บ้าน
"ฮัดเช้ย!!" เสียงจามดังมาจากร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่ปลายเตียงภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตา...มือเรียวยกขึ้นมาปาดไปที่จมูกของตนเมื่อรู้สึกถึงอาการฟึดฟัดเนื่องมาจากน้ำมูกและอาการคัดจมูก.....
ชานยอลยังคงนั่งอยู่ที่เดิมมาสักพักแล้วหลังจากที่คริสบังคับให้เขาใส่เสื้อผ้าของคริสที่อยู่ในตู้เนื่องจากตอนนี้เสื้อผ้าของชานยอลเปียกน้ำทั้งหมดเพราะฝีมือของคริส
"กินยาซะ จะได้รู้สึกดีขึ้น" คริสยื่นเม็ดยาพร้อมแก้วน้ำให้กับชานยอล...หลังจากชานยอลดื้อรั้นและขัดคำสั่งเขาเรื่องการเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ผมไม่ทาน ผมอยากกลับบ้าน" ชานยอลเบือนหน้าจากแก้วน้ำและเม็ดยานั้นก่อนที่จะเขยิบตัวหนีคริสที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ
"ชานยอล....จะกินดีๆหรือจะให้ฉันป้อนนาย...คงรู้นะว่าฉันมีวิธีการป้อนยาไม่เหมือนใคร" ใบหน้าคมยกยิ้มก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มข้างๆชานยอลก่อนที่จะแสร้งเอามือหนาไปวางไว้บนโคนขาบางของชานยอล...
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำขู่ของคริส....มือบางรีบรับยาไปอย่างว่าง่ายก่อนที่จะรีบกินและดื่มน้ำตาม....ชานยอลรีบจนเกือบสำลักยาเม็ดนั้น เขาทุบอกตัวเอง 2-3 ครั้ง เมื่อรู้สึกตัวเหมือนยากำลังจะติดคอเขา....คริสนั่งมองการกระทำของชานยอลก่อนที่จะยิ้มออกมาขำๆ.....ดวงตาคมปราดมองไปที่ร่างกายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำตัวบางก่อนที่จะหาวิธีขู่ให้ชานยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง
"เสื้อคลุมเนี่ยจะใส่ทั้งวันเลยไหม.....อ่า....แต่มันก็ถอดง่ายดีนะ...แค่ปลดเชือกตรงนี้" ร่างสูงไม่พูดเปล่า มือหนาทำท่าเอื้อมไปปลดเชือกผูกของเสื้อคลุมอาบน้ำทางด้านหน้าออกก่อนที่ชานยอลจะรีบคว้าเชือกนั้นไว้เนื่องจากมันกำลังจะหลุดจากร่าง
"ฉันบอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ของฉันซะ...ไม่งั้นฉันจะจับนายแก้ผ้าเอง!" คริสพูดพลางจับจ้องไปที่ใบหน้าของชานยอลที่กำลังตกใจ....ร่างบางรีบผุดลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อผ้าของคริสพร้อมกับรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำ
คริสหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนที่จะส่ายศรีษะเมื่อเขาแกล้งชานยอลได้....ไม้อ่อนไม่เคยใช้สำเร็จก็ต้องใช้ไม้แข็ง...เด็กดื้ออย่างนายต้องเจอกับฉันปาร์คชานยอล
ช่วงเย็นของวันคุณนายปาร์คและคุณปาร์คเดินทางกลับเกาหลีตามแพลนที่วางไว้....ทั้งคริสและชานยอลจะเดินทางกลับในรุ่งเช้าหลังจากที่ชานยอลอาการดีขึ้น....คืนนี้ชานยอลและคริสจะต้องนอนพักที่ห้องเดียวกัน...ความกังวลของชานยอลแล่นปราดเข้าสู่จิตใจอีกครั้ง.....แม้การกระทำของคริสจะดูอ่อนโยนแต่บางครั้งเขาก็ยังแฝงความร้ายกาจในสายตาและคำพูดเสมอ....
ร่างเปลือยเปล่าของชานยอลในห้องน้ำยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเงา...ดวงตากลมโตดูเศร้าลงเมื่อมองไปยังเรือนร่างที่สะท้อนเงากระจก...ตามผิวเนียนขาวของชานยอลมีรอยจ้ำแดงๆที่ซอกคอรวมถึงตามแขนเรียวที่คริสออกแรงบีบเวลาที่คริสไม่พอใจเขา....คริสเปรียบเสมือนบุคคลอันตรายและมักจะมี 2 บุคลิกในร่างเดียว...โทสะของเขาสามารถทำลายล้างทุกอย่างตรงหน้าได้หากเขาโมโห...แต่อีกร่างหนึ่งกลับอ่อนโยน หอมหวาน เมื่อเขาพึงพอใจกับบางสิ่ง.....มือบางลูบไปตามร่างกายและใบหน้าเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบ่อน้ำพุร้อน....เขาไม่แน่ใจว่าทั้งหมดที่คริสทำเป็นเพียงความสะใจเท่านั้นหรือไม่....ชานยอลรู้แต่เพียงว่าทุกครั้งที่เขาถูกคริสทำร้าย ร่างกายและจิตใจของเขาก็แลดูจะบอบบางลงเรื่อยๆ
เมื่อเห็นชานยอลเงียบไปนาน...เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องน้ำจึงดังขึ้น 2-3 ครั้งก่อนที่คริสจะตะโกนเรียกชานยอล
"ชานยอล...นายอาบน้ำเสร็จหรือยัง เปิดประตูให้ฉันหน่อย เป็นอะไรหรือเปล่า" คริสเรียกถามชานยอลด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากชานยอลหายไปในห้องน้ำนานผิดปกติ
"ปล่าว ผมไม่ได้เป็นอะไร " ชานยอลตอบคริสไปเพียงสั้นๆ เขารีบใส่เสื้อผ้าของคริสอย่างรวดเร็ว เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่โคล่งกับกางเกงขาสามส่วนของคริสอยู่บนร่างกายของชานยอลเรียบร้อยแล้ว ชานยอลรีบเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำเพราะเกรงว่าหากเขาชักช้าจะทำให้คริสโมโหเขาอีก
ร่างสูงโปร่งเดินสวนกับคริสที่หน้าห้องน้ำก่อนที่คริสจะคว้าข้อมือบางนั้นไว้.....มือหนาอังไปที่หน้าผากของชานยอลอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยถามเขา
"ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ ...ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า" ดวงตาคมมองไปที่ใบหน้าหวาน...ชานยอลหลบสายตาของคริสก่อนที่จะตอบสั้นๆว่าเขาปกติดีและไม่ปวดหัวแล้ว
"ถ้างั้นก็ดี.....ช่วยสระผมให้ฉันหน่อย" มือหนาดึงรั้งข้อมือบางเข้าไปที่ห้องน้ำอีกครั้งโดยไม่คิดจะฟังคำตอบของชานยอล
ใบหน้าของชานยอลเริ่มเลิ่กลั่กก่อนที่เขาจะทำเสียงแข็งใส่คริสด้วยความตกใจ...
"ทำไมต้องสระผมให้พี่ด้วย.....พี่สระของพี่เองมาตั้งแต่เด็กๆ" ขายาวเตรียมจะรีบก้าวให้พ้นห้องน้ำ ยิ่งเขาอยู่ใกล้คริสมากเท่าไร เขาก็รู้สึกกังวลมากขึ้นเท่านั้น
"ก็ฉันอยากให้นายสระผมให้..." ร่างสูงโปร่งออกแรงดึงรั้งชานยอลอีกครั้ง....ก่อนจะจับร่างชานยอลมานั่งลงตรงขอบอ่างอาบน้ำ
เสื้อคลุมอาบน้ำของคริสถูกถอดออกและวางพาดไว้ก่อนที่เขาจะนั่งลงตรงหน้าชานยอล....ชานยอลไม่กล้าสบสายตาไปที่ร่างกำยำของคริสเมื่อเขาต้องเห็นมันชัดๆแบบนี้ รอยสักแมงป่องที่ต้นแขนซ้าย รวมถึงรอยสักพาดยาวที่ต้นแขนขวาบ่งบอกถึงความเป็นชายของคริสที่อาจจะมีมากกว่าชายอื่นทั่วไป.....ชานยอลได้แต่พรูลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อคิดว่าสระผมไปให้เสร็จๆเขาจะได้ไม่ต้องทนกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้.....
ใบหน้าคมคายแหงนหน้าขึ้นมาเอนพิงไปที่ตักนุ่มของชานยอลพร้อมกับมองที่ใบหน้าหวานใสของคนที่นั่งอยู่บนขอบอ่าง.....ดวงตาคมแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นชานยอลหลบตาเขาและมองไปทางอื่น
"ไม่กล้ามองเหรอ" ความขี้เล่นของคริสทำให้ชานยอลยิ่งรู้สึกเขินอาย....มันผิดปกติวิสัยที่จะให้ชานยอลสระผมให้ผู้ชายที่กำลังเปลือยกายอยู่ตรงหน้าเขา
"พี่คริสก็หลับตาสิ! ลืมตาอย่างนี้เดี๋ยวน้ำก็เข้าตาหรอก" มือบางเอื้อมไปหยิบฝักบัวและเปิดน้ำอุ่นเพื่อปล่อยให้กระแสน้ำชโลมไปตามเส้นผมสีทองของคริส
ดวงตาคมหลับตาลงแต่ก็ยังไม่เลิกอมยิ้ม....มือบางลูบไปตามเส้นผมที่อ่อนนุ่มพร้อมกับใช้มือป้องน้ำเพราะเกรงว่ากระแสน้ำจะไหลเข้าไปโดนดวงตาของคริส แชมพูหอมอ่อนๆถูกเทลงบนฝ่ามือและลูบไล้ไปตามเส้นผมสีทองที่นุ่มมือ....ชานยอลใช้ปลายนิ้วชโลมและนวดมันเบาๆจนใบหน้าของคริสเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกผ่อนคลาย...
ในระหว่างที่ชานยอลกำลังสระผมให้คริสด้วยความไม่ตั้งใจ...ดวงตากลมเผลอสบไปที่ใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า...คิ้วที่ได้รูปมักจะขมวดทุกครั้งเวลาที่เขาโมโห ปลายจมูกโด่งเป็นสันที่ซุกไซร้ตามต้นคอหอมละมุนของชานยอล....ปากที่ได้รูปและลิ้นเรียวที่เพิ่งจูบสัมผัสเขาไปไม่นานนี้....ใบหน้าของชานยอลขึ้นสีระเรื่อตามธรรมชาติเมื่อภาพต่างๆปรากฎเข้ามาในความรู้สึก....ชานยอลกำลังสับสนว่าคริสคือคนที่มีใบหน้าที่น่าพิศมัยหรือน่าเกรงขราม...ก่อนที่ความคิดของชานยอลจะเตลิดไปไกล..แชมพูสีอ่อนก็ไหลพาดผ่านดวงตาของคริส....
"โอ๊ย ฉันแสบตา!" คริสร้องออกมาเมื่อรู้สึกเคืองที่ดวงตาของเขาจนชานยอลตกใจ
"อุ๊ย!พี่คริสอยู่เฉยๆก่อนสิ" มือบางรีบอังน้ำอุ่นเพื่อชะล้างแชมพูออกจากดวงตาของคริสพร้อมกับใช้นิ้วมือลูบมันเบาๆ
"หายแสบหรือยัง" มือบางยังคงลูบไปตามหน้าคมคายเพื่อชะล้างแชมพูพวกนั้นออกไปด้วยความลืมตัว....
คริสยกฝ่ามือขึ้นมาจับมือเรียวบางนั้นไว้พร้อมกับลืมตาและจับจ้องไปที่ใบหน้าขาวใส...รอยยิ้มวาดขึ้นที่ปากได้รูปของคริส ....เขารู้สึกดีกับการกระทำของชานยอลในตอนนี้มันทำให้คริสรู้สึกหวาดหวั่นในใจ....ความเย็นชาของเขากำลังถูกความอ่อนโยนของชานยอลซึมลึกเข้ามาทีละเล็กละน้อยจนเหมือนกับจะหลอมละลาย
"เป็นห่วงฉันเหรอ" คำถามถูกเอ่ยออกไปเบาๆเมื่อคริสรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"ปะ..เปล่า...ผมแค่ตกใจที่แชมพูเข้าตาพี่..." ชานยอลชักมือออกจากใบหน้าของคริสก่อนที่จะแสร้งมองไปทางอื่นเพราะความเขินอายที่เขาแสดงออกไป
"ชานยอล....นายไม่ได้เกิดมาเป็นน้องชายฉัน....เราไม่ควรจะเป็นพี่น้องกัน...นายคือคนที่ฉัน....." คำพูดของคริสขาดช่วงเนื่องจากเขากำลังสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งและผละออกจากตักที่อ่อนนุ่มของชานยอล ก่อนที่จะนั่งกอดเข่า....ความรู้สึกเจ็บปวดที่มารดาของตนเองต้องแต่งงานใหม่กับบิดาของชานยอล...
...หลังจากที่พ่อตายคริสแทบจะไม่ได้รับความใส่ใจจากแม่...เขาถูกฝากไว้กับคุณย่าเป็นเวลาหลายปีและแม่แทบจะไม่เคยมาเยี่ยมเขา....ความรู้สึกของคริสที่มีคือแม่ไม่เคยรักเขา แม่รักแต่ตัวเอง...มีแต่พ่อเท่านั้นที่เปรียบเสมือนทุกอย่างในชีวิต...คริสเพิ่งใช้ชีวิตอยู่กับแม่ไม่กี่ปีและตลอดเวลาที่คริสอยู่กับแม่เขาจะเป็นเด็กที่ดื้อรั้นและเอาแต่ใจ...ปฎิกิริยาต่อต้านของเด็กชายที่มีต่อมารดาก่อตัวขึ้นช้าๆจากจิตใต้สำนึกของคริสเอง...คริสเหมือนเด็กที่โหยหาความรักความอบอุ่นจากคนในครอบครัว...แต่เขามักจะแสดงมันออกมาในทางตรงกันข้ามเสมอ...
"พี่คริส...พี่เป็นอะไรหรือเปล่า" ชานยอลถามคริสเสียงเบาก่อนที่จะค่อยๆเอื้อมมือไปเพื่อแตะที่แผ่นหลังเขาแต่ชานยอลก็ยับยั้งมือนั้นได้ทันและชักมือกลับเมื่อเขาคิดได้
"เปล่า...นายออกไปก่อนเถอะ...เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำ"
ร่างบางลุกขึ้นจากขอบอ่างอาบน้ำ...ปล่อยให้คริสนั่งอยู่กับความเงียบงันตามลำพัง....ความสับสนบางอย่างเข้ามาครอบคลุมภายในจิตใจของคริส...เขาคิดผิดหรือถูกที่ดึงชานยอลเข้ามาข้องเกี่ยวกับความโกรธแค้นส่วนตัวของเขากับแม่.....
คริสใช้เวลาสักพักในห้องน้ำเพื่อสงบจิตสงบใจ....ร่างสูงโปร่งก้าวออกมาพร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว...ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกพาดไว้ที่ไหล่กว้าง...มือหนาจับผ้าผืนนั้นขึ้นมาเช็ดศรีษะเบาๆเพื่อให้น้ำจากเส้นผมสีทองหมาดขึ้น...ชานยอลยังคงนั่งเล่นบนโซฟาตัวใหญ่และเปิดอ่านหนังสือนิตยสาร...คริสเดินก้าวเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งข้างชานยอลก่อนที่จะนอนหนุนตักนุ่มนั้นอีกครั้ง
"พี่คริส มานอนตักผมทำไม!" ชานยอลเผลออุทานออกมาเมื่อเขาตกใจและไม่ทันตั้งตัว
ใบหน้าคมคายซุกลงตรงเอวบางของชานยอลและโอบกอดเขาไว้ในอ้อมแขน....เวลาที่คริสอยู่ใกล้ชานยอลเขารู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก....
"เช็ดผมให้หน่อยสิ" คริสจับมือบางที่อ่อนนุ่มมาจับไปที่เส้นผมเขา...ก่อนที่จะยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กที่บ่าของเขาให้กับชานยอล...
"นะ เช็ดให้ฉันหน่อย...ทำอย่างที่พ่อฉันเคยทำให้ฉันตอนเด็กๆ" ดวงตาคมจับจ้องไปที่ดวงหน้าหวานด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป...ชานยอลสังเกตเห็นความเศร้าจากใบหน้าของคริส มันคือครั้งแรกที่เขาเคยเห็นแววตานี้จากคนที่ร้ายกาจอย่างคริส.....ชานยอลลังเลเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหยิบผ้าขนหนูผืนนั้นเช็ดไปเบาๆที่เส้นผมของคริสด้วยความอ่อนโยน
"ฉันเคยนอนตักพ่อฉันตอนเด็กๆ......ท่านสระผมให้ฉัน...เช็ดผมให้ฉัน...ในขณะที่คุณนายปาร์คไม่เคยทำ" คริสนอนบนตักนุ่มนั้นพร้อมกับพูดความในใจของเขาออกมาทีละนิด
ชานยอลยังคงนั่งนิ่งฟังเรื่องราวของคริสไปเรื่อยๆ....เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคริส...เรื่องของคริสในวัยเด็กเขาเองก็ไม่เคยจะได้รับรู้...วัยเด็กของคริสดูเจ็บปวดต่างจากชีวิตของชานยอลมากนัก
"พ่อขับรถพาฉันไปส่งที่โรงเรียนทุกเช้าและพาฉันเข้านอนทุกวัน พ่อทำมันจนถึงวันสุดท้ายของพ่อ....ในขณะที่คุณนายปาร์คไม่เคยทำ" ดวงตาคมฉายแววเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขากำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีตของพ่อและแม่ของเขา...พ่อทำหน้าที่ของพ่อที่ดีจวบจนวันสุดท้ายที่จากเขาไป
นิ้วมือบางจับไปที่ริมฝีปากของคริสให้เขาหยุดพูด...พร้อมๆกับคำปลอบโยนที่ชานยอลมอบให้กับคริส
"พี่คริส....ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกของตัวเองหรอกนะ....แม่พี่ไม่มีทางรักผมกับพ่อผมมากกว่าพี่" ชานยอลพูดมันออกมาด้วยใจจริง...เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกสงสารคริสหรืออย่างไร...เขารู้แต่เพียงว่าตอนนี้ในใจของคริสคงกำลังฝังใจกับเรื่องราวอะไรบางอย่าง...มือบางลูบไปที่ศรีษะของคริส..เขาต้องการจะปลอบโยนให้คริสหยุดเสียใจกับความทรงจำในอดีตที่น่าปวดร้าว
มือหนาจับไปที่มือบางของชานยอลพร้อมกับกุมมันไว้....คริสใช้ริมฝีปากจูบสัมผัสไปที่มือขาวนั้นก่อนที่จะวางมันลงตรงข้างแก้มเขาเพื่อซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายของชานยอล...คริสตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่ทำให้ชานยอลต้องนิ่งอึ้งไปกับความรู้สึกของตัวเอง...
"แล้วนายล่ะชานยอล....จะรักฉันบ้างได้ไหม"
ดวงตากลมโตสั่นระริกกับคำถามนั้น.....คำถามที่ชานยอลเองก็ตอบไม่ได้เพราะเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังทำและรู้สึกอยู่ตอนนี้คือความรักหรือความสงสารในตัวของคริสกันแน่...
-----------------50%----------------------
อัพเพิ่ม 50% -----------------------------------------------
"ผม..ผม...." ชานยอลนิ่งอึ้งกับคำถามของคริส คำถามที่ยากจะตอบในเวลานี้ คำถามที่ชานยอลเองก็ยังไม่สามารถตอบหัวใจของเขาได้เช่นกัน
"ไม่เป็นไร....ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้" ร่างสูงโปร่งของคริสลุกขึ้นมาจากตักนิ่มของชานยอลก่อนที่เขาจะเดินตรงไปที่เตียงนุ่มก่อนที่จะนอนคิดอะไรสักพัก....คริสทบทวนความรู้สึกของตัวเองว่าอะไรทำให้เขาเอ่ยถามชานยอลไปแบบนั้น
ดวงตากลมโตแอบชำเลืองมองร่างสูงที่นอนเล่นบนเตียง...เขารู้สึกห่วงความรู้สึกของคริสอย่างบอกไม่ถูก....
วันเวลาผ่านไปสักพักด้วยความเงียบงันจากคนทั้งสอง....ไม่นานเสียงโทรศัพท์ในห้องพักก็ดังขึ้น 2-3 ครั้งก่อนที่คริสจะตัดสินใจรับสาย
ทางปลายสายคือพนักงานของทางโรงแรม เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่ทางโรงแรมมีปาร์ตี้พิเศษสำหรับแขกวีไอพีซึ่งลงชื่อจองในนามของคุณปาร์คและทราบว่ามีอีก 1 ห้องพักที่ยังไม่ได้เช็คเอ้าท์ออกไปจึงโทรเข้ามาสอบถามความต้องการว่าทั้งคริสและชานยอลสนใจที่จะร่วมในงานปาร์ตี้คืนนี้ด้วยหรือไม่....
"ว่าไงชานยอล อยากไปร่วมงานด้วยไหม" ร่างสูงหันไปสอบถามชานยอลก่อนที่จะเอ่ยตอบกลับพนง.โรงแรมไป
ด้วยความที่ชานยอลไม่อยากให้คริสต้องจมปรักกับความรู้สึกเจ็บปวดบางอย่างเขาจึงตอบตกลงทั้งๆที่ร่างกายของเขาก็ยังไม่แข็งแรงดีนัก.....นิสัยส่วนตัวของชานยอลมักให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ
...หลังจากที่คริสตอบตกลงกับทางปลายสาย...ชานยอลก็นึกได้ว่าทั้งคริสและตนเองไม่มีชุดสำหรับเข้าร่วมงานปาร์ตี้คืนนี้และเสื้อผ้าของเขาเองก็แทบจะไม่มีเหลืออยู่ในตู้เสื้อผ้า
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยววันนี้ฉันจะพานายออกไปซื้อของ" คริสแนะกับชานยอล...ที่ชานยอลไม่กล้าออกไปไหนคนเดียวเพราะเขามีปัญหาทางด้านภาษา ตอนนี้เขาอยู่ที่ญี่ปุ่นการสื่อสารเป็นเรื่องสำคัญหากคริสไม่เก่งภาษาเขาเองก็คงไม่สบายใจที่จะต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง
ที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำในประเทศญี่ปุ่น หญิงชายหลายคนต่างเหลียวมองมายังร่างสูงโปร่งของคริส การแต่งกายที่ดูเหมือนว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา.....ใบหน้าที่ดูหล่อเหลาราวเทพบุตรทำให้ผู้หญิงญี่ปุ่นหลายคนสะกิดกันเพื่อเรียกให้ดูคริส....คริสยิ้มน้อยๆใหักับพวกเธอก่อนที่จะเดินดูของไปเรื่อยเปื่อย ....ชานยอลที่เดินอยู่ข้างๆคริสกลับรู้สึกอึดอัดในบรรยากาศแบบนี้....ร่างบางพยายามเดินห่างคริสออกไปเรื่อยๆและก้าวเดินช้าลงกว่าปกติ....
ร้านค้าเล็กๆร้านหนึ่งเรียกความสนใจจากชานยอลให้เขาเดินเข้าไปดูสินค้า...ตุ๊กตาของญี่ปุ่นมากมายที่ตั้งโชว์อยู่บนชั้นวางและสามารถกระดิกและเต้นตามเสียงปรบมือได้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจก่อนที่จะหยิบตุ๊กตาพวกนั้นขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม...ริลัคคุมะสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่ชานยอลชอบ มือบางอุ้มตุ๊กตาตัวนั้นพร้อมกับจะเอ่ยถามราคากับคนขาย...ติดตรงที่ว่าเขาพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ส่วนภาษาอังกฤษแทบไม่เข้าสมอง ร่างบางชะเง้อมองหาคริสที่เดินอยู่ข้างหน้าแต่บัดนี้หายไปแล้ว ผู้คนที่พลุกพล่านและหนุ่มสาวที่เดินเบียดเสียดในห้างสรรพสินค้านี้ทำให้ชานยอลมองหาคริสไม่ถนัดนัก....ชานยอลวางตุ๊กตาคืนให้กับเจ้าของร้านก่อนที่จะเดินตามหาคริสด้วยความร้อนรนในจิตใจ...
"ชานยอล...นายชอบชุดสูทแบบไหน" คริสเอ่ยถามกับชานยอลพร้อมๆกับหันไปทางด้านหลัง...ว่างเปล่า....ไม่มีร่างของชานยอลเดินตามเขามา...ร่างสูงรีบเดินย้อนกลับไปทางเดิมที่เขาเพิ่งจากมาเผื่อว่าจะพบชานยอล....ดวงตาคมฉายแววกังวลเมื่อเขากำลังคิดว่าชานยอลอาจจะหลงทาง...คริสเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนที่จะรีบกดดูรายชื่อและรีบกดโทรออกหาชานยอล
เสียงระบบตอบรับแจ้งว่าไม่สามารถติดต่อชานยอลได้....คริสสบถออกมาด้วยความเป็นห่วง...ชานยอลอาจจะไม่ได้เปิดบริการโรมมิ่งสัญญาณมาที่ต่างประเทศ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นการตามหาตัวของชานยอลก็จะยากมากขึ้นไปอีกร่างสูงโปร่งของคริสกึ่งเดินกึ่งวิ่งย้อนกลับไปทางที่เขาจากมา...ก่อนที่จะเอ่ยถามกับพนักงานขายตามร้านค้าต่างๆด้วยภาษาอังกฤษว่าเห็นชานยอลที่มีรูปร่างลักษณะแบบนี้บ้างหรือไม่...
วันเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง....ชานยอลเริ่มหมดแรงในการเดินตามหาคริส ร่างบางทรุดนั่งลงตรงเก้าอี้สีขาวด้วยความเหนื่อยอ่อน หากเขาหลงทางที่นี่จริงๆจะทำยังไง....ความหวาดหวั่นในจิตใจของชานยอลก่อตัวขึ้นช้าๆ...
....ในขณะที่ชานยอลกำลังใช้ความคิดเพื่อตามหาคริส ....ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ 2 คนเดินตรงเข้ามาหาชานยอล รูปร่างหน้าตาของเขาทั้งสองดูน่ากลัวกว่าชาวญี่ปุ่นทั่วไป 1 ในสองคนนั้นเอ่ยถามชานยอลเป็นภาษาญี่ปุ่นพร้อมกับจับไปที่บ่าของชานยอล ชานยอลเองก็ไม่เข้าใจกับคำถามนั้น
...ดวงตากลมโตเริ่มเลิ่กลั่กก่อนจะตัดสินใจเดินห่างเขาทั้งสองออกมา....ขายาวรีบพาร่างของตนเองให้พ้นออกจากบริเวณนั้นก่อนจะวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต...พวกนั้นดูไม่น่าไว้ใจและเหมือนยากูซ่าที่เขาเคยเห็นในรายการโทรทัศน์
ร่างบางยืนหอบตัวโยนอยู่ในสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก...ตอนนี้ชานยอลกำลังกลัวมาก....เขากลัวทั้งเรื่องหลงทางและเรื่องยากูซ่าในประเทศญี่ปุ่นตามคำร่ำลือ .....ร่างบางเตรียมตัวจะออกวิ่งต่อแต่ก็ถูกมือหนาของใครบางคนคว้าข้อมือของเขาไว้
"อยู่นี่เอง ฉันตามหาแทบตาย! ชานยอลนี่นายบ้าหรือเปล่า มาต่างประเทศทำไมไม่เปิดโรมมิ่ง...หลงทางแบบนี้ถ้าฉันหาไม่เจอจะทำยังไง!"
ชานยอลหันไปมองเจ้าของร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคย ....เขาโผเข้ากอดที่ร่างของคริสก่อนที่จะซบหน้าลงที่ไหล่กว้าง ร่างบางยิ้มออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น
"พี่คริส...ผมกลัว.....ฮรึก..ผมกลัวมาก....ผมกลัวว่าพี่จะไม่ตามหาผม....ผมคิดว่าจะเป็นผมคนเดียวที่ตามหาพี่..ฮรึก" เสียงสะอึกสะอื้นของชานยอลบ่งบอกว่าเขากำลังกังวลและกลัวสุดขีด....สถานที่ต่างบ้านต่างเมืองที่ชานยอลไม่คุ้นเคยทำให้ชานยอลรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว
ร่างสูงถูกชานยอลโผเข้ากอดด้วยความงุนงง มือหนาลูบปลอบไปที่แผ่นหลังบางที่กำลังสะเทือนเบาๆจากแรงสะอื้น....เด็กน้อยของเขาคงกำลังกลัวจริงๆถึงขนาดร้องไห้...คริสอมยิ้มออกมาเล็กน้อยในความขี้กลัวของชานยอล....มือหนาเอื้อมไปจับมือบางไว้พร้อมพูดเบาๆกับชานยอลเพื่อเป็นการปลอบให้เขาหยุดร้องไห้
"งั้นก็จับมือไว้อย่างนี้จะได้ไม่หลง....แล้ววันหลังก็ห้ามเดินห่างฉันไปไหนอีกนะ" ร่างสูงโปร่งของคริสจูงมือชานยอลเดินออกมาจากในมุมนั้นและเดินดูของต่อในห้างสรรพสินค้าใหญ่..
ชานยอลรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เขาไม่เคยรู้สึกอบอุ่นใจมากขนาดนี้มาก่อน....ในยามที่เขากลัวและโดดเดี่ยวในสถานที่ที่เขาไม่คุ้นเคย อย่างน้อยก็ยังมีคริสที่จะตามหาเขาและเดินจูงมือเขาไปตลอดทาง
หลังจากที่ทั้งคริสและชานยอลเลือกเสื้อผ้าที่จะเข้าร่วมงานปาร์ตี้ของคืนนี้ได้แล้ว .....ช่วงค่ำของวัน ทั้งสองก็ลงไปร่วมงานปาร์ตี้สำหรับแขกวีไอพีที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้...บรรยากาศในห้องบอลลูมของโรงแรมดูเป็นกันเอง....มีแขกหลายคนที่ชานยอลเคยเห็นในข่าวหรือแวดวงสังคม....ผิดกับคริสที่เขาแทบจะไม่รู้จักใครเลยในงานนี้...คุณหญิงคุณนายทั้งหลายเดินหยิบเครื่องดื่มจากถาดของบริกรที่เดินเสิร์ฟตามโต๊ะ.....คริสเริ่มรู้สึกอึดอัด เขาคิดผิดหรือถูกที่ตอบตกลงเข้าร่วมงานปาร์ตี้นี้...โดยส่วนตัวคริสเองก็ไม่ชอบความร่ำรวยจอมปลอมที่ผู้คนมักจะใส่หน้ากากเข้าหากันอยู่แล้ว....พื้นฐานครอบครัวเขาไม่ได้ร่ำรวยแต่กำเนิดและคริสมักจะไม่ชอบสังคมของคนพวกนี้ด้วยซ้ำ
คริสในชุทสูทสีดำที่ดูโดดเด่นได้รับความสนใจจากคนในงาน ทั้งรูปร่าง หน้าตา และพื้นฐานครอบครัว...ความสนใจที่ว่าคือลูกชายคนใหม่ของตระกูลปาร์ค เศรษฐีผู้ร่ำรวยซึ่งแต่งงานใหม่กับแม่หม้ายลูกติด 1 คน....เสียงซุบซิบนินทาเกิดขึ้นเบาๆเมื่อคริสและชานยอลเดินผ่านคนพวกนั้น...ดวงตาคมเหลียวกลับไปมองด้วยความดุดันและเสียงพวกนั้นก็เงียบหายไปเมื่อเห็นสายตาของคริส
"ชานยอล!ปาร์คชานยอลใช่มั้ย!" เสียงเอ่ยทักดังขึ้นที่ด้านหลัง....ร่างบางหันกลับไปมองตามเจ้าของเสียงก่อนที่จะพรูลมหายใจออกมาเบาๆ
คิมจงอิน...บุตรชายคนเดียวของตระกูลคิม....ความร่ำรวยของเขาติดอันดับท๊อปเทนที่เกาหลีและเขาเองมักจะเป็นคนที่ชอบพูดจาโอ้อวดบารมีของพ่อเขาและครอบครัวอยู่เสมอ ร่างบางของชานยอลเตรียมจะเดินหนีพร้อมกับคว้าข้อมือของคริสออกไปจากบริเวณนั้น..แต่ก็ไม่ทันซะแล้วเมื่อจงอินเดินมาดักข้างหน้าของเขาสองคนไว้ทำให้ทั้งสองหยุดเดิน
"ว่ายังไงชานยอล....เอ๊ะ...นี่พี่ชายคนใหม่ของนายนี่" คิมจงอินเอ่ยทักชานยอลพร้อมกับยกเครื่องดื่มในแก้วขึ้นจิบก่อนจะพูดต่อ
"นี่นายคงพาออกงานครั้งแรกสินะชานยอล หลังจากที่พ่อนายมีข่าวแต่งงานใหม่กับแม่หม้ายสามีตายแล้วก็มีลูกติด ฉันก็เคยเห็นรูปพี่ชายนายในนิตยสารแค่ครั้งเดียว เพิ่งเห็นตัวจริงวันนี้"
"คิมจงอิน ฉันขอตัวก่อนนะ พอดีว่าฉันกับพี่คริสกำลังจะเดินไปทางนู้น" ร่างบางเดินนำคริสไปอีกมุมหนึ่งก่อนที่คริสจะคว้าข้อมือชานยอลไว้เพราะเขาเริ่มสนุกขึ้นมาอีกแล้ว
"อย่าเพิ่งไปสิ คุณคิมจงอินนี่ท่าทางคุยสนุก" คริสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา...น้ำเสียงที่เขาคุ้นเคยดีเมื่อตอนรู้จักกับคริสแรกๆ
"ออกงานครั้งแรกตื่นเต้นสิครับ....ปกติคงไม่ค่อยได้เข้าสังคมแบบนี้เท่าไร ผมได้ข่าวว่าบ้านคุณฐานะไม่ค่อยดีนักก่อนที่จะมารู้จักกับตระกูลปาร์ค"
คำพูดของคิมจงอินเปรียบเสมือนคำพูดที่ทิ่มแทงใจของคริส เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาแม้กระทั่งชานยอล และการดูถูกครอบครัวเขาต่อหน้าในตอนนี้ถือว่าเป็นการกระทำที่หยามเกียรติของคริสมากที่สุด
"แหม คุณจงอินหาข้อมูลมาดีเหลือเกินนะครับเรื่องของครอบครัวผมเนี่ย....ว่าแต่ทางบ้านทำธุรกิจอะไรครับ ถึงมีเวลาว่างมาใส่ใจเรื่องของคนอื่น"
"ผมล่ะชอบคนอย่างคุณจงอินจริงๆ ดูท่าจะรู้เรื่องของชาวบ้านดีกว่าเรื่องของตัวเองนะครับ" รอยยิ้มเยาะของคริสที่มีต่อจงอินทำให้จงอินโกรธจัดเมื่อรู้ว่าตนเองถูกหลอกด่า
สองมือแกร่งของคิมจงอินกำแน่นก่อนที่จะกระชากคอเสื้อของคริสด้วยความโมโห คิมจงอินกระซิบลงข้างหูของคริสด้วยความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่าน
"ถ้าแกรู้ว่าฉันเป็นใครแกจะไม่พูดแบบนี้ ไอ้ลูกติด" จงอินผลักร่างของคริสออกไปก่อนที่จะง้างหมัดขึ้นมาเพื่อจะต่อยร่างสูงตรงหน้า
ชานยอลยืนมองเหตุการณ์ด้วยความตกตะลึงก่อนที่จะรีบเข้าไปกันร่างของคริสไว้.....ด้วยความโมโหของคริสที่มีมากจนเขาสุดจะทน คริสผลักร่างของชานยอลให้หลบทางเขาก่อนจะกำหมัดต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของจงอิน เลือดสีแดงซึมออกจากมุมปากของจงอินและร่างของเขาก็ร่วงลงนั่งกับพื้น
"จำไว้ว่า ถ้าดูถูกครอบครัวฉันอีกแกจะต้องเจอกับอะไร ไอ้ดำ!!" คริสชี้หน้าของจงอินพร้อมแววตาที่ดุดัน...โทสะของเขาตอนนี้แทบจะลงมือฆ่าคิมจงอินได้...คริสไม่สนใจว่าจงอินจะเป็นใคร เขารู้แต่เพียงว่าครอบครัวของเขาคือสิ่งเดียวที่เขารักมากที่สุด
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินออกจากงานปาร์ตี้ด้วยความโมโห สายตาทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างของคริสและชานยอลที่เดินผ่านหน้าไป....ที่นี่ไม่เหมาะกับเขาจริงๆใช่ไหม ที่ที่มีแต่การเสแสร้งใส่หน้ากากเข้าหากัน ชานยอลวิ่งตามคริสไปไม่ห่างก่อนที่คริสจะปิดประตูห้องพักเสียงดังด้วยความโมโห โดยมีร่างบางของชานยอลเดินตามเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
"พี่คริสไม่ควรทำร้ายคุณจงอินแบบนั้น!.....เรื่องมันจะไปกันใหญ่....ผมเข้าใจความรู้สึกพี่แต่มัน...." ชานยอลยังเอ่ยพูดไม่จบแต่ถูกคริสขัดขึ้นมาเสียก่อน
"นายไม่เข้าใจหรอกชานยอล!!นายไม่มีวันเข้าใจ!" คริสหันไปตวาดใส่ชานยอลด้วยความโมโหก่อนที่จะเดินหลบเขาไปอีกมุมนึงของห้อง
"ตอนนี้พี่เป็นคนในตระกูลปาร์คแล้ว.....พรุ่งนี้จะต้องมีข่าวไม่ดีลงแน่ๆ....พี่ควรจะใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์!" ชานยอลต่อว่าคริสด้วยความเป็นห่วง หากพรุ่งนี้มีข่าวไม่ดีลงในหน้าหนังสือพิมพ์นั่นหมายถึงชื่อเสียงของพ่อเขารวมถึงทุกคนในตระกูลปาร์คก็จะเสียไปด้วย อีกอย่างในความคิดของชานยอล การทำร้ายจงอินไม่ส่งผลดีกับตัวคริสแน่ๆ
"จริงๆแล้วนายก็ไม่ได้ห่วงฉันสินะ ....นายห่วงชื่อเสียงของพ่อนายมากกว่า...คนรวยเหมือนกันทุกคนหรือเปล่าชานยอล...เห็นแก่ตัว เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง ชอบดูถูกคนอื่น!"
"พี่คริส...เมื่อไรพี่จะเลิกมีอคติกับครอบครัวผม!!...หรือพี่จะไม่เหมาะกับสังคมตรงนี้จริงๆ" ชานยอลเอ่ยพูดออกมาด้วยความผิดหวังในความคิดของร่างสูงตรงหน้าเขา
"พี่คริส...พี่จำไว้นะ ถ้าพี่ยังมีอคติกับทุกคนแบบนี้!!....ความรักที่พี่ร้องเรียกหา พี่จะไม่ได้มันมา ไม่ว่าจากใครก็ตาม!" ชานยอลต้องการจะพูดให้เขาคิดได้แต่คำพูดที่ชานยอลพูดไปโดยไม่รู้ตัวกลับทำให้คริสรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อมันออกมาจากปากของชานยอล ชานยอลคนที่คริสรู้สึกดีด้วยที่สุดในตอนนี้
"นี่คือคำตอบของนายสินะชานยอล!!...คำตอบที่ฉันถามนายวันนี้!"
แววตาของคริสดูเศร้าลงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น .....การกระทำกับความรู้สึกของคริสกำลังสวนทางกัน....ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงเข้าไปกระชากแขนชานยอล มือแกร่งบีบไปที่แขนเรียวด้วยความโกรธและความเสียใจจนแขนขาวเริ่มห้อเลือด ชานยอลสะบัดแขนออกจากคริสด้วยความเจ็บแต่มือหนาก็ยังคงบีบรัดแน่นขึ้นไปอีก.....ริมฝีปากหนาของคริสโน้มลงไปประกบจูบที่ปากบางอย่างรุนแรง มือหนาจับไหล่ของชานยอลไว้ทั้งสองข้างเพื่อป้องกันไม่ให้ชานยอลดิ้นรนจากตัวเขา...ชานยอลใช้ฝ่ามือเรียวเล็กทุบและผลักไปที่อกหนาของคริสหลายครั้งแต่คริสก็ไม่ปล่อย
หลังจากที่คริสจูบริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างหนำใจแล้วเขาก็ผลักร่างบางออกจากตัวเขาพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ชานยอลต้องจำไปจนวันตาย
"ปาร์คชานยอล.....เรื่องของฉันกับนายมันก็แค่เกมส์สนุกๆเท่านั้น!...ในเมื่อนายเองก็ไม่ได้รักฉัน...งั้นเราก็อยู่แบบเกลียดๆกันอย่างนี้ มันก็สะใจดี!"
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินออกจากห้องพักไปด้วยความหงุดหงิด ทิ้งให้ร่างบางทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ...น้ำตาหยาดใสเอ่อล้นออกมาเพื่อกลบความอับอายในหัวใจของตัวเองที่กำลังเกิดขึ้น...คริสไม่เคยบอกคำว่ารักกับชานยอล....แล้วจะมีประโยชน์อะไรเล่าที่ชานยอลจะมีความรู้สึกดีๆให้กับคริส....ทั้งหมด...มันก็เป็นแค่เกมส์...ที่คริสสร้างขึ้นมาเพื่อเล่นกับเขาเท่านั้น..
END EP5----------------------------------------------------
ชานยอลยังคงนั่งอยู่ที่เดิมมาสักพักแล้วหลังจากที่คริสบังคับให้เขาใส่เสื้อผ้าของคริสที่อยู่ในตู้เนื่องจากตอนนี้เสื้อผ้าของชานยอลเปียกน้ำทั้งหมดเพราะฝีมือของคริส
"กินยาซะ จะได้รู้สึกดีขึ้น" คริสยื่นเม็ดยาพร้อมแก้วน้ำให้กับชานยอล...หลังจากชานยอลดื้อรั้นและขัดคำสั่งเขาเรื่องการเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ผมไม่ทาน ผมอยากกลับบ้าน" ชานยอลเบือนหน้าจากแก้วน้ำและเม็ดยานั้นก่อนที่จะเขยิบตัวหนีคริสที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ
"ชานยอล....จะกินดีๆหรือจะให้ฉันป้อนนาย...คงรู้นะว่าฉันมีวิธีการป้อนยาไม่เหมือนใคร" ใบหน้าคมยกยิ้มก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มข้างๆชานยอลก่อนที่จะแสร้งเอามือหนาไปวางไว้บนโคนขาบางของชานยอล...
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำขู่ของคริส....มือบางรีบรับยาไปอย่างว่าง่ายก่อนที่จะรีบกินและดื่มน้ำตาม....ชานยอลรีบจนเกือบสำลักยาเม็ดนั้น เขาทุบอกตัวเอง 2-3 ครั้ง เมื่อรู้สึกตัวเหมือนยากำลังจะติดคอเขา....คริสนั่งมองการกระทำของชานยอลก่อนที่จะยิ้มออกมาขำๆ.....ดวงตาคมปราดมองไปที่ร่างกายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำตัวบางก่อนที่จะหาวิธีขู่ให้ชานยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง
"เสื้อคลุมเนี่ยจะใส่ทั้งวันเลยไหม.....อ่า....แต่มันก็ถอดง่ายดีนะ...แค่ปลดเชือกตรงนี้" ร่างสูงไม่พูดเปล่า มือหนาทำท่าเอื้อมไปปลดเชือกผูกของเสื้อคลุมอาบน้ำทางด้านหน้าออกก่อนที่ชานยอลจะรีบคว้าเชือกนั้นไว้เนื่องจากมันกำลังจะหลุดจากร่าง
"ฉันบอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ของฉันซะ...ไม่งั้นฉันจะจับนายแก้ผ้าเอง!" คริสพูดพลางจับจ้องไปที่ใบหน้าของชานยอลที่กำลังตกใจ....ร่างบางรีบผุดลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อผ้าของคริสพร้อมกับรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำ
คริสหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนที่จะส่ายศรีษะเมื่อเขาแกล้งชานยอลได้....ไม้อ่อนไม่เคยใช้สำเร็จก็ต้องใช้ไม้แข็ง...เด็กดื้ออย่างนายต้องเจอกับฉันปาร์คชานยอล
ช่วงเย็นของวันคุณนายปาร์คและคุณปาร์คเดินทางกลับเกาหลีตามแพลนที่วางไว้....ทั้งคริสและชานยอลจะเดินทางกลับในรุ่งเช้าหลังจากที่ชานยอลอาการดีขึ้น....คืนนี้ชานยอลและคริสจะต้องนอนพักที่ห้องเดียวกัน...ความกังวลของชานยอลแล่นปราดเข้าสู่จิตใจอีกครั้ง.....แม้การกระทำของคริสจะดูอ่อนโยนแต่บางครั้งเขาก็ยังแฝงความร้ายกาจในสายตาและคำพูดเสมอ....
ร่างเปลือยเปล่าของชานยอลในห้องน้ำยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเงา...ดวงตากลมโตดูเศร้าลงเมื่อมองไปยังเรือนร่างที่สะท้อนเงากระจก...ตามผิวเนียนขาวของชานยอลมีรอยจ้ำแดงๆที่ซอกคอรวมถึงตามแขนเรียวที่คริสออกแรงบีบเวลาที่คริสไม่พอใจเขา....คริสเปรียบเสมือนบุคคลอันตรายและมักจะมี 2 บุคลิกในร่างเดียว...โทสะของเขาสามารถทำลายล้างทุกอย่างตรงหน้าได้หากเขาโมโห...แต่อีกร่างหนึ่งกลับอ่อนโยน หอมหวาน เมื่อเขาพึงพอใจกับบางสิ่ง.....มือบางลูบไปตามร่างกายและใบหน้าเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบ่อน้ำพุร้อน....เขาไม่แน่ใจว่าทั้งหมดที่คริสทำเป็นเพียงความสะใจเท่านั้นหรือไม่....ชานยอลรู้แต่เพียงว่าทุกครั้งที่เขาถูกคริสทำร้าย ร่างกายและจิตใจของเขาก็แลดูจะบอบบางลงเรื่อยๆ
เมื่อเห็นชานยอลเงียบไปนาน...เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องน้ำจึงดังขึ้น 2-3 ครั้งก่อนที่คริสจะตะโกนเรียกชานยอล
"ชานยอล...นายอาบน้ำเสร็จหรือยัง เปิดประตูให้ฉันหน่อย เป็นอะไรหรือเปล่า" คริสเรียกถามชานยอลด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากชานยอลหายไปในห้องน้ำนานผิดปกติ
"ปล่าว ผมไม่ได้เป็นอะไร " ชานยอลตอบคริสไปเพียงสั้นๆ เขารีบใส่เสื้อผ้าของคริสอย่างรวดเร็ว เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่โคล่งกับกางเกงขาสามส่วนของคริสอยู่บนร่างกายของชานยอลเรียบร้อยแล้ว ชานยอลรีบเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำเพราะเกรงว่าหากเขาชักช้าจะทำให้คริสโมโหเขาอีก
ร่างสูงโปร่งเดินสวนกับคริสที่หน้าห้องน้ำก่อนที่คริสจะคว้าข้อมือบางนั้นไว้.....มือหนาอังไปที่หน้าผากของชานยอลอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยถามเขา
"ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ ...ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า" ดวงตาคมมองไปที่ใบหน้าหวาน...ชานยอลหลบสายตาของคริสก่อนที่จะตอบสั้นๆว่าเขาปกติดีและไม่ปวดหัวแล้ว
"ถ้างั้นก็ดี.....ช่วยสระผมให้ฉันหน่อย" มือหนาดึงรั้งข้อมือบางเข้าไปที่ห้องน้ำอีกครั้งโดยไม่คิดจะฟังคำตอบของชานยอล
ใบหน้าของชานยอลเริ่มเลิ่กลั่กก่อนที่เขาจะทำเสียงแข็งใส่คริสด้วยความตกใจ...
"ทำไมต้องสระผมให้พี่ด้วย.....พี่สระของพี่เองมาตั้งแต่เด็กๆ" ขายาวเตรียมจะรีบก้าวให้พ้นห้องน้ำ ยิ่งเขาอยู่ใกล้คริสมากเท่าไร เขาก็รู้สึกกังวลมากขึ้นเท่านั้น
"ก็ฉันอยากให้นายสระผมให้..." ร่างสูงโปร่งออกแรงดึงรั้งชานยอลอีกครั้ง....ก่อนจะจับร่างชานยอลมานั่งลงตรงขอบอ่างอาบน้ำ
เสื้อคลุมอาบน้ำของคริสถูกถอดออกและวางพาดไว้ก่อนที่เขาจะนั่งลงตรงหน้าชานยอล....ชานยอลไม่กล้าสบสายตาไปที่ร่างกำยำของคริสเมื่อเขาต้องเห็นมันชัดๆแบบนี้ รอยสักแมงป่องที่ต้นแขนซ้าย รวมถึงรอยสักพาดยาวที่ต้นแขนขวาบ่งบอกถึงความเป็นชายของคริสที่อาจจะมีมากกว่าชายอื่นทั่วไป.....ชานยอลได้แต่พรูลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อคิดว่าสระผมไปให้เสร็จๆเขาจะได้ไม่ต้องทนกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้.....
ใบหน้าคมคายแหงนหน้าขึ้นมาเอนพิงไปที่ตักนุ่มของชานยอลพร้อมกับมองที่ใบหน้าหวานใสของคนที่นั่งอยู่บนขอบอ่าง.....ดวงตาคมแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นชานยอลหลบตาเขาและมองไปทางอื่น
"ไม่กล้ามองเหรอ" ความขี้เล่นของคริสทำให้ชานยอลยิ่งรู้สึกเขินอาย....มันผิดปกติวิสัยที่จะให้ชานยอลสระผมให้ผู้ชายที่กำลังเปลือยกายอยู่ตรงหน้าเขา
"พี่คริสก็หลับตาสิ! ลืมตาอย่างนี้เดี๋ยวน้ำก็เข้าตาหรอก" มือบางเอื้อมไปหยิบฝักบัวและเปิดน้ำอุ่นเพื่อปล่อยให้กระแสน้ำชโลมไปตามเส้นผมสีทองของคริส
ดวงตาคมหลับตาลงแต่ก็ยังไม่เลิกอมยิ้ม....มือบางลูบไปตามเส้นผมที่อ่อนนุ่มพร้อมกับใช้มือป้องน้ำเพราะเกรงว่ากระแสน้ำจะไหลเข้าไปโดนดวงตาของคริส แชมพูหอมอ่อนๆถูกเทลงบนฝ่ามือและลูบไล้ไปตามเส้นผมสีทองที่นุ่มมือ....ชานยอลใช้ปลายนิ้วชโลมและนวดมันเบาๆจนใบหน้าของคริสเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกผ่อนคลาย...
ในระหว่างที่ชานยอลกำลังสระผมให้คริสด้วยความไม่ตั้งใจ...ดวงตากลมเผลอสบไปที่ใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า...คิ้วที่ได้รูปมักจะขมวดทุกครั้งเวลาที่เขาโมโห ปลายจมูกโด่งเป็นสันที่ซุกไซร้ตามต้นคอหอมละมุนของชานยอล....ปากที่ได้รูปและลิ้นเรียวที่เพิ่งจูบสัมผัสเขาไปไม่นานนี้....ใบหน้าของชานยอลขึ้นสีระเรื่อตามธรรมชาติเมื่อภาพต่างๆปรากฎเข้ามาในความรู้สึก....ชานยอลกำลังสับสนว่าคริสคือคนที่มีใบหน้าที่น่าพิศมัยหรือน่าเกรงขราม...ก่อนที่ความคิดของชานยอลจะเตลิดไปไกล..แชมพูสีอ่อนก็ไหลพาดผ่านดวงตาของคริส....
"โอ๊ย ฉันแสบตา!" คริสร้องออกมาเมื่อรู้สึกเคืองที่ดวงตาของเขาจนชานยอลตกใจ
"อุ๊ย!พี่คริสอยู่เฉยๆก่อนสิ" มือบางรีบอังน้ำอุ่นเพื่อชะล้างแชมพูออกจากดวงตาของคริสพร้อมกับใช้นิ้วมือลูบมันเบาๆ
"หายแสบหรือยัง" มือบางยังคงลูบไปตามหน้าคมคายเพื่อชะล้างแชมพูพวกนั้นออกไปด้วยความลืมตัว....
คริสยกฝ่ามือขึ้นมาจับมือเรียวบางนั้นไว้พร้อมกับลืมตาและจับจ้องไปที่ใบหน้าขาวใส...รอยยิ้มวาดขึ้นที่ปากได้รูปของคริส ....เขารู้สึกดีกับการกระทำของชานยอลในตอนนี้มันทำให้คริสรู้สึกหวาดหวั่นในใจ....ความเย็นชาของเขากำลังถูกความอ่อนโยนของชานยอลซึมลึกเข้ามาทีละเล็กละน้อยจนเหมือนกับจะหลอมละลาย
"เป็นห่วงฉันเหรอ" คำถามถูกเอ่ยออกไปเบาๆเมื่อคริสรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"ปะ..เปล่า...ผมแค่ตกใจที่แชมพูเข้าตาพี่..." ชานยอลชักมือออกจากใบหน้าของคริสก่อนที่จะแสร้งมองไปทางอื่นเพราะความเขินอายที่เขาแสดงออกไป
"ชานยอล....นายไม่ได้เกิดมาเป็นน้องชายฉัน....เราไม่ควรจะเป็นพี่น้องกัน...นายคือคนที่ฉัน....." คำพูดของคริสขาดช่วงเนื่องจากเขากำลังสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งและผละออกจากตักที่อ่อนนุ่มของชานยอล ก่อนที่จะนั่งกอดเข่า....ความรู้สึกเจ็บปวดที่มารดาของตนเองต้องแต่งงานใหม่กับบิดาของชานยอล...
...หลังจากที่พ่อตายคริสแทบจะไม่ได้รับความใส่ใจจากแม่...เขาถูกฝากไว้กับคุณย่าเป็นเวลาหลายปีและแม่แทบจะไม่เคยมาเยี่ยมเขา....ความรู้สึกของคริสที่มีคือแม่ไม่เคยรักเขา แม่รักแต่ตัวเอง...มีแต่พ่อเท่านั้นที่เปรียบเสมือนทุกอย่างในชีวิต...คริสเพิ่งใช้ชีวิตอยู่กับแม่ไม่กี่ปีและตลอดเวลาที่คริสอยู่กับแม่เขาจะเป็นเด็กที่ดื้อรั้นและเอาแต่ใจ...ปฎิกิริยาต่อต้านของเด็กชายที่มีต่อมารดาก่อตัวขึ้นช้าๆจากจิตใต้สำนึกของคริสเอง...คริสเหมือนเด็กที่โหยหาความรักความอบอุ่นจากคนในครอบครัว...แต่เขามักจะแสดงมันออกมาในทางตรงกันข้ามเสมอ...
"พี่คริส...พี่เป็นอะไรหรือเปล่า" ชานยอลถามคริสเสียงเบาก่อนที่จะค่อยๆเอื้อมมือไปเพื่อแตะที่แผ่นหลังเขาแต่ชานยอลก็ยับยั้งมือนั้นได้ทันและชักมือกลับเมื่อเขาคิดได้
"เปล่า...นายออกไปก่อนเถอะ...เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำ"
ร่างบางลุกขึ้นจากขอบอ่างอาบน้ำ...ปล่อยให้คริสนั่งอยู่กับความเงียบงันตามลำพัง....ความสับสนบางอย่างเข้ามาครอบคลุมภายในจิตใจของคริส...เขาคิดผิดหรือถูกที่ดึงชานยอลเข้ามาข้องเกี่ยวกับความโกรธแค้นส่วนตัวของเขากับแม่.....
คริสใช้เวลาสักพักในห้องน้ำเพื่อสงบจิตสงบใจ....ร่างสูงโปร่งก้าวออกมาพร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว...ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกพาดไว้ที่ไหล่กว้าง...มือหนาจับผ้าผืนนั้นขึ้นมาเช็ดศรีษะเบาๆเพื่อให้น้ำจากเส้นผมสีทองหมาดขึ้น...ชานยอลยังคงนั่งเล่นบนโซฟาตัวใหญ่และเปิดอ่านหนังสือนิตยสาร...คริสเดินก้าวเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งข้างชานยอลก่อนที่จะนอนหนุนตักนุ่มนั้นอีกครั้ง
"พี่คริส มานอนตักผมทำไม!" ชานยอลเผลออุทานออกมาเมื่อเขาตกใจและไม่ทันตั้งตัว
ใบหน้าคมคายซุกลงตรงเอวบางของชานยอลและโอบกอดเขาไว้ในอ้อมแขน....เวลาที่คริสอยู่ใกล้ชานยอลเขารู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก....
"เช็ดผมให้หน่อยสิ" คริสจับมือบางที่อ่อนนุ่มมาจับไปที่เส้นผมเขา...ก่อนที่จะยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กที่บ่าของเขาให้กับชานยอล...
"นะ เช็ดให้ฉันหน่อย...ทำอย่างที่พ่อฉันเคยทำให้ฉันตอนเด็กๆ" ดวงตาคมจับจ้องไปที่ดวงหน้าหวานด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป...ชานยอลสังเกตเห็นความเศร้าจากใบหน้าของคริส มันคือครั้งแรกที่เขาเคยเห็นแววตานี้จากคนที่ร้ายกาจอย่างคริส.....ชานยอลลังเลเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหยิบผ้าขนหนูผืนนั้นเช็ดไปเบาๆที่เส้นผมของคริสด้วยความอ่อนโยน
"ฉันเคยนอนตักพ่อฉันตอนเด็กๆ......ท่านสระผมให้ฉัน...เช็ดผมให้ฉัน...ในขณะที่คุณนายปาร์คไม่เคยทำ" คริสนอนบนตักนุ่มนั้นพร้อมกับพูดความในใจของเขาออกมาทีละนิด
ชานยอลยังคงนั่งนิ่งฟังเรื่องราวของคริสไปเรื่อยๆ....เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคริส...เรื่องของคริสในวัยเด็กเขาเองก็ไม่เคยจะได้รับรู้...วัยเด็กของคริสดูเจ็บปวดต่างจากชีวิตของชานยอลมากนัก
"พ่อขับรถพาฉันไปส่งที่โรงเรียนทุกเช้าและพาฉันเข้านอนทุกวัน พ่อทำมันจนถึงวันสุดท้ายของพ่อ....ในขณะที่คุณนายปาร์คไม่เคยทำ" ดวงตาคมฉายแววเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขากำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีตของพ่อและแม่ของเขา...พ่อทำหน้าที่ของพ่อที่ดีจวบจนวันสุดท้ายที่จากเขาไป
นิ้วมือบางจับไปที่ริมฝีปากของคริสให้เขาหยุดพูด...พร้อมๆกับคำปลอบโยนที่ชานยอลมอบให้กับคริส
"พี่คริส....ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกของตัวเองหรอกนะ....แม่พี่ไม่มีทางรักผมกับพ่อผมมากกว่าพี่" ชานยอลพูดมันออกมาด้วยใจจริง...เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกสงสารคริสหรืออย่างไร...เขารู้แต่เพียงว่าตอนนี้ในใจของคริสคงกำลังฝังใจกับเรื่องราวอะไรบางอย่าง...มือบางลูบไปที่ศรีษะของคริส..เขาต้องการจะปลอบโยนให้คริสหยุดเสียใจกับความทรงจำในอดีตที่น่าปวดร้าว
มือหนาจับไปที่มือบางของชานยอลพร้อมกับกุมมันไว้....คริสใช้ริมฝีปากจูบสัมผัสไปที่มือขาวนั้นก่อนที่จะวางมันลงตรงข้างแก้มเขาเพื่อซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายของชานยอล...คริสตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่ทำให้ชานยอลต้องนิ่งอึ้งไปกับความรู้สึกของตัวเอง...
"แล้วนายล่ะชานยอล....จะรักฉันบ้างได้ไหม"
ดวงตากลมโตสั่นระริกกับคำถามนั้น.....คำถามที่ชานยอลเองก็ตอบไม่ได้เพราะเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังทำและรู้สึกอยู่ตอนนี้คือความรักหรือความสงสารในตัวของคริสกันแน่...
-----------------50%----------------------
อัพเพิ่ม 50% -----------------------------------------------
"ผม..ผม...." ชานยอลนิ่งอึ้งกับคำถามของคริส คำถามที่ยากจะตอบในเวลานี้ คำถามที่ชานยอลเองก็ยังไม่สามารถตอบหัวใจของเขาได้เช่นกัน
"ไม่เป็นไร....ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้" ร่างสูงโปร่งของคริสลุกขึ้นมาจากตักนิ่มของชานยอลก่อนที่เขาจะเดินตรงไปที่เตียงนุ่มก่อนที่จะนอนคิดอะไรสักพัก....คริสทบทวนความรู้สึกของตัวเองว่าอะไรทำให้เขาเอ่ยถามชานยอลไปแบบนั้น
ดวงตากลมโตแอบชำเลืองมองร่างสูงที่นอนเล่นบนเตียง...เขารู้สึกห่วงความรู้สึกของคริสอย่างบอกไม่ถูก....
วันเวลาผ่านไปสักพักด้วยความเงียบงันจากคนทั้งสอง....ไม่นานเสียงโทรศัพท์ในห้องพักก็ดังขึ้น 2-3 ครั้งก่อนที่คริสจะตัดสินใจรับสาย
ทางปลายสายคือพนักงานของทางโรงแรม เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่ทางโรงแรมมีปาร์ตี้พิเศษสำหรับแขกวีไอพีซึ่งลงชื่อจองในนามของคุณปาร์คและทราบว่ามีอีก 1 ห้องพักที่ยังไม่ได้เช็คเอ้าท์ออกไปจึงโทรเข้ามาสอบถามความต้องการว่าทั้งคริสและชานยอลสนใจที่จะร่วมในงานปาร์ตี้คืนนี้ด้วยหรือไม่....
"ว่าไงชานยอล อยากไปร่วมงานด้วยไหม" ร่างสูงหันไปสอบถามชานยอลก่อนที่จะเอ่ยตอบกลับพนง.โรงแรมไป
ด้วยความที่ชานยอลไม่อยากให้คริสต้องจมปรักกับความรู้สึกเจ็บปวดบางอย่างเขาจึงตอบตกลงทั้งๆที่ร่างกายของเขาก็ยังไม่แข็งแรงดีนัก.....นิสัยส่วนตัวของชานยอลมักให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ
...หลังจากที่คริสตอบตกลงกับทางปลายสาย...ชานยอลก็นึกได้ว่าทั้งคริสและตนเองไม่มีชุดสำหรับเข้าร่วมงานปาร์ตี้คืนนี้และเสื้อผ้าของเขาเองก็แทบจะไม่มีเหลืออยู่ในตู้เสื้อผ้า
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยววันนี้ฉันจะพานายออกไปซื้อของ" คริสแนะกับชานยอล...ที่ชานยอลไม่กล้าออกไปไหนคนเดียวเพราะเขามีปัญหาทางด้านภาษา ตอนนี้เขาอยู่ที่ญี่ปุ่นการสื่อสารเป็นเรื่องสำคัญหากคริสไม่เก่งภาษาเขาเองก็คงไม่สบายใจที่จะต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง
ที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำในประเทศญี่ปุ่น หญิงชายหลายคนต่างเหลียวมองมายังร่างสูงโปร่งของคริส การแต่งกายที่ดูเหมือนว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา.....ใบหน้าที่ดูหล่อเหลาราวเทพบุตรทำให้ผู้หญิงญี่ปุ่นหลายคนสะกิดกันเพื่อเรียกให้ดูคริส....คริสยิ้มน้อยๆใหักับพวกเธอก่อนที่จะเดินดูของไปเรื่อยเปื่อย ....ชานยอลที่เดินอยู่ข้างๆคริสกลับรู้สึกอึดอัดในบรรยากาศแบบนี้....ร่างบางพยายามเดินห่างคริสออกไปเรื่อยๆและก้าวเดินช้าลงกว่าปกติ....
ร้านค้าเล็กๆร้านหนึ่งเรียกความสนใจจากชานยอลให้เขาเดินเข้าไปดูสินค้า...ตุ๊กตาของญี่ปุ่นมากมายที่ตั้งโชว์อยู่บนชั้นวางและสามารถกระดิกและเต้นตามเสียงปรบมือได้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจก่อนที่จะหยิบตุ๊กตาพวกนั้นขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม...ริลัคคุมะสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่ชานยอลชอบ มือบางอุ้มตุ๊กตาตัวนั้นพร้อมกับจะเอ่ยถามราคากับคนขาย...ติดตรงที่ว่าเขาพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ส่วนภาษาอังกฤษแทบไม่เข้าสมอง ร่างบางชะเง้อมองหาคริสที่เดินอยู่ข้างหน้าแต่บัดนี้หายไปแล้ว ผู้คนที่พลุกพล่านและหนุ่มสาวที่เดินเบียดเสียดในห้างสรรพสินค้านี้ทำให้ชานยอลมองหาคริสไม่ถนัดนัก....ชานยอลวางตุ๊กตาคืนให้กับเจ้าของร้านก่อนที่จะเดินตามหาคริสด้วยความร้อนรนในจิตใจ...
"ชานยอล...นายชอบชุดสูทแบบไหน" คริสเอ่ยถามกับชานยอลพร้อมๆกับหันไปทางด้านหลัง...ว่างเปล่า....ไม่มีร่างของชานยอลเดินตามเขามา...ร่างสูงรีบเดินย้อนกลับไปทางเดิมที่เขาเพิ่งจากมาเผื่อว่าจะพบชานยอล....ดวงตาคมฉายแววกังวลเมื่อเขากำลังคิดว่าชานยอลอาจจะหลงทาง...คริสเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนที่จะรีบกดดูรายชื่อและรีบกดโทรออกหาชานยอล
เสียงระบบตอบรับแจ้งว่าไม่สามารถติดต่อชานยอลได้....คริสสบถออกมาด้วยความเป็นห่วง...ชานยอลอาจจะไม่ได้เปิดบริการโรมมิ่งสัญญาณมาที่ต่างประเทศ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นการตามหาตัวของชานยอลก็จะยากมากขึ้นไปอีกร่างสูงโปร่งของคริสกึ่งเดินกึ่งวิ่งย้อนกลับไปทางที่เขาจากมา...ก่อนที่จะเอ่ยถามกับพนักงานขายตามร้านค้าต่างๆด้วยภาษาอังกฤษว่าเห็นชานยอลที่มีรูปร่างลักษณะแบบนี้บ้างหรือไม่...
วันเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง....ชานยอลเริ่มหมดแรงในการเดินตามหาคริส ร่างบางทรุดนั่งลงตรงเก้าอี้สีขาวด้วยความเหนื่อยอ่อน หากเขาหลงทางที่นี่จริงๆจะทำยังไง....ความหวาดหวั่นในจิตใจของชานยอลก่อตัวขึ้นช้าๆ...
....ในขณะที่ชานยอลกำลังใช้ความคิดเพื่อตามหาคริส ....ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ 2 คนเดินตรงเข้ามาหาชานยอล รูปร่างหน้าตาของเขาทั้งสองดูน่ากลัวกว่าชาวญี่ปุ่นทั่วไป 1 ในสองคนนั้นเอ่ยถามชานยอลเป็นภาษาญี่ปุ่นพร้อมกับจับไปที่บ่าของชานยอล ชานยอลเองก็ไม่เข้าใจกับคำถามนั้น
...ดวงตากลมโตเริ่มเลิ่กลั่กก่อนจะตัดสินใจเดินห่างเขาทั้งสองออกมา....ขายาวรีบพาร่างของตนเองให้พ้นออกจากบริเวณนั้นก่อนจะวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต...พวกนั้นดูไม่น่าไว้ใจและเหมือนยากูซ่าที่เขาเคยเห็นในรายการโทรทัศน์
ร่างบางยืนหอบตัวโยนอยู่ในสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก...ตอนนี้ชานยอลกำลังกลัวมาก....เขากลัวทั้งเรื่องหลงทางและเรื่องยากูซ่าในประเทศญี่ปุ่นตามคำร่ำลือ .....ร่างบางเตรียมตัวจะออกวิ่งต่อแต่ก็ถูกมือหนาของใครบางคนคว้าข้อมือของเขาไว้
"อยู่นี่เอง ฉันตามหาแทบตาย! ชานยอลนี่นายบ้าหรือเปล่า มาต่างประเทศทำไมไม่เปิดโรมมิ่ง...หลงทางแบบนี้ถ้าฉันหาไม่เจอจะทำยังไง!"
ชานยอลหันไปมองเจ้าของร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคย ....เขาโผเข้ากอดที่ร่างของคริสก่อนที่จะซบหน้าลงที่ไหล่กว้าง ร่างบางยิ้มออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น
"พี่คริส...ผมกลัว.....ฮรึก..ผมกลัวมาก....ผมกลัวว่าพี่จะไม่ตามหาผม....ผมคิดว่าจะเป็นผมคนเดียวที่ตามหาพี่..ฮรึก" เสียงสะอึกสะอื้นของชานยอลบ่งบอกว่าเขากำลังกังวลและกลัวสุดขีด....สถานที่ต่างบ้านต่างเมืองที่ชานยอลไม่คุ้นเคยทำให้ชานยอลรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว
ร่างสูงถูกชานยอลโผเข้ากอดด้วยความงุนงง มือหนาลูบปลอบไปที่แผ่นหลังบางที่กำลังสะเทือนเบาๆจากแรงสะอื้น....เด็กน้อยของเขาคงกำลังกลัวจริงๆถึงขนาดร้องไห้...คริสอมยิ้มออกมาเล็กน้อยในความขี้กลัวของชานยอล....มือหนาเอื้อมไปจับมือบางไว้พร้อมพูดเบาๆกับชานยอลเพื่อเป็นการปลอบให้เขาหยุดร้องไห้
"งั้นก็จับมือไว้อย่างนี้จะได้ไม่หลง....แล้ววันหลังก็ห้ามเดินห่างฉันไปไหนอีกนะ" ร่างสูงโปร่งของคริสจูงมือชานยอลเดินออกมาจากในมุมนั้นและเดินดูของต่อในห้างสรรพสินค้าใหญ่..
ชานยอลรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เขาไม่เคยรู้สึกอบอุ่นใจมากขนาดนี้มาก่อน....ในยามที่เขากลัวและโดดเดี่ยวในสถานที่ที่เขาไม่คุ้นเคย อย่างน้อยก็ยังมีคริสที่จะตามหาเขาและเดินจูงมือเขาไปตลอดทาง
หลังจากที่ทั้งคริสและชานยอลเลือกเสื้อผ้าที่จะเข้าร่วมงานปาร์ตี้ของคืนนี้ได้แล้ว .....ช่วงค่ำของวัน ทั้งสองก็ลงไปร่วมงานปาร์ตี้สำหรับแขกวีไอพีที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้...บรรยากาศในห้องบอลลูมของโรงแรมดูเป็นกันเอง....มีแขกหลายคนที่ชานยอลเคยเห็นในข่าวหรือแวดวงสังคม....ผิดกับคริสที่เขาแทบจะไม่รู้จักใครเลยในงานนี้...คุณหญิงคุณนายทั้งหลายเดินหยิบเครื่องดื่มจากถาดของบริกรที่เดินเสิร์ฟตามโต๊ะ.....คริสเริ่มรู้สึกอึดอัด เขาคิดผิดหรือถูกที่ตอบตกลงเข้าร่วมงานปาร์ตี้นี้...โดยส่วนตัวคริสเองก็ไม่ชอบความร่ำรวยจอมปลอมที่ผู้คนมักจะใส่หน้ากากเข้าหากันอยู่แล้ว....พื้นฐานครอบครัวเขาไม่ได้ร่ำรวยแต่กำเนิดและคริสมักจะไม่ชอบสังคมของคนพวกนี้ด้วยซ้ำ
คริสในชุทสูทสีดำที่ดูโดดเด่นได้รับความสนใจจากคนในงาน ทั้งรูปร่าง หน้าตา และพื้นฐานครอบครัว...ความสนใจที่ว่าคือลูกชายคนใหม่ของตระกูลปาร์ค เศรษฐีผู้ร่ำรวยซึ่งแต่งงานใหม่กับแม่หม้ายลูกติด 1 คน....เสียงซุบซิบนินทาเกิดขึ้นเบาๆเมื่อคริสและชานยอลเดินผ่านคนพวกนั้น...ดวงตาคมเหลียวกลับไปมองด้วยความดุดันและเสียงพวกนั้นก็เงียบหายไปเมื่อเห็นสายตาของคริส
"ชานยอล!ปาร์คชานยอลใช่มั้ย!" เสียงเอ่ยทักดังขึ้นที่ด้านหลัง....ร่างบางหันกลับไปมองตามเจ้าของเสียงก่อนที่จะพรูลมหายใจออกมาเบาๆ
คิมจงอิน...บุตรชายคนเดียวของตระกูลคิม....ความร่ำรวยของเขาติดอันดับท๊อปเทนที่เกาหลีและเขาเองมักจะเป็นคนที่ชอบพูดจาโอ้อวดบารมีของพ่อเขาและครอบครัวอยู่เสมอ ร่างบางของชานยอลเตรียมจะเดินหนีพร้อมกับคว้าข้อมือของคริสออกไปจากบริเวณนั้น..แต่ก็ไม่ทันซะแล้วเมื่อจงอินเดินมาดักข้างหน้าของเขาสองคนไว้ทำให้ทั้งสองหยุดเดิน
"ว่ายังไงชานยอล....เอ๊ะ...นี่พี่ชายคนใหม่ของนายนี่" คิมจงอินเอ่ยทักชานยอลพร้อมกับยกเครื่องดื่มในแก้วขึ้นจิบก่อนจะพูดต่อ
"นี่นายคงพาออกงานครั้งแรกสินะชานยอล หลังจากที่พ่อนายมีข่าวแต่งงานใหม่กับแม่หม้ายสามีตายแล้วก็มีลูกติด ฉันก็เคยเห็นรูปพี่ชายนายในนิตยสารแค่ครั้งเดียว เพิ่งเห็นตัวจริงวันนี้"
"คิมจงอิน ฉันขอตัวก่อนนะ พอดีว่าฉันกับพี่คริสกำลังจะเดินไปทางนู้น" ร่างบางเดินนำคริสไปอีกมุมหนึ่งก่อนที่คริสจะคว้าข้อมือชานยอลไว้เพราะเขาเริ่มสนุกขึ้นมาอีกแล้ว
"อย่าเพิ่งไปสิ คุณคิมจงอินนี่ท่าทางคุยสนุก" คริสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา...น้ำเสียงที่เขาคุ้นเคยดีเมื่อตอนรู้จักกับคริสแรกๆ
"ออกงานครั้งแรกตื่นเต้นสิครับ....ปกติคงไม่ค่อยได้เข้าสังคมแบบนี้เท่าไร ผมได้ข่าวว่าบ้านคุณฐานะไม่ค่อยดีนักก่อนที่จะมารู้จักกับตระกูลปาร์ค"
คำพูดของคิมจงอินเปรียบเสมือนคำพูดที่ทิ่มแทงใจของคริส เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาแม้กระทั่งชานยอล และการดูถูกครอบครัวเขาต่อหน้าในตอนนี้ถือว่าเป็นการกระทำที่หยามเกียรติของคริสมากที่สุด
"แหม คุณจงอินหาข้อมูลมาดีเหลือเกินนะครับเรื่องของครอบครัวผมเนี่ย....ว่าแต่ทางบ้านทำธุรกิจอะไรครับ ถึงมีเวลาว่างมาใส่ใจเรื่องของคนอื่น"
"ผมล่ะชอบคนอย่างคุณจงอินจริงๆ ดูท่าจะรู้เรื่องของชาวบ้านดีกว่าเรื่องของตัวเองนะครับ" รอยยิ้มเยาะของคริสที่มีต่อจงอินทำให้จงอินโกรธจัดเมื่อรู้ว่าตนเองถูกหลอกด่า
สองมือแกร่งของคิมจงอินกำแน่นก่อนที่จะกระชากคอเสื้อของคริสด้วยความโมโห คิมจงอินกระซิบลงข้างหูของคริสด้วยความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่าน
"ถ้าแกรู้ว่าฉันเป็นใครแกจะไม่พูดแบบนี้ ไอ้ลูกติด" จงอินผลักร่างของคริสออกไปก่อนที่จะง้างหมัดขึ้นมาเพื่อจะต่อยร่างสูงตรงหน้า
ชานยอลยืนมองเหตุการณ์ด้วยความตกตะลึงก่อนที่จะรีบเข้าไปกันร่างของคริสไว้.....ด้วยความโมโหของคริสที่มีมากจนเขาสุดจะทน คริสผลักร่างของชานยอลให้หลบทางเขาก่อนจะกำหมัดต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของจงอิน เลือดสีแดงซึมออกจากมุมปากของจงอินและร่างของเขาก็ร่วงลงนั่งกับพื้น
"จำไว้ว่า ถ้าดูถูกครอบครัวฉันอีกแกจะต้องเจอกับอะไร ไอ้ดำ!!" คริสชี้หน้าของจงอินพร้อมแววตาที่ดุดัน...โทสะของเขาตอนนี้แทบจะลงมือฆ่าคิมจงอินได้...คริสไม่สนใจว่าจงอินจะเป็นใคร เขารู้แต่เพียงว่าครอบครัวของเขาคือสิ่งเดียวที่เขารักมากที่สุด
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินออกจากงานปาร์ตี้ด้วยความโมโห สายตาทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างของคริสและชานยอลที่เดินผ่านหน้าไป....ที่นี่ไม่เหมาะกับเขาจริงๆใช่ไหม ที่ที่มีแต่การเสแสร้งใส่หน้ากากเข้าหากัน ชานยอลวิ่งตามคริสไปไม่ห่างก่อนที่คริสจะปิดประตูห้องพักเสียงดังด้วยความโมโห โดยมีร่างบางของชานยอลเดินตามเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
"พี่คริสไม่ควรทำร้ายคุณจงอินแบบนั้น!.....เรื่องมันจะไปกันใหญ่....ผมเข้าใจความรู้สึกพี่แต่มัน...." ชานยอลยังเอ่ยพูดไม่จบแต่ถูกคริสขัดขึ้นมาเสียก่อน
"นายไม่เข้าใจหรอกชานยอล!!นายไม่มีวันเข้าใจ!" คริสหันไปตวาดใส่ชานยอลด้วยความโมโหก่อนที่จะเดินหลบเขาไปอีกมุมนึงของห้อง
"ตอนนี้พี่เป็นคนในตระกูลปาร์คแล้ว.....พรุ่งนี้จะต้องมีข่าวไม่ดีลงแน่ๆ....พี่ควรจะใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์!" ชานยอลต่อว่าคริสด้วยความเป็นห่วง หากพรุ่งนี้มีข่าวไม่ดีลงในหน้าหนังสือพิมพ์นั่นหมายถึงชื่อเสียงของพ่อเขารวมถึงทุกคนในตระกูลปาร์คก็จะเสียไปด้วย อีกอย่างในความคิดของชานยอล การทำร้ายจงอินไม่ส่งผลดีกับตัวคริสแน่ๆ
"จริงๆแล้วนายก็ไม่ได้ห่วงฉันสินะ ....นายห่วงชื่อเสียงของพ่อนายมากกว่า...คนรวยเหมือนกันทุกคนหรือเปล่าชานยอล...เห็นแก่ตัว เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง ชอบดูถูกคนอื่น!"
"พี่คริส...เมื่อไรพี่จะเลิกมีอคติกับครอบครัวผม!!...หรือพี่จะไม่เหมาะกับสังคมตรงนี้จริงๆ" ชานยอลเอ่ยพูดออกมาด้วยความผิดหวังในความคิดของร่างสูงตรงหน้าเขา
"พี่คริส...พี่จำไว้นะ ถ้าพี่ยังมีอคติกับทุกคนแบบนี้!!....ความรักที่พี่ร้องเรียกหา พี่จะไม่ได้มันมา ไม่ว่าจากใครก็ตาม!" ชานยอลต้องการจะพูดให้เขาคิดได้แต่คำพูดที่ชานยอลพูดไปโดยไม่รู้ตัวกลับทำให้คริสรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อมันออกมาจากปากของชานยอล ชานยอลคนที่คริสรู้สึกดีด้วยที่สุดในตอนนี้
"นี่คือคำตอบของนายสินะชานยอล!!...คำตอบที่ฉันถามนายวันนี้!"
แววตาของคริสดูเศร้าลงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น .....การกระทำกับความรู้สึกของคริสกำลังสวนทางกัน....ร่างสูงโปร่งของคริสเดินตรงเข้าไปกระชากแขนชานยอล มือแกร่งบีบไปที่แขนเรียวด้วยความโกรธและความเสียใจจนแขนขาวเริ่มห้อเลือด ชานยอลสะบัดแขนออกจากคริสด้วยความเจ็บแต่มือหนาก็ยังคงบีบรัดแน่นขึ้นไปอีก.....ริมฝีปากหนาของคริสโน้มลงไปประกบจูบที่ปากบางอย่างรุนแรง มือหนาจับไหล่ของชานยอลไว้ทั้งสองข้างเพื่อป้องกันไม่ให้ชานยอลดิ้นรนจากตัวเขา...ชานยอลใช้ฝ่ามือเรียวเล็กทุบและผลักไปที่อกหนาของคริสหลายครั้งแต่คริสก็ไม่ปล่อย
หลังจากที่คริสจูบริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างหนำใจแล้วเขาก็ผลักร่างบางออกจากตัวเขาพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ชานยอลต้องจำไปจนวันตาย
"ปาร์คชานยอล.....เรื่องของฉันกับนายมันก็แค่เกมส์สนุกๆเท่านั้น!...ในเมื่อนายเองก็ไม่ได้รักฉัน...งั้นเราก็อยู่แบบเกลียดๆกันอย่างนี้ มันก็สะใจดี!"
ร่างสูงโปร่งของคริสเดินออกจากห้องพักไปด้วยความหงุดหงิด ทิ้งให้ร่างบางทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ...น้ำตาหยาดใสเอ่อล้นออกมาเพื่อกลบความอับอายในหัวใจของตัวเองที่กำลังเกิดขึ้น...คริสไม่เคยบอกคำว่ารักกับชานยอล....แล้วจะมีประโยชน์อะไรเล่าที่ชานยอลจะมีความรู้สึกดีๆให้กับคริส....ทั้งหมด...มันก็เป็นแค่เกมส์...ที่คริสสร้างขึ้นมาเพื่อเล่นกับเขาเท่านั้น..
END EP5----------------------------------------------------
