บ้าน
ชานยอลนั่งกอดเข่าบนเก้าอี้ ใบหน้างอง้ำ สะบัดหันหนีผม ก่อนจะเขยิบเก้าอี้ออกห่างมากขึ้น จุดโฟกัสของตาจับอยู่ที่ภาพสวนด้านนอกหน้าต่าง ความงามของธรรมชาติตรึงความสนใจของเขาได้แปบเดียวเท่านั้น สุดท้ายเจ้าตัวแสบก็ค่อยๆหันกลับมามองคนในห้อง ตากลมค่อยๆเบิกกว้างเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าวันนี้มีแขกคนใหม่ที่เจ้าตัวไม่เคยรู้จักมาก่อนมานั่งร่วมวงสนทนาด้วย แต่ก่อนที่ทั้งห้องจะทันได้เห็นสีหน้าตาอกตกใจระคนตื่นเต้นนั้น เจ้าตัวแสบก็รีบปั้นหน้าบูดบึ้งตามเดิม ก่อนจะไสเก้าอี้มาหาผม พร้อมกับพยักพเยิดหน้า
“ใครอะ” ผมแอบยิ้มกับตัวเอง เมื่อกี้ยังโกรธอยู่เลยไม่ใช่หรอ
“อาจารย์คิม อาจารย์ของพี่หมอเอง”
“แล้วนู่นล่ะ”น้ำเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด ชานยอลหดคอลง เขยิบมาใกล้ผมมากขึ้น พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบสายตาของแม่ผมให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อยากรู้จักก็ถามเองสิจ๊ะ” ชานยอลสะดุ้งตัวโยน เมื่อคนที่ตอบคำถามไม่ใช่ผม แต่กลับเป็นแม่ผมเสียเอง แม่ผมหันมายิ้มให้ชานยอลด้วยรอยยิ้มที่.......สำหรับผมว่ามันธรรมดา แต่คนอื่นเขาว่าไม่
“พี่หมอ”ชานยอลเรียกชื่อผมเสียงเบา ก่อนจะรีบหลบหลังผม
“ถ้าเราอยากรู้จักใครก็ต้องถามเขาไม่ใช่หรอ ชานยอล”
“รู้ชื่อได้ไงอะ”ชานยอลถามทั้งๆที่ไม่ยอมโผล่หน้าออกมา
“ความลับ ตกลงว่าอยากจะรู้จักฉันรึเปล่า ชานยอล” ชานยอลกำเสื้อกราวน์ของผมแน่น ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้ามาแอบมองแม่ผม ยิ่งแม่เห็นว่าเจ้าตัวแสบกลัวแค่ไหน ท่านก็ยิ่งอยากแกล้งมากขึ้นเท่านั้น เฮ้ออออ เรื่องกดดันคนอื่นล่ะขอให้บอกแม่ผมเถอะ
“มะ “ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ แม่ก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“เงียบไปเลย” พูดด้วยเสียงราบเรียบอย่างนี้ แต่หน้ายิ้ม เป็นอันรู้ดีว่าแม่กำลังสั่งให้ผมอยู่เฉยๆ ถ้าไม่ แม่ก็จะยิ่งแกล้งชานยอลหนักขึ้นไปอีก หลังจากสั่งผมเสร็จแม่ก็หันกลับไปมองหน้าชานยอลต่อ ชานยอลเม้มปากแน่นจนริมฝีปากซีดเซียวไปหมด คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันจนแทบจะรวมเป็นเส้นเดียว แววตาเจือไปด้วยความประหม่า ท่าทางเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่กำลังโดนคุณครูดุ
“เป็น เป็น.....”
“อ้าว พูดสิ จะมัวอ้ำอึ้งทำไม” ชานยอลสะดุ้ง ก่อนจะรีบหันหน้ามาขอความช่วยเหลือจากผม ผมได้แต่ยิ้มแหยๆกลับไปให้ ส่งผลให้ไอ้รุ่นน้องสองตัวนั่งหัวเราะคิกคัก ถ้าอาจารย์คิมไม่ดุพวกมัน มันก็ไม่เลิกหัวเราะหรอก นิสัยดีกันจริงๆ ให้ตาย!!!
“พูดต่อสิ”แม่เร่งชานยอล
“เป็น เป็น.......ฮึก พี่หมอ พี่หมอ” ชานยอลร้องไห้ก่อนจะรีบไปหลบอยู่ข้างหลังผม และแทนที่แม่ผมจะตกใจ หรือปลอบ เธอกลับ.......หัวเราะ และแน่นอนเสียงหัวเราะของแม่ผมก็ไม่ได้ฟังดูใจดีกว่าคำพูดของเธอเลยสักนิด เผลอๆมันยิ่งทำให้สถาณการณ์แย่ลงด้วยซ้ำ
“แม่ครับ อย่าไปแกล้งสิครับ”
“แม่ แม่หรอ ม๊าน่ะหรอ”ชานยอลโผล่หน้าออกมาอย่างสนอกสนใจ แม้ว่าเสียงที่พูดจะสั่นเครือเพราะร้องไห้มาก็ตาม
“ใช่ ฉันเป็นแม่ของเควิน” ชานยอลขมวดคิ้ว ก่อนจะส่ายหน้ารัว
“ไม่มีคนชื่อเควิน คุณแม่มดมาผิดที่แล้ว” ตัวแสบตอบหน้าจริงจัง ส่งผลให้ทั้งห้องหลุดยิ้มออกมา ชานยอลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อย่างเด็กที่ดีใจเพราะผู้ใหญ่ชอบในสิ่งที่เขาทำ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าที่ทุกคนยิ้มไม่ใช่เพราะชอบ แต่เพราะคำตอบซื่อๆของเขาต่างหาก
“แม่มดงั้นหรอ”ทั้งห้องกลับมาตีหน้านิ่งอีกครั้งเมื่อแม่ผมถามขึ้นเสียงเรียบ ชานยอลก้มหน้านิ่งเตรียมจะหลบหลังผมอีกรอบ
“เควิน มานั่งนี่”
“ครับ?” ผมเลิกคิ้วถาม แม่ชี้มาที่เก้าอี้ข้างๆก่อนจะส่งสายตามาบีบคั้นให้ผมลุก คุณคิดว่าผมเป็นลูกแหง่ที่ขี้กลัวแม่ตัวเองอย่างนั้นหรอ........ถ้าคุณคิดงั้นก็ถูกครับ ผู้หญิงคนนี้ใช่ย่อยที่ไหนล่ะ ผมค่อยๆลุกไปนั่งข้างๆแม่ ชานยอลมองตามตาละห้อย ตอนนี้ไม่เหลือที่พึ่งแล้ว และด้วยตำแหน่งที่นั่งตอนนี้......ก็ยิ่งทำให้อะไรๆดูยิ่งเลวร้ายลง แม่นั่งหัวโต๊ะฝั่งหนึ่ง ด้านซ้ายเป็นลู่หาน เซฮุน และอาจารย์คิม ด้านขวาเป็นผม ส่วนหัวโต๊ะฝั่งตรงข้ามเป็นชานยอล
ใบหน้าที่มักจะร่าเริงอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้กลับตื่นตระหนก และเกรงกลัว ตากลมหลุบมองต่ำไปที่ตุ๊กตากบในมือ ผมได้แต่มองเขาอยู่ห่างๆทั้งสงสารทั้งขำ ผมไม่ได้ใจร้ายนะครับ ก็แค่......ภาพนี้มันดู อื้ม ก็น่ารักดี เลยอยากเห็นนานๆ ก็แค่นั้นเอง
“นี่ฉันต้องเป็นแม่มดจริงๆอย่างนั้นหรอ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงติดจะหัวเราะหน่อยๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองชานยอล ตัวแสบรีบฝังหน้าตัวเองกับไอ้เขียวนั้นทันที
“เป็น เป็น นางฟ้าใจดี.................ก็ได้” มีก็ได้ด้วย ดูไม่ค่อยเต็มใจนะ
“ค่อยดีหน่อย เงยหน้ามาได้แล้ว ไม่มองหน้าคู่สนทนา ไม่ใช่มารยาทที่ดีนะ”
“แม่ครับ”
“เงียบ” ชานยอลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แต่นั่น.........นั่นคือเงยหรอ แค่โผล่ออกมาแค่ลูกกะตากลมๆนั่นน่ะนะเรียกว่าเงย ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับอาการขี้กลัวของชานยอล
“สวัสดี ฉันแม่ของคริส จะมาช่วยรักษาเธอที่นี่” ชานยอลเบิกตากว้าง ปากอิ่มอ้าพะงาบๆ เหมือนปลาที่กำลังขาดน้ำ
“ตายแน่เล้ย”เซฮุนหัวเราะเบาๆ ผมหันไปมองหน้ามันอย่างหาเรื่อง ลู่หานรีบถองสีข้างมันเป็นเชิงสั่งให้เงียบ ซึ่งนั้นก็ได้ผลดีมากทีเดียว แม้ว่าเซฮุนจะทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยก็ตาม
“หะ หายดีแล้ว” ชานยอลพูดเสียงอู้อี้ โดยไม่ยอมสบตาแม่ผมตรงๆ
“หายดีแล้วก็คงไม่ต้องอยู่กับเควิน ไม่สิ คริสแล้วสิ งั้นก็กลับบ้านได้สินะ โอเค คุณคิมคะ เดี๋ยวทำเรื่องให้ชานยอลกลับบ้านด้วยนะคะ”
“ไม่กลับ!! ไม่หายแล้วๆ เป็นหนัก เป็นหนักมากๆ จริงๆนะ เป็นหนักมาก รักษายากมากๆต้องอยู่นานๆ”ชานยอลรีบพูด แม่ยิ้มออกมา
“งั้นก็ต้องให้ฉันรักษาเธอ แต่ตอนนี้.......ฉันคิดว่าเธอคงต้องไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยมาหาฉันใหม่นะ”แม่เปรยตาไปที่ผมของชานยอลที่ยุ่งหนักกว่าเดิม แถมยังส่งกลิ่นเหม็นนั่นยิ่งกว่าเดิมอีกด้วย
“อาบน้ำแล้ว แต่ แต่ไม่สระ ให้พี่หมอ สระให้”ชานยอลตอบโดยเลือกที่จะมองหน้าผมแทน
“งั้นก็รีบไปจัดการ เควิน อีกยี่สิบนาที พาชานยอลมาที่นี่ด้วย” ผมลุกขึ้นยืน ก่อนจะรีบเดินไปจูงชานยอลออกจากห้อง แต่เจ้าตัวดูอิดออดยังไงชอบกล เหมือนกับอยากอยู่ที่นี้ต่องั้นล่ะ ก็แปลก ทีเขาให้ไป ดันไม่ไป ทีเขาให้อยู่ ดันไม่อยากจะอยู่
“ไปสิเควิน ช้าทำไม เวลาสำคัญกับอาชีพหมอนะ”
“แม่มด ไม่ๆ คุณนางฟ้า ผมยังไม่ได้กินข้าว ยี่สิบนาที.....”ชานยอลก้มมองพื้น ส่ายหัวไปมา ก่อนจะพูดต่อ “ไม่ทัน”ชานยอลพูดเสียงอ่อน กึ่งกลัวกึ่งอ้อน
“งั้นก็ครึ่งชั่วโมง ไม่มีมากกว่านี้” ชานยอลทำหน้าลังเลอยู่สักพักก่อนจะค้อมศีรษะขอบคุณแล้วเดินตามผมออกมาอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่สองคนนั้นออกไป ทั้งห้องก็ตกอยู่ในรังสีแปลกๆ จะว่ามีความสุขก็ไม่เชิง จะว่าเครียดก็ไม่ใช่ หนึ่งหญิงเดียวในห้องหยิบกระดาษที่อ่านค้างไว้กลับมาอ่านอีกครั้ง ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ จากนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา พร้อมกับประสานมือไว้ข้างหน้า นั่งหลังตรงอย่างคนทรงภูมิทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิ ดวงตาคมของเธอจับจ้องไปที่เก้าอี้ที่เคยมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ แววตาเปี่ยมไปด้วยความสนุก หากแต่ก็ระคนไปด้วยความกังวลอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น
“คุณน้าครับ....”ชายร่างเล็กสุดในห้องเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้
“เด็กคนนั้น......เป็นอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆใช่มั้ยครับ”
“ถ้าคุณไม่มั่นใจอย่างนั้นแต่แรก คุณก็คงจะไม่เรียกดิฉันมาหรอกมั้งคะ” เธอหันไปตอบด้วยรอยยิ้ม และน้ำเสียงที่ติดตลกเล็กน้อย หากแต่รูปประโยคที่เอื้อนเอ่ยนั้นจงใจเน้นย้ำสิ่งที่นายแพทย์คนนั้นคาดการณ์เอาไว้ว่ามันคือ.......ความจริง
-----------------------------------
ทันทีที่ผมพาชานยอลออกมาปุ๊บ คราบเด็กตัวน้อย(ท่าทางนะครับไม่ใช่ส่วนสูง)ที่ยืนร้องไห้ กลัวจนสั่นงักๆ ก็ถูกสลัดทิ้งไปทันที แล้วถูกแทนที่ด้วยเจ้าตัวแสบที่พร้อมจะป่วนผมทุกเมื่อ ชานยอลกระโดดโลดเต้นไปมา พร้อมกับตะโกนดีใจที่ได้ออกมาจากปราสาทแม่มดสักที แต่เอ่อ.......
“นั่นแม่พี่หมอนะครับชานยอล”
“ปราสาทนางฟ้า นางฟ้าใจดี๊ดี”ชานยอลพูดพร้อมกับยิ้มแป้นแล้น ส่ายตัวไปมา ก่อนจะออกกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทาง...
บอกทีว่านี่คือคนคนเดียวกันน่ะ
ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินตามชานยอลที่เดินนำหน้าไปโน่นแล้ว เดี๋ยวจะคอยดูว่าขามายังจะเป็นอย่างนี้อยู่รึเปล่า หึหึ
เราสองคนเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนมาถึงห้อง ด้วยเวลาที่มีจำกัดทำให้ผมต้องรีบจับยัดชานยอลเข้าไปในห้องน้ำ และแน่นอนครับ ตราบใดที่โลกยังไม่แตก ชานยอลก็ไม่สามารอยู่เฉยๆได้ เดี๋ยวก็ลุกไปเอานั่น เดี๋ยวก็หยิบของมาเล่น ยุกยิกอยู่ตลอดเวลา จนผมต้องขู่ว่าถ้ายังไม่เลิกเล่น เดี๋ยวจะให้แม่ผมมาสระให้ เท่านั้นล่ะที่ได้นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อไม่ยอมกระดุกกระดิกไปไหนเลย ทำให้ผมสระผมเขาเสร็จเร็วขึ้น(แต่ช้ากว่าที่กะเวลาเอาไว้) เสร็จแล้วผมก็ต้องมานั่งหวีผมเอาเศษซากประเทศเหาของชานยอล. ออกมาอีก ให้ตายเถอะ นี่ดีนะที่มันมาอยู่ได้แค่ไม่กี่นาที คงไม่มีเวลาจะมาไข่บนหัวชานยอล ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่านึกยังไงอยากเลี้ยงเหา จะรักสัตว์โลกมากไปแล้วมั้ง
ผมรีบหวีผมให้ชานยอลจนเสร็จเรียบร้อยดี จากนั้นก็รีบพาเจ้าตัวแสบไปกินข้าวที่โรงอาหาร พอมาถึงชานยอลก็ตื่นเต้นดีใจ กระโดดไปรอบๆ ก่อนจะเริ่มตักอาหารมันทุกอย่างใส่จานจนมันพูนเสี่ยงต่อการล้นออกมาก
“ชาน กินหมดหรอ”
“หมดสิ เรามีเอเลี่ยนช่วย!!!” พูดเสร็จก็ตบนาฬิกาเหล็กของผม(ที่เจ้าตัวแอบขโมยมาใส่)ดังป๊าบ จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงโอดครวญ พร้อมกับชื่อเอเลี่ยน
“โอ๊ยยย อู่ยยย เจ็บ อ๊ะ อัพชัคคคคค กิน กิน กิน”และแล้วเด็กชายปาร์คชานยอลก็เขมือบขนมปัง กล้วย ต๊อกบ็อกกี และทุกอย่างที่คนกินได้ลงท้องไปด้วยความเร็วที่..........ไปแข่งกับความเร็วแสงมั้ย นี่อดอยากมาจากไหนวะเนี่ย มั่นใจว่าตัวเองก็ดูแลดี ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามเขา
“นี่กินอะไรเยอะแยะ หิวหรอ”ผมเลิกคิ้วถาม พร้อมกับขโมยต็อกบกกีชานยอลมาชิ้นหนึ่ง ผลที่ได้คือ.......
“โอ๊ย ตีพี่หมอทำไมเนี่ย”
“กินเอง!!!”ชานยอลพูดก่อนจะเขมือบชิ้นนั้นลงคอไป ก่อนจะอธิบายพฤติกรรมตะกละตะกามนี่ให้ผมฟัง
“แฮ่ เผ็ดๆ ก็ ก็ ต้องกินเยอะๆ เดี๋ยวแม่มด ม๊ายยยย นางฟ้า อาจฆ่าผม ถ้าตายก็ไม่เสีย เสียดาย เพราะ ท้องอิ่ม”ผมอ้าปากเตรียมจะพูด แต่ชานยอล ยกมือขึ้นห้ามซะก่อน
“กินก่อนๆ อัพชัคคคค”ชานยอลตะโกนเสียงดัง ก่อนจะเขมือบของทุกอย่างลงท้อง.....ให้ตายเถอะ เดี๋ยวก็ได้อ้วกกันพอดี เฮ้ออออ
ชานยอลในร่างอัพชัคเขมือบของกินตรงหน้าทุกอย่างลงท้องจนหมดแล้ว ก็เหลือเวลาให้เคลื่อนย้ายร่างไปห้องประชุมอีกสองนาที ผมรีบดึงชานยอลที่เริ่มทำท่าจะกินเพิ่มอีกให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะรีบพาไปยังห้องประชุม ระหว่างทางชานยอลก็ตะโกนโวกเวกโวยวายว่ายังกินไม่เสร็จๆ ต้องไปกินต่อ เดี๋ยวตายไม่สงบ แล้วก็บลาๆ ที่ผมจำไม่ได้ ผมหันไปบอกชานยอลว่าถ้าช้า แม่ผมต้องฆ่าพวกเราแน่ๆ และดูเหมือนว่าคำขู่ของผมจะได้ผล ชานยอลหยุดโวยวาย แต่......กลับเดินช้าลง อัพชัคผู้แสนจะร่าเริงกลายร่างเป็นเอเลี่ยนเหงาซึมที่ติดจะตื่นกลัวหน่อยๆ จังหวะการเดินจากที่ช้าอยู่แล้ว พัฒนาถอยหลังเข้าสู่คำว่า......หยุด
“ชานครับ เดินเร็วสิ เดี๋ยวแม่พี่หมอดุนะครับ”
“มะ ไม่ ไปๆ”ชานยอลส่ายหน้ารัว ก่อนจะกลับหลังหัน เตรียมจะวิ่งหนีกลับห้อง
“ไม่ได้นะครับ เร็ว ไปหาแม่พี่หมอกัน” ชานยอลยังคงไม่สนใจ จนผมต้องงัดไม้ตายออกมาใช้
“ชานยอลไม่อยากแต่งงานกับพี่หมอหรอ”
“แต่งสิ แต่ง แต่งๆ แต่งงาน”
“งั้นก็ไปคุยกับแม่พี่หมอเรื่องงานแต่งเราไง ไปเร็ว” ชานยอลกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด ความลังเลเจือในแววตากลม
“งานแต่งเราเลยนะ”ผมพูดย้ำอีกครั้ง
“งั้นไป ไป ไป ไปแต่งงานนนน ฮิ คุโรรรร บุตะ ได้แต่งงาน ได้แต่งด้วย” หมั้นยังไม่รู้จะได้รึเปล่าเลย แต่งนี่ไม่ต้องพูดถึง ชานยอลหัวเราะคิกคักกับคุโรบุตะก่อนจะเดินจูงมือผมไป นับว่าผมเลือกข้อต่อรองที่เจ๋งมากทีเดียว ไม่งั้นชานยอลคงไม่เป็นฝ่ายลากผมไปหาแม่เองหรอก
ไม่นานนัก ชานยอลก็ลากผมมาถึงห้องประชุม เจ้าตัวแสบลังเลที่จะเปิดประตู แต่พอหันหน้ามามองผม เขาก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ทุกคนมองมาที่เราเป็นตาเดียว เว้นเสียแต่แม่ของผม ที่ก้มมองนาฬิกาก่อนจะเงยหน้ามามองพวกเรา
“ผมมาทันใช่มั้ย”
“นับว่าเป็นหมอที่ดี โอเค เราจะมา....”
“จะมาคุยเรื่องงานแต่ง!!!” ชานยอลพูดเสียงเบา(แต่ก็ดังกว่าตอนแรกที่คุยกับแม่ผม) ตากลมไม่ได้หันไปมองแม่ แต่กลับแกล้งมองวิวด้านนอกหน้าต่างแทน
“อะไรนะ”
“ก็ๆ ก็ งานแต่งไง งานแต่งของพี่หมอกับผม”
“ฮ่าๆ ไว้จะรอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนะ”
“ไอ้หล่อ เงียบไปเลย”
“นี่ ที่เลิกกลัวฉัน เพราะว่าจะมาขอแต่งงานกับเควินน่ะหรอ” ชานยอลพยักหน้ารัว
“.........เควินเป็นลูกที่ฉันรักมากนะ”แม่เว้นวรรคไปก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหาชานยอล ยิ่งเข้าใกล้มาเท่าไร เจ้าตัวแสบผมก็ยิ่งเกร็ง แม่เลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆชานยอลออกก่อนจะนั่งลง แล้วหันไปยิ้มให้ชานยอล
“ถ้าเธออยากแต่ง ก็ต้องรักษากับฉันก่อน” ชานยอลยู่หน้าอย่างขัดใจ จากนั้นสีหน้าเขาก็แปลกไป ตากลมเบิกกว้าง ปากอิ่มเหมือนอมลมเอาไว้ ท่าทางเหมือนกับพะอืดพะอมเจียนจะอ้วกเต็มที
“ชานยอล เป็นอะไร”
“อุ๊บ อุ๊!!!”
พรวดดดดด แล้วสิ่งที่ผมคิดก็เป็นจริง ชานยอลอ้วกทุกอย่างที่กินเข้าไปออกมาหมดเลย แต่ก็ไม่วายพูดมากต่อ
“อัพชัค อัพชัค อัพชัคปล่อยพลัง แหวะ” แม่ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเขยิบเก้าอี้ออกมา
“เควิน ยืนอยู่เฉยๆทำไม นี่คนไข้ของลูกนะ มาดูแลเขา!!!” แม่หันมาดุผมที่เอาแต่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ ผมเดินเข้ามานั่งเช็ดอ้วกของชานยอลออกจากโต๊ะ กินอะไรไป ออกหมดเลย ให้ตาย ก็บอกแล้วอย่ากินเยอะ อย่ากินเยอะ ยังจะกินอีก เป็นไงล่ะ อ้วกออกมาหมดเลย ผมเงยหน้าขึ้นไปมองชานยอล เจ้าตัวแสบยิ้มแหยๆมาให้ผม ให้ตาย แล้วอย่างนี้จะโกรธลงมั้ย ผมเอื้อมมือไปเช็ดปากให้ชานยอล ตัวแสบยื่นมือมาลูบพุงตัวเองก่อนจะพูดออกมา
“พี่หมอ ผมท้อง”
“ห๊ะ!!!”ทั้งห้องประสานเสียงออกมา เว้นแม่ผมคนเดียว
“ว่าไงนะ”
“ท้อง ท้องอะ มีน้องอะ น้องตัวน้อยๆ ในท้องๆ ฮิ” ชานยอลตีพุงเบาๆ
“จะท้องได้ไง” ผมร้องเสียงหลง
“ก็ผมอ็อกอะ อ็อกก็คือท้องไม่ใช่หรอ เห็นในละครอะ พอคุณคนนั้นอ็อก เขาก็บอกว่า เขาอะท้อง ผมก็อ็อกเหมือนกัน ผมก็ต้องท้องสิ”
“ไม่ใช่ เขาอ็อกเพราะเขาเดินป่ากัน”
“เราก็เดินป่าไง”
“เดินป่าคืออะไร” เซฮุนถาม
“โง่เง่าเต่าตุ่น!!! เดินป่าก็ไปหาสมุนไพรในถ้ำผมไง ดัมโบ้อะ ดัมโบ้ตัวน่ารักของพี่หมออะ มาหาสมุนไพรในถ้ำของผม ฮิ ชอบจัง”
“ชาน...”
“เควิน นี่ลูก.......”แม่หันมาถามเสียงเครียด ให้ตาย ทำไมแม่ต้องรู้ทันผมทุกเรื่องด้วยเนี่ย ผมหันไปยิ้มแหยๆให้แม่
“นี่นะ เดินป่าแล้วก็จะท้องได้ ผมก็ท้องได้สิ แล้วผมก็อ็อกด้วย ผมท้องๆ มีน้องตัวน้อยยๆๆ” ชานยอลยกขาตีพื้นไปมาอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่ผม กำลังโดนรังสีอัมหิตของแม่แผ่กระจายรอบตัวอยู่
“มีไม่ได้หรอก”
“มีได้!!! เอเลี่ยนมั่ว นี่ไงๆ แล้วเราก็มาคุยเรื่องงานแต่งเลย”
“งานแต่งน่ะเอาไว้ก่อน แต่งานศพนี่คงไม่แน่ เควิน เรื่องนี้ถึงพ่อแน่!!!”
“ดุพี่หมอทำไมอะ งานศพไม่ดีนะ งานแต่งดีกว่า” ชานยอลตีหน้ายุ่งก่อนจะเถียงแจ้วๆ
“ไว้ก่อน ตอนนี้ต้องตรวจ”แม่หันไปดุชานยอล เจ้าตัวแสบรีบมุดหน้ากับไอ้เขียวทันที ก่อนจะค่อยๆโผล่หน้าออกมาพูดต่อ
“เดี๋ยวลูกไม่มีพ่อนะ”
“พ่ออย่างนี้จะมีไปทำไม!!!”แม่หันมาพูดใส่หน้าผม
“พี่หมอดีที่สุด!!! ห้ามว่านะ” ชานยอลกอดผมแน่น
“เควินน่ะนะ.....เฮ้อ โอเคๆ เหลือเกินจริงๆเด็กคนนี้ ฉันไม่อยากเถียงด้วยแล้ว มาตรวจกันดีกว่า………….รีบตรวจจะได้คุยเรื่องแต่งไง ไม่สนหรอจ๊ะ”แม่รีบยื่นข้อเสนอ เมื่อเห็นว่าชานยอลกำลังจะอ้าปากเถียง แต่พอแม่พูดอย่างนั้นปั๊บชานยอลก็รีบงับปากทันที พร้อมกับกอดอกทำหน้าจริงจัง
“ตรวจสิ จะได้รีบแต่งไง ฮิ” ชานยอลยิ้มแป้น แม่ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะตะหวัดสายตามามองหน้าผม เป็นเชิงเตือนว่า งานนี้ไม่รอดแน่ และมันก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะถ้าเรื่องถึงพ่อเมื่อไร..........เฮ้อออออ อู๋อี้ฟาน ไม่น่าเล้ย
แม่ของผมบอกให้พวกเราไปตรวจชานยอลกันที่โรงพยาบาลของท่าน เพราะที่นี่อุปกรณ์เครื่องมือมีไม่พร้อมสำหรับการตรวจวินิจฉัยทางสมอง ตอนแรกชานยอลก็ไม่ยอมไปอยู่หรอก แต่พอผมอ้างเรื่องงานแต่งเท่านั้นล่ะ ก็รีบวิ่งออกไปคนแรกเลย
เมื่อมาถึงชานยอลก็เกาะผมแน่น พร้อมกับส่งสายตาอาฆาตให้กับทุกคนที่มองหน้าผม เข้าใจนะว่าหวง แต่ทำงี้เกรงว่าวันหลังพี่หมออาจไม่ได้เข้ามาโรงพยาบาลนี้อีกนะครับ ชานยอลลล และดูเหมือนแม่ของผมเองก็จะรู้ถึงรังสีอำมหิตของชานยอล ทำให้ท่านต้องบอกให้ทุกคนแยกย้ายกลับไปทำงานของตัว แล้วรีบพาเราไปยังห้องตรวจ ขั้นตอนการรักษาของแม่ แรกเริ่มก็ถามรายละเอียดนู่นนี่ แต่ระดับอย่างแม่ผม แค่อ่านใบ Referที่ละเอียดยิบอย่างนั้นก็คงจะเข้าใจแล้ว มีบางครั้งที่แม่จะหันมาถามผมบ้าง บางเรื่องที่ชานยอลตอบไม่ได้ จากนั้นแม่ก็เอาคำถามเชิงทดสอบความสามารถของสมองมาให้ชานยอลทำ แบบทอดสอบพวกนั้นส่วนใหญ่เน้นหนักเกี่ยวกับหลักของตรรกะ การเชื่อมโยงหาเหตุและผล แบบที่คนอายุยี่สิบอย่างชานยอลควรจะทำได้ แต่.....ชานยอลทำไม่ได้ ผลการทดสอบของเขาอยู่ในเกณฑ์ของเด็กอายุ12ด้วยซ้ำ จะว่าไปมันเป็นเรื่องปกติของผู้ป่วยวิกลจริตก็ไม่ใช่ เพราะถ้าวิกลจริตจริงเขาก็จะไม่สามารถทำแบบทดสอบพวกนี้ได้ตั้งแต่ข้อแรกๆแล้ว แต่ชานยอล.... ไม่ มันอาจไม่ใช่อย่างที่ผมคิด กับแค่การทดสอบธรรมดา ผลมันอาจจะผิดพลาดก็ได้ ต้องรอผลการตรวจจากเครื่องสแกนสมองเท่านั้น
และดูเหมือนความหวังของผมจะไม่ได้รับการตอบรับจากพระเจ้า พระองค์ไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด แต่กลับดลบรรดาลให้ความกลัวของผมเป็นจริง ผลการตรวจจากเครื่องสแกนฯ บอกอย่างชัดเจนถึงความผิดปกติของสมองชานยอล ผมจ้องผลการตรวจค้างอยู่อย่างนั้น นึกไม่แน่ใจในความรู้ของตัวเองขึ้นมา บางทีผมอาจจะอ่านผิด ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ผมหันไปหาแม่ที่กำลังนั่งอ่านค่าต่างๆอยู่
"แม่ครับ"
"เป็นอย่างที่ลูกเห็น เควิน อย่าหลอกตัวเองว่าลูกอ่านมันผิด ลูกไม่ได้โง่อย่างนั้น"
"แม่ครับ ตรวจอีกรอบได้มั้ยครับ"
"เราตรวจกันไปแล้วสามรอบ เควิน และผล........มันเหมือนกันทุกอย่าง"
"แต่เครื่องอาจจะ...."
"ลูกรู้ดีว่าลูกกำลังทำอะไรอยู่ นี่ไม่ใช่นิสัยของลูกเลยนะ" แม่พูดก่อนจะเดินออกจากห้องประมวลผลไปหาชานยอลที่กำลังนั่งตีขากับโซฟาอยู่ด้านนอก ผมมองตามไปจนพวกเขาหายลับตาไป แต่ผมไม่มีกระจิตกระใจจะเดินออกไปในตอนนี้ ผมถือผลการตรวจในมือแน่น ก่อนจะอ่านมันอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่ง
เขาไม่ได้ บ้าซ้ำซ้อน เพราะ ผลการทดสอบสมองก็เห็นกันโต้งๆอยู่แล้ว แต่...
แล้วก็ไม่ได้แกล้งบ้าง จิตแพทย์อย่างผมไม่มีทางที่จะแยกแยะไม่ออกหรอก
แต่ที่เขาเป็น.....มัน...
“พี่หมอ พี่หมอ พี่หมอ”ชานยอลเปิดประตู ยื่นหน้าเข้ามาตะโกนเรียกผม
“ครับ”
“คุณแม่มดบอกว่าตรวจเสร็จแล้วแหละ ออกมาเร็วๆ งานแต่งๆ ฮิ”ชานยอลหัวเราะชอบใจพร้อมกับโบกไอ้เขียวในมือไปมา
“แม่ไม่ได้บอกว่าจะคุยเรื่องนั้นเลย” ชานยอลเบ้ปาก แต่พอเห็นสายตาดุๆของแม่ผม ก็รีบยิ้มแหยๆออกมาทันที ก่อนจะหันมาเร่งผมแทน
"ไปเร็วสิๆ ไปซื้อชุดคลุมน้องงงง ฮิ"
"ถ้าท้องจริงเดี๋ยวจะเหมาทั้งห้างให้เลยครับ รอข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวพี่หมอตามไป ขอเก็บของก่อนนะครับ" ผมยิ้มให้ ชานยอลเบ้ปากนิดหน่อย แต่ก็ยอมออกไปแต่โดยดี ผมหันกลับมามองผลตรวจบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปอ่านข้อความที่แม่เขียนเอาไว้....
“ภาวะสมองปิดกั้น”
โรคที่....
ไม่มียารักษา
)
