บ้าน
หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่โหดร้ายจากการกระทำของคริส ชานยอลก็ยังคงก้มหน้าร้องไห้กับความหยาบคายที่พี่ชายฝากร่องรอยไว้บนตัวเขา.....
มือบางปิดหน้าของตนร่ำไห้ ดวงตากลมโตของชานยอลที่เคยสดใสบัดนี้กลับมีน้ำตาไหลออกมาด้วยความโมโหและอับอายในสิ่งที่คริสทำกับเขาเมื่อครู่...ครอบครัวใหม่ที่เขาเคยคิดว่าจะอบอุ่นกลับเป็นเพียงความรู้สึกนึกคิดของเขาไปเพียงคนเดียว....
คริสออกรถจากบริเวณนั้นไปด้วยความเร็วพร้อมกับโทสะที่ยังคงคุกรุ่นอยู่ ชานยอลไม่ควรจะพูดถึงพ่อเขาในขณะที่เขากำลังโมโห ในชีวิตของคริสมีพ่อคนเดียวเท่านั้นที่คริสรักและเคารพ..ถึงคริสจะรักแม่แต่เขาก็มีความสนิทสนมกับพ่อมากกว่าหลายเท่านักและเหตุการณ์ที่เขาต้องเสียพ่อไปจากอุบัติเหตุในขณะที่เขานั่งอยู่ในรถคันนั้นด้วย...มันตราตรึงหัวใจของเด็กชายตัวน้อยๆคนหนึ่งให้เจ็บปวดไปตลอดชั่วชีวิต...ภาพวังวนที่พ่อต้องเจ็บปวดก่อนสิ้นใจมันทำให้คริสเสียใจมากจนเขาอยากจะจากแม่ไปเพื่ออยู่กับพ่อด้วยในโลกของความตาย
"จอดรถ!ผมจะลงตรงนี้!!" ชานยอลออกคำสั่งกับพี่ชายเนื่องจากเขาทนไม่ได้ที่จะต้องร่วมทางไปกับคริสอีก
"ฉันไม่จอด" คริสยังคงเร่งเครื่องยนต์ไปตามเส้นทางเพื่อจะกลับคฤหาสน์ของครอบครัวใหม่ของเขา
"ถ้าไม่จอดผมก็จะโดด!" สิ้นประโยคของชานยอลเขารีบปลดเข็มขัดนิรภัยรวมถึงพยายามเปิดประตูรถฝั่งของตนเองออก
คริสตกตะลึงในสิ่งที่ชานยอลกำลังจะทำ เขาคว้าข้อมือบางของชานยอลจับไว้ก่อนที่ชานยอลจะตัดสินใจทำอะไรบ้าๆพร้อมกับดุชานยอลให้หยุดทำอะไรไร้สาระได้แล้ว
"อย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะชานยอล.....ก็ได้!ฉันจะจับมือนายอย่างนี้ไปตลอดทาง ถ้านายโดดเราก็ตายด้วยกัน"คริสใช้คำพูดขู่ชานยอลซึ่งในความจริงแล้วคริสไม่เคยกลัวตายเลยซักนิดแต่เขารับไม่ได้ที่ต้องเห็นใครมาตายต่อหน้าต่อตาด้วยอุบัติเหตุอีกแล้ว
มือหนากุมมือบางที่สั่นระริกไว้ตลอดทาง คริสสอดประสานนิ้วมือของตนเข้ามาตามร่องมือของชานยอลไว้เพราะกลัวว่าชานยอลจะคิดอะไรตื้นๆอีก น้ำตาของชานยอลค่อยๆเหือดแห้งไปช้าๆ...สองร่างในรถสปอร์ตคันหรูกุมมือกันไปตลอดทาง ฝ่ามือหนาของคริสจับมือของชานยอลไว้ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง ...มือเล็กที่เขากุมอยู่นั้นค่อยๆหายสั่นช้าๆและกลับมีความอบอุ่นบางอย่างที่ส่งผ่านมาถึงมือของคริส...ภาพที่คริสกุมมือพ่อของเขาเดินในวัยเด็กย้อนกลับมาอีกครั้ง มันเป็นอุ้งมือที่แฝงไปด้วยความอบอุ่น....คริสพยายามสลัดความรู้สึกที่ตนเองก็อธิบายไม่ได้ออกไปก่อนที่เขาจะใจอ่อนกับน้ำตาของชานยอลจนเสียสมาธิ
หลังจากรถเคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่บริเวณบ้านของตระกูลปาร์ค ชานยอลก็รีบเปิดประตูและวิ่งลงจากรถโดยที่ไม่ทักใครในบ้านรวมถึงคุณนายปาร์คมารดาของคริสที่เดินสวนกันตรงห้องโถงใหญ่
"คริส....ลูกทำอะไรน้องหรือเปล่า" มารดาของคริสเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของชานยอลที่ไม่สู้ดีนัก
"ทำไมต้องคิดว่าผมเป็นคนทำ เขาทำตัวเองมั่งไม่ได้เหรอ" คริสเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องครัวพร้อมเปิดตู้เย็นรินน้ำขึ้นดื่มเพื่อดับกระหาย
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป 3 วัน ชานยอลพยายามหลบหน้าคริสทุกวิถีทาง ทั้งกลับบ้านดึกโดยบอกกับที่บ้านว่าไปทำรายงาน...ออกจากบ้านแต่เช้าและไม่ร่วมโต๊ะอาหารกับคริส การกระทำของชานยอลไม่ได้อยู่ในความสนใจของคริสนัก เขากลับรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ไม่ต้องเจอหน้าชานยอลให้เขาหงุดหงิดใจ....
เช้าวันนี้เหมือนเช่นทุกวัน ชานยอลรีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับถือกระเป๋าเป้ที่ใส่หนังสือเดินลงมายังโต๊ะอาหารแต่เช้าเพื่อจะรีบทานอาหารและรีบออกไปให้พ้นๆจากคริส...น่าแปลกที่วันนี้มีสมาชิกมาร่วมโต๊ะอาหารเพิ่มขึ้น เนื่องจากชานยอลไม่เคยเจอคริสในช่วงเช้าจึงทำให้เขาแปลกใจ ดวงตากลมโตหลุบลงต่ำเพราะไม่ต้องการสบสายตาคมที่กำลังนั่งจ้องมองเขาจากเก้าอี้ที่ไม่ห่างจากเขานัก....
"วันนี้พี่คริสมาร่วมทานอาหารกับเราด้วยนะชานยอล" คุณนายปาร์คมีรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าพร้อมทั้งตักข้าวต้มลงในชามของชานยอล
"ฮะ" ชานยอลตอบสั้นๆและลงมือรีบตักข้าวต้มในชามขึ้นทานและต้องการใช้เวลาในโต๊ะอาหารให้รวดเร็วที่สุด
"แม่ครับ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของพ่อ ผมจะไปเยี่ยมหลุมศพพ่อที่สุสาน.....เดี๋ยวเราไปด้วยกันนะครับ" คริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนที่จะค่อยๆตักข้าวต้มในชามขึ้นมาเพื่อรับประทาน
"คริส.....เอ่อ....วันนี้แม่มีธุระต้องไปทำกับคุณลุงปาร์ค....แล้วคืนนี้ก็ต้องไปงานด้วยกันกับท่าน แม่ยังไม่ได้บอกคริส....แม่คงไปกับลูกไม่ได้"คุณนายปาร์คพูดไม่เต็มเสียงนักกับประโยคสุดท้าย เธอเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันที่ต้องบอกเหตุผลที่แท้จริงกับลูกชาย
เป็นไปตามที่ทุกคนในโต๊ะอาหารคิด.....ร่างสูงโปร่งของคริสยืนขึ้นเต็มความสูงของเขาและลุกจากเก้าอี้ ผ้ากันเปื้อนที่วางตรงหน้าขาถูกเขวี้ยงขึ้นมาบนโต๊ะอาหารใส่ชามข้าวต้มที่ยังไม่หมด...คริสขบกรามของเขาแน่นด้วยความโกรธ ทุกๆปีทั้งแม่และเขาจะไปเยี่ยมพ่อที่หลุมศพด้วยกัน แต่ปีนี้มันไม่เหมือนเดิมเนื่องจากแม่แต่งงานใหม่กับมหาเศรษฐีปาร์คแล้ว...อดีตไม่อาจหวนกลับ...คนที่ต้องทนอยู่กับปัจจุบันให้ได้ก็คือคริสเท่านั้น....ทั้งชานยอลและมารดาของคริสนิ่งเงียบต่อการกระทำของคนตรงหน้า บรรยากาศในโต๊ะอาหารดูอึมครึม คริสถอนหายใจยาวเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองก่อนที่ตัดสินใจเอ่ยประโยคที่จงใจทำร้ายจิตใจคนฟังขึ้นมา
"อ่อ วันนี้มีไปงานปาร์ตี้เหรอครับ.....ผมไม่ยักรู้ว่าคนเราเวลาตายไปแล้วมักจะตายไปจากความรู้สึกของคนบางคนด้วย!"
"ไม่เป็นไรครับแม่......อดีตมันไม่สำคัญเท่ากับปัจจุบัน ผมเข้าใจ....คืนนี้ไปเที่ยวให้สนุกนะครับ"
ร่างสูงขยับเนคไทให้เข้าที่ก่อนจะมองใบหน้าของชานยอลที่กำลังนั่งทานข้าว....ดวงตากลมโตเริ่มสั่นไหวอีกครั้งจากการกระทำของพี่ชาย..คริสค่อยๆเดินห่างจากโต๊ะอาหารไปและเดินตรงไปยังโรงรถเพื่อขับลัมโบกินี่สีขาวคันเดิมออกไปด้วยความรวดเร็ว....
สุสานนอกตัวเมืองที่ดูเงียบสงบ....ต้นไม้ใบหญ้าที่โบกพัดพริ้วไหวไปตามลมเนื่องจากหลุมศพตั้งอยู่บริเวณเนินเขา....เศษไม้แห้งๆหล่นลงมาปกปิดชื่อบนหลุมศพของบุคคลอันเป็นที่รักของคริส....นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆปัดมันออกไปให้พ้นทาง มือหนาลูบไปตามป้ายชื่อและรูปภาพของชายสูงวัยที่มีรอยยิ้มให้กับเขา...คริสยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นรอยยิ้มของรูปภาพหน้าหลุมศพของพ่อ....เขาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าพร้อมกับแววตาที่ฉายความเศร้าออกมาเมื่อภาพในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้ง....ภาพในวันนี้เมื่อหลายปีที่แล้ว....
เด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่ข้างเบาะคนขับรถโดยมีพ่อของเขานั่งร้องเพลงให้ฟังไปตลอดทาง....มือที่แสนอบอุ่นของชายที่ได้ชื่อว่าพ่อเอื้อมมาแตะแก้มของคริสเบาๆพร้อมกับหยอกล้อเขา...เด็กตัวน้อยหัวเราะชอบใจกับพ่อเมื่อพ่อแกล้งบีบปลายจมูกโด่งของเขาเล่น
......เพียงเวลาแค่ไม่กี่วินาทีที่ทั้งสองหยอกล้อกันก็มีรถที่วิ่งออกมาตัดหน้ารถของพ่อเขาด้วยความเร็ว....เสียงเบรคดังลั่นถนนพร้อมกับกลิ่นยางไหม้และรอยยางสีดำตามทางเนื่องจากการเบรคกระทันหัน...เมื่อพ่อของคริสเหลือบมองดูลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆและกำลังร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ....เขาก็โอบกอดลูกชายไว้ในอ้อมอกพร้อมใช้ตัวเองเป็นเครื่องกำบังกระจกหน้ารถที่กำลังแตกกระเด็นเข้ามาในรถ......ภาพทุกอย่างดำมืดเมื่อรถยนต์คันนั้นฟาดเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง.....รถยนต์คันเล็กจอดสงบนิ่งอยู่กลางท้องถนน..เด็กชายตัวน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมาและก็พบว่าพ่อที่กำลังกอดเขาอยู่ตอนนี้ไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว...คราบเลือดของพ่อเขาเลอะตามร่างกายของคริสรวมถึงที่ใบหน้า เด็กชายตัวน้อยค่อยๆสติดับวูบลงจนในที่สุดเขาก็มาฟื้นที่โรงพยาบาล...และต้องตื่นมาพบว่าชีวิตเขาต่อไปจากนี้จะไม่มีพ่อที่เป็นฮีโร่ในดวงใจของเขาอีกต่อไปแล้ว
คริสก้มหน้าลงร้องไห้ปล่อยให้น้ำตาของลูกผู้ชายหล่นลงบนหลุมศพของพ่อเขา....เขายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนช้าๆ....เสียงที่แหบพร่าพูดพร่ำเบาๆก่อนที่จะอดกลั้นน้ำตาไว้
"พ่อครับ ผมคิดถึงพ่อ....ทำไมวันนั้นพ่อต้องช่วยผม...เราน่าจะไปด้วยกัน"
คริสพยายามสะกดอารมณ์ของตนเพื่อไม่ให้นึกย้อนอดีตไปถึงวันวาน...ภาพความสุขรอยยิ้มของพ่อเขาถูกกลบทับด้วยภาพงานแต่งงานของแม่....คำพูดของแม่เมื่อเช้ายังก้องอยู่ในหูของเขา.... คำพูดของชานยอลที่ต่อว่าเขาในรถก่อนที่เขาจะลงมือทำร้ายจิตใจชานยอล....สายตาของปาร์คชานยอลที่จ้องมองมาที่เขาหลังจากที่เขาเดินออกมาจากโต๊ะอาหารวันนี้....ครอบครัวใหม่ของแม่ที่ทำให้แม่มีความสุข....ความรักครั้งใหม่ของแม่กับคุณปาร์คที่หวานชื่น...รูปตั้งหน้าหลุมศพของพ่อไม่ได้รับอนุญาตให้เอาเข้ามาที่บ้านหลังนี้....น้องชายที่ชื่อปาร์คชานยอลที่ผมไม่ได้ต้องการจะมี....ครอบครัวใหม่ที่ผม....ไม่เคยต้องการ
น้ำตาของคริสเหือดแห้งไปช้าๆ...ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นฉายแววแข็งกร้าวเมื่อคริสรู้สึกว่าถูกทิ้งให้จมอยู่กับความเศร้าเพียงลำพังในขณะที่คนอื่นๆกำลังมีความสุข...ถ้าทุกคนอยากให้ผมมีความสุข....ผมจะสร้างมันขึ้นมาในแบบฉบับของผมเอง....
คริสเดินจากหลุมศพของพ่อเขาไปในเวลาเย็น....ร่างสูงโปร่งสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นบนเนินเขา...ช่อดอกไม้สีขาวที่คริสถือมาวางที่หลุมศพพ่อของเขาทำให้บริเวณนั้นดูสดชื่นขึ้นแตกต่างกับหัวใจของผู้ที่วางช่อดอกไม้ที่กลับเหี่ยวเฉาและใกล้จะแห้งแล้งในไม่ช้า....
ที่โต๊ะหนังสือในห้องนอนของปาร์คชานยอลมีร่างบางกำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนอย่างขะมักเขม้น นิ้วมือเรียวบางเปิดพลิกหนังสือทีละหน้าอย่างตั้งใจ....โคมไฟสีส้มอ่อนสาดแสงเพื่อให้ความสว่างบนโต๊ะตัวเล็กนั้น....เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเลี้ยวรถเข้ามาในบริเวณโรงรถเป็นสัญญาณบ่งบอกของผู้มาเยือนว่าเขากำลังเดินทางมาถึงบ้านแล้ว...
เสียงหัวเราะของชายหญิงคู่นึงที่เดินขึ้นมาตามบันไดส่งเสียงดังเข้ามาถึงในห้องนอนของชานยอลจนเขาต้องตั้งใจฟังอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ...สองร่างโอบกอดกันและค่อยๆก้าวขึ้นบันได โดยที่ร่างสูงโปร่งของคริสมีอาการเมามายและก้าวย่างของเขาก็ดูไม่มั่นคง...
"คุณคริสเดินดีๆสิคะ....เดี๋ยวเราก็ล้มไปทั้งคู่หรอก" เสียงหวานกระซิบลงข้างใบหูของคริส...เสียงเล็กๆของเธอดูยั่วยวนนัก...นี่ยังไม่นับรวมการแต่งกายที่สวมใส่ชุดเดรสรัดรูปสีแดงที่เน้นสะโพกและหน้าอกหน้าใจให้ดูโดดเด่นขึ้น
"ผมจะล้มกับคุณแค่บนเตียงเท่านั้นล่ะ" คริสยิ้มละมุนให้กับสาวน้อยข้างกายพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปฝังเรียวจมูกโด่งกับแก้มที่แต่งแต้มด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อน
"แก้มคุณหอมจัง" ดวงตาคมปรือลงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ มือใหญ่หนาลูบไล้เอวบางของเธอไล่ลงมาจนถึงสะโพกที่เข้ารูป...จนร่างของหญิงสาวสั่นไหวเบาๆ
วันนี้คริสดูหล่อมาก ชายหนุ่มสูงโปร่งใบหน้าคมคายราวกับเทพบุตรในชุดสูทสีดำ เนทไทถูกขยับลงมาเพื่อให้คลายความอึดอัด...ใบหน้าของคริสเมื่อเขาก้าวย่างเข้าไปที่ไนท์คลับแห่งไหนก็มักจะได้หญิงสาวติดกลับมานอนแก้เหงาด้วยทุกครั้ง...โดยที่คริสเองแทบไม่ต้องเสียเงินให้พวกเธอเลยซักวอน...หญิงสาวสวยๆหลายคนพร้อมพลีใจและกายให้คริสเชยชมแทบทุกคืนรวมถึงในคืนนี้.....
ประตูห้องนอนของคริสถูกเปิดออกพร้อมเสียงหัวเราะหยอกล้อกันระหว่างชายหญิง...ไฟในห้องเปิดสว่างจนแสงของมันสาดเข้ามาในห้องนอนของชานยอล...คริสนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ก่อนที่จะถอดเสื้อตัวนอกของเขาออกช้าๆหญิงสาวเดินไปเปิดเครื่องเล่นเพลงเสียงดังจนชานยอลต้องมองไปตามเสียง.....
"เปิดเพลงได้ใช่มั้ยค่ะ" หญิงสาวออดอ้อนคริสก่อนที่จะนั่งลงบนตักของเขา ร่างอรชรโอบรอบต้นคอพร้อมกับเริ่มซุกไซร้ไปตามลำคอของคริสที่มีกลิ่นน้ำหอมจางๆบวกกับกลิ่นฟีโรโมนอ่อนๆจากร่างกายของผู้ชาย
"เปิดเพลงกลบเสียงตัวเองหรือเปล่าครับ" คริสพูดพลางจ้องมองใบหน้าหญิงสาวที่มีร่องรอยความเขินอายก่อนที่ก้มลงใช้ริมฝีปากหนาจุมพิตเธอเบาๆ
ชานยอลลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือเมื่อความอดทนของเขาสิ้นสุด เขาทนฟังเสียงเพลงที่ดังมากมาซักระยะแล้ว....ร่างบางเดินไปตรงชั้นวางหนังสือที่คั่นระหว่างห้องนอนของเขาและของคริส
...ชานยอลกดปุ่มข้างเสาเพื่อให้ชั้นวางหนังสือเลื่อนออกอัตโนมัติ....ชานยอลไม่ได้ตกใจกับภาพตรงหน้าเท่าไรนักเพราะเขาได้ยินเสียงหญิงสาวตรงหน้าห้องเมื่อครู่แล้วแต่ความโกรธของเขามันพลุ่งพล่านเนื่องจากสถานที่นี้คือบ้าน บ้านของเขาและครอบครัว หากคริสต้องการเรื่องอย่างว่าก็ควรจะพาเธอไปที่โมเต็ลที่อื่นไม่ใช่ที่บ้านหลังนี้...
"พี่คริส ผมกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ.....ถ้าพี่จะ..ทำเรื่องอย่างว่า....ช่วยออกไปข้างนอกได้ไหม"
"และอีกอย่างนะ ที่นี่มันคือที่บ้าน ไม่ใช่โมเต็ลที่จะหิ้วผู้หญิงกลับมานอน!"
ชานยอลพูดไปด้วยความโกรธ ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังคริสและหญิงสาวที่กำลังนั่งคลอเคลียอยู่บนตักของเขา
"น้องชายคุณเหรอคะ น่ารักจัง.....หน้าหวานเหมือนผู้หญิงเลย" หญิงสาวหัวเราะเบาๆพร้อมทั้งยืนขึ้นและเดินเข้าไปหาชานยอล
"ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย...ปาร์คชานยอล" คริสเอ่ยถามชานยอลด้วยท่าทางยียวนก่อนที่จะค่อยๆถอดเนคไทออกจากรอบคอของเขา
"บ้านของฉันเหมือนกัน ฉันจะทำอะไรมันเกี่ยวกับนายตรงไหน!" คริสยืนขึ้นและเดินตรงไปหาชานยอลพร้อมกับผลักไหล่ของเขาเบาๆจนร่างบางเซถลา
"อุ๊ย อย่าค่ะ อย่ามีเรื่องกัน" หญิงสาวทำทีห้ามปรามและดึงรั้งแขนแกร่งของคริสไว้ ดวงตากลมโตของชานยอลกลับฉายแววความโกรธจนตัวของเขาเริ่มสั่นขึ้นเล็กน้อย
"หรืออยากโดนอย่าง....วันนั้น" คริสก้มลงกระซิบที่ข้างหูชานยอลเพื่อเน้นประโยคนั้นให้เบาที่สุดเพื่อได้ยินกันแค่สองคน
มือเรียวบางของชานยอลกำแน่นด้วยแรงโทสะ เขาเริ่มจะหมดความอดทนกับพี่ชายของเขาเข้าไปทุกที อีกไม่นานเขาคงไม่สามารถที่จะอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป...คริสไม่สนใจคำพูดของชานยอล ร่างสูงโปร่งเดินไปโอบกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับจูบไปที่ริมฝีปากบางของเธอ....ก่อนที่จะซุกไซร้ไปที่ต้นคอยาวระหงษ์จนหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว
"อยากดูหรือเปล่าชานยอล" คริสหันหน้ามาถามชานยอลหลังจากผละจากรสจูบหวานฉ่ำของหญิงสาว
"พี่มันหยาบคายที่สุด!!!" ชานยอลโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาคว้าหนังสือที่อยู่ใกล้มือปาไปที่ใบหน้าของคริสก่อนที่จะเดินเข้าไปผลักร่างสูงโดยที่ดวงตากลมโตสั่นระริกและเริ่มมีน้ำตามาคลอหน่วงเนื่องจากความโมโห
"นายเป็นบ้าอะไรปาร์คชานยอล!!" คริสเดินเข้าไปจับมือบางของชานยอลไว้ทั้งสองข้างเพื่อให้เขาหยุดการกระทำนั้น
"เธอกลับไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะโทรไป" คริสหันไปออกคำสั่งกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน เธอพยักหน้ารับด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบหยิบกระเป๋าถือและวิ่งออกไปจากห้องด้วยความกลัว
"ปล่อยผม พี่มันคนบ้า เลวและหยาบคายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ!" ชานยอลพยายามสะบัดแขนและผลักไปที่หน้าอกของคริสหลายครั้งพร้อมกับทุบตีเขา
"เลิกบ้าได้แล้วชานยอล!" คริสผลักชานยอลออกจากร่างเขาจนชานยอลล้มลงกับพื้น ชานยอลนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บใจก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยมีร่างของคริสเดินตามมาไม่ห่างนัก...
"เดี๋ยวก่อน!...ฉันเสียเงินให้หล่อนไปเป็นแสนวอนแต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรหล่อนเลย นายต้องชดใช้ชานยอล!"
ชานยอลหันกลับมามองคริสด้วยความโกรธก่อนจะเดินไปหยิบเงินจากกระเป๋าตังค์ของตัวเองแล้วยื่นให้คริสไปพร้อมทั้งน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม
"เอาเงินนี่คืนไป!แล้วถ้าจะทำอะไรที่มันบัดสีก็เชิญข้างนอก ไม่ใช่ที่บ้านผม!"
คริสดึงข้อมือของชานยอลเข้ามาอย่างแรงจนร่างของชานยอลกระแทกเข้ากับหน้าอกหนาของเขา ตอนนี้ความโกรธของคริสก็ไม่แพ้ชานยอลเช่นกัน เขาทั้งสองเปรียบเสมือนน้ำมันกับไฟที่กำลังก่อตัวขึ้นมาช้าๆ
"ฉันไม่ได้ให้นายชดใช้ด้วยเงิน....แต่นายต้องชดใช้ด้วยร่างกายของนายเองชานยอล!!"
สิ้นประโยคของคริสเขาก็ก้มลงจูบสัมผัสที่ริมฝีปากบางของชานยอลอย่างเร่าร้อน.....เรียวลิ้นร้อนชื้นสอดแทรกเข้าไปในริมฝีปากอิ่มจนชานยอลไม่สามารถจะต้านทานเรียวลิ้นนั้นได้ เสื้อเชิ๊ตสวมนอนของชานยอลถูกปลดออกจากร่างด้วยความรุนแรง คริสใช้มือหนากระชากเสื้อนอนตัวนั้นจนกระดุมเม็ดบนหลุดเผยให้เห็นหัวไหล่ขาวนวลของชานยอลที่สะท้อนแสงไฟสีส้มอ่อนในห้องนอน ปากหนาไล้เลียและจูบสัมผัสไปตามซอกคอขาวก่อนจะขบกัดเบาๆด้วยความโมโหอย่างดุดัน...น้ำตาของชานยอลตอนนี้ดูเหมือนจะช่วยอะไรเขาไม่ได้แล้ว...ร่างบางสั่นระริกในอ้อมแขนของคริสที่กำลังกอดรัดเขาไว้
"พี่คริส ปล่อยผม ....อย่าทำแบบนี้" ชานยอลพยายามผลักคริสออกจากร่างของเขาอีกครั้งแต่เรี่ยวแรงของเขาเมื่อเทียบกับคริสแล้วกลับเป็นรองอยู่มาก
"อ้อนวอนฉันสิชานยอล....เก่งนักก็เก่งให้ตลอด" คริสผลักร่างของชานยอลไปที่เตียงนุ่มก่อนที่จะโถมร่างของตนเองลงมาทาบทับชานยอลไว้
มือหนาจับข้อมือบางกดไว้กับที่นอนก่อนจะซุกไซร้ใบหน้าที่หล่อคมคายลงมาตามซอกคอของชานยอลที่หอมกรุ่น....คริสค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของตนเองออกพร้อมทั้งใช้เข่าทั้งสองข้างที่แข็งแกร่งกดชานยอลไว้กับเตียง หลังจากจัดการกับเสื้อผ้าบนเรือนร่างของชานยอลเสร็จสิ้นร่างขาวโพลนของชานยอลก็โดดเด่นขึ้นมาในความมืด....อารมณ์ความต้องการและความโกรธของคริสพลุ่งพล่านจนทำให้เขาขาดสติยั้งคิดว่าคนที่นอนใต้ร่างเขาตอนนี้มีศักดิ์เป็นน้องชาย...คริสใช้ลิ้นสากของเขาไล้เลียไปตามริมฝีปากของชานยอลเรื่อยมาจนถึงติ่งหูและซอกคอขาว...หน้าอกของชานยอลหายใจหอบช้าๆด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการดิ้นรน...จากแรงขัดขืนก็เปลี่ยนเป็นความอ่อนระโหยโรยแรงเมื่อรู้สึกว่าตนเองไม่สามารถรอดไปจากเงื้อมมือของพี่ชายได้...
คริสยังคงสาละวนกับหน้าอกที่ขาวเนียนของชานยอลและใช้ปลายลิ้นสัมผัสยอดอกเบาๆจนชานยอลบิดร่างหนีจากเรียวลิ้นนั้น...ความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกเกิดขึ้นกับร่างกายและจิตใจของชานยอลจิตใจยังคงบอบช้ำผิดกับร่างกายที่กำลังตอบสนองต่อสัมผัสนั้นและเริ่มรู้สึกดี....น่าอับอายนักกับสิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่ในขณะนี้...คริสใช้ลิ้นลากวนเลียรอบอกสลับไปมาทั้งสองข้างจนชานยอลเริ่มแอ่นตัวสูงขึ้นด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน...สองขาหนีบเข้าหากันแน่นด้วยความเกร็ง...คริสใช้มือหนาค่อยๆแยกเรียวขาของชานยอลออกพร้อมทั้งก้มตัวลงต่ำไปบริเวณสะดือและหน้าท้องของชานยอลเพื่อใช้ลิ้นของเขาช่วยให้ชานยอลมีความสุขมากขึ้น....มือหนาบีบคลึงสะโพกขาวอย่างมันส์มือก่อนที่จะค่อยๆพลิกร่างของชานยอลให้นอนคว่ำหน้าและค่อยๆใช้นิ้วที่เรียวยาวสอดแทรกเข้าไปทางช่องทางด้านหลังสลับกับการใช้ความเหนียวลื่นจากน้ำลายที่ปลายลิ้นสัมผัสไปตามร่องรักนั้นอย่างแผ่วเบา....ความดุดันเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความละมุนขึ้นตามลำดับเมื่อชานยอลหยุดการดิ้นรนขัดขืนและเริ่มมีอาการตอบรับสัมผัสของคริสรวมถึงคริสเองก็เริ่มลืมอารมณ์โมโหชั่ววูบและเปลี่ยนเป็นอารมณ์ความต้องการในตัวชานยอลแทน
หลังจากเรียวลิ้นยาวลากไล้ไปตามช่องทางรักสักพัก คริสก็ประคองร่างของชานยอลให้ชันเข่าโก้งโค้งขึ้นมาและเริ่มสอดแทรกส่วนกลางของตนเองลงไปช้าๆอย่างไม่รีบร้อน ความอึดอัดทางด้านหลังของชานยอลบีบรัดจนชานยอลถดตัวหนีคริสแต่มือหนาก็ดึงรั้งสะโพกของชานยอลเข้าหาตัวจนชิดก่อนที่จะลงมือขยับเข้าออกช้าๆตามจังหวะของธรรมชาติ...
คริสก้มลงจูบไปตามซอกหูของชานยอลเพื่อปลุกอารมณ์ความต้องการของเขาพร้อมๆกับถอนส่วนปลายเข้าออกเน้นๆหลายครั้ง ...ชานยอลเม้มปากด้วยความอับอายโดยที่ไม่กล้าร้องครางออกมาซักนิด...เขาเจ็บปวดในหัวใจและร่างกายในตอนนี้...คนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายกำลังสนุกอยู่กับเรือนร่างของเขา...
"อืออออ ชานยอล...นายชอบที่พี่ชายทำใช่ไหม" คริสครางเสียงกระเซ่าข้างหูชานยอลก่อนจะเน้นจังหวะเข้าออกอีกครั้งที่ถี่แรงขึ้นเรื่อยๆ
คำพูดที่คริสตั้งใจพูดให้ชานยอลฟังเพื่อเน้นคำว่าพี่ชายให้ดูเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น น้ำตาของชานยอลค่อยๆซึมออกมาจากทางหางตาอีกครั้งก่อนที่คริสจะเร่งเร้าจังหวะเพิ่มขึ้นจนทั้งชานยอลและคริสเริ่มกระตุกวูบไหวไปตามอารมณ์...
"อาาา ชานยอล...พี่ไม่ไหวแล้วครับ" สิ้นเสียงครางของคริสก็มีน้ำอุ่นๆฉีดเข้ามาทางช่องทางรักจนชานยอลร้อบวูบภายใน....ร่างของคริสโถมลงมากอดชานยอลไว้แนบอกพร้อมๆกับจูบสัมผัสไปตามริมฝีปากของชานยอลอีกครั้ง....
คริสลอบเห็นน้ำตาของชานยอลที่ไหลลงมาช้าๆ...เขาใช้นิ้วเรียวยาวเกลี่ยมันออกจากใบหน้าขาวใสของชานยอลเบาๆก่อนจะเอ่ยพูดประโยคบางประโยคที่ทำร้ายจิตใจของชานยอลซ้ำสองให้ชานยอลรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น....
"ร้องไห้ทำไมครับคนดี....นายไม่ได้เป็นน้องชายของพี่ชายคนนี้แล้วนะ...แต่นายคือเมียของฉัน...ปาร์คชานยอล" รอยยิ้มของคริสที่วาดขึ้นหากมองเผินๆคือรอยยิ้มที่แสนอ่อนละมุนแต่ความจริงแล้วมันคือรอยยิ้มเยาะของคริสที่มีต่อชานยอลน้องชายของเขาคนนี้ต่างหาก....
END EP2----------
มือบางปิดหน้าของตนร่ำไห้ ดวงตากลมโตของชานยอลที่เคยสดใสบัดนี้กลับมีน้ำตาไหลออกมาด้วยความโมโหและอับอายในสิ่งที่คริสทำกับเขาเมื่อครู่...ครอบครัวใหม่ที่เขาเคยคิดว่าจะอบอุ่นกลับเป็นเพียงความรู้สึกนึกคิดของเขาไปเพียงคนเดียว....
คริสออกรถจากบริเวณนั้นไปด้วยความเร็วพร้อมกับโทสะที่ยังคงคุกรุ่นอยู่ ชานยอลไม่ควรจะพูดถึงพ่อเขาในขณะที่เขากำลังโมโห ในชีวิตของคริสมีพ่อคนเดียวเท่านั้นที่คริสรักและเคารพ..ถึงคริสจะรักแม่แต่เขาก็มีความสนิทสนมกับพ่อมากกว่าหลายเท่านักและเหตุการณ์ที่เขาต้องเสียพ่อไปจากอุบัติเหตุในขณะที่เขานั่งอยู่ในรถคันนั้นด้วย...มันตราตรึงหัวใจของเด็กชายตัวน้อยๆคนหนึ่งให้เจ็บปวดไปตลอดชั่วชีวิต...ภาพวังวนที่พ่อต้องเจ็บปวดก่อนสิ้นใจมันทำให้คริสเสียใจมากจนเขาอยากจะจากแม่ไปเพื่ออยู่กับพ่อด้วยในโลกของความตาย
"จอดรถ!ผมจะลงตรงนี้!!" ชานยอลออกคำสั่งกับพี่ชายเนื่องจากเขาทนไม่ได้ที่จะต้องร่วมทางไปกับคริสอีก
"ฉันไม่จอด" คริสยังคงเร่งเครื่องยนต์ไปตามเส้นทางเพื่อจะกลับคฤหาสน์ของครอบครัวใหม่ของเขา
"ถ้าไม่จอดผมก็จะโดด!" สิ้นประโยคของชานยอลเขารีบปลดเข็มขัดนิรภัยรวมถึงพยายามเปิดประตูรถฝั่งของตนเองออก
คริสตกตะลึงในสิ่งที่ชานยอลกำลังจะทำ เขาคว้าข้อมือบางของชานยอลจับไว้ก่อนที่ชานยอลจะตัดสินใจทำอะไรบ้าๆพร้อมกับดุชานยอลให้หยุดทำอะไรไร้สาระได้แล้ว
"อย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะชานยอล.....ก็ได้!ฉันจะจับมือนายอย่างนี้ไปตลอดทาง ถ้านายโดดเราก็ตายด้วยกัน"คริสใช้คำพูดขู่ชานยอลซึ่งในความจริงแล้วคริสไม่เคยกลัวตายเลยซักนิดแต่เขารับไม่ได้ที่ต้องเห็นใครมาตายต่อหน้าต่อตาด้วยอุบัติเหตุอีกแล้ว
มือหนากุมมือบางที่สั่นระริกไว้ตลอดทาง คริสสอดประสานนิ้วมือของตนเข้ามาตามร่องมือของชานยอลไว้เพราะกลัวว่าชานยอลจะคิดอะไรตื้นๆอีก น้ำตาของชานยอลค่อยๆเหือดแห้งไปช้าๆ...สองร่างในรถสปอร์ตคันหรูกุมมือกันไปตลอดทาง ฝ่ามือหนาของคริสจับมือของชานยอลไว้ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง ...มือเล็กที่เขากุมอยู่นั้นค่อยๆหายสั่นช้าๆและกลับมีความอบอุ่นบางอย่างที่ส่งผ่านมาถึงมือของคริส...ภาพที่คริสกุมมือพ่อของเขาเดินในวัยเด็กย้อนกลับมาอีกครั้ง มันเป็นอุ้งมือที่แฝงไปด้วยความอบอุ่น....คริสพยายามสลัดความรู้สึกที่ตนเองก็อธิบายไม่ได้ออกไปก่อนที่เขาจะใจอ่อนกับน้ำตาของชานยอลจนเสียสมาธิ
หลังจากรถเคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่บริเวณบ้านของตระกูลปาร์ค ชานยอลก็รีบเปิดประตูและวิ่งลงจากรถโดยที่ไม่ทักใครในบ้านรวมถึงคุณนายปาร์คมารดาของคริสที่เดินสวนกันตรงห้องโถงใหญ่
"คริส....ลูกทำอะไรน้องหรือเปล่า" มารดาของคริสเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของชานยอลที่ไม่สู้ดีนัก
"ทำไมต้องคิดว่าผมเป็นคนทำ เขาทำตัวเองมั่งไม่ได้เหรอ" คริสเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องครัวพร้อมเปิดตู้เย็นรินน้ำขึ้นดื่มเพื่อดับกระหาย
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป 3 วัน ชานยอลพยายามหลบหน้าคริสทุกวิถีทาง ทั้งกลับบ้านดึกโดยบอกกับที่บ้านว่าไปทำรายงาน...ออกจากบ้านแต่เช้าและไม่ร่วมโต๊ะอาหารกับคริส การกระทำของชานยอลไม่ได้อยู่ในความสนใจของคริสนัก เขากลับรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ไม่ต้องเจอหน้าชานยอลให้เขาหงุดหงิดใจ....
เช้าวันนี้เหมือนเช่นทุกวัน ชานยอลรีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับถือกระเป๋าเป้ที่ใส่หนังสือเดินลงมายังโต๊ะอาหารแต่เช้าเพื่อจะรีบทานอาหารและรีบออกไปให้พ้นๆจากคริส...น่าแปลกที่วันนี้มีสมาชิกมาร่วมโต๊ะอาหารเพิ่มขึ้น เนื่องจากชานยอลไม่เคยเจอคริสในช่วงเช้าจึงทำให้เขาแปลกใจ ดวงตากลมโตหลุบลงต่ำเพราะไม่ต้องการสบสายตาคมที่กำลังนั่งจ้องมองเขาจากเก้าอี้ที่ไม่ห่างจากเขานัก....
"วันนี้พี่คริสมาร่วมทานอาหารกับเราด้วยนะชานยอล" คุณนายปาร์คมีรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าพร้อมทั้งตักข้าวต้มลงในชามของชานยอล
"ฮะ" ชานยอลตอบสั้นๆและลงมือรีบตักข้าวต้มในชามขึ้นทานและต้องการใช้เวลาในโต๊ะอาหารให้รวดเร็วที่สุด
"แม่ครับ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของพ่อ ผมจะไปเยี่ยมหลุมศพพ่อที่สุสาน.....เดี๋ยวเราไปด้วยกันนะครับ" คริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนที่จะค่อยๆตักข้าวต้มในชามขึ้นมาเพื่อรับประทาน
"คริส.....เอ่อ....วันนี้แม่มีธุระต้องไปทำกับคุณลุงปาร์ค....แล้วคืนนี้ก็ต้องไปงานด้วยกันกับท่าน แม่ยังไม่ได้บอกคริส....แม่คงไปกับลูกไม่ได้"คุณนายปาร์คพูดไม่เต็มเสียงนักกับประโยคสุดท้าย เธอเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันที่ต้องบอกเหตุผลที่แท้จริงกับลูกชาย
เป็นไปตามที่ทุกคนในโต๊ะอาหารคิด.....ร่างสูงโปร่งของคริสยืนขึ้นเต็มความสูงของเขาและลุกจากเก้าอี้ ผ้ากันเปื้อนที่วางตรงหน้าขาถูกเขวี้ยงขึ้นมาบนโต๊ะอาหารใส่ชามข้าวต้มที่ยังไม่หมด...คริสขบกรามของเขาแน่นด้วยความโกรธ ทุกๆปีทั้งแม่และเขาจะไปเยี่ยมพ่อที่หลุมศพด้วยกัน แต่ปีนี้มันไม่เหมือนเดิมเนื่องจากแม่แต่งงานใหม่กับมหาเศรษฐีปาร์คแล้ว...อดีตไม่อาจหวนกลับ...คนที่ต้องทนอยู่กับปัจจุบันให้ได้ก็คือคริสเท่านั้น....ทั้งชานยอลและมารดาของคริสนิ่งเงียบต่อการกระทำของคนตรงหน้า บรรยากาศในโต๊ะอาหารดูอึมครึม คริสถอนหายใจยาวเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองก่อนที่ตัดสินใจเอ่ยประโยคที่จงใจทำร้ายจิตใจคนฟังขึ้นมา
"อ่อ วันนี้มีไปงานปาร์ตี้เหรอครับ.....ผมไม่ยักรู้ว่าคนเราเวลาตายไปแล้วมักจะตายไปจากความรู้สึกของคนบางคนด้วย!"
"ไม่เป็นไรครับแม่......อดีตมันไม่สำคัญเท่ากับปัจจุบัน ผมเข้าใจ....คืนนี้ไปเที่ยวให้สนุกนะครับ"
ร่างสูงขยับเนคไทให้เข้าที่ก่อนจะมองใบหน้าของชานยอลที่กำลังนั่งทานข้าว....ดวงตากลมโตเริ่มสั่นไหวอีกครั้งจากการกระทำของพี่ชาย..คริสค่อยๆเดินห่างจากโต๊ะอาหารไปและเดินตรงไปยังโรงรถเพื่อขับลัมโบกินี่สีขาวคันเดิมออกไปด้วยความรวดเร็ว....
สุสานนอกตัวเมืองที่ดูเงียบสงบ....ต้นไม้ใบหญ้าที่โบกพัดพริ้วไหวไปตามลมเนื่องจากหลุมศพตั้งอยู่บริเวณเนินเขา....เศษไม้แห้งๆหล่นลงมาปกปิดชื่อบนหลุมศพของบุคคลอันเป็นที่รักของคริส....นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆปัดมันออกไปให้พ้นทาง มือหนาลูบไปตามป้ายชื่อและรูปภาพของชายสูงวัยที่มีรอยยิ้มให้กับเขา...คริสยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นรอยยิ้มของรูปภาพหน้าหลุมศพของพ่อ....เขาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าพร้อมกับแววตาที่ฉายความเศร้าออกมาเมื่อภาพในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้ง....ภาพในวันนี้เมื่อหลายปีที่แล้ว....
เด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่ข้างเบาะคนขับรถโดยมีพ่อของเขานั่งร้องเพลงให้ฟังไปตลอดทาง....มือที่แสนอบอุ่นของชายที่ได้ชื่อว่าพ่อเอื้อมมาแตะแก้มของคริสเบาๆพร้อมกับหยอกล้อเขา...เด็กตัวน้อยหัวเราะชอบใจกับพ่อเมื่อพ่อแกล้งบีบปลายจมูกโด่งของเขาเล่น
......เพียงเวลาแค่ไม่กี่วินาทีที่ทั้งสองหยอกล้อกันก็มีรถที่วิ่งออกมาตัดหน้ารถของพ่อเขาด้วยความเร็ว....เสียงเบรคดังลั่นถนนพร้อมกับกลิ่นยางไหม้และรอยยางสีดำตามทางเนื่องจากการเบรคกระทันหัน...เมื่อพ่อของคริสเหลือบมองดูลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆและกำลังร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ....เขาก็โอบกอดลูกชายไว้ในอ้อมอกพร้อมใช้ตัวเองเป็นเครื่องกำบังกระจกหน้ารถที่กำลังแตกกระเด็นเข้ามาในรถ......ภาพทุกอย่างดำมืดเมื่อรถยนต์คันนั้นฟาดเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง.....รถยนต์คันเล็กจอดสงบนิ่งอยู่กลางท้องถนน..เด็กชายตัวน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมาและก็พบว่าพ่อที่กำลังกอดเขาอยู่ตอนนี้ไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว...คราบเลือดของพ่อเขาเลอะตามร่างกายของคริสรวมถึงที่ใบหน้า เด็กชายตัวน้อยค่อยๆสติดับวูบลงจนในที่สุดเขาก็มาฟื้นที่โรงพยาบาล...และต้องตื่นมาพบว่าชีวิตเขาต่อไปจากนี้จะไม่มีพ่อที่เป็นฮีโร่ในดวงใจของเขาอีกต่อไปแล้ว
คริสก้มหน้าลงร้องไห้ปล่อยให้น้ำตาของลูกผู้ชายหล่นลงบนหลุมศพของพ่อเขา....เขายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนช้าๆ....เสียงที่แหบพร่าพูดพร่ำเบาๆก่อนที่จะอดกลั้นน้ำตาไว้
"พ่อครับ ผมคิดถึงพ่อ....ทำไมวันนั้นพ่อต้องช่วยผม...เราน่าจะไปด้วยกัน"
คริสพยายามสะกดอารมณ์ของตนเพื่อไม่ให้นึกย้อนอดีตไปถึงวันวาน...ภาพความสุขรอยยิ้มของพ่อเขาถูกกลบทับด้วยภาพงานแต่งงานของแม่....คำพูดของแม่เมื่อเช้ายังก้องอยู่ในหูของเขา.... คำพูดของชานยอลที่ต่อว่าเขาในรถก่อนที่เขาจะลงมือทำร้ายจิตใจชานยอล....สายตาของปาร์คชานยอลที่จ้องมองมาที่เขาหลังจากที่เขาเดินออกมาจากโต๊ะอาหารวันนี้....ครอบครัวใหม่ของแม่ที่ทำให้แม่มีความสุข....ความรักครั้งใหม่ของแม่กับคุณปาร์คที่หวานชื่น...รูปตั้งหน้าหลุมศพของพ่อไม่ได้รับอนุญาตให้เอาเข้ามาที่บ้านหลังนี้....น้องชายที่ชื่อปาร์คชานยอลที่ผมไม่ได้ต้องการจะมี....ครอบครัวใหม่ที่ผม....ไม่เคยต้องการ
น้ำตาของคริสเหือดแห้งไปช้าๆ...ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นฉายแววแข็งกร้าวเมื่อคริสรู้สึกว่าถูกทิ้งให้จมอยู่กับความเศร้าเพียงลำพังในขณะที่คนอื่นๆกำลังมีความสุข...ถ้าทุกคนอยากให้ผมมีความสุข....ผมจะสร้างมันขึ้นมาในแบบฉบับของผมเอง....
คริสเดินจากหลุมศพของพ่อเขาไปในเวลาเย็น....ร่างสูงโปร่งสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นบนเนินเขา...ช่อดอกไม้สีขาวที่คริสถือมาวางที่หลุมศพพ่อของเขาทำให้บริเวณนั้นดูสดชื่นขึ้นแตกต่างกับหัวใจของผู้ที่วางช่อดอกไม้ที่กลับเหี่ยวเฉาและใกล้จะแห้งแล้งในไม่ช้า....
ที่โต๊ะหนังสือในห้องนอนของปาร์คชานยอลมีร่างบางกำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนอย่างขะมักเขม้น นิ้วมือเรียวบางเปิดพลิกหนังสือทีละหน้าอย่างตั้งใจ....โคมไฟสีส้มอ่อนสาดแสงเพื่อให้ความสว่างบนโต๊ะตัวเล็กนั้น....เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเลี้ยวรถเข้ามาในบริเวณโรงรถเป็นสัญญาณบ่งบอกของผู้มาเยือนว่าเขากำลังเดินทางมาถึงบ้านแล้ว...
เสียงหัวเราะของชายหญิงคู่นึงที่เดินขึ้นมาตามบันไดส่งเสียงดังเข้ามาถึงในห้องนอนของชานยอลจนเขาต้องตั้งใจฟังอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ...สองร่างโอบกอดกันและค่อยๆก้าวขึ้นบันได โดยที่ร่างสูงโปร่งของคริสมีอาการเมามายและก้าวย่างของเขาก็ดูไม่มั่นคง...
"คุณคริสเดินดีๆสิคะ....เดี๋ยวเราก็ล้มไปทั้งคู่หรอก" เสียงหวานกระซิบลงข้างใบหูของคริส...เสียงเล็กๆของเธอดูยั่วยวนนัก...นี่ยังไม่นับรวมการแต่งกายที่สวมใส่ชุดเดรสรัดรูปสีแดงที่เน้นสะโพกและหน้าอกหน้าใจให้ดูโดดเด่นขึ้น
"ผมจะล้มกับคุณแค่บนเตียงเท่านั้นล่ะ" คริสยิ้มละมุนให้กับสาวน้อยข้างกายพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปฝังเรียวจมูกโด่งกับแก้มที่แต่งแต้มด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อน
"แก้มคุณหอมจัง" ดวงตาคมปรือลงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ มือใหญ่หนาลูบไล้เอวบางของเธอไล่ลงมาจนถึงสะโพกที่เข้ารูป...จนร่างของหญิงสาวสั่นไหวเบาๆ
วันนี้คริสดูหล่อมาก ชายหนุ่มสูงโปร่งใบหน้าคมคายราวกับเทพบุตรในชุดสูทสีดำ เนทไทถูกขยับลงมาเพื่อให้คลายความอึดอัด...ใบหน้าของคริสเมื่อเขาก้าวย่างเข้าไปที่ไนท์คลับแห่งไหนก็มักจะได้หญิงสาวติดกลับมานอนแก้เหงาด้วยทุกครั้ง...โดยที่คริสเองแทบไม่ต้องเสียเงินให้พวกเธอเลยซักวอน...หญิงสาวสวยๆหลายคนพร้อมพลีใจและกายให้คริสเชยชมแทบทุกคืนรวมถึงในคืนนี้.....
ประตูห้องนอนของคริสถูกเปิดออกพร้อมเสียงหัวเราะหยอกล้อกันระหว่างชายหญิง...ไฟในห้องเปิดสว่างจนแสงของมันสาดเข้ามาในห้องนอนของชานยอล...คริสนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ก่อนที่จะถอดเสื้อตัวนอกของเขาออกช้าๆหญิงสาวเดินไปเปิดเครื่องเล่นเพลงเสียงดังจนชานยอลต้องมองไปตามเสียง.....
"เปิดเพลงได้ใช่มั้ยค่ะ" หญิงสาวออดอ้อนคริสก่อนที่จะนั่งลงบนตักของเขา ร่างอรชรโอบรอบต้นคอพร้อมกับเริ่มซุกไซร้ไปตามลำคอของคริสที่มีกลิ่นน้ำหอมจางๆบวกกับกลิ่นฟีโรโมนอ่อนๆจากร่างกายของผู้ชาย
"เปิดเพลงกลบเสียงตัวเองหรือเปล่าครับ" คริสพูดพลางจ้องมองใบหน้าหญิงสาวที่มีร่องรอยความเขินอายก่อนที่ก้มลงใช้ริมฝีปากหนาจุมพิตเธอเบาๆ
ชานยอลลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือเมื่อความอดทนของเขาสิ้นสุด เขาทนฟังเสียงเพลงที่ดังมากมาซักระยะแล้ว....ร่างบางเดินไปตรงชั้นวางหนังสือที่คั่นระหว่างห้องนอนของเขาและของคริส
...ชานยอลกดปุ่มข้างเสาเพื่อให้ชั้นวางหนังสือเลื่อนออกอัตโนมัติ....ชานยอลไม่ได้ตกใจกับภาพตรงหน้าเท่าไรนักเพราะเขาได้ยินเสียงหญิงสาวตรงหน้าห้องเมื่อครู่แล้วแต่ความโกรธของเขามันพลุ่งพล่านเนื่องจากสถานที่นี้คือบ้าน บ้านของเขาและครอบครัว หากคริสต้องการเรื่องอย่างว่าก็ควรจะพาเธอไปที่โมเต็ลที่อื่นไม่ใช่ที่บ้านหลังนี้...
"พี่คริส ผมกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ.....ถ้าพี่จะ..ทำเรื่องอย่างว่า....ช่วยออกไปข้างนอกได้ไหม"
"และอีกอย่างนะ ที่นี่มันคือที่บ้าน ไม่ใช่โมเต็ลที่จะหิ้วผู้หญิงกลับมานอน!"
ชานยอลพูดไปด้วยความโกรธ ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังคริสและหญิงสาวที่กำลังนั่งคลอเคลียอยู่บนตักของเขา
"น้องชายคุณเหรอคะ น่ารักจัง.....หน้าหวานเหมือนผู้หญิงเลย" หญิงสาวหัวเราะเบาๆพร้อมทั้งยืนขึ้นและเดินเข้าไปหาชานยอล
"ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย...ปาร์คชานยอล" คริสเอ่ยถามชานยอลด้วยท่าทางยียวนก่อนที่จะค่อยๆถอดเนคไทออกจากรอบคอของเขา
"บ้านของฉันเหมือนกัน ฉันจะทำอะไรมันเกี่ยวกับนายตรงไหน!" คริสยืนขึ้นและเดินตรงไปหาชานยอลพร้อมกับผลักไหล่ของเขาเบาๆจนร่างบางเซถลา
"อุ๊ย อย่าค่ะ อย่ามีเรื่องกัน" หญิงสาวทำทีห้ามปรามและดึงรั้งแขนแกร่งของคริสไว้ ดวงตากลมโตของชานยอลกลับฉายแววความโกรธจนตัวของเขาเริ่มสั่นขึ้นเล็กน้อย
"หรืออยากโดนอย่าง....วันนั้น" คริสก้มลงกระซิบที่ข้างหูชานยอลเพื่อเน้นประโยคนั้นให้เบาที่สุดเพื่อได้ยินกันแค่สองคน
มือเรียวบางของชานยอลกำแน่นด้วยแรงโทสะ เขาเริ่มจะหมดความอดทนกับพี่ชายของเขาเข้าไปทุกที อีกไม่นานเขาคงไม่สามารถที่จะอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป...คริสไม่สนใจคำพูดของชานยอล ร่างสูงโปร่งเดินไปโอบกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับจูบไปที่ริมฝีปากบางของเธอ....ก่อนที่จะซุกไซร้ไปที่ต้นคอยาวระหงษ์จนหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว
"อยากดูหรือเปล่าชานยอล" คริสหันหน้ามาถามชานยอลหลังจากผละจากรสจูบหวานฉ่ำของหญิงสาว
"พี่มันหยาบคายที่สุด!!!" ชานยอลโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาคว้าหนังสือที่อยู่ใกล้มือปาไปที่ใบหน้าของคริสก่อนที่จะเดินเข้าไปผลักร่างสูงโดยที่ดวงตากลมโตสั่นระริกและเริ่มมีน้ำตามาคลอหน่วงเนื่องจากความโมโห
"นายเป็นบ้าอะไรปาร์คชานยอล!!" คริสเดินเข้าไปจับมือบางของชานยอลไว้ทั้งสองข้างเพื่อให้เขาหยุดการกระทำนั้น
"เธอกลับไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะโทรไป" คริสหันไปออกคำสั่งกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน เธอพยักหน้ารับด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบหยิบกระเป๋าถือและวิ่งออกไปจากห้องด้วยความกลัว
"ปล่อยผม พี่มันคนบ้า เลวและหยาบคายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ!" ชานยอลพยายามสะบัดแขนและผลักไปที่หน้าอกของคริสหลายครั้งพร้อมกับทุบตีเขา
"เลิกบ้าได้แล้วชานยอล!" คริสผลักชานยอลออกจากร่างเขาจนชานยอลล้มลงกับพื้น ชานยอลนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บใจก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยมีร่างของคริสเดินตามมาไม่ห่างนัก...
"เดี๋ยวก่อน!...ฉันเสียเงินให้หล่อนไปเป็นแสนวอนแต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรหล่อนเลย นายต้องชดใช้ชานยอล!"
ชานยอลหันกลับมามองคริสด้วยความโกรธก่อนจะเดินไปหยิบเงินจากกระเป๋าตังค์ของตัวเองแล้วยื่นให้คริสไปพร้อมทั้งน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม
"เอาเงินนี่คืนไป!แล้วถ้าจะทำอะไรที่มันบัดสีก็เชิญข้างนอก ไม่ใช่ที่บ้านผม!"
คริสดึงข้อมือของชานยอลเข้ามาอย่างแรงจนร่างของชานยอลกระแทกเข้ากับหน้าอกหนาของเขา ตอนนี้ความโกรธของคริสก็ไม่แพ้ชานยอลเช่นกัน เขาทั้งสองเปรียบเสมือนน้ำมันกับไฟที่กำลังก่อตัวขึ้นมาช้าๆ
"ฉันไม่ได้ให้นายชดใช้ด้วยเงิน....แต่นายต้องชดใช้ด้วยร่างกายของนายเองชานยอล!!"
สิ้นประโยคของคริสเขาก็ก้มลงจูบสัมผัสที่ริมฝีปากบางของชานยอลอย่างเร่าร้อน.....เรียวลิ้นร้อนชื้นสอดแทรกเข้าไปในริมฝีปากอิ่มจนชานยอลไม่สามารถจะต้านทานเรียวลิ้นนั้นได้ เสื้อเชิ๊ตสวมนอนของชานยอลถูกปลดออกจากร่างด้วยความรุนแรง คริสใช้มือหนากระชากเสื้อนอนตัวนั้นจนกระดุมเม็ดบนหลุดเผยให้เห็นหัวไหล่ขาวนวลของชานยอลที่สะท้อนแสงไฟสีส้มอ่อนในห้องนอน ปากหนาไล้เลียและจูบสัมผัสไปตามซอกคอขาวก่อนจะขบกัดเบาๆด้วยความโมโหอย่างดุดัน...น้ำตาของชานยอลตอนนี้ดูเหมือนจะช่วยอะไรเขาไม่ได้แล้ว...ร่างบางสั่นระริกในอ้อมแขนของคริสที่กำลังกอดรัดเขาไว้
"พี่คริส ปล่อยผม ....อย่าทำแบบนี้" ชานยอลพยายามผลักคริสออกจากร่างของเขาอีกครั้งแต่เรี่ยวแรงของเขาเมื่อเทียบกับคริสแล้วกลับเป็นรองอยู่มาก
"อ้อนวอนฉันสิชานยอล....เก่งนักก็เก่งให้ตลอด" คริสผลักร่างของชานยอลไปที่เตียงนุ่มก่อนที่จะโถมร่างของตนเองลงมาทาบทับชานยอลไว้
มือหนาจับข้อมือบางกดไว้กับที่นอนก่อนจะซุกไซร้ใบหน้าที่หล่อคมคายลงมาตามซอกคอของชานยอลที่หอมกรุ่น....คริสค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของตนเองออกพร้อมทั้งใช้เข่าทั้งสองข้างที่แข็งแกร่งกดชานยอลไว้กับเตียง หลังจากจัดการกับเสื้อผ้าบนเรือนร่างของชานยอลเสร็จสิ้นร่างขาวโพลนของชานยอลก็โดดเด่นขึ้นมาในความมืด....อารมณ์ความต้องการและความโกรธของคริสพลุ่งพล่านจนทำให้เขาขาดสติยั้งคิดว่าคนที่นอนใต้ร่างเขาตอนนี้มีศักดิ์เป็นน้องชาย...คริสใช้ลิ้นสากของเขาไล้เลียไปตามริมฝีปากของชานยอลเรื่อยมาจนถึงติ่งหูและซอกคอขาว...หน้าอกของชานยอลหายใจหอบช้าๆด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการดิ้นรน...จากแรงขัดขืนก็เปลี่ยนเป็นความอ่อนระโหยโรยแรงเมื่อรู้สึกว่าตนเองไม่สามารถรอดไปจากเงื้อมมือของพี่ชายได้...
คริสยังคงสาละวนกับหน้าอกที่ขาวเนียนของชานยอลและใช้ปลายลิ้นสัมผัสยอดอกเบาๆจนชานยอลบิดร่างหนีจากเรียวลิ้นนั้น...ความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกเกิดขึ้นกับร่างกายและจิตใจของชานยอลจิตใจยังคงบอบช้ำผิดกับร่างกายที่กำลังตอบสนองต่อสัมผัสนั้นและเริ่มรู้สึกดี....น่าอับอายนักกับสิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่ในขณะนี้...คริสใช้ลิ้นลากวนเลียรอบอกสลับไปมาทั้งสองข้างจนชานยอลเริ่มแอ่นตัวสูงขึ้นด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน...สองขาหนีบเข้าหากันแน่นด้วยความเกร็ง...คริสใช้มือหนาค่อยๆแยกเรียวขาของชานยอลออกพร้อมทั้งก้มตัวลงต่ำไปบริเวณสะดือและหน้าท้องของชานยอลเพื่อใช้ลิ้นของเขาช่วยให้ชานยอลมีความสุขมากขึ้น....มือหนาบีบคลึงสะโพกขาวอย่างมันส์มือก่อนที่จะค่อยๆพลิกร่างของชานยอลให้นอนคว่ำหน้าและค่อยๆใช้นิ้วที่เรียวยาวสอดแทรกเข้าไปทางช่องทางด้านหลังสลับกับการใช้ความเหนียวลื่นจากน้ำลายที่ปลายลิ้นสัมผัสไปตามร่องรักนั้นอย่างแผ่วเบา....ความดุดันเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความละมุนขึ้นตามลำดับเมื่อชานยอลหยุดการดิ้นรนขัดขืนและเริ่มมีอาการตอบรับสัมผัสของคริสรวมถึงคริสเองก็เริ่มลืมอารมณ์โมโหชั่ววูบและเปลี่ยนเป็นอารมณ์ความต้องการในตัวชานยอลแทน
หลังจากเรียวลิ้นยาวลากไล้ไปตามช่องทางรักสักพัก คริสก็ประคองร่างของชานยอลให้ชันเข่าโก้งโค้งขึ้นมาและเริ่มสอดแทรกส่วนกลางของตนเองลงไปช้าๆอย่างไม่รีบร้อน ความอึดอัดทางด้านหลังของชานยอลบีบรัดจนชานยอลถดตัวหนีคริสแต่มือหนาก็ดึงรั้งสะโพกของชานยอลเข้าหาตัวจนชิดก่อนที่จะลงมือขยับเข้าออกช้าๆตามจังหวะของธรรมชาติ...
คริสก้มลงจูบไปตามซอกหูของชานยอลเพื่อปลุกอารมณ์ความต้องการของเขาพร้อมๆกับถอนส่วนปลายเข้าออกเน้นๆหลายครั้ง ...ชานยอลเม้มปากด้วยความอับอายโดยที่ไม่กล้าร้องครางออกมาซักนิด...เขาเจ็บปวดในหัวใจและร่างกายในตอนนี้...คนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายกำลังสนุกอยู่กับเรือนร่างของเขา...
"อืออออ ชานยอล...นายชอบที่พี่ชายทำใช่ไหม" คริสครางเสียงกระเซ่าข้างหูชานยอลก่อนจะเน้นจังหวะเข้าออกอีกครั้งที่ถี่แรงขึ้นเรื่อยๆ
คำพูดที่คริสตั้งใจพูดให้ชานยอลฟังเพื่อเน้นคำว่าพี่ชายให้ดูเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น น้ำตาของชานยอลค่อยๆซึมออกมาจากทางหางตาอีกครั้งก่อนที่คริสจะเร่งเร้าจังหวะเพิ่มขึ้นจนทั้งชานยอลและคริสเริ่มกระตุกวูบไหวไปตามอารมณ์...
"อาาา ชานยอล...พี่ไม่ไหวแล้วครับ" สิ้นเสียงครางของคริสก็มีน้ำอุ่นๆฉีดเข้ามาทางช่องทางรักจนชานยอลร้อบวูบภายใน....ร่างของคริสโถมลงมากอดชานยอลไว้แนบอกพร้อมๆกับจูบสัมผัสไปตามริมฝีปากของชานยอลอีกครั้ง....
คริสลอบเห็นน้ำตาของชานยอลที่ไหลลงมาช้าๆ...เขาใช้นิ้วเรียวยาวเกลี่ยมันออกจากใบหน้าขาวใสของชานยอลเบาๆก่อนจะเอ่ยพูดประโยคบางประโยคที่ทำร้ายจิตใจของชานยอลซ้ำสองให้ชานยอลรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น....
"ร้องไห้ทำไมครับคนดี....นายไม่ได้เป็นน้องชายของพี่ชายคนนี้แล้วนะ...แต่นายคือเมียของฉัน...ปาร์คชานยอล" รอยยิ้มของคริสที่วาดขึ้นหากมองเผินๆคือรอยยิ้มที่แสนอ่อนละมุนแต่ความจริงแล้วมันคือรอยยิ้มเยาะของคริสที่มีต่อชานยอลน้องชายของเขาคนนี้ต่างหาก....
END EP2----------
