บ้าน
“ว่าไงนะ”ชานยอลถามเสียงห้วน แม้จะเหนื่อยแค่ไหน ก็ไม่สามารถปล่อยผ่านประโยคเมื่อครู่นี้ไปได้จริงๆ ก็เนื้อความมันเหมือนจะขู่เอาชีวิตเขานี่!!!
“เพิ่งรู้ว่าพวกลูกของโพไซดอนจะประสาทหูไม่ดีเวลาอยู่บนบก” ชานยอลกำมือแน่น ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง ตากลมจับจ้องไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างโกรธเคือง
“งั้นรู้ไว้ด้วยว่าเวลาอยู่บนบกฉันก็เร็วพอจะต่อยนายได้เหมือนกัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เจตนาคล้ายเตือนมากกว่าจะบอกเล่าทั่วๆไป แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจมันสักนิด ร่างสูงเลิกคิ้ว แม้สีหน้าจะดูเย็นชา แต่ก็เจือแววขบขันในน้ำเสียงเล็กน้อย
“ด้วยสภาพแบบนี้?”
“จะลองดูมั้ย” ฉับพลันนั้นมือเรียวก็ยกขึ้นเหนือแม่น้ำ น้ำจำนวนหนึ่งก็ถูกสะบัดสาดใส่ชายหนุ่ม หากเขาไม่เรียกวิญญาณขึ้นมารับป่านนี้ก็คงเปียกปอนไปแล้ว
ชายหนุ่มสะบัดมือไล่พวกวิญญาณกลับไป ก่อนจะหลับตาลง แล้วปาดหยดน้ำที่เกาะอยู่บนแก้ม
“ทำได้ดี” ชานยอลหรี่ตามองอย่างพิจารณา ไม่บ่อยนักที่ใครจะหลบกระแสน้ำของเขาได้ แล้วเมื่อกี้ที่เห็นผู้ชายคนนี้เรียกวิญญาณขึ้นมาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงทำได้กัน..
“นายเป็นวิญญาณประเภทไหน” เขาเอ่ยถามไปอย่างนั้น เพราะในนรกนี่คงไม่มีคนเป็นอาศัยอยู่หรอก เพราะฉะนั้นหมอนี่ต้องเป็นวิญญาณสักดวงแน่ รอยยิ้มขบขันระคนเย้ยหยันถูกวาดขึ้นที่ริมฝีปากหนา ก่อนที่คริสจะเอ่ยตอบ
“ประเภทที่นายไม่ควรเข้าใกล้” ยังไม่ทันจะได้ตอบ จู่ๆความกดอากาศก็เพิ่มขึ้น อุณหภูมิลดต่ำลงอย่างเฉียบพลัน หวืดดดดดด
กร๊อบ กร๊อบ
ฝูงวิญญาณและโครงกระดูกมากมายผุดขึ้นมาจับข้อเท้าเขาเอาไว้จากพื้นดิน จำนวนของมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ชานยอลจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ก่อนที่ดวงตาจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าดุดัน แล้วกางมือออกเตรียมที่จะสาดน้ำใส่อีกคน แต่ยังไม่ทันจะสำเร็จก็ถูกขัดขึ้นก่อน
“ไร้ประโยชน์”
“อาจใช่ แต่ไม่ใช่สำหรับครั้งนี้แน่”เขากางมือออก ก่อนจะเพ่งสมาธิสั่งให้เกิดแผ่นดินไหว...
อีกหนึ่งพรสวรรค์จากโพไซดอน เทพผู้เขย่าโลก...
ครืนนนน ครืนนนน
เสียงแผ่นดินแยกออกจนเกิดรอยแยกรอบๆคนทั้งสอง ร่างสูงแค่เปรยตามองเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มชอบใจ แล้วกางมือออกกลางอากาศ
“ขอบคุณที่ทำให้เรียกพวกมันง่ายขึ้น” ฉับพลันนั้นโครงกระดูกนับร้อยก็โผล่ขึ้นมาจากรอยแยกทุกรอย พวกมันมุ่งตรงเข้ายึดร่างของชานยอล ก่อนจะผลักให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ
ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มให้ชานยอล ราวกับเขาเป็นผลงานชิ้นเอกที่ตัวเองเพิ่งสรรค์สร้างเสร็จ ก่อนจะเดินมายื่นค้ำหัวเขา
“นายอาจทำให้เกิดแผ่นดินไหวได้ แต่อย่าลืมว่าทุกตารางนิ้วใต้พิภพล้วนมีคนตาย และเมื่อแผ่นดินแยกออก พวกเขาก็พร้อมที่จะคืนชีพอีกครั้งเสมอ”
“นายจะได้ตายอีกครั้งแน่!” คำขู่ฝ่อถูกเอ่ยออกจากกลีบปากบางอย่างเดือดดาล
“เสียใจด้วยที่ฉันยังไม่ตายเลยสักครั้งเดียว พักเหนื่อยให้สบายนะ บุตรแห่งโพไซดอน” เขาว่าก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ชานยอลนอนจมอยู่กับ.....
กองกระดูก
วิญญาณ
และที่แย่คือ
ซากศพที่เพิ่งตาย
ชานยอลหลับตานิ่ง กัดฟันกรอด พร้อมกับสะบัดตัวไปมาเพื่อสลัดพวกมันออก แต่เขาทำได้อย่างมากที่สุดก็แค่ทำให้มันกระดุกกระดิกเล็กน้อยเท่านั้นเอง
“ไอ้เด็กนรกเอ๊ย!!!” เขาสบถออกมาเสียงดังลั่น ไม่แน่ใจว่าไอ้ผีบ้านั่นจะได้ยินมั้ย แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขามีสิ่งที่น่าสนใจกว่านั่นคือ.....เขาจะสลัดโครงกระดูกบ้านี่ให้ทันงานเลี้ยงเริ่มรึเปล่าไงล่ะ
--------------------------------------
“เป็นคำด่าที่เป็นจริงนะ” คริสเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ขณะที่เขากำลังเดินกลับพระราชวัง เพราะเขาก็เป็นคนอยู่ในนรกตั้งแต่เด็กจริงๆ ดังนั้นจะเรียกว่าเด็กนรกก็คงไม่ผิดอะไร
คริสไม่ได้ตั้งใจจะไปเดินเล่นแถวแม่น้ำสติกซ์ และแน่นอนว่าก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปยืนขวางทางขึ้นของเด็กคนนั้น อีกทั้งโดยปกติมันก็ไม่มีใครลงมานรกโดยใช้เส้นทางนั้นเพราะมันอันตรายเกินไปเสียด้วย แต่สาเหตุที่เขาไปยืนอยู่แถวนั้นเพราะเขาต้องการจะสงบสติจากเรื่องที่ทะเลาะกับพ่อมาเท่านั้นเอง แต่ไม่คิดว่าจะซวย ไม่สิ มันอาจไม่เรียกว่าซวย เพราะเขาได้เจอกับลูกของโพไซดอน คนที่เขากำลังอยากเจออยู่พอดี ไม่ใช่ว่าอยากรู้จัก แต่เป็นเพราะเด็กนั่นเป็นเครื่องมือที่เขาใช้ประชดพ่อเท่านั้นเอง...
เพราะเด็กคนนั้นคือลูกของโพไซดอน พระเชษฐาของฮาเดสพ่อของเขา แต่ในทางทฤษฏีแล้วเขากับเด็กคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องเป็นญาติกัน เพราะการลำดับญาติของเทพ จะเกิดขึ้นแต่เพียงผู้ที่เป็นอมตะชนเท่านั้น ดังนั้นเขาที่ไม่ได้เป็นอมตะจึงไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็ยังรู้สึกการต้อนรับและดูแลเด็กคนนั้นถือเป็นสิ่งที่เจ้าภาพจัดงานควรจะทำ และแน่นอนว่าอะไรที่พ่อต้องการ เขาจะไม่ทำ…
“ท่านคริสครับ ได้เวลางานแล้วครับ”ข้ารับใช้ตนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งศีรษะให้จนหัวเกือบติดพื้น
“อืม” เขาขานรับในลำคอก่อนจะเดินตรงไปยังท้องพระโรง
ท้องพระโรงขนาดใหญ่ที่ทำด้วยหินภูเขาไฟสีดำแวววาว ถูกเนรมิตให้กลายเป็นลานประชุมของเหล่ามหาเทพ บัลลังก์ที่อยู่บนพื้นที่ถูกยกให้สูงขึ้นเป็นของ ซุส โพไซดอน และฮาเดส โดยมีซุสนั่งอยู่ตรงกลาง ด้านขวาเป็นโพไซดอน และซ้ายเป็นของพ่อเขา ถัดมาเป็นบัลลังก์ของมหาเทพองค์อื่นๆ โดยตรงกลางท้องพระโรงมีกองไฟขนาดใหญ่ลุกโชติช่วง คอยให้แสงสว่างแก่ท้องพระโรง
คริสเดินเข้าไปในงาน โดยตรงเข้าไปนั่งบนบัลลังก์ที่อยู่เยื้องไปทางด้านหลังของบัลลังก์ของพ่อเขา ก่อนทรุดนั่งลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย สุนัขปีศาจสีดำขนาดเท่าสุนัขดอร์แบนแมนด์สองตัวค่อยๆเดินออกมาจากด้านหลังแล้วทรุดนั่งอยู่ข้างๆบัลลังก์ของเขา มือหนายื่นไปลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะละความสนใจไปหาการจัดที่นั่งในงานครั้งนี้ ไม่บ่อยนักที่พ่อของเขาจะเป็นที่ต้อนรับของมหาเทพโอลิมปัสทั้งสิบสอง แต่อาจเพราะยุคสมัยนี้มีคนตายเยอะ และอาณาจักรของพ่อก็ขยายใหญ่ขึ้นมาก ส่งผลให้พ่อมีอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ มหาเทพพวกนั้นก็เลยเริ่มให้ความสำคัญแล้วก็เป็นได้ แต่คงจะไม่บ่อยนักหรอก...
“ได้เวลาเริ่มงานเหมายันแล้ว ในนามของข้า ฮาเดส เทพเจ้าแห่งความตาย ข้าขอสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่าข้ายินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้ และไม่คิดจะก่อให้เกิดความวุ่นวายใดๆทั้งสิ้น” คำปฏิญาณตน เพื่อย้ำเตือนไม่ให้เหล่าเทพวิวาทกันอย่างงานเมื่องานครั้งก่อน ที่แอรีสเทพเจ้าแห่งสงครามผู้ไม่ได้สมัครใจจะมาเกิดหงุดหงิดวิญญาณตนหนึ่งในงาน จนถึงขั้นเกือบพังงานให้ราบคาบด้วยธนูไฟ และอาวุธสงครามจากทุกยุคที่โลกมี ถูกเอ่ยขึ้นจากปากชายวัยกลางคนที่ใบหน้างดงามราวรูปปั้น แต่ก็ลึกลับและแฝงอันตรายอยู่ในแววตา มันเป็นความงามที่ซ่อนยาพิษอยู่ภายใน รอวันที่จะปลิดชีวิตผู้ที่เผลอใจไปหลงใหล
พรึ่บ
กองไฟสีม่วงที่เปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬ กลิ่นของมันไม่เหม็นไหม้เหมือนกับกลิ่นควันทั่วไป แต่กลับส่งกลิ่นหอมรัญจวนแบบดอกไม้ในดินแดนแห่งผู้วายชนม์
“ในนามของข้า ซุส เทพเจ้าแห่งสายฟ้า และมหาเทพผู้ปกครองสรวงสวรรค์ ข้าขอสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่าข้ายินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้ และไม่คิดจะก่อให้เกิดความวุ่นวายใดๆทั้งสิ้น” ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าดุดัน แต่มีแววตาขี้หงุดหงิดอยู่ตลอดเวลาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันทรงพลังที่สามารถเขย่าบรรยากาศให้พร่าเรือนจนถึงขนาดว่าเสียงอากาศดังชี่ๆ และร้องดังเปรี๊ยะๆราวกับว่าสายฟ้าจะผ่าเอากลางงานมันซะเดี๋ยวนี้ หากเขาหงุดหงิด
พรึ่บ
กองไฟสีดำแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาที่มีสายฟ้าลั่นเปรี๊ยะๆ ออกมา กลิ่นของมันเหมือนกับกลิ่นของอากาศยามที่เกิดพายุฝนฟ้าคะนอง
“ในนามของข้า โพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล ข้าขอสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่าข้ายินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้......”
“นาย!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางวง ก่อนที่ร่างร่างหนึ่งจะปรากฏตัว..
คริสส่งเสียงหัวเราะในลำคอก่อนจะเหลือบตามองเล็กน้อย ตัวปัญหาของงานมาแล้วไง แถมเป็นตัวปัญหาที่จะก่อกวนชื่อเสียงของพ่อเขาเสียด้วย...
“ชานยอล...” โพไซดอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งตำหนิกึ่งแปลกใจ แต่ดูท่าทางว่าลูกชายของเขาจะไม่ได้สนใจมันสักนิด
“ในนามของโพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล เราไม่ยินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้ และเราก็จะก่อเรื่องวุ่นวาย” ตากลมสีฟ้าทอประกายดุดันจับจ้องมาที่คริสที่กำลังนั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่
“นี่มันเรื่องอะไรกัน โพไซดอน” ซุสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว บรรยากาศรอบๆสั่นไหว และเริ่มมีกลิ่นไอของพายุโชยมา “ถามวิญญาณที่นั่งข้างท่านฮาเดสเถอะ”ชานยอลตอบแทน เทพทุกองค์จับจ้องมาที่คริสเป็นตาเดียว
“ลูกของข้าไปทำอะไร!!!” ฉับพลันนั้นบรรยากาศรอบๆก็เต็มไปด้วยกลิ่นไอของความตาย และความหนาวเหน็บ
“ลูก?” ชานยอลมองคริสราวกับว่าคริสเป็นสัตว์ประหลาดมาจากโลกล้านปี ก่อนจะเอ่ยต่อ
“ลูกของท่านไม่ให้เกียรติผม และในนามของเจ้าภาพจัดงานครั้งนี้ นั่นเท่ากับว่าท่านหยามเกียรติโพไซดอน” คริสกระตุกยิ้ม นี่ล่ะที่เขาต้องการ ทำให้พ่อเสียหน้า..
“ฮาเดส!!!”โพไซดอนตะหวาดเสียงดังสนั่นท้องพระโรง ความโกรธของเขาสั่นสะเทือนลงไปถึงแผ่นดินใต้พิภพให้สั่นไหว และดลบันดาลให้ท้องทะเลด้านบนอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง
“เจ้าต้องลงโทษลูกของเจ้า!!” โพไซดอนพูดพร้อมกับกระแทกตรีศูลจนท้องพระโรงสั่นไหว เสียงแม่น้ำในยมโลกปั่นป่วนดังมาจากที่ไกลๆ
“โพไซดอน!!! ข้าไม่คิดจะฟังความข้างเดียวเช่นเจ้าหรอกนะ บุตรแห่งโพไซดอน จงเอ่ย! ลูกข้าไปหยามเกียรติอะไรเจ้า”
“แสดงมารยาทไม่ดีต่อแขก ทั้งๆที่รู้ว่าผมคือลูกของโพไซดอน เท่านั้นมากพอที่ท่านจะลงโทษลูกของท่านได้รึยัง”
“จริงหรือไม่ คริส” คริสยิ้มพราย ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวสุนัขเบาๆ ทำท่าทางเพิกเฉยต่อข้อกล่าวหาทั้งหมด แม้ว่าชานยอลจะไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด แต่เขาก็ไม่คิดจะแก้ต่างให้ตัวเองทั้งสิ้น ในเมื่อทุกอย่างที่ทำเขาต้องการให้ฮาเดสเสียหายนี่…
“เจ้าต้องลงโทษลูกของเจ้า!!!”
“โพไซดอน!!! หยุดความพิโรธของเจ้า!!!” ซุสสั่ง น้ำเสียงของเขาทรงพลังมากเสียจนอากาศเกิดประกายแปลบปลาบ และความกดอากาศในท้องพระโรงลดฮวบลงอย่างเฉียบพลัน ส่งผลให้ทั้งห้องเกิดความปั่นป่วนทางอุณหภูมิ
ซุสหลับตานิ่ง ในมือกำอัสนีบาตรอาวุธประจำกายแน่นอย่างข่มอารมณ์ ก่อนจะลืมตาขึ้น ฉับพลันนั้นดวงตาที่เคยเป็นเพียงสีเทาของพายุ ก็แปรเปลี่ยนเป็นสายฟ้าแล่นแปลบปลาบอยู่ภายใน บ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังพิโรธอย่างถึงขีดสุด
“เสื่อมเสีย! เกิดเรื่องอย่างนี้กลางพิธีเปิดงานเหมายันที่มหาเทพทั้งสิบสองอยู่ในที่ประชุม เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน บุตรแห่งฮาเดส!!!”
เปรี้ยง!!!
อัสนีบาตรถูกฟาดลงกลางกองไฟ ก่อนที่ทั้งห้องจะสว่างวาบด้วยประกายจากสายฟ้า เหล่าดวงวิญญาณที่อยู่รายล้อมถูกมันเผาผลาญไปจนไม่เหลือแม้แต่ละอองวิญญาณให้ระลึกถึง
“จงลงมติลงโทษบุตรแห่งฮาเดสข้อหาที่เขาหยามเกียรติโพไซดอน!!!” คริสนั่งนิ่ง เปรยตามองชานยอลที่ส่งยิ้มเย้ยหยันมาให้เขาเล็กน้อย พลางนึกสงสาร....
ช่างไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นเพียงแค่เครื่องมือ
“ข้าว่าให้เขาสู้กันจนตายท่าจะดีนะ” ชายร่างบึกบึนที่มีความงดงามในรูปแบบของความป่าเถื่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับเหตุการณ์ความรุนแรงของซุสเป็นเพียงเรื่องธรรมดา ที่เคยเกิดขึ้นจนชินชาไปแล้ว
“แอรีส เจ้าหยุดคิดถึงสงครามสักทีเถอะ ข้าว่าน่าจะให้เขาจัดปาร์ตี้ไวน์กันนะ แบบที่ อืม สมัยนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ ไปผับน่ะ แต่ความสนุกนั่นไม่เท่าปาร์ตี้แบบกรีกดั้งเดิมหรอก เท่านั้นข้าว่าเจ้าหนุ่มนั่นคงจะได้รับโทษมากพอแล้ว” ชายเจ้าสำราญคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับกระดกแก้วไวน์องุ่นที่ถูกเสกขึ้นเมื่อครู่เข้าปาก
“ไดโอนีซุส เจ้าคิดจะลงโทษคนที่หยามเกียรติข้าด้วยวิธีนั้นจริงรึ”โพไซดอนถาม
“ข้าว่าน่าจะให้เขาไม่สมหวังในความรักนะ เรื่องนี้ข้าช่วยได้ แต่ดูรูปโฉมเขาสิ โอ้ จะมีใครไม่ตกหลุมรักเขาบ้างนะ”หญิงสาวงามสง่าที่มีกลิ่นหอมของกุหลาบและเสน่ห์อย่างอิสสตรีเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมามองทาง คริส ราวกับเธอเป็นหญิงสาวแรกแย้มที่กำลังพร่ำเพ้อถึงชายผู้สูงส่ง
“ผมคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีนะครับ ท่านอะโพรไดท์”ชานยอลสนับสนุน
“เจ้าก็คิดเช่นเดียวกับข้าใช่มั้ย แต่ข้าไม่คิดว่าจะมีใครโง่ไม่ตกหลุมรักเขาได้นะ”
“ไร้สาระ...”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ท่าทางทรงภูมิและเปี่ยมไปด้วยปัญญาความรู้
“อาธีน่า เจ้าจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับความรัก ในเมื่อเจ้าถือครองพรหมจรรย์”
“เจ้าคิดว่าอย่างไร อาธีน่า”ซุสหันไปถามความคิดเห็นจากเธอ
“ฮาเดสเป็นเทพผู้รักความยุติธรรม อย่างไรก็คงยินดีให้ลงโทษบุตรชายของตนอยู่แล้ว และข้าคิดว่าบทลงโทษที่เหมาะสมสำหรับการที่เขาไปหยามเกียรติโพไซดอน นั่นคือให้เขาถูกหยามเกียรติแห่งฮาเดสเช่นกัน” คริสยิ้มเล็กน้อย ไม่คิดว่าแผนเล็กๆของตัวเองจะขยายใหญ่ได้มากขนาดที่พ่อต้องโดนหยามเกียรติ ส่วนชานยอลเองก็กอดอกพร้อมกับยิ้มอย่างผู้กุมชัยชนะ
“ด้วยวิธีอะไร”ซุสเอ่ยถามต่อ
“ให้บุตรแห่งฮาเดสดูแลบุตรแห่งโพไซดอน ไถ่โทษที่เขาทำพฤติกรรมไม่ดีในวันนี้เป็นเวลาสามเดือน”สิ้นเสียงคำพูดของอาธีน่า คริสก็ขมวดคิ้วทันที เขาไม่คิดว่ามันเป็นการลงโทษที่เหมาะสม เพราะถ้าจะให้เขาเอาชีวิตไปผูกติดกับเด็กคนนั้นมันก็คงจะเป็นอะไรที่...วุ่นวายน่าดู
“มีใครมีความคิดที่ดีกว่านี้มั้ย ถ้าไม่มีก็ลงมติได้” คริสภาวนาในใจว่าขอให้เสียงในสภาส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วย แต่ผลสุดท้าย...
“เห็นด้วย7 ไม่เห็นด้วย5 มติเห็นพ้องให้ลงโทษบุตรแห่งฮาเดสโดยการไปดูแลบุตรแห่งโพไซดอนเป็นเวลาสามเดือน” สิ้นเสียงของซุสชานยอลก็ส่งยิ้มกวนประสาทมาให้คริสทันที ร่างสูงเปรยตามองก่อนจะแสยะยิ้ม..
“หึ” เขาเกือบจะหงุดหงิดการลงโทษไร้สาระนั่น แต่เมื่อเห็นชานยอลยกยิ้มแบบนั้น ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในสมอง ชานยอลอาจเก่งที่สามารถสั่งให้คนลงโทษเขาได้ แต่ไม่ได้เก่งพอจะรู้ทันเขาทุกเรื่อง...
“ผมยินดีจะรับโทษนั่นและจะทำตามทุกประการ”คริสเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์อยู่ในดวงตา
มันก็แค่เกมส์
ก็แค่เกมส์ที่เขาควบคุมโดยยืมมือคนอื่นเท่านั้นเอง
“บทลงโทษจะเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”
“ครับ” เขารับคำสั้นๆ พลางคิดในใจ...
เตรียมรับการดูแลจากนรกได้เลย
ปาร์คชานยอล
รับรองว่าเกียรติของโพไซดอนจะต้องป่นปี้ยิ่งกว่าครั้งนี้แน่!!!
“เพิ่งรู้ว่าพวกลูกของโพไซดอนจะประสาทหูไม่ดีเวลาอยู่บนบก” ชานยอลกำมือแน่น ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง ตากลมจับจ้องไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างโกรธเคือง
“งั้นรู้ไว้ด้วยว่าเวลาอยู่บนบกฉันก็เร็วพอจะต่อยนายได้เหมือนกัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เจตนาคล้ายเตือนมากกว่าจะบอกเล่าทั่วๆไป แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจมันสักนิด ร่างสูงเลิกคิ้ว แม้สีหน้าจะดูเย็นชา แต่ก็เจือแววขบขันในน้ำเสียงเล็กน้อย
“ด้วยสภาพแบบนี้?”
“จะลองดูมั้ย” ฉับพลันนั้นมือเรียวก็ยกขึ้นเหนือแม่น้ำ น้ำจำนวนหนึ่งก็ถูกสะบัดสาดใส่ชายหนุ่ม หากเขาไม่เรียกวิญญาณขึ้นมารับป่านนี้ก็คงเปียกปอนไปแล้ว
ชายหนุ่มสะบัดมือไล่พวกวิญญาณกลับไป ก่อนจะหลับตาลง แล้วปาดหยดน้ำที่เกาะอยู่บนแก้ม
“ทำได้ดี” ชานยอลหรี่ตามองอย่างพิจารณา ไม่บ่อยนักที่ใครจะหลบกระแสน้ำของเขาได้ แล้วเมื่อกี้ที่เห็นผู้ชายคนนี้เรียกวิญญาณขึ้นมาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงทำได้กัน..
“นายเป็นวิญญาณประเภทไหน” เขาเอ่ยถามไปอย่างนั้น เพราะในนรกนี่คงไม่มีคนเป็นอาศัยอยู่หรอก เพราะฉะนั้นหมอนี่ต้องเป็นวิญญาณสักดวงแน่ รอยยิ้มขบขันระคนเย้ยหยันถูกวาดขึ้นที่ริมฝีปากหนา ก่อนที่คริสจะเอ่ยตอบ
“ประเภทที่นายไม่ควรเข้าใกล้” ยังไม่ทันจะได้ตอบ จู่ๆความกดอากาศก็เพิ่มขึ้น อุณหภูมิลดต่ำลงอย่างเฉียบพลัน หวืดดดดดด
กร๊อบ กร๊อบ
ฝูงวิญญาณและโครงกระดูกมากมายผุดขึ้นมาจับข้อเท้าเขาเอาไว้จากพื้นดิน จำนวนของมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ชานยอลจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ก่อนที่ดวงตาจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าดุดัน แล้วกางมือออกเตรียมที่จะสาดน้ำใส่อีกคน แต่ยังไม่ทันจะสำเร็จก็ถูกขัดขึ้นก่อน
“ไร้ประโยชน์”
“อาจใช่ แต่ไม่ใช่สำหรับครั้งนี้แน่”เขากางมือออก ก่อนจะเพ่งสมาธิสั่งให้เกิดแผ่นดินไหว...
อีกหนึ่งพรสวรรค์จากโพไซดอน เทพผู้เขย่าโลก...
ครืนนนน ครืนนนน
เสียงแผ่นดินแยกออกจนเกิดรอยแยกรอบๆคนทั้งสอง ร่างสูงแค่เปรยตามองเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มชอบใจ แล้วกางมือออกกลางอากาศ
“ขอบคุณที่ทำให้เรียกพวกมันง่ายขึ้น” ฉับพลันนั้นโครงกระดูกนับร้อยก็โผล่ขึ้นมาจากรอยแยกทุกรอย พวกมันมุ่งตรงเข้ายึดร่างของชานยอล ก่อนจะผลักให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ
ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มให้ชานยอล ราวกับเขาเป็นผลงานชิ้นเอกที่ตัวเองเพิ่งสรรค์สร้างเสร็จ ก่อนจะเดินมายื่นค้ำหัวเขา
“นายอาจทำให้เกิดแผ่นดินไหวได้ แต่อย่าลืมว่าทุกตารางนิ้วใต้พิภพล้วนมีคนตาย และเมื่อแผ่นดินแยกออก พวกเขาก็พร้อมที่จะคืนชีพอีกครั้งเสมอ”
“นายจะได้ตายอีกครั้งแน่!” คำขู่ฝ่อถูกเอ่ยออกจากกลีบปากบางอย่างเดือดดาล
“เสียใจด้วยที่ฉันยังไม่ตายเลยสักครั้งเดียว พักเหนื่อยให้สบายนะ บุตรแห่งโพไซดอน” เขาว่าก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ชานยอลนอนจมอยู่กับ.....
กองกระดูก
วิญญาณ
และที่แย่คือ
ซากศพที่เพิ่งตาย
ชานยอลหลับตานิ่ง กัดฟันกรอด พร้อมกับสะบัดตัวไปมาเพื่อสลัดพวกมันออก แต่เขาทำได้อย่างมากที่สุดก็แค่ทำให้มันกระดุกกระดิกเล็กน้อยเท่านั้นเอง
“ไอ้เด็กนรกเอ๊ย!!!” เขาสบถออกมาเสียงดังลั่น ไม่แน่ใจว่าไอ้ผีบ้านั่นจะได้ยินมั้ย แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขามีสิ่งที่น่าสนใจกว่านั่นคือ.....เขาจะสลัดโครงกระดูกบ้านี่ให้ทันงานเลี้ยงเริ่มรึเปล่าไงล่ะ
--------------------------------------
“เป็นคำด่าที่เป็นจริงนะ” คริสเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ขณะที่เขากำลังเดินกลับพระราชวัง เพราะเขาก็เป็นคนอยู่ในนรกตั้งแต่เด็กจริงๆ ดังนั้นจะเรียกว่าเด็กนรกก็คงไม่ผิดอะไร
คริสไม่ได้ตั้งใจจะไปเดินเล่นแถวแม่น้ำสติกซ์ และแน่นอนว่าก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปยืนขวางทางขึ้นของเด็กคนนั้น อีกทั้งโดยปกติมันก็ไม่มีใครลงมานรกโดยใช้เส้นทางนั้นเพราะมันอันตรายเกินไปเสียด้วย แต่สาเหตุที่เขาไปยืนอยู่แถวนั้นเพราะเขาต้องการจะสงบสติจากเรื่องที่ทะเลาะกับพ่อมาเท่านั้นเอง แต่ไม่คิดว่าจะซวย ไม่สิ มันอาจไม่เรียกว่าซวย เพราะเขาได้เจอกับลูกของโพไซดอน คนที่เขากำลังอยากเจออยู่พอดี ไม่ใช่ว่าอยากรู้จัก แต่เป็นเพราะเด็กนั่นเป็นเครื่องมือที่เขาใช้ประชดพ่อเท่านั้นเอง...
เพราะเด็กคนนั้นคือลูกของโพไซดอน พระเชษฐาของฮาเดสพ่อของเขา แต่ในทางทฤษฏีแล้วเขากับเด็กคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องเป็นญาติกัน เพราะการลำดับญาติของเทพ จะเกิดขึ้นแต่เพียงผู้ที่เป็นอมตะชนเท่านั้น ดังนั้นเขาที่ไม่ได้เป็นอมตะจึงไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็ยังรู้สึกการต้อนรับและดูแลเด็กคนนั้นถือเป็นสิ่งที่เจ้าภาพจัดงานควรจะทำ และแน่นอนว่าอะไรที่พ่อต้องการ เขาจะไม่ทำ…
“ท่านคริสครับ ได้เวลางานแล้วครับ”ข้ารับใช้ตนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งศีรษะให้จนหัวเกือบติดพื้น
“อืม” เขาขานรับในลำคอก่อนจะเดินตรงไปยังท้องพระโรง
ท้องพระโรงขนาดใหญ่ที่ทำด้วยหินภูเขาไฟสีดำแวววาว ถูกเนรมิตให้กลายเป็นลานประชุมของเหล่ามหาเทพ บัลลังก์ที่อยู่บนพื้นที่ถูกยกให้สูงขึ้นเป็นของ ซุส โพไซดอน และฮาเดส โดยมีซุสนั่งอยู่ตรงกลาง ด้านขวาเป็นโพไซดอน และซ้ายเป็นของพ่อเขา ถัดมาเป็นบัลลังก์ของมหาเทพองค์อื่นๆ โดยตรงกลางท้องพระโรงมีกองไฟขนาดใหญ่ลุกโชติช่วง คอยให้แสงสว่างแก่ท้องพระโรง
คริสเดินเข้าไปในงาน โดยตรงเข้าไปนั่งบนบัลลังก์ที่อยู่เยื้องไปทางด้านหลังของบัลลังก์ของพ่อเขา ก่อนทรุดนั่งลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย สุนัขปีศาจสีดำขนาดเท่าสุนัขดอร์แบนแมนด์สองตัวค่อยๆเดินออกมาจากด้านหลังแล้วทรุดนั่งอยู่ข้างๆบัลลังก์ของเขา มือหนายื่นไปลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะละความสนใจไปหาการจัดที่นั่งในงานครั้งนี้ ไม่บ่อยนักที่พ่อของเขาจะเป็นที่ต้อนรับของมหาเทพโอลิมปัสทั้งสิบสอง แต่อาจเพราะยุคสมัยนี้มีคนตายเยอะ และอาณาจักรของพ่อก็ขยายใหญ่ขึ้นมาก ส่งผลให้พ่อมีอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ มหาเทพพวกนั้นก็เลยเริ่มให้ความสำคัญแล้วก็เป็นได้ แต่คงจะไม่บ่อยนักหรอก...
“ได้เวลาเริ่มงานเหมายันแล้ว ในนามของข้า ฮาเดส เทพเจ้าแห่งความตาย ข้าขอสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่าข้ายินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้ และไม่คิดจะก่อให้เกิดความวุ่นวายใดๆทั้งสิ้น” คำปฏิญาณตน เพื่อย้ำเตือนไม่ให้เหล่าเทพวิวาทกันอย่างงานเมื่องานครั้งก่อน ที่แอรีสเทพเจ้าแห่งสงครามผู้ไม่ได้สมัครใจจะมาเกิดหงุดหงิดวิญญาณตนหนึ่งในงาน จนถึงขั้นเกือบพังงานให้ราบคาบด้วยธนูไฟ และอาวุธสงครามจากทุกยุคที่โลกมี ถูกเอ่ยขึ้นจากปากชายวัยกลางคนที่ใบหน้างดงามราวรูปปั้น แต่ก็ลึกลับและแฝงอันตรายอยู่ในแววตา มันเป็นความงามที่ซ่อนยาพิษอยู่ภายใน รอวันที่จะปลิดชีวิตผู้ที่เผลอใจไปหลงใหล
พรึ่บ
กองไฟสีม่วงที่เปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬ กลิ่นของมันไม่เหม็นไหม้เหมือนกับกลิ่นควันทั่วไป แต่กลับส่งกลิ่นหอมรัญจวนแบบดอกไม้ในดินแดนแห่งผู้วายชนม์
“ในนามของข้า ซุส เทพเจ้าแห่งสายฟ้า และมหาเทพผู้ปกครองสรวงสวรรค์ ข้าขอสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่าข้ายินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้ และไม่คิดจะก่อให้เกิดความวุ่นวายใดๆทั้งสิ้น” ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าดุดัน แต่มีแววตาขี้หงุดหงิดอยู่ตลอดเวลาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันทรงพลังที่สามารถเขย่าบรรยากาศให้พร่าเรือนจนถึงขนาดว่าเสียงอากาศดังชี่ๆ และร้องดังเปรี๊ยะๆราวกับว่าสายฟ้าจะผ่าเอากลางงานมันซะเดี๋ยวนี้ หากเขาหงุดหงิด
พรึ่บ
กองไฟสีดำแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาที่มีสายฟ้าลั่นเปรี๊ยะๆ ออกมา กลิ่นของมันเหมือนกับกลิ่นของอากาศยามที่เกิดพายุฝนฟ้าคะนอง
“ในนามของข้า โพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล ข้าขอสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่าข้ายินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้......”
“นาย!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางวง ก่อนที่ร่างร่างหนึ่งจะปรากฏตัว..
คริสส่งเสียงหัวเราะในลำคอก่อนจะเหลือบตามองเล็กน้อย ตัวปัญหาของงานมาแล้วไง แถมเป็นตัวปัญหาที่จะก่อกวนชื่อเสียงของพ่อเขาเสียด้วย...
“ชานยอล...” โพไซดอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งตำหนิกึ่งแปลกใจ แต่ดูท่าทางว่าลูกชายของเขาจะไม่ได้สนใจมันสักนิด
“ในนามของโพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล เราไม่ยินดีที่จะเข้าร่วมงานนี้ และเราก็จะก่อเรื่องวุ่นวาย” ตากลมสีฟ้าทอประกายดุดันจับจ้องมาที่คริสที่กำลังนั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่
“นี่มันเรื่องอะไรกัน โพไซดอน” ซุสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว บรรยากาศรอบๆสั่นไหว และเริ่มมีกลิ่นไอของพายุโชยมา “ถามวิญญาณที่นั่งข้างท่านฮาเดสเถอะ”ชานยอลตอบแทน เทพทุกองค์จับจ้องมาที่คริสเป็นตาเดียว
“ลูกของข้าไปทำอะไร!!!” ฉับพลันนั้นบรรยากาศรอบๆก็เต็มไปด้วยกลิ่นไอของความตาย และความหนาวเหน็บ
“ลูก?” ชานยอลมองคริสราวกับว่าคริสเป็นสัตว์ประหลาดมาจากโลกล้านปี ก่อนจะเอ่ยต่อ
“ลูกของท่านไม่ให้เกียรติผม และในนามของเจ้าภาพจัดงานครั้งนี้ นั่นเท่ากับว่าท่านหยามเกียรติโพไซดอน” คริสกระตุกยิ้ม นี่ล่ะที่เขาต้องการ ทำให้พ่อเสียหน้า..
“ฮาเดส!!!”โพไซดอนตะหวาดเสียงดังสนั่นท้องพระโรง ความโกรธของเขาสั่นสะเทือนลงไปถึงแผ่นดินใต้พิภพให้สั่นไหว และดลบันดาลให้ท้องทะเลด้านบนอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง
“เจ้าต้องลงโทษลูกของเจ้า!!” โพไซดอนพูดพร้อมกับกระแทกตรีศูลจนท้องพระโรงสั่นไหว เสียงแม่น้ำในยมโลกปั่นป่วนดังมาจากที่ไกลๆ
“โพไซดอน!!! ข้าไม่คิดจะฟังความข้างเดียวเช่นเจ้าหรอกนะ บุตรแห่งโพไซดอน จงเอ่ย! ลูกข้าไปหยามเกียรติอะไรเจ้า”
“แสดงมารยาทไม่ดีต่อแขก ทั้งๆที่รู้ว่าผมคือลูกของโพไซดอน เท่านั้นมากพอที่ท่านจะลงโทษลูกของท่านได้รึยัง”
“จริงหรือไม่ คริส” คริสยิ้มพราย ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวสุนัขเบาๆ ทำท่าทางเพิกเฉยต่อข้อกล่าวหาทั้งหมด แม้ว่าชานยอลจะไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด แต่เขาก็ไม่คิดจะแก้ต่างให้ตัวเองทั้งสิ้น ในเมื่อทุกอย่างที่ทำเขาต้องการให้ฮาเดสเสียหายนี่…
“เจ้าต้องลงโทษลูกของเจ้า!!!”
“โพไซดอน!!! หยุดความพิโรธของเจ้า!!!” ซุสสั่ง น้ำเสียงของเขาทรงพลังมากเสียจนอากาศเกิดประกายแปลบปลาบ และความกดอากาศในท้องพระโรงลดฮวบลงอย่างเฉียบพลัน ส่งผลให้ทั้งห้องเกิดความปั่นป่วนทางอุณหภูมิ
ซุสหลับตานิ่ง ในมือกำอัสนีบาตรอาวุธประจำกายแน่นอย่างข่มอารมณ์ ก่อนจะลืมตาขึ้น ฉับพลันนั้นดวงตาที่เคยเป็นเพียงสีเทาของพายุ ก็แปรเปลี่ยนเป็นสายฟ้าแล่นแปลบปลาบอยู่ภายใน บ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังพิโรธอย่างถึงขีดสุด
“เสื่อมเสีย! เกิดเรื่องอย่างนี้กลางพิธีเปิดงานเหมายันที่มหาเทพทั้งสิบสองอยู่ในที่ประชุม เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน บุตรแห่งฮาเดส!!!”
เปรี้ยง!!!
อัสนีบาตรถูกฟาดลงกลางกองไฟ ก่อนที่ทั้งห้องจะสว่างวาบด้วยประกายจากสายฟ้า เหล่าดวงวิญญาณที่อยู่รายล้อมถูกมันเผาผลาญไปจนไม่เหลือแม้แต่ละอองวิญญาณให้ระลึกถึง
“จงลงมติลงโทษบุตรแห่งฮาเดสข้อหาที่เขาหยามเกียรติโพไซดอน!!!” คริสนั่งนิ่ง เปรยตามองชานยอลที่ส่งยิ้มเย้ยหยันมาให้เขาเล็กน้อย พลางนึกสงสาร....
ช่างไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นเพียงแค่เครื่องมือ
“ข้าว่าให้เขาสู้กันจนตายท่าจะดีนะ” ชายร่างบึกบึนที่มีความงดงามในรูปแบบของความป่าเถื่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับเหตุการณ์ความรุนแรงของซุสเป็นเพียงเรื่องธรรมดา ที่เคยเกิดขึ้นจนชินชาไปแล้ว
“แอรีส เจ้าหยุดคิดถึงสงครามสักทีเถอะ ข้าว่าน่าจะให้เขาจัดปาร์ตี้ไวน์กันนะ แบบที่ อืม สมัยนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ ไปผับน่ะ แต่ความสนุกนั่นไม่เท่าปาร์ตี้แบบกรีกดั้งเดิมหรอก เท่านั้นข้าว่าเจ้าหนุ่มนั่นคงจะได้รับโทษมากพอแล้ว” ชายเจ้าสำราญคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับกระดกแก้วไวน์องุ่นที่ถูกเสกขึ้นเมื่อครู่เข้าปาก
“ไดโอนีซุส เจ้าคิดจะลงโทษคนที่หยามเกียรติข้าด้วยวิธีนั้นจริงรึ”โพไซดอนถาม
“ข้าว่าน่าจะให้เขาไม่สมหวังในความรักนะ เรื่องนี้ข้าช่วยได้ แต่ดูรูปโฉมเขาสิ โอ้ จะมีใครไม่ตกหลุมรักเขาบ้างนะ”หญิงสาวงามสง่าที่มีกลิ่นหอมของกุหลาบและเสน่ห์อย่างอิสสตรีเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมามองทาง คริส ราวกับเธอเป็นหญิงสาวแรกแย้มที่กำลังพร่ำเพ้อถึงชายผู้สูงส่ง
“ผมคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีนะครับ ท่านอะโพรไดท์”ชานยอลสนับสนุน
“เจ้าก็คิดเช่นเดียวกับข้าใช่มั้ย แต่ข้าไม่คิดว่าจะมีใครโง่ไม่ตกหลุมรักเขาได้นะ”
“ไร้สาระ...”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ท่าทางทรงภูมิและเปี่ยมไปด้วยปัญญาความรู้
“อาธีน่า เจ้าจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับความรัก ในเมื่อเจ้าถือครองพรหมจรรย์”
“เจ้าคิดว่าอย่างไร อาธีน่า”ซุสหันไปถามความคิดเห็นจากเธอ
“ฮาเดสเป็นเทพผู้รักความยุติธรรม อย่างไรก็คงยินดีให้ลงโทษบุตรชายของตนอยู่แล้ว และข้าคิดว่าบทลงโทษที่เหมาะสมสำหรับการที่เขาไปหยามเกียรติโพไซดอน นั่นคือให้เขาถูกหยามเกียรติแห่งฮาเดสเช่นกัน” คริสยิ้มเล็กน้อย ไม่คิดว่าแผนเล็กๆของตัวเองจะขยายใหญ่ได้มากขนาดที่พ่อต้องโดนหยามเกียรติ ส่วนชานยอลเองก็กอดอกพร้อมกับยิ้มอย่างผู้กุมชัยชนะ
“ด้วยวิธีอะไร”ซุสเอ่ยถามต่อ
“ให้บุตรแห่งฮาเดสดูแลบุตรแห่งโพไซดอน ไถ่โทษที่เขาทำพฤติกรรมไม่ดีในวันนี้เป็นเวลาสามเดือน”สิ้นเสียงคำพูดของอาธีน่า คริสก็ขมวดคิ้วทันที เขาไม่คิดว่ามันเป็นการลงโทษที่เหมาะสม เพราะถ้าจะให้เขาเอาชีวิตไปผูกติดกับเด็กคนนั้นมันก็คงจะเป็นอะไรที่...วุ่นวายน่าดู
“มีใครมีความคิดที่ดีกว่านี้มั้ย ถ้าไม่มีก็ลงมติได้” คริสภาวนาในใจว่าขอให้เสียงในสภาส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วย แต่ผลสุดท้าย...
“เห็นด้วย7 ไม่เห็นด้วย5 มติเห็นพ้องให้ลงโทษบุตรแห่งฮาเดสโดยการไปดูแลบุตรแห่งโพไซดอนเป็นเวลาสามเดือน” สิ้นเสียงของซุสชานยอลก็ส่งยิ้มกวนประสาทมาให้คริสทันที ร่างสูงเปรยตามองก่อนจะแสยะยิ้ม..
“หึ” เขาเกือบจะหงุดหงิดการลงโทษไร้สาระนั่น แต่เมื่อเห็นชานยอลยกยิ้มแบบนั้น ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในสมอง ชานยอลอาจเก่งที่สามารถสั่งให้คนลงโทษเขาได้ แต่ไม่ได้เก่งพอจะรู้ทันเขาทุกเรื่อง...
“ผมยินดีจะรับโทษนั่นและจะทำตามทุกประการ”คริสเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์อยู่ในดวงตา
มันก็แค่เกมส์
ก็แค่เกมส์ที่เขาควบคุมโดยยืมมือคนอื่นเท่านั้นเอง
“บทลงโทษจะเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”
“ครับ” เขารับคำสั้นๆ พลางคิดในใจ...
เตรียมรับการดูแลจากนรกได้เลย
ปาร์คชานยอล
รับรองว่าเกียรติของโพไซดอนจะต้องป่นปี้ยิ่งกว่าครั้งนี้แน่!!!
