บ้าน
Ferret Love
คุณเคยได้ยินความลับของเฟอร์เร็ทมั้ยครับ..
ถ้าไม่ ผมจะเล่าให้คุณฟัง แต่คุณต้องเก็บเป็นความลับนะครับ...
-----------------------------------------------------
คุณเคยได้ยินความลับของเฟอร์เร็ทมั้ยครับ..
ถ้าไม่ ผมจะเล่าให้คุณฟัง แต่คุณต้องเก็บเป็นความลับนะครับ...
-----------------------------------------------------
“ฮัลโหล ไอ้ดำอยู่ไหนแล้วเนี่ย!!!” ผมกรอกสายถามไอ้ดำ หรือคิมจงอิน เพื่อนสนิทสุดซี้ที่นัดผมมาตั้งแต่หกโมง แต่ตอนนี้ปาไปเจ็ดโมงแล้วมันยังไม่โผล่หัวน้อยๆของมันมาเลย
“เออๆใกล้ถึงแล้วๆ โหย อย่าเร่งดิวะ”
“นายพูดประโยคนี้ตั้งแต่หกโมงครึ่งละนะ บ้านอยู่ดาวอังคารรึไงเนี่ย”
“ดาวพุธก็พอ เออน่าไอ้กาง รอแปบๆ กำลังรีบไป”
“เออ!!! ถ้ามาช้ารุ่นพี่ด่า ฉันไม่รู้ด้วย!!!” ผมกดตัดสายไป ก่อนจะนั่งหน้าหงิกต่อ ก็จะไม่ให้โมโหได้ไงล่ะ ก็มันอะเป็นคนนัดผมมาแท้ๆ ว่ามามหาลัยฯตอนหกโมง เสร็จแล้วก็ไปกินข้าว แล้วไปซ้อมเชียร์กับไอ้รุ่นพี่หน้าโหดทั้งหลายตอนแปดโมง คือถ้าทำได้ตามตารางนั้นเป๊ะๆ ทุกอย่างจะเพอร์เฟ็คมากครับ เราจะได้นั่งกินข้าวอย่างสบายใจเฉิบ ไม่ต้องรีบร้อนอะไร แต่ตอนนี้!!! อีกครึ่งชั่วโมงจะไปซ้อมแล้ว มันยังไม่โผล่หัวมาเลย!!!
ผมนั่งหน้าบูดรอมันที่ม้านั่งหน้าคณะต่อไปโดยนั่งนับหนึ่งถึงสิบ ไม่สิ ถึงร้อย ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ถึงพันไปเลยดีกว่า ถ้าถึงพันเมื่อไร มันไม่ล่ะก็ เจอดีแน่ๆ ไอ้ดำ!!!
ระหว่างที่นั่งนับไปผมก็นั่งมองต้นม๊งต้นไม้ไปด้วยพลางๆ เผื่อว่าความสงบของมันจะช่วยให้ผมใจเย็นลงบ้าง แต่เปล่าเล้ย มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม เพราะอะไรน่ะหรอ....
ตุ๊บ!!
ตุ๊บ!!
ตุ๊บ!!
ผลหมากรากไม้นานาขนาดหล่นใส่หัวผม ดังโป๊กๆ จนหัวผมแทบจะโนเป็นลูกมะกรูดปูดออกมาอยู่แล้ว ผมเงยหน้ามองไอ้ต้นไม้นั่นอย่างแค้นเคือง ก่อนจะค่อยๆเขยิบไปนั่งริมม้านั่ง ตรงนี้มันคงไม่หล่นใส่หัวของผมแล้วล่ะ...
ตุ๊บ!!!
“โอ๊ยยยย!!” ที่พูดไปเมื่อกี้ ผมขอถอนคำพูดนะครับ นั่งตรงนี้มันยังโดนอะ แต่โดนได้ไงเนี่ย ในเมื่อตรงนี้ก็ไม่เห็นจะมีผลไม้อะไรเลย แล้วไอ้พวกผลไม้พวกนั้นมันมาจากไหนกันล่ะ ผมไม่มีเวลาได้นั่งคิดนานกว่านั้น เพราะบนต้นไม้มีตัวอะไรก็ไม่รู้กำลังขยับอยู่ ด้วยความที่กลัวจะเจอกระสุนผลไม้อีก ผมก็เลยรีบวิ่งออกไปยืนนอกร่มไม้ ถ้าโดนนี่ก็ไม่ใช่อุบัติเหตุละ...
ตุ๊บ!!!
“โอ๊ยยยย อะไรวะเนี่ย!!!” ตัวอะไรก็ไม่รู้วิ่งผ่านสายตาผมเข้าไปหลบหลังพุ่มไม้ ฮึ่ย!!! ไม่ปล่อยให้รอดหรอก
“เฮ้ย ออกมานี้เลยนะ!!!” ผมตะโกนเสียงดัง พร้อมกับวิ่งไปปีนต้นไม้ งานนี้ชายปาร์คขอเคลียร์!!! แกล้งงี้ได้ไง ไม่ยอม!!!
ผมยื่นมือเข้าไปในพุ่มไม้ ตั้งใจจะดึงไอ้ตัวยุ่งนั่นออกมา แต่แล้ว..
“โอ๊ย!! กัดทำไมเนี่ย!!!”เจ้าตัวนั้นกัดผมซะเลือดเกือบไหล ผมรีบสะบัดมือไล่ความเจ็บออกไป ก่อนจะตะเกียกตะกายปีนต้นไม้อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ นายปามันใช่มั้ย ไอ้กระรอก นก หนู ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!”
“เฮ้ย ไอ้ยอล!!! ทำไรวะ” เสียงไอ้ไคดังขึ้นข้างหลังผม โกรธมันอยู่นะ แต่ขอชำระคดีกับไอ้ตัวจิ๋วนี่ก่อน
“ไอ้ตัวบ้านี่ปาผลไม้ใส่ฉัน”
“ห๊ะ!? ไอ้ยอล ไร้สาระว่ะ รีบลงมาเร็วววว พี่เขาจะเรียกรวมแล้ว ไปช้าทีมีตายนะเว้ย!!!”
“ไม่เว้ย ฉันมีเคลียร์กับไอ้ตัวนี่ก่อน”
“ลงมาเถอะน่า”ไอ้ไคไม่พูดเปล่าแต่กระชากผมลงมาจากต้นไม้ พร้อมกับออกแรงลากผมให้เดินไปตามทางด้วย
“ไอ้ไค ปล่อย ปล่อย!!!”
“ไม่! พี่เขาจะเรียกแล้วๆ ตายๆ” ผมไขว่คว้ามือหาต้นไม้กลางอากาศ ตาก็จับจ้องไปยังพุ่มไม้ที่เจ้าตัวนั้นซ่อนอยู่
“แต่ว่าฉันยังไม่ได้..............เฮ้ยยยยยยยยยยย ไอ้ไค เฟอร์เร็ท เฟอร์เร็ท!! เฟอร์เร็ท”ผมแหกปากลั่น เพราะเจ้าตัวที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้นั่นคือตัวเฟอร์เร็ท!!!! สัตว์ตัวน้อยที่ผมรักกกกกกกกกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“เฟอร์รงเฟอร์เร็ทไร ตอนนี้เชียร์สำคัญสุด!!!”
“เฟอร์เร็ทนะ เฟอร์เร็ท”
“ถ้าแหกปากอีกที ฉันจะจับมันต้มกิน”
“ใจร้าย...” ผมพูดเสียงอ่อย พร้อมกับเบ้ปาก มองเจ้าเฟอร์เร็ทที่โผล่หน้าออกมาตาละห้อย ความโกรธเคืองเรื่องเมื่อกี้ดูจะหายไปเลย เมื่อผมได้เห็นหน้าตาอันน่ารักของมัน เฟอร์เร็ทของป๊ะป๋า รอป๊ะป๋าซ้อมเชียร์เสร็จก่อนนะ เดี๋ยวป๊ะป๋าจะมาหา!!!
------------------------------------------
“อย่าแพ้เขานะ พร้อม!!!” เสียงพี่ผู้หญิงจอมบ้าพลังของคณะสั่ง
“พร้อม!!!”
“สาม สี่!!!”
“ซูซี่ปาทังกี้!!!”
“เฮ้ย ไอ้ยอล ผิดเพลง!!!”
“โหยยยยย ก็คนมันไม่มีสมาธินี่หว่า ฉันจะไปหาเฟอร์เร็ทของฉันนนน เฟอร์เร็ท เฟอร์เร็ท เฟอร์เร็ท!!!”
“เข้าใจว่าชอบนะ แต่อีกแปบเดียวก็จะเสร็จแล้วน่า ร้องๆไปเหอะ”
“เฟอร์เร็ทททททททททททททททททททททททททททททท!!!!!” ผมแหกปากลั่น ในขณะที่กองเชียร์ทั้งหมด....
เงียบกริบ
“น้องหูกางคนนั้นเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” เสียงพี่ประธานเชียร์ถาม ตายแน่ๆชานยอลลล
“มัน มันเอ่อ....คิดถึงแฟนมันน่ะครับ ไม่มีอะไรๆ ซ้อมต่อเลยครับพี่ ซ้อมเลยๆ” ไอ้ไคช่วยกู้หน้า แต่บอกว่าแฟนนี่ไม่โอเคนะเนี่ย
“ไมต้องบอกว่าแฟนวะ”
“อ้าว ก็เห็นรักซะขนาดนั้น โอเค๊ๆ ไม่ใช่แฟนก็ได้”
“เออไม่ใช่ เพราะเฟอร์เร็ทน่ะ.....................เนื้อคู่ต่างหาก!!!”
“ซ้อมเหอะ ยอล” ไคตอบหน้าตาย ส่วนผมก็ดี้ด๊าต่อไป ผิดตรงไหน ก็คนมันรักเฟอร์เร็ทนี่นา ใครจะไม่รักล่ะ หน้าตาก็น่ารัก ขนก็นิ่มอย่างกับปุยนุ่น ตัวเรียวปราดเปรียวคล่องแคล่ว ย๊า พูดแล้วก็คิดถึงเฟอร์เร็ทตัวเมื่อเช้าเลย คอยดูนะ!!! จะไปจับมันให้ได้เลย!!!
ผมสูดหายใจเรียกพลังกลับมา ก่อนจะAlertถึงขั้นบ้ากระโดดเหยงๆซ้อมเชียร์กีฬาต่อไป ไม่ใช่ว่ารักการเชียร์ขนาดนั้นนะครับ แต่ผมแค่ฮึดที่รู้ว่าอีกไม่กี่นาที ผมจะได้ไปหาเฟอร์เร็ทของผมแล้วววว
ไม่นานนักเสียงพี่ประธานก็ปล่อยพวกเรากลับบ้านได้ นี่ละสวรรค์ ผมรีบเก็บข้าวของ บอกลาไอ้ไคนิดนึง แล้วก็ตรงดิ่งกลับไปที่ต้นไม้ต้นนั้นทันที
“เฟอร์เร็ทททททท ป๊ะป๋ามาหาแล้วลูก โม๊ะๆ มานี่มา อยู่ไหนเอ่ยยย” ผมร้องเรียกเฟอร์เร็ท ก่อนจะเห็นมันวิ่งดุ๊กดิ๊กอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ๆ มันยื่นหน้ามามองผมอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไร ก่อนจะวิ่งออกไปตั้งหลักที่พุ่มไม้อีกพุ่มหนึ่ง ผมเข้าใจพฤติกรรมแบบนี้ ผมเคยเลี้ยงมาก่อน มันกำลังกลัวผมเท่านั้นแหละ เดี๋ยวเอาของกินมาล่อ มันก็เชื่อใจผมแล่ว!!!
ผมหยิบน้ำผึ้งออกมา(ไปซื้อมาเมื่อตอนกลางวัน เพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ) เปิดฝาขวด ก่อนจะยื่นไปจ่อให้มัน หึหึ รับรอง 5 นาที ติดกับชัวร์!!!
“มาเร็วๆ ป๊ะป๋าเอาของโปรดมาให้” เฟอร์เร็ทตัวนั้นค่อยๆเดินมาหาผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ผมจ่อน้ำผึ้งไปใกล้มันมากขึ้น ถ้ามันเผลอเมื่อไร เราก็เอาใส่กล่องเลยยยยย
เฟอร์เร็ทตัวน้อยนั่นค่อยๆยื่นหน้ามาดมๆน้ำผึ้ง ลิ้นเล็กๆสีชมพูแลบเลียน้ำผึ้งช้าๆ ผมอาศัยตอนที่มันเผลอจับมันยัดลงกล่องกระดาษที่เตรียมมา ฮิ ฮิ งานจับเฟอร์เร็ทนี่งานถนัด
“ฮัลโหลลลล ไปอยู่กับป๊ะป๋าเถอะนะ ตัวน้อยนะ” ผมก้มหน้าไปพูดกับเฟอร์เร็ทตัวน้อยที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในกล่อง ก่อนจะเดินแกว่งกล่องไปมาอย่างอารมณ์ดี ฮิ ในที่สุดก็ได้เฟอร์เร็ทมาเลี้ยงแทนตัวเก่าที่วิ่งหนีผมไปแล้ว
---------------------------------------------
ผมขึ้นรถกลับบ้าน ระหว่างทางที่มาก็คอยเช็คดูเฟอร์เร็ทน้อยที่ดูจะหงุดหงิดสุดๆเป็นระยะๆ ผมรู้ว่ามันกำลังเครียดที่ถูกจับใส่กล่อง ผมก็เลยไปเร่งพี่คนขับรถให้ขับเร็วๆ เขาก็ยอมซิ่งให้ผมนะ(แต่โดนด่านิดหน่อย เพราะดันไปเร่งคนขับรถเมล์ แหะๆ) ไม่นานนักผมก็มาถึงบ้าน ผมรีบวิ่งขึ้นห้องของผมทันที แล้วจัดการล็อคประตู หน้าต่าง และทุกที่ที่มีช่องโหว่งให้เฟอร์เร็ทตัวน้อยของผมหนีไปได้ ผมจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรอก ตัวนี้ผมจะไม่มีวันให้หนีไปได้เด็ดขาดดดด
ผมค่อยๆวางกล่องกระดาษลงบนเตียง ก่อนจะแกะมันออกแล้วอุ้มเฟอร์เร็ทน้อยที่กำลังหงุดหงิดถึงขีดสุดออกมาวางบนเตียง ทันทีที่มันออกมาได้ มันก็ขู่ฟ่อใส่ผมทันที
“โถ่ ตัวกระเปี๊ยกยังทำเป็นเก่ง นี่ป๊ะป๋านายนะ ป๊ะป๋าอะ ป๊ะป๋าาาาาาาาา”ผมลากเสียง พร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ๆเจ้าตัวเฟอร์เร็ทตัวนั้น แต่เอ่อ.......กลิ่นนี่ไม่ไหวนะ สงสัยไม่เคยอาบน้ำมาก่อนเลยใช่มั้ยล่ะ งานนี้ต้องอาบน้ำให้ซะละ
“เฟอร์เร็ท อาบน้ำกันเถอะ ตัวเหม็นเน่ามาก” มันขู่ฝ่อใส่ผม แต่ผมไม่สนใจจจจ ผมอุ้มมันขึ้นมา พร้อมกับซุกหน้ากับขนนุ่มนิ่มของมัน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าของตัวเอง เข้าห้องน้ำไป ไหนๆก็ต้องอาบน้ำให้เฟอร์เร็ทละ อาบพร้อมกันไปเลยดีกว่า จะได้ไม่เปลืองน้ำ
“อาบน้ำกัน อาบน้ำกันนนน ไม่เคยอาบน้ำเลยใช่มั้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวป๊ะป๋าอาบให้” ผมว่าก่อนจะถอดเสื้อผ้า แล้วโดดลงอ่าง(ที่มันก็ไม่ใหญ่อะไรมาก) แล้วจับเจ้าเฟอร์เร็ทลงน้ำ ฮ่าๆ เห็นแล้วตลกชะมัด มันแทบจะวิ่งหนีขึ้นอ่างทันทีที่ตัวแตะน้ำ ท่าทางของมันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเอามันมาฟัด
“โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ตายหรอก เดี๋ยวป๊ะป๋าอาบน้ำให้” ผมปลอบพร้อมกับแนบมันกับอกตัวเอง สักพักมันก็หายกลัว แล้วหยุดอยู่เฉยๆให้ผมอาบน้ำ สงสัยเพราะผมปลอบดีล่ะสิ ผมรู้ๆ เรื่องเฟอร์เร็ทเนี่ย ผมเชี่ยว
ผมอุ้มเจ้าเฟอร์เร็ทไว้ในมือ ก่อนจะวักน้ำ แล้วลูบไล้ตัวมันเบาๆ เจ้าเฟอร์เร็ทนอนอยู่เฉยๆ โดยตากลมๆของมันก็จับจ้องไปที่ร่างกายของผม
“มองงี้ป๊ะป๋าเขินนะเนี่ยยยย” ผมหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเอามือจั๊กจี้พุงมัน เจ้าเฟอร์เร็ทแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะพลิกตัวดำผุดดำว่ายเล่น ส่วนผมก็อาบน้ำ ล้างร่างกายตัวเอง รีบจัดแจงตัวเองให้เสร็จเร็วๆ เพราะถ้าปล่อยให้น้องเฟอร์เร็ทเล่นน้ำนาน เดี๋ยวจะเป็นปวดบวมเอาได้
ไม่นานนักผมก็อาบน้ำเสร็จ ผมอุ้มลูกรักออกมาจากห้องน้ำมาวางแหมะไว้บนเตียง เช็ดตัวให้มันจนแห้ง ก่อนจะปะแป้งให้มัน
“ตัวหอมฉุยๆ อย่างงี้ค่อยน่าฟัดหน่อย” ผมฟัดหน้ากับขนของมัน มันดิ้นไปมาพร้อมกับอ้าปากเตรียมจะงับผม
“จุ๊ๆ กัดป๊ะป๋าไม่ดีนะครับ ว่าแต่นี่เราหิวรึยัง ป๊ะป๋าเอาน้ำผึ้งของโปรดเรามาด้วยนะ” ผมว่าก่อนจะเทน้ำผึ้งใส่ฝาแล้ววางบนมือตัวเอง เจ้าเฟอร์เร็ทจ้องหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะค่อยๆปีนขึ้นมานั่งกินบนมือผม ผมนั่งดูท่าทางน่ารักของมันไม่ไหว สุดท้ายเลยต้องหยิบมือถือมาถ่ายรูปมันเอาไว้ แล้วอัพลงโซเชี่ยล ไม่อยากจะบอกว่าคนLIKEเป็นร้อย!!! งี้ล่ะ ลูกหน้าตาดีเหมือนพ่อมัน
“ชานยอล ลงมากินข้าวลูก!!!” เสียงแม่ตะโกนเรียกผมจากชั้นล่าง
“ครับบบบ แม่” ผมหันไปตะโกนบอกก่อนจะกลับมาหาเจ้าเฟอร์เร็ท
“ป๊ะป๋าต้องลงไปกินข้าว น้องเฟอร์เร็ทไปด้วยนะครับ นะะ” เฟอร์เร็ทแยกเขี้ยวใส่ แต่เรื่องไรผมจะสนละ ผมอยากเอาลูกรักไปแนะนำกับครอบครัววว
ผมอุ้มเจ้าเฟอร์เร็ท ก่อนจะวิ่งลงมายังโต๊ะกินข้าว ทุกคนนั่งกันพร้อมหน้าหมดแล้ว ดีจริงๆ ผมจะได้เปิดตัวลูกรักของผมมม
“ทุกคนนนนนนนนนนนนน เฟอร์เร็ทตัวใหม่ ลูกรักผมเองงงงงงงงงงงงง!!!” ผมชูเฟอร์เร็ทกลางวงกินข้าวของทุกคน เฟอร์เร็ทต้องเด่นกว่ากับข้าว!!!
“ชานยอล! เลี้ยงอีกแล้วหรอ”เสียงพี่สาวผมถาม
“อื้อ ทำไมอะ น่ารักดีออก”
“ตัวเก่ามันก็หนีหลุดไปนะ นี่ยังจะเลี้ยงอีกหรอลูก”
“มันคนละตัวกันพ่อ ตัวนี่รักผมสุดๆ เนอะ ลูกเนอะ” ผมหันไปจุ๊บปากเจ้าเฟอร์เร็ทแต่สิ่งที่ได้มาคือ...
งับ!!!
“โอ๊ยยยย!! กัดทำไมอ่ะ!!”
“ดูท่าจะรักมากนะเนี่ย”
“แม่อ้ะ!!!”
“ฮ่าๆ นี่ถ้ารักมากๆ ปากนายคงแหว่งไปแล้วนะ”
“โหยยย เราแค่ยังไม่สนิทกันเท่านั้นเอง ถ้าสนิทนะ ผมจะจุ๊บโชว์ทุกคนกลางบ้านมันเลย คอยดูสิ”
“ฮ่าๆ กินข้าวได้แล้วๆ .............ชาน อย่าเอาเฟอร์เร็ทขึ้นมานั่งบนโต๊ะ”เสียงพ่อดุผม เมื่อผมเอาเฟอร์เร็ทขึ้นมานั่งบนโต๊ะอาหาร
“ผมรับรองลูกผมสะอาดแล้ว ตัวหอมฉุย เนอะ” ผมฉกหอมแก้มมัน ก่อนจะนั่งกินข้าวอย่างอารมณ์ดี โดยมีเจ้าตัวเล็กนั่งหงิดอยู่ข้างๆ คงจะทำตัวไม่ถูกล่ะสิ อยู่กับครอบครัวผม ผมเข้าใจๆ เรื่องนี้ผมเชี่ยว!!!
ตลอดเวลาที่ผมนั่งกินข้าว ผมก็จะเอาพวกกับข้าวให้เจ้าเฟอร์เร็ทกิน เจ้าตัวน้อยเบือนหน้าหนี แต่พอพี่สาวผมให้ มันกลับกินซะงั้นอ้ะ โด่ว ไอ้ลูกไม่รักดี เนรคุณป๊ะป๋า คอยดูนะ จะงดน้ำผึ้งหนึ่งมื้อ!!! ผมคิดอย่างน้อยใจ ก่อนจะจ้วงผลไม้ในจานเข้าปากอย่างอารมณ์เสีย เสียใจโดนลูกเมิน ส่วนเจ้าเฟอร์เร็ท อีแทนที่จะสนใจป๊ะป๋ามัน แต่เปล่าเล้ย มันปีนไปเกาะไหล่พี่สาวผม ฮึ่ยยย! ยอมไม่ได้
“หวงนะ!!! ยุ่งกับคนอื่นได้ไง ทีป๊ะป๋าไม่เห็นขึ้นมาเกาะ!!!” ผมแหกปากลั่น ก่อนจะยืดตัวไปอุ้มเจ้าเฟอร์เร็ทกลับมา
“เป็นเอามาก”
“มากสิ นี่มันเฟอร์เร็ทเนื้อคู่ผมเลยนะ ผมหวง ไม่ต้องอยู่ข้างล่างละ กลับขึ้นห้องเราดีกว่าเนอะ ลูกเนอะ”
“สรุปจะเป็นลูกหรือเนื้อคู่นะ”
“เป็นทุกอย่างเลยยยยย” ผมแหกปากตอบ ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป
“ป๊ะป๋าหวงนะ ไปยุ่งกับคนอื่นได้ไง วันหลังอะ ถ้าจะเกาะไหล่เขา ต้องเกาะไหล่ป๊ะป๋าก่อน รู้มั้ย” เจ้าเฟอร์เร็ททำหน้าเบื่อ ก่อนจะหมอบลงกับที่นอนผม
“อะไร! โดนบ่นแล้วเบื่อหรอ”เจ้าเฟอร์เล็ท อ้าปากหาว ก่อนจะหันหน้าหนีผม
“ย๊า นี่ เจ้าเฟอร์เร็ท ทำงี้กับป๊ะป๋าไม่ได้นะ!!” คราวนี้มันหันก้นให้ผมเลยล่ะ ชิ!! ว่าแต่นี่ผมยังไม่ได้ตั้งชื่อให้เจ้าเฟอร์เร็ทเลยแฮ่ะ เอาแต่เรียกเฟอร์เร็ททั้งวัน ผมอุ้มเจ้าเฟอร์เร็ทมาวางบนตัก ก่อนจะจับมันหงายท้อง เพื่อที่จะดู.....
“เราตัวผู้ ตัวเมียอะ” ผมพูดพร้อมกับนั่งมองหาตรงนั้นของมัน เปล่าลามกนะ แค่เพศมีผลต่อการตั้งชื่อออออ...
ผมนั่งควาญหาตรงนั้นของมัน ก่อนจะตาโตเมื่อเจอกับ...
“นายเป็นตัวผู้!!! ตัวผู้วัยเจริญพันธุ์”ผมหัวเราะคิกคักอยู่กับตัวเอง ในขณะที่เฟอร์เร็ทแทบจะกัดผมอยู่รอมร่อ แต่ผมไม่สนใจหรอก ตอนนี้ผมต้องคิดชื่อ ตัวผู้ๆ ตัวผู้ชื่ออะไรดี ชื่อๆ อืมมมม................ชื่อนั้นดีกว่า!!!
“มั๊มมัม! นายชื่อมั๊มมัม!! เคมะ ป๊ะป๋า กับ มั๊มมัม ย๊า เข้ากันสุดๆ” ผมฟัดแก้มกับขนนุ่มนิ่มของมัน ก่อนจะจุ๊บปากมันหลายๆที
“มั๊มมัมมมมม ป๊ะป๋า มั๊มมัม น่ารักกกกกกกกกกกกกกก”ผมนั่งโหยหวนสรรเสริญกับการตั้งชื่อของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะอุ้มมันกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ผมใช้เวลาเล่นกับมั๊มมัมไปได้ราวๆเกือบชั่วโมง แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการซ้อมเชียร์อย่างหนัก ทำให้ผมผล็อยหลับไป โดยที่มีมั๊มมัมอยู่ในอ้อมกอด....
เจ้าสัตว์ตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มขยับยุกยิกไปมา ก่อนจะดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดของเขา มันวิ่งลงมาบนพื้น หันซ้ายหันขวา เหมือนกลัวว่าจะมีใครมาเห็น แล้วทันใดนั้นเองร่างกายของมันก็ค่อยๆเปลี่ยนไป!!!!...
