บ้าน
โรคที่ไม่มียารักษา....
ภาวะสมองปิดกั้น เกิดจากการที่ผู้ป่วยได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างมาก ทำให้สมองปิดกั้นการเรียนรู้ คือสมองจะไม่ยอมเปิดรับเรื่องราวต่างๆ โดยเฉพาะเรื่องที่ทำร้ายจิตใจ ในกรณีของชานยอลสาเหตุคงมาจากการที่สูญเสียพ่อไปตั้งแต่12ขวบ ผลก็เลยทำให้ไม่ยอมโต หยุดการรับรู้ถึงแค่นั้น ดังนั้นตอนนี้ชานยอลจึงไม่ต่างอะไรจากเด็ก12ขวบ!!!
ทางเดียวที่จะรักษาให้หายได้ มีแต่เรื่องฟื้นฟูสภาพจิตใจเท่านั้น ซึ่งการรักษาวิธีนี้จำเป็นต้องทำควบคู่ไปกับการพัฒนาสมองไปพร้อมๆกัน และคนที่จะช่วยผู้ป่วยได้ดีที่สุด ไม่ใช่หมอ ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่ต้องเป็นคนที่ผู้ป่วยไว้ใจ และเป็นหลักยึดเหนี่ยวจิตใจของผู้ป่วยด้วย ทั้งยังต้องมีเวลาให้เขา ต้องคอยอยู่ดูแลแทบจะทั้งวัน เฮ้อ แล้วผมจะทำได้มั้ย เป็นหมอที่ต้องตรวจคนไข้ทุกวัน ผมจะเอาเวลาไหนมารักษาเขาได้
“เฮ้อ.......”ผมถอนหายใจออกมา คิดไม่ตกว่าจะช่วยเขายังไงดี จะให้แม่ช่วยรักษามันก็ได้อยู่หรอก แต่ชานยอลไม่มีทางยอมแยกจากผมแน่ และถ้ายิ่งแยกกันละก็..........
โรงพยาบาลได้แตกกันพอดี
แต่ให้รักษาเอง...เวลาก็ไม่มี แล้วต้องให้ชานยอลอยู่สภาพแวดล้อมที่มีแต่คนบ้าน่ะนะ
“เฮ้ออออ” ผมเคาะนิ้วกับโต๊ะอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด จะทำยังไงถึงรักษาได้ล่ะ....
ผมย้อนนึกถึงคำพูดของแม่ตอนที่คุยกันเรื่องแนวทางการรักษาของเขา..
“คนไข้เคสนี้ ไม่ใช่เคสที่สามารถใช้วิทยาการณ์รักษาได้ทั้งหมด แต่ต้องใช้หลักเกี่ยวกับจิตวิทยาเข้ามาช่วย ดังนั้นการจะพึ่งแพทย์ฝ่ายเดียว ย่อมทำไม่ได้แน่นอน การรักษาจึงจำเป็นต้องพึงคนที่เขาไว้ใจ และรักมากที่สุด ทำให้เขายอมเปิดใจรับเรื่องสะเทือนใจนั้นให้ได้”
“คนคนนั้นก็คือผม”
“ใช่ ลูกคือคนที่ทำได้ แต่...........ลูกก็รู้ข้อจำกัดของลูก ทั้งเรื่องหน้าที่และเวลาของลูก มันทำให้ลูกมีเวลาให้เขาไม่มากพอ ลูกก็รู้ดีว่าการรักษาเคสนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ บางเคสถึงขั้นใช้เวลาเป็นเดือนเป็นปีก็มี”
ข้อจำกัดของผมงั้นหรอ...
หน้าที่ และ เวลา...
“เฮ้อออ จะทำยังไงดี”ผมถอนหายใจยาว
“เป็นไรอะ!!”ชานยอลที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ยื่นหน้ามาใกล้ผม พร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มจมูก
“ชาน เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร”
“เมื่อกี้ เห็นพี่หมอช้า เลยมาตาม” ชานยอลพูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“อ๋อ เดี๋ยวพี่หมอรีบตามไปนะครับ”
“เร็วเลย หิวข้าวแล้วนา”เจ้าตัวแสบพูดไปก็ตีพุงไปด้วย
“ครับๆ ออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวพี่หมอตามไปนะ”
“ไม่เอา!!!” ชานยอลถลึงตาใส่ พร้อมกับทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เป็นเด็ก12ขวบในร่างชายวัยยี่สิบที่เอาแต่ใจใช่ได้เลยทีเดียว
“ทำไมล่ะครับ ข้างนอกมีของกินไม่ใช่หรอ ไม่อยากกินหรอ”ผมพูดก่อนจะหยิบของใส่กระเป๋า
“ไม่อยากกินหรอก ของคุณแม่มด เกิดอาบยาพิษขึ้นมาจะทำยังไง เดี๋ยวตายแบบสโนว์ไวท์นะ” อารมณ์ทุกอย่างออกทางสีหน้าสีตาหมดเลยแฮ่ะ
“สโนว์ไวท์ไม่ได้ตายไม่ใช่หรอ แค่สลบ”
“ก็เหมือนกันนั้นแหละ!!!” ตายกับสลบเหมือนกัน.....เยี่ยมไปเลย “เมื่อไรพี่หมอจะเสร็จเนี่ย เมื่อยแล้วนะ” ชานยอลกอดอกแน่นเสียจนตุ๊กตากบตาแถบจะปลิ้นออกมา
“ก็นั่งอยู่ไม่ใช่หรอ จะเมื่อยอะไรล่ะ” ผมว่ายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปนั่งยองๆข้างหน้าเขา
“ออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ คนเก่ง คุณแม่มดไม่ทำอะไรหรอก นะ”ผมยิ้มให้ ชานยอลเหลือกตาขึ้นข้างบน ปากอิ่มเชิดรั้นขึ้น อย่างคนใช้ความคิด
“ให้แค่สิบนาทีนะ ไม่ๆ ห้าดีกว่า ห้ามไปช้านะ”
“ครับบบบบบ”ผมว่าพร้อมกับบีบจมูกรั้นเบาๆ ชานยอลตีหน้ายุ่งก่อนจะเอามือมาตะกุยมือผมเหมือนหนูกำลังจับเมล็ดทานตะวัน ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมาทิ้งท้าย
“ห้ามช้านะ!”
“ครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”ประตูที่ยังปิดไม่สนิทเผยให้เห็นร่างของแม่ผมที่กำลังเดินเข้ามา แม่ตีหน้ายักษ์ทันทีที่เห้นชานยอลเดินออกมาจากห้องผม
“เธอไปไหนมาชานยอล” ชานยอลก้มหน้างุด ก่อนจะค่อยๆเบี่ยงตัวไปหลบอยู่หลังตู้ ซึ่ง.......มันแทบจะบังตัวเขาไม่ได้เลย....สักนิด
“บอกให้รออยู่ในห้อง ไปยุ่งกับเควินทำไม ทำไมถึงได้ดื้ออย่างนี้นะ”
“ไม่ดื้อ...”ชานยอลเถียงเสียงค่อย ความจริงไม่ควรเรียกเถียงด้วยซ้ำ น่าจะเรียกว่ากระซิบด้วยซ้ำ
“ถ้าดื้อแล้วจะไม่มีคนรักนะ” ผมยิ้มให้แม่อย่างรู้ทัน พูดอย่างนี้คงจะขู่ให้กลัวว่าถ้าดื้อแล้วผมจะไม่รักล่ะมั้ง
“แล้วพี่หมอรักมั้ย”ชานยอลถามเสียงเบาหวิว จนน่ากลัวว่าเสียงอาจหลุดหายไปในอากาศได้ ผมชะงักมือที่จับลูกบิดประตูเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเปิดออกไป ชานยอลรีบวิ่งมาหลบอยู่ข้างหลังทันที
“ลองถามเควินเอาเองสิ ว่าถ้าดื้อแล้วจะรักมั้ย” แม่พูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า
“รักมั้ยพี่หมอ” ชานยอลมองผมด้วยดวงตาที่คาดหวังเต็มที่
“อืมมมม.........ถ้าดื้อมากก็รักน้อย ถ้าไม่ดื้อเลยก็จะรักมากครับ”ชานยอลหน้างอทันที ผมยิ้มให้ก่อนจะขยี้ผมเขาเบาๆ
“เควิน นี่ก็เย็นแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวก่อนกลับเลยแล้วกัน”แม่พูดพร้อมกับออกเดินนำหน้าไป
“ร้านไหนดีล่ะครับ”
“ที่บ้านเป็นไง”แม่พูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผม.........
ที่บ้านน่ะนะ
ที่บ้าน....
ที่บ้าน!!!
“แม่ครับ ผมว่า...”
“แล้วนี่เด็กนั่นไปไหน ไม่เห็นเดินตามมาด้วยเลยนี่”แม่พูดแทรก แต่เอ่อ....นั่นสิ ชานยอลหายไปไหน ผมหันหลังกลับไป ไม่เห็นวี่แววของเจ้าตัวแสบเลย เลยเดินกลับไปดูที่ห้อง....
ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏเล่นเอาผมอึ้ง...ชานยอลกำลังยืนร้องไห้เป็นเด็กถูกทิ้งอยู่
“ชาน ร้องไห้ทำไม”ผมรีบวิ่งเข้าไปหา
“ไม่ต้องมายุ่งเลย พี่หมอไม่รักผม พี่หมอไม่รักผมแล้ว”ชานยอลตีมือผมหลายทีจนมันแดงก่ำไปหมด
“พี่หมอรัก พี่หมอรักสิ ทำไมคิดอย่างนี้”
“ก็บอกว่าถ้าดื้อมาก จะไม่รัก ผมอะดื้อมาก พี่หมอก็จะไม่รัก”ชานยอลพูดพร้อมกับสูดน้ำมูกไปด้วย
“ดื้อไม่ดื้อพี่หมอก็รัก โอ๋ๆ”
“แต่ผมเป็นเด็กดื้อ เป็นเด็กไม่น่ารัก ไม่อยากไม่น่ารัก จะน่ารัก พี่หมอจะได้รักเยอะๆ”
“โอ๋ๆ พี่หมอรักนะครับ รักมากที่สุดเลย ไม่ร้องสิ ร้องแล้วไม่น่ารักนะ”
“ไม่น่ารัก! พี่หมอจะไม่รักผมใช่มั้ย ฮึก” อ่าว.....ร้องหนักเลย โอ่ย
“ไม่ใช่ คือน่ารัก น่ารัก Cute ไง ไม่ใช่ ไม่น่า love มันคนละอย่างกัน”
“พี่หมอจะไม่รักผมใช่มั้ย พี่หมอใจร้าย คนใจร้าย ไม่รักน้องงงง ผมจะไม่รักพี่หมอแล้ว!!!” ชานยอลเริ่มโวยวาย โอ่ยๆ อย่าเสียงดังครับ นี่มันโรงพยาบาล เดี๋ยวได้โดนดุกันพอดี
“เอะอะอะไรกัน” นั่นไง......พูดยังไม่ทันขาดคำ ผมหันไปยิ้มแหยๆให้แม่พร้อมกับชี้ไปที่ชานยอลเป็นเชิงว่า.....มันช่วยไม่ได้จริงๆครับ
“ร้องไห้อย่างนี้ ไม่ต้องไปบ้านเควินละกัน”
“บ้านเควิน.....ก็คือ บ้านพี่หมอ....ฮิ!!! ไปสิ ไป ไปบ้านพี่หมอ”ชานยอลยิ้มแก้มปริ ลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อกี้ตัวเองร้องไห้อยู่..... เปลี่ยนอารมณ์ไวจริง
“งั้นก็เลิกร้อง แล้วเดินตามมาได้แล้ว ถ้าช้า ก็อดไป”
“ไม่ร้อง ไม่ร้อง ฮิ ไปบ้านพี่หมอๆ”ชานยอลปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินถือตุ๊กตากบวิ่งกระหย็องกระแหย็งตามแม่ผมไป.....เอ่อ เมื่อกี้เพิ่งร้องไห้ แล้วนี่ลืมไปว่าตัวเองกลัวแม่ผมอยู่หรอ.....
คนอะไร เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ
“พี่หมอ ตามมาสิ ไปบ้านๆ ฮิ เร็ว คุโรรรรรร บุตะเร่งแล้ว”เจ้าตัวแสบหันกลับมามากวักมือเรียก ผมเดินตามเข้าลิฟต์ไปอย่างงงๆ
“ไหนว่าร้องไห้อยู่ไง แล้วนี่เลิกกลัวแม่พี่หมอแล้วหรอ”ชานยอลหันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ ก่อนจะพูดเสียงเบาว่า
“ถ้าเป็นเรื่องพี่หมอ ผมไม่กลัว”
“งั้นหรอ ปาร์คชานยอล”แม่พูดเสียงเรียบโดยไม่หันมามองหน้าคู่สนทนา ชานยอลสะดุ้งโหยงก่อนจะพูดต่อ
“กลัวนิดนึง........ก็ได้”ผมลอบยิ้มน้อยๆให้กับท่าทางของเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้หลวมๆ แม่เหลือบตามามองเล็กน้อย
“รักกับผู้ชายนิสัยเสียอย่างนี้น่ะ ระวังตัวไว้หน่อยนะชานยอล”เมื่อพูดจบประตูลิฟท์ก็เปิดออก แม่เดินนำไปยังลานจอดรถ
“ห๊ะ หา คุณแม่มด คุณนางฟ้า”ชานยอลเดินตามไป แต่พอไม่ได้คำตอบ ก็ตีหน้าหงิกทันที พร้อมกับบ่นขมุบขมิบเบาๆ ขี้บ่นจริงๆเลย อนาคตผมไม่ต้องดโนบ่นทั้งวันหรอกหรอ เอ่อ.....เราจะคิดถึงอนาคตทำไมล่ะ เลิกๆ ผมเดินก้าวเข้าไปในรถ ก่อนจะขับออกไป ปลายทางในวันนี้ คือ.....บ้านของผมเอง
หวังว่าพ่อจะไม่กลับบ้านนะ...
-----------------------------------
เมื่อขับรถเข้ามาในบ้าน ชานยอลก็เริ่มตื่นเต้นอยู่ไม่สุก เหมือนเด็กที่ได้เข้ามาในสวนสัตว์ครั้งแรก แต่ประเด็นก็คือที่นี่ไม่มีสัตว์สักตัว แถมมันก็ไม่ได้ให้ความน่ารักคิขุใกล้เคียงกับสถานที่แห่งนั้นเลยด้วยซ้ำไป ผมเคาะนิ้วกับพวงมาลัยอย่างประหม่า การกลับบ้านไม่ใช่ทางเลือกของผมเลยจริงๆ ครั้งล่าสุดที่กลับมาก็......เฮ้อ มันไม่ใช่เรื่องน่าเล่าเท่าไรหรอก แล้วครั้งนี้ดันมีชานยอลมาด้วย ไม่รู้จะซวยแค่ไหน ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้มาหรอกครับ แต่คือ.....มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าผมไม่ไป เอ่อ....เดินป่าน่ะ เฮ้ออออ ถ้าเรื่องถึงแม่ มันก็คงจะรอดพ้นพ่อไปไม่ได้ งานนี้คงไม่รอด..
“บ้านโต๊โตตตต เป็นปราสาทเลยยยย ฮิ อย่างนี้ให้เบ็นเท็นกับเอเลี่ยนมาอยู่ได้น่ะสิ ฮิ ชอบจัง” สติผมถูกคำพูดของชานยอลฉุดกลับมาอีกครั้ง
“งั้นคงต้องขออนุญาตเจ้าของบ้านแล้วล่ะ ชานยอล”แม่พูดเสียงเรียบก่อนจะลงจากรถ แม่ผมดูจะสนุกกับการแกล้งชานยอลจังแฮ่ะ
“ไม่เอามาก็ได้....”ชานยอลหน้าเจื่อนลง ก่อนจะค่อยๆลงจากรถ และ...........
วิ่งตรงไปที่กำแพง ก่อนจะนั่งแงะอิฐ
เอ่อออออ.......ทำอะไร
“พี่หมอ!!! เนี้ย บ้านขนมปังใช่มั้ย งั้นอันนี้ก็กินได้สิ เนี่ยเหมือนหนมปังปิ้ง”ชานยอลทำท่าจะงับ
“หยุด! มันกินไม่ได้ เข้าบ้านครับ เข้าบ้าน”
“บ้านหนมปังนะ”
“เข้าบ้าน”คราวนี้แม่หันมาพูด ชานยอลเดินคอตกยอมเข้าบ้านแต่โดยดี
ห้องอาหารถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้ว อาหารมากมายเรียงรายอยู่บนโต๊ะ และเจ้าของที่ตำแหน่งต่างๆก็นั่งประจำที่ของตัวเองแล้ว เว้นเสียแต่เก้าอี้หัวโต๊ะ(และก็ขอให้ไม่มาเลยตลอดมื้อนี้) ที่นั่งด้านขวาเป็นของแม่ ซ้ายเป็นของพี่สาวผม ถัดจากนั้นก็ของผม ส่วนชานยอล......แม่บอกให้ไปนั่งข้างแม่ เพื่อ.....สมดุลของโต๊ะอาหาร(แต่ไม่ช่วยเรื่องสมดุลทางจิตใจเลยสักนิด) และแน่นอนครับว่าสภาพของชานยอลตอนนี้ไม่ต่างอะไรไปจากเด็กตัวน้อย(ท่าทางน่ะนะ รูปร่างไม่เกี่ยว)ที่กำลังนั่งกินข้าวข้างครูฝ่ายปกครอง ใจหนึ่งผมก็สงสาร แต่อีกใจผมก็ตลก ดูทำหน้าเข้าสิ เหมือนกลัวกับข้าวตรงหน้า
“ชานยอล เป็นอะไร ทำไมดูไม่ค่อยร่าเริงเลยล่ะ”พี่สาวผมถาม เมื่อเห็นว่าชานยอลเริ่มห่อตัวเล็กลงเรื่อยๆ จนปลายคางเกยอยู่บนโต๊ะอาหาร
“พี่อลิซ....”
“นี่ ลุกขึ้นนั่งดีๆสิ” ชานยอลสะดุ้งโหยงเมื่อแม่ผมหันมาดุ เดี๋ยวได้ร้องไห้อีกแน่ ชานยอลค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่งดีๆ แต่ลักษณะการนั่งของเขา......นั่งมันแค่เสี้ยวก้นเนี่ยนะ เดี๋ยวได้ตกเก้าอี้
“กลัวคุณแม่หรอ” พี่อลิซยิ้มให้ ชานยอลพยักหน้าช้าๆ พร้อมกับเหลือบตาไปมองแม่ผมเป็นระยะๆ
“ไม่เห็นต้องกลัวเลยชานยอล”
“กลัว...”หยาดน้ำตาคลอหน่วงอยู่ที่ขอบตา
“นี่เธอจะกลัวอะไร....”
โคร่มมมมม!
“เฮ้ยยยย /โอ้ยยย”ผมร้องประสานเสียงพร้อมกับชานยอล ไอ้สาเหตุที่ทำให้ร้องก็ไม่ใช่อะไรที่ไหน ก็เพราะเจ้าตัวแสบดันตกใจที่แม่พูดเสียงดังสะดุ้งโหยง จนล้มตกเก้าอี้ไป ก็ใครใช้ให้นั่งแค่เสี้ยวก้นกันล่ะเนี่ย
“เจ็บมั้ยชานยอล”ผมหันไปถาม ชานยอลที่นั่งหน้าหงิกบนพื้น
“ขี้กลัวขึ้นนะชานยอล เอ้า แล้วนั่นเจ็บมากรึเปล่า”พี่สาวผมว่ายิ้มๆ ชานยอลพยักหน้าหงึกหงัก
“เธอจะกลัวอะไรนักหนาน่ะ ปาร์คชานยอล ลุกขึ้นมา เร็ว”ชานยอลค่อยๆคลานขึ้นมานั่งอย่างเดิม พร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาไว้เต็มที่
“เมื่อกี้เสียงเอะอะอะไรกัน”เสียงผู้มาใหม่ดังขึ้นข้างหลังผม.....ในที่สุดก็มา
ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องด้วยชุดลำลองธรรมดาๆ แต่กลับดูน่าเกรงขาม ใบหน้าของเขาราบเรียบ แววตาไม่ฉายแววใดๆ หากแต่มันกำลังเพ่งพินิจไปที่ใบหน้าลูกชายของเขา ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่สุดจะคาดเดาความรู้สึกของเขาออกมา แล้วจึงหันไปมองเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งมองหน้าเขาตาปริบๆอย่างพิจารณา
“เธอคงจะเป็นชานยอลใช่มั้ย”ชานยอลพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากขอบโต๊ะ เพ่งมองหน้าพ่อผมอย่างถี่ถ้วน พร้อมกับเอียงคอมองอย่างสงสัย พ่อผมน่ะดุยิ่งกว่าแม่ซะอีก งานนี้ชานยอลจะรอดมั้ยเนี่ย..
“.................ปู่แม็กซ์!!!” ผิดคาดแฮ่ะ ไม่ร้องไห้ด้วย
“ห๊ะ / อะไรนะ / ปู่แม็ก?”เสียงแรกเป็นของผม แม่ แล้วก็พี่อลิซ ส่วนพ่อผมทำแค่เลิกคิ้วข้างหนึ่งเท่านั้น
“ปู่แม็กซ์ ปู่ของเบ็นเท็นไง ฮิ เจอปู่ของศิษย์พี่แล้ว ฮิ ดีใจจัง สวัสดีครับ ผมชื่อชานยอล แต่ทุกคนเรียกชานเท็น ผมเป็นศิษย์น้องของรุ่นพี่เบ็นเท็น นี่ๆ ผมแปลงร่างได้ด้วยนะ” ทุกคนเรียกว่าชานเท็นงั้นหรอ ทุกคนที่ว่านี่ใครกัน...
พ่อผมมองชานยอลอย่างพิจารณา ตั้งหัวจรดปลายเท้า ก่อนจะเหลือบตามามองผม แล้วหลับตานิ่ง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เป็นที่รู้กันดีว่าถ้าเมื่อไรที่พ่อกำลังใช้ความคิด ทุกคนจะต้องเงียบ และมันก็ไม่ใช่บรรยากาศที่ผมรักเลย ให้ตาย อึดอัดเป็นบ้า
“ปู่แม็กซ์ หลับหรอ!!!” ชานยอลโบกไม้โบกมือหน้าพ่อของผม เอ่อ......อย่าดีกว่ามั้ง
“ผมแปลงร่างได้นะ เดี๋ยวทำให้ดู บิ๊คชิลลลลล”แล้วชานยอลก็ตบข้อมือตัวเอง ก่อนจะนั่งกระพือแขนบินไปบินมาอยู่บนเก้าอี้ โอ่ย...... พ่อค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะมองชานยอลด้วยสายตาราบเรียบอีกครั้ง ...........โอเค นับถอยหลังชีวิตของชานยอลได้
5 ชานยอลยังคงกระพรือปีก
4 พ่อประสานมือไว้ข้างหน้า ผมหันไปบอกให้ชานยอลนั่งลง แต่.....อืม ยังคงกระพรือปีก
3 ทุกคนเริ่มนิ่ง เข้าสู่โค้งสุดท้ายของชีวิตชานยอล(ในร่างบิ๊คชิล)
2 ผมเริ่มทำใจ ส่วนชานยอลเอาน้ำแข็งมาอม พร้อมพ่นไอเย็นของมันออกมา
1 พ่อกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะ...............
“น่ารักดีนะเด็กคนนี้” ห๊ะ!!!
“พ่อชอบเขาหรอ”พ่อหันมามองหน้าผมด้วยสายตาคมกริบ
“ก็ดีกว่าคนก่อนๆของแกก็แล้วกัน กินข้าวกันเถอะ ชานยอล ไม่สิ ตอนนี้คงเป็นบ็คชิลแล้วสินะ”
“ฮิ!!!! กินข้าววว กินข้าววๆ ชอบจัง กินข้าวกับปู่แม็กซ์”ชานยอลหัวเราะพร้อมกับเต้นไปเต้นมาบนเก้าอี้
“นั่งดีๆ”แม่ผมหันไปดุ ชานยอลหงอลงทันที ก่อนจะค่อยๆนั่งกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยม แต่ก็หัวเราะชอบใจให้พ่อผม พร้อมกับค่อยๆตักกับข้าวให้พ่อ ชนิดที่ว่าแทบจะพูนจาน จากนั้นก็เริ่มตักให้พี่สาวผม ผม และคนสุดท้าย แม่ ที่ชานยอลนั่งคัดสรรหมู เห็ด เป็ดไก่ เป็นอย่างดี ทั้งเพ่งดูว่ามีตำหนิมั้ย ขนาดใช่ได้รึเปล่า สะอาดมั้ย ถ้าทดสอบพิษให้ได้ เขาคงทำไปแล้วล่ะผมว่า ก่อนจะเอาให้แม่ของผม
“ขอบใจ”
“ไม่เป็น เอ๊อะ ระ ไร เอ๊อะ” ชานยอลพูดไปสะอึกไป
“สะอึกหรอ เอ้า กินน้ำสิครับ”ผมชี้ไปที่แก้วน้ำของตัวชานยอล ชานยอลขมวดคิ้ว ตีหน้ายุ่งทันที
“สะเออะ!!!”
“ห๊ะ ว่าไงนะครับ // ชานยอล!!!”ผมร้องอย่างตกใจ ไม่คิดว่าชานยอลจะว่าผมถึงขนาดนี้ ส่วนแม่ก็เรียกชื่อชานยอลเสียงดังเป็นเชิงปราม
“ดุทำไมอะ เอ๊อะ ก็พี่หมออะผิด สะเออะ เอ๊อะ ไม่ใช่สะอึก โง่เง่าเต่าตุ่น!!!”ชานยอลพูดพร้อมกับยกเก้าน้ำขึ้นดื่ม
“สะเออะ ชานยอล สะอึกไม่ใช่สะเออะนะ สะเออะนั่นมันคำด่าแล้ว”ผมรีบอธิบาย
“ไปได้ยินมาจากไหนกัน”พี่อลิซพูดเสียงขบขัน พ่อของผมลอบยิ้มน้อยๆ ในขณะที่แม่เองก็หันมามองชานยอลอย่างสนใจว่าเขาจะตอบคำถามผมว่ายังไง
“พี่หมออะมั่ว เอ๊อะ สะเออะต่างหาก สะ เอ๊อะ เออะ!! ดูสิ มันร้อง เอ๊อะๆ ไม่ได้ร้อง อึกๆ สักหน่อย”ชานยอลอธิบายสีหน้าจริงจัง ผมกับพี่สาวถึงกับหลุดขำออกมาทันที
“สะเออะมันคำด่านะชานยอล”
“มั่ว!!! สะเออะก็คือ เอ๊อะๆ อย่างเนี้ย สะอึกอะ มันไม่มีตัวตนหรอก” โอเค......สะอึกไม่มีตัวตน โอเค......นี่เราใช้ภาษาที่ไม่มีตัวตนมากี่ปีเนี่ย สุดยอด!!!
“กินน้ำสิ ฉันรำคาญเสียงสะอึกเธอแล้วนะ”แม่หันมาพูดเสียงเรียบ หากแต่แววตาแฝงไปด้วยอารมณ์ขบขัน
“สะเออะ....”ชานยอลเถียงเสียงเบา ก่อนจะรีบกินน้ำ แล้วหันมาพูดกับผม
“รู้มั้ย ทำไมคนเราถึงสะเออะ แล้วทำไมตอนสะเออะต้องกินน้ำ”ชานยอลถามด้วยใบหน้าอวดๆ
“เพราะกระบังลมทำงานไม่....”
“มั่วเลยๆ โง่เง่าเต่าตุ่น!!! ที่เราสะเออะอะ เพราะว่ามีกบเข้าไปร้องในคอเรา แล้วมันอะหิวน้ำ เราเลยต้องให้มันกิน ไม่งั้นมันไม่เลิกร้อง ไม่รู้เรื่องเลย!!!”
“ฮ่าๆ นี่ใครบอกเธอน่ะ”พี่สาวผมหันมาถาม
“เก่งใช่ม้า ฮิ ผมไม่ได้รู้เองหรอก อัพชัค เอเลี่ยนในเบ็นเท็นบอกมา แต่ยังไงผมก็ฉลาดอยู่ดี ไม่งั้นไม่เข้าใจหรอก”
“อัพชัคนี่เป็นกบงั้นสิ”พ่อหันมาถาม
“รู้ได้ไงอ่ะ ลืมไป ปู่แม็กซ์ฉลาด ไม่เหมือนเควิน!!”ท้ายประโยคชานยอลหันมาพูดกับผม นี่เรียกชื่อนั่นตั้งแต่เมื่อไร
“เรียกพี่หมอว่าเควินแล้วหรอ”
“เปล่า พี่หมอน่ะโง่เง่าเต่าตุ่นเหมือนเควิน เลวินในเบ็นเท็น เควินนั่นน่ะดีแต่ใช้กำลัง เหมือนพี่หมอไง ดีแต่เดินป่า แต่ไม่ฉลาด โง่เง่าเต่าตุ่น!!!”.................พูดไม่ออก
“พูดมีสาระเหมือนกันนี่เธอน่ะ”แม่ก็เห็นด้วยกับชานยอล เจ้าตัวแสบหันไปยิ้มแป้นให้เป็นการขอบคุณ ก่อนจะยื่นจานขนมของตัวเองให้แม่
“ผมให้ เราเป็นพวกเดียวกันแล้ว ฮิ”
“ขอบใจ” ชานยอลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบจานขนมของผมให้พ่อ
“เควิน คนโง่ ไม่ต้องกินหรอก” ชานยอลหันมาพูดกับผม........เควิน คนโง่ เควิน คนโง่ เควิน คนโง่ ถ้าโง่คงไม่หลอกพาไปเดินป่าได้หรอกครับ หึ!!!
“เดินป่านั่นคืออะไร”พ่อถามเสียงเรียบ
“เอ่อ......”
“พาดัมโบ้ไปเก็บสมุนไพรในถ้ำ อ้ำ อ้ำ อ้ำ”
“อู๋อี้ฟาน”พ่อพูดเสียงเย็น
“ครับ พ่อ”
“แกต้องรับผิดชอบนิสัยเสียๆของแกด้วย”
“ไม่ได้ท้องสักหน่อย”ผมพูดเสียงเบา
“ท้อง!!! ท้องสิท้อง เมื่อเช้าเพิ่งอ็อกไปไง แค่นี้ก็ลืม โง่เง่าเต่าตุ่น!!” เยี่ยมไปเลย!
“แกเตรียมรับโทษได้เลย เควิน”พ่อพูดเสียงเรียบ สิ่งที่น่ากลัวกว่าแม่ก็คือพ่อ เพราะท่านจะไม่พูดอะไรมาก แต่ทำจริง ซึ่งงานนี้ไม่รู้ผมจะโดนลงโทษยังไงด้วย ได้เรื่องไปมีอะไรกับใคร นั่นคงไม่ใช่ประเด็นแต่ สิ่งสำคัญคือ ดันเป็นคนไข้ตัวเองนี่ละ
“ไม่ให้ลงโทษหรอก พี่หมอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา พี่หมอแค่บอกรัก พี่หมอบอก ปู่แม็กซ์ลงโทษไม่ได้นะ”
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้”
“พี่หมอไม่ได้ทำผิดกฎกาแล็กซี่”
“เอ่อ ในการ์ตูนน่ะครับ เหมือนกฎหมาย ทำนองนั้น” ผมอธิบาย
“เหลือเกินจริงๆ ฉันล่ะปวดหัวกับพวกเธอจริงๆ คุณคะฉันว่าให้เควินกลับไปพักเถอะค่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย”
“นั่นสิคะพ่อ หนูก็เริ่มอยากขึ้นบ้านแล้ว” พี่สาวผมเห็นด้วยกับแม่
“คุโรรรร บุตะ ยังมะไ ม่...”
“ชานยอล....”แม่หันไปพูดเสียงเย็น
“ก็ง่วงแล้วครับ” รีบเปลี่ยนทันที พ่อพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปช้าๆ
“อย่าคิดว่าฉันจะลืมเรื่องนี้ล่ะ” นั่นคือคำลาของพ่อ ไม่เคยห่วง ไม่เคยบอกรัก แต่ท่านมักแสดงออกมาอย่างนี้ล่ะครับ ส่วนแม่กับพี่สาวถึงจะปากร้าย แต่เอาเข้าจริงก็ไม่เคยทำร้ายผมหรือคนที่ผมรักเลยสักครั้งเดียว นี่ล่ะครับ.....ครอบครัวของผม พ่อ แม่ พี่สาว ผม และ...........เพิ่มเด็กอีกคนหนึ่งมาด้วย ก็คงไม่ผิดอะไรหรอกมั้ง...
“บ๊ายบายปู่แม็กซ์ คุณแม่มด คุณพี่อลิซ อิน วันเดอร์แลนด์ ฮิ กลับละนะครับ ด๊วฟฟฟฟ”ชานยอลตะโกนลั่นบ้าน ก่อนจะกระโดดหย็องแหย็งไปที่รถ
“ลาละครับ แม่ พี่อลิซ”
“ดูแลเด็กนั่นดีๆด้วยล่ะ ฉันไม่อยากจะเห็นเด็กอายุ12ในร่างคน20บ่อยนักหรอกนะ”แม่พูดก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป ส่วนพี่อลิซก็หันมายักไหล่ให้ผม ก่อนจะเดินตามไปติด ผมยิ้มให้กับตัวเองบางๆก่อนจะเดินไปที่รถ ขับกลับไปยังโรงพยาบาล ตลอดทางที่ขับมาชานยอลก็เอาแต่นั่งโม้เรื่องเบ็นเท็น การกอบกู้โลกของเขา (ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาไปทำตอนไหนน่ะนะ) สักพักก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องพ่อของผม บอกว่าเหมือนปู่แม็กซ์ จากนั้นก็เริ่มบรรยายสรรพคุณตัวละครตัวนี้ ต่อมาก็เริ่มบ่นถึงเควินในเรื่องว่านิสัยไม่ดี ชอบใช้แต่กำลัง แล้วก็บลาๆ และเขาจะยิ่งพูดเยอะขึ้นเมื่อรถติดไฟแดง อย่างเช่นตอนนี้....
“พี่หมอ รู้มะ ว่าเควินอ่ะ นิสัยไม่ดีเลย มัน ไม่ๆ เขาอะเป็นชาวออสโมเซียน แล้วเขาก็เคยแปลงร่างเป็นเอเลี่ยนของเบ็น แล้วก็ออกอาละวาดใหญ่เลย นิสัยไม่ดีเลย ไม่ชอบ!!!”ชานยอลกอดอกพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตามาให้ผม เอ่อ.....เควินเหมือนกันแต่คนละคน
“พี่หมอไม่ได้เหมือนเควินนั่นสักหน่อย”
“เหมือน!!! เพราะโง่เง่าเต่าตุ่น!!! เนอะ คุโรรรรร บุตะ เนอะ”ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะออกรถเมื่อสัญญาณไฟแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียว แล้วในตอนนั้นเอง ขณะที่ผมกำลังขับรถมุ่งไปยังถนนอีกสาย ฉับพลันนั้นเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
แปร๊นนนนน!!!!!
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ภายในเสี้ยววินาที เสียงบีบแตรของรถอีกคัน ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ แสงไฟหน้ารถสาดใส่เข้ามาในดวงตาผม ราวกับปีกของมัจจุราชที่กำลังสยายเตรียมที่จะกลืนกินชีวิต แรงกระแทกมหาศาลพุ่งเข้าใส่รถ ก่อให้เกิดเสียงดังกึกก้องคล้ายระเบิด ท้ายรถผมสะบัด หมุนอยู่หลายรอบ ก่อนจะชนเข้ากับเสาไฟอย่างจัง หัวผมโขกกับพวงมาลัยด้วยแรงเหวี่ยงของรถ สมองเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นเขย่าอย่างรุนแรง เปลือกตาค่อยๆหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายชาไปทั่วทั้งร่าง จนแทบขยับไม่ได้ ผมเหลือบตาไปมองที่นั่งข้างตัว ภาพสุดท้ายที่เห็นคือชานยอลหัวฟาดกับคอนโซลรถ จากนั้นทุกๆอย่างก็ค่อยๆดับวูบไป...
.......... อย่าเป็นอะไรไปนะ ชานชาน ..............
แก้ไขล่าสุดโดย 0ctogus เมื่อ Wed Apr 03, 2013 3:26 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
QAQ
