บ้าน
หลังจากตรวจชานยอลเสร็จ ผมก็ขอให้พยาบาลที่อยู่หน้าเค้าเตอร์ไปส่งชานยอลที่โถงกลาง เพราะอีกไม่นานก็จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว แต่ดูเหมือนเจ้าตัวแสบของผมจะไม่ยอม ร้องจะให้ผมไปด้วยท่าเดียว สุดท้ายผมเลยต้องลากสังขารตัวเองออกมาจากห้องตรวจทั้งๆที่ยังทำงานไม่เสร็จเพื่อไปส่งเขา จะกลับก็ไม่ยอมให้กลับอีก ต้องอาศัยจังหวะที่เจ้าตัวแสบหันไปหาพยาบาลจองที่เดินมาทักแล้ววิ่งหลบไป พอหันกลับมาไม่เห็นผมปั๊บ......
“พี่หมอ พี่หมอ พี่หมอ หายไปไหน!! พี่หมอ ล่องหนหรอ อยู่ไหน อยู่ไหน พี่หมออออออ อ๋อ อ๋อ” ชานยอลตะโกนลั่น
“น้องชานยอลคะ อย่าเสียงดังสิคะ พี่หมอคงกลับไปทำงานมั้งคะ”
“แต่ว่า....พี่หมอ พี่หมอ หายไป” ชานยอลก้มหน้างอง้ำ ก่อนจะฝังหน้าตัวเองลงกับไอ้เขียวนั่น เห็นแบบนี้แล้วชักอยากจะกลับไปรับแล้วแฮ่ะ
“อย่าเพิ่งร้องสิคะ ไปคะ ไปเล่นกับพี่นะ ไม่ร้องๆ เดี๋ยวพี่หมอก็กลับมา ถ้าพี่หมอมานะ น้องชานยอลลงโทษพี่หมอที่หนีหายไปเลยคะ”
“ลงโทษได้หรอ”
“ได้สิคะ พี่หมอทำผิด ต้องได้รับการลงโทษ” พยาบาลจองยื่นมือมาให้ชานยอลจับ เด็กแสบนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แล้วยื่นมือไปจับ ให้พยาบาลเดินจูงมือเข้าโถงกลางไป
ผมค่อยๆเดินเลี่ยงออกมา ก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องของอาจารย์คิม เพื่อปรึกษาเรื่องของชานยอล ความจริงผมจะปรึกษาวันอื่นก็ได้ แต่ไม่รู้อะไรทำให้ร้อนใจเรื่องของเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษ ตลอดทางที่เดินไปในหัวก็เอาแต่คิดเรื่องของเขา เคสของเขามันแปลก ผมไม่เคยเจอมาก่อน ผลการตรวจที่ไม่แน่ชัด และผิดปกติแบบนั้น มีได้อยู่แค่สองอย่าง คือ เขาบ้าซ้ำซ้อน ไม่ก็แกล้งบ้า ไม่งั้นกราฟการทดสอบทางจิตวิทยาคงไม่บอกอย่างนั้นหรอก
ผมคิดไม่ตกกับเรื่องนี้ และพยายามจะไม่คิดว่าตัวเองชอบอย่างไหนมากกว่ากัน ระหว่างบ้ากับไม่บ้า เพราะถ้าผมคิดไป ผมจะยิ่งวุ่นวายปวดสมองเปล่าๆ และมันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาด้วย เพราะสุดท้าย ผมก็ยังไม่รู้ความจริงที่แน่ชัดอยู่ดี ไม่ว่าจะด้วยความเป็นหมอ หรือ เอ่อ..........ความเป็นแฟน (ผมไม่ได้กุเอง ชานยอลขอคบผมในฝันแล้วไง) มันสั่งให้ผมต้องรีบรักษาชานยอลให้หาย
ผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องของอาจารย์คิม ผมเคาะประตูสองสามที ก่อนจะเปิดเข้าไป ลู่หานกับเซฮุน นั่งรออยู่ก่อนแล้ว สีหน้าของพวกเขาต่างจากเวลาปกติที่มักจะยิ้มแย้มร่าเริงอยู่ตลอดเวลามาก ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับอาจารย์คิม พร้อมกับยื่นใบreferของชานยอลให้
“ในนี้มีผลการตรวจล่าสุดเมื่อกี้ด้วยนะครับ ผมทำตามที่อาจารย์หมอแนะนำแล้ว”
“อื้ม” อาจารย์หยิบแว่นขึ้นมาใส่ ก่อนจะหยิบมันไปอ่าน สีหน้าของอาจารย์ดูราบเรียบไม่ฉายแววใดๆ พวกผมสบตากันอย่างคนที่กำลังรอคอยคำพูดสำคัญจากท่าน หลังจากอ่านจนจบอาจารย์ก็วางมันลง ก่อนจะหลับตา แล้วหันมาพูดกับผม
“ดูเหมือนว่าเราจะต้องให้แม่ของเธอมาช่วยนะ”
-----------------------------------------------------
เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งพิงกำแพงอยู่ที่มุมลืบของห้องโถง ใบหน้าที่มักจะยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา วันนี้กลับเศร้าหมอง มือเรียวยกตุ๊กตากบสีเขียวขึ้นมาให้อยู่ในระดับที่พอเหมาะ ก่อนจะฝังหน้าตัวเองลงไป ส่วนประกอบของใบหน้าส่วนใหญ่ถูกมันบดบัง มีเพียงดวงตากลมโตที่คลอหน่วงด้วยหยาดน้ำตาเท่านั้นที่โผล่พ้นออกมา คอยมองสอดส่องไปรอบๆห้อง ราวกับเด็กน้อยที่กำลังรอให้ผู้ปกครองมารับ ตลอดเวลาที่นั่งรอ ก็มักจะชะเง้อคอมองหาเป็นระยะๆ พอไม่เห็นวี่แววของคนที่รออยู่ก็มุดหน้ากลับไปอย่างเก่า แม้พยาบาลที่คอยดูแลจะมาชวนคุย ชวนให้ไปกินข้าว แต่เขาก็ยังไม่ยอมไปโดยบอกสั้นๆว่า......จะรอพี่หมอ
ทำไมพี่หมอยังไม่มาอีกนะ นี่มันนานแล้วนะ ตั้งสิบนาทีแล้วนะ พี่หมอยังไม่มาอีก นี่นั่งรอจนเมื่อยก้นแล้วนะ แล้วที่สำคัญตอนนี้เรากับคุโรรรรรร บุตะ ก็กำลังหิวมากๆแล้วด้วย ท้องร้องเพลงกันใหญ่เลย ตอนแรกก็เพลงช้าๆ แต่ตอนนี้มันร้องร็อคแล้ว มันว๊ากใส่เราด้วย น่ากลัว เราขอโทษมัน บอกให้รอก่อน เดี๋ยวพาไปกินข้าว มันก็ยังไม่เลิกร้องอีก เราบอกจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว เลยปล่อยให้มันร้องต่อไป
เรานั่งรอพี่หมอต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่เห็นว่าคุณดัมโบ้ตัวน่ารักของเราจะมาสักที เบื๊อเบื่อ เรากับคุโรหิวมากๆแล้ว ถ้ายังไม่มา เราจะงอนแล้วนะ!!! นับ 1-3ต้องโผล่หน้ามาด้วย ไม่งั้นเราจะไม่คุยด้วย!!!
หนึ่ง
เราเหล่ตาไปมองที่ประตู.....
ช้องงงง
ว่างเปล่า แต่เห็นละ เห็นใครไม่รู้กำลังเดินเข้ามา เห็นละๆ ใช่แน่เลย
ช้ามมมม
มาแน่ๆ!!!!
“พี่หมอ!!!!”
“ครับ เอ่อ ผมไม่ใช่หมอ ผม บุรุษพยาบาล” เราเบ้ปากใส่ ไม่ใช่ก็น่าจะตะโกนบอกเราตั้งแต่เดินมาใกล้ประตูสิ มาให้เราดีใจเก้อทำไม นิสัยไม่ดีเลย แย่ แย่มาก แต่ว่า เฮ้ออออ....พี่หมอยังไม่มาจริงๆหรอเนี่ย เบื่อจะรอแล้วนา
“คุโรรรรรรร บุตะ หิวมากมั้ย รอพี่หมอได้มั้ย” คุโรกระซิบตอบเรา แต่เราไม่ค่อยได้ยิน เลยต้องเงี่ยหูฟัง
“อะไรนะ ห๊ะ อ๋อ ไม่รอแล้วหรอ งั้นเราพาคุโรไปกินข้าวก่อนนะ แต่เรายังไม่กิน เราจะรอ โอเคมั้ย”
“โอเคหรอ ได้เลยๆ งั้นเราไปหาแมลงกัน”เรายิ้มให้คุโร ก่อนจะพามันไปหาข้าวกิน ตอนนี้คุโรหิวมากๆ มันคงรอพี่หมอไม่ไหวแล้ว แต่ว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีแมลงให้คุโรเท่าไรเลยแฮ่ะ ไม่เหมือนในสวน แต่ทำไงได้ล่ะ เขาไม่ให้เราออกไปข้างนอกแล้ว เราเลยต้องหาพอที่มันจะมีเพื่อประทังชีวิตของคุโรเอาไว้
“เราจะพยายามดีที่สุดนะคุโร แต่แมลงอาจน้อยหน่อยนะ” เราหันไปบอกกับคุโร คุโรพยักหน้าหงึกหงัก เรายิ้มให้มัน ก่อนจะเริ่มออกหาแมลง เฮ้อ.....ไม่มีต้นไม้เลย คงไม่ค่อยมีแมลง แต่โอ๊ะ!!! นั่นอะไรอ่ะ!!!
เราวิ่งไปตระขุบตัวยุกยิกอะไรไม่รู้ที่อยู่บนพรมเช็ดเท้าสีดำๆ
“จับได้แล้ววววววว!!!”เราค่อยๆหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะวางมันไว้ในมือ
“ง๊า พี่ชายทำอะไรอ่ะ!!!” เราก้มไปมองเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆคนหนึ่งที่เงยหน้าขึ้นมาถามเรา มาตั้งแต่เมื่อไรอะ ผีหรอ
“ผีหรอ!!!”
“ไม่ใช่!!! หนูเป็นคน พี่มาทำไรบนหัวหนู”
“จับแมลง นี่ไง ให้ดู” เราแบมือให้เด็กคนนั้นดู เธอตาโตใหญ่เลย สงสัยเราจะเก่งจับมันได้ ฮิ งี้ล่ะ เราถนัดเรื่องจับแมลงมากๆ “เป็นไง อึ้งเลยล่ะสิ ฮิ พี่อะ เก่งจับแมลงมากเลยนะ” เราอวด ไม่ได้นิสัยไม่ดีนะ แต่มีดีต้องอวดสิ จริงมั้ยๆ ฮิ
“พี่คะ จับ จับ จับให้หมดหัวหนูเลย เร็วๆ เลย” แล้วเธอก็หันไปตะโกนบอกคุณม๊าของเธอที่เป็นพยาบาลเฝ้าเค้าเตอร์ “ ตายแล้ว แม่ แม่คะ หนูมีเหา หนูมีเหา “
“หรอลูก ตายแล้ว รีบไปใส่ยาเลย แล้วนั่น ชานยอลนี่”พี่พยาบาลตัวอ้วนชี้มาที่เรา เราฉีกยิ้มให้ พร้อมกับโบกมือหย็อยๆ แต่เราไม่ทันระวังทำเหาตกใส่หัวตัวเอง
“ตายแล้วววว คุณชานยอล นี่เมื่อกี้จับเหาไปรึเปล่าคะเนี่ย!!!”เธอวิ่งเข้ามาจับมือเราเอาไว้ จะชมล่ะสิ ว่าเก่ง
“อื้อ จับ จับด้วยสองมือเลยนะ แต่ว่าเมื่อกี้เผลอทำหล่นใส่หัวไปละ”เรายิ้มแฉ่ง
“ว่าไงนะ!!!”สองแม่ลูกประสานเสียง
“ทำไมต้องตกใจอะ”
“โอ่ยตายๆ จับไปกี่ตัวคะ” เรานั่งคิด จับไปกี่ตัวล่ะ
“เยอะแยะเลย”
“ตายๆ รีบไปใส่ยาเลยค่ะ ต้องฆ่ามัน”
“ฆ่าทำไม มันน่ารักออกนะ ตัวน้อยๆ มีกันตั้งหลายตัว สงสัยมาอยู่กันเป็นครอบครัวคุณเหา”
“มันไม่น่ารักนะ!!! หนูไม่อยากเลี้ยง” เราขมวดคิ้ว เด็กผู้หญิงต้องชอบสัตว์ตัวเล็กๆน่ารักๆไม่ใช่หรอ สงสัยเธอคนนี้ประหลาด เลยไม่ชอบ
“งั้นเอามาให้พี่เลี้ยงก็ได้” เธอไม่ตอบเรา แต่กลับหยิบเหาตัวหนึ่งออกมาจากหัว แล้วบี้มันตายคามือเลย ฮึ่ย ใจร้าย!!! คุโรดู คนใจร้าย ฆ่าแมลงที่น่ารักได้ลงคอ!! นิสัยไม่ดี โกรธ!!!
“บี้มันทำไมก็ไม่รู้ ไม่อยากเลี้ยงก็บอกสิ จะได้เลี้ยงให้!!! นิสัยไม่ดีเลย!!!” เราพูดก่อนจะหยิบเหาจากหัวเธอมาใส่หัวเรา เด็กอะไร ชอบฆ่าสัตว์ นิสัยไม่ดี ทำอย่างเนี่ย จะไม่มีสัตว์ตัวไหนรัก ไม่มีตัวไหนอยากเข้าใกล้ เพราะว่ากลัว กลัวว่าเธอจะมาฆ่า ที่เราเป็นที่รักของสัตว์ทุกตัวโดยเฉพาะกับคุโรกับดัมโบ้ได้ก็เพราะเราไม่เคยฆ่าสัตว์เลย พวกเขาก็เลยรักเรามากๆ อย่างคุโรก็ชอบเล่นกับเรา ดัมโบ้ก็ชอบผงกงวงใส่เราบ่อยๆ เด็กคนเนี้ยใช้ไม่ได้เลย ทำลายสัตว์ ไม่คบด้วยหรอก!!!
“แม่คะ พี่เขาเอาเหาใส่หัวใหญ่เลยคะ แม่ ห้ามเร็ว!!”
“ตายแล้ว คุณชานยอล อย่านะคะ อย่า” พยาบาลอ้วนวิ่งมาห้ามเรา นั่น!!! คนใจร้ายเพิ่มมาอีกคนละ
“ออกไปเลย!!! พวกคนไม่รักสัตว์ ตัวเองเลี้ยงไม่ได้แล้วจะมาห้ามให้คนอื่นไม่เลี้ยงอีก แย่ แย่มาก รู้ตัวมั้ย!!!”
“คุณชานยอลคะ เหาไม่ใช่สัตว์เลี้ยง ถ้าเลี้ยงจะไม่มีใครเล่นด้วยนะคะ”
“ไม่มีหรอ งั้นพี่หมอจะเล่นด้วยมั้ย”
“พี่หมอเป็นคนดูแลคุณชานยอล ก็ต้องยอมเข้าใกล้อยู่แล้วสิคะ”
“งั้นก็ช่าง หาเหาต่อ”เรารีบพาน้องเหาใส่หัวเรา ฮิ เยอะแยะเลย เย้ เย้ เราจะได้เลี้ยงสัตว์เพิ่มละ คุโรรรรรร ดีใจมั้ย ฮิ คุโรยิ้มใหญ่เลย แสดงว่าดีใจมากๆ งั้นต้องรีบพาเหามาอยู่กับเราละ เราเอื้อมมือไปหาน้องเหาต่อ แต่ยังไม่ทันถึงหัวน้องเขา คุณแม่เขาก็มาห้ามเราไว้เสียก่อน
“คุณชานยอลคะ ไม่ได้นะคะ!!! นั่น คุณหมอคริส คุณหมอคะ มาช่วยหน่อยเร็ว”
“พี่หมอมาหรอ พี่หมอ พี่หมอ นี่ คุณเหา เพื่อนใหม่ของผม”ผมรีบวิ่งไปหาพี่หมอ พร้อมกับอวดเหาในมือให้พี่หมอดู พี่หมอถึงกับผงะ ถอยหลังออกไปเลย สงสัยจะอึ้งมาก ฮิ ชอบจังเลย “พี่หมอดีใจจนอึ้งเลยหรอ ฮิ ชอบจัง”พูดเสร็จเราก็พาคุณเหาลงหัวเรา ให้อยู่ในมือนานไมได้ เดี๋ยวไปวิ่งเล่นกันหมด
“ชานยอล!!! นี่เอาใส่หัวไปกี่ตัวแล้ว” เรายืนนับนิ้ว
“ไม่รู้ มันเยอะมาก นับไม่ไหว นี่ๆ พามาอยู่กันทั้งครอบครัวเลยนะ ไม่ๆ อยู่กันทั้งประเทศเหาเลยยยยยยยยย”เราอ้าแขนออกกว้างๆ พี่หมอจะได้รู้ว่ามันเยอะมากจริงๆ พี่หมอถึงกับอ้าปากค้างไปเลย แหนะๆ อึ้งล่ะสิ ที่มีแฟนใจบุญอะ ฮิ งี้ล่ะ เรามักจะใจดีกับสัตว์อยู่ตลอด ไม่เหมือนพวกแม่ลูกใจร้ายนั่น คิดแล้วมันน่าโมโหนัก ใจร้าย! จะฆ่าเหาตัวเล็กๆได้ลงคอ เราหันกลับไปแยกเขี้ยวใส่สองคนนั้น “พี่หมอดู สองคนเนี้ย บอกให้ผมฆ่าคุณเหา ใจร้ายเนอะ เนอะ” เราฟ้อง พร้อมกับยื่นหน้าไปหาพี่หมอใกล้ๆ แต่พี่หมอถอยออกห่างแฮะ ทำไมกันล่ะ
“ไม่ต้องไปทำงั้นใส่เขาเลยชาน”
“ดุทำไมอ่ะ”
“พยาบาลครับ ขอยาแก้เหาหน่อย”
“จะเอามาฆ่าคุณเหาผมหรอ!!! ไม่นะ ไม่ ไม่ๆ ” เราพูดรัว ก่อนจะรีบวิ่งหนีพี่หมอไป ขืนอยู่นะ ประเทศเหาของเราก็จะล่มสลายไปด้วย ไม่ได้ๆ มันแย่มาก เรายอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้
“ชานยอล!! ไม่ต้องหนีเลย มานี่!!!” พี่หมอวิ่งตามเรามา ในมือถือขวดยาแก้เหานั้น ตายแน่ ตายแน่ เราจะให้เขาจับตัวเราไม่ได้ วิ่งๆ ต้องวิ่ง สู้ๆ ชานยอล นายทำได้ นายทำ....
“ว๊ากกกกกกกกกกก อย่ามาจับผมนะ”พี่หมอคว้าตัวเราไว้ได้ทัน แต่เรื่องไรจะยอม เราต้องดิ้น!!!
“หยุดดิ้น!!!”
“ตะคอกทำไมอ่ะ!”เราบิดข้อมือไปมา แต่ยิ่งบิดไอ้มือพี่หมอก็ยิ่งจับไว้แน่นขึ้น เจ็บไปหมดแล้วนา จีบอยู่ได้!!! “ปล่อยผมนะ!!!”
“นี่วิ่งมา เหาหล่นพื้นไปกี่ตัวแล้วเนี่ย”
“หล่นแล้วจะทำไม ดี ให้คุณเหาวิ่งเล่น!!!”เรายื่นหน้าไปเถียง
“ไม่ต้องเอาหัวมาใกล้ๆเลย” เราแลบลิ้นปลิ้นตา ทำหน้าเลียนแบบพี่หมอเมื่อกี้ พี่หมอถลึงตาใส่ก่อนจะเคาะหัวเราไปทีหนึ่ง แต่มัน มัน..........
“เจ็บนะ!!!”
“เลิกโวยวาย กลับห้อง!!!”พี่หมอไม่รอให้เราตอบ แต่กลับลากเราไปที่ห้อง ตลอดทางที่เดินมาเราพยายามจะหนีอยู่ตลอด เราพยายามจะแปลงร่างเป็นเอเลี่ยน แต่ลืมไปว่า ไม่ได้ใส่ออมนีทริกซ์ไว้ เลยแปลงไม่ได้ ซึ่งมัน แย่ แย่มากๆ เราโทรจิตบอกกับคุณเหาในหัวว่า ให้ทุกคนเตรียมลี้ภัยไว้ เพราะอีกไม่ช้า พี่หมอจะมาปล่อยปรมาณูที่นี้ ถ้าไม่หนีก่อน เดี๋ยวจะตายหมดยกประเทศ พอเราโทรจิตบอกคำสุดท้ายเสร็จพี่หมอก็ยัดเราเข้าห้อง ก่อนจะลากเราไปที่ห้องน้ำ
“นั่งลง”พี่หมอปิดฝาชักโครก ก่อนจะสั่งให้ผมนั่ง
“ไม่!!!”
“ปาร์คชานยอล”
“ก็ได้!!!” เรากระแทกก้นนั่งบนฝาชักโครก ก่อนจะยกแขนขึ้นกดอก พร้อมกับสะบัดหน้าหนีพี่หมอ มาก็ช้า มาถึงแล้วยังจะมาฆ่าสัตว์เลี้ยงเราอีก ใจร้าย!!!
“ไม่ต้องมาทำหน้าบูดเลย เอาเหามาเลี้ยง คิดยังไงครับเนี่ย”
“คิดรักสัตว์โลก ไม่เหมือนพี่หมอหรอก มีแต่คิดจะทำลาย!!!”
“เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวก็ปล่อยให้เป็นเหาตลอดไปเลย”
“ดี!!!”
“บ๊อง”พี่หมอหัวเราะเรา ก่อนจะเทยาแก้เหาลงหัวเรา กลิ่นมันเหม็นมากเลย พี่หมอจะฆ่าเราด้วยกลิ่นมันใช่มั้ย จะฆ่าเราจริงๆใช่มั้ย ใจร้าย ใจร้าย ใจร้ายมากๆ
“พี่หมอ.....หยุดนะ หยุด”
“ไม่ครับ” พี่หมอพูดพร้อมกับชโลมยาแก้เหาไปทั่วหัวเรา
“ฮึก.....พี่หมอจะฆ่าผมจริงๆหรอ แค่เรื่องเหาก็ต้องฆ่ากัน ฮึก ใจร้าย!!!” เราพูดไป ปาดน้ำตาไป แค่เลี้ยงเหาแค่นี้ ถึงกับต้องฆ่าเราเลยหรอ ใจร้าย ใจมากเลย ฮึก คุโรรรร คุโรรรร พี่หมอใจร้าย
“ไม่ได้จะฆ่าเรา จะฆ่าเหา”
“ห๊ะ ฆ่าเหา!!! ฮืออออออ คุณเหา รีบหนีออกมาเร็ว พี่หมอจะฆ่า พี่หมอจะฆ่า”เราดิ้นดุกดิกพยายามหนี แต่พี่หมอก็จับล็อกเราไว้ซะก่อน
“อยู่เฉยๆเลย แล้วไม่ต้องโวยวายด้วย ไม่งั้นจะเทให้เข้าตา ตาจะบอด แล้วจะอดเห็นหน้าพี่หมออีก ตลอดไป!!” เรารีบงับปากทันที ไม่เห็นหน้าพี่หมอ ไม่เอา จะเห็น ไม่เอาตาบอด ไม่ยอม คุณเหา เราขอโทษนะ.....
พี่หมอยืนเทยาแก้เหาให้ทั่วหัวเรา กลิ่นมันแทบจะทำเราเป็นลม แต่ไม่ได้ เราต้องอดทนไว้ เพื่อจะรอตอนมันเสร็จ แล้วเราจะได้โวยวายต่อได้ เราจะปล่อยเรื่องนี้โดยไม่บ่นไม่ได้ เรื่องนี้มันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เราจะยอมอยู่เฉยได้ เพราะฉะนั้นเราจะรอ รอจนกว่าจะเสร็จ เรานั่งรอไปสักพักโดยไม่บ่นอะไรเลยสักคำ พอพี่หมอปิดฝาขวดยาแก้เหา เราก็ลุกขึ้นยืนทันที แต่กลิ่นของมันทำเราเวียนหัว จนเซ ดีที่พี่หมอจับเราไว้ทัน ไม่งั้นล้มหัวฟาดพื้น
“อย่าเพิ่งรีบลุกสิ มันมึนอยู่”
“หึ!!! ไม่อยากจะแตะเนื้อต้องตัว” เราเบ้ปาก ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเลย ไม่อยากจะเห็นหน้า!!! เราล้มตัวนอนคว่ำกับที่นอน หันหน้าเข้ากำแพง โกรธ!!! โกรธมาก
---------------------------------------------------------
ทันทีที่ชานยอลเดินออกจากห้องไป ผมก็รีบล้างมือแล้วตามออกไป เห็นเจ้าตัวแสบกำลังนอนคว่ำ โดยหันหน้าเข้ากำแพงอยู่ ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ผมก็รู้ว่าคงกำลังหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่ เด็กอะไร บ๊องจริงๆเลย เอาเหามาเลี้ยงบนหัวเพราะมันน่ารัก แถมพอจะฆ่ามันให้กลับร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย นี่ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยรู้จักเหารึไง แต่สังเกตจากท่าทางแล้ว ก็คงจะไม่ล่ะมั้ง น่ารักจริงๆเล้ย
ผมทรุดตัวลงนั่งลงบนเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดไหล่ชานยอล เจ้าตัวแสบสะบัดไหล่ออก ผมยิ้มให้กับท่าทางแสนงอนนั้น แต่ก็ไม่วายแกล้งสะกิดเรียกต่อ คราวนี้ เขาปัดมือทิ้งเลย แต่มีหรือที่คนอย่างผมจะ หยุด ไม่ล่ะ ผมแกล้งทำปูไต่จากไหล่ไล่ไปจนถึงต้นคอ ชานยอลหดคอทันทีเพราะจั๊กจี้
“ไม่ต้องมายุ่ง!!!”
“ทำไมล่ะ งอนหรอ”
“มากๆ!!!”
“บ๊อง”
“บ้า”
“นี่ ไม่คิดจะหันหน้ามาคุยกันจริงๆหรอ ชานยอล”
“ไม่!!!”
“จริงอ่ะ”ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆหน้าชานยอล
“จริง!!!”
“ไม่อยากเห็นหน้าพี่หมอจริงๆน่ะนะ”
“อื้อ!!! รำคาญแล้ว ไปไกลเลย”ชานยอลทำมือไล่ก่อนจะเอาหมอนมาปิดหู แต่เอ่อ........หมอนมันเลอะยาแก้เหานะครับ!!!
“ชานครับ อย่าเอาหมอนปิดเลยนะ” ไม่มีเสียงตอบรับ ตัวแสบยังคงหลบอยู่ในปราการหมอนผู้น่าสงสารของผมต่อไป โอ่ย มันชุ่มไปด้วยยาแก้เหาแล้วน่ะเห็นมั้ย โอ่ยๆ
“ออกมาเถอะ” ผมพูดเสียงอ่อน พร้อมกับพยายามเอื้อมมือไปดึงหมอนออก แต่ยิ่งทำชานยอลก็ยิ่งจับหมอนไว้แน่นขึ้น แถมยังเอาแนบหูมากกว่าเดิมอีก
“ชานครับ คือ พี่หมอ....เอ่อ”
“อะไร!!! มีไรห๊ะ” ชานยอลทนไม่ไหว พุ่งเข้ามาฟาดหมอนใส่ผม กลิ่นยาแก้เหานี่หึ่งเลย
“เปล่าครับ แค่จะขอหมอน มันเปียกยาแก้เหา เดี๋ยวพี่หมอนอนไม่ได้” พูดยังไม่ทันจบประโยคก็โดนฟาดมาอีกหลายที นี่ผมพูดไรผิดเนี่ย ก็แค่จะขอหมอน แค่เนี้ย
“ก็คิดว่าจะง้อ!!! หึ คนใจร้าย”
“ห๊ะ หา โอ๊ยยยย หยุดปาหมอน”
“ฮึ่ย!!!” ชานยอลกระโดดลงมาจากเตียง เปลี่ยนมายืนประจันหน้ากับผมแทน เขาหอบน้อยๆ เพราะฟาดหมอนใส่ผมมากไปหน่อย ซึ่งมันก็.........สมควร เฮ้ย ไม่ใช่ๆ
“จ้องหน้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อพี่หมองั้นล่ะครับ”
“ฮึ่ย!! ฮึ่ย!!!”ชานยอลชี้หน้าผม ก่อนจะตะโกนใส่หน้า
“ไอ้ฆาตกร!!!!”
“หา”
“ไอ้ฆาตกรฆ่าเหา!!!”
“ฮ่าๆ นี่ถึงขั้นเป็นฆาตกรฆ่าเหาเลยหรอ ต้องกลัวตำรวจมาจับมั้ยเนี่ย”
“ตำรวจจะมาจับๆ ไปฟ้องตำรวจ!!! ไม่รอดแน่!!!” ชานยอลถลึงตาใส่ผมก่อนจะวิ่งไปทางประตูห้อง ดีที่ผมคว้าตัวได้ทันเสียก่อน ไม่งั้นก็คงได้วิ่งออกไปตะโกนร้องหาตำรวจของนอกห้อง
“ปล่อยนะปล่อย”
“ไม่ โอ๊ย อย่าดิ้นเยอะได้มั้ยครับชาน”ผมร้องโอดครวญเมื่อเจ้าคนไข้ตัวแสบของผมดิ้นจนได้เรื่อง เอาทั้งศอกทั้งเท้ามารุมสะกำร่างกายผม ดีนะที่มันไม่แรงมาก ไม่งั้นงานนี้มีจุก
“ไอ้ฆาตกรๆ ฆาตกร”
“จุ๊ๆเบาๆสิ จะตะโกนทำไม”ผมทำท่าเป็นสัญญาณให้เขาเงียบ แต่มีหรือที่เขาจะยอมฟัง
“ไอ้.....”
“ถ้ายังไม่เงียบพี่หมอจะ จะ จะไม่ให้เล่นดัมโบ้!!!” ได้ผลทันตาเห็น ชานยอลรีบเอามือปิดปากทันที ดัมโบ้ได้ผลตลอดทุกทีสิน่า ก็งี้ของเขาดีจริง ระหว่างที่ผมกำลังเยินยอตัวเองอยู่ ชานยอลก็เดินกระทืบเท้าปึงปังไปนอนคว่ำหน้าที่เตียงอีก ผมค่อยๆชะโงกหน้าไปดูหน้าคนขี้งอน ใบหน้าที่มักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ ตอนนี้กับบู้บี้ คิ้วขมวดจนแทบจะรวมเป็นเส้นเดียว ปากอิ่มเบ้ลงเสียจนริมฝีปากแทบจะไปทักทายกับจมูก ตลกชะมัด แค่ฆ่าเหาถึงขั้นโกรธเป็นฝืนเป็นไฟเลยแฮะ ดูท่าจะรักสัตว์มาก
ผมนั่งมองเสี้ยวหน้าเขาอยู่อย่างนั้น พอเจ้าตัวเริ่มรู้สึกว่าโดนมอง ใบหน้าก็ยิ่งงอง้ำขึ้นกว่าเดิม ส่งผลให้ผมต้องยิ้มออกมาให้กับความน่ารักของเขา
“งอนจริงหรอครับ” ชานยอลเหลือกตามองไปทางอื่น
“เฮ้อ แย่จังแฮะ ไอ้เราก็แค่หวังดี ฆ่าเหาให้ เพราะไม่อยากให้เขาโดนเหาสูบเลือดหมด” ปฎิกริยาก็ยังเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยนไปสักนิดเดียว
“ทำดีก็ไม่ได้ดี แถมโดนโกรธต่ออีก เฮ้ออออ มันน่าน้อยใจจริงๆ” ผมเหลือบตาไปมองเจ้าตัวแสบ คราวนี้หนักกว่าเดิม เพราะเขากำลังนั่งเล่นกับคุโรบุตะอยู่
“รู้งี้ไม่ฆ่าให้ก็ดี ทำแล้วเขาก็มาโกรธ ไปทำให้น้องคนนั้นดีกว่า เห็นว่าน้องเขาก็ชอบเราด้วย เขาก็คงจะไม่โกรธเราเท่าไรหรอก” ผมแกล้งพูดเสียงตัดพ้อ ก่อนจะลุกขึ้น ตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป จังหวะนั้นเอง ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูห้อง ชานยอลก็วิ่งเข้ามากอดจากด้านหลัง
“ไม่ให้ไป!!!” ผมนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร แต่เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู
“ไม่ ไม่ ไม่ให้ไป เขาชอบพี่หมอ!!!” ผมแอบยิ้ม และแน่นอนผมไม่ให้เขาเห็นหรอก งอนดีนัก ขอแกล้งสักหน่อยละกัน ผมบิดลูกบิดประตูมากขึ้น อีกแค่นิดเดียวประตูก็เปิดออกแล้ว ชานยอลยิ่งกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ผมขอโทษ ไม่งอนแล้วๆ แต่ไม่ให้ไปนะ” ผมพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขา เห็นหน้าเขาตอนนี้แล้วอยากจะหัวเราะ ตากลมๆนั่นกำลังแดงเพราะจะร้องไห้ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เหมือนคนที่
กำลังกั้นน้ำตาอยู่
“ง้อสิ”ผมแกล้งพูดเสียงเรียบ พร้อมกับตีหน้าให้ดูนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ง้อๆ ง้อ ยังไง เอาคุโรรรรรร บุตะมั้ย รัก รักมาก แต่ว่าให้ก็ได้”ชานยอลยื่นตุ๊กตากบนั่นมาให้ผม แม้สีหน้าจะลำบากใจมากก็ตาม
“ไม่เอา บอกรักพี่หมอสิ แบบที่เคยสอน” ชานยอลนึกอยู่ครู่หนึ่ง แววตาเจือไปด้วยความลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมยื่นหน้ามาจูบปากผมเบาๆ ผมรั้งท้ายทอยเขาเข้ามาใกล้ ก่อนจะหยิบยื่นรสหอมหวานให้ ตากลมโตเบิกโพล่งด้วยความตกใจ ผมเลื่อนมือไปปิดตาเขาช้าๆ ชานยอลค่อยๆสงบลง จากนั้นเราสองคนก็แลกรสจูบกันอยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อยๆผละออกมา แต่ผมก็ยังไม่ยอมปล่อยชานยอลให้เป็นอิสระ ตัวแสบมองหน้าผมอย่างแปลกใจ แต่พอสบตากัน เขาก็รีบก้มหน้าลงทันที
“ชานยอล”ผมเรียกด้วยน้ำเสียงล้อๆ ชานยอลขมวดคิ้ว ก่อนจะทำปากขมุบขมิบ แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมอยู่ดี
“ชานยอล....”
“ง่วงแล้ว!!! จะนอน” ชานยอลบิดตัวไปมา ก่อนจะรีบวิ่งไปนอนที่เตียง
“มาอาบน้ำก่อนเลย!!!”ผมว่า แต่ดูเหมือนว่าคุณคนไข้ของผมจะไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไร โอเค๊ ได้ ๆ ผมดึงชานยอลให้ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะลากเขาไปอาบน้ำด้วยกันซะเลย และค่ำคืนนั้นก็เป็นคืนที่ทำให้ผมปวดหัวมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา เริ่มจากชานยอลตะโกนโวยวาย พร้อมกับดิ้นไปมา จากนั้นก็เพิ่มดีกรีด้วยการวิ่งหนี จนผมต้องค่อยคว้าตัวเอาไว้ ไม่งั้นก็คงได้ลื่นหัวแตก กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมง แต่ความวุ่นวายก็ยังไม่จบ เพราะผมต้องมานั่งจับเขาแต่งตัวอีก ชานยอลเอาแต่ร้องแง่วๆ บ่นนู่นบ่นนี้อยู่ตลอดเวลา จนบางทีผมก็แอบคิดว่านี่ผมกำลังเลี้ยงลูกอยู่รึเปล่า จากนั้นผมก็พาชานยอลเข้านอน โดยกำชับไว้ว่าห้ามดิ้นมาก เพราะหัวที่ชุ่มไปด้วยยาเหาของเขาจะทำเตียงผมเลอะ และคำตอบที่ได้คืออะไรรู้มั้ยครับ....
“จะดิ้น ฮิ ดิ้นๆ ดิ้นนนน”แล้วเขาก็รับรองคำพูดด้วยการกระทำที่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนของผม อืม เจ๋งไปเลย คืนนี้ผมต้องฝันดีแน่ๆเลยล่ะ แล้วคืนนั้นก็จบลงที่ผมจับชานยอลมากอดเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาดิ้นทำเตียงผมเลอะไปมากกว่านี้......
-------------------------------------------
พระอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า ความอบอุ่นของมันปัดเป่าความเยือกเย็นของยามราตรีให้กระเจิดกระเจิงออกไป แสงแดดอ่อนๆอาบไล้ไปทั่วท้องฟ้า ปลุกทุกสภาพสิ่งให้กลับมาตื่นอีกครั้ง รวมถึงผู้คนที่อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ด้วย
แพทย์และพยาบาลมากมายที่เข้าเวรในช่วงเช้า ต่างตื่นขึ้นมาทำงานตามหน้าที่ของตน ในขณะที่กลุ่มที่ทำงานกะดึก ต่างขอตัวกลับไปพักผ่อน เติมพลัง เพื่อจะมาทำงานต่อในช่วงเย็น กลุ่มพยาบาล และนายแพทย์อีกสี่คน สามคนเป็นชายหนุ่ม อีกหนึ่งคนเป็นชายวัยกลางคน ค่อนไปทางเริ่มสูงอายุ พวกเขากำลังเดินไปที่ไหนสักแห่ง รถตู้สีดำคันหนึ่งแล่นไปตามถนนที่ตัดผ่านหน้าโรงพยาบาล ก่อนจะมาจอดอยู่ที่หน้าประตู ประตูรถตู้ถูกเปิดออก โดยมือของหญิงคนหนึ่ง จากนั้นเธอก็ก้าวออกมา รองเท้าส้นสูงสีเทากระทบกับพื้นจนเกิดเสียงดังแกร๊กให้ได้ยิน กลุ่มแพทย์และพยาบาลรีบเดินเข้าไปหาเธอคนนั้น ส่วนใหญ่ต่างยิ้มแย้มดีใจที่ได้เจอเธอ มีเพียงนายแพทย์คนที่สูงที่สุดในกลุ่มเท่านั้นที่ทำหน้าคล้ายกับกังวลอะไรบางอย่างอยู่ แต่เขาก็ยังคงส่งยิ้มแหยๆให้เธอ พร้อมกับกล่าวทักทาย....
“สวัสดีครับ แม่” เธอฉีกยิ้มให้ลูกชายของเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปตบแก้มเขาเบาๆ จากนั้นก็ออกเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เมื่อเห็นว่าลูกชายตัวเองยังไม่เดินตามมาสักที เธอก็หันกลับมาเร่ง
“ตามมาสิเควิน งานนี้มีแต่เรื่องสนุกๆให้ลูกทำนะ” ลูกชายยิ้มแหยๆให้ผู้เป็นแม่ ก่อนจะเดินตามไป คำพูดว่าสนุกจากแพทย์หญิงผู้เชี่ยวชาญด้านสมองคนนี้ มันไม่เคยน่าไว้ใจเลยสักครั้ง และทุก
ครั้งที่เธอพูด........มันก็ไม่เคยมีเรื่องดี ๆ เลย
--------------------------------------
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ค่อนไปทางผอมแห้งแรงน้อยคนหนึ่ง กำลังทำหน้าบูดบึ้ง ไม่สบอารมณ์ เหมือนถูกขัดใจอะไรบางอย่าง น้ำหนักของจังหวะการก้าวเดินเน้นหนักมากขึ้นเรื่อยๆ แปรผันตรงตามความโมโหของเจ้าของร่าง พยาบาลสาวที่เดินเคียงข้างมาด้วยพยายามพูดเกลี้ยกล่อม อธิบายเหตุผลต่างๆนานา เพื่อให้เด็กหนุ่มเลิกอารมณ์เสีย แต่ดูเหมือนว่าการกระทำของเธอจะยิ่งเร่งกลไกลการระเบิดอารมณ์ของอีกฝ่ายเสียมากกว่า
“ผมโกรธ โกรธมาก พี่หมอทิ้งผมไป ไม่ยอมรอ โป้ง โป้ง!!”
“พี่หมอ เขามีธุระค่ะ อย่าโมโหเลยคะ นี่ไงคะ พี่หมอเรียกให้น้องชานยอลไปหาแล้ว” เด็กหนุ่มหันขวับมามองหน้าเธอ ก่อนจะเบ้ปาก พร้อมกับทำหน้าล้อเลียนสีหน้าของเธอ
“น้องชานยอลล พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะคะ”เธอกระทืบเท้าขัดใจสองสามที ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเบาๆ ด้วยกลัวว่าจะขัดจังหวะกลุ่มคนที่นั่งอยู่ข้างใน
“อุ๊ย เบาๆนะคะ ทุกคนประชุมกันอยู่ ค่อยๆเข้าไปนะคะ น้องชา......”
“พี่หมอออออ!!!!” เด็กหนุ่มทำลายคำเตือนของพยาบาลสาวด้วยการตะโกนเสียงดัง พร้อมกับผลักประตูให้เปิดกว้างออก
“ชานยอล....” ทั้งห้องหันมามองแขกผู้มาใหม่กันเป็นตาเดียว เด็กหนุ่มที่สภาพผมยุ่งเหยิง มีเศษใบไม้ใบหญ้าดอกม๊งดอกไม้ประดับพองามอยู่บนหัว(ถ้าความงามของคุณมันคือสไตล์บ้าๆบอๆ ทรงนี้ก็ถือว่าสวยงามมากเลยทีเดียว) และส่งกลิ่นเหม็นโฉ่ของยาแก้เหาตลบอบอวลไปทั่วห้อง กำลังทำหน้าบูดบึ้งบอกบุญไม่รับ พร้อมกับถือตุ๊กตากบสีเขียว ยืนกอดอกอย่างเด็กที่ถูกขัดใจ ตากลมจ้องเขม็งไปที่นายแพทย์ที่ตัวสูงที่สุดในกลุ่ม
“ทิ้งผมไว้!!”
“พี่หมอเปล่านะ” เด็กหนุ่มกระทืบเท้าปึงปังก่อนจะกระแทกตัวนั่งกับเก้าอี้อย่างแรง ทุกการกระทำ ทุกคำพูดของเขา อยู่ในสายตาของคนทั้งห้อง โดยเฉพาะแพทย์หญิงหนึ่งเดียวในห้อง แววตาของเธอที่มองเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความสนุกอยู่ในนั้น ในหัวของเธอกำลังประมวลทุกๆอย่างเขาด้วย ก่อนจะสรุปออกมาเป็นคำพูดในใจ...
'จากนี้เราคงได้เจอกันอีกนานนะ ปาร์คชานยอล'
