My Brother iloveyou EP8

1 อาทิตย์ผ่านไป .......







ร่างสูงถูกพยุงออกมาจากรถยุโรปคันหรู อาการบาดเจ็บที่ยังไม่หายดีนัก แขนแกร่งถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล ใบหน้าและตามตัวยังคงมีรอยฟกช้ำและสะเก็ดแผล คนรับใช้ในบ้านต่างรีบกุลีกุจอมาช่วยขนของใช้ส่วนตัวจากในรถ มีเพียงชานยอลเท่านั้นที่เดินพยุงร่างสูงเข้าไปในตัวบ้านด้วยความเป็นห่วง







สัมภาระทั้งหมดถูกขนขึ้นไปบนห้องนอนใหญ่ของคริส ห้องนอนด้านข้างที่เคยมีร่างบางพักอยู่ถูกจัดเตรียมคงเดิม ชานยอลตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่ห้องนั้นอีกครั้งหลังจากต้องการดูแลพี่ชายที่ได้เปลี่ยนสถานะมาเป็นคนรัก ร่างสูงหย่อนกายลงนั่งพักที่โซฟาพร้อมทั้งมีอาการเหนื่อยเล็กน้อย แพทย์เจ้าของไข้ลงความเห็นว่าเขาสามารถกลับมาพักผ่อนที่บ้านได้แต่ต้องได้รับความดูแลอย่างใกล้ชิด







เป็นโชคดีที่ช่วงนี้ชานยอลปิดเทอมจึงมีเวลาดูแลคริสและปรนนิบัติเขา หลังจากช่วยเก็บของใช้ส่วนตัวเข้าที่แล้วเขาก็นั่งลงเคียงข้างร่างสูงที่นั่งเอนพิงพนักด้วยความอ่อนล้า...







“พี่เป็นยังไงบ้างฮะ ยังเจ็บแผลอยู่ไหม” น้ำเสียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง มือบางยังคงรื้อถุงยาที่แพทย์ได้แนบมาก่อนออกจากโรงพยาบาล





“ก็ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย แต่ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะครับ” เขาเอื้อมจับบริเวณหน้าอกที่มีร่องรอยของการฟกช้ำ





“มียาที่พี่คริสต้องทาน ผมจัดไว้แล้วนะ” ยาเม็ดหลากสีอยู่ในอุ้งมือเล็กๆพร้อมแก้วน้ำที่เขาเพิ่งรินเมื่อครู่ ชานยอลเป็นพยาบาลดูแลคนป่วยที่ดีคนหนึ่ง เขายินดีที่จะทำมันด้วยหัวใจ





“เมื่อไรจะหาย พี่เบื่อทานยาแย่แล้ว” เสียงงอแงโยเยเหมือนเด็ก ริมฝีปากหนาเบ้ลงเล็กน้อย แค่นึกถึงรสชาดของความขม เขาก็ส่ายหน้าช้าๆ





“เบื่อยังไงก็ต้องทานฮะ ผมจะป้อนให้ก็ได้” ร่างบางหย่อนกายลงนั่งข้างๆ เม็ดยาแคปซูลถูกริมฝีปากเล็กคาบไว้ ชานยอลโน้มใบหน้าไปใกล้ชายอันเป็นที่รักเพื่อต้องการให้เขาทานยาได้ง่ายขึ้น





“ความน่าสนใจในการทานยาเพิ่มขึ้นอีก 90%” เขาสบถเบาๆ ใบหน้าคมอมยิ้มบาง คริสโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อรับเม็ดยานั้นไว้ ริมฝีปากสีสวยถูกจุมพิตและประกบเข้าหากัน จมูกโด่งเขี่ยปลายจมูกรั้นช้าๆ พร้อมทั้งก้มลงหอมแก้มใสฟอดใหญ่ เม็ดยาถูกกลืนลงไปอย่างง่ายดายเมื่อพยาบาลหน้าหวานคนนี้ลงทุนหาวิธีการป้อนยาแบบใหม่





“ถ้านายป้อนพี่แบบนี้ พี่คงอยากทานยาทุกวัน” นิ้วมือเรียวยาวเขี่ยแก้มใสเล่นอย่างเบามือ ศรีษะอิงแอบที่ข้างไหล่ของร่างบาง





“เรื่องของเราที่เกิดขึ้นมันผิดไหม ถ้ามันจะผิดก็เกิดจากพี่ที่ทำร้ายนาย พี่ขอโทษนะ ไม่อย่างนั้นนายคงจะเป็นน้องชายที่ดีของพี่คนหนึ่ง” ดวงตาคมฉายแววเศร้าลงเล็กน้อย ภาพในอดีตที่เขาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของชานยอลย้อนกลับมาอีกครั้ง หากเขารู้จักยับยั้งชั่งใจและไม่คิดแก้แค้นมารดาของตนเอง ชานยอลก็ไม่ต้องมาทนทุกข์กับเรื่องแบบนี้





“ผมก็พยายามเกลียดพี่แล้ว พยายามจะคิดว่าพี่เป็นพี่ชาย ผมเองก็...ทำมันไม่ได้เหมือนกัน” มือบางเอื้อมไปจับมือหนาบีบไว้ ความรักที่ก่อตัวขึ้นช้าๆแทรกซึมความเกลียดชัง ยิ่งโดนทำร้ายเท่าไรหัวใจก็ยิ่งบอบช้ำ แต่เมื่อคริสมอบความหอมหวานอ่อนละมุนให้ ร่างบางกลับเผลอไผลและเรียกร้องโหยหามัน





“พี่จะบอกเรื่องของเรากับคุณลุงปาร์คเอง” สีหน้าของเขาดูจริงจัง คงมีแต่ชานยอลเท่านั้นที่ห้ามปราม เพราะไม่ต้องการให้เรื่องความรักของทั้งสองเปิดเผยกับคนในครอบครัว ตระกูลปาร์คเป็นบุคคลมีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจ หากเป็นข่าวมีแต่จะสร้างความเสื่อมเสียให้กับตระกูลของเขารวมถึงมารดาของคริสรวมถึงพี่ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขาด้วย





“ไม่จำเป็นต้องเปิดเผยหรอกฮะ เป็นอย่างทุกวันนี้ ผมก็มีความสุขมากแล้ว” ใบหน้าหวานแย้มยิ้ม มือหนารูปผมสีน้ำตาลอ่อนที่นุ่มมือเล่นอย่างเข้าใจ ชานยอลคงมีเหตุผลมากมาย คริสเองก็รับรู้ดีว่าเขาเป็นคนรักครอบครัวมากขนาดไหน







หลังจากทั้งหมดรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน ชานยอลมีท่าทีเอาใจใส่พี่ชายคนเดียวอย่างผิดสังเกต รวมถึงคริสเองก็มักจะตักอาหารใส่ในจานของชานยอลอยู่ตลอด สายตาของผู้เป็นบิดามารดาลอบมองกันอย่างรู้ใจ แม้ผู้ใหญ่ทั้งสองจะไม่ได้สนับสนุนความรักในรูปแบบนี้ แต่ก็ไม่อาจขัดขวางความสุขของลูกชายทั้งสองของพวกเขาได้







ผ่านพ้นช่วงหัวค่ำไปอย่างมีความสุข ครอบครัวที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์ได้รับการเยียวยาที่ดีจากสมาชิกทั้ง 4 คน ขณะที่นั่งทานผลไม้หลังอาหารมื้อเย็น ท่านประธานปาร์คก็เอ่ยชวนคริสคุยตามประสาพ่อเลี้ยงที่เอ็นดูบุตรชาย







“ร่างกายแข็งแรงเมื่อไร ไปทำงานที่บริษัทนะคริส ช่วยลุงบริหารงานอย่างที่แม่เราตั้งใจไว้ ตำแหน่งผู้ช่วยประธานบริษัทคงไม่เล็กเกินไป” ชายสูงวัยยิ้มอย่างมีไมตรีจิต ร่างสูงรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณลุงปาร์คมักมีรอยยิ้มที่จริงใจให้เขาเสมอ เพียงแต่เขาไม่เปิดใจรับรู้มันเท่านั้น





“ถ้าผมหายดีแล้ว ผมจะไปช่วยคุณลุงบริหารงานนะครับ หวังว่าจะช่วยชี้แนะผมด้วย” ร่างสูงลุกขึ้นโค้งศรีษะเล็กน้อย ใบหน้าคมอมยิ้มให้กับชายตรงหน้า คงถึงเวลาแล้วที่เขาจะพิสูจน์ความจริงใจให้ตระกูลปาร์คได้เห็น







คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ท่ามกลางความมืดมิดดูไม่เงียบเหงาอย่างเคย เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่คนในครอบครัวมอบให้กันทำให้บ้านหลังนี้ดูน่าอยู่มากขึ้น ทั้งคริสและชานยอลเดินตามกันขึ้นมาหลังจากทานอาหารเสร็จ ร่างสูงขอตัวกลับเข้าไปที่ห้องนอน เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้เขาก็ตะโกนเรียกคนรักดังลั่น





“ชานยอล ชานยอลอา...ฉันอาบน้ำเองไม่ได้ แผลที่แขนข้างขวาห้ามโดนน้ำ แล้วฉันจะอาบยังไง” เขานึกขึ้นได้ว่าตอนอยู่ที่โรงพยาบาลมีพยาบาลพิเศษดูแลตลอด 24 ชั่วโมง รวมถึงการอาบน้ำก็ยังอาบไม่ได้ เนื่องจากหมอแนะนำให้เช็ดตัวเพียงอย่างเดียว แต่เมื่อกลับมาที่บ้านเขาจึงต้องการชำระล้างร่างกายให้สะอาดด้วยการอาบน้ำเพราะทนเหนียวตัวมาหลายวันแล้ว





“ชานยอลครับ อาบน้ำสระผมให้พี่ได้ไหม” ร่างสูงนั่งอ้อนคนรักที่อยู่ห้องติดกันให้เดินเข้ามาดูแลเขา





“พี่คริสไม่ลองอาบเองดูก่อนเหรอฮะ ถ้าไม่ถนัดผมจะเข้าไปช่วย” ร่างบางตะโกนกลับมาขณะกำลังเตรียมชุดนอนของตนเองเพื่ออาบน้ำเช่นกัน





“อาบให้คนป่วยหน่อยนะครับ แผลพี่โดนน้ำไม่ได้ ถ้าแผลเน่าอาจจะติดเชื้อลามไปถึงหัวใจ ถึงเวลานั้นนายจะเดือดร้อนนะชานยอล” ร่างสูงก้าวเดินช้าๆไปชะโงกดูคนรักผ่านชั้นวางหนังสือที่คั่นห้องนอนสองห้องไว้





“เดือดร้อนยังไงฮะ” ร่างบางหยุดใส่ใจสิ่งที่ทำอยู่แล้วหันมาเหลือบมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของคนตัวสูงที่ยืนยิ้มบางๆอยู่ไม่ห่างเขานัก





“ก็...นายอาจจะติดเชื้อไปด้วย เพราะนายอยู่ข้างในหัวใจพี่” ใบหน้าคมยกยิ้มขำๆ เสียงหัวเราะของชานยอลดังจนร่างสูงต้องเดินเข้าไปปิดปากเขา มุมแบบนี้มีให้เห็นไม่บ่อยนักนอกจากคริสจะนึกครึ้มจริงๆ ซึ่งมันก็สร้างความสุขให้กับชานยอลไม่น้อยเมื่อได้เห็นด้านนี้ของคนรัก







ภายในห้องน้ำสีขาวสะอาดตา ร่างสูงพันผ้าขนหนูผืนใหญ่ไว้บริเวณเอว เขานั่งลงในอ่างอาบน้ำช้าๆโดยมีร่างบางช่วยประคอง น้ำอุ่นถูกเปิดเพื่อชโลมให้ผ่อนคลาย ชานยอลในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นกำลังนั่งตรงขอบอ่าง ขวดแชมพูข้างๆถูกหยิบขึ้นมาเทลงบนฝ่ามือ กลิ่นหอมทำให้สิ่งของชิ้นนี้น่าใช้และทำให้ดึงดูดใจมากขึ้น มือบางขยุ้มผมสีทองอย่างเบามือ น้ำจากฝักบัวรดไปตามศรีษะของร่างสูง ดวงตาคมหลับลงพริ้ม ใบหน้าหล่อเหลาชักชวนให้ชานยอลเผลอมองอย่างลืมตัว รูปหน้าของเขาช่างงดงามราวเทพบุตร จมูกโด่งเป็นสันรับกับปากหนาเข้ารูป คิ้วเข้มรับกับดวงตาคม แม้มันจะกำลังปิดสนิท แต่หากเขาลืมตาหรือจ้องมองมาเมื่อไร ร่างทั้งร่างกลับสั่นไหวดั่งต้องมนต์สะกด







“นายมือเบาจังเลยชานยอล สระผมให้พี่ทุกวันเลยได้ไหม” เขาลืมตาขึ้นมาช้าๆและจ้องมองใบหน้าสวยใสที่กำลังตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองอยู่





“สงสัยผมต้องคิดค่าจ้างแล้วล่ะ” ริมฝีปากบางอมยิ้มขำๆ สีหน้าบ่งบอกถึงความเขินอายที่กำลังเกิดขึ้น





“พี่จะจ่ายนายด้วยชีวิต เกือบไปแล้วเห็นไหม เกือบไม่ได้เจอกันอีกแล้ว อืม..พี่...” ชานยอลใช้นิ้วเล็กปิดปากนั้นไว้ก่อนจะเอ่ยพูดอะไรให้เขาหวั่นใจอีก





“พี่คริสอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ผมกลัวว่าผมจะเสียพี่ไปจริงๆ” ดวงตากลมรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่ค่อยๆเอ่อล้น ความหวาดกลัวจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เขาหวั่นสุดหัวใจ เกรงว่าจะไม่ได้พบหน้าชายคนรักคนนี้อีกครั้ง





“นายกลัวพี่จะไม่กลับมาจริงๆเหรอ” เสียงเข้มเอ่ยถามด้วยความจริงจัง





“กลัวมากที่สุด ผมไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้” น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือเมื่อถูกจี้จุดของความรู้สึก





“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ได้ไปไหน พี่อยู่ตรงนี้แล้วครับ” มือหนาเอื้อมจับแก้มใสและออกแรงเบาๆเพื่อโน้มใบหน้าของชานยอลเข้าหาริมฝีปากตนเอง







ทั้งสองจูบกันทั้งน้ำตา ริมฝีปากหนาขบเม้มเบาๆเพื่อเป็นการปลอบขวัญคนรัก เขาลูบศรีษะคนตัวเล็กกว่าด้วยความทะนุถนอม เมื่ออารมณ์เริ่มพัวพันไปกับความอ่อนโยน ร่างสูงพลิกกายขึ้นมานั่งหันหน้าเข้าหาร่างบาง มือโอบเอวคนรักรั้งเขาหาตัวกระชับขึ้น ภาพของคนสองคนที่กำลังจูบสัมผัสกันด้วยความคิดถึงช่างเป็นภาพที่น่าจดจำ...







“อื้ออ...พี่คริส เดี๋ยวสิฮะ พี่เจ็บอยู่นะ” เขาผละออกเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงความต้องการของร่างสูง คนป่วยจอมเจ้าเล่ห์ที่ดูจะแข็งแรงขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้สัมผัสกัน





“พี่เจ็บเป็นบางส่วนนี่ครับ บางส่วนของร่างกายพี่ก็ยังใช้งานได้อยู่” รอยยิ้มร้ายวาดขึ้นที่มุมปาก เสียงฝ่ามือเล็กตีเข้าที่หัวไหล่หนาเป็นสิ่งยืนยันว่าชานยอลกำลังเขินอาย แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกหยอกเย้า







“คนลามก...ยังไงก็ไม่ใช่ตอนนี้หรอกฮะ พี่ต้องหายดีก่อน ถ้าทำตัวดีๆหายไวๆก็จะได้รับรางวัล” นิ้วเล็กเขี่ยไล้บริเวณริมฝีปากหนาเพื่อยั่วยวนเขาเล่น คริสงับนิ้วนั้นไว้เบาๆพร้อมเสียงหัวเราะที่ประสานของคนทั้งสอง...







ค่ำคืนที่แสนหวานผ่านพ้นไป....ร่างสองร่างนอนกอดกันด้วยความถวิลหา แม้ไม่ได้มีกิจกรรมอย่างที่คนรักนิยมทำกัน เขาทั้งสองก็มีความสุข แขนแกร่งโอบกอดร่างคนตัวเล็กกว่าไว้ด้วยความหวงแหน ใบหน้าหวานซุกลงตรงหน้าอกแกร่ง ลมหายใจอุ่นๆรดรินซึ่งกันและกัน เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูชานยอลทำให้ใบหน้าหวานยิ้มออกมาอย่างลืมตัว







“พี่รักเรานะปาร์คชานยอล คืนนี้พักผ่อนก่อนนะครับ ส่วนคืนพรุ่งนี้พี่จะขอรางวัลตามที่เราสัญญาไว้” ริมฝีปากหนาจุมพิตที่ดวงตากลม ปลายจมูกโด่งจรดหน้าผากเล็กของอีกคนไว้และหลับไปด้วยความสุข....







ความรักที่ก่อเกิดขึ้นช้าๆผสมผสานกับความเกลียดชัง เมื่อความดีและความรักที่จริงใจหล่อหลอมให้ทั้งสองเข้าใจกันมากขึ้น จึงทำให้โลกใบนี้มีคู่รักที่มีความสุขเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคู่ วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญ ขอให้คริสและชานยอลมีกันและกันอย่างนี้ตลอดไปก็พอ....







-จบบริบูรณ์-


หากอยากสกรีมเชิญแทคในทวิต #Mybrotheriloveyou ขอบคุณที่ติดตาม คริสยอลจะต้อง NeverDie