บ้าน
“your alien ๆ เอเลี่ยนหรอ ฮึ่ย!!! โทรมาทำไม จะเอาพี่หมอเป็นพวกด้วยหรอ ไม่มีทาง!!! อย่าคิดทำอีกนะ ไม่งั้นจะเอาพี่ใหญ่ฮิวมังกาซอร์ไปจัดการ”
“ฮิวมังกาซอร์นี่ไดโนเสาร์สายพันธุ์นายหรอ ฮ่าๆๆ หน้าตาเป็นไงล่ะ”
“ฮึ่ย!!!มันจะกวนมากไปแล้วนะ ตายแน่!!!!!!!” เราปามือถือทิ้งนอกหน้าต่าง โมโห!!!
“ชานนนน โทรศัพท์ พี่หมอ เฮ้ย โอ่ย”
“ไม่ต้องเสียดายรูปผมกับดัมโบ้ตัวน่ารัก เดี๋ยวถ่ายใหม่ให้ ตอนนี้ต้องกู้โลกก่อน” เราหันไปบอก ก่อนจะตบออมนีทริกซ์แปลงร่าง
“ฮิวมังกาซอร์ ออ ออ ออ ออออออออออออออ ตายซะ ไอ้พวกกร๊วก” เราทำเสียงให้มันใหญ่ๆ เพื่อจะได้เป็นฮิวมังกาซอร์ แต่ยังไม่ทันที่เราจะปล่อยพลัง พี่หมอก็หักเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลซะก่อน
เราที่ไม่ทันตั้งตัว หน้านี่ไปจูบกับกระจกเลย โอ๊ยยยย หน้าบู้บี้หมด
“ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าดิ่!!!” เสียงไอ้เอเลี่ยนพูดมาจากรถอีกคัน ฮึ่ย!!! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวเจอฮิวมังกาซอร์ก่อน เดี๋ยวจะพูดไม่ออก พอพี่หมอจอดรถ เราก็กระโดดลงทันที เรารีบวิ่งไปกระชากประตูรถไอ้เอเลี่ยน คราวนี้ล่ะ สู้ง่าย!!! ที่กว้าง
“โอ่ยๆๆ ไม่ต้องรีบอยากเจอขนาดนั้นก็ได้ครับบบ” ไอ้เอเลี่ยนร้องโอดครวญทันทีที่ผมไปลากมันลงมา
“ไม่ต้องพูดมากเลยไอ้เอเลี่ยน”
“ใจเย็นๆก่อนสิ สองคนนี้” คุณคนนี้พูดแทรก
“ไม่ คุณคนนี้เงียบไปเลย ผมต้องเคลียร์กับไอ้เอเลี่ยนนี่”เรายกมือห้ามคุณคนนี้ เรื่องนี้จะให้คนปกติมายุ่งไม่ได้ เสร็จแล้วเราก็หันไปหาเรื่องไอ้เอเลี่ยนต่อ เรากระโจนใส่เอเลี่ยน แล้วก็ตะครุบมันเอาไว้ งานนี้ไม่รอดดดดด
“ชานยอลลลล ชาน หยุด เฮ้ย” พี่หมอรีบวิ่งเข้ามาจับแยกเรากับเอเลี่ยน แยกทำไมอะ แยกทำไม นี่เอเลี่ยนนะ เอเลี่ยนจะมาทำลายโลก
“ปล่อยผมนะพี่หมอ ไอ้เอเลี่ยนนี่นิสัยไม่ดี ต้องจัดการนะ”
“ไม่ต้องเลย หยุดเลยชานยอล อย่าทำเขา”
“ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา ขนาดพี่หมอยังไม่เข้าข้าง ฮ่าๆๆ แพ้แล่ว ”ไอ้เอเลี่ยนหัวเราะเยาะ ฮึ่ย!!!
“ไอ้หล่อ!!! นี่ก็อยู่เฉยๆได้มั้ยเนี่ย ” คุณคนนี้หันมาดุไอ้เอเลี่ยนนั่น ดีๆ ดุอีกเลย มันนิสัยเสีย เราเตรียมจะกระโจนเข้าหาไอ้เอเลี่ยนอีกรอบ
“เฮ้ยยย รุ่นพี่ จับไว้เลยนะ จับไว้ ผมยังไม่อยากตาย” ไอ้เอเลี่ยนร้องอย่างตกใจ
“ใครรุ่นพี่แก ไอ้เอเลี่ยนหน้าจืด!!!”
“พี่หมอเป็นรุ่นพี่ของเขาเองชาน ใจเย็นก่อนนะ นะ อย่าเพิ่งแปลงร่างนะครับ นะครับชานนะ” เราฮึดฮัด ทำไมต้องมาห้ามด้วยเนี่ย แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่หมอว่าไงนะ....
“พี่หมอ รู้จักไอ้เอเลี่ยนตัวน่าเกลียดนี่ กับคุณคนนี้ด้วยหรอ”
“เอ่อ สองคนนี้................โอเซฮุน กับ เสี่ยวลู่หาน รุ่นน้องพี่หมอเอง” พี่หมอชี้ไปที่เอเลี่ยนกับคุณคนนี้
“รุ่นน้องพี่หมอ!!!”
“ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นหร้อก”เอเลี่ยนยิ้มให้ผม ย๊ากกกกกกกกกก ไม่ต้องมายิ้ม แล้วเอเลี่ยนมันก็พูดต่อ
“เลิกกวนประสาทสักแปบได้มั้ยเนี่ย ไอ้หล่อ ห๊ะ!!”คุณคนนี้ว่า
“นิดนึงน่า นี่นอกจากจะเป็นรุ่นน้อง ยังเป็นมาหมอที่นี่ด้วยล่ะ”
“ไม่เอา ไม่เอา ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่เอานะ!!!”
“โอ้ ต้องเชื่อฟังมั้ยเนี่ย อ่า ลืมแนะนำตัวเองแฮ่ะ สวัสดีครับ ผม โอเซฮุน จะ-มา-เป็น-เอเลี่ยน-ที่-นี่ ....... ไม่ดิ เป็นหมอที่นี่ ฮ่าฮ่าๆ ฝากตัวด้วยนะครับ ชานเท็น”
“เอ่อ..ส่วนฉัน เสี่ยวลู่หาน จะมาเป็น.....”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ ไม่ ไม่เอาอ่ะ เอาเอเลี่ยนออกไปนะพี่หมอ!!!!!”ผมชี้หน้าตะโกนไล่มัน แต่เอเลี่ยนกลับยืนยิ้มแฉ่งให้ผม คราวนี้ไม่ได้ ไม่ได้นะ ไม่ยอม จะให้เอเลี่ยนมาบุกบ้านเราได้ไง
“ชานครับ คือ.....พ่อพี่หมอสั่งมา พี่หมอ......ขัดไม่ได้” ไอ้คุณพี่หมอยิ้มให้ผม ฮึ่ม!!! ไม่ได้ดั่งใจ เรียกไอ้เลย ทำไม ทำไมต้องมีเอเลี่ยนในบ้านเราอ่ะ!!!
“ไม่อยากได้ๆๆๆ ไม่ ม่ายยยยยย คุโรรรรรรรร บุตะ ก็ไม่อยากได้ ดัมโบ้ก็ไม่อยากได้ คุณโฟร์อาร์ม พี่บิ๊กชิล ก็ไม่อยากได้ ไอ้เอเลี่ยนหน้าจืด!!!”
“ไม่อยากได้แล้วจะทำยังไงละชานเท็น จะปล่อยพลังอีกหรอครับ แต่คราวนี้เอเลี่ยนไม่ยอมแล้วนะครับ” ไอ้เอเลี่ยนยิ้มแล้วก็ตบแก้มเราดังปุปุ มันไม่ได้ตบแรงหรอกนะ ความจริงมันแค่ตบเบาๆเอง แต่มันเจ็บ มันเจ็บใจเรา!!!
“อย่ามาแตะต้องตัวผม!!!”
“จะแตะ จะต้อง จะทำไม หื้มมมมมม”ไอ้เอเลี่ยนปล่อยพลังใส่เรา มันดึงแก้มเราใหญ่เลย แล้วมันก็บีบจมูกเราด้วย ฮึ่ย ฮึ่ย!! ไม่ยอม!! เราเอื้อมมือไปเตรียมจะแปลงร่าง แต่ไอ้เอเลี่ยนดึงออมนีทริกซ์ล่องหนของเราออกก่อน
“ได้ไงอะ ได้ไงอะ เอามานะ เอามา ของผมนะ รู้มั้ยอันนี้อะ มันวิทยาการระดับยี่สิบ ไม่มีในโลกนะ เจ๋งสุดในจักรวาลแล้วด้วย แล้วนี่ถ้าแอสมัส ผู้สร้างออมนีทริซ์รู้ขึ้นมา ผมจะทำยังไง ห๊ะ ผมจะทำยังไง เงินก็ไม่มี ไปจ่ายก็ไม่ได้ สร้างก็ไม่เป็น นี่ทำแบบนี้ผมเสียหามากเลยนะ ไม่สงสาร ผมกัน.....อุ๊บ” ไอ้เอเลี่ยนเอื้อมมือมาปิดปากเรา แล้วมันก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆหน้าเรา แต่ไอ้พี่หมอผลักหน้ามันออกไปซะก่อน
“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้เซฮุน”
“ไอ้หล่อ.....”คุณคนนี้เรียกเอเลี่ยนเสียงเย็นๆ เหมือนคุณคนนี้เป็นปีศาจไปแล้วเลย เราเห็นหางกับเขาเดวิลโผล่ออกมาด้วย คุณคนนี้กำลังโกรธ น่ากลัวจังเลย
“ครับบบบบบบบบบ ไอ้สวยยยย”
“ทำอะไรห๊ะ!!!”
“คุณคนนี้ ไอ้เอเลี่ยนเอาออมนีทริกซ์ผมไป” เรายื่นหน้าออกมาฟ้องคุณคนนี้
“ไอ้สวย ผมเปล่านะ”ไอ้เอเลี่ยนมันแก้ตัว
“นายนั้นแหละทำ!!!”
“ชานยอล อย่าตะโกน”พี่หมอดุเรา ดุอยู่นั้น น่าเบื่อๆจริงเลย
“เอาของเขาคืนไปเลย ไอ้หล่อ ไม่งั้น เจอดีแน่!!!”
“ใช่ๆ คืนมาเลยๆ!!!”
“แต่....”
“โอเซฮุน” คุณคนนี้พูดเสียงเย็นๆ บรึ๋ย น่ากลัวมากกก
“ครับๆๆๆ ก็ได้ครับ คืนแล้วครับบบบ เอาไปคัรบ คุณชานเท็นวีรบุรุษแห่งกาแล็กซี่!!!” ไอ้เอเลี่ยนคืนออมนีทริซ์ให้เรา เรารีบตรวจเช็คมันทันที
“กว่าจะยอมได้นะ!!! รุ่นพี่คริสครับ งั้นผมกับเซฮุนขอไปพักก่อนนะครับ ขืนอยู่นานกว่านี้ เดี๋ยวคนแถวนี้จะกลายร่างเป็นหมาบ้าแกล้งชานยอลอีก!!!”
“ไอ้สวยอ่า”
แล้วสองคนนั้นก็พากันเดินเข้าตึกไป เราไม่สนใจหรอก จะไปไหนก็ไป เช็คออมนีทริกซ์ก่อนดีกว่ามีเอเลี่ยนหายไปมั้ยนะ พี่โฟร์อาร์มยังอยู่ บิ๊กชิล อยู่ อยู่ๆๆๆ อยู่หมดเลย แต่เดี๋ยว!!! หายไปตัวหนึ่ง!!!
“ดัมโบ้หายไปไหน!!!!”
“ดัมโบ้พี่หมอก็ยังอยู่นี่ครับ ไม่ได้หาย”
“ไม่ใช่!!! ดัมโบ้ เอเลี่ยนในออมนีทริกซ์ต่างหาก” ฮึ่ม!!! แอบขโมยเอเลี่ยนของเราไปหรอ งานนี้มีตาย!!! เสร็จแน่!!! เราวิ่งไปกระโดดล็อกคอมัน ไอ้เอเลี่ยนถึงกับล้มกองพื้นไปเลย!! ฮิ! เรานี่เก่งจริงๆเลย
“ทำอะไรเนี่ยยยย”
“ไอ้หัวขโมยเอาดัมโบ้มานะ!!! นั่นๆ จะอ้าปากเถียงหรอ ฝันไปเถอะ” แล้วเราก็เข้าตะลุมบอนกับไอ้เอเลี่ยน ระหว่างที่กำลังต่อสู้กันอยู่ หางตาเราก็เห็นพยาบาลคนหนึ่งกำลังเข็นถาดอาหารมา หึหึ มีแผนแล้ว
“ย๊ากกกกกกกก ตายซะ เอาไป ระเบิดส้มมมมมมม!!!” เรารีบคว้าเอาส้มในถาดอาหารมาปาใส่ไอ้เอเลี่ยน ไม่รอด!!!
“ชานยอล!!!//ไอ้หล่อ!!!”พี่หมอกับคุณคนนี้ประสานเสียงพร้อมกัน เสียงคุณคนนี้อะเข้าวงได้ แต่เสียงพี่หมอ............อย่าเลย คุโรรรรรรรรร บุตะ ทรมาน
“ผมจะฆ่ามานนนนนนนนนนน”
“เออ!! งั้นก็เข้ามาเลย ไม่กลัว!!!”เราคว้าส้มไว้ในมือ ในขณะที่ไอ้เอเลี่ยนก็คว้ามะเขือเทศไว้เหมือนกัน
1
2
3
“ตาย!!//ตายซะ!!//หยุดทั้งสองคนเลย!!!”สองเสียงแรกเป็นของเรากับของเอเลี่ยนส่วนอันหลังเป็นของพี่หมอกับคุณคนนี้ แต่มาห้ามตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะปาออกไปแล้ว งานนี้ไม่รอดๆๆ เราค่อยๆหันไปมองผลงานของเรา......
พี่หมอตัวเหลืองอ๋อยเหมือนอึ
คุณคนนี้ตัวแดงเถือกเหมือนเลือด
“ปาร์ค ชาน ยอล // โอ เซ ฮุน”
“แหะ แหะ” เราสองคนหัวเราะพร้อมกัน เราเริ่มรู้สึกอยากญาติดีกับเอเลี่ยนแล้วล่ะ หลังจากที่ดูท่าทางของพี่หมอแล้ว.......ไอ้เอเลี่ยนดูจะน่ารักและใจดีกว่า เยอะ!
“กลับห้องเดี๋ยวนี้!!!”พี่หมอกับคุณคนนี้พูดพร้อมกัน จากนั้นพี่หมอก็ลากผมกลับห้อง ส่วนไอ้เอเลี่ยนก็โดนคุณคนนี้ลากกลับห้องเหมือนกัน
“ลากทำไมอะ!!! เดินเองได้เนอะ คุโรเนอะ”
“ไม่ต้องมาโมโหใส่เลย ซนมากเลยรู้มั้ย แล้วนี่เล่นจนได้เรื่อง เห็นมั้ยพี่หมอเลอะหมดแล้ว แล้วนั่น แผลตัวเองก็เปิดหมดแล้ว”
“นิดหน่อย ทนได้!!”เราพูด แล้วก็ดิ้นขลุกๆ หลุดออกมาจากการฉุดกระชากลากถูของพี่หมอ แต่เดินเองไปได้สองสามก้าว สุดท้ายก็โดนพี่หมอลากเรากลับมาอยู่ดีนั้นแหละ
“คดีเก่ายังไม่ทันจบ จะสร้างคดีใหม่แล้วหรอชานยอล กลับห้องเราเลย ต้องไปทำแผลใหม่ด้วย”พี่หมอทำหน้าดุ ก่อนจะลากเราไปที่ห้อง เรากอดคุโรรรรร บุตะเดินตามต้อยๆ
“หึ บ่นมากจะเป็นยักษ์ขมูขี จะไม่มีใครรัก”พี่หมอหันขวับมาทีเรา
“ว่าไงนะครับ”
“เปล่าสักหน่อย” เราเบ้ปากก่อนจะมองไปที่อื่น ไม่ยอมมองหน้าคนใจร้าย คุณยักษ์ขมูขีที่ชอบดุเรา ใจร้าย!!! พี่หมอพยักหน้าน้อยๆ ทำหน้าไม่ค่อยอยากจะใส่ใจเรานักหรอก จากนั้นพี่หมอก็หันกลับไปเปิดประตูห้อง
------------------------------------
ผมดันชานยอลเข้าไปในห้อง เฮ้อออ ดูเลือดที่คอของเขาสิ เห็นแล้วมันทั้งใจหาย ทั้งโกรธ ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ซนอย่างนี้นะ กว่าจะโต(อายุนะครับ ตัวนี่คงจะไม่โตไปกว่านี้แล้ว)จะได้แผลไปอีกกี่แผล เฮ้อ แล้วไอ้ความคิดที่คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่จอมอึดนั่นเมื่อไรจะไปๆสักที เกิดคราวหลังมันเป็นแผลใหญ่มากกว่านี้ มันอันตรายนะครับ ที่เขาดันคิดว่าตัวเองสามารถทนได้ทุกอย่าง จะว่าผมคิดมากก็ยอมรับ แต่ผมแค่ไม่อยากประมาทกับเจ้าตัวแสบนี่ ถ้าเป็นอะไรไป.......
พี่หมอคนนี้คงแย่
ผมหันกลับไปมองชานยอลที่กลายร่างตัวเองกลายไปเป็นมนุษย์ส้ม เจ้าตัวแสบยืนจ้องหน้าผมตาแป๋ว ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว ว่ากำลังทำให้ผมโกรธเล้ย เห็นอย่างนี้แล้วใครมันจะไปว่าลงกัน ผมส่ายศรีษะเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้า และผ้าเช็ดตัว ก่อนจะยื่นมันให้เขา
“ทำไมถึงซนได้อย่างนี้นะ รีบอาบเลย พี่หมอจะอาบต่อ” ผมดันชานยอลเข้าไปในห้องน้ำ แต่เจ้าตัวแสบก็ยันยืนค้าง ไม่ยอมเข้าห้องน้ำไปเสียที อะไรอีกล่ะ....
ชานยอลยกแขนข้างซ้ายขึ้น เผยให้เห็นบาดแผลที่ข้อมือ โอ่ยยยยยย นี่ไปได้มันมาตอนไหนเนี่ย ตอนรีบกลับมาก็ยังไม่มีนี่ ซนจริงๆเลย
“ไปโดนอะไรมา”
“สงสัยเอเลี่ยนงับ”
“ชานยอล”
“.........ผมไม่รู้ คงโดนตอนสู้กับเอเลี่ยน.........มั้ง”
“ให้มันได้งี้สิ เข้าไปอาบพร้อมกันเลยก็แล้วกัน” ผมดึงชานยอลเข้าห้องน้ำ จับตัวแสบถอดเสื้อผ้า ไม่ได้จะอะไรหรอกนะครับ แต่ขืนรอให้เขาถอดเองนี่พรุ่งนี้คงอาบไม่เสร็จ จากนั้นผมก็ถอดเสื้อผ้าออกบ้าง ตัวแสบตาเป็นประกายทันทีที่เจอ......
อืม นั้นล่ะ คงไม่ต้องให้บอกใช่มั้ย
“ดัมโบ้ววววววววววว” ผมรีบคว้ามือชานยอลเอาไว้
“ไม่ต้องเล่นเลย!!”
“ทำไมล่ะ ดัมโบ้ตัวน่ารักคิดถึงผมนะ”
“อาบน้ำก่อน!!!”
“แต่ว่า......”
“ชานยอล....”
“ก็ได้ เบื่อคุณยักษ์ขมูขีจริงๆเลย เล่นหน่อยก็ไม่ได้ ขี้งกสุดๆ” ชานยอลกอดอกตัวเอง ก่อนจะเดินไปนั่งบนฝาชักโครก ช่างเลือกที่นั่งเนอะ....
แล้วหลังจากนั้นการอาบน้ำที่สุดแสนจะหฤหรรก็บังเกิดขึ้นกับผม ตลอดเวลาที่อาบน้ำชานยอลก็เอาแต่โวยวาย แสบมั่งล่ะ จะเล่นกับดัมโบ้มั่งล่ะ บอกว่าถ้าผมเผลอเมื่อไรจะแปลงร่างเป็นดัมโบ้มาจัดการมั่งล่ะ แล้วก็อื่นๆอีกเยอะแยะที่ผมจำไม่ได้ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อย บอกทีเถอะ ว่าผมไม่ได้กำลังเลี้ยงเด็กอ่อนอยู่ เอาเถอะครับ ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะคนนี้
ผมจับชานยอลที่ทำหน้ามุ่ยเพราะโดนดุให้นั่งลงกับเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา ให้ตายเถอะ นี่เพิ่งจะทำแผลไปนะ นี่ผมต้องมาทำให้ใหม่อีกแล้ว ซนจนได้เรื่องจริงๆเลย
ผมเอาสำลีไปจุ่มแอลกอฮอลล์ก่อนจะเอื้อมมือ เตรียมจะดึงผ้าก็อตที่คอชานยอล แต่ยังไม่ทันจะเฉียด เจ้าตัวแสบก็กระเด้งตัวออกห่าง
“ไม่ทำ แสบ”
“ไม่ดื้อสิครับ ทนเจ็บแค่แปบเดียวเอง”
“ดุตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ เอเลี่ยนแกล้งผม พี่หมอก็ว่า แผลทำผมแสบ พี่หมอก็ว่า ผมไม่ได้ทำเองสักหน่อย ทั้งเรื่องเอเลี่ยน ทั้งเรื่องแผล” ดูเขาคิด เอเลี่ยนแกล้ง พอจะเข้าใจ แต่แผล ทำเขา
แสบ.......อ่าๆ มันก็จริง แต่แค่ดูพิลึกไปหน่อย
“พี่หมอไม่ได้ดุสักหน่อย แค่ห่วง”
“ดุ!!! ดุมากๆ”ชานยอลกอดอกมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“เราค่อยเถียงกันเรื่องนี้ได้มั้ยเนี่ย มาให้ทำแผลก่อน เลือดออกเยอะแล้วเนี่ย” ชานยอลหันหน้าหนีไปทางอื่น
“นะครับนะ แปบเดียวเอง” เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมตอบ
“นิดหน่อยเองนะ นะ แสบนิดเดียว จริงๆ” ตากลมค่อยๆเหลือบตามามอง
“พี่หมอสัญญาว่าจะเบาๆมือ ไม่เจ็บแน่นอน” ชานยอลหันหน้ามามองผม ก่อนจะพูดออกมา
“ผมมีข้อเสนอ”ไอ้คำพูดพวกนี้นี่เอามาจากไหนเนี่ย เบ็นเท็นรึไง
“ว่ามาสิครับ”
“..................................ให้ทำแผลก็ได้ แต่ต้องให้เล่นกับดัมโบ้ตัวน่ารักนะ”ชานยอลยิ้มกว้างโชว์ฟันสามสิบสองซี่
“ไม่ได้นะ”
“จะเล่น!!! ไม่งั้นจะบีบแผลให้เลือดไหลยกๆ”ไม่พูดเปล่า แต่เตรียมจะบีบแผลจริงๆด้วย โอ่ยยยย พระเจ้า นี่มันข้อตอลงประเภทไหนกัน
“อย่าทำนะ โอเคๆ ยอมแล้วๆ ให้ทำแผลก่อน เดี๋ยวให้เล่นกับดัมโบ้ โอเคมั้ยครับ”
“อยากเล่นเลย นะ นะ ไม่ได้เล่นกับดัมโบ้ตัวน่ารักตั้งนาน”
“แต่ว่า....”
“บีบแผล!!!”
“โอเคๆ งั้นมานี่มา”สุดท้ายผมก็ต้องยอม ดึงเจ้าตัวแสบให้มานั่งบนตักตัวเอง พร้อมกับท่องคาถาในใจว่า เย็นหนอ ยุบหนอ เย็นหนอ ยุบหนอ พยายามคุมสติตัวเองให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพราะขืนขาดสติเข้าล่ะก็......
ได้ไปเดินป่ากลางวันแสกๆแน่
ผมเพ่งสมาธิไปที่การทำแผล ไม่สนใจมือเรียวที่กำลังยุกยิกอยู่กับตรงนั้นของผม พระเจ้า พระเจ้า บอกตรงๆเลยว่าคุมสตินี่มันยากยิ่งกว่าสอบหมออีก คริส ท่องไว้ ยุบหนอ เย็นหนอ ยุบหนอ เย็นหนอ ทำแผลๆ อย่าวอกแวก
ผมค่อยๆแกะผ้าก็อตที่ปิดแผลออกช้าๆ ก่อนจะซับเลือดชานยอลออก จากนั้นก็ใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ทำความสะอาดแผล
“อื้ออออ แสบ”
“นิดเดียวเอง ชะ ชาน” ผมตกใจ เมื่อเจ้าตัวแสบพิงหน้าตัวเองลงกับไหล่ของผม เป็นคนอื่นคงเข้าใจว่ายั่ว แต่ที่แย่กว่านั้นคือท่าทางที่ไร้เดียงสาของเขากำลังทำให้ผมอยากเดินป่า!!!
ไม่ๆ ไม่ คริส ท่องไว้ ยุบหนอ เย็นหนอ เราต้องไม่ทำอะไรแบบนั้นอีก เป็นหมอนะเว้ย เป็นหมอ แล้วนี่เราก็กำลังทำแผลให้เขาอยู่ ไม่ได้จะพาเข้าไปเดินป่าอะไรนั้น สนใจแผลๆ อย่าสนใจอย่างอื่น ท่องไว้ๆ
ผมพยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมด กลับมาสนใจการทำแผลต่อ ผมทำความสะอาดแผลต่อ จากนั้นก็เอื้อมไปหยิบยาใส่แผล แต่ระหว่างที่ทำเจ้าตัวแสบก็นั่งเล่นกับตรงนั้นผมไปด้วย มือเรียวของเขากำลัง ยุกยิก จิ้มๆมัน ปากอิ่มก็พร่ำแต่ ดัมโบ้ๆ ดัมโบ้วววว ฮิ น่ารักจังเลย ดัมโบ้ตัวน่ารัก พี่ดัมโบ้ 1 มาหาแล้วนะ คิดถึงมั้ยๆ คืออยากจะตอบไปมากว่าถ้าขืนเล่นอีกนานๆ เดี๋ยวมันต้องได้คิดถึงจริงๆแน่ ผมรีบทำแผลให้เสร็จดีกว่า จะได้รีบๆเสร็จ ชานยอลจะได้เลิกซนสักที
แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวแสบนี่จะไม่ได้สนใจความต้องการของผมเลย ขณะที่ผมกำลังใส่ยาให้เขาอยู่ ชานยอลก็ยิ่งเล่นกับตรงนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ...
“ดัมโบ้วววว ดัมโบ้ตัวน่ารัก ฮิ นี่วันนี้เราอะ แปลงเป็นดัมโบ้ด้วยนะ แต่เราอะพ่นน้ำลาย แต่ดัมโบ้ตัวน่ารักพ่นไรก็ไม่รู้ เราทำไม่ได้ ก็เลยไม่ทำ ฮิ แต่ว่า แต่ว่ามันก็สู้คนได้นะ” นิ้วเรียวกำลังเล่นปูไต่กับตรงนั้นของผม คือ .....โอ่ย.......คือเล่นปูไต่ทุกที่ ได้หมด ไม่ห้าม เว้นตรงนี้ ตอนนี้!!! ท่องไว้คริส ท่องไว้ เย็นไว้ๆ
“นี่ วันนี้นะเจอดัมโบ้ตัวน่าเกลียดด้วย ไม่อยากจะจับเลย สกปรก ไม่สะอาดเหมือนดัมโบ้ตัวน่ารัก”ชานยอลใช้นิ้วชี้จิ้มๆมัน ผมสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามควบคุมสติตัวเอง หันไปนั่งใส่ยาต่อ
“ดัมโบ้เป็นเอเลี่ยนที่น่ารักที่สุดเลย น้อยกว่าคุโรรรรรรรรรรรร บูตะ น๊อยนึง น๊อยนึงจริงๆนะ ฮิ ดัมโบ้ตัวน่ารัก ดีใจมั้ย”แล้วก็กลับมาทำปูไต่ต่อ โอ่ย โอ่ยย อยากจะบ้า
“ชะ ชาน คือ อย่าปูไต่”
“ดัมโบ้ไม่ชอบหรอ อ่า ก็ได้ๆ เปลี่ยนๆ” ผมถอนหายใจอย่างโล่ง แต่แล้ว.....
“จั๊กจี้ๆ ฮิ จั๊กจี้ๆ ชอบมั้ยๆ” ชานยอลจั๊กจี้ตรงนั้นผมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามตาใส อย่างนี้จะตอบไงล่ะ ให้ตอบว่าไม่ชอบหรอ งี้ก็ได้ร้องไห้เสียใจกันพอดี โอ่ย โอ่ย......เรียกว่าซวยหรือโชคดีกันวะเนี่ยเรา
“ชอบมั้ยๆ ฮิ”
“คือ.....ชะ ชอบครับ”
“งั้น.... จั๊กจี้ๆ ดูสิๆ ดัมโบ้ ชอบมาก ดัมโบ้ ผงกงวงงงงด้วย ฮิ” ผมเม้มปากแน่น บอกตรงๆว่าตอนนี้มันทรมานมาก แต่ก็ต้องพยายามคุมตัวเองไม่ให้พาเจ้าตัวแสบนี่ไปเดินป่า ผมหันกลับไปทำแผลให้ตัวแสบ เอื้อมมือไปหยิบผ้าก็อตออกมา แต่แล้วผมก็ทำมันหลุดมือ ด้วยสัมผัสจากเบื้องล่างที่มัน.....
“ไม่ทนแล้ว!!!”
