บ้าน
-------------------------------------------
ไคเดินเข้ามายังห้องพยาบาลที่ควรจะมีร่างเพื่อนของเขาแต่กลับว่างเปล่าร้างผู้คน คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันก่อนขายาวจะเริ่มออกเดินหาเพื่อนสนิท น้ำเสียงที่แฝงความห่วงใยและกังวลถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากซ้ำไปซ้ำมาแต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
“ชานยอล ไอ้ชาน”น้ำเสียงที่กระชากและเต็มไปด้วยความจริงจังถูกเปล่งออกมา ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักที่ประตูหลังที่ถูกเปิดทิ้งไว้ อะไรบางอย่างทำให้เขาสังหรณ์ใจว่าชานยอลออกไปแล้ว และไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเขาก็ไม่ควรที่จะตามไป เพราะการกระทำนี้ชัดเจนอยู่แล้วว่าชานยอลต้องการจะหนีเพื่อไปหลบอยู่คนเดียวยังสถานที่ที่แม้แต่เขายังไม่เคยได้ไป สถานที่เดียวที่ชานยอลไปหลบยามที่อ่อนแอที่สุด…
“มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกัน ชานยอล…”ไคที่มองออกไปยังเส้นทางที่ชานยอลเคยใช้พูดขึ้น ก่อนที่เขาหรี่ตาลงเมื่อสายลมหอบหนึ่งที่พัดเอากลิ่นไอทะเลผ่านมาปะทะหน้าของเขา ก่อนที่มันจะพัดเลยผ่านไป
ชานยอลลอบมองเพื่อนตัวเองก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินรอดประตูหลังของโรงเรียนออกไป เขายังไม่พร้อมเจอใครในตอนนี้ แม้ว่าคนที่มาจะเป็นเพื่อนสนิทของเขาก็ตาม หัวใจของเขาถูกอัดแน่นไปด้วยความอับอายและสูญเสียซึ่งศักดิ์ศรีและเกียรติยศมากเกินไป มากเกินกว่าที่เขาจะกล้าสู้หน้าใครได้ ซ้ำยังกลัวว่าหากถูกถามแม้เพียงนิด ตัวเองจะพรั่งพรูความอ่อนแอและสิ่งที่อัดอั้นอยู่ทั้งหมดออกมา
ไม่ได้อยากปิดบัง
แต่ยังไม่พร้อมจะถ่างรอยแผลตัวเองให้ใครดู
ชานยอลสูดลมหายใจลึกก่อนจะพยายามประคองสติและขุดความเข้มแข็งที่ตัวเองเคยมีมาให้กลับมาอีกครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงแค่ลืมเรื่องราวไปได้ชั่วคราวเท่านั้น ชานยอลพาร่างและหัวใจที่บอบช้ำของตัวเองขึ้นรถแท็กซี่ เดินทางจนมาถึงสถานที่ที่เขารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด
กลิ่นเกลือจากทะเลลอยคลุ้งขึ้นมาตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ แสงแดดยามเย็นตกกระทบพื้นน้ำจนทอประกายวิบวับราวกับเวิ้งสีน้ำเงินเป็นอัญมณีเรืองค่า หาดทรายสีขาวสะอาดเม็ดละเอียด ผุดผ่องบริสุทธิ์ ต้นมะพร้าวและต้นปาล์มพลิ้วลู่โบกกิ่งก้านโงนเงนไปตามแรงลม บางก้านใบล่อเรี่ยเคลียน้ำ บางก้านโบกสะบัดเอื้อมแตะท้องนภา ระลอกคลื่นสาดซัดเข้าสู่ชายฝั่ง กระทบโขดหินจนก่อเกิดเป็นเสียงดังแฉะ แฉะ ที่ฟังลื่นหูและสดชื่นแก่ผู้ที่ได้ยิน
ชานยอลสูดเอากลิ่นทะเลเข้าเต็มปอดก่อนจะพาร่างที่เปราะบางของตัวเองเดินเรียบไปตามทางเดินริมหาด แล้วเดินเข้าไปยังบ้านไม้สีฟ้าอ่อนหลังเล็กๆหลังหนึ่ง แผ่นกระดานดำด้านหน้าถูกเขียนชื่อเมนูขนมหวานประจำวันไว้หลายเมนู แต่เพียงแค่ชื่อของพวกมันก็มากพอที่จะทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอาจจะเข้ามาลิ่มลองขนมของที่นี่ แต่พวกเขาโชคร้ายนิดหน่อยที่ร้านนี้ปิดแล้ว
กรุ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่อยู่หน้าประตูดังขึ้น บอกให้รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาในร้าน
“ร้านปิดแล้วค่ะ มาใหม่วันพรุ่งนี้นะค่ะ”เสียงหญิงวัยกลางคนดังมาจากห้องครัว ก่อนที่เธอจะหันมามองลูกค้า สีหน้าตกใจระคนดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ร่างสันทัดของเธอรีบวิ่งออกมาจากหลังร้านมาต้อนรับเด็กหนุ่ม
“ลมทะเลอะไรหอบลูกรักของป้ามาได้”เธอฉีกยิ้มกว้าง หากแต่รอยยิ้มนั่นกลับแฝงไปด้วยความห่วงใย เพราะทุกครั้งที่ชานยอลมา เด็กหนุ่มต้องมีเรื่องไม่สบายใจมาทุกครั้ง
“คุณป้า”ชานยอลพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะโผเข้ากอดแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
อ้อมกอดที่อบอุ่นดูเหมือนจะกำลังฉีกหน้ากากความเข้มแข็งของเขามากขึ้นเรื่อยๆจนตัวตนอีกด้านที่อ่อนแอค่อยๆเผยตัวตน หยาดน้ำตาแห่งความรู้สึกที่กั้นมาตลอดพรั่งพรูออกมาเป็นสายราวกับเขื่อนแตก หมดแล้วซึ่งความเข้มแข็งที่มี คลื่นความรู้สึกแห่งความเศร้า เสียใจ และอับอายฉีกกระชากหัวใจดวงน้อยให้ยอมศิโรราบต่อความเจ็บปวด
ภาพเหตุการณ์เลวร้ายนั่นไหลย้อนกลับเข้ามาตอกย้ำให้เขาทุกข์ทรมานอีกครา ทุกการกระทำ ทุกเสียงที่เกิดขึ้นราวกับมีมีดมาตัดหลอดลม แล้วบีบรัดให้เขาหายใจไม่ออกอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มหลับตาแน่น ส่ายหน้าไปมา พยายามไล่ภาพเหล่านั้นออกไปจากสมอง แต่ยิ่งปฏิเสธมันเท่าไร มันก็ยิ่งดูชัดเจนในใจมากขึ้นเท่านั้น
มือเรียวกำเสื้ออีกคนแน่นราวกับถ้าไม่มีเธอเขาจะหมดซึ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ดวงหน้าหวานซบไหล่ของเธอพร้อมกับร่ำไห้อยู่อย่างนั้นโยปราศจากเสียงสะอื้นและถ้อยคำอธิบาย เขาเพียงแต่ร้อง ร้อง และร้องไห้เท่านั้น
“ร้องออกมาชานยอล ร้องออกมาให้หมด”หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับลูบหลังเด็กหนุ่ม ร่างโปร่งร้องไห้ต่อไปอีกเรื่อยๆก่อนจะค่อยหยุดช้าๆ โดยตลอดเวลาที่เขาเศร้าเสียใจ อีกฝ่ายก็ไม่ขัดหรือถามไถ่
ใดๆทั้งสิ้น เธอทำเพียงแต่ยืนนิ่งให้เขาร้องออกมาเท่านั้น
“คืนนี้ผมขอค้างกับคุณป้าได้มั้ยครับ”
“ได้สิจ๊ะ”เธอฉีกยิ้ม แม้ในใจจะระสับระส่าย เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้งที่ชานยอลจะนอนค้างที่นี่ แสดงว่าปัญหาครั้งนี้ใหญ่มากจริงๆ แต่….มันคืออะไรกันล่ะ
พอตกดึกชานยอลก็ขอมานอนห้องเดียวกับเธอ ท่าทางของเด็กหนุ่มดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ก็ยังคงแฝงแววขมขื่นอยู่ในดวงตา ร่างโปร่งล้มตัวนอนลงบนตักของเธอ ก่อนจะหยิบมือที่หยาบกร้านของเธอขึ้นมาเล่น
“ถ้าผมจะขออยู่ที่นี่ตลอดไปเลยได้มั้ยครับ”
“ชานยอล เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ เราโตแล้ว เราต้องเรียนหนังสือนะ”เธอตำหนิ เมื่อเด็กน้อยที่ชอบมาวิ่งซนในร้านของเธอ และร้องไห้จ้ายามที่มีเรื่องไม่สบายใจกำลังงอแงอยากทำตัวไร้ความรับผิดชอบอีกครั้ง
“งั้นผมย้ายมาเรียนแถวนี้ก็ได้”
“อย่าหนีปัญหาชานยอล” ชานยอลนิ่งเงียบไปก่อนจะค่อยๆถามออกมา
“แล้วถ้าปัญหามันใหญ่มากจนเราหาทางแก้ไม่ได้ล่ะครับ”
“ก็ต้องพยายามจนกว่าจะได้”เป็นอีกครั้งที่ชานยอลเงียบไป เปลือกตาบางมองมือของเธออย่างเลื่อนลอย ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ แล้วซุกหน้าลงกับมือของเธอ ดวงตากลมโตภายใต้เปลือกตา
หลุกหลิกไปมาอย่างคนที่กำลังรู้สึกไม่ดี มือเรียวกำมือของเธอแน่นก่อนจะค่อยๆผ่อนแรงลงบางครั้งเมื่อกลัวว่าเธอจะเจ็บ
มือหยาบกร้านของหญิงคนนั้นลูบผมปลอบประโลมเด็กหนุ่มบนตักเบาๆ อนที่ดวงตาหวานหยดจะเหลือบมองดูนาฬิกา
“ชานยอล นอนได้แล้ว นี่มันดึกมากแล้วนะ”
“คุณป้ากอดผมไว้ทั้งคืนได้มั้ย”เธอยิ้มรับบางๆ ก่อนจะโอบกอดเด็กหนุ่มเอาไว้ ชานยอลยิ้มบางๆก่อนจะซุกตัวเข้าหา กลีบปากของเธอกดลงบนหน้าผากของเขาช้าๆก่อนที่เธอจะเอ่ย
“จำไว้ชานยอล ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้ถ้าเราไม่ยอม นอนซะ เด็กดีของป้า”
คำพูดของเธอดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของชานยอลซ้ำๆ จนในที่สุดเขาก็ผล็อยหลับไป สิ่งสุดท้ายที่นึกกึงก่อนนอนคือ…
ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้ ถ้าเราไม่ยอม
หญิงวัยกลางคนทอดตามองเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มก่อนจะมองออกไปยังท้องทะเลนอกหน้าต่าง พลางรำพึงออกมาเบาๆ
“วันนี้ท้องทะเลไม่สวยงามเลยนะ ท่านโพไซดอน”
---------------------------------------
คยองซูนึกฝันอยากให้ตัวเองสามารถย้อนเวลากลับไปได้ จะได้ไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์วิวาทกันในที่ประชุมเครือญาติอย่างในตอนนี้...
ดวงตาคมกริบของคริสจับจ้องไปที่ใบหน้าของบิดาด้วยแววตาไม่เป็นมิตรและไร้ซึ่งความเคารพอย่างที่ลูกทั่วไปพึงมี สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและอยากเอาชนะอย่างถึงที่สุด
“ท่านพ่ออยากให้ผมทำอย่างนั้นหรอครับ”เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ ราวกับว่าเรื่องที่ฮาเดสพูดไปเมื่อครู่เป็นเรื่องไร้สาระที่ไม่น่าจะถูกเอ่ยออกมาจากเทพเจ้า
“ในฐานะที่เป็นลูก เจ้าควรจะศึกษาการทำงานของนรก เพราะในอนาคตเจ้าอาจได้มาช่วยงานของข้า”
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องช่วยงานของท่านพ่อ”
“เจ้า!!!”
“ท่านฮาเดสหยุดก่อนเถิด ในเมื่อท่านคริสไม่อยากทำ เราก็อย่าบังคับท่านเลย มิเช่นนั้นรังแต่จะเกิดปัญหาตามมาได้นะครับท่าน” เทพเจ้าองค์หนึ่งที่มีผิวขาวมากจนเกือบโปร่งแสงและเส้นผมสีดำทมิฬที่รับกับดวงตาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เอื่อยเฉย แต่กลับอัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้า ผิดหวัง และความตาย หากผู้ฟังไม่มีแรงต้านพอก็คงจะทรุดฮวบลงและตรอมตรมไปแล้ว
“ทานาทอส!* แต่เขาเป็นลูกข้า!” (*ทานาทอส คือ เทพแห่งความตาย หนึ่งในผู้ช่วยของฮาเดส)
“หึ! ในเมื่อเขาไม่อยากทำแล้วท่านจะให้เขาทำทำไมกันเล่า ท่านฮาเดส”เสียงหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เสแสร้งเกินกว่าจะฟังว่าเห็นใจชายหนุ่ม ตาคมกริบจับจ้องไปที่เธออย่างไม่เกรงกลัว เครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบที่หญิงสาวทั่วโลกอยากมี น้ำเสียงที่ไพเราะเสนาะอย่างนกไนติงเกล และความสง่างามราวหงส์ขาวผู้สูงส่งไม่อาจทำให้คริสรู้สึกเลื่อมใส หรือเคารพได้ สำหรับเขาผู้หญิงคนนี้ก็เป็นแค่ปีศาจในคราบเทพเจ้าเท่านั้น
“ไม่คิดว่าเทพแห่งฤดูใบไม้ผลิอย่างท่านเพอเซโฟเน่*จะเก่งเรื่องเสแสร้งด้วยนะครับ” (*เพอเซโฟเน่ คือ เทพธิดาแห่งฤดูใบไม้ผลิ ผู้เป็นชายาของฮาเดส )
“สามหาว!! ข้าจะสาปให้เจ้ากลายเป็นต้นไม้ที่น่าเกลียดที่สุดในโลก”
“พอที! เลิกวิวาทกันสักที!!!” คริสกรอกตาไปมา ก่อนจะแสยะยิ้มให้เพอเซโฟเน่ที่จับจ้องตัวเองมาอย่างเคียดแค้น ฮาเดสสูดลมหายใจลึกอย่างข่มอารมณ์ก่อนจะเอ่ยสั่งลูกชายของตัวเอง
“คริส เจ้าจะต้องไปทำการศึกษาเรื่องงานจากทานาทอส และฮิปนอส* ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป โดยห้ามมีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น!!!” (*ฮิปนอส คือ เทพแห่งการหลับใหล หนึ่งในผู้ช่วยของฮาเดสเจ้าแห่งนรก)
“ผมไม่ทำ!”
“เจ้าต้องทำ! ถ้าเจ้าปฏิเสธ ข้าจะทำลายหลุมศพนั่นเสีย!!!” ตาคมจ้องหน้าพ่ออย่างโกรธแค้น ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ภายในที่กำลังปะทุขึ้นมา ต่อให้ฆ่าเขาตาย เขาก็จะไม่ยอมให้ใครทำลายหลุมศพนั่นเด็ดขาด
หลุมศพของคนที่เขารัก
จะต้องไม่ถูกมือสกปรกๆนั่นแตะต้องเป็นอันขาด!!!
“ถ้าท่านพ่อต้องการอย่างนั้น.....”คริสเว้นช่วงก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับบิดาแล้วพูดเสียงหนักแน่น
“ผมก็จะไม่ขัดอะไร แต่ขอให้รู้ไว้ว่าพ่อไม่มีทางบังคับผมได้ และจะไม่มีวันทำร้ายเธอคนนั้นได้อีกเป็นครั้งที่สอง!!!” คริสประกาศกร้าวก่อนจะผลุดลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องประชุมอย่างไม่เกรงกลัวต่อโทสะของเทพเจ้า
“คริส!!! กลับมา!!!”
“ไม่มีวัน!”คริสเอ่ยเสียงเย็นก่อนที่จะถล่มห้องประชุมด้วยกองทัพวิญญาณผีตายโหงที่กำลังคลุ้มคลั่ง
ฝูงภูตผีอาละวาดไปทั่วห้อง มือโครงกระดูกโปรงแสงของพวกมันปัดป่ายและรุมทึ้งทุกสิ่งทุกอย่างให้เสียหาย ปากกลวงโบ๋ของพวกมันกำลังอ้าปากร้องอย่างโหยหวนและกราดเกรี้ยว ดวงตาที่เรืองแสงสีแดงฉายแววบ้าคลั่งอัดแน่นอยู่ในนั้นบ่งบอกว่าพวกมันพร้อมที่จะฉีกกระชากทุกสิ่งที่ขวางหน้า
ฮาเดสจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความโกรธ ก่อนจะกระแทกสองง่ามอาวุธประจำกายลงกับพื้น ฉับพลันนั้นก็เกิดแสงสีดำสนิทก็แผ่คลุมกลืนกินฝูงวิญญาณไปจนหมดเหลือแต่ความพินาศของห้องประชุม
“ดูลูกชายของท่านสิ”เพอเซโฟเน่พูดพร้อมกับเสกดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ฮาเดสเหลือบตามามองก่อนจะหายตัวไป แม้เขาไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวแต่ก็เห็นประกายความไม่พอใจอยู่ในนั้น เพอเซโฟเน่เปรยตามองไปที่ที่ฮาเดสเคยยืนอยู่ก่อนจะสลายหายตัวไปพร้อมๆกับเทพเจ้าองค์อื่นๆ ทั้งห้องประชุมจึงเหลือแต่คยองซูที่นั่งอยู่บนบัลลังก์อยู่เพียงคนเดียว โดยมีซากปะหลักหักพังต่างๆหลายล้อม
ดวงตาโตก้มมองซากดอกไม้ในมือด้วยแววตากังวลระคนเศร้าโศก ก่อนที่จะค่อยๆกำมือเข้าหากันช้าๆ แล้วมองไปยังที่ที่คริสเดินจากไป
“เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ.......ท่านพี่” เขาพูดก่อนจะหายตัวไปทิ้งไว้แต่ดอกไม้ที่กลับมาเบ่งบานอีกครั้งท่ามกลางความแห้งเหี่ยวของความตาย....
ไคเดินเข้ามายังห้องพยาบาลที่ควรจะมีร่างเพื่อนของเขาแต่กลับว่างเปล่าร้างผู้คน คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันก่อนขายาวจะเริ่มออกเดินหาเพื่อนสนิท น้ำเสียงที่แฝงความห่วงใยและกังวลถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากซ้ำไปซ้ำมาแต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
“ชานยอล ไอ้ชาน”น้ำเสียงที่กระชากและเต็มไปด้วยความจริงจังถูกเปล่งออกมา ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักที่ประตูหลังที่ถูกเปิดทิ้งไว้ อะไรบางอย่างทำให้เขาสังหรณ์ใจว่าชานยอลออกไปแล้ว และไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเขาก็ไม่ควรที่จะตามไป เพราะการกระทำนี้ชัดเจนอยู่แล้วว่าชานยอลต้องการจะหนีเพื่อไปหลบอยู่คนเดียวยังสถานที่ที่แม้แต่เขายังไม่เคยได้ไป สถานที่เดียวที่ชานยอลไปหลบยามที่อ่อนแอที่สุด…
“มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกัน ชานยอล…”ไคที่มองออกไปยังเส้นทางที่ชานยอลเคยใช้พูดขึ้น ก่อนที่เขาหรี่ตาลงเมื่อสายลมหอบหนึ่งที่พัดเอากลิ่นไอทะเลผ่านมาปะทะหน้าของเขา ก่อนที่มันจะพัดเลยผ่านไป
ชานยอลลอบมองเพื่อนตัวเองก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินรอดประตูหลังของโรงเรียนออกไป เขายังไม่พร้อมเจอใครในตอนนี้ แม้ว่าคนที่มาจะเป็นเพื่อนสนิทของเขาก็ตาม หัวใจของเขาถูกอัดแน่นไปด้วยความอับอายและสูญเสียซึ่งศักดิ์ศรีและเกียรติยศมากเกินไป มากเกินกว่าที่เขาจะกล้าสู้หน้าใครได้ ซ้ำยังกลัวว่าหากถูกถามแม้เพียงนิด ตัวเองจะพรั่งพรูความอ่อนแอและสิ่งที่อัดอั้นอยู่ทั้งหมดออกมา
ไม่ได้อยากปิดบัง
แต่ยังไม่พร้อมจะถ่างรอยแผลตัวเองให้ใครดู
ชานยอลสูดลมหายใจลึกก่อนจะพยายามประคองสติและขุดความเข้มแข็งที่ตัวเองเคยมีมาให้กลับมาอีกครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงแค่ลืมเรื่องราวไปได้ชั่วคราวเท่านั้น ชานยอลพาร่างและหัวใจที่บอบช้ำของตัวเองขึ้นรถแท็กซี่ เดินทางจนมาถึงสถานที่ที่เขารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด
กลิ่นเกลือจากทะเลลอยคลุ้งขึ้นมาตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ แสงแดดยามเย็นตกกระทบพื้นน้ำจนทอประกายวิบวับราวกับเวิ้งสีน้ำเงินเป็นอัญมณีเรืองค่า หาดทรายสีขาวสะอาดเม็ดละเอียด ผุดผ่องบริสุทธิ์ ต้นมะพร้าวและต้นปาล์มพลิ้วลู่โบกกิ่งก้านโงนเงนไปตามแรงลม บางก้านใบล่อเรี่ยเคลียน้ำ บางก้านโบกสะบัดเอื้อมแตะท้องนภา ระลอกคลื่นสาดซัดเข้าสู่ชายฝั่ง กระทบโขดหินจนก่อเกิดเป็นเสียงดังแฉะ แฉะ ที่ฟังลื่นหูและสดชื่นแก่ผู้ที่ได้ยิน
ชานยอลสูดเอากลิ่นทะเลเข้าเต็มปอดก่อนจะพาร่างที่เปราะบางของตัวเองเดินเรียบไปตามทางเดินริมหาด แล้วเดินเข้าไปยังบ้านไม้สีฟ้าอ่อนหลังเล็กๆหลังหนึ่ง แผ่นกระดานดำด้านหน้าถูกเขียนชื่อเมนูขนมหวานประจำวันไว้หลายเมนู แต่เพียงแค่ชื่อของพวกมันก็มากพอที่จะทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอาจจะเข้ามาลิ่มลองขนมของที่นี่ แต่พวกเขาโชคร้ายนิดหน่อยที่ร้านนี้ปิดแล้ว
กรุ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่อยู่หน้าประตูดังขึ้น บอกให้รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาในร้าน
“ร้านปิดแล้วค่ะ มาใหม่วันพรุ่งนี้นะค่ะ”เสียงหญิงวัยกลางคนดังมาจากห้องครัว ก่อนที่เธอจะหันมามองลูกค้า สีหน้าตกใจระคนดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ร่างสันทัดของเธอรีบวิ่งออกมาจากหลังร้านมาต้อนรับเด็กหนุ่ม
“ลมทะเลอะไรหอบลูกรักของป้ามาได้”เธอฉีกยิ้มกว้าง หากแต่รอยยิ้มนั่นกลับแฝงไปด้วยความห่วงใย เพราะทุกครั้งที่ชานยอลมา เด็กหนุ่มต้องมีเรื่องไม่สบายใจมาทุกครั้ง
“คุณป้า”ชานยอลพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะโผเข้ากอดแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
อ้อมกอดที่อบอุ่นดูเหมือนจะกำลังฉีกหน้ากากความเข้มแข็งของเขามากขึ้นเรื่อยๆจนตัวตนอีกด้านที่อ่อนแอค่อยๆเผยตัวตน หยาดน้ำตาแห่งความรู้สึกที่กั้นมาตลอดพรั่งพรูออกมาเป็นสายราวกับเขื่อนแตก หมดแล้วซึ่งความเข้มแข็งที่มี คลื่นความรู้สึกแห่งความเศร้า เสียใจ และอับอายฉีกกระชากหัวใจดวงน้อยให้ยอมศิโรราบต่อความเจ็บปวด
ภาพเหตุการณ์เลวร้ายนั่นไหลย้อนกลับเข้ามาตอกย้ำให้เขาทุกข์ทรมานอีกครา ทุกการกระทำ ทุกเสียงที่เกิดขึ้นราวกับมีมีดมาตัดหลอดลม แล้วบีบรัดให้เขาหายใจไม่ออกอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มหลับตาแน่น ส่ายหน้าไปมา พยายามไล่ภาพเหล่านั้นออกไปจากสมอง แต่ยิ่งปฏิเสธมันเท่าไร มันก็ยิ่งดูชัดเจนในใจมากขึ้นเท่านั้น
มือเรียวกำเสื้ออีกคนแน่นราวกับถ้าไม่มีเธอเขาจะหมดซึ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ดวงหน้าหวานซบไหล่ของเธอพร้อมกับร่ำไห้อยู่อย่างนั้นโยปราศจากเสียงสะอื้นและถ้อยคำอธิบาย เขาเพียงแต่ร้อง ร้อง และร้องไห้เท่านั้น
“ร้องออกมาชานยอล ร้องออกมาให้หมด”หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับลูบหลังเด็กหนุ่ม ร่างโปร่งร้องไห้ต่อไปอีกเรื่อยๆก่อนจะค่อยหยุดช้าๆ โดยตลอดเวลาที่เขาเศร้าเสียใจ อีกฝ่ายก็ไม่ขัดหรือถามไถ่
ใดๆทั้งสิ้น เธอทำเพียงแต่ยืนนิ่งให้เขาร้องออกมาเท่านั้น
“คืนนี้ผมขอค้างกับคุณป้าได้มั้ยครับ”
“ได้สิจ๊ะ”เธอฉีกยิ้ม แม้ในใจจะระสับระส่าย เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้งที่ชานยอลจะนอนค้างที่นี่ แสดงว่าปัญหาครั้งนี้ใหญ่มากจริงๆ แต่….มันคืออะไรกันล่ะ
พอตกดึกชานยอลก็ขอมานอนห้องเดียวกับเธอ ท่าทางของเด็กหนุ่มดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ก็ยังคงแฝงแววขมขื่นอยู่ในดวงตา ร่างโปร่งล้มตัวนอนลงบนตักของเธอ ก่อนจะหยิบมือที่หยาบกร้านของเธอขึ้นมาเล่น
“ถ้าผมจะขออยู่ที่นี่ตลอดไปเลยได้มั้ยครับ”
“ชานยอล เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ เราโตแล้ว เราต้องเรียนหนังสือนะ”เธอตำหนิ เมื่อเด็กน้อยที่ชอบมาวิ่งซนในร้านของเธอ และร้องไห้จ้ายามที่มีเรื่องไม่สบายใจกำลังงอแงอยากทำตัวไร้ความรับผิดชอบอีกครั้ง
“งั้นผมย้ายมาเรียนแถวนี้ก็ได้”
“อย่าหนีปัญหาชานยอล” ชานยอลนิ่งเงียบไปก่อนจะค่อยๆถามออกมา
“แล้วถ้าปัญหามันใหญ่มากจนเราหาทางแก้ไม่ได้ล่ะครับ”
“ก็ต้องพยายามจนกว่าจะได้”เป็นอีกครั้งที่ชานยอลเงียบไป เปลือกตาบางมองมือของเธออย่างเลื่อนลอย ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ แล้วซุกหน้าลงกับมือของเธอ ดวงตากลมโตภายใต้เปลือกตา
หลุกหลิกไปมาอย่างคนที่กำลังรู้สึกไม่ดี มือเรียวกำมือของเธอแน่นก่อนจะค่อยๆผ่อนแรงลงบางครั้งเมื่อกลัวว่าเธอจะเจ็บ
มือหยาบกร้านของหญิงคนนั้นลูบผมปลอบประโลมเด็กหนุ่มบนตักเบาๆ อนที่ดวงตาหวานหยดจะเหลือบมองดูนาฬิกา
“ชานยอล นอนได้แล้ว นี่มันดึกมากแล้วนะ”
“คุณป้ากอดผมไว้ทั้งคืนได้มั้ย”เธอยิ้มรับบางๆ ก่อนจะโอบกอดเด็กหนุ่มเอาไว้ ชานยอลยิ้มบางๆก่อนจะซุกตัวเข้าหา กลีบปากของเธอกดลงบนหน้าผากของเขาช้าๆก่อนที่เธอจะเอ่ย
“จำไว้ชานยอล ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้ถ้าเราไม่ยอม นอนซะ เด็กดีของป้า”
คำพูดของเธอดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของชานยอลซ้ำๆ จนในที่สุดเขาก็ผล็อยหลับไป สิ่งสุดท้ายที่นึกกึงก่อนนอนคือ…
ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้ ถ้าเราไม่ยอม
หญิงวัยกลางคนทอดตามองเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มก่อนจะมองออกไปยังท้องทะเลนอกหน้าต่าง พลางรำพึงออกมาเบาๆ
“วันนี้ท้องทะเลไม่สวยงามเลยนะ ท่านโพไซดอน”
---------------------------------------
คยองซูนึกฝันอยากให้ตัวเองสามารถย้อนเวลากลับไปได้ จะได้ไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์วิวาทกันในที่ประชุมเครือญาติอย่างในตอนนี้...
ดวงตาคมกริบของคริสจับจ้องไปที่ใบหน้าของบิดาด้วยแววตาไม่เป็นมิตรและไร้ซึ่งความเคารพอย่างที่ลูกทั่วไปพึงมี สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและอยากเอาชนะอย่างถึงที่สุด
“ท่านพ่ออยากให้ผมทำอย่างนั้นหรอครับ”เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ ราวกับว่าเรื่องที่ฮาเดสพูดไปเมื่อครู่เป็นเรื่องไร้สาระที่ไม่น่าจะถูกเอ่ยออกมาจากเทพเจ้า
“ในฐานะที่เป็นลูก เจ้าควรจะศึกษาการทำงานของนรก เพราะในอนาคตเจ้าอาจได้มาช่วยงานของข้า”
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องช่วยงานของท่านพ่อ”
“เจ้า!!!”
“ท่านฮาเดสหยุดก่อนเถิด ในเมื่อท่านคริสไม่อยากทำ เราก็อย่าบังคับท่านเลย มิเช่นนั้นรังแต่จะเกิดปัญหาตามมาได้นะครับท่าน” เทพเจ้าองค์หนึ่งที่มีผิวขาวมากจนเกือบโปร่งแสงและเส้นผมสีดำทมิฬที่รับกับดวงตาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เอื่อยเฉย แต่กลับอัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้า ผิดหวัง และความตาย หากผู้ฟังไม่มีแรงต้านพอก็คงจะทรุดฮวบลงและตรอมตรมไปแล้ว
“ทานาทอส!* แต่เขาเป็นลูกข้า!” (*ทานาทอส คือ เทพแห่งความตาย หนึ่งในผู้ช่วยของฮาเดส)
“หึ! ในเมื่อเขาไม่อยากทำแล้วท่านจะให้เขาทำทำไมกันเล่า ท่านฮาเดส”เสียงหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เสแสร้งเกินกว่าจะฟังว่าเห็นใจชายหนุ่ม ตาคมกริบจับจ้องไปที่เธออย่างไม่เกรงกลัว เครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบที่หญิงสาวทั่วโลกอยากมี น้ำเสียงที่ไพเราะเสนาะอย่างนกไนติงเกล และความสง่างามราวหงส์ขาวผู้สูงส่งไม่อาจทำให้คริสรู้สึกเลื่อมใส หรือเคารพได้ สำหรับเขาผู้หญิงคนนี้ก็เป็นแค่ปีศาจในคราบเทพเจ้าเท่านั้น
“ไม่คิดว่าเทพแห่งฤดูใบไม้ผลิอย่างท่านเพอเซโฟเน่*จะเก่งเรื่องเสแสร้งด้วยนะครับ” (*เพอเซโฟเน่ คือ เทพธิดาแห่งฤดูใบไม้ผลิ ผู้เป็นชายาของฮาเดส )
“สามหาว!! ข้าจะสาปให้เจ้ากลายเป็นต้นไม้ที่น่าเกลียดที่สุดในโลก”
“พอที! เลิกวิวาทกันสักที!!!” คริสกรอกตาไปมา ก่อนจะแสยะยิ้มให้เพอเซโฟเน่ที่จับจ้องตัวเองมาอย่างเคียดแค้น ฮาเดสสูดลมหายใจลึกอย่างข่มอารมณ์ก่อนจะเอ่ยสั่งลูกชายของตัวเอง
“คริส เจ้าจะต้องไปทำการศึกษาเรื่องงานจากทานาทอส และฮิปนอส* ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป โดยห้ามมีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น!!!” (*ฮิปนอส คือ เทพแห่งการหลับใหล หนึ่งในผู้ช่วยของฮาเดสเจ้าแห่งนรก)
“ผมไม่ทำ!”
“เจ้าต้องทำ! ถ้าเจ้าปฏิเสธ ข้าจะทำลายหลุมศพนั่นเสีย!!!” ตาคมจ้องหน้าพ่ออย่างโกรธแค้น ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ภายในที่กำลังปะทุขึ้นมา ต่อให้ฆ่าเขาตาย เขาก็จะไม่ยอมให้ใครทำลายหลุมศพนั่นเด็ดขาด
หลุมศพของคนที่เขารัก
จะต้องไม่ถูกมือสกปรกๆนั่นแตะต้องเป็นอันขาด!!!
“ถ้าท่านพ่อต้องการอย่างนั้น.....”คริสเว้นช่วงก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับบิดาแล้วพูดเสียงหนักแน่น
“ผมก็จะไม่ขัดอะไร แต่ขอให้รู้ไว้ว่าพ่อไม่มีทางบังคับผมได้ และจะไม่มีวันทำร้ายเธอคนนั้นได้อีกเป็นครั้งที่สอง!!!” คริสประกาศกร้าวก่อนจะผลุดลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องประชุมอย่างไม่เกรงกลัวต่อโทสะของเทพเจ้า
“คริส!!! กลับมา!!!”
“ไม่มีวัน!”คริสเอ่ยเสียงเย็นก่อนที่จะถล่มห้องประชุมด้วยกองทัพวิญญาณผีตายโหงที่กำลังคลุ้มคลั่ง
ฝูงภูตผีอาละวาดไปทั่วห้อง มือโครงกระดูกโปรงแสงของพวกมันปัดป่ายและรุมทึ้งทุกสิ่งทุกอย่างให้เสียหาย ปากกลวงโบ๋ของพวกมันกำลังอ้าปากร้องอย่างโหยหวนและกราดเกรี้ยว ดวงตาที่เรืองแสงสีแดงฉายแววบ้าคลั่งอัดแน่นอยู่ในนั้นบ่งบอกว่าพวกมันพร้อมที่จะฉีกกระชากทุกสิ่งที่ขวางหน้า
ฮาเดสจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความโกรธ ก่อนจะกระแทกสองง่ามอาวุธประจำกายลงกับพื้น ฉับพลันนั้นก็เกิดแสงสีดำสนิทก็แผ่คลุมกลืนกินฝูงวิญญาณไปจนหมดเหลือแต่ความพินาศของห้องประชุม
“ดูลูกชายของท่านสิ”เพอเซโฟเน่พูดพร้อมกับเสกดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ฮาเดสเหลือบตามามองก่อนจะหายตัวไป แม้เขาไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวแต่ก็เห็นประกายความไม่พอใจอยู่ในนั้น เพอเซโฟเน่เปรยตามองไปที่ที่ฮาเดสเคยยืนอยู่ก่อนจะสลายหายตัวไปพร้อมๆกับเทพเจ้าองค์อื่นๆ ทั้งห้องประชุมจึงเหลือแต่คยองซูที่นั่งอยู่บนบัลลังก์อยู่เพียงคนเดียว โดยมีซากปะหลักหักพังต่างๆหลายล้อม
ดวงตาโตก้มมองซากดอกไม้ในมือด้วยแววตากังวลระคนเศร้าโศก ก่อนที่จะค่อยๆกำมือเข้าหากันช้าๆ แล้วมองไปยังที่ที่คริสเดินจากไป
“เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ.......ท่านพี่” เขาพูดก่อนจะหายตัวไปทิ้งไว้แต่ดอกไม้ที่กลับมาเบ่งบานอีกครั้งท่ามกลางความแห้งเหี่ยวของความตาย....
