บ้าน
อากาศยามเช้าสดชื่นไปด้วยกลิ่นไอดิน ผืนป่าทั้งผืนชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝนที่ตกลงมาเมื่อคืน ทั่วทุกพื้นที่ต่างตกอยู่ในมนตร์สะกดแห่งความมีชีวิตชีวา ต้นสนซีดาร์ผลิใบเขียวชอุ่ม หยาดน้ำฝนเกาะจนเคลือบให้แวววาว ก่อนที่มันจะไหลไปรวมตัวกันจนใบสนทานน้ำหนักไม่ไหวแล้วร่วงลงสู่ยอดหญ้า ดอกหญ้าสีขาวสะอาดก้มหัวให้เล็กน้อยเมื่อถูกหยดน้ำทักทาย สิ่งมีชีวิตตัวน้อยวิ่งเฉียดร่างให้สั่นคลอน กระรอกหางพวงตัวหนึ่งก้มลงเก็บลูกไม้ที่ตกอยู่ใกล้ๆ ดวงตากลมโตสีดำมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังก่อนที่มันจะรีบวิ่งกลับขึ้นไปยังต้นไม้ ทั้งผืนป่าตื่นขึ้นรับแสงอรุณ หากแต่มีเพียงร่างสองร่างเท่านั้นที่ยังคงนอนกอดก่ายกันในห้องพัก
พวกเขานอนสลบสไลไม่รับรู้ ก่อนที่แสงแดดยามเช้าจะแวะเข้ามาปลุกขึ้นจากนิทรา ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พลิกตัวหันหลังกลับอย่างไม่แยแส ในขณะที่ร่างโปร่งกลับขมวดคิ้วเป็นสัญญาณความรำคาญ แพขนตายาวสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ภาพแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งรักทำให้เขาต้องเบิกตาโพล่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนไหลกลับเข้ามาในหัว แม้มันจะดูเหมือนภาพทีวีที่ถูกคลื่นแทรกแต่เขาก็ยังปะติดปะต่อเรื่องราวได้
เมื่อคืนเขาทำอย่างนั้นกับคริส เมื่อคืนเขาจูบคริส ยั่วคริส แล้วก็.....ลงเอยด้วยเรื่องแบบนั้น ชานยอลดึงแก้มตัวเองอย่างรนราน ใบหน้านวลแดงก่ำแต่สีหน้าดูไม่เหมือนคนเขินอาย เขาเหมือนคนอยากจะตายมากกว่า ร่างโปร่งดีดดิ้นไปมาบนเตียงอย่างบ้าคลั่งโดยระวังไม่ให้โดนตัวอีกคน ก่อนจะรีบเปิดผมห่มตรวจดูร่างกาย เขากลับมาเป็นผู้ชายแล้ว
"นี่เราทำลงไปจริงหรอเนี่ย"
"ก็จริงน่ะสิ" ร่างโปร่งรีบหันขวับ คริสกำลังนอนมองเขาอยู่ ชานยอลรีบหันกลับมา
"นายตื่นตั้งแต่เมื่อไร!" คนถูกถามหัวเราะก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"ดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงอย่างนั้นใครเค้าจะไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ" ปลายคางได้รูปเกยอยู่บนไหล่มน ลำแขนแข็งแกร็งโอบกอดรอบเอวอย่างรักใคร่ ชานยอลหน้าแดงซ่านจนถึงใบหู ต่อให้ผ่านเรื่องอย่างนี้มาแล้วกี่ครั้ง เขาก็ไม่มีวันชินได้หรอก
"เขินหรอ"คริสถามอย่างขบขัน ชานยอลก้มหน้าซ่อนความเขินอายก่อนจะบ่นกระปอดกระแปด
"ใครบ้างมันจะไม่เขิน" ร่างสูงยกยิ้มพร้อมกับเชยคางอีกคนให้ขึ้นมามองภาพสะท้อนในกระจกที่อยู่ถัดออกไป
"ทีเมื่อคืนล่ะไม่เขินเลยนะ" ชานยอลฟาดคนช่างพูดเต็มแรงพร้อมทำปากขมุบขมิบ คริสหัวเราะชอบใจยิ่งอยากแกล้ง
"เมื่อคืนนายสุดยอดมาก ทั้ง..." มือเรียวเอื้อมมือไปปิดปาก ใบหน้าส่ายไปมาอย่างเขินอาย ปากอิ่มกระซิบเสียงเบา
"ห้ามพูด" คริสยกยิ้มอย่างนึกสนุกก่อนจะจับมืออีกคนออกแล้วก้มลงจูบช้าๆ ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์
"งั้นทำแทน" ฉับพลันนั้นเขาก็ดันชานยอลกลับไปนอนบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อม ร่างโปร่งร้องประท้วงก่อนจะถูกอีกฝ่ายตรึงแขนไว้กับเตียง ร่างสูงยกยิ้มอย่างเป็นต่อ ก่อนจะโนมใบหน้าหล่อคมคายเข้าไปใกล้ กลีบปากได้รูปค่อยๆขยับไปหา กลีบปากอิ่มที่เม้มแน่น เขาจงใจแกล้งชานยอลด้วยการเขยิบเข้าไปใกล้ทีละนิด ทีละนิด ก่อนที่จะ....
จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขณะที่ริมฝีปากพวกเขาจะแตะกัน
"ขอโทษที่มาขัดจังหวะ " เสียงหนึ่งดังขึ้น คริสและชานยอลรีบแยกจากกันอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปมองยังต้นเสียง ฉับพลันนั้นร่างโปร่งก็ถึงกับเบิกตาโพล่งทันทีที่เห็น เมื่อคนที่เคาะประตูทั้งๆที่เข้ามาในห้องได้แล้วไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เขาคนนั้นคือ โอเซฮุน และเสี่ยวลู่หานเพื่อนสนิทของเขาสองคนนั่นเอง
ชานยอลกำลังจะส่งยิ้มให้เด็กหนุ่ม แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับจำต้องหุบลง เมื่อเขาเห็นแววเคร่งเครียดอะไรบางอย่างในแววตาของเซฮุน เด็กหนุ่มดูมีเรื่องสำคัญ และต้นเหตุนั้นคงไม่ใช่อะไรที่ไหน นอกเสียจากซองจดหมายสีขาวขลิบทองที่ตีตราสัญลักษณ์แห่งซุสบนหน้ากระดาษ
"ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกพวกพี่" คริสและชานยอลหันหน้ามาสบตากัน ก่อนจะเอ่ยถามออกไปพร้อมๆกัน
"เรื่องอะไร" เซฮุนยื่นซองจดหมายให้พวกเขา
ภายในเป็นเหมือนจดหมายจากสภาโอลิมปัสทั่วๆไป คือมีกระดาษสีขาวสะอาดหนึ่งแผ่นถูกพับอยู่ในนั้น ร่างโปร่งหันมาสบตากับคริสเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่ออก ฉับพลันนั้นตัวอักษรก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษราวกับมีปากกาที่มองไม่เห็นจรดอยู่ ถ้าเป็นในยามปกติพวกเขาคงตื่นเต้นที่ได้อ่านมันทว่าไม่ใช่สำหรับวันนี้ เพราะข้อความที่อยู่ในนั้นไม่ใช่สิ่งที่น่าพิสมัยเลยสักนิด...
ประกาศจากสภาโอลิมปัส
วันวิษุสันติวัษที่2364
สภาโอลิมปัสมีมติให้คริส บุตรแห่งฮาเดส ถือเป็นนักโทษแห่งโอลิมปัส เนื่องจากเมื่อวันที่หนึ่ง กรกฏาคม บุตรแห่งฮาเดสได้กระทำการบุกรุกเข้ามาในพระราชวังแห่งซุสและเข้าทำร้าย ชเว ซีวอน บุตรแห่งซุสและบริวารของเขา ทำให้เกิดความเสียหายและได้รับบาดเจ็บ ถือว่ามีเจตนาจะก่อกวนโอลิมปัส เราจึงจัดให้เขาเป็นภัยคุกคามต่อสวรรค์ และมีมติให้จับกุมเขาได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
อนึ่ง หากผู้ใดที่สมรู้ร่วมคิด และติดต่อกับนักโทษคนนี้ ให้จัดเป็นภัยคุกคามต่อโอลิมปัส สามารถเข้าจับกุมได้เช่นกัน
ซุส
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!" คริสคำรามอย่างโกรธจัด มือหนาขยำกระดาษอย่างแรงจนมันยับยู่ยี่ไปหมด
"ประกาศเพิ่งส่งมาหาผมเมื่อกี้ ลู่หานเองก็ได้เหมือนกัน" เด็กหนุ่มเอ่ยบอก ลู่หานพยักหน้าตามก่อนจะพูด
"แต่พวกฉันไม่เชื่อ มันงี่เง่ามากที่นายจะทำอย่างนั้น มันมีเหตุผลอะไรเลย"
"ซุสจงใจจะกลั่นแกล้งพวกเรา" คริสพูดอย่างเคียดแค้น ก่อนที่เซฮุนจะสร้างความตกตะลึงให้กับทุกคน ด้วยข้อมูลที่ไม่ใครคาดคิด
"ที่แย่กว่านั้นคือความจริงแล้วประกาศนี้ไม่ได้ผ่านสภาโอลิมปัสด้วยซ้ำ พ่อของผมบอกว่าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน"
"ซุสออกมันเองงั้นหรอ!!!" คริสถามด้วยความโมโห เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเคร่งเครียด ร่างสูงกำหมัดแน่นด้วยความเดือดดาล ซุสออกประกาศนี้เองโดยไม่ผ่านความเห็นชอบจากสภา แต่กลับไม่มีเทพองค์ไหนทัดทานได้ เมื่อตอนนี้ประกาศกำลังปลิวว่อนไปทั่วทุกที่ราวกับไฟลามทุ่งที่ค่อยๆแผ่ขยายและยากที่จะควบคุม
พวกเขากำลังตกที่นั่งลำบาก
ลำพังแค่ต้องตามหาของสามสิ่งก็ยากพออยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขามีเทวดา และมนุษย์กึ่งเทพอีกเป็นร้อยเป็นพันให้ต้องคอยหนี พวกเขาแทบไม่มีโอกาสกระดิกตัวไปไหนเลยด้วยซ้ำ...
"ฉันว่าก่อนที่เราจะเริ่มทำอะไร พวกเราต้องรู้เรื่องทั้งหมดก่อนไหม"เสียงของลู่หานดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคน คริสเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย ก่อนที่ลู่หานจะพูดต่อ
"พวกนายไปมีเรื่องอะไรกับซุสกัน..." คริสและชานยอลหันมาสบตากันก่อนที่พวกเขาจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง...
ลู่หานและเซฮุนต่างยืนเงียบทันทีที่ได้ฟังเรื่องราว พวกเขาทั้งสองเหมือนถูกแช่แข็งอยู่ในความตึงเครียด รุ่นพี่ของเขากำลังมีเรื่องกับซุส มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่แทบจะไม่มีใครทัดทานได้ มิหนำซ้ำตอนนี้เขายังเป็นศัตรูกับโอลิมปัส และกำลังถูกเทพน้อยใหญ่กำลังไล่ล่า และนี่ยังไม่นับถึงมนุษย์กึ่งเทพที่กระจายตัวอยู่ทั่วโลกอีก ไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็ไม่เห็นทางที่จะชนะเลย
"ทำไมซุสถึงทำอย่างนี้ล่ะ ทำไมเขาไม่จับลูกของพี่ไปแทน ทำไมต้องทำอะไรยุ่งยาก" จู่ๆเซฮุนก็โพล่งขึ้น เด็กหนุ่มไม่ถนัดการคิดอะไรที่ซับซ้อน เขาไม่ใช่ลูกของอธีน่าที่จะได้ฉลาดเป็นกรด
คริสมองสบตากับเขาก่อนจะเอ่ยตอบ
"เพราะถ้าฆ่าฉันกับชานยอลได้ ก็เท่ากับฆ่าโยดากับโยฟานได้ ซุสนั่นคงไม่โง่พอให้ประกาศตามจับเด็กตัวเล็กๆด้วยข้อหาเพียงเพราะถูกทำนายว่าจะมาโค่นล้มบัลลังก์ของเขาหรอก"
"แต่พวกพี่ก็มีไพ่ตายเป็นของสามสิ่งนั่น"
"ที่ยังไม่รู้จะหายังไงในเมื่อเรามีศัตรูอีกเป็นพันให้ต้องหนี" ชานยอลพูดเสริม ก่อนที่ทั้งห้องจะตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนฝังความคิดตัวเองให้อยู่ในความตึงเครียด พวกเขามีของสามสิ่งให้ตามหา หนึ่งชิ้นอยู่กับซุส ซึ่งนั่นเท่ากับโง่มากที่เดินเข้าไปเหยียบถึงถ้ำเสือ ถ้าพวกเขาพลาดนั่นเท่ากับความตาย ในขณะที่ชิ้นที่สองก็ต้องเดินทางไปไกลถึงสุดขอบโลก ส่วนชิ้นที่สาม แม้จะอยู่ในอาณาเขตของคริส แต่ก็ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ในเมื่อพวกเขาไม่รู้ตำแหน่งของมัน เพราะคงไม่มีใครหาของที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเจอได้หรอก แผนการทุกอย่างดูเรียบง่าย พวกเขาแค่ต้องตามหาของสองชิ้นที่ไม่มีใครเคยหาพบ และอีกหนึ่งชิ้นที่เสี่ยงอันตรายอย่างหาที่เปรียบมิได้ และอาจจะตายอยู่ในที่ที่ไม่มีใครเคยรู้จักหากทำพลาด นี่ยังไม่นับว่าพวกเขาต้องคอยหนีผู้ไล่ล่าที่อาจมีอยู่ได้ทุกที่นั่นอีก ดูยังไงแผนการนี้ก็สำเร็จได้ง่ายๆ ไม่เห็นจะยากเลยสักนิด...ไม่เลย
เป๊าะ!!!
จู่ๆเซฮุนก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ ก่อนจะรีบพูดสิ่งที่คิดออกมา
"เล่นซ่อนหา!!" ทุกคนมองหน้าเขาด้วยความสับสน เซฮุนไม่เคยคิดเหมือนใคร และไม่เคยเกริ่นนำก่อนที่จะพูด ลู่หานเอ่ยถามอย่างสงสัย
"นายหมายถึงอะไร" เด็กหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่เขาจะจุดควันสีเทาขึ้นมาในมือ มันค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นตุ๊กตาผู้ชายหน้าบูดบึ้งคนหนึ่ง ผู้ชายตาโตคนหนึ่ง และตุ๊กตาเด็กน้อยชายหญิงอีกสองคน
"เรากำลังเล่นเกมส์ซ่อนหากันอยู่ พวกพี่เป็นคนที่ต้องซ่อน และฝ่ายซุสเป็นคนที่ต้องหา"เขาพูดไปด้วยพร้อมกับที่ตุ๊กตาหมอกควันเหล่านั้นกำลังวิ่งไปซ่อนตัว โดยมีกองทัพของเหล่าเทพและมนุษย์กึ่งเทพตามมาด้วย
"เคล็ดลับในการชนะเกมส์นี้มีอยู่ว่า จะต้องแยกกันซ่อนในที่ที่พวกนั้นคาดไม่ถึง เพราะถ้าเมื่อไรที่พวกพี่อยู่รวมกัน แล้วถ้าถูกจับได้ มันก็จะ....ปุ้ง!!!" เด็กหนุ่มทำเสียงคล้ายลูกโป่งแตกพร้อมกับที่ครอบครัวของชานยอลถูกระเบิดออกจนสลายเมื่อมีตุ๊กตาอีกตัวหนึ่งมาชูนิ้วโป้งอันเป็นสัญญาณของการถูกจับได้ให้ คริสและชานยอลมองมันด้วยความพรั่นพรึง ก่อนที่ร่างโปร่งจะพูดขึ้น
"นายกำลังจะพูดอะไรเซฮุน..." เด็กหนุ่มแย้มยิ้มอย่างที่เขาชอบทำเวลาคิดแผนป่วนอะไรใครได้พร้อมกับที่ควันในมือของเขาค่อยๆคืนรูปเป็นตุ๊กตาครอบครัวของชานยอลอีกครั้ง แต่คราวนี้คริสและชานยอลถูกแยกไปด้วยกัน ในขณะที่โยดาและโยฟานถูกแยกไปซ่อนยังอีกฝั่ง
"พวกพี่จะต้องแยกกับลูก..."
"ไม่มีทาง!!"ชานยอลเถียงกลับด้วยเสียงเฉียบขาด เขาไม่มีทางยอมแยกกับลูกเด็ดขาด ลำพังแค่สถาณการณ์ตอนนี้มันก็แย่มากพออยู่แล้ว แล้วถ้าให้เขาแยกกับลูกอีกเขาไม่ยอม ลูกจะอยู่กับใคร แล้วใครจะคุ้มกันลูกให้พวกเขา
"ถ้าพี่ไม่ทำ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมาล่ะ.." เด็กหนุ่มพูดให้คิดพร้อมกับคลี่ยิ้มเย็น ชานยอลถึงกับเถียงไม่ออก ภาพที่ตุ๊กตาถูกระเบิดย้อนกลับเข้ามาในหัว เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าถูกจับได้ทั้งครอบครัว...
"เห็นมั้ยล่ะว่ามันเสี่ยง ยิ่งโดยเฉพาะที่พวกพี่เป็นบุตรแห่งสองมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ พวกพี่ก็น่าจะรู้ว่าตัวเองแผ่กลิ่นไอแห่งเทพออกมามากแค่ไหน อย่างกับไซเรนร้องเรียกคนอื่นให้มาตามจับเลยแหละ" เซฮุนพูดขึ้นพร้อมกับที่ตุ๊กตาในมือมีรัศมีแผ่ออกมา โดยตัวของคริสมีภูตผีลอยตามรอบๆ และสัญลักษณ์สองง่ามของฮาเดสลอยเด่นอยู่เหนือหัวขึ้นไป ในขณะที่ชานยอลก็แผ่ออกมาเป็นสายน้ำ และสัญลักษณ์ตรีศูลลอยเหนืออยู่บนหัวเช่นกัน
"พวกเขาจะตามหาพวกพี่ได้ง่ายๆ นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลูกๆของพวกพี่....."เด็กหนุ่มไม่พูดต่อ แต่แสดงภาพให้ทุกคนดู คราวนี้ตุ๊กตาเด็กน้อยทั้งสองแผ่รัศมีออกมาทั้งของฮาเดสและโพไซดอน แต่ในปริมาณที่มากกว่ามาก หนำซ้ำยังมีรัศมีสีขาวครอบคลุมขึ้นมาอีกหนึ่งชั้นยิ่งเสริมให้กลิ่นไอยิ่งกล้าแกร่งจนเกือบจะเทียบเท่ากับเทพเจ้า สัญลักษณ์ที่ลอยเด่นเหนือหัวเด็กน้อยทั้งสองคือสัญลักษณ์ที่เคยเห็นกันมาแล้วในที่ประชุม...
สองง่ามและตรีศูลไขว้กัน และประทับตรงกลางด้วยตราแห่งเฮรา
แทบไม่มีทางที่จะปกปิดได้
"พวกพี่คงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าอยู่รวมกัน..." เซฮุนยกยิ้มก่อนจะกำมืออย่างกะทันหันจนหมอกควันสลายไป
"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง หนีก็ต้องหนี ของก็ต้องตามหา" ชานยอลพูดอย่างอับจนหนทาง คริสบีบมือเขาเบาๆ ก่อนที่เซฮุนจะพูดขึ้น
"พวกพี่ต้องพาลูกไปซ่อน แล้วค่อยไปตามหาของสามชิ้นนั้น"
"ที่ไหนล่ะ" ร่างโปร่งเอ่ยถาม เขาไม่เห็นจะมีที่ไหนที่ปลอดภัยพอให้พาลูก ๆ ของเขา ปซ่อนได้เลย ทุกที่ล้วนอันตรายไปหมด เซฮุนคลี่ยิ้มก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
"พวกพี่ลืมคิดถึงอะไรไปรึเปล่า..." เขาเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ
"บ้านของคุณป้าพี่ไงล่ะ พี่ชานยอล"ฉับพลันนั้นควันสีเทาก็กระจายไปทั่วห้องพร้อมกับที่มันค่อยๆรวมตัวกันจนกลายเป็นบ้านไม้สีฟ้าริมชายหาดที่ชานยอลคุ้นตามาตลอดชีวิต
"นายจะให้พาไปซ่อนในที่ที่มีแต่มนุษย์อยู่เนี่ยนะ เซฮุน แผนนี้มันบ้าเกินไปแล้ว มันเสี่ยงเกินไป" ร่างโปร่งแย้ง แต่เซฮุนกลับส่ายหน้า
"ปลอดภัยที่สุดต่างหาก เพราะที่นี่เป็นร้านอาหาร มีคนมากมายมาที่นี่กันอยู่แล้ว กลิ่นไอของพวกมนุษย์จะช่วยกลบกลิ่นไอของเทพเจ้าไปด้วย ทั้งยังติดกับทะเล อาณาเขตของพ่อพี่ และที่สำคัญ..." เขาหันไปสบตากับคริส
"คุณป้าพี่ยังมีสร้อยคอของฮาเดส ที่เปรียบเสมือนตัวตนของเทพเจ้าอยู่กับตัวอีก มันเลยไม่มีทางที่พวกนักล่าจะตามหาลูกๆของพวกพี่เจอ" ชานยอลจำต้องเงียบ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เซฮุนพูด ที่นั่นคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้วจริงๆ แต่เขาก็ยังกลัว ลูกของเขาจะต้องไปอยู่กับคุณป้าซึ่งเป็นมนุษย์ เขาไม่ได้บอกว่าคุณป้าอ่อนแอ แต่พละกำลังของมนุษย์หรือจะสู้เทพหรือมนุษย์กึ่งเทพได้ มันแทบจะไม่มีทางสู้เลยด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่วินาทีแรกของการเผชิญหน้า พวกนักล่าก็สามารถปลิดชีวิตได้ตั้งแต่ที่ยังไม่อ้าปากร้องขอชีวิตเลยด้วยซ้ำ
"เราไม่มีทางเลือก" จู่ๆคริสก็พูดขึ้นพร้อมกับจับมือเรียวเอาไว้ ฉับพลั้นนั้นน้ำตาที่ชานยอลพยายามกลั้นไว้ก็หลั่งรินลงมา มันไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆเหรอ มันไม่มีที่ซ่อนที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆเหรอ ทำไมต้องที่นี่ ทำไมต้องร้านของคุณป้า ลูกกำลังไปซ่อนอยู่ในร้านค้าของมนุษย์นะ ลูกกำลังถูกพรากออกจากอ้อมแขนที่ปกป้องพวกเขาได้ดีที่สุด แข็งแกร่งที่สุด และดูแลพวกเขาได้ดีที่สุดนะ ทำไมถึงต้องพรากไปไกลขนาดนี้ ทำไมถึงต้องไปในที่ที่เขาจะไม่มีวันรู้ว่าลูกเป็นอย่างไรจนกระทั่ง...
วันที่ลูกตาย
"ไม่ไปได้มั้ย"ชานยอลร้องขออย่างปวดร้าว ใบหน้านวลเอาแต่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่ไหล มือเรียวกำแน่นอย่างอดกลั้น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
"มันจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด ชานยอล" ร่างสูงคว้าอีกฝ่ายเขามากอด ร่างโปร่งปล่อยทำนบน้ำตาให้ไหลออกมาพร้อมกับร้องถามอย่างไม่เข้าใจ
"ทำไมต้องที่นี่ล่ะคริส ทำไมต้อง... ฉัน ฉันไม่ได้บอกว่าคุณป้าไม่เข้มแข็ง แต่ทำไม ทำไม... ต้องที่นี่ล่ะคริส" เขาพูดจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง คริสกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
"เราจำเป็นต้องทำชานยอล มันเสี่ยงเกินไปที่จะให้ลูกมาอยู่ด้วย เราต้องยอม" ร่างโปร่งเอาแต่สะอึกสะอื้น คริสค่อยๆผละตัวเขาออกมามองตา มือใหญ่ประครองหน้าอีกฝ่ายเอาไว้
"นายรักลูกใช่มั้ยชานยอล นายรักพวกเขาใช่มั้ย" เสียงทุ้มเอ่ยถาม ร่างโปร่งพยักหน้า ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆลูบผมเขาอย่างเบามือ
"เพราะฉะนั้นเราต้องทำ เราต้องยอมแยกจากลูกสักพัก" ชานยอลโผเข้าหาอีกฝ่าย เขาพยายามจะเถียงกลับ แต่ก็หมดคำที่จะพูด เขารู้ เขารู้ว่านี่คือหนทางที่ดีที่สุดแล้ว แต่เขาก็กลัว เขากลัวเกินไปกว่าที่จะทำตัวเข้มแข็ง นั่นลูกของเขา นั่นคือหัวใจของเขา ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมา เขาก็คงจะตายทั้งเป็น
"นายตกลงแล้วนะ จะไม่เศร้าแล้วใช่มั้ย" คริสกระซิบถามที่ข้างหู ชานยอลกำเสื้อของเขาไว้แน่นแต่ไม่ยอมตอบอะไรมากกว่านั้น ร่างสูงต้องลูบผมเบาๆก่อนที่จะจูบซับที่ขมับ เขาพร่ำบอกที่ข้างหูอีกฝ่ายซ้ำๆว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ลูกจะปลอดภัย โพไซดอนและฮาเดสจะช่วยกันปกป้องลูกของพวกเราได้อย่างแน่นอน
"ถ้าอย่างนั้นเราก็คงต้องรีบจัดการเลย" เสียงของเซฮุนดังขึ้น ทุกคนหันไปหาเขา เด็กหนุ่มกำลังอยู่ในท่าที่เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง
"ลู่หานต้องพาโยดากับโยฟานไปหาคุณป้าของพี่ชานยอล" เด็กหนุ่มเอ่ยบอก ลู่หานพยักหน้ารับอย่างจริงจัง ก่อนที่ชานยอลจะเอ่ยถาม
"แล้วนายล่ะ" เซฮุนยกยิ้มก่อนที่เขาจะยื่นมือมาจับตัวคู่รักเอาไว้
"ก็พาพี่ไปตามหาโล่เอจีสนั่นน่ะสิ" ฉับพลันนั้นพวกเขาก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว เซฮุนได้ทำการเดินทางฉับไวแล้ว...
พวกเขานอนสลบสไลไม่รับรู้ ก่อนที่แสงแดดยามเช้าจะแวะเข้ามาปลุกขึ้นจากนิทรา ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พลิกตัวหันหลังกลับอย่างไม่แยแส ในขณะที่ร่างโปร่งกลับขมวดคิ้วเป็นสัญญาณความรำคาญ แพขนตายาวสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ภาพแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งรักทำให้เขาต้องเบิกตาโพล่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนไหลกลับเข้ามาในหัว แม้มันจะดูเหมือนภาพทีวีที่ถูกคลื่นแทรกแต่เขาก็ยังปะติดปะต่อเรื่องราวได้
เมื่อคืนเขาทำอย่างนั้นกับคริส เมื่อคืนเขาจูบคริส ยั่วคริส แล้วก็.....ลงเอยด้วยเรื่องแบบนั้น ชานยอลดึงแก้มตัวเองอย่างรนราน ใบหน้านวลแดงก่ำแต่สีหน้าดูไม่เหมือนคนเขินอาย เขาเหมือนคนอยากจะตายมากกว่า ร่างโปร่งดีดดิ้นไปมาบนเตียงอย่างบ้าคลั่งโดยระวังไม่ให้โดนตัวอีกคน ก่อนจะรีบเปิดผมห่มตรวจดูร่างกาย เขากลับมาเป็นผู้ชายแล้ว
"นี่เราทำลงไปจริงหรอเนี่ย"
"ก็จริงน่ะสิ" ร่างโปร่งรีบหันขวับ คริสกำลังนอนมองเขาอยู่ ชานยอลรีบหันกลับมา
"นายตื่นตั้งแต่เมื่อไร!" คนถูกถามหัวเราะก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"ดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงอย่างนั้นใครเค้าจะไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ" ปลายคางได้รูปเกยอยู่บนไหล่มน ลำแขนแข็งแกร็งโอบกอดรอบเอวอย่างรักใคร่ ชานยอลหน้าแดงซ่านจนถึงใบหู ต่อให้ผ่านเรื่องอย่างนี้มาแล้วกี่ครั้ง เขาก็ไม่มีวันชินได้หรอก
"เขินหรอ"คริสถามอย่างขบขัน ชานยอลก้มหน้าซ่อนความเขินอายก่อนจะบ่นกระปอดกระแปด
"ใครบ้างมันจะไม่เขิน" ร่างสูงยกยิ้มพร้อมกับเชยคางอีกคนให้ขึ้นมามองภาพสะท้อนในกระจกที่อยู่ถัดออกไป
"ทีเมื่อคืนล่ะไม่เขินเลยนะ" ชานยอลฟาดคนช่างพูดเต็มแรงพร้อมทำปากขมุบขมิบ คริสหัวเราะชอบใจยิ่งอยากแกล้ง
"เมื่อคืนนายสุดยอดมาก ทั้ง..." มือเรียวเอื้อมมือไปปิดปาก ใบหน้าส่ายไปมาอย่างเขินอาย ปากอิ่มกระซิบเสียงเบา
"ห้ามพูด" คริสยกยิ้มอย่างนึกสนุกก่อนจะจับมืออีกคนออกแล้วก้มลงจูบช้าๆ ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์
"งั้นทำแทน" ฉับพลันนั้นเขาก็ดันชานยอลกลับไปนอนบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อม ร่างโปร่งร้องประท้วงก่อนจะถูกอีกฝ่ายตรึงแขนไว้กับเตียง ร่างสูงยกยิ้มอย่างเป็นต่อ ก่อนจะโนมใบหน้าหล่อคมคายเข้าไปใกล้ กลีบปากได้รูปค่อยๆขยับไปหา กลีบปากอิ่มที่เม้มแน่น เขาจงใจแกล้งชานยอลด้วยการเขยิบเข้าไปใกล้ทีละนิด ทีละนิด ก่อนที่จะ....
จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขณะที่ริมฝีปากพวกเขาจะแตะกัน
"ขอโทษที่มาขัดจังหวะ " เสียงหนึ่งดังขึ้น คริสและชานยอลรีบแยกจากกันอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปมองยังต้นเสียง ฉับพลันนั้นร่างโปร่งก็ถึงกับเบิกตาโพล่งทันทีที่เห็น เมื่อคนที่เคาะประตูทั้งๆที่เข้ามาในห้องได้แล้วไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เขาคนนั้นคือ โอเซฮุน และเสี่ยวลู่หานเพื่อนสนิทของเขาสองคนนั่นเอง
ชานยอลกำลังจะส่งยิ้มให้เด็กหนุ่ม แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับจำต้องหุบลง เมื่อเขาเห็นแววเคร่งเครียดอะไรบางอย่างในแววตาของเซฮุน เด็กหนุ่มดูมีเรื่องสำคัญ และต้นเหตุนั้นคงไม่ใช่อะไรที่ไหน นอกเสียจากซองจดหมายสีขาวขลิบทองที่ตีตราสัญลักษณ์แห่งซุสบนหน้ากระดาษ
"ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกพวกพี่" คริสและชานยอลหันหน้ามาสบตากัน ก่อนจะเอ่ยถามออกไปพร้อมๆกัน
"เรื่องอะไร" เซฮุนยื่นซองจดหมายให้พวกเขา
ภายในเป็นเหมือนจดหมายจากสภาโอลิมปัสทั่วๆไป คือมีกระดาษสีขาวสะอาดหนึ่งแผ่นถูกพับอยู่ในนั้น ร่างโปร่งหันมาสบตากับคริสเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่ออก ฉับพลันนั้นตัวอักษรก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษราวกับมีปากกาที่มองไม่เห็นจรดอยู่ ถ้าเป็นในยามปกติพวกเขาคงตื่นเต้นที่ได้อ่านมันทว่าไม่ใช่สำหรับวันนี้ เพราะข้อความที่อยู่ในนั้นไม่ใช่สิ่งที่น่าพิสมัยเลยสักนิด...
ประกาศจากสภาโอลิมปัส
วันวิษุสันติวัษที่2364
สภาโอลิมปัสมีมติให้คริส บุตรแห่งฮาเดส ถือเป็นนักโทษแห่งโอลิมปัส เนื่องจากเมื่อวันที่หนึ่ง กรกฏาคม บุตรแห่งฮาเดสได้กระทำการบุกรุกเข้ามาในพระราชวังแห่งซุสและเข้าทำร้าย ชเว ซีวอน บุตรแห่งซุสและบริวารของเขา ทำให้เกิดความเสียหายและได้รับบาดเจ็บ ถือว่ามีเจตนาจะก่อกวนโอลิมปัส เราจึงจัดให้เขาเป็นภัยคุกคามต่อสวรรค์ และมีมติให้จับกุมเขาได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
อนึ่ง หากผู้ใดที่สมรู้ร่วมคิด และติดต่อกับนักโทษคนนี้ ให้จัดเป็นภัยคุกคามต่อโอลิมปัส สามารถเข้าจับกุมได้เช่นกัน
ซุส
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!" คริสคำรามอย่างโกรธจัด มือหนาขยำกระดาษอย่างแรงจนมันยับยู่ยี่ไปหมด
"ประกาศเพิ่งส่งมาหาผมเมื่อกี้ ลู่หานเองก็ได้เหมือนกัน" เด็กหนุ่มเอ่ยบอก ลู่หานพยักหน้าตามก่อนจะพูด
"แต่พวกฉันไม่เชื่อ มันงี่เง่ามากที่นายจะทำอย่างนั้น มันมีเหตุผลอะไรเลย"
"ซุสจงใจจะกลั่นแกล้งพวกเรา" คริสพูดอย่างเคียดแค้น ก่อนที่เซฮุนจะสร้างความตกตะลึงให้กับทุกคน ด้วยข้อมูลที่ไม่ใครคาดคิด
"ที่แย่กว่านั้นคือความจริงแล้วประกาศนี้ไม่ได้ผ่านสภาโอลิมปัสด้วยซ้ำ พ่อของผมบอกว่าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน"
"ซุสออกมันเองงั้นหรอ!!!" คริสถามด้วยความโมโห เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเคร่งเครียด ร่างสูงกำหมัดแน่นด้วยความเดือดดาล ซุสออกประกาศนี้เองโดยไม่ผ่านความเห็นชอบจากสภา แต่กลับไม่มีเทพองค์ไหนทัดทานได้ เมื่อตอนนี้ประกาศกำลังปลิวว่อนไปทั่วทุกที่ราวกับไฟลามทุ่งที่ค่อยๆแผ่ขยายและยากที่จะควบคุม
พวกเขากำลังตกที่นั่งลำบาก
ลำพังแค่ต้องตามหาของสามสิ่งก็ยากพออยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขามีเทวดา และมนุษย์กึ่งเทพอีกเป็นร้อยเป็นพันให้ต้องคอยหนี พวกเขาแทบไม่มีโอกาสกระดิกตัวไปไหนเลยด้วยซ้ำ...
"ฉันว่าก่อนที่เราจะเริ่มทำอะไร พวกเราต้องรู้เรื่องทั้งหมดก่อนไหม"เสียงของลู่หานดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคน คริสเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย ก่อนที่ลู่หานจะพูดต่อ
"พวกนายไปมีเรื่องอะไรกับซุสกัน..." คริสและชานยอลหันมาสบตากันก่อนที่พวกเขาจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง...
ลู่หานและเซฮุนต่างยืนเงียบทันทีที่ได้ฟังเรื่องราว พวกเขาทั้งสองเหมือนถูกแช่แข็งอยู่ในความตึงเครียด รุ่นพี่ของเขากำลังมีเรื่องกับซุส มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่แทบจะไม่มีใครทัดทานได้ มิหนำซ้ำตอนนี้เขายังเป็นศัตรูกับโอลิมปัส และกำลังถูกเทพน้อยใหญ่กำลังไล่ล่า และนี่ยังไม่นับถึงมนุษย์กึ่งเทพที่กระจายตัวอยู่ทั่วโลกอีก ไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็ไม่เห็นทางที่จะชนะเลย
"ทำไมซุสถึงทำอย่างนี้ล่ะ ทำไมเขาไม่จับลูกของพี่ไปแทน ทำไมต้องทำอะไรยุ่งยาก" จู่ๆเซฮุนก็โพล่งขึ้น เด็กหนุ่มไม่ถนัดการคิดอะไรที่ซับซ้อน เขาไม่ใช่ลูกของอธีน่าที่จะได้ฉลาดเป็นกรด
คริสมองสบตากับเขาก่อนจะเอ่ยตอบ
"เพราะถ้าฆ่าฉันกับชานยอลได้ ก็เท่ากับฆ่าโยดากับโยฟานได้ ซุสนั่นคงไม่โง่พอให้ประกาศตามจับเด็กตัวเล็กๆด้วยข้อหาเพียงเพราะถูกทำนายว่าจะมาโค่นล้มบัลลังก์ของเขาหรอก"
"แต่พวกพี่ก็มีไพ่ตายเป็นของสามสิ่งนั่น"
"ที่ยังไม่รู้จะหายังไงในเมื่อเรามีศัตรูอีกเป็นพันให้ต้องหนี" ชานยอลพูดเสริม ก่อนที่ทั้งห้องจะตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนฝังความคิดตัวเองให้อยู่ในความตึงเครียด พวกเขามีของสามสิ่งให้ตามหา หนึ่งชิ้นอยู่กับซุส ซึ่งนั่นเท่ากับโง่มากที่เดินเข้าไปเหยียบถึงถ้ำเสือ ถ้าพวกเขาพลาดนั่นเท่ากับความตาย ในขณะที่ชิ้นที่สองก็ต้องเดินทางไปไกลถึงสุดขอบโลก ส่วนชิ้นที่สาม แม้จะอยู่ในอาณาเขตของคริส แต่ก็ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ในเมื่อพวกเขาไม่รู้ตำแหน่งของมัน เพราะคงไม่มีใครหาของที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเจอได้หรอก แผนการทุกอย่างดูเรียบง่าย พวกเขาแค่ต้องตามหาของสองชิ้นที่ไม่มีใครเคยหาพบ และอีกหนึ่งชิ้นที่เสี่ยงอันตรายอย่างหาที่เปรียบมิได้ และอาจจะตายอยู่ในที่ที่ไม่มีใครเคยรู้จักหากทำพลาด นี่ยังไม่นับว่าพวกเขาต้องคอยหนีผู้ไล่ล่าที่อาจมีอยู่ได้ทุกที่นั่นอีก ดูยังไงแผนการนี้ก็สำเร็จได้ง่ายๆ ไม่เห็นจะยากเลยสักนิด...ไม่เลย
เป๊าะ!!!
จู่ๆเซฮุนก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ ก่อนจะรีบพูดสิ่งที่คิดออกมา
"เล่นซ่อนหา!!" ทุกคนมองหน้าเขาด้วยความสับสน เซฮุนไม่เคยคิดเหมือนใคร และไม่เคยเกริ่นนำก่อนที่จะพูด ลู่หานเอ่ยถามอย่างสงสัย
"นายหมายถึงอะไร" เด็กหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่เขาจะจุดควันสีเทาขึ้นมาในมือ มันค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นตุ๊กตาผู้ชายหน้าบูดบึ้งคนหนึ่ง ผู้ชายตาโตคนหนึ่ง และตุ๊กตาเด็กน้อยชายหญิงอีกสองคน
"เรากำลังเล่นเกมส์ซ่อนหากันอยู่ พวกพี่เป็นคนที่ต้องซ่อน และฝ่ายซุสเป็นคนที่ต้องหา"เขาพูดไปด้วยพร้อมกับที่ตุ๊กตาหมอกควันเหล่านั้นกำลังวิ่งไปซ่อนตัว โดยมีกองทัพของเหล่าเทพและมนุษย์กึ่งเทพตามมาด้วย
"เคล็ดลับในการชนะเกมส์นี้มีอยู่ว่า จะต้องแยกกันซ่อนในที่ที่พวกนั้นคาดไม่ถึง เพราะถ้าเมื่อไรที่พวกพี่อยู่รวมกัน แล้วถ้าถูกจับได้ มันก็จะ....ปุ้ง!!!" เด็กหนุ่มทำเสียงคล้ายลูกโป่งแตกพร้อมกับที่ครอบครัวของชานยอลถูกระเบิดออกจนสลายเมื่อมีตุ๊กตาอีกตัวหนึ่งมาชูนิ้วโป้งอันเป็นสัญญาณของการถูกจับได้ให้ คริสและชานยอลมองมันด้วยความพรั่นพรึง ก่อนที่ร่างโปร่งจะพูดขึ้น
"นายกำลังจะพูดอะไรเซฮุน..." เด็กหนุ่มแย้มยิ้มอย่างที่เขาชอบทำเวลาคิดแผนป่วนอะไรใครได้พร้อมกับที่ควันในมือของเขาค่อยๆคืนรูปเป็นตุ๊กตาครอบครัวของชานยอลอีกครั้ง แต่คราวนี้คริสและชานยอลถูกแยกไปด้วยกัน ในขณะที่โยดาและโยฟานถูกแยกไปซ่อนยังอีกฝั่ง
"พวกพี่จะต้องแยกกับลูก..."
"ไม่มีทาง!!"ชานยอลเถียงกลับด้วยเสียงเฉียบขาด เขาไม่มีทางยอมแยกกับลูกเด็ดขาด ลำพังแค่สถาณการณ์ตอนนี้มันก็แย่มากพออยู่แล้ว แล้วถ้าให้เขาแยกกับลูกอีกเขาไม่ยอม ลูกจะอยู่กับใคร แล้วใครจะคุ้มกันลูกให้พวกเขา
"ถ้าพี่ไม่ทำ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมาล่ะ.." เด็กหนุ่มพูดให้คิดพร้อมกับคลี่ยิ้มเย็น ชานยอลถึงกับเถียงไม่ออก ภาพที่ตุ๊กตาถูกระเบิดย้อนกลับเข้ามาในหัว เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าถูกจับได้ทั้งครอบครัว...
"เห็นมั้ยล่ะว่ามันเสี่ยง ยิ่งโดยเฉพาะที่พวกพี่เป็นบุตรแห่งสองมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ พวกพี่ก็น่าจะรู้ว่าตัวเองแผ่กลิ่นไอแห่งเทพออกมามากแค่ไหน อย่างกับไซเรนร้องเรียกคนอื่นให้มาตามจับเลยแหละ" เซฮุนพูดขึ้นพร้อมกับที่ตุ๊กตาในมือมีรัศมีแผ่ออกมา โดยตัวของคริสมีภูตผีลอยตามรอบๆ และสัญลักษณ์สองง่ามของฮาเดสลอยเด่นอยู่เหนือหัวขึ้นไป ในขณะที่ชานยอลก็แผ่ออกมาเป็นสายน้ำ และสัญลักษณ์ตรีศูลลอยเหนืออยู่บนหัวเช่นกัน
"พวกเขาจะตามหาพวกพี่ได้ง่ายๆ นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลูกๆของพวกพี่....."เด็กหนุ่มไม่พูดต่อ แต่แสดงภาพให้ทุกคนดู คราวนี้ตุ๊กตาเด็กน้อยทั้งสองแผ่รัศมีออกมาทั้งของฮาเดสและโพไซดอน แต่ในปริมาณที่มากกว่ามาก หนำซ้ำยังมีรัศมีสีขาวครอบคลุมขึ้นมาอีกหนึ่งชั้นยิ่งเสริมให้กลิ่นไอยิ่งกล้าแกร่งจนเกือบจะเทียบเท่ากับเทพเจ้า สัญลักษณ์ที่ลอยเด่นเหนือหัวเด็กน้อยทั้งสองคือสัญลักษณ์ที่เคยเห็นกันมาแล้วในที่ประชุม...
สองง่ามและตรีศูลไขว้กัน และประทับตรงกลางด้วยตราแห่งเฮรา
แทบไม่มีทางที่จะปกปิดได้
"พวกพี่คงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าอยู่รวมกัน..." เซฮุนยกยิ้มก่อนจะกำมืออย่างกะทันหันจนหมอกควันสลายไป
"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง หนีก็ต้องหนี ของก็ต้องตามหา" ชานยอลพูดอย่างอับจนหนทาง คริสบีบมือเขาเบาๆ ก่อนที่เซฮุนจะพูดขึ้น
"พวกพี่ต้องพาลูกไปซ่อน แล้วค่อยไปตามหาของสามชิ้นนั้น"
"ที่ไหนล่ะ" ร่างโปร่งเอ่ยถาม เขาไม่เห็นจะมีที่ไหนที่ปลอดภัยพอให้พาลูก ๆ ของเขา ปซ่อนได้เลย ทุกที่ล้วนอันตรายไปหมด เซฮุนคลี่ยิ้มก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
"พวกพี่ลืมคิดถึงอะไรไปรึเปล่า..." เขาเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ
"บ้านของคุณป้าพี่ไงล่ะ พี่ชานยอล"ฉับพลันนั้นควันสีเทาก็กระจายไปทั่วห้องพร้อมกับที่มันค่อยๆรวมตัวกันจนกลายเป็นบ้านไม้สีฟ้าริมชายหาดที่ชานยอลคุ้นตามาตลอดชีวิต
"นายจะให้พาไปซ่อนในที่ที่มีแต่มนุษย์อยู่เนี่ยนะ เซฮุน แผนนี้มันบ้าเกินไปแล้ว มันเสี่ยงเกินไป" ร่างโปร่งแย้ง แต่เซฮุนกลับส่ายหน้า
"ปลอดภัยที่สุดต่างหาก เพราะที่นี่เป็นร้านอาหาร มีคนมากมายมาที่นี่กันอยู่แล้ว กลิ่นไอของพวกมนุษย์จะช่วยกลบกลิ่นไอของเทพเจ้าไปด้วย ทั้งยังติดกับทะเล อาณาเขตของพ่อพี่ และที่สำคัญ..." เขาหันไปสบตากับคริส
"คุณป้าพี่ยังมีสร้อยคอของฮาเดส ที่เปรียบเสมือนตัวตนของเทพเจ้าอยู่กับตัวอีก มันเลยไม่มีทางที่พวกนักล่าจะตามหาลูกๆของพวกพี่เจอ" ชานยอลจำต้องเงียบ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เซฮุนพูด ที่นั่นคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้วจริงๆ แต่เขาก็ยังกลัว ลูกของเขาจะต้องไปอยู่กับคุณป้าซึ่งเป็นมนุษย์ เขาไม่ได้บอกว่าคุณป้าอ่อนแอ แต่พละกำลังของมนุษย์หรือจะสู้เทพหรือมนุษย์กึ่งเทพได้ มันแทบจะไม่มีทางสู้เลยด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่วินาทีแรกของการเผชิญหน้า พวกนักล่าก็สามารถปลิดชีวิตได้ตั้งแต่ที่ยังไม่อ้าปากร้องขอชีวิตเลยด้วยซ้ำ
"เราไม่มีทางเลือก" จู่ๆคริสก็พูดขึ้นพร้อมกับจับมือเรียวเอาไว้ ฉับพลั้นนั้นน้ำตาที่ชานยอลพยายามกลั้นไว้ก็หลั่งรินลงมา มันไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆเหรอ มันไม่มีที่ซ่อนที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆเหรอ ทำไมต้องที่นี่ ทำไมต้องร้านของคุณป้า ลูกกำลังไปซ่อนอยู่ในร้านค้าของมนุษย์นะ ลูกกำลังถูกพรากออกจากอ้อมแขนที่ปกป้องพวกเขาได้ดีที่สุด แข็งแกร่งที่สุด และดูแลพวกเขาได้ดีที่สุดนะ ทำไมถึงต้องพรากไปไกลขนาดนี้ ทำไมถึงต้องไปในที่ที่เขาจะไม่มีวันรู้ว่าลูกเป็นอย่างไรจนกระทั่ง...
วันที่ลูกตาย
"ไม่ไปได้มั้ย"ชานยอลร้องขออย่างปวดร้าว ใบหน้านวลเอาแต่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่ไหล มือเรียวกำแน่นอย่างอดกลั้น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
"มันจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด ชานยอล" ร่างสูงคว้าอีกฝ่ายเขามากอด ร่างโปร่งปล่อยทำนบน้ำตาให้ไหลออกมาพร้อมกับร้องถามอย่างไม่เข้าใจ
"ทำไมต้องที่นี่ล่ะคริส ทำไมต้อง... ฉัน ฉันไม่ได้บอกว่าคุณป้าไม่เข้มแข็ง แต่ทำไม ทำไม... ต้องที่นี่ล่ะคริส" เขาพูดจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง คริสกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
"เราจำเป็นต้องทำชานยอล มันเสี่ยงเกินไปที่จะให้ลูกมาอยู่ด้วย เราต้องยอม" ร่างโปร่งเอาแต่สะอึกสะอื้น คริสค่อยๆผละตัวเขาออกมามองตา มือใหญ่ประครองหน้าอีกฝ่ายเอาไว้
"นายรักลูกใช่มั้ยชานยอล นายรักพวกเขาใช่มั้ย" เสียงทุ้มเอ่ยถาม ร่างโปร่งพยักหน้า ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆลูบผมเขาอย่างเบามือ
"เพราะฉะนั้นเราต้องทำ เราต้องยอมแยกจากลูกสักพัก" ชานยอลโผเข้าหาอีกฝ่าย เขาพยายามจะเถียงกลับ แต่ก็หมดคำที่จะพูด เขารู้ เขารู้ว่านี่คือหนทางที่ดีที่สุดแล้ว แต่เขาก็กลัว เขากลัวเกินไปกว่าที่จะทำตัวเข้มแข็ง นั่นลูกของเขา นั่นคือหัวใจของเขา ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมา เขาก็คงจะตายทั้งเป็น
"นายตกลงแล้วนะ จะไม่เศร้าแล้วใช่มั้ย" คริสกระซิบถามที่ข้างหู ชานยอลกำเสื้อของเขาไว้แน่นแต่ไม่ยอมตอบอะไรมากกว่านั้น ร่างสูงต้องลูบผมเบาๆก่อนที่จะจูบซับที่ขมับ เขาพร่ำบอกที่ข้างหูอีกฝ่ายซ้ำๆว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ลูกจะปลอดภัย โพไซดอนและฮาเดสจะช่วยกันปกป้องลูกของพวกเราได้อย่างแน่นอน
"ถ้าอย่างนั้นเราก็คงต้องรีบจัดการเลย" เสียงของเซฮุนดังขึ้น ทุกคนหันไปหาเขา เด็กหนุ่มกำลังอยู่ในท่าที่เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง
"ลู่หานต้องพาโยดากับโยฟานไปหาคุณป้าของพี่ชานยอล" เด็กหนุ่มเอ่ยบอก ลู่หานพยักหน้ารับอย่างจริงจัง ก่อนที่ชานยอลจะเอ่ยถาม
"แล้วนายล่ะ" เซฮุนยกยิ้มก่อนที่เขาจะยื่นมือมาจับตัวคู่รักเอาไว้
"ก็พาพี่ไปตามหาโล่เอจีสนั่นน่ะสิ" ฉับพลันนั้นพวกเขาก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว เซฮุนได้ทำการเดินทางฉับไวแล้ว...
