บ้าน
แนะนำตัวละคร
มารู้จักกับเพื่อนชานยอลที่จะโผล่ในตอนนี้เร็วทุกคนนน
1. 4 arms ที่ชานยอลชอบ
ความสามารถ : แข็งแรง พลังเยอะ
2. พี่ฮิวมังกาซอร์ ถ้าตัวเท่านี้มาถล่มพี่หมอ ก็.....ตายเถ่อะ
ความสามารถ : พลังเยอะ
3. พี่บิ๊กชิล ที่ทำให้ล่องหน
ความสามารถ : พ่นน้ำแข็ง และล่องหน
4. น้องเอคโค่
ความสามารถ : ปล่อยคลื่นเสียง แยกร่าง
5. เกว็น
ความสามารถ : ปล่อยม่านพลังเวทมนตร์
จบแล้วก็ไปอ่านกันเถ่อะ
-----------------------------------------
หลังจากที่เป็นบ้ายืนยิ้มมองท้องฟ้าอยู่นานสองนาน ผมก็เพิ่งระลึกได้ว่าควรจะกลับเข้าตึกได้แล้ว เพราะขืนอยู่นานกว่านี้ผมคงจะกลายเป็นไข้เลือดออกแน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็สาวท้าวเดินกลับเข้าตึกด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มไปตลอดทาง คนที่เดินผ่านถึงกับเหลียวหลังมามองว่าวันนี้คุณหมอคริสสุดเฮี้ยบทำไมถึงได้บ้าเดินยิ้มอยู่คนเดียวอย่างนี้ ผมไม่ว่าเขาหรอกครับ เพราะมันไม่ใช่เรื่องปกติที่คนอย่างผมจะมายิ้มเรี่ยราดสู่สาธารณะอย่างนี้ พยาบาลและคนไข้บางคนถึงกับเอ่ยถามว่าผมเป็นอะไร ผมแค่ยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะเดินไปตามทางเรื่อยๆ
เมื่อสองเท้ามาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง ผมก็ต้องยิ้มกว้างมากกว่าเดิม เมื่อเห็นแสงไฟที่ลอดออกมาจากช่องใต้ประตู เพราะมันบอกให้รู้ว่าคืนนี้ผมไม่ได้นอนคนเดียว....
เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากในห้องเป็นการย้ำเตือนถึงความคิดของผม ผมยืนยิ้มอยู่หน้าห้องอยู่อย่างนั้น เคยมั้ยครับ ที่เราอยากฟังเสียงของคนคนหนึ่งไปนานๆ ทั้งๆที่เสียงเขาก็ไม่ได้เพราะพริ้งเป็นนกไนติงเกล แต่เราก็ยังอยากฟังต่อไปเรื่อยๆ....
“คุโรรรรรรรรรรรรรรร บุตะ พี่หมอให้ดาว พี่หมอให้ดาว แต่ว่าเป็นดาวพิการ นี่ๆบนมือเรา เห็นมั้ย”
“ดาวหรืออะมีบาเนอะ แต่ว่าก็น่ารักกกกกกกกกก ดาวพิการของพี่หมออออ”
“คุโร คุโรรรรร คุโรรรรรรร วันนี้พี่หมอด๊วฟตาเราด้วย ฮิ” ชานยอลพูดเสียงเขินๆ อยากรู้จังว่าตอนนี้เด็กแสบทำหน้ายังไงอยู่ ผมค่อยๆเปิดประตูพอให้มันมีช่องให้สามารถมองเห็นคนในห้องได้
ชานยอลกำลังนอนยิ้มแป้น แก้มเนียนแต้มสีแดงระเรื่อ ตากลมมองเพดานสีขาวด้วยแววตามีความสุข มือเรียวกอดคุโรไว้แนบอก
“ฮิ เขินจัง”ชานยอลหัวเราะก่อนจะจับคุโรบุตะมาจุ๊บปากเบาๆ มือเรียวยกขึ้นจับแก้มตัวเองก่อนจะหลับตาปี๋
“ตัวร้อนจนจะแตกแล้วคุโร ทำไมพี่หมอต้องด๊วฟที่ตาด้วย เราจะเป็นไข้ตายแล้วนะ” ต่อให้เป็นไข้ พี่หมอคนนี้ก็รักษาได้ล่ะครับ
“คุโรรรรรรรรรรรรรรรร ถ้าเราด๊วฟพี่หมอบ้าง พี่หมอจะเป็นไข้มั้ย”
“อยากรู้ก็ลองสิ”
“คุโรว่างั้นหรอ ห๊ะ หา พี่หมอ!!!” ผมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะหมุนเก้าอี้เข้าหาชานยอล แล้วจึงทรุดตัวนั่งลง
“มาตั้งแต่เมื่อไร”
“ตอนที่คนแถวนี้นั่งคุยกับกบ แล้วบ่นว่าตัวจะแตก ตัวจะแตก”
“คนขี้โกง”
“ยังไม่ทันโกงไรเลยนะครับ” ชานยอลค้อนเข้าให้ แต่พอผมยิ้มตอบ ตากลมก็รีบเสมองไปทางอื่นทันที แก้มใสขึ้นสีมากขึ้นกว่าเดิม
“เป็นไข้หรอครับ ชาน” ตัวแสบเผลอเงยหน้าขึ้นมา พอสบตากันก็รีบหลบหน้า แสร้งเอามืออังหน้าผากแทน
“เปล่าเป็นไข้”
“หมายถึงเขิน” แก้มใสแดงอย่างกับมะเมือเทศสุก ชานยอลยกคุโรบุตะขึ้นมาปิดหน้า ก่อนจะดัดเสียงตัวเล็กแล้วบิดตัวตุ๊กตาไปมา
“พี่ชานยอล ไม่เขินหรอก พี่ชานยอลน่ะ เขิน คุโรรรรรรรรรรรรรรรรรร บุตะคนเดียว”
“หรอครับ คุโรเคยจุ๊บตาพี่ชานยอลด้วยหรอ”
“..............คะ เคย”
“เหมือนที่พี่หมอทำมั้ย”
“ไม่เหมือน คุโรดีกว่า”
“.........ระหว่างพี่หมอกับคุโร ชอบของใครมากกว่ากัน” ชานยอลเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ชะ ชอบ ของ....พี่ ของคุโร”
“ห้ามโกหก”
“ไม่โกหก”
“งั้นมองตาสิ” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงคุโรบุตะลงทีละนิด ทีละนิด ยิ่งตุ๊กตาสีเขียวออกห่างมากเท่าไร แก้มเนียนก็ยิ่งขึ้นสีขึ้นมากเท่านั้น
“ถ้าไม่โกหกก็ต้องกล้ามองตาสิครับ”
“ไม่มองไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ครับ” ชานยอลกัดปากตัวเองเบาๆ ตากลมมองไปรอบๆเตียงอย่างหาที่พึ่ง ผมเอื้อมมือไปเชยหน้าอีกคนให้หันมามองตัวเอง
“เอางี้มั้ยครับ พี่หมอมีข้อเสนอ ถ้าชานยอลเล่นเกมส์นี้ชนะ ก็ไม่ต้องมองตาพี่หมอก็ได้ แถมถ้าชนะ พี่หมอจะให้รางวัลตามที่ชานยอลอยากได้เลย เอามั้ย”
“เอา! รางวัลอะไร ได้ๆ เล่นๆ เอาเลยๆ” ผมยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบ
“เกมส์จ้องตา”
“เกมส์จ้องตา....จ้องตา แต่ว่ามันก็ต้อง....อ๊า ไม่เข้าใจ แต่ว่า......เล่นก็ได้”
“ครับ เริ่มเลยนะ” ดูสิ่ ใครจะชนะ ชานยอลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองตาผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ท่าทางแบบนั้นมันเรียกรอยยิ้มผมได้เป็นอย่างดี ผมสบตามองตากลมที่สดใสระยิบระยับราวกับมีดาวสักล้านดวงอัดอยู่ในนั้น ทีแรกที่สบตากันชานยอลก็เกือบมองไปทางอื่น ดีที่ผมขัดขึ้นไว้เสียก่อน
“ถ้าหนี แพ้เลยนะ อดของนะ”
“ขี้โกงชัดๆ” ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมหันกลับมามองตาผม ดูหน้าเขาตอนเขินสิ.......
อย่าน่ารักกว่านี้ได้มั้ยครับบบ
มือเรียวของชานยอลกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างคนประหม่า ร่างโปร่งได้แต่ภาวนาในใจให้เกมส์นี้จบๆไปเสียที เขาไม่แน่ใจนักว่าตัวเองจะทนพิษไข้แห่งความเขินนี้ได้อีกนานแค่ไหน ดูดวงตาคมที่จับจ้องมาที่เขาสิ.....ขนาดเบ็น เท็นนิสันที่ว่าหล่อสุดในใจของเขาแล้วยังไม่สู้เลย ทำไมนะทำไม ทำไมเขาไม่แปลงร่างเป็นเอเลี่ยนได้อย่างเบ็นเท็นบ้าง เขาจะได้แปลงเป็นตัวอะไรก็ได้ที่ตาบอด หรือตัวอะไรก็ได้ที่รับรู้คำว่า “หล่อ” ไม่เป็น....
เบ็นเท็น คุณโฟร์อาร์ม พี่ใหญ่ฮิวมังกาซอร์ ใครก็ได้ช่วยเราที เกว็นกางม่านพลังระหว่างเรากับพี่หมอที เราจะเป็นไข้จนตัวจะแตกแล้วนะ ดูตาพี่หมอสิ มีใครเอาอะไรไปใส่ไว้รึเปล่า ทำไมมันถึงได้ ถึงได้.......ทำเราร้อนอย่างนี้นะ จริงๆแล้วพี่หมออาจเป็นเอเลี่ยน ใช่ๆ อาจเป็นเอเลี่ยน อาจเป็นสักตัวในเบ็นเท็นที่เรายังไม่รู้จัก เราเป็นลูกน้องเบ็นเท็นเราต้องจัดการพี่หมอได้สิ ใช่ใช่ เราต้องจัดการได้ ตะ แต่ว่า......ทำไมพลังพี่หมอเยอะจัง แค่มองตัวเราก็จะละลายอยู่แล้วนะ แล้วอย่างนี้เราจะสู้ได้หรอ คุณโฟร์อาร์ม คุณฮิวมังกาซอร์ คุณบิ๊กชิล ช่วยหน่อยสิ ช่วยเราหน่อย เราสู้ไม่ไหวแน่เลย ตายแน่ๆ
อ๊า!! นั่น คุณเอเลี่ยนพี่หมอ เขยิบหน้ามาหาเราทำไม อยากหลบตาจังเลย แต่ว่าทำไม่ได้ เดี๋ยวแพ้ แต่ว่าให้จ้องอย่างนี้ต่อไป ตัวเราก็จะแตกแล้วนะ เบ็นเท็น คุโรช่วยหน่อยสิ ไม่มีใครช่วยเราเลย เห็นมั้ยพี่หมอยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วนะ ทำไงดี ทำไงดี อ๊ะ!.........
นี่คือการจู่โจมของพี่หมอหรอ นี่คือพลังที่แท้จริงหรอ!!! เมื่อกี้มันยังไม่จริงอีกหรอ!!! มองตาเรายังจะละลาย แต่ว่านี่ด๊วฟปากเลยนะ ด๊วฟปาก แก้ม แก้ม แก้มร้อนมาก ร้อนมากๆ จะระเบิดแล้วๆ จะแตกแล้วนะ เอาหน้าออกไปนะ ทำไมไม่ออกล่ะ ตายแน่เลยๆ ตายแน่ๆ
เอเลี่ยนพี่หมอค่อยๆด๊วฟๆที่ปากเราเบาๆ ทำอยู่อย่างนั้นหลายๆที ก่อนจะเอาอะไรไม่รู้ชื้นๆร้อนๆมาแตะที่ปากเรา ปล่อยพลังหรอ เราจะตายมั้ย ไม่ๆ เราต้องไม่ตาย เราต้องสู้นะ เดี๋ยวเบ็นเท็นกับคุโรขายหน้า เราค่อยๆอ้าปาก เตรียมจะปล่อยพลังคลื่นเสียงใส่พี่หมอ แต่พี่หมอกลับปล่อยพลังใส่เราก่อน พี่หมอเอาไอ้ร้อนๆชื้นๆบ้าๆนั่นใส่เข้ามาในปากเรา!!! เป็นวิธีจู่โจมที่น่ากลัวมาก!!! ไอ้ร้อนๆ(ที่เราคิดว่าน่าจะเรียวๆยาวๆนิดหน่อย)เลื้อยไปทั่วปากเราช้าๆ แล้วก็แตะลิ้นเราเบาๆ เราตกใจมาก คิดว่าพี่หมอจะปล่อยพลังอีก ก็เลยรีบหดลิ้นหนี แต่พอสักพักหนึ่งพี่หมอก็เข้าชาร์ทเรา ไอ้ร้อนๆชื้นๆนั่นแตะลิ้นเราอีกแล้ว!!! สู้!!! สู้!!! เราต้องสู้ เราดันลิ้นสู้กับไอ้บ้านั่น ไป สู้กันอยู่ตั้งนาน พี่หมอยังไม่ล้าเลย มันยิ่งเลื้อยลิ้นเราหนักกว่าเดิมอีก แต่ว่าเรานี่สิ เราจะตายแล้วนะ ทำไมพี่หมอเก่งจัง เราจะหายใจไม่ออกตายอยู่แล้วนะ ทำไมพี่หมอไม่แพ้สักที
เราตัดสินใจผลักพี่หมอเบาๆ เผื่อพี่หมอจะรู้ว่าเราใกล้ตายแล้ว แต่พี่หมอไม่สนใจเราเลย! พี่หมอกลับเอาไอ้ร้อนๆชื้นๆนั่นดูดจ๊วบๆที่ลิ้นเราอีก เราจะตายแล้วนะ ไม่ไหวแล้วนะ จะหายใจไม่ออกแล้วนะ เราตีพี่หมอไปอีกหนึ่งที แต่พี่หมอก็ไม่ยอมเลิกสักที นี่พี่หมอจะฆ่าเราจริงๆหรอ เราทำผิดหรอ เราทำอะไร เรายังไม่ทำอะไรเลยนะ ทำไมต้องจะฆ่าเราด้วยล่ะ เราทุบที่อกพี่หมอไปแรงๆ ขอให้ครั้งนี้ได้ผลเถอะ จะตายอยู่แล้ว แล้วมันก็ได้ผล!!! พี่หมอถอยทัพกลับไปแล้ว!!!!
“แฮ่ก แฮ่ก พี่หมอ พี่หมอ”
“ครับชาน”
“พี่หมอจะฆ่าผมหรอ!!!! แฮ่ก แฮ่ก”
“ปะ เปล่านะครับ”
“พี่หมอจะฆ่า!!!”
“พี่หมอเปล่านะ พี่หมอ แค่ แค่......”
“แค่จะฆ่าผม!!!”
“ไม่ใช่นะชาน พี่หมอไม่ได้จะฆ่านะ”
“โกหก ขี้โกง คุโร ดูๆ คนขี้โกหก!!!” เราหยิบคุโรขึ้นมาดูหน้าพี่หมอ คุโรทำหน้าบึ้งเลยเห็นมั้ย คุโรไม่ชอบคนโกหก!!!
“พี่หมอเปล่านะครับชาน พี่หมอไม่ได้จะฆ่าเราจริงๆ”
“พี่หมอจะทำ ผมตีตั้งหลายรอบ ก็ไม่เลิกสักที ทำไม ผมทำอะไรผิด พี่หมอเลยต้องลงโทษผมอย่างนี้ หรือสติผมหายไปอีกแล้ว”
“ไม่ใช่นะครับชาน ไม่ใช่ ชาน! อย่าเพิ่งร้องไห้สิ ชาน” เราไม่ทนแล้ว เราโกรธ เราน้อยใจ เราเสียใจมากๆด้วย แค่นี้ก็ต้องฆ่าเรา
“ผมโกรธ ฮึก แค่นี้ก็จะฆ่ากัน ใจร้าย ฮือ มากๆเลย รู้มั้ย” เรามองหน้าคนใจร้ายก่อนจะหันหน้าหนี แต่คนใจร้ายก็ยังมายุ่งกับเราอีก
“พี่หมอไม่ได้จะฆ่าจริงๆนะชาน มัน มันคือ เอ่อ....”
“คืออะไร!!!”
“การแสดงออกถึงความรักอย่างหนึ่ง”
“คนรักกันเขาไม่ฆ่ากันตายหรอก!!!! ม๊าบอก ฮึก คนรักกันไม่ทำร้ายกัน!!!” เรากอดคุโรบุตะแน่น แล้วก็มุดๆ ร้องไห้ใส่หน้าคุโรบุตะมันเลย เราไม่ทนแล้ว เราเสียใจมาก มากถึงมากที่สุด
“ชานยอล พี่หมอพูดจริงนะ จริงๆนะครับชาน”
“ไม่จริง!!!! พี่หมอไม่รักผม พี่หมอจะฆ่าผม ฮึก ฮึก คุ คุโร ไปกัน เราจะไม่อยู่กับคนใจร้าย!!!” เราหอบคุโรรรรร บุตะ วิ่งออกจากห้อง เราเลียนแบบท่านี้มาจากในละคร เวลาคนผู้หญิงงอนคนผู้ชาย แต่เราเป็นคนผู้ชาย แต่ช่างเถอะ คิดมาก ปวดหมอง เอาเป็นว่าเรางอนคนผู้ชายใจร้ายที่ชื่อคริสคนนี้แล้ว!!! เราจะไม่อยู่กับคนนี้แล้ว!!! ใจร้าย ใจดำ ไม่สงสารกันเลย!!!!
“ชานครับ ชาน เดี๋ยวครับ เดี๋ยว”
“ไม่เดี๋ยว ไม่ต้องตามมานะ!!!” เรารีบวิ่งแต่เพิ่งมาคิดได้ว่าคุโรล่องหนได้นี่นา งั้นเราล่องหน!!!
“ชานครับ!! // ล่องหนนนนนนนน!!!!!” คนผู้ชายใจร้ายยังไม่เลิกตามเรา เขาวิ่งๆๆมา แล้วเขาก็จับแขนเราไว้ แล้วเขาก็จับหน้าเราต่อ นี่ล่องหนอยู่นะ ล่องหน รู้จักมั้ย ล่องหนก็ต้องไม่เห็นสิ ใจร้ายใจดำแถมไม่รู้เรื่องอีก!!!!
“ล่องหนอยู่นะ ไม่เห็นหรอ ล่องหนก็ต้องไม่เห็นสิ ล่องหนอยู่ รู้ไว้ด้วย!!!”
“ห๊ะ ล่องหน”
“อื้อ! คนผู้ชายที่แสนจะใจร้าย มองไม่เห็นผมเดี๋ยวนี้”
“ไม่เห็นได้ไง ก็ยังยืนอยู่นี่ครับ....” ทำหน้างงอีก คนผู้ชายคนนี้ไม่ฉลาดเลย
“ก็ล่องหนอะ ล่องหน คุโรรรรรร บุตะล่องหนเนี่ย บิ๊กชิลอะ บิ๊กชิล ในเบ็นเท็นอะ ที่ล่องหนได้อะมาช่วยเรา ไม่เข้าใจหรอ ไม่เข้าใจอีก คนผู้ชายไม่ฉลาด!!!”
“ฮ่าๆ ล่องหนหรอ ล่องหนหรอ ฮ่าๆ งั้นโอเคๆ ล่องหนๆ โอเค พี่หมอไม่เห็นครับ”
“กว่าจะรู้เรื่อง!!!!” เรายืดกอดอก ทำหน้าบูดสักพัก แต่แล้วสายตา(อันกว้างไกล)ของเราก็หันไปเห็นคุณพี่พยาบาลจองเดินมาพอดี เราต้องรายงานกองบัญชาการ!!!
“พี่พยาบาล!!! ผมมีเรื่องจะฟ้อง!!!”
“ล่องหนอยู่ไม่ใช่หรอครับ” เสียงพี่หมอดังมาข้างหลัง ขัดจัง ขัดอีกละ น่าเบื่อ!!!!
“สมมติว่ามีออมนีทรีก ป๊าบ!!! เลิกล่องหนละ ไม่ๆ เลิกล่องหนแค่กับพี่พยาบาล กับคนผู้ชายใจร้าย ล่องหนอยู่” เราพูดพร้อมกับตบข้อมือเราเลียนแบบเบ็นเท็น แต่แย่ตรงที่เราไม่มีออมีทิสของจริงนี่สิ เลยต้องตบข้อมือตัวเองไปก่อน แดงเลยเห็นมั้ย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เราต้องฟ้องผู้บัญชาการก่อน
“พี่พยาบาล!!! พี่หมออะ จะฆ่าผม จะฆ่าจริงๆนะ แบบว่า หายใจไม่ออก แอ่ก แอ่ก จะตายเลยนะ!!!”
“อะไรนะคะ!!! จริงหรอคะ!!! คุณหมอคริส!!!!” พี่พยาบาลตาโตเป็นไข่ไดโนเสาร์ ก่อนจะหันไปถามพี่หมอ ไม่ๆ ไม่ใช่แล้ว หันไปหา คนผู้ชายใจร้าย
“ไม่ใช่!!! ผมไม่ได้จะฆ่า!!”
“ฆ่า ฆ่าแน่ๆ เกือบตายเลยนะ!!!”
“ไหนลองเล่าให้พี่ฟังสิคะ คุณชานยอล”
“ก็........เอาย่อๆหรือละเอียด แต่ว่าผมเล่าได้แต่ละเอียด งั้นละเอียดนะ คือว่าอย่างนี้ พี่หมออะบอกว่าถ้าเล่นเกมส์จ้องตาชนะ พี่หมอ ไม่ คนใจร้ายอะ จะยอมไม่ให้ผมมองตาก็ได้ แล้วก็จะให้รางวัลผมด้วย ผมว่ามันงงๆ แต่ก็ทำไป ไม่อยากคิดมาก ปวดหมอง แล้วพอเราจ้องตาใช่มั้ย!!! สักพักพี่หมอก็ปล่อยพลัง!!! พี่หมออะมาด๊วฟที่ปาก ตรงนี้เลยนะตรงนี้!!!”ผมตีที่ปากตัวเองสองสามทีก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วพูดต่อ
“พอผมนะ จะปล่อยพลังกลับ กะจะปล่อยคลื่นเสียงแบบเอคโค่อะ ในเบ็นเท็นอะพี่พยาบาล แล้วพี่หมอก็ชิงปล่อยพลังก่อน อะไรก็ไม่รู้ ร้อนๆ ชื้นๆ เลื้อยไปเลื้อยมาในปากผม พอผมสู้นะ พี่หมอ ไม่ คนใจร้ายก็ไม่ยอม สู้ผมตอบ ผมเริ่มทนไม่ไหว ทุบให้หยุด ก็ไม่หยุด กว่าจะหยุดนะ ผมเกือบตาย หายใจไม่ออก หอบแฮ่ก แฮ่ก!!! พี่หมอจะฆ่าผม!!!” ผมหอบแฮ่กแฮ่ก เป็นหมา เพราะพูดรัวมากไป ตลอดเวลาที่ผมพูด ไอ้คนใจร้ายนั่นก็กุมขมับ หลบหน้าไปทางอื่น ไม่กล้ามองหน้าพี่พยาบาล หึ!!! ม๊าบอกว่า คนทำผิด จะไม่กล้ามองตาเรา หึ!!! ยอมรับแล้วล่ะสิ ว่าจะฆ่าผม
“พี่หมอไม่ได้จะฆ่านะครับ// ว่าไงนะคะ นี่ทั้งหมด คุณหมอคริสทำคุณชานยอลหมดเลยหรอคะ จริงๆหรอคะเนี่ย!!! ตายแล้วๆ” พี่หมอหันหน้ามาพูดกับผม พร้อมกับที่พี่พยาบาลตะโกนใส่หน้าผม
“ผมล่องหนอยู่นะคนใจร้าย!!! พี่พยาบาล!!! ใช่ พี่หมอทำหมดเลย เขาจะฆ่าผม แจ้งตำรวจจับเลย”
“ได้ไงครับชาน!!!”
“ล่องหนอยู่!!!!”
“ถ้าแจ้งตำรวจใครจะดูแลคุณชานยอลคะ ว่าแต่ที่เล่ามานี่จริงใช่มั้ยคะเนี่ย”
“สาบานด้วยเกียรติของคุโรรรรรรรรรรรรรรรรรรร บุตะ ที่ผมพูดมาเป็นจริงหมดเลยครับ พี่พยาบาล” เราชูสามนิ้วข้างขมับ พร้อมกับพยักหน้ารัวๆ ย้ำว่าเราน่ะพูดจริง พี่พยาบาลยิ่งทำหน้าตกใจมากขึ้น ปากพี่เขาอ้าออก มียุงบินเขข้าปากไปหนึ่งตัวด้วย เราเห็น ตาพี่เขานะก็ถล่นออกมาแล้ว สักพักหนึ่งพี่เขาก็ชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างเรากับคนใจร้ายนั่น
“น้องชานยอลคะ เอ่อ.......ตายแล้ววววๆๆๆ ฉันจะเป็นลม คุณหมอจูบคนไข้ในห้องพักของตัวเอง ตายแล้วๆ”
“ใช่!! เกือบตาย!!!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่พยาบาลเขาอุทานต่างหากชานยอล”
“ล่องหนอยู่ ไม่รู้เรื่องเลย บอกว่า ล่องหนๆ”
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันคะ!!! เอ่อ ทั้งสองคน.........เอ่อ ไม่ได้ทำ เอ่อ อย่างนี้ใช่มั้ย”พี่พยาบาลเอานิ้วชี้สองข้างมาวางชิดกันตรงหน้าเรา หมายความว่าไงอะ
“จะบ้าหรอ!!!” เรายังไม่ทันตอบไอ้คนใจร้ายก็ตะโกนขึ้นมา
“อ่าว ดิฉันแค่ถามเพื่อความปลอดภัยของคุณชานยอลค่ะ!!” ผมหันหน้าไปมองพี่พยาบาล
“ผมไม่ได้ไม่มีจรรยาขนาดนั้นนะครับ พยาบาลจอง!!!” แล้วก็หันกลับไปมองคนใจร้าย
“แค่นี้ก็ไม่มีแล้วคะจรรยาบงจรรยาบรรณ ฮ่าๆ” หันกลับไปที่พี่พยาบาลอีก
“คุยไรกัน ไม่เห็นจะเข้าใจ แล้วไอ้นิ้วชิดๆกันคืออะไรหรอ รหัสลับเอเลี่ยนหรอครับ” เราสะบัดหัวสองสามทีแล้วก็หันไปถามพี่พยาบาล พี่เขาระเบิดหัวเราะออกมาเลย คนใจร้ายเองก็ยังหัวเราะเราเลย
“ก็ไม่เข้าใจอะ ทำไมต้องขำกันด้วย นี่ผมมาฟ้องนะ ไม่ใช่ให้มาขำ”
“โอ๋ๆ ขอโทษค่ะ คือมันไม่ใช่รหัสลับอะไรนั่นหรอกค่ะ แต่มันคือ......”
“ชานยอลยังเด็ก ยังไม่ต้องรู้หรอกครับ”
“หึ!!! ไม่อยากจะคุยกับคนใจร้าย!!! ค่อยไปถามคนอื่นก็ได้!!! พี่พยาบาลๆ จัดการคนผู้ชายคนนี้ให้ผมเลย เขาจะฆ่าผมเลยนะ!!!”
“ฮ่าๆ โทษนี่มันร้ายแรงมาก ฮ่าๆ ถึงตายเลยนะเนี่ย คุณชานยอลอยากให้พี่พยาบาลลงโทษยังไงละคะ”
“อืมมมม......ม๊าสอนว่าคนทำอะไร จะได้อย่างนั้น” เราพูด แล้วก็หันไปยักคิ้วใส่พี่หมอ งานนี้เสร็จแน่ หึหึ เรามีบทลงโทษที่สาสมสำหรับคนใจร้ายแล้ว!!!
“พี่หมอด๊วฟ เราก็ต้อง..........ด๊วฟกลับ ตายแน่!!!!” แล้วพี่หมอกับพี่พยาบาลก็อึ้งไป สงสัยบทลงโทษมันจะแรง เขาเลยตกใจแน่ๆ แต่พอสักพักหนึ่งพวกเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน...... ทำไมอะ บทลงโทษเราตลกหรอ ไม่นะ มันแรงมากเลยนะ
“ฮ่าๆ โอ่ย ชานครับ จะลงโทษพี่หมอแบบนี้จริงๆหรอ”
“ไม่ได้นะคะคุณชานยอล แบบนี้มัน....”
“มันรุนแรงน้อยไปหรอครับ งั้นเอาใหม่………..” เราคิดว่าบทลงโทษใหม่พักหนึ่งแล้วก็ตอบ
“ปิ๊งป่องงงง ปิ๊งป่องง ด๊วฟ แล้วก็ ทำแบบนั้นๆ เขาเรียกว่าอะไร ที่เขาเลื้อยๆกันบนเตียง ที่เขาร้องเจ็บๆอะ แบบนั้นพี่หมอตายแน่ๆ ไม่รอด!!!”
“ชานยอล!!! ไปดูมาจากไหน!!! // คุณชานยอล ใครให้ดูคะ!!!”
“ฮ่าๆ ตกใจใหญ่เลยๆ แสดงว่ามันดี!!! คิก คุโรรรรรรรรรร บุตะ เราฉลาดมั้ย เราลงโทษพี่หมอได้แล้ว”
“ชานยอล ดูมาจากไหนครับ ใครสอนเนี่ย”
“ไม่มีใครสอน รู้เอง ฉลาด!!! ผมไม่เหมือนพี่หมอ ไม่ฉลาดเลย บอกล่องหนอยู่ก็ไม่รู้เรื่อง!!!”
“ตายแล้วๆ เด็กน้อยของฉัน คุณชานยอลรู้เองเลยหรอคะ”
“อื้อ!!! รู้เอง เห็นในทีวี เลยรู้เองว่ามันอะเจ็บมาก ผมไม่ได้ถามเขาหรอกนะ ไม่เคยลองด้วย เพราะมันดูใจร้ายมากๆ อีกคนหนึ่งนะเขาร้องแต่เจ็บๆ ร้องๆ ดิ้นพล่านๆ มันน่ากลัวมากเลยล่ะ แต่ว่าผมจะเอามาลงโทษพี่หมอ เพราะพี่หมอจะฆ่าผมก่อน”
“คุณชานยอล!!! // ชานยอล” จากนั้นทั้งสองคนก็หัวเราะประสานเสียงกัน หัวเราะทำไม ไม่เห็นจะเข้าใจเลย น่าขำตรงไหน จริงจังนะ จริงจัง
“ผมจริงจังนะ”
“ฮ่าๆ ตายแล้วๆ แล้วนี่จะทำจริงๆหรอคะคุณชานยอล คุณหมออาจจะยอมให้ลงโทษงี้ทั้งชาติเลยนะคะ”
“พยาบาลจอง!!!”พี่หมอทำหน้าดุใส่พี่พยาบาล
“แค่นี้ทำดุ”
“ผมจะทำจริงๆ ผมตัดสินใจแล้ว!!!! งานนี้ผมจริงจัง พร้อมลุย!!!” เราชูกำปั้นขึ้นเหนือหัวพร้อมกับทำหน้าแบบเบ็นเท็นตอนไปบุกเอเลี่ยน
“พร้อมลุยเลยหรอคะ ฮ่าๆ คุณหมอ พร้อมมั้ยคะ”
“เป็นนักโทษ ทำไงได้” คนใจร้ายตอบหน้ายิ้มๆ ยังจะยิ้มๆ จะตายแล้วยังไม่รู้ตัว!!!
“ตายแน่!!!” เราหันไปทำท่าปาดคอใส่พี่หมอ และสิ่งที่ได้กลับมาคือ.......
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ หรอครับ ใครกันแน่ที่จะตาย”
“พี่หมอไง อย่าพูดมาก!!! เข้าห้อง จะลงโทษ ตายแน่!!!” เราลากพี่หมอกลับไปที่ห้อง โดยมีพี่พยาบาลโบกมือหยอยๆอยู่ข้างหลัง เราได้ยินเสียงพี่พยาบาลแว่วมาจากข้างหลัง แต่ตอนนั้นเราสนใจแค่จะลากพี่หมอกลับห้อง เราจะลงโทษ เอาให้ตายไปเลย คอยดู!!!!
พยาบาลจองที่ยื่นอยู่ข้างหลังมองส่งทั้งสองไปจนลับตา มือบางประสานมือกันตรงด้านหน้า รอยยิ้มละมุนจุดที่ริมฝีปาก สีหน้าของเธอดูอิ่มเอมราวกับ.....
“รู้สึกเหมือนแม่ส่งลูกสาวเข้าห้องหอ แต่งานนี้คงรอดยาก รู้กันอยู่ ว่าเมื่อก่อนคุณหมอ เพลบอยด์แค่ไหน” นั่นล่ะเธอบอกคุณแล้วว่ามันเหมือนกับอะไร แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก ประเด็นมันอยู่ที่ประโยคหลังต่างหาก.....
มารู้จักกับเพื่อนชานยอลที่จะโผล่ในตอนนี้เร็วทุกคนนน
1. 4 arms ที่ชานยอลชอบ
ความสามารถ : แข็งแรง พลังเยอะ
2. พี่ฮิวมังกาซอร์ ถ้าตัวเท่านี้มาถล่มพี่หมอ ก็.....ตายเถ่อะ
ความสามารถ : พลังเยอะ
3. พี่บิ๊กชิล ที่ทำให้ล่องหน
ความสามารถ : พ่นน้ำแข็ง และล่องหน
4. น้องเอคโค่
ความสามารถ : ปล่อยคลื่นเสียง แยกร่าง
5. เกว็น
ความสามารถ : ปล่อยม่านพลังเวทมนตร์
จบแล้วก็ไปอ่านกันเถ่อะ
-----------------------------------------
จูบ ใครคิดว่าไม่สำคัญ
หลังจากที่เป็นบ้ายืนยิ้มมองท้องฟ้าอยู่นานสองนาน ผมก็เพิ่งระลึกได้ว่าควรจะกลับเข้าตึกได้แล้ว เพราะขืนอยู่นานกว่านี้ผมคงจะกลายเป็นไข้เลือดออกแน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็สาวท้าวเดินกลับเข้าตึกด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มไปตลอดทาง คนที่เดินผ่านถึงกับเหลียวหลังมามองว่าวันนี้คุณหมอคริสสุดเฮี้ยบทำไมถึงได้บ้าเดินยิ้มอยู่คนเดียวอย่างนี้ ผมไม่ว่าเขาหรอกครับ เพราะมันไม่ใช่เรื่องปกติที่คนอย่างผมจะมายิ้มเรี่ยราดสู่สาธารณะอย่างนี้ พยาบาลและคนไข้บางคนถึงกับเอ่ยถามว่าผมเป็นอะไร ผมแค่ยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะเดินไปตามทางเรื่อยๆ
เมื่อสองเท้ามาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง ผมก็ต้องยิ้มกว้างมากกว่าเดิม เมื่อเห็นแสงไฟที่ลอดออกมาจากช่องใต้ประตู เพราะมันบอกให้รู้ว่าคืนนี้ผมไม่ได้นอนคนเดียว....
เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากในห้องเป็นการย้ำเตือนถึงความคิดของผม ผมยืนยิ้มอยู่หน้าห้องอยู่อย่างนั้น เคยมั้ยครับ ที่เราอยากฟังเสียงของคนคนหนึ่งไปนานๆ ทั้งๆที่เสียงเขาก็ไม่ได้เพราะพริ้งเป็นนกไนติงเกล แต่เราก็ยังอยากฟังต่อไปเรื่อยๆ....
“คุโรรรรรรรรรรรรรรร บุตะ พี่หมอให้ดาว พี่หมอให้ดาว แต่ว่าเป็นดาวพิการ นี่ๆบนมือเรา เห็นมั้ย”
“ดาวหรืออะมีบาเนอะ แต่ว่าก็น่ารักกกกกกกกกก ดาวพิการของพี่หมออออ”
“คุโร คุโรรรรร คุโรรรรรรร วันนี้พี่หมอด๊วฟตาเราด้วย ฮิ” ชานยอลพูดเสียงเขินๆ อยากรู้จังว่าตอนนี้เด็กแสบทำหน้ายังไงอยู่ ผมค่อยๆเปิดประตูพอให้มันมีช่องให้สามารถมองเห็นคนในห้องได้
ชานยอลกำลังนอนยิ้มแป้น แก้มเนียนแต้มสีแดงระเรื่อ ตากลมมองเพดานสีขาวด้วยแววตามีความสุข มือเรียวกอดคุโรไว้แนบอก
“ฮิ เขินจัง”ชานยอลหัวเราะก่อนจะจับคุโรบุตะมาจุ๊บปากเบาๆ มือเรียวยกขึ้นจับแก้มตัวเองก่อนจะหลับตาปี๋
“ตัวร้อนจนจะแตกแล้วคุโร ทำไมพี่หมอต้องด๊วฟที่ตาด้วย เราจะเป็นไข้ตายแล้วนะ” ต่อให้เป็นไข้ พี่หมอคนนี้ก็รักษาได้ล่ะครับ
“คุโรรรรรรรรรรรรรรรร ถ้าเราด๊วฟพี่หมอบ้าง พี่หมอจะเป็นไข้มั้ย”
“อยากรู้ก็ลองสิ”
“คุโรว่างั้นหรอ ห๊ะ หา พี่หมอ!!!” ผมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะหมุนเก้าอี้เข้าหาชานยอล แล้วจึงทรุดตัวนั่งลง
“มาตั้งแต่เมื่อไร”
“ตอนที่คนแถวนี้นั่งคุยกับกบ แล้วบ่นว่าตัวจะแตก ตัวจะแตก”
“คนขี้โกง”
“ยังไม่ทันโกงไรเลยนะครับ” ชานยอลค้อนเข้าให้ แต่พอผมยิ้มตอบ ตากลมก็รีบเสมองไปทางอื่นทันที แก้มใสขึ้นสีมากขึ้นกว่าเดิม
“เป็นไข้หรอครับ ชาน” ตัวแสบเผลอเงยหน้าขึ้นมา พอสบตากันก็รีบหลบหน้า แสร้งเอามืออังหน้าผากแทน
“เปล่าเป็นไข้”
“หมายถึงเขิน” แก้มใสแดงอย่างกับมะเมือเทศสุก ชานยอลยกคุโรบุตะขึ้นมาปิดหน้า ก่อนจะดัดเสียงตัวเล็กแล้วบิดตัวตุ๊กตาไปมา
“พี่ชานยอล ไม่เขินหรอก พี่ชานยอลน่ะ เขิน คุโรรรรรรรรรรรรรรรรรร บุตะคนเดียว”
“หรอครับ คุโรเคยจุ๊บตาพี่ชานยอลด้วยหรอ”
“..............คะ เคย”
“เหมือนที่พี่หมอทำมั้ย”
“ไม่เหมือน คุโรดีกว่า”
“.........ระหว่างพี่หมอกับคุโร ชอบของใครมากกว่ากัน” ชานยอลเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ชะ ชอบ ของ....พี่ ของคุโร”
“ห้ามโกหก”
“ไม่โกหก”
“งั้นมองตาสิ” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงคุโรบุตะลงทีละนิด ทีละนิด ยิ่งตุ๊กตาสีเขียวออกห่างมากเท่าไร แก้มเนียนก็ยิ่งขึ้นสีขึ้นมากเท่านั้น
“ถ้าไม่โกหกก็ต้องกล้ามองตาสิครับ”
“ไม่มองไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ครับ” ชานยอลกัดปากตัวเองเบาๆ ตากลมมองไปรอบๆเตียงอย่างหาที่พึ่ง ผมเอื้อมมือไปเชยหน้าอีกคนให้หันมามองตัวเอง
“เอางี้มั้ยครับ พี่หมอมีข้อเสนอ ถ้าชานยอลเล่นเกมส์นี้ชนะ ก็ไม่ต้องมองตาพี่หมอก็ได้ แถมถ้าชนะ พี่หมอจะให้รางวัลตามที่ชานยอลอยากได้เลย เอามั้ย”
“เอา! รางวัลอะไร ได้ๆ เล่นๆ เอาเลยๆ” ผมยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบ
“เกมส์จ้องตา”
“เกมส์จ้องตา....จ้องตา แต่ว่ามันก็ต้อง....อ๊า ไม่เข้าใจ แต่ว่า......เล่นก็ได้”
“ครับ เริ่มเลยนะ” ดูสิ่ ใครจะชนะ ชานยอลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองตาผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ท่าทางแบบนั้นมันเรียกรอยยิ้มผมได้เป็นอย่างดี ผมสบตามองตากลมที่สดใสระยิบระยับราวกับมีดาวสักล้านดวงอัดอยู่ในนั้น ทีแรกที่สบตากันชานยอลก็เกือบมองไปทางอื่น ดีที่ผมขัดขึ้นไว้เสียก่อน
“ถ้าหนี แพ้เลยนะ อดของนะ”
“ขี้โกงชัดๆ” ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมหันกลับมามองตาผม ดูหน้าเขาตอนเขินสิ.......
อย่าน่ารักกว่านี้ได้มั้ยครับบบ
มือเรียวของชานยอลกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างคนประหม่า ร่างโปร่งได้แต่ภาวนาในใจให้เกมส์นี้จบๆไปเสียที เขาไม่แน่ใจนักว่าตัวเองจะทนพิษไข้แห่งความเขินนี้ได้อีกนานแค่ไหน ดูดวงตาคมที่จับจ้องมาที่เขาสิ.....ขนาดเบ็น เท็นนิสันที่ว่าหล่อสุดในใจของเขาแล้วยังไม่สู้เลย ทำไมนะทำไม ทำไมเขาไม่แปลงร่างเป็นเอเลี่ยนได้อย่างเบ็นเท็นบ้าง เขาจะได้แปลงเป็นตัวอะไรก็ได้ที่ตาบอด หรือตัวอะไรก็ได้ที่รับรู้คำว่า “หล่อ” ไม่เป็น....
เบ็นเท็น คุณโฟร์อาร์ม พี่ใหญ่ฮิวมังกาซอร์ ใครก็ได้ช่วยเราที เกว็นกางม่านพลังระหว่างเรากับพี่หมอที เราจะเป็นไข้จนตัวจะแตกแล้วนะ ดูตาพี่หมอสิ มีใครเอาอะไรไปใส่ไว้รึเปล่า ทำไมมันถึงได้ ถึงได้.......ทำเราร้อนอย่างนี้นะ จริงๆแล้วพี่หมออาจเป็นเอเลี่ยน ใช่ๆ อาจเป็นเอเลี่ยน อาจเป็นสักตัวในเบ็นเท็นที่เรายังไม่รู้จัก เราเป็นลูกน้องเบ็นเท็นเราต้องจัดการพี่หมอได้สิ ใช่ใช่ เราต้องจัดการได้ ตะ แต่ว่า......ทำไมพลังพี่หมอเยอะจัง แค่มองตัวเราก็จะละลายอยู่แล้วนะ แล้วอย่างนี้เราจะสู้ได้หรอ คุณโฟร์อาร์ม คุณฮิวมังกาซอร์ คุณบิ๊กชิล ช่วยหน่อยสิ ช่วยเราหน่อย เราสู้ไม่ไหวแน่เลย ตายแน่ๆ
อ๊า!! นั่น คุณเอเลี่ยนพี่หมอ เขยิบหน้ามาหาเราทำไม อยากหลบตาจังเลย แต่ว่าทำไม่ได้ เดี๋ยวแพ้ แต่ว่าให้จ้องอย่างนี้ต่อไป ตัวเราก็จะแตกแล้วนะ เบ็นเท็น คุโรช่วยหน่อยสิ ไม่มีใครช่วยเราเลย เห็นมั้ยพี่หมอยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วนะ ทำไงดี ทำไงดี อ๊ะ!.........
นี่คือการจู่โจมของพี่หมอหรอ นี่คือพลังที่แท้จริงหรอ!!! เมื่อกี้มันยังไม่จริงอีกหรอ!!! มองตาเรายังจะละลาย แต่ว่านี่ด๊วฟปากเลยนะ ด๊วฟปาก แก้ม แก้ม แก้มร้อนมาก ร้อนมากๆ จะระเบิดแล้วๆ จะแตกแล้วนะ เอาหน้าออกไปนะ ทำไมไม่ออกล่ะ ตายแน่เลยๆ ตายแน่ๆ
เอเลี่ยนพี่หมอค่อยๆด๊วฟๆที่ปากเราเบาๆ ทำอยู่อย่างนั้นหลายๆที ก่อนจะเอาอะไรไม่รู้ชื้นๆร้อนๆมาแตะที่ปากเรา ปล่อยพลังหรอ เราจะตายมั้ย ไม่ๆ เราต้องไม่ตาย เราต้องสู้นะ เดี๋ยวเบ็นเท็นกับคุโรขายหน้า เราค่อยๆอ้าปาก เตรียมจะปล่อยพลังคลื่นเสียงใส่พี่หมอ แต่พี่หมอกลับปล่อยพลังใส่เราก่อน พี่หมอเอาไอ้ร้อนๆชื้นๆบ้าๆนั่นใส่เข้ามาในปากเรา!!! เป็นวิธีจู่โจมที่น่ากลัวมาก!!! ไอ้ร้อนๆ(ที่เราคิดว่าน่าจะเรียวๆยาวๆนิดหน่อย)เลื้อยไปทั่วปากเราช้าๆ แล้วก็แตะลิ้นเราเบาๆ เราตกใจมาก คิดว่าพี่หมอจะปล่อยพลังอีก ก็เลยรีบหดลิ้นหนี แต่พอสักพักหนึ่งพี่หมอก็เข้าชาร์ทเรา ไอ้ร้อนๆชื้นๆนั่นแตะลิ้นเราอีกแล้ว!!! สู้!!! สู้!!! เราต้องสู้ เราดันลิ้นสู้กับไอ้บ้านั่น ไป สู้กันอยู่ตั้งนาน พี่หมอยังไม่ล้าเลย มันยิ่งเลื้อยลิ้นเราหนักกว่าเดิมอีก แต่ว่าเรานี่สิ เราจะตายแล้วนะ ทำไมพี่หมอเก่งจัง เราจะหายใจไม่ออกตายอยู่แล้วนะ ทำไมพี่หมอไม่แพ้สักที
เราตัดสินใจผลักพี่หมอเบาๆ เผื่อพี่หมอจะรู้ว่าเราใกล้ตายแล้ว แต่พี่หมอไม่สนใจเราเลย! พี่หมอกลับเอาไอ้ร้อนๆชื้นๆนั่นดูดจ๊วบๆที่ลิ้นเราอีก เราจะตายแล้วนะ ไม่ไหวแล้วนะ จะหายใจไม่ออกแล้วนะ เราตีพี่หมอไปอีกหนึ่งที แต่พี่หมอก็ไม่ยอมเลิกสักที นี่พี่หมอจะฆ่าเราจริงๆหรอ เราทำผิดหรอ เราทำอะไร เรายังไม่ทำอะไรเลยนะ ทำไมต้องจะฆ่าเราด้วยล่ะ เราทุบที่อกพี่หมอไปแรงๆ ขอให้ครั้งนี้ได้ผลเถอะ จะตายอยู่แล้ว แล้วมันก็ได้ผล!!! พี่หมอถอยทัพกลับไปแล้ว!!!!
“แฮ่ก แฮ่ก พี่หมอ พี่หมอ”
“ครับชาน”
“พี่หมอจะฆ่าผมหรอ!!!! แฮ่ก แฮ่ก”
“ปะ เปล่านะครับ”
“พี่หมอจะฆ่า!!!”
“พี่หมอเปล่านะ พี่หมอ แค่ แค่......”
“แค่จะฆ่าผม!!!”
“ไม่ใช่นะชาน พี่หมอไม่ได้จะฆ่านะ”
“โกหก ขี้โกง คุโร ดูๆ คนขี้โกหก!!!” เราหยิบคุโรขึ้นมาดูหน้าพี่หมอ คุโรทำหน้าบึ้งเลยเห็นมั้ย คุโรไม่ชอบคนโกหก!!!
“พี่หมอเปล่านะครับชาน พี่หมอไม่ได้จะฆ่าเราจริงๆ”
“พี่หมอจะทำ ผมตีตั้งหลายรอบ ก็ไม่เลิกสักที ทำไม ผมทำอะไรผิด พี่หมอเลยต้องลงโทษผมอย่างนี้ หรือสติผมหายไปอีกแล้ว”
“ไม่ใช่นะครับชาน ไม่ใช่ ชาน! อย่าเพิ่งร้องไห้สิ ชาน” เราไม่ทนแล้ว เราโกรธ เราน้อยใจ เราเสียใจมากๆด้วย แค่นี้ก็ต้องฆ่าเรา
“ผมโกรธ ฮึก แค่นี้ก็จะฆ่ากัน ใจร้าย ฮือ มากๆเลย รู้มั้ย” เรามองหน้าคนใจร้ายก่อนจะหันหน้าหนี แต่คนใจร้ายก็ยังมายุ่งกับเราอีก
“พี่หมอไม่ได้จะฆ่าจริงๆนะชาน มัน มันคือ เอ่อ....”
“คืออะไร!!!”
“การแสดงออกถึงความรักอย่างหนึ่ง”
“คนรักกันเขาไม่ฆ่ากันตายหรอก!!!! ม๊าบอก ฮึก คนรักกันไม่ทำร้ายกัน!!!” เรากอดคุโรบุตะแน่น แล้วก็มุดๆ ร้องไห้ใส่หน้าคุโรบุตะมันเลย เราไม่ทนแล้ว เราเสียใจมาก มากถึงมากที่สุด
“ชานยอล พี่หมอพูดจริงนะ จริงๆนะครับชาน”
“ไม่จริง!!!! พี่หมอไม่รักผม พี่หมอจะฆ่าผม ฮึก ฮึก คุ คุโร ไปกัน เราจะไม่อยู่กับคนใจร้าย!!!” เราหอบคุโรรรรร บุตะ วิ่งออกจากห้อง เราเลียนแบบท่านี้มาจากในละคร เวลาคนผู้หญิงงอนคนผู้ชาย แต่เราเป็นคนผู้ชาย แต่ช่างเถอะ คิดมาก ปวดหมอง เอาเป็นว่าเรางอนคนผู้ชายใจร้ายที่ชื่อคริสคนนี้แล้ว!!! เราจะไม่อยู่กับคนนี้แล้ว!!! ใจร้าย ใจดำ ไม่สงสารกันเลย!!!!
“ชานครับ ชาน เดี๋ยวครับ เดี๋ยว”
“ไม่เดี๋ยว ไม่ต้องตามมานะ!!!” เรารีบวิ่งแต่เพิ่งมาคิดได้ว่าคุโรล่องหนได้นี่นา งั้นเราล่องหน!!!
“ชานครับ!! // ล่องหนนนนนนนน!!!!!” คนผู้ชายใจร้ายยังไม่เลิกตามเรา เขาวิ่งๆๆมา แล้วเขาก็จับแขนเราไว้ แล้วเขาก็จับหน้าเราต่อ นี่ล่องหนอยู่นะ ล่องหน รู้จักมั้ย ล่องหนก็ต้องไม่เห็นสิ ใจร้ายใจดำแถมไม่รู้เรื่องอีก!!!!
“ล่องหนอยู่นะ ไม่เห็นหรอ ล่องหนก็ต้องไม่เห็นสิ ล่องหนอยู่ รู้ไว้ด้วย!!!”
“ห๊ะ ล่องหน”
“อื้อ! คนผู้ชายที่แสนจะใจร้าย มองไม่เห็นผมเดี๋ยวนี้”
“ไม่เห็นได้ไง ก็ยังยืนอยู่นี่ครับ....” ทำหน้างงอีก คนผู้ชายคนนี้ไม่ฉลาดเลย
“ก็ล่องหนอะ ล่องหน คุโรรรรรร บุตะล่องหนเนี่ย บิ๊กชิลอะ บิ๊กชิล ในเบ็นเท็นอะ ที่ล่องหนได้อะมาช่วยเรา ไม่เข้าใจหรอ ไม่เข้าใจอีก คนผู้ชายไม่ฉลาด!!!”
“ฮ่าๆ ล่องหนหรอ ล่องหนหรอ ฮ่าๆ งั้นโอเคๆ ล่องหนๆ โอเค พี่หมอไม่เห็นครับ”
“กว่าจะรู้เรื่อง!!!!” เรายืดกอดอก ทำหน้าบูดสักพัก แต่แล้วสายตา(อันกว้างไกล)ของเราก็หันไปเห็นคุณพี่พยาบาลจองเดินมาพอดี เราต้องรายงานกองบัญชาการ!!!
“พี่พยาบาล!!! ผมมีเรื่องจะฟ้อง!!!”
“ล่องหนอยู่ไม่ใช่หรอครับ” เสียงพี่หมอดังมาข้างหลัง ขัดจัง ขัดอีกละ น่าเบื่อ!!!!
“สมมติว่ามีออมนีทรีก ป๊าบ!!! เลิกล่องหนละ ไม่ๆ เลิกล่องหนแค่กับพี่พยาบาล กับคนผู้ชายใจร้าย ล่องหนอยู่” เราพูดพร้อมกับตบข้อมือเราเลียนแบบเบ็นเท็น แต่แย่ตรงที่เราไม่มีออมีทิสของจริงนี่สิ เลยต้องตบข้อมือตัวเองไปก่อน แดงเลยเห็นมั้ย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เราต้องฟ้องผู้บัญชาการก่อน
“พี่พยาบาล!!! พี่หมออะ จะฆ่าผม จะฆ่าจริงๆนะ แบบว่า หายใจไม่ออก แอ่ก แอ่ก จะตายเลยนะ!!!”
“อะไรนะคะ!!! จริงหรอคะ!!! คุณหมอคริส!!!!” พี่พยาบาลตาโตเป็นไข่ไดโนเสาร์ ก่อนจะหันไปถามพี่หมอ ไม่ๆ ไม่ใช่แล้ว หันไปหา คนผู้ชายใจร้าย
“ไม่ใช่!!! ผมไม่ได้จะฆ่า!!”
“ฆ่า ฆ่าแน่ๆ เกือบตายเลยนะ!!!”
“ไหนลองเล่าให้พี่ฟังสิคะ คุณชานยอล”
“ก็........เอาย่อๆหรือละเอียด แต่ว่าผมเล่าได้แต่ละเอียด งั้นละเอียดนะ คือว่าอย่างนี้ พี่หมออะบอกว่าถ้าเล่นเกมส์จ้องตาชนะ พี่หมอ ไม่ คนใจร้ายอะ จะยอมไม่ให้ผมมองตาก็ได้ แล้วก็จะให้รางวัลผมด้วย ผมว่ามันงงๆ แต่ก็ทำไป ไม่อยากคิดมาก ปวดหมอง แล้วพอเราจ้องตาใช่มั้ย!!! สักพักพี่หมอก็ปล่อยพลัง!!! พี่หมออะมาด๊วฟที่ปาก ตรงนี้เลยนะตรงนี้!!!”ผมตีที่ปากตัวเองสองสามทีก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วพูดต่อ
“พอผมนะ จะปล่อยพลังกลับ กะจะปล่อยคลื่นเสียงแบบเอคโค่อะ ในเบ็นเท็นอะพี่พยาบาล แล้วพี่หมอก็ชิงปล่อยพลังก่อน อะไรก็ไม่รู้ ร้อนๆ ชื้นๆ เลื้อยไปเลื้อยมาในปากผม พอผมสู้นะ พี่หมอ ไม่ คนใจร้ายก็ไม่ยอม สู้ผมตอบ ผมเริ่มทนไม่ไหว ทุบให้หยุด ก็ไม่หยุด กว่าจะหยุดนะ ผมเกือบตาย หายใจไม่ออก หอบแฮ่ก แฮ่ก!!! พี่หมอจะฆ่าผม!!!” ผมหอบแฮ่กแฮ่ก เป็นหมา เพราะพูดรัวมากไป ตลอดเวลาที่ผมพูด ไอ้คนใจร้ายนั่นก็กุมขมับ หลบหน้าไปทางอื่น ไม่กล้ามองหน้าพี่พยาบาล หึ!!! ม๊าบอกว่า คนทำผิด จะไม่กล้ามองตาเรา หึ!!! ยอมรับแล้วล่ะสิ ว่าจะฆ่าผม
“พี่หมอไม่ได้จะฆ่านะครับ// ว่าไงนะคะ นี่ทั้งหมด คุณหมอคริสทำคุณชานยอลหมดเลยหรอคะ จริงๆหรอคะเนี่ย!!! ตายแล้วๆ” พี่หมอหันหน้ามาพูดกับผม พร้อมกับที่พี่พยาบาลตะโกนใส่หน้าผม
“ผมล่องหนอยู่นะคนใจร้าย!!! พี่พยาบาล!!! ใช่ พี่หมอทำหมดเลย เขาจะฆ่าผม แจ้งตำรวจจับเลย”
“ได้ไงครับชาน!!!”
“ล่องหนอยู่!!!!”
“ถ้าแจ้งตำรวจใครจะดูแลคุณชานยอลคะ ว่าแต่ที่เล่ามานี่จริงใช่มั้ยคะเนี่ย”
“สาบานด้วยเกียรติของคุโรรรรรรรรรรรรรรรรรรร บุตะ ที่ผมพูดมาเป็นจริงหมดเลยครับ พี่พยาบาล” เราชูสามนิ้วข้างขมับ พร้อมกับพยักหน้ารัวๆ ย้ำว่าเราน่ะพูดจริง พี่พยาบาลยิ่งทำหน้าตกใจมากขึ้น ปากพี่เขาอ้าออก มียุงบินเขข้าปากไปหนึ่งตัวด้วย เราเห็น ตาพี่เขานะก็ถล่นออกมาแล้ว สักพักหนึ่งพี่เขาก็ชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างเรากับคนใจร้ายนั่น
“น้องชานยอลคะ เอ่อ.......ตายแล้ววววๆๆๆ ฉันจะเป็นลม คุณหมอจูบคนไข้ในห้องพักของตัวเอง ตายแล้วๆ”
“ใช่!! เกือบตาย!!!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่พยาบาลเขาอุทานต่างหากชานยอล”
“ล่องหนอยู่ ไม่รู้เรื่องเลย บอกว่า ล่องหนๆ”
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันคะ!!! เอ่อ ทั้งสองคน.........เอ่อ ไม่ได้ทำ เอ่อ อย่างนี้ใช่มั้ย”พี่พยาบาลเอานิ้วชี้สองข้างมาวางชิดกันตรงหน้าเรา หมายความว่าไงอะ
“จะบ้าหรอ!!!” เรายังไม่ทันตอบไอ้คนใจร้ายก็ตะโกนขึ้นมา
“อ่าว ดิฉันแค่ถามเพื่อความปลอดภัยของคุณชานยอลค่ะ!!” ผมหันหน้าไปมองพี่พยาบาล
“ผมไม่ได้ไม่มีจรรยาขนาดนั้นนะครับ พยาบาลจอง!!!” แล้วก็หันกลับไปมองคนใจร้าย
“แค่นี้ก็ไม่มีแล้วคะจรรยาบงจรรยาบรรณ ฮ่าๆ” หันกลับไปที่พี่พยาบาลอีก
“คุยไรกัน ไม่เห็นจะเข้าใจ แล้วไอ้นิ้วชิดๆกันคืออะไรหรอ รหัสลับเอเลี่ยนหรอครับ” เราสะบัดหัวสองสามทีแล้วก็หันไปถามพี่พยาบาล พี่เขาระเบิดหัวเราะออกมาเลย คนใจร้ายเองก็ยังหัวเราะเราเลย
“ก็ไม่เข้าใจอะ ทำไมต้องขำกันด้วย นี่ผมมาฟ้องนะ ไม่ใช่ให้มาขำ”
“โอ๋ๆ ขอโทษค่ะ คือมันไม่ใช่รหัสลับอะไรนั่นหรอกค่ะ แต่มันคือ......”
“ชานยอลยังเด็ก ยังไม่ต้องรู้หรอกครับ”
“หึ!!! ไม่อยากจะคุยกับคนใจร้าย!!! ค่อยไปถามคนอื่นก็ได้!!! พี่พยาบาลๆ จัดการคนผู้ชายคนนี้ให้ผมเลย เขาจะฆ่าผมเลยนะ!!!”
“ฮ่าๆ โทษนี่มันร้ายแรงมาก ฮ่าๆ ถึงตายเลยนะเนี่ย คุณชานยอลอยากให้พี่พยาบาลลงโทษยังไงละคะ”
“อืมมมม......ม๊าสอนว่าคนทำอะไร จะได้อย่างนั้น” เราพูด แล้วก็หันไปยักคิ้วใส่พี่หมอ งานนี้เสร็จแน่ หึหึ เรามีบทลงโทษที่สาสมสำหรับคนใจร้ายแล้ว!!!
“พี่หมอด๊วฟ เราก็ต้อง..........ด๊วฟกลับ ตายแน่!!!!” แล้วพี่หมอกับพี่พยาบาลก็อึ้งไป สงสัยบทลงโทษมันจะแรง เขาเลยตกใจแน่ๆ แต่พอสักพักหนึ่งพวกเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน...... ทำไมอะ บทลงโทษเราตลกหรอ ไม่นะ มันแรงมากเลยนะ
“ฮ่าๆ โอ่ย ชานครับ จะลงโทษพี่หมอแบบนี้จริงๆหรอ”
“ไม่ได้นะคะคุณชานยอล แบบนี้มัน....”
“มันรุนแรงน้อยไปหรอครับ งั้นเอาใหม่………..” เราคิดว่าบทลงโทษใหม่พักหนึ่งแล้วก็ตอบ
“ปิ๊งป่องงงง ปิ๊งป่องง ด๊วฟ แล้วก็ ทำแบบนั้นๆ เขาเรียกว่าอะไร ที่เขาเลื้อยๆกันบนเตียง ที่เขาร้องเจ็บๆอะ แบบนั้นพี่หมอตายแน่ๆ ไม่รอด!!!”
“ชานยอล!!! ไปดูมาจากไหน!!! // คุณชานยอล ใครให้ดูคะ!!!”
“ฮ่าๆ ตกใจใหญ่เลยๆ แสดงว่ามันดี!!! คิก คุโรรรรรรรรรร บุตะ เราฉลาดมั้ย เราลงโทษพี่หมอได้แล้ว”
“ชานยอล ดูมาจากไหนครับ ใครสอนเนี่ย”
“ไม่มีใครสอน รู้เอง ฉลาด!!! ผมไม่เหมือนพี่หมอ ไม่ฉลาดเลย บอกล่องหนอยู่ก็ไม่รู้เรื่อง!!!”
“ตายแล้วๆ เด็กน้อยของฉัน คุณชานยอลรู้เองเลยหรอคะ”
“อื้อ!!! รู้เอง เห็นในทีวี เลยรู้เองว่ามันอะเจ็บมาก ผมไม่ได้ถามเขาหรอกนะ ไม่เคยลองด้วย เพราะมันดูใจร้ายมากๆ อีกคนหนึ่งนะเขาร้องแต่เจ็บๆ ร้องๆ ดิ้นพล่านๆ มันน่ากลัวมากเลยล่ะ แต่ว่าผมจะเอามาลงโทษพี่หมอ เพราะพี่หมอจะฆ่าผมก่อน”
“คุณชานยอล!!! // ชานยอล” จากนั้นทั้งสองคนก็หัวเราะประสานเสียงกัน หัวเราะทำไม ไม่เห็นจะเข้าใจเลย น่าขำตรงไหน จริงจังนะ จริงจัง
“ผมจริงจังนะ”
“ฮ่าๆ ตายแล้วๆ แล้วนี่จะทำจริงๆหรอคะคุณชานยอล คุณหมออาจจะยอมให้ลงโทษงี้ทั้งชาติเลยนะคะ”
“พยาบาลจอง!!!”พี่หมอทำหน้าดุใส่พี่พยาบาล
“แค่นี้ทำดุ”
“ผมจะทำจริงๆ ผมตัดสินใจแล้ว!!!! งานนี้ผมจริงจัง พร้อมลุย!!!” เราชูกำปั้นขึ้นเหนือหัวพร้อมกับทำหน้าแบบเบ็นเท็นตอนไปบุกเอเลี่ยน
“พร้อมลุยเลยหรอคะ ฮ่าๆ คุณหมอ พร้อมมั้ยคะ”
“เป็นนักโทษ ทำไงได้” คนใจร้ายตอบหน้ายิ้มๆ ยังจะยิ้มๆ จะตายแล้วยังไม่รู้ตัว!!!
“ตายแน่!!!” เราหันไปทำท่าปาดคอใส่พี่หมอ และสิ่งที่ได้กลับมาคือ.......
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ หรอครับ ใครกันแน่ที่จะตาย”
“พี่หมอไง อย่าพูดมาก!!! เข้าห้อง จะลงโทษ ตายแน่!!!” เราลากพี่หมอกลับไปที่ห้อง โดยมีพี่พยาบาลโบกมือหยอยๆอยู่ข้างหลัง เราได้ยินเสียงพี่พยาบาลแว่วมาจากข้างหลัง แต่ตอนนั้นเราสนใจแค่จะลากพี่หมอกลับห้อง เราจะลงโทษ เอาให้ตายไปเลย คอยดู!!!!
พยาบาลจองที่ยื่นอยู่ข้างหลังมองส่งทั้งสองไปจนลับตา มือบางประสานมือกันตรงด้านหน้า รอยยิ้มละมุนจุดที่ริมฝีปาก สีหน้าของเธอดูอิ่มเอมราวกับ.....
“รู้สึกเหมือนแม่ส่งลูกสาวเข้าห้องหอ แต่งานนี้คงรอดยาก รู้กันอยู่ ว่าเมื่อก่อนคุณหมอ เพลบอยด์แค่ไหน” นั่นล่ะเธอบอกคุณแล้วว่ามันเหมือนกับอะไร แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก ประเด็นมันอยู่ที่ประโยคหลังต่างหาก.....
รู้กันอยู่ ว่าเมื่อก่อนคุณหมอ เพลบอยด์แค่ไหน
ทุกคนรู้
...แต่ชานยอล ไม่รู้!!!.....
ทุกคนรู้
...แต่ชานยอล ไม่รู้!!!.....
แก้ไขล่าสุดโดย 0ctogus เมื่อ Fri Feb 08, 2013 9:56 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
