บ้าน
กลิ่นแอลกอฮอล์ในห้องนอนยังคงคละคลุ้งแม้จะเป็นเวลาเช้าแล้ว......เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของชานยอลดังขึ้นเบาๆ....มือบางเอื้อมควานหาเพื่อจะหยุดเสียงนั้นแต่ก็ถูกมือหนาของใครคนหนึ่งรั้งไว้เสียก่อน......
"ปล่อยให้มันดังอย่างนั้นแหละ.......นอนกอดกันก่อนนะ" คริสกระซิบเสียงแผ่วเบาพร้อมกับรั้งมือของชานยอลไว้กลับมากอดที่ร่างของเขาดังเดิม....
คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสภาพในห้องนอนตอนนี้รกรุงรังแค่ไหน.....เสื้อผ้าของคนสองคนถูกกองไว้ที่โซฟาตัวใหญ่ไม่ห่างจากเตียงนอนของคริสนัก.....เศษแก้วแตกกระจายตรงบริเวณหน้าประตูห้องนอน....ขวดบรั่นดีที่ถูกดื่มจนหมดล้มกลิ้งอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา......ร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนที่นอนกอดกันบนเตียงนุ่มสีขาว...
"วันนี้มีเรียนไหม......ฉันจะไปส่ง" จมูกโด่งคลอเคลียที่แก้มใสของชานยอลเบาๆและค่อยๆซุกลงตรงซอกคอที่หอมกรุ่นอีกครั้ง
"ไม่มีฮะ วันนี้ผมว่างทั้งวัน" ใบหน้าหวานใสอมสีชมพูระเรื่อยิ้มให้คนถาม....ชานยอลรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
"อย่างนี้ก็ดีสิ.....จะได้ทำเรื่องที่ค้างๆไว้ให้เสร็จ" ร่างสูงโปร่งเขยิบเข้าใกล้ชานยอลมากขึ้นพร้อมโอบกอดร่างบางไว้แน่น.....ดวงตาคมลืมตาขึ้นมาจับจ้องใบหน้าขาวใสของชานยอลด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์....มือหนาลูบไล้ไปตามร่างขาวเนียนอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มออกมาบางๆ
"ไม่เอาแล้วพี่คริส.....เมื่อคืนผมยังไม่หายเจ็บ" มือบางผลักอกหนาเบาๆพร้อมใบหน้าเขินอายที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ
คริสหลุดหัวเราะออกมาด้วยความขำ....มือหนาขยี้เส้มผมสีน้ำตาลอ่อนของชานยอลด้วยความเอ็นดู.....จะว่าไร้เดียงสาก็คงไม่ใช่เพราะเมื่อคืนชานยอลก็ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเขาไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป.....
"นายคิดเรื่องอะไรอยู่ชานยอล....ฉันหมายถึงเรื่องที่ฉันจะพานายไปเคารพหลุมศพพ่อฉัน" คริสยิ้มพร้อมส่ายศรีษะเบาๆ
ริมฝีปากบางยู่เล็กน้อยเมื่อเขาถูกจับได้ว่าคิดเรื่องนั้นอยู่ ........มือบางทุบไปที่หน้าอกคริสเบาๆพร้อมซุกหน้าหนีลงไปในผ้าห่มผืนหนา.....คริสหัวเราะขบขันพร้อมมุดตามเข้าไปในผ้าห่มสีขาว....ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่มีร่างสองร่างกำลังหยอกล้อกันพร้อมเสียงหัวเราะสนุกสนานที่บ่งบอกถึงความสุขที่กำลังเกิดขึ้นในชีวิตของคนทั้งคู่....
วันนี้เป็นอีกวันที่คุณนายปาร์คและคุณปาร์คไม่อยู่บ้าน......มีเพียงคริส ชานยอล และคนรับใช้เท่านั้นที่อยู่กันเพียงลำพัง......หลังจากทั้งสองอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อยก็ลงมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน.....อาหารถูกจัดวางไว้สำหรับสองท่าน...ร่างสูงโปร่งของคริสเลื่อนเก้าอี้ให้ชานยอลนั่งข้างๆเขาพร้อมกับผายมือให้ร่างบางนั่งด้วยรอยยิ้ม....
"เชิญนั่งครับ.....เจ้าหญิงของพี่"
"พี่คริสเล่นอะไร....คนบ้า...เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า" ชานยอลแสร้งดุคริสเสียงเบา...แต่ยังคงมีรอยยิ้มของความสุขปรากฎบนใบหน้าของเขา
"จะกลัวอะไร......ก็เราไม่ใช่พี่น้องกันซักหน่อย.......นายเป็นเจ้าหญิงของพี่ ไม่ใช่น้องชาย" ร่างสูงของคริสนั่งลงข้างๆชานยอล....ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปาก....ผ้ากันเปื้อนถูกวางไว้บนตักของชานยอลด้วยฝีมือของคริส
ทั้งสองนั่งทานอาหารกันไปเงียบๆด้วยรอยยิ้ม........และก็เหมือนทุกครั้งที่ชานยอลมักจะชอบทานอะไรเลอะปากเสมอ....คราบของไข่ดาวสีเหลืองติดอยู่ที่ริมฝีปากบาง.....ดวงตาคมเหลือบไปเห็นพร้อมกับส่ายศรีษะ
"ทานอะไรติดปากเป็นเด็กๆ......." คริสเอื้อมมือหนาไปเช็ดที่ริมฝีปากของชานยอลก่อนที่จะใช้นิ้วเรียวยาวของเขาเกลี่ยปากบางนั้นและชิมคราบไข่ดาวที่นิ้วมือของเขาเอง
"ถ้าอยู่ในห้องกันสองคนฉันคงไม่เช็ดแบบนี้.........ไข่ดาวที่ปากนายทำไมรสชาดดีกว่าไข่ดาวในจานฉันนะชานยอล" คริสแสร้งพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้ชานยอลกำลังเขินอายมากจนแทบจะมุดโต๊ะอาหารหนีเขา.....
หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนผ่านพ้นไป พฤติกรรมของคริสก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เขาดูแลเอาใจใส่ชานยอลมากขึ้นกว่าเดิม รวมถึงชานยอลเองก็แสดงความรู้สึกที่มีต่อคริสไปเช่นกัน........ความแข็งกร้าวของคริสถูกความรักของชานยอลหลอมละลายให้เขารู้สึกอบอุ่น........ความรักที่คริสเคยโหยหาจากครอบครัวถูกชานยอลเติมให้จนเกือบเต็ม......แม้ความเจ้าอารมณ์ของคริสยังคงมีอยู่ตามประสาคนใจร้อน.....แต่เมื่อมีชานยอลอยู่ข้างๆก็ยังมีคนคอยห้ามปรามให้เขาได้สติ
"ปาร์คชานยอล แต่งตัวเสร็จหรือยัง.....ต้องให้เข้าไปช่วยแต่งไหม" เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องรับรองแขกที่ชานยอลใช้พักพิงตอนหลบหน้าคริสดังขึ้นหลายครั้ง
"ไม่ต้องฮะ....ผมจะเสร็จแล้ว" ชานยอลรีบขยับเนคไทของตนเองให้เข้าที่....ชุดสูทสีดำที่ดูเป็นทางการและเรียบง่ายถูกสวมใส่บนร่างบาง.....
วันนี้คริสจะพาชานยอลไปเคารพหลุมศพของพ่อเขาตามคำมั่นสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับพ่อตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่....แม้จะเป็นเพียงแค่ร่างที่ไร้วิญญาณที่นอนสงบนิ่งในสุสาน.....ชานยอลก็อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นเครื่องพิสูจน์ในความจริงใจที่คริสมีต่อชานยอล.....
รถลัมโบกินี่สีขาวขับเคลื่อนไปตามเส้นทางเลี่ยงเมือง.......ช่อดอกไม้สีขาวที่คริสซื้อมาเคารพหลุมศพพ่อเขาถูกวางไว้บนตักบางของชานยอล....มือหนาเอื้อมไปกุมมือของชานยอลไว้หลวมๆด้วยความสุขใจ......ทั้งสองหันหน้ามายิ้มให้กันบางๆ....บรรยากาศรอบข้างทำให้ชานยอลนั่งมองข้างทางจนเพลิดเพลินเหมือนเด็กๆ......คริสกดปุ่มเปิดประทุนรถออก....ทั้งหลังคาและกระจกถูกเปิดออกช้าๆเพื่อรับลมและอากาศที่บริสุทธิ์ของบรรยากาศนอกตัวเมือง.....
"ใกล้ถึงหรือยังฮะพี่คริส" ดวงตากลมโตเลิ่กถามสารถีสุดหล่อข้างๆ
"เบื่อแล้วเหรอครับ......ใกล้แล้วล่ะ...."
"ไม่ๆผมไม่เบื่อ.....ผมชอบบรรยากาศนอกเมืองแบบนี้.....พี่คริสพาผมมาไหว้คุณพ่อบ่อยๆนะ...." ปากอิ่มยิ้มขึ้นมาอย่างจริงใจทำให้คริสยิ้มตาม.....เขารู้สึกดีที่มีชานยอลอยู่ข้างๆ
ไม่นานนักทั้งสองก็เดินทางมาถึงสุสานที่เงียบสงบ.....คริสจอดรถไว้ที่เนินเขาเล็กๆอย่างเคย....มือหนาเอื้อมไปจับมือบางเดินจูงไปยังหลุมศพของพ่อเขา.....ต้นไม้ข้างทางเขียวขจีและมีดอกไม้แซมตามต้นหญ้าที่อยู่เรียงรายข้างทาง ลมพัดหวีดหวิวโชยอ่อนๆทำให้อากาศหนาวเย็นพาดผ่านสู่ร่างของเขาทั้งสอง.....ร่างบางเดินจับมือคริสไปด้วยความอบอุ่น....นี่เป็นคร้งแรกที่ชานยอลจะได้เห็นพ่อของคริสคนที่คริสเคารพรักมาก....แม้จะเป็นเพียงรูปภาพบนหลุมศพ...แต่ชานยอลก็อดดีใจไม่ได้...
ร่างสูงโปร่งของคริสคุกเข่าลงช้าๆที่หน้าหลุมศพของพ่อเขา....ใบหน้าเปื้อมยิ้มของคริสวันนี้ดูดีกว่าครั้งไหนๆที่เขามาเยี่ยมพ่อ....เนื่องจากวันนี้คริสพาชานยอลมาด้วยตามคำสัญญาที่มีต่อพ่อเขาไว้....มือหนาปัดไปที่พื้นข้างๆตัวเพื่อทำความสะอาดก่อนที่จะเอ่ยชักชวนให้ชานยอลนั่งคุกเข่าลงข้างๆเขา....
"ชานยอล.....นี่สุสานของพ่อฉัน....ไหว้พ่อพี่สิ" มือหนาดึงรั้งมือบางลงมาช้าๆ
ชานยอลโค้งคำนับที่หลุมศพของพ่อคริสด้วยความเคารพ.....ร่างบางนั่งลงคุกเข่าข้างๆคริสและยิ้มออกมา
"สวัสดีฮะคุณพ่อ.....ผมปาร์คชานยอล....พี่คริสหล่อเหมือนคุณพ่อเลยนะฮะ...." ร่างบางยิ้มให้กับรูปหน้าศพด้วยความอ่อนโยน....
"ผมจะมาเยี่ยมคุณพ่อเป็นเพื่อนพี่คริสบ่อยๆนะฮะ....คุณพ่อจะได้ไม่เหงา....แต่ต้องให้พี่เขาพาผมมานะฮะ....ผมมาเองไม่ถูก"
คริสอมยิ้มกับคำพูดของชานยอล....นี่ถ้าพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่คงนั่งยิ้มกับความขี้เล่นและใสซื่อของชานยอล.....ดวงตากลมโตเหลือบมองคริสพร้อมแววตาสงสัย....เขาทำอะไรผิดหรือเปล่าทำไมพี่คริสต้องหัวเราะขำเขา....
"พ่อครับ.......ผมทำตามสัญญาแล้วนะครับ....ผมพาคนที่ผมรักมาหาพ่อแล้ว.....ปาร์คชานยอลคนนี้คือคนที่ผมรัก.....คนที่ผมอยากจะปกป้อง....เหมือนอย่างที่พ่ออยากปกป้องผมในวันนั้น...."
คริสเงียบเสียงไปสักพักเมื่อภาพในวันที่เกิดอุบัติเหตุหวนกลับมาสู่ความทรงจำอีกครั้ง......ดวงตาคมฉายแววความเศร้าออกมาจนชานยอลสังเกตเห็น.....มือบางเอื้อมไปจับมือของคริสบีบไว้เบาๆเพื่อให้กำลังใจเขา.... เมื่อคริสรู้สึกตัวว่าเขาควรจะลืมอดีตที่เศร้าเสียใจทิ้งไว้ที่เบื้องหลัง....อโหสิกรรมในสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาและทิฐิของเขาในวัยเด็ก ดวงตาคมก็เปลี่ยนแปลงเป็นดวงตาที่ฉายแววปกติสุขอีกครั้ง....วันนี้คือวันที่เขาควรจะมีความสุข วันที่ชานยอลคนที่เขารักมาเยี่ยมหลุมศพพ่อ....หลังจากวันนี้เขาคิดจะบอกเรื่องราวทุกอย่างกับผู้เป็นแม่.....ว่าเขาไม่อาจจะรักชานยอลแบบน้องชายได้เนื่องจากทั้งเขาและชานยอลรักกันในความสัมพันธ์ของคนรัก....
ช่อดอกไม้สีขาวที่หน้าหลุมศพถูกวางไว้ด้วยมือบางของชานยอล.....ชานยอลสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของคริสเวลาที่เขาคุยกับพ่อ.....แม้ในวันนี้คริสจะไม่มีพ่อที่เขาเคารพรักแล้วแต่ก็ยังมีครอบครัวปาร์คที่รักเขา....มีชานยอล...และมีคุณแม่ที่แสนจะใจดี
.
.
.
.
.
.
"อยากกลับหรือยัง" คริสเอ่ยถามชานยอลเสียงเบาหลังจากเวลาผ่านไปได้สักพักแล้วที่เขาพาชานยอลมาที่นี่
"แล้วแต่พี่คริสสิฮะ......ผมนั่งเล่นที่นี่ได้เรื่อยๆ....อากาศดี....ผมชอบ" ชานยอลนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ที่มีดอกไม้สีส้มร่วงหล่นลงมาใต้ต้น....สถานที่นี้สวยงามไม่เหมือนสุสานทั่วไป ดูไม่น่ากลัวและวังเวงเลยสักนิด
"งั้นกลับบ้านเรากันดีกว่า......วันนี้ฉันมีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่ด้วย" ใบหน้าคมคายยกยิ้ม....มือหนาจับข้อมือบางเดินจูงมาที่รถสปอร์ตสีขาวด้วยความทะนุถนอม
ภายในรถสปอร์ตคันหรู....คริสเอื้อมมือไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้ชานยอลพร้อมขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นอย่างเบามือ.....รอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนของคริสดูเศร้าจนชานยอลรู้สึกแปลก....
"เวลาโดยสารในรถไม่ว่าจะไปที่ไหนใกล้หรือไกล.....นายต้องคาดเข็มขัดนี่ไว้ทุกครั้งล่ะ" คริสสอนชานยอลที่นั่งข้างๆเหมือนเด็กๆ......มือหนาขยับเกียร์ที่ด้านข้างลำตัวก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ
บรรยากาศข้างทางยังคงเป็นเหมือนเดิม....ภูเขาหลายลูกรายรอบบริเวณ ยามเย็นอุณหภูมิภายนอกลดต่ำลงจนทำให้อากาศหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ......คริสกดปิดหลังคารถและกระจกเพื่อป้องกันลมหนาวเข้ามาภายในรถ....ทั้งคริสและชานยอลนั่งคุยเล่นกันมาตามทาง....มือหนายังคงกุมมือบางของคนข้างๆมาตลอดด้วยรอยยิ้ม......เมื่อรถเคลื่อนตัวมาถึงทางโค้งที่ไฟถนนมีไม่เพียงพอ.....ฉับพลันก็มีรถบรรทุก 6 ล้อขับออกมาจากไหล่ทางโดยไม่ทันมองรถของคริสและชานยอลที่แล่นมาด้วยความเร็ว......ด้วยสติสัมปัญชญะที่คริสมีอยู่...เขาตัดสินใจหักหลบลงข้างทางจนรถเสียหลักไถลไปไกล.........ดวงตาคมเหลือบไปจ้องมองใบหน้าหวานใสของคนรักที่กำลังตกใจ ดวงตากลมโตของชานยอลเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อรถเกิดอุบัติเหตุอย่างไม่คาดคิด......ก่อนที่รถสปอร์ตสีขาวจะไถลไปชนต้นไม้ข้างทาง...คริสปลดเข็มขัดนิรภัยและโผเข้ากอดชานยอลโดยใช้ร่างของเขาบังร่างบางไว้ด้วยความเป็นห่วง.....ทุกอย่างสงบนิ่งเมื่อต้นไม้หยุดการเคลื่อนไหวของรถคันนั้น......ร่างสูงโปร่งของคริสถูกกิ่งไม้กระแทกเข้ามาที่ร่างจนเลือดสีแดงฉานไหลซึมออกมาจากบาดแผล....กระจกด้านหน้าตัวรถแตกเนื่องจากกิ่งไม้และต้นไม้ที่ฟาดเข้ามา......ศรีษะของคริสแตกจนเลือดไหลอาบใบหน้า.....ทุกอย่างค่อยๆดับวูบลง....สัมผัสสุดท้ายที่ชานยอลจำได้คือมือของคริสจับที่ใบหน้าของชานยอลไว้และโอบกอดเขาไว้แน่น......เสียงสุดท้ายที่ชานยอลได้ยินก่อนจะหมดสติคือเสียงของคริส....คริสคนที่รักเขาและสัญญาว่าจะปกป้องเขาไปตลอดชีวิต.....
"ปาร์คชานยอล....ฉันจะไม่ให้นายเป็นอะไร" คือเสียงที่ดังก้องในโสตประสาทของชานยอลก่อนที่ทั้งสองจะหมดสติไป
"ปล่อยให้มันดังอย่างนั้นแหละ.......นอนกอดกันก่อนนะ" คริสกระซิบเสียงแผ่วเบาพร้อมกับรั้งมือของชานยอลไว้กลับมากอดที่ร่างของเขาดังเดิม....
คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสภาพในห้องนอนตอนนี้รกรุงรังแค่ไหน.....เสื้อผ้าของคนสองคนถูกกองไว้ที่โซฟาตัวใหญ่ไม่ห่างจากเตียงนอนของคริสนัก.....เศษแก้วแตกกระจายตรงบริเวณหน้าประตูห้องนอน....ขวดบรั่นดีที่ถูกดื่มจนหมดล้มกลิ้งอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา......ร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนที่นอนกอดกันบนเตียงนุ่มสีขาว...
"วันนี้มีเรียนไหม......ฉันจะไปส่ง" จมูกโด่งคลอเคลียที่แก้มใสของชานยอลเบาๆและค่อยๆซุกลงตรงซอกคอที่หอมกรุ่นอีกครั้ง
"ไม่มีฮะ วันนี้ผมว่างทั้งวัน" ใบหน้าหวานใสอมสีชมพูระเรื่อยิ้มให้คนถาม....ชานยอลรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
"อย่างนี้ก็ดีสิ.....จะได้ทำเรื่องที่ค้างๆไว้ให้เสร็จ" ร่างสูงโปร่งเขยิบเข้าใกล้ชานยอลมากขึ้นพร้อมโอบกอดร่างบางไว้แน่น.....ดวงตาคมลืมตาขึ้นมาจับจ้องใบหน้าขาวใสของชานยอลด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์....มือหนาลูบไล้ไปตามร่างขาวเนียนอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มออกมาบางๆ
"ไม่เอาแล้วพี่คริส.....เมื่อคืนผมยังไม่หายเจ็บ" มือบางผลักอกหนาเบาๆพร้อมใบหน้าเขินอายที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ
คริสหลุดหัวเราะออกมาด้วยความขำ....มือหนาขยี้เส้มผมสีน้ำตาลอ่อนของชานยอลด้วยความเอ็นดู.....จะว่าไร้เดียงสาก็คงไม่ใช่เพราะเมื่อคืนชานยอลก็ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเขาไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป.....
"นายคิดเรื่องอะไรอยู่ชานยอล....ฉันหมายถึงเรื่องที่ฉันจะพานายไปเคารพหลุมศพพ่อฉัน" คริสยิ้มพร้อมส่ายศรีษะเบาๆ
ริมฝีปากบางยู่เล็กน้อยเมื่อเขาถูกจับได้ว่าคิดเรื่องนั้นอยู่ ........มือบางทุบไปที่หน้าอกคริสเบาๆพร้อมซุกหน้าหนีลงไปในผ้าห่มผืนหนา.....คริสหัวเราะขบขันพร้อมมุดตามเข้าไปในผ้าห่มสีขาว....ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่มีร่างสองร่างกำลังหยอกล้อกันพร้อมเสียงหัวเราะสนุกสนานที่บ่งบอกถึงความสุขที่กำลังเกิดขึ้นในชีวิตของคนทั้งคู่....
วันนี้เป็นอีกวันที่คุณนายปาร์คและคุณปาร์คไม่อยู่บ้าน......มีเพียงคริส ชานยอล และคนรับใช้เท่านั้นที่อยู่กันเพียงลำพัง......หลังจากทั้งสองอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อยก็ลงมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน.....อาหารถูกจัดวางไว้สำหรับสองท่าน...ร่างสูงโปร่งของคริสเลื่อนเก้าอี้ให้ชานยอลนั่งข้างๆเขาพร้อมกับผายมือให้ร่างบางนั่งด้วยรอยยิ้ม....
"เชิญนั่งครับ.....เจ้าหญิงของพี่"
"พี่คริสเล่นอะไร....คนบ้า...เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า" ชานยอลแสร้งดุคริสเสียงเบา...แต่ยังคงมีรอยยิ้มของความสุขปรากฎบนใบหน้าของเขา
"จะกลัวอะไร......ก็เราไม่ใช่พี่น้องกันซักหน่อย.......นายเป็นเจ้าหญิงของพี่ ไม่ใช่น้องชาย" ร่างสูงของคริสนั่งลงข้างๆชานยอล....ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปาก....ผ้ากันเปื้อนถูกวางไว้บนตักของชานยอลด้วยฝีมือของคริส
ทั้งสองนั่งทานอาหารกันไปเงียบๆด้วยรอยยิ้ม........และก็เหมือนทุกครั้งที่ชานยอลมักจะชอบทานอะไรเลอะปากเสมอ....คราบของไข่ดาวสีเหลืองติดอยู่ที่ริมฝีปากบาง.....ดวงตาคมเหลือบไปเห็นพร้อมกับส่ายศรีษะ
"ทานอะไรติดปากเป็นเด็กๆ......." คริสเอื้อมมือหนาไปเช็ดที่ริมฝีปากของชานยอลก่อนที่จะใช้นิ้วเรียวยาวของเขาเกลี่ยปากบางนั้นและชิมคราบไข่ดาวที่นิ้วมือของเขาเอง
"ถ้าอยู่ในห้องกันสองคนฉันคงไม่เช็ดแบบนี้.........ไข่ดาวที่ปากนายทำไมรสชาดดีกว่าไข่ดาวในจานฉันนะชานยอล" คริสแสร้งพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้ชานยอลกำลังเขินอายมากจนแทบจะมุดโต๊ะอาหารหนีเขา.....
หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนผ่านพ้นไป พฤติกรรมของคริสก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เขาดูแลเอาใจใส่ชานยอลมากขึ้นกว่าเดิม รวมถึงชานยอลเองก็แสดงความรู้สึกที่มีต่อคริสไปเช่นกัน........ความแข็งกร้าวของคริสถูกความรักของชานยอลหลอมละลายให้เขารู้สึกอบอุ่น........ความรักที่คริสเคยโหยหาจากครอบครัวถูกชานยอลเติมให้จนเกือบเต็ม......แม้ความเจ้าอารมณ์ของคริสยังคงมีอยู่ตามประสาคนใจร้อน.....แต่เมื่อมีชานยอลอยู่ข้างๆก็ยังมีคนคอยห้ามปรามให้เขาได้สติ
"ปาร์คชานยอล แต่งตัวเสร็จหรือยัง.....ต้องให้เข้าไปช่วยแต่งไหม" เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องรับรองแขกที่ชานยอลใช้พักพิงตอนหลบหน้าคริสดังขึ้นหลายครั้ง
"ไม่ต้องฮะ....ผมจะเสร็จแล้ว" ชานยอลรีบขยับเนคไทของตนเองให้เข้าที่....ชุดสูทสีดำที่ดูเป็นทางการและเรียบง่ายถูกสวมใส่บนร่างบาง.....
วันนี้คริสจะพาชานยอลไปเคารพหลุมศพของพ่อเขาตามคำมั่นสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับพ่อตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่....แม้จะเป็นเพียงแค่ร่างที่ไร้วิญญาณที่นอนสงบนิ่งในสุสาน.....ชานยอลก็อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นเครื่องพิสูจน์ในความจริงใจที่คริสมีต่อชานยอล.....
รถลัมโบกินี่สีขาวขับเคลื่อนไปตามเส้นทางเลี่ยงเมือง.......ช่อดอกไม้สีขาวที่คริสซื้อมาเคารพหลุมศพพ่อเขาถูกวางไว้บนตักบางของชานยอล....มือหนาเอื้อมไปกุมมือของชานยอลไว้หลวมๆด้วยความสุขใจ......ทั้งสองหันหน้ามายิ้มให้กันบางๆ....บรรยากาศรอบข้างทำให้ชานยอลนั่งมองข้างทางจนเพลิดเพลินเหมือนเด็กๆ......คริสกดปุ่มเปิดประทุนรถออก....ทั้งหลังคาและกระจกถูกเปิดออกช้าๆเพื่อรับลมและอากาศที่บริสุทธิ์ของบรรยากาศนอกตัวเมือง.....
"ใกล้ถึงหรือยังฮะพี่คริส" ดวงตากลมโตเลิ่กถามสารถีสุดหล่อข้างๆ
"เบื่อแล้วเหรอครับ......ใกล้แล้วล่ะ...."
"ไม่ๆผมไม่เบื่อ.....ผมชอบบรรยากาศนอกเมืองแบบนี้.....พี่คริสพาผมมาไหว้คุณพ่อบ่อยๆนะ...." ปากอิ่มยิ้มขึ้นมาอย่างจริงใจทำให้คริสยิ้มตาม.....เขารู้สึกดีที่มีชานยอลอยู่ข้างๆ
ไม่นานนักทั้งสองก็เดินทางมาถึงสุสานที่เงียบสงบ.....คริสจอดรถไว้ที่เนินเขาเล็กๆอย่างเคย....มือหนาเอื้อมไปจับมือบางเดินจูงไปยังหลุมศพของพ่อเขา.....ต้นไม้ข้างทางเขียวขจีและมีดอกไม้แซมตามต้นหญ้าที่อยู่เรียงรายข้างทาง ลมพัดหวีดหวิวโชยอ่อนๆทำให้อากาศหนาวเย็นพาดผ่านสู่ร่างของเขาทั้งสอง.....ร่างบางเดินจับมือคริสไปด้วยความอบอุ่น....นี่เป็นคร้งแรกที่ชานยอลจะได้เห็นพ่อของคริสคนที่คริสเคารพรักมาก....แม้จะเป็นเพียงรูปภาพบนหลุมศพ...แต่ชานยอลก็อดดีใจไม่ได้...
ร่างสูงโปร่งของคริสคุกเข่าลงช้าๆที่หน้าหลุมศพของพ่อเขา....ใบหน้าเปื้อมยิ้มของคริสวันนี้ดูดีกว่าครั้งไหนๆที่เขามาเยี่ยมพ่อ....เนื่องจากวันนี้คริสพาชานยอลมาด้วยตามคำสัญญาที่มีต่อพ่อเขาไว้....มือหนาปัดไปที่พื้นข้างๆตัวเพื่อทำความสะอาดก่อนที่จะเอ่ยชักชวนให้ชานยอลนั่งคุกเข่าลงข้างๆเขา....
"ชานยอล.....นี่สุสานของพ่อฉัน....ไหว้พ่อพี่สิ" มือหนาดึงรั้งมือบางลงมาช้าๆ
ชานยอลโค้งคำนับที่หลุมศพของพ่อคริสด้วยความเคารพ.....ร่างบางนั่งลงคุกเข่าข้างๆคริสและยิ้มออกมา
"สวัสดีฮะคุณพ่อ.....ผมปาร์คชานยอล....พี่คริสหล่อเหมือนคุณพ่อเลยนะฮะ...." ร่างบางยิ้มให้กับรูปหน้าศพด้วยความอ่อนโยน....
"ผมจะมาเยี่ยมคุณพ่อเป็นเพื่อนพี่คริสบ่อยๆนะฮะ....คุณพ่อจะได้ไม่เหงา....แต่ต้องให้พี่เขาพาผมมานะฮะ....ผมมาเองไม่ถูก"
คริสอมยิ้มกับคำพูดของชานยอล....นี่ถ้าพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่คงนั่งยิ้มกับความขี้เล่นและใสซื่อของชานยอล.....ดวงตากลมโตเหลือบมองคริสพร้อมแววตาสงสัย....เขาทำอะไรผิดหรือเปล่าทำไมพี่คริสต้องหัวเราะขำเขา....
"พ่อครับ.......ผมทำตามสัญญาแล้วนะครับ....ผมพาคนที่ผมรักมาหาพ่อแล้ว.....ปาร์คชานยอลคนนี้คือคนที่ผมรัก.....คนที่ผมอยากจะปกป้อง....เหมือนอย่างที่พ่ออยากปกป้องผมในวันนั้น...."
คริสเงียบเสียงไปสักพักเมื่อภาพในวันที่เกิดอุบัติเหตุหวนกลับมาสู่ความทรงจำอีกครั้ง......ดวงตาคมฉายแววความเศร้าออกมาจนชานยอลสังเกตเห็น.....มือบางเอื้อมไปจับมือของคริสบีบไว้เบาๆเพื่อให้กำลังใจเขา.... เมื่อคริสรู้สึกตัวว่าเขาควรจะลืมอดีตที่เศร้าเสียใจทิ้งไว้ที่เบื้องหลัง....อโหสิกรรมในสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาและทิฐิของเขาในวัยเด็ก ดวงตาคมก็เปลี่ยนแปลงเป็นดวงตาที่ฉายแววปกติสุขอีกครั้ง....วันนี้คือวันที่เขาควรจะมีความสุข วันที่ชานยอลคนที่เขารักมาเยี่ยมหลุมศพพ่อ....หลังจากวันนี้เขาคิดจะบอกเรื่องราวทุกอย่างกับผู้เป็นแม่.....ว่าเขาไม่อาจจะรักชานยอลแบบน้องชายได้เนื่องจากทั้งเขาและชานยอลรักกันในความสัมพันธ์ของคนรัก....
ช่อดอกไม้สีขาวที่หน้าหลุมศพถูกวางไว้ด้วยมือบางของชานยอล.....ชานยอลสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของคริสเวลาที่เขาคุยกับพ่อ.....แม้ในวันนี้คริสจะไม่มีพ่อที่เขาเคารพรักแล้วแต่ก็ยังมีครอบครัวปาร์คที่รักเขา....มีชานยอล...และมีคุณแม่ที่แสนจะใจดี
.
.
.
.
.
.
"อยากกลับหรือยัง" คริสเอ่ยถามชานยอลเสียงเบาหลังจากเวลาผ่านไปได้สักพักแล้วที่เขาพาชานยอลมาที่นี่
"แล้วแต่พี่คริสสิฮะ......ผมนั่งเล่นที่นี่ได้เรื่อยๆ....อากาศดี....ผมชอบ" ชานยอลนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ที่มีดอกไม้สีส้มร่วงหล่นลงมาใต้ต้น....สถานที่นี้สวยงามไม่เหมือนสุสานทั่วไป ดูไม่น่ากลัวและวังเวงเลยสักนิด
"งั้นกลับบ้านเรากันดีกว่า......วันนี้ฉันมีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่ด้วย" ใบหน้าคมคายยกยิ้ม....มือหนาจับข้อมือบางเดินจูงมาที่รถสปอร์ตสีขาวด้วยความทะนุถนอม
ภายในรถสปอร์ตคันหรู....คริสเอื้อมมือไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้ชานยอลพร้อมขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นอย่างเบามือ.....รอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนของคริสดูเศร้าจนชานยอลรู้สึกแปลก....
"เวลาโดยสารในรถไม่ว่าจะไปที่ไหนใกล้หรือไกล.....นายต้องคาดเข็มขัดนี่ไว้ทุกครั้งล่ะ" คริสสอนชานยอลที่นั่งข้างๆเหมือนเด็กๆ......มือหนาขยับเกียร์ที่ด้านข้างลำตัวก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ
บรรยากาศข้างทางยังคงเป็นเหมือนเดิม....ภูเขาหลายลูกรายรอบบริเวณ ยามเย็นอุณหภูมิภายนอกลดต่ำลงจนทำให้อากาศหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ......คริสกดปิดหลังคารถและกระจกเพื่อป้องกันลมหนาวเข้ามาภายในรถ....ทั้งคริสและชานยอลนั่งคุยเล่นกันมาตามทาง....มือหนายังคงกุมมือบางของคนข้างๆมาตลอดด้วยรอยยิ้ม......เมื่อรถเคลื่อนตัวมาถึงทางโค้งที่ไฟถนนมีไม่เพียงพอ.....ฉับพลันก็มีรถบรรทุก 6 ล้อขับออกมาจากไหล่ทางโดยไม่ทันมองรถของคริสและชานยอลที่แล่นมาด้วยความเร็ว......ด้วยสติสัมปัญชญะที่คริสมีอยู่...เขาตัดสินใจหักหลบลงข้างทางจนรถเสียหลักไถลไปไกล.........ดวงตาคมเหลือบไปจ้องมองใบหน้าหวานใสของคนรักที่กำลังตกใจ ดวงตากลมโตของชานยอลเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อรถเกิดอุบัติเหตุอย่างไม่คาดคิด......ก่อนที่รถสปอร์ตสีขาวจะไถลไปชนต้นไม้ข้างทาง...คริสปลดเข็มขัดนิรภัยและโผเข้ากอดชานยอลโดยใช้ร่างของเขาบังร่างบางไว้ด้วยความเป็นห่วง.....ทุกอย่างสงบนิ่งเมื่อต้นไม้หยุดการเคลื่อนไหวของรถคันนั้น......ร่างสูงโปร่งของคริสถูกกิ่งไม้กระแทกเข้ามาที่ร่างจนเลือดสีแดงฉานไหลซึมออกมาจากบาดแผล....กระจกด้านหน้าตัวรถแตกเนื่องจากกิ่งไม้และต้นไม้ที่ฟาดเข้ามา......ศรีษะของคริสแตกจนเลือดไหลอาบใบหน้า.....ทุกอย่างค่อยๆดับวูบลง....สัมผัสสุดท้ายที่ชานยอลจำได้คือมือของคริสจับที่ใบหน้าของชานยอลไว้และโอบกอดเขาไว้แน่น......เสียงสุดท้ายที่ชานยอลได้ยินก่อนจะหมดสติคือเสียงของคริส....คริสคนที่รักเขาและสัญญาว่าจะปกป้องเขาไปตลอดชีวิต.....
"ปาร์คชานยอล....ฉันจะไม่ให้นายเป็นอะไร" คือเสียงที่ดังก้องในโสตประสาทของชานยอลก่อนที่ทั้งสองจะหมดสติไป
