บ้าน
มือบางประคองใบหน้าคมที่แนบอยู่บนตักไปตลอดทาง เบาะหนังของรถ Skyline GTR เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีสด เธอเขย่าเรียกร่างสูงหลายครั้งแต่ไม่มีแม้ปฎิกิริยาตอบรับ กว่าครึ่งชั่วโมงที่ชานยอลลี่ต้องร่ำไห้ให้กับความหวาดหวั่น หัวใจดวงน้อยแทบแตกสลายเมื่อคริสมังกรสายฟ้ายังคงหลับใหลไม่ได้สติ
เสียงโทรศัพท์ดังจากตัวของร่างสูง ดวงตากลมโตเหลือบมองและรีบควานหา หน้าจอโชว์ชื่อของโอเซฮุนผู้ช่วยมือขวาของแก็งค์มังกรดำ ปลายนิ้วยาวรีบกดรับสาย เสียงหวานละล่ำละลักพูดคล้ายคนขาดสติ เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงร่างสูงว่าควรต้องทำอย่างไรต่อไป
"ชานยอลลี่ เธอใจเย็นๆก่อน ตั้งสติไว้" เขาเอ่ยปลอบหญิงสาวให้หยุดร้องไห้ด้วยน้ำเสียงตำหนิ
"คริสยังไม่ได้สติ เลือดออกเยอะมาก ฉันเป็นห่วงเขา ฮรึกก" เสียงสะอึกสะอื้นของหล่อนดังขึ้นจนแทบจับใจความไม่ได้
"เธอขับไปทางนั้นถูกต้องแล้ว อีก 2 กิโลเมตรจะถึงโรงพยาบาลเล็กๆ ด้านขวามือมีจุดสังเกตุเป็นโรงน้ำชา พาเขาไปทำแผลที่นั่น หลังจากทำแผลไม่ต้องให้เขาพักที่โรงพยาบาล ไปที่หมู่บ้านจินจางที่อยู่ถัดไปอีก 500 เมตร ถามหาคนชื่อหยงเซิ้น แล้วบอกว่าคริสเป็นใคร เขาจะปลอดภัย.."
น้ำเสียงเย็นชาของโอเซฮุนเอ่ยมาตามสาย เขาเป็นห่วงเพื่อนรักมากเช่นกัน แต่ในความเป็นห่วงเขาก็รับรู้ดีว่ามังกรสายฟ้ามีความแข็งแกร่งมากพอ ทั้งทางด้านจิตใจและร่างกาย แก็งค์มังกรดำผ่านอะไรมามากมายกว่าจะที่จะเติบโตขึ้นมาได้อย่างน่าเกรงขามอย่างทุกวันนี้
ใบหน้าหวานใสพยักตอบช้าๆ สายถูกตัดไปด้วยความเร่งรีบ ไม่นานรถ Skyline GTR สีฟ้าสว่างก็ขับมาถึงโรงพยาบาลเล็กๆที่ได้รับเงินบริจาคจากแก็งค์มังกรดำทุกปี
ร่างสูงถูกประคองขึ้นเตียงเหล็กสีขาว บุรุษพยาบาลหลายคนเข้ามาช่วยเข็นเข้าห้องผ่าตัดด้วยความเร่งรีบ ร่างบางเดินกระวนกระวายอยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยความร้อนรน คราบน้ำตาบนใบหน้าสวยใสเริ่มแห้งกรัง เหลือแต่เพียงสีหน้าที่วิตกกังวลตลอดเวลา เสื้อกล้ามตัวเล็กสีขาวเปรอะเปื้อนคราบเลือดของคริสมังกรสายฟ้า จนพยาบาลหลายคนเข้าใจว่าเธอคือคนที่บาดเจ็บเสียเอง
กว่าสองชั่วโมงที่ร่างสูงได้รับการช่วยเหลือชีวิต ฝ่ามือเล็กเกาะขอบกระจกใส ดวงตากลมเพ่งมองไปยังร่างของชายหนุ่มที่นอนหลับหน้าตาซีดเซียว แขนแกร่งถูกพันด้วยความพันแผลผืนใหญ่ ลายสักมังกรดำดูน่าเกรงขามเมื่อร่างกายของเขายังไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์มาปกปิด หลังจากแพทย์และพยาบาลทำความสะอาดคราบเลือดตามร่างกายของเขาเรียบร้อย ไม่นานนักเตียงเหล็กก็ถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด
"เราจะพาเขาไปที่ห้องพักฟื้นนะครับ" หมอเอ่ยบอกกับญาติคนไข้ด้วยความนอบน้อม
"เขาพักที่นี่ไม่ได้ค่ะ รบกวนช่วยพาเขาไปที่รถด้วย ฉันต้องไปที่อื่น"
"แต่ร่างกายเขาอ่อนเพลียมากนะครับ" เขาไม่เห็นด้วยมากนักหากจะนำคนเจ็บเดินทางไปที่อื่น
"นี่เป็นคำสั่งของคนในแก็งค์มังกรดำค่ะ ฉันขัดขืนคำสั่งเขาไม่ได้" เสียงหวานตอบด้วยความร้อนรน
แค่เพียงได้ยินชื่อของแก็งค์มังกรดำ หมอหนุ่มก็รีบจัดแจงเซ็นต์อนุมัติให้พาร่างสูงออกจากโรงพยาบาลได้อย่างเร่งด่วน แม้ตลอดการรักษาจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่นอนหลับใหลคนนี้คือใคร แต่ทุกคนในโรงพยาบาลแห่งนี้ก็ให้การช่วยเหลือเขาเป็นอย่างดี เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเอ่ยถามถึงความต้องการของหญิงสาวว่าจะให้รถของทางโรงพยาบาลไปส่งที่ปลายทางด้วยหรือไม่ ใบหน้าสวยใสส่ายเบาๆ ถุงยาและเครื่องมือปฐมพยาบาลต่างๆถูกมือเล็กกุมไว้แน่น เธอไม่ลืมที่จะสั่งอุปกรณ์ปฐมพยาบาลต่างๆติดตัวมาเพื่อช่วยดูแลร่างสูงขณะที่พักในหมู่บ้านจินจาง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่มีชายร่างกำยำหลายคนอยู่บริเวณหน้าประตูทางเข้า หยงเซิ้นคือชื่อของหัวหน้าแก็งค์มังกรขาว พันธมิตรที่ดูแลสมาชิกในแก็งค์จากหัวเมืองต่างๆ แม้หยงเซิ้นจะดูอายุมากกว่าคริสมังกรสายฟ้า แต่ด้วยตำแหน่งตามศักดิ์ของหมู่นักเลงแข่งรถในกรุงปักกิ่ง หยงเซิ้นยังด้อยกว่าหัวหน้าแก็งค์มังกรดำหลายเท่านัก ทั้งด้านฝีมือ ความน่าเกรงขาม หัวใจที่เด็ดเดี่ยว ความกล้าได้กล้าเสีย...คริสจึงได้ชื่อว่าเป็นพญามังกรของเหล่าพันธมิตรทั้งหลายของแก็งค์แต่ละเมือง แม้โครงข่ายของแก็งค์มังกรดำจะมากมายหลายแขนง แต่ศัตรูคู่แค้นที่น่ากลัวที่สุดก็คือแก็งค์หงษ์ซิ่ว ทั้งสองแก็งค์ชิงความเป็นที่หนึ่งในหมู่นักแข่งรถแต่ง การดริฟท์เข้าโค้งด้วยลีลาสะท้านฟ้าของทั้งสองแก็งค์หาตัวจับได้ยาก..และก็เป็นปรปักษ์กันมาช้านาน..
ร่างสูงถูกประคองขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบนเมื่อคนในคฤหาสน์ล่วงรู้ถึงสถานะของเขา แม้ร่างสูงจะไม่ได้สติแต่ตลอดทางที่เขาถูกพยุงผ่านลูกสมุน สมาชิกของแก็งค์ต่างโค้งคำนับเขาด้วยความนอบน้อม คริสนอนพักอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ การรักษาความปลอดภัยเข้มงวดเสียจนชานยอลลี่แทบจะเข้าไปดูแลเขาไม่ได้ เมื่อถูกเอ่ยถามถึงสถานะของเธอ ร่างเล็กอ้ำอึ้งด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก..
"ฉัน...ฉัน.." เสียงพูดตะกุกตะกักหน้าห้องเมื่อเธอขออนุญาตเข้าไปเพื่อดูแลหัวหน้าแก็งค์มังกรดำ
"ตอบฉันสิว่าเธอเป็นใคร!" ชายร่างกำยำท่าทางน่ากลัวตะคอกเสียงดังใส่ร่างบางจนเธอหน้าเสีย
"ฉัน...เป็น.." มือเล็กกำเข้าหากันแน่น สมองครุ่นคิดถึงสถานะที่แท้จริงของตนเอง เธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าตอนนี้สถานะระหว่างเธอและเขาคืออะไร..
เสียงกระแอมไอเบาๆดังออกมาจากร่างสูงเมื่อเริ่มรู้สึกตัว เขาพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อเพ่งมองที่มาของเสียงที่น่าหนวกหูนั้น ร่างเล็กในชุดเสื้อกล้ามสีขาวยังมีรอยเลือดแห้งเกรอะกรัง หน้าตาสวยใสกลับหมองหม่นลงจนกลายเป็นคนละคน รอยยิ้มบางวาดขึ้นที่ใบหน้าคม แม้จะดีใจมากมายที่พบกันอีกครั้งแต่เขาก็ต้องเก็บกดความรู้สึกตนเองไว้ ยิ่งเธออยู่ใกล้เขามากเท่าไรชีวิตเธอก็มีแต่อันตรายมากขึ้นเท่านั้น...
"จะบอกได้หรือยังว่าเธอเป็นใคร!" เสียงดุดันหน้าห้องทำให้ร่างบางสะดุ้งไหว
"เธอ...เป็น...ผู้.หญ...เป็น..คนของฉัน"
"ให้..เธอ..เข้ามา" น้ำเสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี
ดวงตากลมโตเหลือบมองด้วยความตกใจ ร่างเล็กรีบวิ่งเข้ามาข้างเตียง ใบหน้าสวยใสยิ้มร่าเริงเมื่อเห็นร่างสูงนอนลืมตาบนเตียงนุ่ม
"คริส..นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม นายฟื้นแล้ว เจ็บมากไหม" ฝ่ามือเล็กเขย่าแขนแกร่งเบาๆด้วยความดีใจ
"เจ็บสิครับคุณ ผม..ไม่ได้โดนมีด..บาดนะ" แม้ใบหน้าคมจะซีดเซียวแต่เขาก็พยายามฝืนยิ้มเพื่อให้ร่างบางสบายใจ
"คนบ้า ฮรึก..ฉันนึกว่านายจะตาย ฉัน..." น้ำตาหยดใสไหลริน เธออัดอั้นตันใจมาหลายชั่วโมง หัวใจดวงน้อยหวั่นเกรงว่าจะต้องสูญเสียเขาไปตลอดชีวิต
"ฉันตายยากน่ะ" มือหนาลูบศรีษะคนตัวเล็ก พยายามฝืนใจเย็นชาเท่าไรแต่กลับเผยมุมอ่อนโยนออกไปทุกครั้ง
มือหนายกขึ้นสะบัดเบาๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการให้ใครมารบกวนในเวลานี้ ลูกสมุนหน้าห้องโค้งอย่างนอบน้อม เสียงฝีเท้าก้าวออกไปจนเงียบสงัด เหลือเพียงมังกรสายฟ้ากับหญิงสาวเพียงลำพัง
"ชานยอลลี่..ทำไมเธอยังไม่ไปจากฉัน ทั้งๆที่.." ดวงตาคมเหลือบขึ้นมองใบหน้าหวานใสที่กำลังร่ำไห้
"ถ้านายดีขึ้นเมื่อไรฉันจะไป..ไม่ต้องรีบไล่ฉัน ฉันจะไปเอง" หลังมือยกขึ้นปาดน้ำตาจากใบหน้าของตนเอง ขอเวลาให้เธอดูแลเขาอีกนิด ขอเวลาเพียงไม่นานเท่านั้น
"อยู่ที่นี่มีคนดูแลฉันมากมาย..เธอไม่ต้อง.."
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องไล่ฉัน.." ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปิดปากร่างสูง แม้หัวใจจะเจ็บหน่วงกับคำพูดของเขา แต่เมื่ออยู่ใกล้ กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด แม้เธอจะไม่แน่ใจว่านั่นคือรักหรือไม่ แต่เธอก็สุขใจเมื่ออยู่เคียงข้างเขา
ร่างสูงยกยิ้มบาง เขาเอื้อมจับมือของเธอมาแนบใบหน้าไว้ ดวงตาคมค่อยๆหลับลงด้วยความอ่อนเพลียจากฤทธิ์ยา ไม่นานสติก็ดับวูบจมดิ่งเข้าสู่ภวังค์...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โอเซฮุนรับรู้ข่าวสารของเพื่อนรักจากรายงานของแก็งค์มังกรขาว ร่างเล็กพรูลมหายใจทิ้ง กว่าหลายชั่วโมงที่ผ่านมาเขาไม่ได้นอนหลับพักผ่อน แก็งค์มังกรดำสูญเสียสมาชิกไปสองรายจากเหตุกาณ์เมื่อคืน หน้าที่ของมือขวาอย่างเขาต้องเป็นธุระจัดการทั้งหมด โชคดีที่เรื่องนี้มีการติดต่อกับนายตำรวจระดับสูงไว้ทำให้เรื่องเงียบ ไม่เกิดคดีความซ้ำรอย..
กลางดึกสงัดในความมืดมิด ร่างบางของชานยอลลี่ถูกชายฉกรรจน์หลายสิบคนรุมข่มขืน คริสแผดเสียงตะโกนร้องห้ามปรามจนอ่อนแรง ร่างสูงถูกพันธนาการด้วยเชือกแน่นหนา แม้เขาจะดิ้นรนมากมายขนาดไหนก็ไม่เป็นอิสระ ร่างเล็กหวีดร้องจนแทบเสียสติเมื่อเธอถูกรังแก ร่างกายขาวเนียนเปลือยเปล่า ตามผิวสวยบอบช้ำจากความหยาบโลนของชายหนุ่ม ดวงตากลมร่ำไห้เมื่อถูกลิ้นสากของชายฉกรรจ์ไล้เลียตามร่าง ใบหน้าคมเจ็บปวดเจียนตาย น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลเป็นทางอาบสองแก้ม ร่างสูงหายใจหอบเหนื่อย เหงื่อกาฬผุดพรายทั่วร่าง ศรีษะพลิกไปมากระสับกระส่าย เขาต้องการหลุดพ้นจากภาพความโหดร้ายนี้เสียที
"อย่าแตะต้องเธอ!!! กูจะฆ่าพวกมึงง!!!" เสียงตะโกนฝ่าความมืดมิด เส้นเอ็นบริเวณลำคอโป่งนูนด้วยความเจ็บปวดทรมานจิตใจ
ฝันร้ายที่แทบจะทำให้เจ้าของนิมิตขาดใจตายไปตรงหน้า...
"คริส คริสคะ....คริส" ฝ่ามือเล็กเขย่าร่างสูงให้ได้สติ ไฟโคมสีส้มสลัวถูกเปิดให้สว่างขึ้น ร่างเล็กตบแก้มสากเบาๆด้วยความเป็นห่วง
"ชานยอลลี่ เธอ..เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม" มังกรสายฟ้าหลุดจากฝันร้าย เขาตื่นจากภวังค์โผเข้ากอดร่างเล็กแน่น
"เธอ...ชานยอลลี่" ดวงตาคมเหลือบมองตามร่างบางที่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายอยู่
มือหนาลูบจับตามร่างกายของหญิงสาวเพื่อสำรวจผิวขาวเนียนว่าเกิดรอยช้ำดั่งในความฝันเขาหรือไม่ ใบหน้าหวานใสถูกมือใหญ่ลูบคลำทั่ว เขาแทบขาดใจตายกับภาพชั่วร้ายที่หลอกหลอนเมื่อครู่ มือหนาดึงร่างเล็กเข้ามากอดอีกครั้ง จมูกโด่งซุกลงตรงไหล่เล็กและสูดดมกลิ่นหอมจากร่างหญิงสาวด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ
"ฉันควรทำยังไงกับเธอดี" เขาปิดเปลือกตาลงด้วยความทุกข์ใจ หากเธอยังคงอยู่ข้างกายเขามีแต่จะก่อเรื่องร้ายๆให้กับชีวิตของสาวน้อย ครั้นจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ กลับห่วงหาอาวรณ์ เกรงกลัวว่าเธอจะถูกปองร้ายจากสมาชิกของแก็งค์หงษ์ซิ่ว
"ฝันร้ายเหรอ" หญิงสาวผงกตัวขึ้น ร่างบางคุกเข่าบนเตียงนอนนุ่ม แขนเรียวเล็กโอบกอดศรีษะร่างสูงไว้แนบอก เสียงหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้กลับมาใกล้ชิดมังกรสายฟ้าอีกครั้ง ฝ่ามือบางลูบผมจับสีทองด้วยความคนึงหา ร่างสูงรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อได้รับสัมผัสนั้น
แขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กไว้ เขารั้งร่างเธอเข้ามาและกอดแน่นจนแทบไม่อยากจะปล่อยเธอไปไหน ใบหน้าคมซุกตรงหน้าอกของหญิงสาว แค่เพียงสัมผัสที่อ่อนหวานของหล่อนก็ทำให้คนเย็นชาอย่างหัวหน้าแก็งค์มังกรดำ เผยด้านที่อ่อนโยนละมุนละไมให้เห็น
"คริส...ฉัน...ถามอะไรนายอย่างหนึ่งได้ไหม" น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน
"หืม.." เอ่ยตอบสั้นๆในขณะที่กำลังโอบกอดร่างเล็กแน่น
"ที่นาย..พูดว่าไม่ได้รักฉัน...มัน..ไม่จริง..ใช่ไหม" เธอไม่กล้าถามเขาเต็มเสียงนัก แต่ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอตัดสินใจพูดมันออกไป
"ฉัน...รักใครไม่ได้...ชานยอลลี่"
"..ฉัน..ไม่ได้รักเธอ" น้ำเสียงเยือกเย็นของเขาเหมือนมีดนับสิบเล่มกรีดแทงร่างบาง เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะพยุงร่างกายของตัวเองไว้
แขนแกร่งคลายอ้อมกอดช้าๆ ยิ่งมอบสัมผัสที่อ่อนโยนให้เธอเท่าไร ศัตรูและหนอนบ่อนไส้ที่แฝงตัวในแก็งค์ก็จับความรู้สึกของเขาได้มากเท่านั้น หญิงสาวคือเครื่องมือต่อรองที่แก็งค์หงษ์ซิ่วจะนำหล่อนมาบีบบังคับเขา หัวหน้าแก็งค์มังกรดำไม่ควรมีความรัก ตลอดเวลาหลายปีที่เขาอยู่ในวงการนี้ ทำให้เขารับรู้ดีว่าบุคคลอันตรายเช่นเขา ควรอยู่ให้ห่างไกลจากหัวใจของตนเอง
"ถ้าไม่อยากเจ็บปวด อย่าเอาหัวใจของเธอมาผูกติดไว้กับฉัน" ร่างสูงนั่งหันหลังให้กับสาวน้อยของเขา
ความมืดมิดปิดบังรอยน้ำตาของร่างเล็ก ขอบตาร้อนผ่าวๆก่อนที่จะปลดปล่อยหยาดน้ำใสไหลรินออกมาอีกครั้ง ไม่มีแม้เสียงสะอื้นไห้ ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ชานยอลลี่ลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่ม ฝ่ามือเล็กเช็ดคราบน้ำตาออกอย่างลวกๆ หล่อนสัญญากับตัวเองว่า ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะเสียใจ จะไม่มีวันที่มังกรสายฟ้าได้รับน้ำตาของเธออีกต่อไป...
"นายคงดูแลตัวเองได้แล้ว...พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปจากที่นี่"
เธอแสร้งหัวเราะเบาๆ ใบหน้าสวยใสฝืนยิ้มน้อยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ฉันนี่มันบ้าจริงๆ มังกรสายฟ้ามีคนดูแลมากมาย ฉันจะคอยห่วงใยเขาทำไม"
ร่างเล็กเดินออกไปจากห้องนอนใหญ่ เธอทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้อง มือบางปิดริมฝีปากของตนเองไว้เพราะเกรงเสียงจะเล็ดลอดจนคนอื่นได้ยิน... ร่างสูงเหลือบมองประตูที่เพิ่งปิดสนิท ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องเพื่อกลั้นน้ำตาของเขาเอาไว้ น้ำตาของลูกผู้ชายที่ควรจะไหลย้อนกลับเข้าไปในจิตใจ เขาไม่สามารถเผยด้านที่อ่อนแอให้ใครเห็นได้แม้กระทั่งตัวเอง คริสเอนกายลงซบกับหมอนใบนิ่ม แขนแกร่งกอดมันไว้และซุกใบหน้าหล่อเหลาลงกับหมอนใบนั้น เสียงกระซิบเปรยแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน...
"ฉันรักเธอ..ชานยอลลี่"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รุ่งเช้ามาเยือนอย่างเคย แสงตะวันสาดส่องเข้ามาตามผ้าม่านสีขาวในห้องนอน ข้าวต้มกลิ่นหอมฟุ้งถูกยกมาวางตรงโต๊ะตัวใหญ่ ร่างสูงเปิดเปลือกตาขึ้นด้วยความอ่อนล้าทั้งกายใจ แขนขวาร้าวระบมเนื่องจากบาดแผลฉกรรจ์ ริมฝีปากหนาขบเข้าหากันเมื่อรู้สึกเจ็บตอนยกแขน คริสลุกจากเตียงนอนช้าๆเพื่อเดินตรงไปยังห้องน้ำ
บริเวณอ่างล้างหน้ามีแปรงสีฟันที่ถูกบีบยาไว้เรียบร้อยแล้ว แก้วน้ำสีใสถูกเติมจนเต็มแก้วเพื่อให้ชายหนุ่มทำความสะอาด ผ้าขนหนูและเสื้อผ้าถูกแขวนอย่างเรียบร้อย เขาเหลือบมองมันด้วยความสงสัย เป็นไปไม่ได้ที่ลูกสมุนของแก็งค์มังกรขาวจะทำเรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นนี้
"มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง!" เสียงตะโกนเอ่ยถามดังจากในห้องนอน ไม่นานก็มีชายรูปร่างกำยำสองคนวิ่งตรงเข้ามาพร้อมกัน
"ผู้หญิงที่มากับฉันยังอยู่ไหม" สีหน้าเรียบเฉยเอ่ยถามลูกน้องของแก็งค์พันธมิตร
"พวกผมไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วครับนาย" หนึ่งในสองคนรีบเอ่ยตอบด้วยความนอบน้อม
ร่างสูงกุมบาดแผลตนเองที่มีผ้าพันแผลห่อหุ้มอยู่ เขาเดินออกจากห้องไปตามบันไดที่โค้งวนรอบคฤหาสน์ ขายาวก้าวเดินไปบริเวณประตูเหล็กด้านหน้าที่มียามเฝ้าอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง
"ผู้หญิงคนนั้นออกไปหรือยัง" เสียงเข้มเอ่ยถาม ใบหน้าคมมีสีหน้าจริงจัง
"ตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครออกไปไหนเลยครับท่าน" ศรีษะโค้งคำนับ ชายแก่ไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตาของมังกรสายฟ้า
ร่างสูงเดินตามหาหญิงสาวทั่วคฤหาสน์ เขาไม่ต้องการให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตกับการตามตัวใครสักคน สมองขบคิดถึงใบหน้าสวยใสที่แอบร้องไห้ในความมืด หัวใจของเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กันกับการกระทำของตัวเอง...
ร่างเล็กขลุกตัวอยู่ในห้องครัวขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ เธอแย่งหน้าที่ของป้าแม่บ้านในการทำอาหาร ซุปไก่ดำกลิ่นหอมลอยฟุ้ง ตามความเชื่อของคนจีนไก่ดำมีสรรพคุณบำรุงร่างกายและช่วยรักษาบาดแผลของคนเจ็บได้ ริมฝีปากเล็กชิมความหวานของน้ำซุปที่กำลังเดือดปุดๆในหม้อ แผ่นหลังบางชนเข้ากับหน้าอกแกร่งของใครอีกคนทางด้านหลัง
"ทำอะไร" มังกรสายฟ้าเอ่ยถามเสียงเข้ม
"ฉัน..กำลังต้มซุปไก่ดำให้นาย" ดวงตากลมเหลือบมองชายตรงหน้าด้วยความเกรงกลัว เธออาจจะถือวิสาสะมากเกินไปที่เข้ามาวุ่นวายในครัวของคฤหาสน์แห่งนี้
"ฉันไม่ชอบกินไก่" ฝ่ามือหนายกขึ้นมาปิดจมูกด้วยความเหม็นกลิ่นคาวที่ล่องลอยทั่วอากาศ
"มันดีต่อสุขภาพ กลิ่นหอมจะตาย" ทัพพีถูกยกขึ้นมาแกล้งแหย่ตรงใบหน้าคม เขาย่นจมูกโด่งเพราะกลิ่นฉุนของมัน
"ต้มซุปนี่เสร็จฉันก็จะไปแล้ว นายทานก่อนนะ"
"ฉันบอกว่าไม่ชอบกินไก่!" เขาแสร้งขึ้นเสียง ขายาวก้าวเดินออกห่างจากตัวเธอ
"ถ้าไม่กิน ฉันจะไม่ไป" ใบหน้าสวยใสเชิดรั้นขึ้นด้วยความเอาแต่ใจ
"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว..." ร่างสูงแสร้งมองออกไปด้านนอกเพื่อหลบสายตาของหญิงสาวที่กำลังจ้องมองมาทางเขา
"เปลี่ยนใจกินแล้วใช่ไหม"
"ไม่ใช่...ถึงฉันจะกินหรือไม่กิน ฉันก็ยังไม่ให้เธอไป"
"เธอต้องดูแลฉันจนกว่าแผลจะหายดี" ใบหน้าคมยกยิ้มกวน ร่างสูงรีบเดินออกจากครัวไปเพราะเกรงว่าจะมีใครจับพิรุธได้ เขาเดินอมยิ้มจากในห้องครัวด้วยหัวใจที่พองโตผิดปกติ...
แม้หัวใจจะคิดห่วงใยในความปลอดภัยของเธอเพียงใด แต่เขาก็ต้องการจะซื้อเวลาแห่งความสุขของตัวเองไว้ แค่เพียงไม่กี่วันเท่านั้นที่เขาจะสามารถปลดปล่อยหัวใจให้เป็นอิสระ แค่เพียงไม่กี่วัน เขาจะปล่อยชานยอลลี่ไปตามทางของผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง ซึ่งไม่ต้องผูกหัวใจติดไว้กับคนอันตรายเช่นเขา...อีกต่อไป....
END EP10------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบกวนติดแทค #Blackdragon_ky เราจะตามอ่าน ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอกำลังใจด้วยการติดแทคนะครับ
