอีกครั้ง....เสื้อนักศึกษาสีขาวบางๆที่เปียกฝน...เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่พาดไว้หลังเบาะมาโยนให้ชานยอลคลุมไหล่ตัวเองไว้...ก่อนที่จะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเช่นเคย...
"ใส่เสื้อนี่ซะ....เสื้อบางๆแบบนี้เดี๋ยวฉันก็จะอดใจไม่ไหว" คริสแสร้งพูดให้ชานยอลนึกถึงเรื่องที่เขาทำร้ายชานยอลเมื่อคืน...ภาพความทรงจำอันโหดร้ายที่ส่งผลต่อจิตใจของชานยอล คริสรู้ดีว่าเมื่อคืนนี้สำหรับชานยอลแล้วมันคือครั้งแรกของเขา....ครั้งแรกของเขากับพี่ชายของตัวเอง...
"ผมไม่ต้องการใส่เสื้อของพี่....เอามันออกไป!" ชานยอลคว้าเสื้อคลุมตัวนั้นโยนกลับไปที่หลังรถอีกครั้งก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่มีท่าทีสนใจคริส
"นายนี่มันเก่งได้ตลอดเวลาจริงๆปาร์คชานยอล" คริสกระชากข้อมือขาวของชานยอลมาบีบไว้จนมันเริ่มซีดจาง...ดวงตาคมฉายแววความโกรธเกรี้ยวเมื่อชานยอลมักจะทำตัวขัดคำสั่งหรือขวางหูขวางตาเขาเสมอ...
ชานยอลสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของคริส เขาทั้งผลักทั้งดันไปที่อกหนาของคริสหลายครั้งเนื่องจากคริสพยายามกระชากร่างบางเข้ามาใกล้ๆตัวเขา
"รังเกียจคนที่ได้ชื่อว่าเป็น...ผ...พี่ตัวเองได้ไง" คริสยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะหัวเราะเบาๆในลำคอของเขา...
ชานยอลรู้ดีว่าคริสต้องการจะย้ำสถานะระหว่างทั้งคริสและเขาเอง....เรื่องที่น่าอับอายเกิดขึ้นในครอบครัวจากการกระทำของคริส เขาพยายามสงบสติอารมณ์มานานระหว่างทางที่จะต้องกลับบ้านแต่คริสเองก็พยายามพูดจาดูถูกชานยอลตลอดทางเช่นกัน
"ผมรังเกียจพี่พอๆกับที่พี่เกลียดผมและครอบครัวของผม.....พี่คริส...พี่น่ารังเกียจทั้งจากการกระทำและก็คำพูด!ออกไปให้ห่างผมนะ!"
ชานยอลผลักไปที่ใบหน้าของคริสที่กำลังแกล้งยื่นเข้ามาใกล้ๆเขาอย่างแรงจนมันดูคล้ายกับการถูกตบหน้า...คริสใช้มือของเขาจับไปที่ใบหน้าด้วยความโกรธ แววตาของคริสเริ่มฉายแววดุดันขึ้นมาอีกครั้ง...ตั้งแต่เขาเกิดมาไม่เคยมีใครลงมือทำร้ายเขาด้วยการตบหน้ามาก่อน
"นี่นายกล้าตบหน้าฉันเหรอ ปาร์คชานยอล!" คริสพูดพลางปลดเข็มขัดนิรภัยของตนเองออก...สองแขนแกร่งเขย่าร่างชานยอลและจับไหล่ทั้งสองข้างของชานยอลกดไว้กับเบาะรถ...
คริสเอื้อมมือไปกดปุ่มปรับเบาะของชานยอลจนชานยอลหงายไปด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้กับชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆ...ชานยอลรวบรวมพละกำลังทั้งหมดผลักคริสออกจากร่างและร้องออกมาด้วยความตกใจ
"ปล่อยผม....พี่คริส...หยุดนะ ผมจะลง!!" ชานยอลปลดเข็มขัดนิรภัยออกและพยายามเปิดประตูรถ...คริสเสียหลักจากแรงผลักของชานยอลจนศรีษะของเขากระแทกกับหลังคา...เมื่อชานยอลได้จังหวะเขารีบลงจากรถคันนั้นในขณะที่ด้านนอกตัวรถฝนก็กำลังตกหนักเนื่องจากพายุที่โหมกระหน่ำอยู่ในขณะนี้...
คริสเปิดประตูรถลงไปตามชานยอลด้วยความโมโห แขนแกร่งฉุดกระชากชานยอลเพื่อจะให้เขาเข้าไปในรถ...แต่ชานยอลก็ยังคงดิ้นรนขัดขืนคริส..
"เข้าไปในรถเดี๋ยวนี้ชานยอล!!" คริสออกคำสั่งกับชานยอลรวมถึงตรงเข้ากระชากข้อมือบางของเขามาบีบอีกครั้ง
"ผมไม่ไป ปล่อยผม!" ชานยอลผลักไปที่อกหนาของคริสจนคริสเสียหลักกระแทกเข้ากับประตูรถ.....
ทั้งสองฉุดรั้งกันไปมาและมีปากเสียงกันสักพัก ก่อนที่คริสจะเปิดประตูรถและก้าวขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งคนขับพร้อมกับลดกระจกลงและตะโกนออกมาด้วยความโมโห
"งั้นนายก็กลับบ้านเองละกันนะชานยอล!...ร่มนี่คงไม่จำเป็นสำหรับนาย!" คริสหยิบร่มสีฟ้าขึ้นมาก่อนจะเขวี้ยงมันลงไปตรงเบาะข้างคนขับ
รถลัมโบกินี่สีขาวแล่นฝ่าสายฝนออกไปด้วยความเร็วและแรงโทสะของคนขับ...ชานยอลยืนตากฝนในอากาศที่หนาวเหน็บ...กระเป๋าเป้ของเขาอยู่ในรถของคริสรวมถึงกระเป๋าเงินด้วย....ขอบตาของชานยอลเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเนื่องจากความเสียใจและความโกรธ....เขาต้องเดินกลับบ้าน...แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่เขาต้องร่วมทางไปกับคนอย่างคริส...
เสื้อผ้าที่เปียกปอนของชานยอลแนบร่างของเขา....ทั้งลมหนาวและพายุฝนที่กระหน่ำทำให้ร่างกายของเขาหนาวเย็นเข้าไปถึงกระดูก ความเจ็บใจถาโถมใส่ร่างบางให้เจ็บปวดตามไปด้วย.....ชานยอลเดินตากฝนพร้อมกับร้องไห้ในชะตาชีวิตของตนเอง เขาเดินไปตามทางเรื่อยๆพร้อมทั้งยกแขนขึ้นมากอดอกเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของตน
หลังจากที่คริสกลับไปถึงบ้านคุณนายปาร์คก็เอ่ยถามถึงชานยอล....ไม่มีเสียงตอบจากคริส....เขาก้าวเท้าพาร่างสูงเดินตรงขึ้นห้องด้วยความโมโหพร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าออกและตรงเข้าห้องน้ำเปิดน้ำอุ่นเพื่อชำระล้างร่างกายและจิตใจที่กำลังร้อนรุ่มจากแรงโทสะ
คืนนั้นกว่าชานยอลจะถึงบ้านก็เป็นเวลาหัวค่ำ....ชานยอลตัดสินใจว่าคืนนี้เขาจะนอนที่ห้องรับรองของแขกซึ่งอยู่คนละชั้นกับห้องนอนของคริส...เพราะเขาไม่ต้องการจะพบเจอหน้าของคริสอีก....
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปเป็นเวลา 2 วัน......ที่โต๊ะอาหารตัวใหญ่ยามเช้ามีร่างของคุณนายปาร์ค...คุณปาร์คและชานยอลกำลังนั่งทานอาหารเช้าร่วมกัน....ทั้งคุณปาร์คและคุณนายปาร์คมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มผิดกับชานยอลที่มีสีหน้าซีดเซียวและไร้ซึ่งความสุข...
"ชานยอลจ๊ะ....คุณพ่อกับน้าตกลงกันว่าพรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นกัน อากาศหนาวเย็นแบบนี้ไปน้ำพุร้อนน่าจะดี ไปด้วยกันนะชานยอล"
"หืม...แค่กๆ...อืม...คุณน้ากับคุณพ่อไปด้วยกันแค่สองคนเหรอฮะ" ชานยอลกระแอมไอเบาๆและแกล้งถามเพราะเขากังวลว่าคริสจะไปด้วย
"จ๊ะ คริสไม่ไป....คริสเขาจะอยู่ที่บ้าน" รอยยิ้มละมุนของคุณนายปาร์คช่วยบ่งบอกความมั่นใจให้กับชานยอล
ชานยอลตัดสินใจร่วมเดินทางไปกับคุณพ่อและคุณนายปาร์คที่ญี่ปุ่นเนื่องจากเขาไม่ต้องการอยู่ใกล้คริส....ช่วงนี้เขาสอบเสร็จแล้วคงจะเป็นการณ์ดีหากเขาได้ไปพักผ่อนบ้าง แม้ร่างกายของชานยอลจะดูอ่อนเพลียเล็กน้อยจากการอ่านหนังสือหนักและตากฝนเมื่อสองวันก่อน...แต่การอยู่บ้านร่วมกับคริสอาจทำให้ชีวิตของเขาอันตรายกว่าการเดินทางไปญี่ปุ่นกับครอบครัว
เมื่อถึงวันเดินทาง........ครอบครัวปาร์คเดินทางไปญี่ปุ่นกันตั้งแต่เช้าตรู่....คริสไม่ได้ใส่ใจนักกับการที่มารดาของเขาเดินทางไปกับคุณลุงปาร์ค หลังจากคริสตื่นขึ้นมาช่วงสายและออกไปทานอาหารนอกบ้านและกลับเข้ามาช่วงเย็น เขาก็ได้รับรู้จากแม่บ้านว่าปาร์คชานยอลร่วมเดินทางไปกับครอบครัวของเขาด้วย.....คริสเริ่มรู้สึกไม่พอใจที่ชานยอลหลบหน้าเขามาหลายวันแล้ว...รวมถึงไม่ยอมกลับมานอนที่ห้องนอนของตัวเองและไปพักที่ห้องรับรองแขกแทน....
"เตรียมรถให้ฉันด้วย...ฉันจะไปสนามบินกิมโป" เสียงเรียบเฉยของคริสออกคำสั่งกับคนรถก่อนที่จะเก็บเสื้อผ้าของเขาลงกระเป๋าเดินทางใบขนาดพอเหมาะ
บรรยากาศในโรงแรมที่ญี่ปุ่นที่ตระกูลปาร์คเข้าพักช่างดูเงียบสงบ....บ้านพักส่วนตัวถูกแยกออกคล้ายกับบังกะโล....ทุกห้องนอนมีบ่อน้ำพุร้อนอยู่ข้างๆแบบซีวิว...ด้วยฐานะของตระกูลปาร์คที่ร่ำรวยมักเลือกที่พักที่ดูเป็นส่วนตัวและหรูหรา....ราคาที่พักที่นี่ค่อนข้างแพงและรับเฉพาะลูกค้าเกรดพรีเมี่ยมเท่านั้น.....หลังจากทั้งคุณปาร์ค คุณนายปาร์คและชานยอลตระเวนไหว้พระตามวัดดังๆในญี่ปุ่นและสถานที่ขึ้นชื่อต่างๆแล้ว....ช่วงค่ำทั้ง 3 ก็ต่างแยกย้ายเข้าห้องพักของตนเองเมื่อรับประทานอาหารค่ำร่วมกันเสร็จ.....
ชานยอลรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวอย่างบอกไม่ถูก...วันนี้ทั้งวันเขาปวดศรีษะแต่ก็ไม่ปริปากบอกพ่อและคุณน้าเพราะเกรงว่าความสนุกในการท่องเที่ยวจะลดลง...ความสุขของครอบครัวคือสิ่งที่ชานยอลปรารถนาให้เกิดขึ้น...เขาลอบมองรอยยิ้มของคุณพ่อและคุณน้าเวลาที่ท่านทั้งสองยิ้มให้กัน...มันทำให้ชานยอลมีความสุขตามไปด้วย
ชานยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยการใส่ชุดคลุมอาบน้ำเดินตรงไปยังบ่อน้ำพุร้อนแบบซีวิวข้างห้องพักส่วนตัว....ร่างบางก้าวเท้าลงไปช้าๆ...ความอุ่นของน้ำพุร้อนทำให้ร่างกายของชานยอลสบายขึ้น เขาเอนหลังพิงไปที่โขดหินของบ่อน้ำพุและหลับตาลงช้าๆ....สบายจริงๆกับการได้พักผ่อนหลังจากที่ผ่านเรื่องเครียดๆมามากมาย
ประตูหน้าห้องของชานยอลถูกเลื่อนออกช้าๆโดยมีร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งเดินถือกระเป๋าสัมภาระเข้ามา ห้องทั้งห้องเงียบสงบ...คริสมองหาชานยอลในขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วไม่พบใคร...พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบางกำลังแช่น้ำพุร้อนอยู่และกำลังหลับตาพริ้มด้วยความผ่อนคลาย.....รอยยิ้มร้ายวาดขึ้นที่ใบหน้าของคริสอีกครั้งก่อนที่เขาจะลงฝีเท้าให้เบาที่สุดและเดินไปเปลี่ยนชุดคลุมอาบน้ำที่ห้องน้ำอย่างไม่รีบร้อน....
เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดพรายบนใบหน้าขาวใสของชานยอลเมื่อได้รับความอบอุ่นจากน้ำพุร้อน....ปากอิ่มเฉิดรั้นขึ้นพร้อมกับขนตายาวหนาเป็นแพรที่ทาบทับลงมาขณะดวงตากลมปิดสนิท...คริสยืนมองใบหน้าของชานยอลสักพักด้วยรอยยิ้ม...ก่อนที่เขาจะก้าวช้าๆลงไปที่บ่อน้ำพุร้อนและลงไปนั่งเคียงข้างชานยอล...
แรงกระเพื่อมของน้ำพุร้อนทำให้ชานยอลตื่นลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนก้าวลงมาในบ่อน้ำพุร้อนเดียวกับเขาทั้งๆที่เป็นห้องส่วนตัว...ดวงตากลมโตฉายแววตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนข้างกายชัดๆชานยอลรีบควานหาชุดคลุมอาบน้ำที่วางอยู่ด้านบนพร้อมทำทีจะรีบลุกขึ้นจากน้ำด้วยความหวาดระแวง...
"จะรีบไปไหน...กำลังรู้สึกสบายไม่ใช่เหรอ" คริสคว้าข้อมือบางของชานยอลไว้ก่อนที่ชานยอลจะก้าวขึ้นจากน้ำ
"คุณน้าบอกว่าพี่ไม่มา แล้วทำไม......"
"พอนายรู้ว่าฉันไม่มา นายก็เลยมาที่นี่ใช่มั้ยชานยอล......อยากหนีฉันมากเหรอ" น้ำเสียงของคริสเรียบเฉย...เขาแสร้งหลับตาลงช้าๆโดยที่มือหนาก็ยังคงกุมมือชานยอลไว้ข้างๆ
"ผมจะขึ้นจากน้ำ ผมแช่น้ำนานแล้ว..." ชานยอลดึงรั้งมือของตนเองกลับ...ก่อนที่จะพยายามก้าวขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อน
ร่างบางเซถลาลงมาจากแรงกระชากของคริสอีกครั้งจนชานยอลล้มลงใส่ร่างของคริส.....ตอนนี้คริสไม่ต้องการอารมณ์เสียกับชานยอลอีก....เขาไม่ต้องการให้ชานยอลดื้อรั้นกับเขามากเกินไป
"ทำไมนายชอบยั่วโมโหฉันล่ะชานยอล....อยู่เฉยๆบ้างเป็นมั้ย!" มือหนาโอบรอบเอวบางของชานยอลตอนนี้เขาทั้งสองเปลือยเปล่า...ชานยอลหวาดกลัวเหลือเกินกับสัมผัสของคริส เขาไม่ต้องการถูกคริสทำร้ายร่างกายและจิตใจอีกแล้ว...
ร่างบางสั่นระริกในอ้อมกอดของคริส.....คริสซุกไซร้ใบหน้าคมคายลงมาช้าๆตามซอกคอของชานยอลที่หอมละมุน...อากาศที่นี่รวมถึงบรรยากาศกำลังเป็นใจให้คริสอยากจะทำอะไรบางอย่างกับชานยอลอีกครั้ง....
"พี่คริส....อย่าทำผม...ผมกลัว" ชานยอลเริ่มร้องห้ามปรามและผลักไสใบหน้าของคริสออกไป...แขนแกร่งโอบร่างของชานยอลให้กระชับขึ้นก่อนที่จะพยายามจูบสัมผัสไปที่ริมฝีปากบางของชานยอลซ้ำๆหลายครั้ง
"อย่าดิ้นมากได้ไหม....อยู่นิ่งๆก่อน มันไม่ใช่ครั้งแรกของเราซะหน่อย" เสียงของคริสเริ่มอ่อนโยนขึ้นแต่ชานยอลก็ยังคงขัดขืนต่อการกระทำ
"ผมไม่ต้องการมัน!" หน้าของชานยอลเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นเนื่องจากพิษไข้...เหงื่อบนใบหน้าเริ่มผุดพราย ปากอิ่มที่เคยเป็นสีชมพูกลับซีดเซียวลง...หากไม่มีใครสังเกตคงคิดว่าเขากำลังเขินอายจากการกระทำของคริส....
"ปาร์คชานยอล!ฉันบอกให้นายอยู่เฉยๆ" จมูกโด่งเป็นสันไล้ไปตามไหล่เนียนก่อนจะจูบสัมผัสไปเบาๆมือหนายังคงลูบไล้ไปตามเรียวขาอ่อนของชานยอล...ก่อนที่คริสจะจูบสัมผัสไปที่ริมฝีปากบางตรงหน้าอีกครั้ง
ชานยอลเริ่มไม่มีแรงดิ้นรนขัดขืน ร่างกายของชานยอลสั่นเทิ้มจากพิษไข้...ตอนนี้ศรีษะของเขามันปวดมากจนแทบจะระเบิด....ก่อนที่สติของชานยอลจะค่อยๆดับวูบลงจนชานยอลพิงไปที่ไหล่หนาของคริส..คริสเริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของชานยอลที่ขัดขืนเขาอยู่เมื่อครู่แต่แปรเปลี่ยนเป็นฟุบลงบนไหล่เขา....มือของคริสจับคางของชานยอลเพื่อเงยใบหน้าหวานขึ้นมาดูก่อนที่จะใช้มือสัมผัสไปที่หน้าผากที่ร้อนรุ่ม..สีหน้าของคริสเริ่มเปลี่ยนเป็นตกใจหลังจากรับรู้ว่าชานยอลหมดสติลงและตัวร้อนจัดเนื่องจากพิษไข้
คริสช้อนร่างของชานยอลอุ้มขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อนและพาไปที่เตียงนอนก่อนที่จะหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ให้กับตนเองและชานยอล....ผ้าห่มนวมที่หนาถูกดึงมาเพื่อคลุมร่างของชานยอลไว้...ก่อนที่คริสจะรีบกระตือรือร้นโทรหาเซอร์วิสรูมเพื่อขอยาแก้ไข้ให้กับชานยอล.....ร่างสูงโปร่งกระวีกระวาดหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำอุ่นมาเพื่อซับใบหน้านวลใสของชานยอลอย่างเบามือ
"เด็กบ้า...ไม่สบายทำไมไม่ไปหาหมอ ยังมานั่งแช่น้ำพุอยู่ได้" คริสบ่นพึมพำก่อนที่จะค่อยๆใช้ผ้าขนหนูซับไปตามร่างกายของชานยอล...
ห้องทั้งห้องเงียบงันลงไร้ซึ่งเสียงของคริสและชานยอลที่เคยเถียงกัน....เมื่อคริสนั่งลงข้างๆชานยอลและมองดูเขาอย่างเงียบๆ
"หืออ...ผมหนาว" ชานยอลส่ายหน้าไปมาเหมือนคนเพ้อเนื่องจากพิษไข้
คริสเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเดินหาผ้าห่มอีกผืน....บ้าจริง ทั้งห้องมีผ้าห่มแค่ผืนเดียว.....เขายกหูโทรศัพท์เพื่อสั่งรูมเซอร์วิสอีกครั้งก่อนที่จะเดินตรงไปยังร่างของชานยอลที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียงนุ่ม...
"ฉันสั่งรูมเซอร์วิสให้แล้ว....อดทนรออีกหน่อยนะ" น้ำเสียงของคริสละมุนขึ้น เขาก้มลงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของชานยอล
คริสเดินวนเวียนไปมาในห้องสักพักด้วยความหงุดหงิดใจที่รูมเซอร์วิสมาช้า เขาเองก็ไม่เคยดูแลคนเป็นไข้มาก่อน....ท่าทางทุกอย่างของเขามันดูเก้ๆกังๆไปหมด.........สายตาคมเหลือบมองชานยอลด้วยความเป็นห่วงลึกๆ...หรือชานยอลจะไม่สบายที่เดินตากฝนกลับบ้านเมื่อ 2 วันที่แล้ว...คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันเพื่อใช้ความคิดเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ของวันนั้น....
ใบหน้าขาวใสของชานยอลยังคงแดงซ่านด้วยพิษไข้ เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดพรายเยอะขึ้นจนเส้นผมสีน้ำตาลของชานยอลเริ่มเปียกโชก...คริสตัดสินใจเปิดผ้าห่มออกช้าๆก่อนที่จะซุกร่างของตนเข้าไปที่ผ้าห่มผืนเดียวกัน...มือหนาจับศรีษะของชานยอลตะแคงมานอนซบบนแขนแกร่ง พร้อมกับโอบกอดชานยอลไว้และจับมือบางขึ้นมาเพื่อเป่าไอร้อนจากตัวของเขาลงไปที่มือบางเบาๆ...
"นายเป็นแบบนี้เพราะฉันหรือเปล่า...ชานยอล" แววตาของคริสฉายแววกังวลใจลึกๆก่อนที่เขาจะจูบสัมผัสไปที่หน้าผากของชานยอลที่นอนหลับไม่รู้ตัวในตอนนี้...
END EP3--------------------------
#Writertalk หากอยากสครีมเชิญแทคในทวิต #Mybrotheriloveyou ได้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน >< .... พี่คริสละมุนกับเค้าก็เป็นนะ TwT
คริสยันกายลุกขึ้นมานั่งด้วยความอ่อนเพลีย เขาเสยผมสีทองช้าๆและขยี้ดวงตาก่อนที่จะเริ่มมองหาชานยอล...
"หายไปไหนแต่เช้า..จะหนีหน้าฉันเหรอชานยอล"คริสได้แต่พึมพำเบาๆด้วยความหงุดหงิดใจ...
กระเป๋าสะพายแบบเป้ของชานยอลหายไปจากบริเวณโต๊ะเขียนหนังสือ...หลังจากที่คริสเดินกลับไปที่ห้องนอนของตนเอง เขาก็อาบน้ำแต่งตัวลงไปเพื่อรับประทานอาหารเช้าข้างล่าง.....ห้องอาหารชั้นล่างมีเพียงคุณนายปาร์คเท่านั้นที่กำลังนั่งจัดแจกันดอกไม้ในห้องโถงใหญ่ด้วยความปราณีต...
"ตื่นแล้วเหรอลูก...เมื่อวานแม่แวะไปไหว้หลุมศพของคุณพ่อ...ดอกไม้ที่คริสเอาไปให้คุณพ่อสวยมาก...วันนี้แม่เลยซื้อแบบเดียวกันมาจัดเองที่บ้านด้วย สวยมั้ยจ๊ะ"คุณนายปาร์คเอ่ยกับลูกชายก่อนที่จะอวดแจกันดอกไม้ที่เธอกำลังนั่งจัดด้วยความตั้งใจ
"พาคุณลุงปาร์คไปไหว้ศพสามีเก่าด้วยสินะ...แนะนำให้พ่อรู้จักหรือยังล่ะครับ" น้ำเสียงประชดประชันของคริสทำให้มารดาของเขาเงียบลง...มันคือความจริงที่เมื่อวานเธอแวะไปไหว้หลุมศพสามีเก่าพร้อมกับคุณปาร์คบิดาของชานยอล
คริสเดินตรงไปยังลานจอดรถเพื่อขับลัมโบกินี่คันเดิมออกไป....วันนี้เขาคงต้องหาอะไรสนุกๆทำแก้เซ็งอีกตามเคย....เขาคว้าโทรศัพท์กดหาใครบางคนก่อนที่จะนัดแนะกันออกมาที่ร้านอาหารหรู....ไม่นานนักชายหญิงคู่หนึ่งก็ก้าวเดินเข้ามาพร้อมกันในร้านอาหาร...ร่างอรชรของหญิงสาวเอนซบชายหนุ่มพร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อนที่ออเซาะอยู่ข้างๆหู มือบางเกี่ยวกระหวัดรอบต้นแขนแกร่งของคริส...เสียงหัวเราะหยอกล้อกันดังเบาๆก่อนที่ทั้งสองจะเลือกมุมสงบๆในร้านอาหารเพื่อนั่งรับประทานอาหารกันเงียบๆ
"ทำไมวันนี้ถึงโทรมานัดฉันได้ล่ะคะ" เสียงหวานเอ่ยถามคริสก่อนที่ปากอิ่มที่แต่งแต้มด้วยรอยลิปติกสีแดงฉ่ำจะแย้มยิ้ม
"ก็เบื่อๆไม่มีอะไรทำ" น้ำเสียงของคริสฟังดูเรียบเฉย แววตาของเขากลับเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อครู่เมื่อเขากำลังนึกถึงเรื่องที่ทำให้เขาเบื่อ
"งั้นฉันจะทำให้คุณไม่เบื่อเองคริส" มือบางเอื้อมไปลูบใบหน้าคมคายของคริสก่อนจะซบลงไปที่ไหล่กว้างอีกครั้ง นิ้วมือเล็กๆไล้ไปตามสาบเสื้อและต้นคอของชายหนุ่มตรงหน้าก่อนที่จะกระซิบข้างหูอีกครั้ง....
"โรงแรมที่ใกล้ที่สุดดีไหมค่ะ ดาร์ลิ้ง" คริสเหลือบมองหญิงสาวข้างกายก่อนจะยกยิ้มมุมปากพร้อมทั้งตักอาหารฝรั่งเศสตรงหน้าเขี่ยเล่นพร้อมแววตาที่มีจุดประสงค์
รถลัมโบกินี่สีขาวแล่นเข้ามาจอดช้าๆบริเวณโรงแรมหรูระดับห้าดาว....หญิงสาวรูปร่างดีหน้าตาดีเดินกอดเอวชายหนุ่ม แว่นกันแดดสีดำพร้อมชุดเกาะอกสีดำเข้ารูปช่างดูเย้ายวนจนชายหนุ่มในโรงแรมหลายคนต้องเหลียวมองสาวข้างกายของคริส รวมถึงหญิงสาวหลายคนเช่นกันที่หันกลับไปมองคริสที่เดินสง่างามและดูโดดเด่นเข้ามาที่โรงแรมหรูแห่งนี้
ลิฟท์ของทางโรงแรมพาร่างของคนทั้งสองขึ้นไปยังชั้น 17 ห้องสวีทที่คริสจองไว้....มือหนายังคงอยู่ไม่สุขและวนเวียนบริเวณสะโพกเต่งตึงซึ่งอยู่ภายใต้ชุดแซครัดรูปบรรยากาศของชั้น 17 ช่างดูโรแมนติคเมื่อภายนอกกระจกใสมีฝนพรำลงมา...ฝนอาจจะทำให้กระจกขึ้นเป็นฝ้าได้หากเขาทั้งสองจะเป็นคนสร้างอุ่นไอรักที่ร้อนระอุในห้องนั้น
ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งลงบนเตียงนุ่ม...ฉับพลันเสียงโทรศัพท์ของคริสก็ดังขึ้น....เบอร์ที่โชว์หน้าจอขึ้นข้อมูลว่าเป็นมารดาของเขาเอง...คริสกดรับสายก่อนที่จะปล่อยมือจากเอวบางของหญิงสาว...
"คริส...คือแม่ไม่ได้อยากรบกวนลูกนะ...แต่ว่าวันนี้คุณลุงปาร์คมีประชุม...ลูกช่วยไปรับน้องจากมหาลัยหน่อยได้มั้ย ตอนนี้น้องเลิกเรียนแล้วฝนก็ตกหนักด้วย"
คริสรับคำของมารดาด้วยรอยยิ้มเยาะ....เขาคิดว่าเขาคงมีอะไรทำที่สนุกกว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำตอนนี้แน่....การได้กลั่นแกล้งปาร์คชานยอลคือวิธีที่ดีที่สุดที่ทำให้เขาขจัดความเบื่อหน่ายของเขาออกไปได้.....
"ผมมีธุระ ขอตัวก่อน วันหลังละกันนะ" คริสเอ่ยลาหญิงสาวข้างกายด้วยคำพูดสั้นๆก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องหรูในโรงแรมดัง
"คริส!เดี๋ยวก่อนสิ....บ้าจริงๆเลย ฮึ" หญิงสาวท่าทางอารมณ์เสียก่อนที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความหงุดหงิดใจ
คริสขับรถสปอร์ตออกไปจากโรงแรมด้วยรอยยิ้มเยาะเมื่อเขานึกถึงใบหน้าของปาร์คชานยอล...ติดฝนอยู่ที่มหาลัยล่ะสิตอนนี้....เขาจอดรถเพื่อแวะซื้อร่มสีฟ้าตามร้านสะดวกซื้อก่อนที่จะมุ่งตรงไปที่มหาลัยของชานยอลเพราะจากลานจอดรถเดินไปที่อาคารเรียนคริสอาจจะต้องโดนฝน...
ด้วยความเร็วของรถบวกกับความใจร้อนของคนขับไม่นานคริสก็มาถึงมหาวิทยาลัยของชานยอล....รถสปอร์ตหรูเลี้ยวเข้าไปจอดในลานจอดรถของมหาลัย...สายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาเริ่มหนาเม็ดขึ้นเนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงพายุเข้าโซล..และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่ฝนตกหลังจากอากาศในโซลก็เริ่มหนาวเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อคริสรู้อาคารเรียนของชานยอลจากมารดาของตนแล้วเขาก็เดินกางร่มสีฟ้าอ่อนไปหาชานยอลที่กำลังยืนหลบฝนใต้อาคารเรียนนั้น...เด็กนักศึกษาดูบางตาเนื่องจากฝนตกหนักและมีหลายคนที่รีบกลับบ้าน มีแต่ชานยอลที่รอรถของที่บ้านมารับหลังจากที่เขาสอบเสร็จ...
ร่างบางยืนกอดอกด้วยความหนาวเย็น...สองมือถูเข้าหากันเพื่อมอบความอบอุ่นให้กับร่างกาย ดวงตากลมชะเง้อมองหารถคันใหญ่ของที่บ้านว่าเมื่อไรจะมารับเขาซักที ชานยอลอยากจะกลับบ้านแล้ว เนื่องจากเขาสอบเสร็จได้สักพักและข้างนอกก็ลมแรงจนร่างบางสั่นสะท้านจากอากาศหนาวเย็น...
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินกางร่มสีฟ้าเดินใกล้เข้ามาโดยที่ชานยอลไม่ทันสังเกตเห็น....เขาเดินตรงเข้ามายืนข้างๆชานยอลพร้อมทั้งคว้ามือเรียวบางไปกุมไว้และดึงร่างของชานยอลเข้ามาในร่มคันเดียวกัน ชานยอลชะงักไปกับการกระทำนั้นก่อนที่ดวงตากลมโตจะสั่นระริกเนื่องจากความกลัวเมื่อเห็นชัดเจนแล้วว่าคนตรงหน้าคือคริสพี่ชายที่ลงมือทำร้ายเขาเมื่อคืน
"กลับบ้านกันได้แล้ว!" คริสกระชากร่างบางของชานยอลให้เข้ามาภายในร่มและมือหนาก็กอดเอวบางนั้นไว้แน่น
"พี่คริส...พี่มาได้ยังไง.......ผม..ผมจะกลับเอง!" ชานยอลแข็งขืนและพยายามจะเดินออกจากใต้ร่มคันนั้น
"แม่ให้ฉันมารับนาย....ทำไม ...ฉันจะเซอร์วิสเมียฉันไม่ได้เหรอไง" รอยยิ้มเยาะของคริสวาดขึ้นที่มุมปากทำให้ภาพความรุนแรงเมื่อคืนฉายกลับมาในหัวสมองของชานยอลอีกครั้ง
ร่างบางสั่นเบาๆเพราะบรรยากาศภายนอกที่ค่อนข้างหนาวเย็นรวมถึงคนข้างกายเขาที่ไม่มีแม้กระทั่งความอบอุ่น มีแต่เพียงความเย็นชาเยือกเย็นเท่านั้นที่ร่างกายของคริสกำลังแผ่ซ่านความดุดันนั้นมาถึงหัวใจและร่างกายของชานยอล
แม้ระยะทางจากอาคารเรียนของชานยอลจะไม่ไกลจากลานจอดรถของมหาลัย แต่ในความรู้สึกของชานยอลมันช่างเป็นความทรมานที่เขาต้องทนอยู่ใกล้ๆกับผู้ชายคนนี้....ชานยอลพยายามสาวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อต้องการเดินไปที่รถให้เร็วที่สุด เนื่องจากมือหนาของคริสเริ่มโอบกอดรอบเอวเขากระชับมากขึ้นเรื่อยๆ
คริสหุบร่มสีฟ้าและโยนเข้าไปทางด้านหลังรถก่อนที่จะขึ้นรถและประจำตำแหน่งคนขับ เขาเร่งเครื่องยนต์ขับฝ่าสายฝนออกไปอย่างช้าๆ
สายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาบนท้องถนนค่อนข้างแรงจนมีรถหลายคันที่จอดบริเวณไหล่ทางเนื่องจากอาจจะเป็นอันตรายหากขับฝ่าสายฝนไปในตอนนี้...ที่ปัดน้ำฝนที่หน้ากระจกทำหน้าที่ของมันอย่างหนัก...คริสกลัวว่าหากขับไปจะทำให้เกิดอุบัติเหตุเขาจึงจอดรถลงที่ข้างทางใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ค่อนข้างเงียบสงบแห่งหนึ่ง
ดวงตากลมโตของชานยอลวูบไหวด้วยความหวาดระแวง มือบางยกขึ้นมากอดอกและเริ่มเขยิบออกห่างให้ไกลจากเบาะของคนขับ...การกระทำของชานยอลอยู่ในสายตาของคริส..เขาเริ่มหงุดหงิดใจที่ชานยอลทำท่าเหมือนกับว่าเขาเป็นพวกซาตานหรือตัวอะไรที่น่ารังเกียจ
"ชานยอล!!นายอย่าทำเหมือนฉันเป็นพวกกิ้งกือไส้เดือนที่น่ารังเกียจได้ไหม!" ดวงตาคมฉายแววดุดันเมื่อเขาเริ่มโมโหจากการกระทำของชานยอล
ชานยอลนิ่งเงียบ....ดวงตากลมเหม่อมองออกไปนอกรถเพื่อภาวนาให้ฝนหยุดตกเสียทีก่อนที่เขาและคริสจะมีปากเสียงกันอีก
คริสถอนลมหายใจแรงออกมาก่อนที่จะเหลือบมองไปที่ร่างของชานยอลอีกครั้ง....เสื้อนักศึกษาสีขาวบางๆที่เปียกฝน...เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่พาดไว้หลังเบาะมาโยนให้ชานยอลคลุมไหล่ตัวเองไว้...ก่อนที่จะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเช่นเคย...
"ใส่เสื้อนี่ซะ....เสื้อบางๆแบบนี้เดี๋ยวฉันก็จะอดใจไม่ไหว" คริสแสร้งพูดให้ชานยอลนึกถึงเรื่องที่เขาทำร้ายชานยอลเมื่อคืน...ภาพความทรงจำอันโหดร้ายที่ส่งผลต่อจิตใจของชานยอล คริสรู้ดีว่าเมื่อคืนนี้สำหรับชานยอลแล้วมันคือครั้งแรกของเขา....ครั้งแรกของเขากับพี่ชายของตัวเอง...
"ผมไม่ต้องการใส่เสื้อของพี่....เอามันออกไป!" ชานยอลคว้าเสื้อคลุมตัวนั้นโยนกลับไปที่หลังรถอีกครั้งก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่มีท่าทีสนใจคริส
"นายนี่มันเก่งได้ตลอดเวลาจริงๆปาร์คชานยอล" คริสกระชากข้อมือขาวของชานยอลมาบีบไว้จนมันเริ่มซีดจาง...ดวงตาคมฉายแววความโกรธเกรี้ยวเมื่อชานยอลมักจะทำตัวขัดคำสั่งหรือขวางหูขวางตาเขาเสมอ...
ชานยอลสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของคริส เขาทั้งผลักทั้งดันไปที่อกหนาของคริสหลายครั้งเนื่องจากคริสพยายามกระชากร่างบางเข้ามาใกล้ๆตัวเขา
"รังเกียจคนที่ได้ชื่อว่าเป็น...ผ...พี่ตัวเองได้ไง" คริสยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะหัวเราะเบาๆในลำคอของเขา...
ชานยอลรู้ดีว่าคริสต้องการจะย้ำสถานะระหว่างทั้งคริสและเขาเอง....เรื่องที่น่าอับอายเกิดขึ้นในครอบครัวจากการกระทำของคริส เขาพยายามสงบสติอารมณ์มานานระหว่างทางที่จะต้องกลับบ้านแต่คริสเองก็พยายามพูดจาดูถูกชานยอลตลอดทางเช่นกัน
"ผมรังเกียจพี่พอๆกับที่พี่เกลียดผมและครอบครัวของผม.....พี่คริส...พี่น่ารังเกียจทั้งจากการกระทำและก็คำพูด!ออกไปให้ห่างผมนะ!"
ชานยอลผลักไปที่ใบหน้าของคริสที่กำลังแกล้งยื่นเข้ามาใกล้ๆเขาอย่างแรงจนมันดูคล้ายกับการถูกตบหน้า...คริสใช้มือของเขาจับไปที่ใบหน้าด้วยความโกรธ แววตาของคริสเริ่มฉายแววดุดันขึ้นมาอีกครั้ง...ตั้งแต่เขาเกิดมาไม่เคยมีใครลงมือทำร้ายเขาด้วยการตบหน้ามาก่อน
"นี่นายกล้าตบหน้าฉันเหรอ ปาร์คชานยอล!" คริสพูดพลางปลดเข็มขัดนิรภัยของตนเองออก...สองแขนแกร่งเขย่าร่างชานยอลและจับไหล่ทั้งสองข้างของชานยอลกดไว้กับเบาะรถ...
คริสเอื้อมมือไปกดปุ่มปรับเบาะของชานยอลจนชานยอลหงายไปด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้กับชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆ...ชานยอลรวบรวมพละกำลังทั้งหมดผลักคริสออกจากร่างและร้องออกมาด้วยความตกใจ
"ปล่อยผม....พี่คริส...หยุดนะ ผมจะลง!!" ชานยอลปลดเข็มขัดนิรภัยออกและพยายามเปิดประตูรถ...คริสเสียหลักจากแรงผลักของชานยอลจนศรีษะของเขากระแทกกับหลังคา...เมื่อชานยอลได้จังหวะเขารีบลงจากรถคันนั้นในขณะที่ด้านนอกตัวรถฝนก็กำลังตกหนักเนื่องจากพายุที่โหมกระหน่ำอยู่ในขณะนี้...
คริสเปิดประตูรถลงไปตามชานยอลด้วยความโมโห แขนแกร่งฉุดกระชากชานยอลเพื่อจะให้เขาเข้าไปในรถ...แต่ชานยอลก็ยังคงดิ้นรนขัดขืนคริส..
"เข้าไปในรถเดี๋ยวนี้ชานยอล!!" คริสออกคำสั่งกับชานยอลรวมถึงตรงเข้ากระชากข้อมือบางของเขามาบีบอีกครั้ง
"ผมไม่ไป ปล่อยผม!" ชานยอลผลักไปที่อกหนาของคริสจนคริสเสียหลักกระแทกเข้ากับประตูรถ.....
ทั้งสองฉุดรั้งกันไปมาและมีปากเสียงกันสักพัก ก่อนที่คริสจะเปิดประตูรถและก้าวขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งคนขับพร้อมกับลดกระจกลงและตะโกนออกมาด้วยความโมโห
"งั้นนายก็กลับบ้านเองละกันนะชานยอล!...ร่มนี่คงไม่จำเป็นสำหรับนาย!" คริสหยิบร่มสีฟ้าขึ้นมาก่อนจะเขวี้ยงมันลงไปตรงเบาะข้างคนขับ
รถลัมโบกินี่สีขาวแล่นฝ่าสายฝนออกไปด้วยความเร็วและแรงโทสะของคนขับ...ชานยอลยืนตากฝนในอากาศที่หนาวเหน็บ...กระเป๋าเป้ของเขาอยู่ในรถของคริสรวมถึงกระเป๋าเงินด้วย....ขอบตาของชานยอลเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเนื่องจากความเสียใจและความโกรธ....เขาต้องเดินกลับบ้าน...แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่เขาต้องร่วมทางไปกับคนอย่างคริส...
เสื้อผ้าที่เปียกปอนของชานยอลแนบร่างของเขา....ทั้งลมหนาวและพายุฝนที่กระหน่ำทำให้ร่างกายของเขาหนาวเย็นเข้าไปถึงกระดูก ความเจ็บใจถาโถมใส่ร่างบางให้เจ็บปวดตามไปด้วย.....ชานยอลเดินตากฝนพร้อมกับร้องไห้ในชะตาชีวิตของตนเอง เขาเดินไปตามทางเรื่อยๆพร้อมทั้งยกแขนขึ้นมากอดอกเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของตน
หลังจากที่คริสกลับไปถึงบ้านคุณนายปาร์คก็เอ่ยถามถึงชานยอล....ไม่มีเสียงตอบจากคริส....เขาก้าวเท้าพาร่างสูงเดินตรงขึ้นห้องด้วยความโมโหพร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าออกและตรงเข้าห้องน้ำเปิดน้ำอุ่นเพื่อชำระล้างร่างกายและจิตใจที่กำลังร้อนรุ่มจากแรงโทสะ
คืนนั้นกว่าชานยอลจะถึงบ้านก็เป็นเวลาหัวค่ำ....ชานยอลตัดสินใจว่าคืนนี้เขาจะนอนที่ห้องรับรองของแขกซึ่งอยู่คนละชั้นกับห้องนอนของคริส...เพราะเขาไม่ต้องการจะพบเจอหน้าของคริสอีก....
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปเป็นเวลา 2 วัน......ที่โต๊ะอาหารตัวใหญ่ยามเช้ามีร่างของคุณนายปาร์ค...คุณปาร์คและชานยอลกำลังนั่งทานอาหารเช้าร่วมกัน....ทั้งคุณปาร์คและคุณนายปาร์คมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มผิดกับชานยอลที่มีสีหน้าซีดเซียวและไร้ซึ่งความสุข...
"ชานยอลจ๊ะ....คุณพ่อกับน้าตกลงกันว่าพรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นกัน อากาศหนาวเย็นแบบนี้ไปน้ำพุร้อนน่าจะดี ไปด้วยกันนะชานยอล"
"หืม...แค่กๆ...อืม...คุณน้ากับคุณพ่อไปด้วยกันแค่สองคนเหรอฮะ" ชานยอลกระแอมไอเบาๆและแกล้งถามเพราะเขากังวลว่าคริสจะไปด้วย
"จ๊ะ คริสไม่ไป....คริสเขาจะอยู่ที่บ้าน" รอยยิ้มละมุนของคุณนายปาร์คช่วยบ่งบอกความมั่นใจให้กับชานยอล
ชานยอลตัดสินใจร่วมเดินทางไปกับคุณพ่อและคุณนายปาร์คที่ญี่ปุ่นเนื่องจากเขาไม่ต้องการอยู่ใกล้คริส....ช่วงนี้เขาสอบเสร็จแล้วคงจะเป็นการณ์ดีหากเขาได้ไปพักผ่อนบ้าง แม้ร่างกายของชานยอลจะดูอ่อนเพลียเล็กน้อยจากการอ่านหนังสือหนักและตากฝนเมื่อสองวันก่อน...แต่การอยู่บ้านร่วมกับคริสอาจทำให้ชีวิตของเขาอันตรายกว่าการเดินทางไปญี่ปุ่นกับครอบครัว
เมื่อถึงวันเดินทาง........ครอบครัวปาร์คเดินทางไปญี่ปุ่นกันตั้งแต่เช้าตรู่....คริสไม่ได้ใส่ใจนักกับการที่มารดาของเขาเดินทางไปกับคุณลุงปาร์ค หลังจากคริสตื่นขึ้นมาช่วงสายและออกไปทานอาหารนอกบ้านและกลับเข้ามาช่วงเย็น เขาก็ได้รับรู้จากแม่บ้านว่าปาร์คชานยอลร่วมเดินทางไปกับครอบครัวของเขาด้วย.....คริสเริ่มรู้สึกไม่พอใจที่ชานยอลหลบหน้าเขามาหลายวันแล้ว...รวมถึงไม่ยอมกลับมานอนที่ห้องนอนของตัวเองและไปพักที่ห้องรับรองแขกแทน....
"เตรียมรถให้ฉันด้วย...ฉันจะไปสนามบินกิมโป" เสียงเรียบเฉยของคริสออกคำสั่งกับคนรถก่อนที่จะเก็บเสื้อผ้าของเขาลงกระเป๋าเดินทางใบขนาดพอเหมาะ
บรรยากาศในโรงแรมที่ญี่ปุ่นที่ตระกูลปาร์คเข้าพักช่างดูเงียบสงบ....บ้านพักส่วนตัวถูกแยกออกคล้ายกับบังกะโล....ทุกห้องนอนมีบ่อน้ำพุร้อนอยู่ข้างๆแบบซีวิว...ด้วยฐานะของตระกูลปาร์คที่ร่ำรวยมักเลือกที่พักที่ดูเป็นส่วนตัวและหรูหรา....ราคาที่พักที่นี่ค่อนข้างแพงและรับเฉพาะลูกค้าเกรดพรีเมี่ยมเท่านั้น.....หลังจากทั้งคุณปาร์ค คุณนายปาร์คและชานยอลตระเวนไหว้พระตามวัดดังๆในญี่ปุ่นและสถานที่ขึ้นชื่อต่างๆแล้ว....ช่วงค่ำทั้ง 3 ก็ต่างแยกย้ายเข้าห้องพักของตนเองเมื่อรับประทานอาหารค่ำร่วมกันเสร็จ.....
ชานยอลรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวอย่างบอกไม่ถูก...วันนี้ทั้งวันเขาปวดศรีษะแต่ก็ไม่ปริปากบอกพ่อและคุณน้าเพราะเกรงว่าความสนุกในการท่องเที่ยวจะลดลง...ความสุขของครอบครัวคือสิ่งที่ชานยอลปรารถนาให้เกิดขึ้น...เขาลอบมองรอยยิ้มของคุณพ่อและคุณน้าเวลาที่ท่านทั้งสองยิ้มให้กัน...มันทำให้ชานยอลมีความสุขตามไปด้วย
ชานยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยการใส่ชุดคลุมอาบน้ำเดินตรงไปยังบ่อน้ำพุร้อนแบบซีวิวข้างห้องพักส่วนตัว....ร่างบางก้าวเท้าลงไปช้าๆ...ความอุ่นของน้ำพุร้อนทำให้ร่างกายของชานยอลสบายขึ้น เขาเอนหลังพิงไปที่โขดหินของบ่อน้ำพุและหลับตาลงช้าๆ....สบายจริงๆกับการได้พักผ่อนหลังจากที่ผ่านเรื่องเครียดๆมามากมาย
ประตูหน้าห้องของชานยอลถูกเลื่อนออกช้าๆโดยมีร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งเดินถือกระเป๋าสัมภาระเข้ามา ห้องทั้งห้องเงียบสงบ...คริสมองหาชานยอลในขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วไม่พบใคร...พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบางกำลังแช่น้ำพุร้อนอยู่และกำลังหลับตาพริ้มด้วยความผ่อนคลาย.....รอยยิ้มร้ายวาดขึ้นที่ใบหน้าของคริสอีกครั้งก่อนที่เขาจะลงฝีเท้าให้เบาที่สุดและเดินไปเปลี่ยนชุดคลุมอาบน้ำที่ห้องน้ำอย่างไม่รีบร้อน....
เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดพรายบนใบหน้าขาวใสของชานยอลเมื่อได้รับความอบอุ่นจากน้ำพุร้อน....ปากอิ่มเฉิดรั้นขึ้นพร้อมกับขนตายาวหนาเป็นแพรที่ทาบทับลงมาขณะดวงตากลมปิดสนิท...คริสยืนมองใบหน้าของชานยอลสักพักด้วยรอยยิ้ม...ก่อนที่เขาจะก้าวช้าๆลงไปที่บ่อน้ำพุร้อนและลงไปนั่งเคียงข้างชานยอล...
แรงกระเพื่อมของน้ำพุร้อนทำให้ชานยอลตื่นลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนก้าวลงมาในบ่อน้ำพุร้อนเดียวกับเขาทั้งๆที่เป็นห้องส่วนตัว...ดวงตากลมโตฉายแววตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนข้างกายชัดๆชานยอลรีบควานหาชุดคลุมอาบน้ำที่วางอยู่ด้านบนพร้อมทำทีจะรีบลุกขึ้นจากน้ำด้วยความหวาดระแวง...
"จะรีบไปไหน...กำลังรู้สึกสบายไม่ใช่เหรอ" คริสคว้าข้อมือบางของชานยอลไว้ก่อนที่ชานยอลจะก้าวขึ้นจากน้ำ
"คุณน้าบอกว่าพี่ไม่มา แล้วทำไม......"
"พอนายรู้ว่าฉันไม่มา นายก็เลยมาที่นี่ใช่มั้ยชานยอล......อยากหนีฉันมากเหรอ" น้ำเสียงของคริสเรียบเฉย...เขาแสร้งหลับตาลงช้าๆโดยที่มือหนาก็ยังคงกุมมือชานยอลไว้ข้างๆ
"ผมจะขึ้นจากน้ำ ผมแช่น้ำนานแล้ว..." ชานยอลดึงรั้งมือของตนเองกลับ...ก่อนที่จะพยายามก้าวขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อน
ร่างบางเซถลาลงมาจากแรงกระชากของคริสอีกครั้งจนชานยอลล้มลงใส่ร่างของคริส.....ตอนนี้คริสไม่ต้องการอารมณ์เสียกับชานยอลอีก....เขาไม่ต้องการให้ชานยอลดื้อรั้นกับเขามากเกินไป
"ทำไมนายชอบยั่วโมโหฉันล่ะชานยอล....อยู่เฉยๆบ้างเป็นมั้ย!" มือหนาโอบรอบเอวบางของชานยอลตอนนี้เขาทั้งสองเปลือยเปล่า...ชานยอลหวาดกลัวเหลือเกินกับสัมผัสของคริส เขาไม่ต้องการถูกคริสทำร้ายร่างกายและจิตใจอีกแล้ว...
ร่างบางสั่นระริกในอ้อมกอดของคริส.....คริสซุกไซร้ใบหน้าคมคายลงมาช้าๆตามซอกคอของชานยอลที่หอมละมุน...อากาศที่นี่รวมถึงบรรยากาศกำลังเป็นใจให้คริสอยากจะทำอะไรบางอย่างกับชานยอลอีกครั้ง....
"พี่คริส....อย่าทำผม...ผมกลัว" ชานยอลเริ่มร้องห้ามปรามและผลักไสใบหน้าของคริสออกไป...แขนแกร่งโอบร่างของชานยอลให้กระชับขึ้นก่อนที่จะพยายามจูบสัมผัสไปที่ริมฝีปากบางของชานยอลซ้ำๆหลายครั้ง
"อย่าดิ้นมากได้ไหม....อยู่นิ่งๆก่อน มันไม่ใช่ครั้งแรกของเราซะหน่อย" เสียงของคริสเริ่มอ่อนโยนขึ้นแต่ชานยอลก็ยังคงขัดขืนต่อการกระทำ
"ผมไม่ต้องการมัน!" หน้าของชานยอลเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นเนื่องจากพิษไข้...เหงื่อบนใบหน้าเริ่มผุดพราย ปากอิ่มที่เคยเป็นสีชมพูกลับซีดเซียวลง...หากไม่มีใครสังเกตคงคิดว่าเขากำลังเขินอายจากการกระทำของคริส....
"ปาร์คชานยอล!ฉันบอกให้นายอยู่เฉยๆ" จมูกโด่งเป็นสันไล้ไปตามไหล่เนียนก่อนจะจูบสัมผัสไปเบาๆมือหนายังคงลูบไล้ไปตามเรียวขาอ่อนของชานยอล...ก่อนที่คริสจะจูบสัมผัสไปที่ริมฝีปากบางตรงหน้าอีกครั้ง
ชานยอลเริ่มไม่มีแรงดิ้นรนขัดขืน ร่างกายของชานยอลสั่นเทิ้มจากพิษไข้...ตอนนี้ศรีษะของเขามันปวดมากจนแทบจะระเบิด....ก่อนที่สติของชานยอลจะค่อยๆดับวูบลงจนชานยอลพิงไปที่ไหล่หนาของคริส..คริสเริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของชานยอลที่ขัดขืนเขาอยู่เมื่อครู่แต่แปรเปลี่ยนเป็นฟุบลงบนไหล่เขา....มือของคริสจับคางของชานยอลเพื่อเงยใบหน้าหวานขึ้นมาดูก่อนที่จะใช้มือสัมผัสไปที่หน้าผากที่ร้อนรุ่ม..สีหน้าของคริสเริ่มเปลี่ยนเป็นตกใจหลังจากรับรู้ว่าชานยอลหมดสติลงและตัวร้อนจัดเนื่องจากพิษไข้
คริสช้อนร่างของชานยอลอุ้มขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อนและพาไปที่เตียงนอนก่อนที่จะหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ให้กับตนเองและชานยอล....ผ้าห่มนวมที่หนาถูกดึงมาเพื่อคลุมร่างของชานยอลไว้...ก่อนที่คริสจะรีบกระตือรือร้นโทรหาเซอร์วิสรูมเพื่อขอยาแก้ไข้ให้กับชานยอล.....ร่างสูงโปร่งกระวีกระวาดหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำอุ่นมาเพื่อซับใบหน้านวลใสของชานยอลอย่างเบามือ
"เด็กบ้า...ไม่สบายทำไมไม่ไปหาหมอ ยังมานั่งแช่น้ำพุอยู่ได้" คริสบ่นพึมพำก่อนที่จะค่อยๆใช้ผ้าขนหนูซับไปตามร่างกายของชานยอล...
ห้องทั้งห้องเงียบงันลงไร้ซึ่งเสียงของคริสและชานยอลที่เคยเถียงกัน....เมื่อคริสนั่งลงข้างๆชานยอลและมองดูเขาอย่างเงียบๆ
"หืออ...ผมหนาว" ชานยอลส่ายหน้าไปมาเหมือนคนเพ้อเนื่องจากพิษไข้
คริสเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเดินหาผ้าห่มอีกผืน....บ้าจริง ทั้งห้องมีผ้าห่มแค่ผืนเดียว.....เขายกหูโทรศัพท์เพื่อสั่งรูมเซอร์วิสอีกครั้งก่อนที่จะเดินตรงไปยังร่างของชานยอลที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียงนุ่ม...
"ฉันสั่งรูมเซอร์วิสให้แล้ว....อดทนรออีกหน่อยนะ" น้ำเสียงของคริสละมุนขึ้น เขาก้มลงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของชานยอล
คริสเดินวนเวียนไปมาในห้องสักพักด้วยความหงุดหงิดใจที่รูมเซอร์วิสมาช้า เขาเองก็ไม่เคยดูแลคนเป็นไข้มาก่อน....ท่าทางทุกอย่างของเขามันดูเก้ๆกังๆไปหมด.........สายตาคมเหลือบมองชานยอลด้วยความเป็นห่วงลึกๆ...หรือชานยอลจะไม่สบายที่เดินตากฝนกลับบ้านเมื่อ 2 วันที่แล้ว...คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันเพื่อใช้ความคิดเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ของวันนั้น....
ใบหน้าขาวใสของชานยอลยังคงแดงซ่านด้วยพิษไข้ เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดพรายเยอะขึ้นจนเส้นผมสีน้ำตาลของชานยอลเริ่มเปียกโชก...คริสตัดสินใจเปิดผ้าห่มออกช้าๆก่อนที่จะซุกร่างของตนเข้าไปที่ผ้าห่มผืนเดียวกัน...มือหนาจับศรีษะของชานยอลตะแคงมานอนซบบนแขนแกร่ง พร้อมกับโอบกอดชานยอลไว้และจับมือบางขึ้นมาเพื่อเป่าไอร้อนจากตัวของเขาลงไปที่มือบางเบาๆ...
"นายเป็นแบบนี้เพราะฉันหรือเปล่า...ชานยอล" แววตาของคริสฉายแววกังวลใจลึกๆก่อนที่เขาจะจูบสัมผัสไปที่หน้าผากของชานยอลที่นอนหลับไม่รู้ตัวในตอนนี้...
END EP3--------------------------
#Writertalk หากอยากสครีมเชิญแทคในทวิต #Mybrotheriloveyou ได้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน >< .... พี่คริสละมุนกับเค้าก็เป็นนะ TwT
